Warszawa, dn. stycznia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP
Warszawa

Szanowny Panie Marszałku,

Dziękuję Panu Marszałkowi za przekazane mi oświadczenie Pana Senatora Stanisława Niciei z dnia 16 grudnia ub. roku w sprawie zabytkowych drzwi skradzionych w 1996 roku w Brzegu i odnalezionych w Niemczech.

W pełni podzielam troskę Pana Senatora o ochronę dziedzictwa kulturowego Dolnego Śląska, które po wielkich stratach wojennych jest niejednokrotnie nadal przedmiotem kradzieży i nielegalnego wywozu.

Pragnę Pana zapewnić, że w miarę swoich możliwości Ministerstwo Spraw Zagranicznych podejmuje starania o odzyskanie obiektów utraconych także z tego terenu, aczkolwiek koncentruje się na restytucji obiektów zrabowanych w czasie wojny. Tylko bowiem takie zabytki zwracane są leżącą w gestii resortu drogą rokowań dwustronnych, które odbywają się przy zastosowaniu prawa międzynarodowego, pozwalającego nie uwzględniać przedawnienia, odszkodować itp. Ostatnim wynikiem naszych starań była restytucja kolekcji żydowskich manuskryptów i inkunabułów z Biblioteki Narodowej w Pradze, które zrabowane zostały pod koniec wojny z Wrocławia. W najbliższym czasie przywieziony zostanie z Londynu średniowieczny manuskrypt utracony w podobnych okolicznościach przez wrocławską Bibliotekę Uniwersytecką. Oczekujemy także na pozytywne załatwienie naszego wniosku o zwrot kart wczesnorenesansowego graduału zaginionego w czasie wojny w Raciborzu, a wystawionych ostatnio na aukcję w domu aukcyjnym w Londynie. Podjęliśmy również starania o restytucję wczesnych dokumentów zrabowanych w analogicznych okolicznościach z archiwum we Wrocławiu, mimo, że niezbędne informacje dostaliśmy już po ich sprzedaży w Stanach Zjednoczonych.

Przypadek opisany przez Pana Senatora ma jednak zupełnie odmienny charakter i załatwiany jest w innym trybie. Pozostaje on poza zasięgiem działania Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Drzwi zostały skradzione wiele lat po wojnie, a zatem stosowane postępowania prowadzone były zgodnie z zasadami ogólnymi ich załatwiania przez organy podległe Ministerstwu Sprawiedliwości oraz przez Ministerstwo Kultury. Z przekazanego mi oświadczenia wynika, że prokuratura umorzyła śledztwo w 2003 roku i jak można sądzić brak jest podstaw do jego wznowienia. W tej sytuacji jedyną drogą kontynuowania postępowania o zwrot jest w mojej opinii wszczęcie procesu cywilnego przeciwko aktualnemu posiadaczowi zabytku. Władze miasta Brzeg zwróciły się do Ministra Kultury z wnioskiem o pomoc w tej sprawie, który, jak pisze Pan Senator, miał być rozpatrzony przez podległy ministrowi Departament Ochrony Zabytków. Uważam, że sprawa winna być zakończona zgodnie z kompetencją w dotychczasowym trybie.

Ze swej strony deklaruję natomiast pomoc resortu w przypadku podjęcia decyzji co do ewentualnego postępowania sądowego za granicą, co musiałoby się oczywiście łączyć z dostarczeniem wyczerpującej dokumentacji oraz wskazaniem płatnika ponoszącego koszty takiego postępowania.

Łączę wyrazy szacunku

Adam Daniel Rotfeld

Warszawa, dnia .01.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Pana senatora Adama Bieli złożone podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2004 r. w sprawie naliczania opłat za lokal przez niektóre spółdzielnie mieszkaniowe na przykładzie Suwalskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Suwałkach uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Zgodnie z art. 45a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 ze zm.) opłaty za dostarczane do odbiorcy ciepło wylicza przedsiębiorstwo energetyczne na podstawie cen i stawek opłat zawartych w taryfie lub cen i stawek opłat ustalanych na rynku konkurencyjnym.

Opłaty te, z uwzględnieniem udzielonych odbiorcy upustów i bonifikat, stanowią koszty zakupu ciepła dostarczanego do budynku, w którym znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe, zamieszkane lub użytkowane przez osoby nie będące odbiorcami. Przedsiębiorstwo energetyczne udziela upustów lub bonifikat za niedotrzymanie standardów jakościowych obsługi odbiorców w wysokości określonej w taryfie lub w umowie.

Koszty zakupu ciepła są rozliczane w opłatach pobieranych od osób, o których mowa wyżej. Wysokość opłat powinna być ustalana w taki sposób, aby zapewniała wyłącznie pokrycie ponoszonych przez odbiorcę kosztów zakupu ciepła.

W przypadku, gdy wyłącznym odbiorcą ciepła dostarczanego do budynku jest właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego, jest on odpowiedzialny za rozliczanie na poszczególne lokale całkowitych kosztów zakupu ciepła.

Informuję Pana Marszałka, że na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.) właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych oraz innych kosztach zarządu tymi nieruchomościami na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni.

Każda spółdzielnia mieszkaniowa posiada ustawowe prawo do samodzielnego określenia w swoich statucie obowiązków finansowych członków, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali (lokatorskie i własnościowe), związanych z pokrywaniem przez nich kosztów eksploatacji i utrzymania nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni oraz w zobowiązaniach spółdzielni i innych tytułów.

Oznacza to, że właściwy statutowo organ spółdzielni ma prawo ustalać w stosownym regulaminie wydanym na podstawie statutu zarówno zasady ustalania planu kosztów gospodarki zasobami mieszkaniowym, ich rozliczania oraz ustalania opłat za lokale, jak również zasady rozliczania kosztów gospodarki cieplnej i ustalania opłat za centralne ogrzewanie.

Należy wyjaśnić, iż właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni zgodnie z art. 4 ust. 8 ww. ustawy mogą kwestionować zasadność zmiany wysokości opłat, w tym za centralne ogrzewanie, bezpośrednio na drodze sądowej.

Uprzejmie wyjaśniam także, że organy administracji państwowej, w tym Ministerstwo Infrastruktury, nie posiadają żadnych uprawnień władczych i kontrolnych w stosunku do spółdzielni mieszkaniowych i nie mogą wskazywać ich organom statutowym określonego sposobu postępowania.

Wymagania w tym zakresie zawiera ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (tekst jednolity Dz.U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) i przepisy wykonawcze do tej ustawy.

Zgodnie z § 42 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych (Dz.U. Nr 74, poz. 836 ze zm.) wprowadzenie jakichkolwiek zmian instalacji i urządzeń centralnego ogrzewania w lokalu wymaga wcześniejszego uzyskania zgody właściciela budynku.

Należy dodać, że z informacji uzyskanych z Suwalskiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Suwałkach wynika, iż właściciel lokalu tego obowiązku nie dopełnił. W tej sytuacji Spółdzielnia wystąpiła do Sądu Rejonowego w Suwałkach z powództwem o nakazie przywrócenia instalacji c.o. do stanu pierwotnego. Sąd Rejonowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 10 grudnia 2004 r., sygn. akt IC 327/04 nakazał właścicielowi lokalu ponowne zamontowanie instalacji (wyrok nieprawomocny).

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 4.01.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Biuro Senatorskie
ul. Gdyńskich Kosynierów 11
80-866 Gdańsk

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo Pana Senatora BPS/DSK-043-587/04 z dnia 22.12.2004 r. w sprawie oświadczenia Pana Zbigniewa Zychowicza Senatora RP złożonego na 24 posiedzeniu Senatu w dniu 16.12.2004 r. dotyczącego opóźnień w wypłacaniu środków finansowych beneficjentom Programu SAPARD, pragnę przekazać Panu Senatorowi informację w tej sprawie.

Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa dokonuje wypłat środków pieniężnych należnych Beneficjentom w Programie SAPARD w oparciu o obowiązujące procedury płatnicze, które zostały akredytowane przez Komisję Europejską. Działania dotyczące realizacji wypłat na rachunki bankowe Beneficjentów muszą być zgodnie z ich treścią przyjęte i stosowane rozwiązania proceduralne nie dają Agencji możliwości przyspieszenia procesu autoryzacji płatności wykraczającego poza ramy przyjętych zasad.

Podkreślić należy, iż procedury Programu SAPARD nakładają na Beneficjenta obowiązek złożenia kompletnego i poprawnego wniosku o płatność w ciągu pierwszych dziesięciu dni kalendarzowych miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpił odbiór całości inwestycji wraz z udokumentowaniem poniesionych kosztów kwalifikowanych przedsięwzięcia. Agencja dokonuje płatności w terminie do trzech miesięcy od dnia złożenia przez Beneficjenta kompletnego i poprawnego wniosku o płatność, pod warunkiem otrzymania środków z Narodowego Funduszu.

W większości przypadków złożone wnioski wymagały uzupełnień. Trzymiesięczny termin płatności liczony jest przez Agencję od daty dokonania wszystkich uzupełnień, albowiem dopiero wówczas wniosek jest kompletny i poprawny. Tymczasem większość Beneficjentów wylicza trzy miesięczny termin płatności od złożenia wniosku o płatność a nie od momentu dostarczenia ostatniego wynikającego z uzupełnienia dokumentu. Stąd między innymi wynikają rzekome opóźnienia w przekazywaniu płatności przez Agencję.

Wychodząc naprzeciw potrzebom Beneficjentów Programu SAPARD Biura Obsługi Wniosków Oddziałów Regionalnych oraz jednostka autoryzująca wnioski o płatność w Centrali Agencji, w ostatnich miesiącach bieżącego roku, zostały zobligowane do pracy w nadgodzinach w celu autoryzowania możliwie największej ilości złożonych przez Beneficjentów wniosków o płatność. Podjęte działania skutkowały przekazaniem na miesiąc grudzień do jednostki Agencji realizującej wypłaty blisko dwóch tysięcy zleceń płatności.

W przypadku zbliżającego się końca roku, powyższa sytuacja mogła powodować zrozumiałe zdenerwowanie w Jednostkach Samorządu Terytorialnego związanego z rozliczeniem przyjętych na bieżący rok budżetów. Mając na uwadze sytuację, w której znalazły się gminy, Agencja podjęła decyzję o priorytetowym potraktowaniu beneficjentów Działania 3 i przekazaniu dostępnych środków finansowych w pierwszej kolejności na projekty zrealizowane w tym działaniu, zgodnie z kolejnością wpływu do BOW kompletnych wniosków o płatność.

Żywię nadzieję, iż podjęte działania skutecznie wesprą gminy i pozwolą na realizację przyjętych na bieżąc rok budżetów. Jednocześnie pragnę uprzejmie podziękować Panu Senatorowi za zainteresowanie problematyką związaną z realizacją Programu Operacyjnego SAPARD.

Z poważaniem

Prezes

Wojciech Pomajda

Kraków, dnia 7 stycznia, 2005 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do przedłożonego przez Pana Marszałka oświadczenia Pana Józefa Sztorca Senatora RP (pismo nr BSP/DSK-043.590/04 z 22 grudnia 2004 r.) w sprawie budowy kanału Radwan-Smęgorzów, pragnę poinformować co następuje.

Budowa kanału Radwan - Smęgorzów realizowana jest przez Małopolski Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie, jednostkę organizacyjną Województwa Małopolskiego, na podstawie założeń techniczno-ekonomicznych przedsięwzięcia "Smęgorzów - Radwan" sporządzonych przez Biuro Projektów Wodnych Melioracji w Krakowie w 1984 roku. Inwestycja objęta koncepcją leży w prawobrzeżnej zlewni rzeki Breń na terenie miejscowości Radwan, Smęgorzów, Podradwanie, Sutków, Łęg - gminy: Szczucin, Dąbrowa Tarnowska, Radgoszcz. Powierzchnia tej zlewni wynosi 27,7 km². Dla regulacji stosunków wodnych na terenie zlewni zaprojektowano przepompownię w miejscowości Radwan oraz kanały do przepompowni i sieć rowów melioracyjnych. Ziemia z wykopów kanału przewidziana została na podwyższenie wałów przeciwpowodziowych rzeki Breń i potoku Nieczajna. Powyższe przedsięwzięcie było podzielone na pięć zadań. Dotychczas wykonano dwa z nich. Szacunkowy koszt całej inwestycji wynosi 10500 tys. zł. Koszty dotychczas wykonywanych robót wynoszą 3305 tys. zł. Do wykonania pozostałych trzech zadań potrzeba około 7200 tys. zł

W ramach zadania Radwan - Smęgorzów "Zadanie 1" wykonano przepompownię melioracyjną w Radwanie, kanał do przepompowni na długości 1,64 km, podwyższenie lewego wału potoku Nieczajna na długości 0,79 km w miejscowości Radwan. W ramach zadania Radwan - Smęgorzów "Zadanie 4" wykonano na terenie wsi Sutków, Smęgorzów i Gruszów Mały odwodnienie terenu rowami otwartymi oraz drenowanie. Łącznie na tym zadaniu wykonano 9,9 km rowów oraz 66,8 ha drenowania. Odwodniona powierzchnia wynosi 207,8 ha.

W chwili obecnej najpilniejsza jest kontynuacja wykonania kanału do przepompowni (3,6 km) wraz z rowami bocznymi. W celu umożliwienia starania się o środki z Sektorowego Programu Operacyjnego niezbędne jest opracowanie dokumentacji technicznej dla w/w zakresu robót oraz uzyskania zgody wszystkich zainteresowanych mieszkańców na pozyskanie terenu pod przedmiotową inwestycję. Powyższe działania umożliwią staranie się o środki finansowe na dokończenie całości przedsięwzięcia inwestycyjnego.

Przewiduje się, iż w 2005 r. zostanie ostatecznie podpisane porozumienie pomiędzy Zarządem Województwa a zainteresowanymi gminami: Szczucin, Dąbrowa Tarnowska i Radgoszcz, dzięki któremu będzie możliwe rozpoczęcie opracowywania dokumentacji technicznej, której zakończenie przewiduje się w 2005 r. Planowany koszt opracowania w/w dokumentacji wynosi 400 tys. zł - 50% Województwo Małopolskie, 50% gminy Szczucin, Dąbrowa Tarnowska i Radgoszcz. Powyższe jest jednak zależne od terminu podpisania przedmiotowego porozumienia

Janusz Sepioł

Warszawa, 11.01. 2005 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Uzupełniając odpowiedź, jakiej udzielił Panu Marszałkowi Wiceprezes Rady Ministrów - Minister Gospodarki i Pracy i na przesłane przez Pana Senatora Józefa Dziemdzielę oświadczenie w sprawie częstych przerw w dostawie energii elektrycznej w miejscowościach położonych w gminie Zgierz - jako sprawujący nadzór właścicielski nad Łódzkim Zakładem Energetycznym S.A. - poniżej przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Łódzki Zakład Energetyczny S.A., działając jako dostawca energii elektrycznej dla odbiorców zasilanych z sieci rozdzielczej m.in. w miejscowościach Ustronie, Grotniki, Jedlicze w gminie Zgierz, dotrzymuje określonych w umowach i w obowiązującym Rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 25-09-2000 r. (Dz.U. nr 85, poz. 957), standardów jakościowych obsługi odbiorców.

Nie oznacza to, że odbiorcy nie są narażeni na przerwy w dostawie energii elektrycznej. Przerwy te są spowodowane przede wszystkim zakłóceniami i awariami w rozległej, napowietrznej sieci rozdzielczej 15 kV, która z racji swojego charakteru jest bardziej podatna na różne zewnętrzne czynniki atmosferyczne i działania automatyk sieciowych (m.in. samoczynnego ponownego załączania).

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutów i bezczynności ŁZE S.A. wobec licznych przerw w dostawach energii elektrycznej pragnę podkreślić, że ŁZE S.A. nie ma większego wpływu na zdarzenia losowe powodujące występowanie zakłóceń i uszkodzeń awaryjnych w sieci rozdzielczej, a mimo to każde takie zakłócenie oraz przebieg jego likwidacji jest zawsze wnikliwie analizowany przez służby ruchowe oraz eksploatacyjne zakładu. W celu spełnienia oczekiwanych przez Klientów standardów zasilania, ŁZE S.A. na bieżąco stara się modernizować (w miarę posiadanych środków finansowych) najbardziej awaryjne fragmenty sieci rozdzielczej. W odniesieniu do sieci zasilającej miejscowości Ustronie, Grotniki, Jedlicze zrealizowano i dodatkowo zaplanowano m.in.:

Łódzki Zakład Energetyczny S.A. na bieżąco (w miarę możliwości finansowych i prawnych) podejmuje działania eksploatacyjne zmierzające do zapewnienia Odbiorcom w miejscowościach Ustronie, Grotniki, Jedlicze (jak również i w pozostałych obszarach) dostawy energii o standardach zgodnych z obowiązującymi przepisami.

W obszarze działania zgierskiego Oddziału Gospodarki Majątkiem Sieciowym ŁZE S.A. wymieniono w 2004 roku 14 odcinków awaryjnych linii kablowych 15 kV o łącznej długości 4,1 km. Jest to efekt znacznego wzrostu nakładów na modernizację sieci i poprawę jakości zasilania (po raz pierwszy w takim wymiarze od kilkunastu lat). Wykonane już prace oraz realizacja zaplanowanych działań na 2005 r. powinna w znacznym stopniu wyeliminować uciążliwe przerwy awaryjne w dostawie energii elektrycznej również dla odbiorców z miejscowości Ustronie, Grotniki, Jedlicze.

Rozpatrywane parametry jakościowe dostaw energii elektrycznej, do miejscowości Ustronie, Grotniki, Jedlicze w gminie Zgierz w latach 2003 i 2004 przedstawiały się następująco:

• Najdłuższa, jednorazowa przerwa w 2003 r. wystąpiła dla odbiorców z grup przyłączeniowych IV i V zasilanych ze stacji nr 40256 Jedlicze-7 w dniu 22-12-2003 r. i wyniosła 8 godz. i 45 min. Należy podkreślić, że przerwa została spowodowana awarią kabla 15 kV. Trwała od momentu samoczynnego wyłączenia linii i obejmowała okres wydzielenia uszkodzonego odcinka, lokalizacji miejsca uszkodzenia i czas jego naprawy w warunkach zimowych. Dla żadnego z odbiorców z grup przyłączeniowych IV i V czas trwania jednorazowej przerwy w 2003 r. nie przekroczył obowiązującego standardu - 36 godzin.

• Najdłuższy, łączny czas trwania wyłączeń awaryjnych w 2003 r. wystąpił dla odbiorców zasilanych ze stacji nr 40256 Jedlicze-7 - suma wszystkich czasów wyłączeń w 2003 r. wyniosła 23 godz. i 20 min. Udział wyłączeń awaryjnych w sieci SN stanowił 14 godz. i 50 minut.

• Najdłuższa jednorazowa przerwa w 2004 r. wystąpiła dla odbiorców z grup przyłączeniowych IV i V zasilanych ze stacji nr 40256 Jedlicze-7 w dniu 19-08-2004 r. i wyniosła 11 godz. i 52 min. Przerwa ta została spowodowana awarią kabla 15 kV. Trwała od momentu samoczynnego wyłączenia linii i obejmowała okres wydzielenia uszkodzonego odcinka, lokalizacji miejsca uszkodzenia i czas jego naprawy. Dla żadnego z odbiorców z grup przyłączeniowych IV i V czas trwania jednorazowej przerwy w okresie od 01-01-2004 r. do 23-12-2004 r. nie przekroczył obowiązującego standardu - 36 godzin.

• Najdłuższy, łączny czas trwania wyłączeń awaryjnych w 2004 r. wystąpił dla odbiorców zasilanych ze stacji nr 40256 Jedlicze-7 - suma wszystkich czasów wyłączeń w wymienionym okresie wyniosła 28 godz. i 51 min. Udział wyłączeń awaryjnych w sieci SN stanowił 25 godz. i 21 min (88%). Dla żadnego z odbiorców z grup przyłączeniowych IV i V łączny czas trwania wyłączeń awaryjnych nie przekroczył obowiązującego standardu.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia wyrażam nadzieję iż współpraca Klientów z Łódzkim Zakładem Energetycznym S.A. ulegać będzie dalszej poprawie, zaś nieuniknione i niezależne od Spółki awarie występować będą coraz rzadziej.

Z poważaniem

PODSEKRETARZ STANU

Dariusz Marzec

Warszawa, 2005-01-12

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Januarego Bienia złożone podczas 74 posiedzenia Senatu w dniu 16 grudnia 2004 r., przesłane pismem Pana Marszałka z dnia 22 grudnia 2004 r., znak: BPS/DSK-043-576/04, w sprawie odrzucenia przez NFZ oferty Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Zakładu Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego im. Jana Pawła II w Olsztynie, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

W ramach nadzoru nad działalnością Narodowego Funduszu Zdrowia, Minister Zdrowia uzyskał informacje ze Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ, z których wynika, że:

▪ NZOZ Zakład Ortopedyczno-Rehabilitacyjny im. Jana Pawła II (zwany dalej NZOZ) w postępowaniu konkursowym w sprawie zawarcia umów o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej w roku 2005, złożył ofertę w rodzaju rehabilitacji leczniczej w następujących "produktach":

• punkt w lekarskiej opiece rehabilitacyjnej,

• punkt w fizjoterapeutycznych zabiegach ambulatoryjnych.

Komisja Konkursowa Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Funduszu w rodzaju rehabilitacji leczniczej, prowadząca postępowanie w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w roku 2005, wybrała ofertę NZOZ w zakresie fizjoterapeutycznych zabiegów ambulatoryjnych, natomiast odrzuciła ofertę w zakresie lekarskiej opieki rehabilitacyjnej, jako nie spełniającej warunków konkursu ofert. Decyzja komisji konkursowej o odrzuceniu jednej z ofert NZOZ wynikała z wymogów określonych w "Szczegółowych materiałach informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: "rehabilitacja lecznicza", a dotyczących personelu medycznego, udzielającego świadczeń w poradni rehabilitacyjnej, w której powinien być zatrudniony lekarz ze specjalizacją z rehabilitacji medycznej, medycyny fizykalnej lub balneoklimatologii.

▪ W kwestii "odmówienia przez Śląski Oddział Wojewódzki NFZ podpisania umowy na porady lekarskie" w zakresie ortopedii, należy wyjaśnić, że lekarz ortopeda - traumatolog zatrudniony w NZOZ może udzielać świadczeń w poradni ortopedyczno-urazowej, zgodnie z posiadaną specjalizacją i kierować ubezpieczonych na zabiegi w gabinecie fizjoterapii. W ramach postępowania konkursowego na rok 2005, NFZ kontraktował świadczenia w specjalności ortopedia i traumatologia narządu ruchu, w zakresie poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej, w rodzaju ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, natomiast NZOZ nie złożył oferty w tym zakresie.

▪ W sprawie zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej na terenie Olsztyna w województwie śląskim, w rodzaju rehabilitacji leczniczej, w roku 2005 zawarty został kontrakt z NZOZ Zakładem Ortopedyczno-Rehabilitacyjnym im. Jana Pawła II w zakresie fizjoterapeutycznych zabiegów ambulatoryjnych o wartości 39.475,80 zł, co stanowi wzrost względem wartości umowy NZOZ na rok 2004 o 6%. Biorąc pod uwagę fakt, że wykonanie świadczeń w zakresie fizjoterapeutycznych zbiegów ambulatoryjnych na podstawie kontraktu NZOZ w roku 2004, wg stanu na 30.11.2004 r. wynosiło 96,62%, to zwiększenie kontraktu na rok 2005 powinno w pełni zabezpieczyć ww. świadczenia dla pacjentów z terenu Olsztyna.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, 2005-01-12

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przesłanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 22 grudnia 2004 r. nr BPS/DSK-043-569/04 oświadczeniem Pana Senatora Wojciecha Saługi w sprawie sprawozdawoczości budżetowej - uprzejmie informuję, że jednostkowe sprawozdania budżetowe Rb-27S w zakresie podatków z opłat pobieranych przez jednostki samorządu terytorialnego sporządzane są zgodnie zasadami określonymi w § 3 ust. 1 Instrukcji, stanowiącej załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 marca 2001 r. w sprawie sprawozdawczości budżetowej (Dz.U. Nr 24, poz. 279 z późn. zm.).

Natomiast w zakresie dochodów pobieranych przez urzędy skarbowe na rzecz jednostek samorządu terytorialnego, należy stosować odpowiednio przepis § 6 ust. 4 załącznika nr 1 tegoż rozporządzenia.

W sprawozdaniach sporządzonych za miesiące: styczeń, luty, kwiecień, maj, lipiec, sierpień, październik, listopad i grudzień - w kolumnie "Dochody wykonane" jednostki samorządu terytorialnego wykazują dochody pobrane przez urzędy skarbowe na rzecz jednostek samorządu terytorialnego, w wysokości otrzymanych wpływów na rachunek bieżący.

Za okresy kwartalne wysokość kwot dochodów pobieranych przez urzędy skarbowe (w tym: z tytułu udziału w podatku dochodowym od osób prawnych) wykazanych w sprawozdaniu Rb-27S przez jednostkę samorządu terytorialnego powinna być zgodna z odpowiednimi kwotami wykazanymi w sprawozdaniu Rb-27 urzędu skarbowego.

Zgodnie z § 6 ust. 2 załącznika nr 1 do ww. rozporządzenia urzędy skarbowe, jako organy podatkowe, sporządzają sprawozdania jednostkowe Rb-27 w zakresie wykonania dochodów poszczególnych budżetów jednostek samorządu terytorialnego za miesiące kończące kwartał, tj. za marzec, czerwiec, wrzesień oraz rok i przekazują te sprawozdania do jednostek samorządu terytorialnego w terminie 16 dni po zakończeniu kwartału.

Dane dotyczące dochodów otrzymanych zostały wprowadzone w wyniku uzgodnień projektu ww. rozporządzenia, na wniosek jednostek samorządu terytorialnego w celu umożliwienia wykazywania przez te jednostki dochodów faktycznie otrzymanych - w danym okresie sprawozdawczym - na rachunek bieżący subkonto dochodów środków.

W sprawozdaniu Rb-27 podobna zasada została wprowadzona w odniesieniu do dochodów pobieranych przez urzędy skarbowe na rzecz jednostek samorządu terytorialnego i przekazywanych w odpowiednich terminach na rachunki bankowe jednostek samorządu terytorialnego - "dochody przekazane".

Odnośnie wprowadzenia obowiązku sporządzania sprawozdań Rb-N przez urzędy skarbowe uprzejmie informuję, że sprawozdanie to obejmuje dane dotyczące należności wg tytułów analogicznych jak tytuły dłużne:

1) papiery wartościowe, poza papierami udziałowymi, dopuszczone do publicznego obrotu, dla których istnieje płynny rynek wtórny,

2) pożyczki i kredyty, w tym papiery wartościowe, poza papierami udziałowymi, nieujęte w pkt 1, których zbywalność jest ograniczona,

3) depozyty.

Takie kategorie należności nie dotyczą dochodów pobieranych przez urząd skarbowy jako organ podatkowy na rzecz jednostki samorządu terytorialnego.

Dane dotyczące należności z tytułu podatków i opłat i innych nie podatkowych należności jednostek samorządu terytorialnego wykazywane są w sprawozdaniu Rb-27S w kolumnie "należności".

W związku z powyższym należy stwierdzić, że gmina dysponuje danymi niezbędnymi do sporządzenia zbiorczego sprawozdania RB-N o należnościach gminy.

Odnośnie przypadku dokonania potrącenia na wniosek podatnika, stosownie do art. 64 i 65 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), zobowiązanie podatkowe, wygasa z dniem złożenia wniosku, który został uwzględniony. Przepis art. 64 ust. 2 ww. ustawy traktuje instytucje potrącenia bieżących zobowiązań podatkowych oraz zaległości podatkowych, o których mowa w art. 64 jako szczególną formę wykonania zobowiązania podatkowego pod warunkiem, że potrącenie dokonywane jest przez tego podatnika i z tej wierzytelności.

Natomiast w kolumnie dane dotyczące "dochodów wykonanych" wykazywane są dochody wykonane na podstawie ewidencji analitycznej do rachunku bieżącego.

Przedstawiając powyższe uprzejmie informuję Pana Marszałka iż:

1) Zasady sporządzania sprawozdań budżetowych są dla państwowych i samorządowych jednostek takie same, z uwzględnieniem specyfiki działania tych jednostek działania (rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 13 marca 2001 r. w sprawie sprawozdawczości budżetowej.

2) Nie ma uzasadnienia do nałożenia na urzędy skarbowe obowiązku sporządzania sprawozdań Rb-N w zakresie dochodów pobieranych na rzecz jednostek samorządu terytorialnego. Dane dotyczące należności jednostek samorządu terytorialnego w tym zakresie są w szczególności dział, rozdział, paragraf wykazywane przez urzędy skarbowe w sprawozdaniach RB-27 sporządzanych dla jednostek samorządu terytorialnego.

3) Nie wymaga również zmiany zasada wykazywania danych dotyczących potrąceń w sprawozdaniu o dochodach Rb-27S. W świetle art. 65 § 2 ordynacji podatkowej - przekazanie przez jednostkę budżetową na rachunek organu podatkowego równowartości wygasłego podatku w wyniku potrącenia przez podatnika jego zobowiązań podatkowych, jest uregulowaniem zobowiązania. W tym przypadku zmienia się tylko wierzyciel jednostki budżetowej a nie tytuł zobowiązania. Wierzycielem jednostki budżetowej stał się organ podatkowy, a nie przedsiębiorca.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Elżbieta Suchocka-Roguska

Warszawa, 13 stycznia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Nawiązując do pisma z dnia 22 grudnia 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-572/04, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Zygmunta Cybulskiego w sprawie instalacji systemów monitoringu na ulicach, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Podstawę prawną dla instalacji kamer na ulicach stanowi art. 12 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz.U. Nr 123, poz. 779 z późn. zm.), który przyznaje strażnikom gminnym (miejskim) prawo do obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych. Uprawnienie to strażnicy gminni (miejscy) uzyskali z dniem 25 stycznia 2004 r., na podstawie ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy o strażach gminnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 130, poz. 1190).

Pragnę zauważyć, że kwestia monitorowania jednostki w miejscach publicznych stanowiła przedmiot analizy zarówno Europejskiego Trybunału Praw człowieka, jak i Trybunału Konstytucyjnego.

Europejski Trybunał Praw człowieka w wyroku z dnia 17 lipca 2003 r. (Perry przeciwko Wielkiej Brytanii) stwierdził, że monitorowanie działań jednostki w miejscu publicznym za pomocą kamer nie prowadzi do ingerencji w jej życie prywatne.

Natomiast Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 kwietnia 2004 r. (sygn. akt K 45/02) uznał za zgodne z Konstytucją RP prawo organów odpowiedzialnych za bezpieczeństwo publiczne do obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń i dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom w miejscach publicznych

Z szacunkiem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Tadeusz MATUSIAK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 14 stycznia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem z dnia 7 grudnia 2004 r. Nr BPs/DSK-043-553/04, przy którym przekazane zostało oświadczenie Senatora Janusza Lorenza w sprawie utworzenia sądu apelacyjnego i prokuratury apelacyjnej w Olsztynie złożone podczas 73. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 grudnia 2004 r. - uprzejmie informuję, że stanowisko Ministerstwa Sprawiedliwości prezentowane w przedmiotowej sprawie nie uległo zmianie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż 11 sądów i prokuratur apelacyjnych funkcjonujących obecnie w kraju zaspokaja potrzeby sądownictwa i prokuratury na tym szczeblu. Nie zachodzi zatem potrzeba tworzenia nowych jednostek, szczególnie że sąd i prokuratura apelacyjna z siedzibą w Olsztynie byłyby najmniejszymi tego typu jednostkami w kraju, powołanymi z podziału niewielkich Sądu i Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku.

Istotne znaczenie ma również fakt, iż sądy apelacyjne rozpatrują środki odwoławcze i środki zaskarżenia od orzeczeń sądów okręgowych, co pośrednio kształtuje orzecznictwo sądów najniższego szczebla. Dlatego nieuzasadnione jest tworzenie małych jednostek apelacyjnych o niewielkiej obsadzie orzeczniczej.

Także prognozowany wpływ spraw do sądu apelacyjnego w Olsztynie, stanowiący ok. 36% liczby spraw wpływających do jednostki w Białymstoku, nie uzasadnia celowości powołania wnioskowanego sądu.

Negatywne stanowisko w przedmiocie utworzenia sądu apelacyjnego w Olsztynie zajął Prezes Sądu Apelacyjnego w Białymstoku, podnosząc - oprócz niewielkiego wpływu spraw - problemy związane z zabezpieczeniem potrzeb lokalowych i kadrowych wnioskowanej jednostki.

Prezes zwraca bowiem uwagę, że omawiany w oświadczeniu Pana Senatora budynek położony przy ul. Emilii Plater 1 w Olsztynie zajmowany jest przez Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz Urząd Marszałkowski.

Problemy natury kadrowej związane są z przejściem części sędziów Sądu Okręgowego w Olsztynie do orzekania w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym.

Wg Kierownictwa Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku obecny kształt prokuratur szczebla apelacyjnego zapewnia prawidłowy poziom pracy w okręgu apelacji białostockiej. Sprawowany jest rzetelny, merytoryczny nadzór służbowy oraz instancyjny nad prowadzonymi postępowaniami karnymi, a czynności z zakresu postępowania sądowego oraz działalności pozakarnej utrzymywane są na wysokim poziomie.

Jednostka apelacyjna w Białymstoku osiąga dobre wyniki pracy, jest dobrze przygotowana organizacyjnie i kadrowo do wykonywania powierzonych zadań. Niecelowym działaniem byłoby zatem odciążenie białostockiej Prokuratury Apelacyjnej poprzez wyodrębnienie z jej obszaru jednostki w Olsztynie.

Prezentowane argumenty wskazują na brak uzasadnienia dla potrzeby powołania sądu i prokuratury apelacyjnej w Olsztynie.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Senatora, że Ministerstwo Sprawiedliwości odstąpiło od planowanego przeniesienia sądów i Prokuratur Rejonowych w Ełku i Olecku z obszaru Sądu i Prokuratury Okręgowej w Olsztynie do właściwości miejscowej Sądu i Prokuratury Okręgowej w Suwałkach.

Obecnie przedmiotem analizy, w tym konsultacji prowadzonych z Prezesem Sądu Okręgowego i Prokuratora Okręgowego w Olsztynie, jest celowość i możliwość utworzenia w Ełku ośrodka zamiejscowego lub wydziałów zamiejscowych Sądu Okręgowego w Olsztynie oraz ośrodka zamiejscowego Prokuratury Okręgowej w Olsztynie.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, dnia 14 stycznia 2005 r.

Pan
Prof. Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatorów Stanisława Sławomira Nicieję i Apolonię Klepacz na 74 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 grudnia 2004 r. w sprawie niszczenia zamku w Kopicach (gm. Grodków, pow. brzeski, woj. opolskie) skierowanym do Ministra Kultury, przy piśmie Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 grudnia 2004 r. (Nr. BPS/DSK-043-586/04), uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.

Należy stwierdzić, że przeniesienie własności zamku w Kopicach (wraz z parkiem o pow. 54 ha) na państwo Adama i Violettę K. nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży zawartej z Urzędem Gminy w Grodkowie w dniu 13 lutego 1990 r., w której nabywcy zobowiązali się doprowadzić zabytek, w ciągu czterech lata od dnia jego nabycia, do stanu użytkowego. W akcie notarialnym zawarto również klauzulę upoważniającą organ reprezentujący Skarb Państwa do wystąpienia z żądaniem przeniesienia za odpowiednim odszkodowaniem własności nabytej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, w razie uchylania się nabywców od obowiązków określonych w umowie.

W 2000 r. na skutek systematycznie pogarszającego się stanu zachowania zamku oraz uporczywego uchylania się właścicieli zabytku od wykonania zobowiązań wynikających z umowy, ówczesny Opolski Wojewódzki Konserwator Zabytków wydał decyzję nakazującą przywrócenie zamku do stanu zgodnego z zasadami opieki nad zabytkami, a następnie postanowienie o nałożeniu na jego właścicieli grzywny w celu przymuszenia wykonania tej decyzji. Działania te nie przyniosły jednak pożądanego rezultatu.

W najbliższym czasie obecny Opolski Wojewódzki Konserwator Zabytków podejmie na nowo próbę wyegzekwowania od właścicieli zamku ciążących na nich obowiązków w stosunku do tego zabytku.

W związku ze stanem trwałego zagrożenia zniszczeniem bądź nieodwracalnym uszkodzeniem rzeźb znajdujących się na terenie ww. nieruchomości, Wojewódzki Konserwator Zabytków podjął kroki zmierzające do przekazania ich w depozyt Muzeum Śląska Opolskiego, wydając w tej sprawie decyzję o ustanowieniu czasowego zajęcia tych rzeźb. W 2004 r. przeprowadzono konserwację rzeźby Św. Krzysztofa, na którą Muzeum Śląska Opolskiego uzyskało dotację od Ministra Kultury w wysokości 80 tys. zł.

Oświadczenie złożone przez Panią Senator Apolonię Klepacz i Pana Senatora Stanisława Nicieję dotyczy konkretnie świadomego niszczenia zamku w Kopicach przez jego właścicieli, lecz w mojej ocenie problem ma wymiar znacznie szerszy. Oświadczenie to, będące wyrazem troski Senatorów o polskie dziedzictwo kulturowe, porusza w gruncie rzeczy kwestię efektywności działań organów ochrony zabytków.

Ze swej strony dołożę wszelkich starań, ażeby służby konserwatorskie skuteczniej realizowały przysługujące im uprawnienia w zakresie kontroli i egzekucji obowiązku przestrzegania prawa, wszędzie tam, gdzie jest ono naruszane.

Z wyrazami szacunku

Waldemar Dąbrowski

Warszawa, dnia 17.01. 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Kancelaria Senatu
ul. Wiejska 4/6/8
00-902 Warszawa

Szanowny Panie Marszałku

w odpowiedzi na pismo Pana Senatora Józefa Sztorca z dnia 16 grudnia 2004 r., wyjaśniam, że za najniższe wynagrodzenie, o którym mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114, poz. 1194, ze zm.) należy przyjąć, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776, ze zm.) minimalne wynagrodzenie za pracę obowiązujące w grudniu roku poprzedniego ustalane na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz.U. nr 200, poz. 1679).

W obecnym stanie prawnym: rozliczenia łącznego dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych i finansowania składek na ubezpieczenia społeczne uzyskanych po akcesji na podstawie art. 25 ust. 2, 3 lub 3a lub art. 26a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych dokonuje się zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114, poz. 1194, z późn. zm.).

Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia, pracodawca stosując w/w przepisy z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia KE nr 2204/2002, rozlicza pomoc, którą uzyskał:

• wyłącznie na podstawie art. 25 ust. 2, 3 lub 3a ustawy,

• wyłącznie na podstawie art. 26a ustawy

zarówno na podstawie art. 25 ust. 2, 3 lub 3a , jak i art. 26a ustawy.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Leszek Stanisław Zieliński

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 18 stycznia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego na 75. posiedzeniu Senatu w dniu 22 grudnia 2004 r. oraz skierowane do Ministra Edukacji Narodowej i Sportu pytania dotyczące realizacji przez szkoły wyższe wymogów w zakresie kształcenia nauczycieli, wynikających z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 7 września 2004 r. w sprawie standardów kształcenia nauczycieli (Dz.U. Nr 207, poz. 2110), uprzejmie wyjaśniam, że:

Ustawą z dnia 27 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 137, poz. 1304) zmienione zostało brzmienie przepisów art. 4 i 4a ustawy o szkolnictwie wyższym oraz art. 5 ustawy o wyższych szkołach zawodowych. W ww. ustawach sformułowano wymóg dotyczący przygotowania nauczycieli w trakcie wyższych studiów zawodowych w zakresie dwóch specjalności nauczycielskich: głównej i dodatkowej. Ponadto zawarto upoważnienie dla ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego do wydania - w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw: zdrowia, kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz transportu i gospodarki morskiej - rozporządzenia określającego standardy kształcenia nauczycieli w szkołach wyższych, uwzględniającego sylwetkę absolwenta, przedmioty kształcenia pedagogicznego, przygotowanie w zakresie dwóch specjalności, a także w zakresie technologii informacyjnej, w tym wykorzystania jej w wyuczonych specjalnościach, oraz języka obcego w wymiarze zajęć umożliwiającym uzyskanie zaawansowanej znajomości języka obcego, a także wymiar i sposób organizacji praktyk oraz treści programowe i wymagane umiejętności.

Zgodnie z art. 22 pkt 3 ww. ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. przepisy art. 4 ust. 2b i art. 4a ust. 2 pkt 4 ustawy o szkolnictwie wyższym oraz art. 5 ust. 3a i 3b ustawy o wyższych szkołach zawodowych, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, weszły w życie z dniem 1 października 2004 r., a szczegółowe warunki kształcenia nauczycieli zostały określone przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w rozporządzeniu z dnia 7 września 2004 r. w sprawie standardów kształcenia nauczycieli.

W myśl ww. rozporządzenia kształcenie nauczycieli na studiach wyższych zawodowych powinno być prowadzone na kierunku - stanowiącym specjalność główną i realizowane zgodnie z wymogami wynikającymi ze standardów nauczania dla danego kierunku studiów. Ponadto, plany i programy kształcenia uwzględniać powinny zajęcia z zakresu dodatkowej specjalności w wymiarze i zakresie niezbędnym do przygotowania nauczycieli przedszkola, szkoły podstawowej i gimnazjum. Określono, że minimalny wymiar zajęć specjalności dodatkowej nie może być niższy niż 400 godzin. Opracowując zmiany w zakresie kształcenia nauczycieli na wyższych studiach zawodowych w ustawie o szkolnictwie wyższym i ustawie o wyższych szkołach zawodowych oraz przygotowując rozporządzenie w sprawie standardów kształcenia nauczycieli przyjęto, iż uregulowania te nie spowodują dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa, co wskazano w uzasadnieniach do tych aktów. Z uwagi na powyższe w kolejnych ustawach budżetowych nie przewidywano środków na ten cel.

Powyższa ocena skutków finansowych wprowadzanych regulacji wynikała z warunków kształcenia na poszczególnych kierunkach studiów sformułowanych w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie określenia standardów nauczania dla poszczególnych kierunków studiów i poziomów kształcenia (Dz.U. 116, poz. 1004 z późn. zm.). W myśl przepisów ww. rozporządzenia kształcenie na poziomie studiów wyższych zawodowych obejmuje co najmniej 220 godzin zajęć (na kierunku filologia 2800) z czego obowiązkowo są realizowane zajęcia z zakresu kształcenia kierunkowego, określone w niniejszym rozporządzeniu, w wymiarze od 1140 do 1785 godzin ( na kierunku filologia). Pozostałą liczbą ok. 1000 godzin w ramach ogólnego minimalnego wymiaru zajęć dysponują samodzielnie szkoły wyższe. Prowadząc na danym kierunku specjalizację nauczycielską, część kształcenia ponad minimum wynikające z ww. standardów uczelnia przeznacza na dodatkową specjalność, przedmioty kształcenia nauczycielskiego, praktyki, praktyki pedagogiczne oraz zajęcia z zakresu technologii informacyjnej i języka obcego. Przygotowanie w zakresie dodatkowej specjalności może być zrealizowane w ramach ogólnej liczby godzin przewidzianej na studiach wyższych zawodowych, bez konieczności zwiększania tego wymiaru i tym samym bez dodatkowych skutków finansowych. Zauważyć należy, iż przy organizacji kształcenia w zakresie specjalności pokrewnych duża część realizowanych zajęć jest wspólna dla obu specjalizacji nauczycielskich, co dodatkowo powinno skłaniać szkoły wyższe do racjonalnego zestawiania tych specjalności.

Ww. rozwiązania prawne dotyczące kształcenia nauczycieli w zakresie dwóch przedmiotów (rodzajów zajęć) pozwalają na realizację tego kształcenia w cyklu trzyletnim, w ramach ogólnego minimalnego wymiaru zajęć określonego w rozporządzeniu w sprawie określenia standardów nauczania dla poszczególnych kierunków studiów i poziomów kształcenia.

Odnosząc się do kwestii dotyczących przepisów wykonawczych - mających zdaniem Pana Senatora - działać wstecz wyjaśnić należy, że wymóg kształcenia nauczycieli na studiach wyższych zawodowych w zakresie dwóch przedmiotów (rodzajów zajęć) został sformułowany w przepisach ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw, która została opublikowana dnia 6 sierpnia 2003 r.

Minister Edukacji Narodowej i Sportu w dniu 28 listopada 2003 r. skierował do rektorów szkół wyższych pismo, w którym między innymi zwrócił uwagę na ww. uregulowania i związaną z nimi konieczność zmiany sposobu i zakresu kształcenia nauczycieli w szkołach wyższych od 1 października 2004 r.

Dodać należy również, że projekt rozporządzenia zawierający najistotniejsze rozstrzygnięcia w zakresie dwuprzedmiotowego kształcenia nauczycieli zamieszczony został na stronie internetowej MENiS w marcu 2004 r., przy czym - jak już wskazano wcześniej - obowiązek dwuspecjalizacyjnego kształcenia nauczycieli wynika z przepisów ustawy, która weszła w życie w 2003 r. a rozporządzenie (podpisane i opublikowane przed rozpoczęciem roku akademickiego 2004/2005) stanowi jedynie o szczegółowych warunkach tego kształcenia.

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Radziwiłł

Warszawa, dnia 18 stycznia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Pieniążka złożone podczas 74 posiedzenia Senatu RP w sprawie zmiany ustawy o drogach publicznych w celu ograniczenia liczby podmiotów będących aktualnie zarządcami dróg publicznych na terenach zabudowanych (pismo z dnia 22 grudnia 2004 r. nr BPS/DSK-043-571/04) - przedstawiam następujące wyjaśnienia:

1. Proponowana przez Pana Senatora zmiana ustawy o drogach publicznych oznaczałaby zmianą systemową przyjętą przez Sejm i Senat ustawy o drogach publicznych, a także wielu innych aktów prawnych. Sugerowane zmiany wiązałyby się z koniecznością ponoszenia przez gminy dodatkowych wydatków na utrzymanie znacznie większej liczby dróg publicznych. Tymczasem zatwierdzony budżet państwa nie dysponuje środkami, które mogłyby zostać w jakikolwiek sposób przekazane na ten cel gminom.

2. Natomiast problem różnych stawek opłat za zajęcie pasa drogowego dróg publicznych wynika z obowiązujących przesłanek ustawowych, a ponadto w przypadku dróg krajowych czy wojewódzkich umieszczanie urządzeń "obcych" w pasie drogowym stanowi większe zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego niż w przypadku dróg gminnych.

3. Natomiast na podstawie art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz.U. z 2004 r. Nr 204 poz. 2086 z późn. zm.) zarządzanie drogami publicznymi może być przekazywane między zarządcami w trybie porozumienia, regulującego w szczególności wzajemne rozliczenia finansowe. A zatem jest obecnie możliwość zawarcia porozumienia pomiędzy poszczególnymi jednostkami samorządu terytorialnego i przekazania zarządzania np. drogami powiatowymi - gminie, na terenie której się znajdują. Władze samorządowe korzystają z tej możliwości.

Podzielam opinię Pana Senatora, iż gmina jest tą jednostką samorządu lokalnego, która znajduje się najbliżej mieszkańców i zna ich potrzeby najlepiej. Jednakże uważam, iż z wymienionych przyczyn w chwili obecnej zmiana ustawy o drogach publicznych w celu ustanowienia jednego zarządcy dróg publicznych na terenach zabudowanych nie byłaby celowa.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 18.01. 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Józefa Sztorca na 73 posiedzeniu Senatu w dniu 3 grudnia 2004 r. poniżej przedstawiam wyjaśnienie w kwestiach poruszonych w przedmiotowym oświadczeniu.

W przypadku budowy przez gminy nowych instalacji oświetleniowych brak jest uzasadnienia do bezpłatnego przekazywania tych instalacji przedsiębiorstwom energetycznym. Wskazuje na to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 1997 r., w którym stwierdza się, że "w razie gdy odbiorca energii, w rezultacie praktyki monopolistycznej przedsiębiorstwa energetycznego, sfinansował budowę urządzeń, o których mowa w art. 49 kodeksu cywilnego, może on dochodzić zwrotu poniesionych kosztów na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu".

Mające jeszcze miejsce praktyki monopolistyczne przedsiębiorstw energetycznych, żądających nieodpłatnego przekazania wybudowanych i finansowanych przez gminę instalacji oświetlenia ulicznego, nie uzasadniają ustawowego wywłaszczenia przedsiębiorstw energetycznych z należącego do nich majątku służącego celom oświetleniowym, a który został wybudowany i finansowany z różnych źródeł. Byłoby to niezgodne z konstytucyjnym prawem własności wyrażonym w art. 21 ust. 2 konstytucji, który wskazuje, że wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem.

W związku z powyższym wyrażam stanowisko, że brak jest uzasadnienia dla ustawowego przeniesienia własności oświetlenia ulicznego z przedsiębiorstw energetycznych na gminy.

Ponadto pragnę poinformować Pana Marszałka, że celowość przekazania gminom przez przedsiębiorstwa energetyczne składników majątkowych urządzeń, instalacji i odcinków sieci służących do oświetlenia placów, ulic i dróg położonych na terenie gmin, analizowana była w trakcie prac nad projektem ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. W tym celu Ministerstwo Skarbu Państwa zebrało od przedsiębiorstw energetycznych informacje dotyczące majątku służącego celom oświetleniowym oraz skutków finansowych, jakie poniosłyby te przedsiębiorstwa w wyniku przekazania tego majątku gminom.

Uzyskane informacje wskazywały na możliwość wystąpienia szeregu istotnych problemów technicznych, podatkowych, księgowych i prawnych, w przypadku nakazania przedsiębiorstwom energetycznym na mocy ustawy przekazania tego majątku gminom.

Uzyskane informacje wskazywały na możliwość wystąpienia szeregu istotnych problemów technicznych, podatkowych, księgowych i prawnych, w przypadku nakazania przedsiębiorstwom energetycznym na mocy ustawy przekazania tego majątku gminom.

Przekazując powyższe wyjaśnienia, uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie ich do akceptującej wiadomości.

Z poważaniem

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Dariusz Marzec

Warszawa, 2005-01-18

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Panią Senator Marię Szyszkowską na 74. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 grudnia 2004 r., dotyczące zakupu mieszkań służbowych przez emerytów wojskowych w garnizonie Wędrzyn w województwie lubuskim, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Na wstępie chciałbym poinformować, iż stosownie do postanowień art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 368 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją dokonaną przez ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 1203 z późn. zm.), sprzedaży nie podlegały kwatery lub lokale mieszkalne, które znajdowały się w budynkach położonych na wojskowych terenach zamkniętych; były przeznaczone, na podstawie decyzji dyrektora oddziału rejonowego Agencji na zakwaterowanie całości lub części kadry określonej jednostki wojskowej; funkcyjnie; oraz w okresie trzech lat od daty oddania budynku do eksploatacji.

Decyzja o przeznaczeniu określonych kwater (lokali mieszkalnych) na zakwaterowanie całości lub części kadry określonej jednostki wojskowej podejmowana była przez właściwego dyrektora oddziału rejonowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej na wniosek Szefa Sztabu Generalnego WP. Decyzja ta wynikała ze stanowiska organów wojskowych, uprawnionych do określania potrzeb Sił Zbrojnych w perspektywie ich restrukturyzacji, i związanym z nią procesem likwidacji określonych garnizonów czy też dyslokacji wskazanych jednostek.

Zgodnie natomiast z obecnym brzmieniem art. 55 ust. 2 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, nie mogą być zbywane lokale mieszkalne: znajdujące się w budynkach oddanych do użytku po dniu 31 grudnia 2003 r. z zastrzeżeniem ust. 3; stanowiące kwatery; kwatery funkcyjne oraz kwatery zastępcze.

Odnosząc się do problemu poruszonego w wystąpieniu Pani Senator Marii Szyszkowskiej dotyczącego sytuacji w garnizonie Wędrzyn, informuję co następuje.

Zasób mieszkaniowy będący w dyspozycji WAM, przeznaczony na zakwaterowanie żołnierzy w garnizonie Wędrzyn aktualnie obejmuje 505 lokali mieszkalnych, z czego 499 lokali znajduje się w budynkach o wyłącznej własności Skarbu Państwa oraz 6 lokali w budynkach wspólnot mieszkaniowych. W budynkach wyłączonych ze sprzedaży znajduje się 213 lokali mieszkalnych, w tym 53 są zajmowane przez osoby nie będące żołnierzami zawodowymi.

W latach 1998-2001 w budynkach małych (do 6 lokali), położonych poza osiedlem wojskowym (budynki nr 23, 27, 28, 35, 39) na wniosek zainteresowanych użytkowników Agencja dokonała sprzedaży zajmowanych przez te osoby lokali. W wyniku prowadzonej prywatyzacji w budynku Wędrzyn 32 (2 lokale) i Wędrzyn 28 (4 lokale) sprzedano wszystkie lokale, natomiast w pozostałych, nadal część lokali pozostaje własnością WAM. Budynki poddane prywatyzacji to budynki z lat trzydziestych ubiegłego wieku wymagające znacznych nakładów finansowych na ich utrzymanie, położone w znacznej odległości od zasadniczej grupy budynków osiedla wojskowego.

W związku z prowadzonym przez WAM w IV kwartale 2002 r. uzgodnieniem wykazu budynków (kwater) przeznaczonych na wyłączne zakwaterowanie żołnierzy, Oddział Rejonowy WAM w Zielonej Górze uzyskał opinię dowódcy 15 Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Pancernej obejmującej propozycję wyłączenia z prywatyzacji 19 budynków mieszkalnych znajdujących się w zwartym kompleksie osiedla wojskowego, w bezpośredniej styczności jednostki wojskowej. Wykaz powyższy nie obejmował budynków, w których rozpoczęto już prywatyzacje w ubiegłych latach. W wyniku ostatecznego uzgodnienia dokonanego w I kwartale 2003 r. pomiędzy Prezesem Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, a Ministrem Obrony Narodowej z prywatyzacji wyłączono 8 budynków o numerach 42, 43, 46, 47, 48, 49, 51, 53.

Do dnia dzisiejszego nie rozpoczęto prywatyzacji żadnego z budynków kompleksu osiedla. Agencja podjęła w roku ubiegłym poważne zamierzenie inwestycyjne na kwotę około 8,0 mln zł., obejmujące kompleksową termomodernizację osiedla mieszkaniowego w Wędrzynie, realizowaną dla 19 budynków wraz z modernizacją systemu zasilania osiedla w energię cieplną. Planuje się zakończenie przedsięwzięcia do 30.09.2005 r. Koniecznym warunkiem zrealizowania powyższego przedsięwzięcia jest utrzymanie stanu istniejącego, tj. zachowania 100% zasobu Skarbu Państwa do czasu zakończenia zadania inwestycyjnego - bowiem tylko w takim przypadku Agencja może ponosić nakłady inwestycyjne w całości ze swoich środków. Po zakończeniu przedsięwzięcia będzie możliwe rozpoczęcie procesu prywatyzacji w budynkach przeznaczonych do sprzedaży.

Pragnę jednocześnie nadmienić, że w przypadku włączenia kolejnych budynków do prywatyzacji żołnierze pełniący obecnie służbę wojskową, a zamieszkujący w zasobie wyłączonym z prywatyzacji stracą - zgodnie z art. 87 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP - przysługujące aktualnie uprawnienia do otrzymania odprawy mieszkaniowej z chwilą odejścia do rezerwy. W opisanych budynkach wyłączonych ze sprzedaży z całą pewnością dochodzi do konfliktu interesów emerytów wojskowych zainteresowanych chęcią zakupu zajmowanego lokalu oraz żołnierzy zawodowych pełniących aktualnie służbę. Biorąc pod uwagę strukturę użytkowników w opisanych budynkach, wydaje się, że interes żołnierzy pełniących zawodową służbę wojskową przymawia za utrzymaniem w stanie niezmiennym wykazu budynków przeznaczonych na wyłączne zakwaterowanie żołnierzy w Wędrzynie.

Emeryci, renciści lub inne osoby uprawnione do zamieszkania, zainteresowane wykupem lokali mogą składać - w porozumieniu z żołnierzami służby stałej zamieszkującymi w budynkach przeznaczonych do prywatyzacji - wnioski o zmianę zajmowanych lokali na inne, nie ujęte w wykazie budynków przeznaczonych na wyłączne zakwaterowanie żołnierzy, co pozwoli na uzyskanie tytułu prawnego z możliwością wykupu lokali. W przypadku zmniejszenia potrzeb jednostki wojskowej w zakresie utrzymania zasobu kwater (aktualnie 213), możliwym będzie w ramach kolejnych uzgodnień wyłączenie dalszych budynków do zasobu przeznaczonego do prywatyzacji.

Pozwolę sobie żywić nadzieję, że powyższą odpowiedź uzna Pan Marszałek oraz Pani Senator Maria Szyszkowska za satysfakcjonującą.

Z wyrazami szacunku i poważania

Jerzy SZMAJDZIŃSKI

Warszawa, dnia 19.01.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie senatora Józefa Sztorca złożone na 74. posiedzeniu Senatu w dniu 16 grudnia 2004 r., przekazane przy piśmie nr BPS/DSK-043-585/04 z dnia 22 grudnia 2004 r., dotyczące pomocy w finansowaniu budowy kanału Radwan - Smęgorzów, uprzejmie przedstawiam stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Minister Środowiska, jako dysponent części 22 budżetu państwa, może przeznaczać środki na zadania, które należą do jego obowiązków statutowych w zakresie zadań objętych działem administracji rządowej "gospodarka wodna". Przedmiotowe zadanie nie należy do obowiązków statutowych Ministra Środowiska.

Jak wynika z informacji przekazanych przez Urząd Marszałkowski Województwa Małopolskiego, budowa kanału podzielona jest na pięć zadań, w których dwa wykonano. Koszt realizacji pozostałych trzech zadań wynosi około 7200 tys. zł.

W 2005 r. przewiduje się podpisanie porozumienia między Zarządem Województwa a zainteresowanymi gminami: Szczucin, Dąbrowa Tarnowska i Radgoszcz, dzięki któremu będzie możliwe rozpoczęcie opracowania dokumentacji technicznej. Zakończenie tego zadania przewiduje się na 2005 r. Województwo małopolskie przeznaczyło w budżecie 2005 r. kwotę 200 tys. złotych na partycypację w kosztach wykonania dokumentacji.

Opracowanie dokumentacji oraz zaakceptowanie przez wszystkich zainteresowanych mieszkańców pozyskania terenu pod inwestycję jest warunkiem ubiegania się o dofinansowanie tej inwestycji z Sektorowego Programu Operacyjnego.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tomasz Podgajniak

Warszawa, 19.01.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Przepis art. 57a ustawy o Państwowej Straży Pożarnej jest konsekwencją powyższych unormowań prawnych. Nie wprowadza on zakazu podejmowania przez strażaka PSP dodatkowego zajęcia zarobkowego poza służbą, wprowadza jedynie ograniczenia w tym zakresie, stanowiąc iż strażak może podejmować dodatkowe zajęcie zarobkowe poza służbą za zgodą przełożonego uprawnionego do mianowania lub powołania.

Oczywistym jest, iż z uwagi na status funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej, charakter wykonywanych zadań służbowych oraz dużą dyspozycyjność, jaka wynika z nawiązanego stosunku służbowego, nie byłoby właściwym podejmowanie przez strażaków PSP każdej działalności zarobkowej poza służbą, bez wiedzy przełożonego.

Wymagana zgoda przełożonego służbowego daje możliwość realnego sprawowania kontroli i nadzoru. Przełożeni służbowi strażaków mają obowiązek kontrolowania, czy w przypadku konkretnego zajęcia zarobkowego danego strażaka nie zachodzi sytuacja wykorzystania autorytetu urzędowego lub posiadanych informacji służbowych do celów pozasłużbowych.

Odnośnie ograniczeń dla strażaków niebiorących udziału w postępowaniu administracyjnym należy zauważyć, że fakt, iż funkcjonariusze nie uczestniczą w tym postępowaniu nie świadczy o braku możliwości wykorzystywania przez nich autorytetu urzędu, informacji służbowej lub środków publicznych, albo w sposób sprzeczny z ich przeznaczeniem, o czym mówi art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy o niektórych uprawnieniach pracowników urzędu (...), w związku z czym kwestie te powinny być analizowane przy wyrażaniu zgody na podejmowanie przez strażaka dodatkowego zajęcia zarobkowego poza służbą.

Wspomniane unormowania mają również na względzie konieczność zapobiegania możliwym patologiom oraz nieprawidłowościom godzącym w dobro służby i naruszającym autorytet instytucji państwowej.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Andrzej BRACHMAŃSKI

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20 stycznia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-575/04 z dnia 22 grudnia 2004 r. uprzejmie przedstawiam odpowiedź na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Januarego Bienia podczas 74 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 grudnia 2004 r. w sprawie realizacji postulatów zawartych w porozumieniu z niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa.

W dniu 13 listopada 2003 roku Minister Sprawiedliwości podpisał porozumienie z Przewodniczącym Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa. Do zawarcia porozumienia doszło w następstwie trudnej sytuacji w polskim więziennictwie.

Od początku 1999 roku liczba osadzonych wzrosła z ok. 53 tysięcy do nieomal 83 tysięcy w roku 2003 roku, tj. o ponad 50%. W tym czasie więziennictwo dysponowało 69 tys. miejsc zakwaterowania więźniów. Brakowało miejsc dla ponad 13 tysięcy osadzonych.

Powierzchnia celi mieszkalnej przypadająca na jednego więźnia w polskich jednostkach penitencjarnych znacząco odbiega od standardów międzynarodowych. Pomimo, iż kodeks karny wykonawczy określa ją na 3 m², wynosi ona realnie ok. 2,6 m².

W wyniku trwającego od wielu lat niskiego poziomu finansowania zadań, wzrostu populacji osadzonych oraz blokady wydatków, w 2001 roku więziennictwo popadło w gigantyczne zadłużenie wynoszące ponad 118 mln zł.

Wzrostowi liczby osób pozbawionych wolności i zwiększeniu zadań więziennictwa nie towarzyszył odpowiedni wzrost liczby etatów w Służbie Więziennej. Spowodowało to, że praktycznie ta sama liczba funkcjonariuszy i pracowników więziennictwa zobowiązana była wykonywać znacznie więcej obowiązków. Liczba osadzonych przypadających na jednego funkcjonariusza zwiększyła się z ok. 2,5 do ok. 3,5. W konsekwencji wykonywanie ustawowych zadań Służby Więziennej wymagało angażowania funkcjonariuszy w coraz to większym zakresie. Liczba godzin nadliczbowych funkcjonariuszy, za które nie otrzymali oni stosownego wynagrodzenia lub ekwiwalentu w postaci czasu wolnego od służby ciągle rosła i maksymalnie, na początku 2004 r. osiągnęła wartość niemal 1,9 mln. Obecnie jest to ok. 1,27 mln nadgodzin.

Porozumienie zawarte w listopadzie 2003 roku z Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa jest realizowane. Świadczą o tym podejmowane przez resort sprawiedliwości i Służbę Więzienną następujące działania:

- w budżecie 2004 roku wyasygnowano środki na zwiększenie liczby etatów o 760, w tym 660 etatów funkcjonariuszy. Taki wzrost liczby etatów umożliwił zmniejszenie liczby nadgodzin o około 500 tys. Proces zmniejszania liczby nadgodzin będzie postępował, ponieważ przyjęci funkcjonariusze zostali przeszkoleni i wdrożeni do pełnienia obowiązków służbowych,

- w toku prac w parlamencie nad budżetem 2005 roku wyasygnowano dodatkowe środki na 500 nowych etatów z przeznaczeniem do obsługi oddawanych w 2005 r. nowych miejsc zakwaterowania,

- znacząco zmniejszono poziom zadłużenia więziennictwa. Wyniosło ono na koniec września br. ok. 21 mln zł i nie odnotowano zobowiązań wymagalnych.

Rządowi RP przedłożono obszerny raport stanowiący ocenę sytuacji w więziennictwie oraz wskazujący sposoby rozwiązania najważniejszych problemów, w tym: poprawę uposażenia funkcjonariuszy, zwiększenie liczby etatów oraz zwiększenie pojemności zakładów karnych i aresztów śledczych.

Raport przyjęty przez rząd wpłynął na konstrukcję projektu budżetu więziennictwa na 2005 rok, zwłaszcza w zakresie wydatków inwestycyjnych.

Jednocześnie informuję, że w toku wyjazdowych posiedzeń zarówno członkowie sejmowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka, jak i Komisji Finansów Publicznych szczegółowo zapoznali się z sytuacją więziennictwa. Mają oni pełną świadomość koniecznych zmian i szukają do tego najlepszych rozwiązań.

Minister Sprawiedliwości doskonale zna sytuację więziennictwa, ma świadomość potrzeb, lecz działa w granicach możliwości resortu. Obecna sytuacja w polskich więzieniach nie jest tak dramatyczna, jak przed kilku laty, lecz jest nadal trudna.

Spośród uzgodnień z Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa dotyczących rozwiązania problemu nadgodzin, wzrostu liczby etatów funkcjonariuszy i pracowników cywilnych oraz zrównania wskaźnika uposażeń funkcjonariuszy SW ze wskaźnikiem ustanowionym dla Policji nierozwiązanym pozostaje jedynie postulat dotyczący zrównania wskaźników. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie w sprawie wskaźnika wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej przeciętne uposażenie funkcjonariuszy Służby Więziennej podwyższając go od 1 października 2004 r. do poziomu 1,90 a od 1 stycznia 2005 r. - 1,95. Nastąpiło znaczne zmniejszenie różnicy w stosunku do wskaźników w Policji z 9 do 5 punktów.

Minister Sprawiedliwości uważa, że postulat podniesienia wskaźnika wynagrodzeń w Służbie Więziennej do poziomu obowiązującego w Policji wciąż znajduje pełne uzasadnienie i będzie podejmował działania zmierzające do jego realizacji.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Andrzej Grzelak

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 20.01. 2005 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Krzysztofa Jurgiela podczas 74 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 grudnia 2004 r., w sprawie interwencji dotyczącej rozkładu jazdy PKP w województwie podlaskim uprzejmie informuję, że oferta rozkładu jazdy pociągów regionalnych 2004/2005 opracowywana jest w oparciu o zgłaszane zapotrzebowanie i deklarowane środki finansowe zainteresowanych samorządów województw.

Samorząd Województwa Podlaskiego określił zakres oferty przewozowej i uzgodnił projekt rozkładu jazdy pociągów regionalnych na lata 2004/2005 dla obszaru województwa. Samorząd Województwa poprzez decyzje budżetowe zadecydował o wielkości środków finansowych jakie zaplanował przeznaczyć na dofinansowanie pociągów regionalnych. Określając wielkość środków na dofinansowanie przewozów o charakterze obowiązku służby publicznej Samorząd zdecydował o liczbie i relacjach uruchamianych pociągów. Rozkład jazdy pociągów regionalnych na terenie województwa podlaskiego był konsultowany przez upełnomocnionych przedstawicieli Samorządu Województwa Podlaskiego.

W ostatnim okresie jednak, Samorząd Województwa Podlaskiego zweryfikował stanowisko swoje, co do obowiązującej od dnia 12 grudnia 2004 r. oferty przewozowej i obniżył poziom dofinansowania kolejowych przewozów regionalnych do kwoty 9 mln zł.

Spółka PKP Przewozy Regionalne, na wniosek Samorządu Województwa Podlaskiego, dokonała korekty rozkładu jazdy pociągów 2004/2005 i od dnia 23 grudnia 2004 r. pociąg nr R-77220 relacji Białystok - Warszawa Wileńska odjeżdża ze stacji Białystok o godz. 6³⁰ i przyjeżdża do stacji Łapy o godzinie 6⁵⁷.

Ponadto, w wyniku prowadzonych z samorządem województwa negocjacji, spółka PKP Przewozy Regionalne od dnia 7 lutego 2005 r. tj. w ramach rocznej korekty rozkładu jazdy wprowadzi wnioskowane przez organizatora przewozów zmiany. Dotyczy to również zmiany godziny odjazdu pociągu nr 77326 relacji Białystok - Małkinia ze stacji Łapy na godzinę 15⁰⁵.

Odnosząc się do kwestii braku połączeń w późnych godzinach wieczornych i nocnych Białegostoku ze Stolicą i dużymi aglomeracjami miejskimi uprzejmie wyjaśniam, że przewozy wykonywane w połączeniach międzywojewódzkich pociągami krajowymi zaliczane są do pasażerskich przewozów kwalifikowanych realizowanych przez przewoźnika kolejowego na własne ryzyko, na zasadach komercyjnych. Dlatego też oferta realizowanych przewozów międzywojewódzkich dostosowana została do zróżnicowanego potoku podróżnych oraz istniejącego popytu. Przewoźnik kolejowy, nie otrzymując do tych przewozów dofinansowania, nie może rozszerzać przedmiotowej oferty bez istnienia realnych źródeł jej finansowania.

Uruchomienie zatem, większej liczby pociągów niż jest to obecnie ustalone możliwe będzie pod warunkiem zagwarantowania przez organizatorów przewozów kwoty dofinansowania kolejowych regionalnych przewozów pasażerskich większej od dotychczas zaplanowanej w budżetach samorządów.

Pomimo ograniczeń oferty przewozowej w obowiązującym rozkładzie jazdy pociągów Białystok ma bezpośrednie połączenia z większością dużych aglomeracji miejskich, m.in. Gdynią, Bielsko Białą, Szczecinem, Wrocławiem, czy Krakowem (sezonowo). Utrzymane są również skomunikowania w Warszawie pociągów w kierunku Białegostoku, z pociągami w kierunku Krakowa, Poznania, Wrocławia, Szczecina i Zielonej Góry.

Jednocześnie wyjaśniam, że ewentualne wykorzystanie przejazdu lokomotywy "luzem" z Warszawy do Białegostoku tj. przyłączenie na przykład dwuwagonowego składu pasażerskiego, to nowa oferta przewozowa, czy będzie ekonomicznie uzasadniona? W kontekście powyższych wyjaśnień, na pewno nie. Ponadto informuję, że gospodarka taborem trakcyjnym pozostaje w gestii spółki PKP Cargo S.A.

W uzupełnieniu uprzejmie wyjaśniam, że organizowanie i dotowanie regionalnych przewozów pasażerskich wykonywanych w ramach obowiązku służby publicznej, stosownie do przepisu art. 40 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, należy do zadań własnych samorządu województwa, który finansuje je z dochodów własnych. Zadanie to realizowane jest na podstawie umowy zawartej pomiędzy organem jednostki samorządu terytorialnego, a przewoźnikiem kolejowym.

Z poważaniem

Krzysztof Opawski

Warszawa, dnia 20.01. 2005 r.

Pan
Ryszard Jarzembowski
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Witolda Gładkowskiego na 75 posiedzeniu Senatu w dniu 22 grudnia 2004 r. i przekazane przez Pana Marszałka pismem z dnia 4 stycznia 2005 r., znak BPS/DSK-043-13/05 dotyczącego sytuacji finansowej Szpitala Wojewódzkiego w Koszalinie, uprzejmie wyjaśniam.

Z informacji uzyskanych od Pana Marka Makowskiego, Dyrektora Zachodniopomorskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, wynika iż pozostające w dyspozycji Oddziału środki finansowe pozwalały na zwiększenie wartości kontraktu dla Szpitala Wojewódzkiego w Koszalinie na realizację świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie lecznictwa szpitalnego o 9,4% w stosunku do roku 2004. Dodatkowo, na realizację programów terapeutycznych zaproponowano kontrakt wartości 555.000,00 zł, co stanowi wzrost o 6,9% w porównaniu z rokiem 2004. Jednakże Świadczeniodawca nie zaakceptował przedstawionych przez Oddział Funduszu propozycji. Skutkuje to podpisaniem aneksu na miesiące styczeń i luty a następnie przeprowadzeniem uzupełniającego postępowania konkursowego.

Jednocześnie informuję, iż w związku z określonymi środkami finansowymi jakimi dysponuje Zachodniopomorski Oddział Wojewódzkiego NFZ, wynikającymi z planu finansowania na 2005 r., w chwili obecnej nie jest możliwe zwiększenie kwoty kontraktu na rok 2005. Planowane jest natomiast, w związku ze zwiększonym spływem składki na ubezpieczenie zdrowotne przyznanie dodatkowych 887 000,00 zł dla Szpitala w Koszalinie za świadczenia zrealizowane w 2004 roku.

Odnosząc się do kwestii narastającego zadłużenia szpitala, w oparciu o informacje uzyskane z Zachodniopomorskiego Oddziału Wojewódzkiego Funduszu, trudno jednoznacznie stwierdzić, iż wynika ono wyłącznie ze "zbyt niskich" kontraktów. Pragnę w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt, iż zgodnie z art. 117 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135), zwanej dalej ustawą, środki finansowe przeznaczone są wyłącznie na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Przestawiając powyższe, pragnę także nadmienić, że art. 132 ust. 5 ustawy stanowi, iż wysokość łącznych zobowiązań Funduszu wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć wysokości wydatków przewidzianych na ten cel w planie finansowym funduszu. Konsekwencją powyższych ograniczeń ustawowych jest finansowanie poszczególnych rodzajów świadczeń zdrowotnych, w tym także leczenia szpitalnego do wysokości kwot określonych w planie finansowym Funduszu.

Z poważaniem

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Jerzy Miller

Warszawa, 21.01.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez pana senatora Andrzeja Chronowskiego na 74 posiedzeniu Senatu w dniu 16 grudnia 2004 r. zawierające pytania, co do postępowania arbitrażowego w sprawie PZU S.A. uprzejmie informuję, co następuje.

1. W toku postępowania przed Trybunałem Arbitrażowym w sprawie z powództwa Eureko B. V. przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej zmieniono kancelarię prowadzącą obsługę prawną Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa.

Na początkowym etapie postępowania od marca do końca 2003 r. Skarb Państwa Minister Skarbu Państwa reprezentowany był przez kancelarię Linklaters T. Komosa i wspólnicy Spółka Komandytowa.

Z końcem 2003 r. współpraca z tą kancelarią została zakończona, ponieważ strony nie doszły do porozumienia w sprawie warunków przedłużenia umowy. Konieczność przedłużenia umowy wynikała z okoliczności niezależnych i niemożliwych do przewidzenia przez strony w momencie jej zawierania. W dacie zawierania umowy strony nie były bowiem w stanie określić i przewidzieć szczegółów dalszego toku postępowania i całości kosztów obsługi prawnej.

Po przeprowadzeniu rozeznania wśród działających na rynku renomowanych kancelarii prawniczych, mających odpowiednio kwalifikowaną kadrę, współpracowników i środki dla zapewnienia obsługi tego rodzaju postępowań Minister Skarbu Państwa zawarł umowę z Salans D. Oleszczuk Kancelaria Prawnicza Spółka Komandytowa, z uwagi na to, iż kancelaria ta zaproponowała najkorzystniejsze warunki obsługi prawnej postępowania. kancelaria ta zapewnia obsługę prawną Skarbu Państwa przed Trybunałem Arbitrażowym od stycznia 2004 r. do chwili obecnej.

2. Wszystkie dokumenty i informacje dotyczące umowy, która jest przedmiotem postępowania arbitrażowego, którymi dysponował Minister Skarbu Państwa i które były przydatne w prowadzeniu procesu zostały udostępnione pełnomocnikom.

Z poważaniem

Warszawa, 21 stycznia 2005 roku

Pan
Ryszard Jarzembowski
Wicemarszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Zbyszka Piwońskiego podczas 73 posiedzenia Senatu RP, 3 grudnia 2004 roku, proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Senator Zbyszko Piwoński poruszył sprawę finansowania działalności spółek regionalnej radiofonii publicznej m.in. z opłat abonamentowych.

Zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy z 29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531), radiofonię publiczną tworzą:

1. Spółka "Polskie Radio S.A. - Spółka Akcyjna", zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów radiowych i programów dla odbiorców za granicą;

2. spółki radiofonii regionalnej zawiązane w celu tworzenia i rozpowszechniania regionalnych programów radiowych.

Na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji wpływy, o których mowa w art. 48 ust. 1 i w art. 49 ust. 2 i 4 (tj. opłaty abonamentowe, kary za używanie niezarejestrowanych odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych), z wyłączeniem potrąceń przewidzianych w art. 49 ust. 5 i art. 51 ust. 5 (tj. umowne wynagrodzenie za usługi Poczty Polskiej oraz połowa wpływów z kar), są przeznaczane wyłącznie na realizację przez nadawców publicznej radiofonii i telewizji zadań, o których mowa w art. 21 ust. 1, w wysokości nieprzekraczającej wydatków ponoszonych w związku z realizacją tych zadań.

Zgodnie z art. 50 ust. 2 Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji ustala corocznie, po analizie założeń programowo-finansowych, o których mowa w art. 31 b pkt 4, oraz sprawozdań, o których mowa w art. 31 b pkt 3, za poprzedni rok kalendarzowy i analizie określonych w nich kosztów, nie później niż do dnia 30 czerwca sposób podziału wpływów między jednostki publicznej radiofonii i telewizji w następnym roku kalendarzowym, w tym minimalny udział terenowych oddziałów spółek.

W oparciu o delegację ustawową, wynikającą z przepisu art. 50 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji podjęła 30 czerwca 2004 roku uchwałę nr 329/2004 w sprawie sposobu podziału wpływów z opłat abonamentowych za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych w 2005 roku między jednostki publicznej radiofonii i telewizji.

Zgodnie z w/w uchwałą spółkom regionalnej radiofonii została przydzielona prognozowana kwota 169.800 zł. Przydzielona kwota przeznaczona jest na realizację misji publicznej, wynikającej z art. 21 ustawy o radiofonii i telewizji.

Zgodnie z art. 21 ustawy o radiofonii i telewizji, publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując na zasadach określonych w ustawie całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom, zróżnicowane programy i inne usługi w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji, sportu, cechujące się pluralizmem, bezstronnością, wyważaniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu.

W gestii poszczególnych spółek regionalnej radiofonii leży decyzja, na jakie programy przeznaczą przekazane im wpływy z opłat abonamentowych i w jaki sposób będą realizowały nałożone na nie obowiązki wynikające z realizacji misji publicznej.

Jak wspomniałam powyżej zgodnie z art. 50 ust. 2 ustawy o radiofonii i telewizji Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji ustala corocznie sposób podziału wpływów między jednostki publicznej radiofonii i telewizji w roku kalendarzowym. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji KRRiT na podstawie ustawy może jedynie wydawać uchwały i rozporządzenia. W związku z faktem, iż z ustawy nie wynika delegacja do wydawania decyzji przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, coroczny podział wpływów odbywa się na drodze uchwały.

23 września 2003 roku Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji po przeprowadzeniu wcześniejszych uzgodnień ze Stowarzyszeniem Radia Publicznego w Polsce, przyjęła uchwałę Nr 398/2003, określającą zasady podziału wpływów abonamentowych na spółki regionalnej radiofonii publicznej w latach 2004-2006.

Wpływy abonamentowe będą dzielone na poszczególne spółki regionalnej radiofonii przy uwzględnieniu odpowiedniej kwoty na działalność programową tj. realizację misji regionalnej oraz przedsięwzięć programowych o charakterze ogólnym.

Zadaniem bowiem regionalnej radiofonii publicznej jest realizacja tzw. misji regionalnej. Do jej realizacji Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przykłada wielką wagę. Misja ta rozumiana jest jako zaspokajanie potrzeb mieszkańców regionu, dla którego nadawany jest program.

Te potrzeby i oczekiwania dotyczą informowania, objaśniania, poradnictwa oraz wymiany poglądów i opinii na tematy dotyczące życia danego regionu - społecznego, gospodarczego, politycznego, szeroko pojętej kultury, nauki, sportu i rekreacji. Do zadań misyjnych należy także informowanie o wydarzeniach i sprawach ogólnokrajowych i zagranicznych oraz dyskutowanie o nich i wyrażanie opinii - zwłaszcza w aspekcie ich znaczenia dla regionu.

Obok tych zadań, odnoszących się do tzw. misji regionalnej, rozgłośnie mają obowiązek realizacji w programie także o charakterze ogólnym.

Do tych zadań należy umożliwianie obywatelom i ich organizacjom uczestnictwa w życiu publicznym poprzez prezentowanie zróżnicowanych poglądów i stanowisk oraz wykorzystywanie prawa do kontroli i krytyki społecznej. Ponadto służenie rozwojowi kultury, nauki, oświaty i rodziny, respektowanie chrześcijańskiego systemu wartości, uwzględnianie potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych. Pośród tych powinności jest również umożliwianie naczelnym organom państwa wyjaśniania polityki państwa, stwarzanie partiom politycznym i ogólnokrajowym związkom zawodowym i pracodawców szansy przedstawiania stanowisk, a także zapewnienie im możliwości rozpowszechniania audycji wyborczych w wyborach do Sejmu, Senatu i samorządowych.

Poza zadaniami misyjnymi, które zarówno KRRiT jak i Stowarzyszenie Radia Publicznego w Polsce traktuje priorytetowo, wpływy abonamentowe dzielone będą przy uwzględnieniu odpowiedniej kwoty na usługi transmisyjne (koszty emisji oraz dosyłu sygnału powiększone o 22% podatek VAT i opłatę za częstotliwość) oraz inwestycje odtworzeniowe (w celu stałego i systematycznego odtwarzania zużywającego się majątku produkcjyno-technicznego).

Szczegółowe zasady podziału wpływów abonamentowych na spółki regionalnej radiofonii publicznej w latach 2004-2006 zawarte są w załączniku nr 2 do uchwały Nr 398/2003 z 23 września 2003 roku oraz w uchwale Nr 66/2004 z 17 lutego 2004 roku. W załączeniu uprzejmie przekazuję ww. uchwały.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w uzgodnieniu i za aprobatą Stowarzyszenia podjęła decyzję o odchodzeniu od wyodrębniania środków z wpływów abonamentowych na finansowanie programów miejskich i lokalnych.

W 2004 roku wszystkie rozgłośnie prowadzące takie programy tj. Radio Koszalin S.A., Radio Olsztyn S.A, Radio Wrocław S.A. oraz Radio Zachód S.A. otrzymały dodatkowe środki z wpływów abonamentowych. Natomiast w 2005 roku dodatkowe środki z wpływów abonamentowych przewidziane zostały jedynie dla Radia Wrocław S.A. (załącznik nr 2 do uchwały 298/2003 pkt 3).

Na 2004 rok przewidziano zwiększone środki na działalność programową dla wszystkich ww. spółek, w wysokości ok. 50% kosztów tworzenia i rozpowszechniania programów miejskich i lokalnego. Koszty tworzenia i rozpowszechniania programu miejskiego we Wrocławiu są dużo wyższe niż koszty pozostałych programów miejskich i lokalnego, w celu złagodzenia skutków odchodzenia od wyodrębniania wpływów abonamentowych na finansowanie Radia Miejskiego Wrocław, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji podjęła decyzję o rozłożeniu tego procesu w czasie, przewidując zwiększenie środków na działalność programową z tego tytułu, również w 2005 roku. W 2006 roku żadna z wymienionych spółek radiofonii regionalnej nie będzie już dofinansowywana z tych wpływów, na pokrywanie kosztów działalności radia miejskiego czy lokalnego. W związku z powyższym koszty związane z funkcjonowaniem ww. programów, spółki będą musiały pokrywać w ramach ogólnych środków przekazywanych przez KRRiT na finansowanie działalności programowej.

W gestii zarządu spółek będzie więc leżała decyzja, dotycząca liczby godzin nadawanego programu miejskiego, lokalnego oraz regionalnego.

Jak powyżej wspomniałam, w 2004 roku Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przydzieliła dodatkowe środki na finansowanie rozgłośni regionalnych. Radio Koszalin S.A. otrzymało 133 tys. zł, Radio Olsztyn S.A. - 67 tys. zł, Radio Wrocław S.A. 1.100 zł.

Przy pierwszym podziale wpływów pozaabonamentowych (uchwała Nr 327/2004 z 29 czerwca 2004 roku) Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przydzieliła Radiu Zachód S.A. dodatkowe środki w kwocie 280 tys. zł., z przeznaczeniem na sfinansowanie kosztów tworzenia programu miejskiego w Gorzowie Wielkopolskim.

W październiku 2004 roku miało miejsce spotkanie prezesa Zarządu Spółki Radio Zachód S.A. i przedstawiciela Rady Nadzorczej Radia Zachód S.A. z Krajową Radą Radiofonii i Telewizji, w czasie którego omówiona została kwestia finansowania programów miejskich i lokalnych.

10 grudnia 2004 roku Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji dokonała kolejnego podziału wpływów pozaabonamentowych (Uchwała 629/2004), przyznając m.in. dodatkowe środki dla:

• Radia Koszalin -109 tys. zł, z przeznaczeniem na finansowanie kosztów tworzenia i rozpowszechniania w drugim półroczu 2004 roku programu miejskiego w Słupsku

• Radia Olsztyn - 100 tys. zł, z przeznaczeniem na sfinansowanie kosztów tworzenia i rozpowszechniania w drugim półroczu 2004 roku programu dla mniejszości ukraińskiej

• Radia Wrocław - 200 tys. zł, z przeznaczeniem na częściowe sfinansowanie kosztów tworzenia i rozpowszechniania w drugim półroczu 2004 roku programu miejskiego.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji postanowiła podtrzymać stanowisko przyjęte w porozumieniu i za aprobatą Stowarzyszenia Radia Publicznego w Polsce w sprawie niewyodrębniania w 2006 roku środków na finansowanie programów spółek regionalnej radiofonii publicznej z uwzględnieniem środków w okresie przejściowym dla spółek w Koszalinie, Olsztynie, Wrocławiu i Zielonej Górze, o czym wspominałam powyżej.

Z poważaniem

Danuta Waniek

Warszawa, 2005-01-25

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanymi przy piśmie z dnia 22.12.2004 r. znak: BPS/DSK-043-578/04 oświadczeniami złożonymi przez senatora Józefa Sztorca podczas 74 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 grudnia 2004 r. dotyczącymi objęcia ubezpieczeniem obowiązkowym szkód spowodowanych przez trzęsienie ziemi oraz ustawowego uregulowania dopłat do obowiązkowych ubezpieczeń w rolnictwie, a w szczególności dopłat do ubezpieczeń upraw i zwierząt - uprzejmie Pana Marszałka informuję, że z uwagi na nasilające się w ostatnich latach niekorzystne dla prowadzenia produkcji rolniczej zjawiska atmosferyczne, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowano projekt ustawy o dopłatach do ubezpieczeń majątkowych w rolnictwie. Celem projektu ustawy jest stworzenie podstaw prawnych umożliwiających stosowanie dopłat ze środków budżetu państwa do składek ubezpieczeń rolników, z tytułu umów ubezpieczenia zawartych z zakładami ubezpieczeń od ryzyka wstąpienia nieprzewidzianych zdarzeń losowych powodujących straty w produkcji roślinnej i zwierzęcej. Projekt w/w ustawy w najbliższym okresie zostanie przedłożony do rozpatrzenia przez Radę Ministrów, a po jego przyjęciu przekazany do Sejmu RP.

Odnośnie objęcia ubezpieczeniem obowiązkowym szkód spowodowanych przez trzęsienie ziemi zwróciłem się do Ministerstwa Finansów o rozważenie podjęcia działań w kierunku zmiany ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w tym zakresie.

Z poważaniem

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 25 stycznia 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

w związku z oświadczeniem p. Jana Szafrańca, Senatora Rzeczypospolitej Polskiej dotyczącego ograniczeń w dostępie do świetlic szkolnych uprzejmie informuję, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 11 stycznia 2005 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz.U. Nr 10, poz. 75), w ramowych statutach szkoły podstawowej oraz gimnazjum wskazano wyraźnie, iż szkoła organizuje świetlicę dla uczniów, którzy muszą dłużej przebywać w szkole ze względu na czas pracy ich rodziców (prawnych opiekunów), organizację dojazdu do szkoły lub inne okoliczności wymagające zapewnienia uczniowi opieki w szkole.

Taka zmiana powoduje, że prawo do korzystania ze świetlicy szkolnej będą mieli ci uczniowie, którzy zapewnienia takiej opieki wymagają, niezależnie od zatrudnienia lub nie ich rodziców.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż p. Pawłowi Sz. została 24 grudnia 2004 r. udzielona odpowiedź na składane pisma.

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Radziwiłł

Warszawa, dn. 26 stycznia 2005 r.

Szanowny Pan
Ryszard Jarzembowski
Wicemarszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 4 stycznia 2005 r. (znak: BPS/DSK-043-08/05) przesyłam stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące oświadczenia Senatora Sławomira Izdebskiego, złożonego podczas 75. posiedzenia Senatu RP w dniu 22 grudnia 2004 r.

Według danych wstępnych na koniec 2004 r. dług Skarbu Państwa wyniósł ok. 403,1 mld zł, w tym dług krajowy 291,9 mld zł i dług zagraniczny 111,2 mld zł.

Dane o państwowym długu publicznym na koniec 2004 r., z uwagi na obowiązujący okres sprawozdawczy, będą dostępne pod koniec kwietnia 2005 r.

a) emitowane w kraju

Potrzeby pożyczkowe budżetu państwa (w tym deficyt) finansowane są przede wszystkim emisją skarbowych papierów wartościowych. Głównym źródłem pozyskiwania środków w 2004 r. była emisja 52-tygodniowych bonów skarbowych (49 przetargów), obligacji zerokuponowych (12 przetargów) oraz 5-letnich (7 przetargów) i 10-letnich (4 przetargi) obligacji o oprocentowaniu stałym. W związku z tym, że instrumenty te nie są sprzedawane według wartości nominalnej należy przyjąć, iż odpowiednikiem ich rzeczywistego oprocentowania jest rentowność. Dane dotyczące średniej rentowności tych instrumentów na przetargach zostały przedstawione w tabeli 1.

Ponadto w 2004 r. zostały wyemitowane następujące rodzaje skarbowych papierów wartościowych:

• instrumenty hurtowe: bony skarbowe 13- i 26-tygodniowe, 3-i 7- letnie obligacje o oprocentowaniu zmiennym (oparte o stopy 3 i 6 miesięcznego WIBOR-u), 12-letnie obligacje indeksowane inflacją (których nominał jest indeksowany wskaźnikiem inflacji), 20-letnie obligacje o oprocentowaniu stałym;

• instrumenty detaliczne: obligacje oszczędnościowe: 2-,4- i 10-letnie oraz obligacje 3-letnie o oprocentowaniu zmiennym i 5-letnie o oprocentowaniu stałym.

W 2004 r. dług z tytułu emisji krajowych papierów wartościowych służących finansowaniu potrzeb pożyczkowych budżetu państwa wzrósł o 40,0 mld zł (nominał): wyemitowano papiery wartościowe o wartości 142,5 mld zł, a wykupiono za 102,5 mld zł.

b) emitowane za granicą

W 2004 r. na rynki zagraniczne wyemitowane zostały obligacje skarbowe nominowane w EUR, CHF oraz JPY (w sumie na kwotę o równowartości 3,0 mld EUR). Rentowność tych instrumentów jest zbliżona do ich kuponów. Szczegółowe dane na temat wszystkich emisji obligacji na rynki zagraniczne w 2004 r. (emisje na rynki zagraniczne mają charakter nieregulowany) zawiera poniższa tabela.

• Bank Światowy - 344,1 mln EUR (oprocentowanie zmienne: 6-cio miesięczna stopa Libor + marża 0,5%; w 2004 r. średnia stopa Libor dla EUR wynosiła 2,15%),

• Europejski Bank Inwestycyjny - 775 mln EUR (oprocentowanie stałe; w 2004 r. średnio 4,13%).

Z poważaniem

PODSEKRETARZ STANU

Wiesław Szczuka