Warszawa, dnia 02.03.2005 r.

Pan

Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Senatora RP, Pana Witolda Gładkowskiego, złożone na 76. posiedzeniu Senatu w dniu 3 lutego 2005 r., przekazane przy piśmie Pana Marszałka Nr BPS/DSK-043-27/05 z dnia 10 lutego 2005 r., w sprawie podjęcia prac zmierzających do wypracowania instrumentów prawnych pozwalających na wsparcie osób dotkniętych szczególnymi zdarzeniami losowymi, przedstawiam następujące stanowisko:

Instrumenty prawne, zawarte w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) w stosunku do osób i rodzin, które poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego, zostały omówione w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora złożone na 73. posiedzeniu Senatu w dniu 3 grudnia 2004 r. Rozwiązania te znane są Panu Senatorowi, co wynika z treści oświadczenia złożonego na 76. posiedzeniu Senatu.

W dotychczasowej praktyce Rząd podejmował różne formy działania dla łagodzenia skutków nieprzewidzianych zjawisk, jak powodzie, ulewy, wichury, gradobicie, dostosowane do rozmiarów zjawiska i możliwości budżetu, łącznie z wykorzystaniem środków z rezerwy celowej budżetu państwa.

Jednakże celem rozwiązania zaproponowanego w oświadczeniu miałoby być nie tylko łagodzenie skutków powstałych strat, ale przede wszystkim ich wyrównywanie, i tym miałoby się różnić to rozwiązanie od dotychczas stosowanych.

Przyjęcie rozwiązania zaproponowanego przez Pana Senatora wiązałoby się z dodatkowymi kosztami dla budżetu. Przed podjęciem ewentualnych prac należałoby przeprowadzić rachunek ekonomiczny kosztów i znaleźć źródło ich sfinansowania. Dopiero wówczas, gdy okaże się, że w budżecie państwa są odpowiednie środki, można będzie rozpocząć prace nad założeniami koncepcji wspierania osób i rodzin dotkniętych w szczególny sposób zdarzeniami losowymi. Już z samego oświadczenia wynika, że "straty powstałe w wyniku zdarzeń losowych mają z reguły ogromne rozmiary", jednakże "pomoc państwa w likwidacji strat nie powinna nadmiernie obciążyć budżetu państwa".

Należałoby również zastanowić się, czy naprawienie przez budżet państwa powstałych szkód nie będzie prowadziło do nadużyć.

Nie wszystkie osoby poszkodowane w wyniku zdarzeń losowych wymagają pomocy finansowej ze strony państwa czy samorządu. Część osób posiada indywidualne ubezpieczenie mienia (budynków, mieszkań, ubezpieczenia rolnicze). Te osoby w przypadku wystąpienia zdarzenia mogą liczyć na zadośćuczynienie od firmy ubezpieczeniowej.

MINISTER

z up.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 2 marca 2005 r.

Pan

Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do pisma z dnia 10 lutego 2005 r. nr BPS/DSK-043-40/05, przy którym przekazano oświadczenie Pana Senatora Adama Bieli, dotyczące sprawy Prokuratury Rejonowej Łódź-Śródmieście o sygn. 2 Ds. 3128/04, w której decyzję o umorzeniu postępowania z dnia 10 listopada 2004 r. kwestionują członkowie Spółdzielni Mieszkaniowej "Śródmieście" w Łodzi, uprzejmie informuję, iż aktualnie nie jest możliwe zbadanie sprawy i ocena zasadności decyzji końcowej z uwagi na brak prawomocności w związku z toczącym się postępowaniem odwoławczym.

Jak wynika z informacji uzyskanej z Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi, Prokurator Okręgowy w Łodzi nie przychylając się do złożonego zażalenia, akta sprawy w dniu 9 lutego 2005 r. przekazał w trybie art. 306 § 2 k.p.k. do Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi Wydział IV Karny, gdzie nie wyznaczono jeszcze terminu posiedzenia dla rozpoznania zażalenia.

Informując o powyższym pragnę jednocześnie przekazać, że w przypadku nie uwzględnienia przez Sąd zażalenia, Prokurator Apelacyjny w Łodzi zbada przedmiotową sprawę w ramach nadzoru służbowego i o zajętym stanowisku powiadomi Pana Senatora Adama Bielę.

Z poważaniem

Karol Napierski

Warszawa, 3 marca 2005 r.

Pan Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do pisma z dnia 10 lutego 2005 r. (sygn. BPS/DSK-043-57/05) przekazującego oświadczenie Senatorów RP Pana Adama Bieli i Pani Zofii Skrzypek-Mrowiec złożone podczas 76. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 lutego 2005 r. dotyczące postępowania prowadzonego przez Wojewodę Śląskiego z wniosku Pani Marty P., uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej.

W związku z powyższym Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie może zbadać merytorycznej formalnej poprawności prowadzonego przez Wojewodę Śląskiego postępowania. Dokonanie oceny w przedmiotowej kwestii zostało zastrzeżone dla właściwego organu odwoławczego, a w przypadku wniesienia skargi na rozstrzygnięcie - oceny dokonuje również właściwy sąd administracyjny.

Jednocześnie pragnę zauważyć, że zgodnie z art. 17 pkt 2 Kpa, organami wyższego stopnia w stosunku do wojewodów są właściwi w sprawie ministrowie. Przedmiotem kwestionowanej decyzji Wojewody Śląskiego są sprawy związane z gospodarką gruntami, natomiast - zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj.: Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) - organem administracji rządowej właściwym w sprawach gospodarki nieruchomościami jest Minister Infrastruktury.

Należy zatem wskazać, iż przedmiot wystąpienia Senatorów RP Pana Adama Bieli i Pani Zofii Skrzypek-Mrowiec wykracza poza zakres właściwości Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Nie wydaje się być zatem zasadnym, aby Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji dokonywał odrębnej oceny w przedmiocie prowadzonego przez inny organ postępowania.

MINISTER

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2005.03.03

Pan

Longin Hieronim Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Panią Senator Krystynę Bochenek na 76 posiedzeniu Senatu RP w dniu 3 lutego 2005 roku, przekazanym przy piśmie z dnia 10 lutego 2005 roku, znak: BDS/DSK-043-38/05 w sprawie poprawy dostępności i jakości udzielanych świadczeń w zakresie opieki paliatywno/hospicyjnej, uprzejmie informuję, że opieka paliatywna jest istotną i integralną częścią opieki zdrowotnej, zabezpieczenie jej rozwoju stanowi ważny element działań Ministra Zdrowia.

Chorzy w terminalnym stadium choroby nowotworowej lub innych chorób przewlekłych mogą pozostawać pod opieką lekarza poz. i pielęgniarek środowiskowych, lecz jest to wówczas opieka szczebla podstawowego, nastawiona na usuwanie objawów u tych chorych, którzy dobrze reagują na zwykłe, rutynowe sposoby postępowania. Natomiast opieka paliatywna, jako opieka specjalistyczna jest zarezerwowana dla chorych wymagających zastosowania specjalistycznych procedur, nastawionych na łagodzenie cierpień somatycznych, psychicznych i egzystencjalnych chorego.

Zgodnie z definicją (WHO) opieka paliatywna jest aktywną, wszechstronną i całościową opieką nad pacjentami chorującymi na nieuleczalne, postępujące choroby w końcowym okresie życia. Otacza jak płaszczem (łac. Pallium = płaszcz) nieuleczalnie chorych oraz ich udręczoną rodzinę. Celem jej jest poprawienie jakości życia chorych i ich rodzin. Obejmuje ona zwalczanie bólu trudnego do opanowania i innych objawów somatycznych, łagodzenie cierpień psychicznych, duchowych i socjalnych oraz wspomaga rodziny chorych tak w czasie trwania choroby, jak i w okresie osierocenia.

Opieka sprawowana jest w domu chorego, w specjalistycznych poradniach, oddziałach stacjonarnych opieki paliatywnej/hospicyjnej i ośrodkach opieki dziennej oraz przez szpitalne zespoły wspierające. Opiekę sprawuje wielodyscyplinarny zespół składający się z lekarza, pielęgniarki, psychologa, pracownika socjalnego, rehabilitanta, terapeuty zajęciowego, kapelana i wolontariuszy.

Podkreślenia wymaga fakt, że począwszy od 1992 roku datuje się dynamiczny rozwój opieki paliatywnej/hospicyjnej - liczba ośrodków opieki paliatywnej i hospicyjnej już w 1993 roku wzrosła do 81 a w 1996 roku do 160. Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej wspólnie z Krajową Radą Opieki Paliatywnej i Hospicyjnej opracowało Program Rozwoju Opieki Paliatywnej i Hospicyjnej do roku 2000. Głównym celem przyjętego programu było zwiększenie dostępności do świadczeń z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej na terenie kraju, podniesienie jakości udzielanych świadczeń oraz dalszy rozwój domowej opieki paliatywnej, tworzenie stacjonarnych oddziałów opieki paliatywnej/hospicyjnej, a także prowadzenie działalności edukacyjnej.

Realizacja programu przyniosła wymierne korzyści w postaci zwiększenia ilości placówek opieki paliatywno/hospicyjnej. Z danych statystycznych wynika, że w 2001 roku funkcjonowało 260 ośrodków, w tym ponad 90 jako jednostki niepubliczne oraz 5 hospicjów dla dzieci i młodocianych. W 2002 roku ośrodków opieki paliatywno/hospicyjnej było łącznie 270, a w 2003 roku 400. Rozwijający się w Polsce ruch opieki paliatywnej i hospicyjnej, korzystający z doświadczeń brytyjskich i bogatych tradycji opartych na wzorcach chrześcijańskich naszego kraju, wpłynął także na rozwój domowej opieki paliatywnej na terenie całego kraju. Działalność ośrodków opieki paliatywnej/hospicyjnej zasługuje na wysoką ocenę. Zwraca uwagę wysokie zaangażowanie i umiejętności personelu łączone z empatią i poszanowaniem godności ciężko chorych, umierających chorych i ich bliskich oraz dążeniem do zapewnienia najwyższego standardu świadczonych usług.

Odnosząc się bezpośrednio do problemów podnoszonych w piśmie, uprzejmie informuję, że świadczenia z zakresu opieki paliatywnej są specyficznym rodzajem opieki nad pacjentami chorującymi na nieuleczalne, postępujące choroby i ze względu na swój specyficzny, długotrwały (średnio 2-3 miesiące) charakter są kontraktowane w rodzaju: opieka długoterminowa. Przyjęte zarządzeniem Nr 11/2004 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 13 października 2004 r. "Szczegółowe materiały informacyjne o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: opieka długoterminowa", określają odrębne standardy świadczeń dla zakładów opieki paliatywnej, zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych, jak również pielęgniarskiej opieki długoterminowej. Dotyczy to również wymogów kwalifikacyjnych.

Zarówno od personelu lekarskiego jak i pielęgniarskiego oprócz wymagań określonych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 29 marca 1999 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w publicznych zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 30, poz. 300) wymagana jest również specjalizacja bądź szkolenie w zakresie opieki paliatywnej. Zróżnicowane jest także finansowanie świadczeń w poszczególnych zakresach. Liczba punktów za osobodzień w hospicjach stacjonarnych wynosi 15, a w zakładach opiekuńczo-leczniczych czy pielęgnacyjno-opiekuńczych o profilu ogólnym 5 i 6 punktów. Z wstępnych informacji przedstawionych przez Oddziały Wojewódzkie NFZ wynika, iż ceny osobodni w poszczególnych zakresach świadczeń zakontraktowanych w rodzaju: opieka długoterminowa w roku 2005 zostały zróżnicowane. I tak, ceny maksymalne w hospicjach stacjonarnych wahają się od 97,50 zł w Oddziale Zachodniopomorskim do 142,50 zł w Oddziale Wielkopolskim Funduszu, natomiast w zakładach opiekuńczo-leczniczych o profilu ogólnym ceny te wynoszą od 40,00 zł w Oddziale Opolskim do 57,60 zł w Oddziale Podkarpackim, a w zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych cena maksymalna nie przekracza 50,00 zł. W świetle powyższego należy stwierdzić, że nie istnieje "ryzyko niewłaściwego podziału środków finansowych przeznaczonych na ochronę zdrowia".

W tym miejscu trzeba jednak stwierdzić, że pacjenci kwalifikujący się do opieki paliatywnej, nie zawsze mogą korzystać ze świadczeń zdrowotnych udzielanych w ramach zakontraktowanej opieki paliatywnej. Wynika to między innymi z faktu, iż rozwój opieki paliatywnej w kraju jest nierównomierny. W niektórych województwach np. zachodniopomorskim na terenie 3 sąsiadujących ze sobą powiatów nie ma żadnego podmiotu udzielającego świadczeń z zakresu opieki paliatywnej. W takich sytuacjach do jej zapewnienia zobowiązani są lekarze podstawowej opieki zdrowotnej i pielęgniarki środowiskowo/rodzinne, którzy w trakcie kształcenia uzyskują kwalifikacje niezbędne do udzielenia pacjentowi podstawowej pomocy z zakresu opieki paliatywnej.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że rozpoczęte zostały także prace nad projektem standardów/zaleceń w zakresie opieki paliatywno/hospicyjnej zgłoszonych przez Panią prof. dr hab. med. Krystynę de Walden-Gałuszko Konsultanta Krajowego w dziedzinie opieki paliatywnej - projekt rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie standardów udzielania świadczeń zdrowotnych i procedur medycznych z zakresu medycyny i opieki paliatywnej w zakładach opieki zdrowotnej.

Ministra Zdrowia

Sekretarz Stanu

Zbigniew Podraza

Warszawa, 03.03.2005 r.

Pan

Prof. Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 10 lutego 2005 roku (nr BPS/DSK-043-21/05) dotyczące tekstu oświadczenia złożonego przez senatora Adama Bielę podczas 76 posiedzenia Senatu RP w dniu 3 lutego 2005 roku, w sprawie kosztów makroekonomicznych zwiększenia bezrobocia oraz kwestii możliwości przekwalifikowania już zatrudnionych pracowników w celu ograniczenia wzrostu bezrobocia, Ministerstwo Gospodarki i Pracy zgodnie z własnymi kompetencjami oraz po przeprowadzeniu analizy zagadnienia i konsultacjach z przedstawicielami Poczty Polskiej uprzejmie informuję, iż prowadzone działania restrukturyzacyjne Poczty Polskiej oparte są na założeniu stworzenia pionowej struktury biznesowej na bazie istniejącej już struktury terytorialnej. Celem zmian jest przygotowanie przedsiębiorstwa do pełnej liberalizacji rynku usług pocztowych, co nastąpi w 2009 roku. Przydzielenie ściśle określonych zadań dla wyodrębnionych jednostek umożliwi wysoką specjalizację usług dla klientów Poczty Polskiej.

Zaznaczyć należy, że planowane zmiany nie zakładają likwidacji jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej, jak również co jest bardzo istotne zwolnień pracowników. Przewidywane są jednak pewne korekty w strukturze zatrudnienia, sprowadzające się przede wszystkim do przesunięć pracowników na inne stanowiska lub inne miejsca pracy. Na obecnym etapie działań restrukturyzacyjnych nie jest możliwe precyzyjne określenie zakresu tych zmian, albowiem byłoby to działanie przedwczesne.

Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, iż Kierownictwo Poczty Polskiej wraz ze Wspólną Reprezentacją Związkową prowadzi działania w kierunku wynegocjowania i podpisania w możliwie jak najkrótszym terminie Pakietu Socjalnego dla pracowników reorganizowanych jednostek Poczty Polskiej, który od strony socjalnej zabezpieczy proces naturalnych odejść pracowników.

Należy także nadmienić, że jeżeli chodzi o poruszaną przez pana senatora Adama Bielę kwestię możliwości przekwalifikowania już zatrudnionych pracowników w celu ograniczenia wzrostu bezrobocia to Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy określa instrumenty wspierające przekwalifikowanie osób zagrożonych utratą pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. W/w ustawa przewiduje wsparcie zarówno dla osób zwalnianych grupowo w ramach tzw. zwolnień monitorowanych, jak i dla pozostałych zwalnianych osób tj.

Instrumenty wsparcia dla osób zwalnianych grupowo w ramach zwolnień monitorowanych, to

- Prawo do świadczenia szkoleniowego sfinansowanego z funduszu szkoleniowego na podstawie art. 70 ust. 5 ustawy.

Wspomniana ustawa przewiduje też wsparcie dla pracodawców organizujących szkolenia dla osób zagrożonych zwolnieniem grupowym w celu dostosowania ich kwalifikacji do nowych wymogów stanowiskowych.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 03 marca 2005 r.

Pan

Longin Pastusiak

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Apolonii Klepacz, które zostało złożone podczas 77. Posiedzenia Senatu RP w dniu 18 lutego 2005 roku, w którym Pani Senator zwraca się z prośbą o moją interwencję w kwestii wypłaty stypendiów w ramach Działania 2.2 "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne" Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego uprzejmie informuję, co następuje.

Dla projektów typu II "Wspieranie rozwoju edukacyjnego młodzieży wiejskiej" ww. Działania, w ramach którego przyznawane są stypendia dla studentów pochodzących z obszarów zmarginalizowanych, współfinansowanie (25% wartości projektu) zapewnia Minister Gospodarki i Pracy. Pozostała część jest finansowana ze środków prefinansowania lub ze środków własnych Samorządu Województwa, które podlegają refundacji ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. W 2004 roku Minister Finansów wydał decyzje przyznające środki współfinansowania krajowego dla tego działania z budżetu państwa na miesiące wrzesień - grudzień 2004 roku. Jednakże w związku z problemami we wdrażaniu przedmiotowego Działania nie we wszystkich województwach udało się wydatkować całą kwotę przewidzianą na stypendia. W styczniu 2005 roku Minister Gospodarki i Pracy wystąpił z wnioskiem o zapewnienie współfinansowania stypendiów na pozostałą część roku akademickiego. Wniosek ten ujmował kwotę zapotrzebowania na 2005 roku zgłoszoną przez Wojewodów oraz kwotę, której nie udało się wydatkować w 2004 roku. Środki ujęte w ww. wniosku zostały już uruchomione i są do dyspozycji Wojewodów. Na realizację ww. projektów Województwo Opolskie otrzymało kwotę w wysokości 665 482,00 PLN.

Projekty typu I "Wspieranie rozwoju edukacyjnego młodzieży wiejskiej", w ramach których przyznawane są stypendia uczniom, współfinansowane są ze środków będących w gestii Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Z informacji, jakie uzyskaliśmy z Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu wynika, że w najbliższym czasie wnioski w sprawie uruchomienia tych środków będą przedłożone Ministrowi Finansów.

Jerzy Hausner

Warszawa, 3 marzec 2005 r.

Pan

Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do pisma z dnia 10 lutego 2005 r., o sygn. BPS/DSK-043/58/05, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Panią Zdzisławę Janowską podczas 76. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 lutego 2005 r. w sprawie sytuacji w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Łodzi, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Komendant Główny Policji poddał wnikliwej analizie Uchwałę Nr 22/IV/2005 Zarządu Wojewódzkiego NSZZ Policjantów w Łodzi z dnia 10 stycznia 2005 r. oraz zarzuty wobec Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi.

Odnosząc się do kwestii wyposażenia mieszkania w sprzęt stanowiący własność Komendy Wojewódzkiej Policji w Łodzi, Komendant Główny Policji uznając postępowanie insp. J. Tkaczyka za niewłaściwe oraz niezgodne z obowiązującymi zasadami przeprowadził z Komendantem Wojewódzkim Policji w Łodzi rozmowę służbową.

Uwzględniając przysługujące Komendantowi Wojewódzkiemu Policji prawo do kwatery służbowej, wyniki przeprowadzonej z nim rozmowy oraz wyniki kontroli przeprowadzonej w przedmiotowej sprawie, Komendant Główny Policji uznał, iż nie istnieją przesłanki do odwołania insp. J. Tkaczyka ze stanowiska Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi.

Odnosząc się do zarzutów przedstawionych w uzasadnieniu do Uchwały Nr 22/IV/2005 dotyczących odwoływania ze stanowisk służbowych policjantów oraz niezgodnych z prawem decyzji personalnych, Komendant Główny Policji uznał, że działania Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi nie wykraczały poza przysługujące mu kompetencje. Wskazane wyżej działania miały formę decyzji administracyjnych, w związku z czym istniała możliwość wniesienia odwołania. Podkreślenia wymaga, iż niektóre z zaskarżonych decyzji zostały uchylone w trybie postępowania odwoławczego przez Komendanta Głównego Policji, a następnie pozytywnie rozstrzygnięte przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w Łodzi.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w sprawie rozwiązania istniejącego sporu z Zarządem Wojewódzkim NSZZ Policjantów w Łodzi, Komendant Wojewódzki Policji w Łodzi zobowiązał się do podjęcia wszelkich kroków zmierzających do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia konfliktu. Mając na uwadze zarówno dobro łódzkiej Policji, jak również całej lokalnej społeczności, Komendant Główny Policji wyraził gotowość skierowania swoich przedstawicieli w celu przeprowadzenia mediacji pomiędzy stronami sporu.

MINISTER

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 03 marca 2005 r.

Pani

Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Biuro Senatorskie

ul. Moranda 4

Szanowna Pani Senator!

W odpowiedzi na Pani oświadczenie złożone podczas 77. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 18 lutego 2005 r. a dotyczące przyjętego kierunku prac nad nową wersją Koncepcji Polityki Przestrzennego Zagospodarowania Kraju w zakresie kształtowania ośrodków metropolitalnych, przekazane Ministrowi Infrastruktury przez Pana Longina Pastusiaka Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 23 lutego br. znak: BRS/DSK-043-91/05, uprzejmie informuję, iż na podstawie przepisu art. 47 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2003 r. Nr 80 poz. 717 z późn. zm.) w sprawach sporządzania dokumentu pn. Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju właściwie jest Rządowe Centrum Studiów Strategicznych.

Zgodnie z posiadanymi przeze mnie informacjami - w chwili obecnej w Rządowym Centrum prowadzone są prace, mające na celu dokonanie aktualizacji obecnie obowiązującego dokumentu tj. Koncepcji polityki zagospodarowania przestrzennego kraju. Aktualizacja ta będzie również obejmowała określenie w ww. dokumencie podstawowych elementów krajowej sieci osadniczej z wyodrębnieniem obszarów metropolitalnych.

W związku z powyższym pragnę uprzejmie poinformować, iż Pani oświadczenie przekazałem, do stosownego wykorzystania w toku prac nad aktualizacją Koncepcji na ręce Pani Barbary Janik Wiceprezesa Rządowego Centrum Studiów Strategicznych.

Z poważaniem

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2005-03-04

Pan

Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na wystąpienie Pana Kazimierza Kutza Wicemarszałka Senatu RP, z dnia 10 lutego 2005 r., przy którym załączono oświadczenie złożone przez Panią Senator Zofię Skrzypek-Mrowiec na 76. posiedzeniu Senatu w dniu 3 lutego 2005 r. w sprawie opodatkowania przychodów osiąganych z tytułu kontraktów menedżerskich uprzejmie informuję.

Zgodnie z art. 13 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z zm.), za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Stosownie natomiast do art. 5a pkt 6 powołanej ustawy, pozarolniczą działalność gospodarczą stanowi działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów z umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze - przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej - nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy. Tym samym przychody uzyskane z tych tytułów stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście nawet jeżeli tego rodzaju umowy zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przy klasyfikowaniu przychodów z tytułu kontraktów menedżerskich do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy przedmiotowe usługi świadczone są samodzielnie czy przy udziale osób trzecich np. sekretarki, zleceniobiorców czy asystentów.

Menedżer (kierownik) to osoba zarządzająca przedsiębiorstwem lub jego częścią na podstawie czasowego kontraktu. Z uwagi na fakt, iż czynności zarządzające dotyczą określonej osoby, to tym samym mogą być dokonywane bezpośrednio przez tę osobę.

Z tych powodów kontrakt menedżerski, nawet wówczas, kiedy zawierany jest z osobami fizycznymi występującymi jako autonomiczne podmioty gospodarcze, czyli przedsiębiorcami prowadzącymi zarejestrowaną działalność gospodarczą na własny rachunek w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej, również w przypadku wykonywania czynności zarządczych przy merytorycznej pomocy osób trzecich, nie traci osobistego charakteru.

Jednocześnie z uwagi na fakt, iż w przypadku zawarcia umowy powierzającej zarząd przedsiębiorstwem występuje duża dowolność nazewnictwa, przepis art. 13 pkt 9 dotyczy nie tylko przychodów uzyskanych na podstawie kontraktu menedżerskiego lecz wszelkich umów o podobnym charakterze, z których wynika, że podatnikowi w drodze umowy cywilnoprawnej zostało zlecone sprawowanie zarządu przedsiębiorstwem, spółką czy instytucją.

Natomiast wyjątek, o którym mowa w powołanym przepisie oznacza, że przychody podatnika, który na podstawie kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze powołany został np. do składu zarządu, rady nadzorczej, komisji lub innych organów stanowiących osoby prawnej są przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 7, a nie art. 13 pkt 9 ustawy. Powołanie bowiem podatnika np. do składu zarządu, bez względu na sposób jego powołania, stanowi okoliczność, która powoduje zmianę kwalifikacji źródła przychodu.

Nieistotna dla klasyfikacji przychodów z tytułu kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze do działalności wykonywanej osobiście, pozostaje także okoliczność, że w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały również przychody z umów zlecenia lub umów o dzieło. Należy bowiem zauważyć, że dla przychodów z tego tytułu, przewidziane zostały odmienne zasady opodatkowania. Ustawodawca dopuszcza bowiem możliwość osiągania przychodów z umów zlecenia lub o dzieło również w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czego wyrazem jest chociażby art. 41 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym płatnicy nie są obowiązani do poboru zaliczek od wypłaconych należności z tytułu umów o dzieło lub umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 8, jeżeli podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Natomiast w przypadku przychodów osiąganych z tytułu kontraktów menedżerskich, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości wyboru sposobu opodatkowania tych przychodów zaliczając je zawsze do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Zgodnie bowiem z art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003 r., za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności na podstawie kontraktu menedżerskiego lub umów o podobnym charakterze.

Z kolei wprowadzona z dniem 1 stycznia 2003 r. ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 141, poz. 1182) - dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - definicja pozarolniczej działalności gospodarczej, określała tę działalność jako działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej, z wyjątkiem działalności, o której mowa w art. 13.

Z uwagi jednak na fakt, iż regulacje te w 2003 r. budziły wątpliwości interpretacyjne, nowelizacja przepisów na 2004 rok, dokonana ustawą z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 202, poz. 1956, z późn. zm.), uściśliła przepisy normujące omawiane kwestie.

Dokonana w tym zakresie zmiana przepisów, nie zmieniła jednak faktu, że przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, dla podatnika będącego stroną takiej umowy - stanowiły w roku podatkowym 2003 i stanowią nadal - przychody z osobiście wykonywanej działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, również w przypadku wykonywania czynności zarządczych przy merytorycznej pomocy osób trzecich.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-03-04

Pan

Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

1. Pomoc udzielana zakładom pracy chronionej na podstawie art. 25, art. 26, art. 26a, art. 26d i art. 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776) polegająca na dofinansowaniu wynagrodzeń, kosztów osobowych pracodawcy oraz zwrocie niektórych kosztów poniesionych przez pracodawcę spełnia cechy dotacji. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (PWN, 1996) dotacja (subwencja) to bezzwrotna pomoc finansowa udzielona instytucji, organizacji, przedsiębiorstwu (rzadziej osobie) w celu popierania określonej działalności. Zatem, dofinansowanie ww. kosztów poniesionych przez przedsiębiorców zatrudniających osoby niepełnosprawne jest formą popierania ich działalności. Należy przy tym zauważyć, że sam ustawodawca w art. 25 ust. 6 ww. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych, tego rodzaju dofinansowanie nazwał "dotacją". Uwzględniając powyższe, dotacje te mają znaczenie przy stosowaniu przepisów art. 90 ust. 3-8 ustawy o podatku od towarów i usług.

2. Na podstawie art. 21a ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach rolniczych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 927 z późn. zm.), członkom walnego zgromadzenia, zarządu, komisji problemowych, komisji rewizyjnej, rady powiatowej izby i delegatowi do Krajowej Rady Izb Rolniczych przysługują diety oraz zwrot kosztów podróży służbowych na zasadach określonych przez walne zgromadzenie.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych, zaliczane są do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy. Podmiot, który dokonuje wypłaty tych świadczeń, obowiązany jest jako płatnik, na podstawie art. 41 ustawy, do poboru zaliczki na podatek dochodowy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

1) w celu osiągnięcia przychodów, lub

3) przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub

Wysokość należności przysługujących z tytułu podróży służbowej na terenie kraju określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Natomiast należności przysługujące z tytułu podróży poza granicami kraju, określa Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Do należności tych, oba powołane rozporządzenia zaliczają diety oraz zwrot kosztów:

1) przejazdów;

2) noclegów;

4) innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zatem zwolnione z opodatkowania są diety i zwrot kosztów podróży służbowych otrzymanych przez członków zarządu, walnego zgromadzenia oraz komisji izb rolniczych, do wysokości określonej w rozporządzeniach.

Natomiast kwoty przekraczające określony w powołanych przepisach limit lub należności w nich nie wymienione, podlegają opodatkowaniu, łącznie z innymi należnościami wypłaconymi tym osobom.

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 07.03.2005 r.

Pan

Longin Pastusiak

Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pytania zawarte w oświadczeniu pana senatora Witolda Gładkowskiego, przesłanym przy piśmie z dnia 11 lutego 2005 r., znak BPS/DSK-043-46/05, w sprawie wykorzystywania drewna do spalania w procesie produkcji energii elektrycznej, uprzejmie informuję.

Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe funkcjonuje w oparciu o ustawę o lasach z 1991 roku. Ustawa ta nakłada na Lasy Państwowe obowiązek prowadzenia gospodarki leśnej zgodnie z zasadami ochrony i trwałości utrzymania lasów, powiększania zasobów leśnych i zrównoważonego wykorzystania funkcji lasów.

Lasy Państwowe prowadząc gospodarkę leśną według planów urządzenia lasu, sporządzanych dla poszczególnych nadleśnictw, konsekwentnie zwiększają powierzchnię lasów oraz pozyskują drewno w rozmiarze nie przekraczającym możliwości biologicznych lasu (stosunek wielkości pozyskania do przyrostu w ciągu ostatnich 20 lat kształtował się na poziomie ok. 60%). Przyjęty poziom użytkowania zasobów przyczynia się do ich stałego wzrostu i gwarantuje stabilny rozwój polskiego przemysłu drzewnego, opierającego się na krajowych zasobach surowcowych. Wielkość sprzedaży grubizny ogó³em w ostatnich latach ros³a osi¹gaj¹c poziom odpowiednio w roku 1997 - 20,4 mln m³, w 1998 - 21,9 mln m³, w 1999 - 22,7 mln m³, w 2000 - 24,2 mln m³, w 2001 - 22,8 mln m³, w 2002 - 25,8 mln m³, w 2003 - 28,1 mln m³ oraz 28,5 mln m³ w 2004.

Powodem utrzymującego się od dłuższego czasu deficytu drewna na rynku jest gwałtownie wzrastający, nienotowany w naszym kraju od wielu lat popyt na drewno. Wynika on z modernizacji potencjału istniejących odbiorców drewna, pojawiania się na rynku szeregu nowych podmiotów oraz rosnącej efektywności całego przemysłu drzewnego, a także relacji pomiędzy euro i złotówką.

Nie można natomiast twierdzić, że rozbieżności pomiędzy potrzebami surowcowymi przemysłu drzewnego i ofertą Lasów Państwowych wynikają ze wzrostu ilości sprzedawanego surowca drzewnego na cele energetyczne.

Wyjątkiem jest tu jedynie umowa zawarta z Elektrownią Połaniec. Rozmowy na temat współpracy z tym przedsiębiorstwem Lasy Państwowe podjęły jeszcze na początku roku 2003. Wówczas sytuacja na rynku różniła się znacznie od obecnej. Elektrownia Połaniec była ponadto zainteresowana zakupem biomasy z terenów, gdzie Lasy Państwowe od wielu lat borykały się z problemem zapewnienia zbytu na surowiec pozyskiwany w ramach obligatoryjnie wykonywanych zabiegów hodowlanych.

Głównym celem produkcyjnym dla leśnictwa jest wytworzenie możliwie dużej ilości drewna użytkowego. Priorytetowym kierunkiem wykorzystania średniowymiarowego drewna użytkowego, szczególnie w okresie trwającej koniunktury, jest jego przerób w zakładach przemysłu drzewnego, a więc w przemyśle celulozowo-papierniczym, płytowym, zakładach produkcji opakowań i programów ogrodowych. Surowiec o znacznie obniżonych parametrach jakościowych, znajdujący obecnie zastosowanie na cele energetyczne, powstaje jako "towarzyszący" przy wytwarzaniu głównego celu produkcyjnego.

Strategia marketingowa Lasów Państwowych zakłada w pierwszym rzędzie sprzedaż drewna do zakładów przemysłu przetwórczego. Informacje o tym były prezentowane na konferencjach i seminariach na temat wykorzystania biomasy w energetyce, organizowanych w 2003 i 2004 roku m.in. przez Polską Izbę Gospodarczą Energetyki i Ochrony Środowiska. Dowodem konsekwentnego stosowania takiej strategii jest odmowa zawarcia porozumień na dostawy papierówki np. z potencjalnymi inwestorami w branży wytwórni granulatu drzewnego, którzy zamierzają zlokalizować swoje instalacje na terenach o wysokiej koncentracji przemysłu przetwarzającego drewno.

Ograniczona podaż drewna, jak również potrzeba przeznaczania tego surowca w pierwszej kolejności na cele przetwórcze uwzględniona została w polityce państwa, dotyczącej rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł energii. W istniejących dokumentach politycznych, w tym także w przyjętej w dniu 4 stycznia 2005 r. przez Radę Ministrów "Polityce energetycznej Polski do 2025 roku" przewiduje się zrównoważony rozwój energetyki odnawialnej zapewniający optymalizację wykorzystania poszczególnych rodzajów odnawialnych źródeł energii. Obok energetycznego wykorzystania biomasy zakłada się dynamiczny rozwój elektrowni wiatrowych. Przewiduje się także wykorzystanie wszystkich możliwości związanych z rozwojem małej energetyki wodnej. Dalsze działania podejmowane będą w zakresie energetyki słonecznej i zasobów geotermalnych.

Reasumując, nie widzę potrzeby podjęcia dodatkowych działań w celu ograniczenia spalania pełnowartościowego drewna przez firmy sektora energetycznego.