Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-67/06 z dnia 8 lutego br. przekazujące tekst oświadczenia złożonego przez senatora Antoniego Motyczkę w sprawie budowy zbiornika Racibórz Dolny, przedstawiam Panu Marszałkowi stanowisko w tej sprawie.

Budowa zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz na rzece Odrze przewidywana była przez rząd od wielu lat i uwzględniana we wszystkich stosownych dokumentach planistycznych. Zbiornik jest jednym z kluczowych elementów "Programu dla Odry - 2006". Został on ujęty w "Strategii Gospodarki Wodnej", przyjętej przez Radę Ministrów, jako inwestycja niezbędna do realizacji w najbliższych latach. Przedsięwzięcie zostało ujęte w centralnym rejestrze programów rządowych.

W polityce rządu w zakresie gospodarki wodnej budowa zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz jest priorytetem. W chwili obecnej Ministerstwo Środowiska podejmuje działania, mające na celu umieszczenie projektu pn. "Budowa zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz" w Programie Operacyjnym Infrastruktura i Środowisko w zadaniach przewidzianych do dofinansowania z Funduszu Spójności w latach 2007-2013. Stosowny wniosek o dofinansowanie z Funduszu Spójności został w 2005 r. przekazany Komisji Europejskiej. Komisja Europejska poinformowała w styczniu br. o zarejestrowaniu wniosku, w dniu 21 lutego br. nadesłała wstępne uwagi do przedmiotowego wniosku z prośbą o ustosunkowanie się do nich.

Projekt "Budowa zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz" ma duże szanse na uzyskanie dofinansowania.

Jednocześnie pragnę poinformować, że ze środków z rezerwy celowej budżetu państwa przeznaczonych na realizację "Programu dla Odry - 2006" oraz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej prowadzone są systematyczne działania, mające na celu przygotowanie do rozpoczęcia robót. W 2006 roku planowane jest m. in. kontynuowanie wykupów gruntów, uzyskanie pozwolenia na budowę, ogłoszenie przetargu na funkcję inżyniera kontraktu oraz na wykonawcę robót.

MINISTER ŚRODOWISKA

Prof. dr hab. Jan Szyszko

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na wystąpienie Nr BPS/DSK-043-143/06 z dnia 22 lutego 2006 r. przekazujące oświadczenie złożone przez Senatora Pana Pawła Michalaka podczas 6 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. w sprawie możliwości finansowania ze środków Krajowego Funduszu Drogowego budowy lub przebudowy dróg krajowych w miastach na prawach powiatów, wyjaśniam co następuje:

1. W obecnym stanie prawnym i sytuacji finansowej Krajowego Funduszu Drogowego ("KFD"), który pozyskuje i zabezpiecza środki na realizację zatwierdzonego przez Radę Ministrów Rozporządzeniem z dnia 18 stycznia br. (Dz. U. Nr 25, poz. 183) Programu rzeczowo-finansowego dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzystaniem środków Krajowego Funduszu Drogowego ("Program"), nie ma możliwości rozszerzenia zakresu zadań finansowanych przez KFD w roku 2006 o dodatkowe projekty, w tym o projekty, o których mowa w oświadczeniu Pana Senatora.

2. KFD na sfinansowanie w/w Programu w głównej mierze pozyskuje zewnętrzne środki finansowe w postaci zaciąganych przez Bank Gospodarstwa Krajowego na rzecz KFD kredytów i emitowanych obligacji. Możliwości pozyskania przez KFD zewnętrznego finansowania dłużnego są ograniczone, a pozyskiwane środki są ściśle powiązane z określonymi w Programie projektami drogowymi, które realizowane są tylko i wyłącznie przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad i są zlokalizowane na sieci dróg krajowych zarządzanych przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
Brak jest dowolności w doborze zadań, które mają być finansowane z danej puli środków KFD (pozyskanych z kredytów). Dodatkowym ograniczeniem jest także wolumen gwarancji Skarbu Państwa udzielanych każdorazowo przy zaciąganiu przez BGK w/w zobowiązań.

Odnosząc się do wniosku Pana Senatora o podjęcie inicjatywy zmierzającej do zmiany istniejącego stanu prawnego umożliwiającego miastom na prawach powiatu finansowanie dróg krajowych zlokalizowanych w tych miastach ze środków gromadzonych w Krajowym Funduszu Drogowym pragnę poinformować, iż resort kierowany przeze mnie nie planuje w najbliższym czasie podjęcia działań legislacyjnych w kierunku rozszerzenia dostępności środków KFD dla w/w odcinków dróg krajowych.

Jednocześnie chciałbym zapewnić Pana Marszałka, że stan techniczny i rozbudowa całej sieci dróg krajowych w Polsce, w tym również odcinków dróg krajowych w miastach na prawach powiatu jest dla mnie i kierowanego przeze mnie resortu niezwykle istotna. Jednakże zważywszy na fakt, iż priorytetem polityki rządu jest budowa autostrad i dróg ekspresowych, głównie takie projekty będą finansowane ze środków KFD w kolejnym okresie programowania w latach 2007-2013. Natomiast projekty wskazane w piśmie Pana Senatora mogą uzyskać finansowanie ze środków nowego budżetu UE na lata 2007-2013, które będą znajdowały się w gestii Ministerstwa Transportu i Budownictwa zgodnie z dokumentem rządowym Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia i priorytetami przewidzianymi do sfinansowania w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Janiny Fetlińskiej złożone podczas szóstego posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lutego 2006 r., a przekazane przy piśmie Pana Marszałka BPS/DSK/043-147/06, pragnę zaprezentować następujące stanowisko:

Aktualnie zdobycie wiedzy i umiejętności niezbędnych do wykonywania zawodu ratownika medycznego w Polsce możliwe jest poprzez ukończenie dwuletniej szkoły policealnej kształcącej z zawodzie ratownik medyczny lub studiów pierwszego stopnia w specjalności ratownictwo medyczne. Są to dwie alternatywne drogi zdobycia tych samych kwalifikacji zawodowych. Zakres kompetencji zawodowych absolwenta szkoły policealnej kształcącej w zawodzie ratownik medyczny i absolwenta studiów licencjackich w zakresie ratownictwa medycznego jest równorzędny. A zatem nie ma ani merytoryczny ani formalnych przesłanek do tego, aby osoby posiadające tytuł ratownika medycznego uzyskany po ukończeniu szkoły policealnej i złożeniu egzaminu z przygotowania zawodowego, musiały odbyć trzyletnie studia licencjackie. Nie ma także przesłanek wynikających, tak jak w przypadku pielęgniarek i położnych, z dyrektyw prawa wspólnotowego. W odniesieniu do zawodu ratownika medycznego nie ma dyrektyw sektorowych, które nakazywałyby ujednolicenie kształcenia w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Uznawanie kwalifikacji odbywa się w oparciu o system ogólny, czyli poprzez porównanie programu kształcenia realizowanego przez ratownika medycznego w kraju, w którym zdobył kwalifikacje - z programem kształcenia w państwie przyjmującym.

W kwestii ewentualnej możliwości uruchomienia studiów pomostowych dla ratowników medycznych uprzejmie informuję, że art. 166 ust. 1 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym stanowi, iż studia licencjackie trwają od 6 do 8 semestrów. Okres studiów może zostać przedłużony o czas trwania nauki.

Jednakże na mocy art. 171 ust. 2 ww. ustawy student może studiować według indywidualnego planu studiów i programu nauczania na zasadach ustalonych przez Radę Wydziału. Decyzja w tej sprawie należy do uczelni.

Dostrzegając jednak potrzebę stworzenia podobnej, jak w przypadku pielęgniarek i położnych, ścieżki edukacyjnej dla innych zawodów medycznych, Ministerstwo Zdrowia wnioskowało o wprowadzenie rozwiązań systemowych zapewniających drożność kształcenia między średnim wykształceniem zawodowym a wyższym zawodowym. Wniosek ten został pozytywnie przyjęty przez Radę Ministrów i wpisany jako jedno z zadań do realizacji w dokumencie rządowym "Krajowa strategia zatrudnienia na lata 2007-2013" w brzmieniu: "zapewnienie preferencji dla osób, które chcą kontynuować naukę w szkole wyższej na kierunku zgodnym lub pokrewnym z wykształceniem ponadgimnazjalnym". Zapis ten należy jednak przetransponować do obowiązującego prawa w szkolnictwie wyższym, zaś inicjatywa ustawodawcza w tym zakresie należy do ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.

Odpowiadając na drugie z zadanych pytań pragnę poinformować, iż w obowiązującym porządku prawnym nie ma wyodrębnionego kierunku ratownictwo medyczne i co za tym idzie - nie ma wprowadzonych obowiązujących w całej Polsce standardów kształcenia. Dopóki nie będzie wprowadzonych mechanizmów prawnych umożliwiających zabezpieczenie właściwej jakości kształcenia w tym zawodzie w systemie szkolnictwa wyższego, zamknięcie kształcenia w szkołach policealnych nie jest w mojej opinii możliwe.

Ufam, że przedstawione wyżej informacje stanowią wyczerpującą odpowiedź na pytania zgłoszone przez Panią Senator.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Pinkas

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie złożone na 6. posiedzeniu Senatu w dniu 16 lutego 2006 roku przez senatora Stanisława Koguta, przesłane pismem nr BPS/DSK-043-140/06 z dnia 22 lutego 2006 roku, w sprawie zasad sprzedaży lokali mieszkalnych należących uprzednio do PKP S.A., a które stały się własnością gmin, uprzejmie informuję, że kwestia ta została określona w ustawie z dnia 8 września 2000 roku o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe". Zgodnie z tą ustawą pierwszoplanowym sposobem zagospodarowania posiadanych przez PKP S.A. lokali mieszkalnych jest ich sprzedaż obecnym najemcom. O przeznaczeniu do sprzedaży lokali mieszkalnych PKP S.A. zawiadamia na piśmie osoby uprawnione, którym wyznacza się sześciomiesięczny termin na złożenie pisemnego oświadczenia o zamiarze nabycia lokalu mieszkalnego, liczony od dnia doręczenia zawiadomienia (art. 43 ust 1 ustawy). Dopiero, gdy osoby te nie złożą takiego oświadczenia w wyznaczonym terminie PKP S.A. może nieodpłatnie przekazać jednostce samorządu terytorialnego albo spółdzielni mieszkaniowej budynek mieszkalny lub niesprzedane lokale mieszkalne (art. 43 ust. 4 ustawy). Gdy jednostka samorządu terytorialnego zdecyduje się na sprzedaż tak pozyskanych lokali mieszkalnych, to do trybu ich zbycia będą miały odpowiednio zastosowanie przepisy o sprzedaży mieszkań przez PKP S.A. (art. 47a ust. 2 ustawy). Taka regulacja ma za zadanie ochronę interesu osób uprawnionych i gwarantuje im, że będą mogły nabyć od gminy zajmowany lokal mieszkalny na warunkach nie gorszych, niż gdyby nabywały go bezpośrednio od PKP S.A.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Mirosław Chaberek

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 22 lutego 2006 r. Nr BPS/DSK-043-132/06, przy którym przekazane zostało oświadczenie Senatora Janusza Kubiaka w sprawie utworzenia sądu okręgowego i prokuratury okręgowej w Pile złożone podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. - uprzejmie informuję:

Sądy i prokuratury okręgowe nie funkcjonują w 7 z 49 byłych miast wojewódzkich. Są to: Biała Podlaska, Chełm, Ciechanów, Leszno, Piła, Skierniewice i Wałbrzych.

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że jednie w Ciechanowie i Wałbrzychu nie istnieją żadne struktury szczebla okręgowego. W pozostałych, wymienionych miastach działają wydziały zamiejscowe lub ośrodki zamiejscowe sądów okręgowych, jak również ośrodki zamiejscowe prokuratur okręgowych.

W Pile funkcjonuje Ośrodek Zamiejscowy Sądu Okręgowego w Poznaniu rozpoznający w I instancji sprawy z zakresu prawa cywilnego.

Należy zgodzić się, że odległości do Poznania z niektórych miejscowości położonych w powiatach: chodzieskim, czarnkowsko-trzcianeckim, pilskim, czy złotowskim mogą stanowić pewne utrudnienie w dotarciu do sądu i prokuratury okręgowej.

Kryterium zapewnienia obywatelom dogodnego dostępu do sądu i prokuratury jest jednym z podstawowych, ale nie jedynym branym pod uwagę przy tworzeniu nowych jednostek organizacyjnych resortu.

Zasadnicze znaczenie ma także prognozowany wpływ spraw, który powinien uzasadniać byt nowo tworzonego sądu lub prokuratury.

Przeprowadzona kilkakrotnie analiza wpływu spraw z obszarów Sądów i Prokuratur Rejonowych w: Chodzieży, Pile, Trzciance, Wągrowcu i Złotowie wykazała, że wnioskowane sąd i prokuratura okręgowa w Pile byłyby niewielkimi jednostkami organizacyjnymi, większymi jednak od najmniejszych sądów i prokuratur okręgowych funkcjonujących w kraju.

Powołanie omawianego sądu i prokuratury skutkowałoby odciążeniem jednostek okręgowych działających w Poznaniu poprzez ograniczenie wpływu spraw o ok. 20%.

Przedmiotem prowadzonych w Ministerstwie Sprawiedliwości prac reformujących wymiar sprawiedliwości jest także struktura sądownictwa powszechnego i powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury, w tym liczba sądów i prokuratur poszczególnych szczebli.

W chwili obecnej funkcjonuje 45 sądów okręgowych i taka sama liczba prokuratur okręgowych. Podjęcie na obecnym etapie prac decyzji co do celowości rozszerzenia sieci jednostek tego szczebla byłoby zatem zdecydowanie przedwczesne.

Niezależnie od powyższego, ewentualne powołanie sądu i prokuratury okręgowej w Pile napotyka zasadniczą przeszkodę w postaci braku siedziby dla tych jednostek. Oferowane dotychczas przez Starostę Pilskiego nieruchomości nie odpowiadały kryteriom dla usytuowania w nich jednostek organizacyjnych resortu sprawiedliwości.

Uwzględnienie przedmiotowej zmiany organizacyjnej wiązałoby się także z koniecznością zabezpieczenia środków budżetowych na utworzenie i bieżące funkcjonowanie nowego sądu i prokuratury okręgowej, jak również wygospodarowania dodatkowych etatów sędziowskich, prokuratorskich i administracyjnych.

Odnosząc się natomiast do podnoszonego argumentu znacznej przewlekłości postępowania, trzeba przyznać, że czas oczekiwania na rozstrzygnięcie sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych w Sądzie Okręgowym w Poznaniu (w 2005 r. - 5,4 miesiąca) jest zbyt długi. Należy jednak mieć na uwadze, że średni wskaźnik trwania postępowania w tej kategorii spraw w kraju wynosi 4,8 miesiąca.

Podobnie w sprawach z zakresu prawa cywilnego i prawa karnego, wyniki osiągane przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w zakresie sprawności postępowania tylko nieznacznie odbiegają od średniej krajowej i wynoszą: sprawy cywilne - Poznań 5,4 miesiąca, kraj - 4,5 miesiąca; sprawy karne - Poznań 1,5 miesiąca; kraj - 1,2 miesiąca.

W chwili obecnej nie jest możliwe rozwiązanie problemu braku zgodności obszaru działania Sądu i Prokuratury Rejonowej w Pile z administracyjnymi granicami powiatu pilskiego. Kwestia ta była już przedmiotem rozwiązań.

Włączenie gmin: Białośliwie, Kaczory, Miasteczko Krajeńskie, Ujście, Wyrzysk i Wysoka do właściwości miejscowej Sądu i Prokuratury Rejonowej w Pile spowodowałoby ograniczenie obszaru Sądu i Prokuratury Rejonowej w Chodzieży jedynie do miasta i gminy Chodzież oraz gminy Szamocin. Celowość funkcjonowania tak małej jednostki mogłaby być kwestionowana.

Należy także zwrócić uwagę, że objęcie powiatu wałeckiego właściwością miejscową rozważanego sądu i prokuratury okręgowej w Pile stanowiłoby odstępstwo od obowiązującej zasady zgodności obszarów sądowych i prokuratorskich jednostek szczebla okręgowego z administracyjnymi granicami województw.

Omawiany projekt położony jest poza granicami województwa wielkopolskiego. Sąd i Prokuratura Rejonowa w Wałczu działają w obszarze Sądu i Prokuratury Okręgowej w Koszalinie (województwo zachodniopomorskie).

Reasumując, rozstrzygnięcie w zakresie celowości utworzenia sądu i prokuratury okręgowej z siedzibą w Pile wymaga przede wszystkim zbadania wpływu spraw z Sądów i Prokuratur Rejonowych w: Chodzieży, Pile, Trzciance, Wągrowcu i Złotowie w 2005 r.

Sprawa ta jest obecnie konsultowana z Prezesem Sądu Okręgowego w Poznaniu, a następnie będzie analizowana przez zainteresowane komórki organizacyjne Ministerstwa Sprawiedliwości.

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Krzysztof Józefowicz

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez senatora Antoniego Motyczkę na 6 posiedzeniu Senatu w dniu 16 lutego 2006 r. nadesłane przy pismach BPS/DSK-043-144/06 z dnia 22 lutego 2006 r. oraz BPS/DSK-043-121/06 z dnia 22 lutego 2006 r. uprzejmie informuję, iż budowa autostrady A1 na całym jej przebiegu jest priorytetem dla rządu obecnej kadencji. Inwestorem przygotowania i budowy autostrady A1 łączącej aglomerację śląską (poprzez węzeł "Sośnica") z autostradą D47 po stronie czeskiej, jest Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad. Prace nad przygotowaniem do realizacji przedmiotowego odcinka autostrady A1 trwają od 2002 r. Decyzjami Wojewody Śląskiego z dnia 03.04.2003 r. został ustalony przebieg autostrady (wraz z liniami rozgraniczającymi inwestycję), z podziałem na pododcinki: Sośnica-Bełk, Bełk-Świerklany, Świerklany-Gorzyczki.

Dla pododcinków Sośnica-Bełk i Świerklany-Gorzycki ukończono projekty budowlany i wykonawcze, na ukończeniu są wykupy pod planowaną inwestycję, trwa procedura przetargowa na wyłonienie nadzoru nad realizacją planowanej inwestycji, GDDKiA przygotowuje przebieg na wyłonienie wykonawcy. Dla odcinka Sośnika-Bełk, o długości 15,4 km rozpoczęcie budowy nastąpi w III kw. 2006 roku, zakończenie w IV kw. 2008 roku. Dla odcinka Świerklany-Gorzycki o długości 18,3 km rozpoczęcie budowy nastąpi w I kw. 2007 roku, zakończenie w II kw. 2009 roku.

Dla odcinka Bełk-Świerklany o długości 14,1 km rozpoczęcie budowy nastąpi w II kw. 2008 roku, planowane zakończenie w III kw. 2010 roku.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad prowadzi procedurę przetargową na wyłonienie wykonawcy opracowania projektu budowlanego i wykonawczego, dla budowy autostrady płatnej A1 na odcinku od węzła "Bełk" w Czerwionce-Leszczynach (km 534+785) do węzła "Świerklany" (z węzłem km 548+897) o długości 14,12 km. Decyzja nr RR-AG.III/JL/5344/1-2b/03 z dnia 3 kwietnia 2003 r. o ustaleniu lokalizacji autostrady A1 dla odcinka Bełk-Świerklany wydana przez Wojewodę Śląskiego, ustala położenie węzła "Świerklany - w dwóch alternatywnych zaproponowanych przez GDDKiA rozwiązaniach. Wybór wariantu węza "Świerklany" zgodnie z wydaną decyzją ma nastąpić na etapie projektu budowlanego.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

Na zarządzie i radzie nadzorczej spółek z udziałem Skarbu Państwa, w tym Towarzystwa Finansowego Silesia Sp. z o.o., w której Skarb Państwa posiada 99,9% udziałów, ciążą obowiązki przekazywania Ministerstwu Skarbu Państwa sprawozdań i informacji na temat bieżącej sytuacji spółki. Stąd też Ministerstwo posiada wiedzę w zakresie stanu spraw spółki. Jak jednak wskazano w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora złożone na posiedzeniu Senatu w dniu 15 listopada 2005 r., określenie sposobu przeznaczenia środków jakimi dysponuje Towarzystwo Finansowe Silesia Sp. z o.o., należy do kompetencji Zarządu. Ze względu na uwarunkowania formalne związane z funkcjonowaniem Spółki jak i wielkość środków uzyskanych ze sprzedaży udziałów Huty Stali Częstochowa Sp. z o.o., sposób ich przeznaczenia oraz projekcja skutków finansowo-ekonomicznych ewentualnych inwestycji muszą zostać przedstawione w planie strategicznym. Jego przygotowanie należy do kompetencji Zarządu. Zatem odpowiadając na pytanie dotyczące wytycznych Ministra Skarbu Państwa dla przedstawicieli Skarbu Państwa w Spółce w zakresie wykorzystania środków uzyskanych przez Towarzystwo Finansowe Silesia Sp. z o.o. z tytułu sprzedaży Huty Stali Częstochowa Sp. z o.o. uprzejmie informuję, że konstrukcja prawna spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wyklucza możliwość ingerencji wspólnika w obszar zarządzania, w szczególności poprzez wydawanie członkom organów wytycznych i zaleceń. Wobec powyższego Minister Skarbu Państwa monitorując rozwój sytuacji w Spółce oczekuje na przedstawienie planu strategicznego wraz z opinią Rady Nadzorczej.

MINISTER SKARBU PAŃSZWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Maciej Heydel

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Władysława Sidorowicza podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r., podnoszącym problematykę nowelizacji rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie wymagań dotyczących jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz. U. Nr 203, poz. 1718) oraz opracowania projektu rozporządzenia dotyczącego warunków jakim powinna odpowiadać woda w basenach, uprzejmie informuj, co następuje.

W dniu 17 sierpnia 2005 r. weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 72, poz. 747 z późn. zm.), nakładająca na Ministra Zdrowia obowiązek wydania aktu wykonawczego, który będzie nowelizacją rozporządzenia z dnia 19 listopada 2002 r. w sprawie wymagań dotyczących jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi.

W Głównym Inspektoracie Sanitarnym zostały podjęte prace nad przedmiotową nowelizacją, a jednocześnie trwają prace nad projektem rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie warunków sanitarno-higienicznych obiektów sportowych i rekreacyjnych oraz zasad sprawowania nadzoru nad ich przestrzeganiem.

Badania takie są również wykonywane zawsze na życzenie właściciela obiektu, na którym spoczywa obowiązek zapewnienia odpowiednich warunków higienicznych i sanitarnych, w tym dbałość o stan techniczny instalacji wodnej i klimatyzacyjnej.

Jednocześnie zaznaczam, że wszystkie zachorowania na legionelozę są raportowane i rejestrowane na poziomie europejskim przez Ośrodek Epidemiologiczny w Colindale w Londynie. Zawiadomienie o związku zachorowania z odpowiednim obiektem są rozsyłane do rządowych administracji opieki zdrowotnej i do uczestników sieci informacyjnej prowadzonej przez EWGLI (European Working Group for Legionella Infection), w którym uczestniczy również Polska, m. in. Państwowy Zakład Higieny (PZH).

Według danych epidemiologicznych w 2005 roku zarejestrowano w Polsce 20 przypadków legionelozy.

Zbigniew Religa

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Mariusza Witczaka złożone na 6. posiedzeniu Senatu, przesłane przy piśmie nr BPS/DSK-143-146/06 z dnia 22 lutego br. w sprawie planowanych prac na trasie drogi krajowej nr 8 w obrębie powiatu kępińskiego uprzejmie informuję, iż Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad będzie zabiegała o pozyskanie funduszy unijnych na inwestycję obejmującą przebudowę drogi krajowej nr 8 na terenie powiatu kępińskiego wraz z budową obwodnicy Bralina. Obecnie w Ministerstwie Transportu i Budownictwa trwają prace nad dokumentami programowymi pt. "Strategia Rozwoju Transportu na lata 2007-2013" oraz "Program Operacyjny - Infrastruktura". Po uzgodnieniu budżetu, zdefiniowaniu projektów oraz zasad kwalifikacji wniosków, GDDKiA wystąpi o współfinansowanie ww. inwestycji.

W planach Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad droga krajowa nr 8 ma być sukcesywnie przebudowywana do parametrów drogi ekspresowej. W roku 2002 zostało opracowane studium techniczno-ekonomiczne przebiegu drogi ekspresowej nr S-8. Zakłada ono budowę nowej dwujezdniowej drogi (po nowej trasie) z odcinkowym wykorzystaniem wybudowanej wcześniej pierwszej jezdni obwodnicy miasta Kępna i dobudowanej drugiej w ciągu tej drogi. Istnieje możliwość etapowania ww. robót i podziału na odcinki.

• budowa obwodnic Bralina wraz z odcinkiem Bralin-Węzeł "Kępno" na drodze krajowej S-11,

• odcinek Syców - granica województwa - Bralin,

• odcinek Węzeł "Kępno" - Olszowa - granica województwa.

W realizacji znajduje się obecnie opracowanie obejmujące Koncepcję Programową dla odcinka Syców - Bralin - Kępno (S-11) (z obwodnicą Bralina) i projekt budowlany dla obwodnicy Bralina (przewidywany termin zakończenia - 2007 r.).

• uzyskanie decyzji środowiskowej dla odcinka Syców - Bralin i obwodnicy Bralina - 2006 r.,

• uzyskanie decyzji o lokalizacji drogi wraz z projektem podziału dla odcinka Syców - Bralin i obwodnicy Bralina - 2006 r.,

• opracowanie projektu budowlanego wraz z częścią przetargową, wyniesieniem granic w terenie dla obwodnicy Bralina (z dobudową drugiej jezdni na obwodnicy Kępna) - 2007 r.

W 2007 roku planowane jest rozpoczęcie wykupów nieruchomości z terminem zakończenia w III kwartale 2008 r.

Z uwagi na stan nawierzchni istniejącej jezdni, Oddział GDDKiA w Poznaniu zamierza w 2007 r. wykonać odnowę odcinka Słupia - Bralin (dł. 8,0 km), a w latach następnych na odcinku Olszowa - granica województwa.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenia senatora Stanisława Koguta złożone podczas 6. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 lutego 2006 r. uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia 2005 r. o Funduszu Kolejowym, przygotowana jest umowa z Bankiem Gospodarstwa Krajowego. Obecnie umowa ta jest analizowana pod względem prawnym i merytorycznym.

Trwają również negocjacje pomiędzy Ministerstwem Transportu i Budownictwa, PKP PLK i PKP S.A. dotyczące ustalenia planu rzeczowo-finansowego zadań na jakie przyznane będą środki z tego Funduszu w roku 2006. Natomiast na lata następne opracowany zostanie 6 letni program, którego projekt przygotowany będzie w połowie bieżącego roku.

Odnosząc się do pytania Pana senatora odnośnie przewidywanych wpływów i wydatków Funduszu Krajowego w najbliższym czasie pragnę poinformować, że w bieżącym roku według szacunku Banku Gospodarstwa Krajowego Fundusz Kolejowy będzie dysponował kwotą około 240 mln zł. Kwota ta zostanie przeznaczona na uregulowanie części utraconych przychodów przez przewoźników kolejowych z tytułu obowiązujących ustawowo ulg taryfowych w krajowych przewozach pasażerskich.

W związku z tym, iż zobowiązania wobec przewoźników kolejowych wynoszą około 280,8 mln zł i kwota ta przewyższa szacowane wpływy do Funduszu przewiduje się, że w bieżącym roku na ten cel przeznaczone zostaną środki w wysokości około 140 mln zł. Pozostała część tych należności uregulowana zostanie w roku 2007. Ponadto planuje się przeznaczenie kwoty około 80 mln zł na remonty i utrzymanie infrastruktury kolejowej.

Obecnie od dnia wejścia w życie Ustawy o Funduszu Kolejowym środkami gromadzonymi na koncie Funduszu Kolejowego gospodaruje Bank Gospodarstwa Kolejowego, zgodnie z tymczasowo uzgodnionymi zasadami z Podsekretarzem Stanu w Ministerstwie Transportu i Budownictwa Panem Mirosławem Chaberkiem.

W dotychczasowym toku prac nad przygotowaniem dokumentów niezbędnych do uruchomienia środków z Funduszu Kolejowego nie natrafiliśmy na problemy, dlatego nie przewiduje się korekt rozwiązań ustawowych.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Mirosław Chaberek

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Andrzeja Persona, przesłane Ministrowi Sprawiedliwości przy piśmie Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 lutego 2006 roku, (Nr BPS/DSK-043-133/06), a dotyczące "zbadania zasadności decyzji wydanych przez Prokuraturę Rejonową Warszawa Praga-Północ w sprawie o sygnaturze 5 Ds 1901/04/IV", informuję iż zlecono dokonanie stosownej oceny w trybie nadzoru służbowego.

W oparciu o badania akt sprawy zarejestrowanej w Prokuraturze Rejonowej Warszawa Praga-Północ (sygn. akt 5 Ds. 1901/04/IV) ustalono, że w dniu 4 sierpnia 2004 r. wpłynęło do wymienionej jednostki prokuratury zawiadomienie o przestępstwie z dnia 2 sierpnia 2004 r. złożone przez P.P.H.U. Bomilla Sp. z o.o. z siedzibą we Włocławku o popełnieniu przez Andrzeja N. reprezentującego Grupę "Anex" z siedzibą w Warszawie, przestępstwa oszustwa na szkodę w/w Spółki.

W doniesieniu zawiadamiający wskazał, iż w dniu 3 grudnia 2002 r. P.P.H.U. Bomilla Sp. z o.o. zawarła z Grupą "Anex" reprezentowaną przez Andrzeja N. umowę dotyczącą pośrednictwa w handlu produktem i usługami zleceniodawcy na rynku wschodnim.

Zgodnie z zawartą umową zleceniodawca zobowiązał się między innymi do wpłacenia na rzecz Grupy "Anex" zaliczki w kwocie 100.000,99 pln plus VAT w terminie 7 dni od podpisania umowy. Zgodnie z zawartą umową zaliczka w przypadku niewywiązania się z umowy przez zleceniobiorcę podlegałaby zwrotowi wraz z ustawowymi odsetkami.

Zawiadamiający o przestępstwie podnieśli, iż Andrzej N. w wykonaniu umowy doprowadził jedynie do spotkania z kontrahentami rosyjskimi, którzy nie byli jednak zainteresowani produktami P.P.H.U. Bomilla. W następstwie spotkania nie doszło do poważnych rozmów handlowych. W związku z powyższym zawiadamiający dwukrotnie wezwał A. N. w formie pisemnej do zwrotu zaliczki.

W konsekwencji przedstawionej sytuacji z dnia 23 lipca 2003 r. P.P.H.U. Bromilla złożyła w Sądzie Okręgowym w Warszawie XX Wydział Gospodarczy pozew o zapłatę, zaś w dniu 11 września 2003 r. Sąd wydał w postanowieniu upominawczym nakaz zapłaty (GNc 1143/03). Przeprowadzona na tej podstawie egzekucja nie przyniosła efektu, zaś A.N. pomimo ustnych deklaracji nie zwrócił zaliczki.

Powyższe fakty zdaniem zawiadamiającego uzasadniły podejrzenie, iż A. N. już w chwili zaciągnięcia zobowiązania działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie mając przy tym zamiaru wywiązywać się z powziętych zobowiązań.

Materiały tej sprawy - po uprzednim rozstrzygnięciu, powstałego sporu kompetencyjnego - wpłynęły do Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga-Północ w dniu 17 września 2004 roku gdzie zostały zarejestrowane pod numer 5Ds 1901/04/IV.

Postanowieniem z dnia 30 września 2004 r. Prokurator Rejonowy odmówił wszczęcia postępowania przygotowawczego w tej sprawie wskazując, iż analiza akt przekonuje, że brak danych uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., zaś przedstawione roszczenie ma charakter cywilnoprawny. Odpis postanowienia doręczony został wraz z pouczeniem o przysługujących uprawnieniach pokrzywdzonej Spółce w dniu 4 października 2004 r.

Pokrzywdzony nie złożył zażalenia na przedmiotowe postanowienie. W oparciu o analizę, Prokuratura Apelacyjna w Warszawie uznała, iż Prokurator Rejonowy Warszawa Praga-Północ dokonał prawidłowej oceny prawno-karnej zawiadomienia złożonego w dniu 4 sierpnia 2004 r.

Należy nadmienić, że w dniu 23 maja 2005 r. do Prokuratury Rejonowej Warszawa Praga-Północ wpłynęło pismo P.P.H.U. Bomilla Sp. z o.o. wraz z załączoną kopią publikacji prasowej jaka ukazała się w tygodniku "Polityka" z dnia 21 maja 2005 r. Z treści publikacji wynikało, iż "Andrzej N. z firmy Aneks mieszczącej się w biurze poselskim Aldony Michalak jest oskarżony o wyłudzenie od kilkudziesięciu firm ponad 280.000 pln. Prokurator Rejonowy Warszawa Praga-Północ w trybie art. 327 § 3 kpk zwrócił się pismem z dnia 2 czerwca 2005 r. do właściwej miejscowo ze względu na siedzibę Spółki Prokuratury Rejonowej Warszawa Śródmieście, która poinformowała, iż nie prowadziła i nie prowadzi postępowania wobec A. N. jakie było przedstawione w artykule procesowym. Prokuratura Apelacyjna w Warszawie podzieliła pogląd, iż ustalenia oparte na czynnościach przeprowadzonych w trybie art. 327 § 3 kpk nie dały podstaw do wzruszenia decyzji o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego.

W tym stanie rzeczy decyzję o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego podjętą przez Prokuraturę Rejonową Warszawa Praga-Północ w sprawie 5 Ds 1901/04/IV ocenić należy jako słuszną.

z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Irena Okrągła

Zastępca Prokuratora Generalnego

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Andrzeja Łuczyckigeo podczas 5-tgeo posiedzenia Senatu RP w dniu 1.02.2006 roku, w sprawie budowy drogi ekspresowej S12 od Piotrkowa do Puław, uprzejmie proszę o przyjęcie następującej odpowiedzi.

Na wstępie chciałem oświadczyć, że na podobne wystąpienie senatora Andrzeja Łuczyckiego odpowiadał w ubiegłym miesiącu minister Jerzy Polaczek, ze zrozumiałych więc względów, odpowiedź, na wiele poruszanych kwestii, będzie tożsama z poprzednią.

Informacja w sprawie stanu lądowej infrastruktury transportu, zawarta w wystąpieniu Ministra Jerzego Polaczka na 9-tym posiedzeniu Sejmu oraz w wystąpieniu Mirosława Sekuły prezesa Najwyższej Izby Kontroli, a także mająca miejsce po nich dyskusja plenarna, wykazały, że zaległości w dziedzinie infrastruktury, a zwłaszcza w zakresie infrastruktury drogowej, narastały latami, a w chwili obecnej są ogromne i dotyczą całego terytorium naszego kraju.

Rząd Premiera Kazimierza Marcinkiewicza, zamierza przeznaczyć na inwestycje drogowe znaczne środki, większe niż dotychczasowe nakłady państwa w tej dziedzinie. Konstruując programy budowy i modernizacji dróg kierujemy się rządowymi priorytetami strategicznego rozwoju kraju, naszymi zobowiązaniami międzynarodowymi, oraz wielkością i możliwością ruchu, jednak, przy najlepszych chęciach i najsprawniejszych działaniach, w ciągu kilku lat nie wybudujemy tego, co powinno było powstać w ciągu minionych dziesięcioleci. Nie możemy podejmować wszystkich, skądinąd, potrzebnych inwestycji, a musimy skupić się na tych najważniejszych, z punktu widzenia rozwoju społeczno-gospodarczego kraju.

W związku z powyższym rząd dokonuje przegrupowania środków zwiększając kwoty przeznaczone na potrzeby pięciu województw wschodnich, w których jest najniższy dochód na mieszkańca w Polsce i w Unii Europejskiej. W zakresie infrastruktury drogowej, w tym aspekcie, priorytetem rządu jest budowa dróg ekspresowych Warszawa-Lublin i Suwałki-Białystok-Lublin-Rzeszów-Barwinek. Dostęp od zachodu, na obecnym etapie, zapewniają korytarze autostradowe A2 i A4. Aktualnie prowadzone są prace nad opracowaniem wyników Generalnego Pomiaru Ruchu 2005. Już wstępne dane wskazują, że korytarze A2 Konin-Łódź-Warszawa i A4 Kraków-Tarnów-Rzeszów już obecnie przenoszą ruch o natężeniu odpowiednio do 30.000 i 20.000 pojazdów na dobę, podczas gdy na postulowanym przez pana senatora odcinku drogi nr 12 średni dobowy ruch waha się pomiędzy 4.000, a 8.000 pojazdów na dobę. W tej sytuacji, bezdyskusyjnym priorytetem jest dokończenie ww. odcinków autostradowych, natomiast droga nr 12 na odcinku Piotrków Trybunalski-Radom - granica woj. lubelskiego już jest i będzie nadal systematycznie modernizowana. Na drodze tej mamy do czynienia z kongestią w miejscowości Puławy, natężenie ruchu powyżej 15.000 (poj/doba), potęgowane przez, niedostosowany do obecnych wymagań ruchu, most na Wiśle (uniemożliwia mijanie się dwóch pojazdów ciężarowych). Dlatego też, już obecnie, rozpoczynana jest budowa I etapu ekspresowej obwodnicy miasta Puław, wraz z nowym mostem. Termin zakończenia budowy rok 2008, wartość kontraktowa 311 mln zł.

Senator Andrzej Łuczycki zwraca się o ustosunkowanie do, przygotowanego przez rząd, dokumentu "Harmonogram budowy autostrad i dróg ekspresowych na lata 2007-13, stanowiącego załącznik do Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007-13". W szczególności, pyta - z czego wynika kolejność budowy wymienionych w powyższym dokumencie odcinków dróg ekspresowych, a także dlaczego uwzględnia on budowę dróg ekspresowych nie przewidzianych w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 15.05.2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych.

Pragnę wyjaśnić, że w roku 2005 Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych wspólnie z Ministerstwem Infrastruktury przedstawiała cyklicznie, poprzedniej Radzie Ministrów, opracowania zatytułowane "Informacja o harmonogramie budowy autostrad i dróg ekspresowych w latach 2004-2006 i w latach dalszych" lub "Informacja o realizacji harmonogramu budowy autostrad i dróg ekspresowych w latach 2004-2006 i w latach dalszych". Niektóre z nich uzyskały rangę załączników do Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007-13. W wersji ostatecznej jest to opracowanie przedstawione Radzie Ministrów w dniu 6.09.2006 r.

Opracowania składały się z dwóch części, w pierwszej, sprawozdawczej przedstawiano aktualny postęp w zakresie prac przygotowawczych oraz budowy, w drugiej, długookresowy harmonogram realizacji dróg szybkiego ruchu (autostrad i dróg ekspresowych) sięgający nawet roku 2025. Ta druga część , wielokrotnie zmieniana była, według mojej oceny, jedynie informacją wstępną, której nie towarzyszyły stosowne prace prognostyczne, a zatem mało realistyczną. Ma ona charakter raczej propagandowy, niż planistyczny. Ponadto harmonogram nie był poparty decyzjami finansowymi (budowę zamierzano finansować, ze środków unijnych, a te, wobec braku porozumienia na forum Rady Europejskiej, odnośnie perspektywy budżetowej Unii Europejskiej na lata 2007-2013, nie były znane). Co najważniejsze sposób i moment powstania tego dokumentu jest, moim zdaniem, niezgodny z trybem przyjętym w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz. U. 2004 r. Nr 116, poz. 1206), która reguluje tryb wyboru projektów zarówno w ramach poszczególnych programów operacyjnych jak i strategii wykorzystania Funduszu Spójności. Sądzę, że powyższe wyjaśnienie tłumaczy również fakt, na który zwraca uwagę senator Andrzej Łuczycki, że w harmonogramie znalazły się drogi ekspresowe, których nie przewiduje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15.05.2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych.

Aktualnie harmonogramy budowy nowych odcinków wynikają z Rządowego Programu Budowy Dróg i Autostrad, który premier Kazimierz Marcinkiewicz oraz minister Jerzy Polaczek wspólnie przedstawili 19 stycznia br. na konferencji w Strykowie, a także z sukcesywnie powstających dokumentów wynikających z tworzonych obecnie Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia.

Chcę jeszcze raz zwrócić uwagę Pana Marszałka, a także składającego oświadczenie senatora Andrzeja Łuczyckiego, na problem wieloletnich zaniedbań w dziedzinie budowy autostrad, dróg i obwodnic. W Polsce nadal gęstość sieci autostrad jest jedną z najniższych w Europie, stan nawierzchni wielu dróg jest niedostateczny, a ich zdolność do przenoszenia obciążeń nie skorelowana z natężeniem ruchu. W wielu miastach uciążliwość ciężkiego ruchu tranzytowego jest nadmierna, a brak obwodnic stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia mieszkańców. Staramy się, jak najszybciej, zmienić ten stan rzeczy. Konieczne nakłady na ten cel wielokrotnie przewyższają środki jakie rząd może przeznaczyć. Dodatkowe wybudowanie od podstaw, proponowanych przez senatora Andrzeja Łuczyckiego, około 170 km drogi ekspresowej pomiędzy Piotrkowem, a obwodnicą Puław, to nie są koszty stosunkowo niskie, a konieczność wydatkowania dodatkowo około 3,8 mld zł.

Pragnę także przeprosić za opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi spowodowane obszernością poruszonych zagadnień.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU i BUDOWNICTWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU