Warszawa, dnia 14 lipca 2004 r.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z 24 września 2002 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych kryteriów związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 179 poz. 1490) wytwórnia mas bitumicznych jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko, dla którego raport o oddziaływaniu na środowisko jest fakultatywny. Oznacza to, że przed jej budową powinno zostać przeprowadzone postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko. Biorąc pod uwagę przepisy art. 46 ust. 4 pkt 2 Poś, postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko przeprowadza się przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Jednakże zgodnie z wykładnią Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie Nowosądeckim oraz Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie, specjalistyczne naczepy wchodzące w skład wytwórni mas bitumicznych w Klęczanach nie są obiektem budowlanym, zatem ich budowa nie wymaga pozwolenia na budowę. Z tego samego powodu nie przeprowadzono postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko przed wzniesieniem planowanego przedsięwzięcia. Jednocześnie uprzejmie informuję, że organem właściwym do wyjaśnienia, czy wytwórnia mas bitumicznych jest obiektem budowlanym jest Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego.

Z przedstawionego opisu oraz dokonanego rozpoznania sprawy wynika, że wytwórnia mas bitumicznych składa się z dwóch naczep i trzech zbiorników umieszczonych na drewnianych podkładach

W rozumieniu ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U Nr 62 poz. 627 ze zm.), zwanej dalej Poś, wytwórnia mas bitumicznych, której eksploatacja powoduje wprowadzanie substancji lub energii do środowiska jest instalacją. Stosownie do art. 180 cytowanej ustawy eksploatacja instalacji powodującej wprowadzenie do środowiska substancji lub energii jest możliwa dopiero po uzyskaniu pozwoleń, których rodzaj będzie uzależniony od sposobu oddziaływania na środowisko.

Nawiązując do zagadnienia rowów odpływowych wykopanych na terenie Kopalni Skalnych Surowców Drogowych uprzejmie informuję, że zgodnie z decyzją Starosty Nowosądeckiego wydaną w trybie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz.U. Nr 115 poz. 1229 ze zm.) przedmiotowe przedsiębiorstwo posiada pozwolenie wodnoprawne na odprowadzanie oczyszczonych ścieków opadowych z terenu kopalni do potoku Smolik. Ścieki opadowe odprowadzane są z terenu kopalni za pomocą rowu odpływowego, który został wyposażony w łapacz substancji ropopochodnych oraz osadnik substancji ilastych.

Na zakończenie uprzejmie informuję, że podczas kontroli przeprowadzonej przez Delegaturę w Nowym Sączu Małopolskiego Inspektora Ochrony Środowiska w dniach 15, 18 i 20 maja br. nie stwierdzono oddziaływania wytwórni mas bitumicznych w Klęczanach na środowisko w stopniu większym niż przewidują to przepisy prawa w zakresie wprowadzania gazów i płynu do powietrza. Ponadto podczas ww. kontroli stwierdzono, że wszystkie miejsca możliwych wycieków olejów zostały zabezpieczone tacami metalowymi.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 6.08. 2004 r.

Zgodnie ze wskazanym dokumentem, postępowanie w trybie jednodniowym jest świadczeniem zdrowotnym realizowanym przez personel medyczny o kwalifikacjach i w liczbie niezbędnej do jego realizacji, którego celem jest przeprowadzenie u pacjenta z rozpoznaną jednostką chorobową, określonego postępowania leczniczego lub diagnostycznego w trybie planowanym w trakcie pobytu w zakładzie opieki zdrowotnej. Pacjent, a w przypadku dzieci opiekun prawny, jest poinformowany o proponowanym trybie wykonywanych badań diagnostycznych lub proponowanym procesie terapeutycznym.

- salę wybudzeniowo-obserwacyjną wyposażoną w co najmniej kardiomonitor z tym, że pkt b) dotyczy również jednostek wykonujących procedury z zakresie diagnostyki inwazyjnej.

P R E Z E S

Narodowego Funduszu Zdrowia

Warszawa, 9 sierpnia 2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Jana Szafrańca w sprawie niedostatecznych informacji o życiu naszych rodaków na Kresach, uprzejmie stwierdzamy, że trudno nam się zgodzić z taką opinią. Świadczą o tym choćby zasoby naszych Archiwów, w których znaleźć można bardzo wiele programów przygotowywanych każdego roku, a podejmujących ten temat. I nie są to tylko produkcje Telewizji Polonia.

Z poważaniem

Warszawa, dnia 10 sierpnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nasze członkostwo w Unii Europejskiej stało się faktem i jest związane ze szczególnymi zadaniami dla polskiej energetyki. Wymagania ochrony środowiska, wymuszające podejmowanie zdecydowanych i konkretnych działań na rzecz głębokiej przebudowy modelu produkcji i konsumpcji w kierunku poprawy efektywności energetycznej i surowcowej oraz "czystszego" pozyskiwania energii, będą miały znaczący wpływ na kierunek rozwoju tego sektora oraz strukturę zużycia paliw. Do działań w tym zakresie przyczyni się wprowadzenie systemu handlu uprawnieniami do emisji CO₂ i związane z tym nakładanie ograniczeń w zakresie wprowadzania do powietrza CO₂. To oznacza zielone światło dla energii pozyskiwanej przede wszystkim ze źródeł odnawialnych, która niezaprzeczalnie jest jednym z istotnych elementów zrównoważonego rozwoju kraju, przyczyniając się tym samym do realizacji postanowień najważniejszego aktu prawnego RP - Konstytucji.

Obok efektów ekologicznych nasze wykorzystanie odnawialnych źródeł energii, przynosi także wymierne efekty gospodarcze oraz społeczne, w postaci kreowania nowych miejsc pracy oraz promowania rozwoju regionalnego.

- krajowe dokumenty strategiczne,

Obecnie obowiązujące prawo reguluje kwestie wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych, przede wszystkim poprzez Prawo energetyczne, które, wraz z rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 maja 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązku zakupu energii elektrycznej i ciepła z odnawialnych źródeł energii oraz energii elektrycznej wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła, wymusza rozwój potencjału wytwarzania energii elektrycznej.

Ustawa z dnia 2 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 91, poz. 875) stanowi ważny krok w kierunku zmian w prawie krajowym adresowanych bezpośrednio do energii odnawialnej. Zapisy w ustawie dostosowują prawo polskie do wymagań dyrektywy z dnia 27 września 2001 r. Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 2001/77/WE w sprawie promocji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej produkowanej z odnawialnych źródeł energii.

Ustawa wprowadza wymagany przez dyrektywę system potwierdzania, przez wydawanie świadectw pochodzenia, energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych. Nadzór nad systemem wydawania świadectw pochodzenia został powierzony Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, który będzie wydawał świadectwa na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się, na podstawie koncesji, wytwarzaniem energii elektrycznej w odnawialnych źródłach energii. Wniosek będzie przekazywany za pośrednictwem operatora systemu przesyłowego lub dystrybucyjnego elektroenergetycznego.

Ustawa ponadto wprowadza przepisy dotyczące obowiązku odbioru energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła. W stosunku do obecnie obowiązujących przepisów, wspomnianych wyżej, nastąpiła zmiana zakresu podmiotów, na które nakłada się obowiązek zakupu lub wytworzenia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, na przedsiębiorstwa energetyczne sprzedające energię elektryczną. Zmiana ta powinna umożliwić objęcie całej ilości energii elektrycznej wytwarzanej w kraju wyznaczonym wskaźnikiem udziału energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.

Wskaźnik ten powinien, do 2010 roku, osiągnąć poziom 7,5% zużywanej w kraju energii elektrycznej brutto. Ponadto w ustawie doprecyzowano, że obowiązek dotyczący odpowiedniego udziału energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych może być realizowany także poprzez jej wytworzenie we własnych źródłach odnawialnych. Przyjęte zapisy powinny przyczynić się do zwiększenia aktywności inwestycyjnej przedsiębiorstw energetycznych, szczególnie w przypadku braku odpowiednich ilości ofert sprzedaży tej energii od jej wytwórców.

Należy podkreślić, że tak znaczący udział biomasy to przede wszystkim samozaopatrzenie, szczególnie na obszarach rolnych (słoma) i leśnych (chrust, drewno). Jednak drugim aspektem jej wykorzystania jest możliwość współspalania jej w ciepłowniach i elektrociepłowniach. Stosowanie na szeroką skalę biomasy w źródłach zsieciowanych wymaga zapewnienia stałej dostawy paliwa. Zasoby krajowe biomasy nie są na tyle duże by gwarantować wieloletnią jej dostępność dla potrzeb energetyki. Rozwiązanie mogą stanowić spraw energetyczne.

W 2002 r. udział paliw odpadowych stałych, roślinnych i zwierzęcych wykorzystywanych przez energetyką zawodową do produkcji energii elektrycznej wynosił zaledwie 1449,6 TJ (GUS - "Gospodarka paliwowo-energetyczna w latach 2001-2002") co stanowiło około 0,1% całego wsadu energetycznego. Realizacja celów określonych w "Strategii rozwoju energii odnawialnej" wymaga skokowego zwiększenia udziału odnawialnych źródeł energii w bilansie energetycznym kraju. Zakładanego wzrostu nie zagwarantują dotychczas dostępne źródła surowców odnawialnych, w tym biomasa mająca w nich ponad 90% udział. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi szacuje, że dla realizacji tych celów do 2010 r. co najmniej 140-170 tys. ha użytków rolnych trzeba będzie przeznaczyć pod uprawy energetyczne. Zapewnienie realizacji kolejnych celów określonych w "Strategii...", wymaga prowadzenia upraw na cele energetyczne na powierzchni około 250 000 - 300 000 ha w 2020 roku. Oznacza to, że koło 2010 roku 1-1,2% gruntów ornych powinno w Polsce być objęte uprawami energetycznymi oraz analogicznie około 1,7-2,2% w 2020 roku.

Główną barierą w dynamicznym rozwoju upraw roślin dla celów energetycznych w pierwszej kolejności jest brak rynku na produkty pochodzące z tych upraw. Przedsiębiorstwa zobowiązane do produkcji/sprzedaży energii elektrycznej wytwarzanej z surowców odnawialnych do chwili obecnej nie wytworzyły własnej sieci producentów gwarantujących stabilne dostawy niezbędnych ilości biomasy. Takie działania są podejmowane w niektórych regionach kraju (EC Tychy S.A., ZE Ostrołęka S.A., ostatnio Turoszów). Uprawa wierzby na cele energetyczne szacowana jest obecnie na 7-9 tys. ha. Biorąc pod uwagę cykl produkcyjny biomasy (opłacalny zbiór co trzy lata począwszy od trzeciego roku od nasadzenia) podmiotom tym może zabraknąć czasu na wywiązanie się z obowiązków na najbliższe lata.

Pan Senator stwierdza, że najpoważniejszą barierą rozwoju upraw energetycznych jest zakwalifikowanie wierzby uprawianej w celach energetycznych jako uprawy leśnej, co uniemożliwia uzyskanie dopłat bezpośrednich do tych praw.

Zgodnie z Traktatem Akcesyjnym obszar użytków rolnych nowego Państwa Członkowskiego objęty systemem jednolitej płatności obszarowej stanowi wykorzystane użytki rolne utrzymane w dobrej kulturze rolnej, przy czym za "wykorzystane użytki rolne" uważa się całkowity obszar obejmujący grunty orne, trwałe użytki zielone, trwałe plantacje, ogródki przydomowe, zgodnie z klasyfikacją EUROSTAT-u przyjętą dla celów statystycznych. Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1444/2002 z dnia 24 lipca 2002, zmieniającym decyzję Komisji 2000/115/WE odnoszącą się do definicji charakterystyk, wyjątków od definicji oraz regionów i okręgów, dotyczących przeglądów struktury gospodarstw rolnych uprawy choinek oraz drzew i krzewów przeznaczonych głównie do produkcji energii, niezależnie od miejsca gdzie rosną, kwalifikowane są do grupowania H-inne pola, niewykorzystywane tereny rolnicze oraz tereny zajęte pod budynki, podwórza, drogi, baseny, kamieniołomy, ziemie nieurodzajne, skały i podgrupy H/2 - obszary zalesione.

Natomiast zgodnie z ustawą z dnia 18 grudnia 2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych (Dz.U. z 2004 r. Nr 6, poz. 40 z późn. zm.), jednym z warunków otrzymania płatności bezpośrednich jest utrzymywanie gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań utrzymywania gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej (Dz.U. nr 65, poz. 600) grunty rolne nie powinny być porośnięte drzewami i krzewami z wyjątkiem drzew i krzewów:

Polska Klasyfikacja Działalności (PKD) wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 2004 r. (Dz.U. Nr 33, poz. 289), przenosi zapisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 29/2002 z dnia 19 grudnia 2001 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej (NACE) Dz.U. WE L 6, 10.01.2002). Ponadto, w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), która grupuje efekty działalności tj. wyroby i usługi, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. (Dz.U. Nr 89, poz. 844), która przenosi zapisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 2004/2002 z dnia 19 grudnia 2001 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3696/93 w sprawie statystycznej klasyfikacji produktów według działalności (CP) (Dz.U. L 36, 06.02.2002), istnieje klasa CPA 02.01 "Produkty gospodarki leśnej, z wyłączeniem działalności usługowej", w ramach której wydzielono grupowanie PKWiU 02.01.14-00.10 "Drewno opałowe z drzew i krzewów szybkorosnących i upraw na użytkach rolniczych". Jest to także zgodne z metodologią przyjętą przez Eurostat do badania struktury gospodarstw rolnych - rozporządzenie Komisji (WE) nr 1444/2002 z dnia 24 lipca 2002 r. - gdzie powierzchnie obsadzone gatunkami drzew i krzewów szybkorosnących, przeznaczonych głównie na opał, zaliczono do terenów zalesionych.

W związku z rozwiązaniami przyjętymi w powołanych wyżej przepisach prawnych Unii Europejskiej nie jest możliwe w drodze jednostronnej decyzji kraju członkowskiego, zaliczenie przedmiotowych upraw do działu 01 "produkty rolnictwa i łowiectwa". Zgodnie z zasadami metodycznymi w zakresie grupy CPA 01.1 "Produkty roślinne rolnictwa, produkty ogrodnictwa, włączając produkty warzywnictwa" mieszczą się uprawy na skalę przemysłową o rocznym cyklu, tj. zboża, warzywa lub kwiaty (klas CPA 01.11 i 01.12), uprawy o długim cyklu, tj. plantacje (kawy, kakao itp.), winnice i sady (klasa CPA 01.13) oraz uprawy w szklarniach, tunelach foliowych, inspektach itp.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Sektorowy Program Operacyjny "Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich" wpółfinansowany ze środków Unii Europejskiej, w ramach działania "Różnicowanie działalności rolniczej i zbliżonej do rolnictwa w celu zapewnienia różnorodności działań lub alternatywnych źródeł dochodów" wspierać będzie projekty inwestycyjne w zakresie wytwarzania materiałów energetycznych z biomasy (zagospodarowanie słomy, odpadów łąkowych, leśnych, itp.) oraz zakładania plantacji roślin wieloletnich przeznaczonych na cele energetyczne. Wnioski o pomoc (ex-post) można będzie składać w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Rolnik zamierzający założyć plantację, będzie musiał przedstawić przygotowany plan działania (tzw. biznes plan). Pomoc będzie realizowana poprzez refundację części poniesionych nakładów na założenie plantacji.

Warszawa, 10 sierpnia 2004 r.

- Umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Słowackiej o przejściach granicznych, przekraczaniu granicy na szlakach turystycznych przecinających granicę państwową oraz zasadach przekraczania granicy państwowej poza czynnymi przejściami granicznymi, sporządzonej w Trstenie, dnia 1 lipca 1999 r. (M.P. z 2002 r. Nr 17, poz. 300).

Zgodnie z załącznikiem nr 2 do ww. Umowy (poza wskazanymi w oświadczeniu trzema ogólnodostępnymi przejściami granicznymi ze Słowacją) aktualnie można przekroczyć granicę państwową w celu udania się do Tatr słowackich także w miejscu znajdującym się na szlaku turystycznym w rejonie znaku granicznego nr II/210 Rysy - Rysy Słowackie. Ponadto strona polska i słowacka porozumiały się co do utworzenia nowych miejsc przekraczania granicy na szlakach turystycznych Łapszanka - Ostruna i Eliaszówka - Eliasovka. W tej sprawie strona polska ma wystąpić z notami dyplomatycznymi zawierającymi propozycje ich utworzenia. Projekt noty dotyczący pierwszego z ww. miejsc jest przygotowywany w Komendzie Głównej Straży Granicznej, natomiast projekt nowy dotyczący miejsca przekraczania granicy na szlaku turystycznym Eliaszówka - Eliasovka jest w uzgodnieniach międzyresortowych;

- Umowie między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Słowacką o małym ruchu granicznym, sporządzonej w Zakopanem dnia 6 grudnia 1996 r. Zgodnie z art. 3 Umowy przekraczanie granicy państwowej w ramach małego ruchu granicznego odbywa się w przejściach granicznych dostępnych dla ruchu osobowego oraz w przejściach granicznych przeznaczonych wyłącznie dla małego ruchu granicznego. Otwarcie nowych oraz zamknięcie istniejących przejść granicznych przeznaczonych wyłącznie dla małego ruchu granicznego, a także określenie zasad ich funkcjonowania, odbywa się po uzgodnieniu w drodze wymiany not. Osoby przekraczające granicę państwową w ramach ruchu granicznego podlegają kontroli. W art. 4 Umowy uregulowane zostały kwestie dotyczące dokumentów uprawniających do przekraczania granicy.

W celu m.in. ułatwienia przekraczania granicy przez dzieci, będące uczestnikami zorganizowanych grup szkolnych, kolonii i obozów młodzieżowych, Umową między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Słowacką zmieniająca Umowę między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Słowacką o małym ruchu granicznym, sporządzoną w Zakopanem dnia 6 grudnia 1996 r., podpisaną w Bratysławie dnia 24 stycznia 2000 r., dokonano zmiany w art. 4 Umowy, polegającej na wprowadzeniu imiennych list zbiorowych.

Jednocześnie chciałbym poinformować, że zasady przekraczania granic wewnętrznych Unii Europejskiej uregulowane zostały przez postanowienia Układu między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu oraz Republiki Federalnej Niemiec i Republiki Francuskiej dotyczącego stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach zawartego w Schengen w dniu 14 czerwca 1985 r. oraz Porozumienia Wykonawczego z dnia 19 czerwca 1990 r. do wskazanego Układu.

Zgodnie z Artykułem 2 wskazanego Porozumienia Wykonawczego "granice wewnętrzne mogą być przekraczane w jakimkolwiek miejscu bez przeprowadzania kontroli osób przekraczających granicę." Niemniej jednak, utrzymanie kontroli ruchu granicznego na granicach pomiędzy nowymi Państwami Członkowskimi (w tym na granicy polsko-słowackiej) po ich wejściu do Unii Europejskiej, a przed pewnym wdrożeniem acquis Schengen, jest zgodne z istniejącymi regulacjami prawnymi. Wynika to z postanowień artykułu 3 Traktatu o Przystąpieniu - Aktu Przystąpienia, zgodnie z którym:

"1. Od dnia przystąpienia, nowe Państwa Członkowskie są związane i stosują przepisy dorobku Schengen w takiej postaci, w jakiej zostały włączone w ramy Unii Europejskiej przez protokół dołączony do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz akty oparte lub w inny sposób z nim związane, wymienione w załączniku I do niniejszego Aktu, jak również jakiekolwiek dalsze akty, które mogą zostać przyjęte przed dniem przystąpienia.

Stosownie do załącznika I do Aktu Przystąpienia przepisy cytowanego powyżej artykułu 2 Konwencji Wykonawczej będą stosowane przez nowe państwa Członkowskie na podstawie Decyzji Rady czyli dopiero po pełnym wdrożeniu acquis Schengen. Oznacza to konieczność utrzymania kontroli granicznej do czasu podjęcia przez Radę stosownej decyzji w sprawie pełnego wyłączenia Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Słowackiej do Obszaru Schengen.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Sergiusz Najar

Warszawa, 11.08. 2004 r.

W bieżącym roku zaistniała możliwość przekazania oddziałom większych środków na sfinansowanie świadczeń zdrowotnych dla ubezpieczonych, między innymi z powodu większych od prognozowanych wpływów ze składek na ubezpieczenie zdrowotne. W związku z tym Fundusz przygotował projekty zmiany Krajowego Planu Zabezpieczenia Świadczeń Zdrowotnych oraz planu finansowego na 2004 r. i zgodnie z uchwałami Zarządu NFZ nr 141/2004 oraz 143/2004 wystąpił do Ministra Zdrowia z wnioskiem o zatwierdzenie tych projektów. Minister Zdrowia zatwierdził zmianę Krajowego Planu Zabezpieczenia Świadczeń Zdrowotnych oraz - w porozumieniu z Ministrem Finansów - zmianą planu finansowego.

Zmieniony plan finansowy uwzględniał oprócz postanowień uchwały 141/2004 (realizacja ustaleń dotyczących m.in. nocnej pomocy i nocnej pomocy wyjazdowej dla ubezpieczonych) oraz 93/2004 (realizacja ustaleń NFZ z samorządem pielęgniarek i położnych). Przy rozdysponowaniu dodatkowych środków pomiędzy oddziały wojewódzkie w trakcie przygotowania wspomnianych projektów planów Zarząd Funduszu uwzględniał następujące czynniki:

• wyrównanie poziomu finansowania,

• wnioski oddziałów (np. w związku z powstaniem nowych placówek, oddziałów szpitalnych).

Zmieniony plan finansowy zwiększa środki na sfinansowanie świadczeń zdrowotnych dla ubezpieczonych w Podlaskim OW w stosunku do poprzedniej wersji planu o 9.788 tys. zł, w tym 2.061 tys. zł z tytułu programów zdrowotnych finansowanych przez Ministra Zdrowia. Zmiany te powodują wzrost wydatków z tytułu świadczeń zdrowotnych w województwie podlaskim z 740,5 zł do 748,6 zł na mieszkańca. Największe środki na mieszkańca po zmianie planu nadal ma Mazowiecki OW (900,1), najmniejsze zaś Opolski OW (676,9 zł). Pod względem wielkości środków w przeliczeniu na mieszkańca Podlaski OW jest 10 oddziałem, z nakładami niższymi o około 150 zł w stosunku do województwa mazowieckiego i o około 70 zł wyższymi niż środki przyznane dla Opolskiego OW.

Nawiązując do "sprawiedliwego" poziomu finansowania świadczeń zdrowotnych, rozumianego najczęściej jako jednakowa kwota przypadająca na ubezpieczonego w poszczególnych oddziałach wojewódzkich Funduszu, uprzejmie informuję, że Fundusz prowadzi szereg działań zmierzających do ujednolicenia w skali kraju stawki przypadającej na ubezpieczonego. Dotychczasowe działania przyniosły wymierne efekty, w postaci zmniejszenia różnicy pomiędzy stawką maksymalną i minimalną w poszczególnych rodzajach świadczeń zdrowotnych w roku 2004 w porównaniu do roku 2003.

- "podstawowa opieka zdrowotna" - różnica w wysokości 22,95 zł w roku 2003 została zmniejszona do poziomu 3,95 zł w roku 2004.

Odnosząc się do problemu algorytmu uprzejmie wyjaśniam, że algorytm przyjęty uchwałą Zarządu NFZ nr 160/2004 z dnia 24 czerwca 2004 r., jak również dotychczasowy algorytm przyjęty uchwałą 12/2004, jest algorytmem o charakterze czysto technicznym. Służy bowiem do ustalenia kwot środków pieniężnych, jakie Centrala Funduszu powinna skierować do oddziałów wojewódzkich Funduszu/Centrali, w celu umożliwienia im realizacji planu finansowego. Nadmienić w tym miejscu należy, że przyjęty uchwałą 12/2004 podział środków wyrażał udział kosztów świadczeń zdrowotnych i kosztów administracyjnych poszczególnych oddziałów i Centrali w łącznej kwocie tych kosztów (wg wartości określonej w planie finansowym) i nie uwzględniał faktu, że centrala Funduszu jest zobowiązana do realizacji dodatkowych zadań, na które również musi zabezpieczyć środki pieniężne. Wśród najważniejszych zadań, właściwych tylko dla Centrali Funduszu, należy wymienić zadania:

- wynikające z przepisów o koordynacji,

Ponadto na poziomie Centrali utworzone zostały rezerwy, np. wynikająca z ustawy rezerwa ogólna czy rezerwa na koszty świadczeń zdrowotnych i refundacji cen leków. Do czasu ich rozdysponowania, środki pieniężne odpowiadające tym rezerwom powinny być gromadzone w Centrali. Również w Centrali powinny być gromadzone środki pieniężne, odpowiadające dodatkowym środkom finansowym, pochodzącym z większego niż założono napływu składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne, do czasu rozdysponowania tych środków w planie finansowym Funduszu.

Uwzględnienie ww. zadań w algorytmie podziału środków pieniężnych (uchwała Zarządu NFZ nr 160/2004) pozwoliło na dostosowanie wielkości środków pieniężnych kierowanych do poszczególnych oddziałów i Centrali do zadań faktycznie realizowanych przez te komórki, nie pomniejszając w żaden sposób wielkości środków finansowych na świadczenia zdrowotne, określonych w planach finansowych poszczególnych oddziałów.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 11.08. 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 37 i art. 49 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391) Fundusz zarządza środkami finansowymi przekazywanymi na podstawie ustawy oraz zawiera umowy ze świadczeniodawcami w celu zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych ubezpieczonym w ramach posiadanych środków finansowych.

W celu dokonania oceny sytuacji placówek ochrony zdrowia na terenie województwa podlaskiego Minister Zdrowia zwrócił się do Centrali i Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z prośbą o przedstawienie stanowiska w kwestii kryteriów, które wpłynęły na ustalenie cen w kontraktach ze świadczeniodawcami. Ponadto Minister Zdrowia oczekiwał przedstawienia informacji na temat działań podejmowanych przez Fundusz w celu wprowadzenia zmian wartości kontraktów, a także przebiegu procesu renegocjacji umów ze świadczeniodawcami i ich przewidywanych skutków w II półroczu 2004 r.

Ze względu na odnotowany wyższy niż planowany spływ składki z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego w pierwszych miesiącach br., Zarząd Narodowego Funduszu Zdrowia zgodnie z uchwałą nr 148/2004 z dnia 2 czerwca br. wystąpił o zwiększenie planu kosztów świadczeń zdrowotnych oddziałów wojewódzkich o dodatkowe środki w wysokości 168 mln zł, w tym o 4,7 mln zł dla Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego Funduszu. Podziału ww. środków dokonano pomiędzy oddziały wojewódzkie uwzględniając następujące czynniki:

- wyrównanie poziomu finansowania,

- liczby ubezpieczonych w danym oddziale wojewódzkim,

Zgodnie z planem finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na 2004 rok, przyjętym zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 9 czerwca br. średni planowany koszt świadczeń zdrowotnych na 1 ubezpieczonego, wg ilości ubezpieczonych wynikających z danych Centralnego Wykazu Ubezpieczeń na dzień 1 maja 2004 r. (po wyłączeniu z łącznej sumy kosztów refundacji cen leków, lecznictwa uzdrowiskowego i profilaktycznych programów zdrowotnych) w oddziałach wojewódzkich NFZ wynosi 628,36 zł, a w Podlaskim OW NFZ 613,40 zł. Pod względem wskazanych wysokości kosztów pozycja Podlaskiego OW NFZ plasuje się na 4 miejscu wśród oddziałów NFZ, a w odniesieniu do poprzedniej wersji planu finansowego NFZ (tj. z dnia 13 października 2003 r.) zauważa się wzrost środków finansowych na ubezpieczonego w Podlaskim OW NFZ o 51,89 zł (tj. o 9,58%).

Zgodnie z ww. zarządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 9 czerwca br., zmieniającym zarządzenie w sprawie planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2004 r., Podlaski OW NFZ otrzymał dodatkowo w stosunku do planu z dnia 13 października br. kwotę 17 191 tys. zł (po wyłączeniu z łącznej sumy kosztów refundacji cen leków, lecznictwa uzdrowiskowego i profilaktycznych programów zdrowotnych) na sfinansowanie świadczeń zdrowotnych. Na koszty świadczeń zdrowotnych Podlaski OW NFZ będzie więc mógł przeznaczyć w roku 2004 łączną kwotę 901 680 tys. zł.

Analiza wielkości kosztów świadczeń zdrowotnych w poszczególnych województwach (regionalnych kasach chorych / oddziałach wojewódzkich Funduszu) pokazuje, iż w latach 2003-2004, koszty świadczeń w rodzaju psychiatrii i leczenia uzależnień na terenie województwa podlaskiego ulegały zmianom. W roku 2003 koszty świadczeń w omawianym rodzaju wynosiły 37 521, 81 tys. zł, a w roku 2004 wynoszą 38 600 tys. zł, co stanowi wzrost o 1,06%.

- agregację umów przeprowadzoną przez oddziały wojewódzkie,

Z uwagi na nadal występujące niedoskonałości stosowanej metody podziału środków finansowych między oddziały wojewódzkie, Fundusz prowadzi działania zmierzające do udoskonalenia istniejących sposobów alokacji środków. Nowe zasady podziału środków powinny zagregować takie elementy jak: liczba ubezpieczonych na danym terenie, skala migracji pacjentów oraz ewentualne różnice w wysokości kosztów utrzymania występujące pomiędzy poszczególnymi regionami oraz stanowić podstawę przy ustalaniu planu finansowego funduszu na 2005 rok. Wyliczone w ten sposób nowe reguły alokacji środków pozwolą zminimalizować wady dotychczas stosowanej zasady. Kolejne podziały dodatkowych środków służą wyrównaniu dysproporcji w kosztach świadczeń zdrowotnych przypadających na 1 ubezpieczonego w oddziałach wojewódzkich. Dążeniem funduszu jest aby wszystkie regiony posiadające podobną liczbę jednostek o znaczeniu ogólnokrajowym miały porównywalny poziom ww. wskaźnika.

Mając na uwadze powyższe, Fundusz zapewnia, że stawiane zarzuty o dyskryminacji województwa podlaskiego nie znajdują potwierdzenia w rzeczywistości. W kwestii finansowania świadczeń w rodzaju psychiatrii i leczenia uzależnień Podlaski Wojewódzki OW NFZ proponował świadczeniodawcom ilości i ceny wynikające z realizacji świadczeń w latach poprzednich, poziomu świadczonych usług oraz wysokości środków określonych w planie finansowym na rok 2004. Ilości i ceny zakontraktowanych na rok 2004 świadczeń w omawianym zakresie były wynikiem negocjacji, a podpisanie umowy wyrazem ich akceptacji przez obie strony. Należy zaznaczyć, że stawki za usługi, które zostały wynegocjowane przez świadczeniodawcę w postępowaniu konkursowym, kształtują się na podobnym poziomie, jak stawki wynegocjowane przez innych świadczenidoawców w obrębie województwa podlaskiego. Odnosząc się do kryteriów, leżących u podstaw określenia stawki za punkt rozliczeniowy w rodzaju psychiatria i leczenie uzależnień brano pod uwagę dotychczasową realizację kontraktu przez świadczeniodawcę oraz wysokość środków finansowych przeznaczonych na ten rodzaj świadczeń.

Podlaski OW NFZ jest obecnie w trakcie prowadzenia analiz w zakresie zrealizowanych usług przez wszystkich świadczeniodawców z terenu objętego właściwością Oddziału. Ich efekty wpłyną ostatecznie na prowadzone renegocjacje ze świadczeniodawcami województwa podlaskiego, dając możliwość dostosowania kontraktu do struktury wykonania procedur medycznych w poszczególnych rodzajach świadczeń. Ponadto uzyskanie pełnej sprawozdawczości za okres pierwszego półrocza pozwoli na podjęcie dalszych rozmów z podmiotami wymagającymi renegocjacji kontraktu.

W świetle przytoczonych argumentów należy stwierdzić, że dotychczasowej sytuacji finansowej Podlaskiego OW NFZ nie można oceniać jako szczególnie niekorzystnej. Na tle innych oddziałów, kształtuje się na w wielu aspektach bardzo korzystnie, co stwarza możliwości zapewnienia ubezpieczonym świadczeń zdrowotnych powyższej średniego poziomu krajowego. Natomiast trudności w dziedzinie szeroko pojętej ochrony zdrowia wynikają w dużej mierze z ograniczonej, ściśle określonej wielkości środków pochodzących ze składek z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Rafał Niżankowski

Warszawa, dnia 11 sierpnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na Pana pismo w sprawie oświadczenia pana senatora Włodzimierza Łęckiego złożonego podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 8 lipca 2004 roku, dotyczącego szkód wyrządzanych w gospodarce rybackiej przez chronione gatunki zwierząt, uprzejmie informuję, że w ciągu ostatnich kilku lat liczebność niektórych gatunków chronionych zwierząt wzrosła na tyle, że stały się one uciążliwe gospodarczo. W związku z żądaniami poszkodowanych, na podstawie informacji uzyskanych od terenowych służb ochrony przyrody, w latach 2002-2004 większość wniosków dotyczących ograniczenia liczebności populacji gatunków powodujących szkody rozpatrzona została pozytywnie. Dotyczy to w dużej mierze gatunków wyrządzających szkody w gospodarce rybackiej.

Oświadczenie senatora Włodzimierza Łęckiego dotyczy przede wszystkim szkód powodowanych na terenie Pojezierza Międzychodzko-Sierakowskiego. W roku 2004 wydane zostały zezwolenia na odstrzał około 500 kormoranów w najbliższym sąsiedztwie Sierakowskiego Parku Krajobrazowego, tj. na terenie jezior dzierżawionych przez Okręg Nadnotecki Polskiego Związku Łowieckiego. Sądzę, że tak znaczne zmniejszenie liczebności kormoranów bytujących w tym rejonie korzystnie wpłynie na gospodarkę rybacką.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w obecnie nowelizowanych przepisach prawnych w zakresie ochrony gatunkowej zwierząt przewiduje się złagodzenie reżimu ochronnego takich gatunków jak wydra i czapla siwa. W myśl dotychczasowych przepisów wydra podlega ochronie ścisłej, z wyjątkiem stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane, gdzie podlega ochronie częściowej. W myśl projektu nowego rozporządzenia wydra, bez względu na miejsce występowania, będzie gatunkiem podlegającym ochronie częściowej. Z kolei czapla siwa do 30 kwietnia br. była chroniona na mocy ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo Łowieckie. Zgodnie z obecnie przygotowywanym rozporządzeniem Ministra Środowiska w sprawie określenia gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną, czapla siwa, występująca na terenie stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane, nie będzie gatunkiem chronionym. Kormoran pozostaje gatunkiem podlegającym ochronie częściowej z wyjątkiem stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane. Z punktu widzenia osób bądź instytucji prowadzących gospodarkę rybacką istotne jest również uproszczenie procedury uzyskiwania zezwolenia na ograniczenie liczebności tych gatunków. Na odstępstwa od zakazów odnoszących się do gatunków objętych ochroną częściową zezwolenia będzie wydawał wojewoda, a nie jak dotychczas Minister Środowiska. Usprawnienie tej procedury pozwoli ograniczyć konflikty z rybakami.

Warszawa, 2004-08-12

W związku z zapisami dyrektywy 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych został przez Polskę przyjęty cel indykatywny udziału energii elektrycznej wytworzonej w źródłach odnawialnych w wysokości 7,5% w roku 2010. Rząd podejmuje wysiłki zmierzające do realizacji tego celu, co ma jednak związek ze znacznymi kosztami inwestycyjnymi. Koszty te zostaną w konsekwencji poniesione przez obywateli w wyniku funkcjonowania mechanizmu obowiązkowego zakupu energii ze źródeł odnawialnych, nałożonego ustawą - Prawo energetyczne.

MINISTER

Podsekretarz Stanu