Warszawa, dn. 06 grudnia 2004 r.

Pan Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Niniejszym przekazuję odpowiedź na pytania zawarte w oświadczeniu Pana senatora Władysława Mańkuta z dnia 3 listopada 2004 r. dotyczące ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych.

Ad. 1 Odnosząc się do pytania dotyczącego rozszerzenia katalogu gier o gry telebingo i wideoloterie stanowiące monopol państwa, uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej do Ministerstwa Finansów nie wpłynął żaden wniosek w sprawie zatwierdzenia regulaminu gry wideoloterii.

Decyzją nr GL-725/1/TB/II-1-5/04 z dnia 28 maja 2004 roku, po rozpatrzeniu wniosku Spółki Totalizator Sportowy Sp. z o.o. został zatwierdzony regulamin gry "Telebingo". W chwili obecnej toczy się postępowanie w sprawie zatwierdzenia regulaminu gry telebingo wszczęte wnioskiem Spółki Polski Monopol Loteryjny Sp. z o.o.

Jednocześnie w związku z zapytaniem Pana Senatora, poniżej przekazuję dane liczbowe dotyczące poziomu sprzedaży losów loterii pieniężnych w roku 2003 oraz za trzy kwartały 2004 roku w podziale na spółki.

Informuję ponadto, że sprzedaż losów loterii pieniężnych po trzech kwartałach 2004 roku osiągnęła 66,7% poziomu sprzedaży z roku 2003, w tym odpowiednio w Totalizatorze Sportowym Sp. z o.o. 65,1%, a w Polskim Monopolu Loteryjnym Sp. z o.o. 152,7%.

W ramach nadzoru i kontroli nad działalnością podmiotów urządzających i prowadzących gry losowe, zakłady wzajemne i gry na automatach oraz w związku z art. 52a ustawy o grach i zakładach wzajemnych w Ministerstwie Finansów zbierane są informacje od podmiotów prowadzących działalność na rynku gier i zakładów wzajemnych w zakresie przychodów i kosztów działalności ośrodków gier, punktów przyjmowania zakładów wzajemnych i gier stanowiących monopol państwa. Analizie podlegają przede wszystkim te pozycje przychodów i kosztów związane z prowadzenie działalności gospodarczej, które wynikają wprost z postanowień ustawy o grach i zakładach wzajemnych, tj. w zakresie wpływów gotówkowych ze sprzedaży gier i zakładów wzajemnych, wypłat wygranych, prawidłowości naliczania podatku od gier zgodnie z art. 2, art. 10, art. 42 i art. 45 cyt. ustawy.

Mając na uwadze fakt, iż kwestie sprzedaży losów loterii pieniężnych przez jednoosobowe spółki skarbu państwa określonym wydawcom gazet mogą odbywać się na podstawie różnorakich umów cywilnoprawnych, proponuję zwrócić się w przedmiotowej kwestii do podmiotów prowadzących loterie pieniężne.

Ad. 3 Odnosząc się do zagadnienia niskiego poziomu sprzedaży losów loterii pieniężnych uprzejmie informuję, iż po dwuletnim okresie spadku sprzedaży loterii pieniężnych, w roku 2003 sprzedaż loterii pieniężnych znacznie wzrosła i charakteryzowała się największą dynamiką na rynku gier i zakładów wzajemnych. Poziom sprzedaży loterii pieniężnych uzależniony w danym okresie oraz sposobu ich dystrybucji. Dużą rolę w tym względzie odgrywa również poziom popytu ze strony potencjalnych graczy.

Mając na uwadze powyższe trudno zgodzić się z poglądem Pana Senatora, iż ten segment rynku osiąga niski poziom sprzedaży w stosunku do możliwości rynku polskiego.

Jednocześnie nie mogę podzielić poglądu o braku sensu utrzymywania monopolu państwa w zakresie loterii pieniężnych. Przyjęte w Polsce rozwiązania w ww. zakresie są zbieżne z prawem obowiązującym w wielu innych krajach. Ponadto należy zauważyć, iż rentowność sprzedaży loterii pieniężnych w ostatnich latach oscylowała w granicach 2,7-5,9%.

Biorąc pod uwagę realne zagrożenia w zakresie organizowania loterii pieniężnych w tym możliwości działania na szkodę graczy jak również możliwość wykorzystywania tej działalności w celu "prania brudnych pieniędzy", uważam iż sprawowanie monopolu państwa w tym zakresie jest w pełni uzasadnione.

Pozostaję z szacunkiem

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Wiesław Czyżowicz

Warszawa, 2004-12-07

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 09.11.2004 r. znak: BPS/DSK-043-481-04 tekstem oświadczenia złożonego przez Panią Zofię Skrzypek-Mrowiec Senator RP podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu 4 listopada 2004 r., uprzejmie wyjaśniam.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Zgodnie z art. 29 ust. 4 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r, obrót zmniejsza się m.in. o kwoty prawnie udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont).

Zastosowane zgodnie z prawem bonifikaty, o których mowa w art. 68 ustawy z dnia 21 sierpnia 1967 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 z późn. zm.), wyznaczają poziom kwoty należnej i tym samym obrotu, który stanowi podstawę opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika jednak z oświadczenia Pani Senator, bonifikata ta dotyczy sprzedaży nieruchomości przez gminę na rzecz spółdzielni. Brak jest natomiast możliwości zajęcia stanowiska w zakresie kształtowania się podstawy opodatkowania przy sprzedaży gruntów przez spółdzielnię na rzecz jej członków. Będzie to bowiem - jak należy wnioskować z oświadczenia Pani Senator - odrębna transakcja od tej, która zawarta będzie pomiędzy gminą a spółdzielnią. W tym jednak zakresie brak jest w oświadczeniu Pani Senator jakichkolwiek informacji o kształtowaniu przez spółdzielnię kwoty należnej z tego tytułu.

Uprzejmie przy tym informuję, że podatnik, który ma wątpliwości w zakresie interpretacji przepisów prawa podatkowego, może zwrócić się z zapytaniem do organu podatkowego. Organem kompetentnym do udzielenia na pisemne zapytanie podatnika odpowiedzi o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym, jest właściwy organ skarbowy I instancji (14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - Dz.U. 137, poz. 926 z późn. zm.). Zapytanie składa się do właściwego urzędu skarbowego a składając je jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie (art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, 8 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Nawiązując do pisma z dnia 22 października 2004 r. BPS/BSK-043-414/04, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pani Krystyny Sienkiewicz w sprawie realizacji postanowień Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską podpisanego w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r., z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Działalność Rządowej i Kościelnej Komisji Konkordatowej wynika z art. 22 ust. 2 Konkordatu.

Ponadto uprzejmie informuję, że w ustawie budżetowej na rok 2005 przewidziano środki na Fundusz Kościelny zgodnie z obowiązującym w tym zakresie stanem prawa.

Dlatego też strona rządowa na spotkaniu Komisji Konkordatowych w dniu 16 listopada 2004 r. zwróciła się do strony kościelnej o opinię Stolicy Apostolskiej w sprawie senackiego projektu ustawy o zniesieniu Funduszu Kościelnego. Stanowisko strony rządowej w sprawie tego projektu ustawy zostanie określone po zapoznaniu się z opinią Stolicy Apostolskiej przedstawioną na forum Komisji Konkordatowych.

W związku z wykorzystaniem forum Komisji Konkordatowych, nie istnieje obecnie potrzeba podejmowania dodatkowych działań przez Ambasadora RP przy Stolicy Apostolskiej w sprawie relacji państwa z Kościołem Katolickim.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Tadeusz MATUSIAK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 8 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Józefa Sztorca na 71. posiedzeniu Senatu, przesłane przy piśmie Nr BPS/DSK-043-470-04 z dnia 9.11.2004 r. w sprawie braku dróg dojazdowych do wybudowanego w 2002 r. mostu przez rzekę Wisłę łączącego Powiat Proszowicki i Brzeski w miejscowości Górka uprzejmie informuję, że omawiany most zlokalizowany jest w ciągu drogi wojewódzkiej Nr 768, której zarządcą, w myśl obowiązujących przepisów, jest Zarząd Województwa Małopolskiego.

Poniżej przedstawiam informacje uzyskane z Zarządu Dróg Wojewódzkich w Krakowie - jednostki organizacyjnej Zarządu Województwa Małopolskiego, w sprawie poruszonej przez Pana Senatora Józefa Sztorca.

Budowa mostu przez rzekę Wisłę w m. Górka stanowi jeden z elementów długofalowego programu poprawy dostępności Województwa Małopolskiego do planowanej autostrady A-4 Kraków - Tarnów oraz rozwoju sieci drogowej województwa.

W chwili obecnej w Małopolsce występuje przewaga połączeń zachód - wschód (autostrada A-4, drogi krajowe Nr 4, Nr 28, Nr 73) przy jednoczesnym gorszym połączeniu północnych i południowych krańców regionu (droga krajowa Nr 7). W zaistniałej sytuacji Zarząd Województwa Małopolskiego podjął decyzję o stworzeniu drugiego korytarza komunikacyjnego łączącego północne regiony (Koszyce) z południową granicą Polski (przejście graniczne Piwniczna, Muszyna). W tym celu w dniu 7 czerwca 2001 r. została zawarta umowa pomiędzy: Województwem Małopolskim, Generalną Dyrekcją Dróg Publicznych, Powiatem Brzeskim, Powiatem Nowosądeckim, Powiatem Proszowickim i Miastem Nowy Sącz.

Planowany przebieg omawianego korytarza komunikacyjnego jest następujący: Koszyce - most przez rzekę Wisłę - dalej po przebudowanej drodze wojewódzkiej Nr 768 do Brzeska z możliwością wjazdu na projektowaną autostradę A-4, następnie do granicy państwa drogą krajową Nr 75.

Do dnia dzisiejszego zostały wykonane następujące prace:

• wybudowano obiekt mostowy przez rzekę Wisłę w miejscowości Górka,

• opracowano studium wykonalności przebudowy drogi wojewódzkiej Nr 768 na odcinku Koszyce - Brzesko,

• opracowano koncepcję przebudowy drogi wojewódzkiej Nr 768 na odcinku Koszyce - węzeł autostradowy "Brzesko" wraz z decyzją lokalizacyjną dla Gminy Brzesko i zgodnością z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Gminy Koszyce oraz pozyskaniem decyzji lokalizacyjnej dla Gminy Szczurowa (w toku),

• rozpoczęto prace projektowe dla przebudowy drogi wojewódzkiej Nr 768 na odcinku Koszyce - Niedzieliska (długość odcinka ok. 13 km).

Wybudowany most przez rzekę Wisłę w miejscowości Górka o nośności 50 ton może stanowić alternatywę dla mostu w Nowym Brzesku, który posiada nośność 15 ton. Przepustowość odcinka drogi wojewódzkiej Nr 768 na nowo wybudowanym moście jest 66 razy większa od przepustowości funkcjonującego tam do niedawna promu. Omawiany most zapewnia także znaczne skrócenie czasu przejazdu w podróżach lokalnych (5 do 20 minut) i ponadregionalnych (nawet do 55 minut). Wybudowanie mostu przez rzekę Wisłę w miejscowości Górka przyczyniło się również do zwiększenia niezawodności układu drogowego w tym rejonie.

Przygotowanie i wybudowanie obiektu punktowego, jakim jest most wymaga zdecydowanie mniej czasu niż inwestycja liniowa (największe problemy stanowi pozyskanie terenu). Jednocześnie rozpoczęcie inwestycji od budowy drogi, w sytuacji gdy brak jest mostu przez rzekę powoduje, że z wybudowanej drogi nie ma możliwości skorzystać prawie żaden transport (a w szczególności ciężki).

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 08 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

w związku z pismem Pana Marszałka z dnia 9 listopada 2004 roku i załączonym oświadczeniem złożonym przez senatora Adama Bielę podczas 71. posiedzenia Senatu RP z dnia 4 listopada 2004 r. w sprawie kolaboracji obywateli polskich pochodzenia żydowskiego przy eksterminacji ludności żydowskiej w czasie okupacji hitlerowskiej, uprzejmie przedstawiam, na postawione w tym oświadczeniu pytania, następującą informację,

W toku śledztw w sprawach zbrodni nazistowskich prowadzonych przez Oddziałowe Komisje Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu pojawiają się wątki dotyczące udziału obywateli polskich pochodzenia żydowskiego w dokonywaniu zabójstw osób spośród ludności żydowskiej, jak również wątki dotyczące innych form kolaboracji. Przykładem takiej sprawy jest śledztwo S. 7/00/Zn prowadzone przez Oddziałową Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Lublinie, gdzie zebrano materiał dowodowy wskazujący na współdziałanie sprawcy narodowości żydowskiej o nazwisku Szame Grajer z okupantem hitlerowskim. Wymieniony wysługiwał się gestapowcom. Od ludności żydowskiej zamkniętej w getcie w Lublinie wymuszał pieniądze, złoto i kosztowności dla gestapo i denuncjował opornych. W czasie likwidacji getta został jednak zastrzelony przez gestapo. Materiał dowodowy w tej sprawie wskazuje również na szeroką współpracę policji żydowskiej z getta, z hitlerowcami w jego likwidacji, w listopadzie 1942 r. W ostatnim etapie likwidacji getta w Lublinie 104 policjantów żydowskich również zostało zastrzelonych.

Funkcjonowanie instytucji i organizacji żydowskim, takich jak Judenraty, w kontekście ich współpracy z hitlerowskimi Niemcami w dziele zagłady ludności żydowskiej, jak dotąd nie było przedmiotem szerokich badań historycznych. Tym niemniej jednak, prace takie w Instytucie Pamięci Narodowej są planowane. W sferze zainteresowań znajduje się policja żydowska i polska oraz Judenraty i polskie zarządy miejskie.

Aktualnie, historycy Biura Edukacji Publicznej - Instytutu Pamięci Narodowej przygotowują pracę zbiorową pod red. Andrzeja Żbikowskiego pt. "Wokół Żegoty. Studia nad stosunkami polsko-żydowskimi w latach II wojny światowej". W artykułach do tej publikacji historycy BEP uwzględniają tematykę Judenratów i policji żydowskiej. Odnoszą się wnikliwie i krytycznie do roli prezesów niektórych Judenratów, szczególnie do Ch. Rumkowskiego z Łodzi i M. Merina z Sosnowca.

Zagranicznym, znanym opracowaniem na temat działalności Judenratów jest książka J. Trunka pt. "Judenrat; the Jewish councils in Eastern Europe under Nazi occupation", w języku angielskim, wydana w Nowym Jorku w 1972 r.

Łączą wyrazy najwyższego szacunku

Leon Kieres

Warszawa, 2004-12-08

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

W odpowiedzi na pismo z dnia 9 listopada br. znak: BPS/DSK-043-460-04 zawierające oświadczenie senatora Witolda Gładkowskiego w sprawie wyjaśnienia funkcjonowania art. 59 ust. 4 pkt 1 ustawy i promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy uprzejmie wyjaśniam:

Rząd uważa za słuszne utrzymywanie jak najdłuższej aktywności zawodowej osób powyżej 50 roku życia. Świadczenia przedemerytalne nie powinny sprzyjać przedwczesnemu rezygnowaniu z aktywności zawodowej, tym bardziej, że odsetek osób pracujących jest w Polsce niższy niż w większości krajów Unii Europejskiej. Nie należy zapominać także o tym, iż osoby legitymujące się krótszym okresem aktywności zawodowej otrzymają w przyszłości relatywnie niższą emeryturę.

Ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz.U. Nr 120, poz. 1252) znacznie ograniczyła możliwość uzyskiwania prawa do tego świadczenia, oraz jego wysokość, wydłużając jednocześnie do czterech lat okres ochronny dla pracownika w wieku przedemerytalnym. Należy także pamiętać, że świadczenia przedemerytalne zostały wprowadzone jako osłona socjalna dla osób tuż przed emeryturą tracących pracę, ze względu na ich trudną sytuację na rynku pracy. Mają one na celu zapewnienie tym osobom choćby skromnych możliwości dotrwania do emerytury jeśli nie zdołają one uzyskać zatrudnienia. Całkowicie odmienna jest natomiast sytuacja osób posiadających uprawnienia emerytalne. Rząd nie widzi potrzeby wprowadzania, w tym przypadku, elementów aktywizujących te osoby na rynku pracy.

Z podanych powyżej powodów w trakcie prac nad ustawą o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy został przyjęty obecnie obowiązujący zapis artykułu 59 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wyższa kwota refundacji przewidziana dla bezrobotnych spełniających warunki do nabycia prawa świadczenia przedemerytalnego miała w swoim założeniu spowodować zachętę do podejmowania wydłużonego zatrudnienia przez określone w tym artykule osoby.

Nie podzielam poglądu wyrażonego przez Pana Senatora o braku możliwości nabywania prawa do świadczenia przedemerytalnego przez osoby, które zostały skierowane do prac interwencyjnych na podstawie art. 59 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, albowiem osoby te już w chwili rejestracji w urzędzie pracy posiadały spełniony warunek "zwolnienia z przyczyn dotyczących pracodawcy". Podjęcie pracy interwencyjnej nie skutkuje utratą warunków niezbędnych do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego - zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych - o ile osoba uprawniona w terminie 14 dni od zakończenia wykonywania prac interwencyjnych złoży wniosek o przyznanie tego świadczenia przedemerytalnego.

Oczywiście, jeśli okaże się, że wspomniane rozwiązanie nie spełnia pokładanych w nim oczekiwań, zostaną podjęte prace zmierzające do zmiany tych przepisów. Wówczas propozycja Pana Senatora zostanie wnikliwie przeanalizowana.

Nie podzielam także zdania Pana Senatora w sprawie wysokości i dokonywanej refundacji w ramach prac interwencyjnych - w związku z przepisami dotyczącymi pomocy publicznej dla osób, o których mowa w art. 59 ust. 4 pkt 1. Ustawodawca określił maksymalną skalę refundacji na poziomie 80% minimalnego wynagrodzenia. Jednak indywidualna wysokość refundacji każdorazowo jest określona w umowie cywilnoprawnej zawartej pomiędzy starostą (powiatowym urzędem pracy) a pracodawcą. Z uwagi na to, że pracodawca otrzymuje pomoc państwa, która od dnia wejścia Polski do Unii Europejskiej podlega reglamentacji - konieczne jest, przy ustalaniu ostatecznej kwoty refundacji należnej pracodawcy, wzięcie pod uwagę przepisów dotyczących pomocy publicznej. Pracodawca może otrzymać refundację w wysokości wynikającej z zawartej umowy, jednak nie przekraczającej odpowiedniego (w zależności od regionu kraju i wielkości przedsiębiorcy) procentu i ("intensywności") tzw. kwalifikowanych kosztów, którymi jest suma zadeklarowanych przez pracodawcę wynagrodzeń wraz ze składkami na ubezpieczenie społeczne zatrudnionego pracownika w ramach tzw. "tworzonego miejsca pracy", o którym mowa w par. 9 rozporządzenia w sprawie szczegółowego sposobu i trybu organizowania prac interwencyjnych i robót publicznych oraz jednorazowej refundacji kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne.

Natomiast w przypadku refundowania, w ramach prac interwencyjnych jako tzw. "rekrutacją pracownika znajdującego się w szczególnie niekorzystnej sytuacji" - (par. 16 ww. rozporządzenia) - warunki dotyczące pomocy państwa są ustalane w sposób niemniej rygorystyczny niż ww.

Pragnę także zaznaczyć, że w art. 49 tej ustawy osoby powyżej 50 roku życia są uznane za "osoby będące w szczególnej sytuacji na rynku pracy" do których mogą być dodatkowo stosowane działania określone w art. 50-61 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Jerzy Hausner

Warszawa, dn. 8 grudnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Włodzimierza Łęckiego podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu 4 listopada br. skierowane przy piśmie z dnia 9 listopada br. BPS/DSK-043-484-04, przekazuję następujące wyjaśnienia.

Uchwalona w dniu 24 kwietnia 2004 r. ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873 ze zm.) jest długo oczekiwanym przez sektor pozarządowy aktem prawnym zawierającym kompleksowe regulacje dotyczące podstawowych dziedzin działalności podmiotów zaliczanych do tego sektora. Wymagającym podkreślenia jest fakt, że powstała ona przy aktywnej współpracy przedstawicieli organizacji pozarządowych. W dniu 9 kwietnia 2002 r. z inicjatywy Ministra Pracy i Polityki Społecznej została utworzona Grupa Kontaktowa składająca się z przedstawicieli środowiska tych organizacji, której głównym zadaniem były prace nad projektem ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

Ustawa i związane z nią akty wykonawcze są niezmiernie istotnymi aktami prawnymi realizującymi wyrażoną w Konstytucji RP zasadę pomocniczości. Wprowadzają one nowy model współpracy organizacji pozarządowych z organami administracji publicznej, polegający na nałożeniu na te organy obowiązku współdziałania z organizacjami pozarządowymi, a tym samym wzmacniającym pozycję tych organizacji wobec administracji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy organy administracji publicznej prowadzą działalność w sferze zadań publicznych określonych w ustawie, we współpracy z organizacjami pozarządowymi i innymi podmiotami prowadzącymi działalność pożytku publicznego. Stosownie do treści ust. 2 tego artykułu, współpraca ta odbywa się na zasadach: pomocniczości, suwerenności stron, partnerstwa, efektywności, uczciwej konkurencji i jawności. Właśnie dla zabezpieczenia pełnej realizacji tych zasad, a przede wszystkim zasady jawności, w dniu 29 października 2003 r. przez Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej zostało podpisane rozporządzenie w sprawie wzoru oferty realizacji zadania publicznego, ramowego wzoru umowy o wykonanie zadania publicznego i wzoru sprawozdania z wykonania tego zadania (Dz.U. Nr 193, poz. 1891). Wskazane rozporządzenie składa się z trzech części. Pierwsza część zawierająca wzór oferty, stanowi zestawienia informacji, jakie organizacja pozarządowa musi przedstawić w odpowiedzi na ogłoszenie przez organ administracji publicznej otwartego konkursu ofert. Wzór ofert poprzez sprecyzowanie treści art. 14 ustawy, stanowi znaczne ułatwienie dla oferentów i eliminuje sytuacje odrzucenia bardzo dobrych ofert z uwagi na braki, stwarza też dla wszystkich oferentów, bez względu na zaplecze administracyjne jakim dysponują, możliwość składania porównywalnych ofert. Jest to również znaczne ułatwienie dla oceniających oferty, którzy zgodnie z art. 15 ustawy, zobowiązani są przy rozpatrywaniu oferty ocenić m.in. możliwość realizacji zadania przez organizację pozarządową oraz kalkulację kosztów realizacji zadania. Ponadto szczegółowość oferty daje organowi administracji publicznej gwarancję wyboru najlepszego oferenta, a tym samym zapewnienie efektywności realizacji przez niego zadania. Należy również podkreślić, że zgodnie z § 1.1. wzoru umowy (stanowiącym załącznik nr 2 do rozporządzenia) zleceniodawca zleca zleceniobiorcy realizację zadania publicznego, określonego szczegółowo w ofercie złożonej przez zleceniobiorcę. Z uwagi zaś na fakt, że oferta stanowi integralną część umowy, wzór umowy sprowadza się do niezbędnych postanowień, które zapewniają stronom pełną jasność w zakresie ciążących na nich zobowiązań. Część trzecią rozporządzenia stanowi wzór sprawozdania, które zgodnie z art. 18 ustawy, zleceniobiorca jest zobowiązany sporządzić w terminie 30 dni po upływie terminu na który umowa została zawarta. Podobnie jak wzór oferty ma on za zadanie ułatwić organizacjom pozarządowym wypełnienie tego zobowiązania. Ponadto, stosownie do art. 17 ustawy, na organach administracji publicznej ciąży obowiązek kontroli i oceny realizacji zadania, a w szczególności stanu realizacji zadania, efektywności, rzetelności i jakości wykonania zadania, prawidłowości wykorzystania środków publicznych otrzymanych na realizacje zadania oraz prowadzenia dokumentacji określonej w przepisach prawa. Tym samym, dane zawarte we wzorze sprawozdania są niezbędne dla prawidłowego wywiązania się przez organ administracji z tego obowiązku.

Podsumowując należy stwierdzić, że wszystkie informacje, które muszą zostać przekazane przez organizację pozarządową, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, mają swoje umocowanie w przepisach ustawy i są niezbędne dla zapewnienia efektywności i przejrzystości wydatkowania środków publicznych. Należy również wskazać, że wzory te są znane obu stronom obrotu, gdyż stanowią powtórzenie (z niewielkimi modyfikacjami) wzorów już od pewnego czasu funkcjonujących w obszarze pomocy społecznej.

Wskazany przez Pana Senatora problem subkont i małych dotacji zostanie, po głębokiej analizie wszystkich zgromadzonych na ten temat informacji i materiałów, wzięty pod uwagę przy nowelizacji ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, która jednak nastąpi nie wcześniej, niż po przedstawieniu - stosownie do obowiązku wynikającego z art. 52 ustawy - przez Radę Ministrów, Sejmowi i Senatowi sprawozdania z jej działania.

Przekazując powyższe pragnę uprzejmie poinformować Pana Senatora, że ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie nie wprowadza ograniczeń uzależniających dopuszczalność ogłaszania otwartego konkursu ofert od uchwalenia bądź nie uchwalenia budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Ustawą określającą zasady dysponowania środkami publicznymi oraz zasady i tryb wykonywania budżetu jednostki samorządu terytorialnego jest ustawa z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148, ze zm.). Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o finansach publicznych uchwała budżetowa stanowi podstawę gospodarki finansowej jednostki samorządu terytorialnego (zawierając m.in. limity wydatków, w tym dotacji, na okres roku budżetowego). Jednakże do czasu uchwalenia uchwały budżetowej, nie później niż do dnia 31 marca roku budżetowego, podstawą gospodarki finansowej jest projekt uchwały budżetowej przedstawiony organowi stanowiącemu jednostki samorządu terytorialnego (art. 123 ust. 1 u.f.p.).

W razie ogłoszenia otwartego konkursu ofert przed uchwaleniem budżetu, w ogłoszeniu, o którym mowa w art. 13 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, należy wskazać wysokość środków publicznych przeznaczonych na realizację zadania publicznego wynikającą z projektu budżetu. W związku z możliwą zmianą wysokości ww. środków publicznych do momentu przyjęcia uchwały budżetowej przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego zasadnym jest wskazanie, że określona w ogłoszeniu wysokość środków jest prognozowana, a ostateczny limit wydatków w tym zakresie zostanie określony w uchwale budżetowej.

MINISTER

z up.

Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 8.12.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do otrzymanego oświadczenia złożonego przez Pana Władysława Bułkę - Senatora Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 18.11.2004 r. dotyczącego Ośrodka Narciarskiego Czyrna-Solisko w Szczyrku, stanowiącego majątek Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A. z siedzibą w Gliwicach niniejszym przedstawiam swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Dążąc do zawarcia porozumienia w celu zapewnienia funkcjonowania wszystkich wyciągów w ośrodku Narciarskim Czyrna-Solisko w Szczyrku, odbyło się szereg spotkań z inicjatywy Ministra Skarbu Państwa z udziałem wszystkich zainteresowanych stron (władz Miasta Gminy Szczyrk, właścicieli gruntów. właścicieli pensjonatów, hoteli, mieszkańców Szczyrku oraz przedstawicieli Ministra Skarbu Państwa - m.in. Pana Ignacego Bochenka). W wyniku przeprowadzonych przez przedstawicieli Ministra Skarbu Państwa, negocjacji w sezonie zimowym 2003/2004 zostały odgrodzone trasy zjazdowe co pozwoliło na uruchomienie wszystkich wyciągów narciarskich znajdujących się w Ośrodku Narciarskim Czyrna-Solisko w Szczyrku.

Jednocześnie strony tj. Gliwicka Agencja Turystyczna S.A. z siedzibą w Gliwicach, mieszkańcy Miasta Szczyrk, władze Miasta Szczyrk, Szczyrkowski Ośrodek Narciarski S.A., przedstawiciele Skarbu Państwa, uzgodniły warunki korzystania przez Gliwicką Agencję Turystyczną S.A. z gruntów, które nie są jej własnością, a są niezbędne do uruchomienia wyciągów narciarskich, działających w obrębie Ośrodka Narciarskiego Czyrna-Solisko w Szczyrku. Zgodnie z informacją Zarządu Spółki działalność ośrodka obejmuje grunty 123 właścicieli, o łącznej powierzchni 722.092 m2, z następującym podziałem własnościowym:

- prywatni właściciele - 46%

w tym akcjonariusze SON S.A. - 4%

- Lasy Państwowe - 22,6%

- GAT S.A. - 17,2%

- Wspólnota Hali Skrzyczeńskiej - 12,8%

- Gmina Szczyrk - 0,9%

Ustalone zostały warunki korzystania z przedmiotowych gruntów tj. czynsz w wysokości 2 zł za m2 za cały sezon 2003/2004 w przypadku uzyskania zgody właściciela na dzierżawę gruntu przez Gliwicką Agencję Turystyczną S.A. (dotyczy to gruntów, przez które przebiegają trasy wyjazdowe lub wjazdowe). Ponadto uzgodniono, że podjęte będą działania zmierzające do utworzenia wspólnego podmiotu, przez Gliwicką Agencję Turystyczną S.A. oraz właścicieli gruntów, poprzez wniesienie majątku Ośrodka Narciarskiego Czyrna-Solisko przez Spółkę i gruntów, niezbędnych do funkcjonowania wyciągów przez właścicieli, dla realizacji inwestycji "wyciąg krzesełkowy". Struktura kapitału w tworzonym podmiocie zależałaby od wartości wniesionego wkładu,

Zgodnie z informacją Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A. udostępnienie gruntów przez osoby, które pierwotnie wydzierżawiły je Szczyrkowskiemu Ośrodkowi Narciarskiemu S.A. nastąpiło w dniu 10.01.2004 r. (natomiast wyciągi spełniały wymogi techniczne i oczekiwały na uruchomienie od początku sezonu tj. od 01.12.2003 r. Tym samym grunty te użytkowała Gliwicka Agencja Turystyczna S.A. przez część, a nie cały sezon zimowy 2003/2004. W związku z powyższym wysokość wypłaconego czynszu dzierżawnego jest proporcjonalna do czasu korzystania, przyjmując jako podstawę cały sezon tj. okres od 01.12.2003 r. do 01.04.2004 r., gdyż do dnia 10.01.2004 r. grunty te były wydzierżawione innemu podmiotowi. Z uwagi na fakt, że nie została podpisana umowa poddzierżawy ze Szczyrkowskim Ośrodkiem Narciarskim S.A. (z powodu rozbieżności pomiędzy stronami odnośnie jej treści), Gliwicka Agencja Turystyczna S.A. przekazała kwoty z tytułu bezumownego korzystania z tych gruntów na konto Szczyrkowskiego Ośrodka Narciarskiego S.A., który posiada stosowne umocowanie do działania w tym zakresie. O powyższym Gliwicka Agencja Turystyczna S.A. poinformowała zainteresowanych. Kwoty należne za ten okres właścicielom gruntów, zrzeszonych w STOWAG, Gliwicka Agencja Turystyczna S.A. zapłaciła osobom uprawnionym do występowania w imieniu właścicieli gruntów lub bezpośrednio właścicielom.

Pełną wysokość czynszu dzierżawionego tj. 2 zł za m2 otrzymali właściciele gruntów, którzy udostępnili swoje grunty Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A. od początku sezonu na podstawie zawartej umowy dzierżawy.

Ponadto w ramach realizacji uzgodnień Gliwicka Agencja Turystyczna S.A. z siedzibą w Gliwicach przygotowała projekt statutu spółki dla realizacji inwestycji "wyciąg krzesełkowy", który został przesłany zainteresowanym (01/03/2004 r.). Przedmiotowy projekt stanowi podstawę do dalszych rozmów (ostateczna struktura kapitału zależna byłaby od wielkości wniesionego wkładu przez poszczególnych akcjonariuszy, ustalonego na podstawie sporządzonych wycen).

Opracowana wycena majątku Ośrodka Narciarskiego Czyrna-Solisko jest podważana przez jednego z potencjalnych akcjonariuszy nowego podmiotu. Według posiadanych informacji tekst umowy nie został uzgodniony. Warunkiem niezbędnym dla zapewnienia funkcjonowania jest wniesienie do spółki przez wszystkich właścicieli, gruntów, które znajdują się pod wyciągami i obejmują trasy zjazdowe. Umożliwi to zapewnienie bezpieczeństwa funkcjonowania infrastruktury narciarskiej. Z otrzymanych informacji wynika, że obecnie niektórzy właściciele gruntów zamierzają tylko wydzierżawić swoje grunty, a nie dokonać wniesienia. Z opinii Zarządu Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A. wniesienie aportem majątku Ośrodka Narciarskiego Czyrna-Solisko w tej sytuacji do utworzonego podmiotu byłoby działaniem na szkodę Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A. Ponadto taka sytuacja nie stanowi rozwiązania istniejącego problemu, gdyż interes właściciela gruntu nie będącego powiązanym kapitałowo z utworzonym podmiotem, nie zawsze będzie zbieżny z interesem tego podmiotu.

Tym samym Gliwicka Agencja Turystyczna S.A. z siedzibą w Gliwicach wykonała zobowiązania podjęte podczas spotkania w dniu 09.01.2004 r. w wyznaczonym terminie.

W dniu 24.09.2004 r. odbyło się kolejne spotkanie z udziałem m.in. władz Miasta Gminy Szczyrk, właścicieli gruntów, właścicieli pensjonatów, hoteli, mieszkańców Szczyrku oraz przedstawicieli Ministra Skarbu Państwa - m.in. Podsekretarza Stanu oraz Zastępcy Dyrektora Departamentu Nadzoru Właścicielskiego II w Ministerstwie Skarbu Państwa Z uwagi na fakt, że przedstawiciele SON S.A. wysuwają stale nowe żądania, co uniemożliwia realizację ustalonych celów, w trakcie przedmiotowego spotkania uzgodniono, że powstanie spółka z udziałem Gminy oraz Gliwickiej Agencji Turystycznej S.A., której zadaniem będzie realizacja wspólnego projektu na Hali Pośredniej. Opracowany przez Gliwicką Agencję Turystyczną S.A. projekt został przesłany do Gminy Szczyrk z prośbą o przedstawienie stanowiska.

Mając na uwadze powyższe uprzejmie informuję, że jedynie faktyczna wola rozwiązania problemu wyrażona przez wszystkie strony może doprowadzić do trwałego uregulowania powstałego sporu.

Z poważaniem

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Dariusz Marzec

Warszawa, dnia 03.12.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do mojego pisma z dnia 20 listopada 2004 roku, znak: Pei-070-152/04, dotyczącego oświadczenia złożonego przez pana senatora Janusza Lorenza w sprawie pozyskania dofinansowania ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na realizację II etapu przedsięwzięcia pn.: "Modernizacja systemu grzewczego z termorenowacją Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Olsztynie", chciałbym przedstawić Panu Marszałkowi dodatkowe wyjaśnienia.

W dniu 29 listopada br. Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej poinformował Ministerstwo Środowiska, że wniosek dotyczący przedsięwzięcia pn.: "Modernizacja systemu grzewczego z termorenowacją Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Olsztynie - etap II" wpłynął do Narodowego Funduszu w dniu 23 lutego 2004 roku. Jednakże, zgodnie z decyzją Zarządu Narodowego Funduszu z dnia 6 kwietnia br., został on wyłączony z dalszego postępowania, ze względu na brak wolnych środków na finansowanie przedsięwzięć w formie dotacji.

W związku z dużym stopniem zaawansowania inwestycji oraz uwolnieniem środków dotacyjnych, w dniu 20 sierpnia br. Zarząd Narodowego Funduszu, po ponownej analizie wniosku, zatwierdził powyższe przedsięwzięcie na liście zadań do dofinansowania w 2004 roku.

W dniu 8 września br. zostały przeprowadzone negocjacje warunków dofinansowania, a następnie w dniu 23 listopada br. Zarząd Narodowego Funduszu podjął decyzję o dofinansowaniu ww. zadania dotacją w wysokości do 2.000.000,0 zł, z czego 719.000,0 zł zostanie wypłacone do końca 2004 roku.

Obecnie prowadzone są uzgodnienia dotyczące harmonogramu rzeczowo-finansowego oraz sporządzana jest umowa na dofinansowanie tego przedsięwzięcia.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Podgajniak

Warszawa, 9 grudnia 2004 roku

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na Pana pismo nr BPS/DSK-043-492-04 z dnia 9 listopada 2004 r., w związku z oświadczeniem złożonym przez Pana senatora Wiesława Pietrzaka podczas 71 posiedzenia Senatu RP w dniu 4 listopada 2004 r., uprzejmie informuję, że podległy mi Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty dokłada wszelkich starań aby spowodować zwiększenie pokrycia obszaru województw programem TVP3, w tym także obszaru województwa warmińsko-mazurskiego. Niestety największą przeszkodę w realizacji tego zadania stanowi ograniczona ilość dostępnych zasobów częstotliwości zupełnie niewystarczających do uruchomienia dodatkowych stacji Telewizji Regionalnej. Należy zdawać sobie sprawę, że liczba posiadanych przez Polskę (na mocy Porozumienia Regionalnego dla Europejskiego Obszaru Radiodyfuzyjnego - Sztokholm 1961) kanałów telewizyjnych dużej mocy pozwoliła na budowę trzech ogólnopolskich sieci telewizyjnych, które Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przeznaczyła do emisji programów: TVP1, TVP2 i POLSAT. Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty nie dysponuje wystarczającą liczbą wolnych kanałów dużej mocy, z których można by zbudować czwartą ogólnopolską sieć dla publicznej telewizji regionalnej. Dla potrzeb tej telewizji podobnie jak dla telewizji komercyjnych rozdysponowuje się ostatnie rezerwy kanałowe. Powołując do życia Polską Telewizję Regionalną zarówno Zarząd TVP jak i Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji zdawały sobie sprawę z ograniczonych możliwości rozwoju sieci tego programu.

Zgodnie z sugestiami Ośrodka Emisji Telewizji Polskiej S.A. w Departamencie Radiofuzji URTiP przeprowadzono stosowne analizy odnośnie możliwości uruchomienia na obiekcie RTCN GIŻYCKO/Miłki kanału TV nr 28 przewidzianego w Planie Sztokholmskim do wykorzystania w lokalizacji LIDZBARK WARMIŃSKI. Jednakże wyniki wspomnianych analiz wykazały, iż eksploatowanie tego kanału w lokalizacji Miłki spowoduje zakłócenia w odbiorze programu "TVN" emitowanego ze stacji GOŁDAP w kanale TV nr 29. Niestety, jak już wspomniałem, Polska nie dysponuje żadnymi wolnymi, uzgodnionymi międzynarodowo kanałami telewizyjnymi dużej mocy, które można by uruchomić na wspomnianym obiekcie nadawczym, a próba dostosowania sieci stacji dużej mocy do owego podziału administracyjnego i uzupełnienia jej o nowe kanały jest niemożliwa z powodu nasycenia widma i trwających prac planistycznych nad ogólnopolskimi sieciami naziemnej telewizji cyfrowej DVB-T. Ponadto istotnym zadaniem Prezesa URTiP jest zapewnienie zasobów częstotliwości dla celów emisji programów w standardzie cyfrowym na tzw. "okres początkowy" tj. do momentu wyłączenia rozpowszechniania programów telewizyjnych w sposób analogowy. Kanał 28 we wspomnianym planie początkowym wdrażania DVB-T został przeznaczony do wykorzystania w rejonie Warmii i Mazur do emisji cyfrowej ze stacji OLSZTYN/Pieczewo.

Pragnę zwrócić uwagę Pana Marszałka na fakt, iż sytuacja niezadowalających zasięgów odbioru programów redagowanych przez terenowe ośrodki Telewizji Polskiej S.A, również na terenie województwa warmińsko-mazurskiego, może ulec zdecydowanej poprawie po wprowadzeniu naziemnego nadawania cyfrowego DVB-T. Sieci nadawcze naziemnej telewizji cyfrowej, wśród wielu licznych zalet, stwarzają szansę na zapewnienie pełnego pokrycia powierzchni kraju wieloma programami, w tym również regionalnymi. Do czasu opracowania przez rząd (zarządzeniem Prezesa Rady Ministrów został powołany Międzynarodowy Zespół do Spraw Wprowadzania Telewizji i Radiofonii Cyfrowej) strategii przejścia z nadawania analogowego na cyfrowe i rozpoczęcia emisji stałej wydałem zgodę na podjęcie szeregu eksperymentów technicznych w tym systemie. Emisje eksperymentalne przyczyniają się do rozszerzenia zasięgu odbioru TVP3, gdyż wykorzystany dla jej celów nadajnik cyfrowy:

- może być źródłem sygnału dla telewizji kablowych

- może być źródłem sygnału dla telewizyjnych stacji retransmisyjnych

- może być źródłem sygnału dla posiadaczy przystawek (tzw. set top box'ów) umożliwiających odbiór sygnału telewizji cyfrowej za pomocą obecnie wykorzystywanych odbiorników TV

- może być źródłem sygnału dla posiadaczy zintegrowanych odbiorników telewizji cyfrowej.

Na szybkie wdrożenie w Polsce telewizji cyfrowej będzie miało bardzo istotny wpływ zwolnienie przez Siły Zbrojne RP kanałów z zakresów: 43 - 47 i 54 - 55, które ułatwiło by budowę sieci DVB-T w pierwszym etapie wdrażania (sieć początkowa). Wiąże się z tym problem pozyskania środków finansowych na ten cel oraz trybu ich przekazywania do MON jako funduszu celowego. Przedstawiciele Sił Zbrojnych RP oszacowali koszt uwolnienia kanałów z tego zakresu na 9 mln zł. Wyrazili także gotowość przekazania kanałów w okresie dwóch lat od momentu uruchomienia programu przekazywania środków finansowych dla MON zgodnie z ustalonym wcześniej harmonogramem. Przewodniczący Międzyresortowego Zespołu do Spraw Wprowadzania Telewizji i Radiofonii Cyfrowej Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury Pan Wojciech Hałka zwrócił się do Ministra Finansów o uwzględnienie powyższej kwestii w planie budżetu na 2005 rok. Wszelka pomoc Senatu RP w tym zakresie byłaby niezmiernie przydatna.

Pozostając w przekonaniu, że powyższe wyjaśnienia uzna Pan za satysfakcjonujące,

Łączę wyrazy szacunku

Witold Graboś