Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu czwartego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sto trzecim posiedzeniu w dniu 20 maja 2005 r. Do Senatu została przekazana w dniu 25 maja 2005 r., zaś marszałek w dniu 25 maja 2005 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.
Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 963, a sprawozdanie komisji w druku nr 963A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, panią senator Genowefę Ferenc o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy. Proszę bardzo.
Senator Genowefa Ferenc:
Panie Marszałku! Państwo Senatorowie!
Mam zaszczyt przedstawić z upoważnienia Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych sprawozdanie z posiedzenia komisji rozpatrującej ustawę o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Komisja rozpatrywała ustawę na posiedzeniu w dniu 20 maja 2005 r. Przyjęta przez Sejm w dniu 20 maja bieżącego roku ustawa została opracowana na podstawie dwóch projektów ustaw, a mianowicie senackiego projektu ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa, druk sejmowy nr 3019, oraz rządowego projektu ustawy, druk sejmowy nr 3417. Efekty pracy Sejmu nad tym projektem znajdują się w druku senackim nr 963, zaś sprawozdanie komisji w druku nr 963A.
Głównym celem wprowadzanych zmian jest zwiększenie pewności i stabilności prawa podatkowego, co w konsekwencji powinno się przyczynić do utrwalenia wzrostu gospodarczego.
Główne kierunki zmian dotyczą wprowadzenia procedur wiążących porozumień pomiędzy podatnikami a administracją podatkową, tak zwanych uprzednich porozumień w zakresie metody ustalania cen transakcyjnych z podmiotami - jest to istotny instrument zwiększenia pewności inwestowania w naszym kraju - oraz ograniczenia, a chyba nawet można użyć określenia, że wręcz zminimalizowania obowiązku osobistych kontaktów pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi. Podatnicy, którzy popełnią drobne błędy w złożonych deklaracjach, zyskują możliwość ich korespondencyjnego poprawienia poprzez akceptację korekty zaproponowanej przez urząd skarbowy, zamiast, jak to jest obecnie, obowiązkowej wizyty w urzędzie skarbowym. Korekty te dotyczą kwot nieprzekraczających sumy 1 tysiąca zł.
Kolejną zmianą jest wprowadzenie rozszerzenia elektronicznych form w kontaktach z podatnikami. Umożliwi to podatnikom składanie pism drogą elektroniczną oraz przesyłanie przez organy podatkowe tą samą drogą pism do podatników.
Ustawa wprowadza rozwiązania, które w stosunku do toczących się postępowań i prawomocnych decyzji nakazywałyby uwzględniać skutki wynikające z procedury wzajemnego porozumiewania się w ramach umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Omawiana ustawa implementuje dwa orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, dostosowuje ordynację podatkową do zmienionego prawa wspólnotowego, a także usuwa wątpliwości interpretacyjne.
Najbardziej sporną kwestią w tej ustawie jest zakres odpowiedzialności odszkodowawczej organu podatkowego w razie uchylenia decyzji po wznowieniu postępowania.
Nie budzi wątpliwości zakres odpowiedzialności odszkodowawczej, jeżeli nastąpiło stwierdzenie nieważności decyzji. W takim wypadku odszkodowanie obejmuje rzeczywistą stratę i utracone korzyści, bowiem stwierdzenie nieważności decyzji jest wynikiem niezgodnego z prawem działania organu. Inna sytuacja występuje jednak w przypadku przesłanek wznowienia postępowania, bowiem wtedy niektóre z nich mogą zaistnieć niezależnie od działania organu podatkowego i samej strony postępowania. W takiej sytuacji trudno stwierdzić, że to działanie organu podatkowego jest niezgodne z prawem. A zatem, jeżeli istnieją przesłanki wznowienia postępowania i uchylenia decyzji, a organ podatkowy w żaden sposób nie przyczynił się do ich powstania, strona będzie uprawniona do dochodzenia wyłącznie rzeczywistej straty bez utraconych korzyści. Jeżeli zaś do powstania przesłanek wznowienia postępowania przyczynił się organ podatkowy, to strona będzie uprawniona do dochodzenia rzeczywistej straty i utraconych korzyści.
Przypomnieć należy, że projekt senacki przyznawał prawo do roszczeń odszkodowawczych w zakresie utraconych korzyści nawet wówczas, gdy przesłanki wznowienia postępowania zaistniały na skutek czynników obiektywnych, niezależnych od działania organu podatkowego czy też działania samej strony postępowania.
Członkowie komisji po zapoznaniu się z materiałami, z uwagami Biura Legislacyjnego przyjęli dwadzieścia dwie poprawki. Poprawki te zyskały również poparcie pana ministra. Są to generalnie poprawki dążące do poprawienia jakości ustawy. Dziękuję, Panie Marszałku.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję, Pani Senator.
Zgodnie z regulaminem pytam, czy są zapytania do pani senator sprawozdawcy. Nie widzę zgłoszeń. Dziękuję.
(Senator Genowefa Ferenc: Dziękuję.)
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została wniesiona jako senacki projekt ustawy oraz projekt rządowy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych upoważniony został minister finansów.
Witam pana Jarosława Nenemana, podsekretarza stanu, i pytam, czy chciałby zabrać głos.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Jarosław Neneman: Nie, dziękuję.)
Nie? Dlaczego pan tak z boku? Jakaś akcja się dzieje dziwna.
Niemniej jednak, zgodnie z naszym regulaminem, państwo senatorowie mogą stawiać panu ministrowi pytania. Czy są zapytania?
Bardzo proszę, Panie Senatorze Sztorc.
Senator Józef Sztorc:
Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.
Chciałbym zapytać pana ministra o taką sprawę: ile w roku 2004 organy ministra finansów, organy skarbowe wypłaciły odsetek za nienależnie pobrane podatki od podatników i za niesłusznie wydane decyzje? Jaka to była kwota w tym roku i jak to się ma do tej teraz, przynajmniej jeśli chodzi o pierwszy kwartał. Czy ona spada, czy rośnie?
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Bardzo proszę, Panie Ministrze. Niech pan naciśnie czerwony guzik i odpowie na pytanie.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Jarosław Neneman:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku, nie dysponuję w tej chwili takimi danymi, bo ma je inny pion, ale z przyjemnością odpowiem panu senatorowi na piśmie. Przekażę te dane całkiem szybko, postaram się to zrobić już jutro.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Czy są jeszcze zapytania do pana ministra? Nie widzę zgłoszeń.
Wobec tego otwieram dyskusję.
Na liście mówców mam jednego mówcę.
Bardzo proszę pana Józefa Sztorca. Na ambonę.
Senator Józef Sztorc:
Panie Marszałku! Państwo Senatorowie!
Rozpatrywana dzisiaj ustawa o zmianie ustawy - Ordynacja Podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest którąś z kolei zmianą w ordynacji podatkowej. Nie wiem, czy my upraszczamy system podatkowy w naszym państwie, czy też dalej go gmatwamy. Ja uważam, że jest to superskomplikowany system podatkowy, bardzo uciążliwy dla tych, którzy utrzymują to państwo, dla podatników, dla przedsiębiorców.
Myślę, że jest też kilka rzeczy dobrych w tej ustawie, chociażby to, że pan minister finansów chce, żeby urzędy skarbowe mogły korygować błędy podatników w wysokości do 1 tysiąca zł, błędy oczywiste, w sprawie których podatnik nie będzie musiał fatygować się do urzędu. Myślę, że pozytywnym zjawiskiem jest również wykorzystywanie możliwości elektronicznych do przesyłania sprawozdań i różnych deklaracji do urzędu.
Myślę też, że milowym krokiem w naszym prawie podatkowym jest odpowiedzialność Skarbu Państwa za złe decyzje. Ja muszę powiedzieć, że długo oczekiwałem, na taki ruch ze strony pana ministra finansów, na taki zapis w ustawie, ponieważ urzędnicy skarbowi, kontrolerzy z urzędów skarbowych, inspektorzy kontroli skarbowej zachowują się czasem skandalicznie wobec podatników, którzy - cokolwiek by o nich mówić - utrzymują to państwo i tych inspektorów. Ja nie mówię, że wszyscy, że 100% inspektorów to źli inspektorowie, ale czasem słyszy się - i są na to namacalne dowody - że przychodzi się do podatnika z nastawieniem: mamy złodzieja i szukamy na niego paragrafów.
Panie Ministrze, mam na to dobitne przykłady. Oto urzędnik z urzędu kontroli skarbowej przez trzy lata nie szuka podatnika, zwleka z decyzją do ostatniego tygodnia grudnia, chociaż wie, że podatnikowi trzeba dać protokół z kontroli, żeby mógł przynajmniej wypowiedzieć się w kwestii wyników kontroli. Nie daje tego protokołu, daje mu tylko decyzję. Podatnika się tępi, niszczy, zajmuje mu się konta, zabiera się pieniądze przeznaczone na wypłaty dla ludzi, robi się inne rzeczy. A urzędnikowi nic za to nie grozi.
Uważam więc, że w tym zapisie powinno się... Bo to nie Skarb Państwa jest odpowiedzialny. Skarb Państwa to określenie ogólne, a odpowiedzialni są konkretni ludzie. Myślę, że trzeba by się jednak temu przyjrzeć, jeżeli mamy do czynienia z tendencyjnym działaniem urzędnika skarbowego, który przychodzi do podatnika z myślą taką jak za dawnych czasów: mamy cię, bracie, poszukamy i znajdziemy paragraf. To tyle na ten temat.
Chcę jeszcze powiedzieć dwa słowa o podmiotach powiązanych. Jestem przeciw i złożę poprawkę o wykreślenie z art. 20 przepisu, który stanowi, że wysokość opłat za wniosek w sprawie porozumienia wynosi 1% wartości transakcji będącej podmiotem porozumienia, przy czym dla porozumienia jednostronnego, to znaczy między podmiotami krajowymi, wynosi nie mniej niż 5 tysięcy zł i nie więcej niż 50 tysięcy zł.
No, trzeba wyraźnie powiedzieć, że jest to podatek. Ja nie wiem, kto wpadł na taki pomysł, żeby minister finansów i jego agendy domagały się od podatnika pieniędzy za napisanie jakieś opinii czy decyzji. No, to jest kuriozum, Panie Ministrze! Podnosi się podatek minimum o 1%. Nie może tak być! Jest to normalna opłata. Ja uważam, że jeżeli mamy zastrzeżenia do podmiotów zagranicznych, do wielkich sieci handlowych czy wielkich koncernów, które u nas unikają płacenia podatków i stosują ceny transakcyjne, zahaczając gdzieś o jakieś raje podatkowe, to jestem za. Ale jeżeli ojciec z synem prowadzą dwie firmy i współpracują, na przykład jeden jest blacharzem samochodowym, a drugi lakieruje samochody, to nie ma powodu, żeby podnosić tym ludziom cenę o ten 1% albo żeby musieli płacić 5 tysięcy zł za opinię z Ministerstwa Finansów.
Ja pana osobiście proszę z tej mównicy o wycofanie się z tego. Nie może tak być - jeszcze raz powtarzam ten dobitny przykład - że ojciec z synem prowadzą dwa warsztaty samochodowe i muszą płacić za to, żeby jeden mógł cokolwiek zrobić u drugiego.
Poza tym oceniam tę ustawę pozytywnie. Dziękuję bardzo, do widzenia. (Wesołość na sali)
"Do widzenia" proszę wykreślić.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Poprawkę pan składa?
(Senator Józef Sztorc: Tak, za chwileczkę.)
Ja zaraz zamknę dyskusję, a poprawki można zgłaszać tylko w trakcie, proszę pana. Jak zamknę dyskusję, to poprawka będzie nieważna.
(Senator Józef Sztorc: To pan marszałek ogłosi przerwę, pół minuty.)
Nie, Kochany, nie ma tak. To pan powinien się przygotować do zgłoszenia poprawki, a nie my dostosowywać do pana całą procedurę.
Informuję, że lista mówców została wyczerpana.
Chciałbym zapytać pana ministra, czy chce się ustosunkować do pytań.
Bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Jarosław Neneman:
Panie Marszałku! Szanowni Państwo!
Bardzo dziękuję za to pytanie. Dziękuję również, że państwo nie ulegli tej atmosferze, bo można było dzisiaj wyczytać w jednej z gazet, że Sejm przygotował poprawki, które są jeszcze gorsze niż prawo, które obowiązywało. Niestety, często się zdarza, że jeden artykuł w prasie...
(Wicemarszałek Kazimierz Kutz: Pan wie, Panie Ministrze, co tam się wypisuje w tych gazetach. No, różne rzeczy.)
No, cieszy mnie to, co pan powiedział, bo akurat ta poprawka, ta zmiana, o której gazeta pisze, była przygotowana poza ministerstwem, była konsultowana i nikt po drodze nie zgłaszał do niej zastrzeżeń.
Ale już odpowiadam na pytanie. Te czasy, kiedy znalazło się człowieka, a potem trzeba było znaleźć paragraf, powoli odchodzą w niepamięć - i w urzędach skarbowych, i w urzędach kontroli skarbowej. To już naprawdę odchodzi w niepamięć. Warto zaznaczyć, że nie tak dawno, w tym tygodniu, pan minister Stec wręczał nagrody dla sześćdziesięciu czterech urzędów skarbowych, które przedsiębiorcy ocenili jako doskonałe. Tak więc te czasy powoli odchodzą w niepamięć. To cieszy.
Co do skomplikowania prawa podatkowego, jeśli ktoś z państwa senatorów uważa, że można napisać proste prawo podatkowe, to muszę państwa niestety bardzo, bardzo zasmucić. Rzeczywistość jest tak skomplikowana, że prawo nie może być proste. Ciężko mi to przyznać, bo ja też chciałbym powiedzieć: tak, prawo może być proste, więc je uprośćmy. Tam, gdzie można - tak, ale w wielu dziedzinach, na przykład w wypadku instytucji finansowych, nie da się napisać prostego prawa.
Bardzo się cieszę, że państwo podchodzą tak pozytywnie do tej noweli, bo mam przyjemność prezentować coś, co jest naprawdę korzystne dla podatników. To jest dość duży przełom. Tu nie ma, że tak powiem, drugiego dna.
Jeśli chodzi o odpowiedzialność Skarbu Państwa i odpowiedzialność urzędników, to jest taki instrument: odpowiedzialność Skarbu Państwa. Proszę zwrócić uwagę, że jeśli sąd wyda werdykt, który następnie jest uchylany w wyższej instancji, sędzia nie ponosi odpowiedzialności. Może więc trzymajmy się tego. Jeśli chcemy karać urzędników, to wszystkich urzędników w państwie. Ale wtedy naczelników urzędów skarbowych będzie się brało chyba z łapanki.
Jeśli zaś chodzi o tę konkretną propozycję, o której pan mówił, o ten 1% za uprzednie porozumienia cenowe, to nie jest to podatek, przede wszystkim, bo podatek - przypominam - to świadczenie przymusowe nieekwiwalentne, czyli płacimy podatek, nic w zamian nie dostając. Tutaj nie jest to przymusowe, bo podatnik sam decyduje, czy się spyta, czy się nie spyta. Nie musi się pytać, ale ma takie prawo. Poza tym jest to świadczenie ekwiwalentne, bo w zamian za ten 1% podpisuje się niejako umowę z urzędem skarbowym czy z ministrem finansów na pewien sposób wyliczania cen. Daje to podatnikowi pewność, że jeśli kiedyś pojawi się po stronie administracji skarbowej wątpliwość, czy ceny zostały określone prawidłowo, to on pokaże umowę i powie: tak, myśmy tak ustalili i jak tak robię, więc jestem kryty.
Tak więc ten 1% to tak naprawdę opłata za wysoko kwalifikowane... może nie doradztwo podatkowe, ale naprawdę za bardzo wysoko kwalifikowaną usługę doradztwa podatkowego i prawnego, ekonomicznego, która we wszystkich krajach jest jakoś opłacana, bo to jest zagadnienie bardzo skomplikowane i trudne. Może pan być pewien, że nigdy nie przyjdzie do ministra ten, o którym pan mówił, właściciel warsztatu. Przychodzą duże koncerny, które obracają milionami, a koszty decyzji, które zapadną, też liczy się w milionach złotych.
Państwo na tej sali często mówili o transferze zysków z Polski. To rozwiązanie ma temu zapobiegać. To jest sytuacja, w której podatnik umawia się z urzędem na to, w jaki sposób będą określane ceny. Jeśli się już umówi, jeśli się urząd zgodzi na to, co zostanie zaproponowane, to owszem, jest to kosztowne, ale jedna i druga strona ma pewność, że to będzie tak rozliczone. Dziękuję serdecznie.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję panu ministrowi.
Informuję, że w dyskusji zostały złożone wnioski o charakterze legislacyjnym na piśmie. Zrobili to pani senator Ferenc i pan senator Sztorc.
Teraz pan jest w porządku, Panie Senatorze, ja również.
Zgodnie z art. 52 zamykam dyskusję.
Ponieważ w trakcie dyskusji zostały złożone wnioski o charakterze legislacyjnym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie sprawozdania w tej sprawie.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Dziękuję panu ministrowi za wizytę w Senacie.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sto trzecim posiedzeniu w dniu 20 maja 2005 r., a do Senatu została skierowana w dniu 24 maja 2005 r. Marszałek Senatu w dniu 25 maja 2005 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja, po rozpatrzeniu ustawy, przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 960, a sprawozdanie komisji - w druku nr 960A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, senatora Franciszka Bobrowskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Senator Franciszek Bobrowski:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Goście!
Mam zaszczyt przedstawić, z upoważnienia Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, sprawozdanie komisji w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw, zawartej w druku senackim nr 960. Komisja rozpatrzyła tę ustawę na swoim posiedzeniu w dniu 1 czerwca 2005 r.
Ustawa ta, uchwalona przez Sejm Rzeczypospolitej w dniu 20 maja 2005 r., wprowadza zmiany w pięciu następujących ustawach: ustawie o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, ustawie o przejęciu przez Skarb Państwa zobowiązań zakładu ubezpieczeń z tytułu nieprzekazanych składek do otwartych funduszy emerytalnych oraz w ustawie o pracowniczych programach emerytalnych. Wprowadzenie zmian w wymienionych ustawach ma na celu dostosowanie przepisów ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz ustawy o pracowniczych programach emerytalnych do prawa Unii Europejskiej, jak również uporządkowanie pewnych elementów ustaw związanych z wdrażaniem tych regulacji. Nowelizacja wprowadza również zmiany porządkujące.
Najistotniejsze zmiany w tej ustawie mają na celu implementację dyrektywy 41/2003 z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami. Pierwszy z tych celów realizuje zmiana ustawy o organizowaniu i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych.
Nowelizacja definiuje pracodawcę zagranicznego, zagraniczny organ nadzoru, program emerytalny pracodawcy zagranicznego oraz wprowadza zasadę, że pracodawca zagraniczny, czyli podmiot będący w rozumieniu przepisów innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym znajduje się jego siedziba, pracodawcą lub osobą prowadzącą działalność na własny rachunek, może być założycielem pracowniczego towarzystwa lub może nabyć akcje takiego towarzystwa prowadzącego już działalność.
Ustawa określa procedurę wymiany informacji pomiędzy polskim a zagranicznym organem nadzoru w przypadku wydania zezwolenia na tworzenie pracowniczego towarzystwa, którego akcjonariuszem jest pracodawca zagraniczny. W szczególności organ nadzoru państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę pracodawca zagraniczny, jest wezwany do przekazania polskiemu organowi nadzoru informacji o wymogach prawa dotyczącego emerytur pracowniczych, zgodnie z którym pracownicze towarzystwo będzie realizować program emerytalny pracodawcy zagranicznego. Zgodnie z tymi przepisami będą między innymi realizowane wypłaty na rzecz członków funduszu zarządzanego przez pracownicze towarzystwo, którego akcjonariuszem jest pracodawca zagraniczny, będących jego pracownikami, w przypadku likwidacji pracowniczego funduszu.
Szanowny Panie Marszałku, Wysoka Izbo, oprócz zmian wynikających z implementacji dyrektywy ustawa wprowadza szereg regulacji, które w dużej mierze mają na celu doprecyzowanie przepisów zmienianych ustaw. Zmiany o istotnym znaczeniu to między innymi: uchylenie art. 229 ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, który przewidywał tworzenie otwartych funduszy emerytalnych typu B; wprowadzenie jednoznacznego zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych środków będących przedmiotem transferu z grupowych form gromadzenia środków na cele emerytalne do pracowniczego programu emerytalnego; obniżenie progu, do którego nie są naliczane odsetki od składek przekazywanych z opóźnieniem do OFE, z 6 zł 60 gr do 2 zł i analogiczne obniżenie progu, do którego nie wymierza się dodatkowej opłaty płatnikowi składek lub instytucji obsługującej wpłaty, co jest rozwiązaniem korzystnym dla członków otwartych funduszy emerytalnych; objęcie przepisami ustawy o pracowniczych programach emerytalnych członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych; stworzenie możliwości dokonania transferu środków zgromadzonych w ramach grupowego ubezpieczenia na życie do pracowniczego programu emerytalnego poprzez umożliwienie złożenia wniosku o rejestrację programu do końca 2005 r. przez pracodawców prowadzących to ubezpieczenie do 31 grudnia 2004 r.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo, w imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia pragnę przedstawić Wysokiej Izbie pięć poprawek przyjętych przez komisję jednogłośnie. Pokrótce omówię te poprawki.
W art. 1 w pkcie 11, dotyczącym art. 58a ust. 1, wyraz "realizuje" zastępuje się wyrazami "zamierza realizować". Zmiana wynika po prostu z faktu, że czas teraźniejszy nie bardzo był tutaj pożądany.
Poprawka druga. W art. 1 w pkcie 11 art. 58a ust. 5 otrzymuje brzmienie: "W przypadku nieotrzymania przez pracownicze towarzystwo informacji, o której mowa w ust. 1, w terminie trzech miesięcy od dnia powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, pracownicze towarzystwo może rozpocząć realizację programu emerytalnego pracodawcy zagranicznego po upływie tego terminu". Chodzi tu o precyzyjne określenie tego, kiedy można rozpocząć działalność. W pierwotnym zapisie, w zapisie sejmowym, było to niezbyt precyzyjne.
Poprawka trzecia. W art. 1 w pkcie 15, dotyczącym art. 76 ust. 2, wyrazy "jego członków" zastępuje się wyrazami "funduszy członków", ponieważ pracownicy mogą być członkami funduszu, a nie, jak wynika z przepisu, członkami pracowniczego towarzystwa.
Poprawka czwarta. Po wyrazach "zagranicznego organu" dodaje się wyraz "nadzoru". Zapis ten powstał w związku z definicją dodaną w art. 1 tej ustawy, w art. 8 pkt 11 ustawy nowelizowanej.
I ostatnia poprawka, piąta. Wyrazy: "grupowe ubezpieczenie, o którym mowa w ust. 1, środki zgromadzone w ramach tego ubezpieczenia" zastępuje się wyrazami: "grupowe gromadzenie środków na cele emerytalne, o których mowa w ust. 1, zgromadzone środki". Jest to poprawka korzystna dla pracodawców. To wszystko.
Dziękuję, Panie Marszałku.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Zgodnie z regulaminem pytam, czy są zapytania do senatora sprawozdawcy. Nie ma.
Dziękuję, Senatorze.
(Senator Franciszek Bobrowski: Dziękuję, Panie Marszałku.)
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister polityki społecznej.
Witam podsekretarza stanu w tym ministerstwie, pana Rafała Baniaka, i zapytuję: czy chciałby pan zabrać głos? Nie.
Niemniej senatorowie mają możliwość zadawania pytań panu ministrowi.
Czy są zapytania do pana ministra? Nie ma. Dziękuję.
Otwieram dyskusję.
Stwierdzam, że nikt nie zapisał się do dyskusji.
Zgodnie z art. 52 zamykam więc dyskusję.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Dziękuję panu ministrowi.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na sto trzecim posiedzeniu w dniu 20 maja 2005 r., a do Senatu została przekazana w dniu 24 maja 2005 r. Marszałek Senatu w dniu 25 maja 2005 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.
Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 957, a sprawozdanie komisji w druku nr 957A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, senatora Mirosława Lubińskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Senator Mirosław Lubiński:
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Mam zaszczyt z upoważnienia Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie komisji w sprawie uchwalonej przez Sejm w dniu 20 maja tego roku ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, druk senacki nr 957. Ustawa stanowiła przedłożenie rządowe.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Ustawa jest nowelizacją ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. Po pierwsze, celem nowelizacji jest dostosowanie uregulowań ustawy do zmian w stanie prawnym, które nastąpiły w ciągu jedenastu lat jej stosowania. Po drugie, ustawa wprowadza instytucję rzecznika praw pacjenta szpitala psychiatrycznego; rzecznik ma służyć pomocą pacjentom w dochodzeniu ich praw. Po trzecie, dookreśla sytuację stosowania przymusu bezpośredniego przez zdefiniowanie sytuacji upoważniających do jego stosowania, wprowadza konieczność odnotowania jego zastosowania w dokumentacji i stwierdzenia zasadności jego zastosowania. Po czwarte, precyzuje zasady przyjęcia pacjentów do szpitala psychiatrycznego. I po piąte, przedłuża termin utworzenia docelowej sieci zakładów psychiatrycznych do 31 grudnia 2008 r.
Należy podkreślić, że Sejm przyjął ustawę przy czterystu głosach za, bez głosów wstrzymujących i sprzeciwu. Z satysfakcją i zrozumieniem warto odnotować jednomyślność posłów w sprawie konieczności ochrony zdrowia psychicznego - to rzadki przypadek w dziejach tej kadencji.
Podczas dyskusji w trakcie posiedzenia Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senatorowie podzielili pogląd, że nowelizacja jest potrzebna i wynika z konieczności dostosowania ustawy do zmian, jakie zaszły w systemie zarządzania i finansowania opieki zdrowotnej, jak również w systemie organizacji samorządu terytorialnego i systemie funkcjonowania państwa.
Ministerstwo Zdrowia, przygotowując projekt nowelizacji, starało się zrealizować postulaty środowiska psychiatrycznego, a przede wszystkim zapewnić właściwe świadczenia zdrowotne pacjentom, pacjentom szczególnym, często zupełnie bezradnym, nieumiejącym egzekwować swoich praw do odpowiedniego leczenia i opieki.
Na mocy ustawy powołuje się instytucję rzecznika praw pacjenta szpitala psychiatrycznego, którego zadaniem ma być ochrona praw osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez szpital psychiatryczny. Rzeczników ma być docelowo około pięćdziesięciu na dwadzieścia sześć tysięcy łóżek psychiatrycznych w Polsce w stu szpitalach, czyli jeden rzecznik przypadałby na od trzystu do pięciuset łóżek psychiatrycznych, lecz nie więcej niż na trzy szpitale. Rzecznicy będą pracownikami biura praw pacjenta utworzonego przez ministra zdrowia. Ochrona praw pacjentów szpitali psychiatrycznych obecnie jest i będzie nadal w sferze zainteresowania rzecznika praw obywatelskich.
Członkowie komisji wyrazili wątpliwość, czy nowa instytucja rzecznika będzie w stanie działać w sposób skuteczny, czy jego rola i moc sprawcza będą odpowiednie w stosunku do potrzeb pacjentów, czy nie skończy się na kolejnym biurze i kolejnych etatach z małym przełożeniem na szybkie i skuteczne interwencje. Warto podkreślić, że w opinii ustępującego rzecznika praw obywatelskich, profesora Zolla, lepszym rozwiązaniem byłoby wzmocnienie roli rzecznika praw obywatelskich niż tworzenie kolejnej instytucji, której kompetencje pokrywają się z kompetencjami instytucji istniejącej. Mimo tych zastrzeżeń komisja nie zgłosiła stosownych poprawek, ograniczając się do poprawek wynikających z potrzeby stosowania w sposób prawidłowy zasad techniki legislacyjnej.
Panie Marszałku, Wysoka Izbo, Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia po rozpatrzeniu ustawy wnosi o przyjęcie ustawy wraz z poprawkami przedstawionymi w sprawozdaniu. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Zgodnie z regulaminem pytam: czy są zapytania do pana ministra?
(Senator Mirosław Lubiński: Ministra?)
Nie ma, dziękuję.
Przepraszam, sprawozdawcy. Szybki awans...
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia.
Pragnę zapytać obecnego tu sekretarza stanu, pana Zbigniewa Podrazę, czy zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu chciałby zabrać głos.
Bardzo proszę.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Zbigniew Podraza:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Serdecznie dziękuję za umożliwienie zabrania głosu.
Chciałbym jedynie odnieść się do kwestii rzecznika, ponieważ pan senator sprawozdawca mówił, że były dyskusje na ten temat. Nie da się porównać pracy rzecznika praw pacjenta szpitala psychiatrycznego do pracy rzecznika praw obywatelskich. Ta praca musi być bezpośrednio wykonywana w szpitalu, ten rzecznik jest instytucją niezależną od dyrektora szpitala, jest łatwo dostępny i musi być w stałym kontakcie z pacjentami i w stałym kontakcie z jednostką. Planujemy wprowadzenie tej instytucji stopniowo, aby - na ten aspekt sprawy zwrócił uwagę pan senator - nie narażać na obciążenia finansowe.
Wydaje się, że ta instytucja spełniła swoje zadanie, tak to wygląda z naszych doświadczeń, bo ta instytucja rzecznika funkcjonowała już w szpitalach. Znacznie poprawiła się opieka nad pacjentem, pacjentem - to również zaznaczył pan senator - szczególnym. Również wskazują na to doświadczenia międzynarodowe, bo w wielu krajach instytucja rzecznika została wprowadzona i funkcjonuje. Tak więc myślę, że ona spełni swoje zadanie także u nas, jeśli ustawa zostanie wprowadzona i wprowadzone zostaną w szpitalach psychiatrycznych w Polsce działania rzecznika. Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Panie Ministrze, zgodnie z regulaminem senatorowie mogą panu zadawać pytania.
Czy są zapytania?
Bardzo proszę.
Senator Witold Gładkowski:
Dziękuję.
Panie Ministrze, ilu chorych jest leczonych w roku łącznie we wszystkich placówkach psychiatrycznych, plus minus?
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Zbigniew Podraza:
Nie podam w tej chwili liczby, ale mogę powiedzieć, że jest dwadzieścia sześć tysięcy łóżek szpitalnych i funkcjonują w stu szpitalach. Obecnie funkcjonowanie szpitali psychiatrycznych przybiera inny charakter, opieka coraz częściej jest opieką wyizolowaną, już nie mówimy o dużych molochach funkcjonujących na uboczu, z daleka od ludzi. Wręcz przyjęta jest polityka, aby szpitale, oddziały psychiatryczne znajdowały się wewnątrz szpitali ogólnych. Obserwujemy jednak trend narastania liczby chorych psychicznie, potrzeby wcześniejszych porad. Taki trend jest zauważany, ale ta liczba łóżek, która jest obecnie, na dzień dzisiejszy jest wystarczająca. Dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Bardzo proszę.
Senator Józef Sztorc:
Panie Marszałku, ja chciałbym panu ministrowi zadać takie pytanie: jak wygląda zabezpieczenie przed wyciekaniem danych osobowych pacjentów szpitali psychiatrycznych? Pytam, ponieważ zdarza się czasem, że wycieknie informacja, że ktoś w którymś szpitalu się leczył, i później w swoim środowisku taki człowiek jest niejednokrotnie izolowany. Chciałbym pana zapytać, jak to wygląda.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Bardzo proszę.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Zbigniew Podraza:
Panie Senatorze, dostęp do dokumentacji określają zapisy ustawy o zakładach opieki zdrowotnej i tam jednoznacznie określona jest możliwość uzyskania informacji, określone jest, kto i w jaki sposób może sięgać do dokumentacji medycznej, także jeśli chodzi o samego pacjenta i osoby z nim związane. Jeśli są, jak to pan nazwał, przecieki, to nie są one zgodne z prawem.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Czy są jeszcze pytania?
Bardzo proszę.
Senator Jolanta Popiołek:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Panie Ministrze, mam pytanie. Spotkałam się z takim przypadkiem, że w szpitalu psychiatrycznym informacji o pacjencie udziela tylko i wyłącznie ordynator i to w środku tygodnia. Czy to wynika z jakiegoś prawa, czy to są po prostu zasady ot tak sobie wymyślone przez ordynatorów? Dziękuję.
(Głos z sali: Prawo zwyczajowe.)
Zwyczajowe prawo, tak?
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Proszę bardzo, Panie Ministrze.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Zbigniew Podraza:
Pani Senator, pacjent, czy też osoba upoważniona przez pacjenta, w zasadzie ma prawo wiedzieć o chorobie w każdej chwili od każdego lekarza. Są zaś zwyczajowo przyjęte pewne działania wynikające z systemu organizacyjnego, z dostępności. Generalnie jednak prawa pacjenta mają być przestrzegane i zgodnie z nimi każdy pacjent i osoba przez niego upoważniona mają prawo uzyskać informacje od lekarza prowadzącego, nie musi to być ordynator.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Ale nie jestem pewien, czy to było pytanie dotyczące samej ustawy.
Czy są jeszcze pytania? Nie ma.
Dziękuję panu, Panie Ministrze.
(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia Zbigniew Podraza: Dziękuję bardzo.)
Otwieram dyskusję.
Na liście mówców jest nazwisko pana Witolda Gładkowskiego, któremu udzielam głosu.
Senator Witold Gładkowski:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Uwzględniając uwagi i opinie przedstawicieli środowisk lekarzy, chciałbym odnieść się do regulacji prawnej, jaką jest ustanowienie instytucji rzecznika praw pacjenta szpitala psychiatrycznego. Obok przepisów dotyczących kwestii stosowania bezpośrednio przymusu powołanie rzecznika należy do najbardziej dyskusyjnej materii prawnej ujętej w projekcie zmiany ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Kompetencje rzecznika praw pacjenta szpitala psychiatrycznego uregulowano w dodanych artykułach, art. 10a-10d ustawy. Jego działalność skupiać się będzie na realizacji prawa do pomocy w ochronie praw osoby korzystającej ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez szpital psychiatryczny, a także praw przedstawiciela ustawowego tej osoby lub też jej opiekuna prawnego czy faktycznego. Nie budzi większych wątpliwości potrzeba zwiększenia kontroli nad przestrzeganiem praw pacjenta w instytucjach psychiatrycznych.
Stosowanie wobec osób z zaburzeniami psychicznymi środków przymusu bezpośredniego, a także ograniczanie ich swobód poprzez przymusowe przyjęcie i leczenie stanowi o bardzo kontrowersyjnym charakterze działalności placówek psychiatrycznych. Jak powiedział pan minister, można domniemać, że leczonych jest około dwustu tysięcy osób rocznie. Z tego 10% leczonych jest bez zgody własnej, czyli przymusowo, połowa z nich spotyka się z przymusem już w trakcie transportu, 25% tych ludzi niezdolnych jest do wyrażenia zgody na przyjęcie lub leczenie, a 12% poddawanych jest przymusowi w czasie leczenia. Stąd ta kontrowersyjność. Wprawdzie w przypadkach nadmiernej uciążliwości leczenia obecny system prawny zapewnia poszkodowanym, czy też członkom ich rodzin i opiekunom, możliwość skorzystania z trybu skargowego, jednakże większość zainteresowanych uważa, że jest to rozwiązanie, które wymaga nowelizacji.
Podzielam więc pogląd, że powołanie rzeczników zapewni poprawę sytuacji prawnej osób przyjmowanych do leczenia w instytucjach psychiatrycznych. Jednym z najistotniejszych warunków uzyskania przez osobę rzecznika akceptacji i zaufania pacjentów jest, jak zresztą już tu wspomniano, zapewnienie niezależności w stosunku do szpitala. Powołanie rzecznika sprawdzi się wtedy, gdy będzie on w stanie zniwelować obawy chorych i ich rodzin w związku z możliwością działań reperkusyjnych personelu medycznego. Zgodnie z przedłożonym projektem rzecznik będzie pracownikiem biura praw pacjenta utworzonego przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
W świetle przytoczonych warunków wymienione rozwiązanie uważam za słuszne. Jestem przekonany, że dobrze się stało, iż nie uzyskała poparcia próba określenia statusu rzecznika jako pracownika szpitala psychiatrycznego. Podczas wstępnych prac nad ustawą bowiem pojawiły się głosy wskazujące, że takie rozwiązanie mogłoby usprawnić dialog rzecznika z osobami świadczącymi usługi na rzecz szpitala psychiatrycznego. Należy jednak pamiętać, że rzecznik zostaje ustanowiony w celu polepszenia stosunków z pacjentami, a nie z personelem. Ponadto, już sama ranga tej instytucji w powiązaniu z doborem osoby posiadającej odpowiednie wykształcenie i cechy charakteru zapewni jej należyte poważanie.
Wysoka Izbo, istotną sprawą są również wydatki związane z funkcjonowaniem rzeczników. Przytoczony w uzasadnieniu do ustawy szacunkowy łączny koszt działalności dwudziestu rzeczników - przewidziano bowiem zatrudnienie tylu rzeczników w roku 2006 - wynosi 1 milion 100 tysięcy zł. Docelowo zatrudnionych ma być pięćdziesięciu rzeczników, a wtedy koszt ten wzrasta do 2 milionów 500 tysięcy zł. W celu zmniejszenia wydatków godne uwagi byłoby, uważam, rozpatrzenie możliwości przeniesienia kompetencji rzeczników na rzecz sądów opiekuńczych. Pomysł ten oceniam jako interesujący. Jednak sędzia, podobnie jak rzecznik praw obywatelskich oraz rzecznicy praw pacjenta Narodowego Funduszu Zdrowia, nie spełnia istotnego wymogu bezpośredniej dostępności dla pacjentów szpitali psychiatrycznych.
I tyle moich uwag na temat treści ustawy. Za możliwość ich przedstawienia serdecznie dziękuję.
Wicemarszałek Kazimierz Kutz:
Dziękuję.
Informuję, że lista mówców została wyczerpana i nie wpłynęły żadne wnioski o charakterze legislacyjnym.
Zamykam więc dyskusję.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Dziękuję ministrowi za wizytę.
Panie Marszałku, ma pan czyste pole.
(Wicemarszałek Ryszard Jarzembowski: Gdyby nie było czyste, to bym je oczyścił.) (Wesołość na sali)
No tak, wy tam na północy to macie wprawę.
(Wicemarszałek Ryszard Jarzembowski: Jakiej północy, samo centrum, samo serce Polski.)
(Głos z sali: Prawdziwe, rdzenne.)
(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Ryszard Jarzembowski)
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dzień dobry państwu.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu siódmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o przeprowadzaniu konkursów na stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych.
Sejm rozpatrzył tę ustawę na swoim sto trzecim posiedzeniu. Do Senatu wpłynęła ona 24 maja, a marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja przeanalizowała ustawę i przygotowała sprawozdanie.
Plon jej pracy jest zawarty w druku nr 961A.
A teraz przed nami przyjemność posłuchania pani senator Aleksandry Koszady, sprawozdawcy komisji.
Senator Aleksandra Koszada:
Dziękuję, Panie Marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam zaszczyt w imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawić stanowisko komisji w sprawie uchwalonej przez Sejm w dniu 20 maja 2005 r. ustawy o przeprowadzaniu konkursów na stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych - druk nr 961.
Ustawa jest trzecią z pakietu ustaw, które mają zwiększyć profesjonalizm pracowników w administracji publicznej. Przypomnę, że na poprzednich posiedzeniach przyjęliśmy ustawę o zmianie ustawy o służbie cywilnej i ustawę o zmianie ustawy o pracownikach samorządowych, o samorządowych kolegiach odwoławczych i ustawy o systemie oświaty.
Omawiana dziś ustawa wprowadza zasadę obsadzania w drodze konkursu stanowisk kierowników centralnych urzędów administracji rządowej i prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych. Dotyczy to trzydziestu czterech instytucji, których działalność jest regulowana ustawami poddanymi nowelizacji w opiniowanej ustawie.
Ustawa określa wymogi stawiane kandydatom na kierownika, przy czym odrębne ustawy mogą wprowadzać dodatkowe wymagania. Ustawa ustanawia ogólne zasady przeprowadzania konkursu, w tym dotyczące składu komisji konkursowej, sprawdzania wiedzy, predyspozycji i umiejętności kandydatów, sposobu udostępniania informacji o wyniku konkursu, oraz określa tryb odwoławczy od wyniku konkursu i przyczyny odwołania kierownika przed upływem kadencji. Ustawa przewiduje również możliwość zawieszenia kierownika w pełnieniu obowiązków w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego o określone przestępstwo, jednak na czas nie dłuższy niż trzy miesiące. Ustawa upoważnia Radę Ministrów do wydania rozporządzenia uszczegółowiającego postanowienia ustawy dotyczące konkursu.
Nowelizacje trzydziestu czterech poszczególnych ustaw dotyczących kierowników wprowadzają zasadę ich kadencyjności. Kadencja kierownika ma trwać pięć lat, również w wypadku, gdy zgodnie z dotychczasowymi przepisami trwa ona sześć lat. Dotychczas sześcioletnia kadencja dotyczyła prezesa Wyższego Urzędu Górniczego, głównego inspektora nadzoru budowlanego, prezesa Głównego Urzędu Statystycznego i prezesa Głównego Urzędu Miar. Tą ustawą ujednolicamy przepisy, ograniczamy kadencję do pięciu lat.
Usuwane są także przepisy przewidujące zakaz zajmowania stanowisk przez dłużej niż dwie kolejne kadencje. Czyli jeżeli ktoś jest kompetentny, nadaje się na określone stanowisko, to nie obowiązuje go już ten przepis o dwóch kadencjach, może ubiegać się o kolejne.
Ustawa ma wejść w życie 1 września 2005 r. W ciągu sześciu miesięcy od tego dnia mają być ogłoszone konkursy na stanowiska, na których kadencyjność zostanie wprowadzona omawianą ustawą. Kierownicy, którzy aktualnie są w trakcie przewidzianej odrębną ustawą kadencji, pełnią zaś swe funkcje do zakończenia kadencji.
Wysoka Izbo! Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej omawiała ustawę w dniu 8 czerwca 2005 r. Po dyskusji i zapoznaniu się z opinią Biura Legislacyjnego komisja proponuje Wysokiej Izbie czternaście poprawek. Większość z tych poprawek ma charakter legislacyjny, doprecyzowujący i terminologiczny. W poprawce drugiej wprowadza się zaś obowiązek informowania o kandydatach, którzy zgłosili się do konkursu, podobnie jak to zostało przyjęte w ustawie o służbie cywilnej i pracownikach samorządowych.
Poprawki były ciepło przyjęte przez przedstawiciela rządu. Zostały one, podobnie jak ustawa, jednogłośnie przyjęte przez komisję.
Można mieć nadzieję, że wejście w życie ustawy przyczyni się do ograniczenia praktyki polegającej na generalnej wymianie osób zajmujących stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych i innych podmiotów objętych zakresem ustawy z powodów czysto politycznych w związku ze zmianą Rady Ministrów. Może to dać też pozytywny efekt, jeśli chodzi o ograniczenie wydatków z budżetu państwa.
W imieniu komisji rekomenduję przyjęcie ustawy wraz z poprawkami, zgodnie z drukiem nr 961A. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Czy są pytania? Widzę, że nieoczekiwana zmiana miejsca całkowicie zneutralizowała pana senatora Szafrańca.
Dziękuję bardzo, Pani Senator.
Przypominam, że mamy do czynienia z ustawą, która była przedłożeniem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister członek Rady Ministrów, szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Witam serdecznie pana ministra Jacka Kluczkowskiego oraz osoby mu towarzyszące.
Czy pan minister chciałby od siebie coś jeszcze dodać?
(Podsekretarz Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Jacek Kluczkowski: Nie, dziękuję.)
Dziękuję bardzo.
A czy senatorowie chcieliby o coś zapytać?
Pan senator Sztorc przybył i będzie pytał.
Proszę.
Senator Józef Sztorc:
Panie Marszałku, jestem od początku obrad, to nie ja przybyłem, to pan przybył.
(Wicemarszałek Ryszard Jarzembowski: Pan przybył po dłuższej przerwie.)
Tak.
Chciałbym zapytać pana ministra, jak to dzisiaj jest. Ilu kierowników urzędów centralnych jest powołanych w wyniku konkursu, a ilu jest powołanych na innych zasadach? Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Czy pan minister zechce odpowiedzieć?
Proszę uprzejmie. Może pan nawet z miejsca.
Podsekretarz Stanu
w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Jacek Kluczkowski:
Urząd Zamówień Publicznych i Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów to są dwa urzędy, w których zostały przeprowadzone konkursy bez tej ustawy, czyli w nieco innym trybie, konkursy zarządzone przez premiera. Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Czy są jeszcze pytania? Nie ma. Dziękuję.
Otwieram dyskusję.
Nikt nie chce przemówić, ale swoje wystąpienie do protokołu złożył pan senator Zbigniew Kruszewski.
W tej sytuacji zamykam dyskusję.
Informuję, że głosowanie w sprawie tej ustawy przeprowadzimy pojutrze.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu ósmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Sejm również i tę ustawę uchwalił na sto trzecim posiedzeniu. 24 maja trafiła ona do Senatu, a marszałek skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.
Sprawozdania mamy w drukach nr 959A i 959B.
Proszę sprawozdawcę Komisji Ochrony Środowiska, pana senatora Grzegorza Niskiego, który biegnie...
Pani senator Christowa w gali mundurowej już jest, to proszę bardzo, może pani jako pierwsza, jako sprawozdawca Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.
Senator Czesława Christowa:
Dziękuję, Panie Marszałku. Chciałam uratować sytuację.
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Szanowni Państwo!
Mam zaszczyt w imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawić sprawozdanie z posiedzenia komisji w dniu 10 czerwca 2005 r. w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Ustawa, uchwalona przez Sejm w dniu 20 maja 2005 r., jest przedłożeniem rządowym. Celem ustawy jest dostosowanie polskiego porządku prawnego do prawa wspólnotowego w zakresie zapobiegania zanieczyszczaniu powietrza przez statki, ochrony warstwy ozonowej, zakazu stosowania związków cynoorganicznych na statkach oraz ograniczenia zawartości siarki w paliwach morskich.
Analizowana ustawa wprowadza zmiany do pięciu ustaw morskich, a mianowicie do ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, z późniejszymi zmianami, ustawy o portowych urządzeniach do odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków, ustawy o bezpieczeństwie morskim, ustawy o obszarach morskich RP i administracji morskiej oraz ustawy o substancjach zubożających warstwę ozonową.
Wprowadzenie zmian ustawowych wynika w szczególności z konieczności dostosowania prawa krajowego do postanowień protokołu do konwencji Marpol wprowadzającego przepisy o zapobieganiu zanieczyszczaniu powietrza przez statki, rozporządzenia WE nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową, rozporządzenia WE nr 782/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych na statku oraz dyrektywy 1944/32 WE w zakresie zawartości siarki w paliwach morskich.
Komisja Wspólnot Europejskich wskazała też, że brakuje w Polsce transpozycji niektórych przepisów dyrektywy 2000/55, formułując wykaz uchybień w jej wdrożeniu. W trakcie prac nad ustawą uchybienia te zostały uwzględnione i anulowane.
Ustawa o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw wprowadza nowe przepisy w zakresie dopuszczalnego poziomu zawartości siarki w paliwach morskich, określając obowiązki nie tylko armatorów, ale również dostawców paliwa i administracji morskiej w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem przepisów w tym zakresie.
Ustawa zawiera też przepisy w zakresie ochrony warstwy ozonowej regulujące kwestię eksploatacji urządzeń i instalacji zawierających substancje zubożające warstwę ozonową, zwane substancjami kontrolowanymi, oraz powierzające kontrolę i nadzór nad stosowaniem tych substancji dyrektorom urzędów morskich. Ustawa nakłada na podmiot dokonujący montażu oraz naprawy urządzenia zawierającego substancje kontrolowane obowiązek zapewnienia odbioru powstałych odpadów.
Ponadto w ustawie został wprowadzony obowiązek zdania przez statek odpadów do portowych urządzeń odbiorczych, jeśli w następnym porcie odbiór odpadów będzie niemożliwy. Ustawa o portowych urządzeniach do odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków została uzupełniona o przepisy karne wprowadzające karę grzywny za nieprzestrzeganie zakazów wynikających z ustawy.
Dyrektorzy urzędów morskich będą również upoważnieni do przeprowadzenia kontroli w zakresie stosowania niedozwolonych systemów przeciwporostowych na kadłubach statków.
W załączniku do ustawy określa się wysokość opłat za przeprowadzenie inspekcji oraz wydawanie międzynarodowych świadectw potwierdzających pozytywny wynik inspekcji. Wysokość dotychczasowych opłat, określonych uprzednio w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy, nie ulega zmianie. Dodano opłaty za wydawanie nowych dokumentów.
Proponowana nowelizacja art. 42 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej ma na celu określenie kompetencji dyrektorów morskich w zakresie kontroli jakości paliwa u jego dostawców.
Ustawa modyfikuje art. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową.
Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury wniosła pięć poprawek identycznych ze zgłoszonymi przez senacką Komisję Ochrony Środowiska. Poprawki uzyskały pełną akceptację strony rządowej.
Ustawa nie powoduje obciążenia budżetu państwa.
W imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury wnoszę o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw, wraz ze zgłoszonymi poprawkami, zawartymi w druku senackim nr 959B. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
A teraz zapowiadany już pan senator Grzegorz Niski, który uspokoił oddech i opowie o pracach Komisji Ochrony Środowiska.
Senator Grzegorz Niski:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Mam przyjemność przedstawić w imieniu senackiej Komisji Ochrony Środowiska sprawozdanie z prac naszej komisji nad przedmiotową ustawą.
Tak jak wspomniała moja szanowna przedmówczyni, ustawa o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw ma na celu głównie dostosowanie polskiego porządku prawnego do prawa wspólnotowego.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych na statkach, choć są dla nas wiążące, wymagają uchwalenia odpowiedniego prawa służącego ich wykonaniu. Tak więc omawiana ustawa ma spełniać rolę właściwego prawa wykonawczego, regulując kwestie związane z procedurami administracyjnymi i właściwością organów.
Wysoki Senacie! W czasie debaty w Komisji Ochrony Środowiska nad ustawą o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki skupiliśmy się głównie nad ochroną środowiska. Nowelizowana ustawa stanowi bowiem również regulację prawną z zakresu ochrony środowiska.
Celem tej regulacji jest poprawa stanu środowiska naturalnego przez ograniczenie emisji substancji szkodliwych dla środowiska. Substancje mające szkodliwy wpływ na warstwę ozonową niszczą ją, co przyczynia się do powstawania i nasilania efektu cieplarnianego. Ograniczenia w stosowaniu takich substancji, które proponuje się w nowelizacji, będą się przyczyniać do zmniejszania zagrożeń związanych z efektem cieplarnianym.
Systemy przeciwporostowe stosowane na statkach, zawierające związki działające jak biocydy, stanowią duże zagrożenie toksyczne i ze względu na długotrwałe działanie mają wpływ na wiele organizmów morskich oraz zagrażają wrażliwym na zmiany morskim ekosystemom. Spożycie skażonych owoców morza może być zagrożeniem dla zdrowia ludzkiego. Tak więc proponowana regulacja ma na celu poprawę jakości wód morskich, w tym wypadku przez wyeliminowanie związków cynoorganicznych z pokryć kadłubów.
Wysoki Senacie! Komisja Ochrony Środowiska w czasie swojej debaty zaproponowała cztery poprawki - są to poprawki doprecyzowujące - oraz oczywistą poprawkę piątą, zmierzającą do tego, żeby integralną częścią ustawy stał się również załącznik dotyczący opłat za przeprowadzanie inspekcji i wystawianie lub potwierdzanie międzynarodowych świadectw. Za przeprowadzanie inspekcji oraz wystawianie oraz potwierdzanie międzynarodowych świadectw pobiera się opłaty określone w załączniku do ustawy, który w istocie był dołączony do przedłożenia sejmowego. Ten załącznik miał być dodany do ustawy na podstawie art. 1 pkt 16 noweli, jednak nie znalazł się w ustawie uchwalonej przez Sejm i przekazanej do Senatu. Stąd nasza piąta poprawka.
Panie Marszałku! Wysoki Senacie! Proszę o przyjęcie poprawek rekomendowanych przez Komisję Ochrony Środowiska.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Teraz tura pytań do sprawozdawców.
Proszę bardzo, czy są pytania do pana senatora Grzegorza Niskiego? Nie ma, dziękuję.
Proszę bardzo, do pani senator Christowej? Również nie ma. Dziękuję bardzo.
Przypominam, że rozpatrujemy ustawę, która była przedłożeniem rządowym, której projekt był przedłożeniem rządowym. Do reprezentowania rządu został upoważniony minister infrastruktury.
Witam pana ministra Grzegorza Mędzę oraz osoby mu towarzyszące.
Czy pan minister chciałby zabrać głos po tych wyczerpujących sprawozdaniach?
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury Grzegorz Mędza:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym potwierdzić, iż wszystkie poprawki zgłoszone przez komisje senackie są poparte przez rząd.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Czy mamy pytania do pana ministra?
O, pan senator Sztorc powrócił już do swojej dawnej aktywności.
Proszę.
Senator Józef Sztorc:
Oczywiście, Panie Marszałku, no, muszę nadrobić zaległości.
Ja chciałbym zapytać pana ministra, ile rocznie jest przypadków nielegalnego zrzucania do Bałtyku nieczystości przez statki. Ilu tych złoczyńców czy przestępców zostało złapanych i co się im zrobiło? Czy zostali ukarani, czy poklepani po plecach: dobrze zrobiliście. Jak to wygląda na polskim Bałtyku?
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję.
Czy są jeszcze pytania? Nie ma pytań.
Czy pan minister zechce odpowiedzieć?
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury Grzegorz Mędza: Państwo pozwolą, że poproszę o odpowiedź na pytanie pana dyrektora Departamentu Administracji Morskiej i Śródlądowej Jerzego Miszczuka.)
Co prawda Regulamin Senatu nie przewiduje takiej możliwości, ale w drodze wyjątku marszałek prowadzący może się na to zgodzić.
Proszę bardzo.
Dyrektor Departamentu Administracji
Morskiej i Śródlądowej w Ministerstwie Infrastruktury Jerzy Miszczuk:
Dziękuję uprzejmie.
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Urzędy morskie w ramach swoich ustawowych zadań nieustannie monitorują akweny polskich obszarów morskich. Monitorowanie to jest prowadzone zarówno przy pomocy środków lotniczych, przy pomocy posiadanego przez urząd morski samolotu Turbo L-410, jak również przy wykorzystaniu, w ramach ścisłej współpracy, samolotów Marynarki Wojennej.
Chcę powiedzieć, że począwszy od roku 1991, kiedy to na mocy ustawy o obszarach morskich RP i administracji morskiej wprowadzono naprawdę drakońskie kary za tego rodzaju naruszenie norm prawnych obowiązujących w polskich obszarach morskich... Za zanieczyszczenie środowiska morskiego dyrektor urzędu morskiego może w drodze decyzji administracyjnej wymierzyć armatorowi karę pieniężną o równowartości do miliona SDR, czyli jest to nawet ponad milion dolarów. Od tego momentu, konkretnie od 1 lipca tegoż roku, zaczęliśmy notować systematyczny i znaczny spadek tego rodzaju zanieczyszczeń. Tego rodzaju tendencja spadkowa dowodzi, że chyba najbardziej dolegliwe, w przypadku naruszenia przepisów obowiązujących w polskich obszarach morskich, są kary natury ekonomicznej. W ostatnim roku zanotowaliśmy chyba siedem, powiedzmy, osiem, przypadków tego rodzaju. Wszystkie zostały zakończone w wyniku postępowania administracyjnego nałożeniem kary pieniężnej. Środki z tego tytułu idą na zwiększenie działalności profilaktycznej w zakresie ochrony czystości wód morskich. Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję.
Czy są dalsze pytania? Nie ma pytań.
Dziękuję bardzo.
Otwieram dyskusję.
Swoje wystąpienie złożył do protokołu pan senator Tadeusz Bartos.
Czy są zgłoszenia do dyskusji? Nie stwierdzam tego. Dziękuję.
Zamykam dyskusję.
Głosować nad tą ustawą będziemy jutro.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziewiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Również tę ustawę Sejm uchwalił na swoim sto trzecim posiedzeniu. 24 maja trafiła ona do Senatu. Marszałek przekazał ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.
Sprawozdanie widzimy w druku nr 962A.
A o szczegółach opowie senator sprawozdawca, pan Włodzimierz Łęcki.
Zapraszam.
Senator Włodzimierz Łęcki:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Rozwój cywilizacji, rozwój techniki nie tylko ułatwia ludziom życie, ale powoduje też określone zagrożenia. Jednym ze znaczniejszych źródeł tych zagrożeń jest transport towarów niebezpiecznych i stąd potrzeba normowania - powiedziałbym więcej, bardzo precyzyjnego normowania - warunków, w jakich ten transport może się odbywać. Zostało to uczynione znacznie wcześniej. Celem uchwalonej przez Sejm w dniu 20 maja bieżącego roku ustawy o zmianie ustawy o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest zaś, z jednej strony, wprowadzenie zmian merytorycznych - mówiąc ściśle, nie tyle dotyczących samych przepisów regulujących przewożenie materiałów niebezpiecznych, ile kontroli tego przewożenia - a z drugiej strony, poddawanie oceny zgodności określonych ciśnieniowych urządzeń transportowych, a także doprecyzowanie przepisów na tle dotychczasowej praktyki i dostosowanie tychże przepisów do prawa Unii Europejskiej.
Generalnie ustawa przewiduje zmiany w trzech istniejących do tej pory aktach prawnych. W ustawie z 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych zmiany są w zakresie wymogów stawianych doradcom do spraw bezpieczeństwa w transporcie towarów niebezpiecznych, warunków uzyskania świadectwa doradcy, przedłużenia ważności świadectwa, wydania nowego świadectwa, zasad prowadzenia ewidencji doradców oraz wymogu uzyskania oceny zgodności dla ciśnieniowych urządzeń transportowych. Zmiany są wprowadzane także do ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - w zakresie załącznika do ustawy zawierającego wykaz naruszeń obowiązków lub warunków wynikających z ustawy oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia. Trzecia ustawa to ustawa z 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych. Tutaj zmiany dotyczą wymogu uzyskania oceny zgodności dla ciśnieniowych urządzeń transportowych.
Senacka Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury po zapoznaniu się z ustawą uchwaloną przez Sejm wprowadziła dwanaście poprawek. Są to poprawki po części o charakterze redakcyjnym, w niedużym stopniu merytorycznym, ale niezmieniającym istoty ustawy uchwalonej przez Sejm.
Pozwalam sobie Wysokiemu Senatowi rekomendować uchwalenie ustawy z tymi dwunastoma poprawkami. Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję.
Czy są pytania do pana senatora sprawozdawcy? Nie ma pytań. Dziękuję.
(Senator Włodzimierz Łęcki: Dziękuję.)
Projekt rozpatrywanej ustawy był przedłożeniem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister infrastruktury.
Witam głównego inspektora transportu drogowego, pana ministra Seweryna Kaczmarka.
Czy pan minister chciałby coś powiedzieć?
Główny Inspektor
Transportu Drogowego
Seweryn Kaczmarek:
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Pan senator sprawozdawca znakomicie przedstawił meritum sprawy. Chcę tylko powiedzieć, że wprowadzenie proponowanych zmian ustawowych, wynikających z prawa Unii Europejskiej, w znacznym stopniu przyczyni się do usprawnienia działania i wykonywania nadzoru nad państwowym transportem towarów niebezpiecznych. Ma tu miejsce udoskonalenie szkolenia, egzaminowania doradców do spraw ADR. Byliśmy niedawno w Madrycie na spotkaniu, w którym brały udział czterdzieści cztery państwa.
Chcę powiedzieć, Wysoki Senacie, Panie Marszałku, że mamy jedne z najbardziej rygorystycznych przepisów, najbardziej zbliżonych do wymogów Unii Europejskiej, jeśli chodzi o poziom pytań. Również wymagania, jakie stawiamy doradcom... Jest myśl, żeby w ogóle zrobić nie tylko centralną ewidencję pytań, które znajdują się w głównym inspektoracie, ale żeby generalnie w Unii Europejskiej był jednolity sposób egzaminowania i kontroli nad przewozami niebezpiecznymi. Polska wypełnia tutaj wszystkie wymogi. Dziękuję pięknie.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję.
Czy są pytania do pana ministra?
Pan senator Józef Sztorc.
Senator Józef Sztorc:
Często na drogach widać podległe panu służby - inspektorów transportu samochodowego. Chcę zapytać pana ministra o taką rzecz: jak to wygląda, ile było zdarzeń na polskich drogach, gdy przewoźnicy przekroczyli jakieś przepisy drogowe? Ile było przypadków, w których podlegli panu inspektorowie stwierdzili naruszenie przepisów przy przewożeniu ładunków niebezpiecznych? I co się dzieje w takim przypadku? Jakie kary nakładają, jakie reperkusje później dotyczą tychże niesfornych przewoźników? Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Jeżeli pan minister uznaje, że to się mieści w obrębie tej zmiany, to ewentualnie proszę o odpowiedź.
Główny Inspektor
Transportu Drogowego
Seweryn Kaczmarek:
Dziękuję za to pytanie, Panie Senatorze.
Wykryte wykroczenia w przypadku przewozu towarów niebezpiecznych były w ubiegłym roku gdzieś w granicach 3,7%. Pierwszy kwartał wykazuje, że sytuacja jest coraz lepsza, jeśli chodzi o spadek wykroczeń związanych z transportem towarów niebezpiecznych. Nie wykryliśmy poważnych wykroczeń, przez które musiałyby być w jakiś sposób eliminowane pojazdy, jeśli chodzi o nasz transport. Jednak dwa dni temu wykryliśmy nieprawidłowości u ukraińskiego przewoźnika towarów niebezpiecznych. Po prostu przy pomocy dwóch bojowych wozów strażackich musieliśmy odprawić go do granicy.
W tym roku dokonaliśmy już ponad sześćdziesiąt pięć tysięcy kontroli, wydaliśmy osiemnaście tysięcy decyzji administracyjnych. Jest coraz lepiej na naszych bezpiecznych drogach, ale jest jeszcze sporo do zrobienia. Nasi inspektorzy nie zajmują się tylko kontrolą przewozu towarów niebezpiecznych, ale w większości przypadków zwłaszcza przestrzeganiem czasu pracy kierowców, co pozwala bardziej konsekwentnie przestrzegać... Ta ustawa reguluje zwłaszcza wszystko to, co jest związane z bezpośrednią dystrybucją i transportem, czyli tam, gdzie są potrzebni doradcy. Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Czy są dalsze pytania? Nie stwierdzam tego.
Dziękuję bardzo.
Otwieram dyskusję.
Lista mówców nie jest zapełniona, nie ma tam żadnego nazwiska, wobec tego zamykam dyskusję.
Informuję, że głosowanie odbędzie się pod koniec posiedzenia Senatu.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziesiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o cudzoziemcach.
Sejm uchwalił tę ustawę na sto trzecim posiedzeniu 18 maja. 20 maja trafiła do Senatu i marszałek skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego.
Dziękuję panu ministrowi.
Komisja przygotowała swoje sprawozdanie po rozpatrzeniu ustawy.
Mamy je zawarte w druku nr 954A.
Na mównicę zmierza już pan senator Janusz Konieczny, sprawozdawca.
Senator Janusz Konieczny:
Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.
Panie i Panowie Senatorowie!
Mam zaszczyt przedstawić Wysokiej Izbie w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego sprawozdanie z posiedzenia tej komisji w sprawie ustawy o zmianie ustawy o cudzoziemcach, uchwalonej przez Sejm 18 maja 2005 r. w oparciu o projekt rządowy.
Ustawa dotyczy jednej kwestii. Nowelizuje przepis przejściowy ustawy o cudzoziemcach, określający ostateczny termin utworzenia Krajowego Systemu Informatycznego przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Aktualnie ustawa przewiduje, iż Krajowy System Informatyczny należy utworzyć do dnia 30 czerwca 2005 r. Proponowana nowelizacja przesuwa ten termin na dzień 31 grudnia 2006 r.
Zmiana tegoż terminu wynika ze zmiany koncepcji działania Systemu Informacyjnego Schengen, którego komponentem narodowym ma być Krajowy System Informatyczny. W ramach tworzonego Systemu Informacyjnego Schengen II poszerzono katalog gromadzonych danych o dane biometryczne oraz dokonano zmian technologicznych. Prace trwające nad SIS II skutkują opóźnieniami w tworzeniu KSI, stąd konieczność nowelizacji ustawy o cudzoziemcach w określonym zakresie.
Krajowy System Informatyczny to prowadzony w formie elektronicznej zbiór danych dla potrzeb kontroli granicznej, kontroli celnej, kontroli legalności pobytu cudzoziemców na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, a także na potrzeby innych postępowań lub umów międzynarodowych. Rezygnacja z konieczności tworzenia kopii krajowych całego SIS spowoduje znaczne obniżenie kosztów systemów narodowych. W okresie do 31 grudnia 2006 r. musi nastąpić wiele zmian legislacyjnych mających charakter dostosowawczy do prawa Unii Europejskiej. Środki finansowe na budowę KSI zostały zarezerwowane rozporządzeniem Rady Ministrów z 14 grudnia 2004 r. i nie wygasają z końcem roku budżetowego. Są one zabezpieczone w budżecie ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Wysoki Senacie, w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego wnoszę o uchwalenie ustawy o zmianie ustawy o cudzoziemcach bez poprawek. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Czy mamy pytania do pana senatora sprawozdawcy? Nie ma.
Pan senator Sztorc też nie pyta?
(Senator Józef Sztorc: Potem, do pana ministra.)
Dobrze, dziękuję.
(Senator Adam Biela: Jeżeli jest to konieczne, to do pana senatora Koniecznego...)
Przypominam, że ustawa była przedłożeniem rządowym, projekt tej ustawy. Do reprezentowaniem stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw wewnętrznych i administracji.
Witam występującego w jego imieniu pana Piotra Stachańczyka, prezesa Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców.
Czy na tym etapie pan minister chciałby zabrać głos?
(Prezes Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców Piotr Stachańczyk: Nie, Dziękuję, Panie Marszałku.)
Dziękuję.
Czy są pytania do pana ministra?
Senator Sztorc, proszę.
Senator Józef Sztorc:
Panie Marszałku, sprowokowany przez pana muszę zadać panu ministrowi pytanie, bo nie mam innego wyjścia.
Panie Ministrze, chcę zapytać o taką sprawę. Czy w te systemy informatyczne, o których mówił pan senator Konieczny, będą włączone polskie konsulaty? Na przykład ten we Lwowie? To jeden z największych konsulatów Polski na świecie, który wydaje chyba najwięcej wiz, są tam wieczne kolejki, wieczne problemy. Jak ma wyglądać tutaj współpraca tychże naszych zagranicznych placówek z krajem, z polskimi systemami informatycznymi? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Związek z ustawą jest tu bardzo luźny, ale może pan minister odpowie.
Prezes Urzędu
do spraw Repatriacji i Cudzoziemców
Piotr Stachańczyk:
W tej chwili Ministerstwo Spraw Zagranicznych prowadzi prace polegające na informatyzacji placówek, a przede wszystkim na zapewnieniu łączności informatycznej z placówkami. Jest to niezbędne, dlatego że po wejściu do systemu SIS, a także do systemu wizowego Unii, będą te informacje o wydawanych wizach oraz o składanych aplikacjach przesyłane do Polski i konsultowane wewnątrz kraju, a także z innymi partnerami w ramach Unii Europejskiej. Według planów Ministerstwa Spraw Zagranicznych z największymi placówkami, wydającym najwięcej wiz, taki system informatycznej łączności powinien być dokończony do końca roku bieżącego, a najpóźniej w pierwszym kwartale roku przyszłego.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję bardzo.
Czy są dalsze pytania? Nie stwierdzam tego. Dziękuję.
(Głos z sali: Jest, jest pytanie.)
Jest jeszcze pytanie.
Pani senator Anna Kurska, proszę bardzo.
Senator Anna Kurska:
Chciałam zapytać, Panie Ministrze, czy przesunięcie tego terminu już się nie powtórzy. Czy jest to ostatnie, powiedzmy, takie działanie, że zamiast 30 czerwca 2005 r. ten system informatyczny wejdzie w życie 31 grudnia 2006 r.? I czym jest podyktowana ta zmiana terminu?
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Proszę bardzo.
Prezes Urzędu
do spraw Repatriacji i Cudzoziemców
Piotr Stachańczyk:
Zmiana terminu podyktowana jest tym, tak jak mówił pan senator sprawozdawca, że na poziomie Unii Europejskiej, przede wszystkim tam, nastąpiły zmiany koncepcji co do zawartości SIS II, a także poważne opóźnienia w procedurach przetargowych, wynikające... Tam były protesty co do przetargów, zmieniono specyfikacje itd. A ponieważ my, robiąc ten system, przynajmniej jeśli chodzi o jego centralę, dostosowujemy go do wymogów unijnych, to również my musieliśmy opóźnić część prac. To oczywiście nie oznacza, że nie trwają żadne prace, bo zarówno Straż Graniczna, jak i Policja, a także Urząd do spraw Repatriacji i Cudzoziemców budują systemy, które następnie, złączone w całość, pozwolą współpracować z Systemem Informatycznym Schengen. Tak więc wygląda na to, według sytuacji na dzień dzisiejszy, iż jest to ostatnie przeniesienie, zwłaszcza że chcemy zniesienia granic wewnętrznych w roku 2007. Żeby to mogło nastąpić, na początku roku 2007, kiedy ruszy unijny system, SIS II, nasz system musi być gotowy do podłączenia do tamtego systemu. Dziękuję.
Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:
Dziękuję.
Czy są dalsze pytania? Nie stwierdzam tego. Dziękuję bardzo.
Otwieram dyskusję.
Lista mówców pusta.
Zamykam dyskusję.
Dziękuję, Panie Ministrze.