(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Jolanta Danielak)

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Pan senator Bargieł prosi o głos. Bardzo proszę...

Przepraszam bardzo, pan senator Bargieł występuje jako sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej.

Bardzo proszę.

Senator Janusz Bargieł:

Miałem być pierwszy, ale koledze się spieszyło, w związku z tym, że tak powiem, odstąpiłem mu miejsce.

Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie i Panowie Senatorowie!

Mam zaszczyt zarekomendować państwu w imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej ustawę o klasyfikacji drewna surowego nieobrobionego.

Ustawa ta została, jak to mówił mój przedmówca, uchwalona przez Sejm 31 marca. Zawarta jest w drukach sejmowych nr 2583, do druku 2583 oraz nr 2678, w druku senackim nr 648, a sprawozdania - w drukach nr 648A i 648B.

Ustawa ma na celu implementację dyrektywy Rady z dnia 23 stycznia 1968 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich, dotyczących klasyfikacji drewna nieobrobionego.

Ustawa reguluje klasyfikację drewna surowego nieobrobionego przeznaczonego do obrotu handlowego jako "klasyfikowane EEC". W tytule ustawy oraz w jej przepisach posłużono się pojęciem "drewno surowe nieobrobione", co jest zgodne z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług. Klasyfikacja drewna według zasad określonych w ustawie będzie dobrowolna, jednocześnie dopuszczalne będzie klasyfikowanie drewna według innych kryteriów i metod. Dokonujący obrotu handlowego drewnem surowym nieobrobionym, decydując się na obrót drewnem klasyfikowanym jako EEC, będzie musiał jednak dokonywać tej klasyfikacji według zasad i metod określonych w ustawie.

Komisja zebrała się w dniu 7 kwietnia 2004 r., rozpatrzyła ustawę i wnosi do niej jedną poprawkę. W art. 13 w pkcie 2 wyrazy "art. 11 pkt 1-4" zastępuje się wyrazami "art. 11 ust. 1 pkt 1-4".

Panie i Panowie Senatorowie, Pani Marszałek, w imieniu komisji proszę o przyjęcie ustawy wraz z proponowaną poprawką. Dziękuję, Pani Marszałek.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytania do senatorów sprawozdawców.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Włodzimierz Łęcki:

Pani Marszałek, Panie i Panowie Senatorowie, ja mam generalną wątpliwość. W tej chwili zgłaszam pytanie, ale jeśli nie otrzymam na nie odpowiedzi, to zabiorę głos w dyskusji. Czy w ogóle materia, która jest przedstawiona w ustawie o klasyfikacji drewna surowego nieobrobionego, nadaje się do ustawy? Jest drewno surowe obrobione, są kamienie obrobione i nieobrobione. Czy my nie zaśmiecimy puli ustaw normatywami, które powinny być zawarte w normach? Ja przeczytałem tytuł i przeczytałem całą ustawę. To jest typowy materiał na normę. Czy Wysokie Komisje zastanawiały się nad odrzuceniem tej ustawy? Może to może być niebezpieczny precedens. Wobec tego, iż normy nie są w tej chwili obowiązujące, poszczególne gremia handlowe mogą zarzucić nas takimi projektami.

Krótkie pytanie: czy zastanawiano się nad tym, czy ta materia nadaje się na ustawę? Dziękuję.

(Senator Janusz Bargieł: Jeżeli można, Pani Marszałek.)

Bardzo proszę, pan senator Bargieł.

Senator Janusz Bargieł:

Padały na posiedzeniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej takie właśnie pytania, były porównania, mówiono, że są też kamienie szlachetne i nieobrobione, mówiono, że to może spowodować... Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej omawiała to jednak pod kątem implementacji do przepisów unijnych i takimi zagadnieniami głównie się zajmowała, choć takie wątpliwości, o jakich pan senator tutaj mówi, pojawiły się. No chyba, że na posiedzeniu komisji rolnictwa... Jeżeli pan senator Izdebski byłby uprzejmy ewentualnie... Liczyliśmy na to, że tam ta sprawa  będzie głębiej omawiana.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy pan senator Izdebski chciałby coś powiedzieć w tej kwestii? Bardzo proszę.

Senator Sławomir Izdebski:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Nie mam nic do dodania - mam identyczne zdanie, jak senator Bargieł.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Czy są jeszcze pytania do senatorów sprawozdawców? Nie ma... Ponowne pytanie, tak?

(Senator Włodzimierz Łęcki: Nie, nie, ja do dyskusji chciałbym się zapisać.)

Dziękuję bardzo.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy, a do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister środowiska. Witam bardzo serdecznie na naszych obradach podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska, pana ministra Andrzeja Mizgajskiego. Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu chciałabym zapytać, czy przedstawiciel rządu chce zabrać głos i przedstawić stanowisko rządowe związane z omawianą ustawą.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska Andrzej Mizgajski: Tak.)

Bardzo proszę, Panie Ministrze.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska Andrzej Mizgajski:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

Przedstawiciel rządu jest stremowany, bo od dwóch tygodni jest podsekretarzem stanu i pierwszy raz występuje...

(Wicemarszałek Jolanta Danielak: Tym bardziej się cieszymy, że nasza Izba jest pierwszą, która ma okazję pana gościć, i liczymy, że ten pana debiut w parlamencie zaczyna się dobrze, bo w Senacie.)

Będę się starał.

Co do poprawek zgłoszonych w czasie posiedzeń komisji rząd nie zgłasza uwag, one były przedyskutowane, przyjęliśmy je po dyskusji.

Jeśli chodzi o uwagę pana senatora Łęckiego, to chciałbym zauważyć, że ta ustawa jest wprowadzeniem do polskiego systemu prawnego starawej już dyrektywy EWG z roku 1968, która wymaga od państw członkowskich wdrożenia jej właśnie w takim zakresie, w jakim to zostało zrobione w ustawie. I ta ustawa nie wykracza niczym poza te zapisy, które znajdują się w dyrektywie.

Odrębną jednak rzeczą i myślę, że dyskusyjną, jest miejsce umieszczenia tych zapisów. Otóż tutaj teoretycznie były dwie możliwości. Jedna z nich to stosowna nowelizacja ustawy o lasach, a druga to skonstruowanie oddzielnej, małej ustawy o charakterze technicznym. Rząd zdecydował się na tę drugą ewentualność, biorąc pod uwagę fakt, że ruszenie ustawy o lasach byłoby przedsięwzięciem wymagającym znacznie więcej czasu i naruszającym logikę tej ustawy, która generalnie zajmuje się biologicznymi aspektami leśnictwa. Stąd takie rozstrzygnięcie rządu i stąd to przedłożenie. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Panie Ministrze.

Proszę pozostać przy mównicy, bowiem zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu senatorowie mogą kierować zapytania do ministra. Czy pojawiły się pytania związane z ustawą i ktoś z państwa senatorów pragnie je zadać panu ministrowi? Nie ma zgłoszeń.

Dziękuję serdecznie, Panie Ministrze.

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska Andrzej Mizgajski: Dziękuję.)

Otwieram dyskusję.

Przypominam o wymogach regulaminowych dotyczących czasu przemówienia senatorów, o konieczności zapisywania się do głosu u senatora prowadzącego listę mówców, a przede wszystkim o obowiązku składania podpisanych wniosków legislacyjnych do marszałka Senatu. Wnioski te muszą być złożone na piśmie do zamknięcia dyskusji nad daną ustawą.

Przypominam też, że połączone komisje będą rozpatrywały tylko te wnioski, które zostały zgłoszone do zamknięcia dyskusji na piśmie do marszałka Senatu.

Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Włodzimierza Łęckiego.

Senator Włodzimierz Łęcki:

Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!

Pierwsze słowa skieruję do pana ministra, którego znam osobiście i wysoko cenię jego wiedzę. To jego wahanie sprawiło, że stoję tu i zabieram głos w dyskusji i że zgłoszę wniosek. To samo zresztą wynika z odpowiedzi moich zacnych kolegów senatorów sprawozdawców, którzy też, choć może w mniej zdecydowany sposób, mają wątpliwości, czy taka ustawa w ogóle powinna być.

Nie będę powtarzał tego, co mówiłem w zapytaniu, pani marszałek była łaskawa pozwolić mi na rozszerzenie pytania i tam przedstawiłem swoje wątpliwości. Prawo generalnie ma regulować stosunki międzyludzkie - takie jest generalne założenie prawa - zaś sprawy atestacji rzeczy technicznych powinny regulować i regulują normy. Nasze prawodawstwo na dzień dzisiejszy niestety zwolniło nas z obowiązku stosowania norm - teraz będziemy wchodzili na etap tak zwanych norm zintegrowanych, europejskich - ale normy regulują parametry wszelkich wyrobów technicznych. To, co nam przedstawiono w ustawie o klasyfikacji drewna surowego, jest typowym materiałem nadającym się na normę, a nie na ustawę. Być może, że jestem w błędzie, ale bardzo proszę Wysokie Komisje o ponowne przeanalizowanie sprawy. Aby komisje do tego zmobilizować, jak również przedstawiciela rządu, stawiam wniosek o odrzucenie tej ustawy. Bardzo proszę. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Czy ktoś z państwa senatorów chce jeszcze zabrać głos w dyskusji? Nie ma zgłoszeń.

Informuję, że lista mówców została wyczerpana.

Dla porządku informuję państwa senatorów, że swoje przemówienie w dyskusji do protokołu złożył pan Tadeusz Bartos.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

W trakcie dyskusji zostały zgłoszone wnioski o charakterze legislacyjnym, dlatego zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie wspólnego sprawozdania w tej sprawie.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o klasyfikacji drewna surowego nieobrobionego zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Dziękuję, Panie Ministrze, za to, że był pan uprzejmy nam towarzyszyć podczas tego punktu.

A my przechodzimy do kolejnego punktu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu osiemnastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o środkach żywienia zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na siedemdziesiątym drugim posiedzeniu 2 kwietnia 2004 r., a do Senatu przekazana 5 kwietnia bieżącego roku. Marszałek Senatu 6 kwietnia 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 662, a sprawozdania komisji w drukach nr 662A i 662B.

Proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, pana senatora Janusza Bargieła, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Janusz Bargieł:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie i Panowie Senatorowie!

Mam zaszczyt w imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej zarekomendować państwu ustawę o zmianie ustawy o środkach żywienia zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 2 kwietnia 2004 r. i tak, jak pani marszałek była uprzejma powiedzieć, jest zamieszczona w drukach senackich nr 662A i 662B.

Komisja zebrała się w dniu 7 kwietnia i rozpatrzyła tę ustawę. Celem ustawy jest dostosowanie przepisów krajowych do wymagań Unii Europejskiej w zakresie wytwarzania i wprowadzania do obrotu pasz leczniczych, urzędowej kontroli żywienia zwierząt i pasz leczniczych oraz kontroli granicznej pasz, dodatków paszowych, premiksów i pasz leczniczych.

Ustawa wdraża do prawa polskiego siedem aktów prawa Unii Europejskiej, a w szczególności Dyrektywę Rady 95/53/WE z dnia 25 października 1995 r. ustalającą zasady dotyczące organizacji urzędowych inspekcji w zakresie żywienia zwierząt oraz Dyrektywę Komisji 98/68/WE z dnia 10 września 1998 r. ustanawiającą dokument wzorcowy określony w art. 9 ustawy ust. 1 Dyrektywy Rady 95/53/EWG i niektóre reguły kontroli przy wprowadzaniu do Wspólnoty pasz z państw trzecich oraz Dyrektywę Rady 90/167/EWG z dnia 26 marca 1990 r. ustanawiającą warunki przygotowania, wprowadzenia do obrotu i użycia pasz leczniczych we Wspólnocie.

Ustawa reguluje ogólne warunki wprowadzenia pasz leczniczych do obrotu i udzielania zezwoleń na prowadzenie działalności w tym zakresie. Większość kwestii dotyczących produkcji, warunków przechowywania, wprowadzania do obrotu, sposobu znakowania i transportowania pasz leczniczych została przekazana do uregulowania w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy delegacją zawartą w art. 6 ust. 4.

Pani Marszałek, Panie i Panowie Senatorowie, w imieniu komisji proszę o przyjęcie ustawy bez poprawek. Dziękuję, Pani Marszałek.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję, Panie Senatorze.

Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pana senatora Mariana Kozłowskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Marian Kozłowski:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

W zasadzie mój przedmówca powiedział wszystko, w związku z czym ja ograniczę się do konkluzji. Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi po dyskusji w dniu 8 kwietnia bieżącego roku dotyczącej ustawy uchwalonej przez Sejm w dniu 2 kwietnia bieżącego roku, druk senacki nr 662, wprowadza jedną poprawkę, druk senacki nr 662B, i wnosi, by Wysoki Senat raczył przyjąć załączony projekt uchwały wraz z tą poprawką. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu senatorowie mogą kierować pytania do senatorów sprawozdawców.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zaadresować jakieś pytanie do senatorów sprawozdawców? Nie ma pytań. Dziękuję serdecznie.

(Senator Marian Kozłowski: Dziękuję.)

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister rolnictwa i rozwoju wsi. A ja serdecznie witam na naszym posiedzeniu sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pana ministra Józefa Pilarczyka.

Czy pan minister będzie uprzejmy przedstawić stanowisko rządowe w sprawie rozpatrywanej ustawy? Tak.

Zapraszam pana do mównicy.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Józef Pilarczyk:

Pani Marszałek! Wysoki Senacie!

Do informacji, które przekazali senatorowie sprawozdawcy, chciałbym dodać tylko to, że ta ustawa przede wszystkim wprowadza nowe regulacje dotyczące wytwarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania pasz leczniczych, a także wprowadza nowe regulacje dotyczące urzędowej kontroli środków żywienia zwierząt i pasz leczniczych.

Pragnę zwrócić uwagę państwa senatorów na jeden istotny fakt: nadzorem nad produkcją i kontrolą w obrocie będzie zajmować się teraz Inspekcja Weterynaryjna, Do tej pory było to uregulowane w ten sposób, że zajmowała się tym również Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych. To działanie zostało podjęte przez rząd w trosce o ograniczenie liczby kontroli prowadzonych w podmiotach produkujących paszę, jak i ograniczenie kontroli inspekcji na zewnętrznych granicach Unii Europejskiej.

W ustawie tej wprowadzono również wiele uzupełnień i doprecyzowań niektórych definicji tak, ażeby były zgodne z prawem wspólnotowym i w przyszłości nie nastręczały nieporozumień interpretacyjnych.

Chciałbym poinformować, że rząd ma odmienne zdanie - wyjątkowo - od stanowiska komisji rolnictwa w odniesieniu do zgłoszonej poprawki. Otóż poprawka zgłoszona przez senacką komisję rolnictwa dotyczy zmiany dziewiątej do ustawy o środkach żywienia zwierząt i polega na zastąpieniu słów "z zastrzeżeniem art. 38a ust. 1 i 2" na słowa "na warunkach określonych w art. 38 a ust. 1 i ust. 2". Pozornie wydaje się, że jest to istotna zmiana, że zmienia sens całej regulacji, ale po przeanalizowaniu jej, również przez obsługę prawną Ministerstwa Rolnictwa, potwierdzam, że jednak ta zmiana jest w zasadzie gramatyczna. I z uwagi na to, że jest to tylko jedna zmiana, jedna propozycja, prosiłbym Wysoką Izbę o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję, Panie Ministrze.

Proszę o pozostanie przy mównicy, bowiem senatorowie mogą kierować do pana ministra pytania związane z ustawą.

Pan senator Pawełek, bardzo proszę.

Senator Kazimierz Pawełek:

Dziękuję, Pani Marszałek.

W art. 2 ust. 3 dotyczącym materiałów paszowych mówi się o tym, że są to produkty pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego występujące w stanie naturalnym, świeże lub konserwowane, albo przetworzone, służące do karmienia zwierząt. I w tym miejscu wypisz wymaluj rysuje się niebezpieczeństwo, że słynna mączka kostna służąca do żywienia czy też dodatku do pasz dla rogacizny mieści się w tym pojęciu. Wprawdzie art. 44m mówi o tym, co się stanie, jeśli zachoruje zwierzę albo człowiek, tylko że kiedy człowiek zostanie zarażony, to już jest post factum. Więc w tym kontekście należy tylko, Panie Ministrze, życzyć amatorom wołowiny smacznego. Dziękuję, Pani Marszałek.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję serdecznie.

Panie Ministrze, czy byłby pan uprzejmy odnieść się do tego pytania?

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Józef Pilarczyk:

Pani Marszałek! Wysoki Senacie! Panie Senatorze!

Otóż to są generalne regulacje i generalne definicje dotyczące samej ustawy. I prawdą jest, że w definicji materiału paszowego, właśnie w art. 2 pkt 3, mieszczą się również mączki mięsno-kostne, oczywiście pochodzenia zwierzęcego. Dopuszczenie do obrotu następuje jednak, na podstawie upoważnienia ustawowego, w drodze rozporządzenia i takie rozporządzenie w tym zakresie zostało wydane, obowiązuje. Tak że w generalnych uregulowaniach, szczególnie w odniesieniu do słowniczka, taka definicja powinna być. W szczegółowym rozporządzeniu jednak, na podstawie upoważnienia ustawowego, minister zakazał stosowania w żywieniu tych materiałów paszowych. Tak więc definicja nie ma wpływu na to, co w żywieniu zwierząt jest stosowane, bowiem jest ona bardzo szeroka. Według szczegółowych uregulowań zaś mączek mięsno-kostnych stosować nie można.

Powiem tylko to, że kiedy w wyniku badań i analiz stopnia zagrożenia wynikającego z żywienia mączkami mięsno-kostnymi zniesiony zostanie przez międzynarodową komisję weterynaryjną zakaz stosowania mączek, zostanie zmienione tylko rozporządzenie i mączki mięsno-kostne będą mogły być stosowane w żywieniu. Przypomnę, że tu chodzi o to, przynajmniej do tej pory tak to stosowaliśmy w Polsce, że mączkami pochodzącymi od trzody chlewnej, z odpadów poubojowych trzody chlewnej, żywiony był drób, a mączkami pochodzącymi z odpadów poubojowych drobiu mogła być żywiona trzoda chlewna. W żadnym zakresie zaś, z uwagi na BSE, nie mogło być żywione bydło jakimikolwiek mączkami mięsno-kostnymi ani również nie mogły być wytwarzane mączki mięsno-kostne w celach paszowych z produktów poubojowych pochodzących od bydła.

Dlatego też szeroka definicja materiałów paszowych musi obejmować wszystko, co jest możliwe. Szczegółowe regulacje są w chwili obecnej, przy takim stopniu zagrożenia konieczne. Nie ulega wątpliwości, że mączki mięsno-kostne pochodzenia drobiowego czy trzodowego nie stanowią zagrożenia, a zakaz jest wprowadzony tylko po to, żeby w gospodarstwie czy w mieszalni nie pomieszać, nie zastosować na przykład mączki mięsno-kostnej do żywienia bydła, o co w gospodarstwie czy mieszalni jest bardzo łatwo. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Panie Ministrze.

Czy są dalsze pytania do pana ministra?

Dziękuję.

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Józef Pilarczyk: Dziękuję bardzo.)

Otwieram dyskusję.

I od razu stwierdzam, Panie i Panowie Senatorowie, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do głosu.

Tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

Stwierdzam, że senatorowie nie zgłaszali wniosków o charakterze legislacyjnym.

I w związku z tym, że komisje przedstawiły różne stanowiska, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi o ustosunkowanie się do przedstawionych wniosków i przygotowanie wspólnego sprawozdania w tej sprawie.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o środkach żywienia zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Dziękuję panu ministrowi, dziękuję osobom towarzyszącym.

Przechodzimy do kolejnego punktu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziewiętnastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wyrobach stosowanych w medycynie weterynaryjnej.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na siedemdziesiątym drugim posiedzeniu 31 marca 2004 r., a do Senatu została przekazana 1 kwietnia bieżącego roku. Marszałek Senatu 2 kwietnia 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 649, a sprawozdania komisji w drukach nr 649A i 649B.

Proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, pana senatora Andrzeja Wielowieyskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Andrzej Wielowieyski:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej rozpatrzyła ustawę z druku nr 649 o wyrobach stosowanych w medycynie weterynaryjnej. Założeniem tej ustawy jest usystematyzowanie regulacji prawnych związanych z wyrobami stosowanymi w medycynie weterynaryjnej, dokonanie transpozycji dyrektywy unijnej do polskiego prawodawstwa, a także zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich, zwłaszcza w sprawie sprzętu elektromedycznego stosowanego w medycynie i weterynarii.

Właściwie ustawa podejmuje trzy sprawy. Mówi ona mianowicie, po pierwsze, o procedurach wprowadzania do obrotu i używania wyrobów stosowanych w medycynie, także sprawdzania tego przez Państwowy Instytut Weterynaryjny. Po drugie, chodzi o zasady nadzoru nad wprowadzaniem ich do obrotu i używania, chodzi o kontrolę sprawowaną przez prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. I wreszcie chodzi o sposób rejestru tych wyrobów i podmiotów odpowiedzialnych za ich wprowadzanie do obrotu, czyli wytwórców, importerów i tych, którzy się trudnią handlem.

Moja komisja przyjęła ten projekt ustawy i proponuje wyłącznie jedną poprawkę o charakterze legislacyjno-redakcyjnym. Poprawki przedstawione przez, że tak powiem, bratnią komisję dotyczą też spraw redakcyjno-legislacyjnych. Jeżeli chodzi o sprawy zasadnicze, ustawa sejmowa nie budzi zastrzeżeń. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję, Panie Senatorze.

I proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pana senatora Tadeusza Bartosa, o zabranie głosu i przedstawienie stanowiska komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Tadeusz Bartos:

Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie! Wysoka Izbo!

Mam zaszczyt przedstawić w imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi sprawozdanie komisji z obrad nad ustawą o wyrobach stosowanych w medycynie weterynaryjnej, druk senacki nr 649.

Szanowni Państwo, podstawowym celem ustawy jest usystematyzowanie zagadnień dotyczących regulacji prawnych związanych z wyrobami stosowanymi w medycynie weterynaryjnej oraz dostosowanie polskiego prawodawstwa do dyrektywy unijnej nr 84/539/EWG z dnia 17 września 1984 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstwa państw członkowskich odnoszącego się do sprzętu elektromedycznego stosowanego w medycynie lub weterynarii. W tym celu ustawa określa procedurę wprowadzenia do obrotu i do używania wyrobów stosowanych w medycynie weterynaryjnej, zasady nadzoru nad ich wprowadzaniem do obrotu i do używania oraz sposób prowadzenia rejestru tych wyrobów i podmiotów odpowiedzialnych za ich wprowadzenie.

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi na posiedzeniu w dniu 8 kwietnia 2004 r. postanowiła wprowadzić do ustawy sześć poprawek, które zawarte są w druku senackim nr 649B. Poprawki pierwsza, druga, czwarta, piąta i szósta są to poprawki uściślające, doprecyzowujące przepisy. Jeżeli zaś chodzi o poprawkę trzecią, to dotyczy ona art. 7. W tym artykule został określony termin, w którym Państwowy Instytut Weterynaryjny w Puławach jest zobowiązany do wydania stosownych opinii. Podany tu termin wyrażony jest w dniach - "120 dni". Zdaniem komisji jego prawidłowe wyliczanie może nastręczać w praktyce pewnych trudności. Dlatego komisja uważa, że przejrzystsze będzie wyrażenie tego terminu w miesiącach, i proponuje zapis: po upływie czterech miesięcy.

Wysoka Izbo, w imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi...

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy ja mogę prosić, ażeby pan senator Jurgiel wyszedł z tym telefonem komórkowym poza salę obrad?

Senator Tadeusz Bartos:

Wysoka Izbo, w imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi proszę o przyjęcie ustawy wraz z przedstawionymi poprawkami. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję serdecznie, Panie Senatorze.

Panie i Panowie Senatorowie, zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać do senatorów sprawozdawców pytania związane z ustawą.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zaadresować takie pytanie do sprawozdawców? Nie ma zgłoszeń.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy, a do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia.

Serdecznie witam na sali obrad zastępcę głównego inspektora sanitarnego kraju, pana Seweryna Jurgielańca, witam prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, pana Michała Pirożyńskiego, i towarzyszące im osoby.

I pytam: czy przedstawiciele rządu chcą zabrać głos i przedstawić stanowisko rządu w sprawie rozpatrywanej ustawy?

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Józef Pilarczyk: Dziękuję bardzo.)

Dziękuję.

Niemniej jednak, zgodnie z regulaminem, senatorowie mogą adresować do przedstawicieli rządu pytania związane z ustawą.

Czy są takie pytania? Nie ma pytań.

Otwieram dyskusję.

I od razu stwierdzam, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do głosu.

Tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

W trakcie dyskusji senatorowie nie zgłosili wniosków o charakterze legislacyjnym, ale komisje przedstawiły różne poprawki. Tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, proszę Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie wspólnego sprawozdania w tej sprawie.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o wyrobach stosowanych w medycynie weterynaryjnej zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Serdecznie dziękuję przedstawicielom rządu. Rozumiem, że swoje stanowisko będziecie państwo mogli porównać ze stanowiskiem komisji podczas posiedzenia komisyjnego.

A my przechodzimy do kolejnego punktu, który jest już dwudziestym punktem porządku obrad.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dwudziestego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wyrobach medycznych.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na siedemdziesiątym drugim posiedzeniu 2 kwietnia 2004 r., a do Senatu została skierowana 5 kwietnia 2004 r. Marszałek Senatu 6 kwietnia 2004 r., na podstawie art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 669, a sprawozdanie komisji w druku nr 669A.

Bardzo proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, panią senator Krystynę Sienkiewicz, o zabranie głosu i przedstawienie stanowiska komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Pani Senator.

Senator Krystyna Sienkiewicz:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

W dużym pośpiechu i bez możliwości głębszej refleksji przyszło Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia rozpatrywać ustawę o wyrobach medycznych. Ten nasz dyskomfort mocno był złagodzony przez udział, liczny udział, przedstawicieli rządu, merytorycznych przedstawicieli, jak rzadko, oraz liczną reprezentację osób związanych z produkcją, obrotem, stosowaniem wyrobów medycznych.

A jest to rynek i obszar ogromny i bardzo trudny dla polskiego wytwórcy. Zgodnie z ustawą bowiem wytwórca polski będzie musiał przeprowadzić badania kliniczne dla każdego wyrobu medycznego - przytaczam za pismem dyrektora generalnego izby Polmed - nawet dla łóżka szpitalnego, lampy operacyjnej, wózka inwalidzkiego, szpatułki czy pęsetki. Reguluje to art. 30 ustawy. Zastosowane dyrektywy - wymienione są na stronie 1 ustawy, proszę więc wybaczyć, nie będę ich wymieniać - zakładają konieczność oceny klinicznej wszystkich klas wyrobów medycznych, a być może nawet te zasady zostały w Polsce zaostrzone, naszym zwyczajem, bo zawsze musimy być jeszcze lepsi, lepsi niż dobrzy. W tym przypadku jednak należy zgodzić się z taką zasadą, gdyż nawet wyroby proste, wydawałoby się zupełnie proste, mogą być w pewnych okolicznościach niebezpieczne dla pacjenta, personelu medycznego i osób trzecich na terytorium Polski i państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej - pewnie na całym globie też, ale ta ustawa ma ograniczony zakres terytorialny. Tak więc nawet wyroby klasy I i IIa muszą być poddane ocenie klinicznej.

Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia zaproponowała złagodzenie tego przepisu - ujęte jest to w poprawce dwunastej do art. 30. My proponujemy, by ocena kliniczna wyrobu medycznego do różnego przeznaczenia i aktywnego wyrobu medycznego do implantacji była wykonywana na podstawie: danych uzyskanych z właściwego aktualnie dostępnego piśmiennictwa naukowego dotyczącego przewidzianego wykorzystania wyrobu i zastosowania technik, pisemnego opracowania zawierającego krytyczną ocenę tych zestawionych danych lub na podstawie wyników badań klinicznych wykonywanych zgodnie z przepisami ustawy. Chodziło o to, by naszym wytwórcom, naszym użytkownikom ułatwić konkurencję z tymi zagranicznymi firmami, które przyjadą z gotową opinią renomowanej kliniki.

Ustawa o wyrobach medycznych jest ściśle powiązana z prawem farmaceutycznym, niektóre ich definicje są jednobrzmiące. Ustawa ta jest trudna merytorycznie. Dotyczy poza tym dochodowego interesu, a jednocześnie sfery etyki, bioetyki badań klinicznych. Ustawa ta definiuje wprowadzenie do obrotu i używania wyrobów medycznych.

Z chwilą wejścia jej w życie traci moc całkiem jeszcze świeża ustawa, bo uchwalona 27 lipca 2001 r. Jest to zupełnie nowy przepis prawny dostosowujący nas do traktatu akcesyjnego. Zgodnie zatem z regulacjami prawnymi Unii Europejskiej w zakresie wyrobów medycznych zostały rozdzielone, odrębnie potraktowane i uregulowane zagadnienia dotyczące wymagań zasadniczych, procedur oceny zgodności wyrobów medycznych, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro i aktywnych wyrobów medycznych do implantacji.

Ustawa określa, jak już mówiłam, wymagania zasadnicze - jest temu poświęcony specjalny rozdział. Ponadto określa: klasyfikację i kwalifikację, ocenę zgodności i badania kliniczne tych wszystkich kategorii wyrobów, które wcześniej wymieniłam, sposób rejestru wytwórców i wyrobów, zasady i tryb powoływania jednostek notyfikacyjnych oraz organy właściwe w tych sprawach.

Choć jest to bardzo skomplikowane, to po wczytaniu się w tę ustawę, w jej przepisy wykonawcze, a następnie po spełnieniu wymagań dotyczących wytwarzania wyrobów, wprowadzania ich do obrotu i używania na zasadach unijnych, polscy rodzimi wytwórcy będą mieli możliwość wprowadzenia swoich wyrobów na obszar Unii Europejskiej, zaś polscy użytkownicy będą mieli gwarancję bezpieczeństwa zunifikowaną z gwarancjami Wspólnoty Europejskiej.

Obecność na posiedzeniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawicieli Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej Wyrobów Medycznych "Polmed", Izby Producentów i Dystrybutorów Diagnostyki Laboratoryjnej i ich merytoryczne uzasadnienia skłoniły nas do zaproponowania poprawki do art. 92, która jest ostatnią poprawką w naszym sprawozdaniu, w druku nr 669A. Gdyby bowiem pozostawić ten artykuł bez uzupełnienia o dodany przez nas ustęp, nie byłoby nawet króciutkiego okresu na sprzedaż wyrobów medycznych bez znaku CE, które już są w obrocie w hurtowniach, aptekach czy u dystrybutorów.

Dzień 1 maja 2004 r., oprócz święta majowego, oprócz imienin Józefa robotnika, oprócz świątecznego radosnego wejścia do Unii Europejskiej, byłby dniem, od którego wszystkie te wyroby nie mogłyby być wprowadzone do użytkowania, do sprzedaży. I byłaby grupa osób bardzo smutnych, nam też byłoby smutno, gdybyśmy naszym rodzimym wytwórcom tego nie umożliwili. Naraziłoby to polskich przedsiębiorców na duże straty.

Notyfikację w Polsce będą prowadzić dwie jednostki powołane w chwili wejścia do Unii Europejskiej, bo taka jest procedura: notyfikacji dokonuje po autoryzacji wydanej przez ministra zdrowia Komisja Europejska, do której wniosek o notyfikację składa minister gospodarki. Czyli - dwutorowo, jest dwóch ministrów, ale trafia to do Komisji Europejskiej.

Jakie to są jednostki? Otóż będzie to Polskie Centrum Badań i Certyfikacji oraz Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.

Zaproponowane przez Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia poprawki mają różny charakter, między innymi merytoryczny - definicja badacza, zmiana treści art. 30, art. 51 czy art. 92. Ale są to również zmiany redakcyjne, uściślające. Jest ich razem dwadzieścia pięć.

Ustawa wraz z poprawkami, o ile Wysoka Izba podzieli nasz pogląd, przyniesie efekt w postaci maksymalnej ochrony pacjentów, personelu medycznego, przed działaniami niepożądanymi - te działania są również w ustawie bardzo szczegółowo opisane - przed awariami, błędami przy stosowaniu wyrobów medycznych, niewłaściwą eksploatacją i niewłaściwym przechowywaniem tych wyrobów.

W Sejmie ustawa uzyskała 354 głosy za przy tylko 2 przeciw.

Proszę zatem Wysoką Izbę w imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia o przyjęcie uchwały z druków nr 669 i 669A. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję serdecznie, Pani Senator.

Pragnę panią zapewnić, że zrobimy wszystko, żeby nie było smutno. Wczoraj Sejm i posłowie bardzo się starali, żeby nie było smutno w Sejmie, dzisiaj my się tu postaramy przyjąć ustawę, żeby też nie było smutno.

Serdecznie zachęcam państwa senatorów, żeby adresowali pytania w związku z ustawą do pani senator sprawozdawcy.

Czy są takowe pytania? Mimo zachęty nie ma.

Dziękuję serdecznie pani senator.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy, a do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia.

Ponownie, tym razem przy tej ustawie, witam pana Michała Pirożyńskiego, prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.

I zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu pytam, czy przedstawiciel rządu chce zabrać głos i przedstawić stanowisko rządowe w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę.

Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych
Michał Pirożyński:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Chciałbym podziękować za umożliwienie właściwie tylko i wyłącznie skomentowania jednej informacji. Art. 92 - upoważnia mnie do tego stwierdzenia stanowisko zarówno rządu, jak i UKIE - jest sprzeczny z zapisem traktatu akcesyjnego. Ja muszę to powiedzieć, dlatego że te zapisy, które są tutaj zaproponowane, stoją w sprzeczności z traktatem. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję serdecznie.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zaadresować pytania do przedstawiciela rządu? Nie ma zgłoszeń.

Otwieram dyskusję.

I jednocześnie stwierdzam, że nikt z państwa senatorów nie wyraził woli zabrania głosu w dyskusji.

Tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o wyrobach medycznych zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Dziękuję serdecznie przedstawicielom rządu, że byli uprzejmi towarzyszyć nam podczas omawiania tego punktu porządku obrad.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dwudziestego pierwszego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektórych innych ustaw.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na siedemdziesiątym drugim posiedzeniu 2 kwietnia 2004 r., a do Senatu została przekazana 5 kwietnia bieżącego roku. Marszałek Senatu 6 kwietnia 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr  663, a sprawozdania komisji - w drukach nr 663A i 663B.

Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, panią senator Krystynę Sienkiewicz, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Pani Senator.

Senator Krystyna Sienkiewicz:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Wysoka Izbo!

Myślę, że nawet ten zgrzyt ze stwierdzeniem przed chwilą przedstawiciela rządu, iż nie jest to zgodne z traktatem akcesyjnym, tej atmosfery pracy, która towarzyszy naszej Izbie, w odróżnieniu od "izby swarliwej", nie wprowadził jakiegoś dysonansu, ponieważ to był projekt rządowy, w związku z czym rząd miał szansę wycofać się, a my swoje stanowisko wyrazimy w głosowaniu.

Ale przechodzę do tego punktu, do którego przywołała mnie pani marszałek. Ustawa z druku nr 663 jest adresowana do wielotysięcznej i znaczącej grupy społeczno-zawodowej pielęgniarek, położnych, lekarzy, lekarzy dentystów i farmaceutów.

W Sejmie w stosunku do przedłożenia rządowego dokonano wielu poprawek, a mimo to ten akt prawny wywołuje gorący opór środowiska pielęgniarek i położnych. W tym środowisku dominuje poczucie krzywdy z powodu traktatu akcesyjnego eliminującego pielęgniarki będące absolwentkami liceów medycznych oraz z powodu narzuconego ich zdaniem - tego środowiska pielęgniarek i położnych - centralnego rejestru kadr bez wskazania źródeł finansowania.

Ten właśnie rejestr poróżnił samorząd zawodowy z Ministerstwem Zdrowia, poróżnił samorząd zawodowy z Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Pielęgniarek i Położnych. Przedstawicielki tych dwóch organizacji nie po raz pierwszy na forum Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia zaprezentowały odmienne poglądy, przedstawiając je w sposób dość emocjonalny: jeżeli jedna pani mogła mówić bardzo głośno, to druga akurat miała afonię i nie mogła mówić wcale.

Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych w piśmie skierowanym do wszystkich państwa senatorów na takich pomarańczowych kartkach wskazuje na bezsens dublowania rejestrów okręgowych izb pielęgniarek i położnych, na trudny do oszacowania koszt bardzo ruchomego przecież rejestru, bo migracja i w naszym kraju, i za granicę, jest duża, a zasłanianie się środkami Phare na zakup komputerów uznaje za niepoważne.

Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych opowiada się za wprowadzeniem rejestru, gdyż to pozwoli określić liczbę pielęgniarek i położnych, która na dziś jest trudna do zidentyfikowania. Jeżeli bowiem zsumuje się liczbę zarejestrowanych pielęgniarek i położnych w okręgowych izbach, to jest zupełnie tak jak w przypadku kontraktów z Narodowym Funduszem Zdrowia, gdzie wychodzi, że jest więcej obywateli, niż ich jest naprawdę - okazuje się, że jest ich więcej, niż wydano dyplomów. Po prostu niektóre pielęgniarki wykonują swój zawód na obszarze dwóch izb i wtedy to daje liczbę ponad dwustu osiemdziesięciu tysięcy.

Główny Urząd Statystyczny rejestruje ich około dwustu dwudziestu tysięcy, a Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej - około stu osiemdziesięciu tysięcy. Ustalenie stanu faktycznego, zdaniem Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych, jest zatem niezbędne, choćby ze względów planistycznych: czy zachęcać do nauki zawodu, czy ułatwiać zdobywanie nauki zawodu, czy wręcz przeciwnie, bo liczba jest wystarczająca itd. I to był najgorętszy moment, ponieważ sama ustawa dostosowuje nas w tym obszarze do prawa wspólnotowego, do dziewięciu dyrektyw Unii Europejskiej, które są wymienione na pierwszej stronie ustawy, zatem też ich wyliczać nie będę, i do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

Ustawa określa podmioty właściwe w sprawie uznawania kwalifikacji w Rzeczypospolitej - dla zawodów pielęgniarki i położnej będą to okręgowe izby pielęgniarek i położnych, dla lekarzy i lekarzy dentystów okręgowe rady lekarskie, dla farmaceutów Naczelna Rada Lekarska - oraz w sprawie wydawania zaświadczeń wymaganych przez prawo Unii Europejskiej od osób pragnących mieć uznane swoje kwalifikacje w innych państwach członkowskich.

Ustawa implementuje, jak już wspomniałam, dziewięć dyrektyw, w tym niektóre stareńkie, stare - czy zatem ta nasza gorliwość w implementowaniu, w transpozycji prawa europejskiego nie jest nadmierna? Niektóre z nich pochodzą z czasów, kiedy nawet jeszcze nie był regulowany zawód pielęgniarki i położnej.

Istotniejsze jest to, że uzupełnia ona wytknięte w raporcie monitorującym z listopada 2003 r. braki w określeniu, na przykład, minimum programowego. Skoro to już zaszłość, to zgodnie z zapisami traktatu akcesyjnego kwalifikacje polskich pielęgniarek, które ukończyły studia magisterskie, będą od dnia 1 maja 2004 r. uznawane automatycznie w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Kwalifikacje pielęgniarek, które ukończyły studia licencjackie, będą uznawane w oparciu o zasadę praw nabytych, o ile dyplomom towarzyszyć będzie zaświadczenie stwierdzające, iż dana pielęgniarka pracowała w zawodzie przez co najmniej trzy lata w okresie ostatnich pięciu lat poprzedzających datę wydania stosownego zaświadczenia. Na podobnych zasadach będą uznawane kwalifikacje absolwentek szkół pomaturalnych, o ile do dyplomu dołączone będzie zaświadczenie stwierdzające, iż dana pielęgniarka pracowała w zawodzie przez co najmniej pięć lat w okresie ostatnich siedmiu lat poprzedzających datę wydania stosownego zaświadczenia. Dość nieudolnie wydukałam art. 4b właśnie tego traktatu akcesyjnego.

Fragmenty ustawy dotyczące zmiany ustaw o zawodzie lekarza, lekarza dentysty oraz samorządach tych zawodów, a także o izbach aptekarskich, nie budziły już takich emocji ani zastrzeżeń. I mimo iż Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia z braku czasu, również braku czasu na taką pogłębioną refleksję, na którą mieliśmy czas w oczekiwaniu na obrady Senatu, oczywiście... Wszyscy senatorowie tej komisji po kilkakroć z ustawą się zapoznawali, ale na tamtym etapie rozpatrywania takiej komfortowej sytuacji nie mieliśmy.

Wobec mocno konfliktowej sytuacji w samym środowisku pielęgniarek i położnych nie zgłosiliśmy żadnej poprawki, ale po głębszym zastanowieniu i po analizie poprawek, które zgłosiła Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, jesteśmy w stanie również autoryzować te poprawki, ponieważ te dwie komisje w tej sytuacji będą musiały ze sobą się spotkać. I w oczekiwaniu na to spotkanie i rozstrzygnięcie Senatu dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo serdecznie, Pani Senator.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie...

(Senator Krystyna Sienkiewicz: Przepraszam, jeszcze druga komisja.)

No tak, istotnie. Dziękuję serdecznie.

Mimo przepracowania i zaangażowania pani przewodnicząca komisji do spraw związanych ze zdrowiem jest bardzo czujna.

Bardzo proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, pana senatora Andrzeja Wielowieyskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Andrzej Wielowieyski:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Pani senator Sienkiewicz przedstawiła już w sposób kompetentny i, jak sądzę, dostatecznie dokładny, istotne problemy, które stoją przed środowiskiem pielęgniarskim i które to sprawy ustawa z druku nr 663 o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej, dotycząca również zawodów lekarskich i farmaceutycznych, podejmuje i próbuje rozwiązać w momencie wchodzenia do Unii.

Nie będę wchodził w te szczegóły zawodowe, w istotne problemy środowiska. Myślę, że przede wszystkim trzeba podkreślić znaczenie przepisów dotyczących kształcenia pomostowego dla pielęgniarek, które w tej chwili nie spełniają wymogów unijnych w tym zakresie. Jest tutaj określony termin: w ciągu tych najbliższych kilku lat, ostatni raz w roku akademickim 2010, nasze uczelnie będą mogły przyjmować na te szkolenia pomostowe.

I poprawki, o których wspomniała pani senator Sienkiewicz, cztery poprawki, które zostały tutaj zgłoszone - przepraszam,  właściwie pięć poprawek - dotyczą głównie tej sprawy. Jest tutaj jedna poprawka o charakterze wyraźnie legislacyjnym... Nie, przepraszam, one są wszystkie merytoryczne.

Pierwsza poprawka, Wysoka Izbo, dotyczy istotnej klauzuli, pokrycia kosztów tej spornej sprawy: prowadzenia przez organizacje pielęgniarskie centralnego rejestru, którego dotąd nie ma i który jest niezbędny. Oczywiście jako zadanie zlecone musi to być wsparte w odpowiedni sposób z budżetu. Tę możliwość stwarza się w pierwszej poprawce.

Poprawki: druga, trzecia i czwarta dotyczą, powiedzmy, precyzyjnego zalecenia publikacji informacji, w jaki sposób spełniać wymogi dotyczące obowiązywania w Polsce wykazu dyplomów, świadectw, a także wymogów, które trzeba spełnić, aby uzyskać możliwość wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, farmaceuty itd.

Wreszcie jeszcze kolejnym punktem jest tutaj wykaz specjalności, który też w sposób osobny musi być podany do wiadomości.

Myślę, że istotną poprawką, i to rzeczywiście merytoryczną, chociaż uściślająca, niewprowadzającą tutaj żadnych radykalnych zmian, jest poprawka piąta. Uściśla ona wymogi w art. 11 dotyczące szkolenia pomostowego. Stwarza się szansę, przy tych obowiązkowych sześciu semestrach, które takie szkolenia w celu uzyskania stopnia licencjackiego mają obejmować, żeby można było, zachowując wymogi programowe i nabycie odpowiednich umiejętności i sprawności, skrócić ten okres szkolenia. Dodany jest także ważny warunek, żeby każde z tych szkoleń, czy będzie się odbywać w systemie dziennym, czy zaocznym, czy wieczorowym, miało ten sam zakres programowy i ten sam zakres wymogów.

Komisja wnosi do Wysokiej Izby o przyjęcie ustawy wraz z tymi poprawkami.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą adresować pytania do senatorów sprawozdawców.

Pan senator Jurgiel, bardzo proszę.

Senator Krzysztof Jurgiel:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Mam pytanie do pani senator, która mówiła w imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia i określiła stanowisko pielęgniarek i położnych dotyczące kosztów prowadzenia rejestru pielęgniarek i położnych. Pytanie jest takie: dlaczego komisja nie przyjęła rozwiązania? Jaki jest stosunek komisji do stanowiska pielęgniarek i położnych, które kwestionują finansowanie prowadzenia rejestru ze środków członków?

Ta poprawka, która została zgłoszona przez Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, mówi tylko o tym, że minister właściwy może w ramach środków dofinansować koszty. Czy to nie powinno, zdaniem komisji, być tak, że rząd, który wymaga prowadzenia takiego rejestru dla swoich celów, powinien sfinansować prowadzenie tego rejestru?

Jakie były motywy przyjęcia takiej poprawki, zamiast poprawki, która prowadziłaby do całkowitego sfinansowania prowadzenia rejestru? I czy była dyskusja na temat kosztów prowadzenia tego rejestru? Ile miałby wynosić koszt jego prowadzenia? Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Proszę, Pani Senator.

Senator Krystyna Sienkiewicz:

Dziękuję.

Oczywiście taki zapis, że "minister właściwy do spraw zdrowia może" nie jest przepisem obligującym ministra, ale z ustawy o samorządzie zawodowym pielęgniarek i położnych, jak również innych samorządów zawodowych, wynika, iż zadania zlecone niezwiązane z reprezentowaniem środowiska rząd jest zobowiązany finansować ze środków budżetowych.

Ponieważ niejednoznaczne było stanowisko środowiska pielęgniarek i położnych, bo zarówno Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych jest organizacją reprezentatywną, jak i samorząd zawodowy jest organizacją reprezentatywną, daliśmy im tydzień, od 6 kwietnia, na porozumienie w samym środowisku. Jedna z grup uważa, że ten rejestr jest absolutnie niezbędny. Od początku istnienia samorządu zawodowego taki rejestr prowadzi Naczelna Rada Lekarska, w związku z tym jest bardzo dobrze zorientowana w stanie swoich kadr, prowadzi go również Naczelna Rada Aptekarska, więc jest bezbłędnie zorientowana w stanie swoich kadr. W wypadku pielęgniarek, kiedy to rejestr prowadzi trzydzieści osiem okręgowych izb pielęgniarek i położnych, dane po prostu się nie sumują, nie wykazują właściwej liczby pielęgniarek i położnych, bo częstokroć są one zatrudnione na terenie działania dwóch samorządów zawodowych, dwóch izb. Na przykład w województwie małopolskim są dwie izby pielęgniarskie, w kujawsko-pomorskim są dwie izby pielęgniarskie i tutaj tak pracują pielęgniarki.

Uznaliśmy w związku z tym za zasadne stanowisko rządu przede wszystkim co do potrzeby istnienia tego rejestru, co do możliwości sfinansowania zakupu komputerów i oprogramowania ze środków Phare -  trwają już przetargi - oraz co do uporządkowania rejestrów w izbach, które mogłyby zostać po części odciążone od gromadzenia danych na rzecz tego centralnego rejestru. Uznaliśmy też, że samorząd zawodowy to sfinansuje z dotacji, którą przekazuje na rejestrowanie pielęgniarek i położnych, wydawanie poświadczenia prawa wykonywania zawodu. Takie było nasze stanowisko.

Nie podjęliśmy się rozstrzygania wewnętrznego sporu pielęgniarek i położnych, którego byliśmy świadkiem także przy zmianie ustawy umożliwiającej kształcenie przeddyplomowe, podyplomowe oraz specjalizację, i jeszcze wcześniej, przy zmianie ustawy o samorządzie zawodowym. Po prostu jest to bardzo liczba grupa społeczno-zawodowa, bardzo skłócona, źle uposażona, dla której kurczy się możliwość uzyskania pracy, nawet w ojczyźnie, i która ma utrudniony dostęp do rynku pracy za granicą. Nam było niezwykle trudno podjąć tę decyzję w jakiś kategoryczny sposób, tym bardziej że w Sejmie nie było woli wykreślenia rozdz. 2a, czyli rozdziału traktującego o rejestrze. Sejm takiej woli nie wykazał w debacie ani w głosowaniu, w związku z tym nie było żadnej gwarancji, iż poprawka komisji, nawet przyjęta przez Senat, znajdzie poparcie w Sejmie, Panie Senatorze. I to już wszystko co mogę w tej sprawie powiedzieć.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy będzie jakieś uzupełnienie ze strony sprawozdawcy komisji spraw zagranicznych w tej kwestii? Nie. Dziękuję.

Pani senator Liszcz?

Senator Teresa Liszcz:

Ja chciałabym pociągnąć ten sam wątek.

Po pierwsze, chciałabym zapytać, czy w samorządach pozostałych zawodów medycznych są centralne rejestry i są także okręgowe rejestry. Czy jest konieczne dublowanie się rejestrów okręgowych i centralnego? Jak to będzie w zawodzie pielęgniarki i położnej, jeżeli ta ustawa wejdzie w życie?

Po drugie, czy to jest w epoce powszechnego używania komputerów, programów komputerowych taki duży problem, żeby z okręgowych rejestrów, kiedy to jest potrzebne, sporządzić na doraźny użytek rejestr centralny?

I po trzecie, kto finansuje te rejestry w innych zawodach medycznych? Bo dla mnie jest oczywiste, że jeżeli ten rejestr ma być prowadzony, to nie może to być finansowane ze składek pielęgniarek. Te koszty muszą być w całości pokryte przez państwo, skoro to jest zadanie zlecone. A więc taka poprawka, że minister w swojej łaskawości może dofinansować, nie załatwia niczego. Jeśli rejestr centralny ma być, to musi być finansowany przez państwo w całości.

Chciałabym wiedzieć, jakie jest stanowisko komisji, i przy okazji wyrazić zdziwienie, że komisja polityki społecznej nie zgłosiła żadnych poprawek merytorycznych, chociaż jest jak najbardziej kompetentną komisją i do tego ma taką nadzwyczajną przewodniczącą. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Proszę.

Senator Krystyna Sienkiewicz:

Dziękuję.

Te dwa samorządy zawodowe, czy też zarządy, że tak powiem, tych samorządów, a więc Naczelna Rada Lekarska i Naczelna Rada Aptekarska prowadzą rejestry w ramach tej dotacji, którą przekazuje Ministerstwo Zdrowia. Jest tu pani minister zdrowia odpowiedzialna za finanse resortu, więc można tę informację zweryfikować. Te rejestry prowadzi się w ramach dotacji uzyskiwanej na pełnienie zadań zleconych przez administrację rządową, a nie w ramach jakichkolwiek dodatkowych środków. Okręgowe izby tych samorządów również prowadzą swoje rejestry. Dane z tych rejestrów są weryfikowane i przekazywane raz w roku do Ministerstwa Zdrowia.

Powody, dla których Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia nie zgłosiła poprawek, wymieniłam na początku swojego wystąpienia. I nawet gdybyśmy nie zaproponowali żadnych poprawek, to takim jątrzącym miejscem i tak byłby właśnie ten rejestr. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Proszę, pan senator Jarmużek.

Senator Zdzisław Jarmużek:

Dziękuję, Pani Marszałek.

Nie będę powtarzał pytań, które już zadawali pan senator Jurgiel i pani senator Liszcz.

Dostaliśmy kilka pism od izb pielęgniarek i położnych. W sumie podzielam...

(Wicemarszałek Jolanta Danielak: Pani Senator, bardzo proszę o wyłączenie komórki.)

...obawy izb, mimo iż zdaję sobie sprawę również z pewnych wątpliwości, z przeciwnych poglądów związku zawodowego pielęgniarek, choć może trochę trzeba by się dziwić, bo w końcu każda pielęgniarka należąca do związku należy także do izby pielęgniarek i położnych. Niemniej myślę, że te obawy pielęgniarek związkowych są może mniej istotne od tych, które przedstawiają nam izby pielęgniarek i położnych.

(Wicemarszałek Jolanta Danielak: Chciałabym poinformować panią minister, że zakaz posługiwania się telefonem komórkowym dotyczy nie tylko senatorów, ale również naszych gości.)

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia Wacława Wojtala: Dziękuję i bardzo przepraszam.)

Nie będę więc zadawał pytań, które już padły. Mam jednak jedno pytanie, dotyczące tego, co piszą koleżanki z Okręgowej Izby Pielęgniarek i Położnych w Katowicach, tego mianowicie, że wprowadzenie centralnego rejestru pielęgniarek i położnych nie wynika z jakichkolwiek przepisów obowiązujących w Unii Europejskiej. I chciałbym zapytać, czy te koleżanki mają rację, czy rzeczywiście to nie wynika z przepisów unijnych.

I może jeszcze chciałbym podkreślić ten wysoki koszt wprowadzenia tego rejestru. Pielęgniarki boją się, że będą musiały płacić wyższe składki. Wprowadzamy pewien niepokój. Chciałbym więc prosić o wyjaśnienie, czy my musimy to robić teraz.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę, pani senator Sienkiewicz.

Senator Krystyna Sienkiewicz:

Ustawa była projektem rządowym i to rząd jest gospodarzem całości traktatu akcesyjnego. Fragmenty dotyczące uznawania kwalifikacji zawodowych pielęgniarek i położnych otrzymałam z Ministerstwa Zdrowia, natomiast tego fragmentu dotyczącego centralnego rejestru nie otrzymałam, więc nie wiem, czy to wynikało wprost z traktatu akcesyjnego. Wprowadzenie rejestru bez nadzwyczajnego zjazdu, a tylko nadzwyczajny zjazd może zmienić statut i wysokość składki na samorząd zawodowy, nie jest możliwe, tak że wprowadzenie centralnego rejestru nie pokrywa się, przynajmniej w czasie, z podwyższeniem składki na samorząd zawodowy pielęgniarek i położnych.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję.

Czy są jeszcze pytania do senatorów sprawozdawców? Nie ma. Dziękuję.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy, a do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia. Serdecznie witam na naszych obradach podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia panią Wacławę Wojtalę oraz prezesa Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych panią Elżbietę Buczkowską.

Zgodnie z art. 44...

Przepraszam, najpierw powinnam zapytać, czy przedstawiciele rządu chcą zabrać głos i przedstawić stanowisko rządowe w sprawie rozpatrywanej ustawy. Tak?

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Wacława Wojtala:

Pani Marszałek! Wysoki Senacie!

Chciałabym podkreślić, że pani senator sprawozdawca przekazała najistotniejsze argumenty dotyczące projektu ustawy. Rząd pozytywnie odnosi się do poprawek zaproponowanych przez Senat w projekcie uchwały.

W sprawie finansowania rejestrów chcę powiedzieć, że okręgowe izby pielęgniarek prowadzą własne rejestry i te rejestry są finansowane z dotacji budżetowej, nie zaś ze składek. Jeśli pojawi się potrzeba dofinansowania centralnego rejestru ze środków budżetowych, to te pieniądze będziemy musieli wygospodarować, znaleźć. Uważamy, że wprowadzenie centralnego rejestru jest istotne, tak jak to podkreślała pani senator Sienkiewicz, bo pozwoli uzyskać jednoznaczne informacje dotyczące pielęgniarek, ich liczby, a także ich sytuacji, czyli te wszystkie dane, które są potrzebne w związku z wolnym przepływem osób w Unii Europejskiej. Dane te będą zidentyfikowane, będą jednoznaczne, a to w ostatecznym rozrachunku ułatwi pielęgniarkom poruszanie się w ramach Unii Europejskiej.

Pieniądze na przygotowanie rejestru to jest w tej chwili 400 tysięcy euro ze środków unijnych. Jutro odbędzie się przetarg, nastąpi otwarcie ofert. Ze środków pharowskich każda izba okręgowa zostanie wyposażona w sprzęt i oprogramowanie, które ułatwią prowadzenie rejestru. Nie wynika to z dyrektyw unijnych, ale ma na celu, jak mówię, ułatwienie funkcjonowania pielęgniarek w ramach Unii Europejskiej.

Jeśli idzie o liczbę pielęgniarek, to informacje są bardzo rozbieżne, ponieważ dublują się rekordy: według danych GUS liczba pielęgniarek wynosi sto osiemdziesiąt tysięcy, natomiast po zsumowaniu wszystkich danych z izb okręgowych wychodzi dwieście osiemdziesiąt tysięcy, więc problem jest bardzo istotny. Na tym zakończyłabym wypowiedź. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu, senatorowie mogą kierować swoje pytania związane z przedmiotem ustawy do przedstawiciela rządu.

Czy ktoś z państwa senatorów pragnie skierować do pani minister takie pytanie?

Bardzo proszę, pan senator Wittbrodt.

Senator Edmund Wittbrodt:

Dziękuję bardzo, Pani Marszałek.

Mam pytanie związane z tym, które wcześniej zadała pani senator Liszcz. Czy rejestry są prowadzone w jakimś standardzie i są jednolite we wszystkich okręgach, czy są różne, niekompatybilne i ich przerobienie na rejestr centralny będzie wymagało znacznych przeróbek?

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę, Pani Minister.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Wacława Wojtala:

Panie Senatorze, nie ma w tej chwili jednolitych standardów. Każda izba okręgowa tworzy rejestr według własnych standardów. Celem wprowadzenia centralnego rejestru jest między innymi ujednolicenie zasad prowadzenia tych rejestrów. W ustawie są określone dane, które powinny być w nich zawarte. Dzięki temu powstanie jednolity system i będzie używane jednolite oprogramowanie, bo w tej chwili jest ono, niestety, różne. Dziękuję.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Czy są dalsze pytania do pani minister? Nie ma.

Dziękuję bardzo.

Otwieram dyskusję.

Przypominam o wymogach regulaminowych dotyczących przemówienia senatorów, o konieczności zapisywania się do głosu u senatora prowadzącego listę mówców, a przede wszystkim o obowiązku składania wniosków legislacyjnych na piśmie do marszałka Senatu. Wnioski te muszą być złożone do zamknięcia dyskusji nad daną ustawą.

Przypominam, że połączone komisje będą rozpatrywać tylko te wnioski, które zostały złożone do zamknięcia dyskusji na piśmie do marszałka Senatu.

Bardzo proszę o zabranie głosu panią senator Szyszkowską.

Bardzo proszę, Pani Senator.

Senator Maria Szyszkowska:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

Są tu pewne sprzeczności. Z jednej strony coraz bardziej hołduje się w Polsce decentralizacji, a z drugiej - w moim przekonaniu zupełnie niepotrzebnie - wprowadza się pewną centralizację, czego przejawem w tym wypadku jest Centralny Rejestr Pielęgniarek i Położnych. Przecież będzie w nim powtórzonych bardzo wiele danych, które są już zawarte w rejestrach prowadzonych przez okręgowe izby pielęgniarek i położnych.

Po pierwsze, uważam, że jeżeli dane pielęgniarek są niepełne, to nie ma nic bardziej prostego i logicznego aniżeli ich uporządkowanie przez izby okręgowe. Przecież można prosić pielęgniarki, żeby ich nazwiska były zarejestrowane czy wykazywane w jednej izbie, a nie w dwóch czy trzech, tak jak słyszeliśmy.

Po drugie, bardzo łatwo mówić o pieniądzach wydawanych z budżetu państwa, ale w końcu wszyscy jesteśmy podatnikami i są sensowniejsze cele, na które te pieniądze powinny być przeznaczone. Jeżeli są jakieś pieniądze, to należałoby pomóc tym pielęgniarkom, które są w dramatycznej sytuacji życiowej. Wiadomo przecież, że tak jest w niejednym województwie.

Po trzecie, sprawa centralnego rejestru jest dla mnie osobiście wyrazem narastającej i niebezpiecznej biurokracji. Zdaję sobie sprawę, że demokracja, niestety, wiąże się z biurokracją, ale przecież można położyć tamę owym procesom biurokratycznym. I wreszcie - na szczęście było to powiedziane - Unia Europejska nie stawia takiego wymagania, nie jest to warunek naszego przyjęcia do Unii, więc może pohamujmy te nasze tendencje biurokratyczne i centralistyczne.

Wnioski legislacyjne składam w imieniu senatora Jarmużka i swoim. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Pani Senator.

Proszę o zabranie głosu senatora Krzysztofa Jurgiela.

Senator Krzysztof Jurgiel:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Pani Minister!

Ustawa o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektórych innych ustaw miała być typową ustawą dostosowawczą, ale jak widzimy z dyskusji, rząd przemycił do niej szereg rozwiązań, i to kosztem członków izb pielęgniarek i położnych.

Na początku chciałbym wskazać na sprawę, na którą już wielokrotnie zwracano uwagę. Chodzi o wprowadzane przepisy dotyczące kształcenia pielęgniarek i położnych. Od razu trzeba powiedzieć, że te regulacje są zasadniczo niekorzystne dla polskich pielęgniarek, ponieważ ich wykształcenie i kwalifikacje nie spełniają minimalnych wymogów unijnych. Wprowadzenie przepisów dotyczących kształcenia pielęgniarek i położnych spowoduje więc, że realizacja jednego z podstawowych celów Unii Europejskiej, jakim jest swobodny przepływ osób, będzie znacznie utrudniona. Trzeba jednak stwierdzić, że skoro polski rząd w negocjacjach przedakcesyjnych nie rozwiązał tego problemu z korzyścią dla pielęgniarek, to obecnie musimy dołożyć wszelkich starań, aby podnieść ich kwalifikacje, tak zmieniając system kształcenia, aby mogły swobodnie konkurować ze swymi koleżankami z pozostałych krajów Europy.

Pozostałe rozwiązania, poza dwoma wyjątkami, nie budzą takich kontrowersji. Korzystne regulacje to przede wszystkim te rozwiązania z zakresu kształcenia, które prowadzą do równomiernego podziału liczby godzin nauczania na zajęcia teoretyczne i praktyczne. To samo dotyczy regulacji ujednolicających tytuły zawodowe i specjalistyczne z tymi, które funkcjonują w pozostałych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Inne korzystne rozwiązanie to rezygnacja z konieczności odbycia rocznego stażu w aptece - obowiązującego dotychczas absolwenta farmacji - jeżeli na studiach była prowadzona praktyka.

Pierwszy z kontrowersyjnych przepisów, o których wspomniałem, dotyczy wprowadzenia do ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych rozdziału poświęconego Centralnemu Rejestrowi Pielęgniarek i Położnych. Rejestry takie - była już o tym dyskusja - są obecnie prowadzone przez okręgowe izby pielęgniarek i położnych. Zdaniem tych środowisk rozwiązanie takie jest w zupełności wystarczające do prawidłowej ewidencji. Nowy, centralny rejestr będzie zawierał wyłącznie dane, które były w dotychczas prowadzonych rejestrach. Z zebranych informacji wynika - tego, co prawda, rząd nie podał - że utworzenie centralnego rejestru będzie kosztować około 100 tysięcy euro, zaś jego utrzymanie - około 500 tysięcy zł rocznie. Kosztów tych nie przeanalizowano w uzasadnieniu do projektu ustawy. Wprowadzenie, na koszt członków stowarzyszeń, centralnego rejestru, który będzie dublował dotychczasową ewidencję, uważam za niezasadne. Dlatego będę wnosił o skreślenie tych przepisów.

W związku z tym, że może być mała szansa na przeprowadzenie tych poprawek w Senacie, w którym zdecydowaną przewagę ma Sojusz Lewicy Demokratycznej, zaproponuję też poprawkę do art. 3 pkt 4. Proponuję zapis, aby minister właściwy do spraw zdrowia finansował w ramach środków budżetu państwa, których jest dysponentem, koszty związane z prowadzeniem rejestru, o którym mowa w ust. 1. Myślę, że wprowadzanie tych nieobowiązujących w Unii Europejskiej rozwiązań powinno być jednak finansowane ze środków rządu, który proponuje takie rozwiązania.

Druga sprawa dotyczy skreślenia ust. 3 w art. 9 ustawy o zawodzie lekarza, co spowoduje, że zniesione zostaną czasowe ograniczenia wykonywania usług zdrowotnych. Stanowisko samorządów lekarskich jest przeciwne, gdyż postulują one wprowadzenie ograniczenia do trzech miesięcy. Uważam, że w interesie polskich lekarzy należy zachować istniejące dotychczas ograniczenia.

Wnoszę o przyjęcie przedstawionych przeze mnie poprawek. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo.

Czy są jeszcze głosy w dyskusji? Nie ma.

Dla porządku informuję, że pan senator Witold Gładkowski złożył swoje wystąpienie w dyskusji do protokołu*, a wnioski o charakterze legislacyjnym, oprócz pana senatora Jurgiela i pani senator Szyszkowskiej, złożyła pani senator Teresa Liszcz.

Informuję, że lista mówców została...

Przepraszam bardzo, wniosek pani senator Szyszkowskiej był jednocześnie wnioskiem legislacyjnym pana senatora Jarmużka.

Przepraszam, Panie Senatorze, że pominęłam pana nazwisko.

Informuję, że lista mówców została wyczerpana.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

W trakcie dyskusji zostały zgłoszone wnioski o charakterze legislacyjnym, a tym samym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, proszę Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie wspólnego sprawozdania w tej sprawie.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Serdecznie dziękuję przedstawicielom rządu, że byli uprzejmi towarzyszyć nam podczas tego punktu obrad.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dwudziestego drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na siedemdziesiątym drugim posiedzeniu 31 marca 2004 r., a do Senatu przekazana 1 kwietnia 2004 r. Marszałek Senatu 2 kwietnia bieżącego roku, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 653, a sprawozdanie komisji w druku nr 653A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, pana senatora Janusza Bielawskiego o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Janusz Bielawski:

Pani Marszałek! Wysoka Izbo!

Ustawa o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, uchwalona przez Sejm w dniu 31 marca bieżącego roku, jest projektem rządowym. Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia w dniu 6 kwietnia bieżącego roku zajęła się analizą tego aktu prawnego. Państwo pozwolą, że przedstawię wyniki tych obrad.

Należy przyznać, że ustawodawcy przyświecał pewien cel, a mianowicie likwidacja patologii, które pojawiły się w funkcjonowaniu zakładów opieki zdrowotnej w okresie transformacji. Ta nowelizacja ma na celu precyzyjne określenie zasad funkcjonowania podmiotów niebędących częścią publicznych zakładów opieki zdrowotnej. W szczególności zabrania działalności, która nie służy zaspokajaniu potrzeb pacjenta i realizacji jego praw, przede wszystkim reklamy lub akwizycji skierowanych do pacjenta oraz działalności polegającej na świadczeniu usług pogrzebowych. Ponadto niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej, utworzone przez spółki, stowarzyszenia lub fundacje oraz indywidualne lub grupowe praktyki lekarskie, a także pielęgniarskie, nie mogą prowadzić działalności polegającej na udzielaniu takich samych świadczeń zdrowotnych, które są udzielane przez publiczny zakład opieki zdrowotnej.

Nowością jest stworzenie możliwości organizowania wydzielonych jednostek, zlokalizowanych na terenie jednostki organizacyjnej pomocy społecznej, w celu udzielania świadczeń zdrowotnych mieszkańcom domów pomocy społecznej.

Rozbudowany art. 53 dotyczy zasad gospodarowania majątkiem przekazywanym w postaci nieodpłatnego użytkowania nieruchomościami, majątkiem Skarbu Państwa otrzymanym lub zakupionym z dotacji. Nowością w tej ustawie jest to, że Skarbowi Państwa oraz jednostce samorządu terytorialnego przysługuje prawo do odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem zbycia majątku trwałego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.

Znowelizowany art. 65 określa zasady prowadzenia kontroli, która przysługuje ministrowi do spraw zdrowia oraz wojewodzie w stosunku do zakładów opieki zdrowotnej prowadzących działalność na terenie województwa.

Komisja po rozpatrzeniu ustawy o zakładach opieki zdrowotnej proponuje wprowadzenie pięciu poprawek, mających wyłącznie legislacyjny i uściślający charakter.

W związku z tym pozwalam sobie zwrócić się w imieniu komisji o przyjęcie ustawy wraz z zaproponowanymi poprawkami.

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.

Czy ktoś z państwa senatorów, korzystając z Regulaminu Senatu, pragnie zaadresować do senatora sprawozdawcy pytania związane z ustawą?

Pan senator Kulak, bardzo proszę.

Senator Zbigniew Kulak:

Dziękuję bardzo.

Panie Senatorze, zaraz w pierwszych swoich zapisach nowelizujących ustawa formułuje takie stwierdzenie, że na terenie publicznego zakładu opieki zdrowotnej nie mogą funkcjonować zakłady czy firmy... To znaczy mogą funkcjonować, ale nie mogą prowadzić działalności polegającej na udzielaniu takich samych świadczeń zdrowotnych, które są udzielane przez ten zakład. Wydaje mi się, że to jest szalenie nieostre stwierdzenie i ten przepis może być omijany w bardzo łatwy i swobodny sposób. Nie wiem, czy komisja zastanawiała się, co znaczy sformułowanie: "na udzielaniu takich samych świadczeń zdrowotnych". Bo leczenie przepukliny różnymi metodami jest takim samym świadczeniem zdrowotnym. To tylko taki przykład, podany wyrywkowo. Czy pan senator mógłby coś uściślić w tej sprawie?

Wicemarszałek Jolanta Danielak:

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Janusz Bielawski:

Niewątpliwie pan senator ma po części rację. Ale jeżeli założymy, że w zakładzie opieki zdrowotnej są jakieś świadczenia limitowane, a potem w jakichś godzinach, najczęściej popołudniowych, te same świadczenia, na przykład przy użyciu wysokospecjalistycznego sprzętu, jakim jest na przykład aparat do wykonywania USG, są wykonywane, to nie będzie to jednak aż tak nieprecyzyjne stwierdzenie, jak uważa pan senator.

(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Kazimierz Kutz)

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Czy są jeszcze jakieś zapytania? Nie ma zgłoszeń.

Dziękuję panu senatorowi.

(Senator Zbigniew Kulak: Dziękuję.)

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia.

Czy pani Wojtala, podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia, zechciałaby przedstawić stanowisko rządu w sprawie tej ustawy?

Jeśli tak, to zapraszam.

Proszę bardzo.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Wacława Wojtala:

Dziękuję bardzo.

Chciałabym tylko przekazać państwu, że wszystkie poprawki, które zostały zaproponowane w tym projekcie uchwały, rząd absolutnie popiera.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Zgodnie z Regulaminem Senatu senatorowie mogą teraz zadawać pytania pani minister.

Czy są zapytania do pani minister?

Bardzo proszę, Panie Senatorze.

Senator Zbigniew Kulak:

Jeszcze raz wrócę do tego problemu, który przed chwilą sygnalizowałem.

Pani Minister, różne schorzenia można leczyć różnymi metodami. Czy wobec tego ta ustawa zablokuje innego typu pomysły, koncepcje, czy też nie? Jest na przykład leczenie kamieni nerkowych metodą tradycyjną, polegającą na usuwaniu złogów, lub metodą rozbijania złogów, bądź leczenie przepukliny metodą laparoskopową albo nielaparoskopową. Czy można rozumieć, że to jest udzielanie ciągle takich samych świadczeń zdrowotnych czy raczej chodzi tu o różne świadczenia zdrowotne? Dla mnie to jest jednak bardzo nieostre stwierdzenie.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Proszę, Pani Minister.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Wacława Wojtala:

Panie Senatorze, mogę odpowiedzieć na to pytanie tylko w taki sposób: rodzaje i zakaz udzielanych świadczeń zdrowotnych zostały określone w statucie. I tak to rozumiemy, że świadczenia, które są określone w tym statucie, nie mogą być wykonywane przez inne instytucje funkcjonujące w ramach tego zakładu opieki zdrowotnej. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Czy są jeszcze pytania do pani minister? Nie ma. Dziękuję.

Otwieram dyskusję.

Teraz proszę o zabranie głosu panią senator Olgę Krzyżanowską, która będzie jedynym mówcą przy tym punkcie porządku obrad.

Senator Olga Krzyżanowska:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Rozpatrujemy dzisiaj ustawę o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Chciałabym przypomnieć, że jest to już dwudziesta dziewiąta nowelizacja tej ustawy. Nie będę szczegółowo omawiać historii tych nowelizacji. Myślę, że wystarczy tylko przypomnieć, co myśli społeczeństwo o organizacji służby zdrowia, o częstych i zaskakujących zmianach i o tym, z jakimi problemami, nie tylko finansowymi, muszą się obecnie borykać pracownicy służby zdrowia, zakłady opieki zdrowotnej, a przede wszystkim pacjenci. Teraz, zamiast poczekać na potrzebną ustawę o Narodowym Funduszu Zdrowia - opóźnienie jej wprowadzenia jest spowodowane orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego - która również powinna zawierać zmiany w statucie organizacji zakładów opieki zdrowotnej, bo nie są to rozdzielne problemy, zajmujemy się kolejną nowelizacją. I nawet nie wiemy, czy zmiany zaproponowane w tej ustawie będą zgodne z ustawą, nad którą w niedługim czasie, mam nadzieję, będziemy procedować. Czy zrobimy następną, trzydziestą nowelizację, jeżeli nie będą te ustawy zgodne? Trudno zrozumieć, dlaczego problemy, które usiłuje rozwiązać ta nowelizacja, nie mogą być włączone do - mam nadzieję, przygotowywanej już przez Ministerstwo Zdrowia - ustawy o zmianie ustawy o Narodowym Funduszu Zdrowia. Przypominam, że ta ostatnia nowelizacja nie ma nic wspólnego z naszym wejściem do Unii Europejskiej, czyli pośpiech w tym przypadku nie jest konieczny.

Wrócę do treści ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej - otóż jest to tylko z pozoru drobna nowelizacja załatwiająca najbardziej palące problemy dotyczące działalności placówek służby zdrowia.

Ustawa o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej zawiera propozycje wprowadzenia do ustawy bądź rozwinięcia już w niej funkcjonujących przepisów regulujących zakres podejmowanej przez zakłady opieki zdrowotnej dopuszczalnej działalności dodatkowej. Chodzi o zakaz prowadzenia na terenie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej działalności konkurencyjnej, sposób i narzędzia dokonywania kontroli działalności zakładów opieki zdrowotnej, zasadę gospodarowania majątkiem, kwestię udzielenia świadczeń zdrowotnych w domach opieki społecznej, obowiązki szpitala związane z przygotowaniem ciała osoby zmarłej do wydania w celu pochowania oraz zwiększenie możliwości pozyskania przez zakłady opieki zdrowotnej środków finansowych. Jak państwo widzicie, jest to bardzo szeroki zakres nowelizacji, głęboko ingerujący w istotę działalności tych placówek.

Projekt ustawy ingeruje w delikatną materię praw i obowiązków lekarza oraz pacjenta, w sferę działalności komunalnej, w prawa samorządów do zarządzania własnością komunalną, wreszcie w samodzielność zakładów opieki zdrowotnej. Zapisy w ustawie budzą zastrzeżenia co do ich zgodności z kodeksem cywilnym, jeśli chodzi o unieważnienie zawartych umów między placówkami, które pracują źle czy dobrze, w zakładach opieki zdrowotnej. Czy naprawdę musimy tworzyć prawo szybko i mało precyzyjnie? Czy nie możemy wyciągnąć nauki z tego, że właśnie w taki sposób uchwalaliśmy ustawę o Narodowym Funduszu Zdrowia? Czy te częste nowelizacje poprawią coś, czy raczej wprowadzą większy zamęt zarówno w i tak trudnej pracy pracowników służby zdrowia, jak i menedżerów, a przede wszystkim w sytuacji pacjentów?

Ja uważam, że ta ustawa spowoduje więcej zamętu i kłopotów niż będzie korzyści płynących z jej uchwalenia, mimo dobrych intencji, jakie, być może, mieli ustawodawcy.

Składam na ręce pana marszałka wniosek o odrzucenie projektu ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. Proszę.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję, Pani Senator.

Informuję, że lista mówców została wyczerpana.

Dodaję jednocześnie, że senator Witold Gładkowski złożył swoje przemówienie do protokołu*, a panowie senatorowie Balicki i Lubiński oraz pani senator Krzyżanowska złożyli wnioski o charakterze legislacyjnym na piśmie.

Zgodnie z art. 52 ust. 3 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

W związku z tym, że zostały złożone wnioski o charakterze legislacyjnym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie sprawozdania w tej sprawie.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej zostanie przeprowadzone pod koniec bieżącego posiedzenia Senatu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dwudziestego trzeciego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie lekarza.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na siedemdziesiątym drugim posiedzeniu w dniu 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana w dniu 5 kwietnia 2004 r. Marszałek Senatu w dniu 6 kwietnia 2004 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 667, sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia zaś w druku nr 667A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, senatora Mirosława Lubińskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie tej ustawy.

Senator Mirosław Lubiński:

Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Z upoważnienia Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia mam zaszczyt przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie komisji w sprawie uchwalonej przez Sejm w dniu 2 kwietnia tego roku ustawy o zmianie ustawy - Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie lekarza, znajdującej się w druku senackim nr 667.

Ustawa jest wynikiem sejmowej pracy nad dwoma projektami nowelizacji ustawy - Prawo farmaceutyczne i ustaw pokrewnych: nad projektem rządowym i nad projektem obywatelskim. Wiodący był projekt rządowy.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Omawiana ustawa dostosowuje prawodawstwo polskie do prawa Unii Europejskiej. Zasadniczą zmianą w nowelizacji jest dostosowanie przepisów prawa farmaceutycznego w zakresie badań klinicznych, zgodnie z dwoma dyrektywami Parlamentu Europejskiego 2001/83/WE i 2001/20/WE.

Rozbudowano art. 2 poprzez dodanie w słowniku pojęciowym nowych definicji ułatwiających interpretację przepisów ustawy. Usunięto art. 6 ustawy, który dotychczas regulował kwestię badań klinicznych, a dodano rozdział 2a zatytułowany: "Badania kliniczne produktów leczniczych". W ustawie znajdują się upoważnienia dla ministra właściwego do spraw zdrowia do wydania odpowiednich aktów wykonawczych dotyczących zasad prowadzenia badań klinicznych.

Wprowadzono regulacje dotyczące importu równoległego, przez który rozumie się każde działanie polegające na sprowadzeniu produktu leczniczego, posiadającego pozwolenie na dopuszczenie do obrotu w jednym z państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego, tożsamym pod względem zawartości substancji i wskazań terapeutycznych z produktem leczniczym dopuszczonym do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej. Uproszczona procedura dla importu równoległego umożliwi sprowadzanie do Polski produktów leczniczych po niższej cenie.

W art. 19 określono proces dopuszczania do obrotu w drodze wzajemnego uznawania. Określa on szczegółowo procedurę wzajemnego uznawania, mającą na celu dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwy organ państwa referencyjnego. W ciągu trzydziestu dni od uznania tego pozwolenia przez ministra właściwego do spraw zdrowia wydaje on pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jeśli idzie o materię ustawy niezwiązaną z dostosowaniem prawodawstwa polskiego do unijnego, podkreślę następujące kwestie: zgoda na funkcjonowanie punktów aptecznych jedynie na terenach wiejskich, pod warunkiem, że na terenie danej wsi nie jest prowadzona apteka ogólnodostępna; ograniczenie tworzenia aptek ogólnodostępnych przez jeden podmiot do 1% aptek na terenie jednego województwa; określenie wymogów, które musi spełniać kierownik apteki - kierownikiem może być farmaceuta, który nie przekroczył sześćdziesiątego piątego roku życia i ma co najmniej pięcioletni staż pracy w aptece lub trzyletni staż pracy w aptece w przypadku, gdy posiada specjalizację z zakresu farmacji aptecznej.

Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia proponuje Wysokiej Izbie przyjęcie osiemnastu poprawek. Poprawka druga przywraca definicję badacza zgodną z przedłożeniem rządowym, tożsamą z definicją zawartą w ustawie o wyrobach medycznych. Pozostałe zaś poprawki wynikają z zasad techniki legislacyjnej, doprecyzowują i dostosowują terminologię.

Panie Marszałku, Wysoka Izbo, proszę o przyjęcie ustawy wraz z zaproponowanymi przez komisję poprawkami. Dziękuję.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Proszę jeszcze pozostać przy mównicy, gdyż zgodnie z regulaminem senatorowie mogą zadawać senatorowi sprawozdawcy zapytania.

Czy są zapytania do sprawozdawcy? Nie ma. Dziękuję, Panie Senatorze.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została wniesiona jako obywatelski projekt ustawy i rządowy projekt ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia, a z jego upoważnienia pan prezes Michał Pirożyński z Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.

Czy pan prezes chciałby przedstawić swoje stanowisko? Jeśli tak ,to bardzo proszę.

(Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Michał Pirożyński: Panie Marszałku, nie wnoszę żadnych zmian.)

Nie. Dziękuję.

Zgodnie z regulaminem zapytuję, czy są pytania do pana ministra?

Nie widzę chętnych. Dziękuję.

Otwieram dyskusję.

Na liście mówców jest na razie tylko jedno nazwisko.

Proszę bardzo senatora Janowskiego o zabranie głosu.

Senator Mieczysław Janowski:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!

Analizując tę ustawę, chciałbym się odnieść do jednego z zapisów, a mianowicie do art. 1 pktu 43. Zmiana, która została wprowadzona w dotychczasowym brzmieniu art. 99 ustawy nowelizowanej jest bardzo radykalna. Dotychczas mówiło się o tym, że apteka ogólnodostępna może być prowadzona tylko na podstawie uzyskanego zezwolenia na prowadzenie apteki. Zezwolenie, o którym jest mowa, nie jest wydawane między innymi wtedy, kiedy ubiegający się o nie podmiot prowadzi na terenie Rzeczypospolitej Polskiej więcej niż 10% aptek ogólnodostępnych. Zapis przyjęty w Sejmie jest radykalny, zmniejsza ten wskaźnik dziesięciokrotnie i odnosi to do skali województwa.

W związku z tą ustawą napłynęły do mnie różne wnioski, przyznam, że sprzeczne. Wydaje mi się, że zachowanie wolnego rynku w tej materii - chodzi o działanie jednostek zajmujących się dystrybucją specyfików medycznych, leków - wymaga uwzględnienia tego, co funkcjonowało, jak również swobody dla nowych podmiotów. Takie między innymi firmy jak Cefarm, które są w tej chwili spółkami akcyjnymi przed sprzedażą przez Skarb Państwa, wnoszą takie zastrzeżenia, sugerując korektę tego zapisu. Stąd też, po analizie wszystkich faktów, które mi przedstawiono, chciałbym na pańskie ręce, Panie Marszałku, zgłosić poprawkę, proponując zmianę tego zapisu. Proponuję zamiast 10%, jak było w przedłożeniu dotychczasowym, wskaźnik ośmioprocentowy. Wydaje mi się, że w ten sposób będziemy mogli znaleźć rozwiązanie, które będzie satysfakcjonowało - tak ufam - wszystkie zainteresowane strony. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję senatorowi.

Informuję, że lista mówców została wyczerpana.

Podaję, że senator Lipowski złożył swoje przemówienie do protokołu*. Wnioski o charakterze legislacyjnym na piśmie złożyli: senator Lipowski, pani senator Sienkiewicz, pan senator Lubiński i pan senator Janowski.

Zamykam dyskusję.

Dla porządku chcę zapytać pana prezesa, czy chciałby zabrać głos? Tak.

Bardzo proszę.

Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych
Michał Pirożyński:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Senatorze!

Chciałbym wrócić do tych 8, 10% i 1%, czyli do tych przewijających się tutaj w trakcie prac Wysokiej Izby wielkości. Chciałbym przekazać państwu informację, którą strona rządowa prezentowała na posiedzeniach komisji sejmowej, gdzie również i strona społeczna, to znaczy izba aptekarska i związki zawodowe, podkreślała wielkie zagrożenie dla aptek polskich w momencie, kiedy wprowadzamy zapis udziału więcej niż jednoprocentowego. Jeżeli zaś chodzi o takie firmy jak Cefarm, to Cefarm jest zabezpieczony w art. 10. Tam jest zapis zabezpieczający przedsiębiorstwo państwowe.

Pragnę również zwrócić państwa uwagę na to, że kwestia 1% aptek dotyczy nowych wniosków, nie dotyczy natomiast tego, co było w przeszłości. Proszę państwa, proszę uzmysłowić sobie, że w zaproponowanym przez pana senatora artykule dotyczy to na przykład takiej sytuacji, w której osiemset aptek w Warszawie - bo to jest cała Polska - może być nagle oddane jednej sieci. Gdyby dotyczyło to tylko i wyłącznie państwowej sieci typu Cefarm, to jesteśmy zabezpieczeni, ale gdyby nastąpiła nagle monopolizacja rynku i dyktowanie cen przez coś takiego... Dlatego też strona rządowa dąży do utrzymania jednoprocentowego udziału i taki zapis popieramy. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję panu prezesowi.

Ponieważ w trakcie dyskusji zostały zgłoszone wnioski o charakterze legislacyjnym, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie sprawozdania w tej sprawie.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie lekarza zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia.

Dziękuję panu prezesowi za uczestniczenie w naszej pracy.

Chcę przywitać na posiedzeniu Senatu delegację Turecko-Polskiej Grupy Przyjaźni Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Turcji, z jej przewodniczącym, panem Muratem Yilmazerem na czele. Witam. (Oklaski)

 

---