Warszawa, 15.09. 2004 r.

Wprowadzenie w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255, z późn. zm.) dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka jest realizacją zawartego w art. 71 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej obowiązku kierowania przez władze publiczne do rodzin niepełnych zwiększonej pomocy materialnej.

Świadczenia wypłacane na podstawie nieobowiązującej już ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym (Dz.U. z 1991 r., Nr 45, poz. 200, z późn. zm.) nie były wypłacane na podstawie decyzji sądu. Wyrok sądu wydawany był wobec osoby zobowiązanej do alimentacji, a nie wobec funduszu alimentacyjnego. Świadczenia z funduszu przyznawane były na podstawie zaświadczenia komornika o całkowitej lub częściowej bezskuteczności egzekucji zasądzonych alimentów. Nie jest prawdą, iż świadczenia z funduszu przyznawane były niezależnie od sytuacji materialnej świadczeniobiorców. Ustawa o funduszu alimentacyjnym, tak jak obecnie ustawa o świadczeniach rodzinnych, uzależniała prawo do świadczeń od kryterium dochodowego.

Nie można również mówić o pogorszeniu się warunków materialnych rodzin niepełnych. Jak wynika ze sprawozdań rzeczowo-finansowych o zadaniach zrealizowanych ze środków budżetu państwa w zakresie świadczeń rodzinnych za maj-czerwiec 2004, z dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka korzysta około 812 tys. dzieci, tj. o ponad 260 tys. (47%) więcej niż korzystało z funduszu alimentacyjnego (550 tys. osób). Na wprowadzeniu nowych rozwiązań zyskało także ok. 166 tys. dzieci, na które z funduszu alimentacyjnego były wypłacane świadczenia niższe niż 170/250 zł, a ok. 136 tys. nabyło prawo do świadczenia w podobnej jak dotychczas wysokości. Ustawa wprowadziła również nowe świadczenia, które do tej pory nie były wypłacane. Zwiększyła się pomoc państwa skierowana do dzieci w wieku szkolnym. Szacuje się, że dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego otrzyma we wrześniu ok. 3,5 mln uczniów, dodatek z tytułu podjęcia nauki poza miejscem zamieszkania - ok. 700 tys. Dodatkowe kwoty otrzymują również rodziny wychowujące dzieci niepełnosprawne - na ok. 320 tys. dzieci pobierany jest nowy dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji.

Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych adresowana jest do wszystkich rodzin. do niepełnych rodzin kierowany jest tylko jeden z rodzajów dodatków do zasiłku rodzinnego, przy czym kierowany jest on do wszystkich rodzin niepełnych znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej, bez względu na fakt otrzymywania zasądzonych alimentów. Podobnie jak w przypadku rodzin pełnych, dodatek ten nie przysługuje osobom, które wychowują dziecko wspólnie z ojcem/matką.

Z danych uzyskanych z resortu sprawiedliwości wynika wzrost liczby pozwów o rozwód i separację. Nie oznacza to jednak, że w rzeczywistości liczba rozwodów znacząco wzrośnie. Orzekając rozwód, sąd musi stwierdzić stały i zupełny rozkład pożycia małżeńskiego, co wymaga przeprowadzenia wynikającego postępowania ustalającego stan rodziny i w wyniku tego postępowania powzięcia przekonania, że rozkład pożycia między małżonkami jest zupełny i nie można go naprawić oraz że dobro dzieci nie zostanie naruszone w wyniku rozwodu. W żadnym wypadku za przyczynę rozwodu nie można uznać chęci uzyskania dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka.

W wielu przypadkach zgłaszane obecnie do sądów pozwy dotyczą osób żyjących już w innych faktycznych związkach i posiadających w tych związkach dzieci. W takich sytuacjach rozwiązanie poprzednich związków pozwoli na uregulowanie nowej sytuacji rodzinnej. Z rozeznania resortu uzyskanego w związku z wdrażaniem ustawy wynika, że liczba różnego rodzaju patologicznie skomplikowanych sytuacji cywilno-prawnych rodzin jest znaczna.

Mając na celu zwiększenie pomocy rodzinom wielodzietnym, przy jednoczesnym osłabieniu nadmiernej atrakcyjności świadczenia dla rodzin niepełnych, w Ministerstwie Polityki Społecznej przygotowany został projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzinnych. Proponuje się rozszerzenie katalogu świadczeń rodzinnych o dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej. Jednocześnie nowelizacja - tak jak to było w rządowym projekcie ustawy o świadczeniach rodzinnych - wprowadza limit łącznej kwoty dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka, którą może otrzymać jedna rodzina. Projekt nowelizacji został przesłany do konsultacji międzyresortowych.

Zasada traktowania urlopu wychowawczego jako okresu równorzędnego z okresami zatrudnienia przestała obowiązywać od dnia 15 listopada 1991 r., tj. od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 7 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zmian.). Ustawa ta wprowadziła nową klasyfikację okresów uwzględnianych przy ustalaniu uprawnień do emerytur i rent oraz zasadę, że okresy nieskładkowe mogą być uwzględnione w rozmiarze nie przekraczającym jednej trzeciej udowodnionego okresu składkowego. W katalogu okresów nieskładkowych zostały wymienione m.in. okresy urlopu wychowawczego. Tak więc stan prawny w tym zakresie uległ zmianie na wiele lat przed wejściem w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zmian.).

Jednocześnie informuję, że krytykowany przez Pana Senatora "niesprawiedliwy sposób naliczania kapitału początkowego" polegający na uwzględnianiu urlopu wychowawczego w wymiarze okrojonym do jednej trzeciej okresu składkowego, został zmieniony ustawą z 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 121, poz. 1264). Ustawą tą wprowadzony został przepis, że przy ustalaniu kapitału początkowego w pełnym wymiarze uwzględniane są okresy, o których mowa w art. 7 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. okresy:

- urlopu wychowawczego

- niewykonywania pracy z powodu opieki na dzieckiem w wieku do lat 4 - w granicach do 3 lat na każde dziecko oraz łącznie - w przypadku większej liczby dzieci - do 6 lat,

Organ rentowy przeliczy kapitał z urzędu, np. przy okazji załatwiania wniosku o doliczenie okresów składkowych lub innych okresów nieskładkowych, które wcześniej nie były udokumentowane, czy też rozpatrując wniosek o emeryturę. Nowa wysokość kapitału początkowego, uwzględniająca cały okres urlopu wychowawczego przypadającego przed dniem 1 stycznia 1999 r., zostanie ustalona na dzień 1 stycznia 1999 r. a następnie odpowiednio zwaloryzowana. Działanie z urzędu jest oczywiście możliwe, o ile w aktach znajduje się dokumentacja, potwierdzająca okresy, o których mowa w art. 7 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 15.09. 2004 r.

Działalność p.p.u.p. Poczta Polska normuje ustawa z dnia 30 lipca 1997 roku o p.p.u.p. Poczta Polska (Dz.U. Nr 106, poz. 675). Zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 33 ust. 2 tejże ustawy Minister właściwy ds. łączności ma prawo władczego wkraczania w sprawy Poczty Polskiej tylko w przypadkach przewidzianych ustawą. Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 i 2 ww. ustawy wszystkie sprawy, nie zastrzeżone do właściwości Rady Poczty Polskiej (art. 27 ust. 1 ustawy), pozostają w gestii Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej, który zarządza Pocztą Polską, podejmuje samodzielne decyzje i ponosi za nie odpowiedzialność. Organizację, szczegółowy zakres i sposób działania Poczty Polskiej zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy określa statut przedsiębiorstwa, który w § 21 stanowi, że Dyrektor Generalny tworzy, przekształca i likwiduje jednostki organizacyjne o ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym i terenowym zasięgu działania.

W związku z powyższym, w celu wyjaśnienia sytuacji Rejonowego Urzędu Poczty w Radomiu i zajęcia stanowiska w przedmiotowej sprawie zwróciłem się zgodnie z kompetencjami do dyrektora Generalnego Poczty Polskiej. Z przekazanych mi wyjaśnień wynika, że senator Pan Zbigniew Gołąbek identycznej treści oświadczenie skierował również do Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej, który udzielił na nie odpowiedzi w piśmie z dnia 8 wrzenia 2004 r. L.dz. DSPWM/211/DGPP/725/2004 przesłanym na ręce Pana Kazimierza Kutza Wicemarszałka Senatu RP.

W tej sytuacji, biorąc pod uwagę, że moje stanowisko w tej sprawie byłoby oparte w głównej mierze na wyjaśnieniach i stanowisku Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej, w którego gestii leży sprawa organizacji wewnętrznej Poczty Polskiej, pozostaje mi tylko poinformować Pana Marszałka, że podzielam stanowisko Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej zawarte w ww. piśmie, którego kopię przekazuję w załączeniu.

Krzysztof Opawski

Warszawa, 2004-09-15

• zakresu zwolnienia zawartego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącego otrzymywanych przez podatników odszkodowań,

I. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 2000 Nr 14, poz. 176, ze zm.) przewiduje zwolnienie od opodatkowania odszkodowań otrzymywanych przez podatników. Zwolnione od podatku są jednak nie wszystkie tego rodzaju świadczenia.

Z powyższego przepisu wynika, że nie wszystkie odszkodowania otrzymywane przez osoby fizyczne były wolne od podatku dochodowego, a jedynie te odszkodowania, których prawo do otrzymania wynikało wprost z przepisów ustawy. Także odszkodowania wypłacone na podstawie zakładowych układów zbiorowych pracy nie korzystały ze zwolnienia, o ile prawo do ich otrzymania nie miało umocowania w przepisach rangi ustawowej.

Gdyby intencją ustawodawcy było objęcie przedmiotowym zwolnieniem wszelkich odszkodowań wówczas przepis ten brzmiałby iż "wolne od podatku są otrzymane odszkodowania".

Jedną z podstawowych reguł prawa podatkowego jest zasada powszechności opodatkowania. Zasada ta znajduje potwierdzenie w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego z dna 29 maja 1996 r., zgodnie z którym "wszystkie normy wprowadzające zwolnienia przedmiotowe mają charakter odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania według jednakowych, tych samych dla każdego podatnika zasad." (sygn. akt K. 22/95). Konsekwencją powyższego jest wyjątkowy charakter ulg, odliczeń, zwolnień itp. pojmowanych ściśle i nierozszerzająco.

II. Stosownie do postanowień art. 14 § 3, w związku z postanowieniami art. 14b § 3, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926, ze zm.) zastosowanie się przez podatnika, płatnika lub inkasenta do interpretacji prawa podatkowego nie może im szkodzić, jednakże nie zwalnia ich z obowiązku zapłaty podatku. W takim przypadku nie wszczyna się postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe, a postępowanie wszczęte w tych sprawach umarza się, nie nalicza się również odsetek za zwłokę. Zastosowanie się podatnika, płatnika lub inkasenta do interpretacji prawa podatkowego może stanowić przesłankę do umorzenia zaległości podatkowych, jeżeli zaległości te powstały na skutek zastosowania się do takiej interpretacji.

Stąd też zarówno obecnie, jak i w stanie prawnym obowiązującym do końca 2002 r. zastosowanie się podatnika do błędnej interpretacji prawa podatkowego nie skutkowało przyznaniem, niezgodnych z prawem zwolnień lub ulg podatkowych. Podatnik nie może jednakże ponosić negatywnych konsekwencji z tym związanych w postaci odsetek od zaległości podatkowych lub sankcji karno-skarbowych. Natomiast zaległość podatkowa może być, na wniosek podatnika, umorzona w zakresie związanym ze zmianą interpretacji o stosowaniu przepisów prawa podatkowego (art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej).

PODSEKRETARZ STANU

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 3 sierpnia 2004 r. (sygn. BPS/DSK-043-353-04), uprzejmie informuję, iż Generalny Inspektor podjął działania mające na celu zbadanie zgodności przetwarzania danych osobowych pozyskiwanych na terytorium Polski przez Centrum Szymona Wiesenthala z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jednolity: Dz.U. z 2002 r. nr 101, poz. 926 ze zm.).

Stanowisko Generalnego Inspektora na temat przetwarzania danych osobowych pozyskiwanych na terytorium Polski przez Centrum Szymona Wiesenthala, w szczególności ocena zgodności wspomnianych działań z przepisami ustawy o ochronie danych osobowych, zostaną Panu Marszałkowi przekazane odrębnym pismem niezwłocznie po uzyskaniu i przeanalizowaniu wspomnianych wyżej informacji.

Z wyrazami szacunku

Ewa Kulesza

Obwodnica Sochaczewa została oddana do użytku w dniu 9.12.2003 r. W tym dniu również weszła w życie ustawa z dnia 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 200, poz. 1953).

Analogicznie, na podstawie art. 10 ust. 4 ustawy o drogach publicznych nowo wybudowana obwodnica Sochaczewa została zaliczona do kategorii dróg krajowych.

Zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 1 ustawy o drogach publicznych zarządcą dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad. Zarządcą dróg gminnych, zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy jest wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Odnosząc się do poruszonej przez Panią Senator kwestii nieuwzględnienia w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 17 marca 2004 r. w sprawie ustalenia przebiegu dróg krajowych w województwach dolnośląskim, kujawsko-pomorskim, mazowieckim, pomorskim, śląskim, zachodniopomorskim (Dz.U. Nr 60, poz. 566) nowego przebiegu dróg krajowych w Sochaczewie (po obwodnicy) uprzejmie informuję, że jest to związane z długotrwałymi procedurami legislacyjnymi. Projekt ww. rozporządzenia w październiku 2003 r. został skierowany do uzgodnień międzyresortowych. W projekcie rozporządzenia nie można było uwzględnić nowego przebiegu dróg krajowych w Sochaczewie, bowiem omawiana obwodnica nie była wówczas oddana do użytkowania. W ramach uzgodnień międzyresortowych Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego do omawianego projektu rozporządzenia zgłosiła szereg uwag i zaleciła konsultacje z zarządcami dróg, których te uwagi dotyczyły. Resort infrastruktury przeprowadził zalecone przez KWRiST konsultacje celem wypracowania wspólnego stanowiska resortu infrastruktury i zainteresowanych. Zaistniała sytuacja spowodowała nie planowane przesunięcie w czasie zakończenia procesu legislacyjnego powołanego rozporządzenia. Uwzględnienie w nowym czasie w projekcie rozporządzenia nowego przebiegu dróg krajowych w Sochaczewie spowodowałoby kolejne wydłużenie w czasie wydania przedmiotowego rozporządzenia. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o drogach publicznych konieczne byłoby powtórne zasięgnięcie opinii m. in. Zarządu Województwa Mazowieckiego.

Resort infrastruktury dokłada starań, aby przy trwającej ciągle budowie nowych odcinków dróg krajowych (w tym obwodnic miast i miejscowości) i sukcesywnym oddawaniu ich do użytkowania oraz przy długotrwałym procesie legislacyjnym, w rozporządzeniach w sprawie ustalenia przebiegu dróg krajowych uwzględniany był aktualny, faktyczny przebieg dróg krajowych. Zmiany przebiegu dróg krajowych w Sochaczewie wynikające z oddania do użytkowania obwodnicy Sochaczewa zostaną uwzględnione przy najbliższej nowelizacji omawianego rozporządzenia (prace rozpoczną się w IV kwartale br.).

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 16.09.2004 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Kazimierza Kutza - Wicemarszałka Senatu z dnia 19 sierpnia 2004 r. Nr BPS/DSK-043-378-04, przy którym przekazano tekst oświadczenia Pana Kazimierza Drożdża - Senatora Rzeczypospolitej Polskiej złożonego podczas 68 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 12 sierpnia 2004 r., w załączeniu uprzejmie przedstawiam odpis pisma zawierającego moje stanowisko w sprawie przedstawionej przez Pana Senatora we wskazanym wyżej oświadczeniu oraz w piśmie Pana Senatora skierowanym bezpośrednio do mnie w dniu 11 sierpnia 2004 r.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 16.09.2004 r.

Szanowny Panie Senatorze

W związku z pismem Pana Senatora podjąłem czynności mające na celu zbadanie podnoszonych przez Pana zarzutów w stosunku do działa syndyka masy upadłości Przedsiębiorstwa Państwowego Piwnice Win "Rosvin" w Kłodzku, którego upadłość została ogłoszona postanowieniem Sądu Rejonowego - Sądu Gospodarczego w Dzierżoniowie z dnia 5 listopada 1998 r.

Z informacji udzielonych przez Prezesa Sądu Okręgowego w Świdnicy w piśmie z dnia 30 sierpnia 2004 r. Nr W. 4510/24/04 wynika, że w skład masy upadłości Przedsiębiorstwa Państwowego Piwnice Win "Rosvin" w Kłodzku wchodzi cały szereg zabudowanych nieruchomości, w tym nieruchomość określana jako "Twierdza Kłodzka". Upadły jest użytkownikiem wieczystym działek o powierzchni 8,21772 ha i właścicielem budynku, natomiast właścicielem gruntu jest Skarb Państwa.

Jak poinformował Prezes Sądu Okręgowego w Świdnicy, już w 1999 r. syndyk masy upadłości wystąpi do Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu z wnioskiem o udzielenie pomocy w znalezieniu nabywcy "Twierdzy Kłodzkiej", albowiem próba zbycia przedsiębiorstwa upadłego jako całość zakończyła się niepowodzeniem. W odpowiedzi na powyższe wystąpienie Urząd Wojewódzki poinformował syndyka, że rozesłał stosowne informacje do Dolnośląskiej Izby Gospodarczej i Agencji Rozwoju Regionalnego.

W 1999 r. syndyk masy upadłości podjął pierwszą próbę sprzedaży nieruchomości w postaci "Twierdzy Kłodzkiej" w trybie art. 118 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe (tekst jednolity: Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) tj. przez licytację publiczną według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Na prośbę Gminy Miejskiej Kłodzko doszło do przesunięcia o trzy miesiące wyznaczonego na dzień 28 października 1999 r. terminu licytacji.

Jednocześnie, działając na podstawie art. 121 § 3 rozporządzenia Prawo upadłościowe, syndyk wystąpił do Wojewody Dolnośląskiego oraz Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o przejęcie "Twierdzy Kłodzkiej" w zamian za dwie trzecie kwoty oszacowania, która na ówczesną chwilę wynosiła 7.000.000 zł. Wskazane wyżej urzędy nie wykazały zainteresowania przejęciem nieruchomości. Chęć przejęcia "Twierdzy Kłodzkiej" wyraziła natomiast Gmina Miejska Kłodzko przy jak najmniejszym nakładzie finansowym tj. w wyniku komunalizacji.

Sędzia - komisarz podjął decyzję, że czynności zmierzające do przejęcia przedmiotowej nieruchomości przez Skarb Państwa mogą być realizowane dopiero po przeprowadzeniu w trybie art. 118 § 1 Prawa upadłościowego licytacji nieruchomości. Pierwsza licytacja nieruchomości odbyła się w dniu 5 września 2000 r., przy obowiązującej cenie oszacowania 7.000.000 zł oraz cenie wywoławczej 5.250.000 zł. Z uwagi na brak zainteresowanych na dzień 6 października 2000 r. został wyznaczony drugi termin licytacji z ceną wywoławczą 4.666.666 zł. Również druga licytacja zakończyła się niepowodzeniem.

Następnie, za zgodą sędziego - komisarza, syndyk podjął próbę sprzedaży "Twierdzy Kłodzkiej" z wolnej ręki, przy czym minimalna cena sprzedaży miała wynosić nie mniej niż 30% kwoty oszacowania. Zgodnie z procedurą wymaganą przepisami, syndyk zamieścił w prasie ogólnopolskiej ogłoszenie o sprzedaży. Ofertę nabycia złożyła Gmina Miejska Kłodzko proponując kwotę 10.000 zł. Oferta nie została przyjęta, zaś syndyk podjął kolejną próbę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w drodze licytacji według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

Mając na uwadze powołany wyżej przepis, syndyk poinformował Wojewodę Dolnośląskiego, że możliwość wyłączenia "Twierdzy Kłodzkiej" z masy upadłości zostanie rozważona po wyczerpaniu możliwości jej sprzedaży w trybie licytacji. Poza tym należy mieć na uwadze okoliczność, że lista wierzycieli upadłego obejmuje 16 pozycji wierzytelności i nie ma żadnej gwarancji, że większość z nich odniesie się pozytywnie do wyłączenia nieruchomości z masy upadłości, ograniczając tym samym możliwość zaspokojenia przysługujących im wierzytelności.

Z poczynionych ustaleń wynika, że wyznaczony na dzień 31 sierpnia 2004 r. termin licytacji został odwołany z uwagi na potrzebę uzupełnienia sporządzonego w dniu 5 lipca 2004 r. operatu szacunkowego nieruchomości oraz stwierdzone braki formalne wniosku o przeprowadzenie licytacji.

Przepisy powołanego wyżej rozporządzenia Prawo upadłościowe, nie przewidują możliwości nieodpłatnego przekazania składników masy upadłości na rzecz innych podmiotów lub osób, bez względu na celowość takiej czynności oraz jej społeczno-gospodarcze uzasadnienie. Postępowanie upadłościowe ze swej istoty jest postępowaniem prowadzonym w interesie wierzycieli upadłego, zaś sędzia - komisarz i syndyk zobowiązani są do działania uwzględniającego ochronę słusznych praw wszystkich wierzycieli.

Odpowiadając zatem na zawartą w piśmie i oświadczeniu pana Senatora prośbę o interwencję w przyspieszeniu działań syndyka masy upadłości Przedsiębiorstwa Państwowego Piwnice Win "Rosvin" w Kłodzku mających na celu zakończenie przedmiotowego postępowania oraz w przejęciu przez Gminę Miejską Kłodzko zabytkowej "Twierdzy Kłodzkiej" podnieść należy, że jedyną drogą do nabycia tej nieruchomości jako składnika majątku masy upadłości, jest kontynuowanie negocjacji w sprawie warunków sprzedaży i osiągnięcie consensusu pomiędzy syndykiem, a oferentem - Gminą Miejską Kłodzko.

Odnośnie kwestionowania przez Gminę Miejską Kłodzko prawidłowości wyceny przedmiotowej nieruchomości na kwotę 2.300.000 zł, podzielam stanowisko Prezesa Sądu Okręgowego w Świdnicy wyrażone w powołanym na wstępie piśmie z dnia 30 sierpnia 2004 r. Oszacowanie zostało dokonane przez biegłych sądowych - rzeczoznawców majątkowych zgodnie zobowiązującymi przepisami, w tym zgodnie z wymogami art. 948 Kodeksu postępowania cywilnego, stąd też ocena jego prawidłowości pozostaje poza zakresem kompetencji zarówno sędziego - komisarza, jak i syndyka masy upadłości. Ubocznie jedynie należy wskazać, że kwestionująca wartość nieruchomości Gmina Miejska Kłodzko zaproponowała za jej przejęcie kwotę 10.000 zł.

Podkreślić również należy, że zwierzchni nadzór sprawowany przez Ministra Sprawiedliwości nad działalnością administracyjną sądów (art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych - Dz.U. Nr 48, poz. 1070 ze zm.) nie upoważnia organów nadzoru do ingerencji w zakres merytorycznego rozstrzygnięcia sądów. Czynności z zakresu nadzoru nad działalnością administracyjną sądów nie mogą wkraczać w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli (art. 39 powołanej wyżej ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych).

Wyrażam przekonanie, że odpowiedź udzielona Panu Senatorowi wyjaśniła wszystkie wątpliwości związane z kwestiami poruszonymi w piśmie z dnia 11 sierpnia 2004 r. oraz w oświadczeniu złożonym w dniu 12 sierpnia 2004 r.

PODSEKRETARZ STANU

Od strony prawnej materia odnosząca się do trybu kierowania polskich twórców kultury za granicę - w celu promowania tam osiągnięć naszej kultury - regulowana jest Zarządzeniem Nr 47 Ministra Spraw Zagranicznych z 22.12.1998 r. w sprawie planowania i sprawozdawczości w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, przedstawicielstwach dyplomatycznych, stałych przedstawicielstwach przy organizacjach międzynarodowych, urzędach konsularnych i instytutach polskich oraz instrukcją Nr 1 Dyrektora Departamentu Dyplomacji Kulturalnej z 2 maja 2001 r. w sprawie realizowania i finansowania przez Departament Promocji, Departament Systemu Informacji i Departament Polityki Kulturalno-naukowej oraz placówki MSZ działań i projektów z zakresu promocji Polski w świecie.

Oba akty prawne nakładają na polskie placówki zagraniczne, w tym instytuty polskie obowiązek sporządzania rocznych planów pracy. Dyrektorzy instytutów polskich (IP) przygotowują roczne plany pracy, które po uzyskaniu opinii właściwego terytorialnie kierownika przedstawicielstwa dyplomatycznego (ambasadora), kierowane są - celem zatwierdzenia do Departamentu Promocji MSZ. Ponadto IP przygotowują kwartalne plany pracy, które zatwierdza Departament Promocji MSZ.

Również inne niż IP placówki, występując do Centrali o tzw. dodatkowe środki finansowe na promocję Polski, przygotowują roczne plany działalności promocyjnej. Są to placówki dyplomatyczne lub konsularne, które dysponując ograniczonymi środkami własnymi na promocję, mogą zgłaszać wnioski o dofinansowanie projektów promocyjnych w trybie konkursowym. O zatwierdzeniu lub odrzuceniu projektów przez komisję Departamentu Promocji MSZ decydują m. in. ich walory intelektualne, dostosowanie projektów do priorytetów polskiej polityki zagranicznej oraz do miejscowych potrzeb promocyjnych. Wspierany przez Centralę jest udział placówek w większych projektach miejscowych, gdyż skutkuje to zwiększeniem wiarygodności polskich prezentacji w oczach tamtejszych odbiorców. O zatwierdzaniu konkretnych projektów decydują także ich koszty.

Tak więc podstawowymi elementami mającymi wpływ na dobór twórców zapraszanych przez polskie placówki są zatwierdzone plany pracy placówek, przy czym należy podkreślić, że promocja polskiej kultury stanowi tylko część zadań wykonywanych przez IP (świadomie z dawnej nazwy IKP usunięto człon Instytut "Kultury" Polskiej). Warto podkreślić, że przygotowywane przez placówki programy promocji mają charakter indywidualny, dostosowany do miejscowych uwarunkowań (chodzi m.in. o przeciwdziałanie negatywnym stereotypom jakie mogą funkcjonować na danym terenie).

Wreszcie dodać należy, że szereg polskich IP wspieranych jest w formie sponsoringu finansowego bądź w postaci świadczeń "w naturze" (np. poprzez udostępnianie sal) przez miejscowe instytucje kulturalne. Wszystkie te elementy powodują, że decyzje o zapraszaniu przedstawicieli poszczególnych polskich środowisk kulturalnych podejmowane są przez palcówki indywidualnie z uwzględnieniem jednak wielu wyżej zasygnalizowanych czynników, w tym również życzeń partnerów miejscowych, o ile partycypują oni w kosztach organizacji imprez.

Tak więc, MSZ nie sugeruje instytutom polskim i innym swoim placówkom zagranicznym nazwisk osób, które miałyby promować kulturę polską na obszarze ich działalności. Natomiast podkreślić należy, że o odpowiedni poziom artystyczny prezentacji dbają zarówno placówki jak i centrala MSZ, czemu służy przede wszystkim mechanizm akceptacji programów przez ambasadorów oraz Departament Promocji. W uzasadnionych wypadkach przeprowadzana jest dodatkowa konsultacja z Ministerstwem Kultury. Departament Promocji dba także o to, by te same osoby lub zespoły nie występowały wielokrotnie na tym samym terenie, co mogłoby prowadzić do wysnuwania fałszywych wniosków nt. kryteriów kwalifikowania do wyjazdów zagranicznych. Należy także podkreślić, że Departament Promocji informuje artystów, którzy kierują do niego swe oferty współpracy, by składali je indywidualnie do dyrektorów IP lub szefów placówek dyplomatyczno-konsularnych.

Z wyrazami szacunku

Oświadczenie Pana Senatora podyktowane zostało pismem autorstwa "Białostockiej Obywatelskiej Grupy Samoobrony", które sprowadza się do podejrzeń zawyżonych kosztów ogrzewania w Białymstoku oraz sugestii "rozpatrzenia sprawy z udziałem biegłych rzeczoznawców i Prokuratury Okręgowej w Łomży"

Grupa ta, a właściwie występujący w jej "imieniu" Pan Lucjan T. prowadzi szeroką korespondencję z różnymi organami państwa, w tym z Ministrem Sprawiedliwości, Ministrem Gospodarki i Prac oraz Urzędem Regulacji Energetyki, zgłaszając różnego rodzaju żądania i nie bacząc na kompetencje tych organów. Kwestia zakresu kompetencji prezesa Urzędu Regulacji Energetyki była przedmiotem dwukrotnych wyjaśnień kierowanych do Pana Lucjana T. (pisma z dnia 29 czerwca 2004 r. i z dnia 16 sierpnia 2004 r.). Wyjaśniono m.in., że nie należy do kompetencji tego organu kwestia rozliczeń za dostarczone ciepło między lokatorami poszczególnych mieszkań a przedmiotem zarządzającym danym budynkiem.

Pragnę nadmienić, iż korespondencja między Panem Lucjanem T. a Urzędem Regulacji Energetyki prowadzona jest od około 2 lat, a z innymi organami znacznie dłużej. Jak wynika ze znanej mi dokumentacji, argumenty w tej korespondencji mają z reguły charakter pozamerytoryczny i bazują na etosie kombatanckim, oraz że inicjatywa jego popierana jest m.in. przez "Stowarzyszenie Poszkodowanych przez Władze Białegostoku". Argumentację tę pozostawiam bez komentarza. Nie będę też wypowiadać się w kwestii korespondencji prowadzonej z innymi organami.

Przywołane w oświadczeniu pana Senatora Jana Szafrańca wystąpienia Pana Lucjana T. zdają się być efektem informacji prasowych na temat postępowania karnego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Łomży, a dotyczącego przedsiębiorstwa ciepłowniczego w tym mieście, które to postępowanie niewątpliwie można uznać za sukces medialny, niekoniecznie zaś - przynajmniej w części, w jakiej dotyczy pracowników Wschodniego Oddziału Terenowego Urzędu Regulacji Energetyki z siedzibą w Lublinie - za przejaw profesjonalizmu łomżyńskiej prokuratury.

Prokuratura ta - badając prawidłowość postępowania pracowników MPEC Łomża Sp. z o.o. przy opracowywaniu taryfy dla ciepła tego przedsiębiorstwa - postawiła również zarzuty grupie pracowników Oddziału Terenowego Urzędu Regulacji Energetyki, uczestniczących w postępowaniu administracyjnym dotyczącym zatwierdzenia tej taryfy. Sposób postępowania Prokuratury pozwala na sformułowanie daleko idących wątpliwości co do profesjonalizmu jej pracowników. Przykładem tego może być postawienie na początku postępowania bardzo poważnych zarzutów grupie pracowników tego Oddziału i zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia tych pracowników w pełnieniu obowiązków służbowych, by po zaledwie 2-3 miesiącach w stosunku do większości z nich wycofać się z najpoważniejszych zarzutów i wystąpić do sądu z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania karnego, co zostało zaaprobowane przez sąd wyrokiem z dnia 2 września 2004 r. Zaznaczyć należy, że jedna z osób nie zgodziła się nawet na warunkowe umorzenie, żądając całkowitego uniewinnienia.

O pochopności prokuratora w szafowaniu zawieszeniem pracowników w czynnościach służbowych świadczy fakt, że sąd nie podzielił jego poglądu o konieczności zastosowania tego środka zapobiegawczego nawet w stosunku do osoby, której postawiono najpoważniejsze zarzuty.

W tym miejscu pragnę również wyjaśnić, iż wobec tych pracowników Oddziału zostało także wszczęte postępowanie dyscyplinarne - na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483, z późn. zm.). Otóż komisja dyscyplinarna, w składzie której było m. in. trzech pracowników, po rozpatrzeniu spraw kilku z tych pracowników orzekła wobec nich (orzeczeniem z dnia 10 września 2004 r.) kary upomnienia (a więc najniższe z możliwych) oraz uniewinniła jedną osobę od stawianych zarzutów naruszenia obowiązków członka korpusu służby cywilnej.

O braku profesjonalizmu łomżyńskiej prokuratury świadczy także fakt, że wniosła ona skargę na decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zamiast wnieść odwołanie do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który jest właściwy w sprawach odwołań od decyzji tego organu (por. art. 30 ustawy z 30 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne). W sprawie tej Prokuratura popełniła również dodatkowy błąd - myląc właściwość miejscową sądów administracyjnych - skargę złożono do sądu w Lublinie zamiast w Warszawie (Sąd w Lublinie postanowieniem z dnia 2 września 2004 r. uznał się za niewłaściwy i przekazał skargę do rozpatrzenia Sądowi w Warszawie).

Działania Prokuratora, w szczególności zaś zastosowane wobec pracowników URE zawieszenie w czynnościach służbowych w efekcie czasowo zdezorganizowały pracę Oddziału w Lublinie. W owym czasie zmuszony byłem oddelegować do pracy w tym Oddziale pracowników z oddziałów położonych w innych miastach. Mając jednak na uwadze, że sytuacja jaka zaistniała w tym Oddziale, może być efektem niedostatecznego nadzoru ze strony jego dyrektora - niemal natychmiast po otrzymaniu informacji o prowadzonym przez Prokuraturę postępowaniu odwołałem ówczesnego dyrektora oddziału z zajmowanego stanowiska, co wiązało się z rozwiązaniem z nim stosunku pracy. Jednocześnie pełnienie obowiązków dyrektora Oddziału powierzyłem innej osobie, spoza Lublina.

Odnosząc się natomiast do kwestii zatwierdzenia taryfy dla MPEC Sp. z o.o. w Białymstoku, uprzejmie wyjaśniam, iż prowadzenie postępowania w tej sprawie, dla uniknięcia jakichkolwiek, choćby najmniejszych wątpliwości, powierzyłem dyrektorowi Oddziału z siedzibą w Gdańsku. W trakcie tego postępowania przedsiębiorstwo zweryfikowało koszty przejęte jako uzasadnione w kalkulacji taryfy i obniżyło je o około 7% w stosunku do pierwotnego wniosku. Decyzja o zatwierdzeniu taryfy została wydana w dniu 29 lipca 2004 r. i po ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku urzędowym - zaczęła obowiązywać.

Mojego stosunku do tego wydarzenia nie zmienia nawet fakt, że prokurator wycofał się z najpoważniejszych zarzutów i że zgromadzone przez niego dowody na poparcie pozostałych zarzutów nie dawały - w ocenie tegoż prokuratora - podstaw do prowadzenia przed sądem postępowania karnego, co spowodowało, że wystąpił on do sądu o warunkowe umorzenie postępowania.

Proszę również o zrozumienie dla wydłużonego okresu oczekiwania na przedstawienie mojego stanowiska w tej sprawie. Pragnę wyjaśnić, iż miałem świadomość złożoności sprawy przedstawionej przez Pana Senatora, a dla pełnego wyjaśnienia przynajmniej niektórych z jej wątków konieczne było zajęcie stanowiska przez sądy, komisję dyscyplinarną oraz zakończenie postępowania w sprawie zatwierdzenia taryfy dla MPEC Białystok. Bez tego moja odpowiedź byłaby przedwczesna - mogła się wydawać mniej wiarygodna.

Leszek Juchniewicz

Warszawa, 2004-09-17

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zmiana stawki podatku od towarów i usług (z 7% na 22%) na usługi i roboty budowlane i budowlano-montażowe wykonywane na obiektach innych niż obiekty budownictwa mieszkaniowego, która nastąpiła z dniem 1 maja 2004 r., jest związana z dostosowaniem przepisów polskich do prawodawstwa unijnego, w szczególności do przepisów Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG z późn. zm.). Podkreślić należy, że przepisy Dyrektywy nie dają podstaw do stosowania przez państwa członkowskie obniżonych stawek VAT dla robót budowlanych (niezależnie od tego, na jakich obiektach są wykonywane - z wyjątkiem robót dotyczących obiektów mieszkaniowych realizowanych w ramach polityki społecznej). Natomiast możliwość stosowania do końca 2007 r. obniżonej do 7% stawki VAT na roboty budowlano-montażowe wykonywane na wszystkich obiektach budownictwa mieszkaniowego, Polska uzyskała w ramach przedakcesyjnych negocjacji z Unią Europejską, jako odstępstwo od ogólnych zasad wynikających z prawodawstwa wspólnotowego.

Wyjaśniam, że jako członek Unii Europejskiej, Polska nie może wprowadzać do swojego systemu podatku VAT rozwiązań stojących w sprzeczności z normami prawa unijnego, ponieważ działania takie mogłyby doprowadzić do nałożenia na nasz kraj sankcji finansowych. W związku z tym, w art. 41 ust. 16 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 5359), stanowiącym delegacją ustawową dla Ministra Finansów do obniżania stawek podatku w drodze rozporządzenia, zawarto warunek co do konieczności uwzględniania przy takich działaniach przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Podkreślić muszę, że pomimo, iż ustawa o podatku od tworów i usług wprowadzająca nowe regulacje w zakresie opodatkowania różnych grup towarów i usług została uchwalona w dniu 11 marca br., to jednak szereg projektowanych w niej rozwiązań znanych było dużo wcześniej - choćby stąd, że rozwiązania te były przedmiotem szeroko komentowanych przez środki masowego przekazu debat w parlamencie. Projekt ustawy był również cały czas dostępny dla ogółu zainteresowanych na stronach internetowych Ministerstwa Finansów i Sejmu. w związku z tym, zmiany stawek podatkowych dla różnego rodzaju usług i towarów, które nastąpiły z dniem 1 maja 2004 r., nie powinny być dla zainteresowanych zaskoczeniem. Dotyczy to również zmiany stawki podatku VAT w odniesieniu do robót budowlanych realizowanych na obiektach innych niż obiekty budownictwa mieszkaniowego - tym bardziej, że w art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku do towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) wyraźnie wskazano, że stawka 7% na towary i usługi wymienione w załączniku nr 5 do ww. ustawy (a więc również na budowę, remonty i bieżącą konserwację budynków związanych z oświat, sportem i rekreacją), ma zastosowanie jedynie do końca 2003 r. Był to więc przepis o charakterze przejściowym, na co wskazywało również jego usytuowanie w Rozdziale 6 ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. "przepisy przejściowe i końcowe".

Zauważam jednocześnie, że jedną z podstawowych zasad polskiego systemu prawa cywilnego, jest zasada swobody zawierania umów, realizująca się poprzez swobodę stron w samym zawarciu umowy, swobodę wyboru kontrahenta, także swobodę kształtowania treści stosunku prawnego. Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się naturze stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Oznacza to, że od woli stron umowy uzależnione jest takie jej ukształtowanie, które pozwoli uwzględnić w przyszłości ewentualne zmiany warunków wykonywania świadczeń wynikających z umowy. Dotyczy to również tych umów cywilnoprawnych, do zawarcia których doszło w drodze przetargów przeprowadzonych na podstawie przepisów o zamówieniach publicznych (zgodnie z art. 139 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych - Dz.U. Nr 19, poz. 177 z późn. zm., do umów w sprawach zamówień publicznych stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej).

W tym kontekście zasadnicze znaczenie ma fakt, że z przepisów ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym jasno wynikało, iż stosowanie obniżonej do 7% stawki VAT w budownictwie jest możliwe tylko do końca 2003 r. Przedłużenie stosowania tej normy prawnej nastąpiło w drodze rozporządzenia Ministra Finansów wydanego w grudniu 2003 r. (rozporządzenie z dnia 24 grudnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług - Dz. U.. Nr 224, poz. 2229), a więc w momencie kiedy znany był już projekt nowej ustawy o podatku od towarów i usług i wiadomym było, że najpóźniej z dniem 1 maja 2004 r. nastąpi zmiana przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, w tym zwiększenie stawki podatku stosowanej dla robót budowlano-montażowych wykonywanych na obiektach innych niż związane z budownictwem mieszkaniowym.

Należy więc stwierdzić, że strony zawierające przed dniem 1 maja 2004 r. umowę o roboty budowlano-montażowe, przy zachowaniu należytej staranności, miały możliwość takiego ukształtowania treści umowy, która pozwoliłaby uwzględnić w przyszłości zmiany stawki podatku stosowanej dla tych robót. W przypadku robót budowlanych lub budowlano-montażowych wykonywanych po dniu 1 maja 2004 r. w obiektach innych niż obiekty budownictwa mieszkaniowego, właściwą do zastosowania jest stawka 22% VAT.

Podkreślić muszę, że Minister Finansów nie ma żadnych kompetencji do ingerowania w treść zawartych przez autonomiczne podmioty umów cywilnoprawnych. Taka ingerencja stałaby w sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawa, w tym między innymi z zasadą swobody zawierania umów. W przypadku konfliktów powstałych na tle zawartych umów cywilnoprawnych, w sytuacji, gdy strony umowy nie mogą dojść same do porozumienia, właściwym rozwiązaniem jest zwrócenie się o rozstrzygnięcie do sądu.

Dodatkowo informuję, że w przypadku czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), które wykonane zostały przed dniem 1 maja 2004 r., dla których obowiązek podatkowy powstał po dniu 30 kwietnia 2004 r. - czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawek obowiązujących dla tych czynności w momencie ich wykonania, tj. przed dniem 1 maja 2004 r. Oznacza to, że w przypadku wykonania w kwietniu 2004 r. robót budowlano-montażowych, opodatkowanych na podstawie przepisów ww. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. stawką VAT w wysokości 7%, stawka ta będzie właściwa do zastosowania również w przypadku, gdy obowiązek podatkowy powstanie po dniu 30 kwietnia 2004 r. Szczególne regulacje dotyczą wyłącznie importu, dla którego ustawodawca sformułował określone przepisy przejściowe w art. 170 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Informuję przy tym uprzejmie, że stanowisko takie zostało również zawarte w interpretacji urzędowej Ministra Finansów (pismo znak: PP3-812-458/2004/AK/1786 z dnia 24.06.2004 r.), skierowanej do wszystkich izb skarbowych i urzędów kontroli skarbowej.

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, 20 września 2004 r.

Pomoc budżetu państwa dla jednostek samorządu terytorialnego, które poniosły straty na skutek klęsk żywiołowych udzielana jest każdorazowo na podstawie wniosków władz samorządowych po dokonaniu szacunku strat i ich weryfikacji przez wojewodów. Przekazana samorządom pomoc finansowa na usuwanie skutków powodzi w infrastrukturze gminnej kierowana jest na konkretne zadania inwestycyjne i remontowe, jej wielkość uzależniona jest od wielkości strat oraz możliwości budżetu państwa. Przekazane do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów zweryfikowane przez wojewodów szacunki strat są podstawą do uruchomienia dotacji dla samorządów. Obecnie we wszystkich gminach dotkniętych skutkami powodzi w 2004 r. trwa szacowanie i weryfikowanie strat.

Pragnę ponadto poinformować Pana Senatora, że wystąpiłem do Ministra Finansów o przesunięcie do rezerwy celowej na usuwanie skutków klęsk żywiołowych kwoty 14.000.000,- zł z rezerwy celowej pochodzącej z kredytów na usuwanie skutków klęsk żywiołowych. Jeżeli wniosek ten zostanie pozytywnie rozpatrzony przez Komisję Finansów Publicznych Sejmu RP, możliwe będzie - jeszcze w roku bieżącym - przyznanie dodatkowych środków na pomoc dla samorządów w odbudowie infrastruktury w gminach dotkniętych powodzią.

Warszawa, 20.09.2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 19 sierpnia 2004 r. nr BPS/DSK-043-367-04 uprzejmie informuję, że Pan Janusz Lorenz Senator RP skierował do mnie w tej sprawie pisma z dnia 16 i 18 sierpnia 2004 r.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 30.08.2004 r.

Pan
Janusz Lorenz
Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Biuro Senatorskie
ul. 11 Listopada 4
10-103 Olsztyn

Zgodnie z art. 20 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483) społeczna gospodarka rynkowa, która stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej, oparta jest między innymi na wolności działalności gospodarczej oraz własności prywatnej. Konstytucja formułuje również warunki, od których spełnienia zależy dopuszczalność ograniczenia wolności działalności gospodarczej. Pierwszy warunek to zastosowanie drogi ustawowej, czyli tylko Parlament może decydować o wprowadzeniu ograniczenia wolności działalności gospodarczej. W związku z tym ograniczeń tego rodzaju nie można wprowadzać innym aktem prawnym niż ustawa.

Inspekcja Weterynaryjna dokonała weryfikacji stanu ferm utrzymujących trzodę chlewną o obsadzie przekraczającej 5 000 sztuk, które zostały wprowadzone do rejestru prowadzonego przez Powiatowych Lekarzy Weterynarii. Według stanu na koniec listopada 2003 r. na terenie kraju funkcjonuje 78 ferm trzody chlewnej o ww. obsadzie, w tym 21 ferm z udziałem kapitału zagranicznego.

- Animex Agri (3 gospodarstwa) - 32 499 sztuk tuczników,

- Animex Wielkopolska (4 gospodarstwa) - 23 073 sztuk tuczników.

Inspekcja Ochrony Środowiska oraz Inspekcja Weterynaryjna na bieżąco kontrolują fermy trzody chlewnej w tym należące do koncernu Smithfield Foods. Prowadzony jest także nadzór nad dopełnieniem przez nie nałożonych obowiązków oraz prowadzeniem przez przedmiotowe obiekty działalności zgodnej z wymaganiami ochrony środowiska i ochrony zwierząt. W marcu 2003 r. Inspekcja Ochrony Środowiska, Inspekcja Nadzoru Budowlanego, Inspektorat Sanitarny oraz Inspekcja Weterynaryjna uczestniczyły we wspólnych kontrolach przeprowadzonych w 14 fermach przemysłowych należących do koncernu Smithfield Foods.

Pod względem wymagań weterynaryjnych nieprawidłowości stwierdzono w 6 z kontrolowanych ferm. Nieprawidłowości te dotyczyły braku zarejestrowania działalności u Powiatowego Lekarza Weterynarii, braku księgi identyfikacji i rejestracji zwierząt, podawania leków bez stałego nadzoru lekarza weterynarii oraz błędnego prowadzenia księgi leczenia zwierząt. W celu wyeliminowania ww. nieprawidłowości przekazano ustalenia kontroli do właściwych Powiatowych Lekarzy Weterynarii z poleceniem przeprowadzenia postępowania urzędowego.

W kontrolowanych fermach nie stwierdzono uchybień związanych z warunkami utrzymywania zwierząt oraz stanem zdrowotnym zwierząt.

J. Jerzy Pilarczyk

Warszawa, dn. 20.09.2004 r.

Sektorowy Program Operacyjny "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006", współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej, jest instrumentem adresowanym wyłącznie do rolnictwa i obszarów wiejskich. Ze względu na charakter Programu oraz konieczność zapewnienia nienakładania się pomocy w ramach poszczególnych instrumentów strukturalnych, w niektórych działaniach Programu ("różnicowanie działalności rolniczej i zbliżonej do rolnictwa w celu zapewnienia różnorodności działań lub alternatywnych źródeł dochodów", "Odnowa wsi oraz zachowanie i ochrona dziedzictwa kulturowego" oraz "Rozwój i ulepszanie infrastruktury technicznej związanej z rolnictwem") wprowadzono ograniczenie dotyczące liczby mieszkańców wspieranych miejscowości (tzn. do 5 tysięcy).

Jednocześnie pragnę przypomnieć, iż SPO "Restrukturyzacja..." jest podstawowym, lecz nie jedynym instrumentem wsparcia rolnictwa i obszarów wiejskich. Dlatego projekty inwestycyjne o większej skali i wysokości finansowania, bez względu na ich lokalizację, będą wspierane ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Zintegrowanego Programu operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR), dla którego Instytucją Zarządzającą jest Ministerstwo Gospodarki i Pracy, Departament Wdrażania Programów Rozwoju Regionalnego.

W ramach działania 1.4. ZPORR - "Rozwój turystyki i kultury" realizowane będą duże projekty infrastrukturalne i promocyjne z zakresu turystyki i kultury, prowadzące do rozwoju gospodarczego regionu i tworzenia stałych miejsc pracy. Wsparcie dotyczy rozwoju i modernizacji infrastruktury noclegowej, gastronomicznej i innej infrastruktury turystycznej, tworzenia systemów i centrów informacji turystycznej, rewitalizacji, konserwacji, renowacji, rewaloryzacji, zachowania, modernizacji, adaptacji oraz zabezpieczania obiektów historycznych i zabytkowych, budowy, rozbudowy i modernizacji publicznej infrastruktury kulturalnej oraz tworzenia systemów informacji kulturalnej.

W ramach priorytetu 3 ZPORR - "Rozwój lokalny", realizowane będzie działanie 3.1. "Obszary wiejskie", stanowiące kontynuację działania "Rozwój i poprawa infrastruktury obszarów wiejskich" wdrażanego w ramach Programu SAPARD. Działanie 3.1. ZPORR ma na celu rozwój infrastruktury komunalnej na obszarach wiejskich oraz w miastach do 20 tys. mieszkańców. W ramach tego działania wspierana będzie między innymi realizacja projektów infrastrukturalnych z zakresu budowy i modernizacji lokalnej bazy kulturalnej i turystycznej.

W związku z udostępnieniem różnorodnych instrumentów pomocy strukturalnej Unii Europejskiej pragnę podkreślić, że projekty, które nie kwalifikują się do wsparcia w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004-2006", będą realizowane w ramach odpowiednich działań pozostałych programów operacyjnych, w tym przede wszystkim ZPORR, adresowanych zarówno do miast, jak i obszarów wiejskich.

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak