Warszawa, 24 grudnia 2004 r.

Opowiadając na pismo z dnia 23 listopada br. nr BPS/OSK-043-534/04, informuję, iż Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych orzeka o przyznaniu lub odmowie przyznania uprawnień kombatanckich w tym także podejmuje decyzje o uprawnieniach kombatanckich Inwalidów Wojennych oraz Osób Represjonowanych.

Właściwym natomiast Urzędem do orzekania stopnia inwalidztwa, w tym inwalidztwa wojennego i inwalidztwa osób represjonowanych jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych i nadzorujące go Ministerstwo Polityki Społecznej, które zarazem ustanawiają katalog uprawnień Inwalidów Wojennych i Osób Represjonowanych zgłaszając inicjatywy ustawowe w tym zakresie. Zgodnie z inicjatywą ustawodawczą Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej Sejm RP ustawą z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. nr 181 z 2002 r. poz. 1515) dokonał nowelizacji do prawa kombatanckiego wprowadzając pojęcie Osoby Represjonowanej.

W świetle przyjętych zapisów prawnych od 1 stycznia 2003 r. Osoby Represjonowane - to Ci, których inwalidztwo zgodnie z zapisem art. 12 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach... (Dz.U. z 2002 r., nr 42, poz. 371, z późn. zm.) - pozostaje, w związku z pobytem w miejscach, o których mowa w art. 3 i art. 4 ust. 1 ustawy kombatanckiej tj. w noweli, obozach internowanych, hitlerowskich więzieniach, obozach koncentracyjnych i ośrodkach zagłady w gettach, na przymusowych zesłankach i deportacji w ZSRR oraz w poprawczych obozach i koloniach pracy, w więzieniach lub innych miejscach odosobnienia na terytorium Polski.

Wyjaśniamy, iż osoby te nie posiadały statusu inwalidy wojennego w świetle obowiązujących przepisów prawa. Ci spośród represjonowanych, którym ZUS orzekł inwalidztwo będące następstwem represji - wyposażeni byli jedynie w uprawnienia inwalidów wojennych. Do wejścia w życie ustawy z dnia 11 października 2002 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych... i wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 marca 2003 r. w sprawie trybu wydawania i anulowania legitymacji osoby represjonowanej, dokumentów wymaganych do jej wydania oraz wzoru legitymacji osoby represjonowanej - byli oni wyposażani w książkę inwalidy wojennego wystawianą przez ZUS. Stanowiła ona dokument uprawniający do pobierania świadczeń należnych inwalidom wojennym. Na zróżnicowanie statusu inwalidy wojennego i osoby represjonowanej uprawnionej do świadczeń inwalidów wojennych wskazywała symbolika pobieranych rent - inwalidzi wojenni - WZIW, represjonowani - OZIW. Wszystkie osoby pobierające rentę o symbolu OZIW otrzymują obecnie legitymację osoby represjonowanej. Wydawanie legitymacji osoby represjonowanej należy do kompetencji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Nadmieniam jednocześnie, że osoby represjonowane w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia br. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych otoczone są szczególną opieką. Zgodnie z zapisem art. 46 w/w ustawy, przysługuje im zaopatrzenie w bezpłatne leki recepturowe.

Z wyrazami szacunku

i Osób Represjonowanych

Warszawa, dnia 26.01.2005 r.

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114, poz. 1194 z późn. zm.) - rozporządzenie odnosi się do pomocy udzielanej na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.). Oznacza to, że minimalne wynagrodzenie, o którym mowa w tym rozporządzeniu należy odnieść do definicji ustawowej zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy o rehabilitacji. W myśl tej definicji przez najniższe wynagrodzenie rozumie się minimalne wynagrodzenie za pracę obowiązujące w grudniu roku poprzedniego, ustalane na podstawie odrębnych przepisów.

Odnosząc się do drugiego pytania zawartego w oświadczeniu, wyjaśniam, że przedsiębiorcy zatrudniający osoby niepełnosprawne, które osiągnęły wiek emerytalny i do których otrzymywali oni w 2004 r. dofinansowanie składek ZUS z tytułu art. 25 ust. 2 - 3 ustawy o rehabilitacji, mają obowiązek rozliczania się z otrzymanej pomocy. Wynika on z przepisu § 6 ust. 2 wyżej powołanego rozporządzenia Rady Ministrów.

Warszawa, dnia 27 stycznia 2005 r.

Ministerstwu Infrastruktury, Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, a zwłaszcza jej Oddziałowi w Poznaniu znana jest trudna sytuacja ruchowa związana ze zużyciem nawierzchni wskazanego przez pana Senatora odcinka drogi. Niestety, postulat Pana Senatora dotyczący wprowadzenia modernizacji drogi do planów inwestycyjnych na rok 2005, w chwili obecnej, nie może zostać spełniony. Ustawa Budżetowa i Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie ustalenia programu rzeczowo-finansowego dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzystaniem środków Krajowego Funduszu Drogowego weszły w życie, a dostępne środki finansowe zostały podzielone.

Z szacunkiem

Jerzy Ryszard Kurylczyk

Warszawa, 27.01. 2005

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W celu poprawy sytuacji finansowej publicznych zakładów opieki zdrowotnej, a także usprawnienia ich organizacji i funkcjonowania, został przygotowany przez Rząd i skierowany do Sejmu, projekt ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Projekt ustawy przewiduje działania mające na celu restrukturyzację zobowiązań publicznoprawnych oraz zobowiązań cywilnoprawnych. Restrukturyzacja zobowiązań publicznoprawnych (w tym wobec ZUS, Skarbu Państwa oraz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych) ma polegać na ich umorzeniu lub rozłożeniu na raty, przy spełnieniu warunków wynikających z programu restrukturyzacyjnego. Restrukturyzacja zobowiązań cywilnoprawnych, zgodnie z rozwiązaniami zawartymi w projekcie, polegać ma na zawarciu przez zakład ugody restrukturyzacyjnej z wierzycielami, określającej sposób uregulowania zobowiązań.

Jednocześnie projekt ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji umożliwia udzielanie samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej pożyczek z budżetu państwa. Środki pozyskane w ramach tej pożyczki powinny zostać przeznaczone w pierwszej kolejności na zaspokojenie roszczeń pracowników wynikających z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1 poz. 2 z późn. zm.), czyli tzw. "ustawy 203", a następnie na:

Mając na uwadze wzrastającą liczbę zajęć komorniczych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej należy wspomnieć, iż zgodnie z projektem ustawy w okresie od dnia wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego do dnia wydania decyzji o umorzeniu albo o zakończeniu tego postępowania, wszczęte postępowania egzekucyjne w zakresie należności objętych postępowaniem ulegną zawieszeniu.

Ponadto uprzejmie informuję, że w związku z narastającymi problemami dotyczącymi finansowania ochrony zdrowia, w dniu 21 grudnia 2004 r. opublikowany został Raport "Finansowanie ochrony zdrowia w Polsce - Zielona Księga". Przedstawia on obraz finansów ochrony zdrowia w relacjach pomiędzy poziomem środków pochodzących z różnych źródeł, a kosztami wytwarzania usług medycznych oraz popytem na świadczenia zdrowotne. Przedstawienie raportu opinii publicznej ma na celu zainicjowanie otwartej debaty na temat finansowania ochrony zdrowia w Polsce. Efektem debaty powinno być wypracowanie rekomendacji dla dalszych zmian systemowych, których celem jest zapewnienie stabilności finansowej i możliwości sprawnego funkcjonowania wszystkich elementów systemu.

W sytuacji braku środków w budżecie na pokrycie zobowiązań jednostek, oddłużenie samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej i powrót do jednostek budżetowych jest niemożliwe, pozbawione uzasadnienia. Zgodnie z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.), samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej może uzyskiwać dotacje budżetowe na wskazane w tym przepisie cele. Brzmienie przepisu wskazuje, że katalog tych celów jest katalogiem zamkniętym, w którym nie mieści się działalność bieżąca zakładu.

Wyrażam nadzieję, że podjęte działania przyniosą oczekiwanie efekty w postaci uzdrowienia gospodarki finansowej zakładów opieki zdrowotnej, w tym Szpitala Wojewódzkiego w Koszalinie. Należy jednak podkreślić, że naprawa systemu ochrony zdrowia jest procesem długotrwałym, wymagającym współpracy ze strony wielu podmiotów. W sytuacji ograniczonych i niewspółmiernych do potrzeb środków finansowych, jakie mogą zostać przeznaczone na potrzeby ochrony zdrowia, niezbędne jest współdziałanie ze strony organów założycielskich zakładów opieki zdrowotnej oraz kierowników tych zakładów w celu opracowania programów naprawczych, których wdrożenie zapewni zróżnicowanie uzyskiwanych przychodów i ponoszonych kosztów.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, 2005.01.27

Pan
Ryszard Jarzembowski
Wicemarszałek Senatu

Rada Ubezpieczenia Społecznego Rolników funkcjonuje na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25 z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 3 Rada Rolników reprezentuje interesy ogółu ubezpieczonych i świadczeniobiorców, dotyczące ubezpieczenia i działalności Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Na podstawie art. 67 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r Radę Rolników w liczbie 50 członków na 3. letnią kadencję powoływał Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, a od 1999 r. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, spośród kandydatów zgłoszonych przez społeczno-zawodowe organizacje rolników i związki zawodowe rolników indywidualnych o ogólnokrajowym zakresie działania. Pierwsza kadencja Rady Rolników rozpoczęła się dnia 1 maja 1991 r. (art. 111 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 68 ust. 5 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. członkowi Rady Rolników przysługiwało zryczałtowane wynagrodzenie, obejmujące zwrot poniesionych wydatków i utraconych dochodów w związku z udziałem w pracach Rady Rolników, na zasadach określonych przez Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej po zasięgnięciu opinii Rady Rolników. Na podstawie tego upoważnienia Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wydał zarządzenie z dnia 6 czerwca 1991 r. w sprawie wynagradzania członków Rady Rolników, które zostało zmienione zarządzeniem z dnia 16 października 1997 r. Na podstawie tego zarządzenia wypłacano wynagrodzenia członkom Rady Rolników od I do IV kadencji.

Zgodnie z ww. zarządzeniem członkowi Rady Rolników z tytułu udziału w jej pracach przysługiwał ryczałt miesięczny albo ryczałt za udział w posiedzeniu Rady Rolników lub jej zespołu oraz dieta i zwrot kosztów podróży i noclegu. Do października 1997 r. ryczałt miesięczny, który stanowił krotność najniższego wynagrodzenia miesięcznego pracowników, przysługiwał wyłącznie członkom prezydium Rady Rolników. Przewodniczącemu Rady Rolników przysługiwał ryczałt miesięczny w wysokości 3.krotnego najniższego wynagrodzenia, a jego zastępcy i innemu członkowi prezydium Rady odpowiednio 2. i 1. krotność najniższego wynagrodzenia. Pozostałym członkom tej Rady przysługiwał ryczałt za udział w posiedzeniu plenarnym lub w posiedzeniu zespołu przewidzianego w regulaminie rady albo powołanego jej uchwałą, w wysokości 10% najniższego wynagrodzenia za każdy dzień. Diety, zwrot kosztów podróży i noclegu wypłacano członkom Rady Rolników według zasad określonych w przepisach w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju.

Według opisanych wyżej zasad wypłacano wynagrodzenia członkom Rady Rolników I i II kadencji oraz przez kilka pierwszych miesięcy członkom III kadencji.

W związku ze zmianą ww. zarządzenia w październiku 1997 r. członkom Rady Rolników do końca IV kadencji wypłacano ryczałty, których wysokość określana była krotnością przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego ogłaszanego dla celów emerytalnych. Szeregowym członkom tej Rady za udział w posiedzeniu wypłacano ryczałt w wysokości 15% przeciętnego wynagrodzenia, natomiast dla funkcyjnych członków Rady Rolników ryczałt miesięczny wynosił od jednego do dwóch przeciętnych wynagrodzeń. Zmienione zarządzenie rozszerzyło krąg funkcyjnych członków Rady Rolników, którym przysługiwał ryczałt miesięczny o członków Rady Nadzorczej Funduszu Składkowego oraz przewodniczących komisji Rady Rolników.

1) dla przewodniczącego Rady Rolników - 2. krotność przeciętnego wynagrodzenia,

Rada Nadzorcza Funduszu Składkowego powołana została do życia z dniem 1 stycznia 1997 r. na mocy art. 76a, który wprowadzony został nowelizacją ww. ustawy z dnia 12 września 1996 r.

Wynagrodzenia dla członków Rady Rolników V kadencji ustalane były według zarządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 26 sierpnia 2003 r., które uchyliło poprzednie zarządzenie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 6 czerwca 1991 r. Zgodnie z tym zarządzeniem wszystkim członkom Rady Rolników, bez względu na pełnioną funkcję, przysługiwał, oprócz zwrotu kosztów przejazdów i noclegów, wyłącznie ryczałt za udział w posiedzeniu (plenarnym Rady, prezydium Rady, komisji Rady, Rady Nadzorczej Funduszu Składkowego) w wysokości 250 zł.

V kadencja Rady Rolników upłynęła z dniem 31 grudnia 2004 r. Koszty funkcjonowania Rady Rolników w tej kadencji wyniosły 310 381,20 zł. V kadencja Rady Rolników skrócona została ustawą z dnia 2 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 91, poz. 873). Zgodnie z tą ustawą nadzór nad KRUS sprawuje od 2 maja 2004 r. minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. W związku z tym, zgodnie ze znowelizowanym art. 67 Minister Polityki Społecznej powołał Radę Rolników VI kadencji. W skład tej Rady weszło 25 członków, ponieważ ww. ustawą liczebność Rady zmniejszona została o połowę. Członkowie Rady Rolników VI kadencji pobierać będą wynagrodzenie ustalone rozporządzeniem Ministra Polityki Społecznej z dnia 28 grudnia 2004 r. w sprawie trybu zgłaszania kandydatów na członków Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników oraz regulaminu i zasad wynagradzania jej członków (Dz.U. Nr 285, poz. 2860), wydanym na podstawie upoważnienia zawartego w art. 68 ust. 5a. Zgodnie z wytycznymi zawartymi w tym upoważnieniu zasady wynagradzania członków Rady Rolników uwzględniają funkcję pełnioną przez członka Rady i wydatki ponoszone w związku z udziałem w pracach tej Rady.

- przewodniczącego - w wysokości przeciętnego wynagrodzenia,

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 28.01.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej Szanowny Panie Marszałku

Zgodnie z wymaganiami dotyczącymi personelu medycznego udzielającego świadczeń rehabilitacyjnych w warunkach ambulatoryjnych, lekarzem Poradni rehabilitacyjnej jest lekarz ze specjalizacją z rehabilitacji medycznej, medycyny fizykalnej lub balneoklimatologii, który po badaniu klinicznym ustala ogólny program usprawniania, dokonuje analizy wyników leczenia, sporządza informacje dla lekarza kierującego,

Brak umowy z NFZ OW w Katowicach na zakres porad lekarskich nie powoduje zagrożenia zamknięcia zakładu, gdyż zgodnie ze "Szczegółowymi materiałami informacyjnymi o przedmiocie postępowania w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju rehabilitacja lecznicza" każdy lekarz ubezpieczenia zdrowotnego może kierować pacjentów na zbiegi fizjoterapeutyczne.

W sprawie zabezpieczenia świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej na terenie Olsztyna w roku 2005, uprzejmie informuję, że kontrakt na 2005 rok został zwiększony o 7% w stosunku do wielkości kontraktu na rok 2004, w zakresie gabinetu rehabilitacyjnego.

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Jerzy Miller

Warszawa, dnia 31 stycznia 2005 r.

W oparciu o art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. z 1997 r. Nr 120, poz. 787 ze zm.) spod działania jej przepisów wyłączony został najem okazjonalny. Przepis ten funkcjonował przez 6,5 roku do 10 lipca 2001 r., tj. do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) i pomimo braku szczegółowej definicji pojęcia "najem okazjonalny", pozwalał właścicielom (osobom fizycznym) na wynajmowanie na zasadach Kodeksu cywilnego tych mieszkań, z których czasowo nie korzystali.

Ustawa o ochronie praw lokatorów (...) nie utrzymała wyłączenia, o którym mowa wyżej, skutkiem czego było poddanie najmu takich lokali mieszkalnych, pełnemu reżimowi prawnemu wynikającemu z jej przepisów. Spowodowało to liczne perturbacje na rynku wynajmu tego typu mieszkań, w tym próby obejścia obowiązującego prawa poprzez zawieranie umów użyczenia lub bezumowne wynajmowanie mieszkań.

Potwierdzeniem negatywnych skutków braku takiej regulacji są wyniki Spisu powszechnego z maja 2002 r. Wynika z niego m.in., że w Polsce było ok. 760 tys. niezamieszkanych lokali mieszkalnych, z czego ok. 500 tys. nadających się do zamieszkania. Wobec ogólnego niedoboru mieszkań zachodzi więc uzasadnione domniemanie, że mieszkania te są faktycznie wynajmowane w tzw. szarej strefie, bez odprowadzania należnych podatków z tytułu najmu.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 31.01. 2005 r.

Wielce Szanowny Panie Marszałku!

- możliwości skażenia wód rzeki Złoty Potok substancjami chemicznymi,

- budowy zbiornika Racibórz Dolny,

uprzejmie przedstawiam stanowisko w przedmiotowych sprawach.

Minister Środowiska Republiki Czeskiej decyzją nr: M101105/04, SRK/751/R-1645/04 unieważnił wcześniej wydane pozwolenie dla firmy ALTENGERG w Rudnej na poszukiwanie i badanie złóż mineralnych w Złotych Górach. Decyzja ta uprawomocniła się w dniu 18 listopada 2004 r. i jest ostateczna. W związku z tym nie ma już ryzyka skażenia wód przedmiotowego potoku w wyniku prowadzonych prac wydobywczych po czeskiej stronie.

W dniu 5 lipca 2004 r. zbiornik uzyskał decyzję lokalizacyjną od Wojewody Śląskiego - Decyzja RR-AB.II/ID/7111/93/94 z klauzulą natychmiastowej wykonalności. Od Decyzji lokalizacyjnej zostało wniesionych 150 odwołań w tym głównie od mieszkańców wsi Nieboczowy, Wójta Gminy Lubomia, Stowarzyszenia Na Rzecz Obrony Przed Wysiedleniem Wsi Nieboczowy, oraz mieszkańców Bieńkowic. Minister Infrastruktury po rozpatrzeniu odwołań utrzymał Decyzją nr BP54025-120/04/2173 z 21 września 2004 r. w mocy zaskarżoną decyzję lokalizacyjną. Na Decyzję Ministra Infrastruktury złożona została skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez 75 mieszkańców wsi Nieboczowy, Stowarzyszenie Obrony, oraz Wójta Gminy. Cała dokumentacja i skargi zostały przekazane przez Ministra Infrastruktury do Sądu w dniu 3 grudnia 2004 r.

Równolegle z pracami projektowymi, RZGW Gliwice prowadzi prace przygotowawcze w zakresie przygotowania terenu pod realizację, jak i wykupuje grunty i nieruchomości kolidujących z budowlami zbiornika, (dotychczas wykupiono: 49,7303 ha i 32 budynki mieszkalne).

Zgodnie z Decyzją Ministra Środowiska zbiornik ma być dofinansowany z Funduszu Spójności. Stosowny wniosek został złożony 7 lipca 2004 r. o dofinansowanie 85% kosztów kwalifikowanych budowy zbiornika. Wniosek ma zostać uruchomiony po zakończonej procedurze odwoławczej od decyzji lokalizacyjnej zbiornika.

Zbiornik Racibórz jest zadaniem rządowym służącym realizacji ponadlokalnych celów publicznych i ujęty jest w Centralnym Rejestrze Programów Rządowych pod nr 2. Jest również najważniejszym z zadań "Programu dla Odry - 2006" ustanowionego przez Parlament Rzeczypospolitej Polski Ustawą z dnia 6 lipca 2001 r. Głównym celem zbiornika jest zmniejszenie zagrożenia powodziowego w dolinie rzeki Odry poniżej zbiornika i zmniejszenie strat na tym obszarze. W obecnym etapie zbiornik Racibórz będzie zbiornikiem suchym. Przekształcenie zbiornika na stale piętrzącego wodę jest rozwiązaniem perspektywicznym, możliwym do zrealizowania, po wyczerpaniu złóż żwiru z czasy zbiornika.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Mizgajski

Warszawa, 02.02. 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych w Policji (Dz.U. Nr 133, poz. 1242 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 grudnia 2003 r. w sprawie wymagań w zakresie wykształcenia, kwalifikacji zawodowych i stażu służby, jakim powinni odpowiadać policjanci na stanowiskach komendantów Policji i innych stanowiskach służbowych (Dz.U. z 2004 r., Nr 2, poz. 14 z późn. zm.), nie zawierają przepisów wymagających prowadzenia - w ramach szkoleń zawodowych w Policji - studiów wyższych. Jednocześnie należy wskazać, że w Policji 24% stanowią stanowiska oficerskie, przewidziane dla osób z wyższym wykształceniem, natomiast 26% zatrudnionych policjantów posiada wyższe wykształcenie.

W nowym systemie szkolenia i doskonalenia zawodowego w Policji wprowadzono trzy poziomy zawodowej edukacji policjantów:

- szkolenie podstawowe,

- szkolenie specjalistyczne,

Pierwszy stopień będzie wiązał się z kształceniem kompetencji kierowniczych z zakresu zarządzania zasobami ludzkimi. Absolwenci zostaną przygotowani do pełnienia służby na stanowiskach kierowniczych średniego szczebla, tj. kierowników sekcji, naczelników wydziałów i sekcji oraz ich zastępców, komendantów komisariatów i ich zastępców, będą również mogli awansować na pierwszy stopień w korpusie oficerów Policji.

Drugi stopień będzie wiązał się z kształceniem kompetencji kierowniczych z zakresu zarządzania jednostkami Policji oraz biurami Komendy Głównej Policji i będzie przygotowywał do pełnienia służby na wyższych stanowiskach kierowniczych, tj. komendantów wojewódzkich, powiatowych, miejskich i rejonowych Policji oraz ich zastępców; a także komendantów szkół policyjnych i ich zastępców, dowódców oddziałów i samodzielnych pododdziałów prewencji i ich zastępców oraz dyrektorów biur i ich zastępców.

Przewiduje się, że w oparciu o przepisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, Wyższa Szkoła Policji będzie prowadzić studia licencjackie, magisterskie oraz podyplomowe na nowym kierunków studiów - "bezpieczeństwo publiczne". Oferta edukacyjna kierowana będzie do policjantów, którzy chcą podnieść swoje wykształcenie oraz cywilów zainteresowanych wykorzystaniem nabytych kwalifikacji, m.in. w resorcie spraw wewnętrznych i administracji rządowej oraz samorządowej. Zgodnie z przepisami projektu ustawy inicjatywa w zakresie prowadzenia naboru na studia spoczywać będzie w rękach rektora uczelni.

Potrzeba prowadzenia działalności dydaktycznej, naukowo-badawczej i konsultacyjnej w dziedzinie taktyki i technik zwalczania przestępczości zorganizowanej, taktyki i technik zwalczania terroryzmu oraz analizy kryminalnej, była przesłanką strukturalnego wyodrębnienia Instytutu Kształcenia Służb Państwowych Zwalczających Przestępczość Zorganizowaną i terroryzm. U podstaw podjęcia decyzji o dokonaniu zmian strukturalnych w tym zakresie znalazły się analizy potrzeb występujących w jednostkach organizacyjnych Policji i komórkach organizacyjnych, dla których zwalczanie przestępczości zorganizowanej, zwalczanie terroryzmu i prowadzenie analizy kryminalnej jest działalnością podstawową. Uruchomienie przez Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie, wspólnie z Uniwersytetem Warszawskim, podyplomowego Studium Problematyki Zorganizowanej Przestępczości i Terroryzmu, jest naturalnym uzupełnieniem działań podejmowanych przez Wyższą Szkołę Policji w Szczytnie, która zamierza zintensyfikować prace zmierzające do rozszerzenia działalności dydaktycznej, naukowo-badawczej i konsultacyjnej w ww. dziedzinie.

MINISTER

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2005.02.02

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 4 stycznia 2005 roku, znak BPS/DSK-043-07/05 oświadczenie Pana Witolda Gładkowskiego - Senatora RP, w sprawie rozważenia kwestii powrotu w projekcie ustawy o wspieraniu zatrudnienia oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych do stuprocentowego finansowania WTZ przez PFRON, uprzejmie informuję, że podtrzymuję wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie udzielone Panu Senatorowi przez Ministra Polityki Społecznej pismem z dnia 26 października 2004 roku znak: BON-II-0700-22a-JC/04, z zastrzeżeniem tej ich części, która dotyczy kwestii wprowadzenia w życie zasady współfinansowania kosztów działalności warsztatów terapii zajęciowej. Zastrzeżenie wynika z dodatkowych okoliczności zaistniałych po dacie udzielenia odpowiedzi.

W Parlamencie Rzeczypospolitej Polskiej trwają prace nad poselskim projektem ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druk nr 3554) oraz zgłoszonymi do niego poprawkami, które zakładają m.in. przesunięcie terminu wejścia w życie zasady współfinansowania oraz zmianę proporcji tego współfinansowania. Sejm RP na posiedzeniu w dniu 21 stycznia 2005 r. uchwalił ustawę zmieniającą ustawę o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i ustawę o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Tekst ustawy przekazany został, zgodnie z art. 52 regulaminu Sejmu, do Senatu RP.

Odnosząc się do poruszonej w oświadczeniu Pana Senatora kwestii konsultacji projektu ustawy z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2003 r. Nr 7, poz. 79) pragnę wyjaśnić, iż projekt ten był konsultowany między innymi z Krajową Radą Konsultacyjną do Spraw Osób Niepełnosprawnych, która jest organem doradczym Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych, stanowiącym forum współdziałania organów administracji rządowej, samorządu terytorialnego oraz organizacji pozarządowych. Do zakresu działania Rady należy przedstawianie Pełnomocnikowi m.in. opinii do projektów aktów prawnych mających lub mogących mieć wpływ na sytuację osób niepełnosprawnych oraz sygnalizowanie odpowiednim organom potrzeby wydania lub zmiany przepisów w tym zakresie. Mając powyższe na względzie w piśmie z dnia 26 października 2004 r. znalazło się stwierdzenie o konsultacji projektu ze środowiskiem organizacji osób niepełnosprawnych, w tym z Polskim Stowarzyszeniem na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym, którego przedstawiciel zasiada w Radzie. Jednocześnie pragnę zauważyć, iż twierdzenie dotyczące procesu konsultacji nie odnosiło się do ich wyniku i prezentowanych opinii. Przedstawiciele organizacji pozarządowych brali również udział w pracach parlamentarnych nad projektem, co znajduje potwierdzenie m.in. w protokołach z posiedzeń Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.

Projekt przedmiotowej ustawy został również przesłany do zaopiniowania następującym partnerom społecznym: Konfederacji Pracodawców Polskich, Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych, Business Center Club, Dolnośląskiemu Spółdzielczemu Związkowi Rewizyjnemu, Krajowej Izbie Gospodarczo-Rehabilitacyjnej, Krajowemu Związkowi Rewizyjnemu Spółdzielni Inwalidów i Spółdzielni Niewidomych, Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych, Spółdzielczemu Związkowi Rewizyjnemu oraz związkom zawodowym, w tym Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" i Ogólnopolskiemu Porozumieniu Związków Zawodowych. Projekt otrzymały do wiadomości: Federacja Związków Zawodowych Osób Niepełnosprawnych i Pracowników Zakładów Pracy Chronionej, Federacja Spółdzielczych Związków Zawodowych, Pełnomocnik ds. Osób Niepełnosprawnych Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", Sekcja Krajowa Osób Niepełnosprawnych NSZZ "Solidarność". Sekcja Krajowa Osób Niewidomych NSZZ "Solidarność".

Biorąc pod uwagę dużą czasochłonność związaną z przeszukaniem archiwów z lat ubiegłych mam nadzieję, że przedstawione przeze mnie wyjaśnienia stanowią wystarczające potwierdzenie przeprowadzenia procesu konsultacji, bez konieczności odwoływania się do kserokopii obszernej dokumentacji zgromadzonej w tej sprawie na przestrzeni kilku miesięcy roku 2002.

MINISTER

z up.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-02-04

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Janusza Bielawskiego złożone podczas 75. posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2004 r., dotyczące kontraktowania świadczeń w rodzaju lecznictwo szpitalne, przesłane pismem Marszałka Senatu z dnia 4 stycznia 2005 r. znak BPS/DSK-043-11-05, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

Dolnośląski Wojewódzki Oddział Narodowego Funduszu Zdrowia kontraktował świadczenia i zawierał umowy ze świadczeniodawcami, zgodnie z materiałami i wzorami umów przyjętymi w drodze zarządzeń Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Podstawą planowania wysokości kontraktów ze świadczeniodawcami na rok 2005 była ocena wykonanych świadczeń w 2004 roku i wielkość środków w planie finansowym, przeznaczonym na dany zakres świadczeń. Zgodnie z przyjętą zasadą kontraktowania świadczeń w 2005 r., świadczenia w rodzaju lecznictwa szpitalnego zostały zdefiniowane w katalogu świadczeń szpitalnych, który zawiera wykaz procedur z określoną wartością wyceny punktowej.

Komisja powołana do postępowania konkursowego, w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju lecznictwa szpitalnego, ogłoszonego przez Dolnośląski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia, stosowała jednolite kryteria oceny ofert zgodnie z zarządzeniem nr 26/2004 Prezesa NFZ z dnia 13 października 2004 r. w sprawie określenia kryteriów oceny ofert postępowaniu w sprawie zawierania umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, 2005-02-07

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W ustawie budżetowej na rok 2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 278, poz. 2755) wydatki na zadania z zakresu oświaty i wychowania oraz edukacyjnej opieki wychowawczej zaplanowane zostały łącznie w wysokości 27.578.783 tys. zł. Ich udział w prognozowanym produkcie krajowym brutto (PKB) w 2005 r. kształtuje się na poziomie 2,9%, wobec 2,99% w 2004 r. Natomiast udział wspomnianych wydatków w wydatkach budżetu państwa kształtować się będzie w 2005 r. na poziomie 13,15% wobec 13,23% w 2004 r.

Udział ten jest niższy, gdyż planowane wydatki na oświatę i wychowanie oraz edukacyjną opiekę wychowawczą rosną ale wolniej niż rośnie PKB oraz wydatki budżetu państwa. Nie jest możliwe, aby wydatki na oświatę rosły w takim samym tempie jak PKB oraz wydatki budżetu państwa, ponieważ w budżecie na 2005 r. konieczne było zdecydowane ograniczenie deficytu budżetowego oraz zaplanowanie wyższych wydatków m.in. na: składki do budżetu UE oraz wydatki związane z akcesją Polski do Unii Europejskiej, szkolnictwo wyższe w związku z zapewnieniem sfinansowania skutków wdrożenia w 2004 r. trzeciego etapu podwyższenia wynagrodzeń dla pracowników cywilnych szkolnictwa wyższego, pomoc społeczną - spowodowane głównie planowanymi wypłatami świadczeń rodzinnych. Należy przy tym zauważyć, iż ustalane w ustawie budżetowej wydatki na finansowanie zadań oświaty i wychowania oraz edukacyjnej opieki wychowawczej są corocznie wyższe, mimo odnotowywanego w ostatnich latach znacznego spadku liczby uczniów.

Kwota subwencji oświatowej na 2005 r. - zgodnie z pismem Ministerstwa Finansów z dnia 27 sierpnia 2004 r. Nr ST5-4802/os-61b/2004/2994 - została obliczona przez pomniejszenie kwoty części oświatowej subwencji ogólnej z roku bazowego (2004) o 200.663 tys. zł z tytułu prognozowanego zmniejszenia populacji uczniów oraz o 37.032 tys. zł z tytułu zmian w Karcie Nauczyciela dotyczących sposobu naliczania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych dla nauczycieli czynnych (art. 53 ust. 1 Karty Nauczyciela). Następnie stosownie do postanowień art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2005 oraz art. art. 28 i 72 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) w części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2005 uwzględniono wzrost - w stosunku do roku bazowego - wydatków bieżących szkół i placówek oświatowych finansowanych (dotowanych) z budżetów JST, z tytułu:

b) uzyskania przez nauczycieli kolejnych stopni awansu zawodowego,

e) realizacji nowego zdania w zakresie kształcenia specjalnego - wczesne wspomaganie rozwoju dziecka,

g) utworzenia od 1 września 2005 r. nowego typu szkoły policealnej dla absolwentów liceum profilowanego.

Wzrostowi kwoty subwencji oświatowej w 2005 r. w porównaniu z 2002 r. o 16,1% towarzyszy wzrost wartości bonu oświatowego o 21,9% i spadek populacji uczniów o 6,6%. Nie oznacza to jednak, że środków finansowych przeznaczonych na sfinansowanie zadań edukacyjnych samorządom wystarcza. Dowodzi tego skala "dopłat" do zadań subwencjonowanych w oświacie, która po potrąceniu środków niewykorzystanych w pełni na cele oświatowe ukształtowała się w 2003 r. na poziomie ok. 3 mld zł. Jednakże niedoszacowanie subwencji oświatowej nie zwalnia samorządów z obowiązku finansowania wydatków edukacyjnych. Wynika to z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), zgodnie z którym środki niezbędne na realizację zadań oświatowych zagwarantowane są w dochodach jednostek samorządu terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu są dochody własne, subwencje ogólne (w tym część oświatowa) i dotacje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialnego. Państwo finansuje zadania oświatowe również poprzez zdecentralizowanie udziału JST w podatkach. Wynika stąd, że opracowaniem standardów edukacyjnych (nie należy ich mylić ze standardami zatrudnienia nauczycieli) powinna być zainteresowana zarówno administracja centralna, jak i samorządy. Przede wszystkim dlatego, by w imię przejrzystości finansów publicznych przerwać od lat trwającą dyskusję o środkach niezbędnych do sfinansowania usług edukacyjnych. Zadeklarowana przez MENiS (w Uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz zmianie niektórych innych ustaw z 2003 r.) gotowość do opracowania standardów edukacyjnych ma w przyszłości zobiektywizować metodę obliczania kwoty subwencji oświatowej. W rezultacie także i samorządy będą mogły "z góry" przewidzieć środki należne z budżetu do utrzymania standardowej sieci szkolnej przy założeniu standardowych kosztów jej utrzymania.

W 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu zamierza dokonywać zakupów pracowni internetowych na kwotę 844 mln zł; z tego: 619 mln zł może pochodzić ze środków Unii Europejskiej a pozostała kwota, tj. 225 mln zł ze środków budżetowych. Pozyskanie kwoty 619 mln zł na prefinansowanie zakupu pracowni internetowych będzie możliwe wówczas, gdy oprócz środków już w budżecie na ten cel zaplanowanych, MENiS otrzyma 99 mln zł z rezerwy celowej Nr 10. Środkom finansowym na prefinansowanie towarzyszyć wówczas będą następujące środki na współfinansowanie:

Ponadto 19 mln zł pochodzić będzie ze środków niewygasających z upływem 2004 r., które nie są skomponowane ze środkami Unii Europejskiej (zakupy z I transzy rezerwy z 2004 r., przed wejściem do UE).

Samorządy terytorialne w świetle przepisów art. 30 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2003 r., Nr 118, poz. 1112 z póź. zm.) nie mogą nie dokonać waloryzacji wynagrodzeń nauczycieli. Dodatkowo gwarantuje to nowy przepis Karty Nauczyciela (art. 30 ust. 6), zgodnie z którym samorządy corocznie mają ustalać regulaminy wynagradzania nauczycieli.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tadeusz Szulc

Warszawa, dnia 8 lutego 2005 r.

Odpowiadając na oświadczenie senatora Kazimierza Drożdża uprzejmie informuję, że w pełni podzielam zdanie Pana Senatora, a także pana marszałka Pawła Wróblewskiego i podpisanych pod apelem prezydentów miast, co do zasadności i pilności budowy nowej infrastruktury drogowej pomiędzy Wrocławiem i Warszawą.

W projekcie opracowania "Strategia Rozwoju i Transportu na lata 2007-2013" wykonanego w Ministerstwie Infrastruktury przewidziano zakończenie budowy dwujezdniowej drogi ekspresowej Wrocław - Warszawa do roku 2013. Natomiast już w budżecie na rok 2005 przewidziano środki (w wysokości 100 mln PLN) na rozpoczęcie zadania inwestycyjnego pt. "Budowa autostradowej obwodnicy Wrocławia - A 8". Także w ubiegłym roku została podjęta budowa dwujezdniowej ekspresowej obwodnicy miejscowości Oleśnica. W latach poprzednich wybudowano obwodnicę Sycowa. Obecnie kończone są prace nad studium techniczno-ekonomicznym drogi ekspresowej "S8" Łódź - Wrocław. Opracowanie to pozwoli wyznaczyć optymalną lokalizację inwestycji i umożliwi jej wprowadzenie do planów wieloletnich.

Z szacunkiem

Jerzy Ryszard Kurylczyk

Warszawa, 9.02. 2005 r.

Odpowiadając na Pana pismo z dnia 4 stycznia br. znak: BPS/DSK-043-06/05, dotyczące oświadczenia senatorów: Pana Adama Bieli i Pana Jana Szafrańca w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych świadczonych osobom z zaburzeniami psychicznymi, przekazane za pośrednictwem Ministra Gospodarki i Pracy, wyjaśniam co następuje:

Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (Dz.U. nr 64, poz. 593 ze zm.) organizowanie i świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych osobom z zaburzeniami psychicznymi należy do zadań administracji rządowej zleconych do realizacji gminie. Gmina może realizować to zadanie samodzielnie lub zgodnie z art. 25 w/w ustawy zlecić realizację zadania organizacji pozarządowej prowadzącej działalność w zakresie pomocy społecznej lub też innemu podmiotowi uprawnionemu (osoby prawne, jednostki organizacyjne działające na podstawie przepisów o stosunku państwa do Kościoła katolickiego w RP, stosunku Państwa do innych kościołów oraz o gwarancji wolności sumienia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują prowadzenie działalności w zakresie pomocy społecznej). Ośrodek może także zakupić usługi np. w firmie prywatnej, w oparciu o ustawę o zamówieniach publicznych.

Zasady dotyczące wnoszenia odpłatności za usługi (gdzie należy wpłacać opłatę, terminy wnoszenia opłaty itp.) określa ośrodek pomocy społecznej w decyzji administracyjnej w sprawie przyznania usługi. Zasady rozliczeń finansowych pomiędzy ośrodkiem pomocy społecznej i jednostką realizującą usługi w ramach umowy zlecenia lub zakupu usług, ustalane są w umowie pomiędzy tymi jednostkami.

Odpłatność za specjalistyczne usługi opiekuńcze ośrodek pomocy społecznej ustala na podstawie tabeli odpłatności określonej rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1996 roku w sprawie rodzajów specjalistycznych usług opiekuńczych oraz kwalifikacji osób świadczących usługi dla osób z zaburzeniami psychicznymi, zasad i trybu ustalania i pobierania opłat za te usługi, jak również warunków częściowego lub całkowitego zwolnienia od opłat (Dz.U. z 1997 roku nr 2, poz. 12) i zależy ona od dochodu osoby, której świadczone są usługi w przypadku, gdy samotnie gospodaruje lub dochodu na osobę w rodzinie, jeżeli osoba prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z innymi osobami. Określone w tabeli rozporządzenia kwoty dochodu na osobę, od których uzależniona jest procentowa odpłatność za 1 godzinę usługi, podlegały corocznej waloryzacji.

Sytuacja jaka ma miejsce w odniesieniu do osoby, o której mowa w oświadczeniu Panów Senatorów, z punktu widzenia pomocy społecznej i przepisów obowiązującego rozporządzenia dotyczy osoby na tyle "zamożnej", że może ponosić opłatę w wysokości 90% kosztu 1 godziny specjalistycznej usługi opiekuńczej. Kwota odpłatności za usługi w wysokości 700 zł miesięcznie wydaje się wysoka. Biorąc jednak pod uwagę zakres tych usług (8 godzin dziennie przez 5 dni w tygodniu), kwota ta jednak jest i tak znacznie niższa od kwoty niezbędnej do zatrudnienia pracownika (w pełnym wymiarze czasu pracy), który świadczyłby specjalistyczne usługi opiekuńcze osobie w ciągu miesiąca.

Żałuję jednocześnie, że osoba ta ograniczyła pomoc bratu do 2 godzin usług dziennie, a nie skorzystała z innej formy wsparcia, jaką jest np. dzienny pobyt w ośrodku wsparcia dla osób z zaburzeniami, co zdaniem specjalistów jest znacznie korzystniejszym rozwiązaniem dla osoby z zaburzeniami psychicznymi. Ośrodki te skupiają osoby o podobnych potrzebach; w ramach szeroko pojętej aktywizacji i rehabilitacji pracuje z nimi szereg specjalistów. Osoba taka może być twórcza, inspirowana i stymulowana do różnych działań, w tym do działań umożliwiających naukę lub poprawę samoobsługi w życiu codziennym. Jest to ponadto znacznie tańsza forma usług. Praktycznie opłata dotyczy tylko kosztu posiłków spożywanych w ośrodku. Z pisma wynika, że osoba zamieszkuje w Lublinie, gdzie rozwinięta jest sieć tych ośrodków.

Jednocześnie chciałbym wyjaśnić, że rozporządzenie, o którym mowa wydane zostało jeszcze na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 listopada 1990 roku o pomocy społecznej. Obecnie przygotowywane jest nowe rozporządzenie w tej sprawie. Jego projekt przewiduje również zmianę zasad odpłatności, co zapobiegać powinno sytuacjom zbyt gwałtownego wzrostu odpłatności przy przekraczaniu kolejnego progu dochodowego, jednak nie przewiduje zwalniania z odpłatności osób o wyższych dochodach. Projekt ten jest na etapie przygotowań do uzgodnień resortowych z partnerami społecznymi.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

SEKRETARZ STANU