Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

W dniach 2 i 3 lutego 2005 r. odbyło się 76. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie - Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Andrzeja Jaeschkego i Mariana Lewickiego; listę mówców prowadził senator A. Jaeschke.

Przed przystąpieniem do obrad Izba minutą ciszy uczciła pamięć zmarłego 31 stycznia br. senatora Jan Mulaka, marszałka seniora Senatu trzeciej kadencji, przewodniczącego Komisji Kultury, Środków Przekazu, Wychowania Fizycznego i Sportu, członka Komisji Obrony Narodowej oraz Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, twórcy sukcesów polskiej lekkoatletyki.

Minutą ciszy Senat uczcił pamięć zmarłego 20 stycznia 2005 r. Jana Nowaka-Jeziorańskiego, żołnierza Armii Krajowej, legendarnego kuriera z Warszawy, twórcy Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa.

W związku z przypadającą 17 stycznia br. sześćdziesiątą rocznicą wyzwolenia Warszawy spod okupacji hitlerowskiej Senat skierował szczególne słowa uznania do żołnierzy wyzwolicieli Warszawy oraz do dzisiejszych kombatantów i inwalidów wojennych 1. Armii Wojska Polskiego, Armii Krajowej, Armii Ludowej i Batalionów Chłopskich. Składając hołd poległym żołnierzom, członkom ruchu oporu i mieszkańcom stolicy, Senat minutą ciszy uczcił ich pamięć.

Przewodniczący obradom marszałek L. Pastusiak przypomniał, że w wyborach uzupełniających do Senatu RP przeprowadzonych 16 stycznia br. w województwie wielkopolskim w okręgu nr 36 została wybrana Elżbieta Streker-Dembińska.

Przed przystąpieniem do obrad senator E. Streker-Dembińska złożyła ślubowanie senatorskie.

Zatwierdzony przez Izbę porządek obrad obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym oraz niektórych innych ustaw*,

- informacja Rządu o realizacji programu na rzecz przyspieszenia i ujednolicenia działań mających na celu wykorzystanie prac naukowo-badawczych i zintensyfikowanie wdrożeń w gospodarce,

- informacja Rządu na temat oceny postanowień Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy z punktu widzenia interesów Polski,

- drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach prawnych związanych z usuwaniem skutków powodzi z lipca i sierpnia 2001 r. oraz o zmianie niektórych ustaw,

- drugie czytanie projektu uchwały w sześćdziesiątą rocznicę oswobodzenia KL Auschwitz,

- drugie czytanie projektu uchwały w 85. rocznicę uroczystości zaślubin Polski z morzem,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i ustawę o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- zmiany w składzie komisji senackich.

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 6 stycznia br. i 7 stycznia przekazana do Senatu. Następnego dnia, zgodnie z Regulaminem Senatu, marszałek skierował ją do Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, a także do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Obie komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności przedstawiła senator Aleksandra Koszada. Senator zaznaczyła, że ustawa jest projektem poselskim. Celem ustawy jest regulacja kwestii związanych z wykonywaniem mandatu przez posła i senatora w sytuacji pozbawienia wolności. Zgodnie z nowelizacją w czasie pozbawienia wolności poseł lub senator nie wykonuje praw i obowiązków wynikających z ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, natomiast obowiązki parlamentarzysty, wynikające z funkcjonowania i znoszenia funkcjonowania jego biura, przechodzą na marszałka izby.

Senator poinformowała, że podczas prac komisji, także w rezultacie zapoznania się z ekspertyzami i opinią biura legislacyjnego, wątpliwości wzbudził wskazany w ustawie zakres praw i obowiązków, których parlamentarzysta nie wykonuje w czasie pozbawienia wolności. Jest też sytuacja, w której sprawowanie mandatu parlamentarnego przez posła lub senatora stało się utrudnione ze względu na tymczasowe aresztowanie. Ustawa o wykonywaniu mandatu posła i senatora nie zawiera żadnych wyraźnych unormowań rozstrzygających tego typu wypadki. Wykonywanie znacznej części uprawnień lub obowiązków parlamentarnych łączy się z koniecznością osobistego udziału w poszczególnych czynnościach. Inne jednak uprawnienia i obowiązki mogą być wykonywane na przykład w formie pisemnej.

Jak stwierdziła senator A. Koszada, zaproponowany przepis ustawy nowelizującej, nowy art. 5a, budził wątpliwości co do jego zgodności z konstytucją. Również określenie "w czasie pozbawienia wolności" jest z karnoprawnego punktu widzenia nieprecyzyjne.

W związku z tym komisja postanowiła zaproponować stosowną poprawkę. W imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator A. Koszada wniosła o przyjęcie ustawy z zaproponowaną poprawką.

Poprawkę do ustawy zaproponowała także Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich. Jej sprawozdanie przedstawił senator Gerard Czaja.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły jedną poprawkę.

Wszystkie zgłoszone poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 67 głosami, przy 4 przeciw i 12 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 7 stycznia 2005 r. i 10 stycznia przekazana do Senatu. Tego samego dnia marszałek skierował ją, zgodnie z  regulaminem, do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Genowefa Ferenc. Senator zaznaczyła, że ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym reguluje zasady wykonywania działalności przez agentów i brokerów ubezpieczeniowych oraz zasady prowadzenia rejestru pośredników ubezpieczeniowych. Mimo że ustawa ta weszła w życie 1 stycznia 2004 r., zaszła konieczność jej nowelizacji, wynikająca z wprowadzenia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego. Zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy do 15 stycznia br. kraje członkowskie powinny dostosować swoje ustawodawstwo. Dlatego w projekcie rządowym ustawy znalazł się właśnie taki termin wejścia jej w życie.

Ponadto proponuje się w tych zmianach, co wynika z doświadczeń zebranych w okresie stosowania ustawy, doprecyzowanie niektórych przepisów ustawy w związku z pojawiającymi się wątpliwościami interpretacyjnymi przy ich stosowaniu. Do najważniejszych zmian wprowadzanych nowelizacją senator sprawozdawczyni zaliczyła wyłączenie spod zakresu działania ustawy pośrednictwa ubezpieczeniowego, jeżeli prowadzenie takiej działalności jest uwzględniane do podstawy działalności gospodarczej i spełnione są inne warunki - między innymi umowa ubezpieczenia zawierana jest jako uzupełnienie dostarczanych przez przedsiębiorcę towarów lub usług czy roczna składka nie przekracza 500 euro, a czas trwania umowy nie jest dłuższy niż pięć lat - oraz wprowadzenie wymogu odbywania raz na trzy lata szkolenia zawodowego przez osoby wykonujące czynności agencyjne lub brokerskie.

Nowelizacja dotyczy też rozszerzenia ochrony klienta poprzez wprowadzenie zasady uznawania za wpłacone zakładowi ubezpieczeń sum pieniężnych przekazywanych pośrednikowi oraz nieuznawanie za przekazane uprawnionemu z umowy ubezpieczenia kwot, które zakład ubezpieczeń przekazał pośrednikowi, do czasu ich faktycznego otrzymania przez uprawnionego.

Wprowadza się zakaz prowadzenia pośrednictwa ubezpieczeniowego przez przedsiębiorców pozbawionych prawa prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze.

Wprowadza się objęcie agentów ubezpieczeniowych będących osobami fizycznymi, wspólników w wypadku agentów ubezpieczeniowych spółki niemającej osobowości prawnej i co najmniej połowę członków zarządu agenta będącego osobą prawną obowiązkiem spełniania warunków do tej pory wymaganych od osób bezpośrednio wykonujących czynności agencyjne, to znaczy wymogu posiadania pełnej zdolności do czynności prawnych.

Kolejna sprawa to skorygowanie zasad podejmowania działalności w Polsce przez pośredników ubezpieczeniowych z innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz podejmowania w tych państwach działalności przez polskich pośredników ubezpieczeniowych.

Senator G. Ferenc poinformowała, że komisja po wysłuchaniu stanowiska rządu w sprawie rozpatrywanej ustawy, zapoznaniu się z uwagami Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu i wysłuchaniu uwag zgłoszonych do proponowanych zmian przez przedstawiciela Polskiej Izby Brokerów Ubezpieczeniowych i Reasekuracyjnych postanowiła zaproponować Izbie wprowadzenie do ustawy dwudziestu poprawek. Wszystkie poprawki znalazły poparcie ze strony rządu.

W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator sprawozdawczyni wniosła o przyjęcie ustawy wraz z poprawkami zaproponowanymi przez komisję.

Przedstawione przez komisję poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 81 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Informację rządu na temat realizacji programu na rzecz przyspieszenia i ujednolicenia działań mających na celu wykorzystanie prac naukowo-badawczych i zintensyfikowanie wdrożeń w gospodarce przedstawił sekretarz stanu w Ministerstwie Nauki i Informatyzacji Marek Bartosik.

Obradom nad tym punktem porządku obrad przysłuchiwali się zaproszeni goście: wiceminister Krzysztof Krystowski z Ministerstwa Gospodarki i Pracy, wiceprzewodniczący Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego Bolesław Ginter, przewodniczący Rady Głównej Jednostek Badawczo-Rozwojowych Zbigniew Śmieszek oraz sekretarz tej rady Marek Daszkiewicz, prezes Naczelnej Organizacji Technicznej Wojciech Ratyński i prezes Polskiej Akademii Nauk Andrzej Legocki.

Po przedstawieniu informacji rządu sekretarz stanu M. Bartosik odpowiadał na pytania senatorów.

Zgodnie z decyzją Konwentu Seniorów nie przeprowadzano debaty nad tą informacją.

Informację rządu na temat oceny postanowień Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy z punktu widzenia interesów Polski przedstawił Jan Truszczyński, sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Po przedstawieniu informacji sekretarz stanu J. Truszczyński odpowiadał na pytania senatorów, a następnie odbyła się dyskusja nad informacją rządu.

Projekt tej ustawy został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 29 lipca ub.r., zgodnie z art. 79 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1, 2, 3 i 4 Regulaminu Senatu, na wspólnych posiedzeniach komisji w dniach 13 października i 16 grudnia 2004 r.

Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Apolonia Klepacz. Jak stwierdziła, to krótkie sprawozdanie zawiera rekomendację połączonych komisji, wnoszącą o odrzucenie przedstawionego przez wnioskodawców projektu ustawy.

Senator sprawozdawczyni, uzasadniając wniosek komisji, przypomniała, że po powodzi, jaka miała miejsce w lipcu i sierpniu 2001 r., w wyniku poważnych strat materialnych, które ponieśli obywatele, w tym rolnicy, 11 sierpnia 2001 r. uchwalono ustawę o szczególnych rozwiązaniach prawnych związanych z usuwaniem skutków powodzi. W ślad za tym posiadacze gospodarstw rolnych, których grunty zostały zalane przez powódź, nabyli prawo do otrzymania pomocy w naturze za pośrednictwem gminy. Pomoc ta polegała na możliwości nieodpłatnego otrzymania z Agencji Rynku Rolnego pszenicy za zalane grunty orne, sady i stawy rybne.

Rozpatrywana inicjatywa ustawodawcza grupy senatorów dotyczyła tej właśnie ustawy z 11 sierpnia 2001 r. i miała na celu dokonanie zmian w jej art. 9, polegających na wydłużeniu terminów składania i przekazywania wniosków osób poszkodowanych przez powódź.

Senator podkreśliła, że na uwagę zasługuje fakt, iż ta ustawa była już nowelizowana 25 stycznia 2002 r. i w wyniku tej nowelizacji wydłużono terminy zawarte w pierwotnej ustawie o ponad pół roku. Mimo to w przedłożonej inicjatywie legislacyjnej proponuje się kolejne zmiany terminów, tj. w art. 9 w ust. 4 wydłużenie terminu składania wniosków przez osoby poszkodowane (termin upłynął 28 lutego 2002 r.) do 31 grudnia 2003 r.; w art. 9 ust. 6 wydłużenie terminu przekazania wniosków wojewodzie (termin upłynął 15 marca 2002 r.) do 31 grudnia 2004 r.; w art. 9 w ust. 7 wydłużenie terminu złożenia przez wojewodę u prezesa Agencji Rynku Rolnego zbilansowanych potrzeb gmin w zakresie pomocy zbożowej poszkodowanym przez powódź (termin upłynął 31 marca 2002 r.) do 31 grudnia 2004 r.

Senator A. Klepacz zaznaczyła, że w uzasadnieniu inicjatywy podnosi się argument, iż przedmiotowa ustawa została zastosowana w praktyce na zasadach niezgodnych z duchem i literą prawa czy tej ustawy. Zwraca się uwagę na fakty, że poszkodowani rolnicy z terenów trzech gmin województwa małopolskiego - Radgoszczy, Dąbrowy Tarnowskiej i Olesna złożyli wnioski o pomoc zbożową w ustawowych terminach, tj. do 15 października 2001 r. oraz do 15 marca 2002 r., jednakże wnioski te nie zostały uznane przez Komisję Wojewody Małopolskiego. Podkreśla się jednocześnie, że komisja wojewody dokonywała weryfikacji strat na wymienionych terenach jednokrotnie, 23 sierpnia 2001 r., czyli tuż po wejściu w życie ustawy. Pomimo że pierwotny ustawowy termin składania wniosków przez poszkodowanych przewidziany do 15 września został wydłużony nowelizacją tej ustawy do 28 lutego 2002 r., komisja nie podjęła w późniejszym terminie weryfikacji strat w terenie dla wniosków złożonych przez rolników po 23 sierpnia 2001 r. Utrzymano w mocy jako ostateczny ten obszar strat, który zweryfikowany został przez komisję w trakcie pierwszej i jedynej wizji lokalnej w terenie. Podnosi się także, że na tej podstawie wniosków złożonych przez rolników nie zakwalifikowano do pomocy zbożowej, podając jako przyczynę niedotrzymanie terminu złożenia wniosków, co według wnioskodawców nie jest prawdą.

Senator sprawozdawczyni poinformowała, że komisje, dążąc do wyjaśnienia stanu faktycznego, rozważyły problem pod kątem uzyskania odpowiedzi na następujące wątpliwości: dlaczego nie przyznano pomocy zbożowej poszkodowanym rolnikom z terenów trzech gmin województwa małopolskiego i czy wyczerpano procedury odwoławcze w tej sprawie; czy były niedopatrzenia ze strony wnioskodawców i urzędu wojewody małopolskiego; co zmieni proponowana inicjatywa ustawodawcza i czy w wyniku wprowadzonej postulowanej zmiany ustawy mającej na celu zmianę terminu składania i rozpatrywania wniosków powstaną inne zagrożenia, na przykład pojawią się nowe roszczenia, oraz jakie jest pole możliwych rozwiązań w kwestii zadośćuczynienia szkód popowodziowych poniesionych przez rolników.

W tym celu komisja powołała zespół i zwróciła się do biura legislacyjnego o przygotowanie opinii w tej sprawie. Zespół składał się z senatorów wytypowanych przez trzy komisje, które rozpatrywały projekt ustawy.

Senator nadmieniła, że w 2003 r. przedstawiono już raz propozycję legislacyjną w tym zakresie. Wtedy Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej wspólnie z Komisją Ustawodawstwa i Praworządności podjęły decyzję o skierowaniu prośby do prezesa Rady Ministrów o rozwiązanie tego problemu i znalezienie możliwości zadośćuczynienia poszkodowanym przez powódź. Pismo do prezesa Rady Ministrów wysłano 6 listopada 2003 r. Jednocześnie odstąpiono od dalszego rozpatrywania tej inicjatywy, wyrażając wątpliwość co do zasadności kolejnego wydłużania terminu składania wniosków o przyznanie pomocy zbożowej na drodze nowelizacji ustawy. Złożony wówczas projekt został wycofany przez wnioskodawców. W międzyczasie nadeszła odpowiedź z kancelarii premiera na wystąpienie przewodniczących komisji. Odpowiedź ta (pismo z 29 stycznia 2004 r.) zawierała informację o niemożności przekazania zapomogi zbożowej rolnikom, o których mowa w  ustawie.

Po tych wyjaśnieniach w lipcu 2004 r. grupa senatorów ponownie wniosła o rozpatrzenie inicjatywy legislacyjnej mającej na celu wydłużenie terminów składania rozpatrywanych wniosków o pomoc zbożową, składając rozpatrywany projekt ustawy.

Senator A. Klepacz poinformowała, że w wyniku dyskusji członkowie komisji uznali, iż stan faktyczny dotyczący sprawy nie zmienił się w stosunku do stanu ustalonego w 2003 r. przez komisję. Poszkodowani uzyskali w międzyczasie odpowiedź rzecznika praw obywatelskich na swoje wystąpienie i zainspirowani tą odpowiedzią zdecydowali się na podjęcie kolejnych działań w Senacie.

Zdaniem komisji, odpowiedź rzecznika, mówiąca o działaniach wojewody ograniczających poszkodowanym ich prawa do uzyskania pomocy pszenicznej jako bezprawnych w świetle Konstytucji RP, nie może stanowić uzasadnienia rozwiązania problemu udzielania pomocy drogą kolejnej nowelizacji ustawy. Tym bardziej że w projekcie nowelizacji nie zostały przewidziane żadne mechanizmy ograniczające zakres podmiotowy do rolników zamieszkujących na terenie trzech gmin, o których mowa w uzasadnieniu. Niesie to takie hipotetyczne zagrożenie, że w konsekwencji wnioski o pomoc zbożową mogliby zgłaszać rolnicy z terenów dotkniętych powodzią w lipcu i sierpniu 2001 r. w całym kraju, a takie wnioski byłyby obecnie praktycznie niemożliwe do weryfikacji, gdyż upłynęło już bardzo dużo czasu od tego katastrofalnego zdarzenia.

Podjęto również próbę ustalenia, czy odpowiedzialni przedstawiciele, zarówno administracji rządowej w terenie, jak i samorządów gmin, wyczerpali wszystkie przysługujące im możliwości prawne. W wyniku podjętych działań komisje stwierdziły, że ustalenie tego jest bardzo trudne, bo w tej sprawie występuje szereg rozbieżności. Świadczą o tym między innymi rozbieżne informacje udzielane przez przedstawicieli samorządów poszkodowanych gmin oraz ustalenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Ze względu na niemożność ustalenia przyczyn zaniedbań w procesie rozwiązywania tych problemów komisje uznały, że w procesie weryfikacji wniosków poszkodowanych rolników nie wykorzystano wszystkich możliwych procedur odwoławczych i zaskarżających podjęte decyzje.

Ustalenia zespołu wyłonionego z przedstawicieli trzech komisji i przygotowana przez zespół opinia opracowywane były niezależnie i bez konsultacji z Biurem Legislacyjnym. Opinia ta okazała się zbieżna z opinią biura legislacyjnego, z którą członkowie zapoznali się na posiedzeniu 16 grudnia. Wyniki tych ustaleń i dyskusja przeprowadzona na posiedzeniu komisji doprowadziły do zgodnej konkluzji o bezcelowości tej inicjatywy ustawodawczej, gdyż proponowane w projekcie nowelizacji przedłużenie terminu na dokonanie weryfikacji przez wojewodę nie przyniesie spodziewanego przez wnioskodawców skutku. Weryfikacja została dokonana, a samo przedłużenie terminu nie stworzy podstawy do jej ponownego przeprowadzenia.

Dlatego przyjęto wniosek o odrzucenie projektu ustawy. Taki wniosek, w imieniu połączonych komisji, senator sprawozdawczyni rekomendowała Izbie.

Ponieważ na posiedzeniu plenarnym nie zgłoszono żadnych wniosków o charakterze legislacyjnym, Senat przystąpił do trzeciego czytania projektu ustawy, obejmującego jedynie głosowanie nad wnioskiem komisji o odrzucenie projektu ustawy.

W wyniku tego głosowania Senat 62 głosami, przy 15 przeciw i 6 wstrzymujących się, zdecydował o odrzuceniu rozpatrywanego projektu ustawy.

Projekt ten został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 26 stycznia br., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 oraz 84 ust. 4 Regulaminu Senatu na posiedzeniu komisji 1 lutego. Komisja po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Aleksandra Koszada. Senator przypomniała, że 27 stycznia br., w sześćdziesiątą rocznicę wyzwolenia obozu koncentracyjnego Auschwitz, na terenie największego cmentarza bez grobów tysiące osób z całego świata, ponad czterdzieści delegacji zagranicznych, oddało hołd ofiarom masowego ludobójstwa. Dźwięk wjeżdżającego na rampę kolejową pociągu przywołał grozę tamtych straszliwych lat.

Jak przypomniała senator, szczegółowo zaplanowana i systematycznie realizowana masowa zagłada pozbawiła życia około półtora miliona więźniów, najwięcej narodowości żydowskiej. Wśród pomordowanych byli przedstawiciele prawie wszystkich narodów Europy, a także obywatele Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Cztery komory gazowe, cztery krematoria, około dwudziestu tysięcy zabijanych i palonych na dobę. Uśmiercanie zastrzykami fenolu, zbrodnicze eksperymenty medyczne lekarza SS Josefa Mengele, głód, bicie i wycieńczenie pozbawiły życia ogromną liczbę istnień ludzkich - mężczyzn, kobiet i dzieci.

W ciągu tylko czterech miesięcy 1944 r. przewieziono do Auschwitz ponad pół miliona osób, głównie Żydów węgierskich, w większości przeznaczonych do natychmiastowej zagłady. Od 12 sierpnia do października przywożono do obozu ludność z Warszawy, ujętą podczas powstania. Z obozu przejściowego w Pruszkowie przywieziono kilkanaście tysięcy osób.

Pod koniec 1944 r. rozpoczęto ewakuację obozu. Było to przygotowanie do ostatecznej likwidacji. Na początku 1945 r. w obozie znajdowało się jeszcze około sześćdziesięciu siedmiu tysięcy ludzi. 17 stycznia 1945 r. rozpoczęła się ostateczna ewakuacja obozu koncentracyjnego Auschwitz. Więźniów wygnano na tak zwaną drogę śmierci - do Wodzisławia Śląskiego i Gliwic, skąd odkrytymi wagonami wywożono ich w głąb Rzeszy. Zarówno trasy piesze, jak i kolejowe usłane były zwłokami zmarłych i zabitych więźniów. Łączna liczba ofiar ewakuacji to około piętnastu tysięcy osób.

Gdy 27 stycznia 1945 r. jednostki I Frontu Ukraińskiego wyzwoliły obóz, zostało zaledwie siedem tysięcy sześćset żywych cieni, w większości kobiet i dzieci. Hitlerowcom nie udało się zatrzeć śladów zbrodni, nie udał się plan wymordowania wszystkich więźniów i zrównania z ziemią całego obozu.

Senator A. Koszada podkreśliła, że dziś, po sześćdziesięciu latach, wyrosły nowe pokolenia, dla których II  wojna światowa to tylko wzmianka w podręcznikach. Słowo "Auschwitz" nic nie mówi jednej piątej młodych Niemców. Wielu politykom i mediom zachodnim trzeba tłumaczyć, że nie był to polski obóz, że było to zbrodnicze dzieło niemieckich nazistów i że to określeni ludzie ludziom zgotowali taki los.

Senator sprawozdawczyni poinformowała, że komisja ustawodawstwa opiniowała projekt uchwały 1 lutego br. W trakcie dyskusji komisja zapoznała się z tekstem pierwotnym, z autopoprawką oraz propozycjami zgłoszonymi przez senatora Gerarda Czaję. Po dyskusji komisja przyjęła tekst jednolity i jednomyślnie postanowiła wnieść o podjęcie uchwały.

Ponieważ podczas dyskusji nie zostały zgłoszone wnioski przeciwne do przedstawionego przez komisję w sprawozdaniu, Senat przystąpił do trzeciego czytania projektu uchwały, obejmującego jedynie głosowanie nad przedstawionym tekstem uchwały.

W wyniku tego głosowania Izba jednomyślnie, 81 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez senatora Jerzego Suchańskiego. Marszałek 28 stycznia br., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 84 ust. 4 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji 1 lutego. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Czesława Christowa. Senator poinformowała, że komisje po rozpatrzeniu w pierwszym czytaniu projektu uchwały wprowadziły do niego poprawki i postanowiły wnieść o przyjęcie przez Senat jednolitego tekstu projektu uchwały.

Senator Cz. Christowa przedstawiła tekst proponowanej uchwały i w imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności wniosła o jej przyjęcie.

Ponieważ podczas dyskusji nie zostały zgłoszone wnioski przeciwne do przedstawionego przez komisję w sprawozdaniu, Senat przystąpił do trzeciego czytania projektu uchwały, obejmującego jedynie głosowanie. W jego wyniku Izba jednomyślnie, 81 głosami, powzięła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 96. posiedzeniu, 21 stycznia br., i 24 stycznia  przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 24 stycznia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja, po rozpatrzeniu ustawy, przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Krystyna Sienkiewicz. Senator zaznaczyła, że celem rozpatrywanej nowelizacji dwóch ustaw jest przesunięcie na 31 grudnia 2006 r. terminu zmniejszenia dofinansowania ze środków funduszu rehabilitacji kosztów prowadzenia warsztatów terapii zajęciowej oraz kosztów tworzenia i działania zakładów aktywności zawodowej. To zmniejszenie dofinansowania dotyczy powiatów, ponieważ to powiat byłby adresatem tych środków, ewentualnie budżet powiatu byłby o nie uszczuplony.

Artykuł 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o samorządzie powiatowym stanowi, iż powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie między innymi wspierania osób niepełnosprawnych. Wspieranie to zostało zatem wpisane w zadania powiatu, ale w ślad za tym nie poszły pieniądze.

Senator podkreśliła, że w Polsce są dwieście dziewięćdziesiąt cztery powiaty, z czego w osiemdziesięciu nie powstały warsztaty terapii zajęciowej. Nie ma tam tej formy przygotowywania osób niepełnosprawnych do życia codziennego właśnie poprzez terapię zajęciową. Warsztaty terapii zajęciowej przygotowują do uczestnictwa w życiu osoby z różnego rodzaju dysfunkcjami, osoby niepełnosprawne, poprzez rozwój zaradności osobistej, podnoszenie sprawności psychofizycznej, socjalizację i nauczanie umiejętności zawodowych umożliwiających w wielu wypadkach podjęcie prostej pracy czy przejście do zakładu aktywności zawodowej.

W Polsce działa pięćset siedemnaście warsztatów terapii zajęciowej, które gromadzą około szesnastu tysięcy osób niepełnosprawnych. Potrzeby są jednak znacznie większe.

Senator K. Sienkiewicz wskazała, że wiele powiatów po prostu nie stać na to dofinansowanie. Mimo że okres wakacji prawnych na wprowadzenie tej formuły zmniejszonego dofinansowania był blisko dwuletni, powiaty nie były w stanie się do niej przygotować. W efekcie przez Polskę przelała się jesienią wielka fala protestów uczestników warsztatów terapii zajęciowej, organizatorów tych warsztatów i organizacji pozarządowych.

Senator zaznaczyła też, że z jednego powodu rozpatrywana zmiana wydaje się jednak bardzo niekorzystna, dokonywana jest bowiem w trakcie roku budżetowego. Ustawa wejdzie w życie w trakcie roku budżetowego, i to z mocą od 1 stycznia br. Jest to praktyka niewłaściwa, co podkreśliło w swojej opinii Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu. Gdyby jednak Izba przyjęła stanowisko Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, to zgodnie z rozpatrywaną nowelizacją Państwowy Fundusz Rehabilitacji będzie finansował warsztaty terapii zajęciowej w tej samej wysokości jeszcze w br. i w 2006 r., a od 2007 r. będzie się zmniejszał udział tych środków do 70% i na tym poziomie będzie obowiązywał w latach następnych. W odniesieniu do zakładów aktywności zawodowej nowelizacja wprowadza na lata 2005 i 2006 dofinansowanie ze środków funduszu w całości, by potem obniżać je stopniowo do 2007 r. i później pozostawić je już na takim samym poziomie.

W imieniu komisji senator K. Sienkiewicz wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i jednomyślnie, 84 głosami, zdecydował o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich senator Andrzej Spychalski poinformował, że komisja na swym posiedzeniu rozpatrzyła wniosek senator Elżbiety Streker-Dembińskiej, przekazany przez marszałka, o zaakceptowanie jej pracy w Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz w Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja przyjęła ten wniosek jednogłośnie i postanowiła wnieść o podjęcie stosownej uchwały.

Senat w głosowaniu przychylił się do wniosku komisji i jednomyślnie, 69 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment