Warszawa, 28.06. 2004 r.

Nawiązując do pisma z dnia 25 maja 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-239-04, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Pana Władysława Mańkuta podczas 62. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 maja 2004 r. w sprawie wdrażania Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Aktualnie w Biurze Zarządzania Funduszami Europejskimi zatrudnionych jest 27 osób. 14 osób zajmuje się zadaniami związanymi z wdrażaniem Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (3 osoby na stanowiskach kierowników oddziałów); 7 osób przeniesiono z innych komórek organizacyjnych Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego, 7 pozostałych zatrudniono w wyniku naboru.

W Wydziale Finansów i Budżetu - Oddziale Kasowej Obsługi Przepływu Środków Unii Europejskiej zatrudnione są obecnie 4 osoby. Pracownicy ci zajmują się obsługą funduszy w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, 4 edycjami programu PHARE oraz IW INTERREG. Podkreślenia wymaga, iż z powodu znacznej liczby zadań (przewidzianych do realizacji w tym samym czasie) może dojść do nieterminowego wykonywania powierzonych zadań.

W biurze Zarządzania Funduszami Europejskimi Warmińsko-Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego istnieje konieczność dodatkowego zatrudnienia 24 pracowników (16 osób do obsługi ZPORR i 8 osób do obsługi kontraktu wojewódzkiego INTERREG i PHARE) oraz 6 osób w Wydziale Finansów i Budżetu - Oddziale Kasowej Obsługi Przepływu Środków Unii Europejskiej.

W ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, dla zapewnienia stanu docelowego nasycenia kadr w komórkach zajmujących się zarządzaniem funduszami strukturalnymi, konieczne jest uzyskanie środków z pomocy technicznej.

Pomoc techniczna może służyć finansowaniu wynagrodzeń nowo zatrudnionych pracowników, jak również pracowników już zatrudnionych w Urzędzie, którzy po 1 stycznia 2004 r. wykonywać będą zadania związane z wdrażaniem Zintegrowanego Programu operacyjnego Rozwoju Regionalnego. Szczegółowe informacje na temat wykorzystania środków z pomocy technicznej zostały przekazane wojewodom m. in. w piśmie Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej Pana Marka Szczepańskiego z dnia 25 marca 2004 r.

Odnosząc się do kwestii braku odpowiedzi na wnioski Wojewody Warmińsko-Mazurskiego składane do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w 2003 r. w sprawie dodatkowych potrzeb etatowych, wynikających z konieczności zapewnienia obsługi w komórkach zarządzania funduszami strukturalnymi, uprzejmie wyjaśniam, iż zbiorcze zestawienie potrzeb w tym zakresie zostało przekazane do Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, pismem z dnia 30 maja 2003 r., sygn. AP 713-13(19)/03/LP, z prośbą o podjęcie działań zmierzających do uruchomienia środków z rezerwy płacowej zaplanowanej w budżecie na 2003 r. na zmiany organizacyjne i nowe zadania.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 29 czerwca 2004 r.

- dla lecznictwa stomatologicznego kwota wynosi 27,48 zł, przy średniej dla całego systemu wynoszącej 25,56 zł,

Zarząd NFZ podjął szereg uchwał dotyczących zmian planu finansowego NFZ na 2004 r. Przygotowywany na podstawie wniosków zawartych w tych uchwałach projekt planu finansowego zakłada zwiększenie środków dla Łódzkiego OW NFZ o kwotę 39,29 mln zł w porównaniu do planu z dnia 13.10.2003 r., co stanowi przyrost środków w porównaniu do aktualnego planu o 2,08%. Największy wzrost środków zakłada się w pozycjach:

- "podstawowej opiece zdrowotnej" o 26,74 mln zł, co stanowi przyrost w porównaniu do planu z 13.10.2004 r. o 12,04%,

Od wielu lat sytuacja w polskiej opiece zdrowotnej nie jest zadowalająca. Na taki stan rzeczy złożyło się wiele czynników. W przeszłości rozmieszczano bazę leczniczą nierównomiernie na terenie kraju, stąd są województwa, gdzie podaż przewyższa popyt na usługi medyczne. W całym systemie opieki zdrowotnej odnotowuje się niedobór środków finansowych. Niektóre zakłady opieki zdrowotnej są źle zarządzane. Taka sytuacja ciągnie się od wielu lat, stąd wiele placówek służby zdrowia jest zadłużonych.

- gospodarka lekami.

Zasadniczym celem w ramach pierwszego obszaru jest bezpieczne dla finansów publicznych oddłużenie zakładów opieki zdrowotnej poprzez restrukturyzację ich zadłużenia oraz przekształcenia organizacyjno-prawne przewidziane w projekcie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Projekt ten przewiduje łączenie zakładów i przekształcenie ich w spółkę użyteczności publicznej. Zgodnie z ustawą oddłużenie ma polegać na:

- ustanowienia standardów medycznych i ich wyceny,

Warszawa, 2004.06.30

Pan
Kazimierz Kutz
Wicemarszałek Senatu RP

Odnosząc się natomiast do zarzutów kierowanych przez Panią Senator Krystynę Sienkiewicz pod adresem komornika sądowego, Minister Zdrowia nie może wypowiedzieć się co do zasadności podjętych przez komornika działań bez możliwości zapoznania się z aktami spawy. Biorąc jednak pod uwagę ogólny aspekt niniejszej sprawy, to zgodnie z art. 492 Kodeksu postępowania cywilnego nakaz zapłaty od chwili wydania stanowi tytuł zabezpieczenia, a jeżeli był wydany na podstawie weksla lub czeku, staje się on natychmiast wykonalny z upływem terminu udzielonego do zaspokojenia roszczenia. Zatem skoro ani ustawodawca w przepisach dotyczących postępowania nakazowego, ani też sam nakaz zapłaty w praktyce nie określa (bo brak jest ku temu podstaw) szczególnych sposobów zabezpieczenia, to wykonanie takiego zabezpieczenia następuje zgodnie z przepisami k.p.c. w zakresie wykonania zarządzeń tymczasowych (art. 730 i n. k.p.c.). Powód jednakże musi we wniosku do komornika wskazać dokładnie sposób zabezpieczenia roszczenia majątkowego - np. przez zajęcie ruchomości lub wynagrodzenia za pracę, zajęcie wierzytelności, względnie innych praw majątkowych. Skoro powód, w tym przypadku firma Electus, wskazała prawdopodobnie komornikowi, jako sposób zabezpieczenia zajęcie wierzytelności pozwanego-szpitala wobec NFZ - Oddział Mazowiecki, komornik miał prawo dokonać takiego zabezpieczenia, chyba że dłużnik złożył w ustawowym terminie zarzuty od nakazu zapłaty i wniosek do sądu o ograniczenie zabezpieczenia.

Zarówno sąd, jak i komornik są organami niezależnymi i nie podlegają w zakresie swoich działań kontroli organów władzy wykonawczej, co oznacza że Minister Zdrowia nie ma kompetencji i uprawnień do ingerowania w ich działania związane z wymiarem sprawiedliwości czy też prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, dnia 30.06.2004 r.

Egzamin państwowy kończący staż podyplomowy lekarzy i lekarzy dentystów został wprowadzony ustawą o zawodzie lekarza z dnia 5 grudnia 1996 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 152 z późn. zm.). Minister Zdrowia został natomiast zobowiązany do określenia ram prawnych wspomnianego egzaminu, co wypełnił wydając rozporządzenie z dnia 24 marca 2004 r. w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza stomatologa (Dz.U. Nr 57 poz. 553 z dnia 8 kwietnia 2004 r.).

Podkreślenia wymaga fakt, że w trakcie spotkania, dotyczącego organizacji lekarskiego egzaminu państwowego (LEP), które odbyło się w Ministerstwie Zdrowia w dniu 8 czerwca br. przy udziale pani poseł Barbary Błońskiej-Fajfrowskiej - przewodniczącej Komisji Zdrowia Sejmu RP, pana dr Konstantego Radziwiłła - prezesa Naczelnej Rady Lekarskiej, prof. Stanisława Orkisza - dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych, przedstawicieli akademii medycznych, wojewódzkich centrów zdrowia publicznego oraz przedstawicieli Kół Młodych Lekarzy, lekarzy stażystów oraz Parlamentu Studentów Akademii Medycznych - w trakcie dyskusji podniesiono temat terminu przeprowadzenia egzaminu. Prezes Naczelnej Rady Lekarskiej postulował, by egzamin odbył się w jak najkrótszym czasie od ukończenia stażu. Przedstawiciele Klubu Młodych Lekarzy oraz Ogólnopolskiej Akcji Lekarzy Stażystów stwierdzili jednak, że przesunięcie terminu egzaminu utrudniłoby im właściwe przygotowanie się do niego, jest więc niewskazane, zwłaszcza w roku 2004.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 2004-06-30

Planowana obwodnica miejscowości Serock w ciągu drogi krajowej nr 61 jest dwujezdniową drogą o parametrach technicznych klasy GP, o długości 7,0 km. Przebiega ona po zachodniej stronie miejscowości przez tereny aktualnie użytkowane rolniczo oraz tereny zieleni nieurządzonej. W ramach tej inwestycji planuje się również budowę nowego odcinka drogi krajowej Nr 62 i w rezultacie zmianę jej przebiegu w rejonie Serocka (przedłużenie DK 62 w m. Wierzbica i włączanie jej do projektowanej obwodnicy Serocka w węzłach "Serock" i "Wierzbica"). Powiązanie komunikacyjne obwodnicy (DK 61) i nowego odcinka DK62 z Serockiem i Wierzbicą zostanie zrealizowane poprzez 3 węzły drogowe, 2 skrzyżowania skanalizowane, a także 4 przejazdy gospodarcze nad obwodnicą dla obsługi terenu przyległego.

Korzystając z tej okazji, chciałem podziękować Panu Senatorowi za zainteresowanie problemami rozwoju i modernizacji infrastruktury drogowej, a także zwrócić uwagę Pana Marszałka i Pana Senatora na fakt, że na skutek wieloletnich zaniedbań potrzeby naszego kraju w dziedzinie budowy autostrad, dróg i obwodnic znacznie przewyższają środki jakie na ten cel rząd może przeznaczyć. W Polsce nadal gęstość sieci autostrad jest jedną z najniższych w Europie, stan nawierzchni wielu dróg jest niedostateczny, a ich zdolność do przenoszenia obciążeń nieskorelowana z natężeniem ruchu. W wielu miejscowościach uciążliwość ciężkiego ruchu tranzytowego jest nadmierna, a bark obwodnic stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia mieszkańców. Staram się jak najszybciej ten stan rzeczy zmienić i bardzo liczę na poparcie w tym względzie ze strony Pana Marszałka i Pana Senatora.

Dariusz Skowroński

Warszawa, dnia 30.06.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniami złożonymi na 62 posiedzeniu Senatu w dniu 20 maja 2004 roku przez Panów Władysława Bułkę i Sławomira Izdebskiego Senatorów Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie sposobu prowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego przez Zarząd Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, uprzejmie informuję, że dostawa omawianych w oświadczeniu Panów Senatorów unitów stomatologicznych dla Instytutu Stomatologii Akademii Medycznej w Poznaniu stanowi integralną część realizacji zadania inwestycyjnego w ramach inwestycji wieloletniej zawartej w załączniku nr 6 do ustawy budżetowej na rok 2004.

Zgodnie z informacją uzyskaną w Zarządzie Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu, w tej sprawie przeprowadzono stosowne postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego na dostawę unitów stomatologicznych. Pierwsze dwa postępowania zostały unieważnione nie z powodu stanowczych protestów innych firm współuczestniczących w przetargu, lecz ze względu na to, że wpłynęły mniej niż dwie oferty nie podlegające odrzuceniu. Natomiast w trzecim przetargu została oprotestowana przez jednego z uczestników postępowania tj. Żywiecką Fabrykę Sprzętu Szpitalnego FAMED S.A., czynność Zamawiającego polegająca na opracowaniu Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia.

Z informacji uzyskanej od Zarządu Inwestycji Akademii Medycznej w Poznaniu wynika, że w chwili obecnej trwa postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego. Wprowadzono do Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia zapisy zgodne z ww. Wyrokiem Zespołu Arbitrów. Aktualna różnica w ofercie cenowej między firmą Ka Vo Polska Sp. z o.o., a firmą FAMED S.A. wynosi 179.202,00 zł netto na korzyść tej ostatniej, przy czym firma FAMED S.A. oferuje 24 miesiące gwarancji a firma Ka Vo Polska Sp. z o.o. - 60 miesięcy. Rozstrzygnięcie przetargu nastąpi 24 czerwca 2004 r.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 2004.06.30

Projekt Utrzymania i Rehabilitacji Dróg (znany też pod roboczą nazwą III Projektu Drogowego) jest pożyczką Banku Światowego na sumę 100 mln EUR. Pożyczka ta ujęta jest w rezerwie celowej budżetu państwa, gdzie przewidziano dla niej sumę 415 mln PLN. Pożyczka stanowić ma 67% nakładów na odnowy i remonty dróg, budżet państwa zobowiązany jest pokryć pozostałe 33% nakładów.

Opłata wstępno-końcowa projektu stanowi 1 mln EUR.

Podział środków finansowych na zadania realizowane w terenie przez Oddziały GDDKiA, wykonany został, zgodnie z wymaganiami Banku Światowego, w oparciu o wskaźniki uzyskane z dwóch systemów: HDM-4 oraz SOSN.

System HDM - (Highway Development and Management), to system służący do usprawnienia metod stosowanych do wyznaczania priorytetów i programowania wydatków na drogownictwo. System działa na trzech poziomach projektu, programu i strategii. Podstawą projektową systemu jest ocena poszczególnych odcinków drogi, w tym nawierzchni, konstrukcji całego korpusu drogowego, analiza pasa drogowego a także kosztów odpowiednich zabiegów i inwestycji. Na etapie programu ustalane są odcinki jednorodne, uśrednia się stan nawierzchni, ustala dominujące konstrukcje oraz przybliżone koszty zabiegów. W oparciu o programy, tworzy się strategię opartą o: wybór odcinków reprezentatywnych, klasy stanu nawierzchni, klasy nośności i uśrednione koszty zabiegów.

System oceny stanu nawierzchni (SOSN) jest podstawowym narzędziem wspomagającym planowanie remontów dla sieci dróg krajowych o nawierzchni bitumicznej. Na podstawie corocznych, kompleksowych pomiarów cech eksploatacyjnych nawierzchni takich jak wskaźnik spękań, równość, głębokość kolein, szorstkość i stan powierzchni oraz danych z Generalnego Pomiaru Ruchu, system umożliwia opracowanie zestawień na temat aktualnego stanu technicznego nawierzchni.

Stan techniczny sieci drogowej nie jest jednolity w poszczególnych województwach. Lokalizacja odcinków dróg w stanie określonym w systemie jako zły, rozkłada się różnie w skali całego kraju. Na załączonym rysunku przedstawiono graficznie natychmiastowe potrzeby remontowe, ilustrując stosunek długości sieci w stanie złym do długości sieci administrowanej w danym województwie: wielkość koła na wykresie odpowiada długości administrowanej sieci a wycinek w kolorze czerwonym oznacza część dróg w złym stanie technicznym.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2004.06.30

Ryzykiem objętym ubezpieczeniem emerytalno-rentowym jest utrata wynagrodzenia lub dochodu z powodu starości, inwalidztwa lub śmierci żywiciela.

Z uwagi jednak na niezadowalający środowisko rencistów poziom świadczeń utrzymano w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 35 poz. 353 ze zm.) rozwiązanie kompromisowe polegające na możliwości osiągania dochodów z pracy przez świadczeniobiorców, ale w takich rozmiarach - aby mogli utrzymać dotychczasowy poziom życia, a jednocześnie aby emerytura lub renta nie była dodatkiem do dochodu z pracy.

Kwestia możliwej kolizji zasady wolnego wyboru i przyjęcia pracy z ograniczeniami wynikającymi ze stosowania w prawie ubezpieczeń społecznych instytucji redukcji świadczenia z tytułu osiągania zarobków była przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny. Trybunał Konstytucyjny uznał omawiane przepisy za zgodne z Konstytucją. Przepisy te są także zgodne z Konwencjami nr 35-40 Międzynarodowej Organizacji Pracy. Przepisy te mówią między innymi "ustawodawstwo krajowe może przewidywać, że osobie która nabyła prawo do świadczeń można zawiesić ich wypłatę, jeżeli osoba ta jest zatrudniona za ustalonym wynagrodzeniem lub można obniżyć jej świadczenie - oparte na składce, jeżeli zarobki osoby korzystającej ze świadczeń przekraczają ustaloną wysokość".

Pragnę nadmienić, że w omówionej kwestii, otrzymuję pisma od świadczeniobiorców, w tym także o niewysokich świadczeniach, w których prezentowane są skrajne stanowiska. Niektórzy wnioskują o całkowite zniesienie ograniczeń w uzyskiwaniu dochodów z kontynuowanego zatrudnienia inni natomiast np. bezrobotni wnioskują o wprowadzenie zakazu zarobkowania nie tylko przez emerytów ale także rencistów. Zdaniem bezrobotnych szansa znalezienia pracy byłaby większa.

2) 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za kw. kalendarzowy ogłoszonego przez Prezesa GUS wynosi 3.031,90 zł (osiąganie wynagrodzenia w wysokości przekraczającej kwotę 1.632,00 zł, nie wyższej jednak niż 3.031,90 zł powoduje zmniejszenie emerytury lub renty, osiąganie przychodu w kwocie przekraczającej 3.031,90 zł (130%) powoduje zawieszenie prawa do świadczeń,

Warto zaznaczyć, że w przypadku osób mających ustaloną częściową niezdolność do pracy kwota maksymalnego zmniejszenia renty z tytułu dodatkowego zarobkowania wynosi nie więcej niż 18% kwoty bazowej, zaś w przypadku pozostałych rencistów 24% tej kwoty oraz 20,4%, co jest szczególną formą preferencji w stosunku do rencistów, którzy zachowali częściową zdolność do pracy, mającą zachęcić te osoby do podejmowania (w miarę możliwości) pracy zarobkowej.

Krzysztof Pater

Warszawa, 1.07.2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Swoje cele statutowe aerokluby realizują m. in. przez organizowanie kursów teoretycznych i praktycznych w zakresie różnych specjalności lotniczych, pilotażowych i technicznych, organizowanie szkoleń lotniczych, prowadzenie działalności gospodarczej służącej pozyskiwaniu środków na realizację statutowych zadań, w szczególności świadczenie usług lotniczych.

W przypadku podjęcia przez aerokluby działalności gospodarczej w zakresie przewozu lotniczego Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego udziela koncesji - zgodnie z postanowieniami Rozporządzenia Rady Nr 2407/92/EWG z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników lotniczych. Jednym z warunków uzyskania w/w koncesji jest posiadanie ważnego certyfikatu przewoźnika lotniczego wydawanego również przez Prezesa ULC. W przypadku podejmowania przez aerokluby działalności gospodarczej w zakresie usług lotniczych wykonywanych przy użyciu statków powietrznych innych niż przewóz nie wymaga się uzyskania koncesji - usługi te podlegają jedynie certyfikacji, przeprowadzanej również przez Urząd Lotnictwa Cywilnego.

Aerokluby współpracują z Urzędem Lotnictwa Cywilnego w postępowaniu związanym z certyfikacją, bądź też w przypadku starań o uzyskanie koncesji. Niestety, w obecnym stanie prawnym, w kwestiach finansowych nie mogą one liczyć na pomoc ULC. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz.U. Nr 130 poz. 1112 ze zm.), jedynym finansowym narzędziem, którym w chwili obecnej może dysponować Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego jest środek specjalny. Przepis art. 26 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy stanowi, iż środki specjalne Urzędu Lotnictwa Cywilnego przeznacza się na dofinansowanie obowiązku użyteczności publicznej, która dotyczy funkcjonowania lotnisk użytku publicznego.

Mając na uwadze powyższe aerokluby mogą prowadzić swoją statutową działalność w oparciu o swoje fundusze wymienione przykładowo powyżej. Zadaniem aeroklubu jako stowarzyszenia jest m.in. propagowanie i rozwój działalności szkoleniowej w zakresie lotnictwa sportowego. Narzędziem, które pozwala aeroklubom pozyskiwać środki na ten cel są odpłatnie prowadzone kursy, szkolenia, działalność gospodarcza, w tym w zakresie usług lotniczych. Mogą także liczyć na dotacje i darowizny, ale władze aeroklubów powinny same starać się o ich pozyskiwanie.

Zgodnie z posiadanymi informacjami Aeroklub Polski otrzymał dotacje na zadania zlecone z Ministerstwa Obrony Narodowej, Polskiej Konfederacji Sportu oraz Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu, natomiast działalność statutowa Aeroklubu nie była dotowana.

W chwili obecnej wiele organizacji, stowarzyszeń boryka się z trudnościami finansowymi, więc trudno jest wypracować rozwiązania systemowe, które zadowoliłyby wszystkie środowiska lotnicze. Obecne uregulowania prawne nie pozwalają na dofinansowanie działalności aeroklubów ze środków, którymi dysponuje Urząd Lotnictwa Cywilnego. Do ULC aerokluby mogą natomiast zgłaszać się w kwestiach merytorycznych, związanych uzyskaniem przez nie certyfikatów i koncesji. Zawsze mogą one liczyć na pomoc merytoryczną, przekazywanie informacji w sprawie obowiązujących przepisów oraz ich interpretacji i stosowania.

Krzysztof Opawski

Warszawa, dnia 01.07.2004 r.

1. Nie ograniczano podaży drewna na rynku od drugiego półrocza 2003 r. Mając na uwadze sytuację na rynku oraz w trosce o stan polskiego przemysłu drzewnego, w drugiej połowie 2003 r. podjęto decyzję o zwiększeniu pozyskania drewna o mniej więcej 1,5 mln m³. Jednak decyzje o zwiększeniu planów pozyskania surowca drzewnego muszą uwzględniać przede wszystkim przesłanki z zakresu hodowli i ochrony lasu, a nie tylko wahania koniunktury na rynku. Do tego obliguje leśników ustawa o lasach.

2. Ustawa o lasach z 1993 roku nakłada na Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe obowiązek prowadzenia gospodarki leśnej zgodnie z zasadami ochrony i trwałości utrzymania lasów, powiększenia zasobów leśnych i zrównoważonego wykorzystania funkcji lasów. Zgodnie z przepisami ustawy, wielofunkcyjna gospodarka leśna prowadzona jest według planów urządzenia lasu, co oznacza użytkowanie zasobów w taki sposób i w takim tempie, aby zachować je jako odnawialne zasoby naturalne. Taką właśnie gospodarkę leśną prowadzą Lasy Państwowe, konsekwentnie zwiększając powierzchnię lasów oraz pozyskując drewno w rozmiarze nieprzekraczającym możliwości biologicznych lasu (stosunek pozyskania do przyrostu w ciągu ostatnich 30 lat kształtował się na poziomie ok. 60%). Dzięki temu zasoby drewna na pniu w lasach zarządzanych przez PGL LP stale rosną, co przedstawione jest w tabeli.

Przyjęta relacja pomiędzy rocznym przyrostem zasobów drzewnych na pniu a poziomem użytkowania tych zasobów przyczynia się do ich stałego wzrostu i jest gwarancją stabilnego rozwoju polskiego przemysłu drzewnego, który opiera się na krajowych zasobach surowcowych. W 2001 r. w kraju panowała dekoniunktura na wyroby z drzewna, a poziom pozyskania, wynikający z etatu cięć, znacznie przekraczał chłonność rynku na surowiec drzewny.

3. Zgodnie z art. 50 ustawy o lasach, Lasy Państwowe prowadzą działalność na zasadzie samodzielności finansowej i pokrywają koszty działalności z własnych przychodów. Źródłem przychodów Lasów Państwowych jest sprzedaż drewna. To przychody ze sprzedaży drewna umożliwiają tej organizacji prowadzenie gospodarki leśnej zgodnie z przepisami ustawy o lasach. W związku z powyższym Lasy Państwowe starają się dbać o równowagę na rynku surowca drzewnego. Poziom sprzedaży grubizny ogółem z roku na rok podnosi się i osiągnął odpowiednio w roku 1997 - 20,4 mln m³, w 1998 - 21,9 mln m³, w 1999 - 22,7 mln m³, 2000 - 24,2 mln m³, w 2001 - 22,8 mln m³, w 2002 25,8 mln m³, 2003 - 28,1 mln m³.

Nie jest prawdą, że jednostki Lasów Państwowych stosują jakiekolwiek preferencje w stosunku do poszczególnych odbiorców, w tym odbiorców zagranicznych. Zasady sprzedaży drewna szczegółowo reguluje Zarządzenie Nr 91 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 30 listopada 2001 r. w sprawie prowadzenia sprzedaży drewna w Państwowym Gospodarstwie Leśnym Lasy Państwowe. Trudno także podzielić opinię, że Lasy Państwowe podnoszą poziom eksportu surowca drzewnego kosztem dostaw do przemysłu rodzimego. Informacja o poziomie eksportu z lasów Państwowych (tabela poniżej) jest zamieszczana np. w corocznych raportach z działalności Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, przygotowywanych m.in. na potrzeby Sejmu RP.

4. Polityka sprzedaży drewna prowadzona przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe musi godzić interesy gospodarki leśnej i zakładów przerabiających surowiec drzewny. Plany pozyskania i sprzedaży drewna na rok 2004, analogicznie do roku ubiegłego, uwzględniają trudną sytuację na rynku tego surowca. Ponadto aktualnie analizowane są możliwości zwiększenia w bieżącym roku rozmiaru pozyskania drewna w stosunku do pierwotnego planu.