W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 22.02.r. nr BPS/DSK-043-161/06 dotyczącym oświadczenia złożonego przez Senatora Mariusza Witczaka podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. w sprawie wariantowego projektu budowy linii kolejowej dużych prędkości Warszawa - Łódź - Wrocław/Poznań, PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. uprzejmie informuję, że:

1. Wykonano i przyjęto Wstępne Studium Wykonalności. Przygotowano część techniczną dokumentów przetargowych niezbędnych do zlecenia wykonania Studium Wykonalności.

2. Złożono wniosek o dofinansowanie z funduszy strukturalnych opracowania Studium Wykonalności w dniu 20.09.2005r. i uzyskano akceptację Komitetu Sterującego SPO-T Ministerstwa Infrastruktury (obecnie Ministerstwo Transportu i Budownictwa) w dniu 18.10.2005 r.

Do dnia dzisiejszego nie jest jeszcze podpisana umowa dofinansowania, co wstrzymuje podjęcie dalszych prac związanych z przygotowaniem dokumentacji przedprojektowej przedsięwzięcia.

3. Obecnie w trakcie dopracowywania i uzgadniania jest część handlowa dokumentów przetargowych na udzielenie zamówienia publicznego dotyczącego opracowania "Studium Wykonalności budowy linii dużych prędkości Wrocław/Poznań - Łódź - Warszawa" współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) w ramach projektu: Budowa linii dużych prędkości Wrocław/Poznań - Łódź - Warszawa; ZADANIE II: Opracowanie Studium Wykonalności Nr SPOT/1.1.1/165/05.

4. Studium Wykonalności zostanie opracowane w terminie 2 lat od dnia podpisania umowy z Wykonawcą wyłonionym w drodze przetargu nieograniczonego.

Ponadto, w kwestii poruszonej przez Pana Senatora uprzejmie informujemy, że analizy dotyczące wyboru wariantu przebiegu trasy linii dużych prędkości, będą właśnie elementem omawianego Studium Wykonalności, w czasie realizacji którego poddane zostaną szerokim konsultacjom zainteresowanych stron.

Zbigniew Szafrański

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Franciszka Adamczyka w sprawie przetargów na obuwie zimowe w związku z odmrożeniami ciała wśród żołnierzy podczas ćwiczeń na poligonie w Drawsku Pomorskim, pragnę podziękować Panu Senatorowi, Przewodniczącemu Senackiej Komisji Obrony Narodowej, za zainteresowanie tą przykrą dla wojska sprawą i zwrócenie się z apelem do Wysokiego Senatu o uwzględnienie także tych najprostszych potrzeb żołnierzy w pracach nad budżetem. Proszę jednocześnie o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Na wstępie pragnę poinformować, że przeprowadzone na poligonie w Drawsku Pomorskim ćwiczenia, podczas których doszło do odmrożeń ciała kilku żołnierzy, odbywały się zgodnie z rocznym planem zamierzeń, zatwierdzonym przez dowódcę 5 pułku inżynieryjnego. Na poligonie szkoliło się 322 żołnierzy tego pułku.

Na poligonach przebywało w dniach od 20 stycznia do 10 lutego br. w poszczególnych dniach od 1900 do 4481 żołnierzy i 780 jednostek sprzętu. Do odmrożeń doszło tylko w dwóch jednostkach, tj. 5 pułku inżynieryjnym oraz 3. Brygadzie Zmechanizowanej. Pozostałe szkolenia, mimo iż były prowadzone w tych samych warunkach przebiegały bez incydentów.

W wyniku postępowania wyjaśniającego dowódcy Wojsk Lądowych w 5 pułku inżynieryjnym oraz Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych Drawsko Pomorskie ustalono, iż do zaistniałego zdarzenia doszło w wyniku niedopełnienia obowiązków służbowych przez osoby funkcyjne tej jednostki. Kadra dowódcza ćwiczącego na poligonie 2 batalionu inżynieryjnego, jak i kierownictwo 5 pułku inżynieryjnego nie potrafiło dokonać właściwej oceny i zareagować w sytuacji nagłego załamania pogody. Zignorowano wcześniejsze komunikaty i prognozy pogody, zwłaszcza Dyżurnej Służby Operacyjnej Wojsk Lądowych. Zawiódł także system dowodzenia i informowania przełożonych o zdarzeniach nadzwyczajnych.

Karygodnym postępowaniem dowódców było zakwaterowanie żołnierzy w nieszczelnych namiotach z podpinką, ogrzewanych wyłącznie piecykami węglowymi, pomimo że była możliwość rozmieszczenia ich w budynkach, w warunkach podobnych do zakwaterowania kadry. Stwierdzono, iż dwóch żołnierzy nie posiadało butów filcowo-gumowych, a na obozowisku były trudności z wysuszeniem przemoczonych na zajęciach mundurów i obuwia.

W związku z tymi zaniedbaniami dowódca Wojsk Lądowych wszczął postępowanie dyscyplinarne. Żandarmeria Wojskowa prowadzi śledztwo w sprawie wystąpienia odmrożeń.

Do bazy poligonowej w Drawsku Pomorskim mają być wprowadzone kontenery mieszkalne, a także zmiany w zapleczu socjalnym, w tym w zakresie sposobu ogrzewania (dmuchawy ciepłego powietrza na paliwo olejowe). Dowódcy okręgów wojskowych, związków taktycznych i innych jednostek bezpośrednio im podległych zostali zobowiązani, aby podczas szkolenia poligonowego, w warunkach bardzo niskich temperatur, organizować zakwaterowanie żołnierzy wyłącznie w oparciu o stałą infrastrukturę mieszkalną.

Wymienione wyżej DTT z kolei uwzględniają wyniki stosownych badań prowadzonych przez Wojskowy Ośrodek Badawczo-Rozwojowy w Łodzi w sprawie jakości przedmiotu zamówienia. Wynikające z powyższych dokumentów parametry jakościowe i techniczne są uwzględnione w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia sporządzanej dla celów postępowania o udzielenie zamówienia publicznego.

W obecnych warunkach wojska obuwiem sezonowym używanym przez żołnierzy przy niskich temperaturach są gumofilce, które spełniają stawiane im zadania. Jednak w warunkach poligonowych często nie ma możliwości zmieniania i suszenia używanych przez żołnierzy skarpet, co niewątpliwe ma duży wpływ na komfort i efekty używania tego obuwia.

Informując o powyższym pragnę zauważyć, że przy wyborze oferty w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, kryterium branym zawsze pod uwagę jest cena - art. 91 wspomnianej wyżej ustawy. Powyższy stan prawny narzuca wybór oferenta spośród zgłaszanych propozycji. Jednakże w związku ze zdarzeniem jakie miało miejsce na poligonie w Drawsku Pomorskim zostały podjęte w resorcie Obrony Narodowej działania zmierzające do wdrożenia nowego wyposażenia mundurowego, w tym także obuwia, zabezpieczającego żołnierzy ćwiczących w trudnych warunkach atmosferycznych.

Radosław SIKORSKI

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Waldemara Kraskę, podczas 6 posiedzenia Senatu R w dniu 16 lutego 2006 roku, przesłane przy piśmie z dnia 22 lutego 2006 roku (BPS/DSK-043-148/06), w sprawie objęcia refundacją insuliny Lantus, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.

Unormowanie prawne regulujące kwestie dostępu ludności do świadczeń opieki zdrowotnej zawiera ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210 poz. 2135 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, świadczeniobiorcy mają, na zasadach określonych w ustawie, prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczenie. Ponadto, ust. 2 tego samego artykułu, wskazuje szereg świadczeń, które zapewnia się i finansuje świadczeniobiorcy ze środków publicznych, w tym m. in.: podstawową opiekę zdrowotną, badania diagnostyczne, leczenie szpitalne, zaopatrzenie w produkty lecznicze, wyroby medyczne i środki pomocnicze.

Na podstawie art. 37 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, Minister Zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej, określił w drodze rozporządzenia wykaz chorób oraz wykaz leków i wyrobów medycznych, które ze względu na choroby określone w wykazie, są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością, uwzględniając w szczególności konieczność zapewnienia ochrony zdrowia społeczeństwa, dostępność do leków, bezpieczeństwo ich stosowania oraz możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczeń ze środków publicznych.

Ustawodawca zobowiązał Ministra Zdrowia do stosowania przy tworzeniu wykazów leków refundowanych, nie tylko kryteriów zdrowotnych, ale także kryterium finansowego, z uwagi na możliwości płatnicze Narodowego Funduszu Zdrowa.

Jednostka chorobowa cukrzyca wymieniona jest w wykazie chorób przewlekłych, jak również leki stosowane w tej chorobie, które są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością. Decyzje o wpisaniu leków do wykazów leków refundowanych podejmuje Minister Zdrowia na podstawie opinii specjalistów z określonych dziedzin medycyny oraz w oparciu o ustalenia proponowane przez międzyresortowy Zespół do Spraw Gospodarkami Lekami. Zespół ten jest jednostką powołaną na mocy art. 7 ustawy z dnia 5 lipca 2001 roku o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050). W skład Zespołu wchodzą przedstawiciele ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw finansów publicznych, ministra właściwego do spaw gospodarki oraz Narodowego Funduszu Zdrowia. Do zadań Zespołu należy przygotowanie i przedstawienie ministrowi właściwemu do spraw zdrowia stanowisk w zakresie ustalania wykazów oraz cen urzędowych produktów leczniczych i wyrobów medycznych.

Zgodnie ze stanowiskiem Zespołu do Spraw Gospodarki Lekarki, w ostatnim okresie, ze względu na bezpieczeństwo finansowe Narodowego Funduszu Zdrowia, na wykazy leków refundowanych wpisano leki posiadające swoje odpowiedniki na wykazach, przede wszystkim znacznie tańsze leki generyczne. Z tego powodu insulina Lantus nie została objęta dopłatami ze środków publicznych. Objęcie refundacją tej insuliny zostanie rozpatrzone przy kolejnej nowelizacji wykazów leków refundowanych, uwzględniającej leki zawierające nowe cząsteczki. Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej nie przewiduje możliwości indywidualnej refundacji na prośbę pacjenta.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu 22 czerwca 2005 roku Minister Zdrowia powołał Zespół do spraw opracowania programu polityki zdrowotnej dotyczącego prewencji i leczenia cukrzycy. Efektem wdrożenia i realizacji programu będzie przede wszystkim udzielenie pomocy merytorycznej, organizacyjnej i finansowej jednostkom realizującym program. Ustanowienie programu wczesnego rozpoznawania i leczenia cukrzycy pozwoli na zmniejszenie liczby powikłań, a wdrożenie działań preferencyjnych i opracowanie standardów profilaktyki oraz leczenia chorych na cukrzycę umożliwi osiągnięcie wydłużenia średniej długości życia pacjentów, jego dobrej jakości oraz uniknięcie powikłań choroby.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STWANU

Bolesław Piecha

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Józefa Łyczaka, złożone podczas 6 posiedzenia Senatu w dniu 16 lutego 2006 r., przesłane przy piśmie Nr BPS/DSK-024-142/06 z dnia 22 lutego 2006 r., w sprawie zapewnienia środków finansowych na przebudowę drogi krajowej Nr 1 we Włocławku, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 19 ustawy o drogach publicznych zarządcą wszystkich dróg publicznych z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, w granicach administracyjnych miast na prawach powiatu jest prezydent miasta.

Do jego obowiązków w myśl art. 20 powołanej ustawy należy m.in.: opracowywanie projektów planów finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich, pełnienie funkcji inwestora utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, realizacja zadań w zakresie inżynierii ruchu, przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających. Natomiast na mocy art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251), w granicach miast na prawach powiatu zadania w zakresie finansowania budowy, przebudowy remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów tych miast.

Samorządy miejskie mogą uzyskać dodatkowe środki w ramach: Sektorowego Programu Operacyjnego-Transport (w zakresie dróg krajowych w miastach na prawach powiatu), Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, Kontraktu Wojewódzkiego lub z rezerwy subwencji ogólnej, powołanej na mocy art. 26 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966 z późn. zm.).

W ramach Sektorowego Programu Operacyjnego - Transport Miasto Włocławek podpisało umowę w dniu 26 kwietnia 2005 r. z Ministerstwem Infrastruktury na dofinansowanie zadania "Remont południowego wiaduktu drogowego "Krzywa Góra" wraz z modernizacją dojazdów w ciągu drogi krajowej nr 1 we Włocławku.

Zgodnie z art. 26 ust. 4 pkt 1 powołanej ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego środki z rezerwy subwencji ogólnej przeznacza się na dofinansowanie inwestycji na drogach publicznych, powiatowych i wojewódzkich oraz na drogach powiatowych, wojewódzkich i krajowych w granicach miast na prawach powiatu rozpoczętych przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Na posiedzeniu Zespołu ds. Infrastruktury, Rozwoju Lokalnego, Polityki Regionalnej oraz Środowiska Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, które odbyło się w dniu 9 lutego 2006 r., zostały ustalone następujące kryteria, według których będą oceniane i weryfikowane wnioskowane inwestycje:

1. Zadania rozpoczęte przed dniem 1 stycznia 1999 r. i będące w realizacji.

2. Preferowanie zadań, dla których uzyskano zagraniczne środki finansowe.

3. Preferowanie zadań inwestycyjnych planowanych do zakończenia w roku 2006 w całości.

4. Zadania ze znaczącym udziałem środków własnych zarządcy drogi, w wysokości nie niższej niż kwota wnioskowanego dofinansowania.

5. Pełne wykorzystanie przyznanego w 2005 r. dofinansowania z rezerwy oraz zadeklarowanego udziału własnego w kosztach dofinansowanej inwestycji.

6. Ze względu na niewielką ilość środków rezerwy, przedmiotem dofinansowania powinien być tylko jeden projekt inwestycyjny.

W zakresie dróg krajowych i wojewódzkich, zgodnie z art. 26 ust. 4 pkt 3 powołanej ustawy, miasta na prawach powiatu mogą składać wnioski o dofinansowanie budowy, modernizacji, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami krajowymi i wojewódzkimi.

Wnioski te będą oceniane i weryfikowane wg poniższych kryteriów, również ustalonych przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego:

1. Środki z rezerwy przeznaczyć na inwestycje na drogach wojewódzkich i krajowych w miastach na prawach powiatu.

2. Preferowanie zadań inwestycyjnych planowanych do zakończenia w roku 2006 w całości.

3. Pełne wykorzystanie przyznanego w 2005 r. dofinansowania z rezerwy oraz zadeklarowanego udziału własnego w kosztach dofinansowanej inwestycji.

4. Zadania ze znaczącym udziałem środków własnych zarządcy drogi, w wysokości nie niższej niż kwota wnioskowanego dofinansowania.

5. Ze względu na niewielką ilość środków rezerwy, przedmiotem dofinansowania powinien być tylko jeden projekt inwestycyjny.

Resort transportu poinformował wszystkich zarządców dróg samorządowych (zarządy województw, zarządy powiatów, prezydentów miast na prawach powiatu) o możliwości ubiegania się o dofinansowanie inwestycji z omawianej rezerwy, obowiązujących w br. kryteriach oraz terminie składania wniosków. Powyższa informacja była również umieszczona na stronie internetowej Ministerstwa TiB.

Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę podkreślić, że resort transportu i budownictwa dysponując środkami jedynie na drogi krajowe, zarządzane przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad, nie ma innych możliwości formalnych finansowania dróg zarządzanych przez samorządy.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU i BUDOWNICTWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma z dnia 22 lutego 2006 roku w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Piotra Zientarskiego podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 roku, uprzejmie wyjaśniam co następuje.

W dniu 9 października 2002 r., zostało wszczęte postępowanie wyjaśniające w sprawie wstępnego ustalenia, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080) (dalej także: ukik) poprzez ograniczenie abonentom Telekomunikacji Polskiej S.A. dalej także: TP, TP S.A., operator) możliwości dokonywania opłat za rachunek telefoniczny w kasach Biur Obsługi Klienta. W toku postępowania przeprowadzona została kontrola w TP S.A.. Wobec braku antymonopolowego charakteru sprawy, w dniu 8 stycznia 2003 r. postępowanie wyjaśniające zostało zamknięte.

Na rozstrzygnięcie przedmiotowego postępowania istotne znaczenie miał fakt, iż ani przepisy prawa cywilnego, ani żadne inne przepisy prawa nie nakładają na wierzyciela (w tym przypadku TP S.A.) obowiązku utrzymywania punktów, w których można dokonywać płatności na koszt wierzyciela.

Ponadto ww. postępowanie wyjaśniające wykazało, iż wśród konsumentów wraz z rozwojem rynku wzrasta zainteresowanie konkurencyjnymi formami płatności rachunków, np. poleceniem zapłaty i zleceniem stałym. Pojawiły się również inne rozwiązania jak np. możliwość dokonywania opłat w hipermarketach.

W związku z kwestią braku możliwości dokonywania opłat za rachunki w Biurach Obsługi Klienta (w szczególności z uwagi na zmianę warunków umowy zawartej przez TP S.A., z Pocztą Polską S.A., która do dnia 31 grudnia 2005 r. przewidywała pobieranie przez Pocztę preferencyjnej stawki opłaty z tytułu płatności rachunków TP S.A. w wysokości 0,99 zł) Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów dokonał wstępnej analizy przedmiotowej sprawy w kontekście ewentualnego naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w zakresie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 23 a tej ustawy.

Praktyka naruszająca zbiorowe interesy konsumentów została zdefiniowana w art. 23 a ukik. Zgodnie z tym artykułem przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów należy rozumieć godzące w nie bezprawne działanie przedsiębiorcy. W ust. 2 art. 23 a ukik wskazane zostały przykładowe zachowania, które mogą zostać uznane za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Są nimi: stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa w art. 479⁴⁵ kodeksu postępowania cywilnego; naruszenie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji; nieuczciwa lub wprowadzająca w błąd reklama; inne czyny nieuczciwej konkurencji godzące w zbiorowe interesy konsumentów.

Zbiorowe interesy konsumentów podlegają zatem ochronie przed działaniami przedsiębiorców, które są sprzeczne z prawem, tj. normami obowiązujących aktów prawnych, zasadami współżycia społecznego oraz dobrymi obyczajami.

Zgodnie z art. 454 par. 1 zd. 2 kodeksu cywilnego (dalej także: k.c.) świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. Zgodnie z art. 41 k.c. siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę organ zarządzający. Organem zarządzającym TP jest Zarząd, którego siedziba znajduje się w Warszawie (adres: ulica Twarda 18). Terenowe oddziały TP S.A. nie są siedzibą przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Jednolite w tym zakresie jest orzecznictwo Sądu Najwyższego¹.

Płatności z tytułu usług telekomunikacyjnych dokonywane na rzecz TP mogą mieć charakter gotówkowy lub bezgotówkowy. Należy wskazać, że TP w warunkach umowy nie narzuca żadnego z tych sposobów płatności jako jedynego możliwego. W związku z tym wybór formy płatności należy do klienta TP.

W przypadku płatności gotówkowej miejscem spełnienia świadczenia, jak wskazano wyżej, jest siedziba przedsiębiorcy w chwili spełnienia świadczenia. W przypadku płatności bezgotówkowych miejscem spełnienia świadczenia może być rachunek bankowy odbiorcy. Należy w tym miejscu wskazać, że wpłata gotówki na rachunek wierzyciela jest, zgodnie z art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe rozliczeniem gotówkowym. Rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności poleceniem przelewu, poleceniem zapłaty, czekiem rozrachunkowym, kartą płatniczą (art. 63 ust. 3 prawa bankowego). Dlatego nie można stwierdzić, że w związku z treścią umowy miejscem spełnienia świadczenia jest siedziba banku, w którym TP ma rachunek bankowy, a zatem wymagać od operatora np. zapewnienia bezpłatnego dokonywania wpłat na ten rachunek, tak jak to ma miejsce w odniesieniu do siedziby w sensie siedziby organu zarządzającego. Stwierdzenie takie mogłoby być możliwe w przypadku gdyby TP S.A. jako jedyny sposób płatności wskazywała w umowie rozliczenie gotówkowe.

Należy dodać, że zgodnie z umową zawieraną przez TP za dzień zapłaty uważa się dzień wpłaty w urzędzie pocztowym, banku kasie TP lub dokonania płatności przelewem. Za dzień zapłaty uważa się dzień wpływu środków na rachunek TP tylko w przypadku, gdy płatność następuje po dniu określonym na fakturze jako termin jej płatności.

TP zapewnia klientom różne formy płatności bezpośrednio w kasach, bezgotówkowo na rachunek, gotówkowo na rachunek. W świetle obowiązujących przepisów nie ma podstaw do formułowania obowiązków związanych z utrzymywaniem punktów płatności poza siedzibą przedsiębiorcy. Zarzut taki mógłby zostać postawiony w sytuacji uniemożliwienia przez TP dokonywania płatności w różnych formach. W ocenie UOKiK, niedopuszczalny byłby np. wymóg dokonywania płatności jedynie w siedzibie przedsiębiorstwa, ale także jedynie w kasach przedsiębiorstwa niezależnie od tego, czy byłyby one zlokalizowane w siedzibie, czy też także poza nią.

Zasady konkurencji wymuszają na uczestnikach rynku większą dbałość o klienta, jednak w ocenie UOKiK, wątpliwe jest czy spotykając się na rynku z konkurencją TP nadal utrzymywałaby punkty płatności. Należy bowiem stwierdzić, że likwidacja punktów płatności dokonywana jest nie tylko przez TP, ale także przez innych przedsiębiorców: spółdzielnie, wspólnoty mieszkaniowe itp.

Realizując, w ocenie Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy i orzecznictwo, działanie TP S.A. polegające na likwidacji punktów płatności nie może być przedmiotem postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów w rozumieniu art. 23 a ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z uwagi na brak elementu bezprawności działania.

Cezary Banasiński

Przypisy

1. por. np. uchwałę z dnia 20 listopada 1992 r. (III CZP 138/92; OSNC 1993/6/96), uchwałę z dnia 4 stycznia 1995 r. (III CZP 164/94); OSNC 1995/4/62), uchwałę z dnia 14 lutego 2002 r. (III CZP 81/01; OSNC 2002/11/131).
2. 2) sygn. akt XVII Ama 87/98

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Stanisława Koguta podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego br. w sprawie uzdrowisk będących spółkami Skarbu Państwa, pragnę przedstawić następujące stanowisko.

Zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 25 sierpnia 2004 r. w sprawie przyjęcia Uzupełnienia Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (Dz. U. Nr 200, poz. 2051 z późn. zm.) uzdrowiska są podmiotami uprawnionymi do aplikowania w ramach poddziałania 1.3.2. Regionalna infrastruktura ochrony zdrowia. Natomiast ze względu na ponadlokalny charakter działalności uzdrowisk, nie zostały one wpisane do katalogu beneficjentów w ramach poddziałania 33.5.2. Lokalna infrastruktura ochrony zdrowia. W związku z tym uzdrowiska będące spółkami Skarbu Państwa mogą aplikować o środki w ramach ZPORR tylko i wyłącznie w ramach poddziałania 1.3.2. Regionalna infrastruktura ochrony zdrowia.

Na dzień 31 stycznia br. podpisano 216 umów o dofinansowanie projektów w ramach poddziałania 1.3.2 (w tym projekty, w których beneficjentami były uzdrowiska) na łączną kwotę 365.206.263 zł, co stanowiło 97% alokacji na poddziałanie 1.3.2 na lata 2004-2006. W związku z faktem, że większość środków w ramach poddziałania 1.3.2. została zakontraktowana, wprowadzanie obecnie jakichkolwiek zmian dotyczących poszczególnych grup beneficjentów uprawnionych do korzystania ze środków poddziałania wydaje się być nieuzasadnione. Zmiany zaproponowane przez Pana Senatora zostaną wzięte pod uwagę przy tworzeniu Regionalnych Programów Operacyjnych na lata 2007-2013.

Grażyna Gęsicka

W odpowiedzi na pismo dotyczące opóźnień w wydawaniu decyzji w sprawie przyznania płatności z tytułu przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt, chciałbym przekazać następujące informacje.

Zgodnie z informacjami uzyskanymi z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, obecnie prowadzona jest kontrola administracyjna dla wniosków o przyznanie pierwszej płatności rolnośrodowiskowej, złożonych do 15 czerwca 2005 roku oraz dla wniosków o przyznanie kolejnej płatności rolnośrodowiskowej, złożonych od 1 marca do 30 kwietnia 2005 roku. Proces wydawania decyzji dla tych wniosków powinien zostać zakończony do 15 kwietnia br., a realizacja płatności powinna nastąpić w terminie do 30 kwietnia br.

Dane monitoringowe z ARiMR wskazują, że według stanu z dnia 12 marca 2006 r., wydano 11.314 decyzji administracyjnych. Na konta beneficjentów została przekazana kwota w wysokości 454.116,80 PLN, z czego 416.249,00 PLN za realizację pakietu: ochrona gleb i wód, a 37.867,80 PLN za realizację pakietu; rolnictwo ekologiczne.

Pragnę zapewnić, że MRiRW jak i ARiMR dokłada wszelkich starań, aby wydanie wszystkich decyzji w sprawie przyznania płatności z tytułu przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt nastąpiło w możliwie najkrótszym terminie, a także, aby płatności z tego tytułu były sprawnie przekazane na konta beneficjentów.

Z poważaniem

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Krzysztof Jurgiel

Nawiązując do treści oświadczenia Pana Senatora, złożonego na 6 posiedzeniu Senatu w dniu 16 lutego br., pragnę uprzejmie poinformować, iż poruszona przez Pana problematyka, dotycząca działalności Leżajskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Leżajsku była a także jest aktualnie przedmiotem następujących postępowań:

W Prokuraturze Rejonowej w Leżajsku toczy się śledztwo o sygnaturze Ds 224/06 (uprzednio Ds 614/05) w sprawie nieprawidłowości w gospodarowaniu mieniem wymienionej Spółdzielni w latach 90-tych - w kierunku przestępstwa z art. 296 § 1 k.k. oraz innych.

Wcześniej w sprawie tej wdrożono postępowanie sprawdzające wskutek zawiadomienia o przestępstwie, złożonego 3 czerwca 2005 r. przez przewodniczącego rady nadzorczej Spółdzielni Stefana K. Z treści zawiadomienia wynikało, że podczas pełnienia przez Elżbietę L. funkcji prezesa zarządu Spółdzielni doszło do wyłudzenia zarówno na szkodę tej jednostki, jak i mieszkańców znacznych kwot pieniężnych, fałszowania i niszczenia dokumentów oraz innych działań, wskazujących na przestępstwo nadużycia zaufania ze szkodą dla Spółdzielni.

Postanowieniem z dnia 21 lipca 2005 r. prokurator odmówił wszczęcia śledztwa w tej sprawie, argumentując swoją decyzję brakiem dostatecznych dowodów, wskazujących na popełnienie przestępstw oraz tym, że zarzuty, formułowane przez Stefana K. były przedmiotem postępowania Prokuratury Rejonowej w Leżajsku o sygnaturze Ds 348/01/S, zakończonego w dniu 30 stycznia 2002 r. skierowaniem przeciwko Elżbiecie L. aktu oskarżenia o czyny z art. 296 § 1 k.k. oraz 303 § 1 k.k. Ponadto zagadnienia, dotyczące nieprawidłowości w procesie budowy domów jednorodzinnych w latach 1997-2000 były przedmiotem śledztwa w sprawie Ds 1052/04/S, zakończonego prawomocnym postanowieniem z dnia 31 marca 2005 r. o jego umorzeniu wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstw z art. 296 § 1 k.k. i innych.

Wskazane wyżej postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa zostało zaskarżone przez pokrzywdzonego Leżajską Spółdzielnię Mieszkaniową w Leżajsku.

Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2005 r. Sąd Rejonowy w Leżajsku (sygn. akt II Kp 113/05) uchylił decyzję prokuratora jako przedwczesną, zlecając procesowe wyjaśnienie podnoszonych przez Stefana K. okoliczności wskazując kierunki dalszych czynności, które w jego ocenie winny zostać przeprowadzone. W szczególności sąd uznał za konieczne zabezpieczenie stosownej dokumentacji księgowej spółdzielni oraz zasięgnięcie opinii biegłego z dziedziny księgowości celem ustalenia sposobu wykorzystania funduszu remontowego. Ponadto wyjaśnienia wymagają okoliczności zawierania z osobami fizycznymi w imieniu spółdzielni umów o budowę domów jednorodzinnych w Leżajsku, a także realizacji tych umów - dla rozliczenia środków finansowych, wydanych na ten cel zarówno przez spółdzielnię, jak i uiszczonych przez właścicieli budynków.

W ocenie sądu zakres odpowiedzialności karnej Elżbiety L. ujętej w akcie oskarżenia, nie stanowi przeszkody w procesowym wyjaśnieniu powyższych kwestii i nie przesądza o braku możliwości ewentualnego pociągnięcia ówczesnego prezesa Leżajskiej Spółdzielni Mieszkaniowej do odpowiedzialności karnej za czyny z art. 296 § 1 k.k. bądź 286 § 1 k.k.

Należy nadmienić, że Sąd Rejonowy w Leżajsku zwrócił akta prokuratorowi wraz z omówionym wyżej postanowieniem w dniu 2 marca br. Ponadto w ocenie Prokuratora Okręgowego w Rzeszowie treść tego postanowienia nakazuje podjęcie na nowo prawomocnie umorzonego śledztwa w sprawie Ds 1052/04/S, bowiem czynności zlecone przez sąd obejmują także zakres przedmiotowy tego postępowania. Podjęte na nowo śledztwo będzie zatem prowadzone łącznie ze sprawą Ds 224/06/S.

Kolejną poruszoną przez Pana Senatora sprawą jest śledztwo Ds 58/05 Prokuratury Rejonowej w Łańcucie, dotyczące wprowadzenia w bliżej nieustalonym czasie w roku 2001 do obiegu prawnego przez przedstawicieli Spółdzielni Mieszkaniowej w Leżajsku dwóch uchwał z dnia 21 czerwca 2001 r., oznaczonych nr 6/2001 zawierających różną treść merytoryczną - to jest przestępstwa z art. 270 § 1 k.k.

Postanowieniem z dnia 31 marca 2005 r. śledztwo w tej sprawie umorzono wobec braku znamion czynu zabronionego, to jest na podstawie przepisu art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.

Z ustaleń postępowania przygotowawczego wynikało, że 21 czerwca 2001 r. na zebraniu przedstawicieli członków Spółdzielni Mieszkaniowej w Leżajsku podjęto uchwałę nr 6/2001 w sprawie sprzedaży nieruchomości oznaczonych nr 4162/54 i 4162/53 wraz z własnością położonych na nich budynków. Zbycie dotyczyło prawa do wieczystego użytkowania, a poza tym sprzedaży prawa własności nieruchomości 4167/5, 4167/6, 6420/3, 6420/2, 6420/1 oraz należnych udziałów w prawie własności działki 6421 lub działek i ich udziałów, powstałych w wyniku zmiany działek 6421, 6420/2 na rzecz Komendy Powiatowej Policji. Z treści protokołu zebrania wynika, że warunkiem wejścia w życie uchwały było wyrażenie przez Komendę Wojewódzką Policji chęci zakupu wszystkich gruntów i budynku. Na wypadek niewyrażenia takiej zgody podjęto drugą uchwałę o tym samym numerze z tej samej daty, dotyczącą możliwości zakupu od Spółdzielni przez Komendę Wojewódzką Policji w Rzeszowie działek 4162/54 i 4162/53 z pominięciem działek o nr 4167/5, 4167/6, 6420/1, które mogłyby być sprzedane innym osobom, w tym m. in. Stanisławowi H. Następnie uchwałą nr 13/2001 stwierdzono prawo zakupu przez Stanisława H. działek oznaczonych nr 4167/5, 4157/6, natomiast uchwałą 15/2001 prawo zakupu działki oznaczonej nr 6420/1 przez Annę i Henryka H. Dnia 11 grudnia 2001 r. doszło do uzgodnień (w formie protokołu) pomiędzy Komendą Wojewódzką Policji a spółdzielnią Mieszkaniową w przedmiocie zakupu działek o numerach 4162/54, 4162/53, 6420/3, 6421, 6420/1 i 4167/5, zaś w dniu 12 grudnia 2001 r. - do zawarcia stosownej umowy notarialnej.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy prokurator uznał, że nie stworzył on żadnych podstaw do przyjęcia sfałszowania którejkolwiek z uchwał, a jedynie doszło do ich błędnej numeracji, co było przedmiotem stosownego wystąpienia Prokuratora Rejonowego w Łańcucie do rady nadzorczej Leżajskiej Spółdzielni Mieszkaniowej. W ocenie prokuratora wolą członków zebrania przedstawicieli spółdzielni w dniu 21 czerwca 2001 r. było podjęcie uchwały, zezwalającej na sprzedaż budynków i innych nieruchomości na rzecz policji. Wyrazili oni również wolę, by w przypadku nienabycia całości nieruchomości przez policję pozostałą część zbyć innym osobom stosownie do kolejnych uchwał.

Postanowienie powyższe zaskarżyli pokrzywdzeni Bronisława i Stanisław H. Sąd Rejonowy w Leżajsku w dniu 20 grudnia 2005 r. (sygn. akt II Kp 87/05) nie uwzględniając ich zażalenia, utrzymał decyzję prokuratora w mocy, podzielając w pełni argumentację, przedstawioną w treści jej uzasadnienia.

Sąd podkreślił, że żaden z uczestników zebrania przedstawicieli członków spółdzielni nie zakwestionował autentyczności podjętych w dniu 21 czerwca 2001 r. uchwał.

W ocenie Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie brak jest podstaw do kwestionowania prawidłowości śledztwa w omawianej sprawie, jak też zasadności rozstrzygnięcia merytorycznego, poddanego kontroli sądu.

Nawiązując do treści uwag Pana Senatora odnośnie tej sprawy, uprzejmie informuję, że w aktach znajduje się notatka służbowa podinspektora Komendy Wojewódzkiej Policji w Rzeszowie, podsumowująca wyniki czynności sprawdzających "w sprawie domniemanego sfałszowania uchwały stanowiącej podstawę sporządzenia aktu sprzedaży nieruchomości" Komendzie Wojewódzkiej Policji w Leżajsku. Notatka ta wraz z całością materiałów, zgromadzonych w toku postępowania sprawdzającego, stanowiła podstawę wszczęcia śledztwa, zaś postanowienie o jego umorzeniu podyktowane było oceną materiału dowodowego, jednoznacznie uznaną przez sąd za właściwą.

Prokuratura Okręgowa w Rzeszowie zbadała również zasadność prawomocnego postanowienia z dnia 31 stycznia 2005 r. o umorzeniu postępowania w sprawie Ds 1674/04 Prokuratury Rejonowej w Leżajsku, dotyczącej gróźb karalnych, kierowanych w dniu 3 września 2004 r. pod adresem członków rady nadzorczej Leżajskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, to jest przestępstwa z art. 190 § 1 k.k.

Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożył prezes zarządu Spółdzielni Mariusz K. dołączając doń anonimowe pismo, które w dniu 3 września 2004 r. otrzymali członkowie rady nadzorczej. Treść tego pisma zawierała sformułowania znieważające ich, a kończyło się ono stwierdzeniem "...życzę ci wszystkiego co najgorsze. Niech cię piekło pochłonie, będę się o to usilnie modliła".

Postanowieniem z dnia 18 listopada 2004 r. umorzono postępowanie wobec niewykrycia sprawcy czynu, przy czym pouczono pokrzywdzonych o trybie postępowania o ewentualne przestępstwa z art. 216 § 1 k.k. i 212 § 1 k.k., ścigane z oskarżenia prywatnego.

Wobec zaskarżenia tej decyzji przez pokrzywdzonych, postanowieniem z dnia 10 grudnia 2004 r. podjęto postępowanie celem procesowego sprawdzenia podanych przez nich nowych faktów i okoliczności, mogących mieć znaczenie dla ustalenia sprawcy czynu.

Wyniki przeprowadzonych czynności nie przyniosły jednak pozytywnego efektu, zatem postanowieniem z dnia 30 stycznia 2005 r. ponownie dochodzenie umorzono wobec niewykrycia sprawcy, sprawę wpisano do rejestru przestępstw.

Niezależnie od tej decyzji organy policji są zobowiązane do kontynuowania działań zmierzających do ustalenia autora pisma, a w przypadku uzyskania nowych dowodów postępowanie może być podjęte na nowo w trybie przepisu art. 327 § 1 k.p.k. W ocenie Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie aktualnie brak jest podstaw do wzruszenia omawianej decyzji.

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Władysława Sidorowicza i Pani Senator Marii Pańczyk-Pozdziej dotyczące rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 października 22005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów, przekazane przy piśmie BPS/DSK-043-150/06, pragnę ustosunkować się do problemu niemożności łączenia przez lekarzy dziennych studiów doktoranckich z odbywaniem specjalizacji w ramach rezydentury, będącego przedmiotem tego oświadczenia.

Wprowadzony w 1999 r. jednostopniowy system specjalizacji, od początku swego funkcjonowania, daje lekarzom możliwość odbywania specjalizacji w ramach jednego z trybów określonych w § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 313, poz. 1779). Zgodnie z tym przepisem lekarz, po zakwalifikowaniu się do specjalizacji, realizuje szkolenie w trybie zadeklarowanym wcześniej we wniosku o rozpoczęcie specjalizacji, o ile status lekarza odpowiada kryteriom przewidzianym dla danego trybu.

Zgodnie z powyższym przepisem lekarz może odbywać specjalizację w ramach:

• rezydentury (etat rezydencki),

• umowy o pracę z jednostką szkolącą (etatowy pracownik tej jednostki),

• umowy o pracę z jednostką nieuprawnioną do szkolenia, ale wyrażającą zgodę lekarzowi na urlop szkoleniowy na czas trwania specjalizacji realizowanej w jednostce szkolącej,

• poszerzenia zajęć programowych dziennych studiów doktoranckich o program specjalizacji zgodnej z kierunkiem tych studiów,

• w ramach umowy cywilno-prawnej o szkolenie specjalizacyjne zawartej z jednostką uprawnioną do szkolenia specjalizacyjnego.

Zgodnie z założeniami systemu specjalizacji i z w/w rozporządzeniem (§ 14 ust. 1) rezdentura jest umową o pracę zawartą przez lekarza odbywającego specjalizację z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację na czas określony w celu doskonalenia zawodowego, obejmującego realizację programu specjalizacji. Rezydentura została wprowadzona do systemu jako optymalna forma intensywnego i efektywnego szkolenia specjalizacyjnego, dlatego przedmiotowy przepis jednoznacznie stanowi, iż rezydenturę przyznaje się w celu doskonalenia zawodowego jakim jest szkolenie specjalizacyjne - wyłącznie na czas realizacji programu specjalizacji. Tym samym nie ma możliwości na realizację w ramach rezydentury żadnych dodatkowych studiów/szkoleń realizowanych w trybie dziennym. Dzienne studia doktoranckie nie są doskonaleniem zawodowym i mają swój program, przewidziany do realizacji w ciągu kilku lat. Lekarz odbywający specjalizację w trybie rezydenckim ma możliwość uczestniczenia w zaocznych studiach doktoranckich, jeżeli te odbywają się w czasie nie pokrywającym się z jego zatrudnieniem na etacie rezydenckim.

Słuchacze dziennych studiów doktoranckich mogą jednocześnie odbywać specjalizację ale wyłącznie w ramach poszerzenia zajęć programowych realizowanych studiów o program specjalizacji zgodny z kierunkiem tych studiów. Zatem jeśli lekarz ma status słuchacza dziennego studium doktoranckiego (ze stypendium lub bez stypendium) może ubiegać się o rozpoczęcie odpowiedniej specjalizacji w trybie poszerzenia programu tych studiów. Nie ma zatem formalnych przeszkód do jednoczesnego rozwoju naukowego i zawodowego lekarza.

Jak wynika z powyższego, wprowadzenie do w/w rozporządzenia dodatkowego zapisu (§ 14 ust. 3) w brzmieniu "Lekarz uczestnik dziennych studiów doktoranckich nie może odbywać specjalizacji w ramach rezydentury" - ma na celu jedynie doprecyzowanie przepisu stanowiącego o rezydenturze (§ 14 ust. 1). Nie jest on również przepisem likwidującym wcześniej istniejące pozwolenie na kompilację dziennych studiów doktoranckich ze szkoleniem specjalizacyjnym odbywanych w ramach rezydentury. Takiej możliwości nie dawało żadne z dotychczasowych rozporządzeń regulujących sprawy specjalizacji lekarskich. Wprowadzenie doprecyzowania cytowanego przepisu § 14 ust. 1 było koniecznością, z uwagi na występujące nieprawidłowości w interpretacji tego przepisu przez wojewódzkie ośrodki zabezpieczające procedury związane z naborem lekarzy na szkolenie specjalizacyjne.

Zbigniew Religa

Szanowny Panie Marszałku,

Przepisami rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 2005 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. Nr 266, poz. 2230), dokonano zmian m. in. w załączniku Nr 2 do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 września 1999 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. Nr 79, poz. 894 z późn. zm.). Wprowadzone zmiany polegały na wykreśleniu egzaminów językowych na poziomie B1 według standardu określonego przez Radę Europy, zgodnie z założeniem, że urzędnik służby cywilnej powinien znać język obcy w stopniu co najmniej średniozaawansowanym.

Szef Służby Cywilnej wyjaśnił, że z informacji napływających do Urzędu Służby Cywilnej wynikało, że niektóre egzaminy językowe objęte załącznikiem Nr 2 do rozporządzenia prowadzone były na poziomie odbiegającym od poziomu średniozaawansowanego, wymaganego w służbie cywilnej.

Istotnym głosem w dyskusji była opinia Ministra Polityki Społecznej wyrażona w piśmie z dnia 25 sierpnia 2005 r., w którym podkreślony został fakt, że zauważalny wzrost liczby zgłoszeń do postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej jest wynikiem zmian wprowadzonych rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 26 maja 2003 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. Nr 96, poz. 873), a skutkujących obniżeniem progu znajomości języków obcych przez kandydatów w wyniku rozszerzenia listy dokumentów potwierdzających znajomość języka obcego o certyfikaty wystawiane po zdaniu egzaminu TELC.

Podobnie, Minister Nauki i Informatyzacji zauważył, że notowany obecnie znaczny wzrost liczby kandydatów przystępujących do postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej związany jest niestety także z obniżeniem wymogów językowych.

Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że zmiana listy dokumentów potwierdzających znajomość języka obcego, dokonana przepisami rozporządzenia z dnia 27 grudnia 2005 r. nie pociągnęła za sobą skutku polegającego na unieważnieniu wykreślonych z listy certyfikatów językowych. Zostały one jedynie uznane za potwierdzające znajomość języków obcych na poziomie niewystarczającym wobec wymagań stawianych urzędnikom służby cywilnej.

Uprzejmie informuję, że Szef Służby Cywilnej wyjaśnił, iż rozporządzenie z dnia 27 grudnia 2005 r. weszło w życie z dniem 1 stycznia 2006 r., tzn. w pierwszym dniu okresu składania zgłoszeń do postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w 2006 r., ustalonego przepisem art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 z późn. zm.), stąd stwierdzenie, że dokonano zmiany "reguł gry w trakcie jej trwania" należy uznać za nieuzasadnione.

Pragnę także dodać, iż podzielam wątpliwości Pana Senatora co do procedur stosowanych w postępowaniu kwalifikacyjnym prowadzącym do uzyskania mianowania w służbie cywilnej.

Za daleki od doskonałości należy również uznać obecny kształt, praktykę i uregulowania prawne służby cywilnej, dlatego też Rząd podjął prace nad nowelizacją obowiązującej obecnie ustawy o służbie cywilnej. Nowelizacja ww. ustawy będzie niebawem przedmiotem prac w Senacie RP. Natomiast szersze prace nad nowelizacją ustawy o służbie cywilnej przeprowadzone zostaną w najbliższych miesiącach.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Arkadiusz CZARTORYSKI

Sekretarz Stanu