Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na czterdziestym czwartym posiedzeniu 27 marca 2003 r. Do Senatu została przekazana 31 marca 2003 r. Marszałek Senatu 31 marca 2003 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 364, a sprawozdanie komisji w druku nr 364A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senatora Tadeusza Bartosa o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Jednocześnie bardzo serdecznie proszę, żeby dyskusje na temat ustawy, której omawianie zakończyliśmy, przestali państwo prowadzić na sali obrad.
Bardzo proszę Panie Senatorze.
Senator Tadeusz Bartos:
Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Szanowni Państwo Senatorowie!
Podstawowym celem nowelizacji ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa jest przedłużenie obowiązywania art. 42a, a tym samym zapewnienie możliwości korzystania z tej gwarancji również w roku 2003. Chodzi o udzielane przez Radę Ministrów na wniosek ministra finansów poręczenia lub gwarancje spłaty kredytów bankowych zaciągniętych przez Agencję Rynku Rolnego na określone w ustawie cele. Katalog tych celów został rozszerzony o sfinansowanie zadań interwencyjnych agencji na rynku cukru oraz zadań określonych w ustawie o regulacji rynku cukru. Ustawa ta określa, iż łączna kwota poręczeń i gwarancji nie może przekraczać w 2003 r. sumy 1 miliarda 260 milionów zł i że poręczenia oraz gwarancje udzielane są na wniosek kredytobiorcy i nie wnosi się od nich opłat prowizyjnych. Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Szanowni Państwo! Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrywała ustawę na wspólnym posiedzeniu z Komisją Gospodarki i Finansów Publicznych w dniu 3 kwietnia bieżącego roku. W posiedzeniu komisji uczestniczyli Piotr Sawicki - podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów, Wojciech Olejniczak - sekretarz stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Ryszard Pazura - prezes Agencji Rynku Rolnego, oraz przedstawiciele związków i organizacji rolniczych.
Pan Piotr Sawicki, podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów, zaproponował, aby w ustawie dokonać zmian. Uznał mianowicie, iż należy usunąć art. 42a ust. 1 pkt 2, który umożliwia objęcie interwencją - dzięki kredytom gwarantowanym przez Skarb Państwa - rynku cukru. Dokładnie chodzi o wykreślenie tego fragmentu, który mówi o tym, że jest dopuszczona również interwencja określona w ustawie o regulacji rynku cukru.
Piotr Sawicki poinformował komisję, iż Rada Ministrów na posiedzeniu w dniu 25 marca, niejako wyrażając zgodę na wejście tej ustawy w życie, zaakceptowała plan interwencji agencji, który został przyjęty w dialogu z partnerami społecznymi. Ponadto zostały przyjęte przez rząd inne dokumenty dotyczące agencji, a mianowicie plan przygotowań agencji do pełnienia funkcji agencji płatniczej w warunkach integracji z Unią Europejską. Zdaniem pana Ryszarda Pazury, prezesa Agencji Rynku Rolnego, nie należy dokonywać żadnych zmian w ustawie. Obecni na posiedzeniu członkowie organizacji zawodowych rolników nie wnosili żadnych zastrzeżeń.
Wysoka Izbo! Połączone komisje: Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych przyjęły stanowisko, w którym wnoszą o przyjęcie ustawy bez poprawek. Przyjęto je jednogłośnie. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Proszę jeszcze o pozostanie przy mównicy, bowiem zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytania do senatora sprawozdawcy.
Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zadać takie pytanie? Nie ma pytań.
Dziękuję serdecznie.
(Senator Tadeusz Bartos: Dziękuję.)
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była projektem ustawy wniesionym przez komisję sejmową. Prezes Rady Ministrów upoważnił do reprezentowania rządu w sprawie tej ustawy podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów.
Witam bardzo serdecznie podsekretarza stanu w tym ministerstwie, pana Piotra Sawickiego. Witam serdecznie, Panie Ministrze.
Witam również zastępcę prezesa Agencji Rynku Rolnego, pana Marka Kozikowskiego.
Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu pragnę zapytać, czy przedstawiciele rządu chcą zabrać głos.
Bardzo proszę, Panie Ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Piotr Sawicki:
Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
Chciałbym tylko w imieniu rządu poprosić Wysoką Izbę o poparcie tej inicjatywy legislacyjnej. To jest inicjatywa poselska, ale ona wyprzedziła inicjatywę rządową, która była przygotowywana. Te dwie inicjatywy rozminęły się w czasie, ale ten akt prawny oddaje w pełni wolę rządu. Dzięki uchwaleniu tej ustawy Agencja Rynku Rolnego uzyska środki finansowe na realizowanie swego planu finansowego; nie tylko na interwencje na rynku rolnym, ale również na spełnianie swoich innych funkcji. Przede wszystkim chodzi o przygotowanie do pełnienia funkcji agencji płatniczej, w momencie kiedy Polska stanie się członkiem Unii Europejskiej.
Chcę stwierdzić, że tak jak powiedział pan senator sprawozdawca, program działania Agencji Rynku Rolnego jest mądrym kompromisem pomiędzy możliwościami Skarbu Państwa - bo przecież poręczenia Skarbu Państwa to są zobowiązania podejmowane na rachunek przyszłych budżetów - a czynnikiem społecznym, organizacjami zawodowymi rolników. Ten plan, który agencja zrealizuje dzięki tej ustawie, będzie dobrym programem. Przysłuży się on polskiemu rolnictwu.
Tyle chciałem powiedzieć. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję, Panie Ministrze.
Proszę jeszcze pozostać na mównicy, bowiem zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu pragnę zapytać, czy ktoś z państwa senatorów chce z miejsca zadać obecnemu przedstawicielowi rządu pytania związane z omawianym punktem porządku obrad.
Bardzo proszę. Pan senator Sztorc.
Senator Józef Sztorc:
Pani Marszałek, chciałbym uprzejmie zapytać pana ministra o to, czy jest w stanie rozbić tę kwotę 1 miliarda 260 milionów zł pomiędzy poszczególne segmenty dopłat. Ile idzie na interwencję na rynku pszenicy, mięsa wieprzowego, wołowego, mleka? Rozumiem, że jeszcze są dopłaty do miodu i do innych produktów. Nie widzę, żeby o nich było napisane tu w ustawie. Czy to już jest całość, ten 1 miliard 263 miliony zł?
Agencja Rynku Rolnego ma zobowiązania z ubiegłego roku. Rozumiem, że co roku są gwarancje i co roku są kredyty. Jak to wygląda?
Parę słów, Panie Ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Piotr Sawicki:
Bardzo trudno byłoby mi w tej chwili dokonać podziału tej kwoty pomiędzy poszczególne segmenty rynku. Plan agencji jest bardzo skomplikowanym dokumentem. Jest tu pan prezes Kozikowski, który ewentualnie będzie w stanie udzielić odpowiedzi co do szczegółów.
A co do zasadniczych spraw poruszonych przez pana senatora: to jest rzeczywiście problem. Już drugi rok z rzędu Agencja Rynku Rolnego odnotowuje deficyt, który jest pokrywany długiem. W zeszłym roku agencja zaciągnęła kredyty na kwotę około 1 miliarda zł. W tym roku ta sytuacja się powtórzy. Dzięki tej kwocie, która jest zawarta w projekcie ustawy, będziemy w stanie część zobowiązań agencji, na kwotę około 300 milionów zł, których spłata przypada na ten rok, odłożyć w czasie, przesunąć na lata następne. W związku z tym w fazę integracji z Unią Europejską - czyli do momentu, kiedy funkcje agencji jako agencji interweniującej na rynku rolnym zacznie finansować Unia Europejska w ramach wspólnej polityki rolnej - agencja wejdzie z długiem około 2 miliardów zł. To jest bardzo pokaźna kwota. A zastosowanie tego mechanizmu, który jest tutaj proponowany, czyli kredytów poręczonych przez Skarb Państwa, pozwoli rozłożyć uregulowanie tego zobowiązania na kilka lat. Przewidujemy, że ten dług zostanie spłacony w ciągu czterech lat, zmniejszając roczne obciążenie budżetu państwa.
Chcę podkreślić jeszcze jedną kwestię: dlaczego poręczenia Skarbu Państwa. Nie jesteśmy w stanie w tej chwili powiedzieć, ile agencja będzie mogła pokryć z własnych środków. Na pewno część będzie mogła, bo przecież za te środki agencja dokonuje zakupów produktów rolnych, które mają swoją wartość. Oczywiście bardzo trudno jest ocenić, czy agencja będzie mogła te produkty uruchomić poprzez ich sprzedaż na rynku; ile może dostać z tego środków finansowych, ile wyeksportować, ile uzyskać z tego eksportu. To wszystko zależy od koniunktury na rynku krajowym i międzynarodowym.
Proponujemy, aby nowelizacja ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne była specjalnym, odrębnym aktem prawnym, dlatego że ustawa o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne stanowi, że te poręczenia i gwarancje, z których wynika, że Skarb Państwa będzie musiał dokonać wypłaty, są zakazane. A przepis szczególny w przypadku Agencji Rynku Rolnego, wprowadzany aktem prawnym najwyższej rangi, rangi ustawowej, pozwala na to w tej wyjątkowej sytuacji, w jakiej znajduje się w tej chwili Agencja Rynku Rolnego. Takie jest, najogólniej rzecz biorąc, uzasadnienie tego aktu prawnego.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję, Panie Ministrze.
Zanim poprosimy pana prezesa o udzielenie odpowiedzi na część pytań, które zadał pan senator, bardzo proszę, pani senator Ferenc.
Senator Genowefa Ferenc:
Dziękuję bardzo, Pani Marszałek.
Panie Ministrze, chciałabym od pana ministra uzyskać informację, czy resort przewiduje takie zmiany w wydatkowaniu środków będących w dyspozycji Agencji Rynku Rolnego, które pozwoliłyby na ich lepsze wykorzystanie. Chodzi mi szczególnie o wszelkiego rodzaju skupy interwencyjne, o czas przechowywania tych zapasów, bowiem można byłoby wydać znacznie mniej środków, niż dotychczas się wydaje. Chodzi mi głównie o stosowanie w pełnym zakresie ustawy o zamówieniach publicznych. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę, Panie Ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Piotr Sawicki:
Dziękuję bardzo.
To jest postulat, który się powtarza bardzo często. I oczywiście Ministerstwo Finansów, w pewien sposób sprawując nadzór nad działalnością Agencji Rynku Rolnego, przywiązuje bardzo dużą wagę do pewnych mechanizmów, które te środki pozwolą wykorzystać w sposób efektywny. Być może okaże się, że ta kwota nie będzie musiała być w pełni wykorzystana, przecież to jest kwota kredytów, od których trzeba opłacać odsetki.
Widzimy tutaj dwa mechanizmy, które rzeczywiście mogą w istotny sposób do tego się przyczynić. Pierwszy mechanizm to, jak pani senator wspomniała, efektywne stosowanie ustawy o zamówieniach publicznych, ale stosowanie jej nie tylko formalne, ale rzeczywiste, służące do obniżenia kosztów funkcjonowania agencji. Chciałem poinformować, że agencja wprowadza nowatorskie metody przetargowe, na przykład przetarg przez Internet. Jest to bardzo efektywna forma. Ona przede wszystkim daje absolutną transparentność tego, co się dzieje, wszyscy wiedzą, jakie są warunki przetargu, kto wygra i jakie będą koszty. Zwłaszcza na rynku zbóż, tam, gdzie funkcjonuje giełda, gdzie funkcjonują giełdy towarowe, to rzeczywiście bardzo się sprawdza.
Drugą taką metodą jest natomiast stosowanie w maksymalnym zakresie dopłat do eksportu. Pozwala to odciążyć rynek od nadmiaru produktów, pozwala to uniknąć kosztów przechowywania tych produktów, w związku z tym agencja się stara to stosować, a Ministerstwo Finansów popiera to w maksymalnym zakresie. Problemem są tutaj wszakże porozumienia międzynarodowe, przede wszystkim porozumienia WTO. Państwa wprowadzają kontyngenty, chroniąc swoje rynki przed subsydiowanym eksportem. Ale w planie działania ARR jest taki program, przede wszystkim dotyczący eksportu na rynki wschodnie w maksymalnych ilościach dopuszczonych kontyngentami.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Ministrze, a teraz bardzo proszę pana prezesa o udzielenie odpowiedzi.
Chyba że są kolejne pytania do pana ministra? Nie ma. Dziękuję serdecznie panu za wypowiedź.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów Piotr Sawicki: Dziękuję.)
Panie Prezesie, może pan z miejsca, żeby już nie utrudniać sobie...
Zastępca Prezesa
Agencji Rynku Rolnego
Marek Kozikowski:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Odnosząc się do pytań pana senatora Sztorca i pani senator Ferenc, chciałem powiedzieć, że jest określona w naszym planie finansowym - zresztą ma to już swoje, że tak powiem, odzwierciedlenie w planie finansowym, który jest w tym roku załącznikiem do ustawy budżetowej - kwota deficytu finansowego agencji. Trudno natomiast bardzo precyzyjnie i szczegółowo zadekretować tę kwotę deficytu, która powinna być później pokryta kredytem poręczonym przez Skarb Państwa, na konkretne działania na poszczególnych rynkach czy przy określonych asortymentach. W zeszłym roku podobna ustawa opiewała na maksymalną kwotę do 2 miliardów zł poręczeń kredytów dla agencji. Przypomnę, że ona była wykorzystana w niespełna połowie. W tym roku również przewidujemy pewną kwotę maksymalną, zaproponowaną tutaj w ustawie. Oczywiście, jeżeli wytworzą się na rynku warunki korzystne dla tego typu działań agencji, to nasze wykorzystanie tej kwoty będzie mniejsze. Wszystko zależy od tego, na ile możliwe będą do zrealizowania plany agencji, jeśli chodzi o sprzedaż zapasów, które agencja oczywiście posiada. Są one znaczne, zwłaszcza jeśli chodzi o zapasy mięsa wieprzowego i zbóż.
Pragnąłbym jednak również zwrócić uwagę na to, że od trzech, czterech lat działania agencji troszeczkę się zmieniły. Agencja fizycznie kupuje tych zapasów coraz mniej. A co do tego, o czym mówił pan minister Sawicki - tak, agencja dopłaca do eksportu, dopłaca do przechowywania, stosuje dopłatę do cen, czyli wydaje środki w sposób bezzwrotny, jednorazowo, w związku z tym odzyskiwalność tych środków jest zupełnie inna niż kilka lat temu. Dlatego też trzeba mieć świadomość, że im bliżej agencji do tych instrumentów, które są stosowane w Unii Europejskiej, tym bardziej staje się ona prawie że typową jednostką budżetową, która wydatkuje te środki w sposób jednorazowy. W Unii Europejskiej zakup interwencyjny jest ostatecznością, ponieważ jest to uznane za najdroższą formę reakcji państwa na pewne zjawiska na rynku.
Jeśli chodzi tutaj o pytanie pani senator Ferenc o stosowanie ustawy o zamówieniach publicznych, to ta sprawa była wielokrotnie zgłaszana i wyjaśniana w procedurach interwencyjnych. Agencja jest wyłączona ze stosowania wprost tej ustawy, ponieważ są pewne rygory stosowania przepisów ustawy o zamówieniach publicznych, chociażby pewne terminy, a często jest tak, że reakcja agencji na pewne zjawiska na rynku musi być niemalże natychmiastowa. Dlatego też oczywiście stosujemy zgodnie z ustawą o agencji procedury publiczne, procedury przetargowe, ale nie są to explicite procedury przewidziane w ustawie o zamówieniach publicznych. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Chyba pani senator nie jest usatysfakcjonowana. Jak rozumiem, chce ponownie zadać pytanie.
Bardzo proszę.
Senator Genowefa Ferenc:
Dziękuję bardzo, Pani Marszałek.
Panie Prezesie, krótkie pytanie uzupełniające. Na posiedzeniu komisji pan prezes Pazura mówił również o planach, które ma agencja, przy skupach interwencyjnych. One się powtarzają i z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem państwo wiecie, jaka będzie za kilka miesięcy sytuacja na przykład na rynku wieprzowiny. W związku z tym uważam, że stosowanie w pełnym zakresie ustawy o zamówieniach publicznych pozwoliłoby na bardzo duże oszczędności. Dlaczego nie staracie się w maksymalnym stopniu wykorzystać tego, co jest, właśnie tej ustawy o zamówieniach publicznych, szczególnie przy skupie interwencyjnym wieprzowiny, w zakresie przechowywania tej wieprzowiny?
(Zastępca Prezesa Agencji Rynku Rolnego Marek Kozikowski: Jeśli można...)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę, Panie Prezesie.
Zastępca Prezesa
Agencji Rynku Rolnego
Marek Kozikowski:
Podam chociażby taki prosty przykład. Sens ustawy o zamówieniach publicznych jest taki, że trzeba wybrać najlepszego oferenta, który odpowiada swoją ofertą na nasze zamówienie. Z kolei sensem działalności interwencyjnej agencji, chociażby przy takiej interwencji, którą teraz stosujemy na rynku wieprzowiny, jest wybór jak największej liczby podmiotów, które zrealizują pewne zadanie określone przez rząd jako polityka rolna państwa. Wobec tego z przyczyn formalnych ta ustawa nie jest możliwa do stosowania w naszych działaniach interwencyjnych. Stosujemy ją przy wydatkach administracyjnych, wydatkach inwestycyjnych, natomiast działania interwencyjne sensu stricto są z tego po prostu wyłączone i ma to odpowiednie umocowanie w przepisach o zamówieniach publicznych.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Prezesie.
Czy są jeszcze pytania? Nie ma.
Otwieram dyskusję.
Przypominam o wymogach regulaminowych dotyczących czasu przemówień senatorów, o konieczności zapisywania się do głosu u senatora prowadzącego listę mówców, a przede wszystkim o obowiązku składania podpisanych wniosków o charakterze legislacyjnym do marszałka Senatu. Wnioski te muszą być złożone na piśmie do zamknięcia dyskusji nad daną ustawą.
Przypominam, że połączone komisje będą rozpatrywać tylko wnioski, które zostały złożone na piśmie do zamknięcia dyskusji do marszałka Senatu.
(Sygnał telefonu komórkowego)
A pani senator Kurskiej przypominam, że nie rozmawiamy telefonicznie podczas obrad.
(Senator Anna Kurska: Przepraszam bardzo.)
Bardzo serdecznie proszę o zabranie głosu pana senatora Sztorca.
Senator Józef Sztorc:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Chcę w całej rozciągłości poprzeć tę ustawę, o której dzisiaj mówimy w Senacie. Od dłuższego czasu obserwuję działania Agencji Rynku Rolnego i uważam, że ustawa ta jest słuszna. Chcę powiedzieć, że zbliżamy się szybkim krokiem do Unii Europejskiej i te działania Agencji Rynku Rolnego pewnie będą jeszcze rozszerzone. Wieprzowina na rynku unijnym nie podlega interwencji, ale dwadzieścia kilka płodów rolnych podlega i musi się tym zająć Agencja Rynku Rolnego.
Nie chcę tutaj kadzić prezesowi agencji, ale ja byłem kiedyś z panem prezesem Krukiem w Moskwie z oficjalną delegacją i widziałem, jakie zabiegi Agencja Rynku Rolnego stosuje, aby sprzedać tę niechcianą polską wieprzowinę na rosyjskim rynku. I muszę powiedzieć, że z satysfakcją przyjąłem te działania, jakie kierownictwo Agencji Rynku Rolnego podejmowało w Moskwie, aby chociaż część tych, że tak powiem, nadmiernych zapasów mięsa wieprzowego sprzedać. I myślę, że to przyniosło pożądany skutek.
Jest już godzina 20.00, a ja nie chciałbym przedłużać. A więc jeszcze raz proszę panie i panów senatorów o poparcie tej ustawy. No a ponieważ jest godzina 20.00, to, tak jak mówiła pani marszałek, nie przedłużam. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
I zauważam, ile to może zrobić wiosna - dzisiaj pan senator Sztorc bez przerwy chwali rząd!
(Senator Józef Sztorc: Ale tylko dzisiaj.)
(Senator Sławomir Izdebski: Ciekawe, jak będzie jutro z Krajową Radą Radiofonii i Telewizji.)
Informuję, że lista mówców została wyczerpana.
Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu szóstego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Poprawionego Protokołu II w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia min, min-pułapek i innych urządzeń zgodnie z poprawkami z dnia 3 maja 1996 r. (Protokół II zgodnie z poprawkami z dnia 3 maja 1996 r.), załączonego do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki, sporządzonej w Genewie dnia 10 października 1980 r.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na czterdziestym czwartym posiedzeniu w dniu 28 marca 2003 r., a do Senatu została przekazana 31 marca. Marszałek Senatu 31 marca 2003 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 365, a sprawozdania komisji w drukach nr 365A i 365B.
Proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, senatora Bogusława Mąsiora, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Bogusław Mąsior:
Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej 2 kwietnia bieżącego roku debatowała nad ustawą o ratyfikacji Poprawionego Protokołu II w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia min, min-pułapek i innych urządzeń, zgodnie z poprawkami wniesionymi do tego protokołu dnia 3 maja 1996 r., załączonego do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki.
Problematyka min przeciwpiechotnych, których dotyczy Protokół II, i ich stosowania itp. wpisuje się w dwie konwencje międzynarodowe: konwencję ottawską o zakazie użycia, składowania, produkcji i transferu min przeciwpiechotnych oraz o ich zniszczeniu, a także w Poprawiony Protokół II w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia min, min-pułapek i innych urządzeń, zgodnie z poprawkami z dnia 3 maja 1996 r., załączony do konwencji, która została uchwalona w 1980 r. w Genewie. Konwencja ta zakazuje użycia lub ogranicza użycie pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki.
Rzeczypospolita Polska podpisała konwencję ottawską 4 grudnia 1997 r. Ta konwencja nakazuje stronom zniszczenie posiadanych min przeciwpiechotnych. Polska uzależniła jednak ratyfikację tej konwencji od przyłączenia się do niej stałych członków Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych, Organizacji Narodów Zjednoczonych, wszystkich państw z naszego regionu oraz od wprowadzenia na wyposażenie sił zbrojnych Rzeczypospolitej środków alternatywnych wobec min przeciwpiechotnych. Ponieważ żaden z tych warunków nie został spełniony, Polska konwencji ottawskiej nie ratyfikowała, uznając, że jej wprowadzenie i ratyfikacja osłabiłyby nasze zdolności obronne.
Konwencja genewska sporządzona, jak mówiłem wcześniej, w 1980 r. jest zbiorem restrykcji odnoszących się do broni konwencjonalnych, które, ogólnie mówiąc, mogą zadawać cierpienia większe niż niezbędne do uzyskania celów militarnych. Konwencja ta ma charakter ramowy i otwarty. Konkretne zakazy lub ograniczenia zostały zawarte w czterech protokołach stanowiących jej integralną część.
Protokół II zawiera zakazy i ograniczenia użycia min, min-pułapek i innych urządzeń. Wprowadzone 3 maja w 1996 r. uzupełnienia zaostrzyły wymogi dotyczące użycia min przeciwpiechotnych, tych, które powodują największe cierpienia, zarówno wśród sił zbrojnych, jak i - a raczej przede wszystkim - wśród osób cywilnych. Wprowadzono między innymi zakaz stosowania min przeciwpiechotnych niewykrywalnych poprzez standardowe detektory elektromagnetyczne oraz min, które eksplodują pod wpływem sygnałów sondujących. Wprowadzono też wymóg posiadania przez minę minimum ośmiogramowych części metalowych, które powodują właśnie wykrywalność takich min przez tradycyjne detektory. Rozszerzono zakres obowiązywania Protokołu II na konflikty zbrojne niemające charakteru międzynarodowego. Nałożono też obowiązek rozminowywania obszarów zaminowanych przez stronę mającą kontrolę nad takim obszarem lub, w przypadku utraty kontroli, przekazywania niezbędnych informacji stronie, można powiedzieć, przeciwnej. W zakresie wymiany sprzętu, materiałów oraz informacji naukowo-technicznej nakazano jak największą współpracę międzynarodową w celu realizacji Protokołu II. Miny przeciwpiechotne instalowane na terenach niestrzeżonych, nieogrodzonych i nieoznakowanych niezbędnymi symbolami muszą posiadać zabezpieczenia, mechanizmy powodujące samozniszczenie oraz samorozbrojenie.
Trzeba podkreślić, że miny, które są obecnie w uzbrojeniu polskich sił zbrojnych, spełniają warunki protokołu, tak więc ratyfikacja tego protokołu nie spowoduje dodatkowych kosztów związanych z przezbrojeniem naszych sił zbrojnych. Ponadto miny, które są w posiadaniu naszej armii, są minami wykrywalnymi.
To, co jest również ważne, to jest to, iż ratyfikacja protokołu przez prezydenta Rzeczypospolitej nie wpłynie ujemnie na stan obronności naszego państwa. Wprowadzenie, ratyfikowanie Protokołu II pozwoli na udział Polski w procesie humanitaryzacji prawa międzynarodowego, jeżeli oczywiście można mówić o jakimkolwiek humanitaryzmie w przypadku stosowania broni przeciwko ludziom. No ale w tych warunkach, w jakich żyjemy, na tym świecie, posiadanie min jest niezbędne dla naszej obronności. A ratyfikowanie tego protokołu włącza Polskę w ruch międzynarodowy, który powoli spowoduje ograniczenie stosowania, używania tej tak bardzo niebezpiecznej dla żywej siły broni.
Proszę Wysoką Izbę o przyjęcie opinii i sprawozdania Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, zawartego w druku nr 365A.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Proszę sprawozdawcę Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, senatora Janusza Koniecznego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Janusz Konieczny:
Dziękuję, Pani Marszałek.
Pani Marszałek! Wysoki Senacie!
Mój przedmówca w zasadzie wyczerpał tematykę posiedzenia nie tylko swojej komisji, ale także mojej. Postaram się wobec tego w skrócie, w ogólnym skrócie, przedstawić sprawę tej ustawy, która była tematem obrad naszej komisji.
W imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego mam zaszczyt przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie z posiedzenia tej komisji w sprawie rozpatrzenia uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 28 marca bieżącego roku ustawy o ratyfikacji Poprawionego Protokołu II w spawie zakazów lub ograniczeń użycia min, min-pułapek i innych urządzeń zgodnie z poprawkami z dnia 3 maja 1996 r. W skrócie jest to Protokół II, zgodnie z poprawkami z 3 maja tegoż roku. Ten protokół został załączony do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki.
Konwencja w swej integralnej części zawiera cztery protokoły. Trzy z nich zostały wraz z konwencją ratyfikowane przez Polskę w dniu 24 lutego 1983 r., zaś czwarty protokół został dołączony do konwencji w roku 1996. Rzeczpospolita Polska podpisała konwencję ottawską, nakazującą stronom między innymi zniszczenie posiadanych min przeciwpiechotnych. Podpisanie to nastąpiło 4 grudnia 1997 r. Ale ratyfikacja, tak jak to już powiedziano, uzależniona została od przyłączenia się do tego stałych członków Rady Bezpieczeństwa oraz państw naszego regionu. Ponieważ tak się nie stało - dotychczas żaden z tych warunków nie został spełniony - Polska podtrzymuje swoje stanowisko odnośnie do ratyfikacji konwencji ottawskiej, uznając, że w chwili obecnej jej ratyfikacja oznaczałaby pozbawienie naszych sił zbrojnych ważnego środka walki o charakterze obronnym.
Brak możliwości ratyfikowania w najbliższym czasie konwencji ottawskiej sprawił, że wzrosło polityczne znaczenie ratyfikacji omawianego Poprawionego Protokołu II. Nowelizacja Protokołu II z dnia 3 maja 1996 r. była uzasadniona tym, że protokół ten w swej pierwotnej wersji zrównywał miny przeciwpiechotne z innymi rodzajami min lądowych, nie miał zastosowania do konfliktów niemających charakteru międzynarodowego, nie zabraniał stosowania tak zwanych niewykrywalnych min i min z niewielką zawartością metalu oraz dawał swobodę w zakresie transferu min. Do tegoż Protokołu II wprowadzono dziesięć podstawowych uzupełnień. Między innymi dotyczą one ustanowienia zakazu stosowania jakichkolwiek niewykrywalnych min przeciwpiechotnych. Postanowiono także, że miny przeciwpiechotne powinny posiadać opisane we wspomnianym załączniku techniczne mechanizmy samozniszczenia i samorozbrojenia. Poszerzono w tym protokole zakres jego obowiązywania na konflikty zbrojne niemające charakteru międzynarodowego. Zobowiązuje się także strony do rozminowywania obszarów przez nie zaminowanych, nad którymi posiadają one kontrolę. Przewiduje się też ostrzejsze rygory w zakresie oznakowania, rejestrowania, zabezpieczania wszystkich pól minowych. Wprowadza się zakaz transferu min lądowych do podmiotów niepaństwowych oraz do państw niebędących stronami poprawionego Protokołu II. Obejmuje się ochroną przed następstwami min, min-pułapek oraz pól minowych siły i misje - mam tu na myśli misje humanitarne, śledcze, misje Narodów Zjednoczonych, Międzynarodowego Czerwonego Krzyża oraz misje humanitarne ustanawiane na podstawie konwencji genewskiej z 1949 r. oraz innych protokołów dodatkowych. Ponadto protokół ten zobowiązuje strony do ścisłej współpracy, konsultacji i pomocy technicznej w zakresie wypełniania omawianego Poprawionego Protokołu II.
Ratyfikacja tegoż protokołu wymaga, zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, uprzedniej zgody wyrażonej w ustawie. Dlatego też w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego wnoszę o podjęcie przez Wysoką Izbę uchwały w sprawie omówionej przeze mnie ustawy. Dziękuję, Pani Marszałek.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytania do senatorów sprawozdawców.
Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zadać takie pytanie? Nie ma zgłoszeń.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych.
Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu pragnę zapytać obecnego na posiedzeniu przedstawiciela rządu, czy chce zabrać głos i przedstawić stanowisko rządu w sprawie rozpatrywanej ustawy. A zwracam się do pana ministra Sławomira Dąbrowy.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Sławomir Dąbrowa: Dziękuję, nie.)
Dziękuję.
Zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu pragnę zapytać, czy ktoś z państwa senatorów chce zgłosić z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytanie kierowane do przedstawiciela rządu. Nie.
Otwieram dyskusję.
Jednocześnie informuję, że nikt z państwa senatorów nie zapisał się do głosu.
Ale też informuję, że swoje przemówienie złożył do protokołu pan senator Witold Gładkowski.
Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.
I serdecznie dziękuję panu ministrowi, że zechciał z nami być.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Poprawionego Protokołu II w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia min, min-pułapek i innych urządzeń zgodnie z poprawkami z dnia 3 maja 1996 r., załączonego do Konwencji o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki, sporządzonej w Genewie dnia 10 października 1980 r., zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Proponuję, aby obecnie Senat przystąpił do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad.
Jeżeli nie usłyszę głosów sprzeciwu, uznam, że Senat przedstawiony wniosek przyjął. Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad.
Przypominam, że zgodnie z art. 49 ust. 2 Regulaminu Senatu oświadczenia nie mogą trwać dłużej niż pięć minut. Przedmiotem oświadczenia mogą być sprawy związane z wykonywaniem mandatu, przy czym nie może ono dotyczyć spraw będących przedmiotem porządku obrad bieżącego posiedzenia Senatu. Nad oświadczeniem senatorskim nie przeprowadza się dyskusji.
Czy ktoś z państwa senatorów chce zabrać głos?
Pani senator Kurzępa.
Bardzo proszę, Pani Senator.
Senator Irena Kurzępa:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Swoje oświadczenie kieruję do pana Waldemara Dąbrowskiego, ministra kultury. Dotyczy ono problemów amatorskiego ruchu teatralnego.
Od dwudziestu już lat w moim okręgu wyborczym, w Tarnogrodzie w województwie lubelskim, zbiera się corocznie Ogólnopolski Sejmik Teatrów Wsi Polskiej. Jest to inicjatywa godna najwyższego uznania, sprzyja ona bowiem podtrzymywaniu tradycji, gdyż prezentowane w ramach przeglądu spektakle teatralne ukazują obrzędy regionalne związane z codzienną pracą, a także z uroczystościami rodzinnymi i religijnymi.
Ogólnopolski Sejmik Teatrów Wsi Polskiej pełni wiele bardzo istotnych funkcji. Jedną z nich jest funkcja kulturotwórcza. Udział w przedstawieniach teatralnych służy rozwojowi osób, które tam się prezentują. Służy także przekazywaniu tradycji młodzieży, młodemu pokoleniu. Spełnia niezwykle ważną, doniosłą rolę wychowawczą z uwagi na to, że uczy szacunku dla tradycji, kultury, gwary, stroju.
Obecnie władze samorządowe Tarnogrodu przygotowują się do dwudziestego jubileuszowego sejmiku teatrów wsi polskiej. Jednak główny gospodarz sejmiku, którym jest Towarzystwo Kultury Teatralnej z Zarządem Głównym w Warszawie, ze względów finansowych stawia pod znakiem zapytania organizację jubileuszowego sejmiku planowanego na listopad. Koszt całego przedsięwzięcia ocenia się na około 50 tysięcy zł. Należy podkreślić, że swój udział zapowiedziało kilkadziesiąt zespołów teatralnych.
Zwracam się do pana ministra z gorącą prośbą o rozważenie możliwości wsparcia finansowego jakże ważnego przedsięwzięcia. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo pani senator.
Informuję jednocześnie, że oświadczenia do protokołu złożyli: pan senator Kazimierz Pawełek, pan senator January Bień i pan senator Józef Sztorc - pięć oświadczeń.*
Bardzo proszę senatora sekretarza o odczytanie komunikatów.
Senator Sekretarz
Sławomir Izdebski:
Dziękuję, Pani Marszałek.
Komunikat pierwszy. Posiedzenie połączonych Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności w sprawie rozpatrzenia wniosków zgłoszonych podczas obrad plenarnych Senatu do ustawy o działalności pożytku publicznego i wolontariacie oraz ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o działalności pożytku publicznego i wolontariacie, odbędzie się w dniu dzisiejszym o godzinie 21.30 w sali nr 217.
I drugi komunikat: W dniu 6 maja 2003 r., we wtorek, o godzinie 17.00 w sali nr 176 w gmachu Senatu odbędzie się wspólne posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Porządek obrad: pierwsze czytanie zgłoszonego przez grupę senatorów projektu ustawy o świadczeniu pieniężnym dla małoletnich ofiar wojny 1939-1945 represjonowanych przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich i III Rzeszę - druk senacki nr 236. Dziękuję.
(Senator Gerard Czaja: 29 kwietnia.)
6 maja.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo. Ogłaszam przerwę do jutra do godziny 9.00.
(Przerwa w posiedzeniu o godzinie 20 minut 23)
Przemówienie senatora Tadeusza Bartosa
w dyskusji nad punktem drugim porządku obrad
Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!
Większość krajów świata poszukuje bardziej racjonalnych i efektywnych metod organizacji, finansowania i realizowania opieki zdrowotnej. Działania te wynikają ze stałego wzrostu wydatków na ochronę zdrowia. Następuje wzrost zarówno popytu, między innymi z powodu wzrostu długości życia, starzenia się społeczeństw, jak i podaży, głównie za sprawą nowych technologii i leków, wzrostu bazy, nowych możliwości wykrywania i leczenia chorób.
Potrzeba ciągłego usprawnienia systemu zawsze wynika z niezadowalającego poziomu finansowania. Charakteryzuje to wszystkie społeczności, zarówno krajów wysoko rozwiniętych, jak i tych, które zapoczątkowały transformację ekonomiczną.
Narodowy Fundusz Zdrowia powołany do roli dystrybutora publicznych środków zmuszony jest do poszukiwania efektywnych programów ekonomicznych. Aby prawidłowo planować i realizować wydatki w sektorze ochrony zdrowia należało stworzyć system informujący o potrzebach zdrowotnych, o realizowanych świadczeniach oraz zasobach, jakimi dysponują podmioty na rynku usług medycznych. Płatnik musi mieć możliwość oceny stany zdrowia populacji, bazy świadczeniodawców, liczby personelu, wyposażenia w sprzęt, poprzez dogłębne analizy i porównania danych zestawionych według jednolicie określonych zasad.
Muszę się zgodzić z opiniami, że zapisy zawarte w art. 101-113 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, dotyczące tworzenia wojewódzkich planów zdrowotnych, planów zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych oraz planów zdrowotnych dla służb mundurowych, a także uruchomienie procedury konsultacji na szczeblu samorządu województwa oraz przez właściwych ministrów po to, aby dojść do końcowego etapu, związanego z przyjęciem przez radę nadzorczą funduszu i zatwierdzeniem przez ministra właściwego do spraw zdrowia krajowego planu zabezpieczającego świadczenia zdrowotne, wydłużą proces zbierania informacji. Mogą również spowodować wzrost kosztów administracyjnych związanych z tworzeniem i wielokrotnym opiniowaniem tych materiałów.
Gdyby jednak te zasady obowiązywały w brzmieniu dotychczasowej ustawy, oznaczałoby to, że pierwsze dokumenty musiałyby zostać przedłożone do dnia 15 kwietnia 2003 r. Opracowane w pośpiechu dane byłyby nierzetelne i stanowiły ewidentny przykład rozszerzenia biurokratycznych, niczemu nie służących, procedur w systemie ubezpieczenia zdrowotnego.
Wnoszę zatem o umożliwienie kompetentnym służbom opracowania odpowiedniego zakresu danych niezbędnych do przygotowania planów zdrowotnych oraz przyjęcie uchwalonej w dniu 10 kwietnia 2003 r. przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej zmiany ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia.
Przemówienie senatora Witolda Gładkowskiego
w dyskusji nad punktem szóstym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Ratyfikowanie przez Polskę Poprawionego Protokołu II w sprawie zakazów lub ograniczeń użycia min, min-pułapek i innych urządzeń zgodnie z poprawkami z dnia 3 maja 1996 r. załączonego do konwencji genewskiej z 10 października 1980 r. o zakazie lub ograniczeniu użycia pewnych broni konwencjonalnych, które mogą być uważane za powodujące nadmierne cierpienia lub mające niekontrolowane skutki, z jednej strony stanowi wyraz podporządkowania się naszego państwa postanowieniom organizacji międzynarodowych, zmierzających do rozwoju tak zwanego humanitarnego prawa międzynarodowego, z drugiej zaś - konsekwentnie zmierza do usankcjonowania zmian w tym prawie. Należy przypomnieć, że wymienioną konwencję wraz z trzema protokołami do niej (w tym Protokołem II) Polska ratyfikowała w dniu 24 lutego 1983 r.
Ratyfikacja owego poprawionego protokołu nabiera dodatkowo szczególnej rangi ze względu na fakt, że Polska pomimo podpisania, nie ratyfikowała do dzisiaj konwencji ottawskiej z dnia 4 grudnia 1997 r. o zakazie użycia, składowania, produkcji i transferu min przeciwpiechotnych oraz o ich zniszczeniu. W tym świetle wspomniana konwencja genewska wraz z protokołem, będącym przedmiotem dzisiejszych obrad, stanowią w zakresie przeciwdziałania skutkom używania min jedyny akt prawa międzynarodowego inkorporowany do polskiego prawodawstwa.
Społeczna i ogólnoludzka konieczność podjęcia działań na rzecz przeciwdziałania używaniu w konfliktach militarnych min, w szczególności min-pułapek, jest oczywista i nie powinna budzić niczyich wątpliwości. Środki masowego przekazu zwłaszcza w okresach nasilających się konfliktów zbrojnych, a w niektórych regionach świata permanentnie, podają informacje o ofiarach wśród ludności cywilnej, pokrzywdzonej wskutek stosowania, często zamierzonego, przez strony konfliktu broni konwencjonalnych powodujących nadmierne cierpienia. Wypadki okaleczenia minami-pułapkami dzieci w tak zwanych zapalnych regionach świata nie należą do rzadkości. Nic więc dziwnego, że stosowanie min od wielu lat budzi protesty międzynarodowej opinii publicznej, aktywizując działania światowych autorytetów, osób znanych i popularnych przeciwko ich stosowaniu.
Z tym większą satysfakcją należy odnotować wprowadzenie do Protokołu II poprawek zwiększających możliwość ochrony przed minami. Do ważniejszych innowacji wprowadzonych do protokołu należy zaliczyć: zakaz stosowania min niewykrywalnych standardowymi detektorami elektromagnetycznymi, wymóg posiadania przez minę określonej zawartości metalu, takiej, aby jej wykrycie było możliwe, obowiązek instalowania w minach przeciwpiechotnych mechanizmów samorozbrojenia i samozniszczenia, bezwzględny obowiązek oznaczania pól minowych. Ponadto Protokół II w wersji pierwotnej nie zawierał ograniczeń w zakresie transferu min. Obecna poprawka do protokołu przewiduje zakaz transferu min lądowych do podmiotów niepaństwowych oraz podmiotów niezwiązanych z protokołem.
Analizując zasadność przyjęcia Poprawionego Protokołu II, należy zwrócić uwagę na to, że wymieniony akt prawa międzynarodowego nie spowoduje konieczność wydania dodatkowych aktów prawnych, nie jest też sprzeczny z dotychczasowymi aktami. Po ratyfikacji, zgodnie z art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, protokół stanie się częścią naszego polskiego systemu prawnego. Ponadto, jak wynika z opinii Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Ministerstwa Obrony Narodowej, protokół nie wpłynie negatywnie na bezpieczeństwo państwa, a jego wprowadzenie do realizacji przez siły zbrojne nastąpi stopniowo i płynnie. Rozwiązania zawarte w protokole nie wymagają również likwidacji lub zmiany posiadanego przez Polskę zasobu min przeciwpiechotnych.
Ratyfikacja Poprawionego Protokołu II załączonego do konwencji genewskiej z 10 października 1980 r. zasługuje więc na pełne poparcie i akceptację. Dziękują za uwagę.
Oświadczenie złożone
przez senatora Kazimierza Pawełka
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości Grzegorza Kurczuka
Szanowny Panie Ministrze!
Nie jest tajemnicą, że bliżej nieznana liczba rodowitych Polaków służy w szeregach obcych armii, w tym armii Stanów Zjednoczonych. Według danych podchodzących z Pentagonu, do których dotarł polski dziennikarz, wielu naszych rodaków, ale w mundurach armii amerykańskiej, brało udział w operacji militarnej w Iraku, której celem było obalenie dyktatury Saddama Husajna.
W szeregach armii USA służy w tej chwili pięciuset trzydziestu siedmiu Polaków, z których trzystu czterdziestu dwóch posiada obywatelstwo amerykańskie, z tym że znaczna część z nich ma również obywatelstwo polskie. Sto dziewięćdziesiąt pięć osób ma tylko polskie obywatelstwo. Zgodnie z polskim prawodawstwem służba w obcych armiach jest przestępstwem zagrożonym karą pozbawienia wolności do pięciu lat.
Szanowny Panie Ministrze! Znaczna część tych Polaków walczyła ostatnio w Iraku, chociaż w amerykańskich mundurach i pod amerykańską flagą. Wielu z nich odznaczyło się bohaterskimi czynami w walce z żołnierzami reżimu irackiego. Można powiedzieć, że walczyli oni ramię w ramię z innymi Polakami, tymi w mundurach armii polskiej. Zgodnie jednak z przepisami naszego kodeksu karnego ci bohaterscy Polacy, którzy w czasie wojny irackiej nosili mundury USA, po powrocie do ojczyzny trafią do więzienia!!! Czy to nie okrutny paradoks?
Szanowny Panie Ministrze! Byliśmy i nadal jesteśmy wojskowym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych. Czy w tej sytuacji należy karać i więzić żołnierzy sojuszniczej armii mających polskie obywatelstwo? Nie zawsze i nie w każdym czasie sucha litera prawa musi bezwzględnie brać górę nad aspektami moralnymi. Dlatego też zwracam się do Pana, aby z mocy swojego urzędu przedsięwziął Pan kroki zmierzające do zastosowania aktu łaski czy też abolicji, tak aby nasi bohaterscy żołnierze walczący w Iraku w mundurach armii USA nie tylko nie ponieśli kary za swoją wojenną służbę, ale aby byli przyjmowani z takimi samymi honorami jak Polacy w polskich mundurach, którzy powrócą z kampanii wojennej w Iraku.
Z poważaniem
Kazimierz Pawełek
Oświadczenie złożone
przez senatora Januarego Bienia
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Leszka Millera
Szanowny Panie Premierze!
Uprzejmie proszę o spowodowanie wyjaśnienia sprawy, którą poruszyłem w pismach z dnia 23 stycznia 2003 r., nr BS/14/1/2003, i z dnia 11 lutego 2003 r., nr BS/25/2/2003, skierowanych do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej.
W obu pismach do pani minister informowałem o niezgodności opisanych tamże działań organów Politechniki Częstochowskiej z zapisami ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym oraz ze statutem Politechniki Częstochowskiej, prosząc jednocześnie o podjęcie czynności w ramach sprawowania nadzoru nad przedmiotową placówką.
Prosiłem o wyjaśnienie, dlaczego przetarg na zakup dwóch samochodów należących do Politechniki Częstochowskiej, zawarcie umowy na sprzedaż oraz uregulowanie należności, w związku z wpisaniem kwoty ze sprzedaży samochodów do rachunku przychodów placówki, są wykonane nieprawidłowo.
Otrzymana odpowiedź z dnia 28 lutego 2003 r., informująca o przekazaniu polecenia, nie rozwiązuje sprawy, a brak wyjaśnień w przewidzianym ustawowo terminie wzbudza obawy, że zaniechano działań.
Z wyrazami szacunku
January Bień
Oświadczenie złożone
przez senatora Januarego Bienia
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Leszka Millera
Szanowny Panie Premierze!
Uprzejmie proszę o spowodowanie wyjaśnienia sprawy, którą poruszyłem w piśmie o nr BS/24/2/2003 z dnia 10 lutego 2003 r. do sekretarza stanu w Ministerstwie Nauki i Informatyzacji, profesora Marka Bartosika. Pismo dotyczyło postępowania w sprawie wniosku do projektu 4 T09B 117 24, skierowanego z Instytutu Inżynierii Środowiska Politechniki Częstochowskiej do Komitetu Badań Naukowych Zespołu T-09. Wniosek został skierowany przez wnioskodawcę do Sekcji D, ale oceniony został negatywnie przez Sekcję B. W Sekcji D zaś przedmiotowy wniosek został oceniony bardzo wysoko i byłby zakwalifikowany do finansowania. Uważam, że takie postępowanie nie powinno mieć miejsca.
Jest to już moja druga interwencja dotycząca pracy Zespołu T-09.
Do dnia dzisiejszego, to jest 10 kwietnia 2003 r., nie otrzymałem odpowiedzi.
Z wyrazami szacunku
January Bień
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
Działająca w ramach Izby Rzemieślniczej oraz Małej i Średniej Przedsiębiorczości w Tarnowie komisja budowlana, która na uwadze ma rozwój rzemiosł budowlanych, stwierdza, że obecna ustawa o zamówieniach publicznych, mimo licznych nowelizacji i zmian, nadal jest ustawą, która nie służy dobrze rozwojowi polskich firm budowlanych i całej gospodarce.
Ustawa ta ma wiele uchybień i niedociągnięć, powodujących, że nie zawsze w procesie przetargowym wygrywa ten zakład, który w połączeniu ceny i wykonawstwa jest najlepszy.
Aktualny stan prawny ustawy powoduje, że najczęściej jedynym 100% kryterium oceny staje się najniższa cenowo oferta. Prowadzi to do sytuacji, w której do głosu dochodzą firmy bez żadnego potencjału technicznego, firmy często niezatrudniające ani jednego pracownika legalnie.
Kryterium 100% powoduje, że firmy z najniższą, często całkiem abstrakcyjną ceną, wykonują roboty w sposób niebezpieczny, bez warunków socjalnych, zużytym, a przez to niebezpiecznym sprzętem. Ponadto zatrudniają pracowników "na czarno", nie płacą ZUS, podatków VAT i dochodowych. Nie posiadając majątku, mogą w każdej chwili bezkarnie zbankrutować i pociągnąć za sobą w upadłość podwykonawców i dostawców materiałów.
Takie postanowienia wyżej wymienionej ustawy wpływają nie tylko destrukcyjnie na polskie firmy budowlane, ale wręcz je niszczą. W konsekwencji prowadzi to do niszczenia gospodarki. Ponadto przyczyniają się do tego również występujące często dodatkowe kryteria, takie jak okres gwarancji - powinno się przyjmować standardowo dwanaście i trzydzieści sześć miesięcy - i wydłużone okresy płatności. Wszystkie kryteria powinny mieć określone granice.
Członkowie komisji budowlanej w Izbie Rzemieślniczej oraz Małej i Średniej Przedsiębiorczości w Tarnowie postulują wprowadzenie do ustawy zmian powodujących: likwidację kryterium 100% ceny jako oferty najkorzystniejszej; określenie ceny najkorzystniejszej poprzez stwierdzenie "najkorzystniejsze kryterium za cenę będzie przyznane dla oferty posiadającej cenę najbliżej średniej arytmetycznej wszystkich ważnych ofert", waga tego kryterium powinna stanowić minimum 80% ceny oferty; likwidację dowolności wzoru załączników i ujednolicenia treści SIWZ; zakaz żądania kredytowania inwestycji przez trzy do sześciu czy nawet dwunastu miesięcy przez wykonawców, opóźnianie płatności powoduje tracenie przez firmy środków własnych w obrocie; zabronienie przenoszenia przez zamawiających na oferentów stwierdzania poprawności projektów i kosztorysów oraz zapisu o obowiązku wliczania wszelkich niezbędnych robót do prawidłowego wykonania zadania, co nie jest możliwe w tak krótkim czasie.
Takie uregulowania pozwolą między innymi na urealnienie cen usług w budownictwie, wyeliminowanie z rynku firm powodujących degradację środowiska budowlanego, zapewnią zamawiającemu wiarygodnych partnerów oraz zlikwidują zgubne w skutkach praktyki.
W związku z tym zapytuję Pana Ministra, czy nie uważa za zasadne i nie dostrzega potrzeby podjęcia prac nad nowelizacją ustawy o zamówieniach publicznych.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Idąc za głosem społeczeństwa, pragnę poruszyć temat jednego z najważniejszych obecnie problemów, nurtujących zarówno olbrzymią część ludności naszego kraju, jak i decydentów. A jest nim bezrobocie.
Obecny poziom bezrobocia w gminach jest w znacznej mierze uzależniony od rozpatrywanych na forum parlamentu rozwiązań prawnych, które wpływają globalnie na poziom bezrobocia w kraju. Rola samorządów lokalnych sprowadza się głównie do różnorodnych form łagodzenia skutków braku pracy.
Stopa bezrobocia w Polsce jest przerażająco wysoka, zwłaszcza jeżeli weźmie się pod uwagę bezrobocie ukryte. W niektórych rejonach co trzeci zdolny do pracy człowiek nie może znaleźć zatrudnienia!
Konieczne jest wiec podjęcie działań zmierzających do uelastycznienia rynku pracy, wykorzystania narzędzi zapewnianych przez prawo pracy, przyciągania inwestorów, zwiększania produkcji, obniżenia kosztów pracy, poprawy systemu pośrednictwa pracy, wprowadzenia odpowiednich mechanizmów w rejonach szczególnie zagrożonych bezrobociem, to jest wprowadzenia ulg podatkowych czy też udzielania tanich kredytów. To tylko przykłady możliwych rozwiązań ograniczających poziom bezrobocia w naszym kraju.
Zwracam się z zapytaniem: jakie działania zamierza podjąć kierowany przez Pana resort w celu przywrócenia równowagi na rynku pracy, a więc sytuacji, w której osoby poszukujące pracy będą mogły ją znaleźć?
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra infrastruktury Marka Pola
Szanowny Panie Ministrze!
Przebywając w terenie na różnych zebraniach i wiecach, otrzymuję od mieszkańców powiatów Dąbrowa Tarnowska i Tarnów w województwie małopolskim oraz powiatów Kazimierza Wielka i Busko Zdrój w województwie świętokrzyskim masę skarg na opłaty za przejazd promem przez Wisłę w miejscowości Borusowa. Promy pływające nieopodal, w miejscowościach Otfinów i Siedliszowice, są bezpłatne, a w Borusowej prom jest płatny. Mieszkańcy okolic są rozżaleni, chyba nie bez racji.
Rad byłbym poznać stanowisko Pana Ministra w wyżej wymienionej kwestii.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra infrastruktury Marka Pola
Szanowny Panie Ministrze!
W roku 2002 wybudowano nowy most drogowy na Wiśle w ciągu drogi nr 768. Most łączy sąsiednie województwa, usprawnia ruch drogowy, a w przyszłości ma przejąć część ruchu drogowego na trasie Warszawa - Kielce - południowa granica państwa. Most wybudowano, ale droga, w ciągu której leży nowo wybudowany most, nie spełnia podstawowych parametrów, jakie powinna posiadać droga o znaczeniu takim jak ta.
W związku z tym uprzejmie zapytuję pana ministra o plany dotyczące przebudowy drogi nr 768 na odcinku Koszyce - węzeł przyszłej autostrady A4 w Brzesku.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Szanowny Panie Ministrze!
W naszym społeczeństwie istnieje wiele niedomówień i półprawd dotyczących wysokości najniższych oraz najwyższych wypłacanych rent i emerytur.
Niejednokrotnie podczas zebrań jestem w bardzo trudnej sytuacji, ponieważ nie mogę się do tego problemu konkretnie ustosunkować. Nie potrafił również tego uczynić podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, pan Krzysztof Pater.
Wobec tego uprzejmie proszę o podanie wysokości najwyższej wypłacanej przez organ rentowy renty inwalidzkiej oraz najwyższej emerytury, jak również o podanie sposobu wyliczenia tych świadczeń oraz przepisu prawa, na podstawie którego to świadczenie jest obliczane i wypłacane.
Będę wdzięczny za przesłanie mi odpowiedzi.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc