Drugie oświadczenie kieruję do ministra Jerzego Szmajdzińskiego, prosząc o zajęcie stanowiska w sprawie wykupu mieszkań służbowych przez wojskowych emerytów w Garnizonie Wędrzyn w województwie lubuskim. Dlatego, że tam, jak wynika z przekazanych informacji, zachodzą, jak się okazuje, daleko idące nieprawidłowości i część emerytowanych wojskowych nie może wykupić mieszkań, w których od lat mieszka.

Mam nadzieję, że będzie mi wybaczone, że to moje oświadczenie jest zaadresowane głównie do kolegów senatorów, ale nie zdążyłam zredagować komunikatu.

Nie wiem, czy wszyscy państwo to widzieli, ale ja obejrzałam przedwczoraj taki wstrząsający reportaż w Programie II naszej telewizji, gdzie było przedstawione schronisko pani Bożeny Wahl. Pięćset sześćdziesiąt psów, kilkaset kotów i grozi im śmierć głodowa, bo pani Bożena jest u kresu wytrzymałości. I odbędzie się aukcja obrazów, ona się odbędzie w piątek i w sobotę na ulicy Piwnej 7/5, między godziną jedenastą a siedemnastą, autorstwa pani Wahl, przepięknych obrazów, głównie o tematyce zwierzęcej. Pieniądze z tej aukcji zostaną przeznaczone dla zwierząt. Po prostu gorąco bym apelowała o to, sama się tam wybieram, żeby pójść i kupić te obrazki, żeby wesprzeć tę akcję. Pani Bożena, tak jak wiele osób utrzymujących prywatne schroniska, po prostu ratuje nasz honor i robi to, co powinno robić państwo, co powinien robić samorząd.

Nawiązuję raczej do opłatka, do spotkania, na którym prymas bardzo delikatnie wspomniał o Świątyni Opatrzności Bożej jako o pomniku narodu. Nie prosił, bo nigdy się nie posuwa do tego, żeby prosić, ale może my sami przed świętami, na przyszłym posiedzeniu, zebralibyśmy jakieś pieniądze na wsparcie tej inicjatywy, nie tylko kościelnej, ale narodowej. Ja jestem gotowa zebrać pieniążki, liczę na pomoc także z drugiej strony sali.

I trzecia podobnej natury sprawa.

Chciałbym złożyć oświadczenie w sprawie wprowadzonego 12 grudnia nowego rozkładu jazdy Polskich Kolei Państwowych.

W IV kwartale 2004 r. w czasie dyżurów senatorskich pełnionych przeze mnie w Łodzi-Brzezinach licznie zgłaszają się osoby, które listami poleconymi w roku 2003 przesłały do kierowanej przez pana fundacji dokumenty potwierdzające ich pracę przymusową na terenie III Rzeszy w okresie II wojny światowej. Są to ludzie w podeszłym wieku. Ich niepokój wzbudza brak odpowiedzi ze strony Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" oraz bliski już termin ostatecznego załatwiania spraw związanych z odszkodowaniami, który przypada w końcu grudnia 2004 r.

W związku z tym pozwalam sobie zapytać pana prezesa o przyczyny długotrwałego milczenia ze strony pracowników fundacji, które wywołuje gorzkie opinie w rodzaju: czekają, abyśmy pomarli. Chcę też zasugerować panu publiczną wypowiedź, na przykład w czasie wysokiej oglądalności w Programie I Telewizji Polskiej, w której pan prezes w przystępny sposób wyjaśniłby wszystkie okoliczności wypłacania odszkodowań za pracę przymusową w Niemczech. Jestem przekonany, że potencjalni świadczeniobiorcy Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" zasługują nie tylko na szacunek, ale i na poważne ich potraktowanie wyrażane poprzez wyczerpujące informacje i terminowe udzielanie odpowiedzi na ich pisma i monity.

Argumentując na rzecz zasadność likwidacji Funduszu Kościelnego, posłużył się on między innymi porównaniem katechetów do politycznych komisarzy i uznał, że państwo polskie jest walczącym państwem wyznaniowym, w którym preferuje się jedno wyznanie kosztem innych wyznań. Przedstawioną przez niego ocenę polskich misjonarzy, pracujących ofiarnie i bezinteresownie dla dobra potrzebujących, jako funkcjonariuszy walczącego państwa wyznaniowego uznajemy za niegodną wicemarszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej.

W ostatnim czasie mamy do czynienia ze zmasowanym atakiem na kościół katolicki, czego kolejnym przykładem są skandaliczne wypowiedzi wicemarszałka Senatu, które nie tylko obrażają, ale także nie licują ze stanowiskiem, które reprezentuje.

Z wyrazami szacunku - podpisane tu osoby.

W nawiązaniu do mojego oświadczenia z dnia 22 maja 2004 r. chciałabym podtrzymać wyrażone w nim stanowisko dotyczące naruszenia art. 32 ust. 2 konstytucji przez niezgodne z jego treścią stosowanie art. 57a ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (DzU nr 147, poz. 1230, z późn. zm.) oraz innych przytoczonych przepisów.

Według interpretacji ministerstwa art. 24 §3 k.p.a. upoważnia do ograniczenia prawa konstytucyjnego. W mojej ocenie jest to nieporozumienie, ponieważ treść artykułu stanowi, że może być ograniczone prawo pracownika straży pożarnej do wykonywania określonych czynności związanych z zadaniami służbowymi, a nie prawo osoby zatrudnionej w straży pożarnej do czynności wykonywanych w ramach czasu wolnego. W dalszym ciągu niezrozumiałe jest dla mnie stosowanie jakichkolwiek ograniczeń dla strażaków, którzy nie biorą udziału w postępowaniu administracyjnym.

Z wyrazami szacunku

Maria Szyszkowska
Senator RP

Uprzejmie proszę Pana Ministra o wyjaśnienie, czy decyzja o umieszczeniu spornych mieszkań w wykazie kwater przeznaczonych na wyłączne zakwaterowanie wojska, co uniemożliwia ich wykup, została poprzedzona rzetelną i wnikliwą analizą stanu formalnoprawnego i faktycznego. Krańcowo odmienne traktowanie osób znajdujących się w identycznej sytuacji pod względem prawnym i faktycznym prowadzi bowiem do dyskryminacji pewnej grupy obywateli. Głęboko niepokojące jest to, że sprawa dotyczy osób, które całe życie poświęciły służbie, a podjęta decyzja jest niezaskarżalna i nie podlega kontroli.

Z wyrazami szacunku

Maria Szyszkowska
Senator RP

W związku z pytaniami kierowanymi do mojego biura senatorskiego uprzejmie proszę Pana Ministra o udzielenie informacji, jaka liczba dzieci pozostaje poza obowiązkiem szkolnym oraz jakie czynności są podejmowane, by temu przeciwdziałać.

Z wyrazami szacunku

Maria Szyszkowska
Senator RP

Szczególny sprzeciw budzi to, iż poranny pociąg, przyjeżdżający obecnie do Łap o godzinie 6.58, będzie przyjeżdżał o 7.04, a pociąg powrotny, zamiast o 15.22, będzie odjeżdżał z Łap o 14.55. Rozkład został tak ułożony, że osoby dojeżdżające do pracy w Łapach nie będą mogły na czas rozpocząć pracy, a co za tym idzie, mogą mieć poważne problemy w pracy. Niektórzy z nich do niedawna mieszkali w Łapach, ale z powodów mieszkaniowych przenieśli się do Białegostoku. Połączenia kolejowe zapewniały im możliwość utrzymania pracy, ale obecnie, w wyniku fatalnego rozkładu, mogą tę pracę stracić. Większość tych osób pracuje w ZNTK Łapy, niektórzy na takich stanowiskach, na których obowiązuje określony minutowy harmonogram pracy. Z tego, co mi przedstawiono, ten sam problem mają pracownicy dojeżdżający z Szepietowa do Łap i z Łap do Białegostoku.

Zasygnalizowano mi także problem braku połączenia z Białegostoku do Warszawy w późniejszych godzinach wieczornych i nocnych, a mianowicie od godziny 21.00 do 5.50, a co za tym idzie - braku połączeń z resztą kraju, czyli możliwości wyjazdu z Warszawy do innych rejonów kraju. Podobnie ograniczona jest możliwość przyjazdu z Warszawy do Białegostoku. W godzinach 20.00 - 7.00 ruch na tej trasie właściwie zamiera. Z kolei pociąg, który dotychczas wyjeżdżał z Warszawy Centralnej o godzinie 13.02, teraz wyjeżdża około godziny 14.20, czyli blisko następnego, który jest o 15.20. Tymczasem, jak mi wiadomo, choć nie jest to jeszcze informacja potwierdzona, dwa razy w ciągu doby "na pusto" ma jeździć - lub już jeździ - z Warszawy do Białegostoku sama lokomotywa.

Krzysztof Jurgiel
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Prezesie!

Reguły prawne dotyczące zwierania umów na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w 2005 r. nie gwarantują satysfakcjonującej odpowiedzi na pytanie o odrzucenie oferty koniecznej i potrzebnej na rynku świadczeń zdrowotnych.

Celem Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Zakładu Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego imienia Jana Pawła II w Olsztynie koło Częstochowy jest udzielanie ambulatoryjnych specjalistycznych świadczeń zdrowotnych z zakresu rehabilitacji leczniczej i ortopedii oraz wykonywanie zabiegów rehabilitacyjnych. Funkcjonujący od lipca 2002 r. zakład powstał z inicjatywy ludzi niepełnosprawnych, nakładem ich pracy i pieniędzy, i w krótkim czasie osiągnął bardzo dobrą opinię pacjentów i lekarzy. Krótki czas oczekiwania na zabiegi spowodował napływ pacjentów z odległych terenów.

Od 1 stycznia 2005 r. przedmiotowy NZOZ zostanie zamknięty, albowiem w dniu 29 listopada bieżącego roku Komisja Konkursowa Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ odmówiła zakładowi podpisania umowy na porady lekarskie (umowa nr 123/208962/0405/2004 i oferta nr 120). W uzasadnieniu odmowy wskazano na brak u lekarza prowadzącego specjalizacji z rehabilitacji. Powołany przez Stowarzyszenie Ludzi Otwartych Serc LOS Zakład Ortopedyczno-Rehabilitacyjny od początku swego istnienia ma ścisłą specjalizację dotyczącą schorzeń narządu ruchu, chorób typowo ortopedycznych. Lekarz prowadzący - specjalista ortopeda traumatolog - ma ponad dwunastoletnie doświadczenie w leczeniu pacjentów urazowo-ortopedycznych, i to nie tylko w leczeniu operacyjnym, ale również rehabilitacyjnym.

Szanowny Panie Ministrze!

Reguły prawne dotyczące zwierania umów na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w 2005 r. nie gwarantują satysfakcjonującej odpowiedzi na pytanie o odrzucenie oferty koniecznej i potrzebnej na rynku świadczeń zdrowotnych.

Celem Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej - Zakładu Ortopedyczno-Rehabilitacyjnego imienia Jana Pawła II w Olsztynie koło Częstochowy jest udzielanie ambulatoryjnych specjalistycznych świadczeń zdrowotnych z zakresu rehabilitacji leczniczej i ortopedii oraz wykonywanie zabiegów rehabilitacyjnych. Funkcjonujący od lipca 2002 r. zakład powstał z inicjatywy ludzi niepełnosprawnych, nakładem ich pracy i pieniędzy, i w krótkim czasie osiągnął bardzo dobrą opinię pacjentów i lekarzy. Krótki czas oczekiwania na zabiegi spowodował napływ pacjentów z odległych terenów.

Od 1 stycznia 2005 r. przedmiotowy NZOZ zostanie zamknięty, albowiem w dniu 29 listopada bieżącego roku Komisja Konkursowa Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ odmówiła zakładowi podpisania umowy na porady lekarskie (umowa nr 123/208962/0405/2004 i oferta nr 120). W uzasadnieniu odmowy wskazano na brak u lekarza prowadzącego specjalizacji z rehabilitacji. Powołany przez Stowarzyszenie Ludzi Otwartych Serc LOS Zakład Ortopedyczno-Rehabilitacyjny od początku swego istnienia ma ścisłą specjalizację dotyczącą schorzeń narządu ruchu, chorób typowo ortopedycznych. Lekarz prowadzący - specjalista ortopeda traumatolog - ma ponad dwunastoletnie doświadczenie w leczeniu pacjentów urazowo-ortopedycznych, i to nie tylko w leczeniu operacyjnym, ale również rehabilitacyjnym.

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Ministrze!

Dyrektor Zakładu Karnego w Lublińcu przedstawił mi sytuację i nastroje panujące wśród funkcjonariuszy Służby Więziennej, dotyczące wskaźnika wzrostu służb mundurowych, w którym Służba Więzienna zajmuje przedostatnie miejsce, i poprosił o pomoc w wyjaśnieniu sprawy.

Porozumienie zawarte w dniu 13 listopada 2003 r. w Popowie pomiędzy NSZZ Funkcjonariuszy i Pracowników Więziennictwa a ministrem sprawiedliwości przy udziale dyrektora generalnego Służby Więziennej nie jest respektowane. Mimo zbliżającego się końca 2004 r. nie nastąpiło żadne zbliżenie wskaźnika uposażenia Służby Więziennej do analogicznego wskaźnika występującego w Policji. Informacje dotyczące tegorocznego wzrostu uposażeń w służbach mundurowych wskazują na dalsze różnicowanie tych wskaźników na niekorzyść Służby Więziennej. Taka sytuacja powoduje duże niezadowolenie wśród funkcjonariuszy oraz rodzi brak zaufania do władz rządowych, służbowych i związków zawodowych.

Służba Więzienna wywiązywała się ze złożonego wcześniej zobowiązania wygospodarowania własnych środków finansowych. Stało się tak głównie kosztem blokady lub znacznego opóźnienia należnych funkcjonariuszom awansów służbowych. Taki tryb oszczędzania był wynikiem niezwykłej i godnej szacunku umowy społecznej, polegającej na zaufaniu do swoich rządowych, służbowych i związkowych przedstawicieli. Służba Więzienna i jej funkcjonariusze czują się zlekceważeni.

Szanowny Panie Premierze!

Z treści wspomnianej odpowiedzi wynika, że WSPol nie będzie prowadziła studiów wyższych, a jedynie podyplomowe, co jest tragedią. Zgodnie z obowiązującymi i projektowanymi przepisami o szkolnictwie wyższym, szkoła wyższa prowadzi studia na poziomie przynajmniej licencjackim, a do prowadzenia takich studiów WSPol jest przygotowana. Mogą to być studia zarówno dla policjantów - 80% z nich posiada tylko średnie wykształcenie - jak i dla pracowników cywilnych MSWiA.

Studia te otwierają policjantom z wykształceniem średnim drogę awansu. W przeciwnym wypadku muszą oni studiować praktycznie "dla zdobycia papierka" w różnego rodzaju płatnych szkołach prywatnych. Ze względu na poziom dochodów tej grupy zawodowej, znacznie pogarsza to jakość życia ich rodzin, a przy tym niczego nie zmienia pod względem ich merytorycznego i praktycznego przygotowania do roli odgrywanej w społeczeństwie. Tymczasem studia w WSPol gwarantują policjantom zdobycie wiedzy i umiejętności bezpośrednio związanych z ich pracą zawodową.

Otwarte studia licencjackie dla cywilów, adresowane głównie dla pracowników cywilnych MSWiA, pozwolą z kolei bardzo dobrze i tanio przygotować profesjonalną kadrę urzędników państwowych średniego szczebla, zajmujących się problematyką bezpieczeństwa państwa. Potrzebę prowadzenia takich studiów dobitnie potwierdzają prowadzone od kilku lat przez WSPol kursy dla starostów i członków komisji bezpieczeństwa, bardzo wysoko oceniane i cieszące się ogromnym zainteresowaniem.

We wspomnianej odpowiedzi marginalnie potraktowana została kwestia powołania w WSPol Instytutu Kształcenia Służb Państwowych Zwalczających Przestępczość Zorganizowaną i Terroryzm. Jest to pierwszy w Polsce i jedyny instytut mający kształcić kadry dla tak istotnych dla bezpieczeństwa służb, nie tylko policyjnych. Działanie tego instytutu, poza stosowaniem specjalnych metod nauczania, ma polegać także na prowadzeniu badań, często bardzo kosztownych. Utrata statusu szkoły wyższej praktycznie uniemożliwi ich prowadzenie, bo co prawda środki na działalność tego instytutu mogą być pozyskiwane z funduszy unijnych, ale wtedy także wymagany jest status szkoły wyższej.

Podsumowując: dla funkcjonowania Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie niezbędne jest kontynuowanie studiów na poziomie licencjackim. Nie potrafię zrozumieć, czemu miałoby służyć odebranie WSPol statusu szkoły wyższej. Czyżby nie zależało nam na wykształconej, profesjonalnej kadrze? Czy polscy policjanci i służby administracyjne mają się rekrutować z amatorów, absolwentów kierunków nijak nieprzystających do wykonywanej przez nich pracy? Dlaczego próbuje się odebrać szkole szansę pozyskiwania funduszy unijnych i środków z KBN?

Janusz Lorenz

Od pewnego czasu samorządy miast, nie tylko dużych, instalują w imię ochrony porządku publicznego kamery telewizyjne. Tymczasem znakomita większość obywateli to ludzie uczciwi i prawi. Prowadzą spokojne, nikomu niezagrażające życie. Nie mają ambicji ani nawet chęci dzielić się z kimkolwiek swoim sposobem bycia. Nie mają najmniejszej ochoty na uczestnictwo w spektaklu typu "Big Brother" czy w czymś podobnym. Robią zakupy w sklepach i nie chcą, by kontrolowano, co robią z tymi zakupami, jak wielkie są paczki z zakupionym przez nich towarem. Ci obywatele chcą zachować prawo do prywatności, do życia osobistego. Kobiety być może wyraziłyby na to zgodę, pokazałyby się publicznie po wyjściu od kosmetyczki lub fryzjera, ale zapewne nie przed wejściem na zabiegi upiększające.

Panie Ministrze, niemoc w walce z przestępczością odbiera odpowiedzialnym za nią władzom rozsądek i poczucie przyzwoitości, każe ograniczać konstytucyjne prawo obywateli do prywatności. Czas zahamować postępujący proces inwigilacji i ograniczania praw obywateli. Nowe, dostępne dzisiaj środki elektroniczne nie mogą służyć do prowadzenia działalności sprzecznej z ustawą o ochronie danych osobowych i konstytucyjnie zapewnionymi prawami obywatela i człowieka.

Zygmunt Cybulski

Szanowny Panie Ministrze!

1. Ile wynoszą polskie rezerwy w złocie i ewentualnie w innych kruszcach i wyrobach?

5. Jakie są przeszkody uniemożliwiające składowanie polskiego złota w skarbcu w Augustowie lub w innym skarbcu na terenie Polski?

Zawarty w nim obszerny wywód dotyczący historycznych i prawnych przesłanek przejęcia Spółdzielczego Banku Rozwoju "Samopomoc Chłopska" w Warszawie przez Bank Przemysłowo-Handlowy PBK SA w Krakowie nie stanowi odpowiedzi na wątpliwości nurtujące środowisko spółdzielcze, faktyczne bowiem podstawy przejęcia i prawna zasadność uchwały nr 368/03 Komisji Nadzoru Bankowego w moim stanowisku - podkreślam to - nie były kwestionowane i nie budziły wątpliwości spółdzielców.

Zgłaszane zastrzeżenia dotyczą w istocie wysokości wykazywanej na dzień 31 grudnia 2003 r. straty przejmowanego banku w kontekście ustaleń Komisji Nadzoru Bankowego, dokonanych na dzień 30 września 2003 r. Temu istotnemu zagadnieniu Generalny Inspektorat Nadzoru Bankowego w swoim stanowisku poświęcił dwa zdania, cytuję: "Faktyczną skalę zagrożeń związanych z sytuacją banku wskazały wyniki badania sprawozdania finansowego banku dokonane przez biegłego rewidenta według stanu na dzień 5 grudnia 2003 r. (dzień poprzedzający objęcie zarządu majątkiem Spółdzielczego Banku Rozwoju "Samopomoc Chłopska" przez Bank Przemysłowo-Handlowy PBK SA) oraz na dzień 31 grudnia 2003 r. Biorąc pod uwagę, że badania przeprowadzone zostały przez uprawniony do tego podmiot o uznanej renomie, ustalenia dotyczące faktycznej wysokości strat nie powinny być kwestionowane". Dalej, w końcowej części stanowiska GINB, czytamy: "Biorąc pod uwagę, iż strata, która wystąpiła w SBR "Samopomoc Chłopska" w Warszawie, w wyniku przeprowadzonego badania sprawozdania finansowego była dwukrotnie badana i potwierdzona przez uprawnionego biegłego rewidenta, brak jest podstaw do podważania miarodajności tej opinii".

A oto uzasadnienie.

Stwierdzam, że samo powołanie się na sprawozdanie finansowe oraz przeprowadzenie badania przez uprawnionego rewidenta, chociażby było ono dokonane dwukrotnie, a rewident zaliczany był do renomowanych firm, jest argumentacją wyłącznie formalną i nie stanowi merytorycznego wyjaśnienia elementów składowych oraz przyczyn powstania straty przejmowanego banku, wyliczonej na dzień 31 grudnia 2003 r. w wysokości netto 15 milionów 52 tysięcy 238 zł 39 gr.

Wydaje się to oczywiste, zważywszy na to, że ustalenia Komisji Nadzoru Bankowego z dnia 30 września 2003 r. określiły stratę SBR "Samopomoc Chłopska" na kwotę w wysokości 3 milionów 984 tysięcy zł, to jest pięciokrotnie niższą. Nie ulega wątpliwości, że ustalenie przyczyn wykazywanej olbrzymiej straty dla tak małego banku ma istotne znaczenie dla oceny ewentualnej odpowiedzialności osób, które przyczyniły się do powstania tej straty po decyzji KNP NBP o przejęciu SBR "Samopomoc Chłopska" przez BPH PBK SA. Konkluzja zawarta w moim oświadczeniu z dnia 30 września 2003 r. - taka, iż w interesie prawnym członków przejętego banku jest zweryfikowanie tytułów oraz wysokości wykazywanej astronomicznej straty - pozostaje nadal aktualna.

Ponadto domaganie się tych wyjaśnień od Głównego Inspektoratu Nadzoru Bankowego jest uzasadnione tym, że przedstawione przez Bank Przemysłowo-Handlowy PBK SA informacje ograniczają się tylko do argumentów formalnych bez wykazywania elementów składowych wyliczonej straty i przyczyn jej powstania na dzień 31 grudnia 2003 r. w sytuacji, gdy w SBR "Samopomoc Chłopska" była prowadzona inspekcja kompleksowa GINB NBP i badania bilansu przeprowadzane były przez renomowane firmy biegłych rewidentów zgodnie z prawem bankowym.

Bezsporny jest fakt, że następcą prawnym SBR "Samopomoc Chłopska" jest Bank BPH PBK SA. Zatem od momentu wyliczenia przez uprawnionych audytorów, biegłych rewidentów o uznanej renomie straty SBR "Samopomoc Chłopska" - według stanu na dzień 30 września 2003 r., straty w kwocie 3 milionów 984 tysięcy zł - i wydania decyzji Komisji Nadzoru Bankowego NBP w dniu 3 grudnia 2003 r. bank przejmujący był odpowiedzialny za sporządzenie sprawozdania finansowego na dzień przekazania. Skutki finansowe pokrycia tak wysokiej straty ponosi natomiast spółdzielczy organ właścicielski, nie dysponując wiedzą na temat przyczyn jej powstania.

Zatem pytanie moje brzmi: Czy strata SBR "Samopomoc Chłopska" w wysokości 15 milionów 52 tysięcy 283 zł 39 gr, wyliczona po decyzji Komisji Nadzoru Bankowego, ma pozostać poza kontrolą GIBN NBP i spółdzielczego organu właścicielskiego?

Andrzej Anulewicz
Senator RP

Posterunek Państwowej Straży Rybackiej w Sieradzu zajmuje się ochroną wód na terenie byłych województw: sieradzkiego, częściowo kaliskiego, piotrkowskiego i częstochowskiego. Ochroną objęte są: zbiornik zaporowy "Jeziorsko", rzeka Warta, Widawka, Grabia, Oleśnica i "Nieciecz". Łączna powierzchnia tych wód wynosi 5500 ha. Są one corocznie systematycznie zarybiane wieloma gatunkami ryb, w tym drapieżnymi lub zagrożonymi zanikiem, jak węgorz, świnka i brzana. Wartość materiału zarybiającego wprowadzanego do tych wód wynosi ponad 350 tysięcy zł rocznie. Efektem współpracy naukowej z Uniwersytetem Łódzkim było udane wsiedlenie do rzeki Grabi i Krasówki ryb łososiowatych, to jest lipienia i pstrąga potokowego.

Jednym z największych zagrożeń dla rybostanu tych wód jest zjawisko kłusownictwa rybackiego i wędkarskiego. Dotyczy to szczególnie miejsc w obrębach ochronnych rzek Warty, Grabi i Widawki, zbiornika zaporowego "Jeziorsko", zbiornika "Próba", jak również utworzonego w ostatnich latach unikalnego na skalę europejską rezerwatu "Ptasi Raj".

Działalność posterunku Państwowej Straży Rybackiej w Sieradzu  jest wspierana między innymi przez okręgowy zarząd Polskiego Związku Wędkarskiego. Ma to formę finansowej pomocy w utrzymaniu lokalu i zakupie paliwa. Według informacji uzyskanych od starosty sieradzkiego w kosztach utrzymania posterunku w Sieradzu partycypują też powiatowe fundusze ochrony środowisk powiatów podregionu zachodniego województwa. Powiat sieradzki w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy przekazał kwotę 4 tysiące zł. Dotacje z pozostałych powiatów wynoszą od 500 zł do 1 tysiąca zł. Powiat sieradzki dodatkowo nieodpłatnie użycza garażu na sprzęt pływający. Czynsz za lokal biurowy wynajmowany Państwowej Straży Rybackiej od czterech lat nie uległ zmianie i wynosi 230 zł. Opłatę za ten lokal w całości ponosi Polski Związek Wędkarski w Sieradzu, a koszty zakupu paliwa oraz opłaty za lokale nie obciążają budżetu wojewody łódzkiego.

Istnienie i dalsze efektywne funkcjonowanie posterunku w Sieradzu ma dla ochrony rybostanu wód naszego podregionu znaczenie pierwszorzędne. Dlatego też pozwalam sobie prosić Pana Wojewodę o wsparcie tej idei i, jeśli to możliwe, udzielenie skutecznej pomocy w pozostawieniu posterunku Państwowej Straży Rybackiej w Sieradzu - w sercu zielonego regionu, będącego miejscem wypoczynku i rekreacji, a przede wszystkim intensywnej gospodarki rybackiej, służącej nie tylko mieszkańcom naszego województwa.

Szanowny Panie Ministrze!

Jak wiadomo, obecnie obowiązująca ustawa o drogach publicznych wprowadza cztery kategorie dróg publicznych: krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne. Każdej z tych kategorii przyporządkowany jest odpowiedni zarządca oraz organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, który odpowiednio ustala wysokość opłat za zajęcie pasa drogowego. W wyniku takiego podziału ról i uprawnień na terenie jednej gminy nierzadko funkcjonują czterej zarządcy, jak na przykład na terenie gminy Sieradz, ustanawiający cztery różne stawki opłat. Powoduje to dezorientację i niezadowolenie obywateli, zaś przedsiębiorców inwestorów zmusza do załatwiania formalności w biurach wielu zarządców.

Ze strony niektórych gmin w okręgu sieradzkim, okręgu, którego  wyborców reprezentuję na terenie parlamentu, padła więc propozycja, by rozważyć przekazanie wyłącznego zarządu wszystkich dróg na terenie zabudowanym w ręce władzy samorządowej odpowiedniego szczebla gminnego. W proponowanej zmianie chodzi o to, aby w granicach administracyjnych miasta, gminy zarządcą dróg był wyłącznie prezydent miasta, burmistrz, wójt.

W sytuacji podobnej do wójta chodzieskiego jest wielu samorządowców w Wielkopolsce. Nie powoływałbym się na jego list, gdyby nie propozycje zmian systemowych, które formułuje Zbigniew Salwa. "Od osób odpowiedzialnych za stan państwa i oświaty - pisze - oczekuję niezbędnych prac nad zmianą anachronicznego reliktu komunistycznego systemu, jakim jest Karta Nauczyciela, w taki sposób, aby wynagradzać za pracę, a nie za obecność. Uczynić to można na przykład poprzez: zwiększenie i zróżnicowanie pensum dydaktycznego, uelastycznienie planu zatrudniania i wynagradzania nauczycieli, zniesienie corocznego obowiązku uchwalania przez samorządy regulaminu wynagrodzeń nauczycieli, zniesienie dodatku wiejskiego i mieszkaniowego."

Szanowny Panie Ministrze!

Pragnę Pana zapytać, czy kierowany przez Pana resort nie widzi potrzeby ustawowego uregulowania dopłat do obowiązkowych ubezpieczeń w rolnictwie, a w szczególności dopłat do ubezpieczeń upraw i zwierząt. Pragnę również zapytać, czy nie widzi Pan potrzeby wzmocnienia działającego w ubezpieczeniach na wsi Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych, które działa jako jednostka non profit, odwrotnie niż inne organizacje ubezpieczeniowe, które działają w głównej mierze dla osiągnięcia zysku.

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

W rozporządzeniu Rady Ministrów z grudnia 2004 r., zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne, w §4 maksymalną wielkość ryczałtu ustalono w odniesieniu do najniższego wynagrodzenia. Czy zasadnie uznajemy, że pojęcie to jest tożsame z pojęciem minimalnego wynagrodzenia, które w 2003 r. wynosiło 800 zł brutto?

Czy przedsiębiorcy zatrudniający osoby niepełnosprawne, które osiągnęły wiek emerytalny i do których otrzymywali oni w 2004 r. dofinansowanie składek ZUS, będą musieli rozliczać się z otrzymanego dofinansowania? A jeśli tak, to na podstawie jakich przepisów?

Józef Sztorc

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

Józef Sztorc

Szanowny Panie Ministrze!

1. W rozporządzeniu ministra finansów z dnia 13 marca 2001 r. w sprawie sprawozdawczości budżetowej w załączniku nr 2 w §2 ust. 2 i w §8 ust. 5 wprowadzono obowiązek miesięcznych sprawozdań Rb 27S i Rb 28S. Wśród dochodów budżetowych jednostek samorządu terytorialnego występują dochody realizowane przez urzędy skarbowe, które to urzędy nie mają obowiązku sporządzania miesięcznych sprawozdań o dochodach Rb 27. Utrudnia to sporządzanie sprawozdań zbiorczych przez JST, zwłaszcza, że nie zawsze przekazane przez urzędy skarbowe dochody zawierają specyfikacje co do źródeł dochodów - urzędy nie mają takiego obowiązku - co wymaga licznych rozmów telefonicznych i uzgodnień z urzędami skarbowymi całego kraju.

2. W tym samym rozporządzeniu w sprawie sprawozdawczości budżetowej minister finansów nie wprowadził wobec urzędów skarbowych obowiązku sporządzania sprawozdań RbN o należnościach gminy. Skoro zbiorcze sprawozdania RbN gmina ma sporządzać na podstawie sprawozdań jednostkowych, to w rozporządzeniu tym brakuje uregulowania odnośnie do sporządzania sprawozdań RbN w urzędach skarbowych.

4. Stosownie do §3 ust. 1 pkt 3 załącznika nr 2 powyższego rozporządzenia, w sprawozdaniu Rb 27S w kolumnie "potrącenia", należy wykazać skutki zastosowania szczególnych przypadków wygaśnięcia zobowiązania podatkowego (art. 65 i 66 ustawy - Ordynacja podatkowa). Według instrukcji ministerstwa, skutków tych ulg nie wykazuje się w kolumnie "dochody wykonane". Jednak gdy jednocześnie czyta się instrukcję i art. 65 §7 ustawy - Ordynacja podatkowa, dochodzi się do odmiennych wniosków. Ustawodawca w art. 65 §7 ustawy - Ordynacja podatkowa zobowiązuje jednostki budżetowe, które zastosowały kompensaty, do przekazania skompensowanych dochodów na rachunek dochodów gminy, a wtedy znajdą się one w kolumnie "dochody wykonane" sprawozdania Rb 27S. Jest to zupełnie odmienne stanowisko od instrukcji ministerstwa.

Z wyrazami szacunku

Drzwi zostały skradzione 7 grudnia 1996 r. z frontonu zabytkowej kamienicy znajdującej się w samym centrum miasta, bardzo blisko posterunku Policji. Budynek w całości podlega ochronie konserwatorskiej i został wpisany do rejestru zabytków województwa opolskiego pod numerem 666/61 w dniu 6 września 1961 r. Od chwili kradzieży toczyło się postępowanie prokuratorskie mające na celu ustalenie okoliczności, w jakich zostało popełnione przestępstwo. W jego wyniku ustalono, iż przedmiotowy zabytek odnalazł się na terenie Republiki Federalnej Niemiec w miejscowości Dormagen w prywatnym domu Johanesa Biallasa.

W związku z takimi informacjami zwrócono się do organów ścigania RFN o międzynarodową pomoc prawną w celu wyjaśnienia związku wyżej wymienionej osoby z zaistniałym przestępstwem. Sprawą zajęła się prokuratura w Düsseldorfie (sygnatura akt 100 Js 6597/02), która wiosną 1998 r. wszczęła przeciwko panu Biallasowi postępowanie wyjaśniające. W toku prowadzonego śledztwa ujawniono, iż wyżej wymieniony dokonał ponoć zakupu przedmiotowych drzwi na targu starych mebli we Wrocławiu, po czym przewiózł je do Niemiec i zamontował w swoim domu. Sąd w Düsseldorfie nie dopatrzył się znamion przestępstwa, uzasadniając wyrok tym, iż pozwany kupił drzwi w dobrej wierze, a o źródle ich pochodzenia dowiedział się dopiero wtedy, gdy wszczęto przeciwko niemu postępowanie.

Panie Ministrze, tej sprawy nie wolno tak pozostawić. Niewyobrażalne jest to, że zabytkowe drzwi tej klasy znalazły się na jarmarku staroci we Wrocławiu i że mogły zostać legalnie wywiezione z kraju - taki fakt na pewno zostałby odnotowany przez celników na granicy polsko-niemieckiej. Drzwi te musiały więc trafić do Niemiec w drodze przemytu. Obrona pana Biallasa, jakoby nie wiedział, jakie jest pochodzenie tych drzwi, nie może być uznana za wiarygodną. A gdyby nawet kupił on te drzwi w dobrej wierze, to powinien, po ujawnieniu faktu, że zostały skradzione, oddać je prawowitemu właścicielowi.

Znam wiele takich przypadków, że w Polsce osoby, które handlowały antykami i którym udowodniono, że jakiś posiadany przez nie obiekt pochodzi z kradzieży, automatycznie traciły prawo własności, a taki obiekt był konfiskowany. A czasem nawet więcej: jeżeli taka osoba nie miała dostatecznych dowodów na swoją obronę, to oskarżano ją o paserstwo. Nie rozumiem, dlaczego takie zachowanie, standardowe w Polsce, nie może przebiegać podobnie w Republice Federalnej Niemiec. Odzyskujemy przecież zabytki nawet po kilku dziesięcioleciach ich nieobecności w kraju. I tak też musi stać się w tym przypadku. Rzeczpospolita Polska nie może stracić tego unikatowego w skali kraju zabytku.

Dziwi mnie, że nie uznano za przestępstwo przewiezienia zabytkowych barokowych drzwi przez granicę państwa polskiego bez odpowiednich zezwoleń. Przedmiotowe drzwi nie były małe. Gdyby były przewożone legalnie, z pewnością zostałyby zauważone przez celników. Dlaczego prokuratura polska nie poprosiła o wizję lokalną, by ustalić, w którym miejscu na placu we Wrocławiu drzwi te zostały zakupione? Na targu staroci we Wrocławiu, który to targ doskonale znam, sprzedają w większości stali sprzedawcy, zajmujący najczęściej od wielu lat te same miejsca. W większości wszyscy się znają. Takie drzwi jak te z kamienicy Kreyera nie mogłyby zostać niezauważone, gdyby faktycznie były wystawione na giełdzie. Uważam więc, iż była to kradzież na zlecenie.

Jeszcze raz proszę Pana Ministra o pomoc. Z nadzieją będę czekał na konkretną Pana odpowiedź.

Zamek w Kopicach to pyszna rezydencja Schaffgotschów i owianej legendą jednej z największych na Śląsku działaczek charytatywnych, Joanny Gryzik-Schaffgotschowej, która trafiła nawet do literatury pięknej za sprawą Gustawa Morcinka. Pałac, pełen wspaniałych mebli i kolekcjonerskich zbiorów, otoczony pięknym parkiem, przetrwał wojnę w stanie nietkniętym. W 1958 r. już dokumentnie wyszabrowany, został przez nieznanych sprawców podpalony.

W 1990 r. popadający w ruinę zabytek władze gminne w Grodkowie sprzedały Adamowi Kocowi, przedsiębiorcy z Krakowa, wraz z 54 ha parku, za śmieszną kwotę 5 tysięcy zł, płatne w ratach przez dwadzieścia pięć lat, a więc do roku 2015, po 300 zł rocznie. Adam Koc, powołując się między innymi na rekomendację profesora Wiktora Zinna, zobowiązał się, że w ciągu czterech lat "doprowadzi pałac do stanu używalności". Niestety, jegomość ten, wykorzystując niezrozumiałe wręcz luki prawne, okazał się cynicznym kłamcą, który jeszcze 8 lutego 2003 r. w artykule Mirosława Olszewskiego na łamach "Nowej Trybuny Opolskiej" uspokajał opinię publiczną, że wszystko jest w porządku i niedługo w Kopicach powstanie hotel o wysokim standardzie oraz centrum konsultingowe, a prace ruszą za cztery miesiące. Tymczasem nie miał nawet pieniędzy na regularne płacenie trzystuzłotowych rat rocznych.

Przez czternaście lat pod zarządem Adama Koca w zamku w Kopicach trwała ordynarna grabież. Wywieziono figury, które zdobiły elewację pałacu, rozbito piękną fontannę, wywieziono granitowe schody, zbito ze ścian bogatą sztukaterię z piaskowca, usunięto gzymsy i częściowo rozbito rzadkiej urody kamienne rzygacze odprowadzające z wież wodę deszczową. Zniszczono kamienną świątynię dumania na wyspie. Dwa lata temu nieznani sprawcy wywieźli w nieznanym kierunku świetną rzeźbę Carla Kerna, przedstawiającą postać budowniczego zamku w stroju myśliwskim z rulonem planu budowy pałacu. Wycięto drzewa w zabytkowym parku.

Pragnę zapytać, czy podjęto jakiekolwiek działania śledcze, by ustalić, kto wywiózł z zamku w Kopicach piękne rzeźby świętej Elżbiety, świętej Jadwigi, rycerza Siboto i posągu Hansa Ulricha Schaffgotscha. Kto wywiózł w niewiadomym kierunku zabytkową fontannę sprzed frontonu pałacu? Czy organa ścigania RP podjęły jakiekolwiek działania, aby wykryć sprawców tego przestępstwa?

Z wyrazami szacunku

Stanisław Sławomir Nicieja
Apolonia Klepacz

Szanowny Panie Prezesie!

Opóźnienia te w znacznym stopniu wpływają na płynność finansową jednostek samorządu terytorialnego oraz kondycję podmiotów gospodarczych, uniemożliwiając im spłatę zobowiązań wynikających z montażu finansowego przygotowanego w celu realizacji inwestycji podlegającej pomocy finansowej w ramach programu SAPARD. Opóźnienia te naruszają postanowienia umów zawartych z ARiMR, przekraczają bowiem termin wypłaty środków, upływający trzy miesiące po złożeniu kompletnego wniosku o płatność.

1. Jakie zostaną podjęte działania, by przywrócić płynność wypłacania środków beneficjentom programu SAPARD?

Zbigniew Zychowicz

Szanowny Panie Premierze!

Z wyrazami szacunku

Dorota Kempka
przewodnicząca
Parlamentarnej Grupy Kobiet