Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment


Odpowiedzi na oświadczenia senatorów

Informację w związku z oświadczeniem senatora Władysława Mańkuta, złożonym na 62. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 63), przekazał Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji:

Warszawa, 28.06. 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Nawiązując do pisma z dnia 25 maja 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-239-04, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Pana Władysława Mańkuta podczas 62. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 maja 2004 r. w sprawie wdrażania Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Z informacji uzyskanych od Wojewody Warmińsko-Mazurskiego wynika, iż w 2003 r. - stosownie do zalecenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji - w Wydziale Rozwoju Regionalnego utworzono Oddział Zarządzania Funduszami Strukturalnymi, kierowany przez zastępcę dyrektora tego Wydziału, wyłonionego w drodze konkursu. W strukturze Wydziału Finansów i Budżetu utworzono natomiast osobny Oddział do kasowej obsługi przepływu środków Unii Europejskiej.

Obsadę kadrową w obydwu Oddziałach zapewniono w ramach możliwości etatowych poszczególnych Wydziałów Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego.

Podkreślenia wymaga, że - zgodnie z zatwierdzoną przez Prezesa Rady Ministrów - w dniu 14 stycznia 2004 r. zmianą statutu Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie utworzono Biuro Zarządzania Funduszami Europejskimi, które powstało na bazie dotychczasowego Biura Integracji Europejskiej poszerzonego o dział "rozwój regionalny".

Obsadę kadrową tej komórki organizacyjnej zapewnili dotychczasowi pracownicy Biura Integracji Europejskiej oraz Oddziału Zarządzania Funduszami Strukturalnymi Wydziału Rozwoju Regionalnego.

Obsługa kasowa przepływu środków finansowych Unii Europejskiej pozostała natomiast w Wydziale Finansów i Budżetu. Jednocześnie - zgodnie z decyzją Ministra Finansów - dwóch pracowników Zespołu Audytu Wewnętrznego, zajmuje się audytem funduszy strukturalnych.

Stosownie do dyspozycji Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, określających celowe zatrudnienie dla Biura Zarządzania Funduszami Europejskimi na 35 etatów, w Warmińsko-Mazurskim Urzędzie Wojewódzkim podjęto szereg działań, zmierzających do zapewnienia odpowiedniej liczby pracowników.

Aktualnie w Biurze Zarządzania Funduszami Europejskimi zatrudnionych jest 27 osób. 14 osób zajmuje się zadaniami związanymi z wdrażaniem Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (3 osoby na stanowiskach kierowników oddziałów); 7 osób przeniesiono z innych komórek organizacyjnych Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego, 7 pozostałych zatrudniono w wyniku naboru.

W Wydziale Finansów i Budżetu - Oddziale Kasowej Obsługi Przepływu Środków Unii Europejskiej zatrudnione są obecnie 4 osoby. Pracownicy ci zajmują się obsługą funduszy w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, 4 edycjami programu PHARE oraz IW INTERREG. Podkreślenia wymaga, iż z powodu znacznej liczby zadań (przewidzianych do realizacji w tym samym czasie) może dojść do nieterminowego wykonywania powierzonych zadań.

Obecnie trwa proces zatrudniania w Biurze Zarządzania Funduszami Europejskimi 5 osób do zadań związanych z wdrażaniem i zarządzaniem ZPORR, w tym: 2 osoby w ramach naboru zewnętrznego oraz 3 osoby w wyniku przesunięć wewnętrznych.

Wojewoda Warmińsko-Mazurski - w ramach środków finansowych z budżetu 2004 r. - podjął działania finansowe i organizacyjne na rzecz przygotowania i wyposażenia pomieszczeń biurowych dla pracowników realizujących powyższe zadania.

W biurze Zarządzania Funduszami Europejskimi Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego istnieje konieczność dodatkowego zatrudnienia 24 pracowników (16 osób do obsługi ZPORR i 8 osób do obsługi kontraktu wojewódzkiego INTERREG i PHARE) oraz 6 osób w Wydziale Finansów i Budżetu - Oddziale Kasowej Obsługi Przepływu Środków Unii Europejskiej.

W ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, dla zapewnienia stanu docelowego nasycenia kadr w komórkach zajmujących się zarządzaniem funduszami strukturalnymi, konieczne jest uzyskanie środków z pomocy technicznej.

Pomoc techniczna może służyć finansowaniu wynagrodzeń nowo zatrudnionych pracowników, jak również pracowników już zatrudnionych w Urzędzie, którzy po 1 stycznia 2004 r. wykonywać będą zadania związane z wdrażaniem Zintegrowanego Programu operacyjnego Rozwoju Regionalnego. Szczegółowe informacje na temat wykorzystania środków z pomocy technicznej zostały przekazane wojewodom m. in. w piśmie Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej Pana Marka Szczepańskiego z dnia 25 marca 2004 r.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji - pismem z dnia 9 marca 2004 r. nr AP/0820-2(8)/04/LP - wystąpił do Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, z prośbą o podjęcie działań mających na celu umożliwienie uruchomienia środków z pomocy technicznej ZPORR.

Odnosząc się do kwestii braku odpowiedzi na wnioski Wojewody Warmińsko-Mazurskiego składane do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w 2003 r. w sprawie dodatkowych potrzeb etatowych, wynikających z konieczności zapewnienia obsługi w komórkach zarządzania funduszami strukturalnymi, uprzejmie wyjaśniam, iż zbiorcze zestawienie potrzeb w tym zakresie zostało przekazane do Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, pismem z dnia 30 maja 2003 r., sygn. AP 713-13(19)/03/LP, z prośbą o podjęcie działań zmierzających do uruchomienia środków z rezerwy płacowej zaplanowanej w budżecie na 2003 r. na zmiany organizacyjne i nowe zadania.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

* * *

Minister Zdrowia przekazał wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senator Zdzisławy Janowskiej, złożonym na 62. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 63):

Warszawa, dnia 29 czerwca 2004 r.

Szanowny Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Panią Senator Zdzisławę Janowską na 62 posiedzeniu Senatu w dniu 20 maja 2004 r. przesłanym przy piśmie znak BPS/DSK-043-220-04 z dnia 25 maja 2004 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia na 2004 rok został ustalony z uwzględnieniem historycznych budżetów odpowiednich regionalnych kas chorych, które uzupełniono o rozliczenia międzykasowe oraz kwoty wynikające z funkcjonowania promes.

Narodowy Fundusz Zdrowia opracował jednolite zasady kontraktowania oraz finansowania świadczeń zdrowotnych dla całego kraju obowiązujące przy kontraktowaniu świadczeń na 2004 r. Ustalił stawkę maksymalną na poszczególne rodzaje świadczeń. Dyrektorzy oddziałów wojewódzkich otrzymali upoważnienia do indywidualnego kształtowania cen świadczeń w podpisywanych kontraktach w ramach posiadanych limitów finansowych.

Rozwiązania te pozwoliły na znaczne zmniejszenia różnic stawek przypadających na jednego ubezpieczonego w poszczególnych województwach.

W województwie łódzkim poziom finansowania na jednego ubezpieczonego wynikający z przypisania planu finansowego na 2004 r. Łódzkiego OW NFZ do ilości ubezpieczonych w oddziale wg stanu na 01.05 2004 r. jest następujący:

- finansowanie podstawowej opieki zdrowotnej w 2004 roku w województwie łódzkim kształtuje się na poziomie 87,01 zł, przy średniej dla całego systemu wynoszącej 86,00 zł,

- dla lecznictwa stomatologicznego kwota wynosi 27,48 zł, przy średniej dla całego systemu wynoszącej 25,56 zł,

- refundację cen leków zaplanowano na poziomie 175,69 zł przy średniej dla całego systemu 163,08 zł.

Z przytoczonych danych wynika, że poziom finansowania wyszczególnionych rodzajów opieki zdrowotnej w województwie łódzkim w stosunku do średniego poziomu finansowania dla całego systemu nie jest zaniżony.

Zarząd NFZ podjął szereg uchwał dotyczących zmian planu finansowego NFZ na 2004 r. Przygotowywany na podstawie wniosków zawartych w tych uchwałach projekt planu finansowego zakłada zwiększenie środków dla Łódzkiego OW NFZ o kwotę 39,29 mln zł w porównaniu do planu z dnia 13.10.2003 r., co stanowi przyrost środków w porównaniu do aktualnego planu o 2,08%. Największy wzrost środków zakłada się w pozycjach:

- "lecznictwie szpitalnym" o 50,7 mln zł, co stanowi przyrost środków w porównaniu do planu z 13.10.2004 r. o 6,94%,

- "podstawowej opiece zdrowotnej" o 26,74 mln zł, co stanowi przyrost w porównaniu do planu z 13.10.2004 r. o 12,04%,

- "rehabilitacji leczniczej" o 5,77 mln zł, co stanowi przyrost w porównaniu do planu z 13.10.2004 r. o 13,82%.

Od wielu lat sytuacja w polskiej opiece zdrowotnej nie jest zadowalająca. Na taki stan rzeczy złożyło się wiele czynników. W przeszłości rozmieszczano bazę leczniczą nierównomiernie na terenie kraju, stąd są województwa, gdzie podaż przewyższa popyt na usługi medyczne. W całym systemie opieki zdrowotnej odnotowuje się niedobór środków finansowych. Niektóre zakłady opieki zdrowotnej są źle zarządzane. Taka sytuacja ciągnie się od wielu lat, stąd wiele placówek służby zdrowia jest zadłużonych.

Rząd wychodząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym podjął przedsięwzięcia w celu uporządkowania sytuacji w opiece zdrowotnej. Główne obszary działania są następujące:

- funkcjonowanie zakładów opieki zdrowotnej,

- finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej,

- gospodarka lekami.

Zasadniczym celem w ramach pierwszego obszaru jest bezpieczne dla finansów publicznych oddłużenie zakładów opieki zdrowotnej poprzez restrukturyzację ich zadłużenia oraz przekształcenia organizacyjno-prawne przewidziane w projekcie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Projekt ten przewiduje łączenie zakładów i przekształcenie ich w spółkę użyteczności publicznej. Zgodnie z ustawą oddłużenie ma polegać na:

• umorzeniu lub rozłożeniu na raty zobowiązań publicznoprawnych,

• umorzeniu, rozłożeniu na raty, odroczeniu terminu płatności, przejęciu części lub całości zobowiązań przez podmiot, który utworzył zakład, objęciu w zamian za wierzytelności akcji albo udziałów - zgodnie z podpisaną przez zakład ugodą restrukturyzacyjną z wierzycielami cywilnoprawnymi,

• rozłożeniu zobowiązań na raty, odstąpieniu od naliczania odsetek lub objęciu w zamian za wierzytelności akcji albo udziałów - zgodnie z zawartymi przez zakład ugodami z pracownikami w zakresie roszczeń pracowników wynikających z tzw. ustawy 203.

Na cele restrukturyzacji spółka użyteczności publicznej będzie mogła zaciągnąć kredyt pomostowy poręczony przez bank Gospodarstwa Krajowego.

Kolejnym krokiem w celu poprawy gospodarki finansowej w systemie ubezpieczeń zdrowotnych jest projekt ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Projekt przewiduje, między innymi rozwiązania dotyczące:

- ustanowienia standardów medycznych i ich wyceny,

- redystrybucji środków finansowych pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,

- corocznego wzrostu składki o 0,25% podstawy wymiaru, aż do osiągnięcia 9%.

W celu ograniczenia wydatków publicznych i wydatków obywateli na zakup leków Rząd przyjął program "Polityka lekowa Państwa 2004-2008".

Przedstawiając powyższe mam nadzieję, że niniejsze wyjaśnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące.

Pozostaję z wyrazami szacunku

Marian Czakański

* * *

Wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senator Krystyny Sienkiewicz, złożonym na 63. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 64), przekazał Minister Zdrowia:

Warszawa, 2004.06.30

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przekazanym przez Pana Marszałka, przy piśmie BMK4-070-IV/146/04, oświadczeniem złożonym przez senator Krystynę Sienkiewicz na 63. posiedzeniu Senatu w dniu 3 czerwca br. w sprawie zajęć komorniczych dokonywanych w Szpitalu Praskim Przemienienia Pańskiego w Warszawie Minister Zdrowia prosi o przyjęcie następujących wyjaśnień:

W sprawie postępowań egzekucyjnych wszczętych wobec Szpitala Praskiego w Warszawie Minister Zdrowia wypowiadał się już w piśmie kierowanym do Dyrektora tego szpitala Pana Andrzeja Koronkiewicza (kserokopia pisma w załączeniu).

Odnosząc się natomiast do zarzutów kierowanych przez Panią Senator Krystynę Sienkiewicz pod adresem komornika sądowego, Minister Zdrowia nie może wypowiedzieć się co do zasadności podjętych przez komornika działań bez możliwości zapoznania się z aktami spawy. Biorąc jednak pod uwagę ogólny aspekt niniejszej sprawy, to zgodnie z art. 492 Kodeksu postępowania cywilnego nakaz zapłaty od chwili wydania stanowi tytuł zabezpieczenia, a jeżeli był wydany na podstawie weksla lub czeku, staje się on natychmiast wykonalny z upływem terminu udzielonego do zaspokojenia roszczenia. Zatem skoro ani ustawodawca w przepisach dotyczących postępowania nakazowego, ani też sam nakaz zapłaty w praktyce nie określa (bo brak jest ku temu podstaw) szczególnych sposobów zabezpieczenia, to wykonanie takiego zabezpieczenia następuje zgodnie z przepisami k.p.c. w zakresie wykonania zarządzeń tymczasowych (art. 730 i n. k.p.c.). Powód jednakże musi we wniosku do komornika wskazać dokładnie sposób zabezpieczenia roszczenia majątkowego - np. przez zajęcie ruchomości lub wynagrodzenia za pracę, zajęcie wierzytelności, względnie innych praw majątkowych. Skoro powód, w tym przypadku firma Electus, wskazała prawdopodobnie komornikowi, jako sposób zabezpieczenia zajęcie wierzytelności pozwanego-szpitala wobec NFZ - Oddział Mazowiecki, komornik miał prawo dokonać takiego zabezpieczenia, chyba że dłużnik złożył w ustawowym terminie zarzuty od nakazu zapłaty i wniosek do sądu o ograniczenie zabezpieczenia.

Przepisy prawa nie przyznają zakładom opieki zdrowotnej szczególnej ochrony prawnej w postępowaniu egzekucyjnym i traktują je jak każdego innego dłużnika, bez względu na fakt, iż ściągane w drodze postępowania egzekucyjnego środki służą do realizacji zadań dłużnika związanych z ochroną zdrowia.

Również, zgodnie z art. 730 § 1 i 733 § 1 K.p.c., sąd może przy wszczęciu sprawy lub w toku postępowania wydać zarządzenie tymczasowe w celu zabezpieczenia roszczenia. W związku z tym działanie komornika stanowiące realizację takiego zarządzenia sądu nie będzie stanowiło naruszenia prawa, jeżeli zostało ono na tej podstawie podjęte jeszcze przed prawomocnym rozstrzygnięciem sprawy.

Zarówno sąd, jak i komornik są organami niezależnymi i nie podlegają w zakresie swoich działań kontroli organów władzy wykonawczej, co oznacza że Minister Zdrowia nie ma kompetencji i uprawnień do ingerowania w ich działania związane z wymiarem sprawiedliwości czy też prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

* * *

Minister Zdrowia przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Krzysztofa Jurgiela, złożone na 63. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 64):

Warszawa, dnia 30.06.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Krzysztofa Jurgiela, złożone na 63 posiedzeniu Senatu w dniu 3 czerwca 2004 r., w sprawie egzaminu państwowego kończącego staż podyplomowy, przesłane przy piśmie BPS/DSK-043-250-04, pragnę ustosunkować się do kwestii podniesionych przez Pana Senatora.

Egzamin państwowy kończący staż podyplomowy lekarzy i lekarzy dentystów został wprowadzony ustawą o zawodzie lekarza z dnia 5 grudnia 1996 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 152 z późn. zm.). Minister Zdrowia został natomiast zobowiązany do określenia ram prawnych wspomnianego egzaminu, co wypełnił wydając rozporządzenie z dnia 24 marca 2004 r. w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza stomatologa (Dz.U. Nr 57 poz. 553 z dnia 8 kwietnia 2004 r.).

Inicjatorem wprowadzenia egzaminu był samorząd lekarski, który wskazywał na konieczność weryfikacji wiedzy i umiejętności nabytych w trakcie stażu podyplomowego za pomocą jednolitego egzaminu państwowego. Konieczność przeprowadzenia egzaminu uznał Parlament RP.

Uprzejmie wyjaśniam, że przedmiotowe rozporządzenie zostało uzgodnione między innymi z Samorządem Lekarskim przy udziale przedstawicieli Kół Młodych Lekarzy. W trakcie prac nad tym rozporządzeniem zgłaszano uwagi, że lekarze muszą mieć czas na przygotowanie się do egzaminu i nie może on odbyć się w trakcie odbywania stażu. Ministerstwo Zdrowia wzięło pod uwagę opinie lekarzy.

Podkreślenia wymaga fakt, że w trakcie spotkania, dotyczącego organizacji lekarskiego egzaminu państwowego (LEP), które odbyło się w Ministerstwie Zdrowia w dniu 8 czerwca br. przy udziale pani poseł Barbary Błońskiej-Fajfrowskiej - przewodniczącej Komisji Zdrowia Sejmu RP, pana dr Konstantego Radziwiłła - prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej, prof. Stanisława Orkisza - dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych, przedstawicieli akademii medycznych, wojewódzkich centrów zdrowia publicznego oraz przedstawicieli Kół Młodych Lekarzy, lekarzy stażystów oraz Parlamentu Studentów Akademii Medycznych - w trakcie dyskusji podniesiono temat terminu przeprowadzenia egzaminu. Prezes Naczelnej Rady Lekarskiej postulował, by egzamin odbył się w jak najkrótszym czasie od ukończenia stażu. Przedstawiciele Klubu Młodych Lekarzy oraz Ogólnopolskiej Akcji Lekarzy Stażystów stwierdzili jednak, że przesunięcie terminu egzaminu utrudniłoby im właściwe przygotowanie się do niego, jest więc niewskazane, zwłaszcza w roku 2004.

Wobec takiego stanowiska uznaję, że przesunięcie terminu egzaminu budzi kontrowersje w środowisku samych zainteresowanych. Wyrażam jednak gotowość podjęcia prac mających na celu nowelizację rozporządzenia w tym zakresie.

W/w rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarzy określa zakres przedmiotowy LEP jako pogłębienie wiedzy teoretycznej oraz praktyczną naukę udzielania świadczeń zdrowotnych w dziedzinach wymienionych w przedmiotowym rozporządzeniu.

Program stażu został przekazany przez Dyrektora CEM wszystkim twórcom pytań egzaminacyjnych ze wskazaniem, by ich zakres nie wykraczał poza zagadnienia tam wymienione.

W opinii Ministerstwa Zdrowia egzamin państwowy kończący staż podyplomowy będzie dobrze przygotowany.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

* * *

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury, Pełnomocnik Rządu do spaw Budowy Dróg Krajowych i Autostrad przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Roberta Smoktunowicza, złożone na 62. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 63):

Warszawa, 2004-06-30

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem senatora Roberta Smoktunowicza dotyczącym budowy obwodnicy Serocka w ciągu drogi krajowej nr 61 proszę o przyjęcie następującej odpowiedzi:

Planowana obwodnica miejscowości Serock w ciągu drogi krajowej nr 61 jest dwujezdniową drogą o parametrach technicznych klasy GP, o długości 7,0 km. Przebiega ona po zachodniej stronie miejscowości przez tereny aktualnie użytkowane rolniczo oraz tereny zieleni nieurządzonej. W ramach tej inwestycji planuje się również budowę nowego odcinka drogi krajowej Nr 62 i w rezultacie zmianę jej przebiegu w rejonie Serocka (przedłużenie DK 62 w m. Wierzbica i włączanie jej do projektowanej obwodnicy Serocka w węzłach "Serock" i "Wierzbica"). Powiązanie komunikacyjne obwodnicy (DK 61) i nowego odcinka DK62 z Serockiem i Wierzbicą zostanie zrealizowane poprzez 3 węzły drogowe, 2 skrzyżowania skanalizowane, a także 4 przejazdy gospodarcze nad obwodnicą dla obsługi terenu przyległego.

Obecnie w GDDKiA trwają prace nad przygotowaniem formalnoprawnym inwestycji (w oparciu o zapisy Ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych) oraz nad wyłonieniem w trybie przetargu nieograniczonego wykonawcy prac budowlanych. Realizacja inwestycji planowana jest w latach 2006-07.

Korzystając z tej okazji, chciałem podziękować Panu Senatorowi za zainteresowanie problemami rozwoju i modernizacji infrastruktury drogowej, a także zwrócić uwagę Pana Marszałka i Pana Senatora na fakt, że na skutek wieloletnich zaniedbań potrzeby naszego kraju w dziedzinie budowy autostrad, dróg i obwodnic znacznie przewyższają środki jakie na ten cel rząd może przeznaczyć. W Polsce nadal gęstość sieci autostrad jest jedną z najniższych w Europie, stan nawierzchni wielu dróg jest niedostateczny, a ich zdolność do przenoszenia obciążeń nieskorelowana z natężeniem ruchu. W wielu miejscowościach uciążliwość ciężkiego ruchu tranzytowego jest nadmierna, a bark obwodnic stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia mieszkańców. Staram się jak najszybciej ten stan rzeczy zmienić i bardzo liczę na poparcie w tym względzie ze strony Pana Marszałka i Pana Senatora.

Z poważaniem

Dariusz Skowroński

* * *

Informację w związku z oświadczeniem senatorów Władysława Bułki i Sławomira Izdebskiego, złożonym na 62. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 63), przekazał Minister Zdrowia:

Warszawa, dnia 30.06.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałe
k Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W związku z oświadczeniami złożonymi na 62 posiedzeniu Senatu w dniu 20 maja 2004 roku przez Panów Władysława Bułkę i Sławomira Izdebskiego Senatorów Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie sposobu prowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego przez Zarząd Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, uprzejmie informuję, że dostawa omawianych w oświadczeniu Panów Senatorów unitów stomatologicznych dla Instytutu Stomatologii Akademii Medycznej w Poznaniu stanowi integralną część realizacji zadania inwestycyjnego w ramach inwestycji wieloletniej zawartej w załączniku nr 6 do ustawy budżetowej na rok 2004.

Zgodnie z informacją uzyskaną w Zarządzie Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, w tej sprawie przeprowadzono stosowne postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę unitów stomatologicznych. Pierwsze dwa postępowania zostały unieważnione nie z powodu stanowczych protestów innych firm współuczestniczących w przetargu, lecz ze względu na to, że wpłynęły mniej niż dwie oferty nie podlegające odrzuceniu. Natomiast w trzecim przetargu została oprotestowana przez jednego z uczestników postępowania tj. Żywiecką Fabrykę Sprzętu Szpitalnego FAMED S.A., czynność Zamawiającego polegająca na opracowaniu Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia.

Odwołanie firmy FAMED S.A. od rozstrzygnięcia protestu przez Zamawiającego tj. Akademię Medyczną w Poznaniu zostało rozpatrzone w Urzędzie Zamówień Publicznych i w dniu 19 maja 2004 roku został wydany Wyrok Zespołu Arbitrów, zgodnie z którym nakazano powtórzyć czynności z uwagi na naruszenie zasad równego traktowania wykonawców i uczciwej konkurencji.

Z informacji uzyskanej od Zarządu Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu wynika, że w chwili obecnej trwa postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego. Wprowadzono do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia zapisy zgodne z ww. Wyrokiem Zespołu Arbitrów. Aktualna różnica w ofercie cenowej między firmą Ka Vo Polska Sp. z o.o., a firmą FAMED S.A. wynosi 179.202,00 zł netto na korzyść tej ostatniej, przy czym firma FAMED S.A. oferuje 24 miesiące gwarancji a firma Ka Vo Polska Sp. z o.o. - 60 miesięcy. Rozstrzygnięcie przetargu nastąpi 24 czerwca 2004 r.

Uprzejmie informuję, że w celu zapewnienia prawidłowego przebiegu dalszego postępowania przetargowego na dostawę unitów stomatologicznych, w tym przestrzegania zasad uczciwej konkurencji, Ministerstwo Zdrowia zobowiązało Rektora Akademii Medycznej w Poznaniu do spowodowania przestrzegania przez służby inwestycyjne obowiązujących zasad w zakresie realizacji inwestycji, w tym przepisów ustawy Prawo zamówień publicznych oraz zasad dotyczących wydatkowania środków publicznych.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

* * *

Wyjaśnienie w związku z oświadczeniem senatora Mariana Lewickiego, złożonym na 63. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 64), przekazał Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Infrastruktury, Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad:

Warszawa, 2004.06.30

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Mariana Lewickiego, podczas 63 posiedzenia Senatu RP w dniu 3.06.2004 r. w sprawie podziału środków uzyskanych z Banku Światowego w ramach pożyczki na remonty dróg, skierowane w dniu 8.06.2004 r. do Ministra Infrastruktury Krzysztofa Opawskiego, uprzejmie wyjaśniam.

Projekt Utrzymania i Rehabilitacji Dróg (znany też pod roboczą nazwą III Projektu Drogowego) jest pożyczką Banku Światowego na sumę 100 mln EUR. Pożyczka ta ujęta jest w rezerwie celowej budżetu państwa, gdzie przewidziano dla niej sumę 415 mln PLN. Pożyczka stanowić ma 67% nakładów na odnowy i remonty dróg, budżet państwa zobowiązany jest pokryć pozostałe 33% nakładów.

Pożyczka składa się z 4 części. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad realizuje trzy z jej części:

- Część B - program Utrzymania i Rehabilitacji Dróg,

- Część A - Plan Działań Modernizacyjnych GDDKiA,

- Część D - Zaangażowanie Sektora Prywatnego na sumę 94,5 mln EUR.

Część C pożyczki - Program Poprawy Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego - na sumę 4,5 mln EUR realizuje Sekretariat Krajowej Rady Ruchu Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego (SKRBRD).

Opłata wstępno-końcowa projektu stanowi 1 mln EUR.

W ramach Programu Utrzymania i Rehabilitacji dróg (Części B Projektu), GDDKiA otrzymała z Banku Światowego 92% ze 100 mln EUR, czyli 381,8 mln zł, z budżetu państwa zaangażowała 86,648 mln zł, łącznie jest to kwota 468,448 mln zł.

Podział środków finansowych na zadania realizowane w terenie przez Oddziały GDDKiA, wykonany został, zgodnie z wymaganiami Banku Światowego, w oparciu o wskaźniki uzyskane z dwóch systemów: HDM-4 oraz SOSN.

System HDM - (Highway Development and Management), to system służący do usprawnienia metod stosowanych do wyznaczania priorytetów i programowania wydatków na drogownictwo. System działa na trzech poziomach projektu, programu i strategii. Podstawą projektową systemu jest ocena poszczególnych odcinków drogi, w tym nawierzchni, konstrukcji całego korpusu drogowego, analiza pasa drogowego a także kosztów odpowiednich zabiegów i inwestycji. Na etapie programu ustalane są odcinki jednorodne, uśrednia się stan nawierzchni, ustala dominujące konstrukcje oraz przybliżone koszty zabiegów. W oparciu o programy, tworzy się strategię opartą o: wybór odcinków reprezentatywnych, klasy stanu nawierzchni, klasy nośności i uśrednione koszty zabiegów.

System HDM jest tworzony i udoskonalany od wielu lat, cechuje go zaangażowanie najlepszych ośrodków badawczych, liczne eksperymenty polowe oraz możliwość zastosowania wbudowanych modeli: degradacji nawierzchni, kosztów użytkowników, kosztów społecznych i środowiska, poprawy stanu nawierzchni po zabiegach.

System oceny stanu nawierzchni (SOSN) jest podstawowym narzędziem wspomagającym planowanie remontów dla sieci dróg krajowych o nawierzchni bitumicznej. Na podstawie corocznych, kompleksowych pomiarów cech eksploatacyjnych nawierzchni takich jak wskaźnik spękań, równość, głębokość kolein, szorstkość i stan powierzchni oraz danych z Generalnego Pomiaru Ruchu, system umożliwia opracowanie zestawień na temat aktualnego stanu technicznego nawierzchni.

Stan techniczny sieci drogowej nie jest jednolity w poszczególnych województwach. Lokalizacja odcinków dróg w stanie określonym w systemie jako zły, rozkłada się różnie w skali całego kraju. Na załączonym rysunku przedstawiono graficznie natychmiastowe potrzeby remontowe, ilustrując stosunek długości sieci w stanie złym do długości sieci administrowanej w danym województwie: wielkość koła na wykresie odpowiada długości administrowanej sieci a wycinek w kolorze czerwonym oznacza część dróg w złym stanie technicznym.

Do podziału środków finansowych na poszczególne Oddziały GDDKiA, użyto wskaźników odnoszących się do długości sieci wymagającej zabiegów natychmiastowych, skorygowanych dodatkowo poprzez inne składniki, m.in. pomierzony średni ruch pojazdów ciężkich.

Celem przyjęcia takich zasad jest doprowadzenie do w miarę jednolitego standardu całej sieci dróg krajowych, co jest nadrzędnym celem naszej organizacji.

W oparciu o wskaźniki uzyskane w 2003 roku, dokonano przydziału funduszy na poszczególne zadania. W marcu br. ustalona została lista 112 zadań z zakresu odnów nawierzchni i remontów dróg do realizacji w bieżącym roku na całej sieci dróg krajowych, z czego 13 zadań na kwotę 24 795 tys. zł będzie zrealizowanych na terenie woj. dolnośląskiego.

Z wyrazami szacunku

Dariusz Skowroński

* * *

Informację w związku z oświadczeniem senatora Władysława Mańkuta, złożonym na 63. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 64), przekazał Minister Polityki Społecznej:

Warszawa, 2004.06.30

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 8.06.2004 r. znak: BPS/DSK-043-251-04 oświadczeniem senatora Władysława Mańkuta w sprawie rozważenia możliwości zmiany regulacji prawnych w zakresie kwoty granicznej dodatkowego zarobkowania rencistów uprzejmie przedstawiam, co następuje.

Ryzykiem objętym ubezpieczeniem emerytalno-rentowym jest utrata wynagrodzenia lub dochodu z powodu starości, inwalidztwa lub śmierci żywiciela.

Z zasady więc przyjęto, że emeryturę lub rentę wypłaca się zamiast a nie obok wynagrodzenia.

Z uwagi jednak na niezadowalający środowisko rencistów poziom świadczeń utrzymano w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 35 poz. 353 ze zm.) rozwiązanie kompromisowe polegające na możliwości osiągania dochodów z pracy przez świadczeniobiorców, ale w takich rozmiarach - aby mogli utrzymać dotychczasowy poziom życia, a jednocześnie aby emerytura lub renta nie była dodatkiem do dochodu z pracy.

Kwestia możliwej kolizji zasady wolnego wyboru i przyjęcia pracy z ograniczeniami wynikającymi ze stosowania w prawie ubezpieczeń społecznych instytucji redukcji świadczenia z tytułu osiągania zarobków była przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny uznał omawiane przepisy za zgodne z Konstytucją. Przepisy te są także zgodne z Konwencjami nr 35-40 Międzynarodowej Organizacji Pracy. Przepisy te mówią między innymi "ustawodawstwo krajowe może przewidywać, że osobie która nabyła prawo do świadczeń można zawiesić ich wypłatę, jeżeli osoba ta jest zatrudniona za ustalonym wynagrodzeniem lub można obniżyć jej świadczenie - oparte na składce, jeżeli zarobki osoby korzystającej ze świadczeń przekraczają ustaloną wysokość".

Pragnę nadmienić, że w omówionej kwestii, otrzymuję pisma od świadczeniobiorców, w tym także o niewysokich świadczeniach, w których prezentowane są skrajne stanowiska. Niektórzy wnioskują o całkowite zniesienie ograniczeń w uzyskiwaniu dochodów z kontynuowanego zatrudnienia inni natomiast np. bezrobotni wnioskują o wprowadzenie zakazu zarobkowania nie tylko przez emerytów ale także rencistów. Zdaniem bezrobotnych szansa znalezienia pracy byłaby większa.

Pragnę zwrócić uwagę, że od 01.06.2004-31.08.2004 r.

1) 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kw. kalendarzowy ostatnio ogłoszonego przez Prezesa GUS wynosi 1.632,60 zł (przychody osiągane w wysokości nie przekraczającej tej kwoty nie powodują zmniejszenia emerytury lub renty),

2) 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za kw. kalendarzowy ogłoszonego przez Prezesa GUS wynosi 3.031,90 zł (osiąganie wynagrodzenia w wysokości przekraczającej kwotę 1.632,00 zł, nie wyższej jednak niż 3.031,90 zł powoduje zmniejszenie emerytury lub renty, osiąganie przychodu w kwocie przekraczającej 3.031,90 zł (130%) powoduje zawieszenie prawa do świadczeń,

3) minimalne wynagrodzenie wynosi od dnia 1.01.2004 r. 824,00 zł,

4) wysokość zasiłku podstawowego dla bezrobotnych wynosi 504,20 zł - od 1.06.2004 r.

Jednocześnie podkreślam, że spośród wymienionych tytułów tylko dochód emerytów i rencistów jest dochodem dodatkowym (obok świadczenia) natomiast pozostałe są jedynym źródłem utrzymania pracowników i ich rodzin.

Warto zaznaczyć, że w przypadku osób mających ustaloną częściową niezdolność do pracy kwota maksymalnego zmniejszenia renty z tytułu dodatkowego zarobkowania wynosi nie więcej niż 18% kwoty bazowej, zaś w przypadku pozostałych rencistów 24% tej kwoty oraz 20,4%, co jest szczególną formą preferencji w stosunku do rencistów, którzy zachowali częściową zdolność do pracy, mającą zachęcić te osoby do podejmowania (w miarę możliwości) pracy zarobkowej.

W związku z powyższym uprzejmie informuję, że resort nie zamierza występować z inicjatywą ustawodawczą w kierunku dalszej liberalizacji obowiązujących przepisów.

Z poważaniem

Krzysztof Pater

* * *

Minister Infrastruktury przedstawił stanowisko w związku z oświadczeniem senatora Władysława Bułki, złożonym na 63. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 64):

Warszawa, 1.07.2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senat
u
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z otrzymanym w dniu 9 czerwca 2004 r. oświadczeniem Pana Senatora Władysława Bułki dotyczącym sytuacji w aeroklubach RP, złożonym podczas 63. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 czerwca 2004 r., uprzejmie przekazuję swoje stanowisko w przedmiotowej sprawie.

Podstawy formalne działania aeroklubu jako stowarzyszenia określa ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz.U. Nr 79 poz. 855 ze zm.). Zgodnie z przepisami ww. ustawy, stowarzyszenia posiadają osobowość prawną, samodzielnie określają swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne, a także uchwalają akty wewnętrzne dotyczące ich działalności.

Do ich głównych celów statutowych należy m. in. propagowanie i rozwijanie lotnictwa polskiego, a zwłaszcza szkoleń i sportów lotniczych, wspieranie inicjatyw, szkolenia i działalności lotniczej dzieci i młodzieży, rozpowszechnianie wiedzy i umiejętności lotniczych w społeczeństwie.

Swoje cele statutowe aerokluby realizują m. in. przez organizowanie kursów teoretycznych i praktycznych w zakresie różnych specjalności lotniczych, pilotażowych i technicznych, organizowanie szkoleń lotniczych, prowadzenie działalności gospodarczej służącej pozyskiwaniu środków na realizację statutowych zadań, w szczególności świadczenie usług lotniczych.

Aerokluby dysponują swoimi funduszami, na które składają się w szczególności dochody z organizowanych imprez, szkolenia lotniczego i wydawnictw, dochody osiągane z działalności gospodarczej, dotacje, dochody z ofiarności społecznej, dochody z majątku własnego, składki członkowskie.

W przypadku podjęcia przez aerokluby działalności gospodarczej w zakresie przewozu lotniczego Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego udziela koncesji - zgodnie z postanowieniami Rozporządzenia Rady Nr 2407/92/EWG z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników lotniczych. Jednym z warunków uzyskania w/w koncesji jest posiadanie ważnego certyfikatu przewoźnika lotniczego wydawanego również przez Prezesa ULC. W przypadku podejmowania przez aerokluby działalności gospodarczej w zakresie usług lotniczych wykonywanych przy użyciu statków powietrznych innych niż przewóz nie wymaga się uzyskania koncesji - usługi te podlegają jedynie certyfikacji, przeprowadzanej również przez Urząd Lotnictwa Cywilnego.

Aerokluby współpracują z Urzędem Lotnictwa Cywilnego w postępowaniu związanym z certyfikacją, bądź też w przypadku starań o uzyskanie koncesji. Niestety, w obecnym stanie prawnym, w kwestiach finansowych nie mogą one liczyć na pomoc ULC. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz.U. Nr 130 poz. 1112 ze zm.), jedynym finansowym narzędziem, którym w chwili obecnej może dysponować Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego jest środek specjalny. Przepis art. 26 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy stanowi, iż środki specjalne Urzędu Lotnictwa Cywilnego przeznacza się na dofinansowanie obowiązku użyteczności publicznej, która dotyczy funkcjonowania lotnisk użytku publicznego.

Mając na uwadze powyższe aerokluby mogą prowadzić swoją statutową działalność w oparciu o swoje fundusze wymienione przykładowo powyżej. Zadaniem aeroklubu jako stowarzyszenia jest m.in. propagowanie i rozwój działalności szkoleniowej w zakresie lotnictwa sportowego. Narzędziem, które pozwala aeroklubom pozyskiwać środki na ten cel są odpłatnie prowadzone kursy, szkolenia, działalność gospodarcza, w tym w zakresie usług lotniczych. Mogą także liczyć na dotacje i darowizny, ale władze aeroklubów powinny same starać się o ich pozyskiwanie.

Zgodnie z posiadanymi informacjami Aeroklub Polski otrzymał dotacje na zadania zlecone z Ministerstwa Obrony Narodowej, Polskiej Konfederacji Sportu oraz Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu, natomiast działalność statutowa Aeroklubu nie była dotowana.

W chwili obecnej wiele organizacji, stowarzyszeń boryka się z trudnościami finansowymi, więc trudno jest wypracować rozwiązania systemowe, które zadowoliłyby wszystkie środowiska lotnicze. Obecne uregulowania prawne nie pozwalają na dofinansowanie działalności aeroklubów ze środków, którymi dysponuje Urząd Lotnictwa Cywilnego. Do ULC aerokluby mogą natomiast zgłaszać się w kwestiach merytorycznych, związanych uzyskaniem przez nie certyfikatów i koncesji. Zawsze mogą one liczyć na pomoc merytoryczną, przekazywanie informacji w sprawie obowiązujących przepisów oraz ich interpretacji i stosowania.

Z poważaniem

Krzysztof Opawski

* * *

Minister Środowiska przekazał odpowiedź na oświadczenie senatora Gerarda Czai, złożone na 63. posiedzeniu Senatu ("Diariusz Senatu RP" nr 64):

Warszawa, dnia 01.07.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji pana senatora Gerarda Czai, przesłanej przy piśmie z dnia 14 czerwca 2004 r., znak BPS/DSK-043-262-04, w sprawie sytuacji na rynku surowca drzewnego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

1. Nie ograniczano podaży drewna na rynku od drugiego półrocza 2003 r. Mając na uwadze sytuację na rynku oraz w trosce o stan polskiego przemysłu drzewnego, w drugiej połowie 2003 r. podjęto decyzję o zwiększeniu pozyskania drewna o mniej więcej 1,5 mln m3. Jednak decyzje o zwiększeniu planów pozyskania surowca drzewnego muszą uwzględniać przede wszystkim przesłanki z zakresu hodowli i ochrony lasu, a nie tylko wahania koniunktury na rynku. Do tego obliguje leśników ustawa o lasach.

2. Ustawa o lasach z 1993 roku nakłada na Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe obowiązek prowadzenia gospodarki leśnej zgodnie z zasadami ochrony i trwałości utrzymania lasów, powiększenia zasobów leśnych i zrównoważonego wykorzystania funkcji lasów. Zgodnie z przepisami ustawy, wielofunkcyjna gospodarka leśna prowadzona jest według planów urządzenia lasu, co oznacza użytkowanie zasobów w taki sposób i w takim tempie, aby zachować je jako odnawialne zasoby naturalne. Taką właśnie gospodarkę leśną prowadzą Lasy Państwowe, konsekwentnie zwiększając powierzchnię lasów oraz pozyskując drewno w rozmiarze nieprzekraczającym możliwości biologicznych lasu (stosunek pozyskania do przyrostu w ciągu ostatnich 30 lat kształtował się na poziomie ok. 60%). Dzięki temu zasoby drewna na pniu w lasach zarządzanych przez PGL LP stale rosną, co przedstawione jest w tabeli.

Wyszczególnienie

Stan na 1.01.1973

Stan na 1.01.1983

Stan na 1.01.1993

Stan na 31.12.2002

Bilans 1973-2002

Prognoza na 31.12.2012

Powierzchnia leśna (tys. ha)

6 541

6 758

6 821

6 987

+446

7 134

Miąższość grubizny (tys. m3)

959 900

1 134 300

1 300 100

1 522 930

+ 563 030

1 710 610

Zasobność m3/ha

147

168

191

221

+74

240

Stosunek pozyskania do przyrostu (%)

70,8

59,6

65

58,9

-11,9

66,9

Orientacyjny etat wg planów urządzenia lasu (tys. m3 grubizny netto)

14 680

17 300

17 560

24 400

+9 720

28 000

Przyjęta relacja pomiędzy rocznym przyrostem zasobów drzewnych na pniu a poziomem użytkowania tych zasobów przyczynia się do ich stałego wzrostu i jest gwarancją stabilnego rozwoju polskiego przemysłu drzewnego, który opiera się na krajowych zasobach surowcowych. W 2001 r. w kraju panowała dekoniunktura na wyroby z drzewna, a poziom pozyskania, wynikający z etatu cięć, znacznie przekraczał chłonność rynku na surowiec drzewny.

3. Zgodnie z art. 50 ustawy o lasach, Lasy Państwowe prowadzą działalność na zasadzie samodzielności finansowej i pokrywają koszty działalności z własnych przychodów. Źródłem przychodów Lasów Państwowych jest sprzedaż drewna. To przychody ze sprzedaży drewna umożliwiają tej organizacji prowadzenie gospodarki leśnej zgodnie z przepisami ustawy o lasach. W związku z powyższym Lasy Państwowe starają się dbać o równowagę na rynku surowca drzewnego. Poziom sprzedaży grubizny ogółem z roku na rok podnosi się i osiągnął odpowiednio w roku 1997 - 20,4 mln m3, w 1998 - 21,9 mln m3, w 1999 - 22,7 mln m3, 2000 - 24,2 mln m3, w 2001 - 22,8 mln m3, w 2002 25,8 mln m3, 2003 - 28,1 mln m3.

Sytuacja na rynku drzewnym, zarówno lokalnym, jak i krajowym, jest intensywnie monitorowana przez stosowne służby Lasów Państwowych. Lasy Państwowe działają zgodnie ze wszystkimi obowiązującymi w naszym kraju przepisami regulującymi działalność gospodarczą. Dotyczy to także ustawy o konkurencji i ochronie konsumenta.

Nie jest prawdą, że jednostki Lasów Państwowych stosują jakiekolwiek preferencje w stosunku do poszczególnych odbiorców, w tym odbiorców zagranicznych. Zasady sprzedaży drewna szczegółowo reguluje Zarządzenie Nr 91 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 30 listopada 2001 r. w sprawie prowadzenia sprzedaży drewna w Państwowym Gospodarstwie Leśnym Lasy Państwowe. Trudno także podzielić opinię, że Lasy Państwowe podnoszą poziom eksportu surowca drzewnego kosztem dostaw do przemysłu rodzimego. Informacja o poziomie eksportu z lasów Państwowych (tabela poniżej) jest zamieszczana np. w corocznych raportach z działalności Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, przygotowywanych m.in. na potrzeby Sejmu RP.

Rok

Razem eksport (tys. m3)

Drewno wielkowymiarowe (tys. m3)

Papierówki iglaste (tys. m3)

Papierówki liściaste (tys, m3)

Inne sortymenty (tys. m3)

1984

2 246,4

117,4

2 028,5

97,8

2,7

1985

2 028,7

28,2

1 878,3

120,2

2,0

1986

1 322,2

12,3

1191,0

116,2

2,7

1987

948,0

6,1

732,5

204,5

4,9

1988

921,3

7,2

617,5

277,0

19,6

1989

546,2

25,7

319,2

179,0

22,3

1990

519,4

55,4

229,4

207,8

26,8

1991

856,0

172,1

395,0

259,0

29,9

1992

1 364,6

280,0

598,0

449,8

36,8

1993

1 083,9

163,3

488,5

258,1

174,0

1994

514,8

75,9

306,6

126,7

5,6

1995

191,7

52,0

95,5

39,6

4,6

1996

166,3

54,8

91,4

16,8

3,3

1997

206,4

55,0

110,2

40,5

0,7

1998

226,2

54,2

126,4

45,5

0,1

1999

161,6

55,7

94,7

10,1

1,1

2000

149,3

47,5

97,2

3,3

1,3

2001

137,5

79,7

54,6

1,4

1,8

2002

311,0

240,4

67,5

0,1

3,0

2003

572,0

361,8

198,9

3,6

7,7

Drewno przeznaczone na eksport stanowi niewielki procent całości sprzedawanego przez Lasy Państwowe surowca. Kształtuje się to następująco: w roku 2001 - 0,55%, w roku 2002 - 1,14%, w roku 2003 - 1,89%. Odbiorcy zagraniczni jedynie w niewielkim stopniu uzupełniają rynek odbiorców krajowych.

4. Polityka sprzedaży drewna prowadzona przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe musi godzić interesy gospodarki leśnej i zakładów przerabiających surowiec drzewny. Plany pozyskania i sprzedaży drewna na rok 2004, analogicznie do roku ubiegłego, uwzględniają trudną sytuację na rynku tego surowca. Ponadto aktualnie analizowane są możliwości zwiększenia w bieżącym roku rozmiaru pozyskania drewna w stosunku do pierwotnego planu.

Z poważaniem

Jerzy Swatoń


Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment