Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziesiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o substancjach i preparatach chemicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Przypominam że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na pięćdziesiątym szóstym posiedzeniu w dniu 10 września 2003 r. Do Senatu została przekazana w dniu 15 września tego roku, a marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przypominam że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 476, a sprawozdanie komisji w drukach nr 476A i 476B

Proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, panią senator Genowefę Grabowską, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Senator Genowefa Grabowska:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Pragnę państwu przedstawić efekt dyskusji, jaka w Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej odbyła się w dniu 17 września, kiedyśmy rozpatrywali projekt ustawy o zmianie ustawy o substancjach i preparatach chemicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Nie ulega wątpliwości, że przedłożona ustawa zmierza do dostosowania prawa polskiego do prawa wspólnotowego, a szczególnie idzie tu o przepisy ustawy o substancjach i preparatach chemicznych, ustawy o kosmetykach, ustawy - Prawo farmaceutyczne, a także ustawy o produktach biobójczych. W tej ustawie zaproponowano w szczególności następujące nowe rozwiązania.

Otóż zmierza się w niej do rozszerzenia katalogu zadań inspektora do spraw substancji i preparatów chemicznych o współpracę z państwami członkowskimi Unii, ale nie tylko, bo także o współpracę z Komisją Europejską, co jest szczególnie istotne.

Zmierza się także do wprowadzenia obowiązku wykonywania badań substancji i preparatów chemicznych, a także kosmetyków, produktów leczniczych i produktów weterynaryjnych, jak również produktów biobójczych, przy czym powinno się to odbywać zgodnie z zasadami tak zwanej Dobrej Praktyki Laboratoryjnej.

Kolejnym nowym rozwiązaniem jest nałożenie na osobę wprowadzającą do obrotu substancję niebezpieczną albo osobę, która wprowadza preparat niebezpieczny, obowiązku bezpłatnego udostępnienia odbiorcy karty charakterystyki takiej substancji lub preparatu, przy czym dostarczenie tej charakterystyki musi odbyć się uprzednio, wcześniej, zanim ten produkt zacznie funkcjonować w obrocie, a więc najpóźniej w dniu ich pierwszej dostawy. Ten wymóg nałożony na osobę wprowadzającą do obrotu substancję niebezpieczną prowadzi do tego, aby osoba odpowiedzialna za ocenę wpływu kosmetyku na zdrowie ludzkie - bo przecież nie tylko na zdrowie kobiet - na bezpieczeństwo zdrowia ludzi, miała wykształcenie wyższe i kwalifikacje w takim zakresie, w jakim dokonuje oceny.

To są podstawowe założenia, które w tej ustawie znajdziemy. Pragnę jeszcze dodać, iż jest to ustawa, która ma dostosować nasze prawo, zwłaszcza o kosmetykach, prawo farmaceutyczne i produktach biobójczych, do prawa unijnego, a przede wszystkim do wprowadzenia do prawa polskiego przepisów dyrektywy Wspólnot Europejskich z 2000 r., dyrektywy nr 21.

Chcę dodać, że wejście tej nowelizacji ustawy w życie nie będzie miało żadnych skutków finansowych dla budżetu państwa.

Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, badając bardzo szczegółowo tekst nowelizacji, zaproponowała cztery poprawki. Te poprawki znajdziecie państwo w druku senackim nr 476A. Są to poprawki redakcyjne, ale nie tylko, i z pewnością uczynią one ten tekst bardziej przejrzystym i bardziej zrozumiałym.

W związku z powyższym wnoszę, aby Wysoki Senat zechciał przyjąć, zgodnie z wnioskiem komisji, tę ustawę z załączonymi poprawkami. Dziękuję, Panie Marszałku.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję pani senator za sprawozdanie.

Teraz poproszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, panią senator Krystynę Sienkiewicz, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Proszę.

Senator Krystyna Sienkiewicz:

Dziękuję.

Panie Marszałku! Panie i Panowie!

Zgodnie z poleceniem marszałka Senatu, Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia w dniu 30 września rozpatrzyła uchwaloną przez Sejm Rzeczypospolitej zmianę ustawy o substancjach i preparatach chemicznych oraz zawartą w tej nowelizacji zmianę ustawy o kosmetykach, produktach biobójczych oraz ustawy - Prawo farmaceutyczne. Z upoważnienia członków Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawię Wysokiej Izbie krótkie sprawozdanie. Krótkie, bo dłuższe i bardziej merytoryczne było już przed chwilą, zatem mi pozostała ta łatwiejsza forma sprawozdania.

Komisja miała jednak znacznie utrudnioną pracę, ponieważ podczas rozpatrywania bądź co bądź rządowego projektu ustawy, ustawy dostosowującej, rząd był reprezentowany jedynie przez dyrektora departamentu w Ministerstwie Zdrowia. Nie było więc odpowiedzialnego sekretarza stanu, o czym wprawdzie byliśmy uprzedzeni, ale nie było również niezwykle istotnej dla tej ustawy osoby, czyli inspektora do spraw substancji i preparatów chemicznych, którego katalog zadań ta właśnie ustawa rozszerza. Mimo zapewnień, że zjawi się, że jest już niedaleko, że trwa strajk taksówkarzy, pan inspektor się nie pojawił. Mówię o tym, by scharakteryzować trudności pracy komisji, jako że posła sprawozdawcy również nie było. Ale to już jest koniec utyskiwań, ponieważ dużą pomocą dla nas - pomocą merytoryczną, a nie tylko duchowym wsparciem - była obecność przedstawiciela Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.

Definicja i zasady Dobrej Praktyki Laboratoryjnej uregulowane są w dziesięciu najróżniejszych dyrektywach dotyczących kosmetyków, produktów farmaceutycznych oraz produktów biobójczych. Należało więc wprowadzić obowiązek wykonywania badań produktów regulowanych tymi ustawami zgodnie z wymaganiami Dobrej Praktyki Laboratoryjnej. To jest niezwykle ważne zagadnienie, bowiem określenie "Dobra Praktyka Laboratoryjna" nie pojawia się po raz pierwszy: jest to system zapewnienia jakości badań, określający zasady organizacji jednostek badawczych wykonujących badania niekliniczne - a niekliniczne to te, które nie dotyczą nas bezpośrednio na kolejnym etapie badań - z zakresu bezpieczeństwa i zdrowia człowieka i środowiska, w szczególności badania substancji i preparatów chemicznych wymagane ustawą, oraz warunki, w jakich te badania są planowane, przeprowadzane i monitorowane, a ich wyniki są zapisywane, przechowywane i podawane w sprawozdaniu.

Sprawę włączenia do ustawy o substancjach i preparatach chemicznych prawa farmaceutycznego przedyskutowaliśmy bardzo dogłębnie, ponieważ to budziło kolejny opór środowiska farmaceutów, farmakologów w związku z całą niedoskonałością prawa farmaceutycznego. Ale przedstawiciele Urzędu Rejestracji Leków, którzy po raz pierwszy uczestniczyli w naszym posiedzeniu, zaakceptowali - choć może bez entuzjazmu, ale i bez jakichkolwiek zgrzytów - tę zmianę i kolejną, dość istotną ingerencję w prawo farmaceutyczne.

W wyniku tej dyskusji, przyjmując i niejako autoryzując te cztery poprawki zgłoszone przez Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, dodaliśmy jeszcze jedną: rozszerzyliśmy o jedną pozycję katalog wyłączeń - tego, czego ustawa nie obejmuje - to znaczy o te substancje i preparaty chemiczne, wobec których przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Ponieważ uzgodnienie stanowiska obu komisji będzie jeszcze przedmiotem naszych obrad w terminie ustalonym przez pana marszałka i ponieważ kolejne poprawki i tak w trakcie głosowań będą szczegółowo omawiane przez marszałka prowadzącego posiedzenie, a treść ich jest zawarta w druku nr 476B, proszę wybaczyć, iż - oszczędzając państwa czas - nie będę ich teraz omawiała szczegółowo. Decyzja o przyjęciu uchwały będzie należała do Wysokiej Izby, po rozpatrzeniu wspólnego stanowiska obu komisji. Dziękuję.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję, Pani Senator.

Może już pani łaskawie zająć swoje miejsce. Ponieważ mamy dwie sprawozdawczynie, chcę, żeby tura pytań odbyła się w sytuacji sprawiedliwej dla nich obu.

Właśnie chciałem zapytać: czy są pytania do sprawozdawczyń komisji? Nie ma. Dziękuję.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem. Niestety, nie mamy na sali przedstawiciela rządu, nie doszedł.

Ale czy byłyby do niego pytania? Nie byłoby. W związku z tym jest nam zgoła niepotrzebny. No, na to wychodzi i to jest zgodne...

W związku z tym mogę dalej procedować.

Otwieram dyskusję.

I od razu stwierdzam, że nikt z senatorów nie zapisał się do głosu.

W związku z tym zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy... Przepraszam bardzo. W związku z tym, że w trakcie dyskusji senatorowie nie zgłosili wniosków o charakterze legislacyjnym, ale komisje przedstawiły różne poprawki, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie wspólnego sprawozdania w tej sprawie.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o substancjach i preparatach chemicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu jedenastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ustanowieniu Krzyża Zesłańców Sybiru.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na pięćdziesiątym siódmym posiedzeniu w dniu 19 września 2003 r., a do Senatu została przekazana w dniu 22 września bieżącego roku, zaś marszałek Senatu w dniu 23 września 2003 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam też, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 482, a sprawozdanie komisji w druku nr 482A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, pana senatora Tadeusza Bartosa, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Proszę.

Senator Tadeusz Bartos:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Ustawa o ustanowieniu Krzyża Zesłańców Sybiru - druk senacki nr 482 - stanowi wyraz głębokiej, narodowej pamięci o obywatelach polskich deportowanych w latach 1939-1956 na Syberię, do Kazachstanu i północnej Rosji.

Zgodnie z ustawą Krzyż Zesłańców Sybiru nadawany będzie osobom, które w chwili deportacji posiadały obywatelstwo polskie, oraz dzieciom tych osób. Krzyż nadawany będzie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego lub, w przypadku osób nieposiadających obywatelstwa polskiego bądź zamieszkujących stale za granicą, ministra właściwego do spraw zagranicznych. Osoba odznaczona otrzymuje nieodpłatnie odznakę nadanego jej Krzyża i legitymację.

Szanowni Państwo, w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego mam zaszczyt przedstawić sprawozdanie komisji zawarte w druku nr 482A. Komisja obradowała nad ustawą na posiedzeniu w dniu 2 października 2003 r. W toku dyskusji postanowiono wprowadzić do ustawy trzy poprawki.

Pierwsza poprawka polega na skreśleniu ust. 2 w art. 2. Celem wprowadzanej zmiany jest pozostawienie przepisu, który zawarty jest w ust. 1 tegoż artykułu, a ust. 1 odnosi się do wszystkich osób objętych tą ustawą, a więc zarówno do posiadających obecnie obywatelstwo polskie, jak i tych, które obecnie takiego obywatelstwa nie posiadają.

Poprawka druga polega na zastąpieniu wyrazu "zasady" wyrazami "sposób i okoliczności". Komisja uznała, iż należy wprowadzić tę zmianę, gdyż akt wykonawczy, jakim jest rozporządzenie, musi zawierać regulacje określone w sposób precyzyjny.

Poprawka trzecia zmierza do właściwego wskazania wzoru odznaczenia. A zasadą jest, że we wzorze rysunkowym na odwrotnej stronie nie przedstawia się wstążki.

Szanowni Państwo, przedstawione przeze mnie poprawki komisja przyjęła jednogłośnie.

Zwracam się do państwa, w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, o zaakceptowanie zmian zgłoszonych przez komisję i przyjęcie ustawy. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję.

Czy są pytania do sprawozdawcy? Nie widzę zgłoszeń, dziękuję.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była poselskim projektem ustawy. Prezes Rady Ministrów upoważnił do reprezentowania rządu w sprawie tej ustawy ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej, ale przedstawicielka ministerstwa jeszcze nie dotarła.

W związku z tym znowu stawiam pytanie: czy byłyby pytania do pani minister? Nie widzę zgłoszeń. Wobec tego możemy procedować dalej.

Otwieram dyskusję.

Stwierdzam, że na liście jest jeden mówca, senator Witold Gładkowski.

Proszę bardzo.

Senator Witold Gładkowski:

Dziękuję, Panie Marszałku.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Trudno jest przecenić społeczne i historyczne znaczenie ustawy z dnia 19 września 2003 r. o ustanowieniu Krzyża Zesłańców Sybiru. Mówię te słowa jako człowiek urodzony na ziemi, syn ziemi - a obecnie także mieszkaniec terenów - gdzie w tysiącach określa się liczbę uprawnionych do ubiegania się o ten zaszczyt, gdzie w tysiącach liczy się też mogiły tych, którzy nie doczekali dzisiejszego dnia.

Uchwalenie tej ustawy przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej stanowi nie tylko symboliczne uczczenie przez państwo polskie pamięci tych wszystkich, którzy począwszy od dnia 17 września 1939 r. i dalej, w latach 1939-1956, z rąk władz Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich polegli, stracili życie, i których wywieziono daleko od ich ojczyzny. Ustawa ta jest przede wszystkim długo oczekiwanym moralnym zadośćuczynieniem za doznane w tamtych czasach cierpienia z powodu polskości i dla Polski.

W tym miejscu warto przypomnieć, że uchwalenie omawianej ustawy nie jest jedynym aktem społecznego szacunku dla ofiar deportacji, zsyłek i wypędzeń. W wielu miejscach naszego kraju lokalne społeczności podejmowały już odpowiednie do ich możliwości działania, mające na celu oddanie hołdu obywatelom wschodnich terenów Polski, deportowanym na Syberię, do Kazachstanu i północnej Rosji. Stosownymi napisami opatrzono nazwy miejsc publicznych, placów i ulic w wielu miastach.

Ustawa o ustanowieniu Krzyża Zesłańców Sybiru jest aktem prawnym regulującym zawartą w nim problematykę w sposób precyzyjny i wyczerpujący. Otóż w art. 2 określa ona osoby, którym może zostać nadane odznaczenie. Słusznie w ust. 1 powyższego przepisu dobrodziejstwami ustawy objęto osoby, które w chwili deportacji posiadały obywatelstwo polskie, oraz dzieci tych osób urodzone na zesłaniu, jak to pan senator sprawozdawca już podkreślił. Przyjęto też zasadę, że Krzyż jest nadawany tylko osobom żyjącym w dniu wejścia ustawy w życie.

W art. 3 ustalono zasadę nadawania Krzyża. Określono organy uprawnione do składania wniosków, różne w zależności od tego, czy wniosek dotyczy obywatela polskiego, zamieszkałego w Polsce, czy osoby nieposiadającej obywatelstwa polskiego lub zamieszkałej stale za granicą. W pierwszym przypadku uprawniony jest minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, w drugim - minister spraw zagranicznych.

Określono także podmioty uprawnione do inicjowania procedury składania wniosków. Są nimi związki i stowarzyszenia kombatanckie. Ale w art. 3 ust. 3 ustawy rozsądnie dopuszczono składanie wniosków o nadanie Krzyża przez uprawnione organy z własnej inicjatywy. Taki zapis umożliwia nadanie odznaczenia również osobom niezrzeszonym w związkach i stowarzyszeniach kombatanckich.

W ustawie szczególnie interesujące jest oparcie wzoru Krzyża na symbolice mającej tradycję w emblematyce stosowanej w Związku Sybiraków: skrzyżowane miecze i zerwane kajdany. Z kolei w odniesieniu do rozmiaru Krzyża można powiedzieć, że odpowiada on wymiarom Krzyża Armii Krajowej. Można to odczytać jako szczególnego rodzaju, choć przypadkowe, połączenie dwóch tradycji walki o wolność i niepodległość Polski.

Zatem ze względu na to wszystko ustawa z dnia 19 września 2003 r. o ustanowieniu Krzyża Zesłańców Sybiru, jako akt prawny ze wszech miar społecznie, moralnie i historycznie konieczny i uzasadniony, zasługuje na pełne poparcie i zaakceptowanie przez Wysoki Senat. Jestem przekonany, że tak się stanie. Dziękuję, Panie Marszałku.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję, Panu Senatorowi.

Informuję, że lista mówców została wyczerpana.

W związku z tym, zgodnie z art. 52 ust. 2 regulaminu, zamykam dyskusję.

Informuję też, że głosowanie w tej sprawie, czyli w sprawie ustawy o ustanowieniu Krzyża Zesłańców Sybiru, zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Zanim przystąpimy do rozpatrywania punktu trzynastego, chcę przeczytać następujący list:

"Panie i Panowie Senatorowie!

Następnym rozpatrywanym punktem porządku obrad miał być punkt dotyczący ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Informuję, że do reprezentowania stanowiska rządu w sprawie tej ustawy został upoważniony sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Janusz Zemke.

Szanowni Państwo!

Ponieważ odbywa się właśnie posiedzenie rządu, na którym obecność pana ministra jest niezbędna, proponuję rozpatrzenie teraz kolejnych punktów porządku obrad i powrócenie później do ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw".

Jeżeli nie usłyszę głosów sprzeciwu, uznam, że Wysoka Izba przyjęła przedstawioną propozycję.

(Senator Genowefa Ferenc: Ja mam pytanie.)

Tak, proszę.

Senator Genowefa Ferenc:

Panie Marszałku, ja mam następującą wątpliwość: skoro rano przyjęliśmy porządek obrad, to czy w tej chwili zmiana tego porządku jest możliwa? Chciałabym po prostu prosić o wyjaśnienie.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

O wyjaśnienie, tak?

Bardzo proszę...

(Głos z sali: To tylko zmiana kolejności procedowania.)

(Głos z sali: Jest możliwa.)

Nasza pani od prawa i regulaminu mówi mi, że to tylko zmiana procedowania.

(Głos z sali: To jest wniosek formalny, pani może się sprzeciwić.)

Tak, to jest wniosek formalny, pani oczywiście może się sprzeciwić.

Nie czyni pani tego?

(Senator Genowefa Ferenc: Nie.)

Bardzo mi miło.

Uważam, że ta propozycja została przyjęta, w związku z czym - jak to się mówi - przeskakujemy ten punkt.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu trzynastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na pięćdziesiątym ósmym posiedzeniu w dniu 3 października bieżącego roku, a do Senatu została przekazana w dniu 6 października. W tym samym dniu marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przypominam też, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 493, a sprawozdanie komisji w druku nr 493A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pana senatora Andrzeja Anulewicza, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Proszę bardzo.

Senator Andrzej Anulewicz:

Dziękuję, Panie Marszałku.

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Mam zaszczyt zaprezentować sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi z prac nad ustawą o zmianie ustawy o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych.

Ustawa była projektem rządowym. Została uchwalona przez Sejm na pięćdziesiątym ósmym posiedzeniu w dniu 3 października 2003 r., a przez senacką Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzona została w dniu 7 października 2003 r. Sprawozdanie podane zostało w druku nr 493A.

Celem ustawy jest wprowadzenie przepisów dotyczących głównie zagadnień związanych z uszczegółowieniem zasad funkcjonowania systemu kwot mlecznych w Polsce oraz mechanizmów interwencyjnych na rynku mleka i przetworów mlecznych. Ustawa dokonuje zmian niezbędnych w kontekście przydzielenia indywidualnych kwot mlecznych i administrowania systemem kwot przez Agencję Rynku Rolnego. Zapisy ustawy, mówiąc ogólnie, porządkują, systematyzują rynek mleka w Polsce, przygotowując ten rynek do warunków, z jakimi polscy producenci, hurtownicy i przetwórcy spotkają się po 1 maja 2004 r., a więc w chwili akcesji Polski do Unii Europejskiej.

Panie i Panowie Senatorowie! Zapisy ustawy o zmianie ustawy o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych określają między innymi, kto to jest dostawca bezpośredni, co to są przetwory mleczne, co to jest indywidualna reprezentatywna zawartość tłuszczu, na czym polega kwotowanie, kto ustali krajową kwotę mleczną, krajową rezerwę krajowej kwoty mlecznej. Ustawa mówi, kto wydaje decyzję w sprawie przyznania indywidualnych kwot mlecznych i określa warunki. Określa też, co powinien zawierać wniosek o wpis do rejestru podmiotów skupujących, oraz określa obowiązki skupującego. Mówi również o warunkach przyznawania, gospodarowania kwotami mlecznymi. Nakłada obowiązki na dostawców bezpośrednich w zakresie prowadzenia rejestrów i przedkładania informacji dotyczących podmiotów skupujących. Określa warunki prowadzenia interwencyjnego skupu przetworów o najwyższej jakości. W ustawie określone zostały warunki szczegółowe, uprawnienia i obowiązki Agencji Rynku Rolnego w zakresie organizacji rynku mleka. Zapisano również, co będzie należeć do obowiązków, uprawnień komisji porozumiewawczej, określono również, kto będzie ponosić koszty obsługi technicznej, organizacyjnej, funkcjonowania tej komisji oraz obsługi prawnej funduszu promocji. W ustawie zdecydowano o likwidacji Funduszu Promocji Mleczarstwa.

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi podczas prac nad ustawą wniosła dziewiętnaście poprawek.

Poprawka pierwsza ma na celu ujednolicenie technologii ustawy. Również poprawka druga ma na celu ujednolicenie technologii ustawy.

Poprawka trzecia zmierza do przedłużenia z dnia 30 listopada 2003 r. do dnia 15 grudnia 2003 r. ostatecznego terminu złożenia przez prezesa Agencji Rynku Rolnego pisemnej informacji ministrowi właściwemu do spraw rynków rolnych. Informacja ma między innymi dotyczyć ilości mleka wyprodukowanego i wprowadzonego do obrotu w roku referencyjnym przez dostawców hurtowych i bezpośrednich.

Poprawka czwarta ma charakter redakcyjny i zmierza do nadania przepisowi brzmienia poprawnego stylistycznie.

Poprawki piąta i szesnasta mają na celu poprawną pod względem legislacyjnym realizację woli ustawodawcy i zmierzają do wydłużenia ostatecznego terminu składania wniosków o przyznanie indywidualnych kwot mlecznych przez dostawcę bezpośredniego z dnia 31 października 2003 r. do dnia 30 listopada 2003 r. Poprawki te zmierzają do tego, aby decyzja ustawodawcy realizowana była przez właściwy przepis ustawy.

Poprawka szósta ma charakter redakcyjny i zmierza do nadania przepisowi brzmienia poprawnego stylistycznie. Poprawka siódma też ma charakter redakcyjny.

Poprawka ósma zmierza do tego, aby indywidualna kwota mleczna wracała do właściciela gospodarstwa rolnego po wygaśnięciu umowy dzierżawy lub innej, przenoszącej posiadanie zależne gospodarstwa rolnego, w sytuacji, gdy umowa obejmowała również prawo do tej kwoty. Poprawka ta wyłącza automatyczne przechodzenie w takim przypadku indywidualnej kwoty mlecznej do krajowej rezerwy krajowej kwoty mlecznej.

Poprawka dziewiąta ma charakter redakcyjny i zmierza do użycia wyrazu we właściwej liczbie.

Poprawki: dziesiąta, jedenasta, trzynasta, czternasta, piętnasta, osiemnasta i dziewiętnasta, zmierzają do przywrócenia zlikwidowanego przez Sejm Funduszu Promocji Mleczarstwa.

Poprawka trzynasta wskazuje, że koszty obsługi techniczno-biurowej oraz koszty obsługi prawnej funduszu ponosić będzie Agencja Rynku Rolnego.

Poprawka czternasta rozszerza zadania komisji porozumiewawczej o konieczność ustalenia szczegółowych zasad gospodarowania funduszem promocji, a także wskazuje, że zasady te będą zatwierdzane przez ministra właściwego do spraw rynków rolnych.

Poprawka piętnasta rozszerza i zmienia katalog celów, do których tworzy się fundusz promocji; w szczególności dodano cele polegające na wspieraniu działalności krajowych mleczarskich organizacji branżowych we współpracy z branżowymi organizacjami narodowymi oraz dofinansowywaniu i szkoleniu dostawców.

Poprawka dwunasta ma charakter redakcyjny, ujednolica brzmienie przepisu.

Poprawka siedemnasta ma charakter legislacyjny i zmienia błędne odesłanie.

Państwo Senatorowie! W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi mam zaszczyt zarekomendować Wysokiej Izbie uchwalenie ustawy o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych, wraz z przedstawionymi poprawkami. Dziękuję uprzejmie.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję panu senatorowi.

Zgodnie z regulaminem chciałbym zapytać, czy są pytania do senatora sprawozdawcy. Nie ma.

Dziękuję panu senatorowi.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister rolnictwa i rozwoju wsi.

Witam na sali sekretarza stanu w tym ministerstwie, pana Józefa Jerzego Pilarczyka.

Proszę o zabranie głosu. Widzę, że pan wyraźnie ma na to ochotę.

Bardzo proszę.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Józef Pilarczyk:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Do uzasadnienia, które przedstawił pan senator sprawozdawca, chciałbym dodać krótką informację, że ustawa, której nowelizacja w tej chwili jest rozpatrywana, obowiązuje od 6 września 2001 r. i w dużej części już jest realizowana.

Ustawa, tak jak mówił to senator sprawozdawca, przede wszystkim wprowadza zasady kwotowania produkcji mleka w Polsce, jak również procedury, które w tym zakresie obowiązują.

Wiadomo, że w Unii Europejskiej ten rynek jest regulowany i że w trakcie negocjacji zostały ustalone dopuszczalne kwoty produkcji mleka w Polsce. W związku z tym kwoty te muszą być rozdysponowane między producentów mleka. Ustawa ta przede wszystkim zawiera przepisy, które te sprawy regulują.

W związku z tym, że rok referencyjny, czyli rok, który stanowi podstawę do rozdziału kwoty krajowej, rozpoczął się 1 kwietnia 2002 r. i skończył się 30 marca 2003 r., jest już podstawa do tego, ażeby rozdysponować tę kwotę. Rolnicy producenci mleka składają wnioski. W trakcie realizowania tych procedur okazało się, że niektóre przepisy są mało precyzyjne, że trzeba dokonać dodatkowych interpretacji poprzez wprowadzenie zapisów ustawowych, stąd też zaszła konieczność dokonania nowelizacji doprecyzowującej funkcjonowanie tych regulacji.

W sejmowej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi dokonano pewnych zmian wychodzących poza projekt rządowy. Wykreślono przepisy mówiące o funkcjonowaniu i tworzeniu Funduszu Promocji Mleczarstwa. Fundusz ten tworzony jest z odpisów podmiotów skupujących mleko w wysokości 0,02 gr od 1 l i ma służyć przede wszystkim promocji spożycia mleka w Polsce, które to spożycie jest jednym z najniższych w Europie. Fundusz ten ma wspomóc zarówno producentów, jak również przetwórców mleka w różnych działaniach dających im szansę na utrzymanie czy poprawę konkurencyjności na rynku europejskim.

W Sejmie zdarzyło się tak, że na wniosek dużych przetwórców mleka, którzy w związku ze skalą produkcji mają dość duże odpisy na ten fundusz, Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęła taką decyzję, że przedstawi Sejmowi wniosek o skreślenie przepisów dotyczących tego funduszu. Dopiero na posiedzeniu senackiej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi cały sektor mleczarstwa uzmysłowił sobie, jak duży błąd został popełniony. Wszystkie związki i organizacje przetwórców mleka na wczorajszym posiedzeniu komisji senackiej opowiedziały się za przywróceniem Funduszu Promocji Mleczarstwa. Rząd również był przeciwny likwidacji tego funduszu i popiera wniosek komisji o przywrócenie przepisów regulujących jego tworzenie i zasady jego rozdysponowywania. Dlatego też proszę o przyjęcie poprawek senackiej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Pragnę również poinformować, że Sejm zwiększył liczbę członków komisji porozumiewawczej z szesnastu do osiemnastu. Te dwie osoby mają reprezentować izby rolnicze. Mimo że wiążą się z tym pewne koszty, rząd popiera tę inicjatywę, ten wniosek Sejmu, i nie wnosi tutaj sprzeciwu, a zmiana ta umacnia pozycję izb rolniczych jako samorządu zawodowego.

Wiele poprawek, które przedstawił senator sprawozdawca, doprecyzowuje tekst przyjęty przez Sejm. Na wczorajszym posiedzeniu komisji rolnictwa miałem okazję przeanalizować wszystkie te propozycje. W kilku przypadkach eliminują one ewidentne błędy, chociażby takie jak niepotrzebnie wprowadzony art. 2, który wprowadza nowy termin składania wniosków przez dostawców bezpośrednich. Popieram też propozycję senackiej komisji rolnictwa, aby zapisać to rozwiązanie w art. 6 ustawy - tak właśnie proponuje komisja. Ponieważ senacka komisja przywraca, czy też proponuje poprawkę przywracającą funkcjonowanie funduszu, eliminuje tym samym błędnie sformułowany art. 5 tejże ustawy, przy którym można było nawet mieć wątpliwości, czy jest on zgodny z procedurami legislacyjnymi, procedurami tworzenia prawa, czyli z konstytucją.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Wnoszę o uchwalenie nowelizacji ustawy o regulacji rynku mleka z poprawkami, które przedstawiła senacka Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Dziękuję.

Wicemarszałek Kazimierz Kutz:

Dziękuję Panu Ministrowi. Proszę jeszcze pozostać na mównicy, bo zgodnie z naszym regulaminem senatorowie mogą zadawać panu pytania.

Czy są chętni do zadawania pytań? Nie widzę chętnych.

Dziękuję panu, Panie Ministrze.

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Józef Pilarczyk: Dziękuję.)

Otwieram dyskusję.

Stwierdzam, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do głosu. Senator Andrzej Anulewicz złożył natomiast wniosek o charakterze legislacyjnym na piśmie.

Wobec tego zamykam dyskusję.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 proszę Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi o ustosunkowanie się do wniosku złożonego przez pana senatora.

Czy pan minister zapoznał się z tą nową propozycją?

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Józef Pilarczyk: Wczoraj nie widziałem oficjalnie tekstu, ale z tego co wiem...)

Czy wobec tego chciałby pan coś powiedzieć na temat tej nowej poprawki?

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Józef Pilarczyk: Panie Marszałku, przedstawię opinię na posiedzeniu komisji, bo w tej chwili trudno mi jest...)

Dziękuję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Dziękuję panu ministrowi.

Oddaję w tej chwili berło panu marszałkowi Jarzembowskiemu.

(Przewodnictwo obrad obejmuje wicemarszałek Ryszard Jarzembowski)

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję, Panie Marszałku, aczkolwiek berłem publicznie zwykle się nie bawię.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dwunastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych ustaw.

Ustawę tę Sejm uchwalił na pięćdziesiątym siódmym posiedzeniu 19 września. 22 września została skierowana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie, które możemy przeczytać w druku nr 485A.

Za chwilę o przebiegu i wynikach prac komisji opowie nam senator sprawozdawca Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego Grzegorz Niski, którego przed chwilą widziałem, a teraz jakoś się zdematerializował.

Zapraszam pana senatora Grzegorza Niskiego, żeby zechciał zabrać głos i przedstawić sprawozdanie komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Ponieważ pana senatora ciągle nie ma, zróbmy minutową przerwę techniczną do czasu odnalezienia się senatora sprawozdawcy.

(Rozmowy na sali)

Już pan senator Grzegorz Niski zaszczyca Wysoki Senat swoją obecnością.

Proszę bardzo, Panie Senatorze, o sprawozdanie.

Senator Grzegorz Niski:

Dziękuję bardzo.

Panie Marszałku! Panie, Panowie Senatorowie!

Z upoważnienia senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego mam przyjemność przedstawić sprawozdanie z przebiegu posiedzenia tej komisji - odbyło się ono 2 października - którego tematem była ustawa o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Nowelizująca ustawa została uchwalona 22 września 2003 r. na pięćdziesiątym siódmym posiedzeniu Sejmu. Projekt ustawy był przedłożeniem rządowym.

Jest to rozległa nowelizacja obejmująca niemal połowę przepisów ustawy nowelizowanej. Jej celem przede wszystkim jest dostosowanie zmienianej ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej do zadań wynikających z zapisów programu przebudowy i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2001-2006. Ustawa zmierza jednak również do dostosowania przepisów regulujących spełnianie obowiązku wojskowego do zmieniających się uwarunkowań obowiązującego w kraju systemu prawa oraz do wymogów określonych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Panie Marszałku! Szanowne Panie i Szanowni Panowie Senatorowie! Nowelizowana ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej ze względu na przedmiot regulacji zajmuje szczególne miejsce w obowiązującym ustawodawstwie, dotyczącym spraw obronności państwa. Jest to bowiem podstawowy akt prawny normujący problematykę praw i obowiązków podmiotów zobowiązanych do umacniania obronności, statusu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie utrzymania suwerenności i niepodległości narodu, a także kompleksowo regulujący pełnienie służby wojskowej.

Ustawa nowelizująca w swej zasadniczej części odnosi się do tych zagadnień, których regulacja usprawni funkcjonowanie sił zbrojnych oraz umożliwi podejmowanie i wykonywanie określonych zobowiązań sojuszniczych, a także, co należy szczególnie podkreślić, zwiększy upodmiotowienie obywateli odbywających czynną służbę wojskową.

Wprowadza definicję jednostki wojskowej i związku organizacyjnego, mające istotne znaczenie dla rozumienia wielu spraw, wielu ustaw posługujących się tymi wyrażeniami.

Uszczegółowiono w niej zapisy dotyczące orzekania o zdolności do pełnienia czynnej służby wojskowej. Określone zostały mianowicie zasady korzystania z pomocy placówek medycznych wykonujących badania i konsultacje specjalistyczne na potrzeby orzekania przez wojskowe komisje lekarskie. Udzielanie zamówień na realizację tych świadczeń zostało przez ustawodawcę wyłączone spod przepisów ustawy o zamówieniach publicznych i przekazane do właściwości ministra obrony narodowej. Ustawa nowelizująca określa też czynności realizowane w związku z poborem oraz reguluje zagadnienia związane z udzielaniem odroczeń zasadniczej służby wojskowej, upraszczając postępowanie administracyjne w tym zakresie.

Zmiany wniesione w art. 49-54 wskazują na zakres danych, które są gromadzone w ewidencji wojskowej, podmioty uprawnione do dostępu do danych z ewidencji i podmioty obowiązane do udzielania danych zamieszczanych w ewidencji wojskowej. W przepisach tych zostały również zawarte kwestie dotyczące wojskowych dokumentów osobistych.

Bardzo istotne novum znalazło się w zmienianym art. 82. Mianowicie ustawa wprowadza w tym miejscu skrócenie czasu trwania zasadniczej służby wojskowej. Zmiana ta jest efektem realizacji założeń programu przebudowy i modernizacji sił zbrojnych w latach 2001-2006. Przypomnę, że skracanie czasu trwania zasadniczej służby wojskowej trwa już od czternastu lat i obejmuje zmiany dokonywane w latach: 1989-1992 oraz 1999.

Obecna nowelizacja skraca czas odbywania zasadniczej służby wojskowej do dziewięciu miesięcy. Stopniowe, płynne przechodzenie do nowego czasu służby mają zapewnić przepisy przejściowe zawarte w art. 16 ustawy. Konsekwencją tej zmiany jest odpowiednie skrócenie czasu służby w obronie cywilnej i przyznanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych po odbyciu co najmniej dwustu czterdziestu dni zasadniczej służby wojskowej. I tego właśnie dotyczy zmiana zawarta w art. 6 ustawy.

Jednocześnie jednak ustawa utrzymuje niezmieniony dwunastomiesięczny czas trwania służby poborowych w formacjach uzbrojonych niewchodzących w skład sił zbrojnych, co pociągnęło za sobą zmiany w tak zwanych ustawach służb mundurowych zawarte w art. 3, art. 4, art. 5 i art. 12.

Ustawa zawiera nowe uregulowania dotyczące powoływania do służby w razie ogłoszenia mobilizacji lub w czasie wojny. Kwestia uzupełniania stanu osobowego sił zbrojnych w tym okresie ma szczególne znaczenie. Propozycje zmian dotyczą również przydziałów mobilizacyjnych, pracowniczych przydziałów mobilizacyjnych i kart mobilizacyjnych. Zagadnienia te nabierają szczególnego znaczenia z punktu widzenia obronności państwa w razie mobilizacji lub w czasie wojny.

Zmiana wniesiona do art. 87 przywraca upoważnienie ministra obrony narodowej do wydawania, w przypadkach indywidualnych, decyzji o zwolnieniu żołnierza z czynnej służby wojskowej przed odbyciem całego okresu zasadniczej służby wojskowej, gdy przemawiają za tym szczególnie ważne względy osobiste lub rodzinne.

Ustawa wprowadza nowy system nabywania przez poborowych kwalifikacji szczególnie przydatnych dla odbywania przez nich służby w siłach zbrojnych. Jego podstawę stanowi umowa pomiędzy wojskowym komendantem uzupełnień a poborowym, na podstawie której poborowy zobowiązuje się do uzyskania na własny koszt, przed powołaniem do służby, określonych kwalifikacji. Ustawa gwarantuje zwrot należności z tytułu uzyskania kwalifikacji w przypadku odbycia zasadniczej służby wojskowej w ustalonym czasie trwania na stanowiskach służbowych lub w funkcjach wojskowych odpowiadających nabytym kwalifikacjom, przy czym wojskowy komendant uzupełnień zobowiązuje się w umowie do powołania poborowego do takiej służby.

Ostatnią istotną zmianą jest dodanie w ustawie nowego działu, VIa, regulującego zasady zezwalania obywatelom polskim na służbę w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej. Zagadnienie to było regulowane w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie udzielania zgody na przyjmowanie obowiązków w obcym wojsku lub obcej organizacji wojskowej, które przestało obowiązywać w 1998 r.

Szereg artykułów zmierza do dostosowania przepisów ustawy do konstytucyjnych wymogów dotyczących zasad formułowania upoważnień ustawowych do wydawania aktów wykonawczych.

Pragnę podkreślić, Panie i Panowie Senatorowie, że nowelizacja ustawy w takim kształcie jest w pełni aprobowana przez Ministerstwo Obrony Narodowej i zgodna z oczekiwaniami i potrzebami sił zbrojnych.

Na posiedzeniu senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego 2 października komisja jednogłośnie przyjęła trzydzieści dwie poprawki do ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Są to z reguły poprawki redakcyjne, porządkujące, polegające na ujednoliceniu nazewnictwa, usunięciu niepotrzebnych adresów publikacyjnych; poprawki doprecyzowujące. Jedynie ostatnia poprawka, trzydziesta druga, ma inny charakter: proponuje, żeby cała ustawa weszła w życie z dniem 1 lipca 2004 r. po to, żeby dać Ministerstwu Obrony Narodowej czas na dopracowanie innych aktów wykonawczych.

Panie i Panowie Senatorowie! W imieniu senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego uprzejmie proszę o przyjęcie proponowanych poprawek do omawianej dzisiaj ustawy. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Czy są pytania do pana senatora Grzegorza Niskiego? Nie ma. Dziękuję bardzo.

Rozpatrywana ustawa była rządowym projektem. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister obrony narodowej. Serdecznie witam na naszych obradach pana posła Janusza Zemkego, sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, wraz z towarzyszącymi mu cywilami i wojskowymi, na czele z panem generałem dywizji Zbigniewem Cieślikiem.

Zapraszam, Panie Ministrze. Chciałby pan dodać do tych sprawozdań jeszcze swoją opinię, czy może poczekamy na pytania?

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Janusz Zemke: Poczekamy na pytania.)

To może tutaj; będzie łatwiej odpowiadać.

Czy są pytania do pana ministra w sprawie tej ustawy?

Nie stwierdzam, aby były pytania, Panie Ministrze, z czego wnoszę, że wywód pana Grzegorza Niskiego, chociaż lekko spóźniony, okazał się wyczerpujący.

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Janusz Zemke: Dziękuję bardzo.)

Dziękuję bardzo.

Otwieram dyskusję.

Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Wiesława Pietrzaka, pułkownika w cywilu.

Senator Wiesław Pietrzak:

Odwrotnie.

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Pan senator sprawozdawca w zasadzie powiedział wszystko o tej ustawie. Jest to ważna nowelizacja. Faktem jest też, że jest to kolejna nowelizacja tej ustawy która jest długowieczna. Czekamy na ustawę nową, ale myślę, że i ta nowelizacja reguluje wiele spraw, problemów tak, że można na jej podstawie funkcjonować w nowych realiach.

Nie przypominam sobie, czy pan senator Grzegorz Niski mówił jeszcze o jednej sprawie, którą wprowadza ta ustawa - jeżeli mówił, to ja tylko powtórzę - a mianowicie o możliwości podpisywania umowy między poborowym a wojskowym komendantem uzupełnień, na podstawie której poborowy przed odbyciem służby wojskowej, przed wcieleniem do wojska, może nabyć szczegółowe kwalifikacje, na przykład kierowcy czy operatora jakiegoś urządzenia. Później odbywa służbę wojskową; jeżeli odbędzie ją w terminie i w specjalności wojskowej, która jest zgodna z tymi kwalifikacjami, które zdobył przed odbyciem służby wojskowej, to Wojskowa Komenda Uzupełnień refunduje mu nakłady poniesione na podwyższenie czy na zdobycie kwalifikacji. Jest to pewnego rodzaju doping dla młodych ludzi do dokształcania się, do zdobywania kwalifikacji. A co więcej, przy tej skróconej, dziewięciomiesięcznej służbie wojskowej wojsko będzie mogło korzystać z osób przygotowanych już na niektórych specjalnościach wojskowych.

Przede wszystkim jednak zabieram głos w tym celu, aby złożyć poprawkę. Mianowicie w trakcie prac legislacyjnych w jakiś sposób stało się tak, że nasza poprawka ósma pozostała nieco niedoprecyzowana. Chciałbym więc zgłosić poprawkę dotyczącą naszej poprawki ósmej i zaproponować jej nowe brzmienie.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

(Senator Wiesław Pietrzak: Dziękuję za uwagę.)

Informuję, że lista mówców została wyczerpana, aczkolwiek figuruje na niej jeszcze nazwisko pana senatora Witolda Gładkowskiego, ale on złożył swoje wystąpienie do protokołu.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

Ponieważ został zgłoszony wniosek legislacyjny przez pana senatora Wiesława Pietrzaka, proszę Komisję Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowanie sprawozdania. Wszystko wskazuje na to, że głosować będziemy jutro.

Jeszcze raz dziękuję przedstawicielom Ministerstwa Obrony Narodowej.

A my przystępujemy do rozpatrzenia punktu czternastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2003.

Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na pięćdziesiątym ósmym posiedzeniu 3 października, a 6 października otrzymaliśmy ją w Senacie. Marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

Tekst ustawy mamy w druku nr 492, natomiast sprawozdania komisji odpowiednio w drukach nr 492A i 492B.

Bardzo proszę pana senatora Zbigniewa Zychowicza o przedstawienie plonu pracy Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej.

Senator Zbigniew Zychowicz:

Dziękuję uprzejmie, Panie Marszałku.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej mam zaszczyt przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie z posiedzenia komisji z dnia 7 października, poświęconego debacie nad ustawą o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2003 - druk senacki nr 492, druk sprawozdania komisji nr 492A.

Przyjęta przez Sejm 3 października ustawa ma charakter incydentalny. Wynika z konieczności dostosowania czy ustalenia pewnych aktów prawnych, które uczynią projekt budżetu państwa aktualnym. Chodzi tutaj o to, że zarówno ustawy o podatkach, tak potrzebne dla ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, jak i sama ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego czy jej projekt wprowadzają radykalne zmiany w dotychczasowym systemie źródeł. Chodzi tutaj o znaczącą dywersyfikację, o zmiany wpłat z samorządów do budżetu państwa. Dotychczas wyglądało to tak, że minister finansów zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego do 15 października przedstawiał wskaźniki konieczne samorządom do ustalenia projektu budżetu, by tenże samorząd mógł z kolei do 15 listopada przekazać to regionalnej izbie obrachunkowej. Zważywszy na to, że to staje się nieaktualne, zachodzi konieczność znowelizowania tej kwestii.

Nowela ta polega na tym, iż wydłużamy terminy. I tak minister finansów według swoich powinności w tej materii, przedstawionych w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, musi przedstawić samorządom owe wskaźniki do 1 grudnia, dysponenci budżetu również, a więc wojewoda na przykład na urzędy stanu cywilnego, obronę cywilną, opiekę społeczną et cetera... Jeśli chodzi o inne jednostki samorządu terytorialnego, to one również mają przekazać te informacje samorządom do 1 grudnia. Samorządy, tak jak powiedziałem, uchwalają projekty budżetów do 15 grudnia i przekazują je regionalnej izbie obrachunkowej, a jednostki podległe samorządom terytorialnym, a więc różnego rodzaju inspekcje, straże et cetera, te zakłady, które przedstawiają projekty finansowe budżetów, czynią to do 31 grudnia.

Tak jak powiedziałem, ustawa ma charakter incydentalny. Czekają na nią wszystkie samorządy. To nie jest ustawa dla rządu, to jest ustawa dla samorządów. Nie ma jakichś konfliktów, sprzeciwów społecznych w tej kwestii, jest tutaj powszechna zgoda. Chodzi o to, żebyśmy szybko przyjęli tę ustawę. Nieprzyjęcie jej będzie miało trudne do opisania konsekwencje. Dziękuję uprzejmie.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję.

Pan senator Tadeusz Wnuk jest sprawozdawcą Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

Bardzo proszę.

Senator Tadeusz Wnuk:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

W sprawozdaniu przedłożonym Wysokiej Izbie przez Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych zawarta jest rekomendacja przyjęcia omawianej ustawy bez poprawek z tych samych powodów, które przedstawił przede mną pan senator Zbigniew Zychowicz w imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Aby uniknąć powtórzeń, proszę więc pozwolić, że dodam tylko kilka spraw jakby uzupełniających całe okoliczności powstania tej ustawy.

W ocenie komisji, którą reprezentuję, ustawa ta w gruncie rzeczy tworzy warunki dla uchwalenia przez samorządy terytorialne projektów swych budżetów już na podstawie nowego projektu ustawy o dochodach jednostek samorządów terytorialnych. Prace nad tym projektem, jak wszyscy wiemy, w Sejmie uległy wydłużeniu z dwóch istotnych powodów. Po pierwsze dlatego, że komisje sejmowe wprowadziły do niego oczekiwane przez samorządy terytorialne zmiany, na przykład dywersyfikację źródeł dochodowych - mam na myśli podatki PIT i CIT- a po drugie, najważniejsze, ze względu na konieczność uwzględnienia w tej ustawie ostatecznej treści, ostatecznego kształtu ustaw podatkowych.

To przedłożenie, tak jak już mówił przed chwilą pan senator, spowodowało konieczność stworzenia ministrowi finansów podstawy prawnej do wywiązania się z ustawowego obowiązku przekazania w terminie do 15 października wytycznych dla samorządów. Ponieważ przedłożenie rządowe wzbudziło wątpliwości konstytucyjne, Sejm w swej ustawie zaproponował przedłużenie terminów określonych w tym dokumencie.

Panie Marszałku, Panie i Panowie Senatorowie, z upoważnienia Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych proszę Wysoką Izbę o przyjęcie omawianej ustawy bez poprawek. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Bardzo proszę, teraz mamy możliwość zadawania pytań senatorom sprawozdawcom.

Czy ktoś chce z niej skorzystać? Nie stwierdzam tego. Dziękuję.

Rozpatrywana ustawa była projektem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister finansów. Witam na naszej sali sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, doktora Jacka Uczkiewicza.

Czy chciałby pan... Nie. Dziękuję bardzo.

Czy macie państwo pytania do pana ministra? Skoro senator Szafraniec kręci przecząco głową, to znaczy, że pytań nie będzie. Bardzo dziękuję.

Otwieram dyskusję.

Informuję, że nikt z państwa senatorów się do tej pory nie zapisał do dyskusji.

(Senator Mieczysław Janowski: Można się zapisać do dyskusji?)

Ale w tej chwili zapisaliśmy pana senatora Mieczysława Janowskiego.

Bardzo proszę.

Senator Mieczysław Janowski:

Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!

Ustawa, o której dziś dyskutujemy, jest w zasadzie bezdyskusyjna, bo uchwalenie jej jest koniecznością, tak jak powiedział pierwszy pan senator sprawozdawca, pan senator Zychowicz, i co poparł drugi pan senator sprawozdawca. Tylko że, co muszę powiedzieć bardzo wyraźnie, nie tak wyobrażaliśmy sobie prace nad fundamentalną ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

Chciałbym z tego miejsca bardzo zaapelować do pana ministra, do rządu Rzeczypospolitej, aby samorządy miały właściwy czas na przygotowanie swoich budżetów i aby miały odpowiednie środki na realizację swoich zadań.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zapoznawała się nie tak dawno ze sprawozdaniem regionalnych izb obrachunkowych. Dowiedzieliśmy się stamtąd o wielu kłopotach, które zostały zagregowane do skali globalnej, jeśli chodzi o środki przeznaczane na inwestycje, na realizację poszczególnych zadań. Jestem pewien, że te deklaracje, które na posiedzeniu komisji złożył pan minister, będą aktualne, to znaczy, że do 1 grudnia będziemy mieli rozwiązanie ustawowe, bo inaczej to wszystko nie będzie miało żadnego sensu. I chciałbym bardzo, aby w dalszych pracach, które będą podejmowane również w odniesieniu do ustawy związanej z tą ustawą, mianowicie do ustawy o finansach publicznych, wszystkie te rozwiązania, o których mówi się na rozmaitych spotkaniach, konferencjach i w dyskusjach z samorządami gminnymi, powiatowymi i wojewódzkimi, znalazły swe odzwierciedlenie.

Będę więc głosował za tą ustawą, prosząc równocześnie o to, aby nie zapomniano o tamtych aspektach. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Informuję, że lista mówców została wyczerpana.

W związku z tym zamykam dyskusję.

Głosować będziemy oczywiście jutro.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu piętnastego porządku obrad, który brzmi: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji o udzielaniu patentów europejskich, sporządzonej w Monachium dnia 5 października 1973 r., zmienionej aktem zmieniającym art. 63 Konwencji z dnia 17 grudnia 1991 r. oraz decyzjami Rady Administracyjnej Europejskiej Organizacji Patentowej z dnia 21 grudnia 1978 r., 13 grudnia 1994 r., 20 października 1995 r., 5 grudnia 1996 r. oraz 10 grudnia 1998 r. wraz z protokołami stanowiącymi jej integralną część.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na pięćdziesiątym siódmym posiedzeniu w dniu 19 września. Do Senatu została przekazana w dniu 22 września. Marszałek Senatu skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, które zapoznały się z ustawą i po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Sprawozdania te zawarte są w drukach nr 487A i 487B.

A teraz w roli głównej pan senator January Bień, sprawozdawca Komisji Nauki, Edukacji i Sportu.

Bardzo proszę o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Senator January Bień:

Panie Marszałku! Państwo Senatorowie!

W imieniu senackiej Komisji Nauki, Edukacji i Sportu mam zaszczyt przedstawić sprawozdanie z prac komisji nad rządowym projektem ustawy o ratyfikacji Konwencji o udzieleniu patentów europejskich, sporządzonej w Monachium w dniu 5 października 1973 r. Ja nie będę już wymieniał tych aktów, które zmieniały określone sprawy, decyzje rady administracyjnej, bo pan marszałek był uprzejmy pełną nazwę przedstawić.

Chcę zatrzymać się na obradach senackiej Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, które odbyło się w dniu 30 września, z udziałem prezesa Urzędu Patentowego, pani Alicji Adamczak, oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, pana Krzysztofa Krystowskiego. W trakcie prac komisji senackiej wysłuchano wystąpienia pani prezes, przedstawiającego najważniejsze argumenty uzasadniające projekt ustawy. Obszerne uzasadnienie projektu ustawy zostało przedstawione w druku sejmowym nr 1836.

Pani prezes zwróciła uwagę na potrzebę i cel związania Rzeczypospolitej Polskiej Konwencją o udzielaniu patentów europejskich. Do najważniejszych argumentów należy zaliczyć to, że zgodnie z postanowieniem art. 66 ust. 2 Układu Europejskiego podpisanego w Brukseli 16 grudnia 1991 r., ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, Polska została zobowiązana do złożenia do końca 1996 r. wniosku o przyjęcie do Konwencji o udzielaniu patentów europejskich z dnia 5 października 1973 r.

Polska złożyła wniosek w listopadzie 1996 r., a rada administracyjna, zgodnie z postanowieniem art. 166 ust. 1b Konwencji o udzielaniu patentów europejskich, w dniu 29 stycznia 1999 r. podjęła decyzję o wystosowaniu do Polski zaproszenia do przystąpienia do konwencji. Zgodnie z art. 1 tej decyzji Polska może przystąpić do konwencji z dniem 1 lipca 2002 r. W tym samym artykule stwierdzono także, że jeśli przed złożeniem dokumentu ratyfikacyjnego przez Polskę dokonana zostanie rewizja konwencji, to Polska może przystąpić jedynie do zrewidowanego tekstu konwencji, a do chwili wejścia w życie zrewidowanego tekstu konwencji przystąpienie do tego zrewidowanego tekstu będzie traktowane jako przystąpienie do tekstu obowiązującego w chwili przystąpienia.

Rewizja konwencji została uchwalona przez umawiające się państwa w dniu 29 listopada 2000 r. W dniu 12 września 2002 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o ratyfikacji aktu z dnia 29 listopada 2000 r., rewidującego Konwencję o udzieleniu patentów europejskich. Dokument ratyfikacyjny został podpisany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 19 grudnia 2002 r., jednakże art. 5 aktu z dnia 29 listopada 2000 r. rewidującego Konwencję o udzieleniu patentów europejskich, noszącego późniejszą datę, wspomina, że zgodnie z decyzją rady administracyjnej do chwili wejścia w życie tego aktu mogą do niej przystąpić umawiające się państwa konwencji oraz państwa, które ratyfikują konwencję lub do niej przystąpią. Jednakże ten akt rewidujący nie wszedł w życie, gdyż do tej pory ratyfikowało konwencję jedynie siedem państw, a wymagana jest ratyfikacja przez co najmniej piętnaście państw spośród dwudziestu siedmiu. Przepis ten stawia wymóg ratyfikacji przez Polskę Konwencji o udzielaniu patentów europejskich z dnia 5 października 1973 r., stanowiąc jednocześnie podstawę prawną tej ratyfikacji wyrażonej w formie ustawy. Ratyfikacja konwencji stanowi również niezbędny element w staraniach Polski o członkostwo w Unii Europejskiej.

Wysoka Izbo! Z chwilą przystąpienia do konwencji udzielanie patentów na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej będzie możliwe zarówno w drodze procedury krajowej, jak i przed Europejskim Urzędem Patentowym. Zakres ochrony przedmiotowej, przyznanej uprawnionemu na podstawie patentu europejskiego, będzie we wszystkich państwach stronach konwencji taki sam. Ratyfikacja konwencji może spowodować kilkakrotny wzrost liczby patentów udzielonych Polsce. Co prawda przewiduje się zmniejszenie liczby patentów uzyskiwanych w trybie krajowym, ale znaczne zwiększenie liczby patentów nastąpi przez fakt uzyskiwania patentów w trybie europejskim. Urząd Patentowy będzie mniej obciążony procedurami związanymi z wydawaniem patentów i będzie przyjmował zgłoszenia wniosków do patentu europejskiego. Dochody Skarbu Państwa po ratyfikacji konwencji nie zmienią się istotnie, albowiem zmniejszenie wpływów z tytułu zmniejszenia się liczby patentów krajowych skutecznie zrekompensują dochody z tytułu ochrony patentów europejskich.

Tryb ratyfikacji konwencji nie przewiduje poprawek w niej samej ani zgłaszania zastrzeżeń. Istnieje tylko możliwość ratyfikacji bądź odstąpienia od niej.

Senacka Komisja Nauki, Edukacji i Sportu jednomyślnie przedkłada Wysokiemu Senatowi projekt ustawy o ratyfikacji konwencji z wnioskiem o jej przyjęcie, zgodnie z drukiem senackim nr 487A. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Teraz ma głos pan senator Bernard Drzęźla, sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej.

Senator Bernard Drzęźla:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Chciałbym przedstawić stanowisko Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej w sprawie ustawy o ratyfikacji konwencji, której przydługiej nazwy może już nie będę tutaj powtarzał.

Nie będę również odnosił się do wszystkich zawiłości i zawirowań związanych z ratyfikacją tej konwencji przez Polskę, ponieważ mój przedmówca niezwykle szczegółowo naświetlił zarówno wszystkie etapy powstawania konwencji, jak i nasze dotychczasowe podejścia do jej ratyfikacji. Ograniczę się tylko do stwierdzenia, do wyrażenia osobistego przekonania i przekonania naszej komisji, że przystąpienie Polski do konwencji stanowi akt niezwykle ważny, umożliwia ona bowiem na podstawie jednego zgłoszenia patentowego uzyskiwanie tytułu ochronnego na wynalazek w postaci patentu europejskiego. Patent taki daje możliwość ochrony w dowolnie wybranej przez zgłaszającego liczbie państw.

Panie Marszałku! Wysoki Senacie! W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej uprzejmie proszę o zaakceptowanie ustawy. Dziękuję uprzejmie.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję, ale proszę zaczekać, bo może będą pytania. Proszę bardzo. Nie ma pytań, dziękuję bardzo.

(Senator Bernard Drzęźla: Dziękuję.)

Rozpatrywana ustawa była projektem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych oraz minister gospodarki, pracy i polityki społecznej.

Witam serdecznie na sali pana Sławomira Dąbrowę, wiceministra spraw zagranicznych, a także pana Krzysztofa Krystowskiego, wiceministra z Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej.

Czy chcieliby panowie zabrać głos? Nie.

A czy senatorowie chcieliby zadać pytania, tym samym niejako wywołując ministrów do odpowiedzi? Nie.

W takim razie dziękuję bardzo.

Otwieram dyskusję.

Stwierdzam, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do głosu, wobec tego, żeby formalnościom stało się zadość, zamykam dyskusję.

Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji o udzielaniu patentów europejskich, sporządzonej w Monachium z dnia 5 października 1973 r.... i dalej jak mamy podane szczegółowo w druku, odbędzie się razem z innymi głosowaniami.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu szesnastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r., podpisanej w Warszawie dnia 2 czerwca 2003 r.

Przypominam, że Sejm uchwalił tę ustawę 19 września, 22 września została ona przekazana do Senatu, a marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje starannie rozpatrzyły tę ustawę i przygotowały swoje sprawozdania, które są zawarte odpowiednio w drukach nr 480A i 480B.

Pan senator profesor Andrzej Jaeschke, sprawozdawca Komisji Ustawodawstwa i Praworządności jest już gotowy. Bardzo proszę o zabranie głosu.

Senator Andrzej Jaeschke:

Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Komisja Ustawodawstwa i Praworządności rozpatrzyła wzmiankowany projekt ustawy 30 września bieżącego roku. Po krótkiej dyskusji i głosowaniu jednogłośnie rekomenduje Wysokiej Izbie przyjęcie ustawy o ratyfikacji Umowy... et cetera bez poprawek. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

A teraz posłuchamy, co na to Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Proszę o zabranie głosu jej sprawozdawcę, panią senator Genowefę Ferenc.

A tymczasem na sali zjawił się pan minister Sylweriusz Królak. Dzień dobry, witam pana.

Proszę bardzo.

Senator Genowefa Ferenc:

Panie Marszałku! Państwo Senatorowie!

Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej omawiała ustawę, którą obecnie Wysoka Izba rozpatruje, 30 września i 7 października. Wyniki jej prac zostały przedstawione w druku nr 480B w formie projektu uchwały. Komisja wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek.

Celowość zawarcia tej umowy wynika ze znacznej liczby przestępstw popełnianych na terytorium Polski i Austrii przez obywateli obu państw. Obecnie w skali roku sądy oraz prokuratury Polski i Austrii współpracują ze sobą w ramach pomocy prawnej łącznie w około stu pięćdziesięciu postępowaniach karnych prowadzonych na terytoriach tych państw przeciwko sprawcom przestępstw. W związku ze stałym wzrostem ruchu osobowego między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii konieczne staje się usprawnienie współpracy organów wymiarów sprawiedliwości obu państw. Ta umowa służy temu celowi.

W imieniu komisji wnoszę o przyjęcie ustawy bez poprawek. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję.

Bardzo proszę, możemy zadawać sprawozdawcom pytania. Czy są pytania? Nie ma. Dziękuję.

Rozpatrywana ustawa była projektem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych.

W dalszym ciągu są z nami pan minister Sławomir Dąbrowa i pan minister Sylweriusz Królak.

Czy panowie chcieliby zabrać głos? Nie.

A czy senatorowie chcą zadać pytania panom ministrom? Też nie.

Dziękuję.

Otwieram dyskusję.

Nikt z państwa nie zapisał się do głosu, wobec czego zamykam dyskusję.

Nad tą ustawą będziemy głosować wtedy, kiedy będziemy głosować nad innymi.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu siedemnastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r.

Sejm uchwalił tę ustawę 19 września, 22 września otrzymał ją Senat i marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały sprawozdania, które widzimy w drukach nr 481A i 481B.

Zapraszam ponownie pana senatora Andrzeja Jaeschkego do wystąpienia w roli sprawozdawcy Komisji Ustawodawstwa i Praworządności.

Senator Andrzej Jaeschke:

Dziękuję bardzo, Panie Marszałku.

Państwo Senatorowie!

Mam zaszczyt przedstawić sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, której posiedzenie odbyło się 30 września 2003 r. Chciałbym poinformować, że komisja wnosi o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. Głosowanie było jednomyślne. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Pan senator Władysław Mańkut przedstawi plon pracy Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej.

Panie Senatorze, bardzo proszę o zabranie głosu.

Senator Władysław Mańkut:

Panie Marszałku! Państwo Senatorowie! Wysoki Senacie!

Ustawa o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. wykorzystuje możliwości opisane w art. 26 ust. 3 konwencji, w myśl którego państwa strony mogą zawierać między sobą umowy o pomocy prawnej w sprawach karnych.

Ponadto należy zauważyć, iż umowa między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki Francuskiej wprowadza wiele uzupełnień i ułatwień do konwencji, zgodnie z protokołem dodatkowym do tej konwencji z dnia 17 marca 1978 r.

Należy wyrazić przekonanie, że omawiana umowa przyczyni się do uproszczenia i usprawnienia współpracy sądów i prokuratur obu państw w udzielaniu pomocy prawnej w sprawach karnych i spowoduje zwiększenie ich skuteczności w zwalczaniu przestępczości, co wynikać będzie z rozszerzenia podstaw prawnych umożliwiających współpracę oraz sprecyzowania szeregu przepisów europejskiej konwencji, z których wiele ma zbyt ogólny charakter.

Wejście w życie umowy nie pociągnie za sobą zwiększenia wydatków państwa, a sam projekt ustawy dotyczący ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej o uzupełnieniu i ułatwieniu stosowania Europejskiej Konwencji o pomocy prawnej w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

Ze względu na to wszystko Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej na posiedzeniach w dniach 1 i 7 października bieżącego roku postanowiła rekomendować Wysokiej Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek, o co w imieniu komisji wnoszę.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję.

Proszę o ewentualne pytania do senatorów sprawozdawców. Wszystko jasne, dziękuję.

W dalszym ciągu towarzyszą nam panowie ministrowie Sławomir Dąbrowa i Sylweriusz Królak.

Czy panowie chcecie zabrać głos? Nie. Dziękuję.

Czy mamy pytania do panów ministrów? Nie mamy. Dziękuję.

Otwieram dyskusję.

Informuję, że nikt z państwa nie zapisał się do głosu, przeto zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

Głosować będziemy jutro.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu osiemnastego, ostatniego dziś, porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Indii o ekstradycji.

Sejm uchwalił tę ustawę na swoim pięćdziesiątym szóstym posiedzeniu 11 września. 15 września otrzymał ją Senat. Marszałek, po zarekomendowaniu jej przez dyrektora generalnego, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisje rozpatrzyły tę ustawę i przygotowały swoje sprawozdania.

Sprawozdania te zawarte są w drukach nr 471A i 471 B.

Proszę pana senatora Zbigniewa Kulaka, sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania tej komisji na temat rozpatrywanej ustawy.

Senator Zbigniew Kulak:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Ustawa zawarta jest w druku sejmowym nr 1825 i w druku senackim nr 471.

11 września Sejm wyraził zgodę na dokonanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Indii o ekstradycji, sporządzonej w New Delhi 17 lutego 2003 r. Jej podpisanie było jednym z elementów pobytu w Indiach premiera Leszka Millera, który podpisał wtedy trzy dokumenty, a mianowicie umowę między rządami o współpracy w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej i międzynarodowego terroryzmu, tę właśnie umowę o ekstradycji, o której w tej chwili mówimy, i umowę o współpracy w dziedzinie obronności między naszymi dwoma krajami.

Celem omawianej dzisiaj umowy jest uregulowanie w sposób kompleksowy kwestii ekstradycji. W dotychczasowych stosunkach polsko-indyjskich nie było takiego aktu.

Wejście w życie umowy umożliwi wydanie państwom będącym stronami umowy sprawców przestępstw. Strony zobowiązują się w niej do wydania w okolicznościach i na warunkach określonych w przedmiotowej umowie każdej osoby, która jest ścigana za przestępstwa objęte ekstradycją lub skazana za takie przestępstwo popełnione na terytorium państwa wzywającego i znajduje się na terytorium państwa wezwanego.

Wydanie nastąpi również w przypadku przestępstwa, co do którego państwo wzywające posiada jurysdykcję, a popełnionego poza terytorium państwa wzywającego, jeżeli prawo państwa wezwanego przewiduje w podobnych warunkach odpowiedzialność karną za przestępstwo tego samego rodzaju popełnione poza jego terytorium. Przestępstwem objętym ekstradycją jest czyn, który na mocy prawa każdej ze stron zagrożony jest karą pozbawienia wolności nie krótszą niż jeden rok.

W umowie określono powody odmowy wydania. W szczególności wydanie nie nastąpi, jeżeli przestępstwo stanowiące podstawę wniosku o wydanie jest przestępstwem o charakterze politycznym. Państwo wezwane może odmówić wydania, jeśli na mocy prawa państwa wzywającego wobec osoby, której dotyczy wniosek, może zostać orzeczona kara śmierci, a prawo państwa wezwanego nie przewiduje takiej kary za to przestępstwo, chyba że państwo wzywające zagwarantuje, że kara śmierci nie będzie wykonana.

Ustawa nie budziła kontrowersji podczas posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, została przyjęta jednogłośnie i proponuję, żeby tak też było w Senacie. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Bardzo proszę, pan senator Andrzej Jaeschke, sprawozdawca Komisji Ustawodawstwa i Praworządności.

Senator Andrzej Jaeschke:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie! W imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności proszę o przyjęcie wzmiankowanego projektu. Proszę w imieniu wszystkich członków komisji, jako że głosowanie było jednomyślne. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Proszę, możemy zadawać pytania. Nie widzę żadnych chętnych do zadawania pytań.

Mamy do czynienia z ustawą, która była projektem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu zostali upoważnieni ministrowie: spraw zagranicznych i sprawiedliwości.

W dalszym ciągu w naszej sali obecni są panowie ministrowie Sławomir Dąbrowa i Sylweriusz Królak.

Czy panowie chcieliby zabrać głos? Nie.

A czy ktoś z państwa chciałby zadać pytanie? Nie.

Otwieram dyskusję.

Informuję, że nikt z państwa nie zapisał się do głosu.

W tej sytuacji, zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

To był punkt dzisiaj przedostatni - wcześniej przejęzyczyłem się - a głosowanie nastąpi jutro.

Definitywnie ostatnim dziś punktem będzie punkt dziewiętnasty porządku obrad, do którego rozpatrzenia właśnie przystępujemy. Brzmi on: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu Konwencji osiedleńczej między Polską a Turcją, podpisanej w Ankarze dnia 29 sierpnia 1931 r.

Sejm uchwalił tę ustawę 10 września na swym pięćdziesiątym szóstym posiedzeniu. Do Senatu została ona przekazana 15 września. Tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, które ustawę tę rozpatrzyły i przygotowały sprawozdania, zawarte w drukach nr 477A i 477B.

Pan senator Bogusław Litwiniec już jest w blokach, zmierza do trybuny, aby przedstawić nam sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej.

Zapraszam i proszę, Panie Senatorze, o zabranie głosu.

Senator Bogusław Litwiniec:

Dziękuję, Panie Marszałku.

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!

Sprawozdanie w sprawie tak leciwej ustawy powinni przedstawiać leciwi senatorowie, dlatego dziękuję za ten wybór.

Przypadł mi w udziale zaszczyt przedstawienia Wysokiej Izbie raportu z obrad Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej w sprawie ustawy o wypowiedzeniu Konwencji osiedleńczej między Polską a Turcją, podpisanej dnia 29 sierpnia 1931 r., druki senackie nr 477, 477A i 477B. Jest to ustawa oparta na projekcie rządowym.

Jak wynika już z samego tytułu wnoszonego projektu ustawy, mamy do czynienia, jak powiedziałem, z leciwym aktem prawnym, który przetrwał czasy kilku konstytucji - II Rzeczypospolitej, Rzeczypospolitej ludowej i III Rzeczypospolitej - i który obowiązywał, jak już słyszeliśmy z ust pana marszałka, przeszło siedemdziesiąt dwa lata. Z tego choćby względu, z uwagi na zmienne, jakże burzliwe dzieje Polski, należy mu się odłożenie na półki archiwów prawodawstwa polskiego - i tureckiego, oczywiście - a także szacunek badaczy historii prawa.

Konwencja obowiązywała oba państwa, ale, jak dowiedzieliśmy się podczas obrad komisji z ust przedstawiciela resortu spraw zagranicznych, pana ministra Dąbrowy, od dawna faktycznie nie była w użytkowaniu.

Trudno się dziwić temu nieużytkowaniu, jeśli spojrzy się na szerokie spektrum spraw podejmowanych w konwencji, na przykład na temat obopólnego prawa do osiedlania się i przebywania obywateli Polski i Turcji na terenie tych krajów, prowadzenia handlu, inwestycji przemysłowych, na temat praw do przekraczania granic, pobierania stosownych podatków, niepodlegania służbie wojskowej, dostępu do sądów i obrony sądowej we wszystkich możliwych instancjach.

Muszę przy tej okazji powiedzieć, że była to jak na owe czasy umowa czy konwencja niezwykle światła, zaiste otwierająca Polsce i Turcji, obywatelom tych dwóch wspomnianych krajów, drzwi kto wie, czy nie do przyszłej zjednoczonej Europy. Czytając tę dość dużą i obszerną ustawę, cały czas byłem pod wrażeniem tej światłości, demokratyzmu i otwartości.

Nie chcę Wysokiej Izbie przedstawiać tego dość obszernego aktu, mającego wiele punktów, chcę tylko wskazać przynajmniej dwie kwestie, które sprawiają, że rzeczywiście zasługuje on na oddanie w ręce archiwistów.

Jest to przede wszystkim sprawa Gdańska. W konwencji mówi się - oczywiście z pewnym zastrzeżeniem - o prawach Turków na terenie Wolnego Miasta Gdańska. Jakżeż można dłużej żyć z taką konwencją w nowej Europie, Europie XXI wieku?

No, mówi się też o pewnych uprawnieniach obywatelskich, a także innych uprawnieniach - przedsiębiorców, przemysłu itd., które wyraźnie wchodzą w sprzeczność z przygotowaniami do naszej obecności w Unii Europejskiej. Chociażby taki fakt, jak to, że prawo do osiedlenia się i posiadania przy tej okazji klauzuli najwyższego uprzywilejowania w granicach Unii Europejskiej posiadaliby również przebywający u nas legalnie i prowadzący legalne interesy obywatele tureccy.

Tak więc chcę państwu w imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej zarekomendować tę ustawę, a jednocześnie wskazać, że niektóre, później zawarte, umowy bilateralne załatwiają sporo spraw, z zakresu stosunków gospodarczych i obywatelskich, pojawiających się między Polską i Turcją. I jeśli będą na ten temat pytania, to sądzę, że pan minister jako fachowiec udzieli wyczerpującej odpowiedzi. Dziękuję uprzejmie.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Jeśli oczywiście będą. Dziękuję.

Pani senator Apolonia Klepacz jest sprawozdawcą Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej i przedstawi nam teraz sprawozdanie z prac tej komisji.

Senator Apolonia Klepacz:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze! Szanowni Goście!

Z upoważnienia Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przypadł mi w udziale zaszczyt, jako trochę mniej leciwej stronie tejże Izby, przedstawienia państwu sprawozdania komisji dotyczącego uchwalonej przez Sejm w dniu 10 września 2003 r. ustawy o wypowiedzeniu Konwencji osiedleńczej między Polską a Turcją, podpisanej w Ankarze 29 sierpnia 1931 r., ratyfikowanej 10 marca 1932 r.

Na posiedzeniu komisji, które odbyło się 19 września, rozpatrzono przedmiotową ustawę. Zawarto w niej upoważnienie dla prezydenta Rzeczypospolitej do wypowiedzenia Konwencji osiedleńczej między Polską a Turcją. Senatorowie zapoznali się z szerokim uzasadnieniem prezesa Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców, pana Piotra Stachańczyka, o zasadności wypowiedzenia tej konwencji.

Uregulowania prawne zawarte w tej konwencji, w art. 1-9, są obecnie w większości nieaktualne z uwagi na następujące fakty: po pierwsze, ze względu na istnienie innych, nowszych umów Polski z Turcją, zawierających doprecyzowujące lub podobne czy wręcz powtarzające się zapisy; po drugie, ze względu na zmiany geopolityczne, jakie nastąpiły od momentu związania się Polski tą konwencją do chwili obecnej, czyli przez okres ostatnich ponad siedemdziesięciu lat - o pewnych zapisach wspominał przed chwilą mój szanowny przedmówca, kolega senator Litwiniec; i po trzecie, ze względu na konieczność realizowania przyjętych wobec Unii Europejskiej zobowiązań.

I tak pozwolę sobie wskazać na to, iż nowe umowy bilateralne, zawarte między Polską a Turcją, takie jak na przykład umowa o wolnym handlu z 1999 r., umowa o wzajemnym popieraniu i ochronie inwestycji z 1991 r., umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z 1993 r., umowa o pomocy prawnej w sprawach karnych, o ekstradycji i o przekazywaniu osób skazanych z 1989 r. oraz umowa o pomocy prawnej w sprawach cywilnych i handlowych z 1988 r., a także nasze najnowsze prawodawstwo krajowe, takie jak ustawa o cudzoziemcach, ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej, kodeks spółek handlowych, ustawa o działalności gospodarczej, wyczerpują większość zapisów konwencji z 1931 r.

W świetle tych wyjaśnień uznano, że wypowiedzenie tej konwencji likwiduje pewien relikt przeszłości, o czym już przed chwilą była mowa, który nie odpowiada obecnym realiom prawnym, społecznym, geopolitycznym; od wielu lat konwencja ta nie jest wykonywana, jeśli chodzi o znaczną część jej zapisów.

Bez zastrzeżeń komisja przyjęła opinię Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, akceptującą wypowiedzenie w całości przedmiotowej konwencji. Komisja przyjęła również do akceptującej wiadomości, iż wypowiedzenie przedmiotowej konwencji nie spowoduje skutków społecznych i gospodarczych dla obywateli obu stron, a także nie spowoduje żadnych skutków finansowych dla budżetu państwa. Z satysfakcją i z zadowoleniem przyjęto fakt, że przyjęcie rozpatrywanej ustawy przyczyni się do uporządkowania systemu prawnego, zwłaszcza w zakresie aktów prawnych dotyczących stosunków z Turcją.

W świetle przedstawionych argumentów, po ich wnikliwym rozpatrzeniu, komisja wnosi, aby Wysoki Senat raczył przyjąć załączony projekt uchwały bez poprawek. Sprawozdanie komisji w tej kwestii zawarto w druku nr 477B. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Czy są pytania do senatorów sprawozdawców - Bogusława Litwińca i Apolonii Klepacz? Nie. Dziękuję.

Rozpatrujemy ustawę, która była projektem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych oraz prezes Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców.

W dalszym ciągu są z nami pan minister Sławomir Dąbrowa i pan minister Sylweriusz Królak.

Witam przybyłego przed chwilą pana Piotra Stachańczyka - prezesa Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców.

Czy chcecie państwo zabrać teraz głos? Nie. Dziękuję bardzo.

A czy państwo senatorowie chcą o coś zapytać? Bezradnie rozkłada ręce senator Szafraniec, co oznacza pewnie, że nie ma pytań.

(Senator Jan Szafraniec: Ja mam pytanie.)

Tak? Znalazł jednak.

Proszę bardzo.

Senator Jan Szafraniec:

Pytanie pierwsze: dlaczego dopiero teraz, po siedemdziesięciu latach, dochodzi do wypowiedzenia Konwencji osiedleńczej zawartej między Polską a Turcją?

I pytanie drugie. Z punktu widzenia prawa Unii Europejskiej właściwie nie ma wskazań do wypowiedzenia całości przedmiotowej konwencji w całości. A zatem dlaczego ją wypowiadamy w całości? Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Kto z panów, naszych szanownych gości odpowie?

Pan minister Sławomir Dąbrowa? Nie.

Pan prezes Piotr Stachańczyk, proszę bardzo.

Prezes Urzędu do spraw Repatriacji i Cudzoziemców
Piotr Stachańczyk:

Odpowiadając na pierwsze pytanie pana senatora, chciałbym powiedzieć, że wypowiadamy tę konwencję po siedemdziesięciu latach, bo prawdę mówiąc, od co najmniej czterdziestu lat była nieużywana, był to po prostu taki relikt, który istniał. Z uwagi na wejście Polski do Unii Europejskiej został dokonany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych i wszystkie resorty całościowy, gruntowny przegląd prawa polskiego i w toku tego przeglądu ujawnił się taki oto akt prawny, jak mówię, od wielu dziesięcioleci nieużywany i niestosowany w praktyce. W związku z tym podjęto działania, aby go wypowiedzieć.

Teraz: dlaczego wypowiadamy go w całości? Wypowiadamy go w całości dlatego, że część jego zapisów jest sprzeczna z prawem Unii Europejskiej, część nadawałaby obywatelom Turcji taki status w Polsce, jaki będą mieli w przyszłości obywatele Unii Europejskiej, co nie jest naszym zamiarem, część regulowana jest albo innymi aktami prawa wewnętrznego, albo umowami polsko-tureckimi. Nie ma ani jednego przepisu tej konwencji, który byłby stosowany i z uwagi na wypowiedzenie spowodowałby brak regulacji prawnej w jakimś zakresie. Z kolei pozostawienie części tej konwencji byłoby komplikowaniem naszego systemu prawnego. Zgodnie z opinią ekspertów, specjalistów zarówno od prawa wewnętrznego, jak i prawa międzynarodowego, w tej sytuacji należało konwencję wypowiedzieć w całości. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Pan senator Gerard Czaja, proszę.

Senator Gerard Czaja:

Mam jeszcze jedno pytanie. Umowa została podpisana dwustronnie, a wypowiadamy ją jednostronnie. Jak się zachowuje, czy jak się zachowa ewentualnie druga strona? Mam na myśli Turcję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję.

Pan minister Dąbrowa.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych
Sławomir Dąbrowa:

Dziękuję uprzejmie za udzielenie głosu.

Odpowiadając, zapewniam, że ze strony tureckiej nie spodziewamy się z powodu wypowiedzenia tej umowy nawet cienia jakiegoś niezadowolenia. Nie mogę jednak wykluczyć, że dzięki naszemu wypowiedzeniu strona turecka dowie się, że taka umowa w ogóle istnieje, bo tak jak mój przedmówca... Nie będziemy przecież ukrywać przed państwem: my sami, jak znaleźliśmy taką istniejącą jeszcze i formalnie obowiązującą umowę, byliśmy zdziwieni. I dlatego, jak mówię, druga strona też może być zdziwiona. Wypowiedzenie umowy przez jedną ze stron jest normalnym trybem przyjętym w prawie międzynarodowym.

Stosunki z Turcją mamy bardzo dobre i zakładamy, że to wypowiedzenie będzie przyjęte z zadowoleniem przez stronę turecką, która automatycznie również uporządkuje swój system prawny w stosunkach z Polską. Dziękuję.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Czy są jeszcze pytania?

(Senator Grzegorz Lipowski: Ja mam pytanie.)

Pan senator Grzegorz Lipowski, proszę bardzo.

Senator Grzegorz Lipowski:

Dziękuję bardzo.

W zasadzie to już po części kolega z ust mi pytanie wyjął, a po części pan minister udzielił na nie odpowiedzi... Mnie chodziło o to, na ile Turcy są świadomi, że coś takiego wypowiadamy i czy to nie pogorszy stosunków polsko-tureckich. Wiemy, że ostatnio, a właściwie nie ostatnio, lecz od dłuższego czasu, media nie są życzliwe dla rządu, cokolwiek by robił. Jeśli więc trafi to do mediów... Słyszeliśmy niedawno, w mediach bardzo często przewijał się ten temat, o tureckiej firmie Epit. Wszystko ucichło i w końcu nie wiadomo, co z tą firmą. Tyle było o tym w gazetach, a teraz zapadła cisza wokół tej sprawy. Przypuszczam, że ten szum był wywołany przez media.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Panie Ministrze, ja zwalniam pana od konieczności odpowiadania za media, ponieważ akurat ani pan, ani my nie kształtujemy tutaj tej polityki.

Jeśli chodzi o pierwsze pytanie, to odniosłem wrażenie, że pan na nie odpowiedział, odnosząc się do wypowiedzi pana senatora Gerarda Czai. Tak było, w istocie. Dziękuję bardzo.

Czy są jeszcze pytania? Nie stwierdzam. Dziękuję.

Otwieram dyskusję.

Informuję, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do głosu, wobec tego zamykam dyskusję.

Głosowanie w sprawie ustawy, którą rozpatrywaliśmy, odbędzie się jutro razem ze wszystkimi głosowaniami.

Oddaję głos senatorowi sekretarzowi.

Senator Sekretarz
Zbigniew Gołąbek:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie! Mam do zaprezentowania sześć komunikatów.

Komunikat pierwszy. Posiedzenie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego w sprawie rozpatrzenia poprawek do ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw odbędzie się bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy, w sali nr 176.

Komunikat drugi. Posiedzenie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie zgłoszonych w toku debaty wniosków do ustawy o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych odbędzie się w dniu dzisiejszym bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy w obradach, w sali nr 182.

Komunikat trzeci. Wspólne posiedzenie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej odbędzie się w dniu dzisiejszym bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy w obradach Senatu w sali nr 217.

Wspólne posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej w sprawie rozpatrzenia wniosków zgłoszonych w toku debaty nad ustawą o zmianie ustawy o substancjach i preparatach chemicznych oraz niektórych innych ustaw odbędzie się o godzinie 18.00 w sali nr 217.

Posiedzenie Komisji Kultury i Środków Przekazu w sprawie rozpatrzenia i zatwierdzenia wniosków zgłoszonych podczas posiedzeń wyjazdowych w województwie kujawsko-pomorskim w dniach 23 i 24 września bieżącego roku odbędzie się w dniu dzisiejszym o godzinie 18.45 w sali nr 179.

Komunikat zaproszenie. W dniu 14 października bieżącego roku o godzinie 11.00 w sali nr 217 w gmachu Senatu odbędzie się seminaryjne posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Temat posiedzenia: Wczesne rozpoznanie raka piersi szansą na pokonanie choroby.

I ostatni komunikat, siódmy. Minister szef Kancelarii Senatu, pan Adam Witalec, uprzejmie informuje, iż marszałek Senatu zwołuje posiedzenie Konwentu Seniorów w dniu jutrzejszym, to jest 9 października 2003 r., o godzinie 18.00.

O godzinie 18.10 odbędzie się posiedzenie Prezydium Senatu.

Dziękuję, Panie Marszałku.

Wicemarszałek
Ryszard Jarzembowski:

Dziękuję bardzo.

Muszę przyznać, że nawet najstarsi senatorowie, do których się zaliczam, nie pamiętają, ażeby w takim tempie procedować nad dziewiętnastoma ustawami. To świadczy o dużym doświadczeniu, jakie przez dwa lata Izba zdobyła w rozpatrywaniu tych spraw. Dziękuję bardzo.

Ogłaszam przerwę do jutra do godziny...

Vox populi, do której?

(Głosy z sali: Do 9.00.)

Do godziny 9.00. Dziękuję.

 

 

 

(Przerwa w posiedzeniu o godzinie 15 minut 15)

Przemówienie senatora Witolda Gładkowskiego
w dyskusji nad punktem czwartym porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny jest na gruncie obrotu cywilnoprawnego aktem prawnym specjalnego rodzaju. Uregulowała bowiem problem zawierania umów w ramach dynamicznie rozwijającej się działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży towarów na rzecz konsumentów poza lokalem przedsiębiorstwa oraz z wykorzystaniem środków porozumiewania się na odległość. O znaczeniu wskazanych wyżej form sprzedaży i konieczności prawnego ich uporządkowania w dobie rozwijającej się łączności internetowej czy wzrostu oddziaływania na odbiorcę towarów poprzez reklamy nikogo nie trzeba przekonywać. Wymienioną ustawę należy więc ocenić pozytywnie. Jej stosowanie również nie napotykało w praktyce większych przeszkód.

Przychodzi jednak moment, kiedy - w ocenie legislatorów - nawet najbardziej precyzyjny i merytorycznie uzasadniony akt prawny powinien zostać zbadany z punktu widzenia jego oddziaływania na uregulowane nim stosunki prawne i społeczne, z punktu widzenia komplementarności wprowadzanych nim rozwiązań, a obecnie również z punktu widzenia jego zgodności z prawem Unii Europejskiej. Takiej ocenie poddano również wymienioną wyżej ustawę. W rezultacie uznano, że niektóre zawarte w niej przepisy dotyczące realizacji praw konsumentów wymagają doprecyzowania, przede wszystkim w kierunku całkowitej zgodności polskiego prawa z dwiema dyrektywami unijnymi: dyrektywą rady nr 85/577/EWG z dnia z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie ochrony konsumentów w umowach zawieranych poza siedzibą przedsiębiorstwa oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i rady nr 97/7/WE z dnia 20 maja 1997 r., dotyczącą ochrony konsumentów w umowach zawieranych na odległość.

W związku z tym Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 19 września 2003 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny i wprowadził w tej ustawie następujące istotne zmiany:

Po pierwsze, w art. 1 ust. 1 doprecyzowano zasadę realizacji przez konsumenta terminu, w którym może on złożyć oświadczenie o odstąpieniu od sprzedaży zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa. Analogicznie zmieniono również art. 7 ust. 1 ustawy.

Po drugie, w art. 2 ust. 3 i art. 7 ust. 3 ustalono termin, w którym strony powinny dokonać - wobec oświadczenia konsumenta o odstąpieniu od sprzedaży - zwrotu sprzedanej rzeczy.

Po trzecie, w art. 16 ust. 2 doprecyzowano kwestię wyłączenia prawa odstąpienia od umowy, ograniczając ją do umowy sprzedaży żywności z dostawą oraz usług turystycznych.

Nie ulega wątpliwości, że wymienione wyżej zmiany w ustawie z dnia 2 marca 2000 r. poprawią poziom ochrony konsumentów i przyczynią się do zwiększenia ochrony ich interesów ekonomicznych. Z tego powodu ustawę z dnia 19 września 2003 r. o zmianie ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny należy potraktować jako społecznie i gospodarczo uzasadnioną. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Witolda Gładkowskiego
w dyskusji nad punktem siódmym porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Uchwalona w dniu 19 września 2003 r. przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustawa o zmianie ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców jest kolejnym krokiem mającym na celu dostosowanie polskiego prawodawstwa do wymogów obowiązujących w Unii Europejskiej. Wprowadzone nowelą zmiany są niezmiernie istotne również z tego powodu, że dotyczą programów pomocowych generujących przecież znaczną ilość środków pieniężnych - a będzie ich coraz więcej - znajdujących się w obrocie finansowym naszego państwa. W kontekście zbliżającej się akcesji Polski z Unią Europejską ważne jest również to, że wprowadzone ustawą zmiany pozwolą rozpocząć przed Komisją Europejską tak zwaną procedurę przejściową, której pozytywny wynik zapewni możliwość udzielania pomocy publicznej po akcesji bez konieczności przeprowadzania procedur przed komisją. Zmiany wprowadzone tą ustawą nie spowodują wzrostu wydatków budżetowych ani zmniejszenia przychodów, co jest niebagatelne w obecnej sytuacji finansowej państwa, nie wpłyną również na konkurencyjność podmiotów gospodarczych.

Pierwsza zmiana dotyczy oznaczenia podmiotów, które będą opracowywać programy pomocowe. W dotychczasowym brzmieniu art. 11 nowelizowanej ustawy były nimi organy administracji publicznej oraz inne podmioty. Po zmianie prawo opracowywania rzeczonych programów będzie przysługiwać jedynie organom administracji publicznej. Zmianę tę należy uznać za słuszną, zmierza ona bowiem do zwiększenia, już od początku, publicznej kontroli nad procedurą ubiegania się o publiczne przecież środki pochodzące z programów pomocowych. Odpowiednio do zmiany w art. 11 zmieniono art. 24 ust. 1 ustawy.

Kolejna zmiana polega na wprowadzeniu do ustawy rozdziału 6a zatytułowanego "Szczególny tryb opiniowania", odnoszącego się w całości do programów pomocowych, które będą obowiązywać po dniu wejścia Polski do Unii Europejskiej. Ów rozdział określił formę prawną rzeczonych programów oraz zasady opiniowania projektów w sytuacjach szczególnych. I tak: przepis art. 46a stanowi, że program pomocowy powinien mieć formę aktu normatywnego, zawierać podstawę prawną oraz wskazywać szczegółowe warunki udzielania pomocy; art. 46b z kolei zawiera przepis szczególny dotyczący programów pomocowych jednostek samorządu terytorialnego; art. 46c dotyczy wystąpienia do organu nadzorującego o wydanie opinii o projekcie decyzji lub umowy, które będą stanowić podstawę udzielenia pomocy objętej programem.

Mając zatem na względzie przedmiot ustawy oraz konieczność dostosowania polskich regulacji prawnych do wymogów Unii Europejskiej, uważam, że ustawa z dnia 19 września 2003 r. o zmianie ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców zasługuje na poparcie. Dziękuję za uwagę.

Przemówienie senatora Tadeusza Bartosa
w dyskusji nad punktem ósmym porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoki Senacie! Panie i Panowie Senatorowie!

Zgodnie z ustawą Centralny Ośrodek Sportu z dniem 1 stycznia 2004 r. nie ulegnie likwidacji i będzie dalej funkcjonował jako państwowy zakład budżetowy bezpośrednio nadzorowany przez ministra właściwego do spraw kultury i sportu oraz otrzymujący dotację przedmiotową z budżetu państwa na udostępnienie bazy sportowej.

Zapisy ustawy umożliwią Centralnemu Ośrodkowi Sportu dalszą działalność i zapewnią ciągłość realizowanych dotychczas zadań. Przekazanie całej bazy sportowej, która znajduje się w jego dyspozycji, Polskiej Konfederacji Sportu mogłoby spowodować ograniczenia wykorzystania tej bazy, gdyż służyłaby ona jedynie na potrzeby sportu wyczynowego, co prowadziłoby do utrudnień w dostępie do niej przez inne podmioty.

Za wprowadzeniem zmian przemawiają również argumenty ekonomiczne: przejęcie majątku Centralnego Ośrodka Sportu przez Polską Konfederację Sportu byłoby operacją kosztowną i stanowiącą znaczne obciążenie dla budżetu państwa.

Wejście w życie ustawy nie będzie miało wpływu na rynek pracy, konkurencyjność wewnętrzną i zewnętrzną gospodarki oraz rozwój regionalny. Proponowana regulacja może spowodować nieznaczne obniżenie dochodów Polskiej Konfederacji Sportu w 2004 r., przewidywanych z uzyskania dochodu z działalności gospodarczej, jednakże nie będzie to miało wpływu na jej działalność i nie wpłynie na wykonywanie przez tę jednostkę zadań statutowych.

Szanowni Państwo, przedstawiciele polskich związków sportowych i stowarzyszeń kultury fizycznej nie zgłosili uwag do ustawy, a Polska Konfederacja Sportu zaopiniowała ją pozytywnie.

Przemówienie senatora Witolda Gładkowskiego
w dyskusji nad punktem dwunastym porządku obrad

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Zmiany zawarte w ustawie z dnia 19 września 2003 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw mają istotne znaczenie dla obronności naszego państwa. O rozmiarze dokonanych zmian może świadczyć choćby to, że nowelizacją objęto prawie 2/3 dotychczas obowiązującej ustawy. Jednakże pomimo zakresu zmian nie można powiedzieć, że mamy oto do czynienia z aktem prawnym nowym pod względem merytorycznym. W ustawie wiele przepisów jedynie rozbudowano i doprecyzowano, a nowe wprowadzone przepisy to przepisy, które znajdowały się dotychczas w innych aktach prawnych, głównie w rozporządzeniach Rady Ministrów.

Zasadnicza zmiana zawarta w uchwalonej ustawie dotyczy podejścia ustawodawcy do praw i obowiązków obywateli związanych z obronnością kraju. Ustawa uwzględnia bowiem wymogi Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowiącej wyraźnie, że kwestie dotyczące obowiązków i uprawnień obywatelskich - w tym przypadku związanych z obronnością kraju - muszą być uregulowane wprost w ustawie. Zrywa się tym samym z wieloletnią nieprawidłową praktyką polegającą na tym, że większość praw i obowiązków w omawianym obszarze była regulowana aktami niższej rangi.

W ustawie z dnia 19 września 2003 r. na uwagę zasługuje przede wszystkim art. 5 precyzujący rolę prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej jako zwierzchnika sił zbrojnych.

Nie mniejsze znaczenie mają również przepisy ustawy wprowadzające do obszaru obronności tak zwany ład terminologiczny. Wprowadzono między innymi ustawową definicję podstawowego dla obronności pojęcia, jakim jest "jednostka wojskowa". Ma to znaczenie głównie w kontaktach z instytucjami, przy zawieraniu umów czy w ewentualnych sporach sądowych. Ujednolicono też stosowane nazewnictwo organów administracyjnych lub samorządowych mających związek z obronnością państwa.

W ustawie znalazły się miedzy innymi przepisy ułatwiające w przyszłości pracę komisji poborowych. Znowelizowana ustawa precyzuje również zasadę wypłacania należności mieszkaniowych żołnierzom samotnym odbywającym zasadniczą służbę wojskową.

Kolejną ważną zmianą jest uproszczenie administracyjnych procedur związanych z odroczeniami służby. Ograniczono przy tym biurokrację i przyspieszono działania tak, by odbywało się to prościej i korzystniej dla poborowego. Uregulowano także problematykę kosztów podróży osób wzywanych w sprawach obowiązku obrony.

Nowością w ustawie jest stworzenie prawnych możliwości zawierania przez poborowego dobrowolnej umowy z wojskowym komendantem uzupełnień. Poborowy zobowiązałby się w niej uzyskać przed powołaniem go do wojska określone kwalifikacje potrzebne siłom zbrojnym. Koszty poniesione przez poborowego refundowałoby państwo po odbyciu przez niego służby. Zapis ten jest o tyle istotny z punktu widzenia praktyki szkolenia kadr wojskowych, że w czasie coraz krótszej zasadniczej służby wojskowej coraz mniej czasu pozostaje na szkolenie poborowych od podstaw.

Jakkolwiek ustawa z dnia 19 września 2003 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw nie rozwiązuje wszystkich problemów związanych z obronnością państwa i funkcjonowaniem w nim sił zbrojnych, to ze względu na zakres wprowadzonych nią zmian oraz znaczne uporządkowanie dotychczasowych obszarów związanych z obronnością zasługuje na poparcie.

 

---