Warszawa, dnia 2005.03.23

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 23 lutego 2005 r. znak BPS/DSK-043-102/05 dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Witolda Gładkowskiego w sprawie obrotu nawozami w Polsce uprzejmie informuję, że sprawy poruszane w oświadczeniu Pana senatora leżą w kompetencji Ministra Gospodarki i Pracy.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Pilarczyk

Warszawa, dnia 24 marca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Odpowiadając na Oświadczenie Pana Senatora Mariana Lewickiego, złożone podczas 77 posiedzenia Senatu RP, przesłane przy piśmie nr BPS/DSK-043-92/05 z dnia 23 lutego 2005 r., w sprawie dofinansowania zadania "Przebudowa ul. Bolesława Krzywoustego w Złotoryi", uprzejmie informuję, że wniosek Zarządu Powiatu Złotoryjskiego Nr ZD/071/72/2005 z dnia 14 stycznia 2005 r. wpłynął do resortu infrastruktury i został ujęty w wykazie zadań inwestycyjnych wnioskowanych przez samorządy o dofinansowanie z rezerwy subwencji ogólnej w 2005 r.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 25.03.2005 r.

Dążąc do poprawy stanu egzekucji Minister Sprawiedliwości już na początku 2003 r. zainicjował szereg działań, w tym również zmierzających do racjonalizacji i poszerzenia sieci rewirów komorniczych. W ich efekcie do chwili obecnej utworzono 49 nowych rewirów komorniczych. Poszerzenie sieci rewirów jest więc znaczące, zwłaszcza, że proces ich tworzenia jest dosyć skomplikowany. Nadmienić przy tym należy, że przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz.U. Nr 133, poz. 882 z późniejszymi zmianami) w brzmieniu obowiązującym do dnia 12 listopada 2004 r. znacznie go utrudniały. Ustawa z dnia 24 września 2004 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2004 r. Nr 236, poz. 2356) wprowadziła szereg rozwiązań upraszczających i przyśpieszających proces tworzenia rewirów komorniczych oraz powoływania komorników sądowych.

Trzeba mieć również na względzie, że zbyt mała liczba rewirów komorniczych nie jest wyłączną przyczyną obecnego stanu egzekucji. Na stan ten rzutuje także kondycja finansowa dłużników, w tym również przedsiębiorców, oraz sprawność egzekucji. Ta ostatnia zależy w dużej mierze od operatywności komorników oraz jakości unormowań prawnych. Dlatego też w ramach wspomnianych działań na rzecz poprawy stanu egzekucji podjęte zostały prace legislacyjne oraz działania mające na celu optymalizację nadzoru nad komornikami. Efektem prac legislacyjnych było przygotowanie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, na bazie którego w znaczącym stopniu oparta jest wspomniana nowelizacja z dnia 24 września 2004 r.

Usprawnieniu egzekucji winny również służyć rozwiązania wprowadzone przez ustawę z dnia 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2004 r. Nr 172, poz. 1804).

Nadmienić należy, że w toku prac nad nowelizacją ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, zakończonych ostatecznie uchwaleniem wspomnianej ustawy z dnia 24 września 2005 r. o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, organizacje przedsiębiorców wielokrotnie postulowały wprowadzenie wyżej wymienionych rozwiązań. Postulaty te nie zostały jednak przyjęte przez żadną z izb Parlamentu, które uznały, że realizacja proponowanych zmian wymaga przeanalizowania konsekwencji ich wprowadzenia i nie jest możliwa w ramach ograniczonej nowelizacji.

Obowiązujące przepisy nakładają na komorników obowiązek informowania Krajowego Rejestru Sądowego o bezskuteczności egzekucji, ograniczając go do sytuacji ściśle określonych przypadków. Postulat poszerzenia zakresu tego obowiązku był zgłaszany przez organizacje przedsiębiorców w toku prac nad nowelizacją ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Odnosząc się do tego postulatu Minister Sprawiedliwości nadal prezentuje pogląd, że nie przekreślając celowości proponowanych zmian, poprzedzić je należy przeprowadzeniem szeregu analiz i że potrzeba ich wprowadzenia zostanie rozważona w przyszłości przy okazji nowelizacji przepisów regulujących prowadzenie Krajowego Rejestru Sądowego.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, dnia 29 marca 2005 r.

Wprowadzona nowelizacja ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej wprowadziła precyzyjne przepisy określające wyłączność praw Rzeczypospolitej Polskiej do wznoszenia i udzielania zezwoleń na wykorzystywanie w wyłącznej strefie ekonomicznej wszelkiego rodzaju wysp, konstrukcji i urządzeń przeznaczonych do badań naukowych.

Art. 1 pkt 2-6 ustawy o zmianie ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej z dnia 21 marca 1991 r. (Dz.U. nr 153, poz. 1652 z późn. zm.) - dotyczy wydawania pozwoleń na wznoszenie konstrukcji w polskich obszarach morskich.

Wprowadzone zmiany w art. 1 pkt 2-6 projektu dotyczą kwestii wydawania pozwoleń na wznoszenie w polskich obszarach morskich sztucznych wysp, konstrukcji i innych urządzeń. Ze względu na to, że działalność taka może wiązać się z negatywnym ich oddziaływaniem na żywe zasoby morza i stan czystości wód morskich, redakcja art. 23 stanowi, że w razie braku planu zagospodarowania przestrzennego polskich obszarów morskich, pozwolenie wydaje minister właściwy ds. gospodarki morskiej po zasięgnięciu opinii ministrów właściwych ds. środowiska, gospodarki, obrony narodowej, rolnictwa, kultury i dziedzictwa narodowego oraz spraw wewnętrznych. Jednocześnie przepis art. 23 określa okoliczności, w których odmawia się wydania pozwolenia na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich. Okolicznościami tymi są: interes gospodarki narodowej, a także względy obronności lub bezpieczeństwa państwa, bezpieczeństwa żeglugi morskiej, bezpieczeństwa lotów statków powietrznych, względy ochrony środowiska i zasobów morza oraz bezpiecznego uprawiania rybołówstwa morskiego, a także podwodnego dziedzictwa archeologicznego lub bezpieczeństwa związanego z badaniami, rozpoznawaniem i eksploatacją zasobów mineralnych dna morskiego oraz znajdującego się pod nim wnętrza ziemi. Przesłanka do odmowy wydania pozwolenia w przypadku zagrożenia dla podwodnego dziedzictwa archeologicznego, wynika z ratyfikowanej przez Polskę Europejskiej konwencji o ochronie dziedzictwa archeologicznego, sporządzonej w La Vetta dnia 16 stycznia 1992 r. (Dz.U. nr 120, poz. 564). Jeśli plan zagospodarowania przestrzennego polskich obszarów morskich zostanie przyjęty w trybie określonym w art. 37a - to pozwolenie takie będzie wydawał dyrektor właściwego urzędu morskiego.

Nowe zapisy art. 27a i 27b określają szczegółowo elementy składowe wniosku o wydanie pozwolenia, o którym mowa w art. 23 i 23a, a także jakie informacje powinny być załączone do takiego wniosku oraz określają opłatę w wysokości stanowiącej równowartość 300 SDR za wydanie pozwolenia na wzniesienie sztucznej wyspy, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich, także za pozwolenie na ułożenie podmorskiego kabla i rurociągu na morskich wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym. Opłaty te pobierane są przez organ wydający pozwolenie i stanowią dochód budżetu państwa. Jeśli wydane pozwolenie przewiduje zajęcie obszaru morskiego pod sztuczną wyspę, konstrukcję lub urządzenie - pobiera się dodatkową opłatę w wysokości stanowiącej 1% wartości planowanego przedsięwzięcia. Opłata ta, podobnie jak opłata za wydanie pozwolenia stanowi dochód budżetu państwa.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Witold Górski

PODSEKRETARZ STANU

Obowiązki wydawców w zakresie przekazywania dzieł oraz obowiązki bibliotek w zakresie gromadzenia dorobku wydawniczego uregulowane są w ustawie z dnia 7 listopada o obowiązkowych egzemplarzach bibliotecznych. Rozporządzenie Ministra Kultury i Sztuki z dnia 6 marca 1997 roku określa wykaz bibliotek uprawnionych do otrzymywania egzemplarzy obowiązkowych poszczególnych rodzajów publikacji oraz zasady i tryb ich przekazywania. W chwili obecnej prawo do otrzymania obowiązkowego egzemplarza posiada (w różnym zakresie) 16 bibliotek oraz Filmoteka Narodowa. Kolejnych 7 bibliotek posiada uprawnienia do otrzymywania publikacji o tematyce regionalnej.

Problem egzemplarza obowiązkowego stał się, na wniosek kierownictwa Ministerstwa Kultury, przedmiotem obrad Krajowej Rady Bibliotecznej. W trakcie posiedzenia postanowiono powołać komisję składającą się z przedstawicieli Krajowej Rady Bibliotecznej, bibliotek uprawnionych do otrzymywania egzemplarza obowiązkowego, wydawców oraz Ministerstwa Kultury. Zadaniem komisji będzie rozważenie wszelkich kwestii podnoszonych przez środowisko wydawców książek.

Jednocześnie chciałbym podkreślić, że Ministerstwo Kultury nie rozważa możliwości zwolnienia wydawców od obowiązku przekazywania egzemplarza obowiązkowego wybranym bibliotekom.

Warszawa 31 marca 2005

Warszawa 2005-03-31

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Z budżetu państwa jednostki samorządu terytorialnego otrzymują część oświatową subwencji ogólnej. Część oświatowa subwencji ogólnej dzielona jest pomiędzy poszczególne jednostki samorządu terytorialnego z uwzględnieniem zakresu realizowanych przez te jednostki zadań oświatowych. Podział części oświatowej subwencji ogólnej dokonywany jest w szczególności z uwzględnieniem finansowania wydatków bieżących (w tym wynagrodzeń pracowników wraz z pochodnymi) szkół i placówek prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego, a także dotowania szkół i placówek niepublicznych oraz publicznych prowadzonych przez osoby prawne inne niż jednostki samorządu terytorialnego oraz przez osoby fizyczne.

2. Zgodnie z brzmieniem art. 28 ust. 6 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do spraw finansów publicznych oraz jednostek samorządu terytorialnego, określa w drodze rozporządzenia, sposób podziału części oświatowej subwencji ogólnej między poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.

4. Na podstawie art. 33 ust. 1 ww. ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje właściwe jednostki samorządu terytorialnego o wynikających z ustawy budżetowej rocznych kwotach poszczególnych części subwencji ogólnych oraz o wysokości rocznej wpłaty do budżetu państwa.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 31 marca 2005 r.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia 16 września 2004 r. (sygn. GI-DP-024/1564/1872) uprzejmie informuję, iż Generalny Inspektor przeprowadził czynności wyjaśniające w sprawie legalności przetwarzania danych osobowych przez Centrum Szymona Wiesenthala z siedzibą w Jerozolimie (adres pocztowy: 1 Mendele St. Jerusalem 92147 Izrael).

Podstawą do podjęcia działań w niniejszej sprawie było ustalenie, że Centrum Szymona Wiesenthala z siedzibą w Jerozolimie jest podmiotem, który przy przetwarzaniu danych osobowych podlega przepisom polskiej ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tj. Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), ponieważ na terytorium Polski, działając przez przedstawiciela, zbiera dane osobowe i tym samym zobowiązane jest do respektowania określonych w niej zasad przetwarzania danych.

Z uwagi na to, że Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych nie jest uprawniony - w świetle aktualnie obowiązujących przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) - do uzyskania bezpośrednio od Telekomunikacji Polskiej S.A. danych abonenta użytkującego wyżej wymieniony numer. które to dane objęte są tajemnicą telekomunikacyjną pismem z dnia 14 września 2004 r. (sygn. GI-DP-024/1564/04/1871) zwrócił się do dr Efraima Zuroffa - Dyrektora Centrum Szymona Wiesenthala w Jerozolimie o podanie imienia i nazwiska oraz adresu zamieszkania osoby zbierającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej informacje, o których wyżej mowa. Wystąpił również - w sytuacji, gdyby osoba zbierająca w Polsce informacje drogą telefoniczną działała w imieniu określonego podmiotu - o podanie jego nazwy i adresu siedziby oraz określenie statusu prawnego tego podmiotu.

W dniu 7 października 2004 r. do Biura GIODO wpłynęło pismo dr Zuroffa nie zawierające odpowiedzi na zadane pytania. Wyjaśnienia Pana dr Efraima Zuroffa ograniczyły się do deklaracji, że intencją działalności Centrum Szymona Wiesenthala nie było łamanie przepisów obowiązującej w Polsce ustawy o ochronie danych osobowych. Wskazał też, iż w innych krajach, w których przeprowadzano podobną akcję, działalność Centrum Szymona Wiesenthala nie była kwestionowana. W tym miejscu należy podkreślić, że twierdzenie to mija się z prawdą. Przykładem może być interwencja węgierskiego rzecznika ochrony prywatności, w formie opinii, że działalność Centrum Szymona Wiesenthala polegająca na zbieraniu na Węgrzech danych osobowych w związku z popełnionymi na Żydach zbrodniami stanowi naruszenie obowiązujących przepisów o ochronie danych osobowych. Spowodowało to niezwłoczne zakończenie działalności przedstawiciela Centrum Szymona Wiesenthala na terenie Węgier.

Reakcją na kolejne pismo, w którym Generalny Inspektor zwrócił się do pana dr Efraima Zuroffa o złożenie stosownych wyjaśnień było natomiast żądanie Pana dr Zuroffa, aby Generalny Inspektor spotkał się z nim w wyznaczonym przez Pana Zuroffa terminie. Biorąc pod uwagę wyrażoną w art. 14 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) zasadę pisemności postępowania administracyjnego, Generalny Inspektor odmówił wyznaczenia spotkania.

W toku dalszych czynności, w dniu 28 i 31 stycznia oraz 1 i 2 lutego br., próby uzyskania połączenia pod numerem telefonu (022) 498-15-07 okazały się bezskuteczne. W rozmowie z pracownikiem Centrum Szymona Wiesenthala w Jerozolimie w dniu 2 lutego br. również nie uzyskano informacji na temat możliwości przekazywania pod wskazanym numerem telefonu informacji dotyczących osób współpracujących w czasie II wojny światowej z Niemcami w prześladowaniu i zagładzie Żydów. Osoba ta zobowiązała się jednakże do przesłania na podany przez pracownika Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych adres poczty elektronicznej, numeru telefonu w Polce, gdzie informacje takie można będzie przekazać. W sprawie tej nie wpłynęła jednak żadna wiadomość.

Analiza informacji zgromadzonych w niniejszej sprawie w kontekście obowiązujących przepisów o ochronie danych osobowych prowadzi do wniosku, iż przetwarzanie przez przedstawiciela Centrum Szymona Wiesenthala danych osób współpracujących w czasie II wojny światowej z Niemcami w prześladowaniu Żydów, nie znajduje umocowania w obowiązujących w Polsce przepisach prawa. Zgodnie z zasadą legalności przetwarzania danych osobowych, administrator danych w przypadku przetwarzania danych tzw. zwykłych (jak np. imię, nazwisko, adres zamieszkania) powinien legitymować się co najmniej jedną przesłanką określoną w art. 23 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o ochronie danych osobowych. W niniejszej sprawie trudno jest wskazać, aby którakolwiek z nich stanowiła podstawę legalności zbierania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej danych osobowych przez wskazany podmiot.

Na podstawie poczynionych w sprawie ustaleń, jak też w związku z niedopełnieniem innych warunków określonych w ustawie o ochronie danych osobowych przez przedstawiciela Centrum Szymona Wiesenthala, pismem z dnia 1 marca 2005 r. Generalny Inspektor złożył do Prokuratury Rejonowej Warszawa - Śródmieście zawiadomienie o popełnieniu przez Centrum Szymona Wiesenthala z siedzibą w Jerozolimie przestępstwa stypizowanego w art. 49 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, polegającego na przetwarzaniu danych osobowych bez podstawy prawnej, art. 53, polegającego na niedopełnieniu obowiązku zgłoszenia zbioru do rejestracji Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych oraz art. 54, polegającego na niedopełnieniu obowiązku informacyjnego, o którym mowa w art. 25 ust. 1 ustawy ochronie danych osobowych.

Ewa Kulesza

Warszawa, dnia 1 kwietnia 2005 r.

Na wstępie chciałbym przedstawić genezę trwających obecnie w Poczcie Polskiej działań restrukturyzacyjnych w zakresie sfery organizacyjnej. Zmiany wynikają przede wszystkim z tego, że dotychczas istniejąca struktura organizacyjna Przedsiębiorstwa nie pozwala w pełni wychodzić naprzeciw zmianom zachodzącym na dynamicznie rozwijającym się rynku. W tej chwili obejmuje ona 10 dyrekcji okręgowych poczty (DOP) i 64 rejonowe urzędy poczty (RUP). Funkcjonuje również ok. 300 jednostek utworzonych przez poszczególne DOP, które działają jako szczebel pośredni pomiędzy RUP a placówką pocztową. Przy czym jednostki pośrednie nie posiadają jednolitego zakresu kompetencji, realizują zróżnicowane zadania, powielające niekiedy zadania jednostek nadrzędnych. Takie ukształtowanie się na przestrzeni lat sztywnej struktury Przedsiębiorstwa skutkowało przede wszystkim wzrostem liczebności służb administracyjnych kosztem służb eksploatacyjnych, których stan osobowy mimo rozwoju usług, wzrostu liczby klientów, zwiększenia ilości placówek pocztowych i okienek (zwłaszcza na terenach dużych miast) wzrastał w stopniu nieproporcjonalnym do potrzeb. Dodatkowo, zmiana podziału administracyjnego kraju spowodowała, że niektóre województwa obsługiwane są przez więcej iż jedną DOP.

Taka struktura organizacyjna uniemożliwia sprawny przepływ informacji i szybkie podejmowanie decyzji, co jest warunkiem prowadzenia aktywnej działalności na liberalizującym się rynku usług pocztowych. Postępujący proces liberalizacji rynku, który pociąga za sobą wzrost konkurencji, zmusza uczestników rynku do reagowania na zmiany i dostosowywania się do nowych warunków. Kierownictwo Poczty Polskiej decydując o zmianie struktury organizacyjnej p.p.u.p. "Poczta Polska" podjęło trudne wyzwanie, jakie stanęło przed nim w związku ze zmianami zachodzącymi na rynku usług pocztowych.

W wyniku kilkuletnich prac analitycznych i studialnych nad wypracowaniem kierunków rozwoju Przedsiębiorstwa i dostosowujących go do funkcjonowania w warunkach konkurencyjnych opracowana została "Strategia Rozwoju Poczty Polskiej". W dokumencie tym zawarta jest m.in. koncepcja zmian strukturalno-organizacyjnych, która grupuje jednostki organizacyjne w czterech wydzielonych pionach produktowych (usług pocztowych, usług finansowych, logistyki i nowych technologii). Przedstawione w niej kierunki zmian zostały we wrześniu 2002 roku pozytywnie ocenione przez Ministra Infrastruktury. Realizacja "Strategii..." wymaga jednak przeprowadzenia dalszych analiz i przygotowania w ich oparciu strategii cząstkowych, placów operacyjnych i procedur umożliwiających jej wdrożenie.

Proponowane zmiany organizacyjne mają na celu usprawnienie funkcjonowania Przedsiębiorstwa. Mają one przede wszystkim doprowadzić do jasnego określenia odpowiedzialności za usługi i obszary zarządzania tymi usługami, a także do przyspieszenia procesu decyzyjnego.

Po tym stosunkowo obszernym wyjaśnieniu przesłanek działań podjętych w celu zmiany struktury organizacyjnej, chciałbym krótko przedstawić na czym polegają planowane zmiany - w tym koncepcja utworzenia Centrum Usług Pocztowych i jak są one przeprowadzane. Trzeba przy tym pamiętać, że zmiany te dotyczą nie tylko RUP w Słupsku ale wszystkich jednostek organizacyjnych p.p.u.p. "Poczta Polska". Założeniem tworzenia CUP jest oparcie się struktury na obecnych centrach ekspedycyjno-rozdzielczych i urzędach przewozu poczty. Chodzi tu o stworzenie integralnej struktury organizacyjnej zajmującej się wyłącznie działalnością eksploatacyjną w zakresie operacyjnym i handlowym. Wobec tego trudno zgodzić się z zarzutem, że utworzenie CUP ma prowadzić do powstania dodatkowej "czapki administracyjnej".

W ramach prowadzonej restrukturyzacji wydzielone zostaną z dyrekcji okręgów poczty i rejonowych urzędów poczty niektóre zadania, w tym m.in. w zakresie usług pocztowych dla klientów masowych i korporacyjnych, usług logistycznych i finansowych. Natomiast na bazie obecnych dyrekcji okręgów poczty i rejonowych urzędów poczty budowany będzie Pion Sieci, który będzie miał za zadanie obsługę klientów detalicznych poprzez sieć placówek pocztowych oraz Pion Infrastruktury, który m.in. przejmie funkcje administracyjne i inwestycyjno-techniczne.

• liczbę pracowników służb doręczeń i ekspedycyjno-rozdzielczych potencjalnie zatrudnionych w projektowanym pionie,

• generowany na danym terenie przez masowych nadawców wolumen przesyłek listowych i paczek,

Propozycje przedstawione przez Pełnomocnika zostały następnie przeanalizowane i Dyrektor Generalny Poczty Polskiej, biorąc pod uwagę uwarunkowania technologiczne i organizacyjne, podjął wstępne decyzje, w tym dotyczące podziału terytorialnego planowanych regionów operacyjnych. Dyrektor Generalny Poczty Polskiej działa w tej sprawie zgodnie ze Statutem państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej "Poczta Polska" ogłoszonym Obwieszczeniem Ministra Łączności z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie ogłoszenia statutu państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej "Poczta Polska" (M.P. z 2004 r. Nr 42, poz. 738, z 2005 r. Nr 14, poz. 252), który w § 16 ust. 4 ustala, że tworzenie, przekształcanie i likwidacja jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej o zasięgu ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym i terenowym leży w kompetencji Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej. O swojej decyzji Dyrektor Generalny Poczty Polskiej oraz wszystkie Dyrekcje: Okręgów Poczty, Zakładów Transportu Samochodowego, jednostek centralnych PP oraz Wspólną Reprezentację Związków Zawodowych działających w p.p.u.p. "Poczta Polska".

Jeśli natomiast chodzi o miejsce w nowej strukturze organizacyjnej powiatu słupskiego i miasta Słupska, to została zaakceptowana ich przynależność do regionu szczecińskiego oraz propozycja utworzenia rejonu operacyjnego w Słupsku. Nie będzie natomiast tworzony w Słupsku rejon handlowy z uwagi na to, że zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami pion handlowy będzie działał początkowo w ramach regionów operacyjnych poprzez przedstawicielstwa handlowe, a następnie planowane jest wydzielenie pionu operacyjnego bezpośrednio podlegającego dyrektorowi CUP i kierowanego przez jego zastępcę ds. handlowych.

Z kolei, odnosząc się do obaw związanych z zatrudnieniem, pragnę podkreślić, że zmiany organizacyjne zawsze wiążą się z koniecznością przeprowadzenia restrukturyzacji zasobów ludzkich, w tym szkoleń, przesunięć kadrowych, przygotowania do nowych zadań, itp. Jednak, jak podkreśla Dyrektor Generalny Poczty Polskiej nieuzasadnione są obawy przedstawicieli załogi, iż wskutek reorganizacji i ustanowienia od 31 marca br. jednego pracodawcy dla wszystkich pracowników (stanie się nim p.p.u.p. "Poczta Polska", a dotychczas były to poszczególne jednostki), mogą być zagrożone miejsca pracy. Już w liście z dnia 20 września 2004 roku skierowanym do pracowników Kierownictwo Poczty Polskiej zapewniało, że celem zmian nie jest restrukturyzacja poprzez redukcję etatów. Zakłada się wykorzystanie całego potencjału kadrowego i przeprowadzenie zmian w taki sposób, by wszystkim zapewnić miejsce i dać możliwość dostosowania się do nowej rzeczywistości.

Mając zaś na uwadze, że przy tego typu zmianach organizacyjnych nie da się wypracować koncepcji, która satysfakcjonowałaby wszystkich, to należy jednak dążyć do wypracowania tej najbardziej optymalnej, a w tym celu konieczna jest konstruktywna współpraca załogi Poczty Polskiej (zarówno pracowników aktywnie działających w organizacjach związkowych, jak i niezrzeszonych) z Kierownictwem Przedsiębiorstwa. Zmiany, jak już podkreślałem, są bowiem konieczne, a ich wstrzymywanie może jedynie doprowadzić do stopniowego wypierania przez konkurencję Poczty Polskiej z rynku usług pocztowych, gdyż przy obecnej strukturze działania nie jest ona w stanie szybko reagować na potrzeby tego rynku i dostosowywać swojej oferty usług do jego wymagań.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 1 kwietnia 2005 r.

W odpowiedzi na przekazany tekst oświadczenia Pani Senator Teresy Liszcz, złożonego na 77. posiedzeniu Senatu RP w dniu 18 lutego 2005 r., uprzejmie informuję, że wyjaśnienie spraw trudnych w stosunkach polsko-rosyjskich to jedno z najważniejszych zadań polskiej dyplomacji.

W sprawie komunikatu Departamentu Informacji i Prasy MSZ Federacji Rosyjskiej na temat ustaleń Konferencji Jałtańskiej, w dniu 10 marca br. zajęła stanowisko Komisja Spraw Zagranicznych Sejmu RP. W wypracowaniu tego stanowiska uczestniczyłem osobiście. Jednak uprawianie polityki zagranicznej i rozwiązywanie trudnych problemów nie polega na wymianie komunikatów. Ten sposób porozumiewania się jest właściwy dla stron walczących, które wysyłają komunikaty z frontów.

Korzystam ze sposobności, aby poinformować Pana Marszałka, że w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w dniu 8 marca br. odbyło się spotkanie z udziałem przedstawicieli środowisk naukowych, specjalizujących się w historii stosunków polsko-rosyjskich, podczas którego omawiano możliwości polsko-rosyjskiego dialogu naukowego nt. historii stosunków między obydwoma krajami w XX wieku.

Przeprowadziłem też w tej sprawie dwie rozmowy telefoniczne z Ministrem Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej Siergiejem Ławrowem i Sekretarzem Rady Bezpieczeństwa przy Prezydencie FR, Igorem Iwanowem.

Wyjaśnienie trudnych problemów historii wymaga długofalowego programu działań, w tym włączenia do dyskusji środowiska historyków rosyjskich. Ministerstwo Spraw Zagranicznych inicjuje działania zmierzające do ostatecznego wyjaśnienia trudnych kart historii relacji polsko-rosyjskich.

Adam Daniel Rotfeld

Warszawa, dnia 04 kwietnia 2005 r.

W związku z otrzymanym przy piśmie z dnia 24 marca br., znak: BPS/DSK -043-130/05 oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Janusza Lorenza podczas 78 posiedzenia Senatu RP w dniu 17 marca 2005 r. w sprawie zmiany sposobu naliczania kwoty dodatków mieszkaniowych wypłacanych przez gminy, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że na identyczne wystąpienie Senatora skierowane do Ministra Krzysztofa Opawskiego udzielona została odpowiedź, której kopię przekazuję.

MINISTRA INFRASTRUKTRURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 30 marca 2005 r.

Pan
Janusz Lorenz
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo Pana Senatora z dnia 14 marca br., w sprawie zmiany sposobu naliczania kwoty dodatków mieszkaniowych wypłacanych przez gminy, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Począwszy od stycznia 2004 r. zmianie uległy zasady finansowania wypłat dodatków mieszkaniowych. Wypłata tego świadczenia jest obecnie zadaniem własnym gmin, w całości finansowanym z ich dochodów. Jednocześnie zwiększono gminom wysokość dochodów własnych, poprzez podniesienie ich udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) i z podatku dochodowego od osób prawnych (CIT).

Należy także dodać, że w wyniku zmian dotyczących art. 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. nr 71, poz. 734 z późn. zm.), nadano uprawnienia radom gmin by w drodze uchwały mogły podwyższyć lub obniżyć (do 20 punktów procentowych) wskaźniki, ograniczające wysokość dodatku mieszkaniowego łącznie z ryczałtem (w wysokości 70% wydatków przypadających na normatywną powierzchnię zajmowanego lokalu mieszkalnego). Oznacza to, że w zależności od uchwały rady gminy maksymalna wysokość wypłacanych dodatków mieszkaniowych może kształtować się w przedziale od 50 do 90% wydatków.

Zgodnie z definicją dochodu zawartą w art. 3 ust. 3 ww. ustawy o dodatkach mieszkaniowych, za dochód uważa się wszelkie przychody po odliczeniu kosztów ich uzyskania oraz po odliczeniu składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, chyba że zostały już zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Do dochodu nie wlicza się dodatków dla sierot zupełnych, zasiłków pielęgnacyjnych, zasiłków okresowych z pomocy społecznej, jednorazowych świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze z pomocy społecznej oraz dodatku mieszkaniowego.

Zasady ustalenia cen ciepła oraz prowadzenia rozliczeń z odbiorcami ciepła są regulowane przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. Nr 54, poz. 348 ze zm.). W przypadku odbiorców, którzy są właścicielami budynków wielolokalowych lub ich zarządcami ponoszone przez nich opłaty za dostarczane do budynku ciepło stanowią koszty zakupu ciepła podlegające rozliczeniu w opłatach za ciepło pobieranych od użytkowników lokali, zgodnie z art. 45a ust. 2 tej ustawy.

Zatem zaliczki na centralne ogrzewanie powinny być ustalane na poziomie zbliżonym do faktycznych kosztów ponoszonych przez odbiorcę, co oznacza, że nie powinny mieć miejsca znaczące nadpłaty.

Art. 27 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków stanowi, że ilość wody dostarczonej do nieruchomości ustala się na podstawie wskazania wodomierza głównego, a tylko w przypadku jego braku stosuje się przeciętne normy zużycia.

Generalną zasadą stosowaną przy formułowaniu zasad rozliczenia pobranej wody w obrębie budynku jest całkowite rozliczenie wskazań wodomierza głównego - co wynika z zapisu art. 27 ust. 1 ustawy.

W przypadku całkowitego opomiarowania zużycia wody w budynku wodomierzami lokalowymi, zużycie wynikające ze wskazań tych wodomierzy należy powiększyć o rozliczenie różnicy wskazań wodomierza głównego i sumy wskazań wodomierzy lokalowych (przyczyną jej powstawania są dopuszczalne przepisami błędy przychodów pomiarowych oraz nierejestrowane przecieki) jak również o rozliczenie wody zużytej na wspólne cele (mycie klatek schodowych, podlewanie trawników, płukanie instalacji grzewczych).

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2005-04-04

Szanowny Panie Marszałku,

Wygaśnięcie z dniem 31 grudnia 2004 roku Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1993 roku w sprawie warunków, form trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości pomocy materialnej dla uczniów nie spowodowało zmian w naliczaniu środków części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego. Zatem trudno jest mówić o przeniesieniu całkowitych kosztów prowadzenia stołówek i internatów na samorządy.

Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz.U. Nr 61, poz. 624 z 2001 r. z późn. zm.) stołówka szkolna i internat stanowią część szkoły. Stosownie do art. 18 ustawy z 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, z późn, zm.) w szkole będącej jednostką budżetową rzeczowe i osobowe koszty funkcjonowania stołówki oraz internatu są wydatkami budżetu. Po uchwaleniu budżetu oraz układu wykonawczego budżetu wydatki te uwzględnione są w rocznym planie finansowym szkoły. W przypadku wnoszenia opłat za pobyt w internacie lub opłat za obiady powinny one być odprowadzane na rachunek dochodów budżetu, skąd szkoła otrzymuje środki na prowadzoną działalność, w tym na stołówki czy internaty. Biorąc pod uwagę obecny stan prawny wysokość opłat wnoszonych za korzystanie ze stołówki lub internatu leży w gestii dyrektora szkoły, po zasięgnięciu opinii organu prowadzącego szkołę. W związku z powyższym organ prowadzący szkołę może ustalić wysokość tych opłat na poziomie wyższym niż obowiązujący do 31 grudnia 2004 roku, nie uwzględniając sytuacji materialnej swoich mieszkańców.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Radziwiłł