Warszawa, 2006-01-10

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 29 grudnia 2005 roku znak BPS/DSK-043-35/05, przekazującym oświadczenie złożone przez Pana Władysława Sidorowicza - Senatora RP, dotyczące odwołania Pana Stanisława Urbana - z funkcji Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku, pragnę poinformować, że zwrócę się do organu założycielskiego szpitala z prośbą o informację w poruszanej przez Pana Senatora sprawie oraz podejmę stosowne działania.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Wojtyła

Warszawa, 12 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Argumentem za pozytywnym rozważeniem tej prośby, są dotychczasowe dokonania artystyczne Wierszalina, uwieńczone sukcesami na licznych festiwalach i konkursach teatralnych zarówno w kraju, jak i za granicą.

Działalność Wierszalina od 1996 roku organizowała Fundacja (wcześniej funkcjonował jako prywatny teatr p.n. Towarzystwo Wierszalin - Teatr), która nie otrzymywała ze strony organów samorządowych systematycznych dotacji. Ze względu na uznaną, także międzynarodową rangę dokonań, Wierszalin zasługuje na stałe dotowanie i tym samym stabilizację finansową, która umożliwi dalszy rozwój artystyczny tej instytucji.

Wspólne z Marszałkiem prowadzenie tego Teatru umożliwiłoby także wpływ na program merytoryczny i kontynuację działalności edukacyjnej, na niwie której Teatr posiada także bogate doświadczenia i dorobek.

Z wyrazami głębokiego szacunku

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA KULTUROWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Warszawa, dnia 12 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Pana senatora Mariusza Witczaka, złożone na 3. posiedzeniu Senatu RP w dniu 22 grudnia 2005 r. i przesłane przy piśmie nr BPS/DSK-043-39/05, przekazuję poniższe informacje dotyczące projektu budowy linii kolejowej dużych prędkości Warszawa-Łódź-Wrocław/Poznań.

W październiku 2005 r. w byłym Ministerstwie Infrastruktury rozpatrywany był wniosek PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. o dofinansowanie ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego Transport) przygotowania dokumentacji dla projektu budowy linii kolejowej dużych prędkości Warszawa - Łódź Wrocław/Poznań, obejmującego studium wykonalności projektu (wraz z wymaganymi analizami: formalnoprawną, techniczną, kosztów i korzyści), analizę środowiskową (w tym ocenę oddziaływania na środowisko) i specyfikację techniczną projektowania. Podstawą do stworzenia dokumentacji dla tej inwestycji jest opracowane przez Centrum Naukowo-Techniczne Kolejnictwa wstępne studium wykonalności, które analizuje 7 wariantów przebiegu trasy, uwzględniając różne opcje wprowadzenia linii do stacji węzłowych (co dało łącznie 22 możliwości wytyczenia linii) oraz stopień niezbędnych do przeprowadzenia prac. Jest to związane z faktem, iż część zawartych tam wariantów polega na budowie całkowicie nowej linii, przeznaczonej wyłącznie do ruchu pociągów dużej prędkości (docelowo 300 km/h), natomiast pozostałe są w większości modernizacjami istniejących linii, wraz z podniesieniem ich standardów technicznych. Opracowanie to przedstawia też ocenę przyszłego zapotrzebowania na tabor do obsługi relacji na tej trasie.

Spośród przeanalizowanych wariantów wybrane zostały dwa, polegające na budowie zupełnie nowej linii i różniące się nieznacznie jej przebiegiem. Oba dostosowują linię do ruchu pociągów z prędkością maksymalną 300 km/h. Będą one podlegały dalszym analizom w ramach standardowego studium wykonalności, a jeden spośród nich wybrany zostanie do realizacji.

Do najważniejszych cech wariantu I należy:

• przebieg linii w korytarzu projektowanej autostrady A2 pomiędzy Warszawą a rejonem Zgierza,

• poprowadzenie trasy północnymi obrzeżami aglomeracji łódzkiej (na północ od Zgierza),

• przebieg trasy na północ od zalewu Jeziorsko na rzece Warta,

• rozgałęzienie linii na kierunek Wrocławia i Poznania w rejonie Kalisza,

• wprowadzenie linii do węzła wrocławskiego przez Czernicę, Siechnice, Wrocław Brochów,

• wprowadzenie linii do węzła poznańskiego przez Poznań Starołękę.

Przecięcie doliny rzeki Warty nastąpi w odległości kilku kilometrów na północ od zapory wodnej i zalewu Jeziorsko. Od tego miejsca przebieg linii odchyla się nieco na południe, w kierunku Kalisza, na styku ze wsiami Skarszewek Kolonia i Niedźwiady, zapewni obsługę rejonu Kalisza pociągami dużych prędkości. Roboczo nazwana została ona Kalisz Północny. Wprowadzenie linii na istniejącą stację Kalisz jest niecelowe z uwagi na jej niekorzystne położenie i trudne warunki terenowe.

Stacja Kalisz Północny będzie stacją węzłową, na której linia dużych prędkości rozdzieli się na dwie odnogi. Rozgałęzienie będzie realizowane bezkolizyjnie w zachodniej głowicy stacji. Przewiduje się budowę wiaduktu przeprowadzającego tor w kierunku Wrocławia nad linią do Poznania.

Jeśli chodzi o odnogę prowadzącą do Wrocławia to trasa Kalisz Północny - Wrocław obchodzi miasto Kalisz i miasto Nowe Skalmierzyce od strony północno-zachodniej. Linia wejdzie w obszar Wrocławia poprzez stacje: Czernica, Siechnice i Brochów.

Opisany przebieg linii pozwoli na ominięcie obszaru Doliny Baryczy, która jest obszarem objętym siecią NATURA 2000 (uregulowanym na tzw. Dyrektywie "ptasiej").

Wariant III różni się od wariantu I przede wszystkim przebiegiem odgałęzienia do Wrocławia. Jego główne cechy to:

• Przebieg linii w korytarzu projektowanej autostrady A2 pomiędzy Warszawą a rejonem Zgierza,

• Poprowadzenie trasy północnymi obrzeżami aglomeracji łódzkiej (na północ od Zgierza),

• Poprowadzenie trasy północnymi obrzeżami aglomeracji łódzkiej (na północ od Zgierza),

• Przebieg trasy na południe od zalewu Jeziorsko,

• Rozgałęzienie linii na kierunki do Wrocławia i do Poznania w rejonie na północ od Sieradza,

• Wprowadzenie linii do węzła wrocławskiego przez Czernicę, Siechnice, Wrocław Brochów,

• Wprowadzenie linii do węzła poznańskiego przez Poznań Starołękę.

Miejscem rozgałęzienia linii jest w tym wariancie stacja techniczna Sieradz Północny, zlokalizowana na zachód od przecięcia z magistralą węglową. Linia w kierunku Wrocławia wyprowadzona jest ze stacji Sieradz Północny w sposób bezkolizyjny, to jest z wiaduktem, po którym tor w kierunku Wrocławia przechodzi nad torami w kierunku Poznania.

Od Sieradza Zachodniego nowa linia przebiega w kierunku południowo-zachodnim do Kępna z jedną stacją techniczną. Od Wieruszowa nowa linia będzie przebiegała wzdłuż istniejącej linii nr 181 Herby Nowe - Oleśnica, przy czym połączenie torów obu linii przewiduje się na stacji Kępno. Od Kępna w kierunku Oleśnicy planuje się częściowe wykorzystanie trasy linii nr 181, która na tym odcinku jest jednotorowa, niezelektryfikowana. Przewiduje się przebudowę tej linii na linię dwutorową zelektryfikowaną z istotną zmianą układu geometrycznego na łukach.

Na wschód od Oleśnicy przewiduje się urządzenie stacji technicznej Oleśnica Wschodnia połączonej łącznicą (po trasie linii nr 181) ze stacją Oleśnica. Linia dużych prędkości będzie skręcała w lewo, w kierunku południowo-zachodnim i wejdzie w stację Czernica Wrocławska. Wprowadzenie linii dużych prędkości do Wrocławia będzie identyczne jak w wariancie I.

Dla każdego z powyższych wariantów przeprowadzona zostanie analiza dwóch rozwiązań przejścia linii przez węzeł łódzki:

• Podwiariant I - poprowadzenie linii północnymi obrzeżami aglomeracji wraz z budową sieci łącznic do stacji Łódź Kaliska i Łódź Fabryczna,

• Podwariant II - poprowadzenie linii przez centrum Miasta Łodzi w tunelu pod centrum miasta z przelotową stacją Łódź Fabryczna.

Ponadto, jako integralna część projektu, opracowana zostanie pełna analiza połączenia Łodzi z Centralną Magistralą Kolejową przez Tomaszów Mazowiecki - Opoczno Południe. Dzięki temu stworzona zostanie swoista sieć kolei dużych prędkości, złożona z projektowanej linii Warszawa - Łódź - Wrocław/Poznań oraz zmodernizowanej Centralnej Magistrali Kolejowej.

Należy przy tym zaznaczyć, że przyjęte do dalszych analiz w ramach studium wykonalności warianty mogą podlegać pewnym modyfikacjom, wynikającym przede wszystkim z dążenia do poprawy ich efektywności ekonomicznej poprzez polepszenie relacji koszt/efekt, czy też ze względu na wyniki konsultacji społecznych, wymaganych w przypadku projektów współfinansowanych ze środków UE.

Przytoczony wyżej wniosek o dofinansowanie wykonania studium wykonalności dla inwestycji został w dn. 18 października 2005 r. zaopiniowany pozytywnie przez Komitet Sterujący ds. Sektorowego Programu Operacyjnego Transport, co otworzyło mu drogę do uzyskania środków z ERDF. Obecnie przygotowywana jest umowa o dofinansowanie niniejszego projektu.

PKP PLK S.A. zakłada, iż w 2006 r. przygotowana zostałaby część wymaganej dokumentacji, a mianowicie: ocena oddziaływania na środowisko i częściowo studium wykonalności. Zakończenie prac nad studium wykonalności planowane jest na sierpień 2007 r. W tym samym roku stworzona zostanie również specyfikacja techniczna projektowania. Dokumentacja ta pozwoli spółce PKP PLK na ubieganie się o dofinansowanie ze środków Funduszu Spójności fizycznej realizacji inwestycji.

Z poważaniem

Jerzy Polaczek

Warszawa, dnia 12 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem senatora Piotra Boronia w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.), w zakresie zasad finansowania opieki nad zabytkami, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.

Pragnę wyrazić nadzieję, że powyższe wyjaśnienia przyjmie Pan Marszałek do akceptującej wiadomości.

Z wyrazami głębokiego szacunku

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Warszawa, dnia 13 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-25/05 z dnia 29 grudnia r. przekazujące tekst oświadczenia złożonego przez senatora Andrzej Persona w sprawie stopnia wodnego w Nieszawie i transportu wodnego, przedstawiam Panu Marszałkowi stanowisko w tej sprawie.

Na samym początku chciałbym poinformować Pana Senatora, że istotnym krokiem poczynionym w kierunku radykalnych zmian w gospodarce wodnej było przygotowanie przez Ministerstwo Środowiska "Strategii Gospodarki Wodnej" i przyjęcie jej przez Radę Ministrów 22 września 2005 roku. Wyraźnie uwypuklona została w Strategii sprawa utworzenia Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej - jednostki sprawnie koordynującej zarządzanie i planowanie w gospodarce wodnej w skali kraju, w tym zarządzanie obiektami hydrotechnicznymi i utrzymaniem wód.

W odniesieniu do stopnia wodnego we Włocławku, którego bezpieczeństwo ma priorytetowe znaczenie dla bezpieczeństwa powodziowego, zauważyć należy, że poniżej tego stopnia wybudowano w latach 1997-2001 próg stabilizujący skuteczność w dolnym stanowisku zapory. Budowlę tę, stabilizującą poziom wody dolnej od strony jazu i elektrowni wodnej, wykonano z narzutu kamiennego, jako zabezpieczenie doraźne na okres 8 - 10 lat. Rozwiązanie to nie rozstrzygnęło jednak całkowicie problemu stateczności stopnia Włocławek. Opracowana więc została koncepcja obejmująca dwa warianty, eliminujące zagrożenie stopnia. Są nimi:

- budowa stopnia wodnego w Nieszawie, współpracującego ze stopniem Włocławek,

- budowa stałego progu, podpiętrzającego i stabilizującego wody zrzucane ze stopnia Włocławek.

Budowa stopnia w Nieszawie rozwiązałaby ostatecznie problemy techniczne związane z bezpieczeństwem stopnia we Włocławku. Koszt budowy nowego stopnia szacuje się na 1,9 mld zł. Według ocen ekspertów rozwiązania techniczne tego stopnia, polegające na odpowiednim ukształtowaniu "wypadu" wody, a także przepływowa praca elektrowni wodnej nie stanowiłyby zagrożenia, jakie stwarza pojedynczy stopień we Włocławku.

Ze wstępnych informacji wynika, iż firmy energetyczne w dalszym ciągu są zainteresowane budową stopnia i ewentualnym finansowaniem z własnych środków całego obiektu. Ta korzystna z punktu widzenia budżetu państwa sytuacja wymaga rozważenia, tak samo jak możliwość przejęcia przez inwestora praw właścicielskich do obiektu, w przypadku gdy zostałby on wybudowany ze środków prywatnych.

W odniesieniu do transportu wodnego podzielam pogląd Pana Senatora przedstawiony w oświadczeniu.

W dolnym biegu Wisły żeglugowo eksploatowany jest odcinek rzeki od rejonu Bydgoszczy w kierunku Gdańska i Elbląga. W okresach niskich stanów wody, szczególnie w miejscach, gdzie rzeka nie ma pełnej regulacji i występują naturalne przeszkody w korycie rzecznym, np. rafy kamienne - charakterystyczne dla rejonu Silna, tj. poniżej Włocławka, żegluga statków o dużym zanurzeniu może być utrudniona. Należy też mieć świadomość, że wykonanie pełnej regulacji rzeki, na co należałoby wyasygnować znaczne środki, nie wszędzie przyniosłoby zamierzony skutek, zwłaszcza w czasie trwania najniższych stanów wody. Budowa zaś kaskady stopni wodnych, gwarantująca wystarczające warunki do pływania, byłaby znaczącą ingerencją w środowisko wodne. Dlatego też z uwagi na oddziaływanie na środowisko i ustalone obszary przyrodnicze, będące obszarami Natura 2000, którymi odcinkowo objęto znaczące długości Wisły środkowej i dolnej, nie można traktować Wisły jako potencjalnej śródlądowej arterii wodnej. Budowa stopnia wodnego w Nieszawie niewątpliwie poprawiłaby warunki żeglugowe na dolnej Wiśle.

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Stanu

Andrzej Mizgajski

Warszawa, 2006-01-16

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 29 grudnia 2005 r. Nr BPS/OSK-043-33/05, oświadczeniem Pani Senator Janiny Fetlińskiej, dotyczącym bezpośredniego przekazywania wpłat na rzecz organizacji pożytku publicznego przez urzędy skarbowe, uprzejmie informuję.

Podstawę prawną zmniejszenia podatku o 1%, w związku z wpłatami dokonanymi na rzecz organizacji pożytku publicznego, stanowi art. 27d ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.).

Stosownie do postanowień powołanego artykułu, podatek dochodowy podlega zmniejszeniu jeżeli podatnik dokonał darowizny pieniężnej na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej na podstawie ustawy o działalności pożytku publicznego.

Omawiane zmniejszenie nie może przekroczyć kwoty dokonanej wpłaty, przy czym limit odliczenia wynosi 1% podatku należnego, wykazanego w rocznym zeznaniu podatkowym.

Zmniejszenie stosuje się, jeżeli dokonane wpłaty:

1) zostały udokumentowane dowodem wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku publicznego, z którego w szczególności wynika: imię i nazwisko oraz adres wpłacającego kwota dokonanej wpłaty, nazwa organizacji pożytku publicznego, na rzecz której dokonana została wpłata,

2) nie zostały odliczone od dochodu, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy (tj. na podstawie przepisu regulującego odliczenia darowizn) oraz od przychodu lub podatku na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Wprowadzenie rozwiązań, o których mowa w oświadczeniu, spowodowałoby konieczność wprowadzenia nowych zasad w procedurze związanej z rocznym rozliczeniem podatku. Zmiany polegałyby na tym, że urząd skarbowy przed przekazaniem wpłaty:

• byłby zobowiązany do dokonania weryfikacji złożonego przez podatnika zeznania podatkowego, w tym do sprawdzenia, czy prawidłowo została ustalona podstawa opodatkowania, która wpływa na wysokość podatku należnego, warunkującego (jak już wyjaśniono) limit zmniejszenia,

• musiałby zweryfikować status danej organizacji, ustalić lub sprawdzić jej adres, numer konta bankowego.

Zatem w tym przypadku, odpowiedzialność za obliczenie należnego podatku spoczęłaby de facto na urzędzie skarbowym, nie na samym podatniku. Ponadto czynności sprawdzające dotyczące danych wspieranej organizacji, które dotychczas wykonywał sam podatnik, musiałby przeprowadzić organ podatkowy. Powstałby problem, jak urząd skarbowy miałby postąpić w sytuacji, gdyby okazało się, że podana przez podatnika organizacja nie została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym organizacji pożytku publicznego. Zapewne w takim przypadku podatnik musiałby zostać wezwany do urzędu skarbowego celem udzielenia wyjaśnień i ewentualnie wskazania innej organizacji. Jednak w przypadku osoby składającej zeznanie w ostatniej chwili, taka procedura nie byłaby możliwa.

Ponadto urząd skarbowy po zakończeniu akcji rozliczeniowej musiałby dokonać analizy wszystkich zeznań podatkowych PT-36 i PIT-37, obliczyć kwotę przynależną danej organizacji i następnie dokonać wpłaty. Tu należy także wskazać na następny problem - co w sytuacji, gdy rozliczenia podatnika dokonuje płatnik (przykładowo pracodawca, czy organ rentowy). W tym przypadku podmioty te także należałoby zobowiązać do przekazywania wpłat na rzecz organizacji pożytku publicznego.

Nie bez znaczenia dla racji przemawiającej za słusznością obowiązujących rozwiązań jest także fakt, że zdarzają się przypadki, w których podatnicy występują do organizacji pożytku publicznego o zwrot dokonanych wpłat. Bez posiadania dowodu poniesienia wydatku przez darczyńcę, otrzymanie zwrotu dokonanej wpłaty będzie niemożliwe.

Zmiana opisanych na wstępie zasad spowodowałaby zatem nałożenie na urzędy skarbowe nowych obowiązków i wiązałaby się z koniecznością zatrudnienia dodatkowych pracowników, co spowodowałoby zwiększenie wydatków na administrację skarbową. Także skarb państwa finansowałby opłaty związane z dokonaniem przekazu, czy przelewu bankowego na konto danej organizacji. Realizacja postulatu oznacza zatem, że to całe społeczeństwo, poprzez określone powyżej wydatki budżetowe poniosłoby koszty postulowanych zmian.

Należy ponadto zauważyć, iż opisane zmniejszenie funkcjonuje w systemie podatkowym na podobnych zasadach, jak obowiązująca od szeregu lat ulga podatkowa, określona w art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ulga związana z darowiznami dokonanymi przez podatnika. Zatem istniejące od dwóch lat rozwiązanie ustawowe, uwarunkowane dokonaniem określonych czynności dla nabycia prawa do zmniejszenia podatku nie stanowi novum dla podatników.

Pragnę zapewnić, iż kwestia związana z ewentualną zmianą przepisów podatkowych w zakresie, o którym mowa w oświadczeniu Pani Senator, będzie z całą pewnością wnikliwie analizowana podczas najbliższych prac związanych z nowelizacją ustaw podatkowych.

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKTRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Warszawa, 17 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez senator Janinę Fetlińską na posiedzeniu Senatu w dniu 22 grudnia 2005 r. w sprawie stworzenia małym gospodarstwom rolnym warunków do rozwoju winiarstwa uprzejmie informuję, że w wyniku wstąpienia do Unii Europejskiej Polska przyjęła na siebie obowiązek przestrzegania norm ustanowionych we Wspólnocie. W związku z tym polskie rolnictwo zostało objęte Wspólną Polityką Rolną, a w ramach tego także wspólną organizacją rynku wina. Wszelkie działania podejmowane w odniesieniu do funkcjonowania polskiego sektora winiarskiego muszą być zgodne z odpowiednimi regulacjami Unii Europejskiej. Zmiana bądź rozszerzenie jakiegokolwiek z dostępnych instrumentów może odbywać się wyłącznie w ramach przewidzianych w prawodawstwie Unii Europejskiej procedur.

Przepisy w sprawie wspólnej organizacji rynku wina określające zasady upraw winorośli oraz praktyki i procesy technologiczne dozwolone do zastosowania podczas wyrobu wina w jednakowej formie obowiązują bezpośrednio wszystkich producentów na terytorium Unii Europejskiej, niezależnie od posiadanego przez nich areału uprawy czy wielkości produkcji wina. Podstawową zasadą unijnego prawa jest to, iż wyrób wina z winogron pozyskanych z krajowych upraw winorośli z przeznaczeniem tego wina do obrotu może być prowadzony wyłącznie w państwach członkowskich, których terytoria są objęte strefami upraw winorośli na podstawie przepisów rozporządzenia Rady nr 1493/99 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina. Producenci wina działający poza tymi strefami uprawy winorośli mogą jedynie produkować wino z surowców sprowadzanych z tych państw członkowskich, których terytoria są objęte strefami uprawy.

Z uwagi na to w czasie negocjacji akcesyjnych w Kopenhadze ustalono i zapisano w art. 28 (a) Załącznika II.6A do Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, iż po 1 maja 2004 r. zostanie podjęta decyzja o zakwalifikowaniu Polski do strefy A uprawy winorośli i tym samym, o wpisaniu terytorium Polski do załącznika III do rozporządzenia Rady (WE) 1493/1999 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina.

Z inicjatywy Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w dniu 20 kwietnia 2004 r. został złożony do Komisji Europejskiej wniosek o objęcie terytorium Polski strefą A uprawy winorośli. Podstawą do tego wystąpienia było dokonanie implementacji przepisów UE w zakresie uprawy winorośli i produkcji wina w ustawie z dnia 22 stycznia 2004 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina. Ustawa ta m. in. wprowadziła zasady wyrobu wina z upraw własnych umożliwiające każdemu zainteresowanemu podmiotowi rozpoczęcie takiej działalności po objęciu Polski strefą uprawy winorośli. Wraz z wnioskiem przekazane zostały informacje o wielkości powierzchni uprawy winorośli uzyskane w ramach Powszechnego Spisu Rolnego przeprowadzonego w 2002 r. Ustalono wówczas, że winorośl uprawiana jest w 1933 gospodarstwach rolnych, a łączna powierzchnia tej uprawy wynosi ok. 155 hektarów.

W dniu 14 stycznia 2005 r. zostało wydane Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie odmian winorośli przeznaczonych do uprawy w celu pozyskiwania winogron do wyrobu win gronowych. W ten sposób został spełniony przez Polskę obowiązek określenia krajowej listy odmian winorośli wynikający z art. 19 rozporządzenia Rady nr 1493/99 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina. Obowiązek przygotowania takiej listy dotyczy każdego państwa członkowskiego gdzie zgodnie z prawem UE jest dozwolony wyrób wina z upraw krajowych.

W dniu 20 grudnia 2005 r. Rada Ministrów Unii Europejskiej przyjęła projekt zmiany rozporządzenia Rady nr 1493/99 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina, na podstawie którego Polska została zaliczona do grupy państw członkowskich, w których prawo Unii Europejskiej zezwala na sprzedaż wina wyprodukowanego z winogron z winnic krajowych.

Wraz z przyjęciem ww. rozporządzenia Rady zostały usunięte ograniczenia dotyczące możliwości produkcji i sprzedaży wina z upraw krajowych w Polsce wynikające z przepisów o wspólnej organizacji rynku wina prawa UE.

Objęcie terytorium Polski strefą A uprawy winorośli wymaga dokonania uzupełnienia obowiązującego obecnie prawa polskiego w zakresie:

1) przekazania przez plantatorów informacji o wielkości uprawy i produkcji win i moszczy gronowych,

2) zapewnienia warunków zastosowania takich zabiegów enologicznych, których zastosowanie zostało przekazane do kompetencji państw członkowskich.

W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi prowadzone są prace nad przygotowaniem zmiany przepisów ustawy z dnia 22 stycznia 2004 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina w celu wdrożenia ww. obowiązków wynikających z objęcia Polski strefą A uprawy winorośli przed dniem 1 sierpnia 2006 r. kiedy rozpocznie się rok winiarski, w którym będzie możliwe produkowanie w Polsce wina z upraw krajowych.

Odnosząc się do wymienionego w oświadczeniu senator Janiny Fetlińskiej projektu ustawy o gospodarstwach winiarskich uprzejmie informuję, że po przeanalizowaniu tego materiału stwierdzam, iż powiela on przepisy obowiązującego już prawa polskiego. Przykładem tego jest art. 7 wskazujący wojewódzkiego inspektora jakości handlowej jako organ upoważniony do kontroli produkcji wina oraz art. 13 i 14 określające zasady niedopuszczenia wina do obrotu. Sprawy te zostały już uregulowane przepisami ustawy z dnia 21 grudnia 2001 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych. Kolejnym przykładem powielania obowiązującego już prawa polskiego jest art. 20 przedmiotowego projektu, który odnosi się do spraw już uregulowanych w art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 stycznia 2004 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina.

Przedmiotowy projekt zawiera także szereg niespójności wynikających z niedostatecznej analizy przepisów o wspólnej organizacji rynku wina. W art. 9 projektu ustawy o gospodarstwach winiarskich określono zasady zakwaszania lub odkwaszania wina i innych produktów. Dokonano tego z pominięciem faktu, iż zabiegi te, zgodnie z prawem UE, wzajemnie się wykluczają. Można albo zakwaszać albo odkwaszać, a zasady stosowania tych zabiegów są określone przepisami obowiązującymi w danej strefie uprawy winorośli. Należy także zauważyć, że stosowanie zabiegu zakwaszania jest zakazane przepisami prawa UE w strefie A uprawy winorośli, którą objęte są państwa członkowskie znajdujące się w północnej części terytorium UE. Do tej strefy jest zaliczone także terytorium Polski.

Podkreślenia wymaga także sposób implementacji przepisów rozporządzenia Rady nr 1493/99 w sprawie wspólnej organizacji rynku wina zawarty w projekcie ustawy o gospodarstwach winiarskich, polegający na całkowitym i bezwarunkowym oddaniu obywatelowi kompetencji przekazanej w prawie UE państwom członkowskim. Przykładem tego jest art. 8 projektu, który udzielone przez UE zezwolenie - aby właściwe władze w państwach członkowskich, w przypadku wystąpienia niekorzystnych warunków klimatycznych w rejonach produkcji mogły decydować o ewentualnym wprowadzeniu zabiegu wzbogacania na obszarze takiego rejonu - przekazuje do kompetencji właścicielom poszczególnych winnic, zobowiązując ich jedynie do zawiadamiania wojewódzkiego inspektora jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych o terminie wykonania zabiegu wzbogacania.

Z uwagi na fakt, iż przepisy w sprawie wspólnej organizacji rynku wina określające zasady uprawy winorośli oraz praktyki i procesy enologiczne dozwolone do zastosowania podczas wyrobu wina w jednakowej formie obowiązują bezpośrednio wszystkich producentów na terytorium Unii Europejskiej, niezależnie od posiadanego przez nich areału upraw czy wielkości produkcji wina oraz niespójności merytoryczne i prawne występujące w przedmiotowym projekcie ustawy o gospodarstwach winiarskich materiał ten nie może być wykorzystany do legislacji.

Przedstawiając powyższe chciałbym jednocześnie uprzejmie poinformować, że nie jest nam znana osobowość prawna Polskiego Instytutu Winorośli i Wina, który jest przywołany w wystąpieniu Pani senator Janiny Fetlińskiej jako autor projektu ustawy o gospodarstwach winiarskich, gdyż taka instytucja nie jest uczelnią publiczną, nie występuje w rejestrze wyższych uczelni niepublicznych, instytucji związanych z Polską Akademią Nauk, jak również nie jest jednostką nadzorowaną przez ministra właściwego ds. rynków rolnych.

Z poważaniem

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Krzysztof Jurgiel

Warszawa, 2006-01-20

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na nadesłane przy piśmie z dnia 9 stycznia 2006 r. znak: BPS/DSK-043-63/05 oświadczenie złożone przez Pana Senatora Adama Bielę w załączeniu uprzejmie przekazuję dostępne dane dotyczące:

- wydatków budżetu państwa i budżetów samorządów terytorialnych na oświatę w latach 2000-2004,

- kosztów jednostkowych kształcenia studentów w latach 2000-2004,

- liczby bezrobotnych zarejestrowanych w powiatowych urzędach pracy, w tym w wieku 18-24 lata według stanu na koniec kwartału w latach 2000-2005. Dane według stanu na koniec 2005 r. zostaną opublikowane w "Biuletynie Statystycznym" (termin wydania publikacji 24 stycznia br.),

- wydatków z Funduszu Pracy poniesionych na wypłatę zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków i świadczeń przedemerytalnych w latach 2000-2004,

oraz

-formularz sprawozdawczy F-01/s o przychodach, kosztach i wyniku finansowym szkół wyższych za rok 2005,

- publikację "Szkoły wyższe i ich finanse w 2004 r.", w której zamieszczone są informacje metodologiczne dotyczące kosztów kształcenia studentów i sposobu liczenia kosztów kształcenia.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest negocjowana w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw w drodze rozporządzenia Rady Ministrów.

Poniższa tabela przedstawia wysokość minimalnego wynagrodzenia w latach 1999-2006 i terminy ich obowiązywania:

Natomiast przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w latach 2000-2004 (wartości podane w zł) kształtowało się następująco:

Wstępne dane za 2005 r. zostaną opublikowane 13 lutego br.

Z cyklicznego, realizowanego co 4 lata, reprezentacyjnego badania "Kosztów pracy", przeprowadzanego w podmiotach gospodarki narodowej o liczbie pracujących 10 i więcej osób, pozyskano dane o przeciętnym miesięcznym koszcie pracy 1 zatrudnionego, w tym o obciążeniu pracodawcy składkami na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudniania pracowników najemnych.

Z badań zrealizowanych w latach 2000 i 2004 pozyskano następujące dane:

Z wyrazami szacunku

WICEPREZES

prof. dr hab. Janusz Witkowski

Warszawa, 2006-01-19

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 9 stycznia 2006 r. (znak: BPS/DSK-043-59/06), przy którym przesłano oświadczenie Pana Senatora Antoniego Szymańskiego złożone podczas 4 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 stycznia 2006 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

W dniu 20 września 2005 r. Minister Zdrowia, w porozumieniu z Ministrem Finansów, zatwierdził przedstawiony przez Prezesa NFZ plan finansowy NFZ na 2006 r.

Podział środków na świadczenia opieki zdrowotnej dla poszczególnych oddziałów wojewódzkich NFZ na rok 2006 został dokonany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 4 sierpnia 2005 roku w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. 148, poz. 1232). Rozporządzenie to stanowi podstawę do sporządzenia i realizacji planu Finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na rok 2006.

Należy zwrócić uwagę, że rok 2006 będzie pierwszym rokiem funkcjonowania nowych zasad wprowadzonych ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) oraz przedmiotowym rozporządzeniem. W związku z tym w Narodowym Funduszu Zdrowia oraz Ministerstwie Zdrowia będą prowadzone prace polegające na zbieraniu i analizowaniu danych odnośnie funkcjonowania nowych zasad podziału środków. Po uzyskaniu i analizie tych danych będzie możliwe podjęcie decyzji o konieczności zmian w obowiązującym sposobie podziału środków.

W planie finansowym na 2006 r. dla Pomorskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ na koszty świadczeń zdrowotnych przewidziano środki w wysokości 1.801.108 tys. zł, co stanowi wzrost o 3,7% w stosunku do planu finansowego oddziału na rok 2005 z dnia 10 sierpnia 2005 r., który obowiązywał w momencie przedstawienia przez Prezesa NFZ projektu planu finansowego na rok 2006 r. Radzie NFZ oraz Komisji Zdrowia i Komisji Finansów Publicznych Sejmu RP.

Ponadto uprzejmie informuję, że plan finansowy NFZ na 2005 r. ustalony Zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2004 r. w sprawie ustalenia planu finansowego NFZ na 2005 r. był zmieniany jedenastokrotnie. W wyniku tych zmian łączne środki przeznaczone na finansowanie świadczeń zdrowotnych w Pomorskim OW NFZ wzrosły z 1.691.813 tys. zł (Zarządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2004 r.) do 1.796.285 tys. zł (Zarządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 grudnia 2005 r.).

Odnosząc się do kwestii restrukturyzacji publicznych placówek ochrony zdrowia uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684), łączna kwota pożyczek z budżetu państwa jest ustalona w ustawie budżetowej i nie może przekroczyć kwoty 2,2 mld zł. Z przekazanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego danych wynika, że do 9 grudnia 2005 r. złożono 551 wniosków o pożyczkę na kwotę 1.617.134.489,41 zł. Do tego dnia zawarto 549 umów na kwotę 1.615.032.685,25 zł.

W chwili obecnej trwają prace mające na celu przygotowanie projektu nowelizacji ww. ustawy. Przygotowywany projekt zmierza w kierunku wprowadzenia rozwiązań pozwalających m. in. na zwiększenie efektywności wykorzystania środków przeznaczonych na restrukturyzację. Projekt ten, po ustaleniu szczegółowych rozwiązań zostanie poddany konsultacjom z podmiotami zewnętrznymi.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia będą trwały prace mające na celu przygotowanie systemowych rozwiązań pozwalających na poprawę organizacji i funkcjonowania systemu ochrony zdrowia, tj. zmian w zakresie funkcjonowania płatnika świadczeń oraz przygotowanie projektu ustawy o systemie ochrony zdrowia.

Odnosząc się do problemu finansowania ratownictwa medycznego, uprzejmie informuję, że projekt ustawy budżetowej na rok 2006 nie przewiduje finansowania z budżetu państwa świadczeń zdrowotnych z zakresu ratownictwa medycznego z wyjątkiem usług świadczonych przez SP ZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunkowe. Jednocześnie informuję, że ustawa z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym zakłada w zawieszonych przepisach, że finansowanie z budżetu państwa dotyczyć ma świadczeń przedszpitalnych. Szpitalne oddziały ratunkowe mają funkcjonować na podstawie umów zawieranych z Narodowym Funduszem Zdrowia. Ten stan prawny obowiązywać będzie także w roku 2006. W dniu 30 grudnia 2005 r. Prezydent RP podpisał ustawę z dnia 16 grudnia 2005 r. o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że celem Rządu jest, aby podział środków między poszczególne regiony kraju służył równomiernemu zwiększeniu dostępności obywateli do świadczeń medycznych, w szczególności chodzi o to, by instrumentami finansowymi zapewnić należyte i gospodarne wykorzystanie już istniejącej infrastruktury medycznej, jak również stymulować jej rozwój i przełamywać geograficzne bariery dostępności. Ponieważ celem stanowienia prawa w zakresie ochrony zdrowia jest służenie dobru pacjenta, Rząd nie zawaha się proponować zmian w tym zakresie, jeśli tylko przyczyni się to do poprawy dostępności obywateli do świadczeń opieki zdrowotnej.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, 19 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wielce Szanowny Panie Marszałku,

Odnosząc się do przekazanego przy piśmie z dnia 29 grudnia 2005 r. (nr BPS/DSK-043-24/05) oświadczenia pana Senatora Władysława Sidorowicza, złożonego podczas 3 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2005 r. dotyczącego nieprawidłowego działania prokuratury w ściganiu przestępstw popełnionych przez lekarzy przy orzekaniu o stanie psychicznym sprawców czynów karalnych oraz o przydatności mężczyzn w wieku poborowym do odbywania służby wojskowej, na przykładzie SP ZOZ Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku uprzejmie informuję, co następuje.

Na podstawie złożonego w dniu 14 lipca 2003 r. zawiadomienia o przestępstwie przez byłego dyrektora wyżej wspomnianego szpitala pana Stanisława Urbana, Prokuratura Okręgowa w Opolu prowadziła śledztwo (sygnatura akt V Ds. 9/04) zmierzające do wyjaśnienia czy wymienieni w tym zawiadomieniu lekarze tamtejszego szpitala, w zamian za korzyści majątkowe, udzielali pomocy różnym osobom w uniknięciu odpowiedzialności karnej czy też odbycia zasadniczej służby wojskowej w ten sposób, że wydawali korzystne dla nich opinie sądowo-psychiatryczne, które - zdaniem zawiadamiającego - zawierały wiele błędów i niejasności i były wynikiem świadomego działania tych lekarzy.

W wyniku zebranego w tej sprawie materiału dowodowego, Prokuratura Okręgowa w Opolu w dniu 29 lipca 2005 r. skierowała przeciwko lekarzom Leszkowi A. i Andrzejowi B. akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w Rybniku o przestępstwa fałszowania dokumentów i przyjmowania korzyści majątkowych kwalifikowane z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. i art. 286 § 1 k.k.

Natomiast postanowieniem z dnia 5 października 2005 r. prokuratura ta, umorzyła śledztwo przeciwko innemu lekarzowi tego szpitala Joachimowi H. z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstw o jakim mowa wyżej.

Na powyższe postanowienie złożyli zażalenie pokrzywdzeni: Śląska Regionalna Kasa Chorych w Katowicach i Dyrektor Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku. Aktualnie trwa postępowanie instancyjne w zakresie tego postępowania.

Niezależnie od powyższego śledztwa, Prokuratura Okręgowa w Opolu prowadziła śledztwo o sygnaturze akt V Ds. 7/04 dotyczące nieprawidłowości związanych z działalnością lekarzy i personelu średniego szczebla rybnickiego szpitala na szkodę jego pacjentów poprzez m. in. podstępne wyłudzanie od nich "darowizn" na rzecz szpitala.

Po przeprowadzeniu bardzo czaso- i pracochłonnego postępowania przygotowawczego w sprawie tej, w dniu 30 grudnia 2005 r. Prokurator Okręgowy w Opolu skierował do Sądu Rejonowego w Rybniku akt oskarżenia przeciwko Stanisławowi U. i 20 innym osobom.

Stanisławowi U. zarzucono popełnienie łącznie 41 przestępstw, polegających przykładowo na tym, że w dniu 8 maja 2001 roku w Rybniku, działając wspólnie i w porozumieniu z pielęgniarką oddziałową oddziału II-go męskiego Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku Marią W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na rzecz tegoż szpitala, wykorzystując niezdolność pacjenta Stanisława Sz. do należytego pojmowania przedsiębranego działania, jako osoba uprawniona, z racji wykonywanego zawodu lekarza psychiatry, do stwierdzenia stanu świadomości w/w pacjenta w chwili dokonywania czynności cywiono-prawnej, poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne na dokumencie "oświadczenie" z dnia 8 maja 2001 roku, gdzie stwierdził pełną świadomość i zdolność pacjenta Stanisława Sz. do samodzielnego podjęcia decyzji o darowiźnie w chwili podpisania przedmiotowego dokumentu, przez co doprowadził w/w do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, w postaci przekazania w formie darowizny pieniężnej kwoty 3000 zł, z przeznaczeniem na remont łazienki i ubikacji oddziału, zdeponowanych na subkoncie wskazanego szpitala, czym działał na szkodę Stanisława Sz. tj., o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 271 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k.

W oparciu o zabezpieczoną dokumentację związaną z przechowywaniem depozytów pieniężnych pacjentów Szpitala Psychiatrycznego w Rybniku, ich wypłat oraz darowizn przekazywanych na rzecz szpitala, jak również w oparciu o dokumenty związane z przebiegiem leczenia oraz ujawnionymi schorzeniami pacjentów, których ustalono jako darczyńców na rzecz Szpitala oraz dokumentację dotyczącą sprawowania kurateli nad osobami ubezwłasnowolnionymi, które były pacjentami szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku w toku śledztwa indywidualnie ustalono czy wypłaty - kształtujące się w granicach 100 zł do 10.000 zł, dokonywane przez pacjentów na rzecz szpitala, były w pełni świadome i zgodne z ich wolą, czy też były przedmiotem wyłudzeń ze strony tych osób. O ile bowiem wypłaty sum rządu kilkuset złotych można było jeszcze jakoś wytłumaczyć, jeżeli były to wypłaty sporadyczne (miesięczne), o tyle już regularne wypłaty po 500 zł i to raz na tydzień (a czasami jeszcze wcześniej) wskazywały na nieprawidłowości. Trudno wszak sobie wyobrazić by pacjent szpitala psychiatrycznego, mający zapewnione wyżywienie, nocleg, a więc minimum egzystencji socjalnej, mógł wydać sumę ponad 1000 zł i więcej na własne potrzeby. Zwłaszcza, że takich wypłat nie brakowało i znamiennym jest, że z ramienia szpitala dokonywały ich te same osoby, z tych samych oddziałów m. in. oddziału IV - pielęgniarka oddziałowa Anna Ć., oddziału II żeńskiego - pielęgniarka oddziałowa Małgorzata W., oddziału II męskiego - pielęgniarka oddziałowa Maria W.

Dlatego głównym wątkiem prowadzonego śledztwa stało się wyjaśnienie sprawy wyłudzania pieniędzy w formie darowizn od pacjentów Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku na rzecz tegoż szpitala, poprzez wykorzystanie niezdolności pacjentów do należytego pojmowania przedsiębranych działań.

W celu ustalenia świadomości poszczególnych pacjentów oraz ich zdolności do czynności prawnych w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, tj. podjęcia samodzielnej, świadomej decyzji o darowiźnie, powołano biegłego sądowego z zakresu psychiatrii prof. dr Stanisława Dąbrowskiego, zatrudnionego w Instytucie Psychiatrii i Neurologii z/s w Warszawie. Biegłemu przekazano dokumentację medyczną oraz osobową pacjentów dokonujących darowizn, jak również ujawnione dokumenty świadczące o przekazaniu pieniędzy w formie darowizny. Ustanowiony w sprawie biegły prof. Dąbrowski, ze względu na obszerność przekazanego do badań materiału oraz powikłanie merytoryczne wnioskowanych badań, a także uwzględniając czas, jaki został zakreślony do wydania stosownych opinii, zorganizował zespół biegłych wywodzących się z Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie w składzie dr n. med. Stefan Welbel, dr n. med. Tomasz Szafrański oraz lek. med. Jarosław Tobiński celem przyśpieszenia prac badawczych, a w końcowej fazie śledztwa także rekomendowana przez prof. Dąbrowskiego dr Ewa Radwańska - była dyrektor Szpitala Psychiatrycznego "Drewnica" w Ząbkach.

Profesor St. Dąbrowski w trakcie swych zeznań omówił opracowaną przez siebie nowatorską metodologię badań konkretnych przypadków pacjentów-darczyńców, którą w swej pracy posłużyli się pozostali biegli. Wydane opinie sądowo-psychiatryczne stały się podstawą do wydania i ogłoszenia postanowień o przedstawieniu zarzutów popełnienia przestępstw osobom odpowiedzialnym za wyłudzenie darowizn, tj. pielęgniarkom oddziałowym oraz lekarzom stwierdzającym stan zdrowia pacjentów w chwili dokonywania czynności cywilno-prawnej, a w konsekwencji ich oskarżenia.

Na podstawie takiej metody opracowanych zostało łącznie 47 opinii do osób przebywających w szpitalu rybnickim i w czasie pobytu dokonujących darowizny pieniądze lub rzeczy uprzednio zakupione na potrzeby szpitala.

Podany przykładowo w tym piśmie "darczyńca" Stanisław Sz., rocznik 1919 przebywał w rybnickim szpitalu od 1998 roku. Przy sprawie karnej, która stała się przyczynkiem do umieszczenia go w szpitalu, biegli orzekli zniesioną poczytalność za pobicie, a jako chorobę zasadniczą podali zespół organiczny otępienny, alkoholizm przewlekły.

Badanie przeprowadzone w 2001 r., potwierdziło rozpoznanie zespołu otępiennego, który zdaniem biegłego powołanego w omawianej sprawie wykluczał możliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem przy dokonywaniu darowizny. Należy także wskazać, że w dokumentacji brak jest adnotacji o uzyskaniu poprawy stanu psychicznego zdrowia.

Przesłuchany z użyciem kamery, Stanisław Sz. nie potrafił rozróżnić rzeczywistej wartości pieniądza, ani też potrzeb, na jakie można je przeznaczyć, twierdząc, że weźmie sobie następnego dnia pieniądze z depozytu i kupi sobie złotą kolię. Subkonto St. Sz. cechowało się dużymi wpływami, ale także wypłatami, dokonywanymi sukcesywnie, gdy tylko na koncie są pieniądze.

Podobnych około "darowizn" zostało szczegółowo omówionych w akcie oskarżenia, a łączna ich kwota na rzecz szpitala została wyliczona na nie mniejszą niż 175.344,18 zł.

Stanisław U. przesłuchany w charakterze podejrzanego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że wszystko co robił w tym zakresie robił dla dobra pacjentów, aby poprawić im warunki bytowania. O winie Stanisława U. będzie jednak rozstrzygał niezawisły sąd.

Reasumując, pierwsze z omówionych postępowań przygotowawczych o sygnaturze V Ds. 9/04 było właśnie prowadzone z inicjatywy Stanisława Urbana i zakończyło się skierowaniem przeciwko dwom lekarzom aktu oskarżenia o to, że działając wspólnie i w porozumieniu jako osoby publiczne, uprawnieni do wystawiania dokumentów medycznych, w zamian za korzyść majątkową systematycznie brali udział w poświadczeniu nieprawdy w dokumentacji medycznej, co miało pomóc wymienionym w akcie oskarżenia osobom w uchylaniu się od odbycia zasadniczej służby wojskowej lub np. uniemożliwić odbywanie kar pozbawienia wolności.

Wobec braku dostatecznych dowodów uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstw podobnego rodzaju przez innego z lekarzy rybnickiego szpitala Joachima H. postępowanie przeciwko niemu zostało umorzone.

Tak więc za nieuprawniony należało uznać zarzut "niezainteresowania się organów ścigania" ustnym zawiadomieniem byłego dyrektora rybnickiego szpitala Stanisława Urbana o wydawaniu przez niektórych podległych mu lekarzy nieprawidłowych opinii sądowo-psychiatrycznych.

Dodać przy tym należy, że na podstawie zawiadomień Stanisława Urbana w okręgu apelacji katowickiej toczyły się i nadal toczą się różne postępowania karne o przestępstwa korupcyjne, popełniane przez lekarzy i powiązane z nimi osoby.

Jednak tego rodzaju postępowanie Stanisława Urbana, skądinąd godne pochwały, nie może zwolnić organów ścigania od prowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego w sytuacji zebrania dowodów świadczących o popełnionych przez niego przestępstwach.

Z poważaniem

Z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, 2006-01-20

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią Senator Krystynę Bochenek na 3 posiedzeniu Senatu w dniu 22 grudnia 2005 roku, przesłane pismem Pana Marszałka z dnia 29 grudnia 2005 roku, znak: BPS/DSK-043-34/05, w sprawie podjęcia działań na rzecz realizacji postulatów Konsultanta Krajowego w dziedzinie medycyny paliatywnej, dotyczących wyodrębnienia świadczeń opieki paliatywnej ze świadczeń opieki długoterminowej oraz zatwierdzenia i wdrożenia standardów specjalistycznej opieki paliatywnej, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych regulują przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz akty wykonawcze do ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania i rozliczania tych świadczeń zostały określone w zarządzeniach Prezesa NFZ, dotyczących postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach. Świadczenia opieki paliatywnej, stanowiące przedmiot oświadczenia Pani Senator w br. są finansowane ze środków publicznych przez Fundusz w oparciu o zarządzenie Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 82/2005 z dnia 13 października 2005 r. w sprawie przyjęcia "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: opieka długoterminowa".

Odnosząc się do zawartej w oświadczeniu Pani Senator informacji o wielokrotnie sygnalizowanej przez nadzór merytoryczny potrzebie wydzielenia świadczeń opieki paliatywnej ze świadczeń opieki długoterminowej, z uwagi na ich odrębny charakter, uprzejmie informuję, że realizacja świadczeń opieki paliatywnej w ramach świadczeń opieki długoterminowej jest zgodna z przepisem art. 15 ust. 2 pkt 13 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, na podstawie którego świadczeniobiorcy zapewnia się i finansuje ze środków publicznych, na zasadach i w zakresie określonych w ustawie, świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze, w tym opiekę paliatywno-hospicyjną. Zmiana polegająca na wydzieleniu świadczeń opieki paliatywnej ze świadczeń opieki długoterminowej została uwzględniona w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i ustawy o cenach. Wniosek o odrzucenie ww. projektu wniosła Sejmowa Komisja Zdrowia po przeprowadzeniu pierwszego czytania i rozpatrzeniu projektu. W chwili obecnej w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad nowelizacją ww. ustawy. W przedmiotowej kwestii świadczeń opieki paliatywnej przewiduje się ponowne zaproponowanie ich wydzielenia ze świadczeń opieki długoterminowej.

Jednocześnie pragnę podkreślić, że przywołane powyżej zarządzenie Prezesa NFZ w sprawie przyjęcia "Szczegółowych materiałów informacyjnych w rodzaju: opieka długoterminowa" uwzględnia specyfikę świadczeń opieki paliatywnej. W Rozdziale 3 "Szczegółowych materiałów informacyjnych w rodzaju: opieka długoterminowa" zostały zawarte definicje świadczeń opieki długoterminowej i świadczeń opieki paliatywnej, ze wskazaniem warunków oraz zakresów ich udzielania. Opieka paliatywna jest odrębnie opisywana i wyszczególniona w następujących zakresach świadczeń:

- świadczenia w hospicjum stacjonarnym;

- świadczenia w oddziale medycyny paliatywnej;

- świadczenia w hospicjum domowym;

- świadczenia w hospicjum domowym dla dzieci;

- porada w poradni medycyny paliatywnej.

Należy dodać, iż Katalog zakresów świadczeń, stanowiący załącznik nr 1 do ww. "Szczegółowych materiałów informacyjnych w rodzaju: opieka długoterminowa", zawiera wycenę punktową odrębną dla każdego zakresu świadczeń. Ponadto, zgodnie z przepisem § 1 ust. 4 cytowanych "Szczegółowych materiałów informacyjnych w rodzaju: opieka długoterminowa", umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju opieka długoterminowa zawierane są odrębne dla opieki długoterminowej i paliatywnej/hospicyjnej.

W kwestii standardów opieki paliatywnej zgłoszonych przez Konsultanta Krajowego w dziedzinie medycyny paliatywnej, uprzejmie informuję, że w br. w Ministerstwie Zdrowia przewiduje się zintensyfikowanie prac nad wypracowaniem ostatecznego kształtu projektu standardów (zaleceń) w zakresie opieki paliatywno-hospicyjnej - projekt rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie standardów udzielania świadczeń i procedur medycznych z zakresu medycyny i opieki paliatywnej w zakładach opieki zdrowotnej.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że wymagania określające jakość świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju opieka długoterminowa, dotyczące warunków ich udzielania oraz kwalifikacji personelu medycznego zostały zawarte w ww. "Szczegółowych materiałach informacyjnych...". Propozycje zmian do ww. materiałów, wniesione przez nadzór merytoryczny w odpowiedzi na wystąpienie Ministra Zdrowia, dotyczące ich zaopiniowania w kontekście zabezpieczenia potrzeb zdrowotnych świadczeniobiorców, zostały przekazane do Funduszu. Zgodnie ze stanowiskiem Funduszu, uwagi Konsultanta Krajowego w dziedzinie medycyny paliatywnej, odnoszące się do zawartych w "Szczegółowych materiałach informacyjnych w rodzaju; opieka długoterminowa" wymagań dotyczących kwalifikacji personelu, będą podstawą analiz NFZ w trakcie prac nad dopracowaniem szczegółowych materiałów informacyjnych na rok 2007. Narodowy Fundusz Zdrowia zadeklarował gotowość współpracy z Konsultantem Krajowym w dziedzinie medycyny paliatywnej, w celu poprawiania i udoskonalania "Szczegółowych materiałów informacyjnych..." na kolejne lata.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, dnia 23 stycznia 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczeń senatora Andrzeja Łuczyckiego przekazanych w dniu 2 stycznia 2006 r. przy piśmie BPS/DSK-043-37/05 uprzejmie informuję, że egzaminy dla kandydatów na egzaminatorów w 2005 r. przeprowadzone zostały w następujących terminach i miejscach:

- w dniach 16 i 17 kwietnia 2005 r. w WORD Warszawa,

- w dniach 7 i 8 maja 2005 r. w WORD Katowice,

- dniach 21 i 22 maja 2005 r. w PORD Gdańsk,

- w dniu 16 października 2005 r. w WORD Warszawa.

Przeprowadzono łącznie 556 egzaminów, do których przystąpiło 360 osób. Dlatego też nie mogę podzielić opinii o zaniechaniu w 2005 r. prowadzenia tych egzaminów. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż możliwości organizacji egzaminów w 2005 r. były ograniczone dotychczasowymi przepisami rozporządzenia w sprawie wysokości opłat i stawek wynagrodzenia za sprawdzenie kwalifikacji oraz za wydanie dokumentów w tych sprawach, które nie zapewniały pełnego finansowania kosztów prowadzonych egzaminów.

W sprawie rozbieżności zakresu egzaminu weryfikacyjnego z zakresem przeprowadzonego szkolenia informuję, że nowe przepisy nie wprowadziły zmian w charakterystyce absolwenta kursu, oraz nie zmieniły zakresu sprawdzanych w trakcie egzaminu umiejętności kandydatów na egzaminatorów. Celem egzaminu weryfikacyjnego jest sprawdzenie czy kandydaci na egzaminatorów mogą, po uzyskaniu uprawnienia, pełnić jedną z najważniejszych funkcji w systemie poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego. Należy także stwierdzić, że funkcja egzaminatora wymaga ciągłego kształcenia w zakresie przepisów ruchu drogowego oraz w zakresie umiejętności przeprowadzania egzaminów na prawo jazdy. Dlatego też z chwilą wejścia w życie nowych aktów prawnych egzaminatorzy muszą być przygotowani do przeprowadzenia egzaminów według nowych zasad, zgodnych z obowiązującym stanem prawnym, co w pełni zapewnia nowy egzamin.

W obowiązujących do dnia 9 stycznia 2006 r. przepisach dotyczących egzaminowania kandydatów na egzaminatorów osoba egzaminowana wykonywała zadania egzaminacyjne, a następnie oceniała sposób ich wykonania. Zgodnie z nowymi przepisami oceny sposobu wykonywania zadań egzaminacyjnych przez uczestnika egzaminu dokonuje inny uczestnik egzaminu. Pozwala to na sprawdzenie umiejętności przeprowadzania egzaminu w stosunku do innej osoby, co stanowi sedno egzaminu dla kandydatów na egzaminatorów.

Informuję, iż nowe zasady oraz organizacja prowadzenia egzaminów dla kandydatów na egzaminatorów i egzaminatorów, zostały szczegółowo omówione podczas szkolenia przeprowadzonego z przedstawicielami Urzędów Wojewódzkich w dniu 22 listopada 2005 r. Zgodnie z przyjętym harmonogramem komisja będzie prowadzić egzaminy w trybie ciągłym, w następujących terminach i lokalizacjach:

- WORD Katowice w dniach 28 i 29 stycznia 2006 r,

- WORD Poznań w dniach 4 i 5 lutego 2006 r.,

- WORD Warszawa w dniach 11 i 12 lutego 2006 r.,

- PORD Gdańsk w dniach 18 i 19 lutego 2006 r.,

- WORD Nowy Sącz w dniach 25 i 26 lutego 2006 r.

Zapewniam, że terminy następujących egzaminów będą sukcesywnie wyznaczane na podstawie otrzymanych zgłoszeń, aż do zaspokojenia wszystkich potrzeb w tym zakresie. Do dnia dzisiejszego z Urzędów Marszałkowskich spłynęły listy osób zainteresowanych egzaminem dla kandydatów na egzaminatorów, w sumie jest to około 500 osób.

Odnosząc się do oświadczenia dotyczącego rozporządzenia w sprawie szkolenia i egzaminowania informuję, że Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz. U. nr 217 poz. 1834 z późn. zm.) weszło w życie z dniem 10 stycznia 2006 r. W związku ze zgłaszanymi przez poszczególne Wojewódzkie Ośrodki Ruchu Drogowego problemami dotyczącymi braku możliwości zakończenia przetargów na urządzenia audio - video służące do rejestracji przebiegu egzaminu państwowego na prawo jazdy, oraz braku możliwości przystosowania placów manewrowych w dniu 5 stycznia 2006 r. Minister Transportu i Budownictwa podpisał rozporządzenie, które przesunęło termin wejścia w życie obowiązku rejestracji przebiegu egzaminu na prawo jazdy kategorii B, oraz zezwoliło na korzystanie przez Wojewódzkie Ośrodki Ruchu Drogowego z placów manewrowych dla wyższych kategorii o dotychczasowych wymiarach do dnia 9 kwietnia 2006 r. Zmiana przepisów pozwoli Wojewódzkim Ośrodkom Ruchu Drogowego na zakończenie wszystkich koniecznych przetargów i prac budowlanych.

W związku z powyższym uprzejmie dziękuję Panu Andrzejowi Łuczyckiemu za działania podejmowane na rzecz poprawy systemu szkolenia i egzaminowania kandydatów na kierowców. Na podstawie dotychczasowych kontaktów z przyjemnością stwierdzam, że mamy wspólny cel, którym jest poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez udoskonalenie procesu kształcenia kandydatów na kierowców i kierowców.

Łączę wyrazy największego szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU