Warszawa, dn. 5 listopada 2004 r.

Kraków, dn. 5 listopada 2004 r.

Józef Sztorc

Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Pnie Senatorze,

W nawiązaniu do Pana oświadczenia złożonego podczas 68 posiedzenia Senatu w dniu 12 sierpnia 2004 r. pragnę zauważyć, iż w wyżej wspomnianym oświadczeniu zwrócił się Pan z zapytaniem w imieniu mieszkańców Gminy Tarnów i sąsiednich gmin. W nawiązaniu do powyższego, w odpowiedzi odniosłem się do sytuacji w całym regionie oraz pozwoliłem sobie odnieść się bezpośrednio do projektów złożonych przez Gminę Tarnów. Jednocześnie podkreślam, że zawarte w odpowiedzi stwierdzenia dotyczące projektów z regionu tarnowskiego w dziedzinie infrastruktury drogowej dotyczą w równym stopniu projektów gminnych jak i powiatowych.

W mojej odpowiedzi z dnia 2 września br. gdzie wyraziłem nadzieję, iż projekty z regionu tarnowskiego znajdą uznanie w oczach ekspertów z dziedziny infrastruktury drogowej oraz przedstawicieli województwa zgromadzonych w Regionalnym Sterującym z przyjemnością informuję, iż zarówno projekt powiatowy "Modernizacja dróg powiatowych Nr 359 i 363 służących rozwojowi przedsiębiorczości", jak i projekt gminny "Przebudowa dróg dojazdowych do parku przemysłowego w Tarnowie: ul. Krzyska i al. Piaskowa" otrzymały dofinansowanie z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004-2006.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2004-11-08

Z załączonego wystąpienia Pana Senatora nie wynika jaki jest symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w zakresie dotyczącym wykonywania usług hafciarskich przez pracownie oraz czy te wyroby posiadają atest Krajowej Komisji Artystycznej i Etnograficznej. Zgodnie bowiem z załącznikiem nr 3, poz. 110 do poz. 128 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535) za wyroby sztuki ludowej oraz rękodzieła i rzemiosła ludowego i artystycznego, polegające opodatkowaniu według stawki w wysokości 7%, uznaje się jedynie te, które posiadają ważny atest Krajowej Komisji Artystycznej i Etnograficznej i są wymienione z nazwy, która mieści się w zakresie powołanych w tych pozycjach grupowaniach PKWiU.

Zagadnienia związane z zasadami działania i funkcjonowania systemu podatku od wartości dodanej, obowiązującego dla wszystkich państw członkowskich, reguluje Szósta Dyrektywa Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych-wspólny system podatku od wartości dodanej-ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC z późn. zm.).

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 09 listopada 2004 r.

W odpowiedzi na pismo BPS/DSK-043-387-04 z dnia 7 października w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Ryszarda Matusiaka podczas 69 posiedzenia Senatu RP w dniu 30 września 2004 roku, dotyczącego zasilenia Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. akcjami Przedsiębiorstwa Farmaceutycznego Jelfa S.A., przedstawiam następującą informację.

Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. od 2002 roku zaangażowana jest w restrukturyzację krajowego przemysłu stoczniowego. W ramach działań podejmowanych w tym obszarze szczególne miejsce zajmuje wspieranie przez ARP S.A. rewitalizacji produkcji statków w Szczecinie przez spółkę Stocznia Szczecińska Nowa Sp. z o.o. Spółka ta prowadzi działalność produkcyjną w oparciu o majątek dzierżawiony od syndyka upadłych spółek Stocznia Szczecińska Nowa Sp. z o.o. ponosi zatem koszty konserwacji, napraw i remontów dzierżawionych maszyn i urządzeń oraz płaci czynsz dzierżawy. Sytuacja taka powoduje wypływ środków pieniężnych do syndyka, pogarszając płynność finansową Stoczni Szczecińskiej Nowa Sp. z o.o. Dlatego uzasadnione jest nabycie przedmiotowego majątku przez Stocznię Szczecińską Nowa od syndyka masy upadłościowej Stoczni Szczecińskiej S.A. oraz Stoczni Szczecińskiej Holding S.A. Agencja Rozwoju Przemysłu S.A. szacuje, że zakup przedmiotowego majątku, to wydatek rzędu 250 mln złotych.

Powyższe przemawiało za potrzebą pilnego dokapitalizowania ARP S.A. W związku z powyższym Minister Skarbu Państwa zwrócił się z wnioskiem o wyrażenie przez Radę Ministrów zgody na wniesienie 1.763.287 sztuk akcji spółki Przedsiębiorstwo Farmaceutyczne Jelfa Spółka Akcyjna do Agencji Rozwoju Przemysłu S.A., z przeznaczeniem na wspieranie działań restrukturyzacyjnych krajowego sektora stoczniowego oraz pozostałych działań statutowych ARPS.

A.

Obecnie przygotowywana jest sprzedaż całego pakietu akcji PF Jelfa S.A. znajdującego się w posiadaniu Skarbu Państwa, ARP S.A. oraz Grupy PZU S.A. Wiodącą rolę w tym procesie odgrywa ARP. Rada Ministrów zobowiązała Ministra Skarbu Państwa, do monitorowania, w konsultacji z Ministrem Zdrowia, działań ARP zmierzających do zbycia akcji spółki PF Jelfa S.A., w tym również procesu wyłaniania inwestora. W tym celu, przy Prezesie ARP S.A., powołany został Komitet Sterujący zbywaniem akcji PF Jelfa S.A. W skład Komitetu wchodzą przedstawiciele: ARP, Ministra Skarbu Państwa, Ministra Zdrowia oraz Grupy PZU S.A. Jednocześnie zbycie całego pakietu akcji PF Jelfa S.A. znajdującego się obecnie w posiadaniu "grupy" Skarbu Państwa, pozwoli uniknąć kosztów funkcjonowania nadzoru właścicielskiego oraz spowoduje maksymalizację przychodów z transakcji, jak również zapewnia korzystną pozycję w negocjacjach z potencjalnym inwestorem strategicznym. Ostatecznie, zgodę na zbycie akcji PF Jelfa S.A. przez ARP S.A., udzielać będzie Minister Skarbu Państwa jako Walne Zgromadzenia ARP, po uzyskaniu pozytywnego stanowiska Ministra Zdrowia.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Jacek Socha

Warszawa, dnia 10 listopada 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Przeciętne wysokości poszczególnych rodzajów świadczeń w 2003 roku kształtowały się następująco:

Należy zauważyć, że w ciągu ostatnich czterech lat przeciętna emerytura i renta rosła szybciej niż przeciętne wynagrodzenie. W 2000 r. relacja ta wynosiła 54,1%, w 2001 r. - 54,5%, w 2002 r. - 56,4%, by w ubiegłym roku osiągnąć wspomniany poziom 57,5%. Na marginesie należy stwierdzić, że tak wysoka dynamika świadczeń połączona z bardzo niskim przyrostem wpływów ze składek spowodowała w konsekwencji konieczność zwiększenia dotacji budżetowej do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Dotacja uzupełniająca (pomniejszona o dotację wynikającą z odpływu składek do OFE) wynosiła w 2000 r. 4 542 mln zł, w 2001 r. - 8 811 mln zł, w 2002 r. - 14 058 mln zł, a w roku 2003 już 14 857 mln zł, co było zresztą jedną z przyczyn pogarszania się sytuacji sektora finansów publicznych.

Teza ta jest podwójnie nieprawdziwa. W naszym kraju wszystkie decyzje mające wpływ na sytuację dochodową emerytów i rencistów podejmowane są nie przez rząd, lecz wyłącznie w postaci przepisów rangi ustawowej. W naszym kraju ustawy podejmuje Sejm, zatwierdza je Senat a podpisuje Prezydent RP. Rząd przygotowuje jedynie projekty, które każdy z tych organów może odrzucić a Sejm i Senat - zmodyfikować. Nieprawdziwa jest też teza, jakoby świadczenia emerytalne traciły swą realną wartość.

W roku 2003 nastąpił dalszy wzrost przeciętnej emerytury-renty; w stosunku do roku 2002 emerytura-renta wzrosła w ubiegłym roku nominalnie do 105,1% realnie do 104,3%

Główny Urząd Statystyczny prowadzi systematycznie badania budżetów rodzinnych różnych grup Polaków, w tym również budżetów rodzin emerytów i rencistów. Na przykładzie wyników badań za rok 2002 widać, że przeciętny dochód rozporządzalny gospodarstw domowych emerytów i rencistów jest wyższy niż w gospodarstwach pracowników i gospodarstwach rolników:

Przedstawiona w postaci liczbowej ilustracja sytuacji materialnej emerytów i rencistów na tle sytuacji ogółu Polaków nie potwierdza zarzutów stawianych przez pana senatora Krzysztofa Jurgiela. Z przedstawionych danych wynika bowiem, że emeryci i renciści nie żyją w gorszych warunkach materialnych, niż ogół Polaków. Nie wynika z tego, oczywiście, iż polskie rodziny nie mają problemów materialnych. Po prostu w naszym kraju jeszcze wielu rodzinom, w tym także wielu rodzinom emerytów i rencistów, żyje się trudno, Nie oznacza to jednak, że grupa emerytów i rencistów jest w jakikolwiek sposób dyskryminowana.

Krzysztof Pater

Warszawa, 15 listopada 2004 r.

Odpowiadając na przekazane, przy piśmie z dnia 22 października 2004 r. znak: BPS/DSK-043-415-04, oświadczenie senatora Andrzeja Anulewicza, złożone na 69. posiedzeniu Senatu RP w dniu 14.10.2004 r., w sprawie wielkości opłat za zezwolenia na obrót hurtowy napojami alkoholowymi o zawartości powyżej 18% alkoholu uprzejmie informuję, co następuje:

Wysokość tej opłaty i jednorazowy tryb jej uiszczania doprowadziłby - zgodnie z intencją ustawodawcy - do polaryzacji rynku hurtowego tych napojów (z ponad 1700 przedsiębiorców w momencie wprowadzenia reglamentacji do ok. 300 obecnie, przy zachowaniu podobnej ilości hurtowni), poprzez eliminowanie firm "przypadkowych", słabych ekonomicznie, nie mogących sprostać warunkom stawianym w obrocie hurtowym tymi napojami.

Przedstawiając powyższe stanowisko pozwalam sobie zauważyć, że od dnia wejścia w życie obowiązujących aktualnie przepisów dotyczących opłat za zezwolenia na obrót hurtowy napojami alkoholowymi, do Ministerstwa Gospodarki i Pracy nie wpłynęły uwagi przedsiębiorców, jak też innych zainteresowanych tą problematyką jednostek, odnośnie ich wysokości, sposobu naliczania i pobierania. Jest to zapewne efekt wypracowanego, w wyniku szerokich konsultacji, konsensusu dotyczącego tych kwestii.

Przytoczony przez senatora Andrzeja Anulewicza przykład Spółdzielni "Rolnik" w Węgrowie, która posiadając zezwolenie na obrót hurtowy napojami alkoholowymi o zawartości powyżej 18% alkoholu wykorzystuje zaledwie w ok. 9% podstawowy limit sprzedaży hurtowej, określony w zezwoleniu wskazuje, że spółdzielnia ta zakupiony alkohol przeznacza na zaopatrzenie własnej sieci detalicznej. Nie jest więc to obrót hurtowy w rozumieniu definicji określonej ustawą o wychowaniu w trzeźwości i w związku z tym na taki obrót wymagane jest jedynie zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych, do którego powinien być wpisany punkt składowania tych napojów (magazyn dystrybucyjny).

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 2004.11.15

Zmiana uwarunkowań i możliwości w zakresie obrotu towarowego z zagranicą, jaka nastąpiła w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej wskazuje na konieczność dalszego dostosowania struktury organizacyjnej administracji celnej do realnie istniejących warunków i potrzeb. Opracowując model struktury organizacyjnej Służby Celnej na dzień 1 maja 2004 r. przyjęto założenie, iż po upływie kilku miesięcy od czasu akcesji Polski do UE zostanie dokonana analiza funkcjonowania zewnętrznych komórek organizacyjnych administracji celnej w zakresie obciążenia pracą oraz kosztów utrzymania.

Analiza skali i kierunków obrotu towarowego z zagranicą wskazuje na zmniejszenie obciążenia pracą funkcjonariuszy celnych z tytułu obsługi zgłoszeń celnych po 1 maja 2004 r. wynikające ze spadku ilości odpraw celnych towarów spoza krajów unijnych. Jednocześnie wzrasta znaczenie, a co za tym idzie, obciążenie pracą wynikające z realizacji zadań w zakresie podatku akcyzowego oraz innych zadań nałożonych na Służbę Celną ustawą z dnia 27 czerwca 2003 roku o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz.U. Nr 137, poz. 1302). Realizacja tych zadań pociąga za sobą konieczność zmiany struktury organizacyjnej Służby Celnej wynikających również z geograficznego rozmieszczenia podmiotów gospodarczych, z którymi związane są nowe zadania Służby Celnej. W związku z tym zachodzi potrzeba wypracowania optymalnych rozwiązań zapewniających racjonalne rozmieszczenie komórek organizacyjnych Służby Celnej, a tym samym kompleksową obsługę przedsiębiorców.

Biorąc pod uwagę wyniki analizy dotyczące ilości obsługiwanych zgłoszeń celnych, pragnę poinformować Pana Marszałka, że Oddział Celny w Międzylesiu, na obecnym etapie prac nad zmianami struktury organizacyjnej Służby Celnej jest przewidziany do likwidacji. Zważywszy na fakt, że Oddział Celny w Międzylesiu jest specyficzną jednostką obsługującą terminal kolejowy, funkcjonowanie przedmiotowej placówki związane jest ściśle z dalszymi planami PKP odnośnie potrzeby zapewnienia obsługi celnej tego terminala. Niebagatelne znaczenie w tej sytuacji ma stanowisko PKP zawarte w piśmie z dnia 30 września 2004 r., nr 3919/KPN7b-078/141B/04, w którym spółka PKP prosi o opuszczenie zajmowanych przez Służbę Celną pomieszczeń w kolejowych przejściach granicznych, m.in. w Międzylesiu bądź też przejęcia finansowania ich utrzymania w ramach środków własnych administracji celnej, Zdaniem PKP, w związku ze zniesieniem po 1 maja 2004 r. kontroli celnej towarów i osób na granicy zachodniej i południowej RP, brak jest podstaw do dalszego finansowania świadczeń dla granicznych służb celnych.

Podsumowując pragnę jeszcze raz zaznaczyć, iż proces dalszych zmian strukturalnych oparty jest na analizie wszystkich aspektów gospodarczych, społecznych i technicznych związanych z działalnością danej placówki celnej i zmierza do wprowadzenia rozwiązań pozwalających na racjonalne rozmieszczenie jednostek administracji celnej. Funkcjonowanie przemyślanej i uzgodnionej na różnych szczeblach struktury organizacyjnej administracji celnej stwarza bowiem realne szanse na perspektywiczny rozwój gospodarczy, ułatwi też wspieranie rozwoju lokalnych przedsiębiorstw, tak by legalny obrót towarowy odbywał się przy minimalnej ingerencji służb celnych.

Pozostaję z szacunkiem

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 2004.11.15

"Art. 11c. Należności ustalane w drodze decyzji administracyjnej lub wierzytelności wynikające z umów cywilnoprawnych z tytułów płatności określonych w odrębnych przepisach, realizowanych przez Agencję ze środków Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz środków krajowych przeznaczonych na współfinansowanie, nie podlegają zajęciu na podstawie przepisów - Kodeks postępowania cywilnego oraz przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji".

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, dnia 2004.11.15

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

MINISTER

POLITYKI SPOŁECZNEJ

Krzysztof Pater

Warszawa, dnia 15.11.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Kryteria doboru ośrodków referencyjnych określił Krajowy Konsultant w dziedzinie chorób zakaźnych, Pan Profesor Dr hab. n. med. Andrzej Gładysz, uznany ekspert w problematyce HIV/AIDS.

4. Dotychczas przyjęte rozwiązania w zakresie leczenia osób z HIV/AIDS dały korzystny efekt w postaci znacznego, sukcesywnego wzrostu liczby osób leczonych lekami antyretrowirusowymi i praktycznie stuprocentowy dostęp do terapii osób z HIV/AIDS, które kwalifikują się do leczenia. W 2000 roku z terapii lekowej korzystało 1020 chorych, w bieżącym roku przewidziano leczenie dla 2500 chorych.

5. Stacjonarną i ambulatoryjną opiekę zdrowotną, poza leczeniem antyretrowirursowym i diagnostyką wysokospecjalistyczną kontraktuje Narodowy Fundusz Zdrowia na zasadach ogólnych.

6. Lista ośrodków referencyjnych wyznaczonych do leczenia antyretrowirusowego nie jest zamknięta. O ile Wojewódzki szpital w Opolu uznaje i spełnia kryteria merytoryczne, może zwrócić się do Krajowego Centrum ds. AIDS - prowadzącego z upoważnienia Ministra Zdrowia zadania z zakresu profilaktyki i leczenia osób z HIV/AIDS - o wprowadzenie na listę ośrodków referencyjnych. Zdajemy sobie sprawę z określonych utrudnień, wynikających z odległości, niemniej przy założeniu wprowadzania na bieżąco najnowocześniejszych terapii i przy ograniczonej dostępności środków na leczenie, Minister Zdrowia zajmuje stanowisko, iż najbardziej racjonalne i gospodarne będzie prowadzenie leczenia przez ośrodki referencyjne.

7. Postulat decentralizacji leczenia antyretrowirusowego może być rozważany wraz ze wzrostem liczby osób podlegających leczeniu oraz większą dostępnością do wysokospecjalistycznej diagnostyki i obniżką cen leków.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, dnia 2004-11-15

W art. 12 Szóstej Dyrektywy i w załączniku H do tego aktu nie przewidziano możliwości zastosowania 7% stawki obniżonej podatku VAT do robót budowlanych i budowlano-montażowych związanych z budownictwem innym, niż budownictwo mieszkaniowe realizowane w ramach polityki społecznej.

Możliwość stosowania obniżonej do 7% stawki VAT na roboty budowlano-montażowe wykonywane na wszystkich obiektach budownictwa mieszkaniowego Polska uzyskała w ramach przedakcesyjnych negocjacji z Unią Europejską, jako odstępstwo od ogólnych zasad wynikających z prawodawstwa wspólnotowego. Potwierdzają to stosowne zapisy wprowadzone do podpisanego Traktatu Akcesyjnego, którymi zostały ustanowione tzw. okresy przejściowe, umożliwiające stosowanie do 31.12.2007 r. stawki 7% w budownictwie mieszkaniowym. Podkreślić tu należy, że zapisy Traktatu ustanawiające okresy przejściowe w budownictwie nie dotyczą umów zawartych przed dniem 1 maja 2004 r., które związane są z realizacją budownictwa o charakterze niemieszkalnym. Zmiana stawki podatku od towarów i usług (z 7% na 22%) na usługi i roboty budowlane wykonywane na obiektach innych niż obiekty budownictwa mieszkaniowego, która nastąpiła z dniem 1 maja 2004 r., jest więc związana z dostosowaniem przepisów polskich do prawodawstwa unijnego które nie daje podstaw do stosowania dla tego typu robót stawek preferencyjnych VAT.

Podkreślić muszę, że pomimo, iż ustawa o podatku od towarów i usług wprowadzająca nowe regulacje w zakresie opodatkowania różnych grup towarów i usług została uchwalona dopiero w dniu 11 marca br. (opublikowana w Dz.U. Nr 54, poz. 535), to jednak szereg projektowanych w niej rozwiązań znanych było dużo wcześniej - choćby stąd, że rozwiązania te były przedmiotem debat w parlamencie - debat często bardzo ożywionych i szeroko komentowanych przez środki masowego przekazu. Projekt ustawy był już cały czas dostępny dla ogółu zainteresowanych na stronach internetowych Ministerstwa Finansów i Sejmu. W związku z tym, zmiany stawek podatkowych dla różnego rodzaju usług i towarów, które nastąpiły z dniem 1 maja 2004 r., nie powinny być dla zainteresowanych zaskoczeniem. Dotyczy to również zmiany stawki obniżonej (7%) na podstawową w odniesieniu do robót budowlanych wymienionych w załączniku nr 5 do ustawy z dna 8 stycznia 1993 r. o podatku do towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Nie należy zapominać, że przepisy uchylonej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. wyraźnie wskazywały, iż stawka 7% na towary i usługi wymienione w załączniku nr 5, ma zastosowanie jedynie do końca 2003 r.

- podpisanego w dniu 16 grudnia 1991 r. Układu Europejskiego, ustanawiającego stowarzyszenie pomiędzy Rzecząpospolitą Polską z jednej strony a wspólnotami europejskimi i ich państwami członkowskimi z drugiej strony (Dz.U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38), w którym Polska w art. 68 zobowiązała się do zbliżania istniejącego i przyszłego ustawodawstwa do ustawodawstwa istniejącego we Wspólnocie,

Ponadto należy wskazać, że tryb wprowadzania zmian dostosowujących zasady opodatkowania do standardów dyrektyw Unii Europejskiej został po części narzucony poprzez decyzje Parlamentu. Należy przypomnieć, że w niektórych dziedzinach miało miejsce etapowe dostosowanie stawek podatku jak np. przy energii i surowcach energetycznych, lekach oraz niektórych wyrobach dla dzieci.

W przypadku robót budowlano-montażowych, materiałów budowlanych i wykonawstwa niektórych obiektów budownictwa (np. nauki i oświaty, kultury i sztuki, ochrony zdrowia, kultury fizycznej), Parlament odrzucił w 2000 roku przedstawione przez Rząd propozycje etapowego dostosowania stawek do wymogów dyrektyw UE, wychodząc z założenia, że lepszym rozwiązaniem dla podmiotów gospodarczych będzie odłożenie tych niepopularnych decyzji na okres późniejszy, graniczący z terminem akcesji do Unii Europejskiej.

Należy podkreślić, że z przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym jasno wynikało, iż na stałe, przy wykonawstwie obiektów budownictwa innego iż budownictwo mieszkaniowe, obowiązuje stawka 22%, a jedynie w okresie do 31 grudnia 2003 r. przejściowo wprowadzono stosowanie obniżonej do 7% stawki VAT. Przedłużenie możliwości stosowania tej stawki podatku przy wykonawstwie obiektów budownictwa innego niż budownictwo mieszkaniowe nastąpiło w drodze rozporządzenia Ministra Finansów wydanego w grudniu 2003 r. (rozporządzenie z dnia 24 grudnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług - Dz.U. Nr 224, poz. 2229), więc w momencie kiedy znany był już projekt nowej ustawy o podatku od towarów i usług i wiadomym było, że najpóźniej z dniem 1 maja 2004 r. nastąpi zmiana przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, w tym zwiększenie stawki podatku stosowanej dla robót budowlano-montażowych wykonywanych na obiektach innych niż związane z budownictwem mieszkaniowym.

Należy więc stwierdzić, że strony zawierające przed dniem 1 maja 2004 r. umowę o roboty budowlano-montażowe, przy zachowaniu należytej staranności w zakresie zdobycia pełnej wiedzy na temat podstaw prawnych stosowanych dla tych robót stawek podatku VAT, miały możliwość takiego ukształtowania treści umowy, która pozwoliłaby uwzględnić w przyszłości zmiany stawki podatku stosowanej dla tych robót. W przypadku, gdy roboty budowlane lub budowlano-montażowe na obiektach innych niż obiekty budownictwa mieszkaniowego wykonane będą po dniu 1 maja 2004 r., właściwą do zastosowania jest stawka 22% VAT, także w przypadku budowy szkół czy innych budynków nauki, oświaty, kultury i sztuki, turystyki itp.

Wyjaśniam dodatkowo, że w przypadku czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku do towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), które wykonane zostały przez podatników przed dniem 1 maja 2004 r., dla których obowiązek podatkowy powstał po dniu 30 kwietnia 2004 r. - czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawek obowiązujących dla tych czynności w momencie ich wykonania, tj. przed dniem 1 maja 2004 r. Oznacza to, że w przypadku wykonania w kwietniu 2004 r. robót budowlano-montażowych, opodatkowanych na podstawie przepisów ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. stawką VAT w wysokości 7%, stawka ta będzie właściwa do zastosowania również w przypadku, gdy obowiązek podatkowy powstał po dniu 30 kwietnia 2004 r.

PODSEKRETARZ STANU