Warszawa, dnia 13.12.2004 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

Nawiązując do mojego pisma z dnia 8 lipca 2004 r., w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Adama Bielę, dotyczącego Wytwórni Mas Bitumicznych w Klęczanach (gmina Chełmiec, powiatu nowosądeckiego), położonej na terenie Kopalni Surowców Skalnych - uprzejmie zawiadamiam, że z poczynionych ustaleń wynika, że Minister Ochrony Środowiska udzielił w tej sprawie stosownych wyjaśnień Marszałkowi Sejmu RP. Sprawa była również badana przez Starostę Nowosądeckiego, Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Nowym Sączu oraz Wojewodę Małopolskiego.

Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w Krakowie (delegatura w Nowym Sączu) przeprowadził w Klęczanach dwie kontrole dotyczące gospodarki wodnej i ściekowej, gospodarki odpadami, ochrony powietrza i ochrony przed hałasem. W wyniku tych oraz własnych ustaleń Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Nowym Sączu wydał dnia 14 października 2004 r. decyzję nakazującą rozbiórkę instalacji Mas Bitumicznych w Klęczanach (znak PINB 7355-Cheł-11/04). Niezależnie od tej decyzji Prokurator Rejonowy w Nowym Sączu bada - w trybie przepisów kodeksu postępowania karnego - czy wójt gminy Chełmiec (na której terenie leżą Klęczany) nie naruszył przepisów ustawy prawo budowlane i ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, a tym samym nie popełnił przestępstwa przewidzianego w art. 231 § 1 k.k. i in.

Decyzja administracyjna Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nakazująca rozbiórkę spornej instalacji zamyka na tym etapie sprawę Wytwórni Mas Bitumicznych w Klęczanach.

Z poważaniem

Z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, dnia 13 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W związku z oświadczeniem senatora Janusz Lorenza w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 16 proszę o przyjęcie następującej odpowiedzi:

Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że modernizacja drogi nr 16, jednej z najważniejszych dróg krajowych przebiegających przez województwo warmińsko-mazurskie jest przedmiotem wielu działań prowadzonych przez Generalną Dyrekcji Dróg Krajowych. Inicjatywy Pana Senatora Janusza Lorenza jako wojewody i jego życzliwe wsparcie dla naszych zabiegów już zaowocowały konkretnymi rezultatami. W październiku bieżącego roku zakończono modernizację dwóch odcinków, ważnych dla komunikacji ze stolicą województwa, Nagłady - Olsztyn i Olsztyn - Wójtowo. Podjęte zostały także decyzje o modernizacji całego, najbardziej obciążonego odcinka drogi, pomiędzy Ostródą, a Mrągowem, wraz z południową i północną obwodnicą tej ostatniej miejscowości.

Jak niedawno informowaliśmy Pana Senatora szczególnie trudny problem stwarza odcinek drogi pomiędzy Mrągowem, a Ełkiem. Z uwagi na warunki terenowe, stan nawierzchni, a przede wszystkim nośność mostów i wiaduktów oraz niedostateczną skrajnię wiaduktów kolejowych.

Propozycja korekty sieci dróg i idące za nią decyzje inwestycyjne to zagadnienie które w miesiącu styczniu będziemy wspólnie konsultować na spotkaniu z władzami terenowymi (wojewoda, marszałek, a także kierownictwa Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, przy udziale posłów i senatorów z terenu województwa warmińsko-mazurskiego.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, 2004.12.13

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do złożonego podczas 72 posiedzenia Senatu RP oświadczenia Pani Senator Aleksandry Koszady, w sprawie możliwości wyłączenia z produkcji cukru Cukrowni Ostrowy, wchodzącej w skład Krajowej Spółki Cukrowej S.A. (pismo z dnia 23 listopada br., znak: BPS/DSK-043-527/04) uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.

Celem utworzenia Krajowej Spółki Cukrowej S.A., której jednym z zakładów produkcyjnych jest Cukrownia Ostrowy, była budowa silnego polskiego podmiotu w branży cukrowniczej, zdolnego konkurować na rynku z zagranicznymi koncernami. Podstawowym warunkiem osiągnięcia rentowności przez KCS S.A. jest niezwłoczna, głęboka restrukturyzacja.

Działania restrukturyzacyjne są przeprowadzane zgodnie z Programem restrukturyzacji KSC S.A., z uwzględnieniem minimalizacji społecznych kosztów ich wdrożenia. W Programie restrukturyzacji określone zostały kryteria oceny i wyboru cukrowni wiodących, posiadających perspektywy rozwoju w poszczególnych grupach regionalnych.

Krajowa Spółka Cukrowa S.A. funkcjonuje w otoczeniu dużych koncernów europejskich, które posiadają duże doświadczenie w działaniu w uwarunkowaniach obowiązujących w Unii Europejskiej.

Zakres koncentracji produkcji w Krajowej Spółce Cukrowej S.A. nadal odbiega od standardów ukształtowanych w Europie. Polskie cukrownie są wyraźnie mniejsze i technologicznie starsze, niż ich odpowiedniki w krajach dawnej 15.

Krajowa Spółka Cukrowa S.A. z chwilą powstania posiadała nadmiar mocy produkcyjnych, który wymusił na spółce realizację procesu restrukturyzacji, w tym szczególnie koncentrację produkcji. Zaniechanie lub ograniczenie realizacji koncentracji produkcji w 2005 roku stworzyłoby wiele zagrożeń dla Spółki. Ziszczenie się tych zagrożeń mogłoby w konsekwencji uniemożliwić Spółce sprostanie dużej konkurencji na rynkach krajowym oraz na rynku UE.

Według informacji uzyskanych z KSC S.A., podjęcie decyzji o wyłączeniu cukrowni z produkcji w roku 2005 zostanie poprzedzone analizami potencjału wytwórczego Spółki w kontekście uwarunkowań związanych z regulacją rynku cukru. Stąd też Spółka przewiduje, iż decyzja o tym, które cukrownie będą przeznaczone do wyłączenia zostanie podjęta w styczniu 2005 r.

Wyłączenie cukrowni z produkcji cukru nie oznacza ich likwidacji. Zarząd Krajowej Spółki Cukrowej S.A. analizuje alternatywne rozwiązania, które mogłyby być realizowane na bazie majątku produkcyjnego cukrowni i przy wykorzystaniu kwalifikacji oraz doświadczenia zatrudnionych w nich pracowników. Uruchomienie produkcji alternatywnej powinno zapewnić zatrudnienie możliwie największej liczbie pracowników obecnie zatrudnionych oraz powinno mieć charakter długofalowy z możliwością utrzymania stałości produkcji.

Wśród produkcji alternatywnej rozważa się:

- produkcję etanolu jako biokomponentu,

- produkcję biokomponentów na bazie rzepaku,

- produkcję suszu z lucerny,

- elektrociepłownię opalaną paliwem odnawialnym.

Wyłączenie cukrowni z produkcji cukru nie spowoduje istotnych zmian dla plantatorów. Buraki cukrowe nadal będą skupowane i przerabiane przez Krajową Spółkę Cukrową S.A. Zmianie może ulec w niektórych przypadkach miejsce dostawy. Niemniej jednak dla samych plantatorów zmiana miejsca dostawy nie powinna mieć znaczenia, ponieważ ewentualny wzrost kosztów transportu obciąży Spółkę, a nie plantatora, dla którego koszty te ustalane są ryczałtowo.

Ponadto według informacji uzyskanych z Krajowej Spółki Cukrowej S.A. Zarząd KSC S.A. zapewnia, mając świadomość sytuacji gospodarczej kraju, jak również sytuacji na rynku pracy, iż dołoży wszelkich starań, aby realizacja procesu restrukturyzacji miała łagodny społecznie przebieg.

Z wyrazami szacunku

Z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Kowalski

Warszawa, di 14 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie pani senator Ewy Serockiej złożone podczas 72 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada 2004 r., załączone przy piśmie z dnia 23 listopada 2004 r. nr BPS/DSK-043-526/04, w sprawie wyjaśnienia, czy syndyk jest funkcjonariuszem publicznym, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

Odpowiedź na to pytanie wymaga analizy pozycji syndyka w postępowaniu upadłościowym w świetle przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 525 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", oraz przepisów prawa konstytucyjnego i prawa karnego.

Zakres działań syndyka został ogólnie określony w art. 173 ustawy, w myśl którego syndyk obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem oraz przeprowadza jego likwidację. Natomiast zgodnie z art. 321 ustawy, syndyk może nawet prowadzić przedsiębiorstwo upadłego. Uprawnienia i obowiązki syndyka mają więc zakres bardzo szeroki.

Syndyk sprawuje swoją funkcję i wykonuje obowiązki na podstawie powołania zawartego w postanowieniu sądu o ogłoszeniu upadłości. Syndyk jest zatem organem postępowania upadłościowego powołanym przez sąd w celu realizacji funkcji postępowania upadłościowego. Postępowanie upadłościowe, będące formą egzekucji uniwersalnej, zawiera charakterystyczny element przymusu i nie ulega wątpliwości, że stanowi jedną z najistotniejszych sankcji w stosunkach cywilnoprawnych. Z tego względu działalność syndyka, związana z wypełnianiem jego obowiązków, powoduje silną ingerencję w sferę konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich, co prowadzi do wniosku, że syndyk w postępowaniu upadłościowym sprawuje funkcje władcze, nie będąc przy tym organem wymiaru sprawiedliwości, choć jego działalność pozostaje w ścisłym związku z działalnością organów wymiaru sprawiedliwości.

Syndyk nie jest również elementem struktury którejkolwiek z władz konstytucyjnych.

W świetle przepisów prawa konstytucyjnego syndyk - działając na podstawie i granicach prawa - wykonuje powierzoną mu przez władzę ustawodawczą funkcję władzy publicznej w postaci czynności podejmowanych w ramach postępowania upadłościowego, a sprawując swoją funkcję i wykonując obowiązki na podstawie powołania postanowieniem sądu o ogłoszeniu upadłości spełni przesłanki wykonywania władzy publicznej w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji RP.

Z tych względów w rządowym projekcie ustawy o licencji syndyka przyjęto koncepcję przyznania syndykowi ochrony prawnej przysługującej funkcjonariuszowi publicznemu, lecz jedynie podczas lub w związku z wykonywaniem przez niego czynności w postępowaniu upadłościowym, co znalazło wyraz w art. 25 tego projektu.

Nie może to jednak stanowić podstawy do wnioskowania, że syndyk jest funkcjonariuszem publicznym.

Wprawdzie - jak wyżej wskazano - syndyk, sprawując swoją funkcję, wykonuje pewne funkcje władze, jednakże nie można zapominać, że syndyk sprawuje swoją funkcję jedynie okresowo, w konkretnym postępowaniu upadłościowym do czasu jego zakończenia. Funkcjonowanie syndyka w kolejnym postępowaniu upadłościowym jest uzależnione tylko i wyłącznie od woli sądu. Inaczej mówiąc, osoba posiadając uprawnienia do sprawowania funkcji syndyka, nie może wykonywać żadnych czynności w postępowaniu upadłościowym, jeżeli nie zostanie do tego wyznaczona przez sąd w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości.

Nie można ponadto pominąć faktu, że w postępowaniu upadłościowym syndyk nie jest całkowicie w swoich działaniach niezależny i w szeregu przypadków może podejmować czynności jedynie po otrzymaniu zezwolenia sędziego - komisarza (art. 309, 310,315, 322, 326 i 343 ustawy).

Godzi się również zauważyć, że takie usytuowanie pozycji syndyka miało wpływ na prawnokarne rozwiązania w zakresie dotyczącym funkcjonariuszy publicznych, do których , zgodnie za art. 115 § 13 kodeksu karnego, syndyk nie został zaliczony.

Z wyrazami szacunku

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Andrzej Grzelak

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dni 14 grudnia 2004 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 30 czerwca 2004 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Władysława Mańkuta w sprawie nieprzestrzegania przez spółkę Totalizator Sportowy przepisów bhp w stosunku do kolektorów fizycznych, przesyłam w załączeniu kserokopię pisma Zastępcy Głównego Inspektora Pracy p. Tomasza Gdowskiego znak G/GNW/343/410-4/04 z dnia 30 listopada br. wraz z wynikami kontroli kolektur fizycznych Totalizatora Sportowego. Kontrole zostały przeprowadzone przez inspektorów pracy w Oddziałach Totalizatora Sportowego w Białymstoku, Krakowie i Warszawie.

Łączę wyrazy szacunku

Poseł Zbigniew Janowski

Warszawa, 2004-12-14

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 23.11.2004 r. znak: BPS/DSK-043-522/04 tekstem oświadczenia złożonego przez Panią Ewę Serocką Senator RP podczas 72. posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada 2004 r., uprzejmie wyjaśniam.

Jak wynika z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535) dostawa obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części podlega opodatkowaniu stawką obniżoną w wysokości 7% - na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b tej ustawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego. Stawkę w wysokości 7% stosuje się gdy przedmiotem ww. dostawy są obiekty lub lokale mieszkalne, które mają być zasiedlone lub zamieszkane po raz pierwszy, gdyż zgodnie z art., 43 ust. 1 pkt 10, pozostałe mieszkania i obiekty budownictwa mieszkaniowego są zwolnione z podatku VAT.

Natomiast przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu na inne prawo do tego lokalu - do dnia 31 grudnia 2007 r. podlega opodatkowaniu według stawki 0% - na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. c ww. ustawy o podatku od towarów i usług. Należy przy tym zaznaczyć, że zgodnie z art. 153 ust. 2 ww. ustawy, nie podlegają opodatkowaniu przekształcenia, jeżeli ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego oraz zasiedlenie tego lokalu nastąpiło przed 1 maja 2004 r.

Wprowadzenie opodatkowania z dniem 1 maja 2004 r. podatkiem od towarów i usług dla ustanowienia praw w spółdzielczości mieszkaniowej nie powinno powodować wzrostu cen mieszkań w sektorze budownictwa.

System podatku od towarów i usług pozwala bowiem podatnikom - którymi są obecnie spółdzielnie mieszkaniowe - dokonującym dostawy towarów, na które stosowana jest preferencyjna stawka podatku, obniżać podatek należny o podatek naliczony, a nawet otrzymywać zwrot nadwyżki podatku zaliczonego (zapłaconego np. przy zakupie materiałów budowlanych), nad podatkiem należnym od dokonanej dostawy.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, dnia 15 grudnia 2004 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone przez senator Irenę Kurzępę na 71 posiedzeniu Senatu w dniu 3 listopada 2004 r., przesłane przy piśmie BPS/DSK-043-466-04 z dnia 9.11.2004 r., w sprawie interpretacji art. 40 ust. 1 - 6 ustawy o drogach publicznych uprzejmie wyjaśniam:

1. artykułem 40 ust. 5 ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 200 poz. 1953) wprowadzono zapis dokonujący zmianę w zakresie umieszczania urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego.

2. W świetle art. 40 ust. 5 opłata za umieszczenie urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, jest opłatą stałą coroczną, wprowadzoną do ustawy na wniosek samorządów, w miejsce dotychczasowej opłaty jednorazowej. Ustala się ją jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy urządzenia i rocznej stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego. Nie ma zatem trzeciego czynnika jak liczba dni zajęcia pasa. Oznacza to niewątpliwie, że opłatę pobiera się corocznie, przez cały okres istnienia takiego urządzenia w pasie drogowym.

3. Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozstrzyga w sprawach indywidualnych prowadzonych w trybie postępowania administracyjnego a nie dokonuje interpretacji przepisów prawa powszechnie obowiązującego. Orzeczenia SKO mogą być także weryfikowane w drodze postępowania przed Sądem Administracyjnym.

4. Podzielam stanowisko Samorządowego Kolegium Odwoławczego, że interpretacja Ministerstwa Infrastruktury nie stanowi źródła prawa, jednakże wobec pojawiających się różnych interpretacji, należy brać pod uwagę wolę ustawodawcy.

5. Z jednostek samorządu terytorialnego docierają do resortu informacje, że powyższe rozwiązania prawne chronią pas drogowy i zmuszają inwestorów do poszukiwania rozwiązań poza pasem drogi.

Pragnę poinformować Pana Marszałka, że wszelkie wątpliwości interpretacyjne są wyjaśniane zainteresowanym w bieżącej korespondencji oraz na łamach prasy fachowej.

Pozostaję z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, 15.12.2004 roku

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
ul. Wiejska 4/6/8
00-902 Warszawa

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka znak: BPS/DSK-043-487-04 z dni 9 listopada 2004 roku uprzejmie wyjaśniam kwestie poruszone w oświadczeniu Pana Posła Andrzeja Chronowskiego dotyczące Rafinerii Nafty Glimar S.A. w Gorlicach:

Ministerstwo Skarbu Państwa realizuje program rządowy "Strategia dla przemysłu naftowego w Polsce" zatwierdzony przez Rząd RP we wrześniu 2002 roku. W ramach tego Programu, w odniesieniu do Grupy Lotos S.A. (dawniej Rafineria Gdańska S.A.) zakłada się konsolidację w ramach Grupy Lotos S.A. Rafinerii Południowych, w tym Rafinerii Nafty Glimar S.A. w Gorlicach oraz Petrobaltic, jak również prywatyzację Grupy poprzez sprzedaż akcji na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie w 2005 roku. Minister Skarbu Państwa wystąpił z wnioskiem do Zarządu Grupy LOTOS o zwołanie Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Grupy Lotos, w terminie nie późniejszym niż na dzień 14 stycznia 2004 roku, z następującym porządkiem obrad:

- Podjęcie uchwał w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego w drodze emisji nowych akcji zaoferowanych w subskrypcji prywatnej z wyłączeniem prawa poboru w całości, które zostaną pokryte wkładami niepieniężnymi w postaci: 6.375.600 akcji spółki Przedsiębiorstwa Poszukiwań i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu Petrobaltic S.A., 6.002.870 akcji spółki Rafineria Czechowice S.A., 4.800.798 akcji spółki Rafineria Jasło S.A. oraz 9.520.000 akcji Rafinerii Glimar S.A.,

- Podjęcie uchwały w sprawie zmian w Statucie Spółki,

w celu realizacji programu rządowego "Strategia dla Przemysłu Naftowego".

Nie jest rozważana zmiana strategii prywatyzacyjnej w stosunku do Grupy LOTOS.

Obecnie przerwane są prace związane z budową Hydrokompleksu spowodowane po części trudną sytuacją finansową Rafinerii Nafty Glimar S.A., ale także problemami firmy niemieckiej Lurgi - wykonawcy inwestycji. Dwie firmy spośród podwykonawców wycofały się z budowy, z uwagi na własne trudności finansowe. Zarówno Ministerstwo Skarbu Państwa jak i Nafta Polska podejmują starania w celu kontynuowania kluczowej dla Spółki inwestycji. W tym celu prowadzone są prace nad wypracowaniem przez Naftę Polska S.A., Grupę LOTOS S.A., Bank Przemysłowo Handlowy i Rafinerię Nafty Glimar S.A. porozumienia, w wyniku którego będzie mogło dojść do restrukturyzacji finansowej Spółki i dokończenia budowy Hydrokompleksu.

Ministerstwo Skarbu Państwa nie rozważa możliwości dokapitalizowania Rafinerii Nafty Glimar S.A., bowiem wymagałoby to zgody Komisji Unii Europejskiej, ponieważ dokapitalizowanie traktowane jest jako pomoc publiczna. Ponadto należy podkreślić, że Spółka Rafineria Nafty Glimar S.A. korzystała już z pomocy publicznej. Uratowanie Rafinerii będzie zależało od osiągnięcia wyżej wymienionego porozumienia w wyniku którego będzie mogło dojść do restrukturyzacji finansowej spółki.

Z poważaniem

MINISTER SKRBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Dariusz Marzec

Warszawa, dn. 15 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Józefa Sztorca złożone podczas 72. posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada 2004 roku, przekazane przy piśmie Pana Marszałka, znak: BPS/DSK-043-503/04 z dnia 23 listopada br., w sprawie nowelizacji ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504 z późn. zm.), zmierzającej do tego aby gminy pozostawały właścicielami inwestycji oświetlenia ulicznego, ponosząc równocześnie koszty jego utrzymania, przedstawiam następujące stanowisko;

W przypadku budowy przez gminy nowych instalacji oświetleniowych brak jest uzasadnienia do bezpłatnego przekazywania tych instalacji przedsiębiorstwom energetycznym. Wskazuje na to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 1997 roku, w którym stwierdza się, że "w razie gdy odbiorca energii, w rezultacie praktyki monopolistycznej przedsiębiorstwa energetycznego, sfinansował budowę urządzeń, o których mowa w art. 49 kodeksu cywilnego, może on dochodzić zwrotu poniesionych kosztów na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu".

Mające jeszcze miejsce praktyki monopolistyczne przedsiębiorstw energetycznych, żądających nieodpłatnego przekazania wybudowanych i finansowanych przez gminę instalacji oświetlenia ulicznego, nie uzasadniają ustawowego wywłaszczenia przedsiębiorstw energetycznych z należącego do nich majątku służącego celom oświetleniowym, a który został wybudowany i finansowany z różnych źródeł. Byłoby to niezgodne z konstytucyjnym prawem własności wyrażonym w art. 21 ust. 2 konstytucji, który wskazuje, że wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem.

W związku z powyższym wyrażam stanowisko, że brak jest uzasadnienia dla ustawowego przeniesienia własności oświetlenia ulicznego z przedsiębiorstw energetycznych na gminy.

Ponadto pragnę poinformować Pana Senatora, że celowość przekazania gminom przez przedsiębiorstwa energetyczne składników majątkowych urządzeń, instalacji i odcinków sieci służących do oświetlenia placów ulic i dróg położonych na terenie gmin, analizowana była w trakcie prac nad projektem ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. W tym celu Ministerstwo Skarbu Państwa, odpowiedzialne za nadzór właścicielski i przekształcenia własnościowe sektora energetycznego zebrało od przedsiębiorstw energetycznych informacje dotyczące majątku służącego celom oświetleniowym oraz skutków finansowych, jakie poniosłyby te przedsiębiorstwa w wyniku przekazania tego majątku gminom.

Uzyskane informacje, w ocenie Ministerstwa Skarbu Państwa, wskazywały na możliwość wystąpienia szeregu istotnych problemów technicznych, podatkowych, księgowych i prawnych, w przypadku nakazania przedsiębiorstwom energetycznym na mocy ustawy przekazania gminom majątku służącego celom oświetleniowym.

W opinii Ministerstwa Skarbu Państwa przekazanie gminom majątku należącego do przedsiębiorstw energetycznych w drodze "przymusu ustawowego" oceniane byłoby jako ingerencja w niezależne podmioty prawa i działania na ich szkodę.

Jerzy Hausner

Warszawa, 2004 -12-15

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na pytania Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Ryszarda Matusiaka zgłoszone w piśmie z dnia 15 listopada br. oraz na oświadczenie Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Ryszarda Matusiaka złożone podczas 72 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada 2004 r. uprzejmie wyjaśniam, iż nie dysponuję danymi w szczegółowości oczekiwanej przez Pana Senatora.

Informacje, które przedstawiam w załączniku pochodzą z rocznych sprawozdań o wydatkach (Rb 28) i dochodach (Rb 27) budżetu państwa gromadzonych i opracowywanych przez Ministerstwo Finansów na podstawie sprawozdań sporządzanych przez dysponentów poszczególnych części budżetu państwa.

Uwzględniając fakt, że zgodnie z art. 74 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.) dokumenty finansowo-księgowe przechowywane są przez okres 5 lat uprzejmie wyjaśniam, że nie dysponuję danymi za lata 1993-1999.

W załączeniu przedstawiam dane (wynikające ze sprawozdań, o których mowa we wstępie), o kwotach wypłat obciążających Skarb Państwa z tytułu kar i odszkodowań w latach 2000-2004.

Uprzejmie proszę o przyjęcie przedstawionych wyjaśnień

Łączę wyrazy szacunku

W zastępstwie Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Stanisław Stec

Warszawa, 2004-12-16

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 23 listopada 2004 r., znak: BPS/DSK-043-528/04, dotyczącym oświadczenia złożonego przez senator Ewę Serocką podczas 72 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada 2004 roku, przedkładam informację, przygotowaną we współpracy z Ministrem Gospodarki i Pracy, w sprawie organizowania prac interwencyjnych w rolnictwie.

Zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001) starosta zwraca pracodawcy, który zatrudnił w ramach prac interwencyjnych na okres do 6 miesięcy skierowanych bezrobotnych, część kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne skierowanych bezrobotnych. Wysokość refundacji jest uprzednio uzgodniona i nie może przekroczyć kwoty ustalonej jako iloczyn liczby zatrudnionych w miesiącu w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy oraz kwoty zasiłku. W przypadku zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych do 12 miesięcy zwrot poniesionych kosztów wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak kwoty połowy najniższego wynagrodzenia i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia, następuje co drugi miesiąc.

Z kolei w art. 2 ust. 1 pkt 25) wspomnianego wyżej aktu prawnego, ustawodawca określił, że przez pracodawcę należy rozumieć jednostkę organizacyjną, chociażby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, które zatrudniają lub mają zamiar zatrudniać co najmniej jednego pracownika.

Powyższe przepisy rzeczywiście tym samym stanowią, że osoba posiadająca gospodarstwo rolne lecz nie prowadząca działalności gospodarczej nie może zatrudnić pracownika w ramach prac interwencyjnych. Sezonowe zatrudnienie w rolnictwie nie stwarza perspektywy zapewnienia osobie bezrobotnej trwałego miejsca pracy, a to jest jednym z głównych celów zatrudniania osób bezrobotnych w ramach prac interwencyjnych. W ust. 4 wspomnianego powyżej art. 51 przewiduje się specjalną zachętę do utrzymania zatrudniania pracownika zatrudnionego w ramach prac interwencyjnych przewidując możliwość jednorazowego refundowania wynagrodzenia w wysokości uzgodnionej nie wyższej jednak niż 150% przeciętnego wynagrodzenia jeśli pracownik ten bezpośrednio po zakończeniu prac interwencyjnych był dalej zatrudniony przez okres co najmniej 6 miesięcy i po upływie tego okresu dalej jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ponadto należy uwzględnić także to, iż przepisy dotyczące udzielania pomocy publicznej w rolnictwie kierują się zupełnie odrębnymi zasadami.

Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować, że bezpośrednie działania promujące wzrost zatrudnienia jak i kreowanie nowych miejsc pracy, w tym także na obszarach wiejskich, będą podejmowane przede wszystkim w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego Rozwój Zasobów Ludzkich, Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego oraz Sektorowego Programu Operacyjnego Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw.

Również w ramach dwóch programów realizowanych przez resort rolnictwa: Sektorowy Program Operacyjny "Restrukturyzacja i Modernizacja Sektora Żywnościowego oraz Rozwój Obszarów Wiejskich" i "Plan Rozwoju Obszarów Wiejskich" będą prowadzone działania na rzecz zmniejszenia bezrobocia ukrytego na wsi i zagospodarowania nadwyżek zasobów pracy. Promowane będą działania mające na celu organizację szkoleń, doradztwa rolniczego, różnicowania działalności rolniczej i zbliżonej do rolnictwa, ułatwianie startu młodym rolnikom, itp.

Z poważaniem

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 2004-12-16

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 23 listopada 2004 r. Nr BPS/DSK-043-523/04 przy którym załączono oświadczenie złożone przez Panią Senator Janinę Sagatowską na 72 posiedzeniu Senatu w dniu 18 listopada 2004 r., skierowane do Szefa Służby Celnej Wiesława Czyżowicza, dotyczące dalszego funkcjonowania Urzędu Celnego w Stalowej Woli uprzejmie informuję, co następuje.

Opracowując model struktury organizacyjnej Służby Celnej na 1 maja 2004 r. przyjęto założenie, iż po upływie kilku miesięcy od czasu akcesji Polski do Unii Europejskiej zostanie dokonana analiza funkcjonowania zewnętrznych komórek organizacyjnych administracji celnej w zakresie obciążenia pracą i kosztów utrzymania. W konsekwencji we wrześniu br. Szef Służby Celnej powołał Zespół, który opierając się na ustalonych kryteriach przedstawił propozycje likwidacji niektórych oddziałów i urzędów celnych.

Wzięte pod uwagę kryteria odnoszą się do:

- liczby zgłoszeń celnych,

- obsady kadrowej,

- posiadanej infrastruktury,

- kosztów utrzymania jednostek,

- odległości do najbliższej jednostki mogącej przejąć zadania,

- zadań z zakresu podatku akcyzowego oraz szczególnego nadzoru podatkowego,

- ilości zarejestrowanych podatników podatku akcyzowego,

- zadań w zakresie Wspólnej Polityki Rolnej.

Analiza skali i kierunków wymiany handlowej z zagranicą wskazuje na spadek ilości odpraw celnych towarów spoza krajów unijnych, w związku z czym obciążenie pracą funkcjonariuszy celnych z tytułu obsługi zgłoszeń celnych uległo po 1 maja 2004 r. znacznemu zmniejszeniu. Jednocześnie wzrasta bardzo znaczenie, a co za tym idzie, obciążenie pracą wynikające z realizacji zadań w zakresie podatku akcyzowego oraz innych zadań nałożonych na Służbę Celną ustawą z dnia 27 czerwca 2003 r. o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz.U. Nr 137, poz. 1302). Realizacja tych zadań pociąga za sobą konieczność zmian struktury organizacyjnej Służby Celnej wynikających również z geograficznego rozmieszczenia podmiotów gospodarczych, z którymi związane są nowe zadania Służby Celnej. W związku z powyższym zachodzi potrzeba wypracowania optymalnych rozwiązań zapewniających racjonalne rozmieszczenie komórek organizacyjnych Służby Celnej, a tym samym kompleksową obsługę przedsiębiorców.

Niemniej jednak, po dokonaniu powtórnej analizy wszystkich argumentów przedstawionych przez Panią Senator oraz innych parlamentarzystów, przedstawicieli środowisk samorządowych, gospodarczych i związkowych regionu Minister Finansów podjął decyzję o nielikwidowaniu z dniem 1 stycznia 2005 r. jednostki organizacyjnej Służby Celnej w Stalowej Woli. Decyzja ta znalazła swój wyraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2004 r. Zmieniające rozporządzenie w sprawie urzędów celnych, w których są dokonywane czynności przewidziane przepisami praw celnego w zależności od towarów lub procedur celnych, którymi mogą być obejmowane towary.

Pragnę jednak zaznaczyć, iż prace nad docelową strukturą administracji celnej będą w dalszym ciągu kontynuowane. Ich wyniki mogą w przyszłości dotyczyć także Oddziału Celnego w Stalowej Woli.

Przekazując powyższe informacje o kierunkach działań podejmowanych przez Służbę Celną wyrażam przekonanie, że spotkają się one ze zrozumieniem Pana Marszałka i Pani Senator.

Z wyrazami szacunku

W zastępstwie Ministra Finansów

SEKRETARU STANU

Stanisław Stec

Warszawa, 2004-12-17

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W nawiązaniu do oświadczenia Pani Senator Ewy Serockiej złożonego 18 listopada 2004 roku podczas 72 posiedzenia Senatu RP, przesłanego przy piśmie BPS/DSK-043-519/04, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Odnosząc się do kwestii rozliczeń finansowych samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej z tytułu "usług medycznych wykonywanych na rzecz obcokrajowców, obywateli Unii Europejskiej, ubezpieczonych w swoich krajach macierzystych", uprzejmie informuję, że sposób świadczenia oraz rozliczania kosztów świadczeń zdrowotnych udzielanych na terenie jednego z państw członkowskich UE na rzecz osób ubezpieczonych w innych państwach członkowskich określają przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w zakresie rzeczowych świadczeń medycznych. Szczegółowe warunki ich stosowania regulują rozporządzenia Rady Wspólnoty, które jako akty normatywne wyższego rzędu są stosowane bezpośrednio i mają pierwszeństwo przed prawodawstwem krajowym.

Po przystąpieniu Polski do UE i włączeniu się we wspólnotowy system koordynacji zabezpieczenia społecznego w zakresie rzeczowych świadczeń medycznych, osoby ubezpieczone w pozostałych państwach członkowskich UE i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) nabyły prawo do bezpłatnego korzystania z opieki zdrowotnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w sytuacjach:

Należy podkreślić, że korzystanie przez osoby ubezpieczone w innym państwie członkowskim UE/EOG z opieki zdrowotnej na terytorium RP odbywać się będzie na zasadach i w zakresie określonym w prawie polskim. Oznacza to, że jeżeli określone świadczenie przysługuje obywatelom polskim bezpłatnie, to obywatele innych państw członkowskich UE/EOG uzyskają to świadczenie także bezpłatnie. Natomiast świadczenia nieobjęte finansowaniem ze środków publicznych, wymienione w tzw. "wykazie negatywnym" stanowiącym załącznik do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135), udzielane odpłatnie, obywatele innych państw członkowskich mogą uzyskać także za pełną lub częściową odpłatnością, nawet jeśli świadczenia takie są objęte koszykiem świadczeń gwarantowanych w ich państwach właściwych. Jest to jedna z podstawowych zasad systemu koordynacji. Rozliczenia kosztów świadczeń zdrowotnych realizowanych w ramach systemu koordynacji odbywać się będą na zasadach określonych w przepisach rozporządzenia nr 574/72/EWG z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/771 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (art. 93-95).

W przypadku świadczeń udzielonych na podstawie formularza E111 lub EKUZ polski świadczeniodawca otrzymuje zwrot kosztów świadczeń dla osób ubezpieczonych w innych państwach członkowskich UE według cen świadczeń zdrowotnych ustalonych w umowach pomiędzy tym świadczeniodawcą a Narodowym Funduszem Zdrowia. Na koniec każdego okresu rozliczeniowego świadczeniodawca wystawia osobną fakturę za każdego obcokrajowca z UE posługując się stawkami odpowiednich świadczeń zakontraktowanych przez Fundusz i przekazuje ją do właściwego terytorialnie oddziału wojewódzkiego, który niejako kredytując instytucje właściwe innych państw członkowskich UE/EOG, zwiększa kwoty środków przekazywane świadczeniodawcom o należności za leczenie obcokrajowców legitymujących się formularzami E111 lub EKUZ. Pacjenci leczenia w tym trybie nie są uwzględniani w rozliczeniach umów o Narodowym Funduszu Zdrowia wobec czego nie zmniejszają limitu świadczeń dostępnych dla świadczeniobiorców pozostających pod opieką danego lekarza. Następnie centrala Funduszu jako polska instytucja łącznikowa wystawia fakturę zagranicznej instytucji łącznikowej lub właściwej wypełniając równocześnie formularz E125, po czym zbiorcze faktury opracowane na podstawie formularzy E125 są przekazywane do instytucji właściwych w danym państwie członkowskim UE. Na koniec, po dokonaniu refundacji przez zagraniczną instytucję właściwą za pośrednictwem krajowej instytucji łącznikowej środki finansowe wpływają do oddziału wojewódzkiego NFZ, który uprzednio pokrył koszty leczenia pacjentów z tych państw członkowskich.

W przypadku leczenia planowego na podstawie formularza E112, rozliczenie następuje po kosztach rzeczywistych udzielonych świadczeń. W takiej sytuacji świadczeniodawca przedstawia wstępny kosztorys obliczając wszelkie przewidywane koszty indywidualnej kuracji danego pacjenta. Gdy instytucja właściwa zaakceptuje kalkulację, wystawia formularz E112, jednocześnie zobowiązując się do zapłaty.

Koszty leczenia pewnych kategorii osób ubezpieczonych w innym państwie członkowskim UE, a posiadających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą być finansowane także w formie ryczałtów wypłacanych polskiej instytucji miejsca zamieszkania, jaką jest terytorialnie odpowiedni oddział Narodowego Funduszu Zdrowia, przez instytucje właściwe innych państw członkowskich UE. W przypadku leczenia takich pacjentów obowiązują świadczeniodawcę takie same metody postępowania jak z każdą inną osobą ubezpieczoną w NFZ, tzn. rozliczanie udzielonych im świadczeń dokonywane jest ściśle w ten sam sposób jak wszystkich pacjentów "krajowych" tj. w ramach limitów ilościowych świadczeń wynegocjowanych w kontraktach z funduszem.

Co do "odpłatnego wykonywania, na żądanie pacjenta, dodatkowych usług medycznych podczas pobytu w szpitalu, wyższego standardu leczenia oraz wyższego standardu wyposażenia miejsca leczenia szpitalnego" zagadnienie to rozpatrywać należy w kontekście przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) oraz wspomnianej wyżej ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej publiczny zakład opieki zdrowotnej udziela świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych osobom ubezpieczonym oraz innym osobom, uprawnionym do tych świadczeń na podstawie odrębnych przepisów, nieodpłatnie, za częściową odpłatnością lub całkowitą odpłatnością. Jednocześnie art. 34 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przy ustalaniu wysokości opłaty za świadczenia zdrowotne udzielane ww. osobom stosuje się ceny urzędowe, jeżeli przepisy odrębne przewidują odpłatność za ich udzielanie. Przepisami odrębnymi są w tym przypadku przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, które tylko w ściśle określonych przypadkach dozwalają na pobranie opłaty od świadczeniobiorcy, gdy ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne udzielane są bez skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. Powyższe nie dotyczy świadczeń udzielanych w stanach nagłych, a także świadczeń udzielanych przez specjalistów, do których nie jest wymagane skierowanie. Pamiętać jednakże należy, że pobieranie opłat za świadczenia opieki zdrowotnej finansowane ze środków publicznych, przysługujące świadczeniobiorcy, który posiada skierowanie lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, jest zabronione. Należy także zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej pacjent ma prawo do świadczeń opieki zdrowotnej odpowiadających wymaganiom wiedzy medycznej, a w sytuacji ograniczonych możliwości udzielania odpowiednich świadczeń - do korzystania z rzetelnej, opartej na kryteriach medycznych procedury ustalającej kolejność dostępu do tych świadczeń. Zatem świadczeniobiorca, posiadający skierowanie lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, powinien mieć udzielone, w ramach ubezpieczenia, świadczenie odpowiadające wymaganiom najwyższej wiedzy medycznej, oczywiście z uwzględnieniem możliwości diagnostyczno-terapeutycznych danej placówki.

Odpowiadając na zapytanie dotyczące leczenia uczestników wypadków komunikacyjnych wskazać należy, że warunki udzielania, zakres, zasady i tryb finansowania świadczeń udzielanych tym osobom określa ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Osoby będące uczestnikami wypadków komunikacyjnych, objęte powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym lub też posiadające obywatelstwo polskie i miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, spełniające określone kryterium dochodowe są świadczeniobiorcami. Zatem warunki udzielania, zasady i tryb finansowania świadczeń będą takie same jak dla innych świadczeniobiorców.

Pozostaję z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza