Warszawa, dnia 02.12.2004 r.

Sytuacja na rynku drzewnym, zarówno lokalnym, jak i krajowym jest pilnie monitorowana przez stosowne służby Lasów Państwowych. Obecnie głównym problemem jest gwałtownie wzrastający, nienotowany w naszym kraju od wielu lat, popyt na drewno. Wynika on z modernizacji potencjału istniejących odbiorców drewna, pojawiania się na rynku szeregu nowych podmiotów gospodarczych oraz rosnącej efektywności całego przemysłu drzewnego.

Wyjątkiem jest tu umowa zawarta z Elektrownią Połaniec. Rozmowy na temat współpracy z tym zakładem Lasy Państwowe podjęły jeszcze na początku roku 2003. Wtedy bowiem sytuacja na rynku różniła się znacznie od obecnej. Elektrownia Połaniec była ponadto jedną z pierwszych poważnych firm zainteresowanych wykorzystaniem drewna do produkcji energii na większą skalę. Surowiec przeznaczony dla tej elektrowni pochodzi jednak z tych jednostek organizacyjnych LP, z których w ostatnich latach nie kupował drewna ani krajowy przemysł płyt drewnopochodnych, ani przemysł celulozowo-papierniczy.

1. Strategia marketingowa Lasów Państwowych zakłada głównie sprzedaż drewna do zakładów przemysłu przetwórczego. Informacje o tym były prezentowane na konferencjach i seminariach na temat wykorzystania biomasy w energetyce, organizowanych w 2003 i 2004 roku m.in. przez Polską Izbę Gospodarczą Energetyki i Ochrony Środowiska. Dowodem konsekwentnego stosowania takiej strategii jest odmowa zawarcia porozumień na dostawy papierówki np. z inwestorami w branży wytwórni granulatu drzewnego, którzy zamierzają zlokalizować swoje instalacje na terenach o wysokiej koncentracji drzewnego przemysłu przetwórczego. Ograniczona podaż drewna jak również potrzeba przeznaczania tego surowca w pierwszej kolejności na cele przetwórcze są uwzględniane w polityce państwa dotyczącej rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł energii. W istniejących dokumentach politycznych w tym także w przygotowywanej obecnie "Polityce energetycznej Polski do 2025 roku" przewiduje się zrównoważony rozwój energetyki odnawialnej zapewniający optymalizację wykorzystania poszczególnych rodzajów odnawialnych źródeł energii.

2. Problem wykorzystania odpadów powstających w zakładach przemysłu drzewnego, tj. trocin i innych odpadów drzewnych, jest w chwili obecnej rozpatrywany w Ministerstwie Gospodarki. Lasy Państwowe dostarczają na rynek przede wszystkim drewno okrągłe. Dlatego dyskusja o ewentualnym wykorzystaniu odpadów drzewnych powstających w mechanicznym procesie przerobu drewna w zakładach, a także jakiekolwiek decyzje nie leżą w gestii ani Ministerstwa Środowiska, ani też Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych.

3. Ustawa o lasach z 1991 roku nakłada na Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe obowiązek prowadzenia gospodarki leśnej zgodnie z zasadami ochrony i trwałości utrzymania lasów, powiększania zasobów leśnych i zrównoważonego wykorzystania funkcji lasów. Dokładnie zasady prowadzenia gospodarki leśnej reguluje art. 7.1. ustawy, który mówi, że: "Trwale zrównoważoną gospodarkę leśną prowadzi się według planu urządzenia lasu lub uproszczonego planu urządzenia lasu, z uwzględnieniem w szczególności następujących celów:

c) walory krajobrazowe,

c) potrzeby nauki,

5) produkcji, na zasadzie racjonalnej gospodarki, drewna oraz surowców i produktów ubocznego użytkowania lasu."

Rozwój upraw roślin energetycznych powinien być inspirowany i rozpowszechniany przez potencjalnych odbiorców tego surowca, przede wszystkim wśród właścicieli gruntów rolnych. Przykładem tego może być elektrownia Opole, która obecnie podjęła działania zmierzające do zapewniania sobie dostaw paliwa z plantacji wierzby energetycznej. W tym celu założono kilkudziesięciohektarową plantację do produkcji sadzonek. Sadzonki te są oferowane bezpłatnie rolnikom, którzy podpisali umowę zapewniającą odpłatne dostarczanie wyprodukowanej biomasy do elektrowni.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 02.12.2004 r.

Odpowiadając na przekazane mi przy piśmie znak: BPs/DSK-043-430-04 z dnia 22 października 2004 r. oświadczenie senatora Bogusława Litwińca, złożone podczas 69 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 października br., poruszające problematykę dot. zaopatrzenia w wodę jednostek osadniczych zlokalizowanych na dolnośląskim i opolskim podgórzu Sudetów, uprzejmie przekazuję następujące stanowisko.

Na wstępie pragnę podkreślić, iż zagadnienia poruszane w przedmiotowym oświadczeniu dotykają dwóch zupełnie różnych płaszczyzn tematycznych. Jedna z nich obejmuje zagadnienia pozostające we właściwości ministra ds. gospodarki wodnej, które dotyczą gospodarowania wodami oraz dostępu do zasobów wodnych, jak również zapewnienia odpowiedniej ilości i jakości tych zasobów. Natomiast drugi aspekt bezpośrednio związany jest z zabezpieczeniem właściwego poziomu infrastruktury technicznej obszarów wiejskich, które to zagadnienia są domeną ministra rolnictwa i rozwoju wsi, jako odpowiedzialnego za sprawy znajdujące się w dziale administracji rządowej dot. spraw rozwoju wsi.

Rozważając kwestie dot. zarządzania oraz gospodarowania wodami należy mieć na uwadze to, że omawiane dziedziny są ściśle uwarunkowane stanem zasobów wodnych kraju. Tymczasem zasoby te charakteryzuje zmienność w czasie i przestrzeni, związana w dużym stopniu z warunkami środowiskowymi, głównie topografią i opadami, a także różna ich jakość. Analizując średni odpływ jednostkowy i odnosząc go do liczby mieszkańców danego regionu szacuje się, iż najmniejszy jednostkowy zasób własny występuje w rejonie warszawskim, łódzkim, wrocławskim i krakowskim oraz na Śląsku i w Wielkopolsce.

Jednym z czynników mogących wpływać niekorzystnie na stan ww. zasobu są susze, które coraz częściej pojawiają się w Polsce. Bezpośrednim skutkiem suszy jest zakłócenie naturalnego bilansu wodnego danego obszaru, które w efekcie powoduje nadmierne przesuszenie gleby, obniżenie poziomu zalegania wód podziemnych oraz zmniejszanie przepływów wody w rzekach. Nawet okresowe występowanie takich zjawisk może powodować poważne straty gospodarcze, w tym również problemy w zaopatrzeniu ludności w wodę do spożycia. W związku z tym dla resortu środowiska niezwykle ważnym jest poznanie zarówno częstotliwości, jak i skali występowania suszy hydrologicznej, a także ocen jej skutków ma tle warunków meteorologicznych i hydrologicznych. Jednym z działań mających na celu przeanalizowanie skali przedmiotowej problematyki, są prace badawcze zlecane przez resort środowiska. Najnowszą ekspertyzą jest opracowanie Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej Oddział w Poznaniu pt. "Rozkład przestrzenny i ocena zjawiska suszy hydrologicznej w 2003 roku na podstawie krzywych opadania przepływu". Wyniki tej ekspertyzy mogą stanowić podstawę do podejmowania decyzji wodnogospodarczych, jak również w przyszłości prac projektowych z dziedziny melioracji oraz gospodarki wodnej i komunalnej.

Zagadnienia z zakresu gospodarowania i zarządzania wodami kompleksowo reguluje ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (Dz.U. Nr 228, poz. 2259). Za najistotniejsze dokumenty planistyczne ustawa uznaje plany gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy, plany ochrony przeciwpowodziowej oraz plany przeciwdziałania skutkom suszy na obszarze państwa. W sporządzaniu powołanych powyżej planów uczestniczą dyrektorzy regionalnych zarządów gospodarki wodnej, jako organy administracji rządowej niezespolonej właściwe w sprawach gospodarki wodnej w regionie wodnym. W pracach wykorzystywane są m.in. opracowane przez dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej analizy stanu zasobów wodnych w regionach wodnych oraz wykazy wód powierzchniowych i podziemnych wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia.

Pragnę wyjaśnić, iż w przypadku regionu pozostającego w sferze zainteresowania senatora Bogusława Litwińca, obejmującego m.in. powiaty strzeliński, kędziersko-kozierski, głubczycki, prudnicki, nyski, strzeliński, ząbkowski, kłodzki, dzierżoniowski, świdnicki, wałbrzyski, kamieniogórski, jaworski, złotoryjski, jeleniogórski, lwówecki i lubański, Dyrektor RZGW we Wrocławiu w ubiegłym roku sporządził wykazy wód powierzchniowych i podziemnych, które są lub mogą być w przyszłości wykorzystywane do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia. Z wykazów tych wynika, że ludność jednostek osadniczych w przedmiotowym regionie zaopatrywania jest z 313 ujęć wód podziemnych oraz z 114 ujęć wód powierzchniowych. Podkreślić należy, że dla ujęć wód powierzchniowych wykorzystywanych do zaopatrzenia ludności RZGW we Wrocławiu opracował programy działań dla poprawy jakości tych wód, w których wyznaczono zlewnie wodociągowe poszczególnych ujęć w tym m.in. Białej Błuchołaskiej, Bystrzycy i Kaczawy oraz zlewnię Bobru. W programach tych podano także propozycje wyposażenia terenów zabudowanych oraz przeznaczonych pod zabudowę w zbiorcze sieci kanalizacyjne i oczyszczalnie ścieków komunalnych.

Dla zminimalizowania skutków ekstremalnych zjawisk, jakim są susze oraz wezbrania powodziowe resort środowiska prowadzi także działania dla zwiększenia retencji, tak aby osiągnąć co najmniej 15% średniego odpływu rocznego. W tym celu w ostatnich latach zrealizowano szereg inwestycji zbiornikowych, których celem jest m.in. zwiększenie retencji lub wyrównanie przepływów; działania takie przyczyniają się także do ustabilizowania zwierciadła wód gruntowych. Przykładem są zbiorniki "Kozielno" i "Topola" na Nysie Kłodzkiej. Ponadto dla zaopatrzenia w wodę Jeleniej Góry i jej okolic wybudowano zbiornik "Sosnówka" o pojemności 14 mln m³.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż resort środowiska przywiązuje dużą wagę do problemu dostępności zasobów wodnych, w tym również w rejonach narażonych na niekorzystne warunki klimatyczne. Jednakże kwestia zapewnienia odpowiednich ilościowo i jakościowo zasobów wodnych jest tylko jednym z elementów procesu związanego z dostarczeniem wody na potrzeby ludności.

Drugim, istotnym elementem tego procesu jest zapewnienie właściwego poziomu infrastruktury technicznej związanej z doprowadzeniem wody do odbiorców, w tym również dla ludności obszarów wiejskich. Zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz.U. Nr 13, poz. 1996 z późn. zmianami) zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty m.in. w zakresie zaopatrzenia w wodę należy do zadań własnych gminy finansowanych z budżetów gmin. Także od inicjatywy społeczności lokalnych zależy poziom wyposażenia w sieć wodociągową. Jednakże biorąc pod uwagę ogromne koszty wiążące się z rozwojem tej infrastruktury, dostrzegam potrzeb wsparcia władz lokalnych w poszukiwaniu dodatkowych źródeł finansowania tego typu zadań.

W oświadczeniu senatora Bogusława Litwińca poruszona została problematyka pozyskiwania przez wiejskie gminy środków unijnych, które mogą być przeznaczane m.in. na rozwój sieci wodociągowej. W przedmiotowej sprawie uzyskałem stanowisko resortu rolnictwa i rozwoju wsi, z którego wynika, iż resort ten postrzega infrastrukturę techniczną jako stymulator rozwoju gospodarczego kraju, w tym w kształtowaniu osadnictwa. Z uwagi na powyższe resort ten czyni starania o przeznaczenie możliwie największych środków na realizację zadań w tym zakresie. Jednym z takich działań w ostatnim czasie było uruchomienie Programu SAPART. Jak wynika z powołanego stanowiska wszystkie gminy były informowane o możliwościach przystąpienia do tego Programu za pośrednictwem Regionalnych Oddziałów Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.

Ponadto resort rolnictwa i rozwoju wsi opracował i upowszechnił informację zbiorczą pt. "Źródła finansowania inwestycji infrastruktury wsi", którą pozwalam sobie załączyć. W opracowaniu tym wskazano nazwy i adresy jednostek dysponujących środkami mogącymi uzupełniać środki własne władz lokalnych na realizację inwestycji służących rozwojowi rolnictwa i obszarów wiejskich. Z informacji tej wynika, że ostatnio uruchomione zostały nowe akcesyjne fundusze unijne, które mogą wspierać działające już programy operacyjne służące do realizacji Narodowego Planu Rozwoju. Pośród tych programów należy wymienić: Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju Regionalnego oraz Sektorowy Program Operacyjny - Restrukturyzacja i Modernizacja Sektora Żywnościowego oraz Rozwój Obszarów Wiejskich. Celem powołanych programów jest m.in. zrównoważony rozwój obszarów wiejskich, jak również przeciwdziałanie marginalizacji niektórych takich obszarów.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-12-13

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 23 listopada 2004 r. nr BPS/DSK-043-520/04 oświadczeniem Pani Senator A. Koszady w sprawie dokonania zmian obowiązujących przepisów w celu stworzenia jednostkom samorządu terytorialnego większych możliwości korzystania ze środków pomocowych - uprzejmie informuję, iż Minister Finansów dostrzega problemy jednostek samorządu terytorialnego wynikające z aktualnie obowiązujących przepisów ustawy o finansach publicznych w zakresie procedur ostrożnościowych i sanacyjnych, które mogą prowadzić do obniżenia zdolności absorpcji funduszy strukturalnych niektórych jednostek samorządu terytorialnego.

Jednocześnie informuję, iż w dniu 25 listopada 2004 r. została uchwalona przez Sejm ustawa o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych ustaw, wprowadzająca zmiany do ustawy o finansach publicznych, skutkujące m.in. zwiększeniem możliwości absorpcji środków unijnych przez jednostki samorządu terytorialnego.

Stosownie do dokonanej zmiany art. 45 ust. 2 ustawy o finansach publicznych ograniczeń, o których mowa w art. 45 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a i b oraz pkt 3 lit. d, nie stosuje się w szczególności do kwot deficytu budżetu jednostki samorządu terytorialnego sfinansowanych nadwyżką budżetową z lat poprzednich, a także finansowanych emisją papierów wartościowych, zaciągniętymi kredytami i pożyczkami w związku ze środkami określonymi w umowie zawartej z podmiotem dysponującym funduszami strukturalnymi lub Funduszem Spójności Unii Europejskiej.

Ponadto informuję, iż w trakcie prac w sejmie RP nad nową ustawą o finansach publicznych (druk nr 1844 i 1844-A) została zgłoszona przez Ministerstwo Finansów propozycja regulacji, w świetle której przepisy określające zakres wyłączeń z ograniczeń spłaty zobowiązań i zadłużenia jednostek samorządu terytorialnego, będą miały zastosowanie odpowiednio do związków jednostek samorządu terytorialnego.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 3 grudnia 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 23 listopada 2004 r. (nr BPS/DSK-043-525/04) oświadczenie złożone przez Pana Senatora Janusza Bielawskiego podczas 72 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 listopada 2004 r., skierowane do Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego, dotyczące wypowiedzi pana Jarosława Kaczyńskiego opublikowanych w tygodniku "Polityka" nr 45 z 2004 r. oraz poglądów ogłoszonych przez niego w telewizji TVN w dniu 14 listopada 2004 r. uprzejmie informuję, że traktując niniejszy dokument jako zawiadomienie o przestępstwie, przekazano go Prokuratorowi Apelacyjnemu w Warszawie celem spowodowania procesowego rozpoznania w zakresie podnoszonych zarzutów.

Po zgromadzeniu stosownej dokumentacji zostanie dokonana jej ocena prawno-karna i podjęta decyzja w przedmiocie zasadności wszczęcia postępowania przygotowawczego.

Karol Napierski

Warszawa, 03.12. 2004 r,

W odpowiedzi na tekst oświadczenia złożonego przez senatora Bogusława Litwińca na 71. Posiedzeniu Senatu RP w dniu 4 listopada 2004 r. w sprawie wytycznych jakimi kierują się powiatowe urzędy pracy przy kwalifikowaniu młodych absolwentów na staże przekazuję wyjaśnienia w przedmiotowej kwestii.

Zgodnie z przywołanymi przepisami prawnymi, o skierowanie na staż mogą ubiegać się bezrobotni do 25 roku życia lub bezrobotni, którzy nie ukończyli 27 roku życia (dotyczy osób zarejestrowanych jako bezrobotni w okresie do upływu 12 miesięcy od ukończenia szkoły wyższej) nie posiadający doświadczenia zawodowego w miejscu pracy. Celem skierowania bezrobotnego do odbycia stażu jest umożliwienie nabycia umiejętności praktycznych do wykonywania pracy osobom, które dotychczas nie miały możliwości uzyskania jakiegokolwiek doświadczenia zawodowego w miejscu pracy.

Konieczność optymalizacji racjonalnego wydatkowania środków budżetu Państwa oraz środków Europejskiego Funduszu Społecznego wymaga wnikliwego analizowania przez powiatowe urzędy pracy każdego złożonego wniosku o zawarcie umowy stażowej. Na staż należy zatem kierować tylko te osoby, które rzeczywiście nie posiadają doświadczenia zawodowego w miejscu pracy, a nie zaś umożliwiać odbycie wspomnianej formy aktywizacji zawodowej, w wielu przypadkach po raz kolejny, osobom już mającym wystarczające umiejętności do samodzielnego wykonywania czynności zawodowych na stanowisku pracy.

Z drugiej zaś strony młodym bezrobotnym, którzy pomimo posiadania już pewnego doświadczenia zawodowego z różnych przyczyn nie znaleźli zatrudnienia - powiatowe urzędy pracy mogą oferować instrument pod nazwą przygotowanie zawodowe. Celem skierowania do odbycia przygotowania zawodowego w miejscu pracy jest bowiem ułatwienie ponownego wejścia na rynek pracy wszystkim bezrobotnym będącym w szczególnej sytuacji na rynku pracy - bez względu na poziom wykształcenia oraz rodzaj zdobytego już doświadczenia zawodowego.

Jerzy Hausner

Warszawa, dn. 03 grudnia 2004 r.

w nawiązaniu do pisma z dnia 9 listopada br. (BPS/DSK-043-494-04) w sprawie wspólnego oświadczenia senatorów Zbyszka Piwońskiego i Jolanty Danielak złożonego podczas 71. posiedzenia Senatu RP w dniu 4 listopada br., pragnę stwierdzić, iż nie jest prawdą, ażeby przywołana w oświadczeniu ww. senatorów opinia Dyrektora Biura Edukacji Publicznej IPN dr. hab. Pawła Machcewicza "odmawiała prawa do bycia patriotą" członkom ugrupowań, które nie uznały władz Polskiego Państwa Podziemnego.

Przedmiotowa opinia, przygotowana w odpowiedzi na skierowane do IPN pytanie krakowskiego środowiska kombatanckiego, dotyczyła kwestii czy Gwardia Ludowa i Armia Ludowa mogą być uważane za część Polskich sił Zbrojnych. Jedyną możliwą w świetle wiedzy historycznej odpowiedzią była ta, iż za część PSZ uznane być mogą tylko te ugrupowania, które podporządkowane były legalnym władzom Rzeczypospolitej, tj. rządowi RP w Londynie i podlegającym im strukturom w okupowanym kraju (przede wszystkim Komendzie Głównej Związku Walki Zbrojnej/Armii Krajowej). GL-AL, które nie uznawały zwierzchnictwa rządu emigracyjnego i władz Polskiego Państwa Podziemnego, w sposób oczywisty nie mogą zostać uznane za część PSZ. Stwierdzenie to w żadnej mierze nie przeczy faktowi, że żołnierze Gwardii Ludowej i Armii Ludowej brali czynny udział w walce z hitlerowskim okupantem, walcząc z poświęceniem i bohaterstwem.

Leon Kieres

Warszawa, dn. 06. grudnia 2004 r.

Niniejszym przekazuję odpowiedź na pytania zawarte w oświadczeniu Pana senatora Władysława Mańkuta z dnia 3 listopada 2004 r. dotyczące ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych.

Ad. 1 Odnosząc się do pytania dotyczącego rozszerzenia katalogu gier o gry telebingo i wideoloterie stanowiące monopol państwa, uprzejmie informuję, iż do chwili obecnej do Ministerstwa Finansów nie wpłynął żaden wniosek w sprawie zatwierdzenia regulaminu gry wideoloterii.

W chwili obecnej toczy się postępowanie w sprawie zatwierdzenia regulaminu gry telebingo wszczęte wnioskiem Spółki Polski Monopol Loteryjny sp. z o.o.

W ramach nadzoru i kontroli nad działalnością podmiotów urządzających i prowadzących gry losowe, zakłady wzajemne i gry na automatach oraz w związku z art. 52a ustawy o grach i zakładach wzajemnych w Ministerstwie Finansów zbierane są informacje od podmiotów prowadzących działalność na rynku gier i zakładów wzajemnych w zakresie: przychodów i kosztów działalności ośrodków gier, punktów przyjmowania zakładów wzajemnych i gier stanowiących monopol państwa. Analizie podlegają przede wszystkim te pozycje przychodów i koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, które wynikają wprost z postanowień ustawy o grach i zakładach wzajemnych, tj. w zakresie wpływów gotówkowych ze sprzedaży gier i zakładów wzajemnych, wypłat wygranych, prawidłowości naliczania podatku od gier zgodnie z art. 2, art. 10, art. 42 i art. 45 cyt. ustawy.

Mając na uwadze fakt, iż kwestie sprzedaży losów loterii pieniężnych przez jednoosobowe spółki skarbu państwa określonym wydawcom gazet mogą odbywać się na podstawie różnorakich umów cywilnoprawnych, proponuję zwrócić się w przedmiotowej kwestii do podmiotów prowadzących loterie pieniężne.

Ad. 3 Odnosząc się do zagadnienia niskiego poziomu sprzedaży losów loterii pieniężnych uprzejmie informuję, iż po dwuletnim okresie spadku sprzedaży loterii pieniężnych, w roku 2003 sprzedaż loterii pieniężnych znacznie wzrosła i charakteryzowała się największą dynamiką na rynku gier i zakładów wzajemnych. Poziom sprzedaży loterii pieniężnych uzależniony jest od wielu czynników, w tym m.in. od liczby prowadzonych loterii pieniężnych w danym okresie oraz sposobu ich dystrybucji. Dużą rolę w tym względzie odgrywa również poziom popytu ze strony potencjalnych graczy.

Jednocześnie nie mogę podzielić poglądu o braku sensu utrzymywania monopolu państwa w zakresie loterii pieniężnych. Przyjęte w Polsce rozwiązania w ww. zakresie są zbieżne z prawem obowiązującym w wielu innych krajach. Ponadto należy zauważyć, iż rentowność sprzedaży loterii pieniężnych w ostatnich latach oscylowała w granicach 2,7%-5,9%.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 06 grudnia 2004 r.

Część spraw opisanych w pismach wskazanych w oświadczeniu pana senatora J. Suchańskiego została skontrolowana w ramach kontroli nadzór nad spółkami Skarbu Państwa i przedsiębiorstwami państwowymi w zakresie zaangażowania kapitałowego w spółki prawa handlowego. Badania kontrolne zakończyły się 16 lipca 2004 r., natomiast wystąpienie pokontrolne zostało skierowane do Ministra Skarbu Państwa 30 listopada 2004 r. Ze względu na temat kontroli, objęła ona tylko niektóre zagadnienia poruszone w oświadczeniu, tj. sytuację opisanego podmiotu gospodarczego oraz przestrzeganie przepisów antykorupcyjnych w MSP. Najwyższa Izba Kontroli rozważy zbadanie pozostałych spraw poruszonych w oświadczeniu przy okazji innych kontroli w Ministerstwie Skarbu Państwa.

WICEPREZES

Krzysztof Szwedowski

Warszawa, dnia 6 grudnia 2004 r.

Nawiązując do mojego pisma z dnia 18 listopada 2004 r. znak: GIOŚ-DiiO/413.00-312/04 jp oraz pisma Pana Marszałka z dnia 22 października 2004 r. znak: BPS/DSK-043-450-04 dotyczącego oświadczenia złożonego przez senatora Krzysztofa Jurgiela podczas 70 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 października 2004 r. w sprawie zatrucia rzeki Supraśl i niebezpieczeństwa pozbawienia mieszkańców Białegostoku wody w wyniku niewłaściwych działań instytucji odpowiedzialnych za ochronę środowiska, przekazuję poniższe informacje.

W związku ze zgłoszeniem w dniu 25 lipca 2004 r. do Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Białymstoku o zanieczyszczeniu rzeki Supraśl w m. Załuki, pracownicy Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Białymstoku dokonali oględzin terenu oraz pobrali próbki wody z rzeki poniżej m. Michałowo i poniżej m. Gródek. Wyniki badań wykazały przekroczenie wartości granicznych wskaźników jakości wody powierzchniowej w V klasie, dotyczących wskaźników: tlenowych (ChZT), biogennych (fosforany i fosfor ogólny), określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie klasyfikacji dla prezentowania stanu wód powierzchniowych i podziemnych, sposobu prowadzenia monitoringu oraz sposobu interpretacji wyników i prezentacji stanu tych wód (Dz.U. Nr 32, poz. 284). W próbce wody pobranej poniżej m. Gródek stwierdzono masowy rozwój bakterii z grupy Spiryllum i Thiospira o indeksach saprobowości charakterystycznych dla środowiska gnilnego.

Kolejne badania wody rzeki Supraśl, przeprowadzone w dniach 28 i 30 lipca 2004 r. oraz 9, 11 i 16 sierpnia 2004 r., wykazały pozaklasową wartość wskaźników tlenowych (tlen rozpuszczony i ChZT-Mn) oraz wskaźników fizycznych (barwa, zapach). Woda charakteryzowała się silnym zapachem gnilnym oraz wykazywała symptomy zanieczyszczenia organicznego o charakterze gnilnym. Z powodu deficytu tlenu, przy wzroście temperatury powietrza w dniach 8-12 sierpnia 2004 r., wystąpiło śnięcie ryb.

Zanieczyszczenie wody rzeki Supraśl powstało w rejonie intensywnej gospodarki w rejonie między miejscowościami Michałowo i Gródek. Prawdopodobną przyczyną były silne opady deszczu w rejonie górnej zlewni rz. Supraśl. Wyniki badań i obserwacji Podlaski WIOŚ niezwłocznie przekazywał do Centrum Zarządzania Kryzysowego przy Podlaskim Urzędzie Wojewódzkim, Wydziału Rolnictwa i Środowiska Podlaskiego Urzędu Wojewódzkiego, Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podlaskiego, Wodociągów Białostockich, Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego oraz do Departamentu Przeciwdziałania Poważnym Awariom Głównego Inspektoratu Ochrony Środowiska.

Wodociągi Białostockie, z powodu pogorszenia parametrów wody w rzece, zaprzestały pobierania wody z ujęcia powierzchniowego rzeki Supraśl. Źródłem zaopatrzenia w wodę do picia mieszkańców Białegostoku stały się ujęcia wód podziemnych i infiltracyjnych. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Białymstoku prowadzi na bieżąco badania wody w ujęciu na rzece Supraśl oraz w punktach monitoringowych na sieci wodociągowej.

Wyniki badań w systemie monitoringowym w dniu 25.10.2004 r. wykazały, że wody rzeki Supraśl odpowiadały wodom niezadowalającej jakości (IV kl.) i złej jakości (V kl.). Wskaźnikami kwalifikującymi do wód IV i V klasy były wskaźniki tlenowe (ChZT-Mn, ChZT-Cr), wskaźnik fizyczny (barwa) oraz wskaźniki bakteriologiczne. Pozostałe badane wskaźniki: fizyczne (poza barwą), biogenne, zasolenia oraz metale, w tym metale ciężkie klasyfikowały wody rzeki do wód dobrej jakości (II kl.) i zadawalającej jakości (III kl.).

Z przeprowadzonego przez Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska rozpoznania wynika, że przyczyną zanieczyszczenia rzeki Supraśl był spływ wód opadowych z pastwisk zlokalizowanych powyżej miejscowości Gródek. Zdarzenie miało miejsce na obszarze zmeliorowanym o powierzchni około 800 ha. Obszar zlewni objętej opadami to przesuszony w ciągu ostatnich 4 lat teren bagienno-torfowy, w przeważającej części pokryty łąkami, na których mieszkańcy wsi Gródek, Pieńki, Mieleszki i Bielewicze wypasają bydło. Na skutek opadów deszczu i słabej drożności koryta rzeki i rowów melioracyjnych powstały liczne zastoiska wód opadowych, które wypłukując wysuszone (rozdrobnione) pokłady torfu oraz niezebrane przez rolników siano (wskutek zalania i braku dostępu), wpłynęły do rzeki.

Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Białymstoku we wrześniu br. wykonał udrożnienie koryta rzeki Supraśl powyżej miejscowości Gródek poprzez wykoszenie traw i zarośli oraz częściowe odmulenie a także koszenie dna rzeki Supraśl z roślinności w obrębie ujęcia wodnego w Sasilkowie na długości ok., 1200 mb, przystąpił do mechanicznego usuwania lokalnych przytamowań z odłożonych piasków w korycie rzek: Supraśl i Białej, od mostu drogowego Białystok-Dobrzyniewo Duże do jazu Dobrzyniewo Fabryczne. Ponadto zlecił opracowanie koncepcji gospodarowania i przepustowości wody rzeki Supraśl na odcinku jej ujścia do Narwi i w górę do jazu Nowodworce, w oparciu o wykonane pomiary geodezyjne profilu podłużnego rzeki Supraśl i przekrojów poprzecznych.

W dniu 10.11.2004 r. z inicjatywy Prezydenta Miasta Białegostoku odbyło się posiedzenie Komisji Bezpieczeństwa i Porządku poświęcone m.in. skażeniom ujęć wód, będących źródłem zaopatrzenia w wodę pitną dla miasta Białegostoku. Uczestnicy posiedzenia, w tym przedstawiciele Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Podlaskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, Wodociągów Białostockich, przyjęli wniosek o konieczności stworzenia szczególnej ochrony rzeki Supraśl. Prezydent zobowiązał Wydział Zarządzania Kryzysowego i Ochrony Ludności do udziału w kolejnych etapach postępowania w tej sprawie.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU