Warszawa, 22.06.2004 r.

Nawiązując do pisma z dnia 25 maja 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-240-04, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Panią Marię Szyszkowską podczas 62. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 maja 2004 r. w sprawie niezgodnego z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej ograniczenia możliwości podejmowania dodatkowego zatrudnienia przez funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Art. 57a przedmiotowej ustawy - wprowadzony ustawą z dnia 8 listopada 1996 r. o zmianie ustaw o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. Nr 152, poz. 723) - znajduje się w rozdziale 7, zatytułowanym "Prawa i obowiązki strażników". Przepis art. 57a ustawy o Państwowej Straży Pożarnej stanowi konsekwencję wejścia w życie ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o niektórych uprawnieniach pracowników urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz funkcjonariuszy i pracowników urzędów nadzorowanych przez tego ministra (Dz.U. Nr 106, poz. 491 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o niektórych uprawnieniach (...), jednostki organizacyjne Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Policji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej i Obrony Cywilnej, związki zawodowe oraz funkcjonariusze i pracownicy tych jednostek nie mogą uczestniczyć w żadnej działalności, w tym w działalności gospodarczej, jeżeli działalność ta mogłaby prowadzić do wykorzystania autorytetu urzędowego, informacji służbowej lub środków publicznych do celów pozasłużbowych albo w sposób sprzeczny z ich przeznaczeniem.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, iż przepis art. 57a cyt. ustawy normuje i precyzuje uprawnienia strażaków do podejmowania dodatkowego zajęcia zarobkowego poza służbą. Podkreślenia wymaga jednocześnie, iż konieczność uzyskania zgody przełożonego pozwala - w odniesieniu do konkretnego zajęcia zarobkowego strażaka - na sprawowanie rzeczywistej kontroli i nadzoru, w zakresie ewentualnego wykorzystania przez niego autorytetu urzędowego lub informacji służbowej dla celów pozasłużbowych.

Powyższe unormowania dotyczą także strażaków Państwowej Straży Pożarnej prowadzących działalność rzeczoznawców do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, którzy ponadto - na mocy art. 24 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego - są włączeni do udziału w postępowaniu jeżeli zostanie uprawdopodobnione istnienie okoliczności mogących wywołać wątpliwości co do bezstronności pracownika. Wskazana wyżej sytuacja może zaistnieć w przypadku uzgadniania przez rzeczoznawcę projektu przedsięwzięcia zlokalizowanego na terenie komend, w której strażak (rzeczoznawca) pełni służbę. Wynika to z faktu, iż komendanci powiatowi (miejscy) oraz komendanci wojewódzcy Państwowej Straży Pożarnej są organami w postępowaniu administracyjnym, właściwymi w zakresie sprawowania kontroli nad przestrzeganiem przepisów przeciwpożarowych.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druk 2501 dnia 5 lutego 2004 r.), nowelizuje m.in. postanowienia ustawy o Państwowej Straży Pożarnej. Zgodnie z projektowaną nowelizacją, minister właściwy do spraw wewnętrznych jest upoważniony do określenia - w drodze rozporządzenia - trybu postępowania w sprawach udzielania zezwoleń na podjęcie dodatkowych zajęć zarobkowych poza służbą przez strażaków Państwowej Straży Pożarnej oraz warunków odmowy i cofnięcia takiego zezwolenia.

MINISTER

z up. Andrzej Brachmański

Sekretarz Stanu

Warszawa, 22 czerwca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odnosząc się do sytuacji Centralnego Szpitala Klinicznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji uprzejmie wyjaśniam, iż budowę pawilonu głównego Centralnego Szpitala Klinicznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych rozpoczęto w 1986 r. ze środków budżetowych oraz ze środków pochodzących ze składek funkcjonariuszy służb mundurowych. W 1989 r. przerwano budowę z powodu braku środków finansowych, pozostawiając budynek w sanie surowym zamkniętym, z częściową instalacją wodno-kanalizacyjną, fragmentem wentylacji mechanicznej i instalacji elektrycznej.

- w 1998 r. Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji polecił ogłoszenie publicznego konkursu ofert na sprzedaż lub dzierżawę budynku. W związku z tym, iż nie zgłosił się żaden oferent (w tym także z jednostek organizacyjnych podległych MSWiA), Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji podjął decyzję o przekazaniu budynku pawilonu głównego Wojewodzie Mazowieckiemu. Porozumienie w tej sprawie zostało zawarte w dniu 2 czerwca 1998 r. Z uwagi jednak na brak akceptacji Komisji Finansów Publicznych Sejmu RP dla wniosku Wojewody o przyznanie kwoty 10.000.000 zł na cele adaptacyjne i przystosowanie budynku na szpital, Wojewoda Mazowiecki zwrócił obiekt Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji,

- w dniu 16 lipca 1999 r. nieruchomość, na której usytuowany jest szpital wraz z głównym budynkiem został przekazany na własność Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA, jako wyposażenie. Ze względu na brak środków finansowych na przeprowadzenie prac remontowych, podjęto decyzję o sprzedaży bądź wynajmie 2/3 budynku wraz z przynależną działką oraz przeznaczeniu uzyskanej kwoty na doposażenie szpitala i inwestycję w pozostałą część pawilonu głównego. Koncepcja ta została zaakceptowana przez organ założycielski i międzyzakładowe organizacje związkowe. Konkurs ofert na wynajem lub sprzedaż ogłoszono w dniu 17 sierpnia 1999 r. Wybrano dwóch oferentów, jednak - z powodu wycofania się oferenta - umowa nie została zawarta,

- w kwietniu 2000 r. ogłoszono ponowny konkurs. Po zakończeniu postępowania przetargowego, wszystkie dokumenty wraz z ofertami przedłożono do wglądu i zaopiniowania Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji. W dniu 21 czerwca 2000 r., dyrektor Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA otrzymał ustne polecenie od Ministra SWiA unieważnienia postępowania konkursowego, co uczynił w dniu 21 czerwca 2000 r., informując pisemnie oferentów i zwracając wadium. Zgodnie z poleceniem Ministra SWiA, ogłoszono nowe postępowanie konkursowe w czerwcu 2000 r. Dokumenty - w wymaganym terminie - złożyła tylko jedna firma - PTR Development Sp z o.o. Warszawa. Umowa nie została jednak zawarta z powodu wycofania się oferenta,

- w czerwcu 2001 r. przeprowadzono ponownie konkurs, jednak nie zgłosił się żaden oferent.

Biorąc pod uwagę powyższe uprzejmie informuję, iż wobec braku możliwości sprzedaży, najmu lub dzierżawy budynku pawilonu głównego, a także ze względu na brak środków finansowych na dokończenie inwestycji, rozpoczęto poszukiwania innych możliwych rozwiązań zagospodarowania i wykorzystywania rozpoczętej budowy. Ostateczny projekt zakłada wykorzystanie 1/3 budynku na potrzeby CSK MSWiA poprzez dokończenie prac budowlanych i adaptację pomieszczeń na nowe oddziały szpitalne. Planuje się ponadto rozbiórkę pozostałej, naziemnej części budynku oraz budowę parkingu wielopoziomowego z wykorzystaniem układu posadowienia i fundamentu budynku znajdującego się pod poziomem terenu. Centralny Szpital Kliniczny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji uzyskał kredyt w Banku Gospodarki Żywnościowej na powyższą inwestycję. Kredyt oraz własne środki finansowe, którymi dysponuje Szpital, stanowią pełne zabezpieczenie na realizację wskazanej wyżej inwestycji.

W odniesieniu do Centralnego Szpitala Klinicznego Akademii Medycznej w Warszawie, uprzejmie wyjaśniam, iż zmiany zachodzące w Szpitalu stanowią stały przedmiot zainteresowania Ministra Zdrowia, a równocześnie - w miarę możliwości - wspierane są inwestycje podejmowane przez Szpital. W latach 1999-2003 z budżetu Ministra Zdrowia przekazano kwotę 9.980.000 zł na zakup sprzętu i aparatury medycznej oraz pond 15.100.000 zł na zadania budowlane związane z modernizacją pomieszczeń i oddziałów. W roku 2004 kwotą 4.700.000 zł zostanie dofinansowana modernizacja oddziałów podstawowej opieki pooperacyjnej.

MINISTER

SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 22 czerwca 2004 r.

Pan Senator H. Stokłosa w swoim oświadczeniu nie precyzuje jaki obszar powinien być objęty właściwością postulowanego sądu. Logika zatem wskazuje, że w rozważaniach nad uruchomieniem omawianego sądu, należałoby brać pod uwagę Sądy Rejonowe w Chodzieży, Pile, Trzcinie, Wągrowcu i Złotowie - obecnie należące do właściwości Ośrodka Zamiejscowego Sądu Okręgowego w Poznaniu z siedzibą w Pile. Infrastruktura terenu w obrębie Poznania i Piły oraz układ komunikacyjny wskazują na zasadność pozostawienia Sądu Rejonowego w Wągrowcu w obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Poznaniu.

Należy dodać, że udział wpływu spraw w podstawowych kategoriach z terenu Sądu Rejonowego w Wągrowcu, które miałyby wpływać do sądu okręgowego w Pile, wynosi 22%. Zatem, w przypadku pozostawienia wągrowskiego Sądu Rejonowego w okręgu poznańskim (co wydaje się ze wszech miar zasadne), wpływ do postulowanego sądu w Pile byłby wyraźnie mniejszy. Byłaby to jednostka mała i w niewielkim tylko zakresie odciążająca Sąd Okręgowy w Poznaniu.

Innym argumentem przemawiającym za pozostawieniem w chwili obecnej aktualnego stanu organizacyjnego sądownictwa poznańskiego jest kwestia statystyki. Wpływ spraw karnych z terenu objętego działaniem Sądów Rejonowych w: Chodzieży, Pile, Trzciance, Wągrowcu i Złotowie do Sądu Okręgowego w Poznaniu w 2003 r. stanowił 48 spraw pierwszoinstancyjnych i 593 sprawy odwoławcze. Podobnie przedstawia się sytuacja wpływu spraw cywilnych. Dominują w tym zakresie sprawy rozwodowe, które w rzeczywistości nie dostarczają poważniejszych problemów natury prawnej.

Natomiast, jeśli chodzi o prokuraturę okręgową w Pile, to istnieje powszechna opinia o zasadności jej utworzenia. Powyższa jednostka prokuratorska byłaby większa pod względem liczby wpływających spraw od kilku innych tego rodzaju jednostek w kraju.

Jednak powołanie w przyszłości prokuratury okręgowej w Pile uzależnione jest od utworzenia w tym mieście omawianego wcześniej sądu okręgowego bądź rozszerzenia właściwości rzeczowej pilskiego Ośrodka Zamiejscowego o sprawy karne.

Nie można również nie wspomnieć o braku odpowiedniej powierzchni lokalowej (ok. 700 m² dla potrzeb takiej jednostki.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, 2004.06.22

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia pana senatora Adama Bieli złożonego na 62 posiedzeniu Senatu RP w dniu 20 maja 2004 r. w związku z wszczęciem przez Prezesa Agencji Rynku Rolnego postępowania w sprawie unieważnienia decyzji nr KPMD/HIRZ/2004/12112 z dnia 14 lutego o przyznanie indywidualnej kwoty mlecznej Panu Kazimierzowi Ch., uprzejmie informuję Pana Marszałka, że na podstawie Art. 2, pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych (Dz.U. Nr 129 poz. 1446 z późn. zm.), na mocy której została wydana ww. decyzja, należy uznać Pana Kazimierza Ch. za dostawcę bezpośredniego. W związku z powyższym wszczęcie przez Prezesa Agencji Rynku Rolnego postępowania w sprawie unieważnienia ww. decyzji jest uzasadnione.

W przypadku Pana Kazimierza Ch. mamy do czynienia z sytuacją kiedy produkcję mleka prowadzi osoba fizyczna a przetwórstwo mleka prowadzone jest w ramach działalności gospodarczej wykonywanej przez tę osobę (ewentualnie wspólnie z małżonkiem). Zgodnie z art. 535 kodeksu cywilnego przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność do rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia ze sprzedażą mleka, gdyż nie dochodzi do przeniesienia własności mleka, które jest niezbędnym elementem umowy sprzedaży.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, dnia 23.06.2004 r.

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 25 maja 2004 r., BPS/DSK-043-223-04, przy którym przedłożono oświadczenie złożone przez Pana senatora Adama Bielę i Pana senatora Jana Szafrańca, na posiedzeniu Senatu w dniu 20 maja 2004 r., w przedmiocie objęcia nadzorem administracyjnym Ministra Sprawiedliwości sprawy wniesionej do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie przez Zakłady Mleczarskie "Nowość" w Trzebusce przeciwko Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Warszawie, uprzejmie wyjaśniam co następuje:

Stosownie do art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) czynności z zakresu nadzoru nad działalnością administracyjną sądów nie mogą wkraczać w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli, a także w sferę orzekania (art. 39 cyt. ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych), gdyż sędziowie podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Dz.U. Nr 78, poz. 438).

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 24 czerwca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z otrzymanej odpowiedzi wynika, że Telekomunikacja Polska nie popełniła pomyłki wysyłając do Pana Krzysztofa N. z Warszawy (dane identyfikacyjne abonenta ustalono z Biurem Senatorskim Pani Senator w Zamościu) wezwania do uiszczenia należnej opłaty w wysokości 112,52 zł za zrealizowane usługi telekomunikacyjne wykazane w fakturze VAT z dnia 16.09.2004 r. Jak ustalono, Biuro Senatorskie w Zamościu dokonując wpłaty w dniu 30.09.2004 r. należności wykazanej w wyżej wymienionej fakturze VAT z września 2003 r. podało błędny numer konta Telekomunikacji Polskiej. Po wyjaśnieniu tej sprawy z abonentem w dniu 23.03.2004 r. zaległa kwota została zaksięgowana w systemie rozliczeniowym TP na właściwym koncie.

Odnosząc się do pozostałych kwestii poruszonych w oświadczeniu Pani Senator pragnę poinformować, że sprawy te dotyczące licznych nieprawidłowości w funkcjonowaniu TP S.A., a przede wszystkim racji klientów z TP S.A. są mi znane z uwagi na dużą ilość skarg abonentów TP S.A. kierowanych bezpośrednio do resortu, jak również liczne interpelacje poselskie i oświadczenia senackie w tych sprawach.

Wpływ na działalność spółki ma jedynie Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty ale w zakresie swoich kompetencji jako organu regulacyjnego na rynku telekomunikacyjnym, przy czym kompetencje oraz odpowiednie narzędzia, które mogą być stosowane wobec operatorów, w tym TP S.A., są ściśle określone w ustawie z dnia 21 lipca 2000 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 73, poz. 852 z późn. zm.). Ustawa nie daje Prezesowi URTiP wpływu na organizację pracy w TP S.A.

Ponadto pragnę poinformować, iż Minister Infrastruktury opracował projekt nowego Prawa telekomunikacyjnego, który jest już w końcowej fazie prac legislacyjnych i dnia 18 czerwca 2004 r. został przyjęty przez Sejm. Projekt ten implementuje regulacje telekomunikacyjne Pakietu Dyrektyw UE z 2002 r. Projekt ten wprowadza w stosunku do obecnie obowiązujących przepisów szereg korzystnych zmian dla abonenta. Ministerstwo Infrastruktury w projekcie nowego Prawa telekomunikacyjnego zaproponowało m.in. zmianę przepisów dotyczących zasad rozpatrywania reklamacji. Według projektowanych przepisów umowa o świadczenie usługi powszechnej powinna być zawarta przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego w terminie 30 dni od złożenia wniosku o jej zawarcie oraz powinna określać w szczególności termin rozpoczęcia świadczenia usługi. Jeżeli z winy operatora nastąpi niedotrzymanie terminu zawarcia umowy o świadczenie usług powszechnych lub terminu rozpoczęcia świadczenia tych usług, abonentowi przysługuje prawo złożenia reklamacji. Zgodnie z projektem ustawy operator miałby 30 dni na rozpatrzenie reklamacji, a jeśli przekroczyłby ten termin, reklamacja zostałaby uznana za uwzględnioną. Po wyczerpaniu ww. drogi postępowania reklamacyjnego abonentom, zgodnie z projektowanymi zapisami, przysługiwać będzie prawo dochodzenia roszczeń w postępowaniu sądowym lub w postępowaniu mediacyjnym. Postępowanie mediacyjne, którego celem jest polubowne zakończenie sprawy będzie prowadził, na wniosek konsumenta bądź z urzędu Prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty. Ponadto przy Prezesie URTiP tworzone będą, na podstawie umów, stałe polubowne sądy konsumenckie, organizowane do rozpatrywania sporów wynikłych z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telefonicznej. Korzystną dla użytkowników propozycją zmiany zapisów jest również to, że zgodnie z projektowanymi zapisami nowego Prawa telekomunikacyjnego, można będzie zmieniać operatorów ruchomej publicznej sieci telefonicznej, zachowując dotychczasowy numer telefonu. Za przeniesienie przydzielonego numeru przy zmianie operatora może być pobrana jednorazowa opłata, ale jej wysokość "nie powinna zniechęcać do korzystania przez abonenta z tego uprawnienia".

Ponadto pragnę poinformować, że sprawy dotyczące nieprawidłowości występujących w funkcjonowaniu TP S.A. są od dłuższego czasu przedmiotem zainteresowania Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty. Urząd ten przeprowadził kontrolę funkcjonowania systemu obsługi abonentów na odległość tzw. "Błękitnej Linii". Kontrola ta dotyczyła przestrzegania przez TP S.A. następujących , aktualnie obowiązujących przepisów.

a) Prawo telekomunikacyjne,

c) Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych warunków korzystania z uprawnień przez Abonentów publicznej sieci telefonicznej.

W wyniku kontroli Prezes URTiP stwierdził, że wdrożony przez TP S.A. system obsługi abonentów na odległość tzw. "Błękitnej Linii TP" funkcjonuje prawidłowo. Po analizie wniosków z przeprowadzonej kontroli Prezes URTiP dnia 27 maja 2004 r. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie naruszenia przez TP S.A. przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne, rozporządzeń wykonawczych oraz "Regulaminu świadczenia telekomunikacyjnych usług powszechnych przez Telekomunikację Polską S.A." W efekcie tego postępowania zostanie wydana decyzja określająca zakres naruszenia prawa i jednocześnie wskazująca termin usunięcia nieprawidłowości.

Również Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów po przeprowadzeniu postępowania w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów przez TP S.A. wydał w dniu 27 kwietnia 2004 r. decyzję, w której stwierdza się, że sposób zorganizowania przez TP S.A. systemu obsługi klienta stanowi praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, o której mowa w art. 23a ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. z 2003 r. Nr 86, poz. 804 ze zm.) oraz nakazuje się zaniechanie jej stosowania. W powyższej decyzji Prezes UOKiK określa środki usunięcia trwających skutków naruszenia zbiorowych interesów konsumentów oraz nadaje niniejszej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2004-04-24

Szanowny Panie Marszałku,

Zgodnie z treścią niniejszej regulacji zwrot akcyzy następuje na wniosek podmiotu dokonującego dostawy wewnątrzwspólnotowej.

Szczegółowe warunki, tryb oraz terminy zwrotu akcyzy od wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej oraz rodzaje dokumentów potwierdzających tę dostawę jak również sposób jej potwierdzenia, określone zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 9 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu akcyzy w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych (Dz.U. Nr 74, poz. 673).

Ministerstwo Finansów przygotowuje ponadto nowelizację rozporządzenia z dnia 26 kwietnia 2004 r., w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 97, poz. 966) w którym m.in. wprowadzi zapis umożliwiający zwrot akcyzy od eksportowanych wyrobów akcyzowych niezharmonizowanych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju. Zwolnienie takie będzie realizowane poprzez zwrot zapłaconego podatku akcyzowego, po spełnieniu warunków, które zostaną określone w ww. rozporządzeniu.

Ministerstwo Finansów w pełni podziela troskę o przyszłość producentów branży futrzarskiej. Dostrzega potrzebę wypracowania takich warunków, które pozwolą na konkurowanie na wspólnotowym rynku UE. Nie można jednak zgodzić się ze stwierdzeniem, iż zniesienie akcyzy jest tym instrumentem, który rozwiązuje problem konkurencyjności. Należy bowiem zauważyć, iż występujące różnice poziomu cen na tym rynku między Polską, a innymi krajami wynikają również z innych niż stawki akcyzy, czynników.

Przyjęte w aktualnym stanie prawnym stawki akcyzy na skóry futerkowe zwierząt szlachetnych i wyroby odzieżowe z tych skór nie przekreślają jednocześnie możliwości obniżenia akcyzy na te wyroby czy nawet zwolnienia z opodatkowania. Tym niemniej, rozważenie tej sprawy będzie możliwe dopiero po przeanalizowaniu funkcjonowania branży futrzarskiej w strukturach UE i przeprowadzeniu wnikliwych analiz w tym zakresie.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 22 czerwca 2004 r.

Nawiązując do pisma z dnia 25 maja 2004 r. o sygn. BPS/DSK-043-238-04 przekazującego oświadczenie złożone przez Senator RP Panią Genowefę Grabowską podczas 62. posiedzenia Senatu w dniu 20 maja 2004 r. w sprawie ponownego otwarcia stałego komisariatu Policji na obszarze osiedla "Tysiąclecia" w Katowicach, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Na podstawie przeprowadzonych analiz stanu bezpieczeństwa i porządku publicznego we wszystkich dzielnicach Katowic, dokonano nowego podziału właściwości terytorialnej poszczególnych komisariatów Komendy Miejskiej Policji w Katowicach. W związku z powyższym, od stycznia 1999 r. siedziba Komisariatu IV Policji została zlikwidowana. Obszar osiedla "Tysiąclecia" włączono do właściwości terytorialnej wzmocnionego etatowo Komisariatu II Policji w Katowicach.

Prezydent Katowic zadeklarował przekazanie i dostosowanie do potrzeb Policji obiektu spełniającego wymagane standardy, co jest podstawowym warunkiem utworzenia komisariatu.

MINISTER

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2004-06-25

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego na 62. posiedzeniu Senatu RP w dniu 20 maja 2004 r. w sprawie ciągłości udzielania świadczeń socjalnych i stypendiów dzieciom byłych pracowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej, przekazane Ministrowi Skarbu Państwa informuję, co następuje.

Zgodnie z ustawą z dnia 4 marca 2004 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie innych ustaw (Dz.U. Nr 69, poz. 624), z dniem 1 stycznia 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu przejmie od Agencji zadania związane z przyznawaniem i wypłacaniem stypendiów dzieciom byłych pracowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej uczących się w szkołach ponadgimnazjalnych kończących się egzaminem maturalnym i w szkołach wyższych oraz finansowaniem dożywiania dzieci w przedszkolach, szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych. Zadania te zostały wpisane do ustawy o systemie oświaty i będą realizowane w ramach rządowych programów dotyczących wyrównywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży. Obecnie w Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu trwają przygotowania merytoryczne, organizacyjne i finansowe do przejęcia zadań z zakresu opieki społecznej realizowanych dotychczas przez Agencję Nieruchomości Rolnych. Zgodnie bowiem z art. 8 ww. ustawy "Do dnia 31 grudnia 2004 r. Agencja Nieruchomości Rolnych przyznaje i wypłaca stypendia dzieciom byłych pracowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej uczących się w szkołach ponadgimnazjalnych kończących się egzaminem maturalnym i w szkołach wyższych oraz finansuje dożywianie dzieci w przedszkolach, szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych na dotychczasowych zasadach".

W ramach prac związanych z przekazaniem zadań przez ANR do MENiS, w dniu 23 marca 2004 r. odbyło się spotkanie Prezesa Agencji z Kierownictwem MENiS, na którym ustalono m. in. współudział przedstawicieli kuratoriów oświaty w akcji przyznawania stypendiów . Od kwietnia br. w każdym Kuratorium Oświaty wyznaczony został wizytator współpracujący z Agencją Nieruchomości Rolnych oraz jej terenowymi oddziałami w zakresie przyznawanych stypendiów.

z up. PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-06-28

odpowiadając na oświadczenie (BPS/DSK-043-260-04) Pani Senator Marii Szyszkowskiej złożone podczas 63. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 czerwca br. w sprawie finansowania z budżetu państwa średnich i wyższych szkół katolickich oraz uczelni związanych z innymi kościołami i związkami wyznaniowymi działającymi w Polsce, przedkładam uprzejmie Panu Marszałkowi następujące informacje i wyjaśnienia.

1. Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu określa corocznie dla nadzorowanych uczelni działających na podstawie ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 z późn. zm.), w myśl art. 24, ust. 1 tej ustawy, poziom dotacji z budżetu państwa "na działalność dydaktyczną uczelni, na kształcenie kadr oraz na badania niezbędne dla prowadzenia działalności dydaktycznej i kształcenia kadr, jak również na utrzymanie uczelni" zwanej skrótowo "dotacją podmiotową na działalność dydaktyczną", dotacji podmiotowej na pomoc materialną dla studentów oraz dotacji celowej na inwestycje budowlane.

Zgodnie z art. 24 ustawy o szkolnictwie wyższym uczelnia państwowa otrzymuje dotacje z budżetu i samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie planu rzeczowo-finansowego. MENiS nie przyznaje więc dotacji na rzecz poszczególnych kierunków i wydziałów uczelni, w związku z czym nie dysponuję informacjami na temat "wysokości dotacji na rzecz wydziałów teologicznych i prawa kanonicznego" w poszczególnych państwowych szkołach wyższych.

Spośród wyższych szkół katolickich oraz uczelni związanych z innymi kościołami i związkami wyznaniowymi z budżetu MENiS finansowane są trzy: Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie - państwowa szkoła wyższa działająca na podstawie ustawy o szkolnictwie wyższym oraz Katolicki Uniwersytet Lubelski i Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie - niepaństwowe szkoły wyższe, dotowane z budżetu państwa na podstawie odrębnych ustaw, na zasadach określonych dla uczelni państwowych (z wyłączeniem inwestycji).

a - realizacja w 2003 r.

b - plan na 2004 r.

2. Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) wielkość części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego ustala corocznie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów i województw samorządowych ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy).

O łącznych środkach finansowych zaadresowanych w ustawie budżetowej dla oświaty, decyduje ostatecznie Parlament. Minister Edukacji Narodowej i Sportu dzieli ustaloną w ustawie budżetowej subwencję na podstawie wydanego rozporządzenia. W rozporządzeniu tym, zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, ustala się reguły podziału środków finansowych opierając się na ogólnych trzech zasadach. Subwencja dla poszczególnych samorządów musi uwzględniać:

- stopnie awansu zawodowego nauczycieli,

W algorytmie podziału subwencji oświatowej pomiędzy JST na 2004 r. zastosowane zostały "wagi", które odnoszą się do zadań szkolnych i 10 zadań pozaszkolnych. W wyliczeniach kwot części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego uwzględniani są m.in. uczniowie szkół ponadgimnazjalnych (ponadpodstawowych) prowadzonych przez osoby fizyczne oraz osoby prawne inne niż jednostki samorządu terytorialnego np. organizacje wyznaniowe.

W kalkulacji kwot części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok 2004 uwzględniono 145 szkół ponadgimnazjalnych (ponadpodstawowych), dla których organem prowadzącym są organizacje wyznaniowe. W szkołach tych w roku szkolnym 2003/2004 kształciło się 12.020 uczniów. Przy uwzględnieniu kwoty finansowego standardu A w wysokości 2.644,24 zł na powyższą liczbę uczniów naliczono kwotę subwencji oświatowej 31.784 tys. zł. Należy jednak podkreślić, że algorytm podziału subwencji oświatowej pomiędzy poszczególne jednostki samorządu terytorialnego i zastosowane w nim "wagi" służą wyłącznie do zróżnicowania wysokości subwencji ze względu na różnorodność zadań z zakresu kształcenia i wychowania prowadzonych bądź dotowanych przez samorządy. Nie dzieli on środków na poszczególne szkoły, placówki czy grupy wydatków. Natomiast o przeznaczeniu środków otrzymanych z tytułu subwencji ogólnej (w tym części oświatowej) decyduje - zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego - organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego (tj. rada gminy, radni powiatu i sejmik wojewódzki).

Z wyrazami szacunku