Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

22 grudnia 2004 r. odbyło się 75. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak i wicemarszałek Jolanta Danielak. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Alicję Stradomską i Mariana Lewickiego; listę mówców prowadziła senator A. Stradomska.

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo przewozowe,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz o zmianie niektórych innych ustaw*,

- Polskiej oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

______________

Przedstawił je senator Włodzimierz Łęcki. Senator zaznaczył, że nowelizacja dotyczy w zasadzie jednej podstawowej kwestii. Zgodnie z dotychczasowym prawem przewozowym w ten sam sposób karana była zarówno osoba, która wyłudzała przejazd, to znaczy jechała bez biletu, jak i osoba, która, choć posiadała uprawnienia do zniżki, w momencie kontroli nie potrafi przedstawić odpowiedniego dokumentu uprawniającego do zniżki bądź dokumentu uprawniającego do przejazdu bezpłatnego. Trybunał Konstytucyjny zakwestionował zapisy ustawy - Prawo przewozowe, uznając, że są one sprzeczne z konstytucją, i skierował do rządu postulat o zmianę tego prawa.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Markowski zaznaczył, że rozpatrywana ustawa ma stanowić kompendium wszystkich okoliczności, trybu postępowania oraz katalog sankcji za przewinienia, które wiążą się z naruszeniem dyscypliny finansów publicznych. Przedmiot tej ustawy nie jest objęty zakresem prawa Unii Europejskiej, a wejdzie ona w życie - ze względu na fakt, iż zmienia kilka innych ustaw, między innymi ustawę o izbach obrachunkowych, ustawę o Najwyższej Izbie Kontroli - 1 lipca 2005 r.

Ustawa zawiera rozdział, w którym opisane są kary za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Karami są: upomnienie, nagana, kara pieniężna, zakaz pełnienia funkcji publicznych, z którymi wiąże się możliwość dysponowania środkami publicznymi oraz zakaz pełnienia funkcji związanych z dysponowaniem środkami publicznymi przez pięć lat, a także zakaz możliwości reprezentowania interesów majątkowych Skarbu Państwa. Ponadto wymieniona jest sankcja w postaci zakazu sprawowania członkostwa w organach stanowiących, nadzorczych i wykonawczych, państwowych oraz samorządowych osób prawnych, czyli w miejscach, gdzie dysponuje się środkami publicznymi.

Dział trzeci ustawy określa organy właściwe w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Podana jest tam precyzyjna definicja kompetencji i obszary działania komisji orzekających, resortowych, w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, regionalnych, orzekających przy regionalnych izbach obrachunkowych, czy w Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych. W ustawie określono tryb i zasady wyłaniania tych komisji na poszczególnych szczeblach.

Senator sprawozdawca, wskazując w sposób szczególny na celowość uchwalenia rozpatrywanego aktu prawnego, przytoczył przykłady z katalogu zdarzeń, które w obszarze finansów publicznych pojawiają się albo mogą się pojawić. Należą do nich: nieustalenie należności Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych lub ustalenie ich w wysokości zaniżonej; niepobieranie lub niedochodzenie należności Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego; niezgodne z przepisami umarzanie należności lub ich niedochodzenie; brak przekazywania należnych dochodów Skarbowi Państwa; przekazywanie dotacji z naruszeniem przepisów prawa; nierozliczanie i nieterminowe rozliczanie lub wydatkowanie dotacji niezgodnie z przeznaczeniem; dokonywanie zmian w budżecie, w planach finansowych niezgodnie z prawem; dokonywanie wydatków, które przekraczają założenia rocznych planów finansowych; przeznaczanie rezerw budżetowych na cele inne niż te, które określały obszar ich dysponowania w momencie, kiedy były uchwalane; przeznaczanie lub przekazywanie środków z Unii Europejskiej lub pochodzących ze źródeł zagranicznych bez zachowania procedur - bardzo ważny obszar, aktualny zwłaszcza dziś - nieopłacanie składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i nieprzekazywanie wpłat na PFRON; zaciąganie zobowiązań bez wymaganych upoważnień, naruszanie procedur zamówień publicznych.

Przedstawiła je senator Genowefa Ferenc. Senator zaznaczyła, że omawiana ustawa, będąca projektem rządowym, ma na celu przede wszystkim dostosowanie polskiego prawa do dyrektywy Unii Europejskiej z 7 października 2003 r., która ujednolica podstawę wymiaru podatku w odniesieniu do zasad dotyczących miejsca dostawy gazu i energii elektrycznej. Ponadto ustawa uchyla niezgodne z szóstą dyrektywą zwolnienia od podatku dotyczące usług internetowych, i to zarówno na cele edukacyjne, jak i dla użytkowników nieprowadzących działalności gospodarczej. Zgodnie z nowymi przepisami miejscem dostawy gazu lub energii elektrycznej będzie siedziba lub stałe miejsce działalności podmiotu, który zajmuje się odsprzedażą, lub siedziba albo stałe miejsce prowadzenia działalności podmiotu korzystającego z tych towarów i je zużywającego. Podatnikiem w wypadku dostawy tych towarów w systemie gazowym lub elektroenergetycznym będzie zawsze ich nabywca.

Senator G. Ferenc poinformowała, że komisja w zaproponowanej Izbie uchwale postanowiła wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu zaakceptował wniosek komisji i 69 głosami, przy 11 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 17 grudnia 2004 r. i 20 grudnia przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, która rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Janusz Lorenz zaznaczył, że podstawowym celem rozpatrywanej ustawy jest przejęcie do krajowego porządku prawnego nowych przepisów Unii Europejskiej, w szczególności przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności, w tym zwalczania chorób odzwierzęcych, oraz przepisów regulujących przemieszczanie w celach niehandlowych zwierząt domowych towarzyszących podróżnym, a także przepisów dotyczących zwalczania chorób zakaźnych zwierząt.

Zmiany w ustawie z 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt mają na celu przede wszystkim wdrożenie przepisów Unii Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa żywności i zwalczania chorób odzwierzęcych bądź stworzenie przepisów kompetencyjnych umożliwiających stosowanie wprost obowiązujących w tym zakresie decyzji i rozporządzeń unijnych.

Wymienione akty prawne weszły w życie w połowie 2004 r., zachodzi więc potrzeba niezwłocznego wdrożenia do krajowego porządku prawnego postanowień dyrektywy oraz ustanowienia przepisów kompetencyjnych umożliwiających funkcjonowanie w systemie prawa polskiego przepisów rozporządzenia.

Stosownie do przepisów ustawy organy Inspekcji Weterynaryjnej będą realizować system zbierania, analizowania i przetwarzania danych oraz przekazywania informacji dotyczących występowania określonych chorób zakaźnych zwierząt. Przepisami projektowanej ustawy wprowadzony zostanie również system monitorowania chorób odzwierzęcych, w tym odzwierzęcych czynników zakaźnych, prowadzony przez Inspekcję Weterynaryjną. W ramach systemu zostaną wprowadzone programy monitorowania poszczególnych chorób odzwierzęcych.

Wynikające z prawa unijnego obowiązki związane ze zwalczaniem i monitorowaniem chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych zostały nałożone również na producentów produktów pochodzenia zwierzęcego oraz laboratoria prowadzące badania w kierunku chorób odzwierzęcych.

Senator sprawozdawca wskazał też, iż wejście w życie 3 listopada 2004 r. rozporządzenia nr 998/2003/WE z 26 maja 2003 r. w sprawie wymogów dotyczących zdrowia zwierząt, odnoszących się do przemieszczania zwierząt domowych o charakterze niehandlowym, zmieniającego ponadto dyrektywę Rady nr 92/65/EWG, spowodowało konieczność wprowadzenia do krajowego porządku prawnego przepisów kompetencyjnych umożliwiających jego stosowanie. Wprowadzenie tych przepisów do ustawy zapewni pełną kontrolę nad przemieszczaniem w obrębie Wspólnoty zwierząt domowych towarzyszących podróżnym, w tym psów, kotów i fretek. Ma to ogromne znaczenie dla łatwiejszego przemieszczania zwierząt towarzyszących właścicielom w trakcie podróży do państw Unii Europejskiej.

Rozporządzenie unijne zakłada, iż warunkiem przemieszczania zwierząt towarzyszących podróżnym w obrębie Wspólnoty będzie ich oznakowanie oraz zaopatrzenie w paszport. Zgodnie z przepisami kompetencyjnymi zawartymi w tej ustawie do znakowania zwierząt towarzyszących będą upoważnieni lekarze weterynarii posiadający prawo wykonywania zawodu. Wysokość opłaty za wydawanie paszportów minister rolnictwa określi w drodze rozporządzenia. Rejestr lekarzy uprawnionych do wydawania paszportu, stosownie do projektowanej ustawy, mają prowadzić okręgowe izby lekarsko-weterynaryjne. Lekarze weterynarii zaopatrywani będą w druki paszportów przez Krajową Izbę Lekarsko-Weterynaryjną za pośrednictwem okręgowych izb lekarsko-weterynaryjnych. Kontrole przywożonych z państw trzecich zwierząt towarzyszących podróżnym będą wykonywać organy celne na określonych przejściach granicznych. Wykaz takich przejść określi minister rolnictwa i rozwoju wsi w drodze rozporządzenia.

Celem zmian wprowadzanych w ustawie z 29 stycznia 2004 r. o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia zwierzęcego jest przejęcie do krajowego porządku prawnego nowych unormowań Unii Europejskiej dotyczących produkcji, przetwarzania, dystrybucji oraz wprowadzania na rynek produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi, w tym produktów pochodzących z obszarów, na których terenie zwalczane są niektóre choroby zakaźne zwierząt. W celu implementacji założeń dyrektywy Rady nr 2002/99/ z 16 grudnia 2002 r. ustanawiającej zasady zdrowia zwierząt regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję i wprowadzanie do obrotu produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi dodano w ustawie upoważnienie dla ministra właściwego do spraw rolnictwa do określenia w drodze rozporządzeń: wykazu chorób zakaźnych zwierząt, ze względu na które wprowadza się zakaz lub ograniczenie umieszczania na rynku produktów pochodzenia zwierzęcego; sposobu produkcji i znakowania produktów pochodzenia zwierzęcego pochodzących z rejonów zwalczania chorób zakaźnych zwierząt oraz wymagań dotyczących świadectwa zdrowia dla takich produktów.

Kolejna zmiana dopuszcza przywóz z państwa trzeciego produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na rynek krajowy, dla których nie określono wymagań weterynaryjnych w przepisach Unii Europejskiej, po uzyskaniu pozwolenia od głównego lekarza weterynarii. Ustawa wprowadza także możliwość korzystania z procedury komitologii w zakresie określenia wymagań dla produktów pochodzenia zwierzęcego. Mianowicie minister właściwy do spraw rolnictwa może, w zakresie określonym przepisami Unii Europejskiej, wystąpić do Komisji Europejskiej z wnioskiem o zatwierdzenie lub wprowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej odmiennych niż przewidywane w tych przepisach wymagań weterynaryjnych, przedkładając jednocześnie propozycję wymagań weterynaryjnych umożliwiających uzyskanie celu równoważnego do celu założonego w obowiązujących przepisach Unii Europejskiej.

Senator J. Lorenz zaakcentował, że przyjęcie do prawa polskiego tych przepisów ujednolici prawo krajowe z unijnym w zakresie handlu produktami pochodzenia zwierzęcego i ich przywozu, a także umożliwi płynne wdrożenie do systemu prawa krajowego i wejście w życie obowiązujących przepisów: rozporządzenia nr 852/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny żywności; rozporządzenia nr 853/2004 z tego samego dnia, ustanawiającego szczegółowe wymagania higieniczne dla żywności pochodzenia zwierzęcego, oraz rozporządzenia nr 882, z tymi samymi sygnaturami, w sprawie urzędowych kontroli organizowanych w celu zapewnienia zgodności z prawem w zakresie żywności i pasz, zdrowia zwierząt oraz ochrony zwierząt.

Zmiany w ustawie z 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej w większości są konsekwencją proponowanych zmian w ustawie z 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt i stanowią uszczegółowienie dotychczasowych przepisów. Wejście w życie ustawy dostosuje krajowe przepisy do nowych dyrektyw i rozporządzeń Unii Europejskiej, do czego Polska jest zobowiązana.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 93. posiedzeniu, 15 grudnia 2004 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek, również tego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Pierwsza kwestia została odrzucona w Sejmie. Wzbudziła ona gorącą dyskusję i podzieliła posłów. Zdecydowana większość była przeciwna i powoływała się na negatywne skutki, jakie wywołuje nadmierne spożywanie alkoholu, w tym również win. Inni zaś uważali, że promocja właśnie win gronowych może dać szansę na zmianę struktury spożycia alkoholu w Polsce, bo wiemy, że w ostatnim roku nastąpił wzrost spożycia alkoholów mocnych o 25%, z kolei spożywanie win w małych ilościach ma w pewnym sensie działanie zdrowotne.

Najważniejszym celem ustawy było dostosowanie naszego prawa do wymogów Unii Europejskiej. Wprawdzie państwa członkowskie mogą samodzielnie regulować kwestie dotyczące reklamy napojów alkoholowych, w tym wyrobów winiarskich, niemniej jednak regulacje krajowe nie mogą naruszać przepisów Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, to jest art. 28 tego traktatu, który zakazuje stosowania ograniczeń ilościowych w przewozie oraz wszelkich środków o skutku równoważnym w relacjach między państwami członkowskimi. Jak stwierdziła senator sprawozdawczyni, brak regulacji w tej sprawie może skutkować tym, iż będziemy stroną w Europejskim Trybunale Sprawiedliwości.

Druga sprawa, której dotyczył projekt tej ustawy (uchwalona przez Sejm 15 grudnia 2004 r. ustawa o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości reguluje wyłącznie jedną kwestię z dwóch będących przedmiotem przedłożenia rządowego), związana jest z postępowaniem wobec osób uzależnionych od alkoholu.

Ustawa w dotychczasowym brzmieniu - pomimo zasady, iż poddanie się leczeniu odwykowemu jest dobrowolne - określała również sytuacje, w których poddanie się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego następuje na skutek wydania orzeczenia sądowego o obowiązku poddania się leczeniu. Praktyka wykonywania orzeczeń sądowych dowodzi jednak, iż orzeczenia te nie są dostatecznie respektowane przez zakłady lecznictwa odwykowego, co powoduje, że wzrasta liczba niewykonanych orzeczeń sądowych. Nowelizacja ma zatem pozwolić na zwiększenie skuteczności wykonywania orzeczeń w wyniku skrócenia czasu oczekiwania na podjęcie leczenia w zakładzie lecznictwa odwykowego.

Senator A. Stradomska poinformowała, że komisja postanowiła zaproponować jedną poprawkę do ustawy, zgodną z przedłożeniem rządowym. Mówiła ona o tym, że stacjonarne i niestacjonarne zakłady lecznictwa odwykowego przyjmują na leczenie w pierwszej kolejności osoby zobowiązane do leczenia odwykowego do wykorzystania limitu miejsc stanowiących 20% ogółu miejsc przeznaczonych do leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego. Jak wskazała senator, ta zmiana pozwoli na przyjmowanie, w proporcjach właściwych dla procesu terapeutycznego, osób uzależnionych, które chcą podjąć leczenie z własnej woli, i osób, które są zobowiązane do leczenia odwykowego. Ponieważ proces terapii odbywa się w grupach terapeutycznych - najczęściej są to grupy kilkunastoosobowe - podstawową rolę odgrywa motywacja. I fakt, że będzie 20% osób leczonych przymusowo i 80% tych, które same zdecydowały się na to leczenie, będzie miał również znaczenie motywujące i terapeutyczne. Gdyby zaś zwiększyć tę liczbę osób ponad poziom 20%, byłby to czynnik destrukcyjny dla procesu terapii w grupach terapeutycznych, z doświadczenia bowiem wiadomo, że prowadzi to do wypadków nieskuteczności leczenia, ponieważ takie osoby wywierają czasami większy wpływ na pozostałych. Dlatego też przywrócenie pierwotnej propozycji, czyli 20% osób zobowiązanych do leczenia odwykowego jako przyjmowanych w pierwszej kolejności, nie tylko służy zachowaniu proporcji, ale również powinno przyczynić się do faktycznego zwiększenia liczby osób kończących terapię, które na mocy postanowienia sądowego były zobowiązane do podjęcia leczenia odwykowego. Odpadnie również taka argumentacja, przedstawiana i przez zakłady lecznictwa, i przez osoby zobowiązane do tego leczenia, że brakuje miejsc na podjęcie leczenia.

Poprawkę komisji poddano pod głosowanie, a następnie Izba 81 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 93. posiedzeniu, 16 grudnia 2004 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 18 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego senator Janusz Konieczny zaznaczył, że rozpatrywana ustawa ma na celu wyeliminowanie z ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej usterek, które ujawniły się po wejściu w życie jej ostatniej nowelizacji z 16 kwietnia 2004 r. Kilka poprawek wynikło również z faktu jednoczesnego z tą nowelizacją wejścia w życie ustawy z  11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Zdaniem senatora, jedną z najważniejszych zmian zawartych w ustawie jest nowelizacja art. 53. Zmiany te wychodzą naprzeciw oczekiwaniom środowiska żołnierzy i mają na celu przywrócenie uprawnienia dla żołnierzy zawodowych, posiadających rodziny i pełniących obowiązki służbowe w miejscowości dalszej niż pobliska, do bezpłatnego zakwaterowania tymczasowego w kwaterach internatowych lub w internacie.

W art. 53 ustawy po ust. 4 dodano ust. 4a, b, c, które mówią, kto jest zwolniony z opłat za zakwaterowanie tymczasowe, a także to, iż opłaty te pokrywa się z dotacji budżetowej. W wypadku rezygnacji żołnierza z zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym, w tym w kwaterze funkcyjnej, zaproponowanym przez agencję w miejscowości, w której zajmuje stanowisko służbowe lub w miejscowości pobliskiej, żołnierz wnosi opłatę za korzystanie z internatu lub kwater internatowych w pełnej wysokości. Zmiana ta powoduje dodatkowe obciążenie budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej - będzie ono wynosić w granicach 14 milionów 500 tysięcy zł rocznie.

W dodanym przepisie art. 17 ust. 2a ustawa umożliwia wydanie wobec żołnierza, który korzystał ze świadczenia pokrywającego koszty najmu lokalu, kolejnej decyzji przedłużającej pobieranie tego świadczenia na dotychczasowych zasadach do czasu wydania żołnierzowi decyzji o prawie do zamieszkiwania na podstawie nowych przepisów.

Zmiana w art. 22 dotyczy zamieszkiwania w kwaterach funkcyjnych na czas zajmowania stanowiska.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego przyjęła osiem poprawek do ustawy i w jej imieniu senator wniósł o uchwalenie uchwały w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw wraz z proponowanymi poprawkami.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 93. posiedzeniu, 16 grudnia 2004 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 18 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Ochrony Środowiska senator Janusz Bargieł przypomniał, że nowelizacja uchwalona przez Sejm jest oparta na projekcie rządowym. W zmianach wprowadzanych ustawą chodzi m.in. o określenie opakowań wielomateriałowych jako opakowań z materiałów dominujących w ich składzie, co oznacza zwolnienie przedsiębiorców z obowiązku rozdzielenia tych opakowań na poszczególne składniki; o objęcie przepisami ustawy z dniem 1 stycznia 2006 r. przedsiębiorców wprowadzających na terytorium kraju materiały reklamowe, komercyjne oraz akumulatory niklowo-żelazowe i inne akumulatory elektryczne, co oznacza między innymi obowiązek uiszczania przez nich opłat produktowych; o uściślenie, w jakich sytuacjach może nastąpić samodzielne realizowanie obowiązku zapewniania odzysku odpadów opakowaniowych i poużytkowych; o zwolnienie z wnoszenia opłaty produktowej, której roczna wartość nie przekracza 50 zł; o zwiększenie przychodów z opłat produktowych, przekazywanych do budżetu samorządu województwa, do 2% wpływu z tych opłat oraz o wprowadzenie dodatkowych terminów na przekazywanie środków z opłaty produktowej do wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i następnie do gmin.

Senator sprawozdawca poinformował, że w  posiedzeniu komisji wzięli udział podsekretarz stanu w Ministerstwie Środowiska Tomasz Podgajniak wraz z doradcami, a także liczni przedstawiciele przedsiębiorców zajmujących się produkcją opakowań oraz unieszkodliwianiem i recyklingiem odpadów. Po wysłuchaniu ożywionej dyskusji wszystkich stron komisja przyjęła ustawę wraz z jedenastoma poprawkami merytorycznymi i redakcyjnymi.

Uchwała

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych przedstawił senator Zbigniew Kulak. Jak stwierdził, ustawa nie wzbudzała żadnych kontrowersji, ratyfikacja wydawała się oczywista. Pytania senatorów dotyczyły jedynie definicji broni, definicji części broni, które ta ratyfikacja obejmuje, ale po bardzo kompetentnych wyjaśnieniach przedstawicieli rządu projekt ustawy o ratyfikacji w głosowaniu został przyjęty jednomyślnie, ośmioma głosami. W związku z tym, w imieniu komisji, senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego senator Józef Dziemdziela przypomniał, że tekst Europejskiej konwencji o kontroli nabywania i posiadania broni palnej przez osoby fizyczne został wyłożony przez Radę Europy do podpisu i ratyfikacji już 28 czerwca 1978 r. i jest dostępny, jeżeli chodzi o możliwość podpisania, wszystkim państwom członkowskim Rady Europy w każdym czasie. Konwencję tę podpisało dwadzieścia jeden państw, a czternaście się nią związało. Polska podpisała przedmiotową konwencję 23 maja 2002 r., wypełniając tym samym zobowiązania dostosowania swojego prawa do prawa unijnego w poszczególnych obszarach negocjacyjnych.

Senator zaznaczył, że zapisy ustawy o broni i amunicji, która weszła w życie 20 marca 2000 r., są zbieżne z rozwiązaniami zastosowanymi w konwencji i określają warunki, na jakich cudzoziemcy mogą nabywać broń palną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z koniecznością zawiadomienia państwa macierzystego cudzoziemca o fakcie nabywania broni. Scentralizowany rejestr cudzoziemców, którzy nabyli broń, został zawarty w ramach tworzonego systemu o nazwie "Broń". System ten zawiera dane o broni nabytej przez cudzoziemców w Polsce, a także wwiezionej do Polski. Został zatem stworzony jeden centralny ośrodek upoważniony do międzynarodowej współpracy w zakresie objętym konwencją. Komendant główny Policji został wskazany przez rząd Rzeczypospolitej jako organ, do którego należy kierować powiadomienia o transakcjach, a także jako ten, który ma obowiązek prowadzenia rejestru danych dotyczących osób posiadających pozwolenie na broń oraz należącej do nich broni. Wymagania wzajemnego powiadamiania się państw stron o transakcjach dotyczących broni, o osobach sprzedających, przekazujących bądź zobowiązanych w inny sposób, albo nawet przewożących tę broń przez dany kraj, wynikające z zapisów konwencji, nakładają na cudzoziemców obowiązek podawania informacji, które powinny być znane i przekazywane krajowi docelowemu lub tranzytowemu. Dostosowanie to dotyczy wyłącznie przedmiotu regulacji ustawy o broni i amunicji, nie dotyczy oczywiście profesjonalnego obrotu bronią.

W systemie rejestracji o nazwie "Broń" prowadzonym przez komendanta głównego Policji zawarte są dane osobowe cudzoziemców, informacje urzędowe o terminowych pozwoleniach na broń, zaświadczeniach, zdeponowanej broni oraz dane techniczne i numery. Takie prowadzenie rejestracji ma dodatkowo wpływ na wzrost bezpieczeństwa i pewności, jeśli chodzi o obrót bronią na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Senator poinformował też, że w opinii Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, przedmiotowy projekt uchwały Rady Ministrów w sprawie przedłożenia do ratyfikacji Europejskiej konwencji o kontroli nabywania i posiadania broni palnej przez osoby fizyczne, sporządzonej w Strasburgu dnia 28 czerwca 1978 r., oraz projekt ustawy o ratyfikacji Europejskiej konwencji o kontroli nabywania i posiadania broni palnej przez osoby fizyczne, sporządzonej w Strasburgu, są zgodne z prawem Unii Europejskiej.

W imieniu komisji senator J. Dziemdziela rekomendował Izbie przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Przedstawił je senator Mirosław Lubiński. Senator przypomniał, że w uchwalonej przez Sejm ustawie o zmianie ustawy o ochronie lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych innych ustaw, która była wcześniej przedmiotem obrad Senatu, określono pułap podwyżek czynszu w wysokości 10%, jeżeli czynsz przed podwyżką przekraczał 3% wartości odtworzeniowej. Jak stwierdził senator sprawozdawca, w wyniku częściowego przyjęcia przez Sejm poprawek senackich pojawiły się interpretacje, dość głośno rozpowszechniane przez media, według których w wypadku, gdy czynsz wynosi 3% lub jest niższy od 3% wartości odtworzeniowej, podwyżka mogłaby być wyższa niż dziesięcioprocentowa, w praktyce nieograniczona, choć ustawa przewidywała w takiej sytuacji procedurę sądową. Siłą rzeczy pojawiały się tu obawy w związku z przewlekłością procedury sądowej i dochodzenia do ostatecznego wyroku.

Senator M. Lubiński poinformował, że połączone komisje: Skarbu Państwa i Infrastruktury, Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Polityki Społecznej i Zdrowia postanowiły rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment