Warszawa, dnia sierpnia 2004 r.

Odpowiadając na pismo BPS/DSK-043-341-04 z dnia 3 sierpnia 2004 r. uprzejmie informuję, że począwszy od dnia 04.04.2004 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 11 lutego 2004 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. nr 34, poz. 300), które w § 1 pkt 3 lit. b uchyla obowiązek wyposażania pojazdów samochodowych w przyrządy kontrolne - tachografy.

Obowiązek instalacji i użytkowania tachografów wynika bezpośrednio z przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących w transporcie drogowym oraz później wydanych rozporządzeń zmieniających. W myśl art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 3821/85 tachografy powinny być instalowane i użytkowane w pojazdach zarejestrowanych w Państwach Członkowskich i wykorzystywanych do wykonywania przewozów drogowych osób lub rzeczy, z wyłączeniem pojazdów wymienionych w art. 4 i 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (EWG) 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego.

Z wyrazami szacunku

Ryszard Krystek

Warszawa, 23.08.2004 r.

Rzecznik Praw Obywatelskich

Pan

Jan Szafraniec

Senator RP

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora na 58 posiedzeniu Senatu RP w dniu 19 marca br. dotyczące wydarzeń, które miały miejsce w dniu 1 lutego br. w krakowskim ośrodku regionalnym Telewizji Polskiej podczas koncertu norweskiej grupy "Gorgoroth", pragnę uprzejmie poinformować, iż Rzecznik Praw Obywatelskich wystąpił w dniu 24 czerwca br. do Dyrektora Oddziału Terenowego TVP S.A. w Krakowie z prośbą o wyjaśnienia w tej sprawie i wskazanie jakie konsekwencje zostały wyciągnięte wobec osób odpowiedzialnych za mające miejsce podczas koncertu kontrowersyjne wydarzenia, oraz jakie działania zostały podjęte przez kierownictwo Ośrodka TVP w Krakowie w celu uniknięcia w przyszłości podobnych sytuacji.

Wobec producenta nadzorującego realizację koncertu wyciągnięte zostały służbowe konsekwencje w postaci zawieszenia na okres 2 miesięcy, co miało również dla tej osoby skutki natury finansowej. Dyrektor Ośrodka wyjaśnił ponadto, iż natychmiast po koncercie zabezpieczono wszelkie materiały dotyczące koncertu, oraz zawiadomiono Policję o popełnieniu przestępstwa, a następnie przekazano jej kasety z nagraniem koncertu. Skutkiem tego wydarzenia było też wprowadzenie do treści umów zawieranych przez TVP Kraków na udział w produkcji zleconych programów paragrafu, według którego zleceniodawca oświadczy, że nagrywany program nie będzie nosił znamion czynu zabronionego, w szczególności - obrazy uczuć religijnych.

W świetle tych wyjaśnień Rzecznik uznał, iż nie będzie podejmował dalszych interwencji. Kierownictwo Ośrodka TVP w Krakowie jest świadome, iż niefortunne i kontrowersyjne wydarzenie z lutego br. nie może mieć więcej miejsca i w tym celu wprowadziło stosowne środki mające pomóc w uniknięciu w przyszłości tego typu sytuacji. Osoba odpowiedzialna za powstanie tej sytuacji poniosła konsekwencje, które w ocenie Rzecznika są stosowne do jej zawinienia.

Rzecznik Praw Obywatelskich

Janusz Sepioł

Józef Sztorc
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Po raz pierwszy w historii samorząd województwa małopolskiego stoi przed poważnym zadaniem wdrożenia i absorbcji funduszy strukturalnych. Obecnie w Urzędzie Marszałkowskim dobiega końca proces oceny formalnej wniosków złożonych do Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004-2006. Wśród wniosków z zakresu infrastruktury drogowej, projekty przygotowane przez Gminę Tarnów stanowią bardzo ważny element długiego procesu poprawy dostępności naszego regionu dla inwestorów, a tym samym rozwoju społecznego i gospodarczego.

Po spełnieniu wymogów formalnych projekty poddane będą ocenie merytorycznej i technicznej ekspertów w danej dziedzinie, a te uznane za najbardziej sprzyjające wzrostowi konkurencyjności całego regionu, jak i rozwojowi lokalnemu zostaną przekazane do zaopiniowania Regionalnemu Komitetowi Sterującemu. Procedura ta, opracowana na szczeblu ogólnokrajowym, pozwoli na wybranie projektów priorytetowych, o najwyższej jakości i generujących najwyższe wskaźniki wzrostu.

Sprawa, o której Pan Senator wspomina w wyżej wymienionym oświadczeniu dotyczy postępowania administracyjnego przed Prezesem Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu wszczętego wnioskiem Pana Karola G. z dnia 2 kwietnia 2001 r. o udostępnienie dokumentów (zapytanie o status pokrzywdzonego, na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz.U. z 1998 r. nr 155, poz. 1016 z późn. zm.).

Należy przypomnieć, że sprawa i przebieg postępowania przed Prezesem Instytutu Pamięci Narodowej z wniosku Pana Karola G. były przedstawione Panu Senatorowi w pismach (z dnia 26 listopada 2003 r. o sygn. SP 071-12(3)03 i z dnia 16 stycznia 2004 r. o sygn. SP 071-14/04) w związku z jego oświadczeniami złożonymi na 47 i 51 posiedzeniu Senatu RP. Treść w/w pism zawierała informacje odnośnie przedmiotu spraw, jej przebiegu, podjętych rozstrzygnięć oraz zastosowanych przepisów prawa, które były podstawą wydanych przez Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej rozstrzygnięć.

Zaznaczyć należy, że stronie prowadzonego postępowania, Panu Karolowi G. przysługiwało uprawnienie zaskarżenia rozstrzygnięć Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej do sądu administracyjnego. Pan Karol G. skorzystała ze swoich uprawnień i w związku z jego skargą z dnia 11 grudnia 2003 r. akta sprawy o sygn. II S.A. 4678/03, przekazano do Wojewody Sądu Administracyjnego, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270).

Razem z dokumentami archiwalnymi i dokumentami wytworzonymi w trakcie postępowania, dotyczącymi strony, do przesłanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu akt dołączono również wszystkie dokumenty związane z udzielaniem przez Prezesa Instytutu Pamięci odpowiedzi na oświadczenia Pana Senatora Grzegorza Matuszaka, jako dotyczące sprawy Pana Karola G. Przekazując do Sądu również i te akta Prezes Instytutu Pamięci Narodowej chciał uniknąć ewentualnego zarzutu niedostarczenia do Sądu wszystkich materiałów istotnych dla sprawy.

Podkreślić należy, iż w aktach sprawy o sygn. II S.A. 4678/03 przesłano do sądu łącznie ponad tysiąc stron dokumentów. W związku z tym faktem trudno jest określić, który z dokumentów zawartych w przekazanych sądowi aktach został przez Pana Senatora uznany za opinię na jego temat, dotyczącą jego działalności politycznej, pracy zawodowej oraz pełnionych funkcji publicznych, jak również pracy jego córki, o czym wspomina on w oświadczeniu złożonym na 67 posiedzeniu Senatu. Przyznać należy, iż w aktach związanych z odpowiedziami Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej na oświadczenia Pana Senatora Grzegorza Matuszaka dotyczące sprawy Pana Karola G. znajduje się kopia noty biograficznej dotyczącej Pana Senatora. Pochodzi ona jednakże z oficjalnej, ogólnodostępnej strony internetowej Senatu RP znajdującej się pod adresem: http:www.senat.gov.pl/k5/Senator/Matuszak.htm. i w żadnym wypadku nie można stwierdzić, iż została przygotowana przez łódzką delegaturę Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego na zlecenie łódzkiego Oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, co sugeruje Pan Senator w swoim Oświadczeniu z dnia 29 lipca 2004 r. Stwierdzić należy, że Panu Senatorowi Grzegorzowi Matuszakowi przysługuje prawo wglądu do dokumentów związanych z udzielaniem przez Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej odpowiedzi na składane przez Pana Senatora oświadczenia, w związku z czym pismo wyrażające zgodę Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej na udostępnienie tych materiałów zostało już skierowane do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Podkreślić przy tym należy wyraźnie, że niemożliwym jest w świetle przepisów ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej udostępnienie Panu Senatorowi Grzegorzowi Matuszakowi innych dokumentów przekazanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego dotyczących Pana Karola G., gdyż Pan Senator nie jest stroną postępowania w tej sprawie.

PREZES

prof. dr hab. Leon Kieres

Warszawa, 2004-09-03

Szanowny Panie Marszałku

Należy podkreślić, iż nie chodzi w tym przypadku o zróżnicowanie stawek podatkowych ze względu na podmiot dokonujący czynności. Wysokość stawki jest bowiem związana z tym, że w przypadku producenta występuje dostawa towaru (okna), natomiast w przypadku firm nie będących producentami mamy do czynienia z innego rodzaju świadczeniem, tj. z usługą montażu.

Zarówno towary jak i usługi identyfikowane są (w większości przypadków) zgodnie z przepisami tej ustawy przy pomocy klasyfikacji statystycznych (art. 2 pkt 6 i art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Podatnik ma prawo do wykonywania czynności opodatkowanych stawką obniżoną tylko w takim zakresie, w jakim przewidują to przepisy ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

- ze stali - PKWiU 28.12.10-30 "Drzwi, okna i ich futryny oraz progi drzwiowe stalowe",

- z aluminium - PKWiU 28.12.10-50 "Drzwi, okna i ich futryny oraz progi drzwiowe aluminiowe".

W związku z powyższym należy stosować stawkę podatku od towarów i usług właściwą dla tego towaru (okien), tj. 22% - na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

Natomiast usługi polegające na montażu okien w nowych budynkach mieszkalnych i budynkach remontowanych wykonywane przez firmę nie będącą producentem okien, mieszczą się w zakresie grupowania PKWiU 45.42.11-00-00 "Roboty związane z montażem futryn drzwiowych i ram okiennych" i podlegają opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%. W skład tej usługi może wchodzić zakup okien, dostarczenie tych okien i ich montaż, jeżeli jest to usługa kompleksowa świadczona przez firmę montującą okna.

Odnosząc się do poruszanych przez Pana Senatora rozbieżnych interpretacji, to uprzejmie informuję, że wyjaśnienia w powyższym zakresie od dawna zamieszczone są na stronach internetowych Ministerstwa Finansów.

Warszawa, 2004-09-08

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001) weszła w życie 1 czerwca 2004 r. i od tego dnia zaczęły obowiązywać ustawowe upoważnienia do wydawania rozporządzeń wykonawczych. Na tempo wydawanych aktów wykonawczych do ustawy mają istotny wpływ obligatoryjne konsultacje odbywane z wieloma partnerami. Obowiązek ich przeprowadzania wynika z szeregu aktów prawnych, np. art. 19 ustawy o związkach zawodowych, art. 16 ustawy o organizacjach pracodawców czy § 12 ust. 3 Regulaminu pracy Rady Ministrów. Partnerzy społeczni mają wyznaczony 30 dniowy termin na zaopiniowanie przekazanych dokumentów. W ramach Komisji Trójstronnej, jako reprezentatywne w skali całego kraju, zasiadają trzy związki zawodowe i cztery organizacje pracodawców. Należy także pamiętać o Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz organach administracji państwowej. W trakcie prac nad projektami aktów wykonawczych zgłaszanych było i jest szereg zastrzeżeń. Należy mieć na uwadze, że cała grupa przepisów, zwłaszcza dotyczących praw i obowiązków różnych grup podmiotów oraz dotyczących wydatkowania środków publicznych wymusza długotrwałe uzgodnienia ze wszystkimi zainteresowanymi.

Informuję, iż do chwili obecnej zostało opublikowane sześć rozporządzeń. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie zakresu ograniczeń w sferze wykonywania pracy przez cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 123, poz. 1203); Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 8 czerwca 2004 r. w sprawie wymaganych dokumentów, trybu i kryteriów rozdziału limitu zatrudnienia pracowników polskich w celu realizacji umów o dzieło przez polskich pracodawców w Republice Federalnej Niemiec (Dz.U. 132, poz. 1416); rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 13 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu organizowania prac interwencyjnych i robót publicznych oraz jednorazowej refundacji kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne (Dz.U. 161, poz. 1683); Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie trybu dokonywania wpłat na Fundusz Pracy przez obywateli polskich zatrudnionych u pracodawców zagranicznych za granicą lub wykonujących inną pracę zarobkową za granicą (Dz.U. Nr 176, poz. 1826); Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom (Dz.U. Nr 190, poz. 1951) oraz Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 24 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków odbywania stażu oraz przygotowania zawodowego w miejscu pracy (Dz.U. Nr 185, poz. 1912).

Nadmieniam, że w decyzjach finansowych przekazywanych powiatowym urzędom pracy przez ministra właściwego do spraw pracy zostały określone kierunki wydatkowania środków Funduszu Pracy zarówno na kontynuację zadań podjętych jeszcze pod rządami ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu jak i na uruchomienie środków przeznaczonych na finansowanie zadań wynikających z ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Nowa ustawa, jak każde nowe rozwiązanie przez okres wdrożenia rodzi szereg wątpliwości. Ministerstwo Gospodarki i Pracy, w celu ułatwienia stosowania ustawy, zorganizowało szkolenia, na które zaprosiło przedstawicieli wszystkich urzędów pracy z terenu całego kraju. Ponadto uruchomiło system wyjaśniania wątpliwości drogą elektroniczną. Na bieżąco udzielane są także odpowiedzi na pytania przekazane pisemnie. Po wydaniu wiodących aktów wykonawczych cykl szkoleń zostanie powtórzony.

Warszawa, dnia 07.09.2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Panów Senatorów Józefa Sztorca i Janusza Bargieła, złożone na 67 posiedzeniu Senatu w dniu 29 lipca br., uprzejmie informuję, że znane są mi rozbieżności pomiędzy zapisem art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123 poz. 766 z późn. zm.) i art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 z późn. zm.).

Zakłady aktywności zawodowej nie mają obowiązku tworzenia, obok zakładowego funduszu aktywności, zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych - należy rozumieć, że przepis art. 38 ust. 2 odnosi się w przypadku zakładów pracy chronionej do zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, natomiast w przypadku zakładów aktywności zawodowej do zakładowego funduszu aktywności. Wskazane rozbieżności zostaną usunięte w drodze najbliższych prac legislacyjnych nad wyżej wymienioną ustawą o rehabilitacji.

Warszawa, 08.09.2004 r.

Po konsultacjach stwierdzono, że zmiana podległości organizacyjnej RUP Radom, byłaby w chwili obecnej działaniem nieuzasadnionym. Brak jest przede wszystkim istotnych powodów do przeprowadzenia tak dużego przedsięwzięcia organizacyjnego, a argumenty przytaczane przez Związek Zawodowy Pracowników Łączności przy RUM Radom, o lepszej koordynacji działań sprzedażowych, marketingowych i poprawie jakości usług i komunikacji pocztowej, trudno uznać za przekonujące,

Z poważaniem

DYREKTOR GENERALNY

POCZTY POLSKIEJ

Tadeusz Bartkowiak

Prawdą jest, że przepis art. 73 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami pozwala na przyznawanie m.in. jednostkom samorządu terytorialnego dotacji celowych z budżetu państwa na dofinansowanie prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytkach będących ich własnością lub znajdujących się w ich posiadaniu. Należy jednakże wskazać, że przepis art. 80 tej ustawy upoważnił Ministra Kultury do określenia, w drodze rozporządzenia, szczegółowych warunków i trybu udzielania dotacji celowych na prace konserwatorskie, restauratorskie i roboty budowlane przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków. Określenie zatem w rozporządzeniu z dnia 10 maja 2004 r. w sprawie udzielania dotacji celowej na prace konserwatorskie, restauratorskie i roboty budowlane przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków (Dz.U. Nr 124, poz. 1303) szczegółowych warunków udzielania takiej dotacji nie narusza przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

Należy ponadto podkreślić, że wyłączenie możliwości występowania z wnioskiem o udzielenie dotacji przez wnioskodawcę, którego działalność jest finansowana ze środków publicznych, dotyczy tylko dofinansowania prac przeprowadzonych w okresie 3 lat poprzedzających rok złożenia wniosku, czyli tzw. refundacji. Należy bowiem stwierdzić, iż wykonanie prac konserwatorskich, restauratorskich czy robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków przez podmiot, którego działalność jest finansowana ze środków publicznych, wiązałoby się z wydatkowaniem przez taki podmiot na ten cel środków publicznych, które następnie byłyby refundowane ponownie ze środków publicznych. Powyższe stanowiłoby zatem podwójne finansowanie tego samego zadania ze środków publicznych, co jest sprzeczne z zasadami gospodarki budżetowej, w szczególności z ustawą z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 ze zm.).

Natomiast w świetle obowiązujących przepisów brak jest przeciwwskazań do ubiegania się przez wnioskodawców, których działalność jest finansowana ze środków publicznych, o udzielenie dotacji celowych na planowane prace konserwatorskie, restauratorskie i roboty budowlane przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków.

Wyrazy szacunku

• poziomu PKB na mieszkańca - ze wskazaniem preferencji dla obszarów, w których poziom PKB na mieszkańca nie przekracza 80% średniej krajowej, przy czym ze względu na duże zróżnicowanie regionalne poziomu PKB możliwe jest stosowanie danych na poziomie podregionów (NTS III),

• stopy bezrobocia - ze wskazaniem preferencji dla obszarów, w których stopa bezrobocia w ostatnich trzech lat przekracza 150% średniej krajowej. Ze względu na koncentrację terytorialną bezrobocia, dopuszczalne jest dokonywanie kalkulacji alokacji wojewódzkich na podstawie danych obliczonych na poziomie podregionów (NTS III) lub powiatów NTS IV)

Ówczesne Ministerstwo Gospodarki, wykorzystując powyższe wytyczne w celu wypracowania optymalnego sposobu podziału środków funduszy strukturalnych oraz środków budżetu państwa w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR) przedstawiało Przewodniczącemu Konwentu Marszałków, marszałkom oraz bezpośrednio członkom grup roboczych w poszczególnych województwach, różne warianty podziału środków pomiędzy województwa na lata 2004-2006. Po wnikliwym zapoznaniu się z uwagami i propozycjami zgłaszanymi do tych propozycji przez urzędy marszałkowskie oraz wojewódzkie, przygotowując projekt ZPORR, zaproponowany został podział oparty o zasady "Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2001-2006", przyjęty przez Rząd w Programie Wsparcia na lata 2001-2003 i stanowiący podstawę przeznaczania środków budżetu państwa i Programu Phare na realizację kontraktów wojewódzkich. Dlatego też zastosowano następujące kryteria podziału:

Zasady te były przedmiotem licznych dyskusji, zarówno podczas spotkań warsztatowych z przedstawicielami urzędów marszałkowskich, jak i podczas szerokich, przeprowadzonych przez ówczesne Ministerstwo Gospodarki w okresie lipiec - wrzesień 2002 r. - konsultacji społecznych. W efekcie powyższe kryteria podziału zostały utrzymane w ramach ZPORR, przyjętym Rozporządzeniem Ministra Gospodarki i Pracy z dna 1 lipca 2004 r. w sprawie przyjęcia Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004-2006 (Dz.U. 2004 Nr 166, poz. 1475) oraz zatwierdzonym decyzją Komisji Europejskiej z dnia 13 lipca br. Ten sam algorytm zastosowano w Programie Wsparcia na rok 2004, przyjętym przez radę Ministrów w dniu 16 marca br.

Model podziału środków finansowych postawionych do dyspozycji w ramach ZPORR pozostaje w pełnej zgodności z regulacjami Unii Europejskiej w tym zakresie (tj. Rozporządzeniem Rady z dnia 21 czerwca 1999 r. wprowadzającym ogólne przepisy dotyczące funduszy strukturalnych (1260/99/WE). Należy zwrócić uwagę, iż biorąc pod uwagę PKB na mieszkańca, alokacja na mieszkańca w województwach: świętokrzyskim, warmińsko-mazurskim, lubelskim, podlaskim i podkarpackim jest najwyższa (str. 130 ZPORR). Algorytm podziału środków wykorzystujący poziom bezrobocia w powiatach pozwala uwzględnić istniejące w Polsce duże zróżnicowania międzyregionalne w zakresie tego zjawiska.

Ponadto pragnę zwrócić uwagę na fakt, że działanie 3.1. "Obszary wiejskie" nie jest jedynym Działaniem w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, z którego mogą skorzystać obszary wiejskie. Przy spełnieniu kryteriów określonych dla poszczególnych Działań ZPORR, możliwości wsparcia inwestycji realizowanych na obszarach wiejskich występują zarówno w ramach pozostałych działań Priorytetu 3 ZPORR "Rozwój lokalny", jak i w ramach działań z Priorytetu 1 "Rozbudowa i modernizacja infrastruktury służącej wzmacnianiu konkurencyjności regionów".

Warszawa, 2004-09-10

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odnosząc się natomiast do problemu przejazdu autobusów MPK przez teren lotniska, przyznaję, iż droga wiodąca przez lotnisko - z Radomia w kierunku wsi Sadków, Kiedrzyn i Małęczyn - jest najkrótsza, jednakże nie jedyna. Sprawą zasadniczą jest, iż droga ta przebiega przez teren wojskowy w bezpośredniej bliskości budynków sztabu, parku sprzętu technicznego oraz hangarów lotniczych i ze względu na realizację zadań ochrony tych obiektów wstęp osób postronnych na ten teren powinien być limitowany.

Ponadto przejazd autobusów MPK linii nr 27 przez teren lotniska był uciążliwy i bardzo kosztowny. Wiązał się z koniecznością wystawienia w ciągu miesiąca dodatkowych 90 służb. Powodowało to konieczność wypłacania żołnierzom zawodowym pełniącym wartę należnych świadczeń finansowych, prowiantowania oraz udzielania dni wolnych za pracę w dni ustawowo od niej wolne.

Ponadto przejazd przez lotnisko autobusów MPK stwarzał możliwość wystąpienia kolizji ze specjalistycznymi pojazdami wojskowymi, które nie są dopuszczone do poruszania się po drogach publicznych, a zatem nie posiadają ubezpieczenia Oc. Mogłoby to stać się źródłem dodatkowych obciążeń finansowych związanych z koniecznością pokrycia przez jednostkę wojskową kosztów ewentualnego wypadku, zwykle pokrywanych przez ubezpieczyciela.

Biorąc pod uwagę powyższe, wydaje się niemożliwym wznowienie ruchu autobusów linii nr 27 przez teren lotniska w Radomiu. Pragnę jednak poinformować Pana Senatora, że ruch autobusów tej linii odbywa się obecnie trasą wokół lotniska, tj. ulicą Poranną. Dla usprawnienia przejazdu autobusów MPK ulica ta - decyzją Miejskiego Zarządu Dróg i Komunikacji w Radomiu - została zamknięta dla ruchu pojazdów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony. Zmiana trasy autobusu tej linii spowodowała wydłużenie drogi o około 1,5 km i czasu dojazdu o 3-4 minuty, co nie wydaje się zbyt uciążliwe dla dojeżdżających mieszkańców okolicznych miejscowości. Dodatkowo stworzono możliwość wykorzystywania autobusów tej linii przez mieszkańców osiedla leżącego po północnej stronie kompleksu wojskowego.

Warszawa, 2004.09.12

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Józefa Sztorca Senatora RP, złożone w dniu 12 sierpnia br. (pismo nr BPS/DSK-0430365-04 z dnia 24.08.2004 r.) dotyczące stanu zaawansowania modernizacji drogi krajowej nr 4 na odcinku Kraków - Tarnów oraz przygotowania budowy autostrady A4 Kraków - Tarnów, przedkładam następujące informacje.

Przebudowa drogi krajowej nr 4 na odcinku Kraków - Tarnów realizowana jest na dwóch odcinkach: Kraków - Targowisko, Targowisko - Tarnów. Przebudowa polega na wzmocnieniu konstrukcji nawierzchni do obciążenia 115 kN/oś, wykonaniu bezpiecznych skrzyżowań z wydzielonymi lewoskrętami i sygnalizacją świetlną, wybudowaniu urządzeń ochrony środowiska tzn. ekranów akustycznych, szczelnych rowów, urządzeń oczyszczających wodę i zbiorników retencyjnych. Finansowanie przedmiotowej inwestycji pochodzi z bezzwrotnych funduszy pomocowych ISPA Unii Europejskiej. Prace budowlane na odcinku Kraków - Targowisko postępują zgodnie z harmonogramem i potrwają do końca III kwartału 2005 roku. Aktualnie, rozstrzygane jest postępowanie przetargowej wyłaniające wykonawcę przebudowy drugiego odcinka drogi krajowej nr 4 Targowisko - Tarnów. Całkowite zakończenie przebudowy drogi krajowej nr 4 na odcinku Kraków - Tarnów zostało zaplanowane na grudzień 2006 roku.

Prowadzenie robót budowlanych na drodze krajowej nr 4 przy zachowaniu dwukierunkowgo ruchu jest koniecznością gdyż w relacji Kraków - Tarnów nie ma innej drogi o parametrach technicznych mogących przenieść ogromne natężenie ruchu o ok. 20.000 pojazdów na dobę. Trwająca modernizacja oraz przepisy bezpieczeństwa ruchu wymagają ograniczenia prędkości do 50 km/h lub ruch wahadłowy, co powoduje miejscowe utrudnienia w ruchu.

• decyzja Wojewody Krakowskiego nr 4/98 z dnia 30.12.1998 r.

• decyzja Wojewody Tarnowskiego nr 1/98 z dnia 22.12.1998 r.

Prawomocna decyzja Wojewody Krakowskiego o ustaleniu lokalizacji autostrady obejmuje odcinek 26 km między węzłem "Wielicka" w Krakowie, a granicą byłego województwa tarnowskiego (okolice m. Bochnia). Na tym odcinku w znacznym stopniu zaawansowany jest proces wykupu gruntów, a także wykonywane są badania archeologiczne. W maju br. rozstrzygnięto przetarg na wykonawcę projektu budowlanego, wykonawczego oraz materiałów przetargowych. Otrzymanie pozwolenia na budowę dla wspomnianego odcinka planuje się na IV kwartał 2005 r. Finansowanie realizacji ww. odcinka autostrady odbędzie się ze środków pomocowych Unii Europejskiej. Zakończenie budowy przewiduje się na koniec 2007 roku.

Decyzja Wojewody Tarnowskiego obejmuje odcinek 50 km, od granicy z byłym województwem krakowskim do węzła "Krzyż" w Tarnowie. Powyższa decyzja lokalizacyjna została zaskarżona do NSA. W dniu 3.08.br. do GDDKiA wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego uchylający w całości zaskarżoną decyzje Wojewody Tarnowskiego nr 1/98 z dnia 22.12.1998 r. oraz decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 5.08.1999 r. postanowienie PUMiRM z 27.12.2001 r. oraz decyzję PUMiRM z dnia 17.01.2002 r. Pragnę poinformować Pana Senatora, że na powyższy wyrok została wniesiona przez GDDKiA skarga kasacyjna.

W związku z zaistniałą sytuacją wstrzymane zostały wszelkie prace przygotowawcze na przedmiotowym odcinku. W przypadku nieuwzględnienia przez NSA skargi kasacyjnej może nastąpić przesunięcie w czasie (do około roku) procesu przygotowania przedmiotowego odcinka autostrady A4, a w konsekwencji zmiana terminu jego realizacji.

Warszawa, dnia 13 września 2004 r.

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 30 czerwca 2004 r. dotyczące oświadczenia p. Senatora Adama Bieli złożonego podczas 64 posiedzenia Senatu RP w dni 24 czerwca 2004 r. w sprawach p. Mariana S. toczących się przed Naczelnym Sądem Administracyjnym Ośrodek Zamiejscowy w Gliwicach i Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach sygn. akt I SA/Ka 2508/92, I SA/Ka 1125/03 oraz I SA/Ka 2348/03, uprzejmie informuję, że po zapoznaniu się przez Prokuraturę Apelacyjną w Katowicach z aktami przedmiotowych spraw nie stwierdzono podstaw do zgłoszenia w nich udziału przez prokuratora.

Ustalono, że Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gliwicach postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2003 r. sygn. akt I SA/Ka 2508/02 w sprawie ze skargi Mariana S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 22 sierpnia 2002 r. o odmowie umorzenia zaległości w podatku od nieruchomości w kwocie 64,30 zł odrzucił skargę wobec nieuiszczenia wpisu sądowego.

Postanowieniem z dnia 14 lipca 2003 r. sygn. akt I SA/Ka 1125/03 odrzucono jako niedopuszczalne jego zażalenie na powyższe postanowienie.

Pismem z dnia 7 września 2003 r. Marian S. wniósł do sądu o wznowienie postępowania sądowego zakończonego postanowieniem NSA z dnia 21 lipca 2003 r. o odrzuceniu jego skargi, uzasadniając swój wniosek zaistnieniem nowych okoliczności dotyczących wysokości pobieranej przez niego renty, która od września 2003 r. uległa zmniejszeniu z 762,52 zł do 324 zł, co powoduje, że powinien on został zwolniony z kosztów sądowych.

Zgodnie z art. 103 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271), obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r., w sprawach o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanym przed dniem 1 stycznia 2004 r. orzeka właściwy wojewódzki sąd administracyjny na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, który rozpoznał tę sprawę, postanowieniem z dnia 17 lutego 2004 r. sygn. akt I SA/Ka 2348/03 odrzucił wniosek o wznowienie postępowania sądowego.

Ponadto uprzejmie informuję, że odpowiedź odnośnie oświadczenia p. Senatora Adama Bieli dotyczącego rażącego naruszenia przepisów ustawy o planowaniu przestrzennym, przy lokalizacji Wytwórni Mas Bitumicznych w Klęczanach, pow. nowosądeckiego, zostanie udzielona odrębnym pismem, po wszechstronnym wyjaśnieniu sprawy przez Prokuraturę Apelacyjną w Krakowie.

Karol Napierski

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 19 sierpnia 2004 r. (sygn. BPStDSK-043-38-04) przekazującym mi tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Jana Szafrańca podczas 68 posiedzenia Senatu RP w celu zajęcia stanowiska uprzejmie wyjaśniam, że w analogicznej sprawie zwracał się do mnie Pan Senator Jan Szafraniec osobiście pismem z dnia 26 stycznia 2004 r. Swoje stanowisko w tej sprawie przekazałem Panu Senatorowi w piśmie z dnia 10 marca 2004 r. (sygn. jak wyżej), którego kserokopię przekazuję w załączeniu. Stanowisko to i wskazane w nim możliwości ewentualnego działania w sprawie pozostają nadal aktualne.

Z wyrazami szacunku

Rzecznika Praw Obywatelskich

Stanisław Trociuk

Warszawa, 10 marca 2004 r.

Szanowny Panie Senatorze

W związku z pismem Pana Senatora dotyczącym wskazania możliwości rozwiązania przedmiotowego w nim problemu związanego z wymianą stolarki okiennej w lokalach mieszkalnych uprzejmie wyjaśniam, że od dnia 10 lipca 2001 r. sprawy związane z najmem lokali mieszkalnych reguluje ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.). W myśl postanowień art. 27 ust. 1 tej ustawy, ustawa ta znajduje również zastosowanie do stosunków prawnych powstałych przed dniem jej wejścia w życie. Oznacza to, że uregulowania tej ustawy mają zastosowanie także do stosunków najmu powstałych przed dniem wejścia tej ustawy w życie.

Ustawa o ochronie praw lokatorów nie zawiera szczegółowego katalogu obowiązków wynajmujących i najemców w zakresie technicznego utrzymania budynków i lokali. Dlatego też w tym zakresie zastosowanie mają regulacje Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 662 Kodeksu cywilnego wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy, do których w myśl art. 681 K.c. zalicza się w szczególności: drobne naprawy podłóg, drzwi i okien, malowanie ścian, podłóg oraz wewnętrznej strony drzwi wejściowych, jak również drobne naprawy instalacji i urządzeń technicznych, zapewniających korzystanie ze światła, ogrzewania lokalu, dopływu i odpływu wody obciążają najemcę) i utrzymanie go w stanie przydatnym do użytku należy do obowiązków wynajmującego. Nie ulega zatem wątpliwości, że wymiana stolarki okiennej należy do wynajmującego.

Jeżeli natomiast wynajmujący nie wywiązuje się z ciążących na nim obowiązków, najemca lokalu może skorzystać z uprawnienia przewidzianego w art. 663 K.c. Stosownie do jego treści, jeżeli w czasie trwania najmu rzecz wymaga napraw, które obciążają wynajmującego, a bez których rzecz nie jest przydatna do umówionego użytku, najemca może wyznaczyć wynajmującemu odpowiedni termin do wykonania napraw. Po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu najemca może dokonać koniecznych napraw na koszt wynajmującego. Uprawnienie najemcy przewidziane w art. 663 K.c. ogranicza się jednak wyłącznie do napraw koniecznych, więc napraw niezbędnych do umówionego użytku rzeczy. Jeżeli najemca dokonał takich napraw na koszt wynajmującego zgodnie z art. 663 K.c., to w myśl uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1975 r. (sygn. akt III CZP 13/75, opubl. OSNCP 1976 r., z Nr 2, poz. 25) może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności wynajmującego z tytułu czynszu.

W świetle powyższego przyjąć należy, że najemcy przedmiotowych lokali mieszkalnych będą mogli skorzystać ze wskazanego wyżej uprawnienia przewidzianego w art. 663 K.c. jedynie w sytuacji, gdy wymiana okien (ze względu na ich zły stan techniczny) będzie niezbędna dla właściwego korzystania z użytkowanych lokali mieszkalnych.

Jednocześnie pragnę wskazać, że zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt budowlany w sposób zgodny z jego przeznaczeniem oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej. Realizacji tego obowiązku służą m. in. okresowe kontrole stanu technicznego budynku, w tym m. in. elementów budynku, budowli i instalacji narażonych na szkodliwe wpływy atmosferyczne i niszczące działanie czynników występujących podczas użytkowania obiektu. Kontrole takie zgodnie z art. 62 ust. 1 Prawa budowlanego powinny być przeprowadzane co najmniej raz w roku, przez osoby posiadające uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności.

Obowiązek przeprowadzania okresowych kontroli stanu technicznego budynku powstaje z mocy przepisu ustawy i istnieje od momentu użytkowania obiektu. Sankcje za nieprzestrzeganie tych obowiązków przewiduje art. 93 pkt 8 Prawa budowlanego, który stanowi, iż ten kto nie spełnia obowiązku przewidzianego w art. 62 ust. 1 ustawy (dot. przeprowadzania okresowych kontroli) podlega karze grzywny.

Wskazać także należy, że w razie stwierdzenia nieodpowiedniego stanu technicznego obiektu budowlanego lub jego części, mogącego spowodować zagrożenie: życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia, środowiska organ nadzoru budowlanego może nakazać przeprowadzenie kontroli obiektu w każdym terminie, a także zażądać przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego obiektu lub jego części. Nałożenie przez organ nadzoru budowlanego obowiązku poddania przez właściciela lub zarządcę obiektu dodatkowej jego kontroli, stosownie do potrzeb (art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego) powinno nastąpić w drodze decyzji administracyjnej. Jeżeli zatem, zdaniem najemców budynek bądź też jego część (w tym także stolarka okienna) znajduje się w nieodpowiednim stanie stwarzającym zagrożenie dla zdrowia czy też bezpieczeństwa ludzi należy o tym powiadomić właściwy organ nadzoru budowlanego, który władny jest podjąć odpowiednie działania w sprawie.

Dodać także należy, że wszelkie spory wynikające ze stosunku najmu mają charakter sporów cywilnoprawnych i jako takie w sposób wiążący rozstrzygnięte mogą być jedynie przez sąd powszechny. Jeżeli zatem wskazani w piśmie Pana Senatora najemcy nie dojdą do porozumienia z wynajmującym to spór także w przedmiotowym zakresie w sposób wiążący rozstrzygnąć władny jest jedynie sąd powszechny.

W toku prac sejmowych dokonano szeregu zmian w stosunku do przedłożenia rządowego. Jedną z tych zmian jest rezygnacja z ograniczenia uprawnień inwalidów wojennych do bezpłatnych leków i odstąpienie od wprowadzania instytucji zasiłku lekowego. W ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych zapisano art. 46 w brzmieniu:

2) wpisane do Rejestru Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Lekarz albo felczer wystawiający receptę obowiązany jest wpisać na recepcie numer PESEL osoby, o której mowa w ust. 1.

5. Osoba przedstawiająca receptę do realizacji jest obowiązana do okazania dokumentu, o którym mowa w ust. 4".

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU