Warszawa, 05-07-15

ustawą z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. nr 281, poz. 2781) wprowadzony został nowy system pomocy materialnej dla uczniów. Powyższy akt prawny dodał do ustawy o systemie oświaty nowy rozdział 8a "Pomoc materialna dla uczniów", który w sposób szczegółowy określa zasady udzielania pomocy materialnej dla uczniów w postaci stypendium szkolnego, zasiłku szkolnego, stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe, stypendium Prezesa Rady Ministrów, stypendium ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania oraz stypendium ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Nowy model pomoc materialnej obejmuje:

1) pomoc materialną o charakterze socjalnym, tj. stypendia szkolne i zasiłki szkolne, realizowaną jako zadanie ciągłe. Powyższe formy realizują cel zmniejszenia różnic w dostępie do edukacji wynikających z trudnej sytuacji materialnej ucznia.

2) pomoc materialną o charakterze socjalnym i motywacyjnym, realizowaną w krótszych (zróżnicowanych) sekwencjach czasowych:

• jako rządowy program wyrównywania szans edukacyjnych;

3) pomoc materialną o charakterze motywacyjnym, realizowaną jako zadanie ciągłe na podstawie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), w znacznej mierze finansowaną z budżetu państwa.

Zgodnie z art. 90r ust. 1 ustawy o systemie oświaty środki na realizację świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjalnym zostały zagwarantowane w budżecie państwa. W 2005 r. na realizację pomocy materialnej dla uczniów, w ustawie budżetowej, w rezerwie celowej nr 55 przeznaczono kwotę 242 500 000 zł.

Obok rozwiązań przyjętych w ustawie o systemie oświaty od 2004 roku istnieje możliwość uzyskania pomocy stypendialnej ze środków pomocowych Unii Europejskiej, które realizowane są w ramach Działania 2.2. "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne" Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR). Działanie to przewiduje dwa rodzaje projektów stypendialnych:

• dla uczniów z obszarów wiejskich,

• dla studentów z obszarów zmarginalizowanych.

Uczestnikami projektów są uczniowie publicznych i niepublicznych szkół ponadgimnazjalnych, których ukończenie umożliwia przystąpienie do egzaminu maturalnego, pochodzący z rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej, z obszarów wiejskich (decyduje tu miejsce stałego zameldowania) oraz studenci pochodzący z obszarów zmarginalizowanych, w tym w szczególności z obszarów wiejskich i restrukturyzacji przemysłów oraz znajdujący się w trudnej sytuacji materialnej. Definicja obszaru wiejskiego i zmarginalizowanego została podana w uzupełnieniu ZPORR. Wysokość dochodu na osobę w rodzinie, uprawniająca do ubiegania się o stypendium w ramach ZPORR, jest zgodna z kwotą uprawniającą do korzystania ze świadczeń rodzinnych¹ i wynosi 504 zł.

W okresie programowania na lata 2004 - 2006 na stypendia dla młodzieży wiejskiej przewidziano środki publiczne (tj. środki Europejskiego Funduszu Społecznego - EFS i budżetu państwa) w wysokości 151 mln Euro (dofinansowanie z EFS stanowi ok. 70% wydatków kwalifikowanych oraz ok. 30% środków pochodzi z budżetu państwa - rezerwa Ministra Edukacji Narodowej i Sportu przekazywana zgodnie z zasadami ustalanymi przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu².

Łącznie z dofinansowaniem z Europejskiego Funduszu Społecznego kwota środków przeznaczonych na pomoc materialną dla uczniów wiejskich, w tym dla dzieci byłych pracowników ppgr-ów wynosi w 2005 roku ok. 236 mln zł.³

• są dziećmi byłych pracowników ppgr,

System pomocy materialnej dla uczniów - dzieci byłych pracowników ppgr - wyraźnie preferował tę grupę na tle innych uczniów, w szczególności w porównaniu z grupą uczniów z terenów wiejskich - zarówno w kwestii dostępu do pomocy, jak i jej wysokości, toteż jako działanie o stałym charakterze byłby niewłaściwy i wzbudzałby wiele kontrowersji wśród innych uczniów i ich rodziców.

Przyjęte dotychczas rozwiązania ustawowe w zakresie pomocy materialnej dla uczniów wyrównują szanse wszystkich dzieci do ubiegania się o pomoc materialną o charakterze edukacyjnym. Mogą z niej na równych prawach korzystać również dzieci z terenów wiejskich, w tym dzieci byłych pracowników ppgr, które spełniają kryteria określone w ustawie o systemie oświaty bądź w programie operacyjnym.

Należy zauważyć, że ewentualne kontynuowanie wypłacania stypendiów dla dzieci byłych pracowników ppgr-ów przez Agencję Nieruchomości Rolnych, w proponowanym przez Pana Senatora wymiarze czasowym, spowoduje poważne skutki finansowe dla budżetu państwa w postaci zmniejszenia wpływów do środków budżetu odpowiednio w kolejnych latach.

Gdyby jednak uznać, że regulamin przyznawania i realizacji stypendiów ANR mówił o ich przyznaniu do czasu ukończenia szkoły oraz biorąc pod uwagę ewentualne ograniczenie praw nabytych uczniów, którym stypendium już przyznano, parlament musiałby rozważyć możliwość błyskawicznej nowelizacji ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, przywracając na okres przejściowy kompetencje Agencji Nieruchomości Rolnych w tym zakresie. W sprawie ewentualnej nowelizacji ww. ustawy zwróciłam się do Marszałka Sejmu RP Pana Włodzimierza Cimoszewicza.

Z wyrazami szacunku

Wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 15 lipca 2005 r.

w nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Janusza Lorenza przekazanego przy piśmie nr BPS/DSK-043-325/05 z dnia 5 lipca 2005 roku w sprawie restrukturyzacji Poczty Polskiej przedstawiam poniższe wyjaśnienia.

Na wstępie chciałbym poinformować, że Pan Senator Janusz Lorenz niezależnie od skierowanego do mnie ww. oświadczenia, już raz składał oświadczenie w tej sprawie, na które udzieliłem wyjaśnień w piśmie z dnia 5 kwietnia br., podejmował też kilkakrotnie indywidualnie lub wspólnie z Posłem Mieczysławem Aszkiełowiczem oraz przedstawicielami związków zawodowych działających w Poczcie Polskiej, interwencje w sprawie reorganizacji ppup "Poczta Polska" na obszarze województwa warmińsko-mazurskiego domagając się zmiany decyzji Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej na tym obszarze. Pomimo, wyczerpujących wyjaśnień udzielonych przeze mnie w odpowiedzi na siedem kolejnych wystąpień tj. w pismach z dnia 25 marca 2005 r., z dnia 1, 5, 15 i 27 kwietnia 2005 r. oraz z 17 maja i 9 czerwca 2005 r. jak również przez Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej w pismach z dnia 19 i 27 kwietnia br. oraz z 19 maja br. a także w trakcie spotkań zorganizowanych w dniu 22 i 30 marca r. w siedzibie Dyrekcji Generalnej Poczty Polskiej z udziałem parlamentarzystów z terenu województwa warmińsko-mazurskiego i przedstawicieli władz samorządowych, Pan Senator nie przyjmuje do wiadomości argumentów uzasadniających podjętą przez Dyrektora Generalnego decyzję i w każdym ze swoich wystąpień zwraca się o podjęcie przeze mnie działań, które miałyby doprowadzić do zmiany wydanego przez Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej Zarządzenia Nr 31 z dnia 31 marca 2005 r. w sprawie utworzenia Centrum Usług Pocztowych, używając różnych możliwych argumentów począwszy od niezgodności struktury organizacyjnej Poczty Polskiej z podziałem administracyjnym kraju poprzez intensywność strumieni przesyłek pocztowych w kierunku Olsztyna i Białegostoku, po sprawy socjalno-bytowe pracowników Poczty Polskiej i ich rodzin.

Dyrekcja Generalna Poczty Polskiej, a konkretnie powołany przez Dyrektora Generalnego zespół ds. opracowania modelu logistyki pocztowej bardzo wnikliwie przeanalizował wszystkie możliwe warianty organizacji funkcjonowania jednostek organizacyjnych w rejonie województwa warmińsko-mazurskiego i rekomendował opcję, która gwarantuje zachowanie oczekiwanej przez klientów dostępności do usług i terminowości doręczeń. Przyjęte rozwiązanie i argumenty przemawiające za nim Dyrektor Generalny szczegółowo przedstawił na spotkaniu, które odbyło się w dniu 26 kwietnia 2005 r., w którym uczestniczyli m.in. przedstawiciele samorządu i związkowcy z województwa warmińsko-mazurskiego oraz parlamentarzyści. Ponadto, Dyrektor Generalny Poczty Polskiej przy piśmie z dnia 27 kwietnia 2005 r. znak: DGPP/443/DZZ/-075/377/2005 i załączonej do niego "Rekomendacji docelowego modelu logistyki Poczty Polskiej" szczegółowo wyjaśnił Panu Senatorowi jakie aspekty były brane pod uwagę przy opracowywaniu modelu logistyki i wskazał, że przepływy strumieni przesyłek jak i ilość obsługiwanych klientów mają wpływ na kształtowanie efektywnego systemu komunikacji pocztowej ale nie decydujący. Najistotniejszym miernikiem efektywności tego systemu jest jakość i terminowość usług. System logistyczny Poczty Polskiej musi w taki sposób funkcjonować, aby w celu bieżącego zaspokojenia potrzeb ludności zapewnić bezpieczeństwo obrotu pocztowego i terminowość doręczeń przesyłek w kraju i z granicą. Należy tu podkreślić, że ustalony w ramach nowej struktury organizacyjnej przepływ strumieni przesyłek pomiędzy poszczególnymi jednostkami organizacyjnymi Poczty Polskiej nie będzie dla klientów Poczty Polskiej miało najmniejszego znaczenia, albowiem jak dotychczas będą oni obsługiwani przez te same placówki pocztowe, a to czy przesyłka trafi do adresata poprzez węzeł pocztowy w Białymstoku, Olsztynie, Bydgoszczy czy Gdańsku nie ma dla klienta żadnego znaczenia. Ważne jest aby nadana przez niego przesyłka trafiła do adresata w jak najkrótszym czasie i to nie tylko przesyłka priorytetowa (droższa) ale także ekonomiczna (tańsza). Ważne jest również dla klienta, aby Poczta Polska nie musiała podwyższać cen na swe usługi, po to aby rekompensowały one nieefektywny system komunikacji pocztowej i aby nie było konieczności dofinansowywania działalności Poczty Polskiej z budżetu państwa.

Należy mieć także na uwadze to, że głównym zdaniem Poczty Polskiej, dla którego została powołana jest zapewnienie ciągłości świadczenia powszechnych usług pocztowych, na obszarze całego kraju, na jednolitych warunkach oraz zapewnienie bezpieczeństwa obrotu pocztowego, w celu bieżącego i nieprzerwanego zaspokajania potrzeb ludności, organów państwowych, samorządu terytorialnego oraz gospodarki narodowej. Wykonując te zadania Poczta Polska ma obowiązek jednocześnie kierować się zasadą racjonalizacji kosztów i efektywności ekonomicznej, tak aby jej działalność nie przynosiła strat i nie wymagała dotacji z budżetu państwa. Pragnę w tym miejscu zapewnić Pana Marszałka i Pana Senatora, że w ramach sprawowanego nadzoru nad Pocztą Polską, z dużą uwagą śledzę wszystkie zmiany zachodzące w tym przedsiębiorstwie i uważam, że podjęta przez Dyrektora Generalnego decyzja w sprawie organizacji świadczenia przez poszczególne jednostki organizacyjne powszechnych usług pocztowych opiera się na analizach potwierdzających ww. zasadę i wywieranie w tej sytuacji nacisku na Dyrektora Generalnego do jej zmiany z powodu niezgodności struktury organizacyjnej Poczty Polskiej z podziałem administracyjnym kraju, który to czynnik nie jest dla działalności samofinansującego się przedsiębiorstwa priorytetowy ani wiążący, czy też z powodu innych, nie mających w tym wypadku istotnego dla znaczenia, przesłanek jest nieuzasadnione i niezgodne z interesem Poczty Polskiej i zasadami praworządności.

Przedstawiając powyższe, uważam sprawę na tym etapie wdrażania zmian organizacyjnych w Poczcie Polskiej za ostatecznie wyjaśnioną. Proces ten niedługo zostanie zakończony i dopiero po pewnym okresie funkcjonowania nowych struktur i uzyskanych przez te jednostki wynikach finansowych, także po ewentualnym ujawnieniu się tzw. słabych punktów w komunikacji pocztowej będzie możliwe, wręcz konieczne, podjęcie działań w kierunku ich wyeliminowania. Obecnie nie ma ku temu żadnych przesłanek istotnych z punktu widzenia interesu Poczty Polskiej, dla zabezpieczenia którego zmiany są wdrażane.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Wojciech Hałka

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 15.07.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

1. Spośród czterech potencjalnych inwestorów dopuszczonych do badania stanu Polmosu Białystok S.A., trzy podmioty: Sobieski Dystrybucja Sp. z o.o. Central European Distribution Corporation (CEDC) oraz Polmos Lublin S.A., złożyły oferty wiążące. Minister Skarbu zwrócił się do inwestorów o poprawienie ofert wiążących do dnia 5.05.2005 r. Po ich analizie, Minister w dniu 11.05.2005 r. podjął decyzję o dopuszczeniu trzech oferentów do trzytygodniowych rokowań równoległych. Przed przyznaniem wyłączności negocjacyjnej inwestorzy zostali poproszeni o poprawienie ofert na zakup akcji Polmosu Białystok do dnia 25.05.2005 r.

Po analizie poprawionych ofert zakupu akcji, Minister Skarbu Państwa przyznał firmie Sobieski Dystrybucja sp. z o.o. wyłączność na prowadzenie negocjacji w sprawie zakupu akcji Polmosu Białystok S.A. w okresie od 30.05.2005 r. do 3.06.2005 r. W dniu 3.06.2005 r. MSP przedłużył potencjalnemu inwestorowi wyłączność negocjacyjną do dnia 8.06.2005 r. W dniu 9.06.2005 r. Minister Skarbu Państwa podjął decyzję o bezskutecznym upływie wyłączności negocjacyjnej udzielonej Sobieski Dystrybucja Sp. z o.o. oraz o rozpoczęciu rozmów z CEDC w okresie 13.06.2005 r. - 17.06.2005 r., bez udzielenia wyłączności. Powodem takiej decyzji Ministra było brak akceptacji MSP dla propozycji cenowej Sobieski Dystrybucja sp. z o.o. Po analizie poprawionych ofert trzech potencjalnych inwestorów wyłączność negocjacyjna została przyznana firmie CEDC w okresie 22.06.2005 r. - 1.07.2005 r. (wyłączność została przedłużona do dnia 4.07.2005 r.). W okresie wyłączności, po uzyskaniu od potencjalnego inwestora poprawionej oferty cenowej na zakup akcji Spółki, Minister Skarbu Państwa podjął w dniu 24.06.2005 r. decyzję o umożliwieniu CEDC rozpoczęcia rozmów z przedstawicielami załogi Polmosu w sprawie tzw. pakietu socjalnego, a także o umożliwieniu potencjalnemu inwestorowi przeprowadzenia dodatkowego badania stanu Spółki. W dniu 4.07.2005 r. Minister Skarbu Państwa uznał, iż wyłączność negocjacyjna udzielona CEDC upłynęła skutecznie, tzn.: uzgodniono cenę za pakiet akcji Spółki jak również pakiet inwestycyjny oraz uzgodniono i parafowano pod względem technicznym projekt umowy sprzedaży akcji.

- pakiet inwestycyjny,

- sposób zabezpieczenia wykonania zobowiązań wynikających z umowy prywatyzacyjnej.

2. Interesy pracowników Polmosu zostały w procesie prywatyzacji należycie zabezpieczone. Minister Skarbu Państwa umożliwił przedstawicielom załogi oraz potencjalnego inwestora przeprowadzenie rozmów w sprawie pakietu socjalnego. W dniu 4.07.2005 r. strony negocjacji poinformowały o osiągnięciu porozumienia. Zgodnie z przekazanym protokołem uzgodnień, parafowanym przez przedstawicieli inwestora oraz związków zawodowych działających w Polmosie, inwestor zapewni pracownikom Spółki m.in.

- tzw. "premierę prywatyzacyjną" w wysokości 10 pensji,

z up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-07-15

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego na 83. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 czerwca 2005 r., w sprawie nowelizacji art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Przykładem tego może być nowelizacja art. 14 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66 z późn. zm.). Została ona dokonana na mocy art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2000 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 122, poz.1313). W jej wyniku od 1 stycznia 2001 r. zostały wprowadzone korzystne unormowania dotyczące doliczania - do wysługi emerytalnej - pracy po zwolnieniu z wojska, gdy emerytura wynosi mniej niż 75% podstawy wymiaru. Emerytowi, który ukończył 55 lat życia - mężczyzna, 50 lat - kobieta, albo stał się inwalidą można na jego wniosek doliczyć do wysługi pracę już po 15 latach służby wojskowej, a nie jak poprzednio - po 20.

Ta sama nowelizacja wprowadziła zapis dotyczący rozliczania świadczeniobiorców wojskowych osiągających dodatkowe przychody. Między innymi wysokość zarobków emerytów wojskowych, posiadających prawo do pełnego świadczenia emerytalnego, tj. 75% podstawy wymiaru (bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą wojskową oraz inwalidztwa, z tytułu którego przysługują świadczenia odszkodowawcze), nie wpływa na wysokość świadczenia emerytalnego.

Ponadto zapis art. 40 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin nie przewiduje zawieszania świadczenia, jak to ma miejsce w pracowniczych przepisach emerytalnych. Emerytury i renty wojskowe mogą być obniżone maksymalnie o 25% ich wysokości. Pod tym względem wojskowy system emerytalny posiada korzystniejsze rozwiązania w zakresie rozliczania dodatkowych przychodów byłych żołnierzy zawodowych.

Emeryt wojskowy pobierający świadczenie w wysokości niższej niż 75% podstawy wymiaru, po spełnieniu warunków przedstawionych na wstępie, jest zobligowany do zgłaszania w wojskowym biurze emerytalnym faktu uzyskiwania dodatkowych przychodów z tytułu zatrudnienia bądź prowadzenia działalności pozarolniczej. Osoba uprawniona do emerytury wojskowej, która wypracowała sobie emeryturę cywilną (posiadając odpowiedni okres składkowy), ma prawo do wyboru (z zaliczeniem okresu służby do cywilnej wysługi emerytalnej) korzystniejszego świadczenia.

Z wyrazami szacunku i poważania

Warszawa, 15 lipca 2005 roku

Jedna z nich to sfera regulacji prawnych, stosowania obowiązujących przepisów i przestrzegania prawa stanowionego. W tym zakresie do kwestii poruszonych przez Pana Senatora stosować należy w pierwszym rządzie ustawę z 23 kwietnia 2003 roku o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, jako lex specialis wobec przepisu art. 6 ust. 2 pkt 4 ustawy o radiofonii i telewizji stanowiącego, że do zadań KRRiT należy sprawowanie w granicach określonych ustawą kontroli działalności nadawców.

Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, że zarówno ustawa o radiofonii i telewizji jak i ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie w ich obecnym brzmieniu nie dają KRRiT prawa do sprawowania oczekiwanego w wystąpieniu nadzoru nad działalnością nadawców jak i powoływanych przez nich przedsiębiorców, będących organizacjami pożytku publicznego. Nadzór nad działalnością tych ostatnich sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, a sama ich działalność podlega w całości odrębnym z p.w. kompetencji KRRiT przepisom.

Poza zakresem niniejszego stanowiska pozwolę sobie pozostawić udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy stan taki należy uznać z prawidłowy, czy wystarczający. W imieniu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji zgłaszam gotowość wzięcia czynnego udziału w pracach nad nowelizacją wspomnianych przepisów - o ile taka inicjatywa zostanie wniesiona.

Drugą sferą, której dotyczy wystąpienie to sfera moralnej odpowiedzialności nadawców, czy też szerzej - przedsiębiorców. Regulacje w tej sferze - o ile są wymagane i oczekiwane winny pochodzić przede wszystkim od samych nadawców. W ten sposób spełnione zostałyby w sposób najpełniejszy postulaty przywołanego w wystąpieniu Pana Senatora Adama Smitha. W omawianym zakresie dostrzegam także pole do działania dla Rady Etyki Mediów. Jak wskazują doświadczenia innych krajów zachowania samoregulacyjne przynoszą spodziewane efekty. Nie zawsze natomiast powodzeniem kończą się wezwania do zachowania zasad właściwych dla danej sfery działalności gospodarczej kierowane przez organy regulacyjne.

Danuta Waniek

Warszawa, dnia 2005-07-18

Szanowny Panie Marszałku,

W rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 7 marca 2005 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działania placówek publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci w tych placówkach (Dz.U. Nr 52, poz. 467) rzeczywiście znalazł się zapis, który można było interpretować jako ograniczenie możliwości korzystania z burs przez uczniów szkół policealnych. Intencją tego zapisu było jedynie stwierdzenie, że uczniowie szkół policealnych, jako osoby dorosłe, nie wymagają opieki i wychowania, a korzystają jedynie z możliwości zakwaterowania.

Z wyrazami szacunku

Wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 19 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W rozumieniu przepisów art. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz.U. z 2000 r., Nr 23, poz. 295 z późn. zm.), cmentarze zakłada się i rozszerza na terenach określonych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2001 r. Nr 62, poz. 627 z późn. zm.), miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego podlegają postępowaniu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko (art. 40 ust. 1 pkt 1 ustawy), w ramach którego zapewniony jest udział społeczeństwa. W toku postępowania opracowywana jest prognoza oddziaływania na środowisko, która musi spełniać wymagania określone w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z 14 listopada 2002 r. w sprawie szczegółowych warunków, jakim powinna odpowiadać prognoza oddziaływania na środowisko dotycząca projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2002 r., Nr 197, poz. 1667).

Cmentarze powinny znajdować się na ogrodzonym terenie, odpowiednim pod względem sanitarnym (art. 5 ust. 1 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych). Szczegółowo określa to Rozporządzenie Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz.U. z 1959 r., Nr 52, poz. 315).

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na Rozporządzenie Ministrów Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 października 1972 r. w sprawie urządzania cmentarzy, prowadzenia ksiąg cmentarnych oraz chowaniu zmarłych (Dz.U. z 1972 r., Nr 47, poz. 299 z późn. zm.) - między innymi z powodu zdefiniowanych w nim warunków, na podstawie których można określić obszar potrzebny na założenie lub powiększenie cmentarza.

Z wyrazami szacunku

Tomasz Podgajniak

Warszawa, dnia 19.07.2005 r.

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 21 czerwca 2001 r. znak: BPS/DSK-043-286/05, oświadczenie złożone przez Senatora Józefa Sztorca, na 83 posiedzeniu Senatu w dniu 16 czerwca 2005 r. uprzejmie informuję, że obecnie nie jest realizowany program Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, na podstawie którego można byłoby sfinansować zakładom pracy chronionej zakup autobusów lub mikrobusów do przewozu osób niepełnosprawnych.

Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że z mocy art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. nr 123, poz. 776 z późn. zm.) pracodawca jest zobowiązany do utworzenia zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Natomiast, zgodnie z art. 33 ust. 3 pkt 4 i 5 tej ustawy pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej jest obowiązany do przeznaczania co najmniej 15% środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych na indywidualne programy rehabilitacji, a co najmniej 10% środków tego funduszu na pomoc indywidualną dla niepełnosprawnych pracowników i byłych niepracujących niepełnosprawnych pracowników tego zakładu. Zatem pozostała część środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych może być przeznaczana na wydatki inne niż indywidualne programy rehabilitacji i pomoc indywidualną, które zostały wymienione w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 1999 r. Nr 3, poz. 22 z późn. zm.), a w tym stosownie do treści § 2 pkt 9 w/w rozporządzenia środki zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych mogą zostać przeznaczone między innymi na pokrycie kosztów dowożenia lub dojazdów do pracy i z pracy osób niepełnosprawnych mających trudności w korzystaniu z publicznych środków transportu, w tym koszty zakupu samochodów do przewozu osób niepełnosprawnych i wykorzystywanych do tego celu. W związku z tym, że powyższy wydatek został umieszczony w katalogu zawartym w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej (Dz. U. Nr 98, poz. 989) środki zakładowego funduszu rehabilitacji przeznaczone na pokrycie powyższego wydatku stanowią pomoc publiczną o takim właśnie charakterze.

Ponadto, informuję, że zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114, poz. 1194, z późn. zm.) pracodawca (będący przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.) i prowadzący zakład pracy chronionej, zatrudniający co najmniej 50% pracowników zaliczonych do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz pracowników psychicznie chorych, z epilepsją i z upośledzeniem umysłowym zaliczonym do lekkiego stopnia niepełnosprawności, mogą wykazywać koszty transportowe jako podwyższone koszty zatrudnienia osób niepełnosprawnych, które są rekompensowane pomocą udzielaną tym pracodawcom na podstawie art. 25 ust. 2-3a, art. 26a ust. 1-5 w związku z art. 15, 17, 19, 20 ust. 1 i art. 26d ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Warszawa, dnia 19.07.2005 r.

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Wydział Środowiska i Rolnictwa w Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim obecnie nie są prowadzone żadne postępowania administracyjne mające na celu wydanie przez Wojewodę Podlaskiego decyzji umożliwiającej utworzenie składowiska odpadów radioaktywnych, a problem ten znany jest głównie z doniesień prasowych.

Przez długi czas rozważana była efektywna i bezpieczna gospodarka odpadami promieniotwórczymi w Polsce, czego skutkiem było podjęcie w maju 1996 r. przez Radę Ministrów uchwały o realizacji w latach 1997-1999 Strategicznego Programu Rządowego "Gospodarka odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym w Polsce". Jednym z zadań programu było "wytypowanie lokalizacji i opracowanie koncepcji składowiska odpadów promieniotwórczych w głębokich formacjach geologicznych". W ramach realizacji powyższego zadania przeprowadzono inwentaryzację istniejących w Polsce kopalń i zbadano możliwości ich wykorzystania (po zakończeniu eksploatacji) do składowania w nich odpadów promieniotwórczych. Stwierdzono, że żadna z aktualnie eksploatowanych kopalń w Polsce do tego celu się nie nadaje. Dokonano przeglądu budowy geologicznej kraju z uwzględnieniem przydatności formacji geologicznych do lokalizacji przyszłego składowiska. Do wstępnej analizy zakwalifikowano 44 struktury skalne, a do dalszych badań w pierwszej kolejności wytypowano znajdujące się na trenie monokliny przedsudeckiej złoże jednorodnych skał o miąższości ok. 200 m, spełniające ogólne kryteria lokalizacyjne. Przeprowadzone studia wskazują na możliwość składowania w wyrobiskach górniczych odpadów promieniotwórczych, które przedostaną się do środowiska.

Strategiczny Program Rządowy, o którym wyżej mowa, koordynowany był przez Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki. Po wejściu w życie ustawy - Prawo atomowe oraz po zmianie ustawy o działach administracji rządowej, prowadzenie dalszych prac dotyczących składowisk odpadów promieniotwórczych, w tym składowisk głębokich, należy do ministra właściwego do spraw gospodarki, do którego zgodnie z ww. ustawą o działach należą sprawy działalności związanej z wykorzystaniem energii atomowej na potrzeby społeczno-gospodarcze kraju.

Z wyrazami szacunku

T. Podgajniak

Warszawa, 19 lipca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po zakończeniu postępowania kontrolnego, pismami nr KSII-414-5/04/05 z dnia 16 czerwca 2005 roku oraz nr KS-8-035-ED/85/05/2649 z dnia 9 czerwca 2005 roku udzielone zostały członkom spółdzielni odpowiedzi, zawierające informacje, iż obowiązujące przepisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65 z późn. zm.), z uwagi na obowiązek zachowania tajemnicy skarbowej, nie dają możliwości organowi kontroli skarbowej udostępnienia informacji dotyczących wyników przeprowadzonych kontroli, innym osobom i organom niż wskazanym w art. 34a-34b ww. ustawy.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-07-19

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Janusza Bielawskiego na 83 posiedzeniu Senatu w dniu 16 czerwca 2005 roku, przesłanym przy piśmie z dnia 21 czerwca 2005 roku (BPS/DSK-043-297/05), w sprawie sprowadzenia z zagranicy preparatu Eloxatin (Oxaliplatin), przesyłam uprzejmie następujące informacje.

Sposób i tryb sprowadzania z zagranicy produktu leczniczego nieposiadającego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, niezbędnego dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta, określa ustawa z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne (Dz.U. nr 53, poz 533) oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 kwietnia 2005 roku w sprawie sprowadzania z zagranicy produktu leczniczego nieposiadającego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, niezbędnego dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta (Dz.U. nr 70 poz. 636). Zgodnie z zapisem art. 4 ustawy Prawo farmaceutyczne, możliwe jest dopuszczenie do obrotu, bez konieczności uzyskania pozwolenia, produktów leczniczych jeżeli ich zastosowanie jest niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta, pod warunkiem, że dany produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w kraju, z którego jest sprowadzany i posiada aktualne pozwolenie na dopuszczenie do obrotu. Dotyczy to tylko tych produktów leczniczych, w odniesieniu do których Minister Zdrowia nie wydał decyzji o odmowie wydania pozwolenia, odmowie przedłużenia okresu ważności pozwolenia, cofnięciu pozwolenia, także takich, które nie zawierają substancji czynnej, nie występują w tej samej dawce i postaci farmaceutycznej co produkty lecznicze, które otrzymały pozwolenie na dopuszczenie do obrotu oraz które powinny być dopuszczone do obrotu, z uwagi na bezpieczeństwo ich stosowania i wielkość importu.

Zapotrzebowanie, sporządzone według wzoru stanowiącego załącznik do wyżej wymienionego rozporządzenia, wystawia szpital lub lekarz prowadzący leczenie poza szpitalem. Po pisemnym potwierdzeniu przez konsultanta z danej dziedziny medycyny zasadności zastosowania preparatu, wystawiający zapotrzebowanie kieruje je do ministra właściwego do spraw zdrowia, celem uzyskania potwierdzenia, że dany produkt spełnia warunki, o których wyżej mowa. Potwierdzone zapotrzebowanie minister właściwy do spraw zdrowia zwraca niezwłocznie wystawiającemu zapotrzebowanie, by ten skierował je do hurtowni farmaceutycznej za pośrednictwem apteki ogólnodostępnej. W sytuacjach nie cierpiących zwłoki, zapotrzebowanie może być wysłane przy użyciu faksu, przy czym w ciągu 5 dni od dokonanego zgłoszenia w takiej formie, zapotrzebowanie musi być dostarczone.

Odnosząc się do zaistniałej sytuacji, uprzejmie informuję, że zapotrzebowanie na sprowadzenie z zagranicy produktu leczniczego Eloxatin, wystawione przez szpital im. Stanisława Leszczyńskiego w Katowicach dla pacjenta Czesława Stępnia, wpłynęło do Ministerstwa Zdrowia w dniu 3 czerwca 2005 roku w formie faksu. Ze względu na złą jakość otrzymanego druku, która uniemożliwia rozczytanie nazwy produktu, danych pacjenta oraz danych osoby wystawiającej zapotrzebowanie, przeprowadzono rozmowy telefoniczne z pracownikami szpitala w celu uzyskania czytelnego dokumentu. W dniu 6 czerwca 2005 roku przedmiotowe zapotrzebowanie uzyskało przewidziane prawem potwierdzenie i tego dnia zostało wysłane na podany w zapotrzebowaniu adres. Jak wynika z zebranych informacji, do dnia 3 czerwca 2005 roku do Ministerstwa Zdrowia nie wpłynęło żadne zapotrzebowanie wystawione przez Szpital im. Stanisława Leszczyńskiego w Katowicach dla wskazanego pacjenta.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Janusz Opolski

Warszawa, dnia 20 lipca 2005 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Sprawa rozprowadzania programów telewizji publicznej w sieciach kablowych i na platformach satelitarnych jest od dłuższego czasu przedmiotem kontrowersji pomiędzy stronami konfliktu. Z opublikowanego w prasie stanowiska Zarządu TVP S.A. wynika, że konflikt ten nasila się, a najważniejszy w tej sytuacji interes odbiorcy, płacącego abonament rtv schodzi na dalszy plan. W związku z tym należy wziąć pod uwagę następujące aspekty sprawy:

1. W art. 43 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji określono zasadę must carry jako obowiązek dla operatora sieci kablowych. Jednakże obowiązek ten, należy rozciągnąć także na operatorów platform satelitarnych, co wynika z art. 31 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej o usłudze powszechnej (2002/22/EC). Wspomniana dyrektywa ma na celu ujednolicenie zasad nakładania na operatorów obowiązku rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, ponieważ takie rozwiązanie służy interesowi ogółu odbiorców. W tym zakresie należy rozumieć, że operatorzy sieci kablowych i platform satelitarnych mają równe prawa i równe obowiązki.

4. Jednocześnie nie można pominąć, że rozprowadzanie programu telewizyjnego jest dodatkowym polem eksploatacji, ustalonym na gruncie art. 97 pkt 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Z tego wynika konieczność zgody telewizji publicznej na rozprowadzanie jej programów, a z drugiej strony konieczność uregulowania warunków takiej eksploatacji, w tym także o charakterze ekonomicznym. W "Strategii Państwa Polskiego w dziedzinie mediów elektronicznych na lata 2005-2020" Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji postuluje uregulowanie zasady must carry w połączeniu z zasadą must offer dla programów telewizji i radiofonii publicznej rozprowadzanych w sieciach bądź na platformach lub w inny sposób techniczny, przez co zostałaby usankcjonowana zasada neutralności ekonomicznej w stosunkach między telewizją publiczną a operatorami. Ponadto, proponowane przez Zarząd TVP S.A. obciążenie operatorów obowiązkami kontrolnymi, dotyczącymi ściągalności abonamentu jest nielegalne. Prawo takie - na podstawie ustawy - posiadają wyłącznie kontrolerzy Poczty Polskiej (art. 7 ustawy z 21 kwietnia 2005 roku o opłatach abonamentowych).

5. Propozycje objęcia umowami programów tematycznych, które w przyszłości zamierza emitować TVP S.A., już dzisiaj przed uzyskaniem koncesji, mogą być rozpatrywane w kategoriach wykorzystania propozycji dominującej na rynku, w kontekście obowiązku zasady must carry, spoczywającej na operatorach i narzucenia im uciążliwych warunków umów. Z tych powodów zagadnieniem tym powinien zająć się właściwy w tej sprawie organ, jakim jest Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

6. Operatorzy winni mieć jednakże na uwadze, że poważnym źródłem przychodu telewizji publicznej jest abonament radiowo - telewizyjny i z tego powodu ważne jest popieranie akcji informacyjnych, mających na celu ściągalność abonamentu radiowo - telewizyjnego.

7. W tych warunkach oświadczenie publiczne Zarządu Telewizji Polskiej S.A.. jakie ukazało się 4 lipca 2005 roku w Gazecie Wyborczej i Rzeczpospolitej, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji traktuje jako krok w kierunku pogłębiania konfliktu, a nie normalizacji stosunków na linii nadawca publiczny - operatorzy. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji dostrzega potrzebę aby w sieciach kablowych oraz na platformach satelitarnych były dostępne wszystkie programy telewizji publicznej. W tym względzie Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji apeluje do stron konfliktu o ograniczenie swych oczekiwań i żądań, które winny być zawsze weryfikowane interesem odbiorców programów.

Warszawa, 2005-07-20

W związku z pismem z dnia 21 czerwca 2005 r. znak: BPS/DSK-043-305/05, przedkładam Panu Marszałkowi następujące stanowisko do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego podczas 83 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 czerwca 2005 r., w sprawie przedstawionych przez zarząd PKN ORLEN S.A. propozycji dotyczących zmian w Statucie Spółki związanych z przystosowaniem tegoż Statutu do Kodeksu spółek handlowych.

Zwyczajne Walne Zgromadzenie Spółki Polski Koncern Naftowy ORLEN S.A. zostało zwołane przez Zarząd Spółki na dzień 29 czerwca 2005 r., na podstawie art. 399 § 1 w związku z art. 395 § 1 Kodeksu spółek handlowych oraz § 7 ust. 3 Statutu Spółki, poprzez ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym Nr 109/2005 (2201) poz. 6491, z następującym porządkiem obrad:

1. Otwarcie Walnego Zgromadzenia.

5. Wybór Komisji Skrutacyjnej.

17. Podjęcie uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Walnego Zgromadzenia Spółki i ustalenia tekstu jednolitego zmienionego Regulaminu.

21. Zamknięcie obrad Walnego Zgromadzenia.

Prawo głosu z należących do Skarbu Państwa akcji Spółki na tym Zgromadzeniu, wykonywał Pełnomocnik Ministra Skarbu Państwa, jako akcjonariusza reprezentującego Skarb Państwa, na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa znak: BKiS/1007/05 z dnia 28.06.2005 r.

"Uchwała Walnego Zgromadzenia o zaniechaniu rozpatrywania sprawy umieszczonej w porządku obrad może zapaść jedynie w przypadku, gdy przemawiają za tym istotne powody. Uchwały o zdjęciu z porządku obrad bądź o zaniechaniu rozpatrywania sprawy umieszczonej w porządku obrad na wniosek akcjonariuszy, wymagają większości 75% głosów oddanych, z zastrzeżeniem że obecni na Walnym Zgromadzeniu akcjonariusze którzy wnioskowali za umieszczeniem tego punktu w porządku obrad, uprzednio wyrazili już zgodę na jego zdjęcie z porządku obrad bądź zaniechanie rozpatrywania tej sprawy".

"zatwierdzanie strategicznych planów wieloletnich"

4) zmianę § 8 ust. 11 pkt 12 o brzmieniu dotychczasowym:

"opiniowanie rocznych planów techniczno-ekonomicznych"

"opiniowanie rocznych planów finansowych"

"W ramach Spółki wyodrębnionych zostaje 12 Regionalnych Jednostek Organizacyjnych, z siedzibami w Szczecinie, Wrocławiu, Gdańsku, Poznaniu, Katowicach, Białymstoku, Warszawie, Nowej Wsi Wielkiej, Płocku, Rzeszowie, Lublinie i Krakowie, posiadających status "pracodawcy" w rozumieniu art. 3 Kodeksu Pracy, realizujących zadania przypisane do Detalu i/lub Hurtu oraz Logistyki."

c) wyboru biegłego rewidenta dla przeprowadzenia badania sprawozdania finansowego spółki,

5. Uchwała w sprawie zmiany § 8 ust. 11 pkt 14, dotyczącego "wyrażania na wniosek Zarządu, zgody na nabycie nieruchomości, użytkowania wieczystego lub udziału w nieruchomości, których wartość według ceny nabycia netto przekracza jedną czterdziestą kapitału zakładowego", nie uzyskała wymaganej większości głosów i nie została powzięta. Za uchwałą oddano 99.697.008 głosów, przeciw oddano 130.989.891 głosów. Od głosowania wstrzymało się 19.522.500 głosów.

"realizowanie przez Spółkę za granicą inwestycji kapitałowych lub rzeczowych na kwotę przekraczającą jedną dwudziestą kapitału zakładowego.", nie uzyskała wymaganej większości głosów i nie została powzięta. Za uchwałą oddano 86.861.489 głosów, przeciw oddano 143.537.210 głosów. Od głosowania wstrzymało się 19.522.501 głosów.

12. Uchwała w sprawie zmiany § 9 ust. 4 zdanie 1, dotyczącego reprezentacji Spółki, tworzenie spółek prawa handlowego oraz przystępowanie do spółek, nie uzyskała wymaganej większości głosów i nie została powzięta. Za uchwałą oddano 127.016.508 głosów, przeciw oddano 120.972.890 głosów. Od głosowania wstrzymało się 20.000 głosów.

15. W sprawie upoważnienia Rady Nadzorczej do ustalenia tekstu jednolitego Statutu Spółki, uwzględniającej zmiany przyjęte uchwałami tego Zgromadzenia, Pełnomocnik Ministra Skarbu Państwa głosował za powzięciem uchwały. Uchwała została powzięta. Za uchwałą oddano 242.908.612 głosów, przeciw oddano 7.007.889 głosów. Od głosowania wstrzymało się 20.000 głosów.

W punkcie 4 porządku obrad, Prezes Zarządu przedstawił wnioski akcjonariuszy Skarbu Państwa oraz p. Ryszarda Karaszewskiego o wyłączenie spod głosowania zmiany § 7 ust. 11 Statutu Spółki oraz wniósł o wyłączenie spod głosowania zmiany § 7 ust. 11 Statutu Spółki. W tej sprawie Walne Zgromadzenie powzięło uchwałę zgodnie z wnioskiem Skarbu Państwa i Zarządu Spółki, a następnie przyjęło porządek obrad. Pełnomocnik Ministra Skarbu Państwa głosował za powzięciem uchwały. Uchwała została powzięta. Kopię wystąpienia Ministra Skarbu Państwa, o wyłączenie spod głosowania zmiany § 7 ust. 11 Statutu Spółki, przekazuję w załączeniu.

"Prawo głosowania akcjonariuszy Spółki zostaje ograniczone w ten sposób, że żaden z nich nie może wykonywać na Walnym Zgromadzeniu więcej niż 10% ogólnej liczby głosów istniejących w spółce w dniu odbywania Walnego Zgromadzenia z zastrzeżeniem, że dla potrzeb ustalania obowiązków nabywców znacznych pakietów akcji przewidzianych w Ustawie o publicznym obrocie papierami wartościowymi takie ograniczenie prawa głosowania nie istnieje. Ograniczenie prawa głosowania, o którym mowa w zdaniu poprzednim nie dotyczy spółki Nafta Polska S.A., Skarbu Państwa oraz banku depozytowego, który na podstawie umowy ze Spółką wyemitował kwity depozytowe w związku z akcjami Spółki (w przypadku wykonywania przez ten podmiot prawa głosu z tych akcji Spółki). Dla potrzeb niniejszego ustępu wykonywanie praw głosu przez podmiot zależny uważa się za jego wykonywanie przez podmiot dominujący w rozumieniu Ustawy o publicznym obrocie papierami wartościowymi oraz dla obliczania liczby głosów przysługujących akcjonariuszowi sumuje się liczbę głosów z akcji i liczbę głosów, które uzyskałby ten akcjonariusz w przypadku zmiany posiadanych przez siebie kwitów depozytowych na akcje."

"11. Przy wykonywaniu prawa głosu w spółce obowiązują następujące zasady:

1. Prawo głosowania obecnych i nowych akcjonariuszy Spółki, którzy nabyli lub objęli akcje w Spółce po wprowadzeniu zmian w Statucie Spółki, przyjętych uchwałą Walnego Zgromadzenia z dnia 28 czerwca 2004 roku, zostaje ograniczone w ten sposób, że jeżeli takie nabycie lub objęcie skutkuje przekroczeniem przez akcjonariusza progu 1/5 ogólnej liczby głosów istniejących w spółce, akcjonariusz ten nie może wykonywać na Walnym Zgromadzeniu więcej niż 1/5 ogólnej liczby głosów istniejących w Spółce w dniu odbywania Walnego Zgromadzenia, z zastrzeżeniem, że dla potrzeb ustalania obowiązków nabywców znacznych pakietów akcji przewidzianych w przepisach o publicznym obrocie papierami wartościowymi, takie ograniczenie prawa głosowania nie stanowi zwolnienia z tych obowiązków.

3. Z dniem wejścia w życie przepisów prawa przewidujących ochronę interesów Skarbu Państwa w spółkach o szczególnym znaczeniu dla gospodarki narodowej, nie później jednak niż z dniem 30 czerwca 2005 r., prawo głosowania akcjonariuszy Spółki zostaje ograniczone w ten sposób, że żaden akcjonariusz, niezależnie od daty nabycia lub objęcia akcji, nie może wykonywać na walnym Zgromadzeniu więcej niż 1/5 ogólnej liczby głosów istniejących w Spółce w dniu odbywania Walnego Zgromadzenia.

4. Dla potrzeb postanowień pkt 1-3 niniejszego ustępu wykonywanie prawa głosu przez podmiot zależny uważa się za jego wykonywanie przez podmiot dominujący w rozumieniu przepisów o publicznym obrocie papierami wartościowymi oraz dla obliczania liczby głosów przysługujących akcjonariuszowi sumuje się liczbę głosów z akcji i liczbę głosów, które uzyskałby ten akcjonariusz w przypadku zmiany posiadanych przez siebie kwitów depozytowych na akcje.

5. Zmiana postanowień niniejszego ustępu wymaga uchwały Walnego Zgromadzenia podjętej większością 80% głosów oddanych.".

Zgodnie z treścią pozwu o stwierdzenie nieważności tej uchwały, podwyższone zostało kryterium zróżnicowania akcjonariuszy ze względu na datę nabycia akcji i obecnie zaproponowane przez Zarząd Spółki brzmienie § 7 ust. 11 pkt 1 usuwało to zróżnicowanie. W efekcie wprowadzenia planowanej zmiany, prawo głosu wszystkich akcjonariuszy, bez względu na datę nabycia akcji, zostałoby ograniczone do 1/5 ogólnej liczby głosów istniejących w Spółce w dniu odbywania Zgromadzenia.

Zarzuty powodów dotyczyły również § 7 ust. 11 pkt 4 uchwały z dnia 28.06.2004 r., tj. zasady redukcji głosów. W ocenie powodów zgodnie z treścią pozwu: "...przepis art. 411 § 1 ksh zezwala na redukcję głosów tylko w stosunku do "akcjonariusza", nie przewiduje "kumulacji" głosów kilku czy kilkunastu akcjonariuszy pozostających w stosunku dominacji/zależności."

Wobec nieprawomocnego orzeczenia nieważności uchwały Nr 1 Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia z dnia 28 czerwca 2004 r. oraz biorąc pod uwagę to, że zaproponowane postanowienie § 7 ust. 11 może być także zakwestionowane (z uwagi na instytucję kumulacji głosów podmiotów zależnych i dominujących) przed dniem wejścia w życie art. 411 Kodeksu spółek handlowych w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 3 czerwca 2005 roku o szczególnych uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykonywaniu w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, należało głosować przeciwko powzięciu uchwały w sprawie zmiany dotychczasowego brzmienia § 7 ust. 11 Statutu oraz rozważyć przeniesienie dyskusji i ewentualnego głosowania w tej sprawie na następne posiedzenie Walnego Zgromadzenia, wyznaczone po wejściu w życie ustawy.

z up. PODSEKRETARZ STANU