Warszawa, 2005-07-15

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odnosząc się do oświadczenia Pana Senatora Mariana Lewickiego w sprawie Fabryki Urządzeń Mechanicznych CHOFUM S.A. w Chocianowie, uprzejmie informuję co następuje.

CHOFUM S.A. należy do spółek wniesionych przez Skarb Państwa do Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. Akcje spółki zostały w 1995 roku rozdysponowane na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 roku o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji (Dz.U. z 1993 r., nr 44, poz. 202 z późn. zm.) w wyniku czego Skarb Państwa objął 25% pakiet akcji Spółki. W wyniku podwyższenia kapitału zakładowego Spółki udział Skarbu Państwa spadł do 14,08%.

Skarb Państwa pozostaje mniejszościowym akcjonariuszem Spółki, i co za tym idzie ma możliwość wykonywania uprawnień właścicielskich wynikających z posiadanego pakietu akcji jedynie w trakcie walnych zgromadzeń (bez faktycznego wpływu na podejmowane decyzje), jak również nie posiada kompetencji władczych w stosunku do organów spółki oraz w stosunku do właściciela wiodącego pakietu akcji. Ponadto Skarb Państwa jest reprezentowany przez jednego przedstawiciela w Radzie Nadzorczej, w związku z czym nie posiada faktycznych instrumentów pozwalających wpływać na bieżącą działalność podmiotu.

Niemniej jednak, w związku z trudną sytuacją ekonomiczną, w jakiej znajduje się Spółka od 2004 roku, Skarb Państwa uczestniczy obecnie w procedurach podjętych z inicjatywy Zarządu Spółki, zmierzających do pozyskania dofinansowania podmiotu oraz wdrożenia planu restrukturyzacyjnego. Stosowna dokumentacja dotycząca powyższej tematyki jest obecnie przedmiotem analizy Ministerstwa Skarbu Państwa, które pozostaje w tej sprawie w stałym kontakcie z głównym akcjonariuszem jak i Zarządem Spółki.

Reasumując zaznaczam, iż Skarb Państwa w miarę posiadanych możliwości i w granicach posiadanych kompetencji, podejmuje wszelkie działania zmierzające do poprawy obecnej sytuacji w Spółce.

Z poważaniem

Przemysław Morysiak

Warszawa, dnia 20 lipca 2005 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do treści oświadczenia Pana Senatora Józefa Sztorca, złożonego podczas 83 posiedzenia Senatu w dniu 16 czerwca br., pragnę uprzejmie poinformować, że Prokuratura Okręgowa w Tarnowie prowadzi pod sygnaturą III ds. 31/04S śledztwo w sprawie przyjmowania w latach 2002-2003 w Tarnowie przez osobę z Kongregacji Oratorium im. Św. Filipa Neri środków finansowych, pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego oraz podejmowania czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie pochodzenia środków pieniężnych - to jest o przestępstwo z art. 299 § 1 k.k.

Pisemne zawiadomienie o przestępstwie złożył w dniu 8 października 2004 roku Generalny Inspektor Informacji Finansowej. Z treści zawiadomienia wynikało, iż ksiądz Paweł P. - duszpasterz przy Parafii Św. Filipa Neri w Tarnowie, będący pełnomocnikiem do konta bankowego Kongregacji Oratorium im. Św. Filipa Neri, a także Pan Senator, prowadzący działalność gospodarczą w ramach firmy TAREL Spółka z o.o. z siedzibą w Woli Rzędzińskiej i jego dwaj synowie Marcin i Jarosław Sz. mogli swym zachowaniem naruszyć dyspozycje przepisów art. 299 § 1 k.k. oraz 56 § 1 kodeksu karnego skarbowego.

W toku wszczętego w tej sprawie w dniu 29 października 2004 roku śledztwa zgromadzono materiał dowodowy, uzasadniający podejrzenie, że ksiądz Paweł P. przywłaszczył na szkodę Kongregacji Oratorium im. Św. Filipa Neri środki finansowe w łącznej kwocie około 2,5 mln złotych, które pochodziły z wpłat od firmy TAREL Pana Senatora oraz od Marcina i Jarosława Sz., będących udziałowcami Przedsiębiorstwa Usługowego SMOLER w Woli Rzędzińskiej. Wpłaty te miały być przeznaczone na działalność chrytatywno-opiekuńczą, zaś poczynione ustalenia dowodzą, iż ksiądz Paweł P. nie finansował tego rodzaju działalności przy wykorzystaniu tak znacznych środków finansowych. Przedstawiono mu zatem zarzut popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 k.k.

W dniu 12 kwietnia br. Sąd Rejonowy w Tarnowie zastosował wobec niego tymczasowe aresztowanie, uzależniając jego uchylenie od wpłaty poręczenia majątkowego w kwocie 70.000 złotych oraz poręczenia osoby godnej zaufania. Zgodnie z treścią postanowienia sądu w dniu 13 kwietnia br. tymczasowe aresztowanie uchylono i zastosowano wskazane środki zapobiegawcze włącznie z zakazem opuszczana kraju

Celem weryfikacji danych, wynikających z zawiadomienia o przestępstwie, prokurator zwrócił się do właściwego urzędu kontroli skarbowej o przeprowadzenie kontroli prawidłowości dokonania przez firmy TAREL i SMOLER odliczeń darowizn, przekazanych na cele kościelnej działalności charytatywno-opiekuńczej w latach 2002-2003, w tak znacznej wysokości.

Z uwagi na to, że Pan Senator nie wskazał publikacji prasowych, którymi czuje się dotknięty, niesposób ustalić, czy ich źródłem mogły być informacje prokuratury, czy też własne ustalenia dziennikarzy. Rzecznik Prasowy Prokuratury Okręgowej w Tarnowie, działając w oparciu o przepisy rozdziału 7 Regulaminu wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury - Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 roku (Dz.U. Nr 38, poz. 163), przekazywał dziennikarzom skrótowe wiadomości dotyczące okoliczności bezspornie ustalonych w tej poruszającej opinię społeczną sprawie - bez określenia roli Pana Senatora.

Z poważaniem

Karol Napierski

Warszawa, dnia 21 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 5 lipca 2005 r. (znak: BPS/DSK-043-324/05), dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Witolda Gładkowskiego podczas 84. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca br. uprzejmie przekazuję poniższe informacje.

Z uwagi na wysokie koszty zakupu i utrzymania mieszkania w naszym kraju jedynie część społeczeństwa może zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe poprzez nabycie własności lokalu. Znaczna część gospodarstw domowych o niskich i średnich dochodach nie ma obecnie możliwości uzyskania własnego mieszkania. Właśnie w przypadku tych grup ludności zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych bez aktywnej pomocy państwa najczęściej nie jest możliwe. W związku z tym jednym z podstawowych kierunków polityki mieszkaniowej państwa jest obecnie program wspierania społecznego budownictwa czynszowego ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.

Program ten stwarza realne warunki do migracji z pracą ludności z regionów o wysokim poziomie bezrobocia, jak również stanowi skuteczne i aktywne narzędzie gmin dla realizacji lokalnej polityki mieszkaniowej, obejmującej zarówno tworzenie nowych zasobów mieszkaniowych jak i zarządzanie zasobem istniejącym.

Zainteresowanie programem społecznego budownictwa czynszowego od momentu jego stworzenia w 1995 r. wciąż rosło i od 2000 r. obserwuje się nadwyżkę popytu na kredyty zgłaszanego przez inwestorów budownictwa społecznego nad dostępnymi w Funduszu środkami. Ponieważ zapotrzebowanie wielokrotnie przewyższa możliwości finansowania kredytów wyłącznie ze środków dotacji budżetowej, rząd wspólnie z Bankiem Gospodarstwa Krajowego podjął działania zmierzające do pozyskania środków pozabudżetowych z przeznaczeniem na zasilenie KFM. Pożyczki zaciągane na ten cel począwszy od 2001 r. pozwalają zaspokajać popyt na kredyty w znacznie większym stopniu niż tylko przy wykorzystaniu środków budżetowych.

Program społecznego budownictwa funkcjonuje już od pond dziewięciu lat. W tym czasie wybudowano ponad 50 000 mieszkań na wynajem o umiarkowanych czynszach, zaś skredytowano przeszło 60 000. Bank Gospodarstwa Krajowego udzielił ze środków KFM kredytów na ponad 4 mld zł. Od początku funkcjonowania programu dofinansowanie Funduszu z budżetu państwa wyniosło zaś 2,4 mld zł.

Pragnę jednocześnie zapewnić, że Ministerstwo Infrastruktury jest żywo zainteresowane dalszym rozwojem akcji kredytowej ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego. Wymiernym przejawem zaangażowania rządu w funkcjonowanie programu jest pokaźna kwota przekazywana co roku z budżetu państwa na kredytowanie przedsięwzięć inwestycyjno-budowlanych. Zgodnie z programem “Infrastruktura - Klucz do Rozwoju” na zasilenie Krajowego Funduszu Mieszkaniowego w latach 2001 - 2004 przekazywane było 450 mln zł rocznie (w rzeczywistości - po przesunięciach w ramach budżetu - kwota ta była większa). Utrzymanie dotacji na dotychczasowym poziomie jest jednak ograniczone możliwościami budżetu. Zmniejszone zasilenie KFM w 2005 r. nie jest wyrazem woli rządu, aby program ten ograniczać lub wygaszać, lecz wynikiem obiektywnej sytuacji finansów publicznych i konieczności finansowania w ramach ograniczonego budżetu wielu ważnych zobowiązań związanych z mieszkalnictwem, takich jak przejściowy wykup odsetek od starych kredytów spółdzielczych, premie gwarancyjne, czy też program termomodernizacji. Decyzja o ograniczeniu dotacji dla Funduszu w 2005 r. była - w mojej ocenie - nadzwyczajna i mogła zostać podjęta tylko dlatego, iż przejściowe zmniejszenie zasilenia KFM nie jest zagrożeniem dla płynności akcji kredytowej w ramach programu.

Oczywiście pozostaje problem finansowania programu społecznego budownictwa czynszowego w perspektywie średnio- i długoterminowej. Wobec utrzymującego się wysokiego popytu na środki z Funduszu i jednoczesnej konieczności ograniczania skali wydatków państwa, rozważane jest wprowadzenie alternatywnej metody finansowania budownictwa społecznego. KFM może w miejsce kapitału kredytowego oferować swoim klientom dopłaty do odsetek od kredytów udzielanych inwestorom przez banki komercyjne.

Przepisy prawne przewidują już taką możliwość w przypadku udzielanych z KFM kredytów dla gmin na zbrojenie gruntów pod budownictwo mieszkaniowe. Uruchomienie nowego instrumentu dla TBS-ów i spółdzielni mieszkaniowych zostało już zapisane w strategii rozwoju Banku Gospodarstwa Krajowego.

Resort infrastruktury pragnie jednocześnie zapewnić, iż będzie czynił starania w kierunku odpowiedniego do zapotrzebowania zasilenia KFM z budżetu państwa w 2006 r., zmierzając do zaspokojenia popytu na kredyty w możliwie wysokim stopniu. Wynik tych starań uzależniony jest oczywiście od możliwości budżetu.

Obok dotacji budżetowej dostępne są także - przynajmniej teoretycznie - inne źródła finansowania działalności KFM:

- uruchomienie drugiej części pożyczki z EBI (około 80 mln euro)

- zaciągnięcie nowej pożyczki w międzynarodowej instytucji

- sprzedaż wierzytelności KFM bankom hipotecznym

- emisja obligacji.

Należy jednak zauważyć, że zaciąganie dalszych zobowiązań w celu zasilenia KFM (poprzez zaciąganie pożyczek lub emisję instrumentów dłużnych) doprowadzić może do zachwiania płynności finansowej Funduszu - ze względu na niedopasowanie terminów zapadalności zaciąganych zobowiązań i okresów spłaty kredytów. Nie jest to zatem remedium na niedostateczne zasilenie Funduszu przez państwo. Dlatego też jeszcze raz pragnę podkreślić, iż poczynione zostaną wszelkie kroki w kierunku przywrócenia dotacji budżetowej w odpowiedniej wielkości.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 21 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na przekazane przy piśmie BPS/DSK-043-331/05 oświadczenie Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Adama Bieli w sprawie prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. przez Bank Gospodarki Żywnościowej Oddział w Bielsku Białej na szkodę Urszuli i Mariana małż. H. uprzejmie przedstawiam swoje stanowisko w tej sprawie.

W dniu 31 marca 2005 r. do Prokuratury Rejonowej w Bielsku-Białej wpłynęło doniesienie Urszuli i Mariana małż. H. o popełnieniu przestępstwa na ich szkodę przez Oddział Banku Gospodarki Żywnościowej w Bielsku-Białej, polegającego na doprowadzeniu zawiadamiających do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez odmowę dalszego kredytowania pawilonu handlowo-usługowego.

Postanowieniem z dnia 2 czerwca 2005 r. Prokurator Rejonowy w Bielsku-Białej odmówił wszczęcia śledztwa w tej sprawie (sygn. akt 2 Ds. 73/05/BDrz.).

W uzasadnieniu postanowienia prokurator podniósł, że dla bytu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. konieczne jest wypełnienie znamienia doprowadzenia innej osoby - w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu, co zdaniem prokuratora nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie.

Małżonkowie H. zwrócili się do banku o dofinansowanie inwestycji ponad przewidywany we wstępnej części koszt realizacji, co skutkowało wdrożeniem ponownie procedury badania zdolności kredytowej. Bank zachowuje bowiem prawo do arbitralnego decydowania o dalszym kredytowaniu, bądź jego odmowie.

Konkludując, prokurator stwierdził, że okoliczność, iż przyznane środki kredytowe nie wystarczyły na zrealizowanie inwestycji, bowiem jej zakres uległ zmianie w trakcie realizacji, nie może być rozpatrywana jako doprowadzenie kredytobiorcy do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem. Kwestia partycypowania banku w rosnących kosztach inwestycji pozostaje w świetle przepisu art. 69 ust. 1 i art. 70 ust. 1 ustawy Prawo bankowe z dnia 28.08.1997 r. w sferze decyzji banku, który uzależnia to od zdolności kredytowej podmiotu ubiegającego się o przyznanie środków pieniężnych.

Powyższe postanowienie jest nieprawomocne, bowiem pokrzywdzeni złożyli w ustawowym terminie zażalenie. W chwili obecnej zażalenie jest przedmiotem rozpoznania w trybie instancyjnym przez Prokuratora Okręgowego w Bielsku-Białej.

Ewentualne zbadanie sprawy przez Prokuratora Apelacyjnego w Katowicach w trybie nadzoru służbowego będzie możliwe dopiero po zakończeniu postępowania instancyjnego i w przypadku uprawomocnienia się niekorzystnej dla pokrzywdzonych decyzji.

Z poważaniem

Z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, 22 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 21 czerwca 2005 r. (sygn. BPS/DSK-043-289/05) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Władysława Bułki złożone podczas 83. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 czerwca 2005 r. dotyczące utworzenia gminy Rybarzowice w woj. śląskim, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Zgodnie z wymogami zawartymi w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz terminami przyjętymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 sierpnia 2001 r. w sprawie trybu postępowania przy składaniu wniosków dotyczących tworzenia, łączenia, dzielenia, znoszenia i ustalania granic gmin, nadawania gminie lub miejscowości statusu miasta, ustalania i zmiany nazw gmin i siedzib ich władz oraz dokumentów wymaganych w tych sprawach (Dz.U. Nr 86, poz. 943 z późn. zm.), Rada Ministrów ma obowiązek do dnia 31 lipca 2005 r. rozpatrzyć wszystkie wnioski dotyczące zmian w podziale terytorialnym kramu, przedłożone przez rady gmin.

Obecnie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji prowadzona jest ich analiza, w pierwszej kolejności pod kątem formalnej poprawności, a następnie merytorycznej zasadności postulowanych zmian. Dotyczy to także dokumentacji związanej z wnioskiem o utworzenie gminy Rybarzowice z części obszaru gminy Buczkowice.

Jednocześnie pragnę zauważyć, że od kilku lat podejmowane są działania mające na celu stabilizację struktur administracyjnych państwa, w szczególności na poziomie gminnym. Uwzględniają one okoliczność, że im gmina większa i silniejsza ekonomicznie, tym zadania publiczne służą zaspokojeniu potrzeb mieszkańców są wykonywane przez nią na wyższym poziomie. Wyrazem powyższego poglądu były przepisy ustawowe mówiące, iż do dnia 31 grudnia 2005 r. nie dokonuje się podziału gmin w celu utworzenia nowych gmin, a także preferencje i zachęty ekonomiczne dla gmin pragnących połączyć się.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 25.07.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka, pismo znak: BS/DSK043-313/05 w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Witolda Gładkowskiego podczas 84. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 roku w sprawie uregulowań prawnych dotyczących cywilnych ofiar wojny, uprzejmie informuję:

W dyskusji, która toczyła się wokół projektu uchylenia ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o świadczeniu dla cywilnych ofiar wojny, przedstawiciel resortu polityki społecznej - zarówno w Sejmie, jak i w Senacie Rzeczypospolitej Polskiej - istotnie podkreślał potrzebę rozwiązania kwestii cywilnych ofiar wojny. Na posiedzeniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia Senatu RP w dniu 1 grudnia 2004 roku nie zobowiązał się jednak do wykonania tego zadania - jak sugeruje senator Witold Gładkowski w swoim oświadczeniu - w I kwartale 2005 roku. Natomiast niewątpliwie wskazał potrzebę pilnego kompleksowego rozwiązania problemu cywilnych ofiar wojny, zatem również:

- osób małoletnich,

- osób wysiedlonych,

- osób przymusowo zatrudnianych w miejscu zamieszkania,

a także - jak podkreślałam w udzielonej Panu Marszałkowi odpowiedzi na poprzednie zapytanie senatora Witolda Gładkowskiego w tej samej sprawie (pismo znak: DSS-III-070018-KN/05) - wielu innych osób, na których przeżycia wojny pozostawiły trwałe ślady zarówno w sensie fizycznego uszczerbku na zdrowiu, jak również nieodwracalnych ran psychicznych. Wybór i uprzywilejowanie jednej grupy osób dotkniętych dramatem wojny oznaczałby nic innego jak swoiste wartościowanie cierpienia, a do tego żaden człowiek - szczególnie 65 lat po wybuchu II wojny światowej - nie jest moralnie uprawniony.

Ponadto podkreślić pragnę, że Pan Cezary Miżejewski, Sekretarz Stanu w Ministerstwie Polityki Społecznej - w swoich wypowiedziach na etapie prac sejmowych, jak również w wystąpieniu podczas wspomnianego wyżej posiedzenia senackiej Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia - apelował o włączenie się różnych ugrupowań politycznych i środowisk społecznych do dyskusji na ten temat.

Tymczasem sprawy cywilnych ofiar wojny w roku 2005 stały się przedmiotem prac sejmowych przy okazji pracy nad senackim projektem ustawy o świadczeniu dla małoletnich ofiar wojny (druk 1670), nad poselskim projektem zmiany ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (druk 3665) oraz nad senackim projektem zmiany ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (druk 4056), ale podobnie jak poprzednio - w przypadku cywilnych ofiar wojny - projekty te zakładają uprzywilejowanie poszczególnych grup osób poszkodowanych w okresie wojny, natomiast nie rozwiązują kwestii zadośćuczynienia wszystkim cywilnym ofiarom wojny. Rada Ministrów konsekwentnie nie oceniała pozytywnie żadnego z tych projektów.

W świetle powyższego pragnę raz jeszcze podkreślić, że resort nie kwestionuje potrzeb rozwiązania problemu cywilnych ofiar wojny, natomiast opowiada się za potrzebą kompleksowego, równego traktowania wszystkich osób, które dotknięte zostały dramatem wojny. Możliwe, że w takim rozwiązaniem mogłaby być propozycja zbudowania systemu pomocy szeroko definiowanym ofiarom wojny poprzez system socjalnego wsparcia dla tej grupy obywateli.

Wydaje się jednak, że z uwagi na koniec kadencji Parlamentu, jak również na znaczne skutki finansowe tych ewentualnych rozwiązań, problem ten winien zostać podjęty przez nowy rząd wyłoniony już po wrześniowych wyborach parlamentarnych.

Z poważaniem

MINISTER

z up. Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 25.07.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do skierowanych przez Pana Marszałka oświadczeń Pani Senator Marii Berny i Pana Senatora Mariana Lewickiego, dotyczących Cukrowni “Małoszyn” S.A. z siedzibą w Malczycach informuję co następuje:

Cukrownia “Małoszyn” S.A. należy do Grupy Śląskiej Spółki Cukrowej S.A. Skarb Państwa nie posiada udziału w kapitale zakładowym Śląskiej Spółki Cukrowej S.A., zaś udział Skarbu Państwa w kapitale zakładowym cukrowni “Małoszyn” stanowi około 2% i zmniejsza się z uwagi na fakt, iż akcje wydawane są uprawnionym pracownikom.

Odnośnie ustaleń zawartych w Umowie sprzedaży akcji “Śląskiej Spółki Cukrowej” S.A., pomiędzy Skarbem Państwa a Saint Louis Sucre International S.A.S. informuję, że w powyższej Umowie określono konieczność restrukturyzacji Cukrowni wchodzących w skład ŚSC S.A. Zgodnie z założeniami, po restrukturyzacji całość produkcji realizowana będzie w 8 Cukrowniach. Umowa nie wskazywała z nazwy Cukrowni, w których produkcja cukru zostanie wygaszona.

Ponadto zapisy powyżej cytowanej Umowy stanowią, że zobowiązania inwestycyjne realizowane będą w terminie 5 lat od Dnia Zamknięcia Transakcji tj. od dnia 8 kwietnia 2003 roku. Aktualnie Skarb Państwa monitoruje ich realizację, natomiast ostateczne rozliczenie zobowiązań nastąpi w 2008 r.

Zarząd Grupy Śląskiej Spółki Cukrowej S.A. decyzję o wstrzymaniu produkcji cukru w Cukrowni “Małoszyn” S.A. uzasadnia w sposób następujący:

• Grupa ŚSC S.A. nie jest konkurencyjna zarówno na rynku krajowym jak i międzynarodowym, niezbędne są działania restrukturyzacyjne,

• analizy cukrowni należących do ŚSC S.A., pod kątem ich konkurencyjności i jej wyniki zadecydowały o podjęciu decyzji o zaprzestaniu produkcji cukru w cukrowni Małoszyn,

• Podejmując decyzję uwzględniono następujące aspekty:

- najniższa jakość w całej Grupie ŚSC, w przypadku eksportu dochodziło do wielu obniżek cen spowodowanych reklamacjami,

- najwyższe w Grupie ŚSC zużycie energii (490 kWh/t buraków),

- Cukrownia Małoszyn nie ma ważnej zgody na odprowadzanie ścieków,

- oficjalna wydajność Małoszyna to 3.800 ton dziennie, rzeczywista jedynie 3.200 ton.

Jednocześnie Zarząd Grupy ŚSC S.A. informuje, iż aby przywrócić Spółce zdolność do osiągnięcia średniego poziomu grupy, należałoby zainwestować około 45 mln zł (11 mln EURO).

Ponadto Zarząd ŚSC S.A. wyjaśnia, iż o swoich zamierzeniach poinformował Zarząd Cukrowni, załogę i plantatorów buraków. Plantatorów w dalszym ciągu obowiązuje umowa dostaw buraków na rok 2005. W dniu 24 czerwca br. podpisano z załogą dodatkowe porozumienie, które przyznaje odprawy w przypadku rozwiązania umów o pracę lub dobrowolnego odejścia z zakładu. Dodatkowe odszkodowanie jest niezależne od 13 miesięcznych wynagrodzeń należnych wg pakietu socjalnego. Kilkunastu pracowników będzie zatrudnionych przez inne Cukrownie.

Dodatkowym aspektem w przedmiotowej kwestii jest reforma regulacji europejskiego rynku cukru. Projekt aktualnych założeń reformy sektora cukru w Unii Europejskiej, który Komisja Europejska przyjęła w dniu 22 czerwca 2005 r. przewiduje:

- obniżkę gwarantowanych cen cukru o 39%, w ciągu dwóch lat, poczynając od 2007 r.,

- obniżkę cen buraków cukrowych o 42,6%,

- globalne zmniejszenie produkcji cukru bez podania danych liczbowych.

Wprowadzenie nowych regulacji stwarza wiele zagrożeń dla sektora cukru w Polsce. W zaistniałej sytuacji makroekonomicznej głęboka restrukturyzacja całego sektor cukru jest nieuniknionym procesem, stwarzającym szansę budowy pozycji konkurencyjnej podmiotów należących do sektora, niezbędnej wobec zaistniałych nowych zagrożeń.

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. SEKRETARZ STANU

Stanisław Speczik

Warszawa, dnia 25 lipca 2005 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Józefa Sztorca złożone w dniu 16 czerwca 2005 r. podczas 83 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie funkcjonowania kolei, odnosząc się do zawartych w nim pytań, uprzejmie wyjaśniam, że oferta przewozowa rozkładu jazdy pociągów przygotowywana jest w oparciu o zgłaszane zapotrzebowanie i deklarowane środki finansowe zainteresowanych urzędów marszałkowskich. Zgodnie, bowiem z przepisem art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym organizowanie i dofinansowywanie regionalnych przewozów pasażerskich wykonywanych w ramach obowiązku służby publicznej, należy do zadań własnych samorządu województwa.

Szczegółowe zasady organizowania regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich, z wyłączeniem przewozów kwalifikowanych, stosownie do przepisu art. 40 ust. 7 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, określone zostały w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie organizowania regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich.

Stosownie do przepisów ww. rozporządzenia przy ustalaniu zapotrzebowania na przewozy bierze się pod uwagę w szczególności m.in. potrzebę skomunikowania sąsiadujących ze sobą województw, przewozów wykonywanych różnymi kategoriami pociągów, jak również potrzebę skomunikowania przewozów kolejowych z przewozami wykonywanymi innymi środkami transportu.

Pasażerskie przewozy kwalifikowane realizowane są przez spółkę PKP Intercity na własne ryzyko, na zasadach komercyjnych.

Odnosząc się do poruszonej przez Pana Senatora sprawy braku skomunikowania pomiędzy pociągami na trasie Kraków - Warszawa i Przemyśl - Zielona Góra uprzejmie informuję, iż oferta rozkładu jazdy pociągów 2004/2005 na trasie Tarnów - Kraków Główny - Warszawa Centralna proponuje skomunikowanie pociągów w relacjach Tarnów - Kraków Główny i Kraków Główny - Warszawa Centralna tj.

• Tarnów wyjazd godz. 12.47 - Kraków Główny przyjazd godz. 13.44; Kraków Główny odjazd godz. 14.00 - Warszawa Centralna przyjazd godz. 16.45, czas oczekiwania na przesiadkę 16 min.,

• Tarnów wyjazd godz. 13.46 - Kraków Główny przyjazd godz. 14.55; Kraków Główny odjazd godz. 15.00 - Warszawa Centralna przyjazd godz. 17.50, czas oczekiwania na przesiadkę 5 min., lub Kraków Główny odjazd godz. 16.00 - Warszawa Centralna przyjazd godz. 18.45.,

• Tarnów wyjazd godz. 15.36 - Kraków Główny przyjazd godz. 16.45; Kraków Główny odjazd godz. 17.00 - Warszawa Centralna przyjazd godz. 18.45, czas oczekiwania na przesiadkę 15 min.

Biorąc powyższe pod uwagę uznać należy, iż 5 minutowy czas na skomunikowanie pociągów na stacji Kraków Główny jest bardziej ryzykowny w stosunku do propozycji skomunikowań, dla których czas określono na 15 lub 16 min. Ponadto należy podkreślić, iż pociąg z Przemyśla przyjeżdża po planowym czasie odjazdu pociągu ekspresowego i skomunikowanie zatem wymagałoby opóźnienia odjazdu pociągu ekspresowego, co najmniej 10 do 15 minut.

Mając na uwadze względy pasażerów korzystających z usług Spółki PKP Intercity, średnio około 300 osób, przewoźnik ten, sporadycznie wyraża zgodę na opóźnienie odjazdu pociągów, gdyż każda taka decyzja naraża znaczną liczbę innych pasażerów na opóźnienie. Zgoda w tym zakresie wyrażona przez ww. przewoźnika kolejowego jest jedynie w celu umożliwienia kontynuowania podróży, gdy jest to ostatni pociąg w danej relacji.

Niemniej jednak pragnę poinformować, o uzgodnieniu PKP Przewozy Regionalne ze spółką PKP Intercity, iż pociąg EX “Mickiewicz” zostanie w ramach najbliższej korekty ujęty w “Wykazie Skomunikowań” na stacji Kraków Główny. Przewidywany czas oczekiwania tego pociągu na stacji Kraków Główny, na opóźniony pociąg “Ślązak” zwiększony zostanie z 5 do 10 minut. Umożliwi to skomunikowanie obu pociągów, w przypadku niewielkiego opóźnienia pociągu “Ślązak”.

Odnosząc się do kwestii remontu budynku dworca kolejowego w Tarnowie wyjaśniam, iż prace remontowe na tym obiekcie prowadzone są w miarę istniejących możliwości finansowych właściciela. Do kontynuacji pozostała sprawa remontu elewacji budynku dworcowego. Polskie Koleje Państwowe S.A., pomimo trudnej sytuacji finansowej przewidują wybór wykonawcy na dalszą realizację pozostałego zakresu remontu.

Z poważaniem

Krzysztof Opawski

Warszawa, dnia 2005-07-25

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Wojciecha Saługę podczas 85. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 lipca 2005 r. uprzejmie wyjaśniam, że:

Zgodnie z § 66 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 7 marca 2005 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach (Dz.U. Nr 52, poz. 467) opłatę za wyżywienie dzieci pozbawionych opieki rodzicielskiej, znajdujących się w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych, specjalnych ośrodkach wychowawczych oraz ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych ponoszą ich prawni opiekunowie.

Dzieci i młodzież przyjmuje się do specjalnego ośrodka szkolno-wychowawczego na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego niezależnie od ich sytuacji rodzinnej. Jednakże wychowankowie specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych wymagający opieki całkowitej, którzy zostali umieszczeni w tych ośrodkach na mocy postanowień sądów powinni byli stać się wychowankami placówek opiekuńczo-wychowawczych funkcjonujących w systemie pomocy społecznej (np. domów dziecka), a w razie potrzeby w okresie trwania zajęć szkolnych, przebywać w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych. Stąd w rozporządzeniu z dnia 7 marca 2005 r. nie przewidziano potrzeby funkcjonowania specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych również w czasie ferii letnich. Tymczasem dotychczas nie została uregulowana sytuacja prawna wielu wychowanków pozbawionych częściowo lub całkowicie opieki rodzicielskiej. Jak się okazało placówki opiekuńczo-wychowawcze nie dysponują wolnymi miejscami umożliwiającymi przyjęcie ich na okres ferii letnich lub nie mają odpowiednich warunków i odpowiedniej kadry pedagogicznej (np. brak kadry pedagogicznej do pracy z dziećmi niewidomymi, niesłyszącymi, z upośledzeniem umysłowym). W związku z powyższym Ministerstwo przygotowało projekt rozporządzenia zmieniającego wymienione powyżej rozporządzenie.

W projekcie tym zaproponowano następujące brzmienie § 33 ust. 2:

Ewentualne przyjęcie powyższego zapisu pozwoli organom prowadzącym zapewnić opiekę wychowawczą w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych wychowankom objętym opieką całkowitą również w okresie ferii letnich. Nie zmieni to jednak faktu, że macierzystą placówką dla tych wychowanków powinna być odpowiednia placówka funkcjonująca w systemie pomocy społecznej i zapewniająca im świadczenia, o których mowa w rozporządzeniu z 23 grudnia 2004 r.¹ i 14 lutego 2005 r.²

Nadmieniam, że specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze funkcjonują, przez cały tydzień, również w soboty i niedziele, stosownie do potrzeb.

Warszawa, 2005 -07-26

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 5 lipca 2005 r., Nr BPS/DSK-043-316/05 oświadczeniem złożonym przez Senatora RP Pana Józefa Sztorca podczas 84 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca br. w spawie stosowania art. 200 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.), uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Art. 200 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa zobowiązuje organ podatkowy przed wydaniem decyzji do wyznaczenia stronie siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Obowiązek ten ciąży także na organie odwoławczym. A zatem, zarówno organ odwoławczy jak i organ pierwszej instancji nie mogą uchylić się od obowiązku wyznaczenia stronie siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, poza wyjątkami określonymi w art. 200 § 2 Ordynacji podatkowej.

Ustalając zakres stosowania tego przepisu należy odnieść się do pojęcia “materiału dowodowego”. Pod pojęciem “dowodu” rozumie się środek, który pozwala na przekonanie o istnieniu określonych faktów lub umożliwia weryfikację twierdzeń o tych faktach. Materiał dowodowy stanowi więc źródło informacji o rzeczywistości (stanie faktycznym sprawy). Zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Oznacza to, że w przepisie art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej chodzi nie tylko o materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu podatkowym, ale także o materiał dowodowy zgromadzony w toku czynności sprawdzających (np. protokół z czynności sprawdzających u kontrahenta podatnika) i kontroli podatkowej (np. protokół kontroli). Na takie rozumienie tego przepisu wskazuje również treść art. 181 Ordynacji podatkowej, w którym przykładowo wymienia się rodzaje dowodów w postępowaniu podatkowym.

Podkreślić należy, że podczas zapoznawania z zebranym materiałem dowodowym oraz w terminie 7 dni od tej czynności strona może także przedłożyć dodatkowe dowody.

Natomiast brak wykonania przez organ podatkowy obowiązku wynikającego z art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej i pozbawienie podatnika możliwości czynnego udziału w postępowaniu podatkowym stanowi naruszenie prawa, mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W określonych okolicznościach faktycznych może także stanowić przesłankę wznowienia postępowania, określoną w art. 240 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej.

W praktyce zdarzają się pojedyncze przypadki nieprzestrzegania przez organy podatkowe obowiązku wynikającego z art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej. Dotyczy to w szczególności organów odwoławczych, gdy przed organem odwoławczym nie doszło do zebrania nowego materiału dowodowego, a strona zapoznała się z materiałem dowodowym przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji.

Zwracam jednak uwagę Pana Senatora, iż sądy administracyjne różnie zapatrywały się na zagadnienie stosowania art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej przez organ odwoławczy w sytuacji, gdy nie zebrał on żadnych nowych dowodów w sprawie stanowiącej przedmiot rozstrzygnięcia. Wydaje się, iż kwestię tę ostatecznie rozstrzygnięto w uchwale siedmioosobowego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2005 r., sygn. akt FPS 6/04. Z przedmiotowej uchwały wynika, iż naruszenie przez organ odwoławczy art. 200 § 1, w związku z art. 123 § 1 Ordynacji podatkowej, w którym zdefiniowano zasadę tzw. czynnego udziału strony w postępowaniu, nie zawsze stanowi podstawę do uchylenia decyzji przez sąd administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). NSA zauważył, że w niektórych przypadkach można wykluczyć, iż naruszenie art. 200 § 1 ordynacji podatkowej będzie miało wpływ na wynik sprawy. W ocenie sądu, w każdej sprawie sąd indywidualnie bada, czy naruszenie tego przepisu mogło mieć wpływ na jej wynik. Jeżeli strona nie przedstawi istotnych argumentów, to znaczy, że naruszenie to nie mogło mieć wpływu na wynik sprawy. A zatem, naruszenie przez organ odwoławczy art. 200 Ordynacji podatkowej nie oznacza automatycznie uchylenia decyzji. Musi mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że organ podatkowy zarówno pierwszej jak i drugiej instancji przed wydaniem decyzji jest zobligowany umożliwić stronie zapoznanie się i wypowiedzenie w sprawie całokształtu zebranego w postępowaniu podatkowym materiału dowodowego. Wyjątek od tej zasady stanowią przypadki wymienione w art. 200 § 2 Ordynacji podatkowej. W sytuacji, gdy przed organem odwoławczym nie doszło do zebrania nowego materiału dowodowego, błąd procesowy polegający na niepoinformowaniu przez organ odwoławczy strony o możliwości ponownego wypowiedzenia się w sprawie materiału dowodowego zebranego w postępowaniu przed organem pierwszej instancji, z którym strona zapoznała się przed wydaniem decyzji przez ten organ, zwykle nie będzie miał wpływu na wynik sprawy

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, 2005-07-26

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Kazimierza Jaworskiego - Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, przekazanego przy piśmie z dnia 21 czerwca 2005 roku, znak BPS/DSK-043-299/05, dotyczącego Pracowni Hemodynamiki Szpitala Wojewódzkiego w Przemyślu i w ślad za pismem MZ-OZP-070-2498-3/EW/05 z dnia 12 lipca 2005 roku uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.

Pracownia Hemodynamiki przy Wojewódzkim Szpitalu w Przemyślu została uruchomiona w 2004 roku. Od lutego 2005 br. pełni 24 - godzinny dyżur hemodynamiczny. W województwie podkarpackim funkcjonuje ponadto pracownia w Rzeszowie. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Podkarpacki Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia pacjenci zakwalifikowani do planowych koronografii oczekują na zabieg zarówno w Rzeszowie (267 pacjentów), jak i w Przemyślu (317 pacjentów). Przeprowadzona w Przemyślu kontrola wykazała, że dokonywano tam nieprawidłowej kwalifikacji jako OZW (ostry zespół wieńcowy) chorych ze schorzeniami do zaopatrzenia w trybie planowym. Podstawą podziału środków między dwie podkarpackie pracownie jest liczba wykonywanych w pracowni procedur, co jest zgodne z zasadą finansowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia potrzeb zdrowotnych obywateli, a nie potencjału świadczeniodawców. Przemyski szpital uzyskał w okresie od lutego do maja br. wzrost finansowania kardiologii (w ramach której funkcjonuje również pracownia hemodynamiczna) o 60% w porównaniu do tego samego okresu 2004 roku - z kwoty 1.300 tys. złotych do poziomu 2.071 tys. złotych. Kolejny aneks zwiększający finansowanie procedur z zakresu kardiologii interwencyjnej jest w przygotowaniu.

Podkarpacki Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia informuje, iż zwiększy nakłady w III kwartale br. na ww. świadczenia o kwotę 1.020 tys. złotych. Kwota ta nie zostanie rozdzielona po połowie na obie pracownie, bowiem jako kryterium alokacji środków uznawana jest ilość wykonanych dotychczas (w 2005 roku) procedur z zakresu angiografii i angioplastyki.

Jednocześnie w kwestiach, dotyczących oczekiwania pacjentów na wykonanie procedury kardiologicznej, informuję, iż zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.) świadczenia opieki zdrowotnej w szpitalach i świadczenia specjalistyczne w ambulatoryjnej opiece zdrowotnej są udzielane według kolejności zgłoszeń w dniach i godzinach ich udzielania przez świadczeniodawcę, który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Należy dodać, iż w stanach nagłych świadczenia opieki zdrowotnej są udzielane świadczeniobiorcy niezwłocznie.

Podkarpacki Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia poinformował, iż kolejki oczekujących są analizowane na bieżąco i szpital nie odnotował zgonów pacjentów oczekujących na udzielenie świadczeń z zakresu procedur hemodynamicznych.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, dnia 27 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez senatora Mieczysława Mietłę podczas 84. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 2005 r., znak: BPS/DSK-043-327/05, w sprawie budowy stacji paliw na działkach nr ew. 234 i 235/3 przy ul. Proszowskiej w Bochni oraz budowy wjazdu do w/w stacji z drogi publicznej, niniejszym uprzejmie przedstawiam stanowisko w przedmiotowej sprawie.

I. Sprawa pozwolenia na budowę ww. stacji paliw.

Starosta Bocheński decyzją z dnia 04.10.2001 r., znak: AB.7351/I/73/2001 zatwierdził projekt budowlany oraz udzielił Państwu Agacie i Henrykowi K. pozwolenia na budowę w/w stacji paliw wraz z zapleczem na działkach nr 234 i 235/3 przy ulic Proszowskiej w Bochni.

Prawidłowość w/w decyzji była badana w trybie postępowania nadzwyczajnego przez Wojewodę Małopolskiego oraz Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21.07.2004 r., sygn. akt 7/IVSA4668/03 oddalił skargę Państwa Wiesławy i Krzysztofa K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 15.10.2003 r., znak: OR/OA/ORZ/ANG/4412/766-2/01/03, utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia 18.06.2003 r. znak: RR.V.WM/.7119/3/03, odmawiającą stwierdzenia nieważności w/w decyzji Starosty Bocheńskiego.

W związku z wniesieniem sprzeciwu przez Prokuratora Okręgowego w Krakowie, Starosta Bocheński postanowieniem z dnia 06.04.2005 r., znak: AB.7351/70/2005 wznowił postępowanie administracyjne w sprawie zakończonej własną decyzją (z dnia 04.10.2001 r., znak: AB.7351/I/73/2001). W sprawie tej nie zapadło jeszcze rozstrzygnięcie.

Z powyższego wynika, iż ani organy administracji publicznej ani sąd nie stwierdziły nieprawidłowości dotyczących w/w decyzji Starosty Bocheńskiego (z dnia 04.10.2001 r. znak: AB.7351/I/73/2001) udzielającej pozwolenia na budowę przedmiotowej stacji paliw, a które skutkowałyby koniecznością stwierdzenia jej nieważności.

II. Sprawa pozwolenia na użytkowanie ww. stacji paliw.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Bochni decyzją z dnia 03.12.2003 r., znak: PINB-5025-31/03, udzielił Państwu Agacie i Henrykowi K. pozwolenia na użytkowanie stacji paliw płynnych z zapleczem, myjni samochodowej, stanowiska tankowania LPG, wewnętrznego układu komunikacji na działkach nr 234 oraz 235/3 oraz przyłączy do planowanej inwestycji: wody na działkach nr 227, 229 i 235/3, kanalizacji sanitarnej na działkach nr 235/3 i 234, wraz ze szczelnym zbiornikiem na ścieki sanitarne, kanalizacji opadowej na działkach nr 229, 234 i 235/3, gazu n działce nr 235/3 i wewnętrznej instalacji gazowej przy ulicy Proszowskiej w Bochni oraz wyznaczył termin wykonania robót budowlanych polegających na ułożeniu nawierzchni bitumicznej wewnętrznego układu komunikacji i parkingów do dnia 31.12.2003 r.

Na skutek sprzeciwu wniesionego przez Prokuratora Okręgowego w Krakowie od w/w decyzji, Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wszczął z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji PINB w Bochni, które zakończyło się decyzją (z dnia 20.04.2005 r., znak: WIK.AKAN.5101-16-04) stwierdzającą nieważność w/w decyzji PINB w Bochni (z dnia 03.12.2003 r., znak: PINB-5025-31/03). Organ wojewódzki stwierdził, iż PINB: “decyzją z dnia 03.12.2003 r., znak: PINB-5025-31/03, naruszył dyspozycję art. 9 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane”. Zgodnie z treścią art. 129 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20.09.2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie: “nawierzchnie wysepek, chodników, podjazdów stacji paliw powinny być równe, wykonane z materiałów niepalnych, szczelne i zmywalne, ze spadkiem do kratek ściekowych kanalizacji deszczowo-przemysłowej”. Stąd PINB udzielając - w/w decyzją - zgody na użytkowanie stacji paliw (wykonanej z odstępstwem od warunków technicznych - brak szczelnej, zmywalnej nawierzchni) w sytuacji, gdy inwestor nie posiadał zgody ministra na w/w odstępstwo - zdaniem organu wojewódzkiego - rażąco naruszył przepis art. 9 ust. 2 i 3 ustawy - Prawo budowlane.

Od powyższej decyzji Małopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego - Pan Henryk K. złożył odwołanie do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Jednak akta przedmiotowej sprawy nie zostały przekazane do GUNB. Znajdują się obecnie w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Krakowie, gdzie zostały przekazane na skutek złożenia przez Prokuratora Okręgowego w Krakowie skargi na bezczynność Małopolskiego WINB.

W związku z powyższym, do czasu przekazania akt przedmiotowej sprawy wraz z odwołaniem pana Henryka K. do Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego przez organ wojewódzki - stosownie do dyspozycji art. 36 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego - omawiana sprawa pozostaje bez biegu.

III. Sprawa pozwolenia na budowę wjazdu do ww. stacji paliw.

Wojewoda Małopolski (decyzją z dnia 10.01.2003 r. nr 3/03) udzielił Państwu Agacie i Henrykowi K. pozwolenia na budowę wjazdu publicznego z drogi wojewódzkiej nr 965 relacji Bochnia-Limanowa do działek nr 234 i 235/3, położonych w Bochni przy ulicy Proszowskiej w części obejmującej pas drogowy.

Na skutek uchylenia przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Tarnowie (w dniu 14.01.2003 r.) decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego przedmiotowej inwestycji, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (decyzją z dnia 20.02.2003 r., znak: OR/ORZ/JGO/4410/766/01/03) uchylił w/w decyzję Wojewody Małopolskiego (z dnia 10.01.2003 r.) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W związku z wnioskiem inwestora, postępowanie toczące się przed organem wojewódzkim w w/w sprawie zostało zawieszone do czasu przedłożenia przez inwestora ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Postanowienie w w/w kwestii jest prawomocne.

Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Krakowie decyzją z dnia 30.12.2004 r., znak: WBTd.5030-30/04, nakazał inwestorowi - Państwu Agacie i Henrykowi K. rozbiórkę dobudowy wjazdu z drogi wojewódzkiej Nr 965 relacji Zielona - Bochnia - Limanowa - ul. Proszkowska w km 15+142 (strona lewa) na wysokości stacji benzynowej w miejscowości Bochnia (w granicy pasa drogowego).

Decyzją wydaną z upoważnienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 22.02.2005 r., znak: IR/ORZ/JGO/710/286/04/05 utrzymano w mocy decyzję Małopolskiego WINB (z dnia 30.12.2004 r.).

Po wniesieniu przez Państwo Agatę i Henryka K. skargi na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (z dnia 22.02.2005 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - sprawa zawisła przed tym Sądem i w obecnym stanie prawnym nie ma podstaw prawnych do podejmowania działań w tej sprawie przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Ponadto odnosząc się do podnoszonych w ww. oświadczeniu uwag wyjaśniam, iż kwestie prawnokarnej oceny działań, podejmowanych przez uczestników procesu budowlanego, jak i kwestie dotyczące stosowanych środków zabezpieczających, jak np. tymczasowe aresztowanie, należą do wyłącznej kompetencji organów ścigania.

Dodatkowo należy odróżnić postępowanie dotyczące spraw związanych z lokalizacją planowanych inwestycji - należące do wyłącznej kompetencji organów samorządu terytorialnego tj. wójtów, burmistrzów, prezydentów miast, od postępowań toczących się na podstawie przepisów ustawy - Prawo budowlane - prowadzonych przez organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego - tj. starostów, wojewodów, powiatowych i wojewódzkich inspektorów nadzoru budowlanego oraz Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Organy nadzoru budowlanego i administracji architektoniczno-budowlanej podejmują decyzje administracyjne wyłącznie na podstawie przepisów prawa. Ich decyzje nie mają charakteru uznaniowego, a rozstrzygnięcia nie zależą od posiadania bądź nie, przez inwestora, poparcia określonej liczby osób lub znaczenia, jakie ma planowana inwestycja dla lokalnego środowiska. Organ ma obowiązek udzielić pozwolenia na budowę lub na użytkowanie każdej osobie spełniającej wymagania określone w ustawie - Prawo budowlane i innych przepisach, także ma obowiązek odmówić udzielenia takiego pozwolenia osobie, która tych wymagań nie spełnia. Inne względy nie mogą być brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji przez organy nadzoru budowlanego i administracji architektoniczno-budowlanej. Stanowiłoby to bowiem naruszenie przepisów ustawy - Prawo budowlane.

Niemniej należy dodać, iż stwierdzenie nieważności decyzji nie ma charakteru kary i nie musi być spowodowane okolicznościami, za które ponosi odpowiedzialność strona postępowania, w tym przypadku - inwestor.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 27 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 5 lipca 2005 r. znak BPS/DSK-043-318/05, w związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Jurgiela w sprawie wypłaty pięćdziesięcioprocentowej zaliczki na poczet dopłat bezpośrednich uprzejmie wyjaśniam i informuję, co następuje.

Wszystkie złożone wnioski w 2005 roku podlegają szczegółowej weryfikacji - dane z wniosku są porównywane z bazami danych Zintegrowanego Systemu Zarządzania i Kontroli. W przypadku stwierdzenia niezgodności we wniosku, wnioskodawca będzie proszony o ich wyjaśnienie. Ponadto przewidziana jest kontrola na miejscu w gospodarstwach losowo wybranych wnioskodawców. W tym roku około 95 tys. gospodarstw zostanie poddanych kontroli na miejscu. W każdym przypadku, kiedy z powodu stwierdzenia niezgodności między informacjami podanymi we wniosku o przyznanie płatności, które nie zostały wyjaśnione przez wnioskodawcę, a stwierdzonym w kontroli administracyjnej i kontroli na miejscu, (jeśli taka kontrola była przeprowadzona) stanem faktycznym, na wnioskodawcę zostaną nałożone określone sankcje. Po przeprowadzeniu wszystkich kontroli wnioskodawca otrzyma decyzję w sprawie przyznania płatności, a na jego konto bankowe będzie dokonana płatność. Termin realizacji płatności bezpośrednich do gruntów rolnych to okres między 1 grudnia 2005 r. a 30 czerwca 2006 r. (termin ujednolicony przez Komisję Europejską dla wszystkich krajów UE).

Wypłacenie opłat bezpośrednich w formie przyśpieszonej zaliczki wymagałoby wydania przez Kierownika Biura Powiatowego dwóch decyzji o przyznaniu płatności bezpośrednich. Decyzje takie dostarczane są rolnikom przez pocztę za zwrotnym poświadczeniem odbioru. Koszt tego typu przesyłki wynosi w chwili obecnej 5,8 zł. Wydawanie oprócz decyzji o przyznaniu płatności również decyzji o przyznaniu zaliczki spowodowałoby dwukrotne zwiększenie kosztów tego typu odwołań, co zwiększyłoby koszty administracyjne Agencji. Informuję ponadto, że wypłata dopłat bezpośrednich w dwóch ratach wiązałaby się z rozbudową Zintegrowanego Systemu Zarządzania Kontroli o nowy moduł. Na tego typu przedsięwzięcia nie zostały przewidziane środki w budżecie Agencji.

Proszę również pamiętać, że z powodu trudnych warunków atmosferycznych panujących wiosną w Polsce, został przedłużony okres składania wniosków o przyznanie dopłat bezpośrednich. To z kolei spowodowało skrócenie okresu przygotowywania do typowania wniosków, do kontroli na miejscu. Ze swej istoty jest to proces skomplikowany i długotrwały. Wymaga wielokrotnego przetwarzania danych. Działania takie podlegają ścisłym procedurom i zapobiegają nierzetelnemu wydatkowaniu środków publicznych.

Jak już wspominałem przeprowadzenie tego rodzaju kontroli ma krytyczne znaczenie w procesie przyznawania dopłat bezpośrednich. Te działania są czasochłonne, a dopiero wyniki kontroli stanowią podstawę do wydawania decyzji o przyznaniu płatności. Tak więc przed zakończeniem kontroli wniosków (administracyjnych i na miejscu), oraz przed opracowaniem ich wyników, Agencja Płatnicza nie ma podstaw do wydania decyzji o przyznaniu dopłat bezpośrednich.

Na zakończenie pragnę dodać, że stwierdzone uchybienie w stosowaniu procedur przez Agencję Płatniczą skutkuje karami finansowymi, nakładanymi na Państwo Członkowskie przez służby Administracyjne Komisji Europejskiej (zablokowanie refundacji poniesionych wydatków).

Mając na względzie opisane wyżej okoliczności należy stwierdzić, że nie ma możliwości uruchomienia wypłat zaliczek na poczet dopłat bezpośrednich.

Proces dokonywania przelewów płatności bezpośrednich rozpocznie się 1 grudnia 2005 roku (maksymalna wydajność systemu finansowego ARiMR wynosi 50 tys. przelewów dziennie). Musi być to jednak długotrwały proces z racji tej, że do ARiMR za 2005 rok spłynęło 1 487 405 wniosków o płatności bezpośrednie, o 6,2% więcej niż w ubiegłorocznej kampanii.

Z wyrazami szacunku

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 2005-07-28

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 19 lipca 2005 r. oświadczeniem Pana Senatora Witolda Gładkowskiego, złożonym podczas 85. posiedzenia Senatu RP w dniu 15 lipca 2005 r., uprzejmie informuję.

W chwili obecnej Rząd nie planuje podjęcia prac mających na celu przywrócenie zlikwidowanych ulg mieszkaniowych. Należy bowiem zauważyć, iż na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, likwidacji tzw. dużej ulgi budowlanej polegającej na możliwości odliczania od dochodu (odpowiednio podatku) części wydatków poniesionych na własne potrzeby mieszkaniowe, towarzyszyło nie tylko zachowanie praw nabytych na zasadach określonych w art. 3 i 4 ustawy z dnia 21 listopada 2001 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. nr 134, poz. 1509, z późn. zm.), ale także wprowadzenie nowego odliczenia. I tak, z dniem 1 stycznia 2002 r. - w związku z dodaniem art. 26b w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) - podatnicy mogą od podstawy opodatkowania odliczać faktycznie poniesione w roku podatkowym wydatki na spłatę odsetek od kredytu (pożyczki) udzielonego na sfinansowanie inwestycji mającej na celu zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, związanej z:

1) budową budynku mieszkalnego albo

2) wniesieniem wkładu budowlanego lub mieszkaniowego do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego albo lokalu mieszkalnego w takim budynku, albo

3) zakupem nowo wybudowanego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej, albo

4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku mieszkalnego, jego części lub pomieszczenia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku których powstanie samodzielne mieszkanie spełniające wymagania określone w przepisach prawa budowlanego.

A zatem, na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, państwo nieprzerwanie, tj. od 1992 r. wspiera osoby, które ponoszą wydatki na realizację własnych potrzeb mieszkaniowych.

Jednocześnie pragnę zauważyć, iż co prawda likwidacja ulgi remontowo-modernizacyjnej nastąpiła z dniem 1 stycznia 2004 r., to jednocześnie ustawodawca zagwarantował prawa nabyte na lata 2004-2005. Powyższe wynika z postanowień art. 12 ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 202, poz. 1956, z późn. zm.). W konsekwencji, jeżeli w 2005 r. podatnik poniesie wydatki na własne potrzeby mieszkaniowe, przeznaczone na remont i modernizację - zajmowanego na podstawie tytułu prawnego - budynku lub lokalu mieszkalnego lub dokona wpłaty na wyodrębniony fundusz remontowy spółdzielni mieszkaniowej lub wspólnoty mieszkaniowej, to tego rodzaju wydatki nadal ma prawo odliczyć od podatku. Odliczeń tych podatnik dokonuje w zeznaniu podatkowym za 2005 r., w wysokości i na zasadach określonych w art. 27a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003 r.

Mając powyższe na uwadze uprzejmie informuję, iż na dzień dzisiejszy podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych nadal mogą dokonywać odliczeń od podatku z tytułu poniesienia wydatków remontowo-modernizacyjnych. Odnosząc się natomiast do postulatu dotyczącego przywrócenia w przyszłości zlikwidowanych ulg mieszkaniowych, pragnę zauważyć, iż obecnie Rząd nie planuje wprowadzenia tego rodzaju rozwiązań.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman