Warszawa, dnia 7 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nadzorowane obecnie przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad prace na DK 12 w Głogowie, z uwagi na swój rodzaj i zakres, zakwalifikowane są jako odnowa drogi krajowej i w związku z tym możliwe jest ich sfinansowanie w ramach II Projektu Utrzymania i Rehabilitacji Dróg Krajowych Banku Światowego.

W bieżącym roku w m. Głogów akceptację uzyskała realizacja odcinka dł. 2,3 km na kwotę 4,9 mln zł, w tym m.in.: 46 577 m² robót nawierzchniowych, 8 455 m² chodnika, oraz wymiana 6 050 mb krawężnika. Zakończenie robót przewidywane jest na połowę sierpnia br.

Odcinek od ul. Legnickiej do ul. Wojska Polskiego, dł. ok. 2 km, wymaga działań kompleksowych, przebudowy skrzyżowań, oraz budowę ronda z ul. Wojska Polskiego. Szacowany koszt niezbędnych robót do realizacji całego zadania wynosi 12 mln zł.

Pomimo znacznego wzrostu w ostatnich dwóch latach środków finansowych przeznaczonych na odnowy i utrzymanie istniejącej sieci dróg krajowych, potrzeby modernizacyjne wciąż są większe niż możliwości finansowe budżetu państwa do ich sfinansowania. W ramach środków inwestycyjnych, GDDKiA w pierwszym rzędzie realizuje zadania wymagającej natychmiastowej interwencji, buduje obejścia miejscowości, modernizuje odcinki obciążone ruchem ciężkim. Dlatego, zadanie to oczekuje na możliwość realizacji po zaspokojeniu przez GDDKiA najpilniejszych potrzeb inwestycyjnych.

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 8 lipca 2005 r.

W związku z przekazanym tekstem oświadczenia złożonym przez senatora Adama Bielę na 82 posiedzeniu Senatu RP w dniu 3 czerwca br. w spawie działalności Ochotniczych Hufców - w następstwie dokonanego rozpoznania oraz analizy aktów prawnych dotyczących działania OHP - przedstawiam następujące stanowisko w poruszonych sprawach.

1. Realizacji przez Ochotnicze Hufce Pracy doradztwa zawodowego wśród młodzieży w sposób wykraczający poza ich zadania statutowe

Zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001), Ochotnicze Hufce Pracy są państwową jednostką wyspecjalizowaną w działaniach na rzecz młodzieży, w szczególności młodzieży zagrożonej wykluczeniem społecznym, oraz bezrobotnych do 25 roku życia. Ochotnicze Hufce Pracy wykonują zadania państwa w zakresie zatrudnienia oraz przeciwdziałania marginalizacji i wykluczeniu społecznemu młodzież, a także zadania w zakresie jej kształcenia i wychowania. W zakresie zatrudnienia oraz przeciwdziałania marginalizacji i wykluczeniu społecznemu młodzieży Ochotnicze Hufce Pracy zgodnie z art. 12 ust. 5 pkt 2 cyt. ustawy mają obowiązek prowadzenia poradnictwa zawodowego dla młodzieży oraz mobilnych centrów informacji zawodowej. Minister właściwy do spraw pracy w rozporządzeniu z dnia 30 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowych zadań i organizacji Ochotniczych Hufców Pracy, określił zakres prowadzenia przez OHP usług poradnictwa zawodowego i informacji zawodowej dla młodzieży.

2. Utworzenie Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej (MCIZ).

Sieć Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej OHP powstała na zlecenie b. Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej dokonane pismem Pana Marka Szczepańskiego, Podsekretarza Stanu w MGPiPS z dnia 17.06.2003 r. nr DRP III-077-85/CP/03, po uprzednim zatwierdzeniu przez to Ministerstwo ramowej koncepcji organizacyjno-merytorycznej i planu finansowego tego przedsięwzięcia. Była to jedna z nowych inicjatyw w ramach drugiej edycji Rządowego Programu Aktywizacji Zawodowej Absolwentów "Pierwsza Praca".

W szczegółowej Koncepcji utworzenia ogólnopolskiej sieci Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej w ramach OHP (zaakceptowanej przez b. MGPiPS z dnia 13 listopada 2003 r.) przypisano MCIZ zadanie docierania wszędzie tam, gdzie utrudniony jest dostęp do zasobów i usług poradnictwa zawodowego - m.in. na obszary wiejskie, małych miast i gmin oraz współpracę z regionalnymi i lokalnymi instytucjami związanymi z rynkiem pracy i edukacją. Zgodnie z Koncepcją... MCIZ miały określone trzy główne zadania: prowadzenie zajęć grupowych, udzielanie porad indywidualnych oraz udzielanie informacji zawodowych.

Ministerstwo, powierzając OHP realizację utworzenia Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej jak również prowadzenie konkursu o granty na tworzenie Szkolnych Ośrodków Kariery, uzasadniło również celowość tych dwóch wspierających się inicjatyw: "Mobilne Centra Informacji Zawodowej stanowić będą nową ofertę usług OHP adresowaną szczególnie do młodzieży, która ma utrudniony dostęp do wszechstronnej informacji zawodowej, zdobywania wiedzy o prawach i regułach rządzących rynkiem pracy oraz dobrej orientacji w świecie pracy. Natomiast inicjatywa tworzenia Szkolnych Ośrodków Kariery na terenie szkół, zapewni młodzieży będącej w trakcie nauki możliwość korzystania z pomocy doradczej z wykorzystaniem nowoczesnej technologii informacyjnej przy podejmowaniu racjonalnych decyzji dotyczących planowania kariery edukacyjno-zawodowej, także w przygotowaniu jej do wejścia na rynek pracy".

Ze wstępnej analizy aktów prawnych oraz ww. dokumentów wynika, że działania prowadzone przez OHP nie powinny zakłócać działań prowadzonych przez Szkolne Ośrodki Kariery ani inne instytucje publiczne powołane do prowadzenia poradnictwa zawodowego dla młodzieży. Ochotnicze Hufce Pracy mają współdziałać ze Szkolnymi Ośrodkami Kariery na rzecz prowadzenia poradnictwa zawodowego dla młodzieży, m.in. poprzez wypracowanie i wdrażanie w życie koncepcji tworzenia platformy współpracy OHP-SzOK. Ramowa koncepcja współpracy jak również założenia merytoryczno-finansowe oraz harmonogram zadań w zakresie wsparcia przez Ochotnicze Hufce Pracy działalności szkolnych Ośrodków kariery zostały zaakceptowane przez pana Piotra Kulpę, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Gospodarki i Pracy (pismo z dnia 21.12.2004 r. nr DRP III-79-226/CP/04 oraz pismo z dnia 11.01.2005 r. nr DRP III-079-14/CP/05). Jak wynika z przyjętej koncepcji, celem tego przedsięwzięcia jest stworzenie jednolitego systemu informacji zawodowej i poradnictwa zawodowego dla młodzieży oraz zwiększenie dostępu młodzieży do profesjonalnych usług świadczonych przez doradców zawodowych.

3. Zakup mikrobusów i sprzętu oraz poprawności rozliczeń finansowych w tym względzie.

Zakup ze środków pochodzących z "rezerwy uwłaszczeniowej" 50 samochodów dostawczo-osobowych marki OPEL Vivaro mieścił się w ramach "Koncepcji utworzenia ogólnopolskiej sieci Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej w ramach OHP". 49 samochodów należy do Wojewódzkich Komend OHP do wykorzystania przez 49 Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej (MCIZ), natomiast 1 do Komendy Głównej OHP do wykorzystania przez Centralny Ośrodek Metodyczny Informacji Zawodowej funkcjonujący przy KG OHP.

Zakupione samochody dostawczo-osobowe zostały specjalnie oznakowane logo MCIZ oraz nazwę identyfikującą daną jednostkę OHP. Z uzyskanych w Komendzie Głównej OHP wyjaśnień wynika, że samochody są wykorzystywane zgodnie z przyjętymi założeniami i służą do przewozu sprzętu komputerowego, urządzeń technicznych, narzędzi i zasobów informacji zawodowej niezbędnych w pracy doradcy zawodowego.

W wyniku kontroli przeprowadzonych przez Biuro Kontroli Resortowej Ministerstwa Gospodarki i Pracy nie stwierdzono przypadków wykorzystywania przez OHP środków publicznych na cele wykraczające poza powierzone im zadanie tworzenia sieci Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej.

Poczynione wstępne rozpoznanie przedkontrolne co do poprawności rozliczeń finansowych, odpowiada ustaleniom przedstawionym przez Biuro Kontroli Resortowej Ministerstwa Gospodarki i Pracy po przeprowadzonej w okresie 18-29 kwietnia 2005 r. kontroli problemowej w Komendzie Głównej OHP oraz Komendach Wojewódzkich OHP w Lublinie i Łodzi. Celem kontroli było zbadanie stanu realizacji przez Komendę Główną OHP projektu "Mobilne Centra Informacji Zawodowej", a w szczególności ocena gospodarowania środkami finansowymi przyznanymi na uruchomienie i prowadzenie działalności MCIZ, ich rozliczenie oraz ocena efektywności realizowanego projektu. W protokole z przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że środki finansowe wydatkowane zostały wyłącznie na zadania ujęte w zatwierdzonej Koncepcji ... z uwzględnieniem ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz.U. Nr 19, poz. 177).

4. Kadra doradców zawodowych Ochotniczych Hufców Pracy.

W trakcie prowadzonego postępowania wyjaśniającego ustalono, że OHP zatrudniają w Mobilnych Centrach Informacji Zawodowej 98 doradców zawodowych, którzy mają kwalifikacje z zakresu poradnictwa zawodowego dla młodzieży, zgodnie z warunkami określonymi w art. 94 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001).

Na podstawie wstępnej analizy przedłożonych dokumentów nie stwierdzono uchybień odnośnie poprawności merytoryczno-finansowej wydatków OHP pokrywanych ze środków pochodzących z "rezerwy uwłaszczeniowej" przekazanych, decyzją b. Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 listopada 2003 r., na tworzenie sieci Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej. Stanowisko takie zostało również przedstawione w protokole z kontroli problemowej przeprowadzonej przez Ministerstwo Gospodarki i Pracy w terminie od 18 do 29 kwietnia 2005 r. We wspomnianym protokole stwierdzono, że działaniami Mobilnych Centrów Informacji Zawodowej objęto młodzież uczącą się i poszukującą pracy. W IV kwartale 2004 roku 48 903 osoby uzyskały wsparcia ze strony doradców zawodowych MCIZ. 31 316 osób skorzystało z porad doradców zawodowych w czasie 693 sesji wyjazdowych. Ogółem udzielono 6 173 porady indywidualne. Przeprowadzonych zostało 1 587 grupowych spotkań informacyjnych. Doradcy zawodowi przeprowadzili 258 warsztatów grupowych.

Z wyrazami szacunku

Mirosław Sekuła

Warszawa, 2005-07-11

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- o organizacji rynku eko-paliw ciekłych oraz eko-komponentów do ich produkcji - projekt ustawy przekazany do sejmu w dniu 24 lipca 2002 r. (druk sejmowy nr 760) oraz,

- o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych - projekt był skierowany do sejmu w dniu 3 kwietnia 2003 r. (druk sejmowy nr 1479).

W stanowisku rządu z dnia 16 września 2003 r. między innymi czytamy: "Rząd z zadowoleniem przyjął do wiadomości poselską inicjatywę regulacji rynku biopaliw ciekłych i będzie ją wspierał w toku prac legislacyjnych. W toku dalszych prac powinny być wprowadzone zmiany dostosowujące poselski projekt ustawy do zawartych przez Polskę umów międzynarodowych oraz prawa UE. Poselski projekt ustawy o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych jest niezgodny z prawem Unii Europejskiej (art. 28 TWE) oraz Układem Europejskim (art. 25 ust. 1) w zakresie art. 23 zawierającego propozycję wprowadzenia obowiązku produkcji biokomponentów wyłącznie z surowców rolniczych zebranych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej".

Pismem z dnia 10 grudnia 2003 r. Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej przepisów ustawy z dnia 2 października 2003 r. o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych. Zakres zaskarżenia obejmował niezgodność po pierwsze: art. 12 ust. 1 i 6 oraz art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o biopaliwach z art. 20 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, po wtóre: art. 12 ust. 1 i 6 tej ustawy z art. 31 Konstytucji oraz po trzecie: art. 14 ust. 1 tejże ustawy z art. 54 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 31 oraz z art. 76 Konstytucji.

Po rozpoznaniu ustawy Trybunał Konstytucyjny na rozprawie w dniu 21 kwietnia 2004 r. orzekł, że zaskarżone artykuły ustawy o biokomponentach są niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok ten został ogłoszony w Dzienniku Ustaw RP z dnia 12 maja 2004 r. Nr 109, poz. 1160 i z tym dniem orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego weszło w życie.

Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2004 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że jedynie art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych jest niezgodny z art. 20 i art. 22 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz z art. 31 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, art. 14 ust. 1 zaskarżonej ustawy jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 76 Konstytucji, art. 17 ust. 1 pkt. 3 zaskarżonej ustawy jest niezgodny z art. 20 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Pozostałe artykuły ww. ustawy zachowują nadal moc obowiązującą.

• uchylenie przepisu, że do obrotu bez oznakowania określającego procentową zawartość biokomponentów można wprowadzać wyłącznie paliwa ciekłe (zakwestionowane zostało prawo do nieinformowania nabywców paliw ciekłych o zawartości biokomponentów w sprzedawanym paliwie).

Uprzejmie informuję, że na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 4 stycznia 2005 r. Rząd przyjął założenia "Polityki energetycznej Polski do 2025 roku". Uzgodniono, że Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi we współpracy z Ministrami Gospodarki i Pracy. Środowiska, Infrastruktury oraz ministrem właściwym do spraw nauki, dokona wdrożenia do polskiego porządku prawnego przepisów dyrektywy 2003/30/WE w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych.

W sprawie udziału biopaliw w paliwach ciekłych, uprzejmie informuję, że zgodnie z Dyrektywą 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych, państwa członkowskie ustanawiają krajowe wskaźniki minimalnej zawartości biopaliw i innych paliw odnawialnych w paliwach silnikowych. Określony Dyrektywą 2003/30/WE cel dla krajów członkowskich (wartość odniesienia) do końca 2005 r. wynosi 2% i jest naliczony na podstawie zawartości energii benzyny i oleju napędowego. Pragnę również poinformować, że stosownie do przyjętych ustaleń w dokumencie "Polityka energetyczna Polski do 2025", Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi wystąpiło do Ministerstwa Gospodarki i Pracy, które odpowiada za politykę energetyczną państwa, o przekazanie uzgodnionego z Ministrami Środowiska, Infrastruktury, Finansów krajowego wskaźnika na 2005 r. minimalnej proporcji biopaliw i innych paliw odnawialnych, jaka powinna znaleźć się na rynku paliwowym, stosownie do zaleceń Dyrektywy 2003/30/WE w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych.

Chciałbym jednak podkreślić, że cel określony w Dyrektywie 2003/30/WE jest celem wskaźnikowym i może odbiegać, zwłaszcza w pierwszym okresie wdrażania ww. dyrektywy, od zaleceń Unii Europejskiej. Pkt 20 preambuły do ww. dyrektywy stanowi, iż "optymalna metoda na zwiększenie udziału biopaliw na rynkach krajowych i na rynku Wspólnoty zależy od dostępności zasobów i materiałów surowych, od polityki krajowej i polityki Wspólnoty promującej biopaliwa i od uzgodnień podatkowych, oraz od odpowiedniego zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron".

Realizując zadania wynikające z przyjętej przez Rząd RP w dniu 4 stycznia 2005 r. "Polityki energetycznej Polski do 2025 roku", opracowany został i przyjęty przez Komitet Europejski Rady Ministrów, w dniu 26 kwietnia 2005 r. "Harmonogram wdrażania Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych". Prezes Rady Ministrów zarządzeniem Nr 49 (M.P. Nr 35, poz. 476) powołał Międzyresortowy Zespół, którego zadaniem jest: "dokonanie analizy przepisów dyrektywy 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych i przepisów ustawy z dnia 2 października 2003 r. o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych oraz przygotowanie opinii, czy wdrożenie dyrektywy wymagać będzie przygotowania nowych regulacji prawnych". Dzisiaj trudno przesądzać o wynikach prac Zespołu.

- reguluje zasady kontraktacji i dostawy surowców do produkcji biokomponentów,

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 2005.07.11

Odpowiadając na pismo BPS/DSK-043-295/05 r. z dnia 21.06.2005 r. przekazujące oświadczenie złożone przez Pana Senatora Wiesława Pietrzaka na 83. posiedzeniu Senatu w dniu 16.06.br. w sprawie możliwości dalszego wypłacania stypendiów przez Agencję Nieruchomości Rolnych uprzejmie informuję, że minister właściwy do spraw rozwoju wsi sprawował nadzór nad działalnością Agencji Nieruchomości Rolnej, w zakresie wspierania działań mających na celu udzielanie pomocy byłym pracownikom państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej i członkom ich rodzin w przezwyciężaniu trudnych sytuacji życiowych, w tym pomocy materialnej dla dzieci i młodzieży, jedynie w okresie od 16 lipca 2003 roku do 3 maja 2004 roku. Powyższy nadzór wynikał z przepisów art. 14 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U. Nr 64, poz. 592), natomiast przepisy ustawy z dnia 4 marca 2004 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. Nr 69, poz. 624) uchyliły nadzór ministra właściwego do spraw rozwoju wsi nad ww. działalnością ANR. Równocześnie skreślone zostało z ustawy zadanie Agencji dotyczące działań pomocy materialnej.

Ze względu na zmiany wprowadzone w trakcie roku szkolnego/akademickiego, utrzymano w okresie przejściowym tj. do 30 czerwca 2005 r. funkcjonowanie systemu stypendialnego Agencji Nieruchomości Rolnych. Pozwoliło to na płynne wygaszanie tej pomocy i sukcesywne przechodzenie beneficjentów na ogólne formy pomocy materialnej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 2005 r.

1. Spośród czterech potencjalnych inwestorów dopuszczonych do badania stanu Polmosu Białystok S.A., trzy podmioty: Sobieski Dystrybucja Sp. z o.o., Central European Distribution Corporation (CEDC) oraz Polmos Lublin S.A., złożyły oferty wiążące. Minister Skarbu zwrócił się do inwestorów o poprawienie ofert wiążących do dnia 5.05.2005 r. Po ich analizie, Minister w dniu 11.05.2005 r. podjął decyzję o dopuszczeniu trzech oferentów do trzytygodniowych rokowań równoległych. Przed przyznaniem wyłączności negocjacyjnej inwestorzy zostali poproszeni o poprawienie ofert na zakup akcji Polmosu Białystok do dnia 25.05.2005 r.

Po analizie poprawionych ofert zakupu akcji, Minister Skarbu Państwa przyznał firmie Sobieski Dystrybucja sp. z o.o. wyłączność na prowadzenie negocjacji w sprawie zakupu akcji Polmosu Białystok S.A. w okresie od 30.05.2005 r. do 3.06.2005 r. W dniu 3.06.2005 r. MSP przedłużył potencjalnemu inwestorowi wyłączność negocjacyjną do dnia 8.06.2005 r. W dniu 9.06.2005 r. Minister Skarbu Państwa podjął decyzję o bezskutecznym upływie wyłączności negocjacyjnej udzielonej Sobieski Dystrybucja Sp. z o.o. oraz o rozpoczęciu rozmów z CEDC w okresie 13.06.2005 r. - 17.06.2005 r., bez udzielenia wyłączności. Powodem takiej decyzji Ministra był brak akceptacji MSP dla propozycji cenowej Sobieski Dystrybucja Sp. z o.o. Po analizie poprawionych ofert trzech potencjalnych inwestorów wyłączność negocjacyjna została przyznana firmie CEDC w okresie 22.06.2005 r. - 1.07.2005 r. (wyłączność została przedłużona do dnia 4.07.2005 r.). W okresie wyłączności, po uzyskaniu od potencjalnego inwestora poprawionej oferty cenowej na zakup akcji Spółki, Minister Skarbu Państwa podjął w dniu 24.06.2005 r. decyzję o umożliwieniu CEDC rozpoczęcia rozmów z przedstawicielami załogi Polmosu w sprawie tzw. pakietu socjalnego, a także o umożliwieniu potencjalnemu inwestorowi przeprowadzenia dodatkowego badania stanu Spółki. W dniu 4.07.2005 r. Minister Skarbu Państwa uznał, iż wyłączność negocjacyjna udzielona CEDC upłynęła skutecznie, tzn.: uzgodniono cenę za pakiet akcji Spółki jak również pakiet inwestycyjny oraz uzgodniono i parafowano pod względem technicznym projekt umowy sprzedaży akcji.

- pakiet inwestycyjny,

- stosunek inwestorów do zaproponowanego przez MSP projektu umowy sprzedaży akcji,

W dniu 11.07.2005 r. Minister Skarbu Państwa zawarł z firmą Carey Agri International Poland Sp. z o.o. (spółka zależna od CEDC) umowę zbycia pakietu 61% akcji Polmosu Białystok S.A. Umowa wejdzie w życie po uzyskaniu przez inwestora zgody Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na koncentrację kapitału, a także zezwolenia Komisji Papierów Wartościowych i Giełd na przeniesienie własności akcji poza rynkiem regulowanym.

2. Interesy pracowników Polmosu zostały w procesie prywatyzacji należycie zabezpieczone. Minister Skarbu Państwa umożliwił przedstawicielom załogi oraz potencjalnego inwestora przeprowadzenie rozmów w sprawie pakietu socjalnego. W dniu 4.07.2005 r. strony negocjacji poinformowały o osiągnięciu porozumienia. Zgodnie z przekazanym protokołem uzgodnień, parafowanym przez przedstawicieli inwestora oraz związków zawodowych działających w Polmosie, inwestor zapewni pracownikom Spółki m.in.

- utrzymanie odpisu na ZFŚS na dotychczasowym poziomie.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Jacek Socha

Warszawa, dnia 13 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do tekstu oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Bogusława Litwińca podczas 82 posiedzenia Senatu RP w dniu 3 czerwca 2005 r. otrzymanego przy piśmie nr BPS/DSK-043-270/05 z dnia 8 czerwca br., dotyczącego zbyt małej ilości na naszych drogach znaków oznaczających samochodowe szlaki turystyczne, obiekty położone przy tych szlakach i obiekty turystyczne położone na obszarach miast, w których występują atrakcje turystyczne uprzejmie informuję, iż działania w zakresie m.in. wprowadzania oznakowania pionowego wchodzą w zakres zarządzania ruchem na drogach publicznych, określonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz.U. Nr 177, poz. 1729).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908) ruchem na drogach zarządza: na drogach krajowych - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, na drogach wojewódzkich - marszałek województwa, na drogach powiatowych i gminnych - starosta, na drogach publicznych położonych w miastach na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych - prezydent miasta.

Organizację ruchu, w szczególności zadania techniczne polegające na umieszczaniu i utrzymywaniu znaków drogowych, realizuje na własny koszt zarząd drogi, z wyjątkiem znaków oznaczających szlaki turystyczne i dodatkowych znaków szlaków rowerowych, które są umieszczane i utrzymywane przez zainteresowane organizacje turystyczne, w tym również na wniosek właściwego terytorialnie organu administracji państwowej do spraw kultury (np. "drogowskaz do muzeum") lub właściwego Konserwatora Przyrody (np. "drogowskaz do zabytku przyrody"). Inicjatywa w zakresie umieszczania i utrzymania znaków wskazujących atrakcje turystyczne leży więc w większości po stronie samorządów lokalnych i zainteresowanych organizacji turystycznych, a resort infrastruktury nie ma możliwości formalnych dofinansowania zadań z tym związanych na drogach samorządowych.

Uprzejmie informuję, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad pod koniec ubiegłego roku wystąpiła z inicjatywą opracowania przez Polską Organizację Turystyczną listy najważniejszych atrakcji turystycznych, możliwych do wskazywania na drogach krajowych, w pierwszej kolejności dla planowanego przebiegu autostrad i dróg ekspresowych. GDDKiA uznała POT za Kapitułę organizacji turystycznej, właściwą w sprawie dróg krajowych do opiniowania projektów znaków samochodowych szlaków turystycznych z racji, że jest jednostką administracji rządowej właściwą w sprawach turystyki oraz organizacją o zasięgu ogólnopolskim. Opracowana przez POT lista szczególnych atrakcji turystycznych, będzie podstawą do zatwierdzania w projektach organizacji ruchu na drogach krajowych znaków z grupy E-22a i b. Ustalono, że na liście szczególnych atrakcji turystycznych znajdą się obiekty z listy UNESCO - rezerwaty biosfery i światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego, jak również inne ważne o znaczeniu międzynarodowym i krajowym. Ponadto przyjęto zasadę niewskazywania obiektów znajdujących się w dużych posiadających wiele atrakcji miastach, wskazywanych na istniejącym oznakowaniu drogowskazowym.

Do tej pory nowe oznakowania samochodowych szlaków turystycznych wprowadzono w województwach:

- szlak architektury drewnianej - wdrażanie tego projektu trwało około trzech lat, szlak liczący 1500 km podzielono na kilka tras i oznakowano na nich 237 różnego rodzaju obiektów drewnianych (cały projekt obejmował: ustawienie znaków, tablic informacyjnych w trzech wersjach językowych, wydanie informatora, mapek i płyt CD);

• wielkopolskim - trasa kórnicka (zmiana oznakowania).

Ponadto znaki rozmieszczone są w pojedynczych miejscowościach na terenie kraju np. we Włocławku, w Suwałkach i w Krakowie. Istnieją również miejskie systemy informacji, gdzie wprowadzono kompleksowo takie oznakowania (m.in. w Warszawie i Rabce - Zdroju). Najwięcej nowych znaków wprowadzono w województwie dolnośląskim (ponad 390) i małopolskim (103). W większości są to znaki z grupy E-22. Kompleksowe rozwiązania oznakowania nowymi znakami przewidziane są w 2005 roku w województwach: opolskim i pomorskim, dalszych 250 znaków postawionych zostanie w województwie dolnośląskim. Planuje się również wprowadzić miejski system informacji w Łodzi.

Z upoważnienia

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Ryszard Krystek

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 12 lipca 2005 r.

Rząd Polski prowadzi szereg przedsięwzięć o charakterze legislacyjnym, organizacyjnym oraz technicznym, mających na celu uruchomienie Systemu Informacyjnego Schengen w Polsce. Przedsięwzięcia te są realizacją strategii zawartych w Planie Działania w zakresie wdrażania dorobku prawnego Schengen w Polsce (Poland-Schengen Action Plan) oraz w Programie dla uczestnictwa Rzeczypospolitej Polskiej w realizacji Tytułu IV Konwencji Wykonawczej Schengen (Master Plan SIS II PL).

Ponadto, mając na uwadze znaczenie oraz złożoność realizowanych zadań, Rada Ministrów ustanowiła - rozporządzeniem z dnia 20 grudnia 2004 r. Pełnomocnika Rządu do Spraw Przygotowania Organów Administracji Państwowej do Współpracy z Systemem Informacyjnym Schengen II (SIS II) i Systemem Informacji Wizowej (VIS) (Dz.U. Nr 281, poz. 2788). Zadaniem Pełnomocnika Rządu jest m.in. koordynacja i nadzór nad działaniami wykonywanymi w poszczególnych resortach oraz przedstawianie Radzie Ministrów analiz, ocen i wniosków związanych z realizacją powierzonych mu zadań.

Pełnomocnik Rządu realizuje swoje zadania przy pomocy Zespołu ds. SIS II i VIS, w skład którego wchodzą oddelegowani z Policji i Straży Granicznej eksperci z zakresu informatyki i zarządzania projektami uczestniczący wcześniej w projektach twinningowych poświęconych problematyce Systemu Informacyjnego Schengen. Dążąc do zapewnienia profesjonalizmu pracowników, kierowanie Zespołem powierzono ekspertowi posiadającemu doskonałe przygotowanie merytoryczne i doświadczenie zawodowe w zakresie projektowania złożonych systemów teleinformatycznych, a także zarządzania projektami między innymi zgodnie z metodyką PRINCE 2, stosownie do której wdrożono mechanizmy motywacyjne oraz jakościowe.

Dla zapewnienia realizacji projektu budowy Polskiego Komponentu SIS II w sposób gwarantujący osiągnięcie zamierzonego celu w zakładanym czasie, przy określonych kosztach, wymaganej jakości gwarantującej określony poziom wykonania, planowane jest w lipcu 2005 r. ogłoszenie przetargu na strategicznego doradcę wspierającego między innymi w zakresie realizacji zadań, o których mowa w Rozporządzeniu RM z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie ustanowienia Pełnomocnika Rządu do Spraw Przygotowania Organów Administracji Państwowej do Współpracy z Systemem Informacyjnym Schengen II (SIS II) i Systemem Informacji Wizowej (VIS).

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up. Paweł DAKOWSKI

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 14 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Następnie odbyły się konsultacje społeczne, mające na celu poinformowanie mieszkańców miejscowości leżących wzdłuż planowanego do modernizacji odcinka o planach inwestora oraz zebranie opinii społeczności lokalnych na ten temat. Przedstawiciele inwestora informowali o przewidywanym zakresie rzeczowym inwestycji, udzielali odpowiedzi na zadawane w trakcie spotkania pytania oraz ustosunkowywali się do zgłaszanych uwag i wniosków, w szczególności dotyczących istniejących skrzyżowań dróg z linią kolejową i projektowanych rozwiązań.

W dniu 14 kwietnia br. tego typu spotkanie odbyło się w Działdowie. W wyniku spotkania, przedstawiciele Spółki "PKP Polskie Linie Kolejowe" S.A. przyjęli do rozpatrzenia propozycję Urzędu Miejskiego w Działdowie dotyczącą ujęcia w zakresie rzeczowym inwestycji budowy wiaduktu kolejowego w ciągu drogi gminnej ul. Kochanowskiego w Działdowie, w zamian za likwidację istniejącego przejazdu - skrzyżowania jednopoziomowego ul. Księżodworskiej z linią kolejową w Działdowie.

W dniu 5 maja 2005 r. odbyło się kolejne spotkanie z udziałem przedstawicieli zainteresowanych stron: Urzędu Miasta Działdowo, Rady Miasta Działdowo, Starostwa Powiatu Działdowskiego, Urzędu Gminy Działdowo, Urzędu Gminy Rybno, Urzędu Gminy Płośnica, Urzędu Wojewódzkiego Warmińsko-Mazurskiego oraz inwestora. Efektem tego spotkania jest ostateczne ustalenie budowy wiaduktu w ciągu ul. Kochanowskiego, tunelu pod torami w ciągu ul. Księżodworskiej oraz wiaduktu drogowego w ciągu ul. Lidzbarskiej. Powyższe ustalenia zostały potwierdzone decyzją Burmistrza Miasta Działdowo z dnia 9 maja 2005 r.

Krzysztof Opawski

Warszawa, 2005-07-14

Procedury koronarografii i koronaroplastyki zostały zawarte w Katalogu świadczeń szpitalnych, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 33/2005 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 31 maja 2005 roku zmieniającego zarządzenie nr 8/2004 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie przyjęcia "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne". Katalog świadczeń szpitalnych jest integralną częścią materiałów informacyjnych do postępowania konkursowego na zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej i jest jednakowy w całym kraju. Świadczeniodawcy, składając ofertę na świadczenia opieki zdrowotnej, opierają swoje planowane wykonanie na danych historycznych oraz prognozie wynikającej z danych epidemiologicznych. Oddziały kardiologiczne nie kontraktują zatem świadczeń z zakresu wczesnej diagnostyki inwazyjnej, leczenia metodą koronaroplastyki czy innych procedur, lecz całkowitą liczbę punktów rozliczeniowych i ich wartość, dzięki czemu liczba badań może być korygowana stosownie do potrzeb. Ponadto informuję, iż wartość zawartych kontraktów z oddziałami kardiologicznymi na 2005 rok wynosi 1 050 534 828,00 zł, w porównaniu do kwoty z roku 2004, kwota ta jest wyższa o 3,01%.

Odnosząc się do zagadnienia profilaktyki chorób układu krążenia, uprzejmie informuję, iż Narodowy Fundusz Zdrowia realizuje w 2005 roku program profilaktyki chorób układu krążenia, którego elementem jest między innymi dokonanie oceny, na podstawie badań przesiewowych, czynników ryzyka jakimi są:

- zaburzenia gospodarki lipidowej,

- palenie tytoniu,

Powyższy program skierowany jest do grupy osób w wieku od 35 do 55 roku życia, u których nie rozpoznano chorób układu krążenia. Przedmiotowy program jest realizowany w zakresie objętym programem. Równocześnie informuję, iż na realizację ww. programu w okresie od 1 kwietnia do 31 grudnia 2005 roku Narodowy Fundusz Zdrowia zaplanował kwotę w wysokości 15 000 000 zł.

Z upoważnienia

MINISTRA STANU

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-07-14

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zasady ubezpieczenia zdrowotnego regulowane są obecnie przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. nr 210, poz. 2135).

Powyższa ustawa w art. 5 pkt 3 zwiera definicję legalną członka rodziny, stanowiąc m.in., iż jest nim: dziecko własne, dziecko małżonka, dziecko przysposobione, wnuk albo dziecko obce, dla którego ustanowiono opiekę, albo dziecko obce w ramach rodziny zastępczej, do ukończenia przez nie 18 lat, a jeżeli kształci się dalej - do ukończenia 26 lat. Osoba spełniająca powyższe kryteria uzyskuje w rozumieniu ustawy status członka rodziny, który - stosownie do brzmienia art. 66 ust. 2 ww. ustawy zwalnia ją m.in. z obowiązku ubezpieczenia zdrowotnego z tytułu, o którym mowa w art. 66 ust. 1 pkt 20.

Przepis art. 66 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy stanowi, iż obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają studenci i uczestnicy studiów doktoranckich niepodlegający obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu. Z uwagi na przepisy art. 5 pkt 3 oraz art. 66 ust. 2 ustawy, powyższy zapis dotyczy wyłącznie osób, które nie posiadają statusu członka rodziny, tj. osób studiujących, które ukończyły 26 lat.

Zgodnie natomiast z art. 75 ust. 4 ustawy, ww. osoby zgłaszane są do ubezpieczenia zdrowotnego odpowiednio przez szkoły, zakłady kształcenia nauczycieli, szkoły wyższe lub jednostki prowadzące studia doktoranckie, zaś stosownie do przepisu art. 86 ust.1 pkt 6 ustawy, składka na ubezpieczenia zdrowotne opłacana jest w tym przypadku przez szkołę wyższą lub jednostkę organizacyjną prowadzącą studia doktoranckie, w której osoby te odbywają studia. Podstawą wymiaru składki jest - zgodnie z art. 81 ust. 8 pkt 3 ustawy, kwota odpowiadająca wysokości świadczenia pielęgnacyjnego przysługującego na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych.

Z powyżej przytoczonych przepisów wynika, iż płatnikiem zobowiązanym do regulowania składki na ubezpieczenie zdrowotne studenta, który ukończył 26 lat, jest uczelnia, jednakże staje się nim z chwilą złożenia przez ww. studenta oświadczenia o niepodleganiu obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego tytułu.

Z chwilą zgłoszenia ww. osoby do ubezpieczenia zdrowotnego, uzyskuje ona status osoby ubezpieczonej, co równoznaczne jest z obowiązkiem odprowadzania składki na ubezpieczenie oraz nabyciem uprawnienia do otrzymania świadczeń opieki zdrowotnej. Posiadanie statusu osoby ubezpieczonej w Narodowym Funduszu Zdrowia uprawnia ww. osobę także do korzystania ze świadczeń rzeczowych na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, na podstawie wspólnotowych przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, które obejmują:

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 14 lipca 2005 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatorów: Pana Zbigniewa Zychowicza oraz Pana Jerzego Suchańskiego na 83. posiedzeniu Senatu RP w dniu 16.06.2005 r. w sprawie zweryfikowania przyczyn odwołania Pana Bogdana Z., byłego dyrektora Żyrardowskich Zakładów Przemysłu Spirytusowego POLMOS w Żyrardowie, uprzejmie informuję, iż przedmiotowa sprawa była już przedmiotem oceny Ministra Skarbu Państwa w zakresie możliwości zmiany trybu w jakim został Pan Z. zwolniony z zajmowanego stanowiska. Pismem z dnia 10.07.2002 r. Minister Skarbu Państwa udzielił zainteresowanemu merytorycznej odpowiedzi, a wobec braku zmiany stanu faktycznego w sprawie oraz wykreśleniu z Krajowego Rejestru Sądowego Rejestru Przedsiębiorców sprywatyzowanego przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą: Żyrardowskie Zakłady Przemysłu Spirytusowego POLMOS w Żyrardowie, stanowisko Ministra Skarbu Państwa w przedmiotowej sprawie nie uległo zmianie.

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 05-07-15

ustawą z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. nr 281, poz. 2781) wprowadzony został nowy system pomocy materialnej dla uczniów. Powyższy akt prawny dodał do ustawy o systemie oświaty nowy rozdział 8a "Pomoc materialna dla uczniów", który w sposób szczegółowy określa zasady udzielania pomocy materialnej dla uczniów w postaci stypendium szkolnego, zasiłku szkolnego, stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe, stypendium Prezesa Rady Ministrów, stypendium ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania oraz stypendium ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Nowy model pomoc materialnej obejmuje:

1) pomoc materialną o charakterze socjalnym, tj. stypendia szkolne i zasiłki szkolne, realizowaną jako zadanie ciągłe. Powyższe formy realizują cel zmniejszenia różnic w dostępie do edukacji wynikających z trudnej sytuacji materialnej ucznia.

2) pomoc materialną o charakterze socjalnym i motywacyjnym, realizowaną w krótszych (zróżnicowanych) sekwencjach czasowych:

• jako rządowy program wyrównywania szans edukacyjnych;

3) pomoc materialną o charakterze motywacyjnym, realizowaną jako zadanie ciągłe na podstawie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), w znacznej mierze finansowaną z budżetu państwa.

Zgodnie z art. 90r ust. 1 ustawy o systemie oświaty środki na realizację świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjalnym zostały zagwarantowane w budżecie państwa. W 2005 r. na realizację pomocy materialnej dla uczniów, w ustawie budżetowej, w rezerwie celowej nr 55 przeznaczono kwotę 242 500 000 zł.

Obok rozwiązań przyjętych w ustawie o systemie oświaty od 2004 roku istnieje możliwość uzyskania pomocy stypendialnej ze środków pomocowych Unii Europejskiej, które realizowane są w ramach Działania 2.2. "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne" Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR). Działanie to przewiduje dwa rodzaje projektów stypendialnych:

• dla uczniów z obszarów wiejskich,

• dla studentów z obszarów zmarginalizowanych.

Uczestnikami projektów są uczniowie publicznych i niepublicznych szkół ponadgimnazjalnych, których ukończenie umożliwia przystąpienie do egzaminu maturalnego, pochodzący z rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej, z obszarów wiejskich (decyduje tu miejsce stałego zameldowania) oraz studenci pochodzący z obszarów zmarginalizowanych, w tym w szczególności z obszarów wiejskich i restrukturyzacji przemysłów oraz znajdujący się w trudnej sytuacji materialnej. Definicja obszaru wiejskiego i zmarginalizowanego została podana w uzupełnieniu ZPORR. Wysokość dochodu na osobę w rodzinie, uprawniająca do ubiegania się o stypendium w ramach ZPORR, jest zgodna z kwotą uprawniającą do korzystania ze świadczeń rodzinnych¹ i wynosi 504 zł.

W okresie programowania na lata 2004 - 2006 na stypendia dla młodzieży wiejskiej przewidziano środki publiczne (tj. środki Europejskiego Funduszu Społecznego - EFS i budżetu państwa) w wysokości 151 mln Euro (dofinansowanie z EFS stanowi ok. 70% wydatków kwalifikowanych oraz ok. 30% środków pochodzi z budżetu państwa - rezerwa Ministra Edukacji Narodowej i Sportu przekazywana zgodnie z zasadami ustalanymi przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu².

Łącznie z dofinansowaniem z Europejskiego Funduszu Społecznego kwota środków przeznaczonych na pomoc materialną dla uczniów wiejskich, w tym dla dzieci byłych pracowników ppgr-ów wynosi w 2005 roku ok. 236 mln zł.³

System pomocy materialnej dla uczniów - dzieci byłych pracowników ppgr - wyraźnie preferował tę grupę na tle innych uczniów, w szczególności w porównaniu z grupą uczniów z terenów wiejskich - zarówno w kwestii dostępu do pomocy, jak i jej wysokości, toteż jako działanie o stałym charakterze byłby niewłaściwy i wzbudzałby wiele kontrowersji wśród innych uczniów i ich rodziców.

Przyjęte dotychczas rozwiązania ustawowe w zakresie pomocy materialnej dla uczniów wyrównują szanse wszystkich dzieci do ubiegania się o pomoc materialną o charakterze edukacyjnym. Mogą z niej na równych prawach korzystać również dzieci z terenów wiejskich, w tym dzieci byłych pracowników ppgr, które spełniają kryteria określone w ustawie o systemie oświaty bądź w programie operacyjnym.

Należy zauważyć, że ewentualne kontynuowanie wypłacania stypendiów dla dzieci byłych pracowników ppgr-ów przez Agencję Nieruchomości Rolnych, w proponowanym przez Pana Senatora wymiarze czasowym, spowoduje poważne skutki finansowe dla budżetu państwa w postaci zmniejszenia wpływów do środków budżetu odpowiednio w kolejnych latach.

Obowiązujące rozwiązania ustawy o systemie oświaty nie przewidują możliwości wypłacania pomocy materialnej dla dzieci byłych pracowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej na zasadach przyjętych przez Agencję Nieruchomości Rolnych, różniących się do obowiązujących rozwiązań systemowych.

Gdyby jednak uznać, że regulamin przyznawania i realizacji stypendiów ANR mówił o ich przyznaniu do czasu ukończenia szkoły oraz biorąc pod uwagę ewentualne ograniczenie praw nabytych uczniów, którym stypendium już przyznano, parlament musiałby rozważyć możliwość błyskawicznej nowelizacji ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, przywracając na okres przejściowy kompetencje Agencji Nieruchomości Rolnych w tym zakresie. W sprawie ewentualnej nowelizacji ww. ustawy zwróciłam się do Marszałka Sejmu RP Pana Włodzimierza Cimoszewicza.

Z wyrazami szacunku

Wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU