Warszawa, dnia 5 kwietnia 2005 r.

w nawiązaniu do przesłanych przy piśmie z dnia 24 marca br. znak BPS/DSK-043-130-05 dwóch oświadczeń złożonych przez Pana Senatora Janusza Lorenza na 78. posiedzeniu Senatu w dniu 17 marca 2005 roku w sprawie reorganizacji p.p.u.p. "Poczta Polska", chciałbym wyjaśnić, że pierwsze z przesłanych obecnie wystąpień (z 7 marca) zostało już uprzednio skierowane do Ministra Infrastruktury w trybie interwencji senatorskiej i odpowiedzi udzieliłem w piśmie z dnia 25 marca 2005 roku znak ŁP3p-0701-19(02)2005 przesłanym bezpośrednio do Pana Senatora Janusza Lorenz. Natomiast drugie z wystąpień (z 17 marca) pokrywa się z treścią pisma z dnia 18 marca 2005 roku, w którym Pan Senator Janusz Lorenz wraz z grupą Posłów na Sejm RP i przedstawicieli pocztowych organizacji związkowych przedstawiają swoje stanowisko w sprawie realizacji przez p.p.u.p. "Poczta Polska" projektu utworzenia Centrum Usług Pocztowych. Odpowiedź na w/w wystąpienie z dnia 18 marca także została udzielona w trybie interwencji senatorskiej. Zawarto ją w piśmie z dnia 4 kwietnia 2005 roku znak ŁP3p-0701-21/2005.

Z uwagi na podobny zakres tematyczny obydwu wcześniejszych wystąpień, których autorem lub współautorem był Pan Senator Janusz Lorenz, udzielone na nie odpowiedzi miały podobną treść. W niniejszym piśmie pozwolę sobie przytoczyć odpowiedź udzieloną 4 kwietnia br., gdyż jak sądzę zawiera ona pełne wyjaśnienia kwestii poruszonych w oświadczeniu złożonym przez pana Senatora Janusza Lorenza na 78. posiedzeniu Senatu w dniu 17 marca 2005 roku.

Na wstępie chciałbym przedstawić genezę trwających obecnie w Poczcie Polskiej działań restrukturyzacyjnych w zakresie sfery organizacyjnej. Zmiany wynikają przede wszystkim z tego, że dotychczas istniejąca struktura organizacyjna Przedsiębiorstwa nie pozwala w pełni wychodzić naprzeciw zmianom zachodzącym na dynamicznie rozwijającym się rynku. W tej chwili obejmuje ona 10 dyrekcji okręgowych poczty (DOP) i 64 rejonowe urzędy poczty (RUP). Funkcjonuje również ok. 300 jednostek utworzonych przez poszczególne DOP, które działają jako szczebel pośredni pomiędzy RUP a placówką pocztową. Przy czym jednostki pośrednie nie posiadają jednolitego zakresu kompetencji, realizują zróżnicowane zadania, powielające niekiedy zadania jednostek nadrzędnych. Takie ukształtowanie się na przestrzeni lat sztywnej struktury Przedsiębiorstwa skutkowało przede wszystkim wzrostem liczebności służb administracyjnych kosztem służb eksploatacyjnych, których stan osobowy mimo rozwoju usług, wzrostu liczby klientów, zwiększenia ilości placówek pocztowych i okienek (zwłaszcza na terenach dużych miast) wzrastał w stopniu nieproporcjonalnym do potrzeb. Dodatkowo, zmiana podziału administracyjnego kraju spowodowała, że niektóre województwa obsługiwane są przez więcej iż jedną DOP.

Taka struktura organizacyjna uniemożliwia sprawny przepływ informacji i szybkie podejmowanie decyzji, co jest warunkiem prowadzenia aktywnej działalności na liberalizującym się rynku usług pocztowych. Postępujący proces liberalizacji rynku, który pociąga za sobą wzrost konkurencji, zmusza uczestników rynku do reagowania na zmiany i dostosowywania się do nowych warunków. Kierownictwo Poczty Polskiej decydując o zmianie struktury organizacyjnej p.p.u.p. "Poczta Polska" podjęło trudne wyzwanie, jakie stanęło przed nim w związku ze zmianami zachodzącymi na rynku usług pocztowych.

W wyniku kilkuletnich prac analitycznych i studialnych nad wypracowaniem kierunków rozwoju Przedsiębiorstwa i dostosowujących go do funkcjonowania w warunkach konkurencyjnych opracowana została "Strategia Rozwoju Poczty Polskiej". W dokumencie tym zawarta jest m.in. koncepcja zmian strukturalno-organizacyjnych, która grupuje jednostki organizacyjne w czterech wydzielonych pionach produktowych (usług pocztowych, usług finansowych, logistyki i nowych technologii). Przedstawione w niej kierunki zmian zostały we wrześniu 2002 roku pozytywnie ocenione przez Ministra Infrastruktury. Realizacja "Strategii..." wymaga jednak przeprowadzenia dalszych analiz i przygotowania w ich oparciu strategii cząstkowych, placów operacyjnych i procedur umożliwiających jej wdrożenie. Proponowane zmiany organizacyjne mają na celu usprawnienie funkcjonowania Przedsiębiorstwa. Mają one przede wszystkim doprowadzić do jasnego określenia odpowiedzialności za usługi i obszary zarządzania tymi usługami, a także do przyspieszenia procesu decyzyjnego.

Należy przy tym podkreślić, że zarówno "Strategia..." jak i jej zmiany podlegały konsultacjom z organizacjami związkowymi działającymi w p.p.u.p. "Poczta Polska". Także pracownicy mieli możliwość śledzenia na bieżąco interesujących ich zmian, gdyż informacje w tym zakresie były zamieszczane w działającym w Przedsiębiorstwie wewnętrznym systemie komunikacji internetowej (internet), czasopiśmie "Poczta Polska", a ponadto wyjaśnień w tej kwestii udzielało Kierownictwo Poczty Polskiej podczas dyżurów telefonicznych i spotkań organizowanych w poszczególnych okręgach. Warto także zauważyć, że przedstawiciele załogi Przedsiębiorstwa zasiadają w Radzie Poczty Polskiej, która opiniuje działania Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej. Mogą oni zatem aktywnie uczestniczyć w jej pracach i współdecydować o istotnych dla Przedsiębiorstwa kwestiach.

Po tym stosunkowo obszernym wyjaśnieniu przesłanek działań podjętych w celu zmiany struktury organizacyjnej, chciałbym krótko przedstawić na czym polegają planowane zmiany - w tym koncepcja utworzenia Centrum Usług Pocztowych (CUP) i jak są one przeprowadzane. Otóż w ramach restrukturyzacji wydzielone zostaną z dyrekcji okręgów poczty i rejonowych urzędów poczty niektóre zadania, w tym m.in. w zakresie usług pocztowych dla klientów masowych i korporacyjnych, usług logistycznych i finansowych. Natomiast na bazie obecnych dyrekcji okręgów poczty i rejonowych urzędów poczty budowany będzie Pion Sieci, który będzie miał za zadanie obsługę klientów detalicznych poprzez sieć placówek pocztowych oraz Pion Infrastruktury, który m.in. przejmie funkcje administracyjne i inwestycyjno-techniczne. Poszczególne jednostki tworzące nową strukturę mają być samodzielne finansowo i generować zyski netto, tak aby mogły one być przeznaczane na odtwarzanie majątku i wprowadzanie owych technologii.

Autonomiczną częścią struktury organizacyjnej zarządzającą całością tzw. biznesu pocztowego będzie CUP. W jego ramach będą występować trzy poziomy zarządzania eksploatacyjnego: centralny, regionalny i rejonowy. Przygotowanie koncepcji tworzenia CUP powierzone zostało Pełnomocnikowi ds. utworzenia CUP wyznaczonemu przez Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej. Wyniki jego prac przedstawione zostały 28 lutego br. i zaproponowano w nich m.in. podział terytorialny regionów operacyjnych CUP. Projektując liczbę i miejsca powołania jednostek nowego pionu uwzględniono przede wszystkim następujące parametry:

• obszary działania.

Propozycje przedstawione przez Pełnomocnika zostały następnie przeanalizowane i Dyrektor Generalny Poczty Polskiej, biorąc pod uwagę uwarunkowania technologiczne i organizacyjne, symulacje strumieni przesyłek oraz dane dotyczące ekonomiki komunikacji pocztowej - podjął wstępne decyzje, w tym dotyczące podziału terytorialnego planowanych regionów operacyjnych. Nie zapadły natomiast ostateczne decyzje w sprawie podziału terytorialnego rejonów operacyjnych w ramach CUP. Warto w tym miejscu podkreślić, że zarówno dotychczas funkcjonujący jak i obecnie projektowany system komunikacji pocztowej nie pokrywa się w pełni z podziałem administracyjnym kraju, który był budowany przy innych założeniach i dlatego nie zawsze odpowiada wymaganiom logistyki pocztowej. Podporządkowanie niektórych, zwłaszcza granicznych powiatów, sąsiednim województwom wynika zatem ze względów technologicznych oraz ekonomicznych i takie sytuacje występują na terenie całego kraju, w niemal wszystkich regionach operacyjnych.

Dyrektor Generalny Poczty Polskiej o swojej decyzji odnośnie koncepcji CUP poinformował w dniu 4 marca br. Radę Poczty Polskiej oraz wszystkie Dyrekcje: Okręgów Poczty, Zakładów Transportu Samochodowego, jednostek centralnych PP oraz Wspólną Reprezentację Związków Zawodowych działających w p.p.u.p. "Poczta Polska". W ten sposób załoga przedsiębiorstwa jest na bieżąco informowana na temat przebiegu zmian organizacyjnych.

Trzeba pamiętać, że Dyrektor Generalny Poczty Polskiej wprowadzając omawiane zmiany działa zgodnie ze Statutem państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej "Poczta Polska" ogłoszonym Obwieszczeniem Ministra Łączności z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie ogłoszenia statutu państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej "Poczta Polska" (M.P. z 2004 r. Nr 42, poz. 738, z 2005 r. Nr 14, poz. 252), który w § 16 ust. 4 ustala, że tworzenie, przekształcanie i likwidacja jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej o zasięgu ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym i terenowym leży w kompetencji Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej.

Jeśli chodzi o CUP w Olsztynie, to z przedstawionych mi przez Dyrektora Generalnego informacji wynika, że taka lokalizacja została zaproponowana przez Pełnomocnika. Propozycja ta została przyjęta, a Dyrektor Generalny Poczty Polskiej podjął jedynie decyzję o jej wersyfikacji ze względu na uwarunkowania technologiczne i organizacyjne, w wyniku czego zmieniono zasięg terytorialny olsztyńskiego CUP. Zmiana polega jednak nie na likwidacji Rejonowego Urzędu Poczty Suwałki, a na wyodrębnieniu z niego tej części działalności, która jest ukierunkowana na obsługę klientów masowych i przeniesienie jej do CUP w taki sposób, że klienci z 3 obecnych powiatów rejonu suwalskiego (piskiego, giżyckiego i węgorzewskiego) będą obsługiwani przez CUP Olsztyn, a pozostałych 6 powiatów przez CZP Białystok.

Z kolei, odnosząc się do obaw związanych z zatrudnieniem, pragnę podkreślić, że zmiany organizacyjne zawsze wiążą się z koniecznością przeprowadzenia restrukturyzacji zasobów ludzkich, w tym szkoleń, przesunięć kadrowych, przygotowania do nowych zadań, itp. Jednak, jak podkreśla Dyrektor Generalny Poczty Polskiej nieuzasadnione są obawy przedstawicieli załogi, iż wskutek reorganizacji i ustanowienia od 31 marca br. jednego pracodawcy dla wszystkich pracowników (stanie się nim p.p.u.p. "Poczta Polska", a dotychczas były to poszczególne jednostki), mogą być zagrożone miejsca pracy. Już w liście z dnia 20 września 2004 roku skierowanym do pracowników Kierownictwo Poczty Polskiej zapewniało, że celem zmian nie jest restrukturyzacja poprzez redukcję etatów. Zakłada się wykorzystanie całego potencjału kadrowego i przeprowadzenie zmian w taki sposób, by wszystkim zapewnić miejsce i dać możliwość dostosowania się do nowej rzeczywistości. Działania w tym zakresie będą więc polegać głównie na zmniejszeniu zatrudnienia w administracji poprzez przekwalifikowanie zatrudnionych w niej osób i przesunięcie ich do zadań związanych z eksploatacją.

Mając zaś na uwadze, że przy tego typu zmianach organizacyjnych nie da się wypracować koncepcji, która satysfakcjonowałaby wszystkich, to należy jednak dążyć do wypracowania tej najbardziej optymalnej, a w tym celu konieczna jest konstruktywna współpraca załogi Poczty Polskiej (zarówno pracowników aktywnie działających w organizacjach związkowych, jak i niezrzeszonych) z Kierownictwem Przedsiębiorstwa. Zmiany, jak już podkreślałem, są bowiem konieczne, a ich wstrzymywanie może jedynie doprowadzić do stopniowego wypierania przez konkurencję Poczty Polskiej z rynku usług pocztowych, gdyż przy obecnej strukturze działania nie jest ona w stanie szybko reagować na potrzeby tego rynku i dostosowywać swojej oferty usług do jego wymagań.

Przedstawiając powyższe wyrażam nadzieję, że zdołałem wyjaśnić wszelkie wątpliwości, jakie w przedmiotowej kwestii podniósł Pan Senator Janusz Lorenz, a przede wszystkim, że przedstawione przeze mnie informacje pozwolą zrozumieć przyczyny zmian, jakie zachodzą obecnie w strukturach Poczty Polskiej.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 5.04.2005 r.

Przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 21 września 1992 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 74, poz. 366 z późn. ...) nakładają na zakłady opieki zdrowotnej obowiązek dostosowania ich pomieszczeń i urządzeń do wymagań w terminie do 10 lat. Nowelizacje przedłużają ww. okres do dnia 30 czerwca 2005 r.

Przedłużenie terminów określonych w dotychczasowej regulacji do dnia 30.06.2005 r. jest związane z prowadzonymi pracami nad rozwiązaniami systemowymi, regulującymi kwestie warunków fachowych i sanitarnych. W dniu 16.03.2004 r. przekazano do uzgodnień zewnętrznych projekt nowego rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej. Przepisy ww. projektu, stanowią, iż zakład opieki zdrowotnej, prowadzący działalność w dniu wejścia w życie ustawy, niespełniający wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, dostosuje pomieszczenia i urządzenia do tych wymagań w terminie do dnia 31 grudnia 2008 r. Ponadto projektowane regulacje przewidują możliwość przedłużenia terminu dostosowania o 3 lata.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Janusz Opolski

Warszawa, dnia 06.04.2005 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Włączenie drogi krajowej nr 16 do układu najważniejszych dróg w kraju podyktowane jest funkcją, jaką pełni przedmiotowa droga. Droga krajowa nr 16 jest drogą o znaczeniu międzynarodowym, krajowym i regionalnym. Stanowi ona najkrótszą trasę tranzytową między Berlinem a krajami Bałtyckimi oraz główne powiązanie na osi wschód - zachód w północnej części Polski. Umożliwia ona aktywizację gospodarczą, a tym samym rozwój województwa poprzez: uatrakcyjnienie warunków inwestowania, rozwój wymiany handlowej oraz rozwój ruchu turystycznego poprzez poprawę dojazdu do Pojezierza Mazurskiego i Krainy Wielkich Jezior Mazurskich.

Z pomiarów natężenia ruchu na drodze krajowej nr 16 w roku 1995 i 2000 wynika, że nastąpił wzrost ruchu o 40% (w tym czasie w kraju o 31%, w województwie o 36%). Największy wzrost natężenia zaobserwowano na odcinku Olsztyn - Mrągowo. Największy średniodobowy ruch na drodze krajowej nr 16 zaobserwowano na odcinku Olsztyn - Barczewo, gdzie natężenie ruchu dochodzi do 10 000 P/dobę (rok 2000). Podkreślić należy również, że znaczny wzrost natężenia ruchu występuje w okresie letnim. Dzisiaj natężenia ruchu wokół Olsztyna są zbliżone do natężeń ruchu na drodze krajowej nr 7, która będzie dostosowywana do parametrów drogi klasy "S".

Etap II:

Etap III:

Etap IV (część):

Etap V:

GDDKiA czyni starania o umieszczenie drogi krajowej nr 16 w sieci dróg ekspresowych.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, 2005-04-07

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W ustawie budżetowej na rok 2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 228, poz. 2755) w części 82 "Subwencje ogólne dla jednostek samorządu terytorialnego", w dziale 758 "Różne rozliczenia", w rozdziale 75801 "Część oświatowa subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego" łączna kwota subwencji oświatowej na 2005 r. określona została w wysokości 25.917.111 tys. zł, tj. wyższej w stosunku do roku 2004 (25.082.854 tys. zł) nominalnie o 3,3%.

Ostatecznie kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2005 określone zostały na podstawie wielkości kwotowych przyjętych w ustawie budżetowej na rok 2005, ostatecznych danych statystycznych GUS na rok szkolny 2004/2005 (zweryfikowanych przez poszczególne JST), a także rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 286 poz. 2878). Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) algorytm podziału subwencji oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych środków od skali i struktury realizowanych zadań, mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnieniem stopni awansu zawodowego nauczycieli.

Należy zaznaczyć tu, że algorytm podziału subwencji oświatowej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfikacji wynika z analizy wskaźników ekonomicznych obrazujących przeciętne koszty kształcenia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-wychowawczych. Ww. rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu zmodyfikowało niektóre zasady podziału środków subwencyjnych stosowane w roku 2004. Zmiany te są przede wszystkim efektem prac i uzgodnień dokonywanych wspólnie z reprezentacją samorządów. W Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu przy współudziale Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego prowadzone były w ubiegłym roku intensywne prace mające na celu dalsze usprawnianie algorytmu podziału subwencji na rok 2005, stosownie do oczekiwań formułowanych przez poszczególne korporacje samorządowe oraz związkowe. Uwzględnione w algorytmie regulacje opierają się na rozwiązaniach dotychczasowych, polegających na zastosowaniu zasady, że "pieniądz idzie za uczniem", co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół i placówek prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i województwa samorządowe. Nowym rozwiązaniem w podziale środków subwencyjnych jest zastosowanie wskaźnika korygującego (Di) bezpośrednio nawiązującego do poziomu średnich wynagrodzeń - gwarantowanych Kartą Nauczyciela - nauczycieli zatrudnionych w grupach poszczególnych stopni awansu zawodowego. Zastosowanie tego wskaźnika umożliwiło przekazanie relatywnie wyższych kwot części oświatowej subwencji ogólnej do tych jednostek samorządu terytorialnego, w których udział zatrudnionych nauczycieli o najwyższych stopniach awansu zawodowego w relacji do ogólnej liczby zatrudnionych nauczycieli - w przeliczeniu na pełne etaty - jest wyższy niż średnio w skali kraju. Algorytm jest jednak metodą statystyczną podziału subwencji i będąc kategorią ogólną nie może uwzględniać wszystkich lokalnych problemów występujących w jednostkach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.

- w szkołach prowadzonych przez Powiat Zgierski liczba uczniów w roku szkolnym 2004/2005 wynosi 6,532 uczniów, tj. o 434 uczniów mniej niż w roku szkolnym 2003/2004 czyli o 6,23%. Należy przy tym zaznaczyć że zmniejszeniu w stosunku do roku 2004 uległa również liczba uczniów przeliczeniowych z 10.302 uczniów w roku ubiegłym do 10.230 w roku 2005, tj. o 0,70%. Ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 dla Powiatu Zgierskiego określona została w wysokości 28.334.021 zł i jest ona wyższa od analogicznej kwoty w roku 2004 o 4,02%. Ponadto należy zaznaczyć, że zwiększeniu - w stosunku do roku 2004 - o 10,93% uległa kwota subwencji oświatowej przypadająca na 1 ucznia rzeczywistego;

- ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 dla Powiatu Poddębickiego określona została w wysokości 4.797.872 zł i również jest ona wyższa od analogicznej kwoty subwencji oświatowej w roku 2004 o 0,90%. Do szkół prowadzonych i dotowanych przez Powiat Poddębicki uczęszcza w roku szkolnym 2004/2005 1.237 uczniów tj. o 20 uczniów mniej niż w roku szkolnym 2003/2004. Należy przy tym zaznaczyć, że pomniejszeniu w stosunku do roku 2004 uległa liczba uczniów przeliczeniowych z 1.798 uczniów w roku ubiegłym do 1.732 w roku 2005, tj. 3,67%. Należy jednak podkreślić, że zwiększeniu o 4,7% uległa - w stosunku do roku 2004 - kwota części oświatowej subwencji ogólnej przypadająca na 1 ucznia przeliczeniowego.

A zatem trudno zgodzić się z opinią, że kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 dla Powiatu Zgierskiego oraz Powiatu Poddębickiego zostały zaniżone w stosunku do roku 2004. Powyższe kwoty subwencji oświatowej wynikają wprost ze zmniejszenia liczby uczniów w szkołach oraz zmiany struktury realizowanych zadań przez ww. jednostki samorządu terytorialnego. Należy zaznaczyć, że zostały one skalkulowane zgodnie z postanowieniami rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005.

Jednocześnie należy podkreślić, że środki niezbędne na realizację zadań oświatowych, zagwarantowane są w dochodach jednostek samorządu terytorialnego (art. 5a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm./). Zasilenie budżetów samorządów i jednocześnie skutki finansowe realizacji zadań oświatowych nie mogą być odnoszone wyłącznie do części oświatowej subwencji ogólnej. Zgodnie, bowiem z art. 167 Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu terytorialnego są: dochody własne, subwencje ogólne (w tym część oświatowa subwencji) i dotacje celowe z budżetu państwa. W tej sytuacji część oświatowa subwencji ogólnej jest wyłącznie jednym ze źródeł dochodów.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Zdzisław Hensel

Warszawa, dnia 7 kwietnia 2005 r.

Szanowny Pan
Bogdan Podgórski
Senator RP

Organizacje związkowe działające w Banku mają pełną swobodę działania, gwarantowaną im odpowiednimi przepisami prawa. Mają więc także prawo prowadzenia sporów zbiorowych pracy.

Zaistniały w Banku spór zbiorowy, z formalnego punktu widzenia, jest sporem o "interesy", a jego przedmiotem jest ustanowienie nowych warunków pracy i płacy (bardziej korzystnych dla pracowników, ale nie związanych z wynikiem pracy). Bank ma ogromną wolę do zawarcia kompromisu i jesteśmy gotowi do ustępstw, jednakże projekt regulaminu wynagradzania przedstawiony przez stronę związkową zawiera m.in. propozycje zawarcia w regulacjach płacowych rozwiązań takich jak: automatyczna, coroczna indeksacja prac, ustalenie systemu sztywnej premii regulaminowej, uzgadniania z organizacjami związkowymi zadań premiowych nakładanych na pracowników, wprowadzenie dodatkowego obligatoryjnego "trzynastego wynagrodzenia, zwiększenie wynagrodzeń liderów związkowych (itd.), co trudno uznać za "niewygórowane oczekiwania". Takie rozwiązania nie były dotychczas stosowane w Banku, a ich wprowadzenie w znacznej mierze zwiększyłoby koszty pracy w Banku.

Bank zawsze przestrzegał obowiązujących przepisów prawa pracy. Należy jednak stwierdzić, iż warunki określone przez prawo nie dozwalają na jednostronne kształtowanie przez pracodawcę ani ZUZP ani regulaminu wynagradzania, bowiem wymagane jest w tym zakresie zgodne współdziałanie stron i chęć zawarcia kompromisu. Tym samym brak regulacji w zakresie wewnątrzzakładowego prawa pracy nie wynika z zaniechania działania pracodawcy, a jest konsekwencją przyjętych przez ustawodawcę uregulowań prawnych.

Bank jest przekonany, iż możliwe jest rozwiązanie powstałego sporu na drodze rokowań, i dokłada wszelkich starań aby zapewnić warunki do zawarcia porozumienia satysfakcjonującego obie strony. Pragnę też zapewnić Pana Senatora, iż zaistniały spór ze strony przedstawicieli pracodawcy nie jest ani lekceważony, ani traktowany z nonszalancją. Opinia taka jest nieusprawiedliwiona. Rozwiązanie powstałego zatargu jest dla nas priorytetem, i dokładamy wszelkich starań, aby uzyskać w tym obszarze porozumienie mające na względzie nie tylko interes Banku i jego Klientów, ale także pracowników.

Każda ze stron sporu, poza ustaloną prawem procedurą formalną, może odwoływać się do osób publicznych czy instytucji, a celem takiego działania jest na ogół wywarcie presji na drugą rokującą stronę. Należy jednak zauważyć, iż ocena żądań związkowych przedstawionych w sporze wymaga uzyskania rzetelnych informacji nie tylko na temat uwarunkowań powstania sporu, ale przede wszystkim ich skutków ekonomicznych. Zdaniem zarządu Banku wyniki ekonomiczne w żadnym stopniu nie uzasadniają wprowadzania rozwiązań płacowych, które są oderwane od jakości i ilości świadczonej przez pracowników pracy powiązanej z indywidualnymi i zbiorowymi wynikami.

Mam nadzieję, iż powyższe wyjaśnienia pozwolą Panu Senatorowi na wypracowanie stanowiska uwzględniającego racje Banku, jego Klientów i akcjonariuszy oraz pracowników.

Z wyrazami wysokiego szacunku

Warszawa, 2005-04-11

Zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 281, poz. 2781) wprowadzony został nowy, systemowy model pomocy materialnej dla uczniów. Powyższy akt prawny dodał do ustawy o systemie oświaty nowy rozdział 8a "Pomoc materialna dla uczniów", który w sposób szczegółowy określa zasady udzielania pomocy materialnej dla uczniów w postaci stypendium szkolnego, zasiłku szkolnego, stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe, stypendium Prezesa Rady Ministrów, stypendium ministra właściwego ds. oświaty i wychowania, stypendium ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Zgodnie z art. 90r pkt 2 ustawy o systemie oświaty środki na realizację stypendiów zostały zagwarantowane w ustawie budżetowej na 2005 r. w rezerwie celowej nr 55 "Narodowy Program Stypendialny". W 2005 roku na ten cel przeznaczono kwotę 242.500.000 zł.

Kwota powyższej dotacji celowej została wyliczona dla poszczególnych gmin zgodnie z algorytmem zamieszczonym w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 22 lutego 2005 r. w sprawie terminów przekazania dotacji celowej gminom na dofinansowanie świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjalnym oraz sposobu ustalania wysokości tej dotacji. (Dz.U. z 2005 r. Nr 36, poz. 319). Dane, na podstawie, których dokonano wyliczenia kwoty dotacji dla gmin pochodzą z Ministerstwa Finansów, Głównego Urzędu Statystycznego oraz odpowiednich departamentów urzędów wojewódzkich. Dane te dotyczą roku 2004.

Jednocześnie chciałbym zwrócić uwagę Pana Senatora na fakt, że zgodnie z art. 90p ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) udzielanie świadczeń pomocy materialnej dla uczniów o charakterze socjalnym stanowi zadanie własne gminy, na realizację którego gmina otrzymuje dofinansowanie (art. 90r ust. 1 ustawy). Przepisy ustawy nie zobowiązują gmin do przeznaczania na ten cel środków własnych, lecz do przygotowania gminnych regulaminów przyznawania pomocy materialnej dla uczniów, finansowanej z budżetu państwa.

Zgodnie z art. 90g ust. 1 szkoła może udzielać stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe. Stypendium to przyznaje dyrektor szkoły, po zasięgnięciu opinii rady pedagogicznej, w ramach środków przyznanych przez organ prowadzący na ten cel w budżecie szkoły. Stypendia te są zatem wypłacane fakultatywnie w zależności od decyzji organu prowadzącego szkołę.

Osiągnięcie tego celu będzie możliwe tylko w sytuacji bardzo dobrego zdiagnozowania potrzeb własnego środowiska przez samorząd gminy przy zintegrowanej współpracy odpowiednich jednostek organizacyjnych samorządu (szkół, ośrodka pomocy społecznej), jak również organizacji pożytku publicznego oraz wolontariatu.

Jednym z tych mechanizmów jest wysokość kwoty uprawniającej do ubiegania się o pomoc edukacyjną (art. 90d ust. 7 ustawy o systemie oświaty). Miesięczna wysokość dochodu na osobę w rodzinie ucznia, umożliwiająca ubieganie się o tę pomoc nie może przekroczyć 316 złotych. Nie jest uzasadnione traktowanie pojęć "uprawniony do ubiegania się o pomoc" i "uprawnionych do otrzymania pomocy" jako tożsamych. Następnym jest wartość pomocy (wahająca się od 44,80 zł do 112 zł). Trzecim jest czas, na jaki można przyznawać pomoc: od jednego miesiąca do dziesięciu miesięcy w przypadku uczniów lub od jednego miesiąca do dziewięciu miesięcy w przypadku słuchaczy kolegiów. Kolejnym mechanizmem jest możliwość zróżnicowania częstotliwości udzielania pomocy - może ona być realizowana w okresach innych niż miesięcznie lub jednorazowo w zależności od rzeczywistych potrzeb edukacyjnych ucznia. Dalszy mechanizm to przestrzeganie celowego i edukacyjnego charakteru stypendiów szkolnych, przeznaczonych wyłącznie na zaspokajanie potrzeb edukacyjnych uczniów.

Zadanie udzielania pomocy materialnej uczniom nie jest zadaniem nowym. Do 31 grudnia 2004 r. było realizowane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1993 r. w sprawie warunków, form, trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości pomocy materialnej dla uczniów (Dz.U. Nr 74, poz. 350, z późn. zm.), w którym określono szczegółowe zasady korzystania przez uczniów z pomocy materialnej. Jednakże zasięg realizacji tego zdania był niewielki. W ostatnich dwóch latach wszystkie samorządy przeznaczały rocznie kwotę łącznie ok. 10 mln zł na jego realizację. Na 2005 r. zaplanowano w budżecie państwa kwotę 242,5 mln zł, celem przekazania samorządom w formie dotacji na udzielanie pomocy materialnej o charakterze socjalnym dla uczniów. Kwota ta, w połączeniu z właściwym zaadresowaniem pomocy edukacyjnej przez samorządy, umożliwi podjęcie ogólnokrajowych działań służących przełamywaniu barier edukacyjnych utrudniających przechodzenie na wyższe poziomy edukacji uczniom pochodzących z rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej.

Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia dokładnie ukazują zmiany wprowadzone w ustawie o systemie oświaty w zakresie udzielania pomocy materialnej dla uczniów oraz mechanizmy, którymi powinny posługiwać się jednostki samorządu terytorialnego, aby udzielona pomoc trafiała do uczniów, którym jest ona najbardziej potrzebna.

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 11.04.2005 r.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej (Dz.U. Nr 148, poz. 1564) określa wysokość stawki maksymalnej, co oznacza, że notariusz ustalając wynagrodzenie za czynność notarialną winien uwzględniać nakład pracy, stopień zawisłości sprawy będącej przedmiotem czynności notarialnej jak również czas przeznaczony na jej dokonanie.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak