Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Jana Szafrańca z dnia 23 marca 2006 roku nr BPS/DSK-043-193/06 w sprawie Centrum Ekspedycyjno-Rozdzielczego p.p.u.p. "Poczta Polska" w Białymstoku, przedstawiam poniższe informacje przygotowane w oparciu o wyjaśnienia Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej.

Przeprowadzona w 2005 roku w p.p.u.p. "Poczta Polska" restrukturyzacja organizacyjna wprowadziła szereg istotnych zmian w strukturze i sposobie funkcjonowania przedsiębiorstwa. Dotychczasowa terytorialna struktura organizacyjna została zmieniona na strukturę biznesową opartą o centra usługowe oraz centra obsługi korporacyjnej. W założeniach zmiany organizacyjne miały na celu przede wszystkim uelastycznienie sposobu działania przedsiębiorstwa, skuteczne obsługiwanie wydzielonych grup klientów i przyspieszenie reakcji na zmieniające się wymagania rynkowe.

Szczegółowe analizy merytoryczne oraz codzienna praktyka eksploatacyjna wykazały jednak, że skutkiem przeprowadzonych zmian strukturalnych w przedsiębiorstwie pojawiły się nieprawidłowości w jego funkcjonowaniu. Obecnie są one na bieżąco usuwane i podejmowane są działania o charakterze naprawczym, których celem jest przede wszystkim przywrócenie możliwości skutecznego zarządzania przedsiębiorstwem oraz poprawa jakości świadczonych przez Pocztę Polską usług. Wprowadzane korekty strukturalne są niezbędne i mają na celu m. in. zwiększenie ilości pracowników eksploatacji. W efekcie pozwoli to zapewnić lepszą obsługę klienta, co pozytywnie przełoży się na odbiór społeczny przedsiębiorstwa i jego wizerunek.

Jeśli chodzi o strategiczne plany Poczty Polskiej dotyczące budowy sieci centrów ekspedycyjno-rozdzielczych, to w ostatnim czasie pojawiło się wiele nieprawdziwych i nieścisłych informacji na ten temat. Wzbudzają one kontrowersje i niepokoje zarówno w środowiskach lokalnych, jak i wśród pracowników Przedsiębiorstwa. Należy tu przede wszystkim podkreślić, że Poczta Polska nie podjęła decyzji o zaniechaniu rozbudowy sieci centrów ekspedycyjno-rozdzielczych. Dotyczy to również węzła w Białymstoku, na którego budowę w roku 2005 wydano około 1,4 mln zł, a w planie inwestycyjnym na 2006 rok na ten cel zarezerwowana jest kwota 1,5 mln zł. Ze względu na ograniczone możliwości finansowania tak poważnych inwestycji ich realizacja każdorazowo wymaga jednak szczegółowej analizy aktualnych potrzeb i możliwości finansowych. W tym celu Dyrektor Generalny Poczty Polskiej powołał Zespół ds. realizacji strategii modelu logistyki pocztowej, który zajmuje się rekomendowaniem poszczególnych inwestycji.

Natomiast odnośnie kwestii utrzymania regionalnego statusu Białegostoku, zostałem poinformowany, że Dyrektor Generalny Poczty Polskiej nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji, co do kształtu terytorialnego poszczególnych jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej. Niemniej jednak zostałem zapewniony, że w Poczcie Polskiej nie przewiduje się obecnie zwolnień grupowych.

Na zakończenie pragnę dodać, że organy Poczty Polskiej zdecydowały o konieczności opracowania programu mającego na celu wyeliminowanie nieprawidłowości powstałych w wyniku restrukturyzacji oraz poprawę funkcjonowania placówek pocztowych i całego przedsiębiorstwa. Ze swej strony mogę zapewnić, że sprawa ta będzie przedmiotem mojego zainteresowania. Istotnym jest bowiem, aby w obliczu rosnącej konkurencji na rynku usług pocztowych, Poczta Polska działała sprawnie i dbała o jakość świadczonych usług.

Przedstawiając powyższe wyrażam nadzieję, że w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poruszone w przedmiotowym oświadczeniu.

z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU i BUDOWNICTWA

z up. Anna Streżyńska

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do przekazanego pismem Pana Marszałka z dnia 22 lutego br. (znak: BPS/DSK-043-125/06) oświadczenia Pani senator Ewy Tomaszewskiej, złożonego na 6. posiedzeniu Senatu w dniu 16 lutego 2006 r., dotyczącego propozycji obniżenia składki rentowej o 3 pkt procentowe, w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Społecznej, pragnę przedstawić następujące wspólne stanowisko w tej sprawie.

Wiadomo, iż wysokie koszty pracy stanowią istotną barierą we wzroście zatrudnienia, a tym samym są przeszkodą w obniżenia poziomu bezrobocia w naszym kraju. Aktualnie zostały podjęte wstępne prace nad propozycjami, których zadaniem jest sprzyjanie zatrudnieniu, czyli działania zmierzające do obniżenia kosztów pracy. Propozycja obniżenia składki na ubezpieczenie rentowe, spośród pomysłów na obniżenie kosztów pracy, jest jednym z lepszych rozważanych rozwiązań. Niewątpliwie, z punktu widzenia konieczności aktywizacji rynku pracy, jest to inicjatywa bardzo cenna i racjonalna bowiem wysokie koszty pracy stanowią jeden z hamulców wzrostu zatrudnienia. Pracodawca oprócz kosztów wynagrodzenia ponosi przecież także część kosztów składek na ubezpieczenia społeczne, składek na Fundusz Pracy i składek na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W bieżącym roku obniżeniu uległa, z 0,15% do 0,10%, jedynie składka na FGŚP. Poszukiwanie więc sposobów na obniżenie kosztów pracy, powodujące w konsekwencji wzrost zatrudnienia i obniżenia stopy bezrobocia jest niezbędne.

Równocześnie jednak mam świadomość, że obniżenie stopy procentowej składki na ubezpieczenie rentowe spowoduje zwiększenie niedoboru środków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, oszacowanego wstępnie na ponad 6 mld zł. Racjonalizacja wydatków tego funduszu z natury rzeczy ma ograniczony zakres i może być dokonywana w dłuższej czasowej perspektywie. Oznacza to więc, że w perspektywie krótkookresowej obniżenie składek na ubezpieczenie rentowe spowoduje w konsekwencji wzrost uzupełniającej dotacji z budżetu państwa w związku z koniecznością podnoszenia wydatków na świadczenia ubezpieczeniowe. Te działania związane są z jedną z zasad naszego systemu ubezpieczeń społecznych zapisaną w art. 2 i 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którą wypłacalność świadczeń z ubezpieczeń społecznych gwarantowana jest przez państwo.

Zgłaszając pomysł redukcji składki rentowej Minister Finansów ma zatem świadomość, iż obniżka składki rentowej to ubytek wpływów składek rzędu kilku mld zł i konieczność przekazania do FUS dodatkowych dotacji budżetowych. Wiązałoby się to więc z koniecznością "znalezienia" takich oszczędności w budżecie. Trwają zatem dalsze wnikliwe analizy skutków finansowych zarówno po stronie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jak i Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej mające odpowiedzieć na pytanie: jak ewentualne obniżenie składki rentowej o 3 pkt procentowe wpłynie na finanse powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych, realizowanego przez ZUS.

Należy mieć także świadomość, że wiążą nas przepisy międzynarodowe. Polska ratyfikowała Konwencję Nr 102 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącą minimalnych norm zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z art. 71 ust. 2 tej konwencji ogólna suma składek ubezpieczeniowych, obciążających chronionych pracowników, nie powinna przekraczać 50% całkowitej sumy środków przeznaczonych na ochronę pracowników i ich dzieci. Ta sama reguła zapisana została w Europejskiej Karcie Społecznej. Przy ewentualnym obniżeniu części składki finansowanej ze środków pracodawcy (płatnika) reguły te będą musiały być zachowane.

Nawiązując zaś do obaw Pani senator, iż obniżenie składki rentowej może być traktowane jako wspieranie podmiotów gospodarczych ze środków publicznych i może nas narazić na kary w ramach Unii Europejskiej pragnę Panią senator uspokoić, że nie zostaną wprowadzone przepisy, które byłyby w sprzeczności z prawem Unii Europejskiej i które naraziłyby nasz kraj na sankcje finansowe.

Należy pamiętać, że pomoc publiczna to pomoc udzielana przez Państwo Członkowskie lub ze źródeł państwowych, w jakiejkolwiek formie, która narusza lub grozi naruszeniem konkurencji przez uprzywilejowanie niektórych przedsiębiorstw lub produkcji niektórych wyrobów w zakresie, w jakim wpływa ona negatywnie na wymianę handlową pomiędzy Państwami Członkowskimi (art. 87 ust. 1 TWE).

Zapowiedziana wstępna propozycja ustawowej redukcji składki rentowej o 3 pkt (po połowie po stronie pracownika i pracodawcy) nie wydaje się być pomocą publiczną, o której stanowią dyrektywy Unii Europejskiej.

Jak już wcześniej podkreśliłam pomysł redukcji składki rentowej jest wstępną propozycją i będzie podlegał dalszym pracom oraz szerokim konsultacjom zarówno w ramach rządu, jak również z partnerami społecznymi. Wszelkie przygotowywane i przedstawiane projekty zmian ustawowych będą podlegały wnikliwym ocenom także pod względem zgodności z prawem Unii Europejskiej. Po ewentualnym przyjęciu odpowiedniej nowelizacji ustawy przez rząd i przekazaniu do Parlamentu propozycje będą podlegały również wnikliwej analizie i ocenie przez Sejm i Senat.

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Elżbieta Suchocka-Roguska

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 22 lutego 2006 r. Nr BPS/DSK-043-123/06 oświadczenie Pana Senatora Pawła Michalaka, złożone podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. i dotyczące opodatkowania w Polsce dochodów osób mających miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskanych z pracy wykonywanej w krajach Unii Europejskiej, uprzejmie informuję.

Na osobach mających miejsce zamieszkania w Polsce ciąży tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oznaczający, że podlegają one opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez ze względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 4a tej ustawy, przepisy te stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Celem umów jest zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu, tzn. w państwie zamieszkania i w państwie, z którego uzyskano dochód. Zatem osoby, mające miejsce zamieszkania w Polsce i uzyskujące dochody z zagranicy mają obowiązek rozliczyć się z uzyskanych za granicą dochodów w Polsce, z uwzględnieniem określonej w danej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.

Z kolei, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, podstawę obliczenia podatku (...) stanowi dochód (...) po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.). Natomiast zgodnie z art. 27b ust. 1 ustawy, podatek dochodowy (...) w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którym mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135).

Zatem w ustawie jednoznacznie wskazano, jakie składki mogą pomniejszać podstawę opodatkowania lub podatek dochodowy od osób fizycznych.

Nie podzielam przedstawionego w oświadczeniu Pana Senatora stanowiska, jakoby brak możliwości pomniejszania podstawy opodatkowania oraz podatku o składki opłacone do systemów ubezpieczeń społecznych oraz ubezpieczeń zdrowotnych innych państw stanowiło o niesprawiedliwym traktowaniu osób opłacających takie składki.

Kwestia przestrzegania konstytucyjnej zasady równości była wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który uznaje, że zasada ta jest zachowana wtedy, gdy każdy obywatel może stać się adresatem każdej z norm przyznającej określone prawo. Nie można więc różnicować obywateli ze względu na kryteria powodujące powstanie zamkniętych kategorii o zróżnicowanym statusie prawnym (orzeczenie TK, sygn. akt K. 10/93). Sprawiedliwość podatkowa jest pewnym uszczegółowieniem ogólnej zasady sprawiedliwości społecznej i dotyczy tylko sprawiedliwości obciążeń. Wyrazem sprawiedliwości podatkowej jest zwłaszcza powszechność i równość opodatkowania. Ponadto, w wyroku z dnia 29 maja 1996 r. (sygn. akt K. 22/95) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż poszczególne kategorie podmiotów winny być traktowane równo, według jednakowej miary, tylko wówczas, gdy u podnóża określonych regulacji prawnych leży jednakowa sytuacja faktyczna tych kategorii podmiotów. Istnieje zatem prawo ustawodawcy do odmiennego kształtowania sfery praw i obowiązków poszczególnych kategorii podmiotów, jeżeli te odmienne zasady będą wynikać z odmienności w ich sytuacji faktycznej.

Jeżeli zatem podatnik opłacałby składki do polskich systemów ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, mógłby odliczyć te składki od podstawy opodatkowania.

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Szanowny Panie Senatorze,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora złożone podczas 6. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lutego 2006 r., którego tekst przedstawiony został przy piśmie Pana Marszałka Bogdana Borusewicza z dnia 22 lutego 2006 r. BPS/DSK-043-131/06, dotyczące przewlekłości postępowań sądowych w sprawach o zapłatę przed sądami apelacji warszawskiej, uprzejmie przedstawiam, co następuje.

W ramach podjętego przez Rząd Pana Premiera Kazimierza Marcinkiewicza programu naprawy państwa, Kierownictwo Ministerstwa Sprawiedliwości przyjęło do realizacji plan reformy wymiaru sprawiedliwości.

Założeniem reformy, w odniesieniu do sądownictwa cywilnego (w tym gospodarczego), m. in. jest:

1. usprawnienie postępowań sądowych;

2. wdrożenie programu racjonalnego i sprawiedliwego wykorzystania kadr sądowych i rozdziału środków;

3. zmiana optyki funkcjonowania stanowiska sędziego;

4. profesjonalizacja i usprawnienie organizacji pracy.

Realizacja tych zamierzeń będzie polegała na:

1. dokonaniu analiz obciążenia pracą sędziów i innych pracowników wymiaru sprawiedliwości oraz opracowaniu i wdrożeniu programu racjonalnego wykorzystania kadr sądowych;

2. wypracowaniu rozwiązań podnoszących sprawność postępowań m. in. poprzez:

a) udoskonalenie organizacji pracy w sądach;

b) racjonalizację wykorzystania wysokich kwalifikacji sędziowskich do rozstrzygania spraw i podejmowania decyzji procesowych;

c) usprawnienie pracy kadrowej wspomagającej;

d) poprawienie infrastruktury informatycznej i techniczno-biurowej w sądach;

3. ograniczeniu nadmiernie rozbudowanej kognicji sądów poprzez:

a) przekazanie pewnej kategorii spraw do sądownictwa administracyjnego;

b) wyselekcjonowanie w postępowaniach cywilnych i gospodarczych czynności z zakresu ochrony prawnej, należących do sądów, które można przekazać do wykonywania referendarzom sądowym oraz podjęcie w tym kierunku prac legislacyjnych;

4. usprawnieniu:

a) sfery sądownictwa cywilnego m. in. poprzez uproszczenie procedury cywilnej;

b) sądownictwa gospodarczego celem zwiększenia pewności obrotu gospodarczego i stworzenia lepszych warunków dla inwestorów;

5. zwiększeniu efektywności pracy sądów poprzez wyposażenie ich w skuteczne instrumenty prawne dyscyplinujące uczestników postępowania, przede wszystkim świadków i biegłych w zakresie subordynacji procesowej i przestrzegania powagi sądu.

Celem realizacji reformy wymiaru sprawiedliwości, kierowany przeze mnie resort podjął szeroko zakrojone prace legislacyjne i organizacyjne. Część działań już na dzień dzisiejszy przybrała formę gotowych projektów ustaw, które sukcesywnie przedstawiane będą Sejmowi, inne znajdują się w trakcie realizacji. Do najważniejszych działań podjętych w celu usprawnienia i przyspieszenia postępowań sądowych w sprawach cywilnych i gospodarczych oraz zwiększenia efektywności pracy sądów zaliczyć należy:

1. przygotowanie projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego i innych ustaw, który zawiera liczne rozwiązania usprawniające i racjonalizujące tok postępowania w sprawach gospodarczych oraz rozszerza zakres kompetencji referendarzy sądowych w postępowaniu cywilnym;

2. prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego w zakresie uproszczenia i usprawnienia procedury cywilnej.

Powyżej, zarysowane jedynie, obszary działań podejmowanych przez Ministra Sprawiedliwości nie wyczerpują wszelkich form aktywności przejawianej w zakresie reformy wymiaru sprawiedliwości. Wskazanym działaniom o charakterze legislacyjnym i organizacyjnym towarzyszą bieżące czynności nadzorcze podejmowane w odniesieniu do konkretnych spraw sądowych oraz jednostek organizacyjnych sądów.

Potrzeby sądownictwa gospodarczego będą w bieżącym roku traktowane priorytetowo, tak w zakresie podziału etatów kadry wspomagającej, jak i informatyzacji.

Pamiętać jednak należy, że cały proces faktycznej poprawy funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, w tym sądownictwa gospodarczego, z uwagi na złożoność i skomplikowanie materii, musi być procesem rozłożonym w czasie, realizowanym konsekwentnie i sukcesywnie.

Na zakończenie pragnę zauważyć, że sprawność rozpoznania spraw gospodarczych może wywierać niewielki wpływ na funkcjonowanie i rozwój przedsiębiorczości. Decydujące są w tym względzie inne okoliczności, jak np. wysokie koszty pracy czy kredytu oraz brak uczciwości w obrocie. Wpływ spraw gospodarczych do sądów, utrzymujący się od kilku lat na bardzo wysokim poziomie, jest efektem patologicznego zjawiska, polegającego na niewykonywaniu zobowiązań przez przedsiębiorców, za co winą nie można obciążać sądów.

Jednocześnie zapewniam, że kierowany przeze mnie resort przywiązuje szczególną uwagę do sytuacji w sądach warszawskich, a wszelkie napływające sygnały, dotyczące przewlekłości postępowań, stanowią przedmiot zainteresowania i wnikliwej analizy podległych mi służb nadzorczych. Dalej kontynuowane będą działania nadzorcze i organizacyjne mające na celu radykalną zmianę obrazu warszawskiego sądownictwa gospodarczego, postrzeganego jako niewydolne.

Mam nadzieję, że przedstawione działania umożliwią osiągnięcie zamierzonego celu.

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Krzysztof Józefowicz

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone 16 marca 2006 r. przez Pana Senatora Romana Ludwiczuka na 7. posiedzeniu Senatu w sprawie utrzymania dotychczasowego systemu wprowadzającego różne terminy ferii zimowych dla poszczególnych województw i regionów Polski uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Edukacji i Nauki nie trwają żadne prace legislacyjne związane z ujednoliceniem terminów ferii zimowych w województwach. Oznacza to, że nie ulegają zmianie dotychczasowe zasady ustalania przez Ministra Edukacji i Nauki terminów ferii zimowych w poszczególnych grupach województw.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Jarosław Zieliński

Szanowny Panie Marszałku,

uprzejmie informuję Pana Marszałka, że z uwagą zapoznałem się z przekazanym, przy piśmie z dnia 22 lutego 2006 r., znak: BPS/DSK-043-139/06, oświadczeniem złożonym przez senatora Adama Bielę podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r., w sprawie nieprawidłowości popełnianych przez spółdzielnie mieszkaniowe, w tym m. in. przez Spółdzielnię Mieszkaniową w Leżajsku, przy dokonywaniu przeniesień na rzecz członka prawa własności lokalu mieszkalnego.

W pełni rozumiejąc znaczenie społeczne podniesionych przez senatora Adama Bielę problemów, podzielam pogląd Pana Senatora, iż pożądane byłoby by Najwyższa Izba Kontroli zbadała prawidłowość działań spółdzielni mieszkaniowych związanych z dokonywaniem przeniesień na rzecz członków praw własności lokali mieszkalnych.

Odnosząc się bezpośrednio do prośby Pana Senatora o "przyspieszenie kontroli przedmiotowej kwestii w spółdzielniach mieszkaniowych" informuję, że Minister Transportu i Budownictwa nie ma uprawnień do ingerencji w postępowania administracyjne innych organów administracji publicznej, w tym Najwyższej Izby Kontroli. Zatem decyzja o podjęciu kontroli, w zakresie wspomnianych wyżej zagadnień w spółdzielniach mieszkaniowych, należy do wyłącznej kompetencji organów Najwyższej Izby Kontroli.

Ustosunkowując się zaś do wniosku Pana Senatora o "zainteresowanie się Spółdzielnią Mieszkaniową w Leżajsku" uprzejmie informuję, że Ministerstwo Transportu i Budownictwa zwróciło się do:

- Małopolskiego Związku Rewizyjnego Spółdzielni Mieszkaniowych w Tarnowie z prośbą o udzielenie informacji - czy i w jakim zakresie były prowadzone czynności lustracyjne w ww. Spółdzielni wraz z umożliwieniem poznania wyników tych badań, oraz

- Spółdzielni Mieszkaniowej w Leżajsku o udzielenie stosownych informacji i wyjaśnień odnośnie wskazanych w wystąpieniu Pana Senatora wątpliwości i zarzutów.

Po otrzymaniu informacji od wskazanych wyżej podmiotów, Ministerstwo będzie mogło dokonać analizy słuszności postawionych zarzutów.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Styczeń

SEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo BPS/DSK-043-46/05 z dnia 29.12.2005 r. dotyczące oświadczenia Pana Senatora Jana Szafrańca w sprawie podziału środków przeznaczanych na Narodowy Fundusz Zdrowia na świadczenia z zakresu kardiologii w województwie podlaskim uprzejmie informuję, że według informacji przekazanych przez Podlaski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w Białymstoku wydatkowanie środków finansowych na wspomniany zakres świadczeń zmierza ku wyrównaniu istniejących różnic pomiędzy województwem podlaskim a innymi województwami. Podział środków finansowych pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych oparty jest o przepisy art. 119 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2004 r., Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.) zwaną dalej "ustawą" określające zasady jednolite dla wszystkich oddziałów wojewódzkich. Podstawą podziału środków jest liczba ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu z uwzględnieniem ryzyka zdrowotnego danej grupy ubezpieczonych wydzielonej według struktury wieku i płci w porównaniu z grupą odniesienia, przy czym tak obliczoną wysokość środków koryguje się przez uwzględnienie migracji ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu do świadczeniodawców z innego oddziału Funduszu oraz wskaźnika wynikającego z liczby i rodzaju wykonanych świadczeń wysokospecjalistycznych w latach poprzedzających rok, w którym ten plan jest tworzony - w podziale na województwa w relacji do liczby tych świadczeń ogółem. Określone w ten sposób wydatki na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej danego oddziału wojewódzkiego Funduszu nie mogą być niższe niż wysokość wydatków zaplanowanych w planie finansowym dla tego oddziału w roku poprzednim. Oba zapisy są realizacją intencji ustawodawcy oparcia podziału środków finansowych na obiektywnych i uwarunkowanych czynnikami demograficznymi zasadach oraz zabezpieczeniem potrzeb zdrowotnych w danym województwie a także zagwarantowania nie obniżania poziomu finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w kolejnych latach.

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 4 sierpnia 2005 r. "w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 148, poz. 1232 z 2005 r.) wydane na podstawie cytowanego art. ustawy precyzuje określenia ustawowe oraz podaje matematyczne wzory w oparciu o które oddziały wojewódzkie, w tym Podlaski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia od roku bieżącego otrzymują środki na kolejne lata. W oparciu o przedmiotowy wzór Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia sporządza plan finansowy na dany rok. Zawiera on podział środków dla każdego z oddziałów.

Propozycje szczegółowego podziału środków na poszczególne rodzaje świadczeń opieki zdrowotnej przygotowuje dyrektor oddziału wojewódzkiego a opiniuje rada oddziału wojewódzkiego w projekcie planu finansowego oddziału na dany rok. Procedura opracowania Planu Finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia koryguje i dostosowuje propozycje oddziałów w tym zakresie zmierzając konsekwentnie do wyrównywania istniejących pomiędzy oddziałami różnic.

W odniesieniu do świadczeń kardiologicznych informacje otrzymane z Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego pozwalają stwierdzić, że począwszy od 2004 r. oddział sukcesywnie zwiększa finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w szpitalnych oddziałach kardiologicznych (przy czym ujęte tu zostały kwoty przeznaczone na świadczenia kardiologii interwencyjnej) oraz świadczeń wykonywanych w poradniach kardiologicznych w województwie. Podobny wzrost nakładów nastąpił na świadczenia opieki zdrowotnej, które wykonuje Państwowy Szpital Kliniczny Akademii Medycznej w Białymstoku. Szczegółowe dane dotyczące finansowania w latach 2004-2006 świadczeń kardiologicznych w województwie podlaskim (w tym nakładów na świadczenia realizowane przez Szpital Kliniczny Akademii Medycznej w Białymstoku) z podziałem na świadczenia zakontraktowane oraz wykonane (realizacja w ujęciu wartościowym i procentowym) wykonywane w oddziałach szpitalnych oraz w poradniach kardiologicznych przedstawiono w załączonej tabeli.

Dane finansowe za rok ubiegły, wykazane w tabeli poddane zostały końcowej weryfikacji - stąd znaczna zwłoka w udzieleniu odpowiedzi, za którą serdecznie przepraszamy.

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Jerzy Miller

Świadczenia Opieki Zdrowotnej - KARDIOLOGIA

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo Nr BPS/DSK-043-141/06 z dnia 22 lutego 2006 r., w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Bogdana Lisieckiego uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 83 ust. 1 lit. b, ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), badania pojazdów przystosowanych do zasilania gazem mogą dokonywać okręgowe oraz podstawowe stacje kontroli pojazdów o rozszerzonym zakresie działania, które zachowały prawa nabyte, jeżeli stacja posiada zezwolenie na wykonywanie tych badań wydane na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808). Wyżej wymieniona ustawa wprowadziła taki podział badań przeprowadzonych w stacjach kontroli pojazdów.

Uwzględniając zasadność podniesionych we wniosku Pana senatora Bogdana Lisieckiego argumentów oraz głosy napływające w tej sprawie do Ministra Transportu i Budownictwa zaproponuję zmianę przepisów w tym zakresie w przygotowywanej nowelizacji ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Zmiana polegać będzie na rozszerzeniu uprawnień do badań pojazdów przystosowanych do zasilania gazem na podstawowe stacje kontroli pojazdów.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Bronisława Korfantego złożone w dniu 16 marca 2006 r. podczas 7 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej i skierowane w dniu 23 marca 2006 r. przez Pana Marszałka przy piśmie BPS/DSK-043-224/06, przekazuję posiadane przez Komisję Nadzoru Bankowego informacje na temat prowadzonego przez syndyka pod nadzorem sądu postępowania upadłościowego Banku Staropolskiego S.A. w Poznaniu.

1. Postępowanie upadłościowe banku zostało rozpoczęte w lutym 2000 r. W latach 2001-2005 sąd ogłosił cztery przetargi na nabycie przedsiębiorstwa Banku Staropolskiego przez inne banki. Przetargi te nie zostały rozstrzygnięte:

- do pierwszego przetargu ogłoszonego 19 marca 2001 r. przystąpił tylko Inwest Bank, jednak z uwagi na brak zgodności oferty z warunkami nabycia, przetarg - postanowieniem sądu - został unieważniony.

- do drugiego przetargu ogłoszonego 11 września 2002 r. nie przystąpił żaden z banków,

- trzeci przetarg ogłoszony w listopadzie 2003 r., został odwołany przez sąd po kilku dniach od daty jego ogłoszenia,

- do czwartego przetargu ogłoszonego w marcu 2005 r. jako jedyny przystąpił Invest Bank S.A. Sąd stwierdzając niezgodność oferty z warunkami nabycia banku, odmówił przyjęcia oferty Invest Banku S.A. Bank złożył zażalenie na to postanowienie sądu, które orzeczeniem sądu z 9 lutego 2006 r. zostało oddalone.

Obecnie do decyzji sądu należy określenie dalszego postępowania w tej sprawie. Sąd może zobowiązać syndyka do organizacji kolejnego przetargu na zakup banku w upadłości w całości lub też zdecydować o przystąpieniu przez syndyka do sprzedaży poszczególnych składników majątku banku. Sprawa ta jest istotna dla ponad 39 tys. klientów banku, którzy dotychczas nie odzyskali kwoty 156 mln zł ulokowanej w Banku Staropolskim.

2. Stosownie do przepisów ustawy Prawo bankowe, na podstawie których realizowane jest postępowanie upadłościowe Banku Staropolskiego, jeżeli dojdzie do sprzedaży przedsiębiorstwa banku w upadłości, środki jego klientów - pomniejszone o kwotę wypłaconych gwarancji BFG - zostaną wypłacone przez bank nabywcę. W przypadku natomiast, gdy sprzedaż banku w upadłości nie dojdzie do skutku, syndyk przystąpić powinien do sprzedaży poszczególnych składników majątku banku. Zaspokajanie wierzycieli realizowane będzie wówczas w kolejności ustalonej w art. 167 ustawy Prawo bankowe i art. 204 Prawa upadłościowego, a wierzycielem uprzywilejowanym jest Bankowy Fundusz Gwarancyjny.

Jedyną zatem szansą na odzyskanie choćby części oszczędności przez Klientów Banku Staropolskiego S.A. ponad wypłacone już gwarancje Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, jest sprzedaż banku w upadłości innemu bankowi. Mając to na względzie, Komisja Nadzoru Bankowego wielokrotnie zwracała się do banków z propozycją zakupu banku w upadłości. Jednakże z uwagi na dysproporcję pomiędzy wartością majątku upadłego oszacowaną na 95,9 mln zł i kwotą zobowiązań banku w upadłości w wysokości 156 mln zł, banki nie wyrażały zainteresowania tą ofertą. Jedynie Invest Bank S.A. wyraził gotowość nabycia Banku Staropolskiego S.A. w upadłości, jednakże jego oferta była warunkowa i wskazywała m. in. konieczność przeprowadzenia przez syndyka negocjacji z wierzycielami banku w upadłości w celu redukcji części zobowiązań upadłego banku w celu ich zrównoważenia z wartością jego majątku.

Uwzględniając powyższe okoliczności, Komisja Nadzoru Bankowego wielokrotnie zwracała się do sądu z sugestiami powierzenia syndykowi przeprowadzenia negocjacji z wierzycielami. Jednakże te propozycje nie zostały uwzględnione.

W związku z tym, mając na uwadze społeczne koszty zakończenia postępowania upadłościowego banku bez sprzedaży banku, Komisja Nadzoru Bankowego w dniu 20 marca 2006 r. ponownie zwróciła się do sądu z próbą rozważenia możliwości ogłoszenia kolejnego przetargu. Jednocześnie tym razem komisja przedstawiła sugestię powierzenia negocjacji z wierzycielami banku kuratorowi upadłego. W opinii Komisji Nadzoru Bankowego doprowadzenie do sprzedaży banku w upadłości jest jedynym rozwiązaniem pozwalającym na zakończenie postępowania upadłościowego banku w sposób ograniczający koszty dla klientów.

Decyzja, co do dalszego trybu postępowania w procesie upadłości Banku Staropolskiego należy jednak wyłącznie do sądu.

3. Śledztwo w sprawie ustalenia przyczyn upadłości Banku Staropolskiego zostało zakończone. Prokuratura postawiła zarzuty dziewięciu członkom zarządu i rady nadzorczej banku. We wrześniu 2005 r. przed Sądem Rejonowym w Poznaniu rozpoczął się proces. Były przewodniczący rady nadzorczej banku Piotr B. oraz 8 osób, członków zarządu banku z lat 1993-1999, zostali oskarżeni o spowodowanie w Banku Staropolskim strat w wysokości 560 mln zł.

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Senatora Adama Bieli złożone podczas 6. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lutego 2006 r., którego tekst przekazany został przy piśmie Pana Marszałka z dnia 22 lutego 2006 r. Nr BPS/DSK-043-130/06 - uprzejmie informuję, że Prokurator Rejonowy Warszawa-Śródmieście w dniu 1 marca 2005 r. powiadomiony został przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych o podejrzeniu popełnienia przestępstw z art. 49 ust. 1, art. 53 oraz art. 54 ustawy o ochronie danych osobowych, poprzez niezgodne z prawem przetwarzanie przez Centrum Szymona Wiesenthala w Jerozolimie danych osobowych, przekazywanie bez podstawy prawnej danych osobowych do państwa trzeciego oraz niedopełnienie obowiązku zgłoszenia zbioru danych do rejestracji GIODO.

Z doniesienia wynikało, że o zbadanie zgodności z ustawą o ochronie danych osobowych zbierania przez Centrum im. Szymona Wiesenthala w Polsce informacji ułatwiających poszukiwanie osób współpracujących z Niemcami w prześladowaniu Żydów zwrócił się do GIODO Marszałek Senatu.

W toku prowadzonego w tej sprawie postępowania ustalono, że informacje dotyczące osób współpracujących z Niemcami w czasie II wojny światowej w prześladowaniu i zagładzie Żydów przyjmowane były w Polsce pod numerem telefonu 0-22 498-15-07, zaś pisemne, w tym pocztą elektroniczną, kierowane były na adres Centrum w Jerozolimie, albowiem w Polsce nie ma ono swojego przedstawicielstwa.

Telefoniczne informacje pod wskazanym numerem telefonu przyjmowała Lucyna K. - asystentka Naczelnego Rabina Polski Michaela Schudricha, do której należy ów numer. Działalność tę prowadziła ona w ramach wolontariatu na prośbę M. Schudricha. Polegała ona na przyjmowaniu telefonicznych zgłoszeń od osób chcących przekazać informacje o znanych im kolaborantach i sporządzeniu w oparciu o te informacje raportu zawierającego dane osób dzwoniących oraz treść przekazanej przez nie informacji. Raporty te, których sporządziła około 15, przekazała następnie faxem do siedziby Centrum w Jerozolimie. Nie były one wykorzystywane do żadnych innych celów, ani przetwarzane w ramach określonych zbiorów.

W oparciu o powyższe ustalenia, postanowieniem z dnia 8 lipca 2005 r. Prokurator Rejonowy umorzył dochodzenie w tej sprawie na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. uznając, że opisana wyżej działalność L. K. nie wyczerpała znamion czynu zabronionego.

Akta sprawy zostały zbadane w trybie nadzoru służbowego przez Prokuratora Apelacyjnego w Warszawie, który decyzję o umorzeniu dochodzenia uznał za przedwczesną i polecił jego podjęcie na nowo, wskazując na potrzebę przeprowadzenia czynności, które pozwolą na dokonanie właściwej oceny, czy w powyższej sprawie doszło do zaistnienia przestępstw, o których zawiadomił GIODO, zarówno w kontekście opisanej wcześniej działalności L. K. jak i następnie Centrum im. Szymona Wiesenthala w Jerozolimie.

Nadmienić należy, iż od momentu wdrożenia w tej sprawie postępowania przygotowawczego - co wynika z akt sprawy - L. K. zaniechała swojej działalności i nie współpracuje z Centrum im. Szymona Wiesenthala w zakresie jego inicjatywy "ostatnia szansa".

ZASTĘPCA

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Szanowny Panie Marszałku,

uprzejmie informuję Pana Marszałka, że z uwagą zapoznałem się z przekazanym, przy piśmie z dnia 22 lutego 2006 r., znak. BPS/DSK-043-139/06, oświadczeniem złożonym przez senatora Adama Bielę podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r., w sprawie nieprawidłowości popełnianych przez spółdzielnie mieszkaniowe, w tym m.in. przez Spółdzielnię Mieszkaniową w Leżajsku, przy dokonywaniu przeniesień na rzecz członka prawa własności lokalu mieszkalnego.

W pełni rozumiejąc znaczenie społeczne podniesionych przez senatora Adama Bielę problemów, podzielam pogląd Pana Senatora, iż pożądane byłoby by Najwyższa Izba Kontroli zbadała prawidłowość działań spółdzielni mieszkaniowych związanych z dokonywaniem przeniesień na rzecz członków praw własności lokali mieszkalnych.

Odnosząc się bezpośrednio do prośby Pana Senatora o "przyspieszenie kontroli przedmiotowej kwestii w spółdzielniach mieszkaniowych" informuję, że minister Transportu i Budownictwa nie ma uprawnień do ingerencji w postępowania administracyjne innych organów administracji publicznej, w tym Najwyższej Izby Kontroli. Zatem decyzja o podjęciu kontroli, w zakresie wspomnianych wyżej zagadnień w spółdzielniach mieszkaniowych, należy do wyłącznej kompetencji organów Najwyższej Izby Kontroli.

- Małopolskiego Związku Rewizyjnego Spółdzielni Mieszkaniowych w Tarnowie z prośbą o udzielenie informacji - czy i w jakim zakresie były prowadzone czynności lustracyjne w ww. Spółdzielni wraz z umożliwieniem poznania wyników tych badań, oraz

- Spółdzielni Mieszkaniowej w Leżajsku o udzielenie stosownych informacji i wyjaśnień odnośnie wskazanych w wystąpieniu Pana Posła wątpliwości i zarzutów.

Po otrzymaniu informacji od wskazanych wyżej podmiotów, Ministerstwo będzie mogło dokonać analizy słuszności postawionych zarzutów.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Styczeń

SEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Ryszarda Góreckiego podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r., pragnę serdecznie podziękować za poparcie dla prowadzonej przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego metodyki i tempa prac nad przygotowywanym Programem Operacyjnym "Rozwój Polski Wschodniej".

Jak podkreślono we wstępnym projekcie tego Programu, naczelnym jego celem jest podniesienie konkurencyjności gospodarczej i społecznej województw Polski wschodniej, tj. lubelskiego, podkarpackiego, podlaskiego, świętokrzyskiego i warmińsko-mazurskiego, w układzie krajowym i europejskim oraz zwiększenie ich spójności terytorialnej w wymiarze ponadregionalnym.

Podzielam przekonanie Pana Senatora Ryszarda Góreckiego, że zarówno Program, jak i zakwalifikowane projekty skutkować będą - zgodnie z założeniami - przyśpieszeniem rozwoju społeczno-gospodarczego, wzrostem zatrudnienia w efekcie nadrobieniem historycznych opóźnień tej części naszego kraju, w tym bliskim Panu Senatorowi rodzinnym mieście Olsztynie.

Przyjmując z satysfakcją słowa wyrażone w oświadczeniu, pragnę jednocześnie poinformować Pana Marszałka, że w pracach nad Programem biorą czynny udział również przedstawiciele innych ministerstw, samorządów województw nim objętych oraz specjalnie powołani eksperci.

Grażyna Gęsicka