Warszawa, 2006-02-21

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Marka Rockiego, złożone na 5. posiedzeniu Senatu w dniu 1 lutego 2006 roku, uprzejmie wyjaśniam:

tematy egzaminu maturalnego ustalane są przez Centralną Komisję Egzaminacyjną spośród propozycji arkuszy egzaminacyjnych opracowanych przez fachowców w danej dziedzinie wiedzy, doświadczonych pedagogów, w tym zatrudnionych w okręgowych komisjach egzaminacyjnych.

Wybrane propozycje arkuszy egzaminacyjnych testowane są przez odpowiednio dobrane grupy młodzieży lub studentów pierwszego roku.

Następnie są opiniowane przez przedstawicieli środowisk akademickich. Oceniany jest stopień wymagań stawianych absolwentom na egzaminie maturalnym, którego wyniki mają być podstawą do rekrutacji na wyższą uczelnię.

Arkusze egzaminacyjne obowiązujące na egzaminie maturalnym 2005 roku uzyskały aprobatę środowiska akademickiego.

Oczywiste jest, że nie ta sama grupa specjalistów opiniowała arkusze na egzaminy ze wszystkich przedmiotów.

Wybór przedmiotu egzaminu jest suwerenną decyzją każdego zdającego.

O wyniku egzaminu maturalnego decyduje nie tylko stopień trudności arkusza egzaminacyjnego, ale - i chyba przede wszystkim - przygotowanie absolwenta. Pewne przedmioty wybierane są z uwagi na zaplanowany kierunek studiów i do tych egzaminów przystępuje - na ogół - młodzież dobrze przygotowana, rozwijająca zainteresowania w wybranym zakresie i pogłębiająca wiedzę ze zdawanego przedmiotu. Jest jednak znaczna grupa absolwentów, którym zależy przede wszystkim na zdaniu matury. Nie planują podjęcia studiów wyższych, bądź dopiero po maturze szukają odpowiedniego dla siebie miejsca w którejś z publicznych lub niepublicznych uczelni.

Miniona sesja egzaminu maturalnego była pierwszym egzaminem przeprowadzanym na tak dużą skalę. Doświadczenia zbierają zarówno bezpośredni organizatorzy egzaminu, jak i osoby współpracujące przy opracowywaniu oraz sprawdzaniu arkuszy egzaminacyjnych.

Pozwoli to lepiej przygotować oraz sprawniej, z lepszym skutkiem, przeprowadzić kolejne sesje egzaminu.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Jarosław Zieliński

Warszawa, dn. 2006-02-12

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Mariusza Witczaka, przesłane przez Pana Marszałka w dniu 8 lutego 2006 r., uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r., nr 164, poz. 1365) utworzenie publicznej uczelni w drodze połączenia publicznej uczelni zawodowej z wydziałem publicznej uczelni akademickiej następuje w drodze ustawy, natomiast w ust. 3 tegoż artykułu wprowadza się obowiązek wyrażenia zgody, przez senaty wszystkich zainteresowanych uczelni na ich połączenie.

Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję, iż z przyczyn formalnych utworzenie uczelni akademickiej w obecnej chwili nie wydaje się możliwe. Zgodnie bowiem z art. 3 warunkiem utworzenia uczelni o nazwie uniwersytet jest posiadanie przez jednostki wchodzące w jej skład co najmniej sześciu uprawnień do nadawania stopnia doktora. Tymczasem ani PWSZ w Kaliszu ani też Wydział Zamiejscowy UAM w Kaliszu nie posiadają takich uprawnień.

Łącze wyrazy szacunku

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Stefan Jurga

Warszawa, 2006-02-22

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Ryszarda Góreckiego wspólnie z innymi senatorami na 5. posiedzeniu w dniu 1 lutego 2006 r., dotyczącego przysługujących nauczycielom akademickim uprawnień twórców w zakresie ochrony praw autorskich i praw pokrewnych uprzejmie wyjaśniam co następuje.

Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365) nie pozbawia nauczycieli akademickich możliwości zastosowania, w stosunku do stworzonego przez pracownika utworu, 50% stawki kosztów uzyskania przychodów wynikającej z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 14, poz. 176, ze zm.).

Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Kultury, działalność dydaktyczną nauczycieli akademickich można uznać za działalność twórczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904, z późn. zm.), jednak jedynie wówczas, gdy efekty tej pracy spełniają kryteria ustalone w art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, to znaczy, gdy efekty te są utrwalone w jakiejkolwiek postaci oraz są przejawem twórczej działalności o indywidualnym charakterze. Ponieważ zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy majątkowe prawa autorskie do utworu stworzonego przez pracownika w ramach stosunku pracy przechodzą na pracodawcę, to pracodawca powinien podjąć decyzję dotyczącą tego czy dany przedmiot nosi znamiona utworu, a wobec tego czy znajdują wobec niego zastosowanie przepisy prawa autorskiego. Właśnie zaakceptowanie przez pracodawcę danego utworu jako twórczego jest warunkiem zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów.

Niezależnie od powyższego, pragnę poinformować Pana Marszałka, że kwestie dotyczące możliwości stosowania przepisów ustawy o prawie autorskim w odniesieniu do czynności i zadań realizowanych przez pracownika w ramach stosunku pracy, powinny być traktowane indywidualnie i regulowane w umowie o pracę lub odpowiednio - akcie mianowania. W dokumencie potwierdzającym nawiązanie stosunku pracy w szczególności powinno znaleźć się zastrzeżenie jakie prace wykonywane przez pracownika, w oczekiwaniu pracodawcy, powinny mieć charakter twórczy oraz jaka kwota w ramach wynagrodzenia stanowić ma ekwiwalent przeniesienia na pracodawcę majątkowych praw autorskich do pracowniczego utworu.

Informuję ponadto, że strony stosunku pracy mają prawo swobodnego kształtowania warunków jego zawarcia, a ich ustalenia mają pierwszeństwo przed regulacjami ustawowymi.

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Stefan Jurga

Warszawa, 23.02.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do założonego w dniu 5 stycznia 2006 r. przez Pana Józefa Łyczaka - Senatora RP oświadczenia, które zostało przesłane do Prezesa Rady Ministrów pismem z dnia 09.01.2006 r., znak: BPS/DSK-043-47/06 w sprawie przywrócenia do stanu pierwotnego basenu termosolankowego w Ciechocinku, stanowiącego majątek Przedsiębiorstwa Uzdrowisko Ciechocinek S.A. z siedzibą w Ciechocinku wyjaśniam:

Ciechocinek jest jednym z najważniejszych i najbardziej znanych polskich uzdrowisk, którego powstanie związane było z potrzebą rozwoju przemysłu solnego w Księstwie Warszawskim, a następnie w Królestwie Kongresowym. W tym celu ksiądz Stanisław Staszic zainicjował wykonanie wierceń we wsi Ciechocinek. Celem zagęszczenia solanek przed warzeniem wybudowano z inicjatywy księdza Staszica trzy tężnie. Obecnie tężnie te o łącznej długości 2 km są zabytkiem techniki, ale i również cennym urządzeniem lecznictwa uzdrowiskowego. Oprócz tego, o charakterze i specyfice uzdrowiska decydują takie elementy infrastruktury uzdrowiskowej jak: fontanna Grzybek, Park Zdrojowy, basen termosolankowy. Są to wszystko obiekty ogólnodostępne. Korzystają z nich nie tylko przebywający w Spółce kuracjusze, ale także mieszkańcy i osoby przyjeżdżające do innych obiektów. Niestety koszty ich funkcjonowania ponoszone są przez Spółkę Przedsiębiorstwo Uzdrowisko Ciechocinek S.A.

Powoduje to, ze wzglądu na szczupłość środków, którymi dysponuje Spółka, określone problemy związane z funkcjonowaniem i remontowaniem powyższych obiektów.

Ministerstwo Skarbu Państwa stara się wspierać procesy restrukturyzacyjne i inwestycyjne wszystkich spółek uzdrowiskowych, w tym również przedsiębiorstwa Uzdrowisko Ciechocinek S.A. . W 2005 roku uzyskano z Budżetu Państwa dotację w wysokości 5 mln zł na remont tężni i również na ten sam cel, planowana jest dotacja w wysokości ok. 2 mln zł, w roku 2006. Dodatkowo, mając na uwadze duże potrzeby inwestycyjne Minister Skarbu Państwa w roku 2005, dokapitalizował Spółkę w kwocie 9,5 mln zł. Sprawa basenu termosolankowego pozostaje nadal kwestią do uregulowania. Rozmowy w zakresie jego zagospodarowania i odbudowy prowadzone są przez Zarząd Spółki z Burmistrzem Ciechocinka od 2002 r.

W wyniku tych rozmów, w dniu 01.07.2005 r., zostało zawarte Porozumienie w sprawie przekazania przez Spółkę basenu termosolankwoego na rzecz Gminy.

Po dokonaniu analizy prawnej Porozumienia, Ministerstwo Skarbu Państwa stwierdziło, że dokonane w jego wykonaniu czynności prawne mogą być obarczone wadami prawnymi.

Zastrzeżenia budził brak ekwiwalentności świadczeń obu stron przy zbyciu. Zgodnie z przedmiotowym Porozumieniem, za nieruchomość z basenem (zgodnie z ostatnim operatem szacunkowym, wartość nieruchomości, na której położony jest basen, wynosi ok. 5 mln zł), Spółka miała otrzymać od Gminy nieruchomości oraz świadczenia o wartości ok. 750 tys. zł, co mogło być potraktowane jako działanie na szkodę Spółki.

Mając na uwadze powyższe, Zarząd Przedsiębiorstwa Uzdrowisko Ciechocinek S.A. zaproponował zrzeczenie się prawa wieczystego użytkowania i własności naniesień, nieruchomości na której położony jest basen termosolankowy, na rzecz Skarbu Państwa - który reprezentuje w tym przypadku Starosta. Następnie Starosta dokonałby, za zgodą Wojewody, przekazania nieruchomości na rzecz Gminy Ciechocinek. Rozwiązanie to również nie zabezpieczało ekwiwalentności oraz nie chroniło Spółki, przed rozpoczęciem na przedmiotowej nieruchomości działalności konkurencyjnej. Z tego powodu powyższe rozwiązanie, nie uzyskało pozytywnej opinii Rady Nadzorczej Spółki.

Dążąc do wypracowania rozwiązania możliwego do zaakceptowania przez Burmistrza Ciechocinka i Spółkę, Zarząd Spółki i Ministerstwo Skarbu Państwa inicjowali szereg spotkań, przedstawiając różne warianty rozwiązania sprawy. Z informacji uzyskanych od Zarządu Spółki wynika, iż aktualnie analizowane jest zawarcie Porozumienia, które pozwoliłoby na ekwiwalentne zbycie nieruchomości - na której zlokalizowany jest basen - przez Spółkę na rzecz Gminy.

Ze względu na wspomniany na początku problem finansowania i remontowania obiektów infrastruktury uzdrowiskowej oraz ich lokalne znaczenie, zasadnym jest również, aby przy rozwiązywaniu kwestii funkcjonowania basenu termosolankwoego, dokonano analizy możliwości zagospodarowania wspólnie z Gminą - tężni oraz fontanny "Grzybek" i innych obiektów, co pozwoliłoby na uniknięcie wystąpienia podobnych problemów w przyszłości.

Z poważaniem

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Paweł Piotrowski

Warszawa, dnia 24 lutego 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Janusza Gałkowskiego podczas 5. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lutego 2006 r. pragnę poinformować, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych każdorazowo podejmuje działania w celu zapobieżenia używaniu przez media zagraniczne określenia "polskie obozy koncentracyjne" i podobnych w odniesieniu do niemieckich, hitlerowskich obozów zagłady na obszarach okupowanej Polski. Interwencja konsula generalnego RP w Nowym Jorku Krzysztofa Kasprzyka, o której wspomina senator Gałkowski, zakończona opublikowaniem w dniu 27 stycznia br. przez dziennik "The New York Times" stosownego sprostowania, jest tego najlepszym przykładem. Podobne działania podejmowały w tym roku także inne polskie placówki w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Niemczech, Szwecji oraz Austrii.

Jednakże, w przypadku ewidentnie złej woli redakcji, polskie placówki zagraniczne odwołują się do innych środków oddziaływania, czego najlepszym przykładem jest działanie Ambasady RP w Ottawie wobec kanadyjskiej telewizji CTV. W związku z odmową zamieszczenia sprostowania przez CTV po użyciu terminu "polski obóz" w odniesieniu do hitlerowskiego, niemieckiego obozu koncentracyjnego w Treblince oraz zwrotu "polskie getto" w odniesieniu do Warszawskiego Getta, ambasada skierowała skargę przeciwko CTV do branżowej Kanadyjskiej Rady Standardów Programów Radiowo-Telewizyjnych CBSS (Canadian Broadcast Standards Council) utworzonej przy Kanadyjskim Stowarzyszeniu Nadawców Radiowo-Telewizyjnych CAB (Canadian Assocation of Broadcasters). Po prawie rocznej procedurze rozpatrywania skargi Rada uznała, że telewizja CTV w obydwu przypadkach dopuściła się naruszenia kodeksów etyki dziennikarskiej i redakcyjnej oraz zmusiła CTV do zamieszczenia w głównych dziennikach informacji o decyzji Rady. CTV musiała wobec własnych widzów przyznać się do naruszenia etyki dziennikarskiej i podania nieprawdziwych informacji. Wyrok CBSC stanowi precedens i zobowiązuje wszystkich nadawców na terenie Kanady zrzeszonych w Kanadyjskim Stowarzyszeniu Nadawców Radiowo-Telewizyjnych CAB. Sukces Ambasady nie byłby możliwy bez wsparcia środowisk polonijnych, które masowo przesyłały listy protestacyjne do redakcji CTV oraz CBSC.

W roku 1989 grupie działaczy polonijnych z Kanady udało się wygrać podobną sprawę przeciwko gazecie "The Ottawa Citizen" w branżowej Radzie Etyki Prasowej prowincji Ontario (Ontario Press Council).

Nieoceniona pozostaje rola organizacji polonijnych w USA i innych krajach, w których konsekwentne działania Polonii zmusiły niejedną redakcję do odwołania nierzetelnych informacji prezentujących fałszywy obraz historii Polski.

W obronie dobrego imienia Polski oraz praw polskich mniejszości narodowych w innych krajach można korzystać z wzorców wypracowanych przez inne środowiska, które spotykały się z podobnymi problemami. Obok procesów sądowych są także inne środki, które można i trzeba pełniej i skuteczniej wykorzystywać. Na przykład w celu zmuszenia CTV do sprostowania krzywdzących dla Polski sformułowań Polonia kanadyjska wzorem bardzo skutecznych działań mniejszości włoskiej w Kanadzie rozważała masowe demonstracje pod siedzibą CTV. Dyskutowano również o ewentualnym procesie sądowym.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych w swym budżecie nie posiada środków na finansowanie procesów sądowych i kosztów ich obsługi prawnej prowadzonych przez organizacje polonijne przeciwko mediom fałszującym prawdę historyczną o Polsce. W ramach swoich zadań ustawowych resort spraw zagranicznych śledzi i analizuje obraz Polski kreowany w zagranicznych środkach masowego przekazu i w zakresie określonym w konwencjach międzynarodowych podejmuje odpowiednie działania w celu jego kształtowania.

Obrona dobrego imienia Polski nierozerwalnie związana jest z siłą oddziaływania organizacji polonijnych. Wielokrotnie pokazały one, że mogą skutecznie działać w sferach, które nie są dostępne dla statutowych działań MSZ. Rola Senatu w zakresie utrzymywania jedności środowisk polonijnych i ich łączności z Polską pozostanie zasadniczym elementem skutecznego działania tych organizacji. Bez wsparcia Senatu i organizacji polonijnych walka z przekłamaniami na temat Polski w prasie zagranicznej nie będzie w pełni skuteczna.

Z wyrazami szacunku

z up. Barbara Tuge-Erecińska

Warszawa, dnia 27.02.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wielce Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Bronisława Korfantego na posiedzeniu w dniu 1 lutego 2006 r. dotyczącym inwestycji związanej z budową walcowni rur w Siemianowicach Śl., potwierdzam informację o zawarciu w dniu 19 października 2005 r. Umowy Podstawowej, której stronami są Sinara Handel GmbH, członkowie Konsorcjum Bankowego, Towarzystwo Finansowe Silesia Sp. z o.o. i Stalexport S.A. Umowa reguluje m.in. obowiązki stron w zakresie dalszych czynności zmierzających do nabycia przez Sinara Handel GmbH składników majątkowych umożliwiających dokończenie inwestycji. Sprostowania wymaga jednak zawarta w oświadczeniu informacja, zgodnie z którą Umowa Podstawowa obowiązywała tylko do 20 stycznia 2006 r. Warunki wejścia w życie Umowy zostały spełnione w związku z czym Umowa wiąże jej strony. Dalsze zatem działania związane z realizacją projektu zmierzającego do zbycia aktów niezbędnych do uruchomienia inwestycji będą prowadzone przez podmioty zaangażowane w projekt zgodnie z Umową podstawową.

Aby odpowiedzieć na pytanie dotyczące przewidywanego terminu uruchomienia inwestycji wskazać należy, że z uwagi na fakt, iż własność aktywów niezbędnych do dokończenia inwestycji rozproszona jest pomiędzy kilka podmiotów, w strukturę projektu wpisany jest szereg transakcji, z udziałem różnych stron. Jedną z tych transakcji jest sprzedaż przedsiębiorstwa Walcowni Rur Jedność Sp. z o.o. po ogłoszeniu upadłości tej spółki. W przypadku ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika procedurę sprzedaży prowadziłby syndyk masy upadłości ustanowiony przez sąd upadłościowy. Termin dokończenia inwestycji uzależniony jest od tego kiedy dojdzie do likwidacji masy upadłości Walcowni Rur Jedność Sp. z o.o. Jak wynika z przedstawionych przez Zarząd Towarzystwa Finansowego Silesia Sp. z o.o. dokumentów inwestor, którym jest Sinara Handel GmbH zobowiązał się do realizacji programu inwestycyjnego pozwalającego na ukończenie inwestycji w terminie 18 miesięcy od dnia nabycia przedsiębiorstwa Walcowni Rur Jedność Sp. z o.o., o ile nie nastąpią zdarzenia niezależne od Inwestora. W każdym przypadku uruchomienie produkcji, nie nastąpi później niż w terminie 36 miesięcy od dnia nabycia przedsiębiorstwa Walcowni Rur Jedność Sp. z o.o. Zdaniem Zarządu Towarzystwa Finansowego Silesia Sp. z o.o. w zakładzie może powstać 500 miejsc pracy.

Ponadto prostując zawartą w oświadczeniu informację o dokonanych zmianach w składzie Zarządu Towarzystwa Finansowego Silesia Sp. z o.o. uprzejmie informuję, że w dniu 18 stycznia 2006 r. odwołani zostali trzej z czterech członków Zarządu tej Spółki.

Jeżeli powyższe wyjaśnienia wymagają uzupełnienia - pozostaję do dyspozycji.

Z wyrazami szacunku

MINISER SKRBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Maciej Heydel

Warszawa, dnia 22 lutego 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 8 lutego br. znak: BPS/DSK-043-98/06 przesyłające tekst oświadczenia złożonego przez senatora Mieczysława Augustyna, podczas piątego posiedzenia Senatu RP w sprawie standardów funkcjonowania domów pomocy społecznej, uprzejmie wyjaśniam, że:

Zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej "Dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających", ... przy czym organizacja domu, zakres i poziom usług świadczonych przez dom uwzględnia podstawowe prawa i wolności mieszkańców biorąc pod uwagę stopień ich fizycznej i psychicznej sprawności.

Normy obowiązującego standardu zostały określone w rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej. Rozporządzenie to, odnosi się między innymi do wskaźnika zatrudnienia personelu funkcjonującego w ramach zespołów terapeutyczno-opiekuńczych.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż filozofia sprawowania opieki względem osoby posiadającej status mieszkańca domu pomocy społecznej jest oparta na systemie zaspokajania indywidualnych potrzeb mieszkańców.

Mieszkańcy domów pomocy społecznej to osoby wymagające zaspokajania potrzeb, nie tylko typu egzystencjonalnego, ale również potrzeb wyższego rzędu. Określony w rozporządzeniu wskaźnik zatrudnienia personelu terapeutyczno-opiekuńczego ma za zadanie wychodzić naprzeciw ich zaspakajaniu. Stąd również wprowadzenie do przepisów prawnych indywidualnego planu wsparcia, który z założenia ma być ilustracją potrzeb z jednej strony i zamierzeń względem mieszkańca w zakresie ich zaspakajania z drugiej strony.

Niemniej jednak największym problemem mieszkańców jest osamotnienie, niewystarczająca koncentracja uwagi przeciążonego personelu (którego liczba w większości domów pomocy społecznej jest niewystarczająca), który nie dysponuje wystarczającym czasem aby poświęcać uwagę jednemu mieszkańcowi np. wychodząc z nim na spacer, czytając mu gazetę czy książkę czy po prostu spędzając z nim czas pijąc herbatę czy kawę. Dlatego do rozporządzenia został wprowadzony zapis umożliwiający włączenie do zespołów terapeutyczno-opiekuńczych między innymi wolontariuszy czy stażystów. Najczęściej są to ludzie młodzi, pełni życia i pogody ducha, którą przenoszą na mieszkańców, dlatego uznaję ich obecność w domach pomocy społecznej ze wszech miar pożyteczną i potrzebną.

Przepis rozporządzenia nie wprowadza zamiany fachowego, wysoko kwalifikowanego personelu na wolontariuszy, a jedynie daje swobodną możliwość dopełnienia na poziomie maksymalnym 30% czasu pracy z indywidualnym przypadkiem wolontariusza, stażysty czy praktykanta.

Nie spotkałem się do tej pory z negatywnym odbiorem tego przepisu a wręcz przeciwnie w sytuacji gdy największym problemem funkcjonujących domów pomocy społecznej w dochodzeniu do wymaganego standardu usług jest poziom zatrudnienia kadry umożliwienie włączania wolontariuszy do zespołów zostało przyjęte z pełną aprobatą. Również ze strony mieszkańców fizyczna obecność osoby, która koncentruje uwagę tylko na niej ma swój pozytywny odzew.

Wobec powyższego nie widzę w chwili obecnej potrzeby korygowania rozporządzenia w sprawie domów w zakresie, który porusza Pan Senator w swoim oświadczeniu jeśli jednak w przyszłości będą uzewnętrzniały się negatywne symptomy tego rozwiązania to rozważę zmianę rozporządzenia w tym zakresie.

Krzysztof Michałkiewicz

Warszawa, 27.02.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie przedstawiam Panu Marszałkowi odpowiedź na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Ryszarda Ciecierskiego podczas V posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lutego 2006 r., dotyczące zwiększenia liczby etatów urzędniczych do obsługi kuratorów sądowych.

Na wstępie pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż kierownictwo resortu zdaje sobie sprawę z faktu, iż ilość zadań, jakie ciążą na kuratorach sądowych, jako organie wykonawczym sądu, wymaga doetatyzowania tej grupy zawodowej.

Skuteczne wykonanie orzeczenia sądu - podobnie jak zakończenie sprawy prawomocnym orzeczeniem - buduje bowiem prestiż i autorytet wymiaru sprawiedliwości.

Z dniem 1 stycznia 2002 r. kuratorzy sądowi wykonują swoje zadania w nowej strukturze organizacyjnej, tj. w 484 zespołach kuratorskiej służby sądowej, utworzonych w sądach rejonowych. W tej liczbie 322 zespoły posiadają obsługę administracyjną, o której mowa w art. 42 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zaś w pozostałych 162 zespołach czynności administracyjne wykonują sami kuratorzy.

Przyjęty na 2006 rok budżet sądów przewiduje wzrost liczby etatów urzędniczych o 1390. Etaty te, w części wspomogą także wykonywanie zadań przez kuratorów sądowych w tych zespołach, które dotychczas nie miały zapewnionej obsługi administracyjnej.

Niezależnie od powyższego, w toku prowadzonych działań nadzorczych nad kuratorską służbą sądową, kierownictwo resortu zaleciło Prezesom Sądów Apelacyjnych, aby podlegli im prezesi sądów okręgowych zapewnili, w miarę możliwości etatowych, podstawową obsługę biurową wszystkim zespołom kuratorskim. Tym samym byłby zrealizowany wymóg określony w art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych (Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.).

Dostrzegając wzrost ilości wykonywanych przez kuratorów sądowych zadań, resort - podobnie jak w latach 2003-2005, kiedy to liczba etatów kuratorskich wzrosła o 900, uwzględnił także potrzebę zwiększenia liczby etatów kuratorskich w 2006 roku.

W ustawie budżetowej na 2006 rok, przyjętej przez Sejm RP 24 stycznia br., w części 15, przewidziano wzrost liczby etatów kuratorów sądowych o kolejne 150.

Potrzeby kuratorskiej służby sądowej muszą być i są uwzględniane w kolejnych budżetach sądownictwa, nie mogą być jednak rozpatrywane w oderwaniu od całościowych potrzeb sądownictwa.

Obecnie kuratorską służbę sądową tworzy 4195 kuratorów zawodowych oraz 45 kuratorów okręgowych i 40 zastępców kuratorów okręgowych.

W wykonywaniu zadań, kuratorów zawodowych wspomaga prawie 30.000 kuratorów społecznych.

Aktualnie obciążenie pracą kuratora zawodowego dla dorosłych i kuratora rodzinnego wynosi odpowiednio 248,47 i 109,40 spraw.

Dane te jednoznacznie wskazują, że w pionie kurateli dla dorosłych, przy zastosowaniu standardu wynikającego z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 czerwca 2003 r. w sprawie standardów obciążenia pracą kuratora zawodowego (Dz. U. Nr 116, poz. 1100), standard obciążenia pracą znacznie jest przekroczony, podczas gdy w pionie kurateli rodzinnej został on osiągnięty.

Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż ten stan rzeczy wkrótce ulegnie znacznej poprawie. Aktualnie aplikację kuratorską odbywa 261 aplikantów kuratorskich. Po zdanym egzaminie kuratorskim, zostaną oni skierowani do zespołów wykonujących orzeczenia sądów karnych, co zmniejszy obciążenie i usprawni znacząco pracę kuratorów dla dorosłych.

Jednocześnie, należy wskazać, iż plan komputeryzacji sądów powszechnych obejmuje także kuratorską służbę sądową, co wpłynie na poprawę warunków pracy kuratorów.

Kończąc, pragnę ponownie zapewnić Pana Marszałka, iż w resorcie będą kontynuowane działania umożliwiające kuratorom sądowym sprawne wykonywanie orzeczeń sądowych i służące poprawie warunków pracy.

Przedstawiając powyższe stanowisko, chciałbym, za pośrednictwem Pana Marszałka, wyrazić podziękowanie Panu Senatorowi za okazane zainteresowanie sprawami kuratorskiej służby sądowej.

Z uszanowaniem

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Andrzej Kryże

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 27 lutego 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 8 lutego 2006 r. znak: BPS/DSK-043-69/06, przy którym zostało przesłane oświadczenie Pana Senatora Andrzeja Jarocha, złożone podczas 5 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 1 lutego 2006 r., w sprawie stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do opodatkowania podatkiem od towarów i usług badań naukowych i prac rozwojowych, uprzejmie informuję:

Opodatkowanie usług naukowo-badawczych wynika ze zmiany przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) wprowadzonej ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej (Dz. U. Nr 179, poz. 484). W wyniku dokonanych zmian, usługi naukowo-badawcze (PKWiU 73), które do dnia 31grudnia 2005 r. korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 i poz. 5 załącznika Nr 4 do ww. ustawy o podatku od towarów i usług, z dniem 1 stycznia 2006 r. podlegają opodatkowaniu tym podatkiem według stawki w wysokości 22%.

W celu stwierdzenia czy przedmiotowe czynności związane z prowadzeniem badań naukowych, prac rozwojowych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy rozstrzygnąć, czy czynności te stanowią świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez świadczenie usług, o których mowa w tym przepisie, rozumie się co do zasady każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy, (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym czynności wymienione w pkt 1-3 tego przepisu). Przez pojęcie świadczenia, zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ww. ustawy należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Świadczenie, o którym mowa wyżej, zakłada istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą, konsumentem). Zatem w pojęciu świadczenia na rzecz, mieszczą się świadczenia na rzecz podmiotów i osób trzecich.

W przypadku, gdy z zawartych umów na wykonanie prac rozwojowych bądź badawczych wynika, że nie jest dokonywane żadne świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, wówczas nie występuje w rozumieniu przepisów art. 8 ust. 1 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z tym realizacja zadań uczelni związanych z prowadzeniem badań naukowych i prac rozwojowych na wewnętrzne potrzeby uczelni, które nie są związane ze świadczeniem na rzecz osoby prawnej lub jednostki nie mającej osobowości prawnej, co do zasady, nie stanowi świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jeżeli natomiast uczelnia realizuje badania naukowo-badawcze na zlecenie na rzecz innego podmiotu lub osoby trzeciej, która będzie odbiorcą usługi, dysponentem czy zarządzającym prawami do wykorzystywania efektów tych badań, wówczas w świetle przepisów ww. ustawy czynność taką należy uznać za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Niemniej jednak rozstrzygnięcie kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest uzależnione od czynności wynikających z treści zawartych umów, dokumentów w ramach których finansowana jest realizacja projektów dotyczących konkretnych prac badawczych, rozwojowych, w odniesieniu do stanu faktycznego występującego u konkretnego podatnika (uczelni, jednostki badawczej).

W przypadku wątpliwości dotyczących zakresu stosowania przepisów o podatku od towarów i usług w odniesieniu do prac naukowo-badawczych realizowanych w konkretnym stanie faktycznym podatnik (uczelnia, jednostka badawcza) może, stosownie do art. 14a § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zwrócić się z pisemnym wnioskiem do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla podatnika o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w swojej indywidualnej sprawie.

Przedstawiona przez Pana Senatora propozycja rozszerzenia zakresu zwolnienia od podatku od towarów i usług usług naukowo-badawczych (PKWiU 73), o którym mowa w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 2005 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 266, poz. 2239), również w odniesieniu do ww. usług świadczonych na podstawie umów zawartych po dniu 19 września 2005 r., nie jest możliwa do uwzględnienia.

Powyższe wynika z faktu, że ustawa o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej, zmieniająca przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, została uchwalona przez Sejm w dniu 29 lipca 2005 r. i ogłoszona dnia 19 września 2005 r. w Dzienniku Ustaw Nr 179, pod poz. 1484. Zatem już od tego momentu, tj. od dnia ogłoszenia tej ustawy, w umowach zawieranych po dniu 19 września 2005 r. przez uczelnie, (jednostki badawcze) na świadczenie usług naukowo-badawczych, powinien być już uwzględniony podatek od towarów i usług.

Rozwiązania zawarte w ww. rozporządzeniu z dnia 29 grudnia 2005 r. zostały wprowadzone z uwagi na fakt, że w związku ze zmianą przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z dniem 1 stycznia 2006 r., usługi naukowo-badawcze (PKWiU 73) zostały objęte stawką podatku w wysokości 22%, a w umowach dotyczących świadczenia usług naukowo-badawczych zawartych przed dniem 19 września 2005 r., mogła nie być przewidziana zmiana stawki podatku.

Rzeczpospolita Polska, jako członek Unii Europejskiej, zobligowana została do stosowania przepisów dotyczących podatku od wartości dodanej zgodnie z dyrektywami Unii Europejskiej. tj. regułami Szóstej dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków od wartości dodanej - ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC).

Oznacza to, że system ww. podatku musi odpowiadać regulacjom tej Dyrektywy i nie może być wykorzystywany do budowania preferencji gospodarczych.

Przedstawiona przez Pana Senatora propozycja zaniechania poboru podatku od towarów i usług, dla podmiotów (w tym np. wyższych uczelni) świadczących usługi naukowo-badawcze (PKWiU 73), również nie może mieć zastosowania. Należy przede wszystkim zauważyć, że instytucja zaniechania poboru podatku nie oznacza zwolnienia od tego podatku. Podatnik w dalszym ciągu jest zobowiązany do naliczania podatku od towarów i usług w wystawianych dokumentach, a zaniechanie poboru związane jest jedynie z etapem poboru podatku.

Natomiast nie można z góry przesądzać o negatywnych skutkach zmian w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług naukowo-badawczych (PKWiU 73), które obowiązują od 1 stycznia 2006 r.

Należy bowiem zwrócić uwagę, że nie każde prace naukowo-badawcze będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak wspomniano o tym wcześniej, podstawowym warunkiem jest stwierdzenie czy czynności te stanowią świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

System podatku od towarów i usług opiera się generalnie na mechanizmie "opodatkowanie - odliczenie". Oznacza to, że najpierw na jednym podatniku biorącym udział w obrocie gospodarczym ciąży obowiązek podatkowy i obowiązek uiszczenia podatku z tytułu dokonanej dostawy towarów bądź świadczenia usług, a później ten podatek może być odliczony. Kwota podatku od towarów i usług obciąża faktycznie finalnego nabywcę. Właśnie dzięki ww. mechanizmowi realizowana jest zasada neutralności podatku od towarów i usług dla podatników i konsumpcyjny charakter tego podatku.

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Warszawa, dnia 27 lutego 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Andrzeja Jarocha złożone podczas 5. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lutego br. (pismo nr: BPS-DSK-043-77/06) w sprawie wizerunku Polski w świecie, uprzejmie informuję, że w przedstawionej przeze mnie na forum Sejmu RP "Informacji Ministra Spraw Zagranicznych o zadaniach polskiej polityki zagranicznej w 2006 r." w dniu 15 lutego br. wyraźnie podkreśliłem, że "wiedza o Polsce w świecie nadal jest ograniczona, nasz wizerunek nierzadko zniekształcony i obrosły stereotypami. (...) Dlatego musimy zreformować rządowy system promocji Polski, a przede wszystkim sfinalizować prace nad podstawowym komunikatem promocyjnym w naszym kraju, który będziemy upowszechniać na forum międzynarodowym".

W Polsce program będzie pozytywnie oddziaływał na wiele dziedzin, w szczególności zaś na dyplomację publiczną, bezpośrednie inwestycje zagraniczne, turystykę przyjazdową, eksport produktów, usług oraz propagowanie kultury polskiej w świecie.

Zaanonsowana przeze mnie w exposé "Strategia Promocji Polski na lata 2007-2013" zintegruje wszystkie kluczowe elementy projektu "Marka dla Polski" z promocyjnymi strategiami sektorowymi, w tym promocją polskiej kultury za granicą. "Strategia Promocji Polski na lata 2007-2013", skoordynowana z "Narodowym Programem Rozwoju na lata 2007-2013", pozwoli na wykorzystanie w promocji Polski - na szeroką skalę - instrumentów finansowych przewidzianych w "Narodowym Programie Rozwoju". W okresie przejściowym realizowany jest "Ramowy Plan Międzyresortowej Promocji Polski na rok 2006", dla realizacji którego w budżecie państwa utworzono rezerwę celową w wysokości 8 mln PLN.

Aktualnie resorty spraw zagranicznych i kultury prowadzą prace dotyczące zredefiniowania celów i działalności Instytutu im. Adama Mickiewicza jako placówki wyspecjalizowanej w promocji polskiej kultury za granicą - z uwzględnieniem założeń, które były podstawą powołania tej placówki oraz w oparciu o gruntowną analizę istniejących wzorców międzynarodowych.

Rozwijana będzie na większą skalę ścisła współpraca pomiędzy Kancelarią Prezydenta RP i Ministerstwem Spraw Zagranicznych przy realizacji dużych, ponadsektorowych wydarzeń promocyjnych za granicą.

Ostatnie lata wykazały, że w ramach promowania rzetelnej wiedzy o historii Polski strategicznym obszarem działań MSZ pozostanie jeszcze na długo przeciwdziałanie negatywnym stereotypom oraz uprzedzeniom o podłożu historycznym. Zdaniem MSZ, historia Polski - zarówno odleglejsza jak i najnowsza - może być znakomitym źródłem tematów dla promocji Polski. Ponadto w 2006 r. Polska będzie miała dogodną sposobność kontynuowania działań na rzecz "odzyskiwania" realnego znaczenia przez Europę Środkową w światowej percepcji historii upadku komunizmu. Po obchodach 25-lecia "Solidarności" nadchodzi czas rocznicy "Poznańskiego Czerwca", a także "Powstania Węgierskiego 1956 r." oraz polskiej z nim solidarności. Właściwe zdyskontowanie tych rocznic będzie stanowić kolejny etap przed przygotowaniami do rocznicy "Praskiej Wiosny" oraz sprzyjać wspólnemu odbudowywaniu przez narody Europy Środkowej należnego im miejsca w politycznej historii tego regionu.

Podstawowym instrumentarium realizacyjnym w tym programie będą:

• realne wspieranie zagranicznych inicjatyw projektów służących promocji wiedzy o historii Polski (organizatorzy popularnych imprez, konkursów, wydawcy publikacji książkowych, redakcje telewizji edukacyjnych i in.);

• samodzielne organizowanie przez placówki MSZ imprez i projektów promujących polską historię,

• wspieranie inicjatyw instytucji polskich zorientowanych na prezentację wiedzy i animowanie debaty o węzłowych problemach naszej historii za granicą,

• jakościowe zwiększenie własnej aktywności MSZ w tym zakresie (informacje na obcojęzycznych portalach internetowych, zamawianie tekstów bazowych, zdjęć, filmów, itp., produkcja wydawnictw informacyjnych).

Z wyrazami szacunku

z up. Barbara Tuge-Erecińska

Warszawa, dnia 27 lutego 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Zbigniewa Romaszewskiego podczas 5. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lutego br. (pismo nr BPS/DSK-043-78/06) uprzejmie informuję, iż w przypadku przetargów organizowanych przez KE państwa członkowskie UE, w tym Polska, nie mają możliwości interwencji w trakcie ani po przeprowadzeniu przetargu, bowiem zgodnie z procedurami KE uczestniczą w nich zainteresowane przedsiębiorstwa i instytucje. Podmioty te przekazują wnioski wraz z dokumentacją bezpośrednio do KE i nie mają obowiązku informowania MSZ, jak i władz państwa pochodzenia, co też czynią sporadycznie. Po uzyskaniu informacji o rozpoczętym przetargu KE dotyczącym nadawania audycji na Białoruś, MSZ zwrócił się do polskich uczestników przetargu (TVP S.A. Polskie Radio Polonia) z prośbą o przekazanie informacji na temat ich ofert, wyrażając zarazem otwartość w kwestii ewentualnego ich lobbowania. TVP S.A. nie nawiązała jednakże z Ministerstwem ścisłej współpracy i na jego prośbę przesłała jedynie część dokumentów przetargowych przekazanych KE. Podkreślić należy fakt, iż w przeciwieństwie do dokumentów dotyczących programowania unijnych środków pomocowych, procedury przetargowe KE. Zarazem chciałbym zwrócić uwagę na zasadniczą różnicę istniejącą pomiędzy powyższymi przetargami KE, a przetargami organizowanymi przez państwa członkowskie UE, które opierają się na innych zasadach - wynikających z przepisów narodowych poszczególnych państw. MSZ może w takiej sytuacji jedynie promować polskie oferty, co też czyni.

W odniesieniu do projektu uruchomienia nadawania programów radiowych na Białoruś miał miejsce przetarg organizowany przez KE. Tak więc i zgłoszenie wszelkich wątpliwości dotyczących przebiegu i rozstrzygnięcia tego przetargu leży w wyłącznej gestii jego uczestników, w tym i TVP S.A, która zwróciła się oficjalną drogą do KE z prośbą o uzasadnienie odrzucenia jej oferty. W odpowiedzi KE wskazała, iż głównym powodem nie wybrania propozycji przedstawionej przez TVP S.A. była jej oferta techniczna, która nie spełniała w wystarczającym stopniu postawionych kryteriów. Ponadto oferta TVP S.A. uzyskała słabsze oceny od zwycięskiego konsorcjum w odniesieniu do zaproponowanej strategii działań oraz kwalifikacji i doświadczenia pracowników (w tabeli dokumentu są to odpowiednio kolumny: Org&meth oraz Key Exp 1). Kopię dokumentu przekazuję w załączeniu (odpowiedź skierowana do TVP S.A. przez Szefa Wydziału Finansów, Kontraktów oraz Audytu dla Europy, regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu Biura Współpracy EuropeAid Komisji Europejskiej).

Wobec pojawienia się przesłanek wskazujących na brak transparentności wspomnianego przetargu MSZ zabiega o uzyskanie pełnej informacji w KE, nie może jednakże podważyć wyników przetargu, jak też zaskarżyć sposobu jego przebiegu, nie będąc jego stroną.

Wedle informacji posiadanych przez MSZ, do wyboru konsorcjum z niemiecką firmą Media Consulta na czele skłoniła KE jego bardzo kompleksowa oferta (nadawanie programów poprzez radio, telewizję, internet, przekaz satelitarny) oraz zaangażowanie wielu partnerów zagranicznych (z Litwy, Rosji, Białorusi, oraz z Polski - "Europejskie Radio dla Białorusi").

Pan Senator Z. Romaszewski słusznie zwraca uwagę, że "Europejskie Radio dla Białorusi" nie ma - wbrew informacjom rzeczniczki prasowej komisarza UE ds. stosunków zewnętrznych - poparcia rządu RP. Nieporozumienie mogło wynikać z wcześniejszych informacji, iż ERB było brane pod uwagę jako ewentualny realizator polskiego projektu radia dla Białorusi. KPRM w komunikacie z dnia 31 stycznia br. zdemontowała wspomniane stwierdzenie o rzekomym poparciu finansowym rządu RP dla ERB.

Jednocześnie chciałbym zwrócić uwagę, że ewentualne zaskarżenie wyników przetargu skutkowałoby wielomiesięcznym opóźnieniem w uruchamianiu audycji a tym samym pozbawieniem społeczeństwa białoruskiego możliwości dostępu do obiektywnej i niezależnej informacji, co ma szczególne znaczenie w kontekście planowanych na 19 marca br. wyborów prezydenckich. Nie byłoby też pomocne w staraniach o pozyskanie poparcia partnerów w UE dla polskich propozycji prowadzenia przez UE bardziej zdecydowanej i aktywnej polityki wobec Białorusi.

Z wyrazami szacunku

z up. Barbara Tuge-Erecińska

Warszawa, dnia 28.02.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 8 lutego 2006 r. Nr BPS/DSK-043-82/06, przy którym przekazane zostało oświadczenie Senatora Ryszarda Góreckiego w sprawie utworzenia ośrodka migracyjnego ksiąg wieczystych w Ełku złożone podczas 5. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lutego 2006 r. - uprzejmie informuję:

Wszystkie ośrodki migracyjne ksiąg wieczystych uruchomione w 2005 roku usytuowane są w budynkach przekazanych przez samorząd.

Władze samorządowe przeprowadziły również remont i adaptację pomieszczeń, wykonały przyłącza energetyczne i telefoniczne oraz sieć komputerową. Ministerstwo Sprawiedliwości wyposaża ośrodek w sprzęt komputerowy oraz przeprowadza szkolenie pracowników.

W 2004 r. Prezes Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, w porozumieniu z władzami samorządowymi powiatu ełckiego, przedstawił propozycję utworzenia ośrodka migracyjnego ksiąg wieczystych w Ełku, którego siedzibę miał stanowić budynek przy ul. Piłsudskiego 18.

Podjęta została wstępna decyzja o możliwości powołania przedmiotowego ośrodka w II połowie 2005 r. Wizerunkiem koniecznym dla utworzenia jednostki było kompleksowe przygotowanie budynku przez władze samorządowe (do dnia 30 czerwca 2005 r.) oraz nieodpłatne przekazanie w zarząd Sądowi Okręgowemu w Olsztynie.

Starosta Ełcki nie wywiązał się z przedmiotowych zobowiązań, co uzasadniał brakiem możliwości poniesienia kosztów adaptacji budynku. Zaproponował jednocześnie przekazanie Sądowi Okręgowemu w Olsztynie tej nieruchomości w drodze darowizny. Sąd Apelacyjny w Białymstoku nie był jednak w stanie w ramach posiadanych środków budżetowych dokonać adaptacji omawianego obiektu.

Z uwagi na nieprzygotowanie przez władze samorządowe siedziby dla ośrodka migracyjnego ksiąg wieczystych z siedzibą w Ełku, podjęta została decyzja o odstąpieniu od tworzenia przedmiotowej jednostki organizacyjnej.

Z uszanowaniem

Andrzej Kryże

Warszawa, 2006-02-28

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenia Pana Senatora Jerzego Szmita, złożone podczas 5. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 1 lutego 2006 r., a dotyczące rozważenia możliwości zmiany zasad przekazywania 1% podatku należnego na rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego, uprzejmie informuję.

W dniu 11 lutego br. Pani Prof. Zyta Gilowska, Wiceprezes Rady Ministrów i Minister Finansów, na konferencji prasowej jaka odbyła się w Ministerstwie Finansów, przedstawiła najistotniejsze działania na rzecz racjonalizacji i przejrzystości finansów publicznych, w tym pierwszy pakiet proponowanych zmian w systemie podatkowym.

Co istotne, zgodnie z zapowiedzią Pani Profesor planowane jest uproszczenie w przekazywaniu 1% podatku należnego na rzecz organizacji pożytku publicznego. O ile, w obecnym stanie prawnym, aby podatnik mógł zmniejszyć swój podatek o 1%, musi najpierw sam dokonać wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku publicznego, to w kształcie proponowanym przez resort finansów, przekazanie 1% podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego odbywałoby się za pośrednictwem urzędów skarbowych. Podatnik, w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym, podawałby jedynie dane pozwalające na właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku publicznego, której konto chciałby zasilić. Oczywiście wdrożenie nowych zasad wymaga uprzedniej nowelizacji ustaw podatkowych.

Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję, iż na dzień dzisiejszy Minister Finansów nie tylko rozważył możliwość zmiany dotychczasowych zasad przekazywania 1% podatku należnego na rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego, ale również podjął konkretne działania zmierzające do osiągnięcia tego celu.

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Warszawa, dnia 28 lutego 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Pawła Michalaka Nr BPS/DSK-043-92/06, złożone podczas 5 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lutego 2006 r., a otrzymane za pośrednictwem Ministra Środowiska, w sprawie gospodarki odpadami komunalnymi, uprzejmie informuję co następuje.

W kwietniu ub. r. do Sejmu RP został skierowany rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druk sejmowy 3942), w którym podjęto próbę zreformowania obowiązującego systemu odbierania odpadów komunalnych, podlegającą na znacznym wzmocnieniu roli gminy poprzez przejęcie od właścicieli nieruchomości obowiązków związanych z pozbywaniem się odpadów komunalnych, bez konieczności organizowania w tej sprawie referendum. Po takim przejęciu gmina byłaby właścicielem odpadów komunalnych i stroną umowy na ich odbiór, a zatem decydowałaby również komu zostaną przekazane zgromadzone odpady.

Jednakże koncepcja ta w toku prac parlamentarnych nie znalazła akceptacji.

Wypracowane rozwiązania kompromisowe wprowadziły do ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach uregulowania sprzyjające uporządkowaniu przez gminę gospodarki odpadami komunalnymi i zwiększające jej kontrolę nad strumieniem odpadów.

Gminy otrzymały dodatkowe instrumenty stanowiące i kontrolne m. in. w postaci: ewidencji i wykazów umów zawartych przez właścicieli nieruchomości, wydawania z urzędu decyzji wobec właścicieli nieruchomości uchylających się od podpisywania umowy, wzmocnienia roli regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy (jako aktu prawa miejscowego). Organ wykonawczy uzyskał uprawnienia do kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy odbierającego odpady od właścicieli nieruchomości w zakresie zgodności wykonywanej działalności z uzyskanym zezwoleniem. Ponadto na przedsiębiorców nałożono obowiązek przekazywania do gminy rocznych informacji o masie odebranych poszczególnych rodzajów odpadów komunalnych oraz sposobach ich zagospodarowania, w tym również odpadów komunalnych ulegających biodegradacji.

Powyższe instrumenty ułatwią pozyskiwanie środków unijnych na inwestycje związane z gospodarką odpadami. Zważywszy jednak na to, że przyjęte rozwiązania nie satysfakcjonują środowiska samorządowego oraz w związku z faktem, że w pakiecie stabilizacyjnym, zakładającym zmianę ustaw samorządowych, ujęto także ustawę o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, w Ministerstwie Transportu i Budownictwa zostanie opracowany projekt zmiany ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, ułatwiający gminom realizację nałożonych odrębnymi przepisami zadań z zakresu gospodarki odpadami komunalnymi. Jednak o ostatecznym kształcie zmian, tak jak dotychczas zdecyduje Parlament Rzeczypospolitej Polskiej.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Styczeń

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 28 LUT. 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Waldemara Kraski, przesłanego przy piśmie z dnia 22 lutego br. (znak: BPS/DSK-043-148/06) w sprawie składu osobowego zespołów ratownictwa medycznego, uprzejmie informuję, iż obecnie trwają intensywne prace nad projektem nowej ustawy o ratownictwie medycznym. Przedmiotowy projekt, na obecnym etapie przewiduje, iż zespół ratownictwa medycznego składa się co najmniej z trzech osób, w tym co najmniej z dwóch ratowników medycznych. Należy zauważyć, iż taka konstrukcja przepisu nie wyklucza, aby w skład zespołu wchodził również lekarz. Przepis ten w zakresie już funkcjonujących zespołów, zgodnie z projektem ustawy, zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2010 r.

W opinii Ministerstwa Zdrowia zespoły ratownictwa medycznego złożone z ratowników medycznych powinny wpłynąć na poprawę bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli. Ta grupa zawodowa jest bowiem kształcona kierunkowo do udzielania świadczeń zdrowotnych osobom w stanie zagrożenia życia i zdrowia. Równolegle przygotowywane są rozwiązania mające na celu wzmocnienie podstawowej opieki zdrowotnej (również w formie wyjazdowej, poza godzinami zwykłej ordynacji).

Projekt ustawy o ratownictwie medycznym ma na celu całościowe uregulowanie systemu ratownictwa medycznego (nie tylko zespołów ratownictwa medycznego) i jego sprawne funkcjonowanie. Pozwolę sobie wymienić tylko niektóre założenia ww. projektu, które niewątpliwie wpłyną na skuteczność działania systemu tj.

- usprawnienie powiadamiania ratunkowego i koordynacji działań służb ratunkowych za pośrednictwem centrów powiadamiania ratunkowego i centrów koordynacji ratownictwa medycznego, tworzonych przez wojewodę,

- zwiększenie liczby studentów kształconych w zakresie ratownictwa medycznego w szkołach wyższych, z jednoczesnym utrzymaniem kształcenia w dwuletnich szkołach policealnych,

- zapewnienie wsparcia merytorycznego ze strony lekarzy współpracujących z jednostkami systemu, dostępnych na wezwanie dyspozytora centrum powiadamiania ratunkowego,

- upowszechnianie edukacji z zakresu pierwszej pomocy, począwszy od szkół podstawowych,

- zapewnienie finansowania ratownictwa medycznego ze środków budżetu państwa (zespoły ratownictwa medycznego) i Narodowego Funduszu Zdrowia (szpitalne oddziały ratunkowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie kardiochirurgii oraz leczenia urazów, udarów).

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż już obecnie Narodowy Fundusz Zdrowia kontraktuje zespoły ratownictwa medycznego bez lekarza w składzie. Umożliwia to art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U. Nr 113, poz. 1207, z późn. zm.), który stanowi, iż w skład tych zespołów wchodzą co najmniej trzy osoby posiadające kwalifikacje do podejmowania medycznych działań ratowniczych (lekarze i pielęgniarki o określonych specjalizacjach oraz ratownik medyczny). Do Ministerstwa Zdrowia nie docierały żadne sygnały o nieodpowiedniej jakości świadczeń realizowanych przez ratowników medycznych, wręcz przeciwnie - ta grupa zawodowa w znacznym stopniu przyczyniła się do powodzenia akcji ratunkowej prowadzonej po zawaleniu się dachu hali targowej w Chorzowie w styczniu br.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż uruchomienie systemu ratownictwa medycznego jest jednym z priorytetowych działań Ministra Zdrowia. Konieczność zmian w przepisach prawnych dotyczących tej materii podkreślił Pan Premier Kazimierz Marcinkiewicz w expose z dnia 10 listopada ub. r.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż projekt ustawy o ratownictwie medycznym będzie w najbliższych dniach przedmiotem uzgodnień zewnętrznych i wszelkie zgłaszane propozycje będą rozważane przy opracowywaniu ostatecznego kształtu projektu.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARAZ STANU

Jarosław Pinkas

Warszawa, 28 LUT. 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Mieczysława Augustyna Senatora Rzeczypospolitej Polskiej złożone na 5 posiedzeniu Senatu w dniu 1 lutego 2006 r. uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie wzoru oraz szczegółowych zasad i trybu nadawania odznaki "Honorowy Dawca Krwi - Zasłużony dla Zdrowia Narodu", można składać do Ministerstwa Zdrowia stosowne wnioski w sprawie nadania przedmiotowej odznaki. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 23 lutego 2006 r. podpisałem zarządzenie w sprawie powołania Komisji do spraw opiniowania wniosków o nadanie odznaki "Honorowy Dawca Krwi - Zasłużony dla Zdrowia i Narodu".

W związku z powyższym pragnę Pana Senatora zapewnić, iż w najbliższej przyszłości najbardziej zasłużeni honorowi dawcy krwi zostaną odznaczeni przeze mnie to odznaką.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Pinkas

Warszawa, 2006-02-28

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Andrzeja Jarocha w sprawie ferii zimowych uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Edukacji i Nauki nie trwają żadne prace legislacyjne związane z ujednoliceniem terminów ferii zimowych w województwach. Oznacza to, że nie ulegną zmianie dotychczasowe zasady ustalania przez Ministra Edukacji i Nauki terminów ferii zimowych w poszczególnych grupach województw.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Jarosław Zieliński

Warszawa, 2006-02-28

Szanowny Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Marka Rockiego w sprawie interpretacji art. 94 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, złożone na 5. posiedzeniu Senatu w dniu 1 lutego 2006 r. (Nr BPS/DSK-043-112/06), uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

1. Konsekwencją określenia w art. 94 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 11 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365) zadań, na które uczelnia publiczna otrzymuje dotacje z budżetu państwa, jest konieczność rozliczania otrzymanej przez uczelnię dotacji zgodnie z jej przeznaczeniem. Od dnia 1 stycznia 2007 r. uczelnie będą zobowiązane do odrębnego rozliczania pensum dydaktycznego na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych, a w związku z tym ustalenia kosztów prowadzenia obu form studiów.

Pragnę zwrócić uwagę, że w trakcie prac parlamentarnych nad projektem ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym zapisy ustawy dotyczące powyższych zasad finansowania uczelni były w pełni akceptowane przez środowisko akademickie, natomiast rząd zwracał uwagę na trudności w ich realizacji.

2. Studenci niepełnosprawni będą realizowali takie same programy studiów dla określonych kierunków studiów, jak studenci pełnosprawni, zróżnicowane natomiast będą pomoce dydaktyczne, stosowane do rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Zakłada się, że dotacja, o której mowa w art. 94 ust. 1 pkt 11, winna być przeznaczona na organizację procesu dydaktycznego dostosowanego dla studentów niepełnosprawnych.

3. Nie jest konieczne prowadzenie odrębnych bibliotek dla studentów studiów stacjonarnych i dla studentów studiów niestacjonarnych. Zgodne z art. 94 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym dotacja, którą otrzymuje uczelnia publiczna, jest przeznaczona na zadania związane z utrzymaniem uczelni.

Ponadto należy podkreślić, że biblioteka uczelniana stanowi część krajowego systemu bibliotecznego, w związku z czym nie ma potrzeby wyodrębniania bibliotek dla studentów poszczególnych form studiów.

Należy również zwrócić uwagę na przepis art. 88 ust. 1 powyższej ustawy, zgodnie z którym zasady korzystania z biblioteki przez osoby nie będące pracownikami, doktorantami lub studentami uczelni określa statut. Oznacza to, że w kwestii możliwości korzystania z biblioteki ustawodawca nie różnicuje studentów na stacjonarnych i niestacjonarnych.

W związku z powyższym przepisy zawarte w art. 94 ustawy nie budzą wątpliwości interpretacyjnych i obecnie nie widzę uzasadnienia do nowelizacji tego artykułu.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Zdzisław Hensel

Warszawa, dnia 28 lutego 2006 r.

Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Bogdan Borusewicz

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z o świadczeniem złożonym na 5. posiedzeniu Senatu RP w dniu 1 lutego 2006 r. przez Pana Andrzeja Jarocha, Senatora RP, przedstawionym przy piśmie z dnia 8 lutego 2005 r. (znak: BPS/DSK-043-110/06), chciałbym podziękować za zainteresowanie sytuacją powstałą po objęciu usług naukowo-badawczych podatkiem od towarów i usług. Odpowiadając na postawione w Oświadczeniu pytania pragnę zaznaczyć, że wszechstronna analiza skutków wprowadzonych zmian nie pozwala stwierdzić, iż będą one miały jednoznacznie negatywny wpływ na sytuację finansową jednostek naukowych. W szczególności zaś trzeba wskazać, że w sytuacji, w której minister właściwy do spraw nauki przyznaje środki na naukę i w zawieranych na podstawie ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238, poz. 2390) umowach występuje wyłącznie jako strona finansująca dany projekt - wyniki prac nie stanowią jego własności, a zatem nie powstaje obowiązek podatkowy. Należy też podkreślić, że skutki wprowadzenia 22% podatku VAT na usługi naukowo-badawcze w sytuacjach, w których powstawać może obowiązek podatkowy, będą niższe niż wynikające z wysokości stawki podatkowej, ponieważ jednostki naukowe będą miały nie przewidzianą dotychczas możliwość rozliczania podatku VAT należnego i naliczonego od zakupów i usług z nimi związanych.

Mając na uwadze powyższe, poniżej przedstawiam stanowisko wobec problemów poruszonych w Oświadczeniu:

1. W odniesieniu do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 2005 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 266, poz. 2239) należy podkreślić, że celem wprowadzenia zwolnienia od podatku usług naukowo-badawczych do dnia 31 grudnia 2007 r., było złagodzenie skutków rozwiązań wprowadzanych przez ustawę o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej. Natomiast wg wyjaśnień Ministerstwa Finansów warunki, jakimi to zwolnienie jest obwarowane (tj. zawarcie umowy, na podstawie której świadczone są owe usługi przed dniem 19 września 2005 r. oraz zarejestrowanie jej we właściwym urzędzie skarbowym do dnia 31 stycznia 2006 r.), wynikają z faktu, iż 19 września 2005 r. została ogłoszona ustawa o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej, a zatem od tego dnia adresaci zmienianych przepisów mogli się z nimi zapoznać.

2. Minister Nauki i Informatyzacji, a następnie Minister Edukacji i Nauki zwracał się do Ministra Finansów o wydanie wiążącej interpretacji odnośnie zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, po zmianach wynikających z wejścia w życie ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej. Minister Finansów, powołując się na przepisy ustawy Ordynacja podatkowa, a także z uwagi na różnorodność strumieni finansowania nauki, poinformował, że ocena konkretnych przypadków pod kątem prawidłowości stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy do naczelnika właściwego urzędu skarbowego.

3. Odnosząc się do działań i pomocy rządu mających na celu złagodzenie planowanych zmian należy wskazać, że w piśmie z dnia 9 grudnia 2005 r. (N-DSN/2226/TM/05) Minister Edukacji i Nauki zwrócił się z prośbą do Ministra Finansów o wyjaśnienie wątpliwości, ze szczególnym uwzględnieniem problemu rozliczeń między jednostkami naukowymi uczestniczącymi w realizacji programów wieloletnich i projektów badawczych zamawianych, gdzie umowa zawierana jest pomiędzy ministrem właściwym do spraw nauki i koordynatorem projektu. W piśmie podniesiona została także m. in. kwestia rozliczania projektów realizowanych na podstawie umów zawartych w 2005 r. i latach poprzednich. W odpowiedzi (pismo z dnia 10 stycznia 2006 r., znak: PP3-T-812-919/2005/BL/BM6-15541/05) Minister Finansów stwierdził m. in. iż kwestia opodatkowania usług naukowo-badawczych wykonywanych na podstawie zawartych przez Ministra Edukacji i Nauki umów na wykonanie projektów celowych i zamawianych uzależniona jest od czynności wynikających z treści zawartych umów, w ramach których finansowana jest realizacja tych projektów, a także przywołał rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 266, poz. 2239). Zgodnie z tym rozporządzeniem zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi naukowo badawcze, które do dnia 31 grudnia 2005 r. korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem wszakże zarejestrowania do dnia 31 stycznia 2006 r. we właściwym urzędzie skarbowym umowy zawartej przed dniem 19 września 2005 r. Odpowiedź Ministra Finansów, wraz z pismem przewodnim adresowanym do kierowników jednostek naukowych oraz przytoczonym wyżej rozporządzeniem Ministra Finansów, została niezwłocznie zamieszczona na stronach internetowych Ministerstwa Nauki i Edukacji. Jednocześnie do wszystkich kierowników projektów zamawianych zostało skierowane pismo Dyrektora Departamentu Ekonomicznego II (z dnia 24 stycznia 2006 r. znak: N-DE/60/2006) informujące o zmianie przepisów oraz o stanowisku Ministra Finansów. Na stronach internetowych Ministerstwa Edukacji i Nauki zamieszczono ponadto pismo Podsekretarza Stanu w MEN, adresowane do kierowników jednostek naukowych, w którym przypomina on, że w razie braku odmiennego zastrzeżenia w umowie zawartej między koordynatorem projektu a jednostką naukową, właścicielem wyników badań jest jednostka naukowa.

Podsumowując, należy podkreślić, iż - z zastrzeżeniami, o których mowa w piśmie Ministra Finansów - zmiana przepisów dotyczących podatku od towarów i usług odnoszących się do usług naukowo-badawczych nie będzie skutkować opodatkowaniem czynności wykonywanych w ramach większości realizowanych ze środków finansowych na naukę projektów badawczych. Ponieważ jednak w przypadkach wątpliwych ocena konkretnego stanu faktycznego będzie należała do naczelnika właściwego urzędu skarbowego, Ministerstwo będzie udzielać w tych sprawach wsparcia kierownikom jednostek naukowych.

wz. Ministra

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Krzysztof Kurzydłowski

Warszawa, 2006-02-28

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani senator Elżbiety Gelert, przekazane przy piśmie BPS/DSK-043-88/06, w sprawie rozważenia możliwości - w związku z planowaną pomocą w zakresie spłaty pożyczek zaciągniętych przez jednostki służby zdrowia na realizację ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej - wyodrębnienia puli środków w formie kolejnego wsparcia realizowanych inwestycji, modernizacji itp. dla niezadłużonych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.

Dziękujemy Pani Senator za zainteresowanie się problemem wsparcia niezadłużonych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, jednakże w tym roku postępujemy zgodnie z Programem działań rządu Kazimierza Marcinkiewicza, w którym wskazano, iż jednym z zadań będzie dokonanie analizy ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684), tak żeby ewentualnie zaproponować zmiany w tej ustawie, które przyczynią się do rozwiązania problemu zadłużenia zakładów opieki zdrowotnej.

Przedstawiony projekt ustawy o zmianie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej ma trzy cele:

1. udzielenie pożyczki jednostkom badawczo-rozwojowym realizującym zadania określone w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm). - publicznym zakładom opieki zdrowotnej,

2. zwiększenie kwoty pożyczki z budżetu państwa udzielonej samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej o kwotę nie wyższą niż suma należności głównych z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez zakład, w związku z zaspokojeniem przez zakład, po wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego, należności głównych z tytułu indywidualnych roszczeń pracowników wynikających z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.),

3. zwiększenie umorzenia należności głównej z tytułu pożyczki z 50% do 80%.

Nie uregulowanie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez zakład, w związku z zaspokojeniem przez zakład, po wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego, należności głównych z tytułu indywidualnych roszczeń pracowników wynikających z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.), uniemożliwi zakończenie postępowania restrukturyzacyjnego.

Minister Zdrowia występował o dodatkowe środki na przyjęcie zobowiązań, ale ich nie otrzymał.

Pomoc niezadłużonym publicznym zakładom opieki zdrowotnej w formie kolejnego wsparcia realizowanych inwestycji, modernizacji itp., wymaga wyodrębnienia środków finansowych w rezerwie celowej co w roku bieżącym jest niemożliwe z powodu konieczności zmiany ustawy budżetowej.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Wojtyła