Warszawa, 2004-07-02

Po przystąpieniu Polski do struktur Unii Europejskiej, tj. od 1 maja 2004 r. wyroby kosmetyczne, zgodnie z poz. 46 - 55 załącznika nr 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257 z późn. zm.), pozostały w grupie wyrobów akcyzowych podlegających opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

Tym niemniej, zgodnie z art. 3 ust. 3 dyrektywy Rady Nr 92/12/EEC z dnia 25 lutego 1992 r. państwa członkowskie zachowują prawo do wprowadzania lub utrzymania podatków nakładanych na te towary i inne niż towary objęte zharmonizowaną akcyzą, o ile podatki te nie spowodują zwiększenia formalności związanych z przekroczeniem granicy w obrocie handlowym pomiędzy państwami członkowskimi.

Należy zauważyć, iż na wyroby te sprzedawane w kraju obowiązywała 20% stawka podatku akcyzowego, zaś na importowane 25% stawka akcyzy.

Stawka ta ma zastosowanie dla wyrobów kosmetycznych sprzedawanych w kraju, dostarczanych i nabywanych wewnątrzwspólnotowo oraz importowanych. A zatem aktualna stawka akcyzy jest dużo niższa niż akcyza obowiązująca na wyroby kosmetyczne do dnia 30 kwietnia 2004 r.

I tak, na podstawie art. 77 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 29, poz. 257 wraz ze zm.) podmiotowi, który dostarczył wyroby akcyzowe niezharmonizowane, w tym przypadku wyroby kosmetyczne objęte akcyzą, na terytorium państwa członkowskiego, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, przysługuje zwrot akcyzy.

Szczegółowe warunki, tryb oraz terminy zwrotu akcyzy od wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej oraz rodzaje dokumentów potwierdzających tę dostawę jak również sposób jej potwierdzenia, określone zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 9 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu akcyzy w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych (Dz.U. Nr 74, poz. 673).

Ponadto Ministerstwo Finansów przygotowuje nowelizację rozporządzenia z dnia 26 kwietnia 2004 r., w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 97, poz. 966), w którym m.in. wprowadzi zapis umożliwiający zwrot akcyzy od eksportowanych wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju. Zwolnienie takie będzie realizowane poprzez zwrot zapłaconego podatku akcyzowego, po spełnieniu warunków, które zostaną określone w ww. rozporządzeniu.

Mając na uwadze powyższe regulacje należy oczekiwać, iż poprawią one warunki rozwoju polskich firm kosmetycznych. Umożliwią obniżenie cen detalicznych wyrobów, a tym samym spowodują zwiększenie sprzedaży wyrobów kosmetycznych. Poprawią rentowność branży kosmetycznej jak również sprawią, iż opłacalność w "szarej strefie" i nielegalny przywóz kosmetyków do kraju przestanie generować zyski uzasadniające działania poza prawem.

Ministerstwo Finansów w pełni podziela troskę o przyszłość producentów branży kosmetycznej. Resort uważnie obserwuje procesy zachodzące na rynku kosmetycznym oraz poziom dochodów budżetowych, nie tracąc z pola widzenia ważnego celu jakim jest poprawa sytuacji producentów tej grupy wyrobów.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 2.07.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym na 63 posiedzeniu Senatu w dniu 3 czerwca 2004 roku przez Pana Krzysztofa Szydłowskiego Senatora Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie sposobu prowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego przez Zarząd Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, uprzejmie informuję, że dostawa omawianych w oświadczeniu Pana Senatora unitów stomatologicznych dla Instytutu Stomatologii Akademii Medycznej w Poznaniu stanowi integralną część realizacji zadania inwestycyjnego w ramach inwestycji wieloletniej zawartej w załączniku nr 6 do ustawy budżetowej na rok 2004.

Zgodnie z informacją uzyskaną w Zarządzie Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, w tej sprawie przeprowadzono stosowne postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę unitów stomatologicznych. Pierwsze dwa postępowania zostały unieważnione nie z powodu stanowczych protestów innych firm współuczestniczących w przetargu, lecz ze względu na to, że wpłynęły mniej niż dwie oferty nie podlegające odrzuceniu. Natomiast w trzecim przetargu została oprotestowana przez jednego z uczestników postępowania tj. Żywiecką Fabrykę Sprzętu Szpitalnego FAMED S.A., czynność Zamawiającego polegająca na opracowaniu Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia.

Z informacji uzyskanej od Zarządu Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu wynika, że w chwili obecnej trwa postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego. Wprowadzono do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia zapisy zgodne z ww. Wyrokiem Zespołu Arbitrów. Aktualna różnica w ofercie cenowej między firmą Ka Vo Polska Sp. z o.o., a firmą FAMED S.A. wynosi 179.202,00 zł netto na korzyść tej ostatniej, przy czym firma FAMED S.A. oferuje 24 miesiące gwarancji a firma Ka Vo Polska Sp. z o.o. - 60 miesięcy. Rozstrzygnięcie przetargu nastąpi 24 czerwca 2004 r.

Uprzejmie informuję, że w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu dalszego postępowania przetargowego na dostawę unitów stomatologicznych, w tym przestrzegania zasad uczciwej konkurencji, Ministerstwo Zdrowia zobowiązało Rektora Akademii Medycznej w Poznaniu do spowodowania przestrzegania przez służby inwestycyjne obowiązujących zasad w zakresie realizacji inwestycji, w tym przepisów ustawy Prawo zamówień publicznych oraz zasad dotyczących wydatkowania środków publicznych.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, dnia 2.07.2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie pana Tadeusza Bartosa, senatora RP, złożone dnia 3 czerwca 2004 r. na 63. posiedzeniu Senatu w sprawie udostępnienia Zakładowi Kominiarskiemu "Kamex" z Suchedniowa informacji geologicznej zawartej w dokumentacji geologicznej złoża piaskowców "Kopulak", uprzejmie informuję, co następuje.

A zatem dopiero po upływie tego terminu Skarb Państwa ma prawo rozwiązać przedmiotową umowę. Prawo do rozwiązania umowy przysługuje Skarbowi Państwa również w sytuacji, gdy korzystający opóźni się o ponad 2 miesiące z zapłatą kolejnej raty wynagrodzenia lub gdy korzystający naruszy zakaz przenoszenia praw nabytych w drodze umowy. Z uwagi na fakt, iż dotychczas nie zaszła żadna z wymienionych wyżej okoliczności, umowa Nr MSP/FIG/19/2002 nadal obowiązuje, a jej rozwiązanie może nastąpić jedynie za porozumieniem stron.

W tej sytuacji Ministerstwo Środowiska, w celu stworzenia warunków do zawarcia nowej umowy o korzystanie z informacji geologicznej złoża "Kopulak" z Zakładem Kamieniarskim "Kamex" z Suchedniowa, dwukrotnie zwracało się do syndyka masy upadłości "Kamex" sp. z o.o. z Zabierzowa z propozycją rozwiązania obowiązującej umowy. Zgodnie z wymogami Prawa upadłościowego syndyk uzależnił jej rozwiązanie od otrzymania zgody Sędziego Komisarza Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia, który ogłosił upadłość "Kamex" sp. z o.o. Z uwagi na brak zgody Sędziego Komisarza w przedmiotowej sprawie, syndyk poinformował Ministerstwo Środowiska o postanowieniu Sądu.

W związku z brakiem prawnych możliwości rozwiązania umowy Nr MSP/FIG/19/2002, jedynym sposobem korzystania z informacji geologicznej jest pozyskanie jej na podstawie koncesji na rozpoznawanie złoża "Kopulak". Z informacji przekazanych przez Świętokrzyski Urząd Wojewódzki wynika, że Zakład Kamieniarski "Kamex" z Suchedniowa skorzystał z takiego sposobu uzyskania uprawnień do wykorzystania informacji geologicznej. Wystąpił on bowiem do tamtejszego urzędu z wnioskiem o udzielenie koncesji na rozpoznawanie części złoża "Kopulak". W wyniku realizacji prac geologicznych określonych tą koncesją, Zakład Kamieniarski "Kamex" nabędzie prawa do korzystania z informacji geologicznej na potrzeby wykonywania koncesji udzielonej w celu wydobywania kopaliny.

Z uwagi na to, że zakład Kamieniarski "Kamex" z Suchedniowa posiada przyrzeczenie umowy dzierżawy, złożone przez właściciela nieruchomości gruntowej znajdującej się na terenie złoża, istnieje duże prawdopodobieństwo, że po spełnieniu przez wnioskodawcę pozostałych wymagań określonych w art. 18 i 20 Prawa geologicznego, dotyczących udzielenia koncesji na wydobywanie kopaliny, "Kamex" z Suchedniowa uzyska koncesję, na podstawie której będzie mógł rozpocząć eksploatację udokumentowanej przez siebie części złoża "Kopulak".

Warszawa, 2.07.2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora dotyczące nieuwzględnienia w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepełnosprawne (Dz.U. Nr 114, poz. 1194) należnych od pracownika składek na ubezpieczenie emerytalne i chorobowe należnych, uprzejmie informuję, że w § 1 wskazana została pomoc do jakiej odnosi się rozporządzenie, w tym m.in. art. 25 ust. 2 i 3 i 3a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.). Natomiast w § 4 omawianego rozporządzenia znalazły się przepisy określające jedynie maksymalną intensywność pomocy, a nie jej formę. Należy zauważyć, że najniższe wynagrodzenie uwzględnia wymienione przez Pana Senatora składki należne od pracownika. W rozporządzeniu uwzględniono więc pomoc na wymienione przez Pana Senatora składki i nie występuje w tym zakresie niespójność z ww. ustawą.

W związku z kolejnym oświadczeniem Pana Senatora dotyczącym stosowania postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej (Dz.U. Nr 98, poz. 989), uprzejmie informuję, że kwestia dotycząca uznania pomocy udzielanej przedsiębiorcom przed dniem 1 maja 2004 r. za pomoc de minimis ("wyzerowania") jest przedmiotem regulacji zawartych w art. 63 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 123, poz. 1291), a nie wymienionego wyżej rozporządzenia.

1) wartości pomocy indywidualnej udzielonej przedsiębiorcy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, jeżeli wartość pomocy, łącznie z wartością pomocy udzielonej przedsiębiorcy w okresie kolejnych 3 lat poprzedzających dzień jej udzielenia, nie przekraczała równowartości 100 tys. euro i nie podlegała opiniowaniu przez Prezesa Urzędu;

Zatem pomoc przekraczająca 100 tys. euro i podlegająca opiniowaniu nie może być uznana za pomoc de minimis. Wszystkie te zakłady pracy chronionej, które w okresie 3 lat poprzedzających 31 maja 2004 r. uzyskały pomoc w wysokości przekraczającej równowartość 100 tys. euro i jeżeli jakiś rodzaj pomocy podlegał opiniowaniu przez Prezesa UOKiK nie jest ona wliczana do pomocy de minimis. Do pomocy tej natomiast wliczana będzie pomoc uzyskiwana począwszy od 1 maja 2004 r., której charakter de minimis zostanie potwierdzony zaświadczeniem.

Warszawa, 05.07.2004 r.

Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (tj.: Dz.U. z 2001 r., Nr 120, poz. 1298 z późn. zm.) w rozdziale 3 reguluje kwestie związane z odpowiedzialnością za szkodę i kosztami zabezpieczenia imprez masowych. Zgodnie z art. 19 ust. 1 cytowanej ustawy, organizator imprezy masowej odpowiada za rzeczywiste szkody, które poniosła Policja, Żandarmeria Wojskowa, Państwowa Straż Pożarna i inne jednostki ochrony przeciwpożarowej oraz służba zdrowia w związku z ich działaniami w miejscu i w czasie odbywania się imprezy. Należy podkreślić, że w katalog podmiotów, które mogą dochodzić swoich roszczeń od organizatora imprezy, planuje się włączyć również straż gminną (miejską). Stosowne propozycje zmian zawarte są w ustawie z dnia 18 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, przyjętej przez Sejm RP i skierowanej do rozpatrzenia przez Senat RP. Szczegółowe zasady ustalania szkód i tryb wypłaty odszkodowań określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 sierpnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania szkód poniesionych w związku z zabezpieczaniem imprez masowych oraz trybu wypłaty należnych z tego tytułu odszkodowań (Dz.U. Nr 136, poz. 1148).

Odpowiedzialność za szkody oraz regulacje dotyczące kosztów zabezpieczenia imprez masowych określone w ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych odnoszą się jednak jedynie do miejsca i czasu trwania imprezy. Szkody powstające w związku z organizacją imprez sportowych poza samym miejscem ich odbywania się i poza czasem, w którym odbywa się impreza, są niewątpliwie dużym problemem jednostek samorządu terytorialnego, w szczególności gmin, ale również powiatów. Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) wskazuje wyraźnie, że sprawy dotyczące gminnych dróg, ulic, mostów i placów, sprawy utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych, a także sprawy porządku publicznego należą do zadań własnych gminy (art. 7 ust. 1 pkt 2, 14, 15 ustawy o samorządzie gminnym). Z kolei art. 4 ust. 1 pkt 6, 15, 19 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tj.: Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.) stanowi, że do zadań własnych powiatu należą zadania w zakresie porządku publicznego a także w zakresie dróg publicznych i utrzymania powiatowych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych. Realizacja tych zadań jest związana z koniecznością utrzymania mienia, za które odpowiada jednostka samorządu terytorialnego w odpowiednim stanie (a zatem usuwania wszystkich powstałych szkód) oraz z koniecznością zapewnienia porządku publicznego w miejscowościach, w których odbywają się imprezy sportowe. Realizacja tych zadań niewątpliwie generuje koszty. MSWiA nie dysponuje całościowym zestawieniem ww. kosztów ponoszonych przez poszczególne jednostki samorządu terytorialnego. Z zapytaniem w przedmiotowym zakresie należałoby zwrócić się wprost do danej jednostki samorządu terytorialnego.

Podkreślić należy, że jednostki samorządu terytorialnego mogą dochodzić swoich roszczeń z tytułu powstałych szkód od ich sprawców na drodze sądowej. Ogólną zasadą wynikającą z przepisów prawa cywilnego jest, że kto ze swoje winy wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Kodeks wykroczeń określa m.in. kwestie dotyczące wykroczeń przeciwko mieniu i przeciwko urządzeniom użytku publicznego, w wielu przypadkach wskazując, że w razie popełnienia konkretnego wykroczenia można orzec obowiązek zapłaty równowartości wyrządzonej szkody lub obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego. Jeżeli mamy do czynienia z przestępstwem przeciwko mieniu również Kodeks karny w art. 46 stanowi, że w razie wskazania za takie przestępstwo, sąd - na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej - orzeka obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości lub części. W zakresie dochodzenia roszczeń przez jednostki samorządu terytorialnego problemem pozostaje jednak ujęcie sprawców powstałych szkód.

Zachowanie kontroli nad wydarzeniami mającymi związek z imprezami sportowymi (szczególnie meczami piłki nożnej) musi wiązać się ze stanowczym egzekwowaniem przez policję oraz organy wydające zezwolenia na organizowanie imprez masowych realizacji przez organizatorów imprez sportowych nałożonych na nich ustawowych obowiązków w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa.

MINISTER

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 6 lipca 2004 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 8 czerwca 2004 roku, przy którym przekazane zostało oświadczenie złożone przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego podczas 63. posiedzenia Senatu RP uprzejmie wyjaśniam, że zarzuty Okręgowej Rady Lekarskiej w Szczecinie o lekceważeniu interesów pacjentów regionu zachodniopomorskiego nie znajdują potwierdzenia w rzeczywistości. Pragnę zauważyć, że w celu zapewnienia jak najlepszego zabezpieczenia potrzeb zdrowotnych obywateli, Narodowy Fundusz Zdrowia przekazuje w miarę możliwości wszystkie wolne środki do Oddziałów Wojewódzkich w celu finansowania kosztów świadczeń zdrowotnych, o czym świadczą m.in. wskazane poniżej działania podejmowane przez NFZ:

1. W 2003 roku w związku z potrzebą utrzymania bieżącej płynności finansowej Zachodniopomorskiego Oddziału Wojewódzkiego, Zarząd Funduszu przekazywał dodatkowe środki finansowe przeznaczone na jej poprawę, a w grudniu udzielił Oddziałowi długoterminowego zasilenia w wysokości 50 mln zł. Dzięki tym działaniom odnotowano w ZOW znaczny spadek stanu zobowiązań wobec świadczeniodawców, który na dzień 29 lutego 2004 r. wyniósł 79,4 mln zł, w tym po terminie płatności 22,2 mln zł.

3. W dniu 20 stycznia br. Centrala NFZ podpisała porozumienie (pomiędzy przedstawicielami władz zachodniopomorskiego województwa i NFZ) określające przesunięcia w planie finansowym Oddziału środków w pozycji lecznictwo stacjonarne, w takim zakresie, że plan I półrocza 2004 roku OW uwzględnia 60% planowanych rocznych środków na lecznictwo stacjonarne. Przedstawiciele świadczeniodawców województwa zachodniopomorskiego, którzy forsowali powyższe rozwiązanie stwierdzili, że są świadomi, iż wobec ograniczoności środków, jakimi dysponuje NFZ środki przeznaczone na II półrocze br. mogą okazać się niewystarczające (pkt 3 Protokołu ze spotkania dotyczącego zawarcia kontraktów na lecznictwo stacjonarne w ZOW na 2004 rok - w załączeniu).

4. W dniu 28 kwietnia br. Zarząd NFZ podjął decyzję o przekazaniu 35 mln zł w formie długoterminowego zasilenia Oddziału, do rozliczenia do końca bieżącego roku, z przeznaczeniem na uregulowanie przeterminowanych zobowiązań wobec świadczeniodawców.

• średni planowany koszt świadczeń zdrowotnych na 1 ubezpieczonego, po wyłączeniu z sumy planowanych kosztów Oddziałów Wojewódzkich kosztów Mazowieckiego i Śląskiego OW¹:

- w OW NFZ¹ wynosi 758,73 zł

• średni planowany koszt lecznictwa szpitalnego na 1 ubezpieczonego, po wyłączeniu z sumy planowanych kosztów Oddziałów Wojewódzkich kosztów Mazowieckiego i Śląskiego OW¹.

- w OW NFZ¹ wynosi 307,98 zł

Podsumowując należy podkreślić, że w świetle szeregu nowych zadań, do realizacji, których zobligowany został NFZ (m.in. finansowania skutków Porozumienia Zielonogórskiego i kosztów świadczeń wynikających z koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w ramach UE) możliwości Funduszu w zakresie zwiększenia ilości środków przeznaczonych na finansowanie świadczeń zdrowotnych na terenie województwa zachodniopomorskiego w roku 2004 są ograniczone. Pragnę jeszcze raz podkreślić, że NFZ na bieżąco monitoruje sytuację finansową Oddziałów Wojewódzkich i w miarę pojawiania się nowych, dodatkowych możliwości finansowych podejmuje stosowne działania w celu optymalnego wykorzystania dostępnych środków finansowych tj. jak najlepszego zabezpieczenia potrzeb zdrowotnych w kraju.

Odnośnie Uchwały Zarządu NFZ Nr 128/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku, pragnę wyjaśnić, że umożliwia ona jedynie renegocjację zawartych ze świadczeniodawcami na 2004 rok kontraktów (m.in. w rodzaju - lecznictwo szpitalne) bez zmiany łącznej wartości, bowiem ustalenia w niej zawarte mają zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy świadczeniodawcy pomimo realizacji w roku bieżącym tej samej ilości podobnych ulg, co w analogicznym okresie roku poprzedniego, nie osiągają poziomu budżetu roku ubiegłego. A zatem, udzielone na podstawie w/w uchwały pełnomocnictwa Dyrektorom OW NFZ do zawarcia aneksów do umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych (w zakresie lecznictwa szpitalnego) umożliwiają zastosowanie współczynnika korygującego cenę punktu w odniesieniu do wybranych procedur:

Ponadto informuję, że zgodnie z art. 108 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 roku o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w Krajowym Planie Zabezpieczenia Świadczeń Zdrowotnych określa się m.in. maksymalne ceny za poszczególne rodzaje świadczeń zdrowotnych. Jednocześnie, w świetle art. 72 ust. 3 ustawy, suma kwot zobowiązań Funduszu wobec świadczeniodawców nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na ten cel. Mając powyższe na uwadze, Zarząd Narodowego Funduszu Zdrowia określił uchwałą Nr 276/2003 z dnia 13 listopada 2003 roku - ceny maksymalne na poszczególne rodzaje świadczeń zdrowotnych na 2004 rok.

Jednocześnie, w związku z faktem, iż w trakcie postępowania w sprawie zawarcia umowy w trybie konkursu ofert, komisja konkursowa w części niejawnej konkursu może przeprowadzić negocjacje z oferentami w celu ustalenia liczby planowanych do udzielenia świadczeń zdrowotnych oraz ceny za udzielone świadczenia zdrowotne (art. 79 ust. 6) - cena jednego punktu w danym rodzaju świadczeń może być zróżnicowana nawet na terenie jednego województwa.

P R E Z E S

Narodowego Funduszu Zdrowia

Warszawa, dnia 6.07.2004 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Należy podkreślić, że wypracowane w Polsce rozwiązania w zakresie stosowania pomocy publicznej wobec przedsiębiorców zatrudniających osoby niepełnosprawne, w tym zakłady pracy chronionej, w odniesieniu do wymienionych w oświadczeniu Pana Senatora Hiszpanii, Niemiec, Włoch, znacznie przewyższają regulacje stosowane w tych krajach. Przyjęte w ostatnim okresie w polskim systemie prawnym programy pomocowe, przygotowane były pod kątem maksymalnego wykorzystania zapisanych w polskim prawie instrumentów prozatrudnieniowych i możliwości wsparcia, przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z przepisów wspólnotowych regulujących warunki pomocy publicznej wobec przedsiębiorców zatrudniających osoby niepełnosprawne.

W tym świetle dostosowanie krajowych rozwiązań wobec przedsiębiorców prowadzących zakłady pracy chronionej do systemów stosowanych w ww. państwach nie przyniosłoby oczekiwanych efektów lecz znacznie pogorszyłoby sytuację zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Należy bowiem zauważyć, że zatrudnienie chronione w UE obejmuje różnorodne formy (warsztaty, firmy komercyjne, wydzielone segmenty przedsiębiorstw) koncentrujące osoby niepełnosprawne w specjalnych warunkach, przy czym warto podkreślić, że zakłady pracy chronionej mają w krajach UE zasadniczo charakter socjalny (opiekuńczy), nie zaś gospodarczy. W niektórych państwach zatrudnienie chronione ma charakter socjalny, w innych stanowi etap przejściowy przygotowujący do zatrudnienia na otwartym rynku pracy. Fakty te zauważają autorzy publikacji na temat systemów wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych i pojęcie zakładu pracy chronionej w UE przypisują raczej placówkom zbliżonym do polskich warsztatów terapii zajęciowej lub dziennych domów pobytu, które jak wiadomo, nie są w polskim systemie prawnym podmiotami korzystającymi z pomocy publicznej, a przyjęte w ostatnim okresie regulacje ich nie dotyczą.

Jednocześnie przedstawiciele organizacji reprezentujących pracodawców posiadających status zakładu pracy chronionej nie wskazali, który z modeli wspierania zatrudnienia chronionego w przytaczanych państwach preferują i uznają za korzystniejszy. Nie wskazują również na czym miałby polegać system zryczałtowanego określania wysokości dofinansowania podwyższonych kosztów zatrudniania osób niepełnosprawnych i jaka miałaby być wysokość ryczałtu w odniesieniu do różnych stopni i rodzajów niepełnosprawności oraz rodzaju pracy wykonywanej przez zatrudnione osoby niepełnosprawne. Wątpliwości wzbudza również ewentualna zgodność proponowanego systemu ryczałtowego wobec pracodawców osób niepełnosprawnych prowadzących działalność gospodarczą z regulacjami wspólnotowymi, w tym z rozporządzeniem Nr 2204/2002 z dnia 5 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia (Dz.Urz. WE L 337 z 13.12.2002 r.).

Pragnę podkreślić, że polski system zatrudnienia nadal przewiduje mimo zmian wynikających z konieczności stosowania reguł dotyczących pomocy publicznej, szereg zachęt finansowych do zatrudniania osób niepełnosprawnych, system kwotowy wpływający na rozmiar zatrudnienia osób niepełnosprawnych, ale również odpowiednie zapisy antydyskryminacyjne, które będą/powinny przeciwdziałać masowym i nieuzasadnionym zwolnieniom osób niepełnosprawnych.

Pragnę również zauważyć, że od momentu wejścia w życie nowych regulacji dotyczących pomocy publicznej w Unii Europejskiej przedstawiciele przedsiębiorców zatrudniających osoby niepełnosprawne mieli świadomość wynikających z tego tytułu ograniczeń, o czym świadczą ich publikacje z 2003 r. zamieszczane m.in. na łamach prasy fachowej. Pragnę zauważyć, że dotychczasowe polskie przepisy dotyczące pomocy publicznej, a więc ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 141, poz. 1177) z aktami wykonawczymi i wynikające z nich możliwości oraz obowiązki przedsiębiorców korzystających z pomocy publicznej nie budziły zastrzeżeń ww. środowiska. Mimo tej wiedzy i czasu na przygotowanie się do nowych warunków niestety nie wszyscy przedsiębiorcy uznali nieuchronną konieczność stosowania jednakowych reguł pomocy publicznej przez wszystkie państwa członkowskie UE, w tym Polskę.

M I N I S T E R

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-07.06

Na wstępie pragnę poinformować, że Ministerstwo Obrony Narodowej z wielką uwagą i starannością podchodzi do problemu szkolenia lotniczego realizowanego przez Aeroklub Polski, w tym także przez Górską Szkołę Szybowcową "Żar" w Międzybrodziu Żywieckim. Wyraża się to w działaniach podejmowanych przez MON m. in. poprzez inicjowanie i wspieranie przedsięwzięć promujących sporty lotnicze, nieodpłatne przekazywanie mienia ruchomego zbędnego dla Sił Zbrojnych RP. Ponadto w latach 1996-2003 Aeroklub Polski, zgodnie z obowiązującymi przepisami, otrzymywał dotacje celowe na realizację zadań zleconych w zakresie obronności, a w szczególności na:

- utrzymanie lotnisk,

W 2004 roku, w ramach nadzoru nad Aeroklubem Polskim, przeprowadzono kontrolę wykorzystania przyznanej dotacji, zgodnie z zapisami umowy Nr 50 zawartej między Ministerstwem Obrony Narodowej a Aeroklubem Polskim o wykonanie przedsięwzięć w sferze upowszechniania wiedzy i umiejętności na rzecz obronności państwa. Z przykrością informuję, że w wyniku kontroli stwierdzono naruszenie przez Stowarzyszenie art. 138 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r., Nr 15, poz. 148) - tj. naruszenie dyscypliny finansów publicznych w drodze niezachowania trybu postępowania przy udzielaniu zamówień publicznych. Ponadto Aeroklub Polski naruszył paragraf 11 ww. umowy, dokonując jednostronnych zmian postanowień umownych (np. poprzez przeszeregowanie pozycji finansowych). Nie informował też Ministerstwa o realizacji swoich wydatków. Stwierdzono nieprawidłowości w zarządzaniu środkami publicznymi przekazywanymi Aeroklubowi za pośrednictwem Ministerstwa Obrony Narodowej. W wyniku postępowania wyjaśniającego podjęto decyzję o zwrocie przez Aeroklub Polski przekazanych dotacji, co ten już uczynił. Obecnie przygotowywane jest zawiadomienie do Rzecznika Dyscypliny Finansów Publicznych przy Ministrze Obrony Narodowej o naruszeniu dyscypliny finansów publicznych przez Aeroklub Polski.

W związku z powyższym, mimo wielkiego zrozumienia dla problemów szkoleniowych polskiego lotnictwa, stwierdzam, że Aeroklub Polski nie może otrzymać dotacji na realizację przedsięwzięć w sferze upowszechniania wiedzy i umiejętności na rzecz obronności prawa aż do momentu pełnego wyjaśnienia przedmiotowej sprawy. Jednocześnie pragnę poinformować, iż powyższe odnosi się również do Górskiej Szkoły Szybowcowej w Międzybrodziu Żywieckim jako jednostki wewnętrznej Aeroklubu Polskiego.

Pozwolę sobie również zauważyć, że zwiększenie dostępności sportów lotniczych i poprawa sytuacji finansowej ośrodków szkoleniowo-treningowych nie jest jedynie kwestią przyznania doraźnych dotacji. Dostępność lotnictwa dla szerokiego grona młodzieży można osiągnąć realnie zmniejszając koszty paliwa lotniczego, pozyskania i utrzymania nowych samolotów i szybowców, opłat za licencje, pozwolenia i certyfikaty - które to koszty mogą być obniżone jedynie decyzją Ministra Finansów.

Drogi do poprawy sytuacji finansowej ośrodków szkolenia lotniczego można także szukać w lepszym zarządzaniu tymi ośrodkami, co doprowadzić powinno do osiągania przez nie lepszych wyników gospodarczych.

Warszawa, dnia 7.07.2004 r.

W związku z oświadczeniem Pani Senator Jolanty Popiołek, złożonym podczas 62 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 20 maja 2004 r., dotyczącym znowelizowania rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie podmiotów uprawnionych do zakupu produktów leczniczych w hurtowniach farmaceutycznych przekazuję następujące informacje.

- wykazu produktów leczniczych, które mogą być doraźnie dostarczane w związku z udzielanym świadczeniem zdrowotnym, uwzględniając rodzaj udzielanego świadczenia,

które zostały ogłoszone w Dz.U. Nr 236, poz. 2000 z 2002 roku oraz

- podmiotów uprawnionych do zakupu produktów leczniczych w hurtowni farmaceutycznej,

opublikowane w Dz.U. Nr 216, poz. 1831 z 2002 roku.

Odnośnie możliwości zaopatrywania się przez lekarzy, lekarzy stomatologów prowadzących indywidualną praktykę lekarską, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską oraz grupową praktykę lekarską w produkty lecznicze niezbędne do wykonywania określonych świadczeń zdrowotnych, uprzejmie informuję, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 18 października 2003 r. w sprawie wydawania z apteki produktów leczniczych i wyrobów medycznych (Dz.U. Nr 183, poz. 1531), wymienione podmioty mogą zaopatrywać się w w/w produkty lecznicze w aptece ogólnodostępnej na podstawie zapotrzebowania stanowiącego załącznik Nr 1 do rozporządzenia.

Jednocześnie informuję, że mając na względzie umożliwienie zaopatrywania się w/w podmiotów w produkty lecznicze w hurtowniach farmaceutycznych, podjęto z inicjatywy Ministra Zdrowia prace nad nowelizacją powyższych rozporządzeń.

Zmiany do rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie podmiotów uprawnionych do zakupu produktów leczniczych w hurtowniach farmaceutycznych zostały opracowane i poszerzony został wykaz produktów leczniczych, w które lekarze prowadzący indywidualne praktyki lekarskie będą mogli się zaopatrywać w hurtowniach farmaceutycznych.

Po uzyskaniu niezbędnych opinii podejmę decyzję odnośnie zakresu wprowadzonych zmian.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, dnia 7 lipca 2004 r.

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 8 czerwca 2004 r. Nr BPS/DSK-043-270-04 oświadczenie Senatora Jana Szafrańca, złożone podczas 63 posiedzenia Senatu RP w dniu 3 czerwca 2004 r., dotyczące przeprowadzonej przez Ośrodek Badania Opinii Publicznej ankiety pt. "Młodzież o sobie. Opinie, postawy i zachowania młodzieży wobec ważnych spraw życiowych", uprzejmie informuję, że zakres i sposób przeprowadzenia tej ankiety poddany został analizie w Biurze Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej.

Dyrektorzy szkół wcześniej mieli obowiązek zapoznać się z treścią ankiety oraz dołączonymi do niej apelami podpisanymi przez prof. Zbigniewa Izdebskiego, skierowanymi do dyrektorów oraz rodziców.

Wbrew tym zarzutom bowiem autorzy dopełnili staranności powiadomienia rodziców i wychowawców o celu i zakresie tematycznym ankiety, która była anonimowa i dobrowolna. Uczestniczyła w niej młodzież ponadgimnazjalna, a nie dzieci. Miała ona służyć celom naukowym w dobrze pojętym interesie społecznym o zasięgu międzynarodowym.

Godzi się podkreślić, że tak też ankieta ta oceniona została przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu, które w odpowiedzi z dnia 15 czerwca 2004 r. udzielonej redakcji Miesięcznika Nauczycieli i Wychowawców Katolickich "WYCHOWAWCA" stwierdziło: "Problem wykorzystania seksualnego dzieci oraz prostytucji dziecięcej jest zjawiskiem budzącym szczególny niepokój. Rozpoznanie jego skali, wskazanie obszarów szczególnie zagrożonych jest niezmiernie ważne, ponieważ służyć będzie ustaleniu form i metod zapobiegania tej jednej z najgroźniejszych patologii. MENiS, rozumiejąc wszystkie uwagi i zastrzeżenia, wyniki badań w tym aspekcie uznaje za ważne".

PROKURATORA GENERALNEEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Warszawa, 2004.05.17

W związku z oświadczeniami złożonymi przez Pana Senatora Józefa Sztorca podczas 58 i 61 posiedzenia Senatu RP, w sprawie kosztów realizacji zadań publicznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz.U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889 z późn. zm.), z dotacji udzielanej z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, przesłanymi przy pismach nr BPS/DSK-043-137-04 oraz BPS/DSK-043-206-04, uprzejmie informuję:

Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) określa w przepisie art. 7 ust. 1, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. kultury fizycznej, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, o czym stanowi art. 7 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy. Z powołanym przepisem koresponduje regulacja art. 5 ust. 4 ustawy o kulturze fizycznej.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o kulturze fizycznej, jednostki samorządu terytorialnego tworzą warunki prawno-organizacyjne i ekonomiczne dla rozwoju kultury fizycznej, którą w rozumieniu ustawy - zgodnie z art. 3 pkt 1 - jest wiedza, wartości, zwyczajne, działania podejmowane dla zapewnienia rozwoju psychofizycznego wychowania, doskonalenia uzdolnień i sprawności fizycznej człowieka, a także dla zachowania oraz przywracania jego zdrowia.

Kluby sportowe, uczestniczące we współzawodnictwie sportowym, mogą być tworzone w formie stowarzyszeń kultury fizycznej oraz sportowych spółek akcyjnych, natomiast kluby sportowe, które nie uczestniczą we współzawodnictwie sportowym, mogą być tworzone w innych, przewidzianych prawem formach organizacyjnych (art. 6 ust. 2 i 3 ww. ustawy).

Zasady i tryb udzielania dotacji z budżetów jednostek samorządu terytorialnego określa art. 118 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 z późn. zm.), zgodnie z którym podmioty niezaliczone do sektora finansów publicznych i niedziałające w celu osiągnięcia zysku mogą otrzymywać z budżetu jednostki samorządu terytorialnego dotacje na cele publiczne związane z realizacją zadań tej jednostki. Tryb postępowania o udzielenie dotacji, sposób jej rozliczania oraz sposób kontroli wykonywania zleconego zadania określa w drodze uchwały organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, zapewniając jawność postępowania o udzielenie dotacji i jej rozliczenia. Zlecenie zadania i udzielenie dotacji następuje na podstawie umowy jednostki z podmiotem ubiegającym się o dotację.

Ustawa - Prawo o stowarzyszeniach w przepisie art. 33 określa źródła, z których powstaje majątek stowarzyszenia, wymieniając m.in. dochody z własnej działalności oraz dochody z majątku. Należy zauważyć, iż ww. regulacja oraz przepis art. 35, który stanowi, iż stowarzyszenie może otrzymywać dotację według zasad określonych w odrębnych przepisach, zostały przez ustawodawcę wyodrębnione. Redakcja powołanych przepisów ustawy - Prawo o stowarzyszeniach wskazuje, iż dotacja przekazana stowarzyszeniu nie może służyć zwiększeniu majątku tego podmiotu. W związku z brzmieniem art. 111 ust. 2 ustawy o finansach publicznych pragnę zwrócić uwagę, iż zwiększenie majątku podmiotu ze środków dotacji nie będzie się mieściło w kategorii celów publicznych, o których stanowi przepis art. 118 ww. ustawy.

Jednostki samorządu terytorialnego mogą udzielać, podmiotom niezaliczonym do sektora finansów publicznych i niedziałającym w celu osiągnięcia zysku, dotacji na zadania z zakresu kultury fizycznej, z wyjątkiem dofinansowania sportu profesjonalnego, który jest uprawiany w celach zarobkowych (por. art. 3 pkt 5 ustawy o kulturze fizycznej). Decyzję, które zadania własne i w jakim zakresie jednostka samorządu terytorialnego będzie realizowała przy pomocy tych podmiotów, podejmuje organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego w uchwale budżetowej.

PODSEKRETARZ STANU

Elżbieta Suchocka-Roguska

Warszawa, dnia 7 lipca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Funkcjonowanie rynku telekomunikacyjnego w Polsce określa ustawa z dnia 21 lipca 2000 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 73, poz. 852 z późn. zm.). Przepisy tej ustawy w pełni liberalizują działalność podmiotów na rynku telekomunikacyjnym, tworząc warunki dla uczciwej konkurencji, co wpływa na podnoszenie jakości i dostępności usług oraz prowadzi do obniżenia cen. Nowelizacja tej ustawy obowiązująca od 1 października 2003 r. wprowadziła zmiany dostosowujące polskie Prawo telekomunikacyjne do rozwiązań przyjętych w Unii Europejskiej, implementując pakiet Dyrektyw UE z 1998 r.

Nowelizacja ta wprowadziła zmiany dotyczące m.in. warunków świadczenia usług powszechnych, przenośności numerów, dostępu do pętli abonenckiej oraz nakładania na operatorów obowiązków adekwatnych do pozycji jaką zajmują na rynku telekomunikacyjnym. Na mocy art. 59 ustawy Prawo telekomunikacyjne operatorzy uznani za operatorów o znaczącej pozycji rynkowej w zakresie świadczenia usług w stacjonarnych publicznych sieciach telekomunikacyjnych, dzierżawy łączy telekomunikacyjnych oraz usług na krajowym rynku połączeń międzyoperatorskich, w tym połączeń wewnątrzsieciowvch mają m.in. obowiązek prowadzenia rachunkowości regulacyjnej i kalkulacji kosztów odrębnie dla każdej światowej usługi. Zastosowanie takiej regulacji pozwala wniknąć w system kształtowania cen danego operatora (na dzień dzisiejszy dotyczy to Telekomunikacji Polskiej S.A.) i rzetelną ocenę, czy zastosowane stawki są prawidłowe i czy nie służą monopolistycznej pozycji na rynku w zakresie świadczenia wielu rodzajów usług zarówno dla użytkowników końcowych jak i innych operatorów. Obowiązek prowadzenia rachunkowości regulacyjnej i kalkulacji kosztów w sposób opisany w przedmiotowym rozporządzeniu powinien wpływać na relatywne obniżenie cen usług telekomunikacyjnych co umożliwi użytkownikom końcowym lepszy dostęp do nich.

Ponadto na mocy art. 35 aktualnie obowiązującej ustawy Prawo telekomunikacyjne operator o znaczącej pozycji rynkowej jest zobowiązany do przedkładania prezesowi URTiP do oceny cenników i ich zmian w zakresie usług powszechnych, które to od 1 stycznia 2004 r. - wejścia w życie Rozporządzenia w sprawie prowadzenia rachunkowości regulacyjnej i kalkulacji kosztów (Dz.U. z 2003 r. Nr 213, poz. 2087) - będą ustalane na podstawie obiektywnych kryteriów.

Odnosząc się do kwestii poruszonej przez Pana Senatora dotyczącej utrzymywania stref numeracyjnych sprzed reformy administracyjnej kraju w 1999 r., kiedy to zlikwidowano czterdzieści dziewięć województw pragnę wyjaśnić, że wprowadzenie jednolitej numeracji na terenie obecnych województw nie byłoby jednoznaczne ze zmianą opłat za połączenia, gdyż musiałyby być one w dalszym ciągu kierowane z wykorzystaniem tych samych elementów sieci co obecnie. Strefa numeracyjna jest pojęciem związanym z budową i strukturą sieci telefonicznej, a nie podziałem administracyjnym kraju. Zmiana granic istniejących stref numeracyjnych przez utworzenie stref równych obszarowo obecnym województwom oprócz działań technicznych wymagałaby zmiany numeracji abonentom przemieszczanym oraz abonentom o numerach kolizyjnych w istniejącej strefie. Koszty poniesione przez abonentów i operatorów w związku z dostosowaniem sieci krajowej do nowego podziału administracyjnego szacowane byłyby na kilka miliardów złotych. Z powyższych powodów nie jest wskazane dostosowywanie sieci telekomunikacyjnej Państwa do przebiegu granic nowych województw.

W ramach działań dostosowawczych, tam gdzie jest to technicznie możliwe korygowane są granice stref numeracyjnych w obrębie powiatów podzielonych granicami stref.

Obowiązujące rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 5 września 2002 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych określa, że wdrożenie w sieci krajowej zamkniętego, niegeograficznego planu numeracji nastąpi po 31 grudnia 2005 r. W połączeniach telefonicznych abonenci będą posługiwali się 9 cyfrowym numerem krajowym. Pierwsze dwie cyfry (lub trzy) będą związane z obszarem numeracyjnym, a nie z geograficznym obszarem administracyjnym. Schemat wybierania będzie identyczny ze stosowanym obecnie przy połączeniach z sieci komórkowych do sieci stacjonarnej. Zniknie więc pojęcie "numerów kierunkowych" i stref numeracyjnych w obecnym rozumieniu, a format wybieranego numeru będzie taki sam niezależnie od tego, czy połączenie będzie dokonywane w obrębie gminy, powiatu, województwa czy kraju.

Ponadto pragnę poinformować, że w Ministerstwie Infrastruktury opracowano projekt nowego Prawa telekomunikacyjnego, który jest już w końcowym etapie prac legislacyjnych, dnia 18 czerwca został przyjęty przez Sejm i został skierowany do Senatu. Projekt ten implementuje regulacje telekomunikacyjne pakietu Dyrektyw UE z 2002 r. Zapewnia on dalszą liberalizację rynku telekomunikacyjnego, a przede wszystkim wprowadza szereg zmian zapewniających lepszą ochronę praw i interesów konsumentów, w tym również lepszą przejrzystość taryf. Projekt ten wprowadza m.in. zapis korzystny dla użytkowników, zgodnie z którym można będzie zmieniać operatorów ruchomej publicznej sieci telefonicznej, zachowując dotychczasowy numer telefonu.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 8.07.2004 r.

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka do Ministra Sprawiedliwości oświadczenie senatora Józefa Sztorca, złożone na posiedzeniu Senatu w dniu 20 maja 2004 r. uprzejmie zawiadamiam, że Departament Sądów Powszechnych dokonał analizy przebiegu postępowania IC 227/01, toczącego się w Sądzie Okręgowym w Nowym Sączu. W wyniku badania akt ustalono, że na długotrwałość postępowania nałożyło się kilka przyczyn w dużej mierze niezależnych od sądu rozpoznającego sprawę. W początkowej fazie postępowania, które rozpoczęło się w czerwcu 1999 r. istniały trudności w ustaleniu podmiotu odpowiedzialnego za szkodę wyrządzoną powodowi w związku z ruchem pojazdu. W wyniku reformy organów administracji publicznej oraz braku jednoznacznych regulacji prawnych istniały wątpliwości w zakresie ustalenia podmiotu, który przejął odpowiedzialność za zobowiązania organów zarządzających drogami, powstałe w okresie sprzed reformy administracyjnej kraju. W dacie wypadku (8 kwietnia 1998 r.) takim organem odpowiedzialnym był Dyrektor Dróg Publicznych, jako zarządzający drogami krajowymi. Jednak po tej dacie dotychczasowa droga krajowa została z dniem 1 stycznia 1999 r. zaliczona do kategorii dróg wojewódzkich, którymi zarządza Zarząd Dróg Wojewódzkich w Krakowie.

Na podstawie art. 103 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) przyjmowało się, że zarząd drogi państwowej lub wojewódzkiej, który przejął właściwe drogi jest następcą prawnym dotychczasowego zarządu. Ponieważ powód jako pozwanego wskazał Skarb Państwa-Wojewodę Małopolskiego zaistniała konieczność dopozwania innych podmiotów, które ponosiłyby odpowiedzialność. Sąd zgodnie z ukształtowanym orzeczeniem Sądu Najwyższego zobowiązany jest do podejmowania tego rodzaju czynności z urzędu.

W dniu 27 marca 2000 r. zostali wezwani do udziału w sprawie: Generalny Dyrektor Dróg Publicznych oraz Województwo Małopolskie - Zarząd Województwa Małopolskiego. W trakcie dalszego postępowania nastąpiła zmiana interpretacji przepisów wynikająca z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 czerwca 2001 r. k. 18/00 (OTK 2001, nr 5, poz. 118), który stwierdził, że art. 103 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, rozumiany w ten sposób, iż nie obejmuje on odpowiedzialności odszkodowawczej nowo utworzonych jednostek samorządu terytorialnego za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym przed utworzeniem tych jednostek jest zgodny z art. 2 i 7 Konstytucji. W konsekwencji wydanego wyroku uległa zmianie dotychczas ukształtowana praktyka orzecznicza. Do czasu bowiem wydania tego wyroku sądy uznawały odpowiedzialność organów samorządowych za szkodę wyrządzoną wskutek zaniedbania zarządcy drogi przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Zaprezentowana przez Trybunał Konstytucyjny wykładnia art. 103 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. natomiast prowadziła do wniosku, że za szkodę wyrządzoną przed dniem 1 stycznia 1999 r. przez funkcjonariuszy zarządców dróg publicznych odpowiada Skarb Państwa, a nie obecni zarządcy samorządu terytorialnego. W konsekwencji w/w wyroku w przedmiotowej sprawie w dniu 28 listopada 2001 r. nastąpiła zmiana podmiotowa po stronie pozwanej, gdyż wobec cofnięcia powództwa w stosunku do Województwa Małopolskiego - umorzono postępowanie wobec tej jednostki samorządowej. Po dokonaniu powyższych przekształceń pozwanym był Generalny Dyrektor Dróg Publicznych jako reprezentant Skarbu Państwa. Podmiot ten zakwestionował swoją legitymację do występowania w sprawie, powołując się na art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz.U. Nr 12, poz. 136 ze zm.), który przewiduje, że w postępowaniach sądowych, w których stroną jest Skarb Państwa, wynikających z działalności państwowych jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, które z dniem 1 stycznia 1999 r. zostały przejęte przez jednostkę samorządu terytorialnego. Skarb Państwa reprezentuje wojewoda właściwy ze wzglądu na siedzibę jednostki. Ostatecznie dopiero na rozprawie w dniu 14 marca 2002 r. został określony prawidłowo reprezentant Skarbu Państwa, którym został Wojewoda Małopolski.

W dniu 18 grudnia 2002. Sąd dopuścił dowód z opinii Zakładu Medycyny Sądowej w Krakowie na okoliczności charakteru obrażeń doznanych przez powodów i ich następstw. Po wykonaniu opinii w dniu 26 maja 2003 r. pełnomocnik powódki zakwestionował jej rzetelność i zażądał wykonania nowej opinii z udziałem innego zespołu biegłych. W dniu 13 października 2003 r. Sąd zlecił wykonanie takiej opinii. Śląska Akademia Medyczna, Warszawska Akademia Medyczna i Akademia Medyczna w Lublinie odmówiły jej wykonania z powodu braku zespołu specjalistów. Dopiero Akademia Medyczna w Poznaniu podjęła się wykonania opinii.

Po przesłaniu akt w dniu 27 listopada 2003 r. nastąpił ich zwrot wraz z wykonaną opinią w dniu 8 stycznia 2004 r. Na żądanie powódki zawarte w piśmie z dnia 12 lutego 2004 r., sąd zlecił uzupełnienie opinii, co akademia Medyczna w Poznaniu wykonała 10 maja 2004 r. Po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 22 czerwca 2004 r. sąd odroczył ją w celu uzyskania informacji z ZUS-u i poprzednich pracodawców powoda o wysokości świadczeń uzyskiwanych przez Jana R. W sprawie został wyznaczony nowy termin posiedzenia sądu na dzień 19 lipa 2004 r.

Jak wynika z analizy akt na długotrwałość postępowania miały wpływ trudności procesowe związane z określeniem właściwego podmiotu odpowiedzialnego za szkodę powstałą przed reformą administracji publicznej, jak też konieczność wykonania wielu pracochłonnych opinii przez biegłych lekarzy. Z przebiegu postępowania wynika, że w spawie został zebrany już materiał dowodowy, określający zakres szkód poniesionych przez wszystkich powodów. Zostali w sprawie przesłuchani świadkowie strony oraz wykonano opinie lekarskie. Obecne czynności sądu koncentrują się na ustaleniu wysokości odszkodowania i rent objętych żądaniami powodów.

Tym niemniej, Departament Sądów Powszechnych mając na uwadze długotrwałość postępowania, bez względu na przyczyny takiego stanu rzeczy, zwrócił się do Prezesa Sądu Okręgowego w Nowym Sączu o podjęcie czynności nadzorczych zmierzających do sprawnego zebrania całości materiału dowodowego.

Z upoważnienia

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 12 lipca 2004 r.

w odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, które wpłynęło do Urzędu w dniu 2 lipca 2004 roku, wraz z załączonym oświadczeniem, złożonym na 64 posiedzeniu Senatu przez Pana Senatora Grzegorza Matuszaka, w sprawie Pana Stanisława P., uprzejmie informuję, że w świetle przepisów ustawy z dnia 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 z późn. zm.) brak jest możliwości uczynienia zadość oczekiwaniom Zainteresowanego w kwestii przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

Uprzejmie informuję, iż art. 1 ust. 1 ww. ustawy przyznaje prawo do świadczenia pieniężnego wyłącznie osobom, które podlegały represjom. Z kolei art. 2 cyt. ustawy za represję uznaje:

1) osadzenie w obozach pracy przymusowej (...) z przyczyn politycznych, narodowościowych, rasowych i religijnych,

2) deportację (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed dnia 1 września 1939 r., na terytorium: a) III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945 b) Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i terenów przez niego okupowanych w okresie od dnia 17 września 1939 r. do dnia 5 lutego 1946 r. oraz po tym okresie do końca 1948 r. z terytorium państwa polskiego w jego obecnych granicach.

Z powyższego wynika, iż ustawodawca przyzna uprawnienia do nabycia świadczenia pieniężnego dla dwóch kategorii osób: dla osób "deportowanych do pracy przymusowej" oraz dla osób "osadzonych w obozach pracy". Przy czym deportacja do pracy przymusowej nastąpić musiała z terenu II Rzeczypospolitej (w granicach sprzed 1 września 1939 roku). Tego rodzaju sformułowanie nie pozostawia wątpliwości, iż warunkiem koniecznym nabycia prawa do świadczenia pieniężnego było wywiezienie poza wskazane w tym przepisie terytorium. Nie spełnia zaś tego warunku przemieszczenie w granicach II Rzeczypospolitej.

W wyroku z dnia 4 kwietnia 2002 roku (sygn. II S.A./Gd 1007/00) Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku wypowiedział pogląd, iż obowiązująca wykładnia art. 2 pkt 2 lit. a) ustawy o świadczeniu pieniężnym (...) nie pozwala na przyznanie świadczenia pieniężnego z tytułu wykonywania pracy przymusowej na terytorium państwa polskiego w jego granicach sprzed 1 września 1939 roku.

Mając na względzie treść powyższych przepisów oraz dokonane w toku postępowania administracyjnego ustalenia, z których wynika, iż Pan Stanisław P. wykonywał pracę przymusową na terenach, które przed wojną wchodziły w skład II RP, decyzją z dnia 9 lipca 2004 roku utrzymano w mocy decyzję z dnia 21 maja 2004 roku o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego. Strona została prawidłowo pouczona o przysługującym Jej środku zaskarżenia oraz trybie do jego wniesienia.

Jan Turski

Warszawa, dn. 12.07.2004 r.

W związku z pismem z dnia 30 czerwca br., BPS/DSK-043-296-04, dotyczącym oświadczenia złożonego przez senatora Witolda Gładkowskiego podczas 64. posiedzenia Senatu w dniu 24 czerwca br., uprzejmie informuję, że nie uważam za wskazane popieranie a tym bardziej inicjowanie propozycji ingerowania w poselski projekt ustawy (druk nr 2964) w kierunku skrócenia czasu przeprowadzania akcji likwidacji zróżnicowania wskaźników kwot bazowych zastosowanych do obliczenia emerytur i rent przyznawanych w latach 1993-1998.

Likwidacja zróżnicowania kwot bazowych i dysproporcji w świadczeniach przyznawanych przed 1999 r. jest przedsięwzięciem kosztownym i w chwili obecnej państwa nie stać na przeprowadzenie takiej operacji w okresie krótszym niż zaproponowany w poselskim projekcie. Propozycja, aby podwyższanie wskaźnika kwoty bazowej i przeliczanie świadczeń odbywało się etapami, świadczy o racjonalnym podejściu autorów projektu do tego trudnego problemu. Za rozłożeniem w czasie tej operacji przemawiają też szacunkowe koszty przeliczania świadczeń przedstawione w uzasadnieniu projektu ustawy.

Uważam, że na akceptację zasługuje też kryterium, według którego określono terminy przeliczenia świadczeń. Decydować ma wiek świadczeniobiorcy a nie wysokość kwoty bazowej przyjętej do obliczenia jego emerytury lub renty. Dzięki temu najszybciej, bo już od dnia 1 marca 2005 r. zostałyby więc przeliczone emerytury i renty najstarszych świadczeniobiorców, którzy urodzili się przed 1919 r. Te osoby miałyby od razu przeliczone świadczenia od 100% kwoty bazowej.

Osoby najmłodsze, które urodziły się po 1929 r., także miałyby stopniowo podwyższaną kwotę bazową, od której obliczono ich świadczenie z tym, że nastąpiłoby to w latach 2009-2011 (corocznie o dwa punkty procentowe).

Z powyższego zestawienia wynika, że dla najstarszych osób (w wieku co najmniej 86 lat), które pełną podwyżkę otrzymałyby już od 1 marca 2005 r., przeciętna miesięczna podwyżka świadczenia wyniosłaby około 78,55 zł. W przypadku osób w wieku 75-85 lat, w I etapie (tj. od dnia 1 marca 2005 r.) podwyżka wyniosłaby średnio 11,73 zł, a w ostatnim IV etapie (tj. od dnia 1 marca 2007 r.) - 23,49 zł. Osoby mające mniej niż 75 lat, w I etapie podwyżki (tj. od dnia 1 marca 2008 r.) otrzymałyby przeciętnie podwyżkę o około 10,88 zł miesięcznie, a w ostatnim etapie (od dnia 1 marca 2011 r.) o około 21,86 zł.

Z uwagi na przewidywany, znaczny koszt operacji wyrównania kwoty bazowej, warunkiem pomyślnego jej przeprowadzenia, bez niebezpieczeństwa nadmiernego obciążenia Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zagrażającego płynności finansowej, jest wcześniejsza zmiana mechanizmu waloryzacji, umożliwiająca uzyskanie oszczędności, które mogłyby być przeznaczone na sfinansowanie wyrównania kwoty bazowej.

Krzysztof Pater

Warszawa, 2004 -07-13

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W wyniku przeprowadzonego w tej sprawie postępowania wyjaśniającego ustalono, że podniesiony w piśmie zarzut, iż wnioskowi Pana Jerzego D. "z dnia 30 października 2000 r. nie został nadany właściwy bieg", nie znajduje uzasadnienia w stanie faktycznym. Pan Jerzy D. złożył wniosek z dnia 24 sierpnia 2000 r. o rozpoczęcie stażu na stopień nauczyciela dyplomowanego do dyrektora Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Jędrzejowie, a następnie w dniu 30 października 2000 r. przedłożył własny plan rozwoju zawodowego na okres stażu w wymiarze 9 miesięcy. Dyrektor Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Jędrzejowie pismem z dnia 11 lipca 2001 r. Nr SOSW-147-20/01 ustalił pozytywną ocenę dorobku zawodowego Pana Jerzego D. za okres stażu. Świętokrzyski Kurator Oświaty przeprowadził postępowanie na wniosek Pana Jerzego D. z dnia 12 lipca 2001 r. w sprawie nadania stopnia nauczyciela dyplomowanego. Wniosek pozostawiony został bez rozpoznania z powodu nieuzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2004 r. DPZN-WAZ-1110/112/JC/04 poinformowano Pana Jerzego D. o powyższych ustaleniach. Wyrażono także opinię, że brak jest podstaw prawnych do rozpatrzenia obecnie wniosku o podjęcie postępowania kwalifikacyjnego na stopień nauczyciela dyplomowanego po odbyciu stażu w wymiarze 9 miesięcy. Zgodnie bowiem z przepisami art. 7 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 19, poz. 239 ze zm.) wnioski takie można było składać w terminie 3 lat od dnia wejścia w życie ustawy, tj. do dnia 5 kwietnia 2003 r.

Zgodnie z przepisami rozdziału 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112 ze zm.) postępowanie w sprawie nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego jest dwuinstancyjnym postępowaniem administracyjnym, do którego mają zastosowanie, oprócz przepisów ustawy - Karta Nauczyciela, także przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 3 sierpnia 2000 r. w sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego przez nauczycieli (Dz.U. Nr 70, poz. 825 ze zm.). W świetle powołanych przepisów postępowanie zostaje wszczęte na wniosek nauczyciela złożony do właściwego organu uprawnionego do nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego. W sytuacji, gdy wniosek nie spełnia wymagań formalnych, wnioskodawca jest wzywany do usunięcia braków. Zgodnie z art. 64 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, niedopełnienie tego obowiązku w wyznaczonym terminie powoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. W literaturze prawniczej poglądy co do formy prawnej pozostawienia wniosku bez rozpoznania są podzielone. Prezentowany jest m.in. pogląd, że przepisy prawa nie przewidują wydania rozstrzygnięcia w formie decyzji lub postanowienia o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania. Według innego poglądu, w sytuacji takiej należy wydać decyzję odmawiającą załatwienia sprawy, co zabezpiecza interes strony, stwarzając możliwość podważenia zasadności pozostawienia wniosku bez rozpoznania przez złożenie odwołania.

Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwagę, że pozostawienie wniosku bez rozpoznania nie pozbawia nauczyciela dochodzenia swoich praw na drodze postępowania administracyjnego. W wypadku, gdy organ administracji publicznej winien wydać decyzje lub postanowienie, a działań takich nie podjął w stosownym terminie, stronie przysługuje prawo złożenia skargi na bezczynność organu do właściwego sądu administracyjnego.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tadeusz Szulc