Warszawa, 2004-08-12

W związku z pismem z dnia 3 sierpnia 2004 r. nr BPs/DSK-043-345-04, przy którym zostało przekazane oświadczenie złożone przez senatorów: Krzysztofa Jurgiela i Adama Bielę podczas 67. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 lipca 2004 roku w sprawie przyznawania stypendiów studentom szkół wyższych pragnę wyjaśnić kwestie podniesione w tym oświadczeniu.

Zgodnie z ustawą prawo do ubiegania się o świadczenia pomocy materialnej mają wszyscy studenci, niezależnie od systemu kształcenia (dzienny, wieczorowy, zaoczny i eksternistyczny) oraz uczelni (państwowa i niepaństwowa). Zmiana ta stanowi znaczne zwiększenie uprawnień do pomocy materialnej dla większości studentów w stosunku do dotychczasowego stanu prawnego, gdzie możliwość ubiegania się o pomoc materialną mieli wyłącznie studenci studiów dziennych uczelni państwowych a także studenci studiów dziennych uczelni niepaństwowych, ale tylko w wąskim zakresie tj. stypendium socjalnego i stypendium ministra za osiągnięcia w nauce.

Warunki oraz tryb przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej zostały określone w ustawie, stąd nie jest konieczne uregulowanie tych kwestii dodatkowo w rozporządzeniu. Z dniem 30 stycznia 2004 r. tracą moc: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 1991 r. w sprawie warunków, form, trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości świadczeń pomocy materialnej dla studentów studiów dziennych (Dz.U. Nr 9, poz. 32, z późn. zm.) oraz rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 września 1998 r. w sprawie warunków, form, trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości pomocy materialnej dla studentów studiów dziennych uczelni zawodowych (Dz.U. Nr 124, poz. 814).

Rozporządzenie, do którego wydania delegację stanowi art. 152i ustawy o szkolnictwie wyższym, dotyczy jedynie szczegółowych warunków oraz trybu przyznawania i wypłacania stypendiów określonych w art. 152 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy, tj. stypendiów ministra za osiągnięcia w nauce oraz stypendiów ministra za wybitne osiągnięcia sportowe. Obecnie w Ministerstwie są prowadzone prace legislacyjne dotyczące ww. rozporządzenia.

Zmiana przepisów w zakresie wprowadzania pomocy materialnej nie powinna być zaskoczeniem zarówno dla władz uczelni, jak i dla studentów. Mimo iż prace legislacyjne nad ustawą prowadziło Ministerstwo Finansów w ramach ustaw około budżetowych, Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu już w grudniu 2003 r. rozpoczęło akcję informacyjną, w ramach której do wszystkich uczelni państwowych i niepaństwowych wysłano pisma na temat planowanych zmian, zamieszczano informacje na stronach internetowych MENiS, a także odpowiadano na indywidualne zapytania samorządów studentów i uczelni. Projekt przedmiotowej ustawy był uzgadniany z Parlamentem Studentów RP oraz Radą Główną Szkolnictwa Wyższego. Przedstawiciele studentów, Konferencji Rektorów Akademickich szkół Polskich oraz Konferencji Rektorów Uczelni Niepaństwowych brali również udział w pracach parlamentarnych nad projektem.

W dniu 24 czerwca br. zaraz po podpisaniu ustawy przez Prezydenta, czyli jeszcze przed okresem wakacyjnym, do wszystkich uczelni zostały przesłane obszerne wyjaśnienia dotyczące zmian w przepisach o pomocy materialnej dla studentów.

Na rozszerzenie systemu pomocy materialnej dla studentów w bieżącym roku przeznaczone są dodatkowe środki w rezerwie celowej przewidzianej w Załączniku Nr 2 do ustawy budżetowej na rok 2004 w wysokości 700 mln zł (dla uczelni wszystkich resortów). Rezerwa ta została uruchomiona przez Ministra Finansów w dniu 30 lipca br. W dniu 4 sierpnia br. zaakceptowałem podział dotacji na poszczególne uczelnie związany ze zmianami systemu i rozszerzeniem kręgu beneficjentów pomocy materialnej. Uczelnie zostały już powiadomione o wysokości dotacji, zaś przekazanie pierwszej transzy środków nastąpi w sierpniu br.

W okresie przejściowym trwającym od wejścia w życie ustawy do 30 września 2004 r. przyznawanie i wypłacanie uprawnionym studentom świadczeń pomocy materialnej będzie się odbywało na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów. Do 30 września 2004 r. możliwe jest przyznawanie studentom nowo uprawnionym świadczeń pomocy materialnej dla studentów na okres do 7 miesięcy (nie jak w obowiązujących przepisach na semestr lub rok akademicki) i wypłacanie z wyrównaniem od 1 stycznia 2004 r.

Dopiero od 1 października 2004 r. obowiązywać będzie nowe brzmienie art. 152c ust. 4 ustawy o szkolnictwie wyższym oraz art. 75b ust. 3 ustawy o wyższych szkołach zawodowych dotyczące miesięcznej wysokości dochodu na osobę w rodzinie studenta, uprawniającej do ubiegania się o stypendium socjalne. Wysokość dochodu ustalana będzie na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255, z późn. zm.).

Zapis ten nie wzbudzał wątpliwości w trakcie prac legislacyjnych nad ustawą i w takiej formie został przyjęty przez Sejm i Senat. Związane ze stosowaniem ustawy problemy dotyczące definicji rodziny i tworzenia regulaminów zostaną szczegółowo wyjaśnione w piśmie, które w najbliższym czasie zostanie skierowane do uczelni. Równocześnie w MENiS podjęte zostały prace w kierunku zmiany budzących wątpliwości przepisów.

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004.08.10

W związku z pismem nr BPS/DSK-043-268-04 Pana Marszałka, przy którym zostało przesłane oświadczenie złożone przez Pana Senatora Józefa Sztorca, podczas 63 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 3 czerwca 2004 r., w sprawie stosowania art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535), uprzejmie informuję:

Przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dotyczący braku możliwości odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie nabywanych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 tej ustawy - nie ma zastosowania do samochodów ciężarowych, z których danych technicznych, określonych na podstawie wyciągów ze świadectw homologii bezspornie wynika, iż posiadają kryteria konstrukcyjne samochodów ciężarowych przeznaczonych wyłącznie do przewozu ładunków.

Obowiązek uzyskania przez producenta lub importera pojazdów świadectwa homologacji na ww. pojazdy, a także możliwość zwolnienia z tego obowiązku zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 1984 r., przez ministra właściwego do spraw transportu, zgodnie z art. 55 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 6, poz. 35, z późn. zm.)

Od 1984 r. producent lub importer nowych pojazdów zobowiązany był dołączyć do sprzedawanych, bądź importowanych pojazdów wyciągi ze świadectw homologacji, stanowiące dla organu rejestrującego źródło informacji o danych technicznych pojazdów.

W odniesieniu bowiem do samochodów, których dopuszczalna ładowność ustalona na podstawie danych zawartych w świadectwie homologacji jest równa lub większa niż dopuszczalna ładowność obliczona według wzoru zawartego w art. 86 ust 3 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r., podatnikom przysługuje prawo do obliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu tych samochodów, na zasadach ogólnych określonych w cyt. ustawie o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż przed rokiem 1984 obowiązywało zaświadczenie z badania technicznego, stwierdzające, że pojazd odpowiada warunkom technicznym lub wyciąg z zaświadczenia dopuszczalności typu pojazdu, które było odpowiednikiem obecnego świadectwa homologacji. Zatem w przypadku samochodów sprzed 1984 r. dane niezbędne do udowodnienia, iż dopuszczalna ładowność pojazdów jest równa lub większa niż ładowność określona według wzoru zawartego w ww. artykule tej ustawy należy ustalać na podstawie wyciągów z zaświadczeń dopuszczalności typów pojazdów.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 12 sierpnia 2004 r.

Dziękuję, za skierowane na adres resortu oświadczenie Pani Senator Ireny Kurzępy. Wymieniony w oświadczeniu ciąg dróg wojewódzkich to: droga wojewódzka nr 835 Lublin-Grabownica Starzeńska oraz odcinek Grabownica Starzeńska-Sanok drogi wojewódzkiej nr 886. Ciąg ten, łączący województwa lubelskie i podkarpackie, ma ważne znaczenie dla regionu południowo-wschodniego, szczególnie na odcinku z Lublina do Przeworska. Tu bowiem droga wojewódzka nr 835 łączy się z drogą krajową nr 4, prowadzącą do przejścia granicznego w Korczowej. Poprzez drogę krajową nr 4, a następnie drogi krajowe nr 77 i 28 zapewniony jest także dojazd do przejścia granicznego w Medyce.

Resort zamierza przeprowadzić weryfikację sieci dróg krajowych i wniosek Pani Senator zostanie rozpatrzony przez resort.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 16.08. 2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Kruszewskiego podczas 67 posiedzenia Senatu RP w dniu 20 lipca 2004 r., a przesłane Ministrowi Sprawiedliwości przy piśmie z 3 sierpnia 2004 r., dotyczące śledztwa Prokuratora Okręgowego w Warszawie o sygnaturze V Ds. 290/02 w sprawie uprowadzenia w nocy z 26 na 27 października 2001 r. w Drobinie Krzysztofa O., to jest czynu art. 252 § 1 k.k., pragnę uprzejmie poinformować, że przekazanie sprawy do dalszego prowadzenia Prokuraturze Okręgowej w Olsztynie nie jest możliwe z powodu braku podstaw zarówno faktycznych, jak i prawnych.

Jak dotychczas, podejmowane w niniejszej sprawie tego rodzaju działania niestety nie przyniosły pozytywnego rezultatu, a bez tych oczekiwanych efektów policyjnych działań operacyjnych żadna prokuratura nie osiągnie procesowych celów postępowania przygotowawczego.

Ponadto przepis § 89¹ Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regulaminu wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz.U. Nr 38, poz. 163 z późn, zm.), uprawniający kierownika prokuratury nadrzędnej do przekazania sprawy do prowadzenia innej jednostce organizacyjnej prokuratury z wyłączeniem zasad wynikających z przepisów, ma charakter wyjątkowy. Oznacza to, że powierzenie prowadzenia sprawy karnej innej jednostce prokuratury byłoby możliwe jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a taki w sprawie niniejszej nie zachodzi.

Karol Napierski

Warszawa, dnia 2004.08.16

Szanowny Panie Marszałku,

Raport o oddziaływaniu na środowisko wykonany do wniosku o udzielenie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej nr 8 na odcinku Białystok - Katrynka, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz.U. Nr 80, poz. 721), został przekazany do zaopiniowania Ministrowi Środowiska, z uwagi na fakt przebiegania przedmiotowego odcinka drogi przez obszar Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej, a jednocześnie przez planowany obszar Natura 2000 "Puszcza Knyszyńska"(PLB20003). O zaopiniowanie ww. opracowania Minister Środowiska zwrócił się do Krajowej Komisji ds. Ocen Oddziaływania na Środowisko(KKOOŚ)

Decyzja o ostatecznym przebiegu I Pan-europejskigo korytarza transportowego 'Via Baltica' na terenie Polski nie została jeszcze podjęta. Zgodnie z ustaleniami podjętymi w czasie spotkań z przedstawicielami Ministerstwa Środowiska, władz lokalnych i samorządowych oraz pozarządowych organizacji ekologicznych, jak również zgodnie z rekomendacją wydaną przez Stały Komitet Konwencji Berneńskiej z dnia 4 grudnia 2003 roku, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przygotowuje obecnie materiały przetargowe na przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla "Strategii Rozwoju Infrastruktury Transportu na lata 2004-2006 i lata dalsze" w zakresie przebiegu I Pan-europejskiego drogowego korytarza transportowego 'Via Baltica' (tzw. strategiczną ocenę oddziaływania na środowisko).

2. Warszawa - Ostrołęka - Łomża - Grajewo - Augustów - Budzisko.

3. Warszawa - Choroszcz - Knyszyn - Korycin - Augustów - Budzisko.

Dariusz Skowroński

Warszawa, 2004 .08.16

Odpowiadając na Pana pismo z dnia 25 maja 2004 r., skierowane do Ministra Infrastruktury Krzysztofa Opawskiego, przesyłające tekst, złożonego w dniu 20 maja br. podczas 62. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przez Senatora Józefa Sztorca, oświadczenia w sprawie rozwiązania komunikacyjnego na skrzyżowaniu drogi krajowej nr 4 z drogą powiatową Skrzyszów - Ładna - Wola Rzędzińska - Lisia Góra, przedstawiam stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Na przedmiotowym skrzyżowaniu występują problemy komunikacyjne wynikające z faktu stosunkowo dużego natężenia ruchu na podporządkowanej drodze powiatowej. Ruch na tej drodze generowany przede wszystkim jest przez następujące firmy: Huta Szkła Gospodarczego, Baza Paliw nr 9, Tarnowskie Zakłady Ceramiki Budowlanej "Leier", Wytwórnia Mas Bitumicznych Przedsiębiorstwa Budowy Dróg i Mostów. Z pism tych firm, kierowanych do władz samorządowych wynika, że wielkość generowanego przez nie ruchu, będzie dynamicznie wzrastać, w miarę rozwoju strefy przemysłowej, z czego wynika konieczność przebudowy skrzyżowania.

W dniu 25 czerwca bieżącego roku, odbyła się wizja w terenie, przy udziale zainteresowanych stron, w obecności przedstawicieli lokalnych władz i Policji, w której także Pan Senator wziął udział. Oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Krakowie zaprezentował podjęte i planowane działania w zakresie zmian organizacji ruchu drogowego na skrzyżowaniu drogi krajowej nr 4 z drogą powiatową nr 43362 oraz przedstawił propozycję wykonania akomodacyjnej sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu.

W lipcu został opracowany projekt koncepcyjny przebudowy skrzyżowania z zainstalowaniem sygnalizacji świetlnej, w którym uwzględnione zostały pomiary natężeń ruchu wykonane 16 czerwca 2004 r. Przeprowadzona w projekcie analiza ruchu wykazała, że wartości godzinowych natężeń ruchu na wlotach drogi krajowej są od pięciu do siedmiu razy wyższe od natężeń ruchu na wlotach drogi powiatowej, co praktycznie wyklucza możliwość budowy w tym miejscu ronda. W celu rozwiązania problemu zaproponowano wariant, który w niewielkim stopniu ingeruje w geometrię skrzyżowania i przewiduje zamontowanie sygnalizacji świetlnej, która usprawni funkcjonowanie skrzyżowania.

Warszawa, dnia 16 sierpnia 2004 r.

W odpowiedzi na pismo BPS/DSK-043-315/04 z dnia 13.07.2004 r. przesyłające tekst oświadczenia złożonego przez senatora Władysława Bułkę podczas 66 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 lipca br. przekazuję informację odnośnie drogi Bielsko-Biała-Żywiec-Zwardoń.

W dniu 29 listopada 1995 r. zostało zawarte Porozumienie pomiędzy Ministerstwem Transportu i Gospodarki Morskiej Rzeczypospolitej Polskiej a Ministerstwem Transportu, Poczt i Łączności Republiki Słowackiej o miejscu połączenia planowanej autostrady D 18 po stronie słowackiej i planowanej dwujezdniowej drogi po stronie polskiej na granicy państwowej polsko-słowackiej pomiędzy miejscowościami Skalite i Zwardoń oraz ich przebiegu w strefie przygranicznej.

Porozumienie to w 2001 r. zostało zmienione na spotkaniu resortów w Bratysławie w dniu 29 listopada 1995 roku. Zgodnie z tą zmianą do końca roku 2005 powinien zostać dopuszczony ruch towarowy bez ograniczeń na trasie Żywiec-Żylina przez drogowe przejście graniczne Zwardoń-Skalite, zaś budowa obiektów przejścia granicznego pozostaje poza kompetencjami Ministra Infrastruktury. Przedmiotowe zadanie realizuje Wojewoda Śląski, a całość spraw związanych z przejściami granicznymi koordynuje Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Obecnie resort infrastruktury realizuje, zapisane w ustawie budżetowej, zadanie "Budowa drogi ekspresowej "S-69" Bielsko-Biała-Żywiec-Zwardoń, finansowane z budżetu i środków Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Realizowane zadanie stanowi I etap przebudowy drogi krajowej nr 69 do parametrów drogi ekspresowej "S-69" Bielsko-Biała - Żywiec - Zwardoń, zostanie zakończone w 2006 roku i dotyczy następujących odcinków: odcinek "A1" od Węzła Żywiec do Węzła Browar"; odcinek "A2" od Węzła Browar do Węzła Przybędza; odcinek "B" od Węzła Przybędza do miejscowości Szare; odcinek "C1" od m. Milówka do m. Szare; odcinek "C2" od m. Szare do Węzła Laliki II; odcinek "D1" od Węzła Laliki II do m. Zwardoń; odcinek "D2" od m. Zwardoń do granicy państwa. W tym odcinki: A1, A2, C1 i D2 są przewidziane do budowy po nowym śladzie. Natomiast na pozostałych odcinkach B, C2 oraz D1 planowane jest wzmocnienie istniejącego przebiegu dróg w ramach ich modernizacji. Kontrakt na odcinek przygraniczny "D2" Zwardoń-Myto podpisany 14 listopada 2002 r. będzie zakończony i gotowy do oddania w użytkowanie zgodnie z terminem umownym tj. w grudniu br.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, 2004-08-16

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo nr BPS/DSK-043-344-04 z dnia 3 sierpnia br. dotyczącego oświadczenia senatora Józefa Sztorca, pragnę poinformować, że tegoroczna trudna sytuacja producentów owoców miękkich związana z niskimi cenami skupu jest jednym z najistotniejszych problemów, jakimi w chwili obecnej zajmuje się Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Sytuacja na rynku owoców miękkich jest w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco monitorowana zarówno pod względem sytuacji rynkowej w istotny sposób wpływającej na przebieg tegorocznego skupu owoców.

Pragnę przypomnieć, że w wyniku wstąpienia do Unii Europejskiej Polska przyjęła na siebie obowiązek przestrzegania norm prawnych ustanowionych we Wspólnocie. W związku z tym polskie rolnictwo zostało objęte Wspólną Polityką Rolną a w ramach tego wspólną organizacją rynków owoców i warzyw. Wszelkie działania podejmowane w odniesieniu do funkcjonowania polskiego sektora owoców muszą być zgodne z odpowiednimi regulacjami Unii Europejskiej oraz wyłącznie w ramach przewidzianych instrumentów.

Wystąpienie w bieżącym roku niskich cen skupu owoców miękkich spowodowane jest wieloma złożonymi czynnikami specyficznymi dla poszczególnych gatunków owoców. Jednym z czynników wpływających na obniżenie cen skupu jest znaczna dysproporcja pomiędzy poziomem produkcji a popytem. W przypadku niektórych owoców miękkich znaczne sezonowe wzrosty produkcji wynikają ze zwiększenia nasadzeń tych owoców w latach, w których utrzymywała się atrakcyjna cena oferowana producentom przez zakłady skupujące.

Podstawową przyczyną trudnej sytuacji na rynku owoców miękkich jest rozdrobnienie produkcji oraz brak zorganizowania producentów w grupy i organizacje. Zaistniały stan rzeczy powoduje, iż pojedynczy producent nie jest w stanie właściwie planować produkcji i dostosować się do nowych warunków rynkowych. Indywidualny producent nie jest również równorzędnym partnerem do rozmów z podmiotami skupiającymi.

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w ramach swoich kompetencji, organizowało i organizuje liczne szkolenia dla producentów owoców i warzyw w celu zapoznania ich ze stanem prawnym wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw. Spotkania takie mają na celu zachęcanie producentów do łączenia się w grupy i organizacje prowadzące wspólną sprzedaż wytworzonych przez ich członków owoców i warzyw. Grupy i organizacje producentów są podstawowym elementem wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw w UE, a wszelkie wsparcie dla sektora ogrodniczego kierowane jest do nich lub za ich pośrednictwem. Koncentracja produkcji w grupach i organizacjach oraz ich rozwój umożliwia dysponowanie dużymi, jednolitymi partiami produktów, co znacząco umocni pozycję producentów w negocjacjach z odbiorcami. Jednocześnie głównym celem funkcjonowania grup i organizacji producentów jest prowadzenie produkcji i sprzedaży poprzedzone planowaniem.

Członkostwo Polski w Unii Europejskiej umożliwia ubieganie się o rozwiązania systemowe, w szerszym stopniu ujmujące potrzeby polskich producentów owoców miękkich. Dobrą okazją do podniesienia tych kwestii będzie zaplanowana na wrzesień br. dyskusja m.in. na temat wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw podjęta przez Prezydencję holenderską na forum Rady Ministrów Unii Europejskiej.

W lipcu br. w gmachu Ministerstwa odbyło się szereg spotkań zarówno z przedstawicielami producentów, jak i przetwórców owoców miękkich (m.in. malin, porzeczek czarnych i wiśni). Wyniki tych spotkań były zadowalające dla wszystkich zainteresowanych stron.

Efektem tych spotkań było m.in. skierowanie przez Ministerstwo Rolnictwa do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów dwóch wniosków o zbadanie działalności zakładów przetwórczych pod kątem stosowania przez nie porozumienia ograniczającego konkurencję polegającego na ustalaniu zaniżonych cen skupu malin oraz czarnej porzeczki. W oparciu o przekazane przez Ministerstwo Rolnictwa informacje Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoczął już stosowne działania.

Prowadzone dochodzenie pozwoli na stwierdzenie czy zaistniały nieprawidłowości po stronie przetwórców polegające na stosowaniu zabronionych praktyk. Jednakże pragnę podkreślić, iż zakłady przetwórcze dokonujące skupu owoców miękkich są podmiotami prywatnymi i Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie ma możliwości oddziaływania na sposób prowadzenia przez nie polityki skupowej, o ile nie zostanie udowodnione nadużycie bądź łamanie przez nie prawa.

Z poważaniem

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 17.08.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Z wielkim uznaniem zapoznałem się z działalnością prowadzoną przez białostockie Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych. Jego rola w podejmowaniu działań popularyzujących aktywną i twórczą postawę wśród mieszkańców Białegostoku oraz regionu jest nie do przecenienia.

Tryb i zasady udzielania dotacji reguluje Rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 18 lipca 2004 r. w sprawie warunków promowania i wspierania zadań z zakresu kultury finansowanych lub dofinansowywanych ze środków pochodzących z dopłat do stawek w grach stanowiących monopol Państwa, trybu składania wniosków oraz przekazywania środków na realizację zadań i ich rozliczania.

wz MINISTRA KULTURY

SEKRETARZ STANU

Agnieszka Odorowicz

Warszawa, 2004.08.18

Zgodnie z art. 87 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. nr 45, poz. 391) określenie przedmiotu postępowania w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych należy do obowiązków Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia.

W związku z powyższym Fundusz określa zasady kontraktowania świadczeń zdrowotnych, a następnie przyjmuje w formie Uchwały Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia. Stosownie do art. 153 ust. 3 wspomnianej ustawy wszystkie uchwały Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia są badane przez Ministra Zdrowia.

Katalog świadczeń w zakresie lecznictwa szpitalnego w tym świadczenia zdrowotne w trybie jednodniowym został opracowany przez Zespół Ekspertów i Konsultantów we współpracy z przedstawicielami Narodowego Funduszu Zdrowia. Efektem tych prac były ogłoszone w dniu 10 października 2003 r. przez wszystkie Oddziały Wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia konkursy ofert na zawieranie umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych w roku 2004, oparte o jednolite dla poszczególnych rodzajów świadczeń zasady.

Standardy i warunki realizacji świadczeń zdrowotnych w trybie jednodniowym, określone zostały w załączniku nr 7 do "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych ubezpieczonym w Narodowym Funduszu Zdrowia od 1 stycznia 2004 r. w rodzaju świadczeń zdrowotnych lecznictwo szpitalne".

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 18 sierpnia 2004 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z zawartym w oświadczeniu Pana Senatora Władysława Mańkuta pytaniem "czy przepisy ustawy o grach i zakładach wzajemnych, jak również kształtowana praktyka, dają podmiotom prowadzącym gry i zakłady wzajemne możliwość taką, aby przebieg jednostkowej gry był w jakimkolwiek stopniu odmienny od zapisanej charakterystyki gry wynikającej z ustawy lub regulaminu" pragnę poinformować, że warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach i gier na automatach o niskich wygranych określają w szczególności:

3. regulaminy poszczególnych gier i zakładów wzajemnych zatwierdzone przez Ministra Finansów lub przez Dyrektora Izby Skarbowej w przypadku zezwolenia na prowadzenie gry na automatach o niskich wygranych.

Stosownie do treści ustawy o grach i zakładach wzajemnych - urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach i gier na automatach o niskich wygranych dozwolone jest wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Ustawa ta określa m.in. tryb postępowania w związku z ubieganiem się o wydane zezwolenia, w tym również wymogi jakie musi spełniać regulamin gry lub zakładu wzajemnego. Ponadto nakłada ona również na podmioty urządzające gry lub zakłady m.in. wymóg uzyskania zatwierdzenia każdej zmiany regulaminu określonej gry lub zakładu wzajemnego (art. 13 ust. 3 ustawy.)

Na podstawie art. 48 ust. 1 minister właściwy do spraw finansów publicznych sprawuje nadzór i kontrolę nad działalnością podmiotów urządzających i prowadzących gry losowe, zakłady wzajemne lub gry na automatach w zakresie zgodności tej działalności z przepisami ustawy, udzielonym zezwoleniem oraz regulaminem gry losowej, zakładu wzajemnego lub gry na automacie.

Natomiast zgodnie z art. 52 ust. 1 ww. ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych wydaje w formie decyzji polecenie usunięcia nieprawidłowości w razie stwierdzenia, że podmiot, któremu udzielono zezwolenia:

- uchybia przepisom regulaminu.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 18 sierpnia 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem, złożonym przez Pana Senatora Mariana Lewickiego na 67. Posiedzeniu Senatu w dniu 29 lipca br., uprzejmie informuję, iż od dnia 1 maja 2004 r. obywatele polscy mogą swobodnie podróżować po krajach Unii Europejskiej oraz państwach związanych z Unią Europejską układem o Europejskim Obszarze Gospodarczym - EOG (tj. Norwegia, Islandia i Lichtenstein). Obowiązująca na terytorium UE i EOG zasada swobodnego przepływu osób oznacza, iż państwa tego obszaru mogą danej osobie odmówić wjazdu jedynie w przypadku, gdy istnieje podejrzenie, że zagraża ona porządkowi publicznemu lub bezpieczeństwu państwa.

Przepisy wspólnotowe stanowią, iż obywatele Unii Europejskiej mogą przekraczać granice pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty na podstawie dowodu osobistego lub paszportu. Dyrektywa Rady UE 68/360/EWG z dnia 15 października 1968 r. w sprawie zniesienia ograniczeń w przemieszczaniu się i pobycie obywateli państw członkowskich i ich rodzin we Wspólnocie w art. 2 stanowi, że "prawo swobodnego przekraczania granicy jest realizowane poprzez wystawienie ważnego dowodu tożsamości lub paszportu".

Obywatele polscy mogą więc przekraczać granice pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty na podstawie paszportu oraz dowodu osobistego, zarówno nowego, jak i starego typu. Przy przekraczaniu zewnętrznej granicy Unii Europejskiej każdy obywatel państwa członkowskiego UE zobowiązany jest natomiast posiadać ważny paszport.

- sposobu przeprowadzania kontroli na granicach zewnętrznych,

- wiz,

- ochrony danych osobowych,

Projekt odpowiedniej decyzji Rady wraz z rekomendacją jej przyjęcia zostanie w myśl obowiązujących procedur przygotowany przez Grupę Roboczą Rady ds. Ewaluacji Schengen (Scheval). Projekt ww. decyzji zostanie sporządzony w oparciu o wyniki ustaleń dokonanych podczas szeregu misji eksperckich (ewaluacyjnych) w ocenianym kraju.

Ewaluacja byłaby przeprowadzana we wszystkich 10 nowych krajach UE równocześnie i składała się z dwóch etapów. Pierwszy etap oceny dotyczyłby spełniania kryteriów związanych z ochroną danych, granic lądowych, wiz, lotnisk, granic morskich, współpracą policyjną i rozpocząłby się w 2006 r., a zakończył jeszcze przed uruchomieniem komputerowego systemu danych Schengen - SIS II. Drugi etap oceny rozpocząłby się już po włączeniu nowych krajów UE do SIS II i zakończył w 2007 r. Na tym etapie oceniany byłby krajowy komponent SIS II.

W odniesieniu do kwestii dostępności do świadczeń medycznych uzyskiwanych przez Polaków w innych krajach Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), jak również obywateli innych państw członkowskich w Polsce, uprzejmie informuję, iż zostały one uregulowane w następujących rozporządzeniach unijnych: rozporządzeniu nr 1408/71/EWG z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 149 z 5.07.1971 r., str. 2 i n. z późn. zm.); rozporządzeniu nr 574/72/EWG z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.Urz. WE L 74 z 27.03.1972 r., str. 1 i n. z późn. zm.); oraz rozporządzeniu nr 859/2003/WE z dnia 14 maja 2003 r. rozszerzającego przepisy rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i rozporządzenia (EWG) nr 574/72 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi przepisami wyłącznie ze względu na ich obywatelstwo (Dz.Urz. WE L 124 z 20.05.2003, str. 1 i n.). Powyższe regulacje wspólnotowe obowiązują na terytorium wszystkich państw członkowskich UE i EOG, a od 1 maja 2004 roku także na terytorium wszystkich dziesięciu nowych członków Unii Europejskiej, w tym Polski. Głównym celem unijnych przepisów o koordynacji jest zapewnienie prawidłowej realizacji zasady swobodnego przepływu osób poprzez zagwarantowanie, że w sytuacji przemieszczania się obywateli UE, korzystających ze swoich wolności, w ramach różnych systemów zabezpieczenia społecznego, uprawnienia do świadczeń społecznych, w tym również zdrowotnych, nabyte w jednym państwie, są transferowane wraz z nimi do innego państwa.

W przypadku świadczeń zdrowotnych oznacza to, że osoba tymczasowo przebywająca na terytorium innego niż właściwe państwa członkowskiego UE zachowuje prawo do świadczeń rzeczowych w zakresie określonym w przepisach nowego art. 22 ust. 1 lit. a) pkt (i) rozporządzenia 1408/71, a więc gdy świadczenia takie stały się "konieczne z medycznego punktu widzenia podczas pobytu na terytorium innego Państwa Członkowskiego, z uwzględnieniem charakteru świadczeń i spodziewanego czasu pobytu". Natomiast w przypadku osób, które na stałe przechodzą z jednego systemu do drugiego, np. w wyniku podjęcia zatrudnienia na terytorium innego państwa członkowskiego, zyskują one zakres uprawnień do świadczeń zdrowotnych taki sam jak obywatele tego państwa, na którego terytorium przebywają. Koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego, w tym zdrowotnego, polega więc na tym, że obywatele UE, przemieszczając się w ramach Wspólnoty, nie muszą nabywać w każdym innym niż właściwe państwo oddzielnego tytułu uprawnień do świadczeń, jeśli posiadają je już na podstawie któregokolwiek ustawodawstwa państwa członkowskiego UE. Na tej podstawie mają prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych w trakcie pobytu w innym państwie członkowskim, będąc traktowanymi tak samo jak obywatele danego państwa.

Przepisy wspólnotowe odnoszące się do zabezpieczenia społecznego, w tym zdrowotnego, nie wymagają harmonizacji przepisów poszczególnych państw, szanując ich autonomię w zakresie określania zasad organizacji własnych systemów opieki zdrowotnej, a mają na celu jedynie koordynację działań związanych z przemieszczaniem się osób w ramach różnych systemów. Zasada poszanowania suwerenności państw skutkuje natomiast tym, że w każdym z państw obowiązują inne zasady udzielania świadczeń zdrowotnych. Również w odniesieniu do Polski, Unia Europejska respektuje prawo naszego kraju do samodzielnego organizowania systemu opieki zdrowotnej i określania zasad dostępu do świadczeń zdrowotnych dla swoich ubezpieczonych i innych świadczeniobiorców. Regulowanie tych kwestii pozostaje nadal w kompetencji polskiego ustawodawcy, a przepisy wspólnotowe wypełniają jedynie "lukę", jaka powstaje w sytuacji przemieszczania się obywateli w ramach Wspólnoty. Mają one na celu zabezpieczenie jednej z podstawowych wolności, na których zbudowana jest Unia Europejska - swobody przepływu osób - określając zasady dostępu do świadczeń zdrowotnych na terytorium innego państwa członkowskiego UE i EOG, przy zachowaniu suwerenności państw w zakresie regulowania tych kwestii na terytorium własnego państwa.

Kolejną ważną zasadą, mającą zastosowanie również w odniesieniu do mechanizmu koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, jest zasada równego traktowania i niedyskryminacji w dostępie do opieki zdrowotnej. Oznacza ona, że obywatel UE, przebywający na terytorium innego niż właściwe państwo członkowskie, powinien być traktowany na równi z obywatelami tego państwa, na którego terytorium przebywa. Odnosi się to zarówno do praw, jak i obowiązków; między innymi obowiązków związanych z przenoszeniem kosztów za udzielane świadczenia medyczne. Jeżeli w danym państwie członkowskim określone świadczenie przysługuje obywatelom tego państwa bezpłatnie, to obywatele innych państw członkowskich uzyskają to świadczenie także bezpłatnie. Jeżeli natomiast w systemie ubezpieczenia zdrowotnego danego państwa obowiązują dopłaty do świadczeń, to obywatele innych państw członkowskich także wnoszą stosowne dopłaty do danej usługi medycznej. Na tym polega zasada równego traktowania, w myśl przepisów unijnych, zapisanych w Traktacie o Unii Europejskiej. Odnosi się ona do obywateli UE, ale z zachowaniem suwerenności państw i poszanowaniem ich autonomii w kształtowaniu systemów krajowego prawa. Na tej podstawie również obywatele polscy, wyjeżdżający do innych państw europejskich, muszą się liczyć z kosztami i dopłatami w przypadku niektórych rodzajów świadczeń, za które również obywatele danego państwa członkowskiego obowiązani są wnosić opłaty. Przy rozliczaniu kosztów świadczeń udzielonych na terytorium innego państwa członkowskiego obywatelowi polskiemu, który spełnił wymogi formalne konieczne do uzyskania pomocy medycznej na zasadach określonych w przepisach o koordynacji (zaopatrzył się przed wyjazdem we właściwy formularz unijny z serii E 100), instytucje rozliczeniowe zainteresowanych państw rozliczają się tylko do wysokości kosztów świadczeń, jakie za dane świadczenie ponosi instytucja właściwa państwa, na terytorium którego nastąpiło udzielenie pomocy medycznej, za każdego własnego obywatela, natomiast nie zwraca się kosztów, które zgodnie z przepisami danego ustawodawstwa stanowią wkład własny pacjenta.

Uprzejmie informuję, że wszelkie potrzebne informacje o zasadach udzielania opieki medycznej na terytorium innych państw, w tym również informacje o wszelkich dopłatach, z którymi muszą się liczyć obywatele polscy wyjeżdżający do innych państw UE i EOG, umieszczone są i na bieżąco aktualizowane na stronach internetowych Narodowego Funduszu Zdrowia i Ministerstwa Zdrowia. Ponadto informacje o zasadach funkcjonowania mechanizmu koordynacji były szeroko rozpowszechniane zarówno w mediach, jak i za pomocą innych środków przekazu, na kilka miesięcy przed, jak również w okresie bezpośrednim poprzedzającym wstąpienie Polski do UE. Ministerstwo Zdrowia i NFZ - zgodnie z zapisami ustawy o dostępie do informacji publicznej - na bieżąco udzielają również informacji w tym zakresie osobom, które się o nią zwracają, między innymi poprzez uruchomioną w tym celu specjalną infolinię obsługiwaną przez NFZ.

Z wyrazami szacunku