Warszawa, dnia 20.12.2004 r.

W obecnej sytuacji prawnej transfer świadczeń emerytalno-rentowych między Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej (USA), odbywa się na podstawie porozumień o współpracy handlowej zawartych w latach 1957, 1958 oraz 1975 (niepublikowanych).

Ze względu na kierowane do Ministra liczne sygnały o niewypłacaniu do Polski rent wdowich, w kwietniu 1992 r. rząd polski zwrócił się do rządu USA o wyjaśnienie problemu ograniczeń w transferze tych świadczeń.

W odpowiedzi Strona amerykańska wyjaśniła, że ograniczenie w transferze świadczeń nie dotyczy osób, które płaciły składki do amerykańskiego systemu ubezpieczeń i z tego tytułu uzyskały uprawnienia do świadczeń, a jedynie takich osób, które wywodzą swoje prawa od osób ubezpieczonych, a ponadto nie są obywatelami USA i nie posiadają 5 letniego okresu pobytu w tym państwie.

Ze względu na określone priorytety związane z akcesją Polski do Unii Europejskiej (negocjowanie umów z państwami UE), oraz uwzględniając fakt, że koszty zawarcia umowy z USA mogą być znaczące, z względu na skalę migracji polskich obywateli w tym kierunku, Ministerstwo nie podejmowało dotychczas działań w kierunku zawarcia umowy z USA.

W chwili obecnej szacowanie skutków finansowych zawarcia umowy jest już na ukończeniu. Oczekujemy jeszcze na jednoznaczne stanowisko Ministerstwa Zdrowia w kwestii ewentualnych uregulowań dotyczących świadczeń zdrowotnych (lub też ich braku w umowie), które jak nas wstępnie poinformowano, ze względu na problemy budżetowe, mogły ewentualnie obejmować bardzo wąski zakres świadczeń, być może tylko dla pracowników wysłanych i emerytów.

MINISTER

z up.

Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 21.12. 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Ministerstwo wydało 13 tzw. Listów Popierających (LoE - Letter of Endorsement) deklarujących wstępne poparcie dla danego projektu i możliwości jego ewentualnego zatwierdzenia przy spełnieniu wszystkich niezbędnych wymogów krajowych i międzynarodowych (Protokołu z Kioto i przyjętych nie jego podstawie decyzji). Jeden z tych wstępnie popartych projektów został zatwierdzony poprzez wydanie Listu Zatwierdzającego (Loa - Letter of Approval). Ponadto w latach 2000-2001 zanim zostały przyjęte międzynarodowe uregulowania, co do sposobu zatwierdzania projektów Wspólnych Wdrożeń podpisane zostało Memorandum of Understanding (MoU) z Holandią w sprawie dwóch projektów oraz dwa listy potwierdzające podział jednostek zredukowanej emisji (ERUs) z dwóch projektów realizowanych w ramach mechanizmu Wspólnych Wdrożeń z Holandią i Kanadą.

Resort rolnictwa w odpowiedzi na skierowane do niego pismo zwrócił uwagę, że: największym potencjalnym odbiorcą biomasy na cele energetyczne, mogącym spowodować zauważalny wzrost zapotrzebowania na ten produkt jest energetyka zawodowa, która powinna zwiększyć produkcję energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, aby w skali kraju osiągnięty był w 2010 r. docelowy 7,5% udział odnawialnych źródeł energii w jej zużyciu.

Podatek od towarów i usług jest podatkiem powszechnym i neutralnym. Polska jako członek Unii Europejskiej jest obowiązana stosować przepisy dotyczące tego podatku zgodnie z zapisami Szóstej dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1997 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC ze zm.), która uniemożliwia państwom członkowskim dowolne kształtowanie stawek tego podatku.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 VI Dyrektywy, państwa członkowskie mogą zastosować jedną lub dwie stawki obniżone podatku VAT, ale jedynie w odniesieniu do produktów wymienionych w aneksie H do tej Dyrektywy.

Powyższe oznacza w efekcie brak możliwości stosowania preferencji podatkowych w odniesieniu do handlu uprawnieniami do emisji w obrotach krajowych.

W związku z powyższym w odniesieniu do handlu uprawnieniami do emisji, będą miały zastosowanie regulacje wynikające z art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535). Zgodnie z nimi w przypadku sprzedaży uprawnień do emisji na rzecz:

2) podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę - miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Jednocześnie należy zauważyć, iż podmiot biorący udział w systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych i innych substancji zobowiązany będzie - stosownie do projektu ustawy o handlu emisjami - do uzyskania zezwolenia, przy czym należy dodać, iż nie będzie ono miało charakteru zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej.

Podsumowując, należy stwierdzić, że rząd przywiązuje dużą wagę do udziału polskich przedsiębiorstw w ogólnoświatowych działaniach na rzecz ochrony klimatu. Dotychczasowe doświadczenia i osiągnięcia w zakresie ograniczania emisji wskazują, że poważnie podchodzi się do redukcji emisji gazów cieplarnianych. W najbliższym czasie rozpoczną się dyskusje nt. limitów emisji dla handlu uprawnieniami w UE na lata 2008-2012 oraz negocjacje nt. krajowych limitów gazów cieplarnianych "post-Kioto" na lata 2013-2018. W tych pracach przewidujemy aktywny udział samorządu gospodarczego branż najbardziej zainteresowanych tą problematyką.

Warszawa, dnia 21.12. 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z mojej strony pozostaje mi przeprosić za nieprawidłowe działanie w przedmiotowej sprawie, zobowiązując się na przyszłość do poprawy sposobu kontroli innych prowadzonych spraw.

Warszawa, 2004-12-21

Plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia na 2005 rok został ustalony zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2004 r. (zarządzenie Ministra Zdrowia w sprawie ustalenia planu finansowego NFZ na 2005 r., Dz.Urz. Min. Zdrow. Nr 13, poz. 111).

Wysokość środków na finansowanie świadczeń zdrowotnych przewidziana w planie na rok 2005 dla Podlaskiego OW NFZ, stawia oddział na 6 miejscu wśród oddziałów NFZ pod względem środków na świadczenia zdrowotne na jednego ubezpieczonego - 799,5 zł. Średnia ogólnopolska wynosi 825,91 zł i tylko trzy oddziały NFZ dysponują środkami na świadczenia zdrowotne na jednego ubezpieczonego wyższymi niż średnia: Mazowiecki OW NFZ (978,99), Śląski OW NFZ (883,86 zł) i Małopolski OW NFZ (827,02 zł), które mają na swoim terenie wielu świadczeniodawców o znaczeniu ponadregionalnym.

Zwiększenie w planie środków przeznaczonych na finansowanie świadczeń zdrowotnych przez Podlaski OW NFZ może nastąpić w ciągu roku 2005. Na mocy art. 124 ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, Prezes Funduszu może dokonać zmiany planu finansowego Funduszu w przypadku sytuacji związanych z wykonaniem planu finansowego Funduszu, których nie można było przewidzieć w chwili zatwierdzania planu. Dotyczy to w szczególności przypadku wyższego niż założono w planie napływu środków ze składek na ubezpieczenie zdrowotne. Należy jednak zwrócić uwagę, że podane przez Pana Senatora minimalne zapotrzebowanie na środki dla województwa podlaskiego w wysokości 1058113 tys. zł jest o 11% wyższe od kwoty na finansowanie świadczeń zdrowotnych przewidzianej dla Podlaskiego OW NFZ w planie na rok 2005 ustalonym ww. zarządzeniem Ministra Zdrowia z 30 września 2004 r.

W kwestii zapewnienia mieszkańcom Podlasia opieki zdrowotnej na odpowiednim poziomie pragnę poinformować, że ustawa z dnia 27 sierpnia o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135) określa zakres działań Ministra Zdrowia przy tworzeniu planu finansowego Funduszu. Plan finansowy Funduszu opracowuje Prezes Funduszu (art. 121 ust. 1 ustawy). Minister Zdrowia w porozumieniu z Ministrem Finansów zatwierdza plan finansowy (art. 121 ust. 4). Szczególnymi okolicznościami, w których Minister Zdrowia w porozumieniu z Ministrem Finansów ustala plan finansowy Funduszu są:

Pragnę zwrócić uwagę na Uchwałę nr XVI/148/04 Sejmiku Województwa Podlaskiego z dnia 22 marca 2004 r. w sprawie zatwierdzenia Wojewódzkiego Planu Zdrowotnego na 2005 r., której załącznikiem jest Wojewódzki Plan Zdrowotny na 2005 r. W Planie zawarto zarówno przegląd istniejącego systemu opieki zdrowotnej, jak i propozycje jego zmian:

- wśród celów ogólnosystemowych opieki zdrowotnej wymieniono w Planie m.in. rozwój systemu opieki geriatrycznej (stacjonarnej, ambulatoryjnej i środowiskowej), którego efektem docelowym ma być m.in. poprawa poziomu świadczeń geriatrycznych, a co za tym idzie zmniejszenie liczby osób starszych hospitalizowanych w szpitalach;

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-12-21

W związku z oświadczeniem Pani senator Krystyny Bochenek, złożonym podczas 72 posiedzenia Senatu, w dniu 18.11.2004 r., przesłanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 23.11.2004 r., znak: BPS/DSK-043-516/04, w sprawie "finansowania rehabilitacji leczniczej przez Narodowy Fundusz Zdrowia", proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

• Zasadniczym elementem leczenia pacjentów z chorobą Parkinsona jest leczenie ukierunkowane na układ nerwowy, dlatego też podstawową specjalnością medyczną, zapewniającą główną część działań terapeutycznych jest neurologia. Na podstawie załącznika nr 1 do ww. "Szczegółowych materiałów informacyjnych (...), który stanowi "Katalog świadczeń szpitalnych", leczenie choroby Parkinsona realizowane jest zgodnie z zakresem następujących świadczeń opieki zdrowotnej, w ramach specjalności - neurologia:

- "Choroby zwyrodnieniowe oun i zespoły neurogenetyczne (np. choroba Alzheimera, choroba Parkinsona)", kod świadczenia zdrowotnego 5.06.00.00001379,

Z poważaniem

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 21-12-2004 r.

Międzynarodowa Komisja ds. Roszczeń Ubezpieczeniowych Okresu Holokaustu (ICHEIC) powstała na podstawie Mimorandum o Zrozumieniu, które zostało podpisane dnia 8 kwietnia 1998 r. i miało na celu zainicjowanie procesu zaspokajania roszczeń ubezpieczeniowych ofiar Holocaustu. Stronami memorandum były europejskie towarzystwa ubezpieczeń, a także władze nadzoru ubezpieczeniowego Stanów Zjednoczonych oraz Organizacje Żydowskie i Organizacje Osób, które przeżyły. Strony Memorandum zgodziły się aktywnie i dobrowolnie dążyć do zaspokojenia ww. roszczeń przez Międzynarodową Komisję. W związku z tym w październiku 1998 roku została utworzona specjalna Międzynarodowa Komisja ds. Roszczeń Ubezpieczeniowych Okresu Holokaustu (ICHEIC). Komisja reprezentowała ww. organizacje, państwo Izrael, władze nadzoru ubezpieczeniowego Stanów Zjednoczonych i niektórych państw europejskich, a także pięć dużych europejskich towarzystw ubezpieczeń:

- Assicurazioni Generali,

- Axa,

- Zurich,

- Winterthur,

- Allianz.

W skład Międzynarodowej Komisji ds. Roszczeń Ubezpieczonych Okresu Holokaustu (ICHEIC) nie wchodzi formalnie przedstawiciel rządu polskiego ze względu na jej prywatnoprawny charakter. Od maja 1999 roku strona polska uczestniczyła w spotkaniach Międzynarodowej Komisji ds. Roszczeń Ubezpieczeniowych Okresu Holokaustu jedynie w charakterze obserwatora. Status obserwatora uzyskały również Belgia, Czechy oraz odpowiednie władze nadzoru Izraela. Strona polska uczestniczyła w posiedzeniach plenarnych Komisji, nie brała natomiast nadzoru w żadnej grupie roboczej. Początkowo przedstawicielem Polski w pracach Komisji była p. Agnieszka Magdziak-Miszewska, były doradca Rady Ministrów. Następnie funkcję reprezentowania Polski w Komisji przejął przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Dyrektor Departamentu Prawnego Pan Tadeusz Żyliński. Przedstawiciele Ministerstwa Finansów wchodzili w skład delegacji polskiej jedynie w charakterze ekspertów.

Zgodnie z informacjami ICHEIC, jej zadaniem jest rozwiązanie problemu nieuregulowanych roszczeń ubezpieczeniowych ofiar Holokaustu i osób ocalałych oraz ich spadkobierców i beneficjentów polis ubezpieczeniowych na życie, na pokrycie kosztów kształcenia oraz polis posagowych wystawionych w latach 1920-1945. Dlatego proces ten nie jest ograniczony posiadanym obywatelstwem.

W celu ustalenia wartości bieżącej roszczenia zakład ubezpieczeń zobowiązany do wypłaty świadczenia mnoży wartość podstawową przez wskaźnik ustalony przez międzynarodową Komisję wg. jej własnych wewnętrznych procedur. Wskaźniki te zostały ustalone na drodze negocjacji i przyjmowania rozwiązań kompromisowych przez członków Komisji i są różne dla poszczególnych krajów i lat (znaczenie ma tu data zdarzenia objętego ubezpieczeniem). Wskaźniki, o których mowa mają na celu odzwierciedlenie uwarunkowań ekonomicznych i zmian walutowych, które miały wpływ na siłę nabywczą walut w Europie w okresie wojennym i powojennym.

Metoda wyceny dla polis wystawionych w Europie Wschodniej przyjęta przez Międzynarodową Komisję polega na przeliczeniu podstawowej wartości polisy na dolary amerykańskie według ustalonego kursu. Kwotę uzyskaną w ten sposób mnoży się następnie przez wspomniany wyżej wskaźnik. Oferty z tytułu polis wystawionych w Europie Zachodniej będą zazwyczaj wyrażane w walucie danego kraju. W przypadku, gdy polisa była wystawiona w walucie innego kraju (np. we frankach szwajcarskich) i została przeliczona na walutę lokalną, firma ubezpieczeniowa zastosuje zasady ustalone dla tego kraju. Jeśli polisa nie została przeliczona, wycena zostanie przeprowadzona według zasad ustalonych przez ICHEIC dla danej waluty.

Z informacji pozyskanych od Rzecznika Ubezpieczonych wynika, iż od roku 1996, tj. od początku jego działalności wpłynęło 8 wystąpień dotyczących polis tzw. przedwojennych, czyli zawartych przed 1939 r. Autorami tych wniosków byli przede wszystkim krewni osób ubezpieczonych. W przypadku 3 wyżej wskazanych spraw, jednoznacznie stwierdzono, iż osoby ubezpieczone zginęły z rąk hitlerowców w czasie II wojny światowej, jednakże zebrane przez Rzecznika Ubezpieczonych informacje nie pozwoliły na ustalenie czy osoby te były ofiarami Holocaustu. Na wszystkie ww. wystąpienia Rzecznik udzielił ich autorom stosownych informacji, zarówno o stanie faktycznym jak i prawnym, dotyczącym omawianej problematyki. Poinformował ich, iż na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 1959 r. w sprawie trybu i zasad likwidacji zakładów ubezpieczeń, które utraciły prawo do działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 40, poz. 253 z późn. zm.) likwidatorem przedwojennych zakładów ubezpieczeń został Państwowy Zakład Ubezpieczeń. Ww. rozporządzenie dało możliwość wierzycielom przedwojennych zakładów ubezpieczeń, a więc osobom będącym w posiadaniu przedwojennych polis ubezpieczeniowych, do pisemnego zgłoszenia swoich roszczeń w terminie 6 miesięcy od daty wejścia w życie przepisów rozporządzenia. Zobowiązano również likwidatora, czyli PZU, do ogłoszenia o miejscu i terminie rozpoczęcia oraz zakończenia wypłat z tytułu uznanych roszczeń, w gazetach codziennych, a także biurach PZU na terenie całego kraju. Ogłoszono również termin zakończenia zgłaszania roszczeń, który upłynął z dniem 20 stycznia 1960 roku. Następnie termin ten był trzykrotnie przedłużany - kolejno do 31 lipca 1961 r., 30 czerwca 1964 r. i ostatecznie do 30 października 1970 r.

Natomiast z wyjaśnień uzyskanych od Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń S.A. wynika, iż na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 1959 r. w sprawie zasad i trybu likwidacji zakładów ubezpieczeń, które utraciły prawo do wykonywania działalności ubezpieczeniowej powołano Biuro Likwidacyjne ds. Nieczynnych Zakładów Ubezpieczeń przy Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń będące jednostką niezależną finansowo od Państwowego Zakładu Ubezpieczeń. Do 1963 r. likwidacją objęto 23 nieczynne zakłady, a Biuro Likwidacyjne ogłaszało w prasie oraz inspektoratach Państwowego Zakładu Ubezpieczeń terminy rozpoczęcia i zakończenia zgłaszania roszczeń przez osoby posiadające polisy ubezpieczeniowe, weryfikowało ważność zawartych umów ubezpieczenia i dokonywało wypłat.

W nadesłanym do Ministerstwa Finansów piśmie Urząd Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych poinformował, iż wszelka korespondencja dotycząca wypłat odszkodowań uprawnionym z polis, poszkodowanym w Holokauście pochodzi jeszcze z okresu działania Państwowego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i ogranicza się do kilku pism.

Z otrzymanego przez Ministerstwo Finansów pisma wynika również, iż jeszcze przed rozpoczęciem prac w sprawie międzynarodowego spotkania na temat ubezpieczeń ofiar Holokaustu w 1998 roku organ nadzoru zwrócił się do PZU S.A. . z prośbą o informacje dotyczące powojennych działań jako likwidatora majątku zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w Polsce do 1947 roku. W odpowiedzi na powyższą korespondencję PZU S.A. poinformował organ nadzoru, iż dokonywał likwidacji majątków i wypłat roszczeń z polis ubezpieczeniowych likwidowanych towarzystw i zakładów ubezpieczeń na podstawie Dekretu z dnia 3 stycznia 1947 r. o uregulowaniu ubezpieczeń rzeczowych i osobowych oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 1959 r. w sprawie likwidacji zakładów ubezpieczeń, które utraciły prawo do wykonywania działalności ubezpieczeniowej. Wypłata roszczeń poszkodowanym odbyła się bez rozgraniczeń na roszczenia ofiar wojny i ofiar osób, które przeżyły Holocaust. Powyższa likwidacja zakończyła się w 1980 roku. PZU wyjaśniło ponadto, iż posiada większość dokumentów związanych z wypłatą świadczeń i odrzuceniem roszczeń dotyczących likwidowanych zakładów, bez rozgraniczenia na roszczenia ofiar Holocaustu.

Ponadto po rozpoczęciu prac przez Międzynarodową Komisję ds. Roszczeń Ubezpieczeniowych Związanych z Okresem Holocaustu, organizacja ta zwróciła się w 2000 r. do Komisji Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych z prośbą o udzielenie informacji na temat danych adresowych niektórych zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w Polsce do 1947 r. bądź też danych następców prawnych powyższych podmiotów.

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Jacaszek

Warszawa, dnia 21 grudnia 2004 r.

- Dokumentów wymaganych dla przedsiębiorców wykonujących transport drogowy lub niezarobkowe przewozy drogowe określonych przepisami ustawy o transporcie drogowym (w tym kontrola licencji, zaświadczeń oraz zezwoleń, wymaganych dla niektórych rodzajów przewozów, kontrola wnoszenia opłat za przejazd po drogach krajowych, kontrola zaświadczeń przedsiębiorców o zatrudnieniu kierowców i spełnianiu przez nich wymogów ustawy, dokumentów przewozowych);

- Przestrzegania zasad i warunków dotyczących przewozu drogowego towarów niebezpiecznych;

- Masy, nacisków na osie i wymiarów pojazdów w zakresie spełniania wymagań określonych w przepisach Prawa o ruchu drogowym oraz ustawy o drogach publicznych.

Niezależnie od powyższego czas kontroli wydłuża się o czas konieczny na wprowadzenie danych o kontrolowanych przedsiębiorcach i kierowcach oraz popełnianych przez nich naruszeniach do systemu informatycznego Inspekcji Transportu Drogowego, za pośrednictwem którego gromadzone są dane w centralnej ewidencji naruszeń prowadzonej na podstawie art. 80 ustawy o transporcie drogowym przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego. Jednocześnie pragnę poinformować, że dane zgromadzone w centralnej ewidencji naruszeń są podstawą sprawozdań z kontroli transportu drogowego w Polsce przygotowywanych dla organów administracji Polskiej i Unii Europejskiej.

Z poważaniem

Krzysztof Opawski

Warszawa, 2004-12-21

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia na 2005 r. został ustalony zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 30 września 2004 r. (Zarządzenie Ministra Zdrowia w sprawie ustalenia planu finansowego NFZ na 2005 r., (Dz.Urz. MZ z 2004 r. Nr 13, poz. 111) w trybie art. 137 ust. 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391 z późn. zm.).

Zgodnie z ustaleniami wypracowanymi w trakcie trwających od 31 sierpnia br. intensywnych prac kierownictwa Ministerstwa Zdrowia z udziałem przedstawicieli Ministra Finansów, Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia oraz ekspertów (w dniu 11 września 2004 również z udziałem Dyrektorów i Wicedyrektorów Oddziałów Wojewódzkich NFZ) nad planem finansowym NFZ na rok 2005, podział środków na koszty świadczeń zdrowotnych pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie Funduszu w planie finansowym na 2005 rok został dokonany według struktury finansowania oddziałów, ustalonej w planie finansowym Funduszu na 2004 r. z dnia 7 września 2004 r. (Zarządzenie Ministra Zdrowia zmieniające zarządzenie w sprawie planu finansowego NFZ na 2004 r., Dz.Urz. MZ z 2004 r. Nr 9, poz. 85). Struktura kosztów świadczeń zdrowotnych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich została ustalona zgodnie z wnioskami dyrektorów oddziałów wojewódzkich funduszu, odzwierciedlonymi w propozycji Zarządu NFZ (pismo pana Marka Lejka p.o. Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 23 września 2004 r. znak: CF/DEF/2431/2004/DR).

Wysokość środków na finansowanie świadczeń zdrowotnych przewidziana planem na rok 2005 dla Podlaskiego OW NFZ, stawia oddział na 6 miejscu wśród oddziałów NFZ pod względem środków na świadczenia zdrowotne na jednego ubezpieczonego - 799,5 zł. Średnia ogólnopolska wynosi 825,91 zł i tylko trzy oddziały NFZ dysponują środkami na świadczenia zdrowotne na jednego ubezpieczonego wyższymi niż średnia: Mazowiecki OW NFZ (978,99 zł), Śląski OW NFZ (883,86 zł) i Małopolski OW NFZ (827,02 zł), które mają na swoim terenie wielu świdczeniodawców o znaczeniu ponadregionalnym.

W kwestii zapewnienia mieszkańcom województwa podlaskiego opieki zdrowotnej na odpowiednim poziomie pragnę poinformować, że ustawa z dnia 27 sierpnia o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135) określa zakres działań Ministra Zdrowia przy tworzeniu planu finansowego Funduszu. Plan finansowy Funduszu opracowuje prezes Funduszu (art. 121 ust. 1 ustawy). Minister Zdrowia w porozumieniu z Ministrem Finansów zatwierdza plan finansowy (art. 121 ust. 4). Szczególnymi okolicznościami, w których Minister Zdrowia w Porozumieniu z Ministrem Finansów ustala plan finansowy Funduszu są:

- plan finansowy Funduszu narusza prawo lub prowadzi do niezrównoważenia wpływów i wydatków Funduszu, a Prezes Funduszu nie usunie nieprawidłowości w terminie przewidzianym ustawą (art. 123).

Na mocy art. 124 ustawy Prezes Funduszu może dokonać zmiany planu finansowego Funduszu w przypadku sytuacji związanych z wykonaniem planu finansowego Funduszu, których nie można było przewidzieć w chwili zatwierdzania planu. Dotyczy to w szczególności przypadku wyższego niż założono w planie napływu środków ze składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zmiana planu finansowego następuje w trybie określonym dla zatwierdzania planu. Należy jednak zwrócić uwagę, że podane przez Panów Senatorów minimalne zapotrzebowanie na środki dla województwa podlaskiego w wysokości 1058113 tys. zł jest o 11% wyższe od kwoty na finansowanie świadczeń zdrowotnych przewidzianej dla Podlaskiego OW NFZ w planie na rok 2005 ustalonym ww. zarządzeniem Ministra Zdrowia z 30 września 2004 r.

Ocena czy środki finansowe będące w dyspozycji Podlaskiego OW NFZ zapewniają mieszkańcom Podlasia opiekę zdrowotną na odpowiednim poziomie jest złożona. Na podstawie opracowań Głównego Urzędu Statystycznego "Podstawowe dane z zakresu ochrony zdrowia" (publikacje dotyczące roku 1999 i 2003) można stwierdzić, że w roku 1999 województwo podlaskie było na 5 miejscu pod względem ilości łóżek szpitalnych w szpitalach ogólnych na 10 tys. ludności, natomiast w roku 2003 - na 4 miejscu.

- w Planie potwierdzono istnienie nadmiaru łóżek szpitalnych m.in. w odniesieniu do oddziałów chorób wewnętrznych, pediatrii, chirurgii ogólnej, innych oddziałów o profilu zabiegowym, kardiologii (W Planie wskazywano kilkakrotnie, że istnieje nadmiar łóżek, przytaczając jednocześnie opinie konsultantów wojewódzkich, z których wynikało, że "należy utrzymać dotychczasowy poziom bazy łóżkowej");

W kwestii zadłużenia szpitali w województwie podlaskim, pragnę poinformować, że w celu rozwiązania tego problemu na skalę ogólnopolską, Rada Ministrów opracowała i skierowała do Sejmu projekt ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych ustaw, jak również autopoprawkę (z dnia 19 października 2004 r.) do tej ustawy.

Autopoprawka wprowadza nowy instrument restrukturyzacyjny - pożyczkę z budżetu państwa dla samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz przewiduje fakultatywność przekształcenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej w spółki użyteczności publicznej. Łączna kwota pożyczek z budżetu państwa nie może przekroczyć kwoty 2,2 mld zł. Pożyczka w pierwszej kolejności przeznaczona będzie na zaspokojenie roszczeń pracowników wynikających z tzw. "ustaw 203", a jej wysokość nie może być wyższa niż należność główna z tytułu zobowiązań zakładu wynikających z tej ustawy. Jednocześnie przewidziane jest umorzenie 50% pozostałej do spłaty należności głównej z tytułu pożyczki, w przypadku gdy zakład przekształci się w spółkę w okresie 24 miesięcy od dnia wydania decyzji o warunkach restrukturyzacji. W przypadku przekształcenia w spółkę po upływie 24 miesięcy, a nie później niż w okresie 5 lat od dnia wydania decyzji o warunkach restrukturyzacji umorzenie wynosi 25% pozostałej do spłaty należności głównej. W przypadku zakładów, które wypłaciły pracownikom należności z tytułu tzw. "ustawy 2003", środki z pożyczki będą mogły przeznaczyć na inne zobowiązania wskazane w ustawie.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 21.12.2004 r.

Istnieją instrumenty prawne do udzielania pomocy w sytuacji, gdy osoba lub rodzina poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego. Taką możliwość stwarza zapis art. 40 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.). Art. 40 ustawy stanowi, że osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego, może być przyznany zasiłek celowy. W takim przypadku zasiłek celowy może być przyznany niezależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi. Przyznawanie i wypłacanie zasiłków celowych na pokrycie wydatków powstałych w wyniku zdarzenia losowego jest zadaniem własnym gminy o charakterze obowiązkowym.

Ustawa nie określa kwotowo wysokości zasiłku. O wysokości przyznanego świadczenia decydują okoliczności sprawy i możliwości gminy w zakresie finansowania zasiłków i pomocy społecznej. Bogate gminy mogą przyznać zasiłek celowy osobom poszkodowanym w wyniku zdarzenia losowego w wyższej wysokości, gminy biedniejsze - w niższej wysokości. Nie w każdej sytuacji gminę stać jest na pełne zaspokojenie potrzeb w tym zakresie, np. w przypadku zniszczenia budynku w wyniku pożaru.

Odnosząc się do sprawy stanu lokali przydzielanych (udostępnianych) przez gminy osobom i rodzinom pozbawionym dachu nad głową należy stwierdzić, że pewnej poprawy należy spodziewać się do końca 2005 r. Do tego czasu będzie obowiązywać finansowe wsparcie dla gmin na pokrycie części kosztów (nie więcej jak 35%) na przedsięwzięcia, w wyniku których powstaną lokale socjalne, noclegownie lub domy dla bezdomnych, o czym stanowi ustawa z dnia 29 kwietnia 2004 r. o finansowym wsparciu tworzenia w latach 2004-2005 lokali socjalnych, noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz.U. Nr 145, poz. 1533). Finansowe wsparcie jest udzielane na wniosek złożony do ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej. Finansowego wsparcia udziela Bank Gospodarstwa Krajowego ze środków Funduszu Dopłat, na podstawie umowy z gminą.

MINISTER

z up.

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004.12.22

Przeprowadzone prace analityczne wykazały bardzo duże różnice w liczbie obsługiwanych klientów, a co za tym idzie również w liczbie zatrudnionych w oddziałach pracowników. Takie zróżnicowanie uniemożliwia racjonalne zarządzanie i powoduje przerost zatrudnienia kadry kierowniczej w małych oddziałach. Ponadto standaryzacja pracy w tak bardzo różniących się wielkością jednostkach jest praktycznie niemożliwa i koszty utrzymania małych jednostek są bardzo wysokie.

W celu poprawy obsługi klientów, mając jednocześnie na uwadze troskę o wydatki administracyjne, należy dokonać próby możliwie daleko idącego zbliżenia wielkości jednostek terenowych. Dlatego też, jak informuje Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, planowana na 2005 rok reorganizacja zakłada z jednej strony przekwalifikowanie najmniejszych oddziałów w inspektoraty i przyłączenie ich do innych oddziałów, z drugiej zaś podzielenie największych oddziałów.

Pragnę podkreślić, że planowana reorganizacja nie będzie miała negatywnego wpływu na jakość obsługi klientów oraz ich dostęp do terenowych jednostek organizacyjnych Zakładu. Wszystkie zadania związane z kontaktem z klientami, w tym także orzecznictwo do celów niepełnosprawności, będą realizowane przez inspektorat w Tarnowie. Oznacza to, że klienci Zakładu będą załatwiali swoje sprawy w tym samym miejscu i w tym samym jak dotychczas zakresie.

z up.

Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-12-22

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Opracowując model struktury organizacyjnej Służby Celnej na 1 maja 2004 r. przyjęto założenie, iż po upływie kilku miesięcy od czasu akcesji Polski do UE zostanie dokonana analiza funkcjonowania zewnętrznych komórek organizacyjnych administracji celnej w zakresie obciążenia pracą, liczby odpraw celnych i kosztów utrzymania. analiza skali i kierunków wymiany handlowej z zagranicą dokonana w oparciu o dane z pierwszych miesięcy członkostwa Polski w Unii Europejskiej wskazuje na spadek ilości odpraw celnych towarów spoza krajów unijnych, w związku z czym obciążenie pracą funkcjonariuszy celnych z tytułu obsługi zgłoszeń celnych uległo po 1 maja 2004 r. bardzo znacznemu zmniejszeniu. Jednocześnie obciążenie pracą z tytułu realizacji zadań w zakresie podatku akcyzowego oraz innych zadań nałożonych na Służbę Celną ustawą z dnia 27 czerwca 2003 roku o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz.U. Nr 137, poz. 1302) nie zawsze daje wystarczającą podstawę do dalszego funkcjonowania danej placówki celnej. Stanowiło to podstawę do nowelizacji aktów prawnych odnoszących się do struktury administracji celnej i właściwości miejscowej poszczególnych placówek.

Zgodnie z podpisanymi przez Ministra Finansów rozporządzeniami od 1 stycznia 2005 r. w Tarnowie będzie nadal funkcjonował oddział celny. Rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie właściwości miejscowej organów celnych wprowadza zmiany we właściwości Urzędu Celnego w Krakowie w stosunku do Oddziału Celnego w Tarnowie. Zamieszczone zmiany dotyczą przesunięcia właściwości miejscowej Oddziału Celnego w Tarnowie z Urzędu Celnego w Krakowie do Urzędu Celnego w Nowym Sączu. Działania te wynikają z konieczności odciążenia Urzędu Celnego w Krakowie, którego udział w zadaniach wykonywanych przez wszystkie urzędy podległe Izbie Celnej w Krakowie wynosi ok. 80%. Proponowane rozdzielenie zadań w zakresie ich właściwości miejscowej spowoduje bardziej równomierne obciążenie pracą wszystkich urzędów, tak w zakresie zadań celnych, jak i akcyzowych. Przyjęcie tego rozwiązania ograniczy tym samym problem w zagospodarowaniu kadr i nie będzie generowało dodatkowych kosztów związanych z przenoszeniem funkcjonariuszy i pracowników do innych miejscowości. Pozwoli to także na wykorzystanie w pełni infrastruktury obu urzędów celnych. Rozszerzenie zakresu terytorialnego Urzędu Celnego w Nowym Sączu kosztem Urzędu Celnego w Krakowie spowoduje przesunięcie około 10% odpraw celnych dotychczas dokonywanych w oddziałach krakowskich do Oddziałów w Andrychowie i Nowym Targu. Nastąpi też przesunięcie kilku dużych podatników akcyzowych z Krakowa do Nowego Targu. Spowoduje to tym samym szybszy dostęp podmiotów gospodarczych do organów celnych i podatkowych.

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 22 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Opracowując model struktury organizacyjnej Służby Celnej na 1 maja 2004 r. przyjęto założenie, iż po upływie kilku miesięcy od czasu akcesji Polski do Unii Europejskiej zostanie dokonana analiza funkcjonowania zewnętrznych komórek organizacyjnych administracji celnej w zakresie obciążenia pracą i kosztów utrzymania. W konsekwencji we wrześniu br. Szef Służby Celnej powołał Zespół, który opierając się na ustalonych kryteriach przedstawił propozycje likwidacji niektórych oddziałów i urzędów celnych.

- obsady kadrowej,

- posiadanej infrastruktury,

- kosztów utrzymania jednostek,

- zadań w zakresie Wspólnej Polityki Rolnej.

Analiza skali i kierunków wymiany handlowej z zagranicą wskazuje na spadek ilości odpraw celnych towarów spoza krajów unijnych, w związku z czym obciążenie pracą funkcjonariuszy celnych z tytułu obsługi zgłoszeń celnych uległo po 1 maja 2004 r. znacznemu zmniejszeniu. Jednocześnie wzrasta bardzo znaczenie, a co za tym idzie, obciążenie pracą wynikające z realizacji zadań w zakresie podatku akcyzowego oraz innych zadań nałożonych na Służbę Celną ustawą z dnia 27 czerwca 2003 roku o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz.U. Nr 137, poz. 1302). Realizacja tych zadań pociąga za sobą konieczność zmian struktury organizacyjnej Służby Celnej wynikających również z geograficznego rozmieszczenia podmiotów gospodarczych, z którymi związane są nowe zadania Służby Celnej. W związku z powyższym zachodzi potrzeba wypracowania optymalnych rozwiązań zapewniających racjonalne rozmieszczenie komórek organizacyjnych Służby Celnej, a tym samym kompleksową obsługę przedsiębiorców.

Jednym z urzędów, który został rekomendowany do likwidacji jest Urząd Celny w Cieszynie. Za jego rekomendowaniem do likwidacji przemawiał przede wszystkim mały zakres wykonywanych zadań akcyzowych oraz liczba zgłoszeń celnych realizowanych przez podległe temu urzędowi oddziały celne. Jednocześnie mając na uwadze problemy związane z alokacją kadr i zmianami w strukturze organizacyjnej, w dniu 8 grudnia br. Szef Służby Celnej spotkał się z funkcjonariuszami pełniącymi służbę w Urzędzie Celnym w Cieszynie. W trakcie spotkania przedstawił stanowisko w sprawach nurtujących środowisko celników odpowiadając na liczne pytania zainteresowanych.

PODSEKRETARZ STANU