Warszawa, dnia 22 grudnia 2004 r.

odpowiadając na zapytanie złożone przez Pana Józefa Sztorca Senatora RP na 70 posiedzeniu Senatu w dniu 14 października 2004 r., przesłane przy piśmie nr BPS/DKS-043-443-04 dotyczące ustawionego przed mostem na rzece Dunajec znaku drogowego zakazującego wjazdu na most pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej przekraczającej 20 ton, po otrzymaniu od właściwego rzeczowo w sprawie opinii Wojewody Małopolskiego, uprzejmie informuję:

Przedmiotowy obiekt usytuowany nad rzeką Dunajec w miejscowości Zakliczyn w ciągu drogi wojewódzkiej nr 975 Dąbrowa Tarnowska - Zakliczyn - Dąbrowa został wybudowany w latach 1978-1980. Konstrukcja obiektu była projektowana na obciążenia klasy I, T-80 (30 ton). Całkowita długość obiektu wraz ze skrzydłami wynosi 330,87 m. W okresie 23 letniej eksploatacji obiektu przeprowadzono następujące remonty:

1991 r. - wymiana izolacji, zabezpieczenie powierzchni gzymsów,

1994 r. - 2000 r. - remonty zamontowanych dylatacji stalowych, zabiegi utrzymaniowe,

2001 r. - wymiana dylatacji, remont filara nurtowego,

Wykonana w październiku 2003 roku ekspertyza stwierdza, że stan mostu po 23 latach eksploatacji jest zły. Stwierdzenie powyższe oparte zostało na oględzinach obiektu, badaniach materiałowych, oraz obliczeniach kontrolnych. Przeprowadzono również analizę wytrzymałościową, która wykazała, że w obecnym stanie można uznać, że ze względu na ustrój nośny, obiekt spełnia wymagania nośności klasy "C" wg PN-85/S-10030. Nośność płyty pomostowej jest jednak aktualnie niewystarczająca w związku z tym ograniczono nośność obiektu do 200 kN, a w/w most należy poddać w najbliższym czasie remontowi. Wzmocnienie obiektu do klasy "B" wymaga znaczących ingerencji w konstrukcję (również konstrukcję stalową) i możliwe jest tylko w przypadku przebudowy płyty mostu). Ze względu na ograniczone środki finansowe jakimi dysponuje Zarząd Dróg Wojewódzkich w Krakowie - zarządca obiektu, nie jest on w stanie podjąć prac remontowych zmierzających do jego rehabilitacji.

Ryszard Krystek

Warszawa, dnia 22 grudnia 2004 r.

Wysokość kosztów związanych z eksploatacją oświetlenia ulicznego nie leży w zakresie moich kompetencji. Przepisy obowiązującego prawa precyzują, jaki zakres działalności przedsiębiorstwa energetycznego posiadającego koncesje na przesyłanie, dystrybucję i obrót energią elektryczną, podlega regulacji przez prezesa URE. Niemożliwym jest więc, abym akceptował w taryfach zakładów energetycznych inne koszty bądź rozliczenia w zakresie dostawy energii niż określone przepisami prawa, ponieważ stanowiłoby to jego naruszenie.

W przypadku zakładów energetycznych, które utworzyły grupy taryfowe służące jedynie do rozliczeń energii elektrycznej dostarczanej na potrzeby oświetlenia ulic, placów i dróg, w tekstach taryf zawarte są postanowienia odnośnie nieuwzględniania w cenach i stawkach opłat kosztów związanych z eksploatacją sieci i urządzeń służących oświetleniu oraz konieczność zawarcia w tym zakresie odrębnej umowy. Natomiast w przypadku zakładów, które nie utworzyły takich grup, oświetlenie ulic, placów i dróg rozliczane jest najczęściej w grupach taryfowych skierowanych do szerszego kręgu odbiorców, zasilanych z sieci niskiego napięcia i zamawiających moc poniżej 40 kW, w tym więc ceny i stawki opłat nie mogą zawierać kosztów eksploatacji, ponieważ wtedy inni odbiorcy finansowaliby koszty, do których ponoszenia zobowiązane są gminy.

Kwestia własności punktów świetlnych oraz sieci nie tylko na terenie gminy ale również na terenie działania poszczególnych zakładów energetycznych jest bardzo zróżnicowana, ponieważ sieć oświetleniowa może być wyodrębniona lub rozproszona tj. może służyć zasilaniu wyłącznie punktów świetlnych lub dodatkowo służyć zasilaniu innych odbiorców w energię. Ponadto zróżnicowana może być charakterystyka samych punktów świetlnych, gdyż źródła światła mogą być montowane na samodzielnych konstrukcjach wsporczych lub mogą być podczepione do słupów energetycznych pozostających na majątku zakładu energetycznego. Co więcej w przypadku sieci wyodrębnionych, właścicielem sieci, może być przedsiębiorstwo energetyczne lub gmina.

Należy wskazać, iż w dyskusji, w której właścicielem majątku oświetleniowego jest gmina, to ona decyduje komu zlecić eksploatację infrastruktury oświetleniowej (niekoniecznie musi to być zakład energetyczny). Natomiast w sytuacji, gdy właścicielem tego majątku jest zakład energetyczny, trudno oczekiwać, albo to gmina decydowała o podmiocie dokonującym eksploatacji sieci i urządzeń, które nie są jej własnością.

Leszek Juchniewicz

Warszawa, dnia 22 grudnia 2004 r.

W nawiązaniu do oświadczenia, złożonego w dniu 18 listopada 2004 r., przez Panią senator Aleksandrę Koszadę w sprawie zmian obowiązujących przepisów prawnych mających na celu stworzenie jednostkom samorządu terytorialnego większych możliwości korzystania ze środków pomocowych w ramach zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR), uprzejmie informuję, iż katalog zabezpieczeń zawarty we wzorze umowy o dofinansowanie projektu w ramach ZPORR jest bardzo szeroki i uwzględnia wszystkie dopuszczalne polskim prawem zabezpieczenia na gruncie umowy cywilno-prawnej, w tym również notarialne oświadczenie o dobrowolnym poddaniu się egzekucji.

Zgodnie z zapisami art. 11 ust. 6 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju (Dz.U. Nr 116, poz. 1206) przyznawanie dofinansowania z funduszy strukturalnych w ramach programów operacyjnych odbywa się na podstawie umów cywilno-prawnych. Na podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 14 października 2004 r. w sprawie wzorów umów o dofinansowanie projektów realizowanych w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004-2006 (Dz.U. nr 225, poz. 2285), beneficjenci realizujący projekt w ramach ZPORR, w tym jednostki samorządu terytorialnego, są zobligowani do ustanowienia zabezpieczenia prawidłowej realizacji projektu poprzez wniesienie odpowiedniego rodzaju zabezpieczenia, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa cywilnego. Każdy beneficjent musi wybrać dwa rodzaje zabezpieczeń z katalogu dziesięciu możliwych zabezpieczeń, wyspecyfikowanych we wzorcu umowy o dofinansowanie projektu. Beneficjent może dokonać wyboru najbardziej dla niego dogodnych rodzajów zabezpieczeń.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie trwają prace nad nowelizacją rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 14 października 2004 r. w sprawie wzorów umów o dofinansowanie projektów realizowanych w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004-2006 (Dz.U. nr 225, poz. 2285), które wyjaśnią zgłoszone wątpliwości dotyczące zapisów ww. rozporządzenia, szczególnie w zakresie ustanawiania zabezpieczeń przez jednostki samorządu terytorialnego oraz liczby stosowanych zabezpieczeń przez poszczególnych beneficjentów.

Jerzy Hausner

Warszawa, 22 grudnia 2004 r.

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Tadeusza Bartosa w wyżej wymienionej sprawie, uprzejmie informuję, iż Zakład Mechaniczny "Metaltech" Sp. z o.o. wnioskował o udzielenie dotacji w ramach Krajowego Funduszu Dotacji Inwestycyjnych Phare 2002/000-580.06.02.03 w terminie do 12 lipca br. Wniosek tej firmy został odrzucony przez Polską Agencje Rozwoju Przedsiębiorczości ze względu na niespełnienie wymogów formalnych. W dokumentacji przedstawionej przez Wnioskodawcę brakowało niezbędnych do oceny informacji. Jednocześnie z przedstawionego budżetu wynikało, że wartość środków trwałych w ramach jednego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych przekraczała 30 000 EUR, co jest niezgodne z zasadami programu.

Informacja o odrzuceniu formalnym aplikacji o dotację została wysłana Wnioskodawcy przez PARP listem poleconym z dnia 3 listopada br. Ocenę wniosków złożonych na pierwszy termin składnia wniosków (12 lipca br.) zakończono dopiero w październiku br. ze względu na bardzo duże zainteresowanie przedsiębiorców tym komponentem programu, czego wynikiem było zgłoszenie ponad 2100 wniosków o dotację.

W dniu 12 listopada br. Pani Krystyna Gurbiel, Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pełnomocnik ds. Realizacji Programu Phare SSG zatwierdziła: listę projektów odrzuconych przez Komisję Oceniającą projekty, które ubiegały się o wsparcie finansowe (w tym projekt Metaltechu" Sp. z o.o., figurujący pod numerem 1600008) oraz raport PARP rekomendujący przyznanie dotacji dla wniosków, które uzyskały najwyższą ocenę członków KO. Od tego momentu Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości mogła zawierać umowy z beneficjentami przedmiotowego programu.

Jerzy Hausner

Warszawa, 2004.12.22

Szanowny Pan
Ryszard Jarzembowski
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W przypadku jednostek samorządu terytorialnego punktem wyjścia do wprowadzenia sprawozdania finansowego typu "skonsolidowany bilans jednostki samorządu terytorialnego" nie jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), lecz ustawy kształtujące ustrój jednostek samorządu terytorialnego oraz ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 z późn. zm.).

Ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 578 z późn. zm.), z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. Nr 91, poz. 576 z późn. zm.) definiują mienie komunalne, mienie powiatu i mienie województwa, a także obligują rady jednostek samorządu terytorialnego do rozpatrywania sprawozdań z wykonania nie tylko budżetu, ale i sprawozdań finansowych, natomiast art. 120 ustawy o finansach publicznych nakłada na zarząd jednostki samorządu terytorialnego obowiązek opracowania informacji o stanie mienia i przedłożenie jej wraz z projektem uchwały budżetowej organowi stanowiącemu jednostki samorządu terytorialnego oraz regionalnej izbie obrachunkowej.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, iż finanse publiczne spełniają wymóg przejrzystości m.in. poprzez zastosowanie jednolitych zasad rachunkowości, Minister Finansów na mocy art. 14 ustawy o finansach publicznych został zobligowany do ustalenia w drodze rozporządzenia jednolitych zasad rachunkowości dla jednostek sektora finansów publicznych również w zakresie sporządzania sprawozdań finansowych z zastrzeżeniem, iż muszą one uwzględniać zasady określone w przepisach ustawy o rachunkowości i standardach międzynarodowych.

Zatem, określenie w rozporządzeniu z dnia 18 grudnia 2001 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz niektórych jednostek sektora finansów publicznych (Dz.U. Nr 153, poz. 1752) jednolitego formatu sprawozdania finansowego typu "skonsolidowany bilans jednostki samorządu terytorialnego" jest wyrazem realizacji delegacji ustawy o finansach publicznych i nie narusza postanowień ustawy o rachunkowości, gdyż:

Natomiast odniesienie do rozdziału 6 ustawy o rachunkowości ma na celu jedynie i wyłącznie wskazanie jak technicznie należy ten bilans sporządzić.

Wprowadzenie przepisów dotyczących okresu przejściowego do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 2000 r. w sprawie szczegółowego sposobu wykonywania budżetu państwa i szczególnych zasad obsługi rachunków bankowych budżetu państwa oraz zakresu i terminów sporządzania przez Narodowy Bank Polski informacji i sprawozdań z wykonania budżetu państwa (Dz.U. Nr 122, poz. 1335 z późniejszymi zmianami) związane jest nie tyle z zasadami rachunkowości lecz z zasadami funkcjonowania rachunków bankowych wykorzystywanych w procesie gromadzenia i wydatkowania środków finansowych budżetu państwa.

Dla wszystkich dysponentów środków budżetu państwa, a więc dysponentów głównych, drugiego i trzeciego stopnia, Narodowy Bank Polski prowadzi na przełomie roku budżetowego równolegle po dwa rachunki bankowe dla realizacji dochodów i wydatków budżetu państwa roku bieżącego i ubiegłego. Operacje na tych rachunkach dokonywane są w czasie realnym, ale operacje zarejestrowane przez bank są odnoszone do wykonania budżetu właściwego roku.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 22 grudnia 2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Henryka Stokłosę podczas 72. posiedzenia Senatu w dniu 18 listopada 2004 r. (znak: BPS/DSK-043-504/04 z dnia 23 listopada 2004 r.) dotyczące odwołania gminy Wronki od decyzji Zarządu Województwa Wielkopolskiego w związku z nieprzyznaniem środków z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego na dofinansowanie projektu pn. "Uregulowanie gospodarki ściekowej miasta Wronki szansą utrzymania konkurencyjności regionu" w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego ZPORR pragnę wyjaśnić, co następuje.

Zasady i tryb wyboru projektów w ramach ZPORR określone są w programie operacyjnym, który jest załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 1 lipca 2004 r. w sprawie przyjęcia Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004-2006 (Dz.U. Nr 166, poz. 1745). Kryteria wyboru projektów są załącznikiem do Uzupełnienia ZPORR przyjętego Rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 25 sierpnia 2004 r. (Dz.U. Nr 200, poz. 2051). Wybór projektów powinien odbywać się zgodnie z powyższymi zasadami.

W ramach ZPORR procedura rozpatrywania wniosków zgłaszanych w ramach Priorytetu 1. i 3. (z wyjątkiem działań 1.6. i 3.4.) obejmuje następujące etapy:

c) rekomendacja wniosków o dofinansowanie projektu dla Zarządu Województwa przez Regionalny Komitet Sterujący komponentem wojewódzkim ZPORR (RKS),

e) podpisanie umowy o dofinansowanie projektu z beneficjentem - Wojewoda.

Taka procedura rozpatrywania wniosków ma na celu zapewnienie obiektywnej i efektywnej oceny wniosków oraz ma doprowadzać do wyboru najlepiej przygotowanych projektów, których realizacja będzie istotna dla rozwoju danego województwa. Aby projekt mógł otrzymać wsparcie, musi pozytywnie przejść etap oceny formalnej i na etapie oceny merytoryczno-technicznej otrzymać minimum 60% możliwej liczby punktów. Nie jest to jednak gwarantem, że projekt zostanie wybrany do wsparcia. Kolejnym etapem rozpatrywania wniosków jest opinia Regionalnego Komitetu Sterującego, który może zmienić kolejność na liście rankingowej przedstawionej przez Panel Ekspertów na podstawie oceny wpływu projektu na realizację potrzeb regionu i zgodności projektu z priorytetami strategii rozwoju województwa. Następnie Zarząd Województwa wybiera projekty do wsparcia. Każda zmiana prowadzona przez Zarząd Województwa na liście projektów, która została Zarządowi Województwa przekazana po obradach Regionalnego Komitetu Sterującego oraz każda decyzja Zarządu Województwa o nie wybraniu projektu do wsparcia w danym konkursie wymaga szczegółowego pisemnego uzasadnienia.

Jednocześnie pragnę poinformować, że w przypadku projektu gminy Wronki pn. "Uregulowanie gospodarki ściekowej miasta Wronki szansą utrzymania konkurencyjności regionu" lista projektów rekomendowanych przez Regionalny Komitet Sterujący była w pełni zgodna z wynikami prac Panelu Ekspertów. Projekt gminy Wronki na liście rekomendowanej przez RKS Zarządowi Województwa znalazł się na pozycji 12, zaś Zarząd Województwa zdecydował o przyznaniu dofinansowania w ramach puli środków dostępnych na lata 2004-2006 na realizację 10 projektów zgodnie z kolejnością projektów na liście.

MINISTER

z up.

Marek Szczepański

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2004.12.22

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przeprowadzone prace analityczne wykazały bardzo duże różnice w liczbie obsługiwanych klientów, a co za tym idzie również w liczbie zatrudnionych w oddziałach pracowników. Takie zróżnicowanie uniemożliwia racjonalne zarządzanie i powoduje przerost zatrudnienia kadry kierowniczej w małych oddziałach. Ponadto standaryzacja pracy w tak bardzo różniących się wielkością jednostkach jest praktycznie niemożliwa i koszty utrzymania małych jednostek są bardzo wysokie.

W ramach tych działań Oddział ZUS w Tarnowie zostanie przekwalifikowany na pełnozakresowy Inspektorat ZUS i przyłączony do Oddziału w Nowym Sączu. Decyzja ta związana jest z faktem, że w Nowym Sączu umiejscowiony jest zarówno Ośrodek Przetwarzania Danych, jak i Regionalny Ośrodek Szkoleniowy, których nie ma w Tarnowie.

Jednocześnie pragnę zapewnić, że będę się przyglądać zmianom organizacyjnym w Zakładzie, mając na uwadze co najmniej utrzymanie obecnego standardu obsługi klientów w ramach nowej struktury.

MINISTER

z up.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-12-23

W związku z oświadczeniem Pana Zbigniewa Zychowicza senatora Rzeczypospolitej Polskiej złożonym na 73 posiedzeniu Senatu w dniu 3 grudnia 2004 r. w sprawie odmowy przez oddział terenowy Agencji w Szczecinie nieodpłatnego przekazania nieruchomości rolnych Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, na rzecz pięciu parafii Kościoła Prawosławnego pod wezwaniem św. Mikołaja w Szczecinie, w celu utworzenia gospodarstwa rolnego, pragnę wyjaśnić, co następuje.

Stosownie do art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz.U. Nr 66 poz. 287), na wniosek Kościoła lub jego osób prawnych wojewoda lub inny organ wykonujący w imieniu Skarbu Państwa prawa wynikające z właściwości nieruchomości albo organy jednostek samorządu terytorialnego w zakresie swoich właściwości - mogą nieodpłatnie przekazać Kościołowi lub jego osobom prawnym własność nieruchomości lub ich części w celu utworzenia lub powiększenia gospodarstwa rolnego parafii działających na Ziemiach Zachodnich i Północnych, o pow. do 15 ha użytków rolnych łącznie dla jednej parafii. Ustawa ta przewidywała składanie wniosków w tym zakresie do dnia 31 grudnia 1998 r.

Pragnę zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sprawie, Oddział Terenowy Agencji w Szczecinie faktycznie podjął działania zmierzające do wydzielenia nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa o powierzchni 75 ha na rzecz pięciu parafii Kościoła Prawosławnego: p.w. św. Mikołaja w Szczecinie, p.w. św. Jerzego w Łobzie, p.w. Zaśnięcia Przenajświętszej Marii Panny w Gryficach, p.w. św. Ducha w Trzebiatowie i p.w. św. Apostołów Piotra i Pawła w Stargardzie Szczecińskim. Wnioskowana nieruchomość jest położona w obrębie Dębiec, gm. Lipiany i znajduje się w znacznej odległości od poszczególnych Parafii, co niewątpliwie utrudniałoby utworzenie i prowadzenie gospodarstw rolnych proboszczów.

Ponadto pragnę zwrócić uwagę, że w miarę upływu czasu stan Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa z jednej strony ulega sukcesywnemu zmniejszeniu, a z drugiej strony Państwo powierza ustawowo Agencji obligatoryjne realizowanie wielu innych dodatkowych zdań i zobowiązań. Dotyczy to w szczególności realizacji przepisów: ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego, bez zabezpieczenia środków finansowych w budżecie państwa na ich realizację, ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, na realizację której Agencja zmuszona jest przeznaczyć grunty o powierzchni około 400 tys. ha.

Z up. PREZESA

WICEPREZES

AGENCJI NIERUCHOMOŚCI ROLNYCH

Warszawa, 2004.12.23

Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001) weszła w życie 1 czerwca 2004 r. i od tego dnia zaczęły obowiązywać ustawowe upoważnienia do wydawania rozporządzeń wykonawczych. Na tempo wydawanych aktów wykonawczych do ustawy mają istotny wpływ obligatoryjne konsultacje odbywane z wieloma partnerami. Obowiązek ich przeprowadzania wynika z szeregu aktów prawnych, np. art. 19 ustawy o związkach zawodowych, art. 16 ustawy o organizacjach pracodawców czy par. 12 ust. 3 Regulaminu Pracy Rady Ministrów. Partnerzy społeczni mają wyznaczony 30 dniowy termin na zaopiniowanie przekazanych dokumentów. W ramach Komisji Trójstronnej, jako reprezentatywne w skali całego kraju, zasiadają trzy związki zawodowe i cztery organizacje pracodawców. Należy także pamiętać o Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz organach administracji państwowej. W trakcie prac nad projektami aktów wykonawczych zgłaszanych było i jest szereg zastrzeżeń. Należy mieć na uwadze, że cała grupa przepisów, zwłaszcza dotyczących praw i obowiązków różnych grup podmiotów oraz dotyczących wydatkowania środków publicznych wymusza długotrwałe uzgodnienia ze wszystkimi zainteresowanymi.

Poniżej przedstawiam szczegółową informację dotyczącą wszystkich rozporządzeń wykonawczych do ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy:

1. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 30 sierpnia 2004 r. w sprawie homologacji systemów informatycznych stosowanych w urzędach pracy (art. 4 ust. 2 ustawy) - (Dz.U. Nr 204, poz. 2085);

4. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie rejestru agencji zatrudnienia (art. 19 ust. 13 ustawy) - (Dz.U. Nr 262, poz. 2608);

5. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 października 2004 r. w sprawie rejestru instytucji szkoleniowych (art. 20 ust. 9 ustawy) - (Dz.U. Nr 236, poz. 2365);

11. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 13 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu organizowania prac interwencyjnych i robót publicznych oraz jednorazowej refundacji kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne (art. 60 ustawy) - (Dz.U. Nr 161, poz. 1683) - oraz rozporządzenie nowelizujące (art. 60 ustawy) - (Dz.U. Nr 257, poz. 2576);

13. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przyznawania zasiłku dla bezrobotnych, dodatku szkoleniowego, stypendium i dodatku aktywizacyjnego (art. 83 ustawy) - (Dz.U. Nr 219, poz. 2222);

· projekty rozporządzeń Ministra Gospodarki i Pracy:

1) w sprawie działań realizowanych w ramach programów i projektów (art. 7 ust. 2);

· projekty rozporządzeń Rady Ministrów:

1) w sprawie szczegółowego sposobu realizacji przez organy zatrudnienia zadań wynikających z udziału publicznych służb zatrudnienia w sieci EURES (art. 37 ust. 2);

2) w sprawie programów regionalnych i projektów lokalnych (art. 66 ust. 5);

· projekty rozporządzeń Ministra Gospodarki i Pracy przewidziane do realizacji w I półroczu 2005 r.:

1) w sprawie standardów usług rynku pracy realizowanych przez publiczne służby zatrudnienia oraz terminów dostosowania do wymaganych standardów (art. 35 ust. 3);

5) w sprawie programów szkoleń dla pracowników zatrudnionych w publicznych służbach zatrudnienia (art. 102 ust. 2),

· rozporządzenia o charakterze fakultatywnym i nieprzewidziane do wydania w ciągu 2004 (dot. art. 15, art. 40 ust. 7, art. 40 ust. 8, art. 90 ust. 3, art. 90 ust. 5),

· wobec 2 rozporządzeń zostały wstrzymane prace - w związku z wejściem w życie ustawy o Narodowym Planie Rozwoju i przygotowywaniem nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przewidującej uchylenie przepisów zawierających delegacje do wydania rozporządzeń (dot. art. 5 ust. 3, art. 24 ust. 7).

Nadmieniam, że w decyzjach finansowych przekazywanych powiatowym urzędom pracy przez ministra właściwego do spraw pracy zostały określone kierunki wydatkowania środków Funduszu Pracy zarówno na kontynuację zadań podjętych jeszcze pod rządami ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu jak i na uruchomienie środków przeznaczonych na finansowanie zadań wynikających z ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Nowa ustawa, jak każde nowe rozwiązanie przez okres wdrożenia rodzi szereg wątpliwości. Ministerstwo Gospodarki i Pracy, w celu ułatwienia stosowania ustawy, zorganizowało szkolenie, na które zaprosiło przedstawicieli wszystkich urzędów pracy z terenu całego kraju. Ponadto uruchomiło system wyjaśniania wątpliwości drogą elektroniczną. Na bieżąco udzielane są także odpowiedzi na pytania przekazane pisemnie. Po wydaniu wiodących aktów wykonawczych cykl szkoleń na przełomie listopada i grudnia został powtórzony.

Jerzy Hausner

Warszawa, 2004-12-23

W odpowiedzi na oświadczenie senator Ewy Serockiej, przysłane przy piśmie z dnia 7 grudnia 2004 roku, znak: BPS/DSK-043-548/04, uprzejmie wyjaśniam, że w sprawie siedziby Pomorskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego, po przeprowadzeniu konsultacji społecznych i rozważeniu wszystkich argumentów, została podjęta ostateczna decyzja o jej lokalizacji w dotychczasowym Wojewódzkim Ośrodku Doradztwa Rolniczego w Gdańsku.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 24.12.2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Aleksandry Koszady w sprawie Cukrowni Ostrowy - Oddział KSC S.A., złożone w dniu 18 listopada 2004 r., podczas 72 posiedzenia Senatu RP i zawarte w piśmie z dnia 23 listopada 2004 r., znak: BPs/DSK-043-508/04, uprzejmie informuję, że z chwilą rejestracji połączenia Krajowej Spółki Cukrowej S.A. z 23 cukrowniami, w tym Cukrownią Ostrowy, Cukrownie te stały się oddziałami wielozakładowego przedsiębiorstwa Krajowej Spółki Cukrowej S.A. i utraciły osobowość prawną. Z dniem połączenia Krajowa spółka Cukrowa S.A., jako spółka przejmująca, wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych. Przejęciu uległy więc wszelkie zobowiązania, w tym podatkowe, należności, skutki zawartych przez cukrownie kontraktów handlowych.

Opracowanie i realizacja Programu restrukturyzacji Spółki oraz harmonogramu podejmowanych decyzji spoczywa w wyłącznej kompetencji Zarządu KSC S.A. Dotychczas, Zarząd ogłosił decyzje o wstrzymaniu produkcji cukru w 7 cukrowniach (3 w roku 2003 i 4 w roku 2004). O koniecznych decyzjach dotyczących wygaszania produkcji w kolejnych cukrowniach Zarząd poinformuje z początkiem 2005 r. Nie jest więc obecnie możliwe ustalenie, czy i kiedy cukrownia Ostrowy zaprzestanie produkcji cukru. Podobnie jak dotychczas, podstawą decyzji będą wyłącznie przesłanki merytoryczne, oparte o określoną w Programie restrukturyzacji, złożoną procedurę analityczną.

Odnosząc się do problemu ewentualnych strat gminy z tytułu należnych podatków, uprzejmie wyjaśniam, iż zaprzestanie produkcji cukru nie oznacza jednoczesnej fizycznej likwidacji oddziału Krajowej Spółki Cukrowej S.A. Nieruchomości, i inne składniki majątku trwałego należą do Krajowej Spółki Cukrowej S.A. i nadal podlegać będą określonym obciążeniom z tytułu podatków i innych opłat. Program przewiduje także efektywne formy zagospodarowania majątku niezwiązanego z produkcją cukru, poprzez uruchomienie alternatywnej działalności gospodarczej i tworzenie nowych miejsc pracy. Dochody gmin z tytułu podatków lokalnych nie powinny ulec istotnym zmianom gdyż zakłada się, że nieruchomości oddziałów, gdzie zaprzestano produkcji cukru, nadal będą wykorzystane do prowadzenia działalności gospodarczej.

Konsekwentna realizacja programu restrukturyzacji Krajowej Spółki Cukrowej S.A. jest nieuniknionym procesem budowania silnej pozycji konkurencyjnej tego podmiotu na rynku cukru, gwarantującej jego stabilizację w obliczu reformy wspólnej polityki rolnej Unii Europejskiej w zakresie cukrownictwa. Jednocześnie w Programie tym zapisano szereg działań minimalizujących społeczne skutki restrukturyzacji, a w szczególności, wspomniane już, uruchamianie nowej działalności gospodarczej, w najlepszym stopniu przeciwdziałające wzrostowi bezrobocia i spadkowi dochodów lokalnych samorządów.

Warszawa, dnia 24.12.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Prokurator Okręgowy w Warszawie prowadzi śledztwo V Ds 225/04 w sprawie podrobienia środka płatniczego - weksla in blanco 31 stycznia 1994 r., wystawionego przez Powszechny Bank Kredytowy Invest Bank i podpisanego przez Piotra B. oraz podjęcia czynności przez przedstawicieli Rady Konsorcjum Poręczeniowo - Gwarancyjnego "Pro-Eksport", zmierzających do wprowadzenia do polskiego systemu bankowego podrobionego środka płatniczego w postaci tego weksla, a także w sprawie zastosowania groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na czynności urzędowe organu państwowego, to jest o czyn w art. 310 § 1 i 2 k.k. oraz art. 224 § 1 k.k.

W toku postępowania w dniu 14 lipca 2004 r. dołączono do akt zabezpieczony w siedzibie Dyrekcji Generalnej Stowarzyszenia Poszkodowanych Deponentów Banku Staropolskiego, weksel wystawiony w dacie 31 stycznia 1994 r. przez PBK Invest Bank, podpisany przez Piotra B. W dniu 19 lipca 2004 r. prokurator weksel ten uznał za dowód rzeczowy w sprawie. Powodem tej decyzji stały się uzasadnione wątpliwości co do jego autentyczności.

Przeprowadzone w dotychczasowym śledztwie czynności wskazują, iż weksel ten został wytworzony w innej dacie niż przyjęta na deklaracji wekslowej. W związku z tym zachodzi konieczność przeprowadzenia szeregu czynności, które pozwolą zweryfikować jego autentyczność. Chodzi tu przede wszystkim o przesłuchanie kilkunastu świadków i dokonanie pomiędzy nimi konfrontacji, które zaplanowano w najbliższym okresie, a także uzyskanie opinii z badań fonoskopijnych zabezpieczonej w śledztwie kasety magnetofonowej, której zapis może być dowodem fałszowania weksla.

Wobec wielowątkowości i skomplikowanego charakteru śledztwa określenie terminu jego zakończenia nie jest obecnie możliwe. Stwierdzić należy jednakże, iż ewentualna decyzja w przedmiocie zwrotu weksla nie będzie zależna od przedłużającego się terminu zakończenia postępowania.

PROKURATORA GENERALNEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Warszawa, 2004-12-24

Zgodnie z przepisami art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje właściwe jednostki samorządu terytorialnego o "rocznych planowanych kwotach części subwencji ogólnej i planowanych wpłatach, przyjętych w projekcie ustawy budżetowej, oraz o planowanej kwocie dochodów z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych" - w terminie do dnia 15 października roku bazowego.

W związku z powyższym Minister Finansów pismem z dnia 13 października br. Nr ST3-4820-52/2004 poinformował wszystkie jednostki samorządu terytorialnego o wstępnej wysokości subwencji ogólnej na 2005 r., w tym części oświatowej subwencji ogólnej oraz o sposobie jej kalkulacji.

▪ wstępnego projektu rozporządzenia w sprawie podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 przedstawionego Zespołowi ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego na posiedzeniu w dniu 24 września br.,

▪ danych dotyczących liczby nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego wykazanych w sprawozdaniach EN-3 na rok szkolny 2003/2004,

Wykorzystanie do naliczenia planowanych na 2005 r. kwot części oświatowej subwencji ogólnej dane o liczbie uczniów w roku szkolnym 2004/2005 wg stanu na dzień 10 września br. (druki EN-8) nie są danymi ostatecznymi.

Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2005 określone zostaną na podstawie kwoty subwencji oświatowej przyjętej w ustawie budżetowej na rok 2005, ostatecznych danych statystycznych GUS o liczbie uczniów na rok szkolny 2004/2005 (zweryfikowanych przez poszczególne JST), a także rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005, w którym zaproponowano inny algorytm podziału subwencji oświatowej niż we wstępnym projekcie.

W celu doprecyzowania sposobu mierzenia skali zadań oświatowych i dostosowania do nich wysokości subwencji, projekt rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2005 uzależnia tę wysokość od liczby uczniów przeliczeniowych otrzymanej przez zastosowanie zróżnicowanych wag dla wybranych kategorii uczniów i określonych typów szkół oraz wprowadzonego po raz pierwszy wskaźnika korygującego.

Uprzejmie Pana Marszałka informuję, że wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na 2005 r. dla Gminy Chodzież ustalona została w wysokości 2.005.213 zł. Kwota ta jest niższa od kwoty subwencji oświatowej w roku 2004 (bez zwiększeń z 1% rezerwy) o 3,67%. Należy tu zaznaczyć, że liczba uczniów szkół prowadzonych i dotowanych przez Gminę Chodzież w roku szkolnym 2004/2005 uległa zmniejszeniu o 3,35%, a przeliczeniowych o 7,88% w stosunku do roku szkolnego 2003/2004.

1. Specyfika zawodu nauczyciela wymaga, by status prawny tej grupy zawodowej określała odrębna pragmatyka zawodowa. Obecnie rolę tę spełnia ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112 z późn. zm.), która zwłaszcza po ostatniej nowelizacji spełnia wymogi nowoczesnego aktu z zakresu prawa pracy. Przepisy Karty Nauczyciela nakładają na nauczycieli znaczące obowiązki, czyniąc ich w istocie odpowiedzialnymi za kształcenie i wychowanie kolejnych pokoleń. W 2000 r. wprowadzono szereg zmian w pragmatyce zawodowej nauczycieli, jako integralny element reformy oświaty. Do najważniejszych należy wdrożenie nowego systemu awansu zawodowego, wiążącego ściśle karierę zawodową nauczyciela z funkcjonowaniem konkretnej szkoły, przede wszystkim z efektami realizowanego procesu dydaktyczno-wychowawczego. Nie ulega wątpliwości, że dzięki temu już nastąpiły pozytywne zmiany w takich obszarach, jak: stosowane przez nauczycieli metody i techniki nauczania, współpraca z rodzicami, oferta zajęć dodatkowych i pozalekcyjnych, aktywność nauczycieli w doskonaleniu zawodowym i kształceniu ustawicznym.

Z oczywistych względów podstawowym warunkiem ewentualnego proponowania kolejnych zmian w pragmatyce zawodowej nauczycieli musi być ocena funkcjonowania aktualnych rozwiązań, dokonana pod kątem realizacji głównego celu reformy oświaty, tj. poprawy jakości kształcenia. Należy jednoznacznie podkreślić, że w chwili obecnej nie sposób wskazać merytoryczne przesłanki, które z tego punktu widzenia uprawniałyby do kwestionowania skuteczności rozwiązań przyjętych w ustawie. Nie można także podzielić poglądu, że likwidacja nielicznych dodatków socjalnych dla nauczycieli (dodatek wiejski oraz mieszkaniowy) przynieść może znaczące oszczędności w zakresie wydatków na cele oświatowe.

2. System awansu zawodowego powiązany z zasadami zatrudniania oraz systemem wynagradzania nauczycieli stanowi skuteczny mechanizm skłaniający nauczycieli do podejmowania działań w celu doskonalenia procesu dydaktyczno-wychowawczego i poprawy jakości pracy szkoły. Respektując konstytucyjną zasadę decentralizacji, przepisy ustawy - Karta Nauczyciela dokonują podziału kompetencji w zakresie stanowienia o wynagrodzeniach nauczycielskich pomiędzy ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania (określanie stawek wynagrodzenia zasadniczego), a jednostki samorządu terytorialnego (określanie, w drodze regulaminu, wysokości i zasad przyznawania dodatków: w drodze regulaminu, wysokości i zasad przyznawania dodatków: motywacyjnego, funkcyjnego, za warunki pracy).

Przeprowadzona w bieżącym roku nowelizacja ustawy - Karta Nauczyciela wprowadziła normę jednoznacznie obligującą organy prowadzące szkoły i placówki, będące jednostkami samorządu terytorialnego, do corocznego nowelizowania regulaminów wynagradzania. Jak wynika bowiem z napływających do rejestru edukacji sygnałów, w niektórych samorządach regulaminy wynagradzania nie były corocznie nowelizowane, niekiedy do chwili obecnej obowiązują przepisy niezmienione od roku 2000. Odstąpienie od nowelizacji regulaminów wynagradzania spowodowało na przestrzeni trzech lat znaczne zaniżenie wypłacanych wynagrodzeń, co stanowi rażące naruszenie przepisów ustawy - Karta Nauczyciela, obligujących samorządy do ustalenia wysokości dodatków w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego osiągały co najmniej ustawowe progi stawek, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

Wprowadzenie tej regulacji stanowi realizację postulatów środowisk oświatowych, domagających się wzmocnienia kontroli państwa nad procesem stanowienia regulaminów wynagradzania nauczycieli w samorządach. Należy postrzegać tę regulację, jako rozwiązanie stymulujące podejmowanie przez jednostki samorządu terytorialnego dyskusji z partnerami społecznymi (środowiskiem oświatowym) nad priorytetami lokalnej oświaty.

3. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 Nr 256, poz. 2572) środki niezbędne na realizację zadań oświatowych, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane są w dochodach jednostek samorządu terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu terytorialnego są: dochody własne, subwencje oświatowe i dotacje celowe z budżetu państwa. Subwencja oświatowa jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialnego.

Faktyczne skutki finansowe ponoszone przez jednostkę samorządu terytorialnego z tytułu realizacji zadań oświatowych zależą od przyjętych w danym samorządzie rozwiązań w zakresie organizacji oświaty (struktura szkolnictwa, polityka kadrowa, itp.). Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 15 i 16 Konstytucji RP ustrój terytorialny Rzeczypospolitej Polskiej zapewnia decentralizację władzy publicznej, a samorząd terytorialny uczestniczy w jej sprawowaniu. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych, w tym zadań oświatowych, samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Oznacza to w praktyce, iż faktycznie ponoszone skutki finansowe na cele oświatowe, w tym również wydatki płacowe, w znacznym stopniu zależą wyłącznie od konstytucyjnie gwarantowanej, niezależnej decyzji samorządu, którego samodzielność jest w tym zakresie chroniona sądownie. Utrzymujący się niż demograficzny, jak również szereg uwarunkowań społecznych, determinują racjonalizację gospodarowania przez JST posiadanymi środkami. Mając na względzie szeroki zakres kompetencji samorządów należałoby oczekiwać, że podejmowane działania nie będą sprowadzały się wyłącznie do formułowania kolejnych oczekiwań w stosunku do rządu i parlamentu, ale zmierzać będą przede wszystkim do świadomego, konsekwentnego i skutecznego wykorzystania istniejących możliwości własnych.

Warto podkreślić, iż czteroletni okres modyfikacji rozwiązań systemowych w edukacji (w tym także dotyczących statusu zawodowego nauczycieli) to w praktyce okres znacznego wzrostu nakładów ponoszonych przez budżet państwa w subwencji oświatowej - z 16,5 mld w roku 1999 do ponad 25 mld w roku 2004.

Z wyrazami szacunku