Warszawa, 30 lipca 2004 r.

Głównym powodem, dla którego Polska udzieliła poparcia dla inicjatywy zmiany mechanizmu kontroli Konwencji była troska o utrzymanie i poprawę skuteczności funkcjonowania Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sytuacji stałego wzrostu obciążenia tej instytucji nowymi skargami. Przedstawianie przez trybunał począwszy od 2000 r. statystyki nie pozostawiały wątpliwości, że bez zreformowania mechanizmu skargowego, a przede wszystkim bez dostosowania go do nowych okoliczności systemowi zagrozić może całkowita utrata wydolności.

Po 1998 r. (tzn. po wejściu w życie Protokołu nr 11, który wprowadził pierwszą gruntowną reformę systemu skargowego) liczba nowych skarg nadal rosła, a zaległości w rozpoznawaniu zawisłych spraw ciągle znacząco zwiększały się. Według statystyk z 1998 r. do Trybunału wpłynęło 18.164 nowych skarg, zaś już w 2002 r. liczba nowych skarg wzrosła w stosunku do roku 1998 aż o 90% i wyniosła 34.546. W 2003 r. zanotowano dalszy wzrost liczby nowych skarg (39.000 nowych aplikacji). Dzisiejsze przewidywania Kancelarii Trybunału wskazują, że obciążenie ETPCz nowymi skargami będzie nadal wzrastać i, o ile nie zostaną podjęte skuteczne działania zaradcze, zaległości będą się zwiększać (obecnie w sprawach polskich skarżący oczekują na wyrok ETPCz od trzech do ośmiu lat).

Jak się powszechnie twierdzi Trybunał stał się ofiarą własnego sukcesu. Wzrost liczby nowych skarg jest tylko po części spowodowany powiększaniem się liczby państw członkowskich Rady Europy. Głównym powodem wydaje się być sukcesywne poszerzanie katalogu praw i wolności chronionych w ramach systemu Konwencji Europejskiej. Nie bez znaczenia jest także ustawiczne odwoływanie się przez Trybunał do rozszerzającej (ekstensywnej) interpretacji tychże praw i wolności. Przyczyny wzrostu obciążenia można upatrywać także w stale rosnącej popularności Trybunału oraz coraz powszechniejszej znajomości mechanizmu skargowego, w szczególności w nowych państwach członkowskich. Wreszcie nie sposób kwestionować tezy, że zwiększanie się liczby skarg jest pochodną ciągle niedostatecznej ochrony praw człowieka w poszczególnych państwach europejskich.

Przed przystąpieniem do prac nad zmianą systemu kontroli postanowiono wpierw zidentyfikować przyczyny obecnie istniejących trudności. Ustalono, że zwiększony napływ nowych spraw spowodował szybkie i nadmierne akumulowanie się zawisłych spraw przed Izbami, a przede wszystkim przez Komitetami trzech sędziów. Szczegółowe analizy Trybunału wykazały, że ponad 90% spośród wpływających do niego skarg uznawanych jest za niedopuszczalne bez rozpatrywania merytorycznego, zaś wśród spraw dopuszczalnych, badanych merytorycznie 60% to sprawy powtarzające się (tzw. repetitive cases), dotyczące problemów strukturalnych, które wcześniej były już przedmiotem badania Trybunału i prowadziły do wyroków stwierdzających naruszenie Konwencji.

Prace nad Protokołem zmieniającym system kontroli Konwencji postanowiono poprowadzić w taki sposób aby w pierwszej kolejności pozwolić Trybunałowi na szybkie i skuteczne procesowanie ze skargami oczywiście niedopuszczalnymi oraz powtarzającymi się. Budząca sprzeciw Pana Senatora Romaszewskiego instytucja jednoosobowych składów orzekających ma służyć jedynie przyspieszeniu procesu odrzucania skarg oczywiście nieuzasadnionych i niespełniających podstawowych kryteriów dopuszczalności na gruncie Konwencji. Zmniejszenie składu orzekającego zapewne nie będzie oznaczało ani automatyzacji procesu podejmowania decyzji ani tym bardziej faktycznego przekazania kompetencji sędziego na rzecz kancelarii Trybunału.

Jeśli chodzi o możliwość i celowość podjęcia działań na rzecz rozszerzenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka uprzejmie wyjaśniam, że w toku negocjacji poprzedzających przyjęcie Protokołu nr 14 rozważano możliwość zwiększenia liczby sędziów zasiadających w Trybunale. Pomysł ten został jednak ostatecznie odrzucony. Wynikało to m.in. z negatywnej reakcji państw członkowskich Rady Europy na zwiększenie wysokości składek, jakie wiązałoby się ze zwiększeniem liczby sędziów i kancelarii Trybunału.

z up. Adam Daniel Rotfeld

Warszawa, 30.07. 2004 r.

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zasady przeprowadzania kontroli wniosków o płatności bezpośrednie do gruntów rolnych określa rozporządzenie Komisji (WE) nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3508/92. W myśl przepisów ww. rozporządzenia kontrole administracyjne oraz kontrole na miejscu są przeprowadzane w sposób zapewniający skuteczną weryfikację zgodności wniosków o płatności z warunkami, zgodnie z którymi przyznawana jest pomoc.

Jednocześnie w rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 2199/2003 z dnia 16 grudnia 2003 r. ustanawiającego przejściowe środki działania dla celów stosowania w roku 2004 rozporządzenia Rady (WE) nr 1259/1999 w zakresie mechanizmu jednolitej płatności powierzchniowej wobec Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Malty, Polski, Słowenii i Słowacji określone zostały sankcje dla rolników z tytułu nieprawidłowych powierzchni działek rolnych jak i nieprzestrzegania minimalnych wymagań utrzymania gruntów w dobrej kulturze rolnej określonych przez każde z państw członkowskich. Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 2199/2003, jeżeli w wyniku kontroli administracyjnej lub kontroli na miejscu stwierdzona różnica między powierzchnią zgłoszoną a powierzchnią uprawnioną przekracza 3%, ale nie przekracza 30% powierzchni uprawnionej, kwota do przyznania w ramach systemu jednolitej płatności powierzchniowej ulega redukcji na dany rok o dwukrotność stwierdzonej różnicy, jeżeli różnica będzie przekraczać 30% powierzchni uprawnionej rolnikowi nie jest przyznawana żadna pomoc na dany rok, natomiast w przypadku różnicy przekraczającej 50% na rolnika zostanie nałożona kara w wysokości stwierdzonej różnicy między powierzchnią zgłoszoną a powierzchnią określoną we wniosku. Kara ta potrącana jest z płatności do której rolnik jest uprawniony przez okres trzech lat kalendarzowych.

- w przypadku zamierzonego nieprzestrzegania jednego z wymogów minimalnych procent redukcji wynosi 20% kwoty płatności bezpośrednich dla danej powierzchni,

Minimalne wymagania utrzymania gruntów w dobrej kulturze rolnej określone zostały rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie minimalnych wymagań utrzymywania gruntów rolnych w dobrej kulturze rolnej (Dz.U. Nr 65, poz. 600).

2. Odnośnie znowelizowanej ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników.

Zgodnie z art. 5a znowelizowanej ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, rolnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie będzie podlegał powszechnemu ubezpieczeniu społecznemu, o ile w związku z prowadzoną działalnością jest zobowiązany do opłacania zryczałtowanego podatku dochodowego. Podstawą do naliczenia zryczałtowanego podatku jest przychód - w przypadku ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, albo stawka karty podatkowej - w przypadku podatku zryczałtowanego w formie karty podatkowej. W trakcie prac nad nowelizacją ustawy przyjęto więc, że to kwota podatku powinna być podstawową do określenia kto powinien podlegać powszechnemu systemowi ubezpieczeń społecznych, a tym samym nie powinien podlegać rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu. Ustalono więc kwotę podatku granicznego, którego przekroczenie spowoduje wyłączenie z ubezpieczenia społecznego rolników.

W systemie powszechnego ubezpieczenia społecznego osoba prowadząca pozarolniczą działalność opłaca składkę na ubezpieczenie społeczne od zadeklarowanej kwoty nie niższej jednak niż 60% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwartale. W minionym roku podatek od tego wynagrodzenia wynosił 2528,52 zł. W związku z tym powyższą kwotę przyjęto jako roczną kwotę graniczną podatku, której przekroczenie daje podstawę do wyłączenia z systemu rolniczego ubezpieczenia społecznego.

Powyższe zmiany wprowadzone do ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników miały za zadanie "uszczelnienie systemu" ubezpieczenia społecznego rolników (ograniczenia liczby potencjalnych ubezpieczonych) poprzez ograniczenie możliwości pozostawania w tym ubezpieczeniu osób (rolników i domowników) którzy prowadzą pozarolniczą działalność gospodarczą. Rolnicy i domownicy, którzy prowadzą obecnie równolegle z działalnością rolniczą także pozarolniczą działalność gospodarczą pozostają w systemie, jeżeli działalność gospodarcza jest prowadzona w niewielkim rozmiarze (ma charakter uzupełniający), a prowadzenie działalności rolniczej stanowi rzeczywiście podstawowe źródło utrzymania.

Renty strukturalne przeznaczone są dla osób, dla których praca w gospodarstwie rolnym stanowiła główne źródło utrzymania. Podleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników w KRUS stanowi dowód prowadzenia działalności rolniczej, co jest jedynym z warunków określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. nr 114, poz. 1191). Jednocześnie należy zaznaczyć, iż rozumiejąc uwarunkowania wsi polskiej, wprowadzono przepis wprowadzający wymóg, iż w ciągu 10-letniego okresu prowadzenia działalności rolniczej, rolnik powinien podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników przez co najmniej 5 lat z czego wynika, że w pozostałym okresie może podlegać ubezpieczeniu społecznemu w systemie powszechnym.

Należy również nadmienić, że sprawa podleganiu ubezpieczeniu społecznemu rolników jest warunkiem wymaganym tylko w tych działaniach Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich (renty strukturalne) czy Sektorowego Planu Operacyjnego (ułatwienie startu młodym rolnikom), w których chodziło o to, by pomoc trafiała do określonego kręgu osób - rolników rzeczywiście prowadzących działalność rolniczą.

Zgodnie z zapisem w SPO w Działaniu 2.5. Różnicowanie działalności rolniczej i zbliżonej do rolnictwa w celu zapewnienia różnorodności działań lub alternatywnych źródeł dochodu, wspierane będą projekty inwestycyjne służące podjęciu dodatkowej działalności, wykorzystującej istniejące zasady gospodarowania i regionu, co ma przyczynić się do tworzenia warunków do rozwoju wielofunkcyjnych gospodarstw rolnych w miejscowościach liczących do 5 tys. mieszkańców. Działanie to skierowane jest do podmiotów zajmujących się działalnością rolniczą (osoby fizyczne i prawne) oraz domowników gospodarstw rolnych.

Możliwe jest jednak finansowanie przedsięwzięć o podobnym charakterze w Zintegrowanym Programie Operacyjnym Rozwoju Regionalnego, w ramach Priorytetu III Rozwój lokalny, w którym przewidziane jest Działanie 3.4. Mikroprzedsiębiorstwa. W Działaniu tym nie występuje ograniczenie dotyczące liczby mieszkańców i ma ono szerszy zasięg, jeżeli chodzi o potencjalnych beneficjentów.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, dnia 30 lipca 2004 roku

Szanowny Panie Marszałku,

W dniu 15 czerwca br. Komendant Morskiego Oddziału Straży Granicznej w Gdańsku został poinformowany przez Pełnomocnika Granicznego Federacji Rosyjskiej odcinka Kaliningradzkiego o możliwości wstrzymania przez rosyjską Straż Graniczną rejsów statków po rosyjskich wodach Zalewu Wiślanego i przez Cieśninę Pilawską. Informacja powyższa została następnie przekazana Konsulowi Generalnemu Rzeczypospolitej Polskiej w Kaliningradzie oraz centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych w dniu 18 czerwca.

W dniu 7 lipca br. doszło do pewnych utrudnień w żegludze statków wycieczkowych po Zalewie Wiślanym, spowodowanych działaniami rosyjskich służb granicznych. W związku z powyższym, na moje polecenie, Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych wezwał chargé d'affaires Ambasady Federacji Rosyjskiej w Warszawie w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. W wyniku tej interwencji szefostwo służb granicznych Federacji Rosyjskiej zapowiedziało wycofanie się ze stosownych ograniczeń.

W związku z powyższym rejsy polskich statków wycieczkowych na rosyjskich wodach Zalewu Wiślanego odbywają się na dotychczasowych zasadach. Zgodnie z postanowieniami Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji rosyjskiej o warunkach podróży obywateli Rzeczypospolitej Polskiej i obywateli Federacji Rosyjskiej z dnia 18 września 2003 r., obywatele polscy udający się do Obwodu Kalinigradzkiego zobowiązani są do posiadania wiz, które otrzymują bezpłatnie. Strona rosyjska zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 532 Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 28 sierpnia 2003 r. o przebywaniu na terytorium Federacji Rosyjskiej obywateli zagranicznych - pasażerów statków wycieczkowych, może odstąpić od wymogu wizowego w przypadku osób uczestniczących w rejsach wycieczkowych. Z uzyskanych od strony rosyjskiej wyjaśnień wynika, że w przypadku, gdy pasażerowie statków posiadają rosyjskie wizy, mogą bez przeszkód schodzić na ląd i pozostawać tam w okresie ważności wizy. W sytuacji, gdy pasażerowie nie posiadają wiz, ich pobyt winien łączyć się z programem wycieczkowym, który przedsiębiorcy realizujący rejs powinni uzgodnić ze stroną rosyjską. W każdym z wymienionych przypadków, w celach organizacyjnych, Straż Graniczna Federacji Granicznej wymaga, aby na pokładzie statku znajdowała się jednorodna grupa pasażerów, tj. tylko obywatele polscy bez wiz albo tylko obywatele polscy posiadający wizy rosyjskie. Strona rosyjska zapowiedziała rygorystyczne egzekwowanie, przewidzianego w artykule 2 rozporządzenia, obowiązku posiadania przez każdy statek wycieczkowy programu wycieczki.

Zaistniałe utrudnienia wynikały przede wszystkim z niejednolitej i niekonsekwentnej interpretacji oraz stosowania przez służby graniczne Federacji Rosyjskiej przepisów rosyjskiego prawa wewnętrznego. W celu całościowego i ostatecznego uregulowania kwestii żeglugi po wodach Zalewu Wiślanego i przez Cieśninę Pilawską, Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwo Infrastruktury prowadzą prace nad projektem umowy międzynarodowej o żegludze na Zalewie Wiślanym, w którym zagwarantowane zostałoby również prawo statków państw trzecich do swobodnej żeglugi po wyżej wymienionym akwenie.

Negocjacje na temat takiej umowy były prowadzone w latach 1992-1996, lecz zostały zawieszone z uwagi na brak zgody strony rosyjskiej na zagwarantowanie takiego prawa. Obecnie strona rosyjska deklaruje bardziej elastyczne stanowisko w tej kwestii. Stąd też niezwłocznie po przygotowaniu projektu umowy oraz zakończeniu procedury uzgodnień międzyresortowych, projekt umowy zostanie przesłany stronie rosyjskiej wraz z propozycją wznowienia negocjacji.

Adam Daniel Rotfeld

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2004.07.30

Szanowny Panie Marszałku,

Zgodnie z informacjami uzyskanymi z Ministerstwa Infrastruktury, na podstawie art. 55 ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 6, poz. 35, z późn. zm.), z dniem 1 stycznia 1984 r. wprowadzony został obowiązek uzyskania świadectwa homologacji pojazdów lub decyzji zwalniającej z tego obowiązku.

W okresie wcześniejszym oraz aktualnie świadectwa te wydaje minister właściwy do spraw transportu na podstawie wyników badań homologacyjnych. Świadectwa homologacji oraz decyzje zwalniające z obowiązku ich uzyskania są przechowywane w Ministerstwie Infrastruktury oraz przez podmiot (producenta, importera), dla którego zostały one wydane.

Od 1984 r. producent lub importer ww. pojazdów zobowiązany jest dołączyć do sprzedawanych, bądź importowanych pojazdów wyciągi ze świadectw homologacji, stanowiące dla organu rejestrującego źródło informacji o danych technicznych pojazdów.

Stosownie do brzmienia art. 86 ust. 4 pkt 3 powyższej ustawy z dnia 11 marca 2004 r., przepis art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług nie dotyczy pojazdów samochodowych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z wyciągu ze świadectwa homologacji lub z odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, wynika takie przeznaczenie. Na podstawie bowiem ww. wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji ustalana jest między innymi ilość miejsc (siedzących i do stania).

Reasumując, przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dotyczący braku możliwości odliczenia podatku naliczonego zawartego w cenie nabywanych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 tej ustawy nie ma zastosowania do autobusów - wskazanych w oświadczeniu Pana Senatora - jeżeli z danych technicznych określonych na podstawie wyciągów ze świadectw homologacji tych pojazdów wynika, iż są przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W dniu 15 czerwca br. Komendant Morskiego Oddziału Straży Granicznej w Gdańsku został poinformowany przez Pełnomocnika Granicznego Federacji Rosyjskiej odcinka Kaliningradzkiego o możliwości wstrzymania przez rosyjską Straż Graniczną rejsów statków po rosyjskich wodach Zalewu Wiślanego i przez Cieśninę Pilawską. Informacja powyższa została następnie przekazana Konsulowi Generalnemu Rzeczypospolitej Polskiej w Kaliningradzie oraz centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych w dniu 18 czerwca.

W dniu 7 lipca br. doszło do pewnych utrudnień w żegludze statków wycieczkowych po Zalewie Wiślanym, spowodowanych działaniami rosyjskich służb granicznych. W związku z powyższym, na moje polecenie, Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych wezwał chargé d'affaires Ambasady Federacji Rosyjskiej w Warszawie w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. W wyniku tej interwencji szefostwo służb granicznych Federacji Rosyjskiej zapowiedziało wycofanie się ze stosownych ograniczeń.

W związku z powyższym rejsy polskich statków wycieczkowych na rosyjskich wodach Zalewu Wiślanego odbywają się na dotychczasowych zasadach. Zgodnie z postanowieniami Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej o warunkach podróży obywateli Rzeczypospolitej Polskiej i obywateli Federacji Rosyjskiej z dnia 18 września 2003 r., obywatele polscy udający się do Obwodu Kalinigradzkiego zobowiązani są do posiadania wiz, które otrzymują bezpłatnie. Strona rosyjska zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 532 Rządu Federacji Rosyjskiej z dnia 28 sierpnia 2003 r. o przebywaniu na terytorium Federacji Rosyjskiej obywateli zagranicznych - pasażerów statków wycieczkowych, może odstąpić od wymogu wizowego w przypadku osób uczestniczących w rejsach wycieczkowych. Z uzyskanych od strony rosyjskiej wyjaśnień wynika, że w przypadku, gdy pasażerowie statków posiadają rosyjskie wizy, mogą bez przeszkód schodzić na ląd i pozostawać tam w okresie ważności wizy. W sytuacji, gdy pasażerowie nie posiadają wiz, ich pobyt winien łączyć się z programem wycieczkowym, który przedsiębiorcy realizujący rejs powinni uzgodnić ze stroną rosyjską. W każdym z wymienionych przypadków, w celach organizacyjnych, Straż Graniczna Federacji Rosyjskiej wymaga, aby na pokładzie statku znajdowała się jednorodna grupa pasażerów, tj. tylko obywatele polscy bez wiz albo tylko obywatele polscy posiadający wizy rosyjskie. Strona rosyjska zapowiedziała rygorystyczne egzekwowanie, przewidzianego w artykule 2 rozporządzenia, obowiązku posiadania przez każdy statek wycieczkowy programu wycieczki.

Zaistniałe utrudnienia wynikały przede wszystkim z niejednolitej i niekonsekwentnej interpretacji oraz stosowania przez służby graniczne Federacji Rosyjskiej przepisów rosyjskiego prawa wewnętrznego. W celu całościowego i ostatecznego uregulowania kwestii żeglugi po wodach Zalewu Wiślanego i przez Cieśninę Pilawską, Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwo Infrastruktury prowadzą prace nad projektem umowy międzynarodowej o żegludze na Zalewie Wiślanym, w którym zagwarantowane zostałoby również prawo statków państw trzecich do swobodnej żeglugi po wyżej wymienionym akwenie.

Negocjacje na temat takiej umowy były prowadzone w latach 1992-1996, lecz zostały zawieszone z uwagi na brak zgody strony rosyjskiej na zagwarantowanie takiego prawa. Obecnie strona rosyjska deklaruje bardziej elastyczne stanowisko w tej kwestii. Stąd też niezwłocznie po przygotowaniu projektu umowy oraz zakończeniu procedury uzgodnień międzyresortowych, projekt umowy zostanie przesłany stronie rosyjskiej wraz z propozycją wznowienia negocjacji.

Adam Daniel Rotfeld

Sekretarz Stanu

Warszawa, 30 lipca 2004 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

(I) relatywnie wysoki poziom stawek opłat za przejazd odcinkami autostrady,

1. Aktualny taryfikator opłat za przejazd koncesyjnymi odcinkami A2 został wprowadzony w dniu 1 maja 2004 roku po zmianie stawki VAT z 7% do 22%, w związku z wejściem Polski do UE. Po stwierdzeniu znacznego spadku ruchu na odcinkach koncesyjnych A2, w lipcu br. zainicjowane zostały rozmowy z koncesjonariuszem na temat obniżenia tych stawek. Strona Rządowa stoi na stanowisku natychmiastowego zwiększenia ruchu samochodów ciężarowych na przedmiotowym odcinku poprzez obniżenie stawek, opłat, modernizację wprowadzonego w lutym br. rabatowego systemu opłat oraz/lub stworzeniem możliwości wnoszenia opłaty za przejazd kartami paliwowymi.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że następne odcinki autostrady A2 są i będą budowane w systemie tradycyjnym, co wpłynie stabilizująco, w przyszłości na poziom opłat za przejazd stosowanych w systemie koncesyjnym. Na odcinkach A2 budowanych przez GDDKiA (w kierunku wschodnim) Konin-Stryków mogą mieć zastosowanie stawki opłat wynikające ze znowelizowanej ustawy o autostradach płatnych, która weszła w życie dnia 1 stycznia 2004 roku. Jakkolwiek ustawa ta nie dotyczy bezpośrednio odcinków budowanych i eksploatowanych w systemie koncesyjnym to w dłuższym okresie czasu poziom opłat wynikający z ustawy będzie "wymuszał" także poziom opłat za przejazd na odcinkach koncesyjnych.

II. Wzrost ruchu na koncesyjnych odcinkach nastąpi po oddaniu do ruchu następnego odcinka A2 z Poznania do Nowego Tomyśla. Termin ukończenia budowy tego odcinka jest określony na koniec października 2004 roku. Kolejny odcinek stworzy możliwość szybkiego 150 kilometrowego przejazdu autostradą z Konina do Nowego Tomyśla, bez konieczności wjazdu do miasta Poznania. Korzystanie z koncesyjnych odcinków A2 znacznie skróci i zwiększy bezpieczeństwo przejazdu, takie korzyści są szczególnie cenione przez kierowców TIR-ów odbywający podróże na długich dystansach.

III. Zmniejszenie ruchu pojazdów na koncesyjnych odcinkach A2 wynika także z fałszowania biletów przez kierowców, szczególnie TIR-ów. Mechanizm tego procederu jest następujący: kierowcy jeżdżą alternatywną do autostrady drogą bezpłatną, a w swoich formach transportowych rozliczają się za pomocą fałszywych biletów za przejazd autostradą, co stanowi ich dodatkową gratyfikację. Remedium na te fałszerstwa będzie wprowadzenie możliwości płacenia za przejazd autostradą kartami paliwowymi.

Warszawa, 30 lipca 2004 r.

Z wyjaśnień przekazanych przez Wojewodę Małopolskiego wynika, iż dokonane wstępne ustalenia nie potwierdzają zawartego w oświadczeniu Pana Senatora A. Bieli poglądu o rażącym naruszeniu przez Wójta Gminy Chełmiec regulacji zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Rozstrzygnięcia wymaga jeszcze sprawa naruszenia ustaleń planu miejscowego terenu Kopalni Surowców Skalnych w Klęczanach wynikających z ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. Nr 27, poz. 96 z późn. zm.).

Należy zaznaczyć, iż Wytwórnia Mas Bitumicznych funkcjonująca na terenie zwałowiska zewnętrznego Kopalni Surowców Skalnych w Klęczanach, nie jest - w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj.: Dz.U. z 2003 r., Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.) - obiektem budowlanym ani budowlą. Urządzenia takie nie podlegają przepisom Prawa budowlanego. Nie jest zatem konieczne uzyskanie pozwolenia na budowę w trybie art. 28 ustawy Prawo budowlane oraz dokonanie zgłoszenia w trybie art. 30 tej ustawy.

Ponadto uprzejmie informuję, iż Rada Gminy Chełmiec - realizując wymogi art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze, Uchwałą Nr XXIX/227/2000 z dnia 16 listopada 2000 r. ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego Nr 3 z 2001 r. zatwierdziła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu górniczego "Kopalnia Surowców Skalnych Klęczany" w granicach określonych w Koncesji Nr 180/94 z dnia 27 sierpnia 1994 r. wydanej przez Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustalono, że działka ewidencyjna nr 1/14 w Klęczanach, na której zlokalizowano i zmontowano "urządzenie typu kontenerowego na kołach, posiadające możliwość przemieszczania po drogach publicznych za ciągnikiem siodłowym, posadowione na drewnianych fosztach", położona jest - zgodnie z § 7 przywołanego planu zagospodarowania przestrzennego - na obszarach oznaczonych cyfrą II, znajdujących się w terenie górniczym (symbol II.4, powierzchnia 18,7 ha).

Wojewoda Małopolski pismem z dnia 7 lipca 2004 r. wystąpił do Okręgowego Urzędu Górniczego w Krakowie z prośbą o wyjaśnienie, czy w świetle ustaleń § 5 Uchwały Rady Gminy Chełmiec z 16 listopada 2000 r. lokalizacja Wytwórni Mas Bitumicznych na terenie objętym planem miejscowym i koncesją, wymagała zgody Okręgowego Urzędu Górniczego w Krakowie i czy (w przypadku istnienia takiego wymogu) ją uzyskała. Stanowisko Urzędu ma pomóc w ustaleniu czy doszło do naruszenia regulacji zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Jednocześnie informuję, iż Wojewoda Małopolski wskazał, że trudno uznać za uzasadniony pogląd o wprowadzeniu w błąd Starostwa Powiatowego w Nowym Sączu oraz Urząd Gminy w Chełmcu, w wyniku przekazania pisma z dnia 17 listopada 2003 r. Nr WI.AL.7350(54)2000, o niezaliczeniu specjalistycznych naczep samochodowych do obiektów budowlanych, w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane.

Zgodnie ze stanowiskiem Zastępcy Regionalnej Izby Obrachunkowej w Krakowie, wyrażonym w piśmie z dnia 12 lipca 2004 r. znak: PI-0704/12/04, zarzut łamania przez Wójta Gminy Chełmiec przepisów prawa przy udzielaniu zamówień publicznych, ujawniony w protokole kontroli oraz w piśmie Regionalnej Izby Obrachunkowej w Krakowie, znak WK-0914-1/02, znalazł potwierdzenie w działalności kontrolnej Izby oraz w orzecznictwie Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Regionalna Izba Obrachunkowa w Krakowie przeprowadziła na przełomie I i II kwartału 2002 r. w Gminie Chełmiec kontrolę problemową przestrzegania przepisów ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (tj.: Dz.U. z 2002 r., Nr 72, poz. 664) ze szczególnym uwzględnieniem lat 2000 - 2002. Z przeprowadzonej kontroli sporządzony został protokół kontroli, który w dniu 10 maja 2002 r. podpisali Wójt i Skarbnik Gminy. Następnie sporządzone zostało wystąpienie pokontrolne (znak WK-0914-1/02).

Prezes RIO w Krakowie, pismem z dnia 5 grudnia 2002 r. znak WK-00591-13/02 zawiadomił Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych o ujawnionym w toku przeprowadzonej kontroli problemowej naruszeniu, między innymi przez Wójta Gminy Chełmiec, dyscypliny finansów publicznych w rozumieniu art. 138 ust. 1 pkt 7 i 12 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (tj.: Dz.U. z 2003 r., Nr 15, poz. 148 z późn. zm.) Zawiadomienie to odbiegało w swej treści od wystąpienia pokontrolnego, gdyż w zaleceniach pokontrolnych wymieniono wszystkie stwierdzone naruszenia prawa bez wzglądu na to, czy noszą znamiona naruszenia dyscypliny finansów publicznych. natomiast w zawiadomieniu wymieniono tylko te naruszenia prawa, które takie znamiona noszą.

W dniu 5 lutego 2003 r. Rzecznik Dyscypliny Finansów Publicznych skierował do Komisji Orzekającej w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych wniosek o ukaranie, zarzucając Wójtowi Gminy Chełmiec i jego Zastępcy naruszenie dyscypliny finansów publicznych w rozumieniu art. 138 ust. 1 pkt 7 i 12 ustawy o finansach publicznych. Zarzuty dotyczyły naruszeń czterech przepisów ustawy o zamówieniach publicznych, dokonanych w trakcie postępowania w sprawie zamówienia publicznego na rozbudowę kanalizacji sanitarnej w Chełmcu.

Komisja Orzekająca po raz pierwszy wydała orzeczenie w przedmiotowej sprawie w dniu 10 marca 2003 r. (sygn. FP-511/18/2003). Następnie na skutek odwołania wniesionego przez Wójta Gminy Chełmiec, Główna Komisja Orzekająca przekazała sprawę do ponownego rozpoznania. Komisja Orzekająca I instancji, uwzględniając wskazówki Głównej Komisji Orzekającej, wydała w dniu 17 czerwca 2004 r. orzeczenie sygn. FP-511/18/2003 w sprawie zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych w rozumieniu art. 138 ust. 1 pkt 12 ustawy o finansach publicznych. W orzeczeniu uznano za udowodnione naruszenie prawa polegające na określeniu wysokości wadium poniżej ustalonej granicy.

Ponadto Zastępca Prezesa Regionalnej Izby Obrachunkowej w Krakowie poinformował, że w 2002 r. Wójt Gminy Chełmiec stawał przed Komisją Orzekającą w sprawie o naruszenie dyscypliny finansów publicznych w rozumieniu art. 138 ust. 1 pkt 12, wskutek zawiadomienia o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych wniesionego przez Urząd Kontroli Skarbowej w Krakowie. Zastępca Prezesa RIO w Krakowie zaznaczył także, że zgodnie z planem kontroli, w bieżącym roku przeprowadzona zostanie kontrola kompleksowa gospodarki finansowej Gminy Chełmiec.

MINISTER

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 30 lipca 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Istniejące zróżnicowanie szkół i placówek oświatowych, ze względu na formy prawne władania nieruchomością (zarząd, użytkowanie, użytkowanie wieczyste) powoduje, że zwolnienie dotyczy przede wszystkim szkół, które posiadają nieruchomości, będące własnością Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Zwolnienie nie dotyczy natomiast właścicieli nieruchomości, o których mowa w art. 7 pkt 2 ustawy. Nie jest to jednak równoznaczne z brakiem możliwości zastosowania zwolnienia w stosunku do szkół niepublicznych, gdyż mogą one, tak samo jak szkoły publiczne korzystać z nieruchomości na podstawie wyżej wymienionych umów (w tym na podstawie użytkowania wieczystego.

Wyrazem tego jest zapis art. 83a ustawy o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 ze zm.), zgodnie z którym do prowadzenia szkoły mają zastosowanie przepisy o działalności gospodarczej. W związku z powyższym, przedmioty opodatkowania zajęte na prowadzenie działalności oświatowej, nieobjęte zwolnieniem na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opodatkowane są kilkakrotnie niższą stawką podatku od nieruchomości niż stawka przewidziana dla przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jest to stawka właściwa dla gruntów i budynków "pozostałych".

Preferencje dotyczące fiskalnych obciążeń działalności oświatowej wyrażają się również w zasadach przyznawania części oświatowej subwencji ogólnej otrzymywanej przez szkoły i placówki oświatowe. Przyjęty w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2004 (Dz.U. Nr 225, poz. 2231) sposób podziału subwencji nie wprowadza zróżnicowania szkół i placówek w zależności od organu prowadzącego te szkoły i placówki (mogą je otrzymać jednostki samorządu terytorialnego, i inne osoby prawne a także osoby fizyczne). Subwencje otrzymują więc na tych samych zasadach, zarówno szkoły publiczne jak i niepubliczne.

Należy również zauważyć, iż o zakresie i przedmiocie ulg i zwolnień podatkowych decydują przesłanki o charakterze ekonomicznym i społecznym. Powyższe jest realizacją zasady władztwa podatkowego państwa wyrażonej w art. 217 Konstytucji stanowiącym, iż nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Zgodnie z tą zasadą, państwo ma prawo ustanawiania ulg i zwolnień w stosunku do poszczególnych kategorii podmiotów, w związku z finansowaniem ich zadań. Szkoły publiczne nie pobierają opłat za nauczanie (nie osiągają więc dochodów z tego tytułu). Realizują natomiast prawo do bezpłatnego nauczania, a zarazem obowiązek nauki do 18 roku życia, zagwarantowane w art. 70 Konstytucji RP.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 30 lipca 2004 r.

Na wstępie należy zauważyć, że rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 kwietnia 1991 r. w sprawie taksy notarialnej (Dz.U. Nr 33, poz. 146 ze zm.) utraciło moc prawną z dniem 29 czerwca 2004 r. Obecnie od dnia 30 czerwca 2004 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej (Dz.U. Nr 148, poz. 1564), w związku z czym stanowisko odnosić się będzie do treści nowego rozporządzenia.

Przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 ze zm.) regulują instytucję przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność lokalu (art. 12) oraz przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w odrębną własność lokalu (art. 17¹⁴).

Zgodnie z art. 12 ust. 5 i art. 17¹⁴ ust. 3 powołanej ustawy ustala się opłatę w wysokości 1/3 najniższego wynagrodzenia ogłaszanego przez ministra właściwego do spraw pracy na podstawie Kodeksu pracy jako koszt zawarcia umowy notarialnej oraz opłatę w wysokości 1/3 najniższego wynagrodzenia jako koszt założenia i wpisu do księgi wieczystej.

Ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych, jako lex specialis, wyłącza możliwość pobierania opłat sądowych i notarialnych wynikających z innych przepisów, a w szczególności przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wysokości wpisów w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 154, poz. 753 ze zm.) oraz obowiązującego od dnia 30 czerwca 2004 r. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej (Dz.U. nr 148, poz. 1564).

Wyrażam pogląd, iż za dokonanie czynności notarialnej, o której mowa w art. 12 ust. 1 art. 17¹⁴ ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, notariusz może pobierać jako koszt zawarcia umowy tylko jedną opłatę w wysokości określonej szczególnymi przepisami art. 12 ust. 5 i art. 17¹⁴ ust. 3 powołanej ustawy. W kontekście powyższego stanowiska za nieprawidłową należy uznać praktykę notariuszy, którzy pobierają opłatę sądową i wynagrodzenie w innej wysokości niż wynika to z wyżej cytowanej ustawy.

Zamieszczona w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych regulacja budzi jednak poważne wątpliwości. W przepisach art. 12 ust. 5 i art. 17(14( ust. 3 (a także art. 48 ust. 4 dotyczącego tej samej kwestii), należałoby wyraźnie posługiwać się tożsamym z Prawem o notariacie pojęciem "wynagrodzenie notariusza". Warto ewentualnie rozważyć, czy jego wysokość nie powinna zostać określona poprzez określenie stawki stałej. Przyjęcie stawki w postaci 1/3 najniższego wynagrodzenia nie wydaje się prawidłową praktyką, jest ona bowiem uciążliwa zarówno dla notariuszy, jak również stron czynności cywilnoprawnej.

Odnosząc się do kwestii pobierania opłat sądowych od wpisu udziału nieruchomości wspólnej, należy zauważyć, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) udział w nieruchomości wspólnej stanowi prawo związane z własnością lokalu, czyli jest jednym prawem odrębnej własności lokalu. Z tych względów jest nieprawidłowością pobieranie odrębnej opłaty od wpisu udziału w częściach wspólnych gruntu i budynku. Należy wówczas pobierać jedną opłatę od prawa głównego, którym jest odrębna własność lokalu.

Marek Sadowski

Warszawa, 2.08. 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem, złożonym przez Senatora Józefa Sztorca podczas 64 posiedzenia Senatu RP w dniu 24 czerwca 2004 roku, przesłanego przy piśmie, znak: BPS/DSK-043-297)04 z dnia 30 czerwca 2004 roku, będące nawiązaniem do odpowiedzi Ministra Skarbu Państwa z dnia 16 czerwca 2004 roku, znak: MSP/BM/5628/04 na wcześniejsze oświadczenie Senatora uprzejmie informuję, że informacje udzielone w odpowiedzi Ministra Skarbu Państwa z dnia 16 czerwca 2004 roku w dużej części dotyczą również Spółki Polskie Sieci Elektroenergetyczne S.A. i spółek zależnych, w których PSE S.A, posiada powyżej 50% udziału w kapitale zakładowym.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Jacek Socha

Warszawa, dnia 05 SIE.2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatorów Janusza Bielawskiego oraz Zbigniewa Kruszewskiego, złożone na 66 posiedzeniu Senatu w dniu 8 lipca 2004 r., w sprawie egzaminu państwowego kończącego staż podyplomowy, przesłane przy piśmie BPS/DSK-043-327-04, pragnę ustosunkować się do podniesionych kwestii.

W/w rozporządzenie regulujące zagadnienia związane z przeprowadzeniem egzaminu, zostało uzgodnione w trakcie spotkań pomiędzy październikiem 2003 r. a lutym 2004 r. z Samorządem Lekarskim przy udziale przedstawicieli Kół Młodych Lekarzy. W trakcie prac nad tym rozporządzeniem zgłaszano uwagi, że lekarze muszą mieć czas na przygotowanie się do egzaminu i nie może on odbyć się w trakcie odbywania stażu. Ministerstwo Zdrowia wzięło pod uwagę te opinie.

Podkreślenia wymaga fakt, że w trakcie spotkania, dotyczącego organizacji lekarskiego egzaminu państwowego (LEP), które odbyło się w Ministerstwie Zdrowia w dniu 8 czerwca br. przy udziale poseł Barbary Błońskiej-Fajfrowskiej - przewodniczącej komisji Zdrowia Sejmu RP, doktora Konstantego Radziwiłła - prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej, prof. Stanisława Orkisza - dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych, przedstawicieli uczelni medycznych, wojewódzkich centrów zdrowia publicznego oraz przedstawicieli Kół Młodych Lekarzy, lekarzy stażystów oraz Parlamentu Studentów Akademii Medycznych - w trakcie dyskusji podniesiono temat terminu przeprowadzenia egzaminu. Prezes Naczelnej Rady Lekarskiej postulował, by egzamin odbył się w jak najkrótszym czasie od ukończenia stażu. Przedstawiciele Klubu Młodych Lekarzy oraz Ogólnopolskiej Akcji Lekarzy Stażystów stwierdzili, że takie przesunięcie terminu utrudniłoby lekarzom właściwe przygotowanie się do niego, jest więc niewskazane, zwłaszcza w roku 2004.

W dniu 15 czerwca br. w trakcie posiedzenia Podkomisji ds. Kształcenia Lekarzy Komisji Zdrowia Sejmu RP, przy udziale Prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej ustalono, iż nie ma przeszkód, aby lekarz po ukończeniu stażu, a przed otrzymaniem prawa wykonywania zawodu mógł podjąć pracę w oparciu o ograniczone prawo wykonywania zawodu. Oznacza to możliwość pracy pod nadzorem lekarza posiadającego prawo wykonywania zawodu i umożliwia podjęcie pracy przez lekarzy, którzy przez dłuższy czas nie przystąpią do lekarskiego egzaminu państwowego (LEP). Komunikat Prezesa NRL wyjaśniający tę kwestię ukazał się w Gazecie Lekarskiej nr 7/8 z 2004.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU