Warszawa, dnia 28 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w związku z pismem BPS/DSK-043-323/05 z dnia 5 lipca 2005 r. dot. oświadczenia złożonego przez senatora Janusza Bargieła na 84 posiedzeniu Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 r. w sprawie finansowego wsparcia budowy lokali socjalnych w gminach Bukowno i Olkusz, uprzejmie przekazuję poniższe informacje.

Warunki i zasady ubiegania się o pomoc finansową państwa w ramach pilotażowego programu budowy domów socjalnych określone zostały w ustawie z dnia 29 kwietnia 2004 r. o finansowym wsparciu tworzenia w latach 2004-2005 lokali socjalnych, noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz.U. Nr 145, poz. 1533) oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 lipca 2004 r. w sprawie wniosku o udzielenie finansowego wsparcia, kryteriów i trybu jego oceny oraz wzoru formularza rozliczenia (Dz.U. Nr 165, poz. 1728). Decyzję o przyznaniu rekomendacji lub warunkowej rekomendacji do udzielenia finansowego wsparcia podjął specjalnie w tym celu powołany międzyresortowy zespół, działający w oparciu o te przepisy, stosowane jednolicie w odniesieniu do wszystkich złożonych wniosków.

Doceniając inicjatywy podjęte przez gminy powiatu olkuskiego należy jednocześnie stwierdzić, że niemal wszystkie złożone aplikacje zasługiwały na wsparcie. Z podobnymi do opisanych przez Pana Senatora problemami borykają się bowiem w zasadzie wszyscy wnioskodawcy. Do postępowania kwalifikacyjnego przekazane zostały ogółem 362 wnioski na ogólną kwotę finansowego wsparcia w wysokości prawie 152 mln zł. Ustawa pilotażowa ograniczyła jednak wysokość kwoty możliwej do wydatkowania w ramach pilotażu do zaledwie 50 mln zł. Oznacza to, że łączna kwota zapotrzebowania na finansowe wsparcie około trzykrotnie przekroczyła kwotę dostępnych na ten cel środków, a możliwość otrzymania pomocy uzyskało niespełna 40% wnioskodawców.

Złożony przez gminę Olkusz wniosek o finansowe wsparcie na utworzenie 28 lokali socjalnych zajął w wyniku procedury kwalifikacyjnej 151 miejsce w rankingu. Z uwagi na zwolnienie części środków finansowych przez rezygnujące z uzyskania pomocy gminy, wynik ten już w chwili obecnej kwalifikuje Olkusz do uzyskania finansowego wsparcia. Przekazanie środków będzie możliwe po podpisaniu stosownej umowy z Bankiem Gospodarstwa Krajowego. Wniosek gminy Bukowno na utworzenie 10 lokali socjalnych uplasował się jednak na dalszej (348) pozycji. Pomimo, że formalnie również otrzymał warunkową rekomendację do udzielenia finansowego wsparcia, to jednak tak dalekie miejsce nie pozwala obecnie na uzyskanie przez gminę pomocy.

Chciałbym jednak w tym miejscu wspomnieć o uchwalonej w dniu 17 czerwca 2005 r. nowelizacji ustawy o finansowym wsparciu tworzenia w latach 2004-2005 lokali socjalnych, noclegowni i domów dla bezdomnych. Wprowadzone zmiany przewidują m.in. likwidację bariery 50 mln zł, możliwych ogółem do wydatkowania w ramach pilotażowego programu budowy domów socjalnych, a także przesunięcie granicznej daty obligatoryjnego zakończenia dofinansowanych inwestycji z końca 2005 r. na koniec 2006. Nowelizacja ustawy pilotażowej stworzyła zatem możliwość uzyskania wsparcia przez gminy, których wnioski uplasowały się w rankingu poniżej kwoty 50 mln przeznaczonych dotychczas na sfinansowanie programu. Jej wejście w życie (ustawa przekazana została obecnie do podpisu Prezydentowi RP) nie będzie jednak oznaczać automatycznie przyznania finansowego wsparcia kolejnym gminom. Sytuacja taka będzie możliwa dopiero po ewentualnym dodatkowym zasileniu Funduszu Dopłat. Zatem w przypadku, gdyby parlament na 2006 r. przyznał na ten cel środki, pomoc finansową na tworzenie lokali socjalnych mogłyby otrzymać kolejne gminy. Powyższe informacje przekazane zostały Burmistrz Miasta Bukowna Pani Ewie Wolskiej podczas jej wizyty w Ministerstwie Infrastruktury w dniu 1 lipca 2005 r.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2005-07-28

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 5 lipca 2005 r. (znak: BPS/DSK-043-319/05), przekazujące oświadczenie Senatora Pana Zbigniew Kulaka, w sprawie lekarzy uprawnionych do przeprowadzenia badań osób ubiegających się o pozwolenie na broń, uprzejmie przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Posiadanie przez lekarza wiedzy “ogólnolekarskiej” nie było jedynym argumentem, jaki prawodawca brał pod uwagę tworząc w § 4 ust. 1 pkt 2a rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz.U. Nr 79, poz. 898, z późn. zm.) listę specjalizacji niezbędnych do ubiegania się o uprawnienie do wydawania orzeczeń lekarskich stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań do dysponowania bronią.

Pragnę zauważyć, że w przeciwieństwie do wymienionych w oświadczeniu, lekarzy o specjalizacjach anestezjologii i neurologii, znaczna część lekarzy posiadających specjalizację w dziedzinach medycyny określonych w powyższej regulacji posiada uprawnienia do przeprowadzania badań profilaktycznych oraz orzekania o zdolności do wykonywania różnych zawodów, rodzajów prac i szeregu czynności, co ma niebagatelne znaczenie przy wydawaniu orzeczeń o braku lub istnieniu przeciwwskazań do dysponowania bronią.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż doświadczenie w przeprowadzaniu wyżej wymienionych badań było najbardziej istotnym elementem, jaki ustawodawca brał pod uwagę określając poszczególne specjalizacje lekarskie.

Jednocześnie informuję, że nie jest możliwa rezygnacja z określenia zamkniętego zbioru specjalizacji z uwagi na treść upoważnienia ustawowego dla Ministra Zdrowia zawartego w art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn, zm.). Powyższa delegacja zawiera dyspozycję, zgodnie z którą minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych jest zobowiązany do określenia, w drodze rozporządzenia, lekarzy upoważnionych do przeprowadzania badań oraz wydawania wyżej wymienionych orzeczeń.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, dnia 28 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na pismo BPS/DSK-043-344/05 z dnia 19 lipca 2005 r. Pana Senatora Sławomira Izdebskiego w sprawie planowanego przebiegu Wschodniej Obwodnicy Warszawy (WOW) przez teren Gminy Halinów uprzejmie informuję, że:

1. Wstępny Przebieg Wschodniej Obwodnicy Warszawy jest opracowywany w oparciu o ogólny przebieg trasy przyjęty w “Stadium funkcjonalno-przestrzennym przebiegu Wschodniej Obwodnicy Warszawy” według wariantu III A.

2. W ramach projektu wstępnego zaproponowano dwa warianty przebiegu drogi w obszarze Dzielnicy Wesoła. Władze Dzielnicy Wesoła zgłosiły wniosek o opracowanie dodatkowego wariantu odsunięcia korytarza obwodnicy poza obszar swojej dzielnicy i poprowadzenie drogi przez tereny działek poligonu w Zielonce, obszar Halinowa i Wiązowny. W związku z powyższym ustalono, że dla określenia ostatecznego przebiegu obwodnicy należy objąć analizą minimum trzy warianty lokalizacji trasy, w tym zgłoszony wariant samorządowy.

3. W siedzibie GDDKiA Oddział Warszawa na posiedzeniu Rady Technicznej w dniu 05 lipca 2005 r. biuro projektowe przedstawiło wyniki wielokryterialnej analizy porównawczej obejmującej cztery warianty przebiegu WOW tj. wariant podstawowy IIIA, warianty 1 i 2 będące modyfikacją wariantu III A w obszarze Dzielnicy Wesoła oraz wariant 3 samorządowy. Wnioski z analizy wielokryterialnej w zakresie funkcjonalno-ruchowym, kosztowo-ekonomicznym, rozwiązań technicznych, kolizji przestrzennych, uciążliwości środowiskowej dla mieszkańców oraz kolizji ze środowiskiem wykazały, że warianty IIIA. 1 i 2 mają bardzo zbliżone oceny i są korzystniejsze od wariantu 3 we wszystkich kategoriach poza oceną uciążliwości dla mieszkańców. Również analiza ekonomiczna wykazała małą efektywność inwestycji wg wariantu 3. Ponadto, przeprowadzenie WOW wg wariantu 3 jest najmniej korzystne ze względu na pogorszenie obsługi terenów przyległych i powiązań z sąsiednimi gminami oraz pogorszenie warunków ruchu na autostradzie A2 poprzez budowę dodatkowego węzła.

4. W związku z wejściem w życie w dniu 28 lipca br. nowelizacji ustawy Prawo Ochrony Środowiska, nakładającej obowiązek uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia przed wydaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi przyjęto, iż w sporządzanym raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wg wymogów nowej ustawy należy uwzględnić jako preferowane warianty III a, 1 i 2. Dalsze prace projektowe dla wariantu samorządowego zostały zaniechane, a we wniosku do Wojewody Mazowieckiego o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wariant ten będzie jedynie omówiony jako jeden z wariantów rozpatrywanych lecz nie preferowanych z uwagi na brak uzasadnienia pod względem ekonomicznym i ruchowym. Po wydaniu przedmiotowej decyzji zostanie złożony do Wojewody Mazowieckiego wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dn. 28.07.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Poniżej przedstawiam wyjaśnienia w odpowiedzi na wystąpienie Pana Senatora Jerzego Suchańskiego złożone podczas 83 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 czerwca 2005 r., dotyczące rezygnacji z realizacji odrębnego Programu Operacyjnego Sieci Energetyczne.

Decyzja o rezygnacji z odrębnego Programu Operacyjnego Infrastruktura Energetyczna została omówiona w dniu 2 czerwca 2005 r. na posiedzeniu Prezydium Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007-2013, a następnie zatwierdzona przez Radę Ministrów w dniu 29 czerwca 2005 r. Zgodnie z tą decyzją wszystkie zdania przewidziane w Programie Operacyjnym Infrastruktura Energetyczna zostaną przeniesione do:

1. Programu Operacyjnego Środowisko - w odniesieniu do działań związanych ze wsparciem rozwoju odnawialnych źródeł energii, współfinansowanych z Funduszu Spójności;

2. Programu Operacyjnego Rozwój i modernizacja przedsiębiorstw - w odniesieniu do działań związanych z unowocześnieniem sektora energetycznego, współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego;

3. 16-tu Regionalnych programów operacyjnych - w odniesieniu do projektów infrastrukturalnych o zasięgu lokalnym i regionalnym współfinansowanych z Europejskiego Funduszu Rozwoju;

4. Programu Operacyjnego Konkurencyjność Transportu - w odniesieniu do działań dotyczących dużych projektów z zakresu infrastruktury energetycznej.

Powyższe zmiany nie oznaczają rezygnacji z przedsięwzięć przewidzianych do realizacji we wstępnym projekcie NPR, w tym przedsięwzięć zmierzających do poprawy elektryfikacji wsi, a jedynie przesuwają przewidziane wcześniej do realizacji działania, do innych programów operacyjnych. Równocześnie chciałbym zapewnić, iż wpisanie zadań z obszaru energetyki do innych Programów operacyjnych nie niesie zagrożenia dla innych realizacji, gdyż zostaną do nich przypisane określone środki finansowe przeznaczone wyłącznie na ich realizację.

Przesłanką do likwidacji Programu Operacyjnego Infrastruktura Energetyczna było dążenie do uproszczenia i decentralizacji systemu realizacji NPR, a także ograniczenia administracji. Jednak kwestia ujęcia zadań energetycznych w ramach odrębnego programu operacyjnego jest w dalszym ciągu analizowana w Ministerstwie Gospodarki i Pracy i ostateczna decyzja w tej sprawie zostanie podjęta do końca września br.

Zapewniam, iż będą czynił starania o zapewnienie odpowiednio wysokiej alokacji środków, szczególnie na poprawę stanu wiejskich elektroenergetycznych sieci dystrybucyjnych oraz że nad koordynacją oprogramowania zadań oraz nadzorem nad ich realizacją będzie czuwał resort gospodarki.

Z poważaniem

Jacek Piechota

Warszawa, 29 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo BPS/DSK-043-340/05 z 5 lipca 2005 r., przy którym przekazane zostało oświadczenie w sprawie kontroli powołania Izby Celnej w Kielcach, złożone przez Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 84. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 r., uprzejmie informuję Pana Marszałka:

W związku z uzyskanymi informacjami dotyczącymi potencjalnych nieprawidłowości występujących przy tworzeniu Izby Celnej w Kielcach, Najwyższa Izba Kontroli wszczęła postępowanie mające na celu przygotowanie kontroli. Zwrócono się do Szefa Służby Celnej, Wojewody Świętokrzyskiego oraz Dyrektora Izby Celnej w Krakowie o przedłożenie dokumentów i materiałów związanych z przedmiotowym zagadnieniem. O wynikach tych działań zostanie Pan marszałek niezwłocznie poinformowany.

Z wyrazami szacunku

Sekuła M.

Warszawa, dnia 29 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-335/05 z dnia 5 lipca br. przekazujące oświadczenie złożone przez senatora Władysława Mańkuta podczas posiedzenia Senatu w dniu 1 lipca br. w sprawie odbudowy zbiornika retencyjnego w Górowie Iławeckim uprzejmie przedstawiam Panu Marszałkowi stanowisko w tej sprawie.

Środki będące w dyspozycji Ministra Środowiska mogą być przeznaczone wyłącznie na realizację jego statutowych zadań, w związku z czym Minister Środowiska nie ma możliwości dofinansowania innych przedsięwzięć. Natomiast administratorem przedmiotowego zbiornika był burmistrz miasta Górowo Iławeckie.

Jednostka samorządu terytorialnego ma możliwość pozyskania na budowę zbiornika środków z Unii Europejskiej - Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego przeznaczonego w sprawie rozwoju regionalnego. Projekty do współfinansowania z tych środków zgłaszać mogą władze samorządowe. Wydaje się, że odbudowa zbiornika, który zdaniem pana senatora Władysława Mańkuta przyczyni się do znacznego podniesienia walorów turystyczno-rekreacyjnych, a co za tym idzie zmniejszenia bezrobocia miasta, powinna kwalifikować się do uzyskania środków z tego funduszu.

Z wyrazami szacunku

Z up. Ministra

Sekretarz Stanu

Andrzej Mizgajski

Warszawa, dnia 29 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 5 lipca br., znak: BPS/DSK-043-314/05, w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Mieczysława Mietłę podczas 84 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 roku wyjaśniam co następuje:

Związek Harcerstwa Polskiego w dniu 21 lipca br. przesłał do Departamentu Pożytku Publicznego wyjaśnienia w sprawie ośrodka wypoczynkowego w Piaskach Drużkowie.

Z otrzymanych informacji wynika, że Komenda Chorągwi ZHP w Krakowie, jako jednostka władająca w imieniu ZHP ośrodkiem wypoczynkowym posiada znaczne zadłużenie publicznoprawne. Źródłem tego zadłużenia jest między innymi zadłużenie przejęte po zlikwidowanej w 1999 roku Komendzie Chorągwi ZHP w Tarnowie.

Komenda Chorągwi ZHP w Krakowie nie posiada innego majątku, który mógłby zostać przeznaczony na spłacenie powyższych zobowiązań, ponieważ jedynie nieruchomość w postaci ośrodka wypoczynkowego w Piaskch Drużkowie ma uregulowany stan prawny.

Zjazd Nadzwyczajny Chorągwi Krakowskiej podjął uchwałę w sprawie zbycia ośrodka, co pozwoliło Głównej Kwaterze ZHP wyrazić zgodą na sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w następujących formach i kolejności:

• poprzez konkurs ofert wewnątrz ZHP;

• w drodze negocjacji ze Starostwem Powiatowym w Brzesku na nabycie naniesień w ośrodku (budynków stanowiących własność ZHP);

• w drodze przetargu nieograniczonego (sprzedaż nastąpi wyłącznie w przypadku kiedy nie powiedzie się poszukiwanie nabywcy wewnątrz ZHP oraz kiedy Starostwo Powiatowe reprezentujące Skarb Państwa uchyli się od nabycia nieruchomości).

W czerwcu br. ukazał się komunikat z charakterystyką ośrodka i terminem składania ofert przez jednostki harcerskie do dnia 30 lipca br.

Jednocześnie, z wyjaśnień uzyskanych ze Związku Harcerstwa Polskiego wynika, że nie zlecało ono druku ogłoszenia o sprzedaży ośrodka. Natomiast przyszły potencjalny nabywca ośrodka musi się liczyć z faktem, że jest on przeznaczony na cele oświatowo-wychowawcze.

Biorąc pod uwagę wyjaśnienia przekazane przez Naczelnika Związku Harcerstwa Polskiego oraz przesłane dokumenty, uprzejmie informuję, że nie ma podstaw w dniu dzisiejszym do przeprowadzenia kontroli w ramach ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873 ze zm.) działań zarządzającego ośrodkiem w Piaskach Drużkowie.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Podsekretarza Stanu

Rafał Baniak

Warszawa, 1.08.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 5 lipca 2005 r. (sygn. BPS/DSK-043-317/05) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Jana Szafrańca złożone podczas 84. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 r. dotyczące sprawy Państwa Elżbiety i Tadeusza Ch., uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

W dniu 28 października 1997 r. Pani Elżbieta Ch., Prezes Zarządu PHUH “Kajoka” Spółka z o.o. oraz Pan Robert Konrad Ch., Zastępca Prezesa, zawarli z Rejonowym Urzędem Pracy w Białymstoku, reprezentowanym przez Kierownika RUP oraz Główną Księgową RUP, umowę pożyczki w kwocie 140.000 zł. Zgodnie z treścią umowy kwota pożyczki miała zostać przeznaczona na budowę pawilonu handlowo-produkcyjnego, zakup narzędzi i urządzeń do stacji obsługi samochodów i zakup maszyn szwalniczych oraz zorganizowanie 7 miejsc pracy dla osób bezrobotnych. Zabezpieczeniem pożyczki było ustanowienie hipoteki na nieruchomości położonej w Białymstoku przy ul. 27 Lipca 60 oraz budynku biurowo-produkcyjnym i weksel in blanco PPUH “Kajoka” Spółka z o.o. z poręczeniem Elżbiety Ch., Roberta Ch., Tadeusza Ch. i Barbary Ch.

Dodać należy, że Pani Elżbieta Ch. i Pan Robert Ch. od 1994 r. byli udziałowcami Spółki. W dniu 1 listopada 1998 r. Pani Elżbieta Ch. dokonała sprzedaży całości swoich udziałów Panu Arkadiuszowi B., który - uchwałą Zgromadzenia Wspólników został powołany na Prezesa Zarządu i upoważniony do jednoosobowej reprezentacji Spółki jako jedyny członek Zarządu. W dniu 2 grudnia 1999 r. Pan Robert Ch. sprzedał całość swoich udziałów Panu Arkadiuszowi B., a ten z kolei w dniu 3 stycznia 2000 r. sprzedał 44 udziały Panu Adamowi B. Z tym dniem Pan Adam B. powołany został na Prezesa Zarządu. Na podstawie aktu notarialnego z dnia 3 stycznia 2000 r. w miejsce PPUH “Kajoka” wpisano Spółkę z o.o. ABBACO”, która stała się następcą prawnym Spółki “Kajoka”. W dniu 11 października 2000 r. Prezesem Zarządu nowej spółki został Pan A. B.

Zgodnie z umową spłatę pożyczki rozpoczęto od dnia 25 listopada 1997 r. Termin spłaty całkowitej wraz z odsetkami określono na 25 października 2000 r. Pożyczka spłacana była w ustalonych terminach do dnia 12 sierpnia 1999 r.

Wojewoda Podlaski poinformował, że Państwo Ch. wiedzieli o braku spłat poszczególnych rat pożyczki po 12 sierpnia 1999 r., ponieważ sami zgłaszali to w licznych pismach kierowanych do Powiatowego Urzędu Pracy w Białymstoku. Nie zmienia to faktu, że w zgromadzonej dokumentacji brak jest pism, wskazujących na niezwłoczne powiadomienie poręczycieli przez wierzyciela, że dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Należy tu jednak zauważyć, że powiadomienie takie wymagane na gruncie Kodeksu cywilnego (art. 880) w stosunku do poręczenia cywilnego, natomiast zagadnienie dotyczące poręczenia wekslowego (awal) są regulowane ustawą z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282), zgodnie z którą zobowiązanie poręczyciela wekslowego jest samodzielne, poręczyciel odpowiada za nie, chociażby nawet zobowiązanie, za które poręczył było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny, z wyjątkiem wady formalnej (art. 32). Ponadto odpowiedzialność awalisty ma zawsze solidarny charakter, zobowiązanie jest zobowiązaniem nieodwołalnym i nie może być odwołane przez awalistę nawet wówczas, gdy zostało udzielone na wekslu in blanco. Jednocześnie poręczyciel wekslowy, który zapłacił weksel, nabywa prawa, wynikające z weksla, przeciw osobie, za którą poręczył i przeciw tym, którzy wobec tej osoby odpowiadają z weksla.

Państwo Ch. zarzucają Kierownikowi Powiatowego Urzędu Pracy w Białymstoku, że nie egzekwował spłaty pożyczki i nie prowadził pertraktacji z pożyczkobiorcą. Ze zgromadzonych materiałów wynika, że w dniu 31 sierpnia 1999 r. przedstawiciele Spółki wystąpili do Kierownika PUP w Białymstoku z wnioskiem o wyrażenie zgody na spłatę pożyczki w innych terminach niż określone w harmonogramie umowy. Kierownik PUP nie znalazł podstaw do udzielenia takiej zgody i w dniu 31 września 1999 r. wezwał do dostarczenia dokumentów potwierdzających fakt niezalegania w opłatach składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz dostarczenie z urzędu skarbowego zaświadczenia, że nie wystąpiły zaległości podatkowe, a także dokumentów potwierdzających działania zmierzające do zmiany profilu firmy. W dniu 28 września 1999 r. odbyło się również spotkanie przedstawicieli PUP z Prezesem Zarządu Spółki, Panem B. Podczas tego spotkania Prezes zobowiązał się do przedłożenia konkretnych propozycji dotyczących spłaty zadłużenia oraz przedstawienia planów związanych ze zmianą profilu firmy. Deklaracje te nie zostały jednak zrealizowane. W związku z tym w dniu 8 listopada 1999 r. PUP wystąpił do Spółki o nadesłanie listy bezrobotnych skierowanych przez Urząd i zatrudnionych w Spółce. Na kolejne spotkania z kierownictwem PUP, wyznaczone na grudzień 1999 r. i styczeń 2000 r., Prezes B. nie przyszedł.

W dniu 29 lutego 2000 r. Państwo Ch. poinformowali PUP o trudnej sytuacji Spółki, co wraz z faktem zaniechania przez przedstawicieli Spółki deklarowanych działań stało się podstawą do wezwania Spółki przez PUP w dniu 1 marca 2003 r. do zapłaty należności w kwocie 37.970,05 zł. Państwo Ch. zostali równocześnie poinformowani, że PUP podjął działania mające na celu wyegzekwowanie należności wynikających ze spłaty pożyczki oraz realizację zatrudnienia osób bezrobotnych, bez konieczności wszczynania postępowania sądowego w tym zakresie. W dniu 5 kwietnia 2000 r. Kierownik PUP zlecił natomiast przeprowadzenie kontroli w Spółce. W jej trakcie ustalono, że zmienił się Zarząd Spółki, o czym PUP nie został poinformowany. W dniu 19 kwietnia 2000 r. odbyło się spotkanie z nowym Prezesem, Panem Adamem B., w sprawie zmiany harmonogramu spłaty pożyczki. Rozważenie tej propozycji Kierownik PUP uzależnił od dokonania jednorazowej spłaty części zadłużenia w wysokości 20.000 zł i uzupełnienia zatrudnienia do 7 bezrobotnych. W lipcu 2000 r. Spółka wywiązała się z obowiązku zatrudnienia bezrobotnych, nie dokonała natomiast jednorazowej spłaty części zadłużenia. Po powzięciu informacji o kolejnej zmianie Zarządu Spółki “ABACCO” w dniu 24 listopada 2000 r. odbyło się w PUP spotkanie z nowym Prezesem Panem B., przy udziale Państwa Elżbiety i Tadeusza Ch. Kierownik PUP poinformowała, że nie ma możliwości zmiany zabezpieczenia pożyczki, gdyż umowa wygasła i pożyczka stała się wymagalna, jednak Urząd może się wstrzymać ze skierowaniem sprawy na drogą sądową. Prezes B. oświadczył, że pożyczka zostanie spłacona, ponieważ Spółka “ABACCO” ma zostać przejęta przez Spółkę “SANWIN” z Pruszkowa wraz z zobowiązaniami. Prezes B. został zobowiązany do przedstawienia na następnym spotkaniu dokumentów dotyczących majątku Spółki, wierzytelności oraz propozycji spłaty pożyczki.

Wobec niespłacenia pożyczki wraz z należnymi odsetkami, PUP w dniu 18 grudnia 2000 r. wezwał pożyczkobiorcę i poręczycieli do spłaty należnej kwoty. W styczniu 2001 r. państwo Ch. zwrócili się o umorzenie odsetek karnych naliczonych od niespłaconej pożyczki. Kierownik PUP nie znalazł jednak podstaw do umorzenia. Należy podkreślić, że w momencie, gdy pojawiły się problemy dotyczące spłaty przedmiotowej pożyczki obowiązywały przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.), które w art. 18 stanowiły, że pożyczka z Funduszu Pracy może być udzielona na zorganizowanie dodatkowych miejsc pracy dla bezrobotnych. Kierownik powiatowego urzędu pracy mógł odroczyć termin spłaty, rozłożyć na raty albo po zasięgnięciu opinii rejonowej rady zatrudnienia umorzyć w części lub w całości ww. pożyczkę, m.in. jeżeli w wyniku postępowania egzekucyjnego lub na podstawie innych okoliczności lub dokumentów stwierdzono, że pożyczkobiorca nie posiada majątku, z którego można dochodzić należności albo w wyniku egzekucji pożyczkobiorca lub osoby pozostające na jego utrzymaniu byłyby pozbawione niezbędnych środków utrzymania. Następnie, od 2000 r., uprawnienia dotyczące umorzenia, odroczenia terminu spłaty, rozłożenia na raty spłaty pożyczki przekazane zostały staroście. Należy podkreślić, że choć konstrukcja przywołanych przepisów wskazuje na możliwość odroczenia, umorzenia, rozłożenia na raty, nie jest to regulacja stosowana automatycznie w określonych przypadkach. A zatem każdorazowo sprawa jest rozpatrywana indywidualnie i starosta podejmuje suwerenną decyzję w tym zakresie.

W marcu 2003 r. poinformowano Państwa Ch. o konieczności wypełnienia weksla gwarancyjnego i skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. W dniu 9 marca 2001 r. PUP wypełnił weksel gwarancyjny na kwotę 93.796,12 zł z terminem płatności na dzień 19 marca 2001 r. W terminie tym nie dokonano jednak wymaganej płatności.

Należy wskazać, że umowa pożyczki jest umową cywilno-prawną i wszelkie spory jej dotyczące rozstrzyga właściwy sąd. W dniu 29 maja 2001 r. Starosta Białostocki skierował zatem do Sądu Okręgowego w Białymstoku pozew o zapłatę należnych kwot z tytułu niespłacenia pożyczki zgodnie z umową. W dniu 10 września 2001 r. Sąd nakazał pozwanym zapłatę należnych kwot, a w dniu 7 marca 2002 r. Sąd Okręgowy orzekł ponownie o realizacji zapłaty. Nakaz zapłaty został również utrzymany wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 3 lipca 2002 r. Postanowieniem z dnia 20 września 2002 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku odrzucił kasację poręczycieli od wyroku Sądu Apelacyjnego. Dodać należy, że wyrokiem z dnia 25 lutego 2002 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił wniosek Państwa Ch. o wznowienie postępowania w sprawie. Państwo Ch. w dniu 15 kwietnia 2005 r. złożyli apelację od tego wyroku do Sądu Apelacyjnego w Białymstoku. Sąd wyznaczył ogłoszenie wyroku na dzień 28 lipca 2005 r.

Podsumowując należy stwierdzić, że Starosta Białostocki i Powiatowy Urząd Pracy w Białymstoku po nieskutecznych próbach przeprowadzenia z pożyczkobiorcą negocjacji mających umożliwić pozasądowe uzgodnienie akceptowanych przez obie strony warunków spłaty zaległych należności w celu wyegzekwowania warunków umowy pożyczki zastosowali przysługujące środki prawne, kierując sprawę na drogę sądową i wszczynając w oparciu o wyrok Sądu postępowanie egzekucyjne. Niewątpliwie wiąże się to z dotkliwymi konsekwencjami finansowymi dla Państwa Ch., tym niemniej decydując się na poręczenie pożyczki musieli oni zdawać sobie sprawę z obowiązków, jakie ciążą na poręczycielach.

Dodać należy, że w związku ze skargami Państwa Ch. sprawa badana była przez Starostę Białostockiego, Radę Powiatu Białostockiego oraz Wojewodę Podlaskiego, który przeprowadził w 2002 r. kontrolę doraźną w Powiatowym Urzędzie Pracy w Białymstoku (kontrola dotyczyła realizacji zadań z zakresu administracji rządowej). Żaden z organów nie stwierdził nieprawidłowości w postępowaniu Kierownika Powiatowego Urzędu Pracy w Białymstoku. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie jest uprawniony do kwestionowania powyższych ustaleń. Sprawy z zakresu zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu należą do działu “praca”, którym kieruje Minister Gospodarki i Pracy. Zaznaczyć w tym miejscu jedynie wypada, że - w związku z zarzutami zgłaszanymi przez skarżących wobec Dyrektora Wydziału Polityki Społecznej w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim, a poprzednio Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Białymstoku - Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Białymstoku nie nadzorował realizacji przedmiotowej umowy, ponieważ pozostawało to w kompetencji Kierownika Powiatowego Urzędu Pracy. Podobnie Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Białymstoku nie był uprawniony do wypowiedzenia umowy pożyczki, ponieważ nie był jej stroną. Ponadto Dyrektor Wydziału Polityki Społecznej w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim oświadczył, że nigdy nie utrzymywał kontaktów z Prezesem Zarządu Spółki “ABACCO” i Posłem na Sejm RP, Panem Adamem B.

Jednocześnie pragnę poinformować, że sprawy dotyczące korupcji wśród urzędników administracji publicznej, przekroczenia przez nich uprawnień, niedopełnienia obowiązków, potwierdzenia nieprawdy oraz znaczenia aneksu do umowy podnoszone w skargach Państwa Ch. były badane przez Prokuraturę Okręgową w Białymstoku. Należy podkreślić, że Prokuratura postanowieniem z dnia 30 czerwca 2005 r. umorzyła z powodu braku cech przestępstwa postępowanie w sprawie niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych przy kontroli Spółki “Kajoka”. Na przedmiotowe postanowienie Państwo Ch. złożyli zażalenie do Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku, gdzie sprawa oczekuje na załatwienie.

Ponadto informuję, że Pan Robert Ch. zawiadomił o zamiarze dostarczenia do MSWiA dodatkowych dokumentów w sprawie. Po zgromadzeniu wszystkich materiałów, całość dokumentacji wraz ze skargą z dnia 17 czerwca 2005 r. przekazana zostanie zgodnie z właściwością do Ministra Gospodarki i Pracy, który kieruje działem “praca”. Zaznaczyć jednak wypada, że organ administracji publicznej nie posiada uprawnień do kwestionowania orzeczeń niezawisłych organów wymiaru sprawiedliwości.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 1 sierpnia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-334/05 z dnia 5 lipca br. przekazujące oświadczenie złożone przez senator Apolonię Klepacz podczas posiedzenia Senatu w dniu 1 lipca br. w sprawie realizacji zadań na terenie województwa opolskiego w ramach “Programu dla Odry - 2006” przedstawiam Panu Marszałkowi informacje w tej sprawie.

Z przykrością muszę potwierdzić, że z powodu braku środków z dniem 1 lipca br. zostały przerwane prace na zadaniu “Modernizacja Młynówki w Opolu”. Inwestycja ta finansowana jest wyłącznie ze środków rezerwy celowej budżetu państwa przeznaczonej na realizację zadań zbilansowanych w programie wieloletnim “Program dla Odry - 2006”.

Resort uzgadniając podział części ww. rezerwy, przypadającej na zadania Ministra Środowiska, szczególnie uwzględnił konieczność zabezpieczenia chociaż minimalnych nakładów na zadania niedofinansowywane żadnymi innymi środkami. Dokonując podziału udało się wydzielić na przedmiotowe zadanie (ze szkodą dla innych inwestycji) kwotę 11.860 tys. zł. Niestety na mocy decyzji Ministra Finansów z dnia 19 maja 2005 r., wydanej na wniosek Pełnomocnika Rządu ds. Programu dla Odry - 2006 - wojewody dolnośląskiego, inwestor bezpośredni budowy Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we Wrocławiu otrzymał tylko 6.760 tys. zł. Doprowadziło to do przerwania budowy. Bezpośrednio po otrzymaniu decyzji Ministra Finansów interweniowałem u Pełnomocnika Rządu otrzymując obietnicę podejmowania starań o przydzielenie reszty należnych środków. Do chwili obecnej żadnych dodatkowych środków resort nie otrzymał. RZGW we Wrocławiu, zdając sobie w pełni sprawę z krytycznego etapu robót i konsekwencji przerwania budowy, dwukrotnie składał wniosek o dotację do Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej otrzymując odmowne odpowiedzi. Obecnie na budowie prowadzone są wyłącznie roboty zabezpieczające, mające na celu ochronę rozpoczętych obiektów przed skutkami zniszczeń w przypadku wystąpienia wezbrania powodziowego a także zminimalizowanie skutków dla mieszkańców Opola w przypadku ewentualnej powodzi.

W pełni zdaję sobie sprawę, że zaistniała sytuacja spowoduje konieczność przedłużenia terminu zakończenia budowy tego ostatniego elementu robót zabezpieczających Opole przed skutkami powodzi o wielkości porównywalnej do tej, która miała miejsce w 1997 roku.

Wydaje mi się dziwną sytuacja, że województwo opolskie, które w ostatnich latach (po powodzi 1997 roku) otrzymało wiele obiektów wybudowanych lub zmodernizowanych, których koszty poniósł budżet państwa i Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w krytycznym momencie uchyla się od wspomożenia finansowego budowy prowadzonej w centrum miasta. Poniżej pozwolę sobie przypomnieć jakie obiekty na terenie województwa opolskiego zostały oddane do eksploatacji w ciągu ostatnich 5 lat:

- Modernizacja węzła Kędzierzyn Koźle - 62.000 tys. zł,

- Zbiornik wodny Kozielno na Nysie Kłodzkiej - 147.317 tys. zł,

-Kanał Ulgi w Opolu - 100.032 tys. zł,

- Jaz Lipki na Odrze - 33.376 tys. zł.

Równie pokaźna była liczb prac remontowych wykonanych na terenie województwa opolskiego.

Odpowiadając na pytanie Pani Senator o stan realizacji i poziom finansowania innych zadań w województwie opolskim realizowanych w ramach Programu dla Odry informuję, że przebiegają one zgodnie z planem, za uzgodnione wcześniej z Pełnomocnikiem Rządu kwoty. Są to:

- Dokumentacja dla stopnia wodnego Chróścice - 630 tys. zł,

- Dokumentacja dla modernizacji obiektów w dolinie Nysy Kłodzkiej - Skorogoszcz - 1.000 tys. zł,

- Remonty modernizacyjne śluz Dobrzeń i Rogów - 1.000 tys. zł.

Na zakończenie pragnę podkreślić, że w pełni zgadzam się z Panią Senator, iż przerwanie robót na zadaniu Modernizacja Młynówki w Opolu spowoduje dodatkowe koszty i zwiększy niebezpieczeństwo powstania strat powodziowych w mieście w przypadku wystąpienia powodzi. Niestety na zaistniałą sytuację nie mam możliwości innego wpływu, niż słanie interwencji do Pełnomocnika Rządu i składanie wniosków do WFOŚiGW.

Z wyrazami szacunku

Z up. Ministra

Sekretarz Stanu

Andrzej Mizgajski

Warszawa, 2005 - 08 - 02

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Józefa Sztorca, złożone na 86. posiedzeniu Senatu, w sprawie udzielania pomocy materialnej dla uczniów uprzejmie wyjaśniam, że:

zgodnie z Ustawą z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 281, poz. 2781) wprowadzony został nowy, systemowy model pomocy materialnej dla uczniów. Powyższy akt prawny dodał do ustawy o systemie oświaty nowy rozdział 8a “Pomoc materialna dla uczniów”, który w sposób szczegółowy określa zasady udzielenia pomocy materialnej dla uczniów w postaci stypendium szkolnego, zasiłku szkolnego, stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe, stypendium Prezesa Rady Ministrów, stypendium ministra właściwego ds. oświaty i wychowania, stypendium ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego

Na podstawie art. 90r pkt 2 ustawy o systemie oświaty środki na realizację stypendiów zostały zagwarantowane w ustawie budżetowej na 2005 r. w rezerwie celowej nr 55 “Narodowy Program Stypendialny”. W 2005 roku na ten cel parlament przyznał kwotę 242.500.000 zł. Z ww. kwoty miasto Tarnów otrzymało dotację w wysokości 378 072 zł. Należy oczekiwać, że doświadczenia roku bieżącego oraz zgłaszane przez jednostki samorządu terytorialnego potrzeby, w kolejnych latach spowodują zwiększenie przez parlament nakładów na realizację programu stypendialnego dla uczniów.

Biorąc pod uwagę skalę problemu ubóstwa wśród uczniów Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu ocenia, że do korzystania ze świadczeń socjalnych z pomocy społecznej a tym samym do ubiegania się o stypendia uprawnionych jest ok. 1,6 mln uczniów, Zatem, aby w pełni zaspokoić potrzeby tak dużej grupy uczniów na stypendia należałoby przeznaczyć ok. 1,5 do 2 mld zł rocznie.

Dotacja celowa dla poszczególnych gmin n 2005 rok została wyliczona zgodnie z algorytmem zmieszczonym w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie terminów przekazywania dotacji celowej gminom na dofinansowanie świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjalnym oraz sposobu ustalania wysokości tej dotacji (Dz.U. z 2005 r. Nr 36, poz. 319). Dane, na podstawie, których dokonano wyliczenia kwoty dotacji dla gmin pochodzą z Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Statystycznego oraz odpowiednich departamentów urzędów wojewódzkich. Dane te dotyczą roku 2004 i obejmują liczbę osób zamieszkujących na terenie gminy, liczbę dzieci w wieku 6-18 lat, dochodowość gminy w przeliczeniu na jednego mieszkańca, liczbę osób, którym przyznano zasiłek okresowy. W związku z tym wiele gmin, mimo pozornego podobieństwa, otrzymało różne kwoty dotacji, co wiąże się przede wszystkim z różną dochodowością gminy oraz liczbą wypłacanych w ciągu roku zasiłków okresowych.

Jednocześnie należy zauważyć, że algorytm jest metodą statystyczną podziału dotacji i będąc kategorią ogólną nie może uwzględniać wszystkich lokalnych problemów występujących w jednostkach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.

Zgodnie z art.90p ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) udzielanie świadczeń pomocy materialnej dla uczniów o charakterze socjalnym stanowi zadanie własne gminy, na realizację którego gmina otrzymuje dofinansowanie (art. 90r ust. 1 ustawy). Oznacza to, że gminy mogą uzupełnić już istniejący system stypendialny środkami własnymi lub też opracować własne programy pomocy uczniom z wykorzystaniem środków własnych, współpracy z organizacjami pożytku publicznego lub wolontariatu. Przepisy ustawy nie zobowiązują gmin do przeznaczania na ten cel środków własnych, lecz do przygotowania gminnych regulaminów przyznawania pomocy materialnej dla uczniów, finansowanej z budżetu państwa.

Opracowanie gminnego regulaminu udzielania pomocy materialnej uczniom ma na celu umożliwienie udzielenia pomocy edukacyjnej uczniom najbardziej potrzebującym takiego wsparcia w danym ośrodku lokalnym, co zarówno w trakcie prac parlamentarnych, jak i w materiałach informacyjnych było wyraźnie podkreślane.

Osiągnięcie tego celu będzie możliwe tylko w sytuacji bardzo dobrego zdiagnozowania potrzeb własnego środowiska przez samorząd gminy przy zintegrowanej współpracy odpowiednich jednostek organizacyjnych samorządu (szkół, ośrodka pomocy społecznej), jak również organizacji pożytku publicznego oraz wolontariatu. Regulamin, przygotowany przez gminę powinien w swojej konstrukcji zawierać elastyczne mechanizmy udzielania pomocy edukacyjnej dla uczniów, które zapisane zostały w ustawie o systemie oświaty, a tym samym umożliwiać optymalne wykorzystanie środków finansowych przeznaczonych w budżecie państwa na ten cel.

Jednym z tych mechanizmów jest wysokość kwoty uprawniającej do ubiegania się o pomoc edukacyjną (art. 90d ust. 7 ustawy o systemie oświaty). Miesięczna wysokość dochodu na osobę w rodzinie ucznia, umożliwiająca ubiegnie się o tę pomoc nie może przekroczyć 316 złotych. Nie jest uzasadnione traktowanie pojęć “uprawniony do ubiegania się o pomoc” i “uprawnionych do otrzymania pomocy” jako tożsamych. Następnym jest wartość pomocy (wahająca się od 44,80 zł do 112 zł). Trzecim jest czas, na jaki można przyznawać pomoc: od jednego miesiąca do dziesięciu miesięcy w przypadku uczniów lub od jednego miesiąca do dziewięciu miesięcy w przypadku słuchaczy kolegiów. Kolejnym mechanizmem jest możliwość zróżnicowania częstotliwości udzielania pomocy - może ona być realizowana w okresach innych niż miesięcznie lub jednorazowo w zależności od rzeczywistych potrzeb edukacyjnych ucznia. Dalszy mechanizm to przestrzeganie celowego i edukacyjnego charakteru stypendiów szkolnych, przeznaczonych wyłącznie na zaspokajanie potrzeb edukacyjnych uczniów. Ustawa w art. 90d ust. 2 do 5 precyzuje, jakie formy działań edukacyjnych są wskazane do realizacji wobec uczniów, pozostawiając jednocześnie ostateczną decyzję władzom samorządowym.

Stypendium szkolne nie może zostać przeznaczone na wsparcie materialne rodzin znajdujących się w ciężkiej sytuacji, w ich codziennej egzystencji, ale na pomoc uczniowi w dostępie do edukacji, wyrównywania jego szans edukacyjnych - pomimo niekorzystnej sytuacji finansowej jego rodziny.

Wyliczenia, dotyczące zapotrzebowania na środki finansowe na pomoc stypendialną są konsekwencją rozwiązań przyjętych przez gminy w regulaminach udzielania tej pomocy, w których nie wykorzystano rozwiązań zapisanych w ustawie, natomiast zastosowano automatyczne przemnożenie liczby uprawnionych do ubiegania się o pomoc, przez wysokość świadczenia i pełną liczbę miesięcy, na jaką można przyznać pomoc.

Jednocześnie trzeba stwierdzić, że przeznaczone w br. w budżecie państwa środki finansowe nie pozwalają na udzielenie pomocy stypendialnej wszystkim uczniom uprawnionym do ubiegania się o taką pomoc, jedynie tym, którym jest ona najbardziej potrzebna.

Mam nadzieję, że przedstawiony materiał w sposób wyczerpujący przedstawia problematykę edukacyjną poruszoną w oświadczeniu Pana Senatora.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Radziwiłł

Warszawa, 05-08-02

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Witolda Gładkowskiego, złożone podczas 86 posiedzenia Senat, w sprawie programu stypendialnego dla uczniów pochodzących z rodzin popegerowskich, w tym projektu ustaw o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uprzejmie informuję, że:

opinia rządu w sprawie kontynuowania wypłacania stypendiów dla dzieci byłych pracowników ppgr-ów została przesłana na ręce pana Włodzimierza Cimoszewicza - Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej 30 maja 2005 r.

W przedłożonym materiale zawarto wszystkie istotne informacje związane ze zmianami systemu pomocy materialnej dla uczniów realizowanymi zarówno na podstawie umowy o systemie oświaty jak i na podstawie Działania 2.2. Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego. Wskazano również na liczne rozbieżności pomiędzy istniejącymi systemami stypendialnymi a pomocą udzielaną przez Agencję Nieruchomości Rolnych.

Przypominam jedynie, że wg szacunkowych danych przygotowanych przez ANR kontynuowanie stypendiów tylko dla uczniów objętych wcześniej programem stypendialnym do momentu ukończenia przez nich szkół średnich, wymaga zaangażowania w kolejnych latach następujących środków finansowych:

• 2005 r. 33,5 mln zł,

• 2006 r. 53,0 mln zł,

• 2007 r. 25,0 mln zł,

• 2008 r. 5,8 mln zł,

Oznacza to uszczuplenie dochodów budżetu państwa planowanych z tytułu wpłat ANR o ww. kwoty.

W chwili obecnej wszystkie samorządy szczebla gminnego rozpoczynają zbieranie wniosków na udzielenie pomocy stypendialnej dla uczniów na nowy rok szkolny 2005/2006. Zatem uczniowie pochodzący z terenów byłych ppger-ów mogą na równi z innymi uczniami ubiegać się o uzyskanie stypendiów.

Z informacji otrzymanych z Ministerstwa Gospodarki i Pracy wynika, że również w ramach Działania 2.2. można już składać wnioski na kolejny rok szkolny. Należy oczekiwać, że wzorem roku szkolnego 2004/2005 z pomocy skorzystać może blisko 180 tys. uczniów szkół pochodzących z terenów wiejskich, w szczególności z terenów byłych państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej.

Równocześnie należy zwrócić uwagę, że Sejm w dniu 29 lipca 2005 r. przyjął ustawę o Funduszu im. Komisji Edukacji Narodowej, który ma służyć wspieraniu jednostek samorządu terytorialnego w zakresie wyrównywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży szkolnej. Zgodnie z szacunkami przedkładanymi w trakcie prac sejmowych - Fundusz będzie rokrocznie dysponował środkami w wysokości ok. 150 - 180 mln zł.

W świetle powyższych faktów wydaje się, że istniejące rozwiązania prawne w pełni zapewniają jednorodny dostęp do pomocy materialnej wszystkim uczniom, w tym dzieciom byłych pracowników ppgr-ów

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Radziwiłł