Szanowni Panowie Ministrowie!

W piśmie z dnia 7 lutego 2005 r. adresowanym do prezesa Rady Ministrów, ministra sprawiedliwości - prokuratora generalnego i ministra spraw wewnętrznych i administracji marszałek województwa świętokrzyskiego, odnosząc się do działań zmierzających - zgodnie z życzeniem władz powiatu i miasta Sandomierza - do powrotu Sądu Rejonowego w Sandomierzu do okręgu Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, zawarł stwierdzenie: "takie działania kolidują z rozporządzeniem ministra sprawiedliwości, z którego jasno wynika, że zakres właściwości sądów powszechnych zdeterminowany jest przez podział administracyjny" oraz że te działania nie reprezentują dążeń sandomierskiej społeczności, lecz wyrażają jedynie aspirację tamtejszego środowiska sądowniczego, a także że "błędne decyzje inwestycyjne podjęte na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych dotyczące wielkości budynku sądu w Tarnobrzegu nie mogą powodować podejmowania kolejnych błędnych decyzji destabilizujących strukturę administracyjną państwa".

Aktualnie obowiązująca ustawa z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (DzU z 1998 r. nr 133 poz. 872) w art. 95 stanowi wprost: "Do dnia 31 grudnia 1999 r. ministrowie oraz kierownicy urzędów centralnych, każdy w zakresie swojego działania, dostosują istniejące systemy organizacyjne, ewidencyjne i informacyjne do nowej organizacji terytorialnej administracji publicznej". Ust. 2 stanowi, iż: "Przepis ust. 1 nie dotyczy Ministra Sprawiedliwości, w zakresie obowiązku dostosowania struktury sądownictwa powszechnego i powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury do nowego podziału terytorialnego państwa".

Powyższe stanowisko Sejm Rzeczypospolitej Polskiej konsekwentnie podtrzymywał w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (DzU z 2001 r. nr 98 poz. 1070), w której w art. 10 §2 przekazał ministrowi sprawiedliwości możliwość tworzenia sądów okręgowych obejmujących obszarem działania (czyli tak zwanej właściwości miejscowej) tereny położone w różnych województwach. Przyjęty prawdopodobnie przez rząd RP w sierpniu 2002 r. Program Poprawy Bezpieczeństwa Obywateli "Bezpieczna Polska", który postuluje ujednolicenie właściwości terytorialnej służb porządku publicznego, nie może oczywiście pozostawać w sprzeczności z cytowanymi przepisami mającymi moc ustaw sejmowych. Pragnę zauważyć, że przedmiotowe niedostosowanie obszarów jurysdykcyjnych do aktualnego administracyjnego podziału kraju funkcjonuje już w praktyce - na przykład Sąd Apelacyjny w Lublinie obejmuje swoim zasięgiem część województwa mazowieckiego, włącznie z Radomiem, a między innymi w okręgu Sądu Okręgowego w Kielcach Sąd Rejonowy w Busku Zdroju obejmuje swoim zasięgiem niektóre gminy należące administracyjnie do powiatu staszowskiego - i przynosi to pozytywne efekty dla lokalnych społeczności oraz powszechnego dobra wymiaru sprawiedliwości.

Nigdy sandomierskie środowisko sądownicze nie zabrało głosu w tej sprawie, a twierdzenia pana marszałka są całkowicie gołosłowne i niczym nie poparte. Przeciwnie, dążenia sandomierskiej społeczności były i są reprezentowane między innymi w formie uchwał rady miasta i powiatu podjętych na sesjach w dniach: 13 grudnia 2001 r., 17 grudnia 2002 r., 30 grudnia 2002 r. i 6 listopada 2003 r. oraz przez społeczeństwo ziemi sandomierskiej w licznych postulatach i listach kierowanych między innymi do prezesa Rady Ministrów, ministra sprawiedliwości, marszałka Sejmu i rzecznika praw obywatelskich, dotyczących przeniesienia Sądu Rejonowego w Sandomierzu z okręgu Sądu Okręgowego w Kielcach do okręgu tarnobrzeskiego. Oficjalne pozytywne stanowisko w tym zakresie zostało szczegółowo sprecyzowane również w piśmie prokuratora okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 3 stycznia 2002 r.

W cytowanej audycji radiowej Polskiego Radia Kielce z udziałem prezesa Sądu Okręgowego w Kielcach na pytanie redaktorki: "Dlaczego do tej pory, po tylu latach, nadal jest w Tarnobrzegu Sąd Okręgowy, Panie Prezesie?" marszałek odpowiedział: "To jest niedoróbka, to musi być zmienione. Jeżeli powiedzieliśmy sobie, że mamy szesnaście województw, to musi być szesnaście sądów okręgowych, a nie czterdzieści czy trzydzieści pięć, ile ich tam dzisiaj jest. I to jest wyzwanie dla kolejnego, bo ten już minister sprawiedliwości chyba nie zdąży tego zrobić. To jest wyzwanie, to musi być uporządkowane. Nie ma racji bytu Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu, Nowym Sączu czy gdziekolwiek, czy w Krośnie".

W gmachu sądów i prokuratur w Tarnobrzegu pracuje ponad sto osób z Sandomierza i jego okolic. Pozwalam sobie uprzejmie zauważyć, że wymieniony budynek - oddany do użytku w dniu 10 września 1995 r. - był inwestycją centralną, finansowaną z budżetu państwa, przy udziale ówczesnych władz wojewódzkich Tarnobrzega. O znaczeniu tego obiektu może świadczyć okoliczność, że w jego uroczystym otwarciu uczestniczyli między innymi przewodniczący Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów i równocześnie minister pracy i polityki socjalnej Leszek Miller, minister sprawiedliwości Jerzy Jaskiernia, Grzegorz Ciecierski, wiceminister finansów Elżbieta Chojna-Duch, parlamentarzyści, wojewoda tarnobrzeski i inni przedstawiciele.

W dniu 16 stycznia 2002 r. w Ministerstwie Sprawiedliwości odbyło się, z udziałem prezesów sądów apelacyjnych Rzeszowa i Krakowa oraz prezesów sądów okręgowych z Tarnobrzega i Kielc, spotkanie dyrektorów departamentów powołanych przez ministra sprawiedliwości do opracowania projektu rozporządzenia w sprawie utworzenia sądów apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości. Na spotkaniu tym prezes Sądu Okręgowego w Kielcach przychylił się do propozycji ponownego włączenia Sądu Rejonowego w Sandomierzu do okręgu Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu. To stanowisko zadecydowało, że zespół przyjął, iż "w przypadku Sądu Rejonowego w Sandomierzu zasadne jest naruszenie zasady zgodności obszarów właściwości sądów okręgowych z granicami województw. Sandomierz położony jest niemal na styku z Tarnobrzegiem. Decyzja: Sąd Rejonowy w Sandomierzu włączyć do obszaru właściwości Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu".

W dniu 19 marca 2003 r. (druk nr 1423) minister sprawiedliwości przedstawił marszałkowi Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej "Informację o aktualnej sytuacji w wymiarze sprawiedliwości" przedstawioną na posiedzeniu plenarnym Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Pan minister sprawiedliwości stwierdza, iż "działania naprawcze stanu sądownictwa, a przede wszystkim sprawność postępowań sądowych powinny przebiegać w kilku płaszczyznach: funkcjonalnej, kadrowej i finansowej, a ich podstawowym, nadrzędnym celem winno być ułatwienie dostępu obywateli do sądu". Pan minister postuluje, aby w zakresie organizacyjnym działania obejmowały między innymi "doprowadzenie do powstania jednostek szczebla okręgowego o zbliżonych wielkościach, porównywalnym zakresie właściwości, wewnętrznej strukturze i obsadzie sędziowskiej" oraz "podział bardzo dużych jednostek organizacyjnych na mniejsze, celem zapewnienia warunków dla właściwego sprawowania nadzoru nad czynnościami administracyjnymi sądów".

Należy mieć na uwadze, że w aktualnym kształcie województwo świętokrzyskie funkcjonuje od dnia 1 stycznia 1999 r. (utworzone zostało na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, DzU z 1998 r. nr 133 poz. 872). Wymieniona istotna zmiana administracyjna nie stanowiła żadnej praktycznej ani prawnej przeszkody w prawidłowym funkcjonowaniu Sądu Rejonowego w Sandomierzu w ramach dalszej jego przynależności do okręgu Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu. W ostatnim czasie przedstawiciele województwa świętokrzyskiego, nie aprobując ponownego włączenia Sądu Rejonowego w Sandomierzu do okręgu Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, posługują się argumentami, że byłoby to działanie stanowiące zagrożenie dla bytu tego województwa. Stanowisko władz powiatu i miasta Sandomierza oraz głosy jego mieszkańców przyrównywane jest do rokoszu. Przynależność ta trwała przez dwa lata i sześć miesięcy. Mieszkańcy Sandomierza i powiatu sandomierskiego byli wówczas lojalnymi obywatelami województwa świętokrzyskiego, a swoje sprawy sądowe skutecznie i bez zwłoki załatwiali w okręgu Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu. Przykładem asymetrii podziału administracyjnego i struktury sądów jest między innymi Sąd Apelacyjny w Lublinie obejmujący swoją właściwością część województwa mazowieckiego z Sądem Okręgowym w Radomiu. Cały szereg instytucji w kraju, jak na przykład Poczta Polska, Lasy Państwowe, przedsiębiorstwo gazownictwa funkcjonują ponad podziałem administracyjnym.

Czy pan minister, realizując cel ułatwienia dostępu obywateli do sądu, ma zamiar uwzględnić stanowiska rady powiatu i rady miasta Sandomierza podjętych w odniesieniu do Sądu Rejonowego w Sandomierzu?

Czy ewentualne ponowne włączenie Sądu Rejonowego w Sandomierzu do obszaru właściwości Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 13 października 1998 r. i ustawy z dnia 12 września 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, jest rzeczywiście zagrożeniem dla bytu województwa świętokrzyskiego?

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Lato
senator RP

Grunty zajęte na linię kolejową można było wywłaszczyć w trybie obowiązującego w dniu inwestycji dekretu z dnia 26 kwietnia 1949 r. o nabywaniu i przekazywaniu nieruchomości niezbędnych dla realizacji narodowych planów gospodarczych. Objęcie przez państwo w posiadanie nieruchomości rolników nastąpiło poza stosunkami cywilnoprawnymi.

W 1968 r. założono pierwszą ewidencję gruntów dla tych terenów i jako władającego gruntami wykazano w niej PKP, jednocześnie wykazano pomniejszoną powierzchnię gruntów właścicieli.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce uznał, że ze względu na rzeczywistość polityczno-ustrojową właściciele zajętych gruntów nie mieli żadnych szans na windykację swojej własności tak przed organami administracyjnymi, jak i przed sądami. Ustalono, że próby takie niektórzy właściciele gruntów czynili bezskutecznie. Dopiero utworzenie sądownictwa administracyjnego z dniem 1 września 1980 r. stworzyło możliwość odzyskania zajętych gruntów albo otrzymania odszkodowania.

Od połowy lat dziewięćdziesiątych linia kolei wąskotorowej Nasielsk - Pułtusk jest nieczynna. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych na odcinku biegnącym przez Pułtusk tor został zdemontowany. Pozostał nasyp przegradzający grunty rolników i utrudniający im użytkowanie gruntów. Cała linia sprawia wrażenie porzuconej.

Andrzej Anulewicz

Szanowny Panie Premierze!

W przemyśle skórzanym jest coraz ciężej. Sytuacja branży gwałtownie się pogarsza w związku ze zniesieniem kontyngentów na import z krajów azjatyckich. Polska Izba Branży Skórzanej już wcześniej sygnalizowała zaistniałe problemy, wysyłając pisma do przedstawicieli rządu. Z uzyskanych odpowiedzi wynika, iż problemy poruszane przez Polską Izbę Garbarzy, Przetwórców Skóry i Handlu - organizację ogólnopolską, która 14 stycznia 2005 r. zmieniła nazwę na Polską Izbę Branży Skórzanej - są im znane, a Ministerstwo Gospodarki prowadzi współpracę z Polską Izbą Przemysłu Skórzanego z Łodzi, monitorując zmiany zachodzące na krajowym rynku skór i wyrobów skórzanych. Według opinii Polskiej Izby Branży Skórzanej współpraca ta nie daje satysfakcjonujących efektów, o czym może świadczyć ostatnia debata zorganizowana w Poznaniu w dniach 1-3 marca bieżącego roku w trakcie trwania Międzynarodowych Targów Poznańskich.

Biorąc pod uwagę postulaty zgłoszone przez przedsiębiorców z branży skórzanej na posiedzeniu branżowym w Poznaniu 1 marca 2005 r., prosimy w imieniu członków zrzeszonych w Polskiej Izbie Branży Skórzanej o rozważenie możliwości wprowadzenia obowiązku posiadania przez importerów atestów i certyfikatów wymaganych od polskich przedsiębiorców. Chodzi tu o następujące ustawy: z 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktu (DzU nr 229), o systemie oceny zgodności (DzU nr 166 z 30 lipca 2002 r.) oraz o dodatkowych wymogach dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumenckiej - rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 października 2004 r. (DzU nr 240 z 8 listopada 2004 r.).

Zdaniem Polskiej Izby Branży Skórzanej importerzy powinni składać deklaracje, że wyroby nie zawierają substancji szkodliwych dla zdrowia, między innymi chromu sześciowartościowego. Oprócz zobowiązania do posiadania dokumentów oraz znakowania wyrobów w języku polskim należałoby zaznaczyć, że dokumenty oraz oznakowania mogą skontrolować kompetentne organy, to jest PIH, NIK, Federacja Konsumentów. W przypadku wykrycia różnic importer powinien podlegać karze, a produkt powinien być wycofany z rynku. Kontrole zgodności powinny obejmować towary według pochodzenia - generalnie chodzi o kraje azjatyckie - a nie być uzależnione od importera, gdyż produkty z Azji mogą być, i są, sprowadzane różnymi kanałami. Opłatę za badania kontrolne powinien wnosić importer. Polska Izba Branży Skórzanej proponuje do dyspozycji organów kontrolnych rzeczoznawców Stowarzyszenia Włókienników Polskich, czyli Naczelnej Organizacji Technicznej.

Wielu polskich przetwórców, tracąc rynki zbytu, rezygnuje z działalności i zwalnia pracowników, gdyż produkcja staje się nieopłacalna. Rynek zasypują coraz to tańsze wyroby obcego pochodzenia, a polscy pracownicy tracą pracę. Powoduje to reakcję powiązaną - maleje także popyt na surowce niezbędne do produkcji i popyt w innych zakładach. Jeżeli nic się nie zmieni, może to prowadzić do zupełnego upadku rodzimego przemysłu branży skórzanej. Branżę skórzaną stanowi kilkadziesiąt specjalności powiązanych ze sobą na wzór naczyń połączonych, a od stabilności poszczególnych specjalności zależy stabilność całej branży.

Mając na uwadze wagę problemu, uprzejmie prosimy Pana Premiera o rozważenie postulatów Polskiej Izby Branży Skórzanej i pomoc w rozwiązaniu przedstawionych problemów.

Z wyrazami szacunku

Zygmunt Cybulski

Szanowny Panie Ministrze,

Chciałbym podziękować za odpowiedź na moje oświadczenie złożone na 77. posiedzeniu Senatu RP w dniu 18 lutego br. w sprawie pokrywania kosztów związanych z parkowaniem pojazdów, które przeszły na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, DzU Nr 98, poz. 602 z póź. zm.,  przesłaną mi pismem z dnia 9 marca br. znak: SP2-177/0606-1/BM6-2299/05/AK.

W wielu powiatach urzędy skarbowe jako organy właściwe do przeprowadzania likwidacji pojazdów nie podjęły żadnych działań, pomimo otrzymania dokumentów pozwalających na ich przeprowadzenie. Po raz kolejny informuję pana, że takie pojazdy - a z moich informacji, które wpłynęły do biura, wynika, że są ich setki - przechowywane są na parkingach ponad dwa lata. Nie potrzebuję podkreślać, że z czasem ich przechowywania na parkingach wiąże się ściśle wysokość opłaty, jaką ponosi Skarb Państwa.

Informuję o tym Pana Ministra i jednocześnie pytam: jakie Pan podejmuje działania, by nie zwiększać kosztów parkowania pojazdów, a co za tym idzie nie powodować straty w finansach Skarbu Państwa?! Nie przyjmuję do wiadomości Pana stwierdzenia w ostatnich zdaniach wyjaśnienia; "Moim zdaniem obowiązujące procedury wymagają natomiast uproszczenia, a koszty przechowywania i likwidacji nie powinny obciążać Skarbu Państwa".

Józef Dziemdziela

Szanowny Panie Ministrze!

W ustawie budżetowej na rok 2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. znajduje się art. 49 w brzmieniu: "W przypadku wystąpienia oszczędności w wydatkach planowanych na obsługę zadłużenia zagranicznego Skarbu Państwa oraz obsługę długu krajowego Skarbu Państwa upoważnia się ministra właściwego do spraw finansów do ich przeznaczenia dla Policji do kwoty 70.000 tys. zł na doposażenie w sprzęt i remonty komend powiatowych Policji oraz zakup kamizelek kuloodpornych i Państwowej Straży Pożarnej do kwoty 30.000 tys. zł na działalność inwestycyjną dla komend powiatowych (miejskich) i na dotacje dla jednostek ochrony przeciwpożarowej działających w ramach Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego".

Józef Dziemdziela

Szanowny Panie Ministrze!

W obowiązującej koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju Białystok wraz z Lublinem i Rzeszowem zostały wskazane jako potencjalne europole - europejskie ośrodki wzrostu gospodarczego położone na wschód od Wisły. W rządowym projekcie aktualizacji koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju oraz we wstępnym projekcie Narodowego Planu Rozwoju 2007-2013 natomiast pozbawia się Białystok statusu metropolii. Ten fakt wywołuje głębokie zaniepokojenie wszystkich środowisk w województwie podlaskim.

Białystok jest największym ośrodkiem przemysłowym w północno-wschodniej części naszego kraju, miastem pełniącym funkcje ponadregionalnego centrum kultury i współpracy międzynarodowej, miastem, które dysponuje znaczącym potencjałem naukowym osiemnastu wyższych uczelni. W zasięgu aglomeracji białostockiej koncentruje się działalność gospodarcza - ponad 40% ogółu podmiotów gospodarczych zarejestrowanych w regionie. Białystok jest najbardziej dynamicznie rozwijającym się ośrodkiem północno-wschodniej części Polski. W myśl przepisów Unii Europejskiej spełnia on wszystkie kryteria oprócz ludnościowego.

Zakwestionowanie pozycji Białegostoku w projekcie aktualizacji koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, gdzie przyjmuje się za główne kryterium liczbę ludności obszaru metropolitalnego powyżej pięciuset tysięcy, nie może być uznane za przekonujące i słuszne. Jest to bowiem kryterium arbitralne, nieuwzględniające wielopłaszczyznowego charakteru obszaru metropolitalnego, który skupia w sobie silne akcenty gospodarcze, społeczne, intelektualne i instytucjonalne. Liczne opracowania naukowe wskazują, iż metropolią jest miasto wraz ze strefą podmiejską zamieszkiwaną przez co najmniej dwieście tysięcy mieszkańców, odznaczające się dużą liczbą wewnętrznych powiązań sprowadzających się do dynamiki migracji oraz natężenia dojazdów do pracy. Białystok spełnia te warunki.

W świetle tych argumentów próba wyeliminowania Białegostoku z grona miast metropolitalnych spowoduje dalszą peryferyzację województwa podlaskiego i zwiększy dysproporcje pomiędzy poszczególnymi regionami kraju. Stanowi to kontynuację dotychczasowej polityki regionalnej dyskryminującej województwa tak zwanej ściany wschodniej i jest zaprzeczeniem zasad polityki regionalnej Unii Europejskiej.

Z wyrazami szacunku

senator Rzeczypospolitej Polskiej
Sergiusz Plewa

Na wykonanie bieżących zadań własnych w ramach programów realizowanych przez instytucje kultury, które zostały przejęte w dniu 1 stycznia 1999 r., samorząd województwa podlaskiego potrzebuje 6 milionów 952 tysiące zł. Tymczasem wstępne informacje napływające z Ministerstwa Kultury mówią o kwocie 800 tysięcy zł, co stawia zarząd, sejmik województwa podlaskiego, a przede wszystkim siedem samorządowych instytucji kultury w sytuacji tragicznej. Budżet województwa podlaskiego na rok 2005 w sferze dotyczącej instytucji kultury konstruowany był z uwzględnieniem zapowiedzianej przez ministra kultury dotacji nie mniejszej niż w roku ubiegłym, czyli 4 miliony 137 tysięcy 500 zł, a 800 tysięcy zł stanowi jedynie 19,33% spodziewanej kwoty.

Sytuacja finansowa województwa podlaskiego jest bardzo trudna: zadłużenie, konieczność drastycznego ograniczenia wydatków w poszczególnych strefach funkcjonowania, niskie dochody. Samorząd w żadnym wypadku nie jest w stanie uzupełnić tej kwoty z własnych środków, tym bardziej że dotacja samorządu dla instytucji kultury na działalność bieżącą jest w 2005 r. i tak większa niż w roku 2004 o 344 tysiące149 zł.

Z wyrazami szacunku

senator Rzeczypospolitej Polskiej
Sergiusz Plewa

Zarząd Podlaskiej Izby Rolniczej w stanowisku z dnia 12 stycznia 2005 r. zarzuca administracji rządowej przekazywanie przekłamanych danych, które zostały sporządzone na podstawie wstępnych szacunków przyjętych na przełomie III i IV kwartału 2004 r. Zakładały one wypłacenie dopłat bezpośrednich na wyższym poziomie niż faktyczny, niezgodnie z tym, co otrzymali polscy rolnicy, oraz nie uwzględniały wysokiego wzrostu kosztów produkcji. Z danych IERiGŻ wynika, iż roczny dochód na jednego pełnozatrudnionego w indywidualnym gospodarstwie rolnym wynosił w 2003 r. około 350 zł miesięcznie, a w IV kwartale 2004 r. wzrósł do około 600 zł miesięcznie. Zbliżyło to dochody osób zatrudnionych w rolnictwie do poziomu płacy minimalnej, jednak skok ten nie spowodował znaczącej poprawy sytuacji materialnej polskich rolników. Ponadto dane przekazywane do Eurostatu pochodzą z największych gospodarstw rolnych prowadzących pełną rachunkowość i nie odzwierciedlają w odpowiednim stopniu rzeczywistej sytuacji materialnej polskiej wsi. Informacje, które trafiają do Komisji Europejskiej, mogą niekorzystnie odbić się na dalszym finansowaniu polskiego rolnictwa z Unii Europejskiej, gdyż mogą rodzić przekonanie, że środki przekazywane na polską wieś są wystarczające.

Z uwagi na to zwracam się do Pana Ministra z następującymi pytaniami.

Jakie Pan Minister zamierza podjąć działania, aby informacje przekazywane Komisji Europejskiej były wiarygodne i rzetelne?

Z wyrazami szacunku

senator Rzeczypospolitej Polskiej
Sergiusz Plewa

Szanowny Panie Premierze!

W Krynicy Górskiej, w centrum miasta znajduje się obiekt, którego budowa została rozpoczęta przez Urząd Rady Ministrów. Od około piętnastu lat nic się w tym obiekcie nie dzieje, nikt go nie modernizuje ani nie użytkuje. W związku z tym następuje jego degradacja, niszczenie, popada on w ruinę.

Tadeusz Bartos

Zwracam się do Pana Ministra z wnioskiem o pilne podjęcie działań mających na celu uproszczenie procedur rozliczenia środków na programy stypendialne w ramach działania 2.2 ZPORR "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne".

Wypłata kolejnej transzy środków dla beneficjantów była możliwa przez ponowne zaangażowanie środków samorządu województwa, w części Europejskiego Funduszu Społecznego. Zrealizowano ją dopiero w kwietniu 2005 r., a jej opóźnienie spowodowane zostało zmianami procedur w zakresie rozliczania wydatków beneficjantów (projektodawców) oraz beneficjantów ostatecznych - przede wszystkim uczniów.

Pojawiające się nowe, często sprzeczne interpretacje paraliżują proces rozliczania dotacji. W ostatnim okresie były one związane między innymi z wprowadzeniem zestawienia faktur lub dokumentów księgowych o równoważnej wartości dowodowej potwierdzających poniesione wydatki przez beneficjantów ostatecznych (pismo z dnia 28 stycznia 2005 r.), z wprowadzeniem nowych załączników do wniosku o płatność beneficjantów (pismo z dnia 15 lutego 2005 r.), ze zmianami w sposobie przechowywania oryginałów dokumentów poświadczających poniesione przez uczniów wydatki, z umniejszeniem projektowanych transz środków poprzez zaliczenie odsetek na rachunku bankowym od przekazanej dotacji do przychodu wygenerowanego w trakcie realizacji projektu (pismo z dnia 15 lutego 2005 r.), a także z ustawicznymi zmianami kwalifikacji wydatków, takimi jak choćby wprowadzenie pismem z dnia 23 marca 2005 r. do listy wydatków kwalifikowanych plecaków, przyborów szkolnych, notesów - wcześniej niekwalifikowanych - oraz kalkulatorów, wcześniej zaliczanych do kosztów kwalifikowanych tylko w szkołach o profilu ekonomicznym.

Szanowny Panie Ministrze!

W ostatnim czasie środowiska samorządowe w moim okręgu wyborczym zwracają się do mnie z wyrazami zaniepokojenia w związku z pojawiającymi się w różnych kręgach społecznych krzywdzącymi opiniami na temat roli i potrzeby istnienia powiatów w strukturze administracyjnej kraju. W opiniach tych podważany jest sens przeprowadzonej w 1998 r. reformy terytorialnej przywracającej zlikwidowane w 1975 r. powiaty.

Nie muszę chyba przytaczać argumentacji na rzecz przywrócenia powiatów, bo ostatnich sześć lat wykazało, że odegrały one niezaprzeczalnie istotną rolę w konsolidacji lokalnych wspólnot wokół miast powiatowych, które od wieków stanowią historycznie ukształtowane ośrodki władzy administracyjnej. Potwierdzeniem tego poglądu jest również przyjęcie w Narodowym Planie Rozwoju na lata 2007-2013 koncepcji racjonalizacji, a nie likwidacji sieci powiatów. Nad założeniami tej koncepcji pracuje także senacka Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, która od trzech lat prowadzi szeroko zakrojone badania studialne zmierzające do wypracowania najbardziej optymalnego modelu sieci powiatów, uwzględniającego oczekiwania lokalnych wspólnot samorządowych.

W tym kontekście środowiska samorządowe zwróciły się do mnie o pomoc w sprawie wyeliminowania nierównoprawności stosunków pracy wśród pracowników samorządów. O ile bowiem nawiązanie stosunku pracy na podstawie wyboru, powołania i umowy o pracę dopuszczalne jest we wszystkich jednostkach wymienionych w art. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych - tekst jednolity: DzU nr 142, poz. 1593 z późniejszymi zmianami - to mianowanie jako forma nawiązania stosunku pracy jest dopuszczalna wyłącznie na szczeblu gminnym, o ile stanowi tak statut gminy, oraz na szczeblu związku międzygminnego. Przepis art. 2 ust. 2 wspomnianej ustawy wyklucza także w obecnym stanie prawnym możliwość zatrudnienia na podstawie mianowania pracowników starostw powiatowych i jednostek organizacyjnych powiatu.

Reasumując, należy podkreślić, że proponowana możliwość zatrudnienia pracowników samorządowych w powiatach na podstawie mianowania, wiążąca się z akceptacją narzuconych przez ustawę ograniczeń w zakresie możliwości kierowania do innej pracy i przeniesienia na inne stanowisko, daje przede wszystkim ochronę trwałości stosunku pracy i wynagrodzeń. Niewątpliwą korzyścią wynikającą z mianowania pracowników powiatów jest poddanie tych pracowników okresowej ocenie, co z kolei wiąże się z koniecznością podnoszenia przez nich kwalifikacji i poziomu merytorycznego, jak też efektywności pracy.

Przedstawione różnice w podstawie zatrudnienia wskazują, z jednej strony, że wprowadzenie możliwości zatrudnienia na podstawie mianowania pracowników w innych niż gmina jednostkach samorządu terytorialnego wiąże się z koniecznością zapewnienia odpowiednich środków, a z drugiej strony, zważywszy na wzmożoną odpowiedzialność pracowników mianowanych, oznacza odpowiedzialność dyscyplinarną, konieczność podnoszenia kwalifikacji zawodowych i poddawania się okresowej ocenie, gwarantując wysoki poziom świadczonej pracy, a nade wszystko zapewniając pełną stabilizację zatrudnienia w powiatach.

Tadeusz Wnuk

Szanowny Panie Prezesie!

Regionalna Fundacja Pomocy Niewidomym w Chorzowie, od chwili swojego powstania w 1991 r., podjęła działania na rzecz szeroko pojętej pomocy osobom niewidomym i słabowidzącym. Jej niezaprzeczalnym sukcesem jest nie tylko wspieranie procesu leczenia i rehabilitacji kilkudziesięciu osób w kraju i za granicą, ale przede wszystkim podejmowanie inicjatyw rozbudowy istniejących placówek, organizacji nowych ośrodków leczniczych i rehabilitacyjnych dla tych osób. W ciągu czternastu lat działalności powstały następujące placówki:

- Specjalistyczny Punkt Wczesnej Rewalidacji w Chorzowie dla dzieci w wieku do siedmiu lat. Pracuje on w systemie niespotykanym w naszym kraju, prowadzi bowiem rehabilitację w miejscu zamieszkania dziecka przy udziale rodziców. Sukcesy odnoszone w procesie leczenia skłoniły fundację do rozszerzenia działalności poprzez organizację następnych punktów na terenie całego województwa śląskiego - tak powstały filie w Rudołtowicach, Zawierciu, Częstochowie i Rybniku.

- Ośrodek Rehabilitacji Niewidomych w Chorzowie, utworzony w roku 2000, a następnie przekształcony w warsztat terapii zajęciowej, niosący pomoc w zakresie ogólnego rozwoju każdego uczestnika poprzez poprawę jego sprawności psychofizycznej i zaradności osobistej, czyli przystosowania do możliwie niezależnego i samodzielnego życia w środowisku społecznym. Obecnie w ramach tych warsztatów działają pracownie wikliniarskie, plastyczne, techniczne, tkackie i gospodarstwa domowego.

Godna podkreślenia jest także działalność szkoleniowa fundacji, która przeprowadziła zakrojoną na cały kraj akcję szkoleniową dla ośrodków realizujących zadania rehabilitacyjne dla niewidomych dzieci. Ogółem w ciągu pięciu lat ze szkoleń skorzystało sześćdziesięciu polskich specjalistów. Zajęcia prowadzone były w kraju i za granicą z udziałem wysokiej klasy specjalistów niemieckich. Ponadto dziewięć ośrodków otrzymało sprzęt rehabilitacyjny pozwalający rozpocząć prace z niewidomym dzieckiem z dodatkowym kalectwem.

Pozwoliłem sobie przytoczyć tylko wybrane aspekty szeroko zakrojonej działalności fundacji, by uzasadnić celowość przyznania jej wnioskowanych dotacji. Czynię to nie tylko z racji pełnionego mandatu senatora RP, ale nade wszystko po to, by podkreślić, że wszystkie te szlachetne prace na rzecz osób niewidzących były możliwe do zrealizowania dzięki ogromnej, życzliwej, płynącej z potrzeby serca pomocy różnych instytucji państwowych, gospodarczych i osób fizycznych, które kierują się główną maksymą fundacji: "Człowiek jest wart tyle, ile czyni dobrego".

Tadeusz Wnuk

Szanowny Panie Ministrze!

Obecnie kopalnia "Niwka-Modrzejów" jest w upadłości i syndyk masy upadłościowej w ubiegłym roku rozpoczął sprzedaż tej części zasobów mieszkaniowych, które posiadały uregulowane stany własnościowe. Sprzedaż ta nastąpiła w oparciu o ustawę z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań (DzU z 2001 r. nr 4, poz. 24) z późniejszą zmianą wyżej wymienionej ustawy oraz regulamin zbywania mieszkań należących do KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. w upadłości. Cenę mieszkań ustalono prawidłowo w oparciu o zasady określone w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (DzU z 2000 r. nr 46, poz. 543).

Na chwilę obecną pozostały do sprzedaży pięćset sześćdziesiąt cztery mieszkania o wartości rynkowej nakładów 16 milionów 347 tysięcy 42 zł (ceny z września 2000 r.), w przypadku których do chwili obecnej brakuje przytoczonych powyżej uregulowań prawnowłasnościowych gruntu. W tej sytuacji syndyk masy upadłościowej uzyskał zgodę sędziego komisarza Sądu Rejonowego Wydziału X Gospodarczego w Katowicach na zwołanie rady wierzycieli w celu podjęcia uchwały o sprzedaży nakładów na wolnym rynku, to jest sprzedaży w drodze licytacji komorniczej pięciuset sześćdziesięciu czterech zasiedlonych mieszkań.

Powyższy tryb rozstrzygania o losach rodzin górniczych z tych mieszkań do tego stopnia zbulwersował mieszkańców, że w dniu zwołania rady wierzycieli, to jest 13 kwietnia 2005 r., ponad tysiąc osób zrzeszonych w Społecznym Komitecie Obrony Byłych Pracowników, Najemców Zasobów Mieszkaniowych zwołało wiec protestacyjny i nie dopuściło do podjęcia przez radę wierzycieli planowanej uchwały. Protestujący wręczyli syndykowi masy upadłościowej petycję, w której stanowczo domagają się uregulowania stanu prawnego przez Katowicki Holding Węglowy, który powinien wystąpić z roszczeniem o nabycie nieruchomości w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami i przejąć składniki majątkowe kopalni. Taki sposób uregulowania sprawy wydaje się być zasadny z punktu widzenia najemców zainteresowanych wykupem lokali mieszkalnych na warunkach preferencyjnych. W wyniku tych działań posiedzenie rady wierzycieli nie odbyło się, a syndyk poinformował protestujących, że decyzję o dalszych rozstrzygnięciach sędzia komisarz podejmie w ciągu dwóch tygodni. Protestujący o powyższym wydarzeniu poinformowali mnie w dniu 14 kwietnia 2005 r.

Obarczają oni winą za obecny nieuregulowany stan prawny nie tylko byłych prezesów Zarządu KWK "Niwka-Modrzejów", ale przede wszystkim dostrzegają zaniechania w podjęciu działań prawnych przez Zarząd Katowickiego Holdingu Węglowego, bowiem w ich wyniku i zarazem wobec braku realizacji pktu 4 Porozumienia pomiędzy Zarządem KHW SA w Katowicach a przedstawicielami związków zawodowych przy KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. w Sosnowcu, zawartego w dniu 25 maja1999 r. przy udziale mediatora w osobie wojewody katowickiego, do dnia dzisiejszego pozostaje do uregulowania prawo własności majątku nieprodukcyjnego - terenów, na których zlokalizowana jest substancja zakładowa mieszkaniowa kopalni. O sprawie tej informowały także miejscowe media - prasa lokalna, radio.

Biorąc jednocześnie pod rozwagę, iż kopalnia ta w chwili likwidacji na mocy decyzji rządowych z 1999 r., w wyniku których kilkuset górników utraciło pracę, posiadała udokumentowane przez służby geologiczne zasoby techniczne w postaci około 50 milionów t wysokokalorycznego węgla, że przykopalniane zasoby mieszkaniowe dla górników budowane były z generowanych zysków, których decyzją kolektywu zakładowego kopalni nie wypłacono pracownikom, lecz przekazywano je na Zakładowy Fundusz Budownictwa Mieszkaniowego, odnoszę w pełni uzasadnione wrażenie, że te pięćset sześćdziesiąt cztery rodziny górnicze ponownie, któryś raz z rzędu zostają pokrzywdzone, tym razem z powodu zaniechań w procesie uregulowań prawnych przedmiotowych zasobów mieszkaniowych. Zarazem protestujący górnicy i ich rodziny poinformowali mnie, że nie dopuszczą do podjęcia jakichkolwiek czynności, które doprowadziłyby do sprzedaży komorniczej na wolnym rynku mieszkań zbudowanych dzięki ich ciężkiej pracy.

Tadeusz Wnuk

Szanowna Pani Wiceprezes Rady Ministrów!

W związku z wejściem w życie w dniu 1 stycznia 2003 r. znowelizowanej ustawy o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz o niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (DzU nr 181 z 2002 r., poz. 1515) i wprowadzeniem w niej pojęcia osoby represjonowanej kierowane są do mnie liczne skargi i petycje od więźniów politycznych hitlerowskich więzień i obozów koncentracyjnych, w których kategorycznie protestują oni przeciwko wymianie książeczek inwalidy wojennego na książeczki osób represjonowanych. W załączeniu przedkładam jedną z nich, petycję pana Antoniego Moniuszki.

Byli więźniowie polityczni hitlerowskich więzień przeciwstawiają się uznaniu ich za ludzi represjonowanych na równi z tymi, którzy aresztowani byli w czasach okupacji za przestępczość pospolitą - kradzież, szmugiel itp. Z mojego okręgu wyborczego w 1943 r. aresztowano za podjęcie walki z okupantem w szeregach Armii Ludowej, Armii Krajowej i Organizacji Orła Białego około dwieście pięćdziesiąt rodzin wraz z dziećmi bez względu na ich wiek. Większość dorosłych nie przeżyła pobytu w obozach koncentracyjnych, a dzieci przetrzymywane były na terenie okupowanym lub w Niemczech. Tylko nieliczna grupa dzieci przeżyła niewolę.

Uzyskały one status ofiar holokaustu/Shoa na mocy decyzji szwajcarskiego funduszu (NFNP II - 1726/00, sygnatura 103369). Zabranie im książeczek inwalidy wojennego ma dla nich wymiar moralny. Podkreślają oni w swych wystąpieniach, że przywrócenie statusu uprzedniego nie powoduje dodatkowych wydatków z budżetu państwa, poza przyznaniem 50% zniżki OC dla nielicznych osób posiadających samochody. Są to osoby w bardzo podeszłym wieku, a ich status materialny tylko niektórym daje możność posiadania pojazdu.

W przedmiotowej sprawie interweniowała już na forum Senatu pani senator RP Teresa Liszcz, jednakże odpowiedź zastępcy kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na jej oświadczenie jest tylko zacytowaniem przedmiotowej ustawy i wydanego na jej podstawie rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej. Brak jest w niej ustosunkowania się do proponowanej gruntownej analizy pojęcia osób represjonowanych i w następstwie podjęcia jego nowelizacji.

Z poważaniem

Tadeusz Wnuk