Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie informuję, że w imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej podejmę dokładną analizę zaistniałej sytuacji w związku z pismem Pana Marszałka w sprawie teatru Wierszalin.

Mając na uwadze krytykę podjętą w oświadczeniu Pana Senatora Jana Szafrańca będę starała się zebrać argumenty w tej sprawie w porozumieniu z Ministerstwem Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Lena Dąbkowska-Cichocka

Szanowny Panie Senatorze,

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora złożonego na 5. posiedzeniu Senatu w dniu 1 lutego 2006 r. a przekazanego przy piśmie Pana Marszałka Senatu Bogdana Borusewicza z dnia 8 lutego 2006 r. uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko:

W oświadczeniu Pan Senator prosi o ustalenie przyczyn wykreślenia wpisu dokonanego na rzecz Pani Jadwigi P. w dziale II księgi wieczystej Kw 1545, prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Jarosławiu. Wskazuje Pan, że z posiadanych przez Mariana P. męża Jadwigi P., dokumentów wynika, iż w księdze tej dokonano wpisu współwłasności na rzecz Pani Jadwigi P., co nie znalazło odzwierciedlenia w ewidencji gruntów miasta Jarosław ze względu na brak stosownych dokumentów. W ocenie Pana Senatora w 2001 r. wpis ten z nieznanych przyczyn został wykreślony, a próby ich ustalenia okazały się bezskuteczne.

Zdaniem Pana Senatora pozbawienie obywatela prawa własności bez podstawy prawnej nie może ujść bezkarnie i z tych względów konieczne jest wyjaśnienie okoliczności w jakich do tego doszło oraz ewentualne wszczęcie postępowania zmierzającego do ukarania winnych zaistnienia takiej sytuacji.

W celu wyjaśnienia tych zarzutów dokonane zostało badanie akt księgi wieczystej Kw 1545 Sądu Rejonowego w Jarosławiu. W jego wyniku stwierdziłem, że księga ta stanowiła tzw. ciąg dalszy dawnych ksiąg wieczystych Lwh 7409 i Lwh 7472 oraz po licznych zmianach, dotyczących oznaczenia działek i ich konfiguracji, była prowadzona dla nieruchomości gruntowej, składającej się z działki oznaczonej numerem ewidencyjnym 354 o powierzchni 0,0402 ha. Została ona urządzona w 1957 r. na podstawie art. XIX Dekretu z dnia 11 października 1946 r. - Przepisy wprowadzające prawo rzeczowe i prawo o księgach wieczystych (Dz. U. Nr 57 poz. 321 ze zm.) oraz na podstawie art. 45 Dekretu z dnia 11 października 1946 r. Prawo o księgach wieczystych (Dz. U. Nr 57 poz. 320 ze zm.) i wówczas w dziale II ujawniono prawo w³asno¶ci Eugenii K. w ½ czź¶ci oraz W³adys³awa Z. i Zofii Z. po ¼ czź¶ci.

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 1968 r. w sprawie Ns - I 178/66 Sąd Rejonowy w Jarosławiu zniósł współwłasność nieruchomości, objętych uprzednio księgami Lwh 7409 i Lwh 7472 w ten sposób, że Eugenia K. otrzymała na wyłączną własność działkę oznaczoną nr p. b. 986/5 o powierzchni 0,0429 ha (aktualny nr ewidencyjny - 354), natomiast Władysław Z. i Zofia Z. działkę nr p. b. 986/6 o powierzchni 0,337 ha, nieobjętą księgą wieczystą Kw 1545. Żaden z uczestników postępowania o zniesienie współwłasności nie złożył wniosku o ujawnienie zmian stanu prawnego do Państwowego Biura Notarialnego w Jarosławiu, prowadzącego wówczas księgi wieczyste, wobec czego zmiana właścicieli nie została ujawniona w wyżej wymienionych księgach wieczystych. W aktach księgi wieczystej Kw 1545 brak było postanowienia o zniesieniu współwłasności opisanego powyżej.

Następnie w 1984 r. Państwowe Biuro Notarialne w Jarosławiu dokonało w niej wpisów na rzecz spadkobierców Eugenii K.: Olgi O., Ireny K. i Marii B. - po 5/24 części na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Jarosławiu z dnia 9 maja 1983 r. sygn. akt Ns 39/83, z kolei w 1995 r. Sąd Rejonowy w Jarosławiu na wniosek Jadwigi P. wpisał spadkobierców Władysława Z. i Zofii Z.: Jadwigi P., Marii K. i Małgorzaty S. - po 3/24 części na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 11 kwietnia 1994 r. sygn. akt II Ns 1262/92. Różnica w wysokości udziałów wynikała z faktu, że Eugenia K. należała do kręgu spadkobierców po Władysławie Z.

Akta księgi wieczystej zawierają dowody doręczeń zawiadomień o powyższych wpisach organowi prowadzącemu ewidencję gruntów i budynków miasta Jarosław.

W dniu 30 listopada 2000 r. Irena K., powołując się na dołączone do wniosku opisane powyżej postanowienie z dnia 13 grudnia 1968 r. o zniesienie współwłasności, wniosła o wykreślenie dotychczasowych wpisów w dziale II księgi wieczystej Kw 1545, a następnie ujawnienia prawa własności na jej rzecz, Olgi O. i Marii B. w udziałach po 1/3 części.

Na tej podstawie Sąd Rejonowy w Jarosławiu w dniu 26 lutego 2001 r. dokonał wpisów zgodnie z wnioskiem. O ich dokonaniu powiadomił wszystkich uczestników postępowania, w tym Jadwigę P., która wniosła od nich apelację do Sądu Okręgowego w Krośnie Ośrodek Zamiejscowy w Przemyślu. W postępowaniu apelacyjnym Jadwiga P. była reprezentowana przez pełnomocników: męża - Mariana P. i ustanowionego z urzędu adw. Henryka Handzla.

Postanowieniem z dnia 20 września 2001 r. w sprawie V Ca 5/01 Sąd Okręgowy w Krośnie Ośrodek Zamiejscowy w Przemyślu oddalił apelację. Kasacja od tego orzeczenia została odrzucona postanowieniem tego Sądu z dnia 11 stycznia 2002 r.

Uzasadnienie orzeczenia Sądu Okręgowego w Krośnie Ośrodek Zamiejscowy w Przemyślu, zawierające motywy rozstrzygnięcia, zostało doręczone pełnomocnikowi Pani Jadwigi P. - adw. H. Handzlowi.

Przedstawione okoliczności nie potwierdzają więc żadnego z zarzutów Pana Mariana P.

Obowiązujący w dacie rozpoznania wniosku Pani Jadwigi P. przepis art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. Nr 19, poz. 147 ze zm.) stanowił, że rozpoznając sprawę sąd rejonowy bada jedynie treść wniosku, treść i formę dołączonych doń dokumentów oraz treść księgi wieczystej. Ponieważ do wniosku tego nie został dołączony odpis postanowienia o zniesieniu współwłasności, Sąd Rejonowy w Jarosławiu dokonał wpisu na rzecz m. in. J. P. Niemniej wpis ten spowodował, że stan prawny nieruchomości wynikający z księgi wieczystej nie był zgodny z rzeczywistym stanem prawnym. Władysław Z. i Zofia Z. nie byli bowiem w chwili śmierci współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości, przez co udział we współwłasności nie wchodził w skład spadku, który odziedziczyła Jadwiga P.

W wyniku dokonanej analizy akt stwierdzam, że wpis wykreślenia udziału p. J. P. we współwłasności przedmiotowej nieruchomości został dokonany prawidłowo. Pani Jadwiga P. została powiadomiona o wpisie wykreślenia, a także mogła zapoznać się z treścią uzasadnienia orzeczenia oddalającego apelację, zawierającego motywy rozstrzygnięcia, doręczonego jej pełnomocnikowi adw. H. Handzlowi.

Jakkolwiek w pełni podzielam opinię Pana Senatora, dotyczącą konieczności zapewnienia w jak najwyższym stopniu ochrony prawa własności, niemniej przeprowadzona analiza akt księgi wieczystej Kw 1545 Sądu Rejonowego w Jarosławiu pozwala na stwierdzenie, że czynności podejmowane przez ten Sąd, w ramach zakreślonej przepisami ustawy z dna 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece kognicji sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym miały na celu ujawnienie zmian prawa własności przedmiotowej nieruchomości.

Jednocześnie informuję Pana Senatora, że Pani Jadwidze P. zostanie przesłana odpowiedź odrębnym pismem.

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Krzysztof Józefowicz

PODSEKRETARZ STANU

Nawiązując do treści oświadczenia, złożonego przez Pana Senatora na 6 posiedzeniu Senatu w dniu 16 lutego br., uprzejmie informuję, iż problematyka postępowania w sprawie Ds 796/05 Prokuratury Rejonowej we Włoszczowie przeciwko Sławomirowi G. była przedmiotem analizy w Prokuraturze Apelacyjnej w Krakowie.

Z poczynionych ustaleń wynika, że postanowieniem z dnia 2 listopada 2005 r. Komenda Powiatowa Policji we Włoszczowie wszczęła śledztwo w sprawie udzielenia w dniu 28 października 2005 roku we Włoszczowie funkcjonariuszowi policji korzyści majątkowej w kwocie 20 zł przez Sławomira G. w celu skłonienia go do odstąpienia od nałożenia mandatu karnego kredytowego w wysokości 50 zł za popełnione wykroczenie, tj. o przestępstwo z art. 229 § 3 k.k.

Podstawę wszczęcia postępowania przygotowawczego stanowiły wyniki czynności, przeprowadzonych przez funkcjonariuszy wymienionej jednostki policji w trybie art. 308 k.p.k. Wykazały one, iż w dniu 28 października 2005 roku około godziny 8.40 funkcjonariusze policji Rafał Tarnik i Zbigniew Tatar, patrolujący teren ulicy Targowej we Włoszczowie, wylegitymowali Sławomira G., na którego - jako sprawcę wykroczenia z art. 145 kodeksu wykroczeń - nałożyli mandat karny kredytowy w wysokości 50 zł. Sławomir G., pouczony o prawie do odmowy przyjęcia mandatu, nie skorzystał z tego uprawnienia. Sugerując "załatwienie sprawy w inny sposób", włożył w bloczek mandatów karnych, trzymany w ręku przez Rafała Tarnika, banknot o nominale 20 zł. Po powiadomieniu drogą radiową dyżurnego jednostki policji o popełnionym przestępstwie przewieziono Sławomira G. do Komendy Powiatowej Policji we Włoszczowie, gdzie przesłuchano go w charakterze świadka z uprzedzeniem o treści art. 183 § 1 k.p.k. Czynność tę rozpoczęto o godz. 10.10, zakończono o godzinie 11.00. Przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa sporządzono również protokół zatrzymania banknotu, który Sławomir G. wręczył funkcjonariuszom - jako dowodu rzeczowego.

W dniu 30 listopada 2005 roku przedstawiono Sławomirowi G. zarzut popełnienia przestępstwa z art. 229 § 3 k.k., po czym 12 grudnia 2005 roku przesłuchano go w charakterze podejrzanego. Czynność tę przeprowadził funkcjonariusz policji w godzinach od 14.40 do 15.15.

Przesłuchany w charakterze podejrzanego Sławomir G. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W oparciu o wyniki postępowania przygotowawczego Prokuratura Rejonowa we Włoszczowie skierowała w dniu 10 stycznia br. do Sądu Rejonowego we Włoszczowie akt oskarżenia przeciwko Sławomirowi G. o czyn z art. 229 § 3 k.k. oraz wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy i orzeczenie kary, uzgodnionej z oskarżonym.

Analiza materiałów śledztwa nie stwarza podstaw do stwierdzenia nieprawidłowości w jego przebiegu, mających wpływ na rodzaj decyzji, kończącej postępowanie.

Nie stwierdzono również prowadzenia niezasadnych, długotrwałych czynności procesowych z udziałem podejrzanego. Podjęte z jego udziałem w dniu 12 grudnia 2005 roku czynności, opisane w treści oświadczenia Pana Senatora, były działaniami podejmowanymi rutynowo wobec każdej osoby, występującej w sprawie karnej w roli procesowej podejrzanego.

Postępowanie przygotowawcze toczyło się zgodnie z przepisami aktualnie obowiązującego prawa kodeksu postępowania karnego, czego nie należy traktować jako "próby zdyskredytowania" proponowanego przez Ministra Sprawiedliwości "projektu ustawy o dwudziestoczterogodzinnych sądach na chuliganach".

Wyznaczona na dzień 17 marca br. rozprawa nie odbyła się z powodu niestawiennictwa oskarżonego. Kolejny termin rozprawy wyznaczono na 10 kwietnia 2006 roku.

Zasadność oskarżenia Sławomira G. władny jest ocenić Sąd Rejonowy we Włoszczowie.

W oparciu o analizę tej sprawy zwrócono Prokuratorowi Okręgowemu w Kielcach uwagę na potrzebę rozważenia wykorzystania instancji nadzwyczajnego złagodzenia wnioskowanej wobec Sławomira G. kary.

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 22 lutego 2006 r. (sygn. akt BPS/DSK-043-129/06) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Czesława Ryszki złożone podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. w sprawie Pana Sławomira G., uprzejmie informuję, że sprawę przedstawioną w oświadczeniu Pana Senatora rozpatrywał Pion Inspekcji Komendy Głównej Policji. W trakcie postępowania wyjaśniającego ustalono, co następuje.

W dniu 28 października 2005 r. dwóch funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji we Włoszczowej w trakcie służby patrolowej wylegitymowało Pana Sławomira G. w związku z popełnieniem przez niego wykroczenia z art. 145 Kodeksu wykroczeń, polegającego na zaśmiecaniu miejsca dostępnego dla publiczności. Policjant poinformował ww. osobę, że w związku z popełnionym wykroczeniem zostanie ukarany mandatem karnym w wysokości 50 zł. Jednocześnie funkcjonariusz pouczył Pana S. G. o prawie odmowy przyjęcia mandatu. Skarżący nie skorzystał z tego prawa, zasugerował natomiast załatwienie sprawy "w inny sposób", po czym włożył banknot 20 zł w bloczek mandatów wyjęty przez funkcjonariusza. O próbie wręczenia korzyści majątkowej przez skarżącego policjant powiadomił drogą radiową dyżurnego KPP we Włoszczowej. Skarżącego odwieziono do ww. jednostki Policji i przekazano pracownikowi Sekcji Kryminalnej celem wykonania niezbędnych czynności. Banknot został zabezpieczony przez technika kryminalistyki.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że ww. czynności zostały dokonane przez funkcjonariuszy zgodnie z obowiązującymi w tego typu sprawach procedurami, wobec czego zarzut Pana Sławomira G. dotyczący oskarżenia o wręczenie łapówki należy uznać za bezzasadny.

Odnosząc się do drugiego zarzutu skarżącego, tj. stwierdzenia, iż został on potraktowany jak potencjalny przestępca ustalono, że w dniu 2 listopada 2005 r. w KPP we Włoszczowej - na podstawie art. 303 Kodeksu postępowania karnego - wszczęte zostało śledztwo o przestępstwo określone w art. 229 § 3 Kodeksu karnego, w sprawie udzielenia przez Pana Sławomira G. w dniu 28 października 2005 r. na palcu targowym we Włoszczowej korzyści majątkowej w kwocie 20 zł funkcjonariuszowi Policji w celu skłonienia go do naruszenia przepisów prawa. Śledztwo zostało zarejestrowane w rejestrze śledztw i dochodzeń KPP we Włoszczowej.

W dniu 30 listopada 2005 r. wydane zostało postanowienie o przedstawieniu zarzutów podejrzanemu, które mu ogłoszono w dniu 12 grudnia 2005 r. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 71 § 1 Kpk, za podejrzanego uważa się osobę co do której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów, albo której bez wydania takiego postanowienia postawiono zarzut w związku z przystąpieniem do przesłuchania w charakterze podejrzanego. Osoba taka na podstawie art. 74 § 2 pkt 1 Kpk ma obowiązek poddać się oględzinom zewnętrznym ciała, a w szczególności wolno od niej pobrać odciski, fotografować ją oraz okazać w celach rozpoznawczych innym osobom. Procedura taka jest realizowana przez Policję wobec osób podejrzanych niezależnie od rodzaju popełnionego przez nich czynu.

Jednocześnie pragnę poinformować, że w dniu 22 grudnia 2005 r. podejrzany został zaznajomiony z materiałami śledztwa, a w dniu 27 grudnia 2005 r. wydano postanowienie o zamknięciu śledztwa, a akta sprawy zostały przekazane do Prokuratury Rejonowej we Włoszczowej z wnioskiem o objęcie aktem oskarżenia. W dniu 10 stycznia 2006 r. akt oskarżenia został zatwierdzony przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej we Włoszczowej.

Pragnę ponadto poinformować Pana Senatora, iż funkcjonariusze nie otrzymali nagrody za wykonywane czynności służbowe.

Zaznaczyć należy również, że do chwili wystąpienia Pana Senatora zarówno do Świętokrzyskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Kielcach, jak również do Komendanta Głównego Policji nie wpłynęła skarga Pana Sławomira G. na postępowania Policji we Włoszczowej.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Władysław STASIAK

Podsekretarz Stanu

W związku z przesłanym przy piśmie nr BPS+DSK-043-136/06 z dnia 22 lutego 2006 r. oświadczeniem złożonym przez senatora Stanisława Karczewskiego podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. w sprawie zwiększenia nadzoru sanitarnego na terenie powiatu grójeckiego z uwzględnieniem badań pozostałości pestycydów w owocach, przedstawiam poniższe wyjaśnienia:

Na podstawie przepisów art. 68 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 94 z późn. zm.) można stosować wyłącznie środki ochrony roślin dopuszczone do obrotu przez ministra właściwego do spraw rolnictwa oraz zgodnie z etykietą - instrukcją stosowania, ściśle z podanymi w niej zaleceniami, oraz w taki sposób, aby nie dopuścić do zagrożenia zdrowia człowieka, zwierząt lub środowiska.

W związku z powyższym podmiot składający wniosek o wydanie zezwolenia na dopuszczenie do obrotu środka ochrony roślin jest zobowiązany przedstawić wyniki badań, informacje, dane oraz oceny dotyczące samego środka oraz jego substancji aktywnych potwierdzające, że zostały spełnione warunki dotyczące bezpieczeństwa środka dla zdrowia człowieka, zwierząt i środowiska określone w art. 38 ustawy o ochronie roślin.

Biorąc powyższe pod uwagę, zwróciłem się zgodnie z kompetencjami do Głównego Inspektora Sanitarnego, z prośbą o stanowisko dotyczące nadzoru sanitarnego w rejonie Grójca, które przesyłam w załączeniu.

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Krzysztof Jurgiel

Szanowny Panie Ministrze,

W odpowiedzi na pismo z dnia 9 marca 2006 r., znak: HOR.sor.4480-10/2006, dotyczące możliwości utworzenia przy Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Grójcu laboratorium badania żywności, uprzejmie przedstawiam stanowisko w przedmiotowej sprawie.

W 2001 r. Komisja Europejska zobowiązała Polskę do opracowania dokumentu rządowego "Strategia Bezpieczeństwa Żywności w Polsce". Realizacja wyżej wskazanego dokumentu wiązała się z koniecznością dostosowania polskiego ustawodawstwa oraz rozwiązań instytucjonalnych do przepisów i norm unijnych. Państwowa Inspekcja Sanitarna podjęła stosowne działania zmierzające do pełnej harmonizacji prawa z wymaganiami Unii Europejskiej. Całokształt problematyki bezpieczeństwa żywności w Polsce został ujęty w dokumencie "Strategia Bezpieczeństwa Żywności". Dokument ten został opracowany w lutym 2002 r. w Ministerstwie Zdrowia - Głównym Inspektoracie Sanitarnym, we współdziałaniu ze wszystkimi organami urzędowej kontroli żywności oraz współpracującymi instytutami naukowymi i przekazany został Komisji Europejskiej. "Strategia bezpieczeństwa żywności" ustanowiła wspólny harmonogram prac/zmian instytucjonalnych i legislacyjnych, który był na bieżąco aktualizowany i monitorowany pod kątem dostosowania Polski do wymagań Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa żywności aż do momentu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Dokument "Strategia Bezpieczeństwa Żywności w Polsce" uwzględnia założenia i wytyczne zawarte w:

• zaleceniach Komisji Europejskiej z dnia 16 lutego 2001 r. "Guidelines to prepare the Food Safety Strategy", które przedstawiają główne elementy, jakie powinny być brane pod uwagę przy opracowywaniu narodowych programów dotyczących bezpieczeństwa żywności,

- zaleceniach zapisanych w dokumencie UE White Paper: Food Safety" z grudnia 2000 r.,

- materiałach OECD z 2000 r. zawartych w "Overview and Compendium of International Organisations with Food Safety Activities.",

- zaleceniach Kodeksu Żywnościowego,

- wytycznych WHO.

Celem opracowania "Strategii Bezpieczeństwa Żywności w Polsce" było przede wszystkim zapewnienie bezpieczeństwa żywności na przestrzeni całego łańcucha żywnościowego rozpoczynając od produkcji pierwotnej, a kończąc na jej dystrybucji i stole konsumenta, zapewnienie harmonizacji krajowego prawa żywnościowego, z prawem Unii Europejskiej oraz efektywne jego wdrożenie w praktyce, zapewnienie sprawnego i skutecznego systemu urzędowej kontroli łańcucha żywnościowego.

Realizacja Strategii Bezpieczeństwa Żywności odbywała się głównie poprzez wdrożenie regulacji prawnych zawartych w prawie żywnościowym z zakresu bezpieczeństwa żywności zharmonizowanych z wymaganiami UE i nie sprzecznych z zapisami Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO oraz realizację tego prawa w praktyce, merytoryczne zintegrowanie działalności istniejących w kraju organów urzędowej kontroli żywności, ustawiczną i kompleksową, powtarzaną okresowo realizację badań monitoringowych stanu bezpieczeństwa żywności, doposażenie stacji w nowoczesną laboratoryjną aparaturę pomiarową i właściwe, adekwatne do potrzeb jej rozmieszczenie i wykorzystanie, restrukturyzację części bazy laboratoryjnej na rzecz zmniejszenia liczby małych, niedostatecznie wyposażonych laboratoriów i przekształcenia ich w większe, pełno-profilowe dostosowane do badań dla potrzeb wzmacniania stanu bezpieczeństwa żywności, dokończenie akredytacji laboratoriów badania żywności i żywienia wszystkich wojewódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych, przy wsparciu przez Projekt Phare 2000 "Food Safety".

W związku z realizowaniem założeń "Strategii bezpieczeństwa żywności w Polsce" oraz zgodnie z wnioskami ekspertów Komisji Europejskiej, którzy podczas kolejnych misji kontrolnych podkreślali konieczność zmniejszenia liczby laboratoriów badawczych w Polsce i ich specyfikacji, w 2003 r. zostały podjęte przez Głównego Inspektora Sanitarnego działania zmierzające do likwidacji nieperspektywicznych laboratoriów badania żywności. Działania te odbywały się zgodnie z przyjętym "Programem restrukturyzacji i rozwoju bazy laboratoryjnej organów urzędowej kontroli żywności", realizowanym w ramach programu Phare 2001 i 2003. 30 grudnia 2003 r. Główny Inspektor Sanitarny wydał zarządzenie nr 25/03 w sprawie badania żywności w Systemie Zintegrowanym. Następnie na podstawie art. 15a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 1998 r. Nr 90, poz. 575, z późn. zm.) w dniu 27 października 2005 r. Minister Zdrowia wydał zarządzenie w sprawie wykazu stacji sanitarno-epidemiologicznych wykonujących badania wody w zintegrowanym systemie badań laboratoryjnych oraz wykazu stacji sanitarno-epidemiologicznych wykonujących badania jakości zdrowotnej żywności w zintegrowanym systemie badań laboratoryjnych (Dz. Urz. Min. Zdr. Nr 17, poz. 90). Na tej podstawie utworzono w Państwowej Inspekcji Sanitarnej Zintegrowany System badania żywności, w skład którego wchodzi 66 wojewódzkich i powiatowych laboratoriów badania żywności.

Na terenie województwa mazowieckiego funkcjonują obecnie 4 laboratoria badania żywności w WSSE w Warszawie, oraz 3 laboratoria w PSSE w Radomiu, Ciechanowie i Siedlcach. Wszystkie laboratoria w województwie mazowieckim posiadają akredytację i rozszerzają jej zakres.

W związku z powyższym powołanie w Grójcu laboratorium badania żywności związane byłoby z poniesieniem dużych nakładów finansowych wynikających z koniecznością adaptacji pomieszczeń oraz zakupem wyposażenia. Do powyższych kosztów należałoby doliczyć środki finansowe na wdrożenie, walidację, a przede wszystkim akredytację metod badawczych. Należy więc podnieść, iż ewentualne powołanie dodatkowego laboratorium badania żywności spowoduje, że do czasu uzyskania przez to laboratorium akredytacji (ok. 1 roku) nie będzie ono mogło wykonywać żadnych badań w ramach urzędowej kontroli żywności.

Należy również podkreślić, iż głównym laboratorium wykonującym badania w kierunku pozostałości pestycydów w województwie mazowieckim jest akredytowane i odpowiednio wyposażone laboratorium w Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Warszawie. Wskazane wyżej laboratorium bada próbki z całego województwa mazowieckiego.

Biorąc pod uwagę powyższe, a także fakt, że system badań żywności województwa mazowieckiego funkcjonuje prawidłowo, a istniejące laboratoria zapewniają wykonanie badań wynikających z planów pobierania próbek i badania żywności dla wyżej wskazanego województwa, uprzejmie informuję, iż w obecnej sytuacji utworzenia dodatkowego laboratorium badania żywności w Grójcu jest nieuzasadnione.

Andrzej Trybusz

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Czesława Ryszkę podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 roku dotyczącym działań podejmowanych przez spółkę Ruch S.A. wobec Częstochowskich Zakładów Przemysłu Zapałczanego przekazuję następujące informacje.

Z uzyskanych od Zarządu Spółki Ruch S.A. wyjaśnień wynika, iż zgodnie z procedurami obowiązującymi w Spółce informacja o ograniczeniu do trzech dostawców zapałek do sieci handlowej Ruch S.A. została przekazana do Oddziałów Spółki w styczniu 2006 roku. W informacji tej przekazano również, iż "dostawy zapałek z innych źródeł powinny zostać wstrzymane".

Zgodnie z polityką handlową prowadzoną przez Spółkę w zakresie optymalizacji asortymentu powyższa decyzja została poprzedzona przeprowadzoną analizą i oceną warunków zakupu zapałek przez Oddziały Ruch S.A. Działanie to miało na celu dokonanie wyboru dostawców zapałek do Spółki. Analiza obejmowała skalę dotychczasowych obrotów oraz warunki handlowe. W oparciu o przeprowadzoną analizę zaproponowano ograniczenie liczby dostawców zapałek do sieci Ruch S.A. do trzech dostawców:

- Zakłady Przemysłu Zapałczanego "Polmatch" w Sianowie - do obsługi oddziałów działających w północnej i środkowej części kraju, z uwagi na lokalizację producenta,

- Czechowickie Zakłady Przemysłu Zapałczanego - do obsługi pozostałych oddziałów, również z uwagi na lokalizację producenta,

- Swedish Match - jako oferty uzupełniającej, z uwagi na warunki handlowe oraz fakt współpracy Ruch S.A. z tą firmą (umowa centralna) w zakresie zapalniczek, gilz oraz innych art. tytoniowych.

Przyjęte rozwiązanie zapewnia Spółce:

- ciągłość dostaw,

- szybki czas realizacji dostaw,

- poprawę warunków handlowych jak i serwisu ze strony dostawców przy utrzymaniu odpowiedniej jakości produktu (konkurencja pomiędzy producentami),

- wykorzystanie efektu skali.

Jednocześnie informuję, iż podczas spotkania przedstawicieli Spółki z przedstawicielami producenta w dniu 9 lutego 2006 roku, Częstochowskie Zakłady Przemysłu Zapałczanego zwróciły się na piśmie z prośbą o zawarcie umowy o współpracę. Z uwagi na brak oferty handlowej, Ruch S.A. zwrócił się pismem z dnia 15 lutego 2006 roku do producenta o przesłanie kompletnej oferty handlowej. Oferta została przesłana w dniu 1.03.2006 roku i jest w chwili obecnej przedmiotem analiz.

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Piotr Rozwadowski

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 22 lutego 2006 r. (sygn. BPS/DSK-043-128/06) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Andrzeja Persona złożone podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. w sprawie działalności firmy Chrisko Staal International w Ciechocinku, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Wojewoda Kujawsko-Pomorski poinformował, iż w zakresie poruszonym w wystąpieniu Pana Senatora zostało wszczęte postępowanie wyjaśniające.

Z dotychczas zebranych informacji wynika, że w rejestrach Wydziału Budownictwa i Inwestycji Starostwa Powiatowego w Aleksandrowie Kujawskim brak jest danych dotyczących udzielenia pozwolenia na budowę lub pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania obiektów wydanych dla firmy Chrisko Staal International Sp. z o.o. z siedzibą w Ciechocinku, przy ul. Raczyńskich 3. Ponadto, z przekazanych przez Starostę Aleksandrowskiego decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Aleksandrowie Kujawskim z dnia 5 maja 2004 r. oraz decyzji Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Budowlanego, podtrzymującej decyzję PINB wynika, iż nie stwierdzono uciążliwości zakładu produkcyjnego firmy Chrisko Staal International Sp. z o.o., mieszczącego się w bezpośrednim sąsiedztwie budyniu "Łazienki II", stanowiącego własność firmy Targański Sp. z o.o.

Wojewoda Kujawsko-Pomorski poinformował ponadto, że przeprowadzone kontrole nie wykazały zmiany sposobu użytkowania obiektów oraz naruszenia norm hałasu (organy obu instancji nie stwierdziły uchybień w zakresie przestrzegania przez zakład produkcyjny ww. firmy przepisów Prawa budowlanego).

Jednocześnie Starosta Aleksandrowski przekazał Wojewodzie Kujawsko-Pomorskiemu informację, że - wobec braku kompetencji w tym zakresie - nie wydał zezwolenia na przejazd samochodów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony ulicami: Bema, Zdrojową, Widok i Raczyńskich w Ciechocinku, o które wnioskowała firma Chrisko Staal International Sp. z o.o.

Z informacji przekazanych przez Burmistrza Ciechocinka wynika natomiast, że w chwili obecnej w sprawie firmy Chrisko Staal International Sp. z o.o. toczą się liczne postępowania administracyjne z wniosku firmy Targański Sp. z o.o.

Postępowania te nie są jednak jeszcze ostatecznie zakończone.

Pragnę jednocześnie dodać, że z uwagi na zakres zarzutów przedstawionych w wystąpieniu Pana Senatora Wojewoda Kujawsko-Pomorski poinformował, że zleci odpowiednim służbom przeprowadzenie kontroli działalności firmy Chrisko Staal International Sp. z o.o. oraz Urzędu Miasta Ciechocinek.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Arkadiusz CZARTORYSKI

Sekretarz Stanu

W związku z otrzymanym przy piśmie z dnia 22 lutego 2006 r. Nr BPS/DSK-043-124/06 tekstem oświadczenia Senatora Pana Zbigniewa Rau złożonego podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. odnośnie wprowadzenia pomocy publicznej dla przedsiębiorców w formie restrukturyzacji zadłużenia podatkowego, uprzejmie wyjaśniam:

Po przystąpieniu Polski do UE, w zakresie pomocy publicznej mają zastosowanie przepisy prawa wspólnotowego. Zgodnie z Wytycznymi Wspólnotowymi dotyczącymi pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (Dz. U. WE C 244, str. 02 z 1.01.2004 r.), pomoc na restrukturyzację co do zasady może być udzielona przedsiębiorcy lub grupie kapitałowej wyłącznie jeden raz na 10 lat (akapit 72 - 77 Wytycznych). Uwzględniając ilość postępowań restrukturyzacyjnych prowadzonych w trybie ustawy o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców, wydaje się, że ponowna restrukturyzacja miałaby zatem ograniczony zakres.

Jednocześnie, zgodnie z przepisami wspólnotowymi (akapit 17 w/w Wytycznych) pomoc na restrukturyzację nie może być udzielona, jeżeli restrukturyzacja przedsiębiorcy ogranicza się wyłącznie do restrukturyzacji finansowej i nie prowadzi do usunięcia przyczyn powstania strat.

W świetle tych unormowań poważne wątpliwości budzi dopuszczalność proponowanej przez Pana Senatora formy pomocy w ramach Unii Europejskiej. Przeprowadzone w 1994 r. postępowanie oddłużeniowe nastąpiło w trybie pozaustawowym, co obecnie nie jest możliwe.

Należy także zauważyć, że po 2000 r. wielokrotnie przeprowadzono postępowania restrukturyzacyjne z zakresu zaległości podatkowych, w oparciu o uchwalone przez Parlament ustawy. Dotyczyły one między innymi takich sektorów gospodarki narodowej oraz podmiotów jak:

- górnictwo węgla kamiennego,

- przemysł obronny,

- hutnictwo żelaza i stali,

- zakłady opieki zdrowotnej,

- Polskie Koleje Państwowe,

- przedsiębiorcy o szczególnym znaczeniu dla rynku pracy.

Nie została jeszcze zakończona restrukturyzacja należności publicznoprawnych na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. Nr 155, poz. 1287 z późn. zm.). Ustawa ta jest adresowana do wszystkich przedsiębiorców, bez względu na ich wielkość, rodzaj prowadzonej działalności, czy też formę organizacyjno-prawną, którzy kwalifikują się do udzielenia pomocy publicznej na restrukturyzację; w szczególności przedsiębiorców którzy tracą zdolność konkurowania na rynku, wyrażającą się zwłaszcza: zmniejszeniem obrotów, nadmierną zdolnością produkcyjną, wzrostem zapasów, spadkiem zyskowności lub ponoszeniem strat, jak również wzrostem zadłużenia i brakiem możliwości uzyskania bankowych kredytów, poręczeń lub gwarancji. Restrukturyzacją zostały objęte zaległości z tytułu podatków stanowiących dochód budżetu państwa, należności celnych, wpłat z zysku, składek na ubezpieczenia społeczne, na Fundusz Pracy, na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz zaległości wobec Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z tytułu należnych opłat i kar pieniężnych ustalanych na podstawie przepisów prawa geologicznego i górniczego oraz opłat produktowych pobieranych na podstawie przepisów o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej. Ustawa umożliwiła również objęcie restrukturyzacją należności podatkowych stanowiących dochody jednostek samorządu terytorialnego, pod warunkiem, że organy stanowiące tych jednostek podjęły uchwałę w tym zakresie. Z możliwości restrukturyzacji w tym trybie skorzystało dotychczas ponad 121.000 podmiotów. Niemniej jednak wielu przedsiębiorców nie mogło przystąpić do oddłużenia, przede wszystkim z uwagi na brak środków na uregulowanie (nawet w ratach) 15-procentowej opłaty restrukturyzacyjnej.

Pragnę też zauważyć, że funkcjonujące w ramach systemu podatkowego przepisy umożliwiają zastosowanie pomocy publicznej w indywidualnych sprawach. W przypadku przedłużających się trudności finansowych, podatnicy mogą wystąpić do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o zastosowanie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych. Stosownie bowiem do art. 48 § 1 pkt 1 i 2 oraz art. 67 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), w związku z art. 26 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 143, poz. 1119), organ podatkowy, na wniosek podatnika (płatnika lub inkasenta), będącego przedsiębiorcą, w przypadkach uzasadnionych jego ważnym interesem lub interesem publicznym może:

1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty,

2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę.

Ponadto w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika, będącego przedsiębiorcą lub interesem publicznym, organ podatkowy - na jego wniosek - może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną (art. 67 § 1 ustawy - Ordynacja Podatkowa, w związku z art. 26 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Umorzenie zaległości podatkowej powoduje również umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość podatkowa.

Odraczanie terminu płatności podatku lub rozkładanie na raty zapłaty podatku oraz odraczanie lub rozkładanie na raty zapłaty zaległości podatkowej, umarzanie zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej na wniosek podatnika będącego beneficjentem pomocy publicznej następuje - zgodnie z przepisami prawa UE i prawa krajowego w zakresie pomocy publicznej - z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (art. 48 § 3 i art. 67 § 1a ustawy - Ordynacja podatkowa).

Natomiast w związku z zawartym w oświadczeniu Pana Senatora twierdzeniem, iż na wzrost zaległości podatkowych znaczny wpływ ma niski stopień ich egzekucji, pragnę poinformować Pana Marszałka, że na pogorszenie wskaźników egzekucji ma wpływ szereg czynników, a zwłaszcza obligatoryjne zawieszenie w latach 2002 - 2005 postępowań egzekucyjnych w stosunku do zaległości podatkowych objętych postępowaniem restrukturyzacyjnym na podstawie przepisów przytoczonej powyżej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców; do restrukturyzacji podatnicy zgłosili ponad 5 mld zł i ta kwota objęta była zawieszeniem egzekucji, natomiast umorzeniem objęto dotychczas zaledwie niecałe 3 mld zł - pozostała część przedsiębiorców nie spełniła warunków określonych w ustawie restrukturyzacyjnej.

Mimo to kwoty wyegzekwowanych zaległych zobowiązań podatkowych w ostatnich latach nieznacznie, ale systematycznie zwiększają się, co obrazuje poniższe zestawienie.

Kwoty wyegzekwowanych zaległości podatkowych (w zł)

Równocześnie globalne wydatki na prowadzenie egzekucji w 2004 roku w stosunku do 2003 roku zmniejszyły się o 45.765,59 tys. zł, natomiast w 2005 roku - w odniesieniu do 2004 roku - wzrosły o 12.511,84 tys. zł. Z porównania wydatków poniesionych na utrzymanie organów egzekucyjnych w urzędach skarbowych z kwotami wyegzekwowanymi wynika, że wydatkowanie 1 zł na egzekucję przyniosło dochody w wysokości:

- w 2003 r. - 9,60 zł,

- w 2004 r. - 12,33 zł,

- w 2005 r. - 12,03 zł.

W świetle powyższych danych można stwierdzić, że skuteczność egzekucji zaległych zobowiązań podatkowych prowadzona przez naczelników urzędów skarbowych nie ulega pogorszeniu.

PODSEKRETARZ STANU

Marian Banaś

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 22 lutego 2006 r. Nr BPS/DSK-043-126/06 oświadczenie Pana Senatora Rafała Ślusarza, złożone podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. i dotyczące opodatkowania w Polsce dochodów osób mających miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskanych z pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii, uprzejmie informuję.

Na osobach mających miejsce zamieszkania w Polsce ciąży tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oznaczający, że podlegają one opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 4a tej ustawy, przepisy te stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Celem umów jest zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu, tzn. w państwie zamieszkania i w państwie, z którego uzyskano dochód.

Sposób unikania podwójnego opodatkowania zależy od określonej w umowie metody.

Umowy przewidują zasadniczo 2 metody:

1) metodę wyłączenia z progresją - oznaczającą że dochód uzyskany i opodatkowany za granicą jest zwolniony od opodatkowania w państwie zamieszkania, ale uwzględnia się go dla określenia stopy procentowej podatku należnego od innych dochodów (tę metodę przyjęto m. in. w polsko-irlandzkiej czy polsko-niemieckiej umowie w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, albo

2) metodę proporcjonalnego odliczenia - oznaczającą, że uzyskany dochód podlega opodatkowaniu zarówno w państwie, w którym został uzyskany, jak i w państwie miejsca zamieszkania z tym, że od podatku ustalonego w państwie miejsca zamieszkania odlicza się podatek zapłacony za granicą w takiej proporcji, w jakiej dochód zagraniczny pozostaje do dochodu całkowitego. W sytuacji, gdy w państwie miejsca zamieszkania nie uzyskano żadnego dochodu, od podatku ustalonego w tym państwie odlicza się podatek zapłacony za granicą, do wysokości podatku ustalonego w państwie miejsca zamieszkania.

Ta metoda obowiązuje m. in. w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii przez osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce.

Metody unikania podwójnego opodatkowania stosowane w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę są metodami wynikającymi z Modelowej Konwencji OECD i stosowane są przez państwa członkowskie OECD. W niektórych sytuacjach może być korzystniejsze dla podatników stosowanie metody proporcjonalnego odliczenia, w innych - metody określonej jako metoda wyłączenia z progresją.

Polsko-brytyjska umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu została podpisana w 1976 roku i odpowiadała ówczesnym realiom społeczno-ekonomicznym. Liczba osób mających miejsce zamieszkania w Polsce, podejmujących pracę w Wielkiej Brytanii była nieporównywalnie mniejsza, niż obecnie. Nie było wówczas w Polsce powszechnego podatku dochodowego od osób fizycznych, wynagrodzenia uzyskiwane z pracy za granicą były w Polsce wolne od opodatkowania podatkiem od wynagrodzeń.

Sytuacja podatkowa Polaków pracujących w Wielkiej Brytanii wynika z różnic w wysokości dochodów, kosztów utrzymania oraz systemów podatkowych. Trudno oczekiwać, by we wszystkich państwach wynagrodzenia, koszty utrzymania oraz systemy podatkowe był identyczne.

Równocześnie uprzejmie informuję, że w roku przystąpienia Polski do Unii Europejskiej oraz otwarcia dla obywateli Polski brytyjskiego rynku pracy, tj. w roku 2004, podjęto ze stroną brytyjską rozmowy w celu renegocjacji polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Druga tura negocjacji i ich zakończenie przewidziane są w tym roku.

Prawdopodobne jest zatem, iż w 2006 r. doprowadzi się do podpisania nowej umowy i że będzie ona mogła być ratyfikowana w 2007 r. A zatem nowe regulacje mają szansę obowiązywać najwcześniej od 1 stycznia 2008 r.

Natomiast w chwili obecnej prowadzone są prace nad nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i poruszony przez Pana Senatora problem jest w ich toku szczegółowo analizowany.

Natomiast nie jest możliwe, gdyż byłoby to sprzeczne z prawem, a przede wszystkim z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, regulowanie zasad opodatkowania w drodze instrukcji Ministra Finansów kierowanej do urzędów skarbowych. Zgodnie z art. 217 Konstytucji, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, podmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 22 lutego 2006 r. Nr BPS/DSK-043-127/06 oświadczenie Pana Senatora Kosmy Złotowskiego, złożone podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. i dotyczące opodatkowania w Polsce dochodów osób mających miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskanych z pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii, uprzejmie informuję.

Na osobach mających miejsce zamieszkania w Polsce ciąży tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oznaczający, że podlegają one opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 4a tej ustawy, przepisy te stosuje się z uwzględnieniem postanowień umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Celem umów jest zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu, tzn. w państwie zamieszkania i w państwie, z którego uzyskano dochód.

Sposób unikania podwójnego opodatkowania zależy od określonej w umowie metody.

Umowy przewidują zasadniczo 2 metody:

1) metodę wyłączenia z progresją - oznaczającą że dochód uzyskany i opodatkowany za granicą jest zwolniony od opodatkowania w państwie zamieszkania, ale uwzględnia się go dla określenia stopy procentowej podatku należnego od innych dochodów (tę metodę przyjęto m. in. w polsko-irlandzkiej czy polsko-niemieckiej umowie w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, albo

2) metodę proporcjonalnego odliczenia - oznaczającą, że uzyskany dochód podlega opodatkowaniu zarówno w państwie, w którym został uzyskany, jak i w państwie miejsca zamieszkania z tym, że od podatku ustalonego w państwie miejsca zamieszkania odlicza się podatek zapłacony za granicą w takiej proporcji, w jakiej dochód zagraniczny pozostaje do dochodu całkowitego. W sytuacji, gdy w państwie miejsca zamieszkania nie uzyskano żadnego dochodu, od podatku ustalonego w tym państwie odlicza się podatek zapłacony za granicą, do wysokości podatku ustalonego w państwie miejsca zamieszkania.

Ta metoda obowiązuje m. in. w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy w Wielkiej Brytanii przez osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce.

Metody unikania podwójnego opodatkowania stosowane w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę są metodami wynikającymi z Modelowej Konwencji OECD i stosowane są przez państwa członkowskie OECD. W niektórych sytuacjach może być korzystniejsze dla podatników stosowanie metody proporcjonalnego odliczenia, w innych - metody określonej jako metoda wyłączenia z progresją.

Polsko-brytyjska umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu została podpisana w 1976 roku i odpowiadała ówczesnym realiom społeczno-ekonomicznym. Liczba osób mających miejsce zamieszkania w Polsce, podejmujących pracę w Wielkiej Brytanii była nieporównywalnie mniejsza, niż obecnie. Nie było wówczas w Polsce powszechnego podatku dochodowego od osób fizycznych, wynagrodzenia uzyskiwane z pracy za granicą były w Polsce wolne od opodatkowania podatkiem od wynagrodzeń.

Sytuacja podatkowa Polaków pracujących w Wielkiej Brytanii wynika z różnic w wysokości dochodów, kosztów utrzymania oraz systemów podatkowych. Trudno oczekiwać, by we wszystkich państwach wynagrodzenia, koszty utrzymania oraz systemy podatkowe był identyczne.

Równocześnie uprzejmie informuję, że w roku przystąpienia Polski do Unii Europejskiej oraz otwarcia dla obywateli Polski brytyjskiego rynku pracy, tj. w roku 2004, podjęto ze stroną brytyjską rozmowy w celu renegocjacji polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Druga tura negocjacji i ich zakończenie przewidziane są w tym roku.

Prawdopodobne jest zatem, iż w 2006 r. doprowadzi się do podpisania nowej umowy i że będzie ona mogła być ratyfikowana w 2007 r. A zatem nowe regulacje mają szansę obowiązywać najwcześniej od 1 stycznia 2008 r.

Natomiast w chwili obecnej prowadzone są prace nad nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i poruszony przez Pana Senatora problem jest w ich toku szczegółowo analizowany.

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz