Dotyczy tematu, który już dwukrotnie poruszałem z tej mównicy, a mianowicie chciałbym się dowiedzieć, kto indywidualnie ponosi odpowiedzialność za produkowanie bubli, które nazywa się tłumaczeniami aktów prawa europejskiego. Te dyrektywy czy rozporządzenia są w tej chwili prawem obowiązującym w Polsce, a sposób, w jaki zostały one przetłumaczone, jest po prostu… No, właściwie trudno to ująć w słowach, że tak powiem, cywilizowanych. Jest to kompletne, kompletne nieporozumienie.

I dlatego bardzo chciałbym wiedzieć, jaka firma to tłumaczy. Chciałbym również, żeby tłumacze przyjmowali odpowiedzialność za dokonane przez siebie tłumaczenie i żeby tłumaczenia były podpisywane. Taka sytuacja, kiedy za akty prawne w gruncie rzeczy odpowiada parlament, zaś akty te produkowane są przez anonimowe osoby, w gruncie rzeczy jest niedopuszczalna. Chciałbym tę sprawę wyjaśnić.

Otóż dziwi mnie to, że polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie odpowiada na ten komunikat w trybie, jaki jest w takim przypadku właściwy. Pan minister Rotfeld, którego zresztą ogromnie szanuję za całe jego życie, za dokonania, też dziwnie to tłumaczy. Pierwsza wypowiedź, jaką pamiętam, była tego rodzaju, że nie trzeba odpowiadać, żeby nie drażnić. A w ostatniej "Rzeczpospolitej" czytałam takie oto uzasadnienie, że nie warto wytaczać armat, że należy sprawę zbagatelizować, że jest to sprawa, która nie wymaga naszej odpowiedzi.

Nie mogę się zgodzić ani z jednym, ani z drugim tłumaczeniem. To nie jest artykuł jakiegoś pojedynczego dziennikarza czy jakiejś redakcji, tylko jest to oficjalny komunikat Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Wydaje mi się więc dosyć oczywiste, że w takim samym trybie, bez wytaczania armat, ale dokładnie z tego samego poziomu, z poziomu Ministerstwa Spraw Zagranicznych, powinna być udzielona stanowcza, spokojna odpowiedź, wskazująca na naszą rzeczywistą i zgodną z prawdą ocenę znaczenia konferencji jałtańskiej, oczywiście bez negowania zasług tysięcy radzieckich żołnierzy, którzy zginęli - podobno około sześciuset tysięcy - na naszej ziemi, wyzwalając Związek Radziecki, Polskę i walnie przyczyniając się do zwycięstwa nad Hitlerem.

Wiem, że tą sprawą zajmuje się komisja sejmowa, ale nie słyszałam, żeby zajmowała się tym problemem komisja w Senacie. Mówi się o tym w kontekście udziału prezydenta Rzeczypospolitej w zbliżających się uroczystościach, związanych z sześćdziesięcioleciem konferencji jałtańskiej. Otóż ja zdaję sobie sprawę, że to jest problem naszej godności, naszego honoru, ale nie sądzę, żeby dobrym wyjściem było niebranie udziału w tych obchodach, przede wszystkim dlatego, że nieobecni nie mają racji. Jednakże wzięcie udziału przez prezydenta Rzeczypospolitej w uroczystości związanej z Jałtą bez wystosowania żadnej odpowiedzi na ten komunikat nie jest dobrym rozwiązaniem. Uważam, że powinna nastąpić właściwa odpowiedź i że prezydent Rzeczypospolitej powinien wziąć udział w konferencji.

Pragnę złożyć oświadczenie w sprawie uprawnień dla wdów i wdowców po inwalidach represjonowanych w imieniu senatorów: pani Zofii Skrzypek-Mrowiec, pana Jana Szafrańca, pana Ryszarda Matusiaka i swoim własnym. Na podstawie artykułu 49 Regulaminu Senatu, w związku z art. 16 i 20 o wykonywaniu obowiązków posła i senatora, kieruję do pani Izabeli Jarugi-Nowackiej, minister polityki społecznej, interwencję dotyczą uprawnień dla wdów i wdowców po inwalidach represjonowanych.

Zmiany wprowadzone w  2001 r. do ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym pozbawiły współmałżonków inwalidów represjonowanych poprzez pobyt w obozach, więzieniach lub deportację, oraz wdowy i wdowców  po nich, uprawnień do bezpłatnych leków. W nowej ustawie o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych przyznano ponownie represjonowanym inwalidom prawo do bezpłatnych leków oraz materiałów ortopedycznych. Poza zakresem regulacji pozostali jednak małżonkowie represjonowanych inwalidów.

W związku z tym zwracam się do pani Izabeli Jarugi-Nowackiej, minister polityki społecznej, z następującym pytaniem: czy nie jest zasadne rozciągnięcie uprawnień inwalidów represjonowanych na wdowy i wdowców po tych osobach, zgodnie z ustawą o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych oraz okresu powojennego, art. 4 ust. 1 i art. 12, oraz z ustawą o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin?

To oświadczenie dotyczy ulgi podatkowej dla honorowych dawców krwi.

Honorowym dawcom krwi odebrano ostatnio, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość odliczania od kwoty podatku dochodowego od osób fizycznych wartości oddanej krwi, określonej według odpowiedniego przelicznika, jako darowizny. Przypominam, że zgodnie z przelicznikiem, określonym w kwocie 130 zł za 1 l krwi, można było odliczyć maksymalnie do 780 zł. W ocenie honorowych krwiodawców jest to kolejny krok, który zagraża honorowemu krwiodawstwu. A przecież zapotrzebowanie na krew stale się zwiększa.

Czy zdaniem rządu nie jest zasadne przywrócenie tej ulgi?

Kiedy i w jakim trybie dokonano tej zmiany?

Rolnicy sygnalizują występowanie przypadków blokowania zakupu kwot mlecznych przez spółdzielnie mleczarskie. Zgodnie z obowiązującymi regulacjami do przepisania kwoty mlecznej potrzebne jest zaświadczenie mleczarni o stopniu wykorzystania kwoty, mleczarnie zaś, zainteresowane tym, aby ich dostawcy wykorzystywali kwoty mleczne w obrębie spółdzielni, bezprawnie odmawiają wydania zaświadczeń i wymuszają na rolnikach zbywanie kwoty wyłącznie rolnikom będącym dostawcami spółdzielni. Również terenowe oddziały Agencji Rynku Rolnego często odmawiają wydawania potrzebnych zaświadczeń, twierdząc, że nie mają wystarczających danych do ich sporządzania. Dodatkowo zasygnalizowano istnienie procederu oszustw przy handlu kwotami mlecznymi. Oszuści w transakcjach, w których przedmiotem są te kwoty, posługują się sfałszowanymi dokumentami Agencji Rynku Rolnego, poświadczającymi dane producentów mleka, którzy w rzeczywistości nie istnieją.

Dlaczego również terenowe organy Agencji Rynku Rolnego uchylają się od wystawiania zaświadczeń o stopniu wykorzystania kwot mlecznych?

Szanowny Panie Ministrze!

Oświadczam jako obywatel, jako senator Rzeczypospolitej oddelegowany do prac regionalnego komitetu monitorującego dystrybucję funduszy europejskich - w znanym panu ministrowi trybie - dla województwa dolnośląskiego, że po dokładnym zbadaniu stosownych dokumentów opracowanych przez resort pana ministra z najwyższym zdumieniem spostrzegłem, iż w rozdzielniku funduszy na najbliższe dwa lata funduszów europejskich w pozycjach dotyczących turystyki i kultury nie zostały przewidziane żadne, ale to żadne możliwości składania wniosków w tych obszarach. Powtarzam -  w obszarach turystyki i kultury. W regionie znanym ze swoich możliwości turystycznych i potencji kulturowej fakt ten jest po prostu niebywały i niezrozumiały. Przypuszczam, że doszło tu do zwykłego aktu gapiostwa, proszę więc uprzejmie o pilne wniesienie korekty.

Przy okazji chciałbym słuchających mnie poinformować, że równocześnie, przy zerowych możliwościach składania na Dolnym Śląsku wniosków o pomoc europejską w zakresie kultury i turystyki, zaistniał fakt równie niebywały - aż dwadzieścia tysięcy możliwości składania wniosków z tytułu pomocy dla małych i średnich przedsiębiorstw. Ale czy to sprawne, bądź co bądź, województwo będzie potrafiło w ciągu dwóch lat te dwadzieścia tysięcy wniosków tak słusznie, uczciwie przerobić? Obawiam się o to.

Należy do nich między innymi - to pierwszy wniosek - znaczne zwiększenie liczby kancelarii komorniczych. Proponuje się odejście od rewirów i wprowadzenie rozwiązań na wzór innych korporacji prawniczych. Takie rozwiązanie zlikwidowałoby zaległości, nie do przyjęcia jest bowiem czas trwania postępowania egzekucyjnego wynoszący od trzystu do czterystu dni. Według przedsiębiorców okres dwóch lat potrzebny na odzyskanie swoich należności jest nie do przyjęcia po wejściu do Unii Europejskiej. Pogarsza to konkurencyjność naszych firm.

Drugi wniosek dotyczy potrzeby wprowadzania na bieżąco przez komorników do Krajowego Rejestru Sądowego informacji o bezskuteczności egzekucji. Takie informacje pozwolą uniknąć zawierania umów z nierzetelnymi kontrahentami.

Podczas debaty nad ustawą o ośrodkach doradztwa rolniczego pani minister reprezentująca w Senacie kierowany przez pana resort przekazała informację, że problem ten zostanie rozwiązany. Resort zna problem i nie jest zainteresowany przepływem pracowników między poszczególnymi jednostkami pracującymi na rzecz rolnictwa, związanym z wysokością płac.

Z wyrazami szacunku, Genowefa Ferenc.

Panie Ministrze!

W Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 5 w Gdańsku, w Nowym Porcie - w skład zespołu wchodzą: Gimnazjum nr 34, Szkoła Podstawowa nr 55, Zespół Szkół Morskich oraz IV Liceum Ogólnokształcące, do których uczęszcza blisko dwa i pół tysiąca dzieci i młodzieży w wieku od sześciu do dziewiętnastu lat - od 1960 r., to jest od utworzenia zespołu, funkcjonował gabinet stomatologiczny, przez ostatnie cztery lata finansowany z budżetu Pomorskiej Regionalnej Kasy Chorych. Obecnie Pomorski Oddział Wojewódzki NFZ odmówił świadczenia opieki zdrowotnej ze środków publicznych, a odwołanie, skierowane do prezesa NFZ, decyzją nr 198/2004/Odw. z 13 grudnia 2004 r. nie zostało uwzględnione. Argumenty zawarte w przywołanej decyzji są nieprzekonujące, zwłaszcza w świetle zagrożeń wynikających z występującej masowo próchnicy zębów, około 90%, i chorób przyzębia, około 50%, u dzieci i młodzieży, a nade wszystko są sprzeczne z lansowaną przez Narodowy Fundusz Zdrowia profilaktyczną opieką stomatologiczną nad uczniami, że już nie wspomnę o rządowym programie w zakresie opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą w środowisku nauczania i wychowania z 2004 r.

Panie Marszałku, w Senacie trzeciej kadencji był taki piękny zwyczaj, że co pół roku wszyscy senatorowie otrzymywali do swoich skrzynek informację dotyczącą naszych podróży zagranicznych. Jakoś ten piękny zwyczaj zaniknął. Tymczasem od czasu do czasu nasi wyborcy zadają pytania: gdzie panowie senatorowie jeżdżą, po co jeżdżą, jak to się wszystko odbywa? W związku z tym mam prośbę do pana ministra Witalca - sądzę, że on powinien być adresatem mego oświadczenia - żeby wznowić ten zwyczaj, tak żebyśmy mogli w najbliższym czasie otrzymać zestawienie roczne z roku ubiegłego, z którego dowiedzielibyśmy się, kto z nas gdzie wyjeżdżał, po co wyjeżdżał, przez kogo był na ten wyjazd desygnowany.

Również - nie jestem pewna swego ostatniego wniosku - proponowałabym, żeby każdy wyjazd był kwitowany chociażby kilkoma zdaniami informacji o jego przebiegu i o tym, co wyniósł z tego wyjazdu uczestniczący w nim senator, względnie żeby przewodniczący delegacji, która wyjeżdża, napisał kilka słów informacji. Mogłaby to być księga pozostająca stale w Kancelarii Senatu. Uważam, że ze względu na czystość, jasność i możliwość informowania naszych wyborców - między innymi o tym, na co idą ich pieniądze - taki zestaw informacyjny byłby celowy. Uważam, że powinien on dotyczyć nie tylko szeregowych senatorów, ale także marszałka i państwa wicemarszałków.

Swoje oświadczenie w sprawie rządowego programu działań poprawiających warunki funkcjonowania polskiego sportu kieruję do premiera Marka Belki. Oświadczenie to kieruję do premiera, a nie do ministra odpowiedzialnego za sprawy sportu w Polsce, gdyż uważam, że problem jest ogólnopaństwowy i na to moje oświadczenie powinien odpowiedzieć szef rządu.

Na zakończenie pytam pana premiera konkretnie, czy działające w Polsce firmy wspierające polski sport mogą zaliczać wydatki na ten cel do kosztów uzyskania przychodów i czy mogą być uznawane za firmy sprzyjające rządowi w realizacji programu rozwoju polskiego sportu.

Tak się składa, że promocja firm polskich działających w Polsce poprzez sport polski, poprzez kluby sportowe przez wiele lat nie będzie jeszcze w pełni efektywna. Firmy wspierające sport muszą zatem być uznawane za firmy, które realizują pewną misję społeczną. Dzisiaj mam informację od wielu przedsiębiorstw, szczególnie przedsiębiorstw z udziałem majątku państwowego, a więc bądź w całości, bądź w części państwowych, że boją się finansować sport, żeby wydatki na ten cel nie były uznawane za marnotrawienie mienia państwowego. Mogę tu służyć konkretnymi przykładami.

Jeżeli rząd polski stać na finansowanie sportu ze środków budżetowych, to dobrze, ale nie sądzę, by to było możliwe. Trzeba tu zaprząc cały system gospodarki krajowej, system zwolnień czy przychylności podatkowych i innych, żeby ten sport był finansowany. Nie może bowiem być tak, że kluby upadają, że upadają obiekty sportowe, że przegrywamy ważne mecze z małymi państwami - choćby ostatnio te wszystkie porażki w meczach hokejowych ze Słowenią, z Łotwą, z Białorusią, czy wysokie porażki piłkarskie. To boli.

Panie Ministrze, jestem głęboko zaniepokojona nierespektowaniem przez władze Nałęczowa testamentu Stefana Żeromskiego. Doprowadziły one zabytkowy obiekt, Ochronkę imienia Adasia Żeromskiego, do dewastacji. Życzeniem pisarza było, aby ten dom służył celom społecznym. Tymczasem nieogrzewany od około trzech lat zabytkowy budynek niszczeje i zachodzi obawa sprzedaży w ręce prywatne dobra narodowego. Przedszkole zostało przeniesione z tej ochronki do innego obiektu.

Maria Szyszkowska

Szanowny Panie Premierze!

Zagadnienie dotyczy Podkarpacia. W związku ze stale rosnącymi kosztami utrzymania, między innymi z powodu wzrostu opłat za gaz ziemny, proszę o wyjaśnienie kwestii majątku wniesionego przez obywateli w czasie budowy sieci gazowej, zarówno w formie gotówkowej, jak i w formie pracy wykonywanej w ramach komitetów gazyfikacyjnych. Kapitał ten został przejęty przez spółki dostarczające gaz bez żadnego odszkodowania bądź uznania go za aport.

Szanowny Panie Ministrze!

Zgodnie z przedstawianym przeze mnie projektem, droga krajowa nr 16 powinna być łącznikiem dwóch międzynarodowych kanałów transportowych: nr VI - Via Hanseatica, i nr I - Via Baltica. Aby spełniała swoją funkcję, musi zostać doprowadzona do standardu drogi ekspresowej. Uzasadnieniem powyższych propozycji jest konieczność dostosowania drogi krajowej nr 16 do standardów europejskich zarówno pod względem wytrzymałości, jak i bezpieczeństwa ruchu, oraz wprowadzenia jej do systemu obejmującego Unię Europejską, której w końcu jesteśmy członkiem.

Województwo warmińsko-mazurskie to biała plama na mapie komunikacyjnej Polski i Europy. A przecież jest to bardzo ważny region Unii Europejskiej, jedyny graniczący z Rosją. Tymczasem jest to też jedno z najbiedniejszych województw. Borykamy się z ogromnymi problemami gospodarczymi i społecznymi - bezrobocie w poszczególnych miejscowościach, również na trasie drogi krajowej nr 16, przekracza nawet 40%. Brak dobrej drogi powoduje poważne ryzyko marginalizacji regionu, czego koszt poniesie cały kraj.

Postulowany przeze mnie przebieg drogi krajowej nr 16 jako odnogi łączącej Via Baltica i Via Hanseatica we wschodnim odcinku jej przebiegu zbieżny jest z postulatami przebudowy drogi krajowej nr 65 Ełk - Olecko - Gołdap. Pozwoli to ominąć tereny chronione przyrodniczo, co jest zgodne z założeniami Programu "Natura 2000", jest też uzasadnione ze względów strategicznych.

Większość dróg w województwie warmińsko-mazurskim uniemożliwia wykorzystanie pełnej ładowności ciężarowego taboru wysokotonażowego, co jest niezbędne do zaspokojenia potrzeb gospodarki województwa, bo tymi właśnie drogami jeżdżą i będą jeździć nie tylko regionalni, ale także krajowi i unijni przewoźnicy. Zmiana tego stanu rzeczy jest zatem niezbędna dla rozwoju gospodarczego regionu i kraju oraz dla naszych i unijnych, międzynarodowych kontaktów handlowych.

Jestem przekonany, że Ministerstwo Infrastruktury i Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad rozumieją znaczenie rozwoju infrastruktury drogowej w naszym regionie, a także znaczenie drogi krajowej nr 16 dla przyszłości województwa i pozycji naszego kraju w Unii Europejskiej. Należy także pamiętać, że jednym z nadrzędnych celów polityki UE jest wyrównywanie szans rozwojowych regionów, a szansą na wyrwanie się z gospodarczej stagnacji jest dla Warmii i Mazur właśnie "szesnastka". Realizacja tego przedsięwzięcia stanie się także przyczynkiem do budowy obwodnicy Olsztyna, już praktycznie zakorkowanego tranzytem do granicy.

Mając świadomość znaczenia tego przedsięwzięcia dla województwa, powołałem "Porozumienie na rzecz modernizacji drogi nr 16 - Połączenia z Europą szansą rozwoju Warmii i Mazur". Jego zadaniem jest lobbing, w najlepszym tego słowa rozumieniu, na rzecz jak najszybszej realizacji tych projektów. Do porozumienia z pełnym poparciem weszły Konwent Starostów Województwa Warmińsko-Mazurskiego, Związek Gmin Warmińsko-Mazurskich, a także indywidualnie wszystkie w zasadzie samorządy województwa oraz Olsztyński Dystrykt Rotary Club. Wystąpienie niniejsze odzwierciedla także stanowisko Zespołu Senatorów Warmii i Mazur.

Janusz Lorenz

Po zapoznaniu się z materiałami dokumentującymi wieloletnie działania organizacji społecznych - Komitetu Protestacyjnego mieszkańców dzielnicy Żory-Rowień i Rady Dzielnicy Rowień-Folwarki w Żorach - w wyżej wymienionej sprawie, stwierdzam, iż podnoszone argumenty mieszkańców wymagają rzetelnego rozważenia oraz potraktowania w sposób merytoryczny.

Biorąc powyższe argumenty pod uwagę, zwracam się do Pana Ministra o: po pierwsze, poinformowanie mnie oraz zainteresowanych mieszkańców o faktycznym stanie zaawansowania przygotowań do realizacji inwestycji na omawianym odcinku autostrady A1; po drugie, poinformowanie mnie o merytorycznych podstawach odrzucenia przez Pana Ministra odwołań mieszkańców od decyzji lokalizacyjnej wojewody śląskiego nr RR-AG.III/JL/5344/1-2b/03 z 3 kwietnia 2003 r.; po trzecie, poinformowanie mnie o możliwości dokonania zmiany przebiegu omawianego odcinka autostrady, zgodnie z postulatami społeczności lokalnej.

Zofia Skrzypek-Mrowiec

Wpłynęła do mnie prośba mieszkańca Bielska-Białej - którą załącza - o przyznanie dodatku do emerytury za pracę w ochotniczych hufcach pracy w 1951 r. Jako nieletni został on zatrudniony i wykonywał ciężkie prace fizyczne na budowie ciepłowni w Jaworznie. Prace te wykonywał bez wynagrodzenia przez okres czterech miesięcy. Przez cały okres pracy mieszkał pod namiotem, niezależnie od warunków atmosferycznych, i nie mógł z niej zrezygnować. Skutki tej pracy odczuwał przez całe życie. Obecnie ma 72 lata.

Zofia Skrzypek-Mrowiec
senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Sieradzki okręg Polskiego Związku Wędkarskiego zrzesza blisko osiem tysięcy pięciuset wędkarzy. Gospodarowali oni do końca ubiegłego roku na ponad 4 tysiącach 400 ha wód dorzecza Warty, w tym na największym na tej rzece zbiorniku wodnym Jeziorsko. Dzięki wzorowo prowadzonej gospodarce rybackiej także kilka tysięcy wędkarzy z całej Polski mogło cieszyć się bogactwem ichtiofauny naszego sieradzkiego morza. Gospodarka ta realizowana była w zgodzie z naturą pod nadzorem naukowców-praktyków z Katedry Rybactwa Śródlądowego i Akwakultury Akademii Rolniczej imienia Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu oraz Katedry Ekologii Stosowanej Uniwersytetu Łódzkiego.

Wędkarze z ziemi nadwarciańskiej umieli bowiem łączyć wyniki ekonomiczne, wynikające z gospodarczego pozyskiwania ryb, z reprodukcją ryb, a nawet ich introdukcją, a więc odbudową starych, warciańskich ginących gatunków. Od kilku lat przybył wędkarzom bardzo trudny obowiązek, to jest przyjazna koegzystencja z utworzonym w cofce zbiornika rezerwatem "Ptasi Raj". Wiąże się to z dodatkowymi obostrzeniami, jeśli chodzi zarówno o gospodarkę rybacką na zbiorniku, jak i rekreacyjne wędkowanie. Dzięki współpracy z Państwową Strażą Rybacką i społecznikami z PZW rezerwat stał się nie tylko prawdziwym rajem dla polskich i skandynawskich migrujących ptaków, ale również czasową ostoją dla rzadkich gatunków ptaków egzotycznych. I to wszystko, powtarzam: przy dodatnich wynikach działalności rybackiej PZW w Sieradzu.

Niestety, w końcu ubiegłego roku ten przykład samorządności gospodarczej miejscowych wędkarzy na akwenie usytuowanym prawie w całości na terenie województwa łódzkiego został przerwany. O zbiornik upomniał się bowiem wielkomiejski Poznań. Wszak to ich Okręgowa Dyrekcja Gospodarki Wodnej zbudowała zbiornik - choć za nasze wspólne, polskie pieniądze - a dziś właśnie Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Poznaniu w imieniu Skarbu Państwa pełni obowiązki właścicielskie na całym zbiorniku Jeziorsko.

Profesor dr hab. Wojciech Radecki z Zespołu Prawa Ochrony Środowiska Instytutu Nauk Prawnych PAN we Wrocławiu w swej opinii w tej sprawie podkreśla: "właśnie dlatego na zbiorniku Jeziorsko utworzono (słusznie) obwód rybacki, ale jeżeli tak, to prawnie niedopuszczalne jest odstąpienie od oddania w użytkowanie tego obwodu i podjęcie gospodarki rybackiej przez RZGW we własnym zakresie".

Panie Ministrze! Tak więc w efekcie działań pana podwładnego, dyrektora ODGW w Poznaniu, kto dziś łowi ryby na zbiorniku Jeziorsko? Otóż selekcyjno-gospodarcze odłowy prowadzą indywidualni rybacy na podstawie pisemnych zezwoleń wydanych jakimś zbiegiem okoliczności przez Zakład Rybacko-Wędkarski PZW w Poznaniu, określający się jako "prawny użytkownik rybacki wody". Ryby łowią też wszyscy chętni wędkarze na podstawie tak zwanej tradycyjnej białej karty, bez dodatkowych opłat, wszak zgodnie z prawem od nowego roku nie ma formalnego użytkownika obwodu rybackiego zbiornika wodnego Jeziorsko na rzece Warcie, określonego jako nr 4.

I w ten sposób, Panie Ministrze, gospodarka rybacka na zbiorniku Jeziorsko została swoiście zracjonalizowana. Zarządza nią samoistnie z Poznania dyrektor ODGW za pomocą tajemniczych działań swoich ziomków, tworząc w efekcie od 1 stycznia 2005 r. na zbiorniku Jeziorsko, ku radości wędkarzy i kłusowników, obok Ptasiego Raju drugi raj - "rybi raj". Ale na jak długo?

W wyniku wizyty parlamentarnej w powiecie kempińskim i lektury licznych publikacji prasowych uzyskałem niepokojącą dla samorządu mieszkańców gminy Łąka Opatowska informację.

Łąka Opatowska należy do gmin biednych i pozbawienie jej tak wysokiej rekompensaty niekorzystnie wpływa na jej funkcjonowanie. Problem ten każdorazowo, z coraz większym natężeniem podnoszony jest podczas licznych zebrań i spotkań i wymaga pilnego rozwiązania. Z uzyskanych przeze mnie informacji wynika, że podobne problemy mają też trzy inne gminy na terytorium Polski.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Spychalski

Szanowny Panie Premierze!

Gmina zawdzięcza tej kopalni infrastrukturę okołokopalnianą, wzrost liczby ludności niemal o 100%, budowę i modernizację przedszkoli, szkół, hali gimnastycznej, boisk sportowych, krytej pływalni, wodociągów, kanalizacji i dróg. Dochody budżetu gminy, pochodzące głównie z podatku od nieruchomości sektora górniczego, pozwoliły ponadto na wypełnianie przez lokalny samorząd nałożonych na niego obowiązków i zadań własnych, na których realizację nie zawsze przekazywano wystarczające środki.

Zmiana sytuacji, spowodowana decyzją o likwidacji kopalni, rodzi uzasadnione obawy lokalnej społeczności o dalszy byt w gminie. Ten jedyny duży zakład, zatrudniający ponad siedem tysięcy osób, był jeszcze niedawno atrakcyjnym miejscem pracy, szansą na zatrudnienie dla ludzi młodych, źródłem lokalnych dochodów. Miejscowe władze uważają, że żadne dostępne i przyszłe programy wsparcia, aplikowanie o środki pomocowe, podejmowanie inwestycji strukturalnych zmierzających do tworzenia dużym kosztem nowych miejsc pracy ani preferencyjne kredyty dla gmin górniczych nie zrekompensują strat spowodowanych likwidacją kopalni, a przy okazji również wielu firm współpracujących z górnictwem.

Szanowny Panie Ministrze!

Oczywiste jest, że nominacja na funkcję ministra sprawiedliwości jest nierozerwalnie związana z nominacją polityczną. Każdy minister sprawiedliwości, oprócz tego, że ma doświadczenie i szeroką wiedzę prawniczą, jest zazwyczaj związany z rządzącymi frakcjami politycznymi. W mojej ocenie i, co należy podkreślić, zdaniem wielu przedstawicieli nauki, zajmujących się materią prawa karnego procesowego, wymienione funkcje są nie do pogodzenia i nie można ich łączyć w jednej osobie, tak jak to jest w obecnie obowiązującym modelu.

W związku z tym, że jak to zaznaczyłem na wstępie, nominacje ministerialne łączą się zwykle z polityką rządzącego ugrupowania, powstaje obawa, iż funkcja ministra sprawiedliwości - prokuratora generalnego może być wykorzystywana niezgodnie z jej przeznaczeniem. Trudno przecież nie oprzeć się wrażeniu, iż prokurator generalny może wywierać także "polityczny" wpływ na prowadzone przez prokuratury postępowania, skoro są mu one podległe. Pomimo choćby największej apolityczności ministra sprawiedliwości, sprawującego w danym momencie swoją funkcję, różnego rodzaju oskarżenia o wykorzystywanie przez niego tej funkcji do celów stricte politycznych pojawiały się i będą się pojawiać, niezależnie od tego, kto tę tak zaszczytną funkcję będzie sprawować.

Szanowny Panie Premierze!

Jako senator ziemi lubelskiej, zaniepokojony jestem docierającymi do mnie sygnałami w sprawie prac toczących się nad nową wersją Koncepcji polityki przestrzennego zagospodarowania kraju.

Tymczasem toczące się obecnie prace nad nową Koncepcją polityki przestrzennego zagospodarowania kraju, wedle docierających do mnie sygnałów, mają ten status zmienić. Proponowana zmiana nie będzie bynajmniej korzystna dla Lublina, a wręcz przeciwnie: największa aglomeracja po tej stronie Wisły ma być zepchnięta na margines życia gospodarczego kraju. Należy wskazać, że nie chodzi tu jedynie o miasto Lublin, albowiem na takiej zmianie ucierpi także cała Lubelszczyzna.

Docierające do mnie sygnały, jeżeli są faktycznie prawdziwe, nie wywołują innego wrażenia, niż tylko takie, że w nowej Koncepcji polityki przestrzennego zagospodarowania kraju dokonywany jest podział na Polskę klasy A i Polskę klasy B, a stolicą tej drugiej ma być Lublin. Na takich zmianach najbardziej ucierpią mieszkańcy Lubelszczyzny, której rozwój postawiony zostanie pod znakiem zapytania. Brak tak ważnego ośrodka wschodniej Polski, jakim jest Lublin, w planach mających wielki wpływ na rozwój całego kraju, nie uczyni niczego dobrego. Pogłębi się tylko i tak istniejąca już przepaść pomiędzy wschodnią częścią naszego kraju a częścią centralną i zachodnią. Z taką przyszłością miasta i województwa, którą prezentuje, nie mogę i nie chcę się pogodzić.

Powodem jest znaczna liczba spraw kierowanych z województwa kujawsko-pomorskiego do właściwych organów wymiaru sprawiedliwości w Gdańsku. Sąd Apelacyjny w Gdańsku, któremu podlega nasze województwo, otrzymuje do rozpatrzenia w sumie około dwóch tysięcy spraw rocznie. Z samego Sądu Okręgowego w Bydgoszczy wypływa ich około tysiąca. Sądowi Apelacyjnemu w Gdańsku podlega również okręg sądowy Włocławek, który leży w odległości prawie 300 km od Gdańska. Utrudnia to kontakty osób zainteresowanych z sądami w Gdańsku.

Zygmunt Cybulski