Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziesiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na czterdziestym pierwszym posiedzeniu 12 lutego 2003 r., a do Senatu została przekazana 14 lutego bieżącego roku. Marszałek Senatu tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 335, a sprawozdanie komisji w druku nr 335A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia pana senatora Janusza Bielawskiego o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Janusz Bielawski:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
Nowelizacja ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest jest przedłożeniem rządowym.
Najistotniejszą zmianą wprowadzoną przez kolejną nowelizację ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest jest uporządkowanie zagadnień związanych z opieką zdrowotną nad pracownikami, którzy mieli styczność z azbestem. Zgodnie z art. 7a ustawy nowelizowanej dotyczy to uprawnień do okresowych badań lekarskich określonych w kodeksie pracy, bezpłatnego zaopatrzenia w leki związane z chorobami wywoływanymi pracą przy azbeście oraz korzystania z bezpłatnego leczenia uzdrowiskowego. Wykaz zakładów, które stosowały azbest w produkcji i których pracownicy będą uprawnieni do wymienionych świadczeń, zawarto w załączniku nr 4. Pozostałe zmiany mają charakter porządkujący i precyzujący.
Poprawka pierwsza uzupełnia upoważnienie ustawowe dla producentów i importerów o wytyczne dotyczące treści rozporządzenia i określa sytuacje, w których z powodów technologicznych nie istnieje możliwość zastosowania wyrobów bezazbestowych.
Poprawki druga i trzecia eliminują z ustawy zbędny przepis. W tych artykułach zawarte są przepisy przejściowe, które obecnie, ze względu na prowadzenie restrukturyzacji tego sektora, nie mają zastosowania.
Poprawka czwarta uzupełnia upoważnienie dla ministra właściwego do spraw pracy o wytyczne dotyczące treści, jakie uwzględni minister, wydając rozporządzenia, i ma na celu eliminowanie lub ograniczenie pyłów azbestu, ochronę pracowników przed ich działaniem oraz sposoby znakowania materiałów zawierających azbest.
Poprawka piąta uzupełnia upoważnienie ustawowe o wytyczne dotyczące treści rozporządzenia.
Poprawka szósta zawiera prawidłowe odesłanie do przepisów o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym.
Poprawka siódma aktualizuje załącznik do ustawy, w którym znajduje się wykaz wyrobów zawierających azbest nieobjętych zakazem produkcji, obrotu i importu.
Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia wnosi o przyjęcie tej ustawy wraz z przedstawionymi poprawkami.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytania do senatora sprawozdawcy.
Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zadać takie pytanie?
Bardzo proszę, pan senator Sztorc.
Senator Józef Sztorc:
No nie mogę sobie tego odmówić i nie zadać pytania.
(Wicemarszałek Jolanta Danielak: Tego nie oczekujemy od pana, Panie Senatorze, to pana prawo.)
Nigdzie tu nie jest napisane... Rozpatrujemy tę ustawę, mamy pomagać i finansować okresowe badania, bezpłatne zaopatrzenie w leki, leczenie w uzdrowiskach, więc chciałbym zapytać pana senatora sprawozdawcę, jaka jest skala problemu. Ilu w tych dwudziestu kilku przedsiębiorstwach produkujących kiedyś wyroby azbestowo-cementowe czy tylko azbestowe jest ludzi oczekujących pomocy od państwa? Jaka jest skala problemu, jeżeli chodzi o pieniądze? Czy w budżecie państwa, budżecie Ministerstwa Zdrowia lub Ministerstwa Środowiska są przeznaczone na to odpowiednie środki finansowe? Dziękuję.
Senator Janusz Bielawski:
O ile mi wiadomo, są środki finansowe. Skala problemu nie jest zbyt duża. Z tego, co się ujawniło w czasie dyskusji na posiedzeniu komisji, wiem, że na przykład finansowanie leków - one są bezpłatne dla osób, które miały styczność z wyrobami zawierającymi azbest podczas ich produkcji - kosztowało w ubiegłym roku 30 tysięcy zł.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Czy są kolejne pytania do senatora sprawozdawcy?
Bardzo proszę, pan senator Podgórski.
Senator Bogdan Podgórski:
Bardzo dziękuję, Pani Marszałek.
Panie Senatorze, chciałem zapytać się o taką rzecz. Rada Ministrów 14 maja 2002 r. przyjęła program związany z likwidacją azbestu. Czy wiadomo, ile pieniędzy przeznaczono na ten program w tym roku? Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę.
Senator Janusz Bielawski:
Pani Marszałek, nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Być może przedstawiciel ministerstwa zdoła na nie odpowiedzieć.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo. Oczywiście skierujemy to pytanie do przedstawiciela ministerstwa, ale na razie jesteśmy na etapie pytań do senatora sprawozdawcy.
Czy są kolejne pytania? Nie ma.
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister zdrowia.
Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu pragnę zapytać obecnego na posiedzeniu przedstawiciela rządu, czy chce zabrać głos i przedstawić stanowisko rządu w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Witam serdecznie głównego inspektora sanitarnego, pana Andrzeja Trybusza, który jest dzisiaj z nami. Czy chce pan zabrać głos?
(Główny Inspektor Sanitarny Andrzej Trybusz: Dziękuję bardzo, Pani Marszałek. Myślę, że pan senator bardzo precyzyjnie przedstawił istotę zmian ustawowych, więc odpowiem na ewentualne pytania.)
Dziękuję.
Zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu pragnę zapytać, czy ktoś z państwa senatorów chce zgłosić z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytania do obecnego przedstawiciela rządu związane z omawianym punktem porządku obrad.
Bardzo proszę, pan senator Podgórski.
Senator Bogdan Podgórski:
Dziękuję, Pani Marszałek.
Panie Ministrze, chciałbym zapytać o pewną rzecz - powtórzę pytanie, które zadałem senatorowi sprawozdawcy - a mianowicie o przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 14 maja 2002 r. program likwidacji i składowania azbestu. Chciałbym zapytać, jaka suma pieniędzy jest przeznaczona na ten program w roku 2003.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę. Proszę mówić z miejsca.
Główny Inspektor Sanitarny Andrzej Trybusz:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
Panie Senatorze, nie jestem w stanie powiedzieć tego w tej chwili, ale udzielę pisemnej odpowiedzi.
Jeśli mogę wrócić do pytania na temat środków na sfinansowanie przedłożeń ustawowych, to chcę powiedzieć, że jest to przedłożenie rządowe, a więc środki na finansowanie i badań profilaktycznych, i leczenia sanatoryjnego, i leków bezpłatnych zostaną, rzecz jasna, zagwarantowane w budżecie ministra zdrowia.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Czy są kolejne pytania? Nie ma.
Otwieram dyskusję.
Przypominam o wymogach regulaminowych dotyczących czasu przemówienia senatorów, o konieczności zapisywania się do głosu u senatora prowadzącego listę mówców, a przede wszystkim o obowiązku składania podpisanych wniosków o charakterze legislacyjnym do marszałka Senatu. Wnioski te muszą być złożone na piśmie do zamknięcia dyskusji nad daną ustawą.
Przypominam, że komisja będzie rozpatrywała tylko te wnioski, które zostały złożone do zamknięcia dyskusji na piśmie do marszałka Senatu.
Proszę o zabranie głosu pana senatora Bogdana Podgórskiego. Kolejnym mówcą będzie pan senator Adam Biela.
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Bogdan Podgórski:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!
Stosowanie wyrobów zawierających azbest zostało częściowo zakazane ustawą z dnia 19 czerwca 1997 r., kiedy na całym świecie dawno już zrezygnowano z jego wydobywania i przetwarzania. Zorientowano się bowiem, że mikrowłókna azbestowe i pył azbestowy, które praktycznie są niezniszczalne, są przyczyną wielu chorób, takich jak rak płuc, pylica azbestowa, międzybłoniak opłucnej, bronchit, nieżyty górnych dróg oddechowych i inne groźne choroby.
Azbest zaczęto stosować w Polsce na wielką skalę w latach sześćdziesiątych. Używano go głównie do produkcji pokryć dachowych na wsiach oraz przy budowie domów i budynków gospodarczych, ponieważ był materiałem dostępnym, tanim i praktycznym. Około 80% budynków wznoszonych na wsi było pokrytych materiałami zawierającymi azbest. Do dziś na polskiej wsi możemy zobaczyć bardzo dużo budynków z takim pokryciem dachowym.
Na świecie zaczęto odchodzić od produkcji wyrobów zawierających azbest już na początku lat osiemdziesiątych, gdyż zdano sobie sprawę z wpływu jego stosowania na zdrowie człowieka i z zagrożenia dla środowiska. Azbest jest bowiem niezniszczalny. W wielu krajach wycofujących azbest i zawierające go produkty wprowadzono narodowe programy usuwania, składowania i utylizacji tego chorobotwórczego składnika, wydając na ten cel olbrzymie kwoty.
Mimo że azbest nie jest już produkowany, szacuje się, że w Polsce znajduje się kilkanaście milionów ton wyrobów azbestowych, głównie stanowiących pokrycia dachowe, które muszą zostać odpowiednio składowane i zutylizowane. Zakłada się, że program likwidacji azbestu przyjęty przez Radę Ministrów 14 maja 2002 r. trwać będzie w naszym kraju około trzydziestu lat. Wprawdzie nowelizowana ustawa nie podejmuje tego problemu, ale należy wspomnieć, że on istnieje.
Wysoki Senacie, nowelizowana ustawa w art. 4 daje ministrowi gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz ministrem właściwym do spraw środowiska prawo do określenia w drodze rozporządzenia sposobów i warunków bezpiecznego użytkowania i usuwania wyrobów zawierających azbest, zasad zabezpieczenia przed przenikaniem składowanego azbestu do środowiska oraz uwzględnia zasady oznakowania wyrobów i odpadów zawierających azbest oraz, co bardzo ważne, zasady bezpieczeństwa i higieny pracy przy zabezpieczaniu i usuwaniu wyrobów zawierających ten minerał... To znaczy minister właściwy do spraw pracy w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia ma prawo do określenia tych warunków w drodze rozporządzenia.
Ustawą z dnia 19 czerwca 1997 r. wprowadzono zakaz stosowania wyrobów zawierających azbest. Była ona już parokrotnie nowelizowana, wydano do niej także dziewięć aktów wykonawczych. Ustawa regulowała program wycofywania azbestu oraz osłon socjalnych dla zwalnianych pracowników zakładów zlikwidowanych lub zmieniających profil produkcji. Przyznawała również osłony zdrowotne byłym pracownikom pracującym w najtrudniejszych warunkach.
Głównym celem obecnej nowelizacji ustawy jest usunięcie nierówności w dostępie do profilaktycznych świadczeń zdrowotnych pracowników narażonych na działania azbestu w zakładach niewymienionych w dotychczas obowiązującej ustawie, a także objęcie większej liczby osób prawem do badań okresowych. Ważnym zapisem w nowelizowanej ustawie jest prawo do bezpłatnego zaopatrzenia w leki związane z chorobami wywołanymi pracą przy azbeście oraz prawo do korzystania raz w roku z bezpłatnego leczenia uzdrowiskowego.
Te istotne zmiany w ustawie są niezwykle ważne dla osób poszkodowanych przez pracę szczególnie niebezpieczną, jaką jest praca przy azbeście. Oczywiście nie przywrócą one utraconego zdrowia, ale państwo stara się stworzyć warunki umożliwiające zapewnienie tym ludziom jak najlepszej opieki medycznej przez jej finansowanie i przejęcie odpowiedzialności za przyszłe skutki będące efektem pracy przy azbeście oraz stworzenie jak najkorzystniejszych warunków opieki medycznej nad tymi ludźmi. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Bielę.
Proszę bardzo, Panie Senatorze.
Senator Adam Biela:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo!
Przyjmując z zadowoleniem projekt ustawy o zmianie ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, chciałbym złożyć wniosek o charakterze legislacyjnym dotyczący uzupełnienia załącznika nr 4 o Zakłady Azotowe "Puławy", których pracownicy mieli i nadal mają kontakt z azbestem. Mam odpowiednie zaświadczenia lekarskie wynikające z przeprowadzonych badań. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
(Senator Adam Biela: Wniosek składam w imieniu senatorów z województwa lubelskiego.)
Dziękuję bardzo.
Informuję, że lista mówców została wyczerpana.
Dla porządku informuję, że senator Tadeusz Bartos złożył swoje przemówienie w dyskusji do protokołu*. Ponadto wnioski legislacyjne na piśmie złożyli: pan senator Franciszek Bobrowski i pan senator Adam Biela w imieniu senatorów Podkańskiego i Pawełka oraz senator Kurzępy.
Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.
W trakcie dyskusji zostały zgłoszone wnioski o charakterze legislacyjnym, a więc zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu proszę Komisję Polityki Społecznej i Zdrowia o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie sprawozdania w tej sprawie.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Pozwolę sobie podziękować obecnemu przedstawicielowi rządu.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu jedenastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium.
Przypominam, że rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na czterdziestym pierwszym posiedzeniu w dniu 12 lutego 2003 r. Do Senatu została przekazana w dniu 14 lutego 2003 r. Marszałek Senatu 14 lutego 2003 r., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przypominam ponadto, że tekst ustawy zawarty jest w druku nr 332, a sprawozdanie komisji w druku nr 332A.
Proszę sprawozdawcę Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, pana senatora Grzegorza Niskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Grzegorz Niski:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie!
W imieniu senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego mam przyjemność przedstawić sprawozdanie z posiedzenia naszej komisji, które odbyło się w dniu 14 lutego 2003 r.
Panie i Panowie Senatorowie! Uchwalona przez Sejm na czterdziestym pierwszym posiedzeniu w dniu 12 lutego 2003 r. ustawa o zmianie ustawy o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium ma na celu wprowadzenie przepisów, które uproszczą w ściśle określonych przypadkach wymogi proceduralne związane z przyjęciem wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ich przemieszczaniem się, użyciem broni i odszkodowaniami z tytułu wyrządzonych przez nie szkód.
Projekt ustawy rozszerza krąg podmiotów uprawnionych do wyrażenia zgody na pobyt wojsk obcych, a więc wojsk państw, które są członkami NATO, wojsk pozostających pod dowództwem organów organizacji NATO lub też wojsk uczestniczących w szkoleniu w ramach "Partnerstwa dla Pokoju" na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podmiotami, które uzyskają na podstawie upoważnienia ministra obrony narodowej kompetencje do wyrażania zgody na pobyt wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będą konstytucyjne organy wojskowe, a więc szef Sztabu Generalnego oraz dowódcy rodzajów sił zbrojnych. Upoważnienie tych organów do wyrażania zgody na pobyt wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będzie możliwe w sytuacjach enumeratywnie wyliczonych w ustawie, a konkretnie w czasie klęski żywiołowej i likwidacji jej skutków, w czasie katastrofy lądowej, morskiej lub lotniczej, w razie konieczności udzielenia pomocy humanitarnej i wreszcie w czasie realizowania ćwiczenia wojskowego wynikającego z planu zatwierdzonego przez ministra obrony narodowej, ponadto przy ograniczeniu liczebnym wojsk obcych przebywających na terytorium naszego kraju do pięciuset osób i przy ograniczeniu czasowym ich pobytu na terytorium kraju do dwóch miesięcy.
W myśl art. 1 lit. b ustawy nowelizującej proponuje się zmianę ust. 3 w art. 3 ustawy z dnia 23 września 1999 r. Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu porozumienie w sprawie pobytu wojsk obcych przestanie być jednym aktem, na podstawie którego będą one mogły przebywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, stąd też zmiana sformułowania "zgoda wyrażana jest" na fakultatywne "zgoda może być wyrażona również". Taki sposób regulacji przedmiotowego zagadnienia spowoduje uelastycznienie procedury przyjmowania wojsk obcych, ponieważ pozwoli na wyrażanie zgody na ich pobyt w formie porozumienia z właściwym organami państwa wysyłającego lub, w sytuacjach wymagających szybkiego działania, w jednostronnym akcie właściwego polskiego organu wskazanego w art. 3 ust. 1 zmienianej ustawy, na przykład szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Tak więc nowelizacja dopuszcza jednostronną formę wyrażania zgody na pobyt wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w przeciwieństwie do obecnie obowiązujących przepisów, które przewidują jedynie zawarcie porozumienia w tym zakresie.
Panie i Panowie Senatorowie! W nowelizowanej ustawie wprowadza się również taką poprawkę, że szef Sztabu Generalnego lub dowódcy sił zbrojnych będą mogli na podstawie upoważnienia ministra obrony narodowej wyrażać zgodę na przemieszczanie się przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określonego sprzętu wojskowego, kolumn pojazdów, taboru pływającego lub statków powietrznych. Rozszerzenie tych uprawnień na szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego oraz dowódców rodzajów sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej ma dotyczyć sytuacji związanych z pobytem lub z przemieszczaniem się wojsk obcych w nielicznym składzie, na krótki okres czasu oraz w nagłych wymienionych wcześniej przeze mnie sytuacjach. Pozwoli to skrócić i uprościć proces decyzyjny związanych z przyjmowaniem tych wojsk, co, biorąc również pod uwagę sytuację geopolityczną powstałą po dniu 11 września 2001 r., wydaje się konieczne.
W ustawie nowelizującej Sejm uszczegółowił przepis dotyczący działalności komisji rozpatrującej roszczenia z tytułu szkód wyrządzonych przez wojska obce, zobowiązując tę komisję do uwzględnienia w postępowaniu zgromadzonej w sprawie dokumentacji, a także rozszerzył delegację udzieloną ministrowi obrony narodowej o określenie organów zajmujących się dokumentacją w sprawie wyrządzonych szkód oraz wynagrodzenia osób wykonujących związane z tym czynności.
Wojska obce uzyskały również prawo do użycia, oprócz broni, środków przymusu bezpośredniego w zmodyfikowanych przez nowelizację przypadkach, to jest na terenie obozów ćwiczebnych, obiektów lub innych nieruchomości, w których wojska obce są zakwaterowane, w czasie ich przemieszczania się w związku z wykonywaniem zadań związanych z realizacją celów określonych w wydanej zgodzie, a także w czasie ćwiczeń tychże wojsk obcych. Umożliwia to skuteczną ochronę obozów, obiektów lub innych nieruchomości, w których wojska te są zakwaterowane, zarówno w czasie ich przemieszczania się, jak i w czasie ćwiczeń.
Panie i Panowie Senatorowie! Chcę też dodać, że wejście w życie projektowanej ustawy nie spowoduje dodatkowych wydatków z budżetu państwa i nie wywoła skutków społecznych ani ekonomicznych, w szczególności mających wpływ na rynek pracy, konkurencyjność wewnętrzną i zewnętrzną gospodarki oraz rozwój regionalny. Wejście w życie projektowanej ustawy wywoła natomiast skutki prawne, wpłynie bowiem na uproszczenie stosowanych procedur, a także na wewnętrzną spójność systemu prawa.
Panie i Panowie Senatorowie! Chcę też powiedzieć, że projektowana ustawa, jako przedłożenie rządowe, wpłynęła do Sejmu w połowie ubiegłego roku, tak więc obecna sytuacja międzynarodowa nie jest powodem rozpatrywania jej w tej chwili, nie ma związku z rozpatrywaniem w Senacie tej ustawy.
Wysoki Senacie! W imieniu senackiej Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego wnoszę o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium bez poprawek. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Proszę jeszcze o pozostanie przy mównicy, bo zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytania do senatora sprawozdawcy.
Czy ktoś z państwa senatorów chce takie pytanie skierować do senatora sprawozdawcy?
Bardzo proszę, pan senator Kulak.
Senator Zbigniew Kulak:
Panie Senatorze, powiedział pan w jednym z ostatnich zdań swojego wystąpienia, że ustawa nie ma związku z aktualnymi wydarzeniami politycznymi, które mają miejsce w naszym otoczeniu. Miałbym jednak pytanie, na ile ta ustawa ma z kolei związek z plotkami, pogłoskami, dementowanymi z różnych stron, ale ciągle się utrzymującymi, na temat ewentualnego przenoszenia do naszego kraju amerykańskich baz.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Grzegorz Niski:
Według mojej wiedzy pojawiające się w mediach informacje - w ostatnim numerze "Wprost" był bardzo obszerny artykuł na ten temat - nie mają żadnych podstaw formalnych. Wiem z odpowiedzi udzielonych na moje formalne zapytanie przez wiceministra obrony narodowej i przez sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, że rząd Stanów Zjednoczonych nie zwrócił się do naszego rządu w sprawie przemieszczania niektórych jednostek z terytorium Niemiec na terytorium Polski. Tak więc na razie tej sprawy nie ma i nowelizacja tej ustawy w żaden sposób z tym problemem, istniejącym albo nie, nie ma związku.
(Senator Zbigniew Kulak: Dziękuję bardzo.)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
Pan senator Dzido, bardzo proszę.
Senator Henryk Dzido:
Jeżeli można, Pani Marszałek...
Panie Senatorze, chciałbym zapytać, dlaczego w art. 13 ust. 3 zrezygnowano z określenia, że użycie broni i środków przymusu bezpośredniego, przynajmniej wobec obywateli polskich, przez żołnierzy wojsk obcych na terenie Polski winno być dokonywane wedle przepisów prawa polskiego. Poprzednio ta regulacja była, a teraz z niej zrezygnowano. Czytając więc teraz ten akt, rozumiem, że będą oni mogli stosować środki przymusu wedle własnego zdania. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę, Panie Senatorze.
Senator Grzegorz Niski:
Z tego, co wiem - śledziłem prace nad tą ustawą w Sejmie - pierwotnie rzeczywiście była taka propozycja, żeby używanie broni albo środków przymusu bezpośredniego odbywało się według prawa obowiązującego w państwach wysyłających swoje wojska. Do Senatu trafił jednak już ostateczny projekt ustawy, w którym przyjmuje się wyższość prawa obowiązującego w naszym kraju, a stosowanie zarówno broni, jak i środków przymusu odbywa się na podstawie prawa polskiego.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
(Senator Henryk Dzido: Przepraszam, Pani Marszałek, ale jest odwrotnie. Prawo polskie wyłącza się w ust. 3. Nie jest ono stosowane przy użyciu broni i środków przymusu przez żołnierzy wojsk obcych.)
Bardzo proszę.
Senator Grzegorz Niski:
Przepraszam, nie mam przy sobie tekstu nowelizowanego. Zresztą, przepraszam, ta szczegółowa problematyka nie była omawiana na posiedzeniu komisji. Ale według mojej wiedzy jest tak, jak powiedziałem.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Panie Senatorze Dzido, są dzisiaj z nami jeszcze przedstawiciele Ministerstwa Obrony Narodowej. Myślę, że będzie można do nich skierować to pytanie.
Dziękuję bardzo, Panie Senatorze.
(Senator Grzegorz Niski: Dziękuję bardzo.)
Przypominam, że rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister obrony narodowej.
Witam bardzo serdecznie podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej pana Andrzeja Towpika oraz zastępcę dyrektora Departamentu Prawnego pana Artura Busza.
Jednocześnie, zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu, pragnę zapytać przedstawicieli rządu, czy chcą zabrać głos i przedstawić stanowisko rządu w sprawie rozpatrywanej ustawy.
Czy byliby panowie tak uprzejmi odpowiedzieć z włączonym mikrofonem?
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Andrzej Towpik: Pani Marszałek, jeżeli chodzi o prezentację projektu ustawy, to nie mam niczego więcej do dodania ponad to, co powiedział pan senator sprawozdawca. Jeżeli zaś mogę się ustosunkować do niektórych pytań...)
To za chwilę, za chwilę, bo zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu pragnę zapytać, kto z państwa senatorów chce zgłosić z miejsca trwające nie dłużej niż minutę zapytania do obecnych na posiedzeniu przedstawicieli rządu.
Rozumiem, że pan senator Dzido ma pytanie.
Bardzo proszę.
Senator Henryk Dzido:
Jeżeli można, Pani Marszałek, Panie Ministrze, już konsekwentnie: dlaczego w art. 13 ust. 3 zrezygnowano z uwarunkowania użycia broni i środków przymusu przez żołnierzy wojsk obcych wobec obywateli polskich przepisami prawa polskiego? Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę, Panie Ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Andrzej Towpik:
Dziękuję bardzo, Pani Marszałek.
Wydaje mi się, że w tym miejscu wprowadzono przepis, że mogą oni używać broni i środków przymusu bezpośredniego przewidzianych w przepisach prawa polskiego, a więc tak jak to przewiduje prawo polskie.
Dodam jeszcze tylko, że oddziały, które przybywają na teren Polski, są przedtem w ramach tak zwanych konferencji planistycznych informowane o przepisach polskich dotyczących tych sytuacji.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Czy są kolejne pytania?
(Senator Henryk Dzido: Przepraszam, Pani Marszałek...)
Bardzo proszę, ponownie pan senator Dzido.
Senator Henryk Dzido:
Prosiłbym, aby pan minister wyjaśnił moje wątpliwości, bo z zapisu, jakim ja dysponuję, wynika, że stosowanie środków przymusu i broni przez żołnierzy wojsk obcych wobec obywateli polskich, zresztą i obcych, nie jest obwarowane przepisami prawa polskiego, jest pozostawione ich uznaniu. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo proszę, Panie Ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej Andrzej Towpik:
Dziękuję bardzo.
Nie wiem, czy nie następuje w tym zakresie pewne przekłamanie, bo ja się ustosunkowuję do art. 13 ust. 1 pkt 3, który zgodnie z tą propozycją będzie miał następujące brzmienie: "mogą używać broni i środków przymusu bezpośredniego przewidzianych w przepisach prawa polskiego, z zastrzeżeniem ust. 3".
(Senator Henryk Dzido: To jest zupełnie inna kwestia.)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Rozumiem, że to nie rozwiewa wątpliwości pana senatora. Bardzo proszę, może pan senator będzie uprzejmy wskazać, na jaki zapis pan się powołuje, zgłaszając te uwagi.
Senator Henryk Dzido:
Pan minister otrzymał już zapis, Pani Marszałek. Ja zaś przekazuję...
(Wicemarszałek Jolanta Danielak: Rozumiem, że pan, Panie Senatorze, odnosi się do art. 13?)
Do art. 13 ust. 3.
(Wicemarszałek Jolanta Danielak: Art. 4, tak?)
W tej ustawie jest to art. 13, a w ustawie sejmowej będzie to bodajże ust. 4.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Bardzo serdecznie proszę Biuro Legislacyjne o wyjaśnienie tej kwestii ze względu na różnicę między interpretacją tego zapisu ustawy dokonaną przez przedstawiciela ministerstwa i interpretacją, której dokonuje pan senator Dzido. Chciałabym, żebyśmy dokładnie wiedzieli, jaki tak naprawdę obowiązuje zapis w tej kwestii.
(Senator Henryk Dzido: Może przedstawię to państwu.)
Bardzo proszę o przedstawienie interpretacji tego zapisu.
(Rozmowy na sali)
Szanowni Państwo, spróbujemy wyjaśnić to z Biurem Legislacyjnym, przedstawicielami ministerstwa oraz przedstawicielem Senatu.
Bardzo proszę o minutę przerwy. Ogłaszam minutową przerwę.
(Przerwa w obradach od godziny 13 minut 33 do godziny 13 minut 35)
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Rozumiem, że wszystkie wątpliwości zostały już rozstrzygnięte, dlatego powracamy do pytania zadanego przez pana senatora Dzidę. Bardzo proszę przedstawicieli ministerstwa o wyjaśnienia w tej kwestii.
Zastępca Dyrektora
Departamentu Prawnego w Ministerstwie Obrony Narodowej Artur Busz:
Pani Przewodnicząca! Szanowni Państwo!
Zmiana, która nastąpiła w projekcie nowelizacji stanowiącej przedłożenie rządowe, była wynikiem prac podkomisji sejmowej pod przewodnictwem pana posła Komorowskiego i zmierzała w gruncie rzeczy do sprecyzowania tego zapisu poprzez wyraźne wskazanie, że w przypadkach nieuregulowanych polskimi przepisami będziemy stosowali przepisy umowy międzynarodowej, w tym wypadku przepisy umowy NATO SOFA - umowa ta określa status obcych wojsk - a we wszystkich pozostałych przypadkach, enumeratywnie wymienionych w przedmiotowej nowelizacji, będą stosowane przepisy polskiego prawa. Taka była sugestia podkomisji, a strona rządowa się z tym zgodziła.
Dla nas stanowi to tylko pewne ułatwienie. W gruncie rzeczy chodzi bowiem o te przypadki, kiedy będzie to ochrona obozów przebywających u nas wojsk, ochrona transportów. Przed takim przyjazdem poszczególne rodzaje wojsk będą miały szkolenia przeprowadzane przez przedstawicieli Sztabu Generalnego. W całości będzie to określone w polskim porządku prawnym. W grę będą wchodziły tutaj również regulaminy, na przykład służby wartowniczej, stosowane na co dzień w Wojsku Polskim. Tyle tytułem wyjaśnienia. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję bardzo.
Otwieram dyskusję.
Przypominam o wymogach regulaminowych dotyczących czasu przemawiania senatorów, o konieczności zapisywania się do głosu u senatora prowadzącego listę mówców, a przede wszystkim o obowiązku składania podpisanych wniosków o charakterze legislacyjnym do marszałka Senatu.
Jednocześnie stwierdzam, że nikt z państwa nie zapisał się do głosu.
(Senator Wiesław Pietrzak: Ja proszę o głos.)
A jednak... Wobec tego dokończę formułę.
Wnioski te muszą być złożone na piśmie do zamknięcia dyskusji nad daną ustawą. Przypominam, że komisja będzie rozpatrywać tylko te wnioski, które zostały złożone do zamknięcia dyskusji na piśmie do marszałka Senatu.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana senatora Wiesława Pietrzaka.
Senator Wiesław Pietrzak:
Pani Marszałek! Panie i Panowie Senatorowie! Panie Ministrze!
Przepraszam, że tak w ostatniej chwili, ale akurat piętro wyżej było inne spotkanie.
Złożyłem na piśmie poprawkę, którą chciałbym w kilku słowach uzasadnić. Poprawka ta zmierza do tego, żeby zwolnić przebywające na terenie naszego kraju wojska od obowiązku wykupywania tak zwanych zielonych kart, czyli ubezpieczeń samochodów - chodzi tu o ubezpieczenie transportowe. Ministerstwo Finansów już dwa lata temu podczas dyskusji nie sprzeciwiało się temu, nie występowało z takim wnioskiem. Chcieliśmy jednak jak gdyby przedobrzyć i budżetowi państwa, a w zasadzie może nie budżetowi państwa, a budżetom firm ubezpieczeniowych dać trochę środków, dać tym firmom trochę zarobić. Skutek był jednak stosunkowo negatywny - spadło zainteresowanie ćwiczeniami i przyjazdem wojsk obcych na nasze poligony.
W związku z tym złożyłem odpowiednią poprawkę, aby wyłączyć z tego obowiązku samochody przyjeżdżające do nas na ćwiczenia - i na ćwiczenia NATO, i na tak zwane komercyjne ćwiczenia, z których i tak budżet Ministerstwa Obrony Narodowej, nasze firmy i pobliskie samorządy terytorialne mają pewien zysk. Uważam, że ta zachęta dla wojsk obcych, wojsk NATO, do przyjazdu na ćwiczenia na nasze poligony będzie bardzo korzystna również ze względów gospodarczych. Jednocześnie trzeba również przyjąć następującą tezę: liczba naszego wojska się zmniejsza i te poligony mogą być nie w pełni wykorzystywane. Potencjał szkoleniowy naszych placów ćwiczeń, naszych poligonów jest tak duży, że chętnie będziemy przyjmować na ćwiczenia wojska natowskie i mieć z tego określony pożytek. Nie grozi nam to, że szkody wyrządzone przez ćwiczące wojska nie będą likwidowane, ponieważ ustawa o pobycie wojsk obcych na terenie naszego kraju reguluje system odszkodowawczy.
Ja już złożyłem poprawkę na piśmie. Proszę o przyjęcie tej poprawki. Dziękuję.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Dziękuję serdecznie.
Informuję, że w dyskusji wnioski o charakterze legislacyjnym na piśmie złożył pan senator Pietrzak.
Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.
Ze względu na to, że zgłoszono wnioski o charakterze legislacyjnym, proszę Komisję Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego o ustosunkowanie się do przedstawionych w toku debaty nad tym punktem wniosków i przygotowanie sprawozdania w tej sprawie.
Informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.
Panie i Panowie Senatorowie, informuję, że zakończyliśmy rozpatrywanie wszystkich punktów porządku obrad.
Proponuję, żebyśmy teraz przystąpili do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad. Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, uznam...
(Senator Robert Smoktunowicz: Pani Marszałek, czy ja wypadłem?)
...że Senat przyjął przedstawiony wniosek. Nie słyszę żadnych uwag w tej sprawie.
Bardzo proszę senatora sekretarza o odczytanie komunikatów.
(Senator Robert Smoktunowicz: Przepraszam.)
Bardzo proszę o komunikaty.
Senator Sekretarz
Andrzej Jaeschke:
Dziękuję, Pani Marszałek.
Posiedzenie Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich odbędzie się dzisiaj w sali nr 182 zaraz po ogłoszeniu przerwy.
Wspólne posiedzenie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności dotyczące pierwszego czytania projektu uchwały w sprawie powołania Zgromadzenia Parlamentarnego Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy odbędzie się pół godziny po ogłoszeniu przerwy w obradach w sali nr 217.
Posiedzenie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej w sprawie rozpatrzenia ustawy o transporcie kolejowym zaplanowane na 7 marca bieżącego roku odbędzie się dziś o 17.00 w sali nr 217.
Posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia w sprawie rozpatrzenia wniosków zgłoszonych w toku debaty nad ustawą o zmianie ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest odbędzie się dziesięć minut po ogłoszeniu przerwy w sali nr 176.
Trzydzieści minut po ogłoszeniu przerwy w obradach plenarnych w sali nr 182 odbędzie się wspólne posiedzenie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
I wreszcie posiedzenie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego w sprawie rozpatrzenia wniosków do ustawy o zmianie ustawy o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium odbędzie się bezpośrednio po zakończeniu wspólnego posiedzenia z Komisją Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sali nr 182. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jolanta Danielak:
Przystępujemy do oświadczeń senatorów poza porządkiem obrad.
Przypominam, że zgodnie z art. 49 ust. 2 Regulaminu Senatu oświadczenia nie mogą trwać dłużej niż pięć minut. Przedmiotem oświadczenia mogą być sprawy związane z wykonywaniem mandatu, przy czym nie może ono dotyczyć spraw będących przedmiotem porządku obrad bieżącego posiedzenia Senatu. Nad oświadczeniami senatorów nie przeprowadza się dyskusji.
Czy ktoś z państwa senatorów pragnie zabrać głos? Nie ma chętnych.
Proszę senatora sekretarza o podanie listy oświadczeń.
Informuję, że senatorowie: Wojciech Pawłowski, Józef Sztorc, Zbigniew Kulak, Władysław Mańkut, Wiesława Sadowska, Jolanta Popiołek oraz Robert Smoktunowicz, złożyli oświadczenia do protokołu.*
Informuję, że te oświadczenia są poza porządkiem obrad, a zgodnie z porządkiem obrad przewidujemy również czas na oświadczenia, a więc nie ma żadnej kolizji w tej kwestii.
Panie i Panowie Senatorowie, ogłaszam przerwę do jutra do 9.00 rano.
(Przerwa w posiedzeniu o godzinie 13 minut 45)
Przemówienie senatora Tadeusza Bartosa
w dyskusji nad punktem szóstym porządku obrad
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowne Panie i Panowie Senatorowie!
Ustawa o Banku Gospodarstwa Krajowego, druk nr 336, przygotowana była w oparciu o dotychczasowe przepisy, to znaczy ustawę - Prawo bankowe, uchwały Komisji Nadzoru Bankowego, statut banku, również ustalenia negocjacyjne z Unią Europejską, program strategii gospodarczej rządu i postulaty zgłaszane ze strony banku.
Merytorycznym uzasadnieniem przygotowania ustawy było uregulowanie sytuacji formalnoprawnej Banku Gospodarstwa Krajowego w obliczu integracji z Unią Europejską, jak również zwiększenie kontroli nad środkami publicznymi i ich bezpieczeństwem poprzez prowadzenie jak największej liczby rachunków bankowych jednostek sektora finansów publicznych przez bank państwowy.
Celem wprowadzonych zmian było stworzenie takich podstaw prawnych, aby Bank Gospodarstwa Krajowego swoją działalność mógł prowadzić w następujących dziedzinach: obsługa bankowa jednostek sektora finansów publicznych, wspieranie rządowych programów społeczno-gospodarczych, wspieranie samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego. Wszystkie wprowadzone zmiany powodują, że bank krajowy będzie mógł prowadzić działalność w wymienionych obszarach.
Ustawa zawiera wszystkie podstawowe uregulowania dotyczące: podstawowych zadań Banku Gospodarstwa Krajowego i zakresu jego działalności oraz struktury organizacyjnej, szczególnych uprawnień ministra właściwego do spraw instytucji finansowych w zakresie nadzoru wobec banku, warunków wyłączenia banku spod norm ostrożnościowych na podstawie uchwał Komisji Nadzoru Bankowego.
Uregulowania te mają służyć zwiększeniu kontroli nad środkami publicznymi oraz ich bezpieczeństwu, poprzez prowadzenie jak największej liczby rachunków bankowych jednostek sektora finansów publicznych przez bank państwowy. Przyjęte rozwiązania mają zapewnić ministrowi finansów sprawowanie skutecznej kontroli nad tą częścią finansów publicznych.
Ustawa pozwala na dokonanie wyboru przy obsłudze rachunków dotyczących zakładów budżetowych, gospodarstw pomocowych, środków specjalnych, rachunków pomocowych i agencji pomiędzy Narodowym Bankiem Polskim a Bankiem Gospodarstwa Krajowego i bankiem komercyjnym. Bardzo ważne jest, że wyboru pomiędzy Narodowym Bankiem Polskim oraz Bankiem Gospodarstwa Krajowego będzie można dokonać z pominięciem ustawy o zamówieniach publicznych.
Ustawa stanowi, iż podjęcie przez Bank Gospodarstwa Krajowego obsługi rachunków budżetu państwa prowadzonych dotychczas przez Narodowy Bank Polski nie może nastąpić wcześniej niż z dniem przystąpienia Polski do Unii Gospodarczej i Walutowej.
Zgodnie z ustawą minister właściwy do spraw Skarbu Państwa w porozumieniu z ministrem właściwym do sprawy instytucji finansowych po zasięgnięciu opinii Komisji Nadzoru Bankowego nadaje statut BGK. Organami Banku Gospodarstwa Krajowego są rada nadzorcza i zarząd, przewodniczącego i członków rady powołuje i odwołuje minister do spraw instytucji finansowych.
Przemówienie senatora Tadeusza Bartosa
w dyskusji nad punktem dziesiątym porządku obrad
Panie Marszałku! Wysoki Senacie!
Po zapoznaniu się z treścią ustawy o zmianie ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest stwierdzam, iż przedmiotowa ustawa wprowadza zmiany redakcyjne w odniesieniu do pierwotnej ustawy, a także doprecyzowuje niektóre przepisy, porządkując jednocześnie zagadnienia związane z ochroną zdrowia. Chodzi na przykład o objęcie badaniami lekarskimi szerszej liczby zakładów, bezpłatne zaopatrzenie w leki związane z chorobami wywołanymi pracą przy azbeście i korzystanie z bezpłatnego lecznictwa uzdrowiskowego. Dodatkowo został opracowany załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz zakładów, które stosowały azbest w produkcji i których pracownicy są uprawnieni do świadczeń określonych w art. 7a ust. 1 pkty 1-3. Podkreślić należy, iż uprawnieniami wynikającymi z art. 7a objęto również pracowników zatrudnionych w zakładach, które produkują wyroby zawierające azbest.
Niewątpliwie zmiany wprowadzone ustawą o zmianie ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest idą w dobrym kierunku, ale moim zdaniem w zapisach zmian do ustawy powinny znaleźć miejsce problemy związane z już wbudowanymi w Polsce wyrobami azbestowo-cementowymi i kosztami ich usuwania.
Wprowadzając kolejne zmiany do ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, należy mieć na uwadze fakt, iż zgodnie z danymi zawartymi w "Programie usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest, stosowanych na terytorium Polski" na terenie kraju znajduje się ponad 15 milionów t wyrobów zawierających azbest, w tym 14 milionów 900 tysięcy t płyt azbestowo-cementowych oraz 600 tysięcy t rur i innych wyrobów azbestowo-cementowych. Właśnie teraz wyroby wbudowane dwadzieścia, trzydzieści lat temu i wcześniej ulegają naturalnemu zniszczeniu i muszą być usunięte.
Wyrażam pogląd, iż usuwanie tak znacznych ilości wyrobów azbestowych wiąże się z dużymi kosztami, które nawet w długim okresie usuwania, wynoszącym trzydzieści lat, będą stanowić znaczne obciążenie finansowe, szczególnie dla ludności i gospodarstw domowych.
W związku z powyższym uważam, że przy wprowadzaniu kolejnych zmian do omawianej ustawy powinny znaleźć się w niej zapisy dotyczące możliwych form dofinansowania przedsięwzięć związanych z usuwaniem wyrobów azbestowo-cementowych, zarówno z zabudowy indywidualnej, jak i budynków zaplecza rolniczego i przemysłowego. Odpowiednie instrumenty finansowe, w moim odczuciu, będą stanowiły swoistego rodzaju impuls do prawidłowego, czyli zgodnego z warunkami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zasadami ochrony środowiska usuwania wyrobów zawierających azbest.
Oświadczenie złożone
przez senatora Wojciecha Pawłowskiego
Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Marka Balickiego
Szanowny Panie Ministrze!
Z informacji uzyskanych z terenu wynika, że w zakresie opieki nad matką, dzieckiem i młodzieżą obserwuje się coraz bardziej niepokojący brak koordynacji działań związanych z nadzorem merytorycznym. Do czasu wprowadzenia reformy służby zdrowia w 1999 r. nadzór merytoryczny nad matką i dzieckiem sprawowały w terenie wojewódzkie ośrodki matki, dziecka i młodzieży podporządkowane Instytutowi Matki i Dziecka, który pełnił funkcję lidera w skali całego kraju. Dzięki tej strukturze organizacyjnej możliwe było skuteczne wprowadzenie i realizowanie między innymi takich programów zdrowotnych, jak: program upowszechniania karmienia piersią, badań przesiewowych u dzieci i młodzieży, szczepień ochronnych, badań profilaktycznych kobiet, zapobiegania wadom wrodzonym cewy nerwowej.
W wyniku reformy służby zdrowia w większości województw zlikwidowano nadzór merytoryczny nad matką i dzieckiem. Niemal natychmiast zauważono chaos organizacyjny, brak przepływu informacji, nadzoru i koordynacji programów zdrowotnych. Spowodowało to podjęcie decyzji o reaktywowaniu wspomnianego nadzoru obejmującego szczebel centralny i wojewódzki.
W chwili obecnej ponownie zauważa się brak spójnej koordynacji działań w zakresie nadzoru, a działania związane z tym nadzorem nie mają umocowania w tworzonych obecnie przepisach prawnych.
Ze względu na znaczenie opieki nad matką i dzieckiem, zarówno dla polityki zdrowotnej państwa, jak i dla polityki prorodzinnej, niezbędne jest zastosowanie rozwiązań o zasięgu ogólnokrajowym i lokalnym. Optymalnym rozwiązaniem organizacyjnym byłoby oparcie się na sprawdzonych wzorcach i powierzenie tych zadań strukturom, które mają doświadczenie w tym zakresie.
W tej sytuacji wskazane byłoby powierzenie koordynacji działań wynikających z Narodowego Programu Zdrowia wojewódzkim centrom zdrowia publicznego - lub ich odpowiednikom - i zobowiązanie ich do składania corocznych sprawozdań ministrowi zdrowia i wojewodzie.
Tak brzmiący zapis proponuję umieścić w rozporządzeniu ministra zdrowia w sprawie zakresu świadczeń zdrowotnych, w szczególności badań przesiewowych, oraz okresów, w których te badania są przeprowadzane. Pozwalałby on na umocowanie nadzoru na szczeblu wojewódzkim. Otwartą sprawą zaś jest stworzenie prężnego ośrodka na szczeblu krajowym.
Łączę wyrazy szacunku
Senator RP
Wojciech Pawłowski
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra infrastruktury Marka Pola
Szanowny Panie Ministrze!
Planowana jest budowa równoległej do E-4 autostrady z Krakowa do granicy państwa. Z tego, co wiemy, są już opracowane odpowiednie projekty oraz uzyskane stosowne zezwolenia na odcinek Kraków - Tarnów do miejsca skrzyżowania z drogą Tarnów - Kielce.
Będąc w terenie, muszę odpowiadać na wiele pytań, tak ze strony mieszkańców, jak i ze strony władz samorządowych, o to, jak wygląda przebieg autostrady od tego skrzyżowania dalej w kierunku wschodnim. Szczególnie niepokoi się samorząd gminy Tarnów, gdyż docierają do niego różne sprzeczne ze sobą informacje.
Panie Ministrze, aby móc zainteresowanym dogłębnie wyjaśnić sprawę, uprzejmie proszę o pisemną informację na ten temat i jeśli jest taka możliwość, o udostępnienie mapy z naniesioną trasą przebiegu przyszłej autostrady od Krakowa do granicy państwa z Ukrainą.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra infrastruktury Marka Pola
Szanowny Panie Ministrze!
Od dłuższego czasu samorządy powiatowe w Tarnowie, Nowym Sączu, Gorlicach, Dąbrowie Tarnowskiej i Busku Zdroju oraz samorządy kilkudziesięciu gmin na terenie byłych województw nowosądeckiego i tarnowskiego toczą dyskusje na temat zbudowania linii kolejowej z Buska Zdroju do Szczucina.
Połączenie linią kolejową tych dwóch miejscowości pozwoliłoby skrócić jazdę koleją z Warszawy do granicy państwa w Muszynie o około 1 h oraz jednocześnie skrócić czas jazdy do stolicy z wyżej wymienionych terenów. Miałoby również ogromny wpływ na ożywienie gospodarcze w tym rejonie.
Według posiadanych przeze mnie informacji projekty tej linii były wykonane jeszcze przed II wojną światową, powracano do nich wielokrotnie także w latach powojennych.
Będę wdzięczny za przekazanie informacji w tej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości Grzegorza Kurczuka
Szanowny Panie Ministrze!
W ostatnim czasie przez Małopolskę przeszła fala krytyki krakowskiej prokuratury za jej nieudolność w prowadzeniu postępowania.
Szanowny Panie Ministrze, zapytuję, jak to możliwe, aby prokurator dowiadywał się z gazet o miejscu pracy, numerze telefonu i innych tego typu danych osoby, przeciwko której prowadzi postępowanie? Jeden z ostatnich takich przypadków dotyczy osoby pracującej w polskiej placówce dyplomatycznej w Chile, której adresu w żaden sposób nie mogła ustalić prokuratura, a uczynili to obywatele razem z dziennikarzami.
Zapytuję, jakie konsekwencje tak niechlujnie wykonywanej pracy poniósł podległy Panu pracownik prokuratury w Krakowie, pracownik opłacany z budżetu państwa i stojący na straży prawa.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości Grzegorza Kurczuka
Zgodnie z art. 49 pkt 4 Regulaminu Senatu informuję Pana Ministra o dającej się słyszeć niepokojąco często krytyce całego aparatu sprawiedliwości, krytyce, która staje się powszechna.
Społeczeństwo poddaje krytyce zarówno opieszałość, jak i nierzetelność aparatu sprawiedliwości. Nie mówię już o tym, że Skarb Państwa corocznie jest obciążony bardzo dużymi kwotami odszkodowań za tak zwane pomyłki sądowe. W 2002 r. było to dużo ponad 100 milionów zł. I jakkolwiek można zrozumieć pomyłkę czy inny błąd, to trudno zrozumieć coraz częstsze zjawisko opieszałości w postępowaniu sądowym. Przyjmuję coraz więcej skarg od obywateli i instytucji uskarżających się na ten problem.
Ostatnio przyjąłem skargę Zarządu Tarnowskich Zakładów Osprzętu Elektrycznego "TAREL" Spółka z o.o. w Woli Rzędzińskiej, powiat Tarnów, na opieszałość Sądu Rejonowego w Tarnowie, do którego zgodnie z zawiadomieniem Prokuratury Rejonowej w Tarnowie, sygn. akt 1 Ds. 5390/02 z dnia 21 maja 2002 r., przekazane zostały materiały z aktem oskarżenia. Do dnia dzisiejszego zarząd wyżej wymienionej pokrzywdzonej spółki nie został poinformowany o biegu postępowania.
W związku z tym będę wdzięczny Panu Ministrowi za zainteresowanie się tą sprawą i udzielenie informacji na temat aktualnego losu tego postępowania.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Józefa Sztorca
Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Czesława Śleziaka
Szanowny Panie Ministrze!
W związku ze skierowaną do mnie interwencją koła PZŁ "Żubr", zwracam się z prośbą o przeanalizowanie zasadności wprowadzenia myszołowa na listę zwierząt łownych.
Kilkanaście lat temu gatunek ten nie był chroniony i jego liczebność była utrzymywana na pewnym poziomie. Z chwilą uznania za znaczny spadku liczebności jego populacji przez ornitologów został on objęty ochroną gatunkową. Od tej pory populacja myszołowa znacznie wzrosła, a ptak do swego jadłospisu włączył drobną zwierzynę, wyrządzając duże szkody, co dotyka w znacznym stopniu jej hodowców. Według opinii leśników optymalna jest liczba dwóch sztuk myszołowa na 2000 ha, natomiast w chwili obecnej na 3000 ha spotyka się nawet do dwudziestu ośmiu sztuk tego gatunku.
Proszę o uwzględnienie w swych rozważaniach zarówno argumentów Polskiego Związku Łowieckiego, jak i głosów ornitologów oraz ekologów sprzeciwiających się temu i występujących w ochronie myszołowa jako gatunku zagrożonego wyginięciem.
Będę wdzięczny za szczegółowe przedstawienie mi swojego stanowiska w tej kwestii.
Z wyrazami szacunku
Józef Sztorc
Oświadczenie złożone
przez senatora Zbigniewa Kulaka
Oświadczenie skierowane do ministra rolnictwa i rozwoju wsi Adama Tańskiego
Swoje oświadczenie kieruję do ministra rolnictwa i rozwoju wsi z prośbą o podjęcie działań promocyjnych w celu zorganizowania systemu produkcji jęczmienia jarego browarnego, który jest w większości importowany na potrzeby polskich browarów mimo istniejących w naszym kraju dobrych warunków do jego uprawy.
W Polsce rocznie przerabia się na słód około 350-400 tysięcy t jęczmienia jarego browarnego. Ilość tę można wytworzyć na obszarze około 100 tysięcy ha upraw, przy założeniu średniego plonu około 3-3,5 t/ha.
Aby zastąpić import jęczmienia jarego browarnego produkcją krajową, należałoby obsiać dodatkowo w stosunku do aktualnej powierzchni zasiewów 50 tysięcy ha. Powierzchnia ta może stanowić alternatywę dla producentów rolnych borykających się z trudnościami ze zbytem pszenicy ozimej. Średnia cena jęczmienia jarego browarnego w skupie wynosi około 600 zł za 1 t, a rentowność jest atrakcyjniejsza niż przy produkcji pszenicy ozimej.
Odejście polskich rolników od produkcji jęczmienia jarego browarnego zostało spowodowane głównie dwoma czynnikami: ekonomicznie nieuzasadnioną wysoką ceną pszenicy ozimej - wyższą o 25-30% w porównaniu z krajami Unii Europejskiej - oraz brakiem odpowiedniej technologii uprawy jęczmienia jarego browarnego gwarantującej wysoki plon o dobrych parametrach jakościowych.
Głównymi rejonami nadającymi się do produkcji jęczmienia jarego browarnego w Polsce są województwa: dolnośląskie, wielkopolskie, opolskie, śląskie, pomorskie, zachodniopomorskie, kujawsko-pomorskie i lubelskie.
By pozyskać dodatkowych producentów i zwiększyć wydajność w już produkujących gospodarstwach, należałoby: do sprzedawanych nasion dołączać technologię uprawy gwarantującą pozyskiwanie wysokich plonów o dobrej jakości, wprowadzić nadzór nad produkcją między innymi poprzez sterowanie nawożeniem azotowym tak, aby uzyskać maksymalny plon gwarantujący wysoką cenę skupu, zorganizować strukturę kanałów rynkowych tak, aby umożliwić producentowi rozliczanie poniesionych kosztów na etapie skupu, i wdrożyć system gwarantujący uzyskanie odpowiedniej jakości produktu.
Z inspiracji wielkopolskich rolników zwracam się do Pana Ministra z prośbą o rozważenie możliwości podjęcia promocji uprawy jęczmienia browarnego na podobnych zasadach, jak podejmowane przez resort działania promocyjne dla producentów owoców, warzyw, chmielu i tytoniu.
Z poważaniem
senator RP
Zbigniew Kulak
Oświadczenie złożone
przez senatora Władysława Mańkuta
Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Krzysztofa Janika
Szanowny Panie Ministrze!
W związku z rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych i administracji wprowadzającym od 1 stycznia 2003 r. znowelizowane przepisy paszportowe kierowane są do mnie skargi na utrudnienia związane z uzyskaniem polskich paszportów przez Polaków urodzonych i zamieszkujących za granicą. Skargi te dotyczą długiej i uciążliwej procedury uzyskiwania paszportu.
Posłużę się przykładem: w celu uzyskania paszportu dla dziecka, którego matka i babka są Polkami, trzeba wysłać do Polski oryginały jego pełnej metryki, metrykę matki, świadectwo jej ślubu, cztery wnioski, sześć zdjęć oraz wniosek o nadanie dziecku numeru PESEL. Procedura z tym związana może trwać do pół roku, o ile przesłane zostały właściwe dokumenty.
Podważana jest zasadność nadawania numerów PESEL naszym rodakom przebywającym za granicą, co w znacznym stopniu przyczynia się do wydłużenia czasu oczekiwania na paszport. Ponadto uzyskanie na przykład oryginału kanadyjskiej metryki urodzenia jest - w świetle obowiązującego w Kanadzie prawa - nierealne. W tej samej sprawie do ministra spraw wewnętrznych i administracji występował Zarząd Główny Kongresu Polonii Kanadyjskiej.
Pragnąłbym podzielić się z Panem Ministrem obawą, że tak brzmiące przepisy paszportowe mogą spowodować poważne rozluźnienie więzów Polonii z krajem. Ze względów czysto proceduralnych praktycznie pozbawia się wielu naszych rodaków możliwości odwiedzenia Polski, a innych zniechęca się do przyjazdu.
W takim stanie rzeczy pozostaje mi skierować do Pana Ministra następujące pytania.
Po pierwsze, czy przy przygotowywaniu nowelizacji przepisów paszportowych obowiązujących Polaków zamieszkujących zarówno w kraju, jak i za granicą, brano pod uwagę warunki panujące w krajach osiedlenia?
Po drugie, jakie działania zamierza się podjąć w celu uproszczenia procedury uzyskiwania paszportów przez naszych rodaków zamieszkujących za granicą?
Po trzecie, czy w najbliższej przyszłości można spodziewać się wprowadzenia Karty Polaka, którą można by otrzymać bez konieczności uzyskiwania numeru PESEL i która byłaby dokumentem dodatkowym do obcego paszportu?
Będę wdzięczny za dostrzeżenie wagi tej sprawy i rozpatrzenie możliwości zmiany przepisów w tej dziedzinie.
Z wyrazami szacunku
Władysław Mańkut
Oświadczenie złożone
przez senatora Władysława Mańkuta
Oświadczenie skierowane do ministra infrastruktury Marka Pola
Szanowny Panie Ministrze!
Zgodnie z art. 79a ust. 1 prawa o ruchu drogowym rzeczoznawcą samochodowym wpisanym na listę rzeczoznawców może być osoba, która oprócz spełniania innych wymagań posiada certyfikat w zakresie rzeczoznawstwa samochodowego, wydany przez jednostkę akredytowaną w polskim systemie akredytacji.
W związku z powyższym pragnę skierować do pana następujące pytania.
Po pierwsze, jakie jednostki akredytowane w polskim systemie akredytacji, wydające certyfikaty w zakresie rzeczoznawstwa samochodowego, funkcjonują w Polsce?
Po drugie, czy prawdą jest, że na liście rzeczoznawców z województwa warmińsko-mazurskiego figurują tylko członkowie Polskiego Związku Motorowego?
Będę wdzięczny za rychłe udzielenie odpowiedzi na te pytania.
Z wyrazami szacunku
Władysław Mańkut
Oświadczenie złożone
przez senatora Władysława Mańkuta
Oświadczenie skierowane do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej
Przyznana na 2003 r. subwencja oświatowa dla powiatu elbląskiego w wysokości 6 milionów 424 tysięcy 710 zł jest w porównaniu do 2002 r. aż o 825 tysięcy 129 zł mniejsza (1,4%), przy zaledwie o czterdzieści dziewięć mniejszej liczbie uczniów przeliczeniowych. W ramach tej kwoty muszą zostać sfinansowane koszty funkcjonowania pięciu zespołów szkół, jednej poradni psychologiczno-pedagogicznej oraz gimnazjum i szkoły podstawowej w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym w Kamiennicy Elbląskiej.
Przyznana dla powiatu elbląskiego subwencja oświatowa zabezpiecza płace dla nauczycieli, pracowników administracji i obsługi oraz wydatki rzeczowe zaledwie w około 80%. Przyczyną tak drastycznego obniżenia subwencji oświatowej ogólnej dla naszego powiatu na 2003 r. jest między innymi pominięcie w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2003, współczynników korygujących (dolne i górne progi) przypadających na ucznia w zakresie zadań szkolnych i zadań pozaszkolnych.
Dlaczego Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu nie określiło wyprzedzająco polityki w zakresie finansowania oświaty na 2003 r. i dlaczego nie zostały o niej powiadomione samorządy?
Określenie jasnych zasad finansowania oświaty z wyprzedzeniem co najmniej jednego roku, pozwoliłoby tak kreować politykę oświatową w samorządach i przygotowywać procesy restrukturyzacyjne i inwestycyjne, by skutki wprowadzanych zasad finansowania uwzględniały prowadzoną przez państwo politykę w tym zakresie. Potrzeba taka podyktowana jest to także faktem, że unormowania prawne niektórych zdarzeń, na przykład likwidacji placówek, muszą być podejmowane z dużym wyprzedzeniem.
Jednocześnie informuję, że z uwagi między innymi na tak znaczne ograniczenie subwencji oświatowej na 2003 r. Rada Powiatu w Elblągu podjęła 14 lutego 2003 r. uchwały o likwidacji Zespołu Szkół Ogrodniczych w Połoninach oraz internatu w Zespole Szkół Rolniczych w Pasłęku.
Powiat elbląski należy do jednych z pierwszych w kraju pod względem realizowanych w latach 1999-2002 inwestycji, w tym inwestycji oświatowych. W strukturze wydatków budżetu powiatu za wymieniony okres wydatki na inwestycje w oświacie wyniosły średnio 30,5% ogółu wydatków, to jest 3 miliony 476 tysięcy zł. Dodatkowo pozyskano środki zewnętrzne na realizację inwestycji oświatowych w kwocie 1 miliona 654 tysięcy 994 zł (UKFiS - 720 tysięcy zł, WFOŚiGW - 525 tysięcy zł, budżetu wojewody - 360 tysięcy zł, AWRSP 19 tysięcy zł, UMiG Pasłęk - 300 tysięcy zł).
Koszty bieżących remontów placówek oświatowych w tym okresie wyniosły blisko 1 milion zł.
Stan zadłużenia powiatu z tytułu inwestycji realizowanych w oświacie wynosi ponad 2 miliony zł, co stanowi około 17% ogółu zadłużenia powiatu z tytułu inwestycji. W ramach wymienionych wcześniej środków zrealizowano między innymi zadanie pod nazwą "Modernizacja i rozbudowa Zespołu Szkół w Pasłęku". Łączny koszt tego zadania w latach 1999-2002 wyniósł 3 miliony 689 tysięcy zł.
Drastyczne zmniejszenie subwencji oświatowej na 2003 r. uniemożliwia kontynuowanie i realizację kolejnych etapów inwestycji w Zespole Szkół w Pasłęku, mimo ujęcia inwestycji w 2003 r. w Wojewódzkim Programie Rozwoju Bazy Sportowej Województwa Warmińsko-Mazurskiego.
Dalsze zadłużanie powiatu na zabezpieczenie realizacji zadań oświatowych jest w aktualnej sytuacji finansowej powiatu niemożliwe.
W celu zabezpieczenia realizacji zadań oświatowych, w tym funkcjonowania Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Kamienicy Elbląskiej i wszystkich pozostałych placówek, w tym kosztów odpraw nauczycieli likwidowanego Zespołu Szkół Ogrodniczych w Połoninach i internatu Zespołu Szkół Rolniczych w Pasłęku subwencja oświatowa dla powiatu elbląskiego nie powinna być niższa na 2003 r. niż 7 milionów 775 tysięcy zł.
W związku z tym kieruję do ministra edukacji narodowej i sportu pytanie: czy przewiduje się urealnienie naliczonej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla powiatu elbląskiego na 2003 r.?
Władysław Mańkut
Oświadczenie złożone
przez senatora Władysława Mańkuta
Oświadczenie skierowane do minister edukacji narodowej i sportu Krystyny Łybackiej
W powiecie elbląskim funkcjonuje jako jedyny w województwie warmińsko-mazurskim Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy w Kamiennicy Elbląskiej, w którym przebywają wychowankowie niedostosowani społecznie, kierowani do placówki z całego kraju. Aktualnie w ośrodku przebywa siedemdziesięciu dwóch wychowanków. Ośrodek zatrudnia w szkole podstawowej i gimnazjum dziesięciu nauczycieli oraz dwudziestu czterech nauczycieli w internacie placówki, co daje łącznie trzydziestu czterech nauczycieli.
Uczniowie mają zapewnione kształcenie w funkcjonującej w ośrodku szkole podstawowej - klasa piąta i dwie klasy szóste, oraz klasy - pierwsza, druga i trzecia gimnazjum. Łącznie sześć oddziałów.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji narodowej z 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (DzU nr 61 poz. 624 z późniejszymi zmianami) liczba uczniów w oddziale wynosi dwanaście.
Stosowanie wagi wynoszącej jeden na ucznia przy naliczaniu subwencji oświatowej w szkołach ośrodka, bez uwzględnienia specyfiki kształcenia i warunków określonych w rozporządzeniu, uniemożliwia realizację trudnego i specyficznego procesu edukacyjnego w tej placówce. Koszty kształcenia wychowanków w takich szkołach są pięciokrotnie wyższe od kosztów kształcenia w ogólnodostępnych publicznych szkołach podstawowych i gimnazjach.
Wyższe koszty uzasadnione są, po pierwsze, wymaganiem dwuipół-, trzykrotnie mniejszej liczby uczniów przypadających na jeden oddział, co określa wymienione rozporządzenie.
Po drugie, stosowaniem trudnościowych dodatków za warunki pracy dla nauczycieli, zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji narodowej z 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego za jedną godzinę przeliczeniową, wykazu stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego, ogólnych warunków przyznawania dodatku motywacyjnego, wykazu trudnych i uciążliwych warunków pracy stanowiących podstawę przyznania dodatku za warunki pracy oraz szczególnych przypadków zaliczania okresów zatrudnienia i innych okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat (DzU nr 39 poz. 455 z późniejszymi zmianami) - obecnie ten dodatek wynosi dla nauczycieli w zależności od stopnia trudności i uciążliwości 326-500 zł dla każdego stopnia awansu zawodowego.
Po trzecie, wyższymi kosztami zabezpieczenia pomocy dydaktycznych do realizacji programu nauczania młodzieży niedostosowanej społecznie, trafiającej do placówki z poważnymi zaległościami w realizacji programu nauczania i większym zużyciem pomocy dydaktycznych w porównaniu do innych placówek oświatowych.
Po czwarte, realizacją dodatku wiejskiego - 10% wynagrodzenia zasadniczego, i dodatku mieszkaniowego dla nauczycieli.
Po piąte, tym, że placówka położona jest na terenie wiejskim i nauczycielom przysługuje dodatek wiejski. Ponadto całodobowe przebywanie w placówce młodzieży trudnej, niedostosowanej społecznie, mimo prowadzonego procesu resocjalizacji, stwarza potrzebę dokonywania częstszych bieżących napraw i remontów.
Po szóste, kosztami płac pracowników administracji i obsługi.
Realizacja programu edukacyjnego w szkole podstawowej i gimnazjum tego ośrodka przy kwocie subwencji ogólnej naliczonej według obecnych wag, jest niemożliwa; może odbywać się tylko kosztem subwencji oświatowej z innych placówek oświatowych powiatu. Koszty kształcenia uczniów kierowanych do placówki z całej Polski realizowane są z subwencji oświatowej naliczonej na szkoły i placówki oświatowe naszego powiatu. Powoduje to duże niezadowolenie wśród dyrektorów i nauczycieli pozostałych szkół i placówek oświatowych powiatu i uniemożliwia właściwą realizację zadań przez te placówki.
Trudności finansowe powiatu uniemożliwiają zaciąganie zobowiązań na realizację zadań oświatowych obejmujących uczniów z całego kraju. Jednocześnie liczba skierowań uczniów do Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego w Kamiennicy Elbląskiej przekracza ponad dwukrotnie liczbę miejsc w placówce. Na wolne miejsce w ośrodku młodzież oczekuje od jednego do półtora roku, co nie gwarantuje właściwego procesu resocjalizacji w kraju młodzieży trudnej.
Przedkładam te argumenty, ponieważ sądzę, że należy pilnie skorygować naliczoną subwencję dla tej placówki i zwiększyć subwencję oświatową dla powiatu elbląskiego o kwotę 692 tysięcy 286 zł (72 x 4 x 2403,77).
W związku z tym kieruję też do ministra edukacji narodowej i sportu pytanie. Czy przewiduje się zmianę rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu z 20 grudnia 2002 r. w sprawie zasad podziału części subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2003 (DzU nr 234 poz. 1966), poprzez wprowadzenie dodatkowej wagi P = 5 dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjów funkcjonujących w ośrodkach szkolno-wychowawczych.
Władysław Mańkut
Oświadczenie złożone
przez senatora Władysława Mańkuta
Oświadczenie skierowane do ministra finansów Grzegorza Kołodki
W związku z niedawnym ustaleniem przez ministra finansów okręgów podatkowych pragnę prosić Pana Ministra o odpowiedź na pytanie, czy zaszeregowanie gminy Bartoszyce, położonej w województwie warmińsko-mazurskim, do II okręgu podatkowego jest w pełni uzasadnione.
Podatek rolny zależny jest od klasy gleb oraz okręgu podatkowego (renta różniczkowa). Pojęcie okręgu podatkowego służy zróżnicowaniu podatku w zależności od warunków klimatycznych, ekonomicznych i infrastrukturalnych. Gmina Bartoszyce położona jest w północnowschodniej Polsce, gdzie okres wegetacji jest najkrótszy, najniższa jest suma temperatur w okresie wegetacji i liczba dni słonecznych, jest niekorzystny rozkład opadów, występują też surowe zimy z bezśnieżnymi okresami. Powoduje to ograniczenia w zmianowaniu roślin i doborze odmian - dotyczy to szczególnie odmian wysokojakościowych pszenicy i rzepaku - a wyklucza często uprawę jęczmienia ozimego, który jest dobrym przedplonem rzepaku.
Dotychczasowe działania prywatyzacyjne doprowadziły do całkowitego rozkładu niewielkiego wcześniej przemysłu rolnego. Nie ma już mleczarni ani cukrowni. Po to, by sprzedać produkcję z gminy, trzeba ją wywieźć wiele setek kilometrów dalej, do centralnej Polski. Źródła zaopatrzenia również są dalekie. Za nawozy, paliwo, wapno rolnicze, energię elektryczną, gaz, chemię i materiały budowlane rolnicy z gminy Bartoszyce płacą znacznie więcej niż wszyscy, bo transport kosztuje, a ponadto nastręcza wiele trudności. Drogi w gminie są w bardzo złym stanie technicznym, a na wielu z nich, w związku z brakiem ich konserwacji, rolnicy napotykają ograniczenia, na przykład mosty o nośności do 15 t.
Poważne kłopoty gmina Bartoszyce odnotowuje w dziedzinie melioracji. Pola są wydrenowane tylko w pewnym zakresie. Melioracje te pochodzą jednak z początku ubiegłego wieku. Ich zużycie pogłębiają wcześniejsze zaniedbania w konserwacji zarówno melioracji szczegółowych, jak i głównych ścieków, bo zgodnie z ostatnią nowelizacją prawa wodnego zwolniono administrację z nadzoru nad melioracjami, pozostawiając to w obszarze prawa cywilnego. Przyczynia się to do poważnych strat.
Okręg podatkowy powinien uwzględniać lokalne warunki. Trudno zatem w pełni zgodzić się z zaszeregowaniem gminy Bartoszyce do II okręgu podatkowego.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra o wyjaśnienie, na jakiej podstawie zaliczono gminę Bartoszyce do II okręgu podatkowego. Wyrażając zaniepokojenie zaistniałą sytuacją, pragnę również zapytać, czy przewidywane są korekty w zaszeregowaniu gmin, w tym gminy Bartoszyce, do właściwych okręgów podatkowych, po uwzględnieniu warunków klimatycznych, ekonomicznych i infrastrukturalnych na danym terenie.
Z wyrazami szacunku
Władysław Mańkut
Oświadczenie złożone
przez senator Wiesławę Sadowską
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera
Pan Roman Budzyński, prezes zarządu Ogólnokrajowej Spółdzielni Turystycznej "Gromada", przedstawił mi aktualne problemy turystyki polskiej wraz z propozycjami konkretnych rozwiązań w tym zakresie. Po zapoznaniu się z jego tezami, niniejszym chciałabym wyrazić poparcie dla przedłożonych przez niego rozwiązań, które wysoko oceniam pod względem merytorycznym, a które - co ważne - nie ograniczają się jedynie do postulowania zwiększenia nakładów finansowych ze strony państwa. Ich właściwa realizacja przyczyni się do systematycznej poprawy kondycji turystyki polskiej.
Jak wynika z przedstawionych przez pana Budzyńskiego dokumentów, ta dziedzina gospodarki narodowej, mimo sprzyjających czynników geograficznych, przyrodniczych, historycznych i kulturowych, które powinny zostać należycie wykorzystane, nadal nie rozwija się w oczekiwanym tempie. Co więcej, analiza danych statystycznych za lata ubiegłe nie napawa optymizmem, bo zamiast dynamicznego rozwoju, mającego miejsce w innych krajach europejskich w dobie ponowoczesności, w których obserwuje się stały wzrost przychodów i zatrudnienia w turystyce i branżach pokrewnych, w naszym kraju zauważymy stagnację. Dostrzegalny jest spadek liczby gości zagranicznych odwiedzających nasz kraj, a także spadek wewnętrznego krajowego ruchu turystycznego, zwłaszcza w porównaniu z innymi państwami europejskimi, których walory turystyczne są zbliżone do polskich, a często nawet skromniejsze niż polskie. Udział turystyki w generowaniu produktu krajowego brutto wynosił w 2002 r. 2,2%, w 1997 r. było to 3,7%, zaś wskaźnik przychodów z turystyki na jednego mieszkańca jest u nas wielokrotnie niższy niż w krajach unijnych, a trzykrotnie niższy niż na Węgrzech. Równie niekorzystne proporcje występują w zakresie wielkości zatrudnienia w samej turystyce i gałęziach gospodarki z nią związanych.
Przyjęty przez Radę Ministrów 24 stycznia 2001 r. dokument "Rządowy program wsparcia rozwoju turystyki w latach 2001-2006" zakłada wzrost przyjazdów cudzoziemców do Polski z piętnastu milionów w 2001 r. do piętnastu milionów stu tysięcy osób w 2006 r., czyli zaledwie o 0,7%. Jest to zatem program zachowawczy.
Aby nie ograniczać się tylko do przedstawienia obecnej sytuacji, oprócz prognoz na przyszłość załączam proponowane przez "Gromadę" rozwiązania,* pod którymi podpisuję się przede wszystkim dlatego, że skorzystanie z nich w perspektywie przyczyniłoby się do tworzenia nowych miejsc pracy. Jestem senatorem Rzeczypospolitej Polskiej z ziemi radomskiej, obszaru, gdzie poziom bezrobocia jest nader wysoki, a jego skutki społeczne są szczególnie odczuwalne, zatem pozytywnie odnoszę się do propozycji "Gromady", które pana resort, odpowiedzialny za sprawy turystyki, pracy i polityki społecznej, powinien przychylnie przyjąć i rozważyć możliwość ich zastosowania w praktyce.
Wobec wprowadzenia od 1 lipca bieżącego roku obowiązku wizowego dla obywateli Federacji Rosyjskiej, Białorusi i Ukrainy popieram starania polskich biur podróży, a w tym OST "Gromada", dotyczące pośrednictwa wizowego. Ze zdziwieniem i zaniepokojeniem przyjęłam wiadomość, iż polskie władze, a konkretnie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, prowadzą rozmowy z dwudziestoma pięcioma rosyjskimi biurami turystycznymi na temat zbierania wniosków wizowych i przekazywania ich do konsulatów.
Uważam, że "Gromada", podmiot ze stuprocentowym udziałem kapitału polskiego, cieszący się od kilkudziesięciu lat renomą w Polsce i u naszych wschodnich sąsiadów, z powodzeniem może świadczyć ten rodzaj usług na tamtym rynku. Za przyjęciem oferty tej firmy przemawia jej doświadczenie, niezawodność oraz dobra współpraca z rosyjskimi biurami podróży. Skorzystanie z jej potencjału zapewni państwu polskiemu sprawne przygotowanie i efektywne realizowanie systemu wizowego oraz wpływy budżetowe.
Łączę wyrazy szacunku
Senator RP Wiesława Sadowska
Oświadczenie złożone
przez senator Jolantę Popiołek
Oświadczenie skierowane do wojewody mazowieckiego Leszka Mizielińskiego
Szanowny Panie Wojewodo!
Mieszkańcy wsi Arciechów, Łady, Wola Ładowska w gminie Iłów oraz wsi Januszew w gminie Młodzieszyn powiatu sochaczewskiego są w bardzo poważnym stopniu zaniepokojeni zjawiskami występującymi na lewym brzegu rzeki Wisły na odcinku 593-597 km.
Postępujący szybko rozdział wód i znaczna, narastająca tendencja do koncentracji przypływów w kierunku lewego brzegu stanowią dla nich groźbę, poważne niebezpieczeństwo. Budowane w latach 1965-1970 wały przeciwpowodziowe na terenie gmin Iłów i Młodzieszyn wytrzymały powódź zatorową w 1982 r. Obecnie zagrożenie jest znacznie poważniejsze, gdyż intensywnie rozbudowujące się koryto boczne rzeki Wisły zbliżyło się powyżej pompowni Arciechów na odległość 3 m od stopy wału. Przerwanie wałów w tym miejscu grozi zatopieniem 8 tysięcy ha gruntów zamieszkanych obecnie przez mniej więcej pięć tysięcy osób.
Obecna sytuacja na tym odcinku Wisły skłania do pilnego rozważenia potrzeby aktualizacji koncepcji programowo-przestrzennej regulacji Wisły na odcinku 594-601 km według wariantu 2c, opracowanej przez Hydroprojekt Warszawa w 1998 r. dla byłego województwa płockiego. Niezależnie od tego Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych Oddział w Płocku zlecił opracowanie projektu budowlano-wykonawczego na modernizację Kanału Arciechowskiego Zespołowi Usług Projektowych w Sochaczewie. Według wstępnego kosztorysu inwestorskiego wartość niezbędnych do wykonania robót szacuje się na 980 tysięcy zł, w tym: modernizacja zbiornika wyrównawczego pompowni Arciechów - 37 tysięcy zł, udrożnienie Kanału Arciechowskiego - 313 tysięcy zł, wykonanie przepustu wałowego połączonego z Kanałem Arciechowskim we wsi Januszew - 40 tysięcy zł, wykonanie kanału ulgi od przepustu wałowego na rowie R-144 we wsi Arciechów do pompowni Arciechów - 440 tysięcy zł, modernizacja ławy przywałowej w Kamionie -150 tysięcy zł.
Wstępny plan zadań inwestycyjnych dla oddziału płockiego WZMiUW w części pierwszej, dotyczącej zabezpieczenia przeciwpowodziowego, przewiduje w bieżącym roku na to zadanie kwotę 180 tysięcy zł, w tym z wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej - 90 tysięcy zł. Niedobór środków finansowych wynosi zatem 800 tysięcy zł. W budżecie nie ma kwoty 400 tysięcy zł, gdyż pozostałe 400 tysięcy zł możliwe jest do uzyskania w WFOŚiGW.
Bardzo ważną i pilną potrzebą jest również budowa przegrody dolinowej Pierzyska - Gilówka na terenie gminy Iłów, która to mogłaby ograniczyć skutki ewentualnej powodzi w Dolinie Dobrzykowsko-Iłowskiej. Koszt budowy takiej przegrody szacuje się na mniej więcej 9 milionów zł.
W związku z opisaną sytuacją zwracam się do pana wojewody z prośbą o podjęcie skutecznych działań zmierzających do pełnego zabezpieczenia środków finansowych w kwocie 180 tysięcy zł na pokrycie realizacji prac przewidzianych do wykonania w roku bieżącym. Proszę również o poważne rozważenie możliwości wygospodarowania w roku przyszłym środków finansowych niezbędnych do pokrycia kosztów realizacji całego projektu.
Wójt gminy Iłów pisze do mnie: "mam przeczucie, że jeśli nie zostaną podjęte natychmiastowe działania, dni zbliżające nas do nieuchronnej katastrofy można już zacząć odliczać". Niedobrze byłoby, gdyby te jego przeczucia miały spełnić się choćby w minimalnym stopniu.
Z wyrazami szacunku
Jolanta Popiołek
Oświadczenie złożone
przez senatora Roberta Smoktunowicza
Oświadczenie skierowane do ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego
Szanowny Panie Ministrze!
Chciałbym zwrócić się o wyjaśnienie sprawy związanej z realizacją ostatniej woli profesora Akademii Sztuk Pięknych Eugeniusza Eibischa.
Profesor Eugeniusz Eibisch zmarł 7 marca 1987 r. Ostatnio zamieszkiwał w Warszawie przy ulicy Konopczyńskiego 5/7 m. 15. W dniu 13 marca 1985 r. profesor Eibisch w Powiatowym Biurze Notarialnym w Warszawie ustanowił zapis na rzecz Ministerstwa Kultury i Sztuki, składający się z kwot pieniężnych zdeponowanych na kontach i rachunkach bankowych, dziesięciu obrazów oraz przedmiotów szczegółowo wymienionych w załączonym wykazie, zobowiązując jednocześnie Ministerstwo Kultury i Sztuki do ustanowienia fundacji, która sprawowałaby pieczę nad spuścizną profesora.
Niestety, powołanie fundacji napotkało trudności i przeciąga się w czasie. Po śmierci profesora Eibischa zaistniały ponadto poważne wątpliwości co do prawidłowości zabezpieczenia spadku, a w szczególności mieszkania i przedmiotów w nim zgromadzonych. Sprawa była nawet przedmiotem zainteresowania prokuratury.
Jak wynika z informacji obecnie przeze mnie posiadanych, spadek po profesorze Eugeniuszu Eibischu do dziś nie został należycie zagospodarowany. Mieszkanie profesora nadal nie jest w sposób właściwy zabezpieczone i wedle mojej wiedzy wciąż nie istnieje fundacja, do powołania której zostało zobowiązane ministerstwo.
W związku z powyższym zwracam się o wyjaśnienie i przedstawienie mi obecnego stanu spraw związanych z realizacją ostatniej woli profesora Eugeniusza Eibischa, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii zabezpieczenia mieszkania profesora i powołania stosownej fundacji.
Z poważaniem
Robert Smoktunowicz
Oświadczenie złożone
przez senatora Roberta Smoktunowicza
Oświadczenie skierowane do marszałka województwa mazowieckiego Adama Struzika
Szanowny Panie Marszałku!
Chciałbym poruszyć sprawę dramatycznej sytuacji blisko pięćdziesięciu rodzin, głównie pracowników służby zdrowia, mieszkających na osiedlu po byłym sanatorium dziecięcym w Otwocku przy ulicy Borowej. Osiedle to pozostaje w gestii samorządu wojewódzkiego. Stan techniczny budynków jest bardzo zły i wymaga niezwłocznych nakładów inwestycyjnych. Ponieważ teren osiedla wystawiono na sprzedaż, od dawna nie prowadzi się tam żadnych inwestycji, przez co stan budynków stale się pogarsza.
Dodatkowym problemem jest to, że po sprzedaży osiedla obecni jego mieszkańcy mogą zostać pozbawieni możliwości dalszego mieszkania w obecnych budynkach. Problem jest bardzo poważny, ponieważ dotyczy ponad setki ludzi, przed którymi staje widmo bezdomności. Zdecydowanej większości z nich nie stać na wynajęcie mieszkań, że nie wspomnę już o kupnie nowych.
Samorząd wojewódzki w swoich działaniach i planach inwestycyjnych musi uwzględniać również problemy socjalne mieszkańców.
W związku z powyższym, jako senator RP reprezentujący w parlamencie okręg podwarszawski, zwracam się o niezwłoczne podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do rozwiązania tego problemu. Konieczne jest zapewnienia mieszkańcom osiedla przy ulicy Borowej godnych warunków mieszkaniowych po sprzedaży budynków, w których obecnie mieszkają.
Jednocześnie proszę o poinformowanie mnie o stanowisku urzędu w niniejszej sprawie oraz o dotychczasowych i planowanych działaniach.
Z poważaniem
Robert Smoktunowicz
Oświadczenie złożone
przez senatora Roberta Smoktunowicza
Oświadczenie skierowane do dyrektora Departamentu Nieruchomości i Infrastruktury w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Mazowieckiego Janusza Ulatowskiego
Szanowny Panie Dyrektorze!
Rada osiedla budynków mieszkalnych szpitala psychiatrycznego w Pruszkowie (Tworki), przekazała mi informacje dotyczące sprawy prywatyzacji i wykupu mieszkań zakładowych. Dla wszystkich mieszkańców osiedla jest to sprawa mająca zasadnicze znaczenie, a przewlekłość w jej ostatecznym załatwianiu wpływa niekorzystnie na sytuację życiową całych rodzin. Dyrekcja szpitala z uwagi na planowaną sprzedaż mieszkań od dawna nie prowadzi żadnych inwestycji, przez co stan budynków stale się pogarsza, zmniejsza się ich wartość, a tym samym mieszkańcy ponoszą wymierne straty.
Według posiadanych przeze mnie informacji, obecnie czynności sprzedaży powinny być prowadzone przez urząd marszałkowski.
W związku z tym, jako senator RP reprezentujący w parlamencie okręg podwarszawski, zwracam się o niezwłoczne podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do sprzedaży budynków mieszkalnych szpitala psychiatrycznego mieszkańcom osiedla.
Jednocześnie proszę o poinformowanie mnie o stanowisku urzędu w niniejszej sprawie oraz o dotychczasowych i planowanych działaniach.
Z poważaniem
Robert Smoktunowicz