Warszawa, dnia 09.12.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 9 listopada br. (znak: BPS/DSK-043-476-04) dotyczące wspólnego oświadczenia złożonego przez panów senatorów Andrzeja Spychalskiego i Mariana Lewickiego w sprawie problemów proceduralnych w racjonalnej gospodarce odpadami komunalnymi, udzielam poniższych wyjaśnień.

Problemy przedstawione przez panów senatorów związane są głównie z ustawą z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. Nr 132, poz. 622, z późn. zm.) - a w szczególności z art. 6a, stwierdzającym, że "Rada gminy może w drodze uchwały, na podstawie akceptacji mieszkańców wyrażonej w przeprowadzonym uprzednio referendum gminnym, przejąć od właścicieli nieruchomości wszystkie lub wskazane obowiązki, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, 3 i 4".

Wprawdzie jest to ustawa leżąca w kompetencjach Ministerstwa Infrastruktury, ale należy zauważyć, że z inicjatywą zmiany ww. art. wystąpił resort środowiska. W 2002 r. został przedstawiony Sejmowi obecnej kadencji rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o odpadach, ustawy o opakowaniach i odpadach opakowaniowych, ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych ustaw (druk nr 732), w którym w art. 5 pkt 2 zaproponowano nadanie nowego brzmienia art. 6a, a mianowicie: "Rada gminy może, w drodze uchwały, przejąć od właścicieli nieruchomości wszystkie lub określone obowiązki, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, 3, 4 i 5". Przepis ten został przyjęty przez Komisję Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, jednakże w dniu 21 listopada 2002 r. w trakcie III czytania został odrzucony przez Sejm - również głosami ówczesnej koalicji rządowej. Próby przywrócenia tego przepisu przez Senat nie były możliwe, gdyż uchwalona przez Sejm ustawa nie zmieniła już art. 6a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Wobec powyższego w 2003 r. Ministerstwo Środowiska zleciło wykonanie analizy obowiązków aktów prawnych, celem wypracowania właściwych rozwiązań w gospodarce odpadami. Na podstawie wyników zakończonej w 2004 r. pracy Departament Polityki Ekologicznej Ministerstwa Środowiska przygotował projekt ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw, w którym zawarto również propozycje zmian ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

W zakresie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach zmiana będzie dotyczyć głównie wprowadzenia zapisów dających gminom możliwość wyboru systemu gospodarowania odpadami komunalnymi.

Aktualnie przedmiotowy projekt ustawy znajduje się w trakcie uzgodnień międzyresortowych i powinien zostać rozpatrzony przez rząd w styczniu 2005 r.

Należy jednak zauważyć, że obecne przepisy - przynajmniej w pewnej mierze - umożliwiają kierowanie strumieni odpadów do określonych w ustawie miejsc odzysku lub unieszkodliwiania odpadów komunalnych.

Zgodnie z art. 7 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach wójt, burmistrz lub prezydent miasta wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odbierania odpadów komunalnych, w którym może określić obszar, na którym usługi te mają być świadczone, ma jednak prawo odmówić wydania tej decyzji, jeżeli jest ona niezgodna z gminnym planem gospodarki odpadami. Niestety przepisy te nie są dostatecznie wykorzystywane przez gminy. Jednym z powodów jest nieuchwalenie do tej pory przez wiele gmin przedmiotowych planów. Ustawowy termin uchwalenia planów gospodarki odpadami został wyznaczony dla gmin na dzień 30 czerwca 2004 r. W tym czasie jedynie 201 gmin, tj. 8,32% gmin w skali kraju, uchwaliło swoje plany. Według stanu na 29 października 2004 r. liczba uchwalonych gminnych planów gospodarki odpadami wzrosła do 547 (tj. 22,66% w skali kraju).

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 9 kwietnia 2003 r. w sprawie sporządzania planów gospodarki odpadami (Dz.U. Nr 66, poz. 620) plany te powinny określać :

1) aktualny stan gospodarki odpadami,

2) prognozowane zmiany w zakresie gospodarki odpadami, w tym wynikające również ze zmian demograficznych i gospodarczych,

3) działania zmierzające do poprawy sytuacji w zakresie gospodarki odpadami,

4) projektowany system gospodarki odpadami, w szczególności gospodarki odpadami komunalnymi i opakowaniowymi, uwzględniający ich zbieranie, transport, odzysk i unieszkodliwianie, ze wskazaniem miejsca unieszkodliwiania odpadów,

5) rodzaj i harmonogram realizacji przedsięwzięć oraz instytucje odpowiedzialne za ich realizację,

6) sposoby finansowania, w tym instrumenty finansowe służące realizacji zamierzonych celów, z uwzględnieniem harmonogramu uruchamiania środków finansowych i ich źródeł,

7) system monitoringu i oceny realizacji zamierzonych celów pozwalający na określenie sposobu oraz stopnia realizacji celów i zadań zdefiniowanych w planie gospodarki odpadami, z uwzględnieniem ich jakości i liczby.

Należy zauważyć, że w przypadku gospodarki odpadami komunalnymi - aby osiągnąć cele stawiane przez prawo UE - monopole utrzymają się w sposób naturalny (kompleksowy zakład zagospodarowania odpadów komunalnych powinien przyjmować odpady od co najmniej 150 000 mieszkańców, aby jego działalność była opłacalna pod względem ekonomicznym). Jest to zjawisko występujące we wszystkich państwach UE, co nie ogranicza możliwości konkurencji przy świadczeniu niektórych usług. W przypadku przejęcia obowiązku przez gminy łatwiej będzie wyegzekwować właściwe postawy od mieszkańców.

Wprawdzie budowanie w niewielkiej odległości podobnych, konkurencyjnych instalacji prowadzi do obniżenia cen, jednak, jak dowodzi przykład krajów Europy Zachodniej, dzieje się to kosztem obniżenia standardów w zakresie ochrony środowiska. Z tego też powodu - w pewnym okresie - Holandia w swoim krajowym planie gospodarki odpadami wprowadziła zakaz budowy spalarni odpadów, gdy moce przetwórcze istniejących obiektów przewyższały ilość odpadów nadających się do spalania.

Osiągnięcie celów wyznaczonych w prawodawstwie Unii Europejskiej wymagało będzie zapewne poczynienia jeszcze innych kroków. Zostaną one sprecyzowane w przygotowywanym obecnie w Ministerstwie Środowiska sprawozdaniu z realizacji krajowego planu gospodarki odpadami, który zostanie przedstawiony Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa w grudniu br.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Podgajniak

Warszawa, 09.12.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanym przy piśmie zn.: BPS/DSK-043-458-04 oświadczeniem senatora Andrzeja Anulewicza w sprawie wprowadzenia przepisów jednoznacznie zwalniających Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z przekazywania komornikom informacji odnośnie danych osobowych rolników ubiegających się o płatności bezpośrednie do gruntów rolnych - uprzejmie Pana Marszałka informuję, że zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92 z dnia 27 listopada 1992 r. ustanawiającym zintegrowany system zarządzania i kontroli pewnych systemów pomocy Wspólnoty, państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia ochrony danych zebranych w związku z prowadzonym zintegrowanym systemem zarządzania i kontroli. W powyższym rozporządzeniu przewiduje się możliwość wykorzystania przez państwo członkowskie informacji z powyższego systemu wyłącznie do celów statystycznych. A zatem przepisy rozporządzenia 3508/92 wyłączają możliwość stosowania, w ww. zakresie, przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących kwestie egzekucji.

Ponadto zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 18 g grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (Dz.U. Nr 10, poz. 76), dane indywidualne zawarte w systemie mogą być udostępniane wyłącznie organom statystyki publicznej.

W świetle ww. przepisów Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nie może przekazywać komornikom danych osobowych producentów rolnych, którzy złożyli wnioski o płatności obszarowe na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych (Dz.U. Nr 6, poz. 40 z późn. zm.).

wz MINISTRA

SEKRETARZ STANU

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 9 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Mirosława Lubińskiego, a przekazanym w piśmie znak BPS/DSK-043-490-04, w sprawie zaliczenia gminy Walim do strefy górskiej obszarów o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW), pragnę udzielić następujących wyjaśnień.

Gmina Walim została zakwalifikowana do terenów ze szczególnymi utrudnieniami, które objęły całą strefę podgórską w Polsce. Zatem rolnicy gminy Walim, podobnie jak wielu innych rolników, których gminy czy też obręby geodezyjne, zostały zakwalifikowane do tej kategorii ONW, będą otrzymywać płatności na poziomie 264 zł/ha. Do tej kategorii ONW zaliczono gminy, które podobnie jak Walim zostały wymienione w zarządzeniach wojewodów dotyczących listy terenów korzystających z tzw. ulgi górskiej w podatku rolnym wydanych na podstawie Ustawy z dnia 15 listopada 1984 o podatku rolnym.

Podstawowym kryterium warunkującym zaliczenie gminy do strefy górskiej obszarów ONW, do której nie zakwalifikowano Gminy Walim, był udział użytków rolnych położonych na wysokości powyżej 500 m npm. Strefa górska ONW obejmuje gminy charakteryzujące się przynajmniej 50% udziałem użytków rolnych (UR) położonych na wysokości powyżej 500 m npm. Dla tych obszarów płatności ustalono na poziomie 320 zł/ha. W tym miejscu należy podkreślić, że według Komisji Europejskiej, co było prezentowane podczas negocjacji Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW) strefa górska powinna dotyczyć tylko terenów powyżej 600 m npm. W związku z tym, że podczas negocjacji PROW przekonano KE do propozycji naszego kraju, strefa górska została wydzielona powyżej 500 m npm. Warunkiem wydzielenia ONW było jednak przedstawienie KE wskaźników, które w sposób obiektywny, mierzalny i spójny dla całego kraju, pozwolą wydzielić ONW w Polsce.

W przypadku górskiego ONW, ze względu na brak spójnych danych z ewidencji gruntów dla obszaru Polski południowej oraz ze względu na liczne niezgodności w/w danych z danymi publikowanymi przez GUS, jako podstawę do wyznaczania terenów górskich przyjęto, opracowany przez Instytut Geodezji i Kartografii w Warszawie, numeryczny model terenu wraz z bazą użytkowania gruntów CORINE. Dane te opierają się na zdjęciach satelitarnych (satelity Landsat 5 i 6), są dostępne dla obszaru całego kraju i umożliwiają, w jednolity sposób, na określenie udziału użytków rolnych.

Jednak, w związku z pismami skierowanymi do MRiRW przez Wojewodę i Marszałka Województwa Dolnośląskiego, postanowiono ponownie sprawdzić dane dla obszaru tej gminy.

Wykorzystano w tym celu bazy danych Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, oparte na zdjęciach z satelity Aster z lat 2001-2003 (rozdzielność 15 m) oraz numerycznym modelu terenu, pozyskanym z zasobów wojskowych, cechującym się wysoką dokładnością (rozdzielczość 30 m, błąd pomiaru wysokości <2m). Przeprowadzone analizy potwierdziły prawidłowość wykonanej wcześniej delimitacji terenów ONW. Według wyliczeń IUNG w Gminie Walim znajduje się 3551,85 ha użytków rolnych (z odłogami 3981,90 ha), z czego na poziomie powyżej 500 m npm. położonych jest 1740,36 ha (z odłogami 1931,16 ha), co stanowi 49,00% (po uwzględnieniu odłogów (48,50%) powierzchni UR. Zatem, dane te potwierdzają wcześniej przyjęte wskaźniki dla Gminy Walim i nie dają podstawy do uznania obszaru ww. gminy za strefę górską ONW.

Dla porównania dane przyjęte pierwotnie do delimitacji stref ONW pochodzące z bazy CORINE i numerycznego modelu terenu (sporządzonego przez IGiK) zakładały występowanie w Gminie Walim 4686 h UR, z czego 2305 położonych powyżej 500 m npm., co stanowi 49,19% powierzchni UR.

Metodologia delimitacji górskich terenów ONW, przyjęta w PROW, gwarantowała ich spójność i jednorodność, podczas gdy ewidencja gruntów, prowadzona w różnej formie (od cyfrowych map wektorowych po tradycyjne mapy) nie dawała takiej pewności, stwarzając możliwości podważenia wiarygodności danych w negocjacjach z Komisją Europejską. Analizy wykonane zarówno przez Wydział Geodezji i Kartografii DMUW, jak i Instytut Melioracji i Użytków Zielonych, dotyczą tylko wybranego obszaru. Zatem mogą być zastosowane jedynie do fragmentu kraju, a nie całej powierzchni i z tego względu nie mogą być zastosowane przy klasyfikacji ONW.

Z poważaniem

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 2004.12.09

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pana Józefa Sztorca, Senatora Senatu RP złożonym podczas 71 posiedzenia Senatu w dniu 3 listopada br. dotyczącym dalszego funkcjonowania jednostki organizacyjnej Służby Celnej na terenie powiatu tarnowskiego, uprzejmie informuję, co następuje.

Pragnę poinformować Pana Marszałka, iż biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia kompleksowej obsługi przedsiębiorców z regionu tarnowskiego Oddział Celny w Tarnowie nie jest na obecnym etapie prowadzonych prac nad zmianami struktury przewidziany do likwidacji.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w wyniku przeprowadzanych zmian nie zostanie ograniczona właściwość miejscowa Oddziału Celnego w Tarnowie, gdyż oddziały celne nie posiadają takiej właściwości. W prawie celnym taka właściwość jest określona jedynie dla dyrektorów izb celnych i naczelników urzędów celnych.

Odnosząc się do poruszanej przez Pana Senatora kwestii przywrócenia jednostce organizacyjnej w Tarnowie statusu urzędu celnego uprzejmie zaznaczam, że dotychczasowa analiza struktur administracji celnej obejmuje wszystkie aspekty gospodarcze, infrastrukturalne i społeczne dotyczące otoczenia, w którym funkcjonują placówki celne. Na podstawie analizy stworzony został projekt nowej struktury uwzględniający nową sytuację i potrzeby związane z wymianą towarową. Oceny funkcjonowania jednostek organizacyjnych administracji celnej dokonano w oparciu o przyjęte kryteria dotyczące m.in. ilości przyjmowanych zgłoszeń celnych w poszczególnych procedurach, ilości realizowanych postępować celnych, ilości funkcjonujących na danym terenie składów celnych, posiadanego zaplecza lokalowego i wyposażenia. Z przeprowadzonej analizy wynika, że jednostka obsługująca powiat tarnowski oraz sąsiednie powinna posiadać status oddziału celnego, co w pełni zapewni prawidłową obsługę przedsiębiorców na tym terenie. Należy w tym miejscu zauważyć, że właściwa obsługa przedsiębiorców odbywa się w oddziałach celnych a nie w urzędzie celnym, który pełni w stosunku do oddziałów rolę jednostki nadzorującej i koordynującej ich pracę. Biorąc powyższe argumenty pod uwagę brak jest praktycznego uzasadnienia do utworzenia urzędu celnego w Tarnowie.

Odnosząc się do sugerowanej niezasadności ograniczenia kompetencji placówki w Tarnowie informuję, że z dniem 2 grudnia br. utraciło moc rozporządzenie z dnia 9 kwietnia 2004 r. Ministra Finansów w sprawie urzędów celnych, w których są dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, którymi mogą być obejmowane towary (Dz.U. Nr 82, poz. 746) regulujące zakres uprawnień poszczególnych oddziałów celnych funkcjonujących m.in. w ramach struktury Izby Celnej w Krakowie. Nowe rozporządzenie w tej sprawie z dnia 18 listopada 2004 r. (Dz.U. Nr 251, poz. 2511) nie ogranicza uprawnień oddziałów celnych do dokonywania czynności przewidzianych przepisami prawa celnego w zależności od procedur celnych. Zachowane zostały jedynie ograniczenia dotyczące możliwości odprawy towarów objętych Wspólną Polityką Rolną i to w dużo mniejszym zakresie. Zrezygnowano bowiem z ograniczeń uprawnień do dokonywania odpraw celnych tych towarów w przewozie, zachowując ograniczenia w wywozie towarów do krajów trzecich. Jedyną zmianą w odniesieniu do OC w Tarnowie jest ograniczenie możliwości obejmowania procedurą wywozu w siedzibie urzędu towarów, co do których został złożony wniosek o refundację wywozową zgłaszanych do procedury wywozu. Taką decyzję podjęto, ponieważ oddział ten nie posiada wystarczającej infrastruktury i wyposażenia do dokonywania tego typu odpraw.

Poruszana przez Pana Senatora kwestia usytuowania placówki celnej w Tarnowie w pobliżu planowanej autostrady A4 była niewątpliwie jednym z czynników przemawiających za pozostawieniem jej jako silnego oddziału celnego zapewniającego właściwą obsługę wymiany towarowej. Należy w tym miejscu wyjaśnić, że ilość przyjmowanych zgłoszeń celnych i dokonywanych odpraw celnych to jedno z przyjętych kryteriów oceny funkcjonowania tego oddziału.

Przekazując powyższe informacje o kierunkach działań podejmowanych przez Służbę Celną wyrażam przekonanie, że zostaną one uznane przez Pana Marszałka za satysfakcjonujące.

Pozostaję z szacunkiem

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Wiesław Czyżowicz

Warszawa, dnia 09.12.2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Jerzego Suchańskiego podczas 71 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 4 listopada 2004 r., w sprawie regionalnych pasażerskich połączeń kolejowych na terenie województwa świętokrzyskiego uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z przepisem art. 40 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, organizowanie i dotowanie regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich wykonywanych w ramach obowiązku służby publicznej należy do zadań własnych samorządu województwa, który finansuje je z dochodów własnych. Zadanie to realizowane jest na podstawie umowy zawartej pomiędzy organem jednostki samorządu terytorialnego, a przewoźnikiem kolejowym. Samorządy określając wielkość środków na dofinansowanie przewozów o charakterze służby publicznej decyzją o liczbie i relacjach uruchamianych pociągów zatem, wielkość jak i struktura zamawianych przewozów regionalnych, czy też ewentualna rezygnacja lub przywrócenie zawieszonych połączeń pozostaje w gestii samorządu województwa. Samorządy mają możliwość wyboru środka transportu oraz swobodę w określeniu zakresu zamówienia na wykonywanie usług przewozowych o charakterze służby publicznej na terenie województwa przez przewoźnika kolejowego.

Samorząd Województwa Świętokrzyskiego, będąc organizatorem przewozów na terenie województwa świętokrzyskiego zawarł w dniu 5 maja 2004 r. ze spółką PKP Przewozy Regionalne umowę na organizowanie i dotowanie kolejowych regionalnych przewozów pasażerskich na okres od 1 stycznia do 31 maja 2004 r. Kwotą dofinansowania w wysokości 4 mln zł. objęte zostały tylko 61 pociągi ze 114 kursujących. Ponadto, następstwem prowadzonych negocjacji stron umowy, była kolejna umowa podpisana dopiero w dniu 1 września br. na okres od 1 czerwca 2004 r. do 30 września 2004 r., na kwotę 5 mln zł. Dofinansowaniem objęto 92 pociągi. Umowa wygasła z dniem 30 września 2004 r. Łącznie regionalne kolejowe przewozy pasażerskie zostały dofinansowane kwotą 9 mln zł, przy planowanej przez Ministerstwo Finansów kwocie 15,2 mln zł.

Uznać zatem należy, że samorząd województwa rezygnując z oferty spółki Przewozy Regionalne w 2004 r. oraz podejmując decyzję o wielkości środków na realizację przewozów kolejowych uwzględnił sytuację na regionalnym rynku transportowym, w tym transportu autobusowego lub mikrobusowego.

W zaistniałej sytuacji spółka PKP Przewozy Regionalne nie mogą akceptować bezumownego wykonywania przewozów o charakterze służby publicznej, powiększających stratę finansową na działalności, podjęła decyzję o odwołaniu 24 pociągów, w tym również na odcinku Skarżysko Kamienna - Ostrowiec Świętokrzyski - Sandomierz.

W związku z licznymi protestami społecznymi, do 29 października br. spółka Przewozy Regionalne sp. z o.o. przywróciła połączenia kolejowe mimo braku pokrycia kosztów funkcjonowania wpływami ze sprzedaży biletów.

Przedmiotowe połączenia kolejowe realizowane były następującymi pociągami: nr 923 Skarżysko Kamienna (4⁵⁰) - Ostrowiec Świętokrzyski (6⁰⁰); nr 933 Skarżysko Kamienna (14³⁷) - Ostrowiec Świętokrzyski (15⁴⁵); nr 924 Ostrowiec Świętokrzyski (16⁰⁵) - Skarżysko Kamienna (17¹¹). Cztery pociągi ponownie odwołane zostały z dniem 25 listopada 2004 r. ponieważ mimo negocjacji umowa nie została przedłużona. Stosownie do wyników badań przeprowadzonych w okresie od 29 października do 24 listopada 2004 r. ustalono, iż z przejazdów ww. pociągami średnio w dobie korzystały 262 osoby, przy czym 18% podróżnych z biletami normalnymi, 23% podróżnych posiadało bilety z ulgami ustawowymi, 10% podróżni z biletami wykupionymi na podstawie ulg handlowych oraz 49% to podróżni z uprawnieniami do ulgi obowiązującej pracowników, emerytów, rencistów pracodawców Grupy PKP i niektórych członków ich rodzin (tj. 99% i 80%).

Spółka "PKP Przewozy Regionalne" jest gotowa do wykonywania kolejowych przewozów pasażerskich zgodnie z oczekiwaniami społecznymi pod warunkiem pełnego pokrycia straty z tytułu ich wykonywania

Samorząd województwa świętokrzyskiego jako organizator przewozów może zweryfikować swoje stanowisko w rozkładzie jazdy 2004/205.

Z poważaniem

Krzysztof Opawski

Warszawa, 2004-12-10

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Janusza Lorenza złożone podczas 69. posiedzenia Senatu RP w dniu 14 października 2004 r., dotyczące zapewnienia środków finansowych na działalność nowo tworzonego oddziału kardiochirurgii w Olszynie przesłane pismem Marszałka Senatu z dnia 22 października 2004 r. znak: BPS/DSK-043-425-04, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

W ramach nadzoru sprawowanego nad działalnością Narodowego Funduszu Zdrowia, Minister Zdrowia uzyskał wyjaśnienia z Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w przedmiotowej sprawie.

Projekt otwarcia oddziału kardiochirurgii przy Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Olsztynie został uwzględniony w planie finansowym Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ na 2005 rok. Oceny liczby świadczeń możliwych do wykonania przez w/w oddział kardiochirurgii w 2005 r. oraz wysokości niezbędnych środków finansowych zaplanowanych na ten cel, dokonano na spotkaniu przedstawicieli Funduszu z przedstawicielami Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Olsztynie.

W związku z powyższym Warmińsko-Mazurski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia zabezpieczył środki finansowe w kwocie 4,8 mln zł na finansowanie 400 zbiegów chirurgii wieńcowej i 80 zabiegów operacji wad serca.

Zdaniem Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Wojewódzkiego Funduszu przyjęta propozycja liczby możliwych do wykonania zabiegów zabezpiecza realne możliwości wykonania usług w oddziale i w sposób istotny poprawi dostępność do świadczeń w zakresie kardiochirurgii dla mieszkańców województwa.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Paweł Sztwiertnia

Warszawa, dnia 2004-12-10

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 9 listopada br. znak: BPS/DSK-043-460-04 dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Witolda Gładkowskiego na 71 posiedzeniu Senatu RP w dniu 4 listopada br. w sprawie trudności występujących na rynku drewna i jego wykorzystywania w energetyce, uprzejmie informuję, co następuje:

Poprawa koniunktury gospodarczej na wyroby drzewne, szczególnie na rynkach krajów europejskich, następnie zwiększone moce produkcyjne przemysłu drzewnego, a także relacja kursu euro do złotego sprawiły, że od połowy 2003 r. odnotowuje się trudności na rynku surowca drzewnego. Nie złagodziło ich zwiększone pozyskanie drewna w Lasach Państwowych o 1,5 mln m3 w końcu 2003 r. oraz podobną wielkość w połowie bieżącego roku.

W świetle stanowiska Ministra Środowiska Lasy Państwowe wyczerpały już wszystkie oszczędności, jeżeli chodzi o pozyskanie drewna, z lat ubiegłych. Strategia zaś odnosząca się do sprzedaży drewna przez Lasy Państwowe zakłada głównie jego sprzedaż do zakładów przemysłu przetwórczego. Zgodnie z w/w stanowiskiem Lasy Państwowe od drugiej połowy ubiegłego roku nie podejmują żadnych zobowiązań wobec przemysłu energetycznego mimo zapotrzebowania zgłaszanego przez coraz większą liczbę zakładów.

Wyjątkiem jest umowa zawarta z Elektrownią Połaniec, która będzie wykorzystywać drewno do współspalania kupowane w Lasach Państwowych. Surowiec ten będzie pochodził jednak z tych jednostek organizacyjnych LP, z których w ostatnich latach nie kupował drewna ani krajowy przemysł płyt drewnopochodnych, ani przemysł celulozowo-papierniczy. W wymienionym wyżej okresie Lasy Państwowe napotkały na przejściowe trudności związane ze znalezieniem nabywców na około 100 tys. m3 papierówki sosnowej i dodatkowo drewna małowymiarowego oraz papierówek liściastych. Znalezienie klienta zainteresowanego zakupem tego drewna było warunkiem wykonania obligatoryjnych zadań z zakresu pielęgnacji drzewostanów. Podejmowane w roku 2002 próby eksportu nie przyniosły zadawalających wyników ekonomicznych, bowiem spowolnienie wzrostu gospodarczego dotknęło również inne kraje. W tej sytuacji podjęto decyzję o zawarciu porozumienia z Elektrownią Połaniec.

Ograniczona podaż drewna jak również potrzeba przeznaczania tego surowca w pierwszej kolejności na cele przetwórcze są uwzględniane w polityce państwa dotyczącej rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł energii. W istniejących dokumentach politycznych w tym także w przygotowywanej obecnie "Polityce energetycznej Polski do 2025 roku" przewiduje się zrównoważony rozwój energetyki odnawialnej zapewniający optymalizację wykorzystania poszczególnych rodzajów odnawialnych źródeł energii.

Obok energetycznego wykorzystania biomasy zakłada się dynamiczny rozwój elektrowni wiatrowych. W tym celu w rozpatrywanym obecnie w Sejmie rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne zawarte są systemowe rozwiązania usuwające bariery dotyczące budowy firm wiatrowych. Przewiduje się także wykorzystanie wszystkich możliwości związanych z rozwojem małej energetyki wodnej. Dalsze działania podejmowane będą w zakresie energetyki słonecznej i zasobów geotermalnych.

Ponadto pragnę podkreślić, że przewiduje się intensywny rozwój upraw roślin energetycznych. Przykładowo już obecnie Elektrownia Opole podjęła działania zmierzające do zapewnienia sobie dostaw paliwa z plantacji wierzby energetycznej. W tym celu założono kilkudziesięciohektarową plantację do produkcji sadzonek. Sadzonki te są oferowane bezpłatnie rolnikom, którzy podpisali umowę zapewniającą odpłatne dostarczanie wyprodukowanej biomasy do elektrowni.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Jacek Piechota

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 10 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez Panią Senator Jolantę Popiołek na 71 posiedzeniu Senatu, przesłanego przy piśmie Nr BPS/DSK-043-468-04 z dnia 9.11.2004 r. dot. ulic w Sochaczewie, które po oddaniu do użytkowania obwodnicy Sochaczewa straciły charakter dróg krajowych, uprzejmie informuję w kolejności zadanych pytań:

1. Umieszczenie w projekcie rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie ustalenia przebiegu dróg krajowych w województwach dolnośląskim, kujawsko-pomorskim, mazowieckim, pomorskim, śląskim, zachodniopomorskim zapisu o przebiegu drogi po odcinku, który jest jeszcze w budowie, w myśl obowiązujących przepisów prawa nie jest możliwe. Dopiero po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego (drogi) i faktycznym puszczeniu ruchu po nowym odcinku drogi można wprowadzić zapis o przebiegu danej drogi po nowym odcinku. W związku z powyższym, niestety nie podzielam opinii Pani Senator, iż działanie mające na celu przygotowanie treści ww. rozporządzenia, można ocenić jako naruszenie zasad przyzwoitej legislacji.

2. Przekazanie dróg, które z mocy prawa zmieniły dotychczasowy status dróg krajowych na status dróg gminnych odbywa się w dwóch etapach. W pierwszym etapie droga zostaje przekazana protokolarnie w zarząd nowemu zarządcy. W protokole umieszcza się zapis, że zostanie wykonane postępowanie prawno-geodezyjne, aby wyznaczyć granice w celu przekazania nieruchomości.

Następnie Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad informuje właściwego terytorialnie dla danej drogi Starostę, jako podmiot wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej dla gospodarki nieruchomościami Skarbu Państwa, o tym, że z dniem oddania obwodnicy do użytkowania, zgodnie z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086), odcinki dróg zastąpione powyższą obwodnicą zostały z mocy prawa pozbawione dotychczasowej kategorii drogi krajowej i zostały zaliczone do kategorii dróg gminnych. W związku z tym zachodzi konieczność wydania przez Starostę decyzji o wygaśnięciu trwałego zarządu w odniesieniu do nieruchomości pod odcinkami dróg, które straciły charakter dróg krajowych, w trybie art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 z późn. zm.).

Po uzyskaniu decyzji o wygaśnięciu trwałego zarządu, GDDiA zwraca podmiotowe nieruchomości Staroście protokołem zdawczo-odbiorczym, w celu przekazania ich obecnemu zarządcy dróg, tj. gminie.

3. Przez budowę obwodnicy i wyprowadzenie z miasta ruchu tranzytowego następuje poprawa warunków komunikacyjnych w mieście. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i autostrad ponosi koszty realizacji inwestycji, bez udziału finansowego jednostek samorządowych. Nie może równocześnie angażować środków na remont odcinka istniejącej drogi, który zastąpiony będzie obwodnicą. Remont drogi, która staje się drogą gminną, miasto mogłoby potraktować jako swój wkład w budowę obwodnicy, przyczyniającej się do poprawy warunków życia mieszkańców.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 12.2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wielce Szanowny Panie Marszałku!

W związku z otrzymaniem oświadczenia złożonego przez Senatorów Rzeczypospolitej Polskiej, Panią Zofię Skrzypek - Mrowiec oraz Pana Krzysztofa Jurgiela (BPS/DSK-043-469-04), dotyczącą gospodarki przestrzennej gmin, poniżej przedstawiam wyjaśnienia w tej sprawie.

Ad. 1 i 4 Pragnę poinformować, że z dniem 19 października 2004 roku weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów (Dz.U. 2004 Nr 236 poz. 2362), zmieniające rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 roku w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na zalesianie gruntów rolnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. 2004 Nr 187 poz. 1929 z późn. zm.). Wprowadzone § 14a zmiany ustanawiają, w okresie przejściowym do 31 grudnia 2005 roku, nową podstawę dopłat na zalesianie, którą poza miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, stanowić będzie również studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (§ 1 pkt 4 rozporządzenia z 19 października br.).

W uzasadnieniu przedmiotowej zmiany pragnę zaznaczyć, że zgodnie z posiadanymi przeze mnie informacjami, ponad 90% gmin w Polsce posiada sporządzone studia.

Powodem nowelizacji wspomnianego rozporządzenia stał się także fakt, że większość gmin posiadających plany miejscowe sporządzone przed 1995 rokiem nie zdołała zastąpić ich nowymi opracowaniami. W chwili obecnej mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której w obszarze obowiązywania wygasłych planów nie ma przepisów prawa miejscowego (planów), będących dotąd podstawą dofinansowania do zalesiania.

Pragnę ponadto zwrócić uwagę, że ustanowienie okresu przejściowego rozwiązać ma problem dopłat na zalesianie do czasu sporządzenia miejscowych planów.

Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie Infrastruktury trwają prace nad projektem dotyczącym zagospodarowania przestrzennego gmin, mającym za zadanie zapewnić pokrycie obszaru gminy miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego. Cechować go będzie innowacyjne podejście do planowania szczebla lokalnego, celem stworzenia spójnego i przejrzystego systemu planowania przestrzennego.

Projekt w zakresie zagospodarowania przestrzennego gmin stanowi pierwszy krok w stronę nowego systemu planowania, w którym przestrzeń kształtowana będzie z rozmysłem, w oparciu o ustalenia miejscowego planu.

Pragnę wyrazić przekonanie, że wspomniany powyżej projekt ustawy, o ile spotka się z pozytywnym przyjęciem przez środowiska zainteresowane przedmiotem jego ustaleń jak i organy ustawodawcze, pozwoli pokonać trudności z którymi obecnie spotykają się zarówno mieszkańcy jak i władze gmin, spowodowane m.in. brakiem miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, a skutkujące przedłużającymi się procedurami administracyjnymi, związanymi z lokalizacją inwestycji budowlanych.

Ad. 2 Odnosząc się do postulatu dotyczącego ustanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy aktem prawa miejscowego, pragnę zwrócić uwagę, że każdy taki akt rodzi przewidziane prawem określone skutki prawne. Tym samym nadanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy rangi aktu prawa miejscowego, pociągnęłoby za sobą poważne, niezamierzone i nieprzewidziane przez gminy konsekwencje m.in. ekonomiczne. Ponadto w założeniach obecnego systemu planowania przestrzennego funkcja jaką pełni studium, a przez to zarówno jego forma, jak i treść nie zawsze odpowiada wymaganiom, jakie stawiane są przed aktami prawa. Zadaniem obecnego studium jest sformułowanie długoterminowej polityki przestrzennej gminy, często na poziomie bardzo ogólnym, ustalanie kierunków jej rozwoju i kierunków przekształceń strukturalnych na obszarze gminy, także w postaci wariantowej, nie zaś ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu, mogącego stanowić podstawę dla lokalizacji zabudowy i określenia szczegółowych wobec niej wymagań, niezbędnych do wydania pozwolenia na budowę.

Natomiast wspomniany powyżej projekt ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym gmin wprowadzający nowy model systemu planowania przestrzennego szczebla lokalnego, w znacznym stopniu realizuje zgłoszony przez Senatorów postulat. Zakłada on bowiem możliwość wykorzystania już posiadanych przez gminy studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jako projektów planów przeznaczenia określających przeznaczenie terenu, sporządzanych dla całego obszaru gminy i w odniesieniu do niektórych terenów wymagających bardziej szczegółowych ustaleń, stanowiących podstawę do zmiany zagospodarowania terenu (lasy, tereny rolne nie przewidywane do intensywnej rozbudowy, a jedynie do uzupełnienia już istniejącej, tereny chronione itp.). Pozostałe tereny, których przewidywany rozwój przestrzenny, lub trudne uwarunkowania kwalifikują do sformułowania szczegółowych zasad ich zagospodarowania i warunków zabudowy, objęte będą obowiązkiem sporządzenia dodatkowych opracowań planistycznych, również w randze aktów prawa miejscowego, takich jak: gminne przepisy urbanistyczno-architektoniczne lub plany zabudowy (obecne miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego). Tak zróżnicowane zasady planowania przestrzennego pozwalają na równie elastyczne podejście do gospodarki przestrzennej w gminie, w zależności od lokalnych uwarunkowań, zróżnicowanego charakteru dotychczasowej zabudowy oraz różnych potrzeb i zamierzeń w stosunku do gminnej przestrzeni. Tym samym omawiany projekt ustawy realizuje także inny zgłoszony przez Senatorów postulat, dotyczący potrzeby zróżnicowania zasad kształtowania polityki przestrzennej w stosunku do terenów o różnej strukturze przestrzennej (np. obszary rolnicze i zurbanizowane).

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46 poz. 543 z późn zm.), podział nieruchomości rolnych i leśnych (tj. przeznaczonych na te cele w planie miejscowym lub w przypadku braku planu miejscowego mających taki charakter w ewidencji gruntów i budynków) objęty jest procedurą postępowania administracyjnego (zakończoną decyzją wójta, burmistrza lub prezydenta miasta), jedynie w dwóch przypadkach.

Po pierwsze, przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, mają zastosowanie do podziałów nieruchomości rolnych i leśnych wówczas, gdy dokonanie podziału spowodowałoby konieczność wydzielenia nowych dróg niebędących niezbędnymi drogami dojazdowymi do nieruchomości wchodzących w skład gospodarstw rolnych. Konieczność wydzielenia nowych dróg nie wynikająca z niezbędności zapewnienia dojazdu do wydzielanych nieruchomości wchodzących w skład gospodarstw rolnych oznacza, iż nie chodzi jedynie o konieczność funkcjonalną wydzielenia dróg, w celu zapewnienia obsługi komunikacyjnej wydzielanym działkom gruntu. Z tego wynika, iż o stosowaniu przepisów podziałowych do nieruchomości rolnych i leśnych będzie przesądzać prawna konieczność wydzielenia dróg, a nie uznanie organu mającego ujawnić w ewidencji gruntów i budynków przedstawiony przez wnioskodawcę operat podziałowy nieruchomości. Prawna konieczność wydzielenia nowej drogi może wynikać jedynie z przepisu prawa, którym w szczególności jest plan miejscowy, jako zbiór przepisów prawa miejscowego o lokalnym zasięgu obowiązywania. Jeżeli więc w planie miejscowym określony został przebieg drogi przez nieruchomość rolną lub leśną wnioskowaną do podziału, podział taki musi być zatwierdzony decyzją administracyjną na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami, skoro przebieg tej drogi wyznacza dopuszczalne przeznaczenie i możliwy sposób zagospodarowania tej części nieruchomości.

Po drugie, wydanie decyzji administracyjnej o podziale wymagane jest w przypadku, gdy z nieruchomości rolnej lub leśnej będzie wydzielana działka gruntu o powierzchni mniejszej niż 0,3 ha. Jednakże decyzja o podziale może być wydana tylko wtedy, gdy wydzielana działka gruntu będzie przeznaczona do powiększenia nieruchomości sąsiedniej lub regulacji granic między sąsiadującymi nieruchomościami (art. 93 ust. 2 a ustawy o gospodarce nieruchomościami). Oznacza to, że nieruchomości rolne i leśne według planu miejscowego (tj. przeznaczone w planie na takie cele) lub według ewidencji gruntów i budynków (tj. mające charakter takiego rodzaju użytków gruntowych) będą mogły być podzielone na działki gruntu o powierzchni mniejszej niż 0,3 ha jedynie w celu zbycia tych działek na rzecz właściciela lub właścicieli nieruchomości sąsiednich. Powiększenie nieruchomości sąsiedniej oraz regulacja granic między sąsiadującymi nieruchomościami to w istocie zdarzenia, w wyniku których dochodzi do zmian powierzchni nieruchomości graniczących ze sobą. Nie będzie zatem prawnie dopuszczalne wydzielanie z takich nieruchomości działek gruntu o mniejszej powierzchni niż 0,3 ha, w celu ich zbycia osobom trzecim. W sentencji stosownej decyzji podziałowej musi się zatem znaleźć zastrzeżenie, iż wydziela się działkę gruntu o powierzchni mniejszej niż 0,3 ha, pod warunkiem przeznaczenia jej do zbycia właścicielowi nieruchomości sąsiedniej w celu powiększenia nieruchomości sąsiedniej albo w celu regulacji granic z nieruchomością sąsiednią.

Przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, dotyczą zagadnień związanych z działem administracji rządowej - budownictwo, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa, należącym do właściwości Ministra Infrastruktury, natomiast w bardzo wąskim zakresie ingerują w sprawy związane z dokonywaniem podziałów nieruchomościami będących gruntami rolnymi czy leśnymi. Stąd regulacje prawne zawarte w ustawie o gospodarce nieruchomościami w zakresie podziałów "nieruchomości rolnych" dotyczą jedynie wyżej wymienionych sytuacji.

Zgodnie z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1548 z późn. zm.), prowadzenie spraw z zakresu rozwoju wsi, do których zalicza się między innymi sprawy z zakresu: kształtowania ustroju rolnego państwa, oraz ochrony gruntów przeznaczonych na cele rolne, czy podziały i rozgraniczania nieruchomości położonych na obszarach wiejskich, należy do kompetencji Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż rozważenie kwestii podniesionej w oświadczeniu Pani Senator oraz Pana Senatora, dotyczącej objęcia przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami w zakresie podziałów nieruchomości - gruntów rolnych (wprowadzenia obowiązku wydania w toku postępowania opinii przez wójta), powinno być poprzedzone konsultacjami z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Ministerstwo Infrastruktury dotychczas nie dostrzegało potrzeby rozszerzenia przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, w sposób umożliwiający objęcie przepisami o podziałach nieruchomości także gruntów rolnych, stąd nie przewiduje wprowadzenia obowiązku opiniowania podziałów gruntów rolnych.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Andrzej Bratkowski

Podsekretarz Stanu