W nawiązaniu do przesłanego przy piśmie z dnia 6 kwietnia br. znak BPS/dsk-043-170-04 oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Krzysztofa Jurgiela na 59. posiedzeniu Senatu w dniu 1 kwietnia 2004 roku w sprawie stanowiska walnego zebrania delegatów Sekcji Krajowej NSZZ "Solidarność" Pracowników Poczty dotyczącego służbowych wyjazdów zagranicznych Kierownictwa Poczty Polskiej przedstawiam co poniżej.

Na wstępie chciałbym wyjaśnić, że kompetencje i uprawnienia dyrektora Generalnego Poczty Polskiej określone są w ustawie z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska" (Dz.U. Nr 106, poz. 675 z późn. zm.) oraz statucie Przedsiębiorstwa Art. 23 ust. 1 i 2 w/w ustawy stanowi, że Dyrektor Generalny zarządza Pocztą Polską i reprezentuje ją na zewnątrz, a decyzje podejmuje samodzielnie (z wyjątkiem spraw wymienionych w art. 27, w których Dyrektor współdziała z Radą Poczty Polskiej) i ponosi za nie odpowiedzialność. Minister właściwy ds. łączności ma prawo władczego wkraczania w sprawy Poczty Polskiej tylko w przypadkach przewidzianych ustawą (art. 33 ust. 2 w/w ustawy). Biorąc powyższe pod uwagę, w sprawie poruszonej w w/w oświadczeniu zwróciłem się o wyjaśnienia do Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej.

Odnośnie pierwszej poruszonej w oświadczeniu kwestii, a mianowicie celowości i zasadności wyjazdów zagranicznych, Dyrektor Generalny Poczty Polskiej zapewnił, że wszystkie wyjazdy były merytorycznie uzasadnione i służyły rozwojowi Przedsiębiorstwa oraz umacnianiu jego pozycji międzynarodowej. Aktywna polityka zagraniczna i prowadzona w jej ramach wymiana doświadczeń m.in. w kwestii restrukturyzacji, zapewnienia odpowiedniej jakości powszechnych usług pocztowych, czy wychodzenia naprzeciw potrzebom i oczekiwaniom klientów, z innymi narodowymi operatorami pocztowymi (Węgry, Ukraina, Niemcy, USA, Włochy) oraz uczestnictwo w wydarzeniach kluczowych dla światowego i europejskiego rynku usług pocztowych takich jak Międzynarodowa Wystawa Technologii Poczty Post-Expo 2003 w Brukseli, Sesja Rady Eksploatacji Pocztowej Światowego Związku Pocztowego (UPU) w Brnie, Posiedzenie Stowarzyszenia Europejskich Publicznych Operatorów Pocztowych "PostEurop" w Dubrowniku, Międzynarodowe Seminarium "Reforma Sektora Pocztowego" w Mińsku, wydaje się - w obliczu stopniowej liberalizacji rynku pocztowego oraz zbliżającego się XXIII Kongresu Światowego Związku pocztowego (UPU) - działaniem celowym i pozwalającym Przedsiębiorstwu na lepsze przygotowanie się do zmian w otoczeniu rynkowym, a także zmian w regulacjach UPU.

Zarówno udział przedstawicieli p.p.u.p. "Poczta Polska" w zagranicznych delegacjach jak i spotkania z zapraszanymi do Polski przedstawicielami innych operatorów pocztowych, przynoszą konkretne i wymierne korzyści np. w postaci wspólnie podejmowanych działań (z Pocztą Czeską, Słowacką, Białoruską) lub bezpośredniej roboczej współpracy międzynarodowych zespołów zajmujących się m.in. usługami kurierskimi, pocztą międzynarodową, usługami finansowymi i marketingiem (Poczta Holenderska, Niemiecka, Francuska). Na przykład ostatnie wizyty Kierownictwa Poczty Polskiej w siedzibie Światowego Związku Pocztowego (UPU) były związane z przygotowaniami do Światowego Kongresu Pocztowego, który odbędzie się we wrześniu br. Poczta Polska, jako członek Rady ds. Eksploatacji Pocztowej, przedstawiła tam propozycje usprawnienia funkcjonowania poczty na arenie międzynarodowej. Efektem spotkania z Dyrektorem Generalnym UPU będzie uzyskanie środków z funduszu jakości UPU, które pozwolą na wdrażanie specjalistycznego systemu monitorowania przesyłek pocztowych.

Natomiast na spotkaniu w Stanach Zjednoczonych z przedstawicielami operatora amerykańskiego omówiono m.in. możliwości poprawy bezpieczeństwa ładunków pocztowych oraz istotny dla Poczty Polskiej problem przywrócenia usługi przekazów pocztowych we wzajemnym obrocie (pozwoliłoby to klientom na zrezygnowanie z przesyłania pieniędzy w listach). Podczas tej wizyty polska delegacja miała także możliwość zapoznania się z najnowszą technologią pocztową w najbardziej nowoczesnym Centrum Ekspedycyjno-Rozdzielczym.

Dzięki tego typu kontaktom polski operator pocztowy w sposób aktywny zaznacza swoją obecność na rynku europejskim i światowym a także umacnia swoją międzynarodową pozycję. Jednocześnie chciałbym podkreślić, że z przedłożonych mi przez Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej informacji wynika, że w żadnym z wyjazdów zagranicznych nie uczestniczyło całe Kierownictwo Poczty Polskiej. W przypadkach, kiedy wyjazdy odbywały się z udziałem Dyrektora Generalnego, to w tym czasie jego obowiązki były pełnione przez wyznaczonego zastępcę Dyrektora Generalnego. A zatem nie miały miejsca sytuacje, w których Przedsiębiorstw było pozbawione osoby odpowiedzialnej za jego funkcjonowanie.

Odnośnie ostatniej kwestii poruszonej w zapytaniu i związanej z finansowaniem podróży służbowych uzyskałem do Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej pisemne zapewnienie, że żaden z wyjazdów zagranicznych Kierownictwa Poczty Polskiej nie był finansowany przez sponsorów. Wyjazdy te odbywają się na zaproszenie innych operatorów pocztowych bądź międzynarodowych organizacji pocztowych, a ich koszty są pokrywane albo przez p.p.u.p. "Poczta Polska" albo stronę zapraszającą.

Przedstawiając powyższe, wyrażam jednocześnie nadzieję, że w sposób wyczerpujący zdołałem wyjaśnić kwestie zasygnalizowane w oświadczeniu Pana Senatora Krzysztofa Jurgiela.

W związku z oświadczeniem senator Wiesławy Sadowskiej w sprawie uruchomienia drugiej nitki drogi E7 na trasie Jedlińsk - Grójec złożonym podczas 59 posiedzenia Senatu RP z satysfakcją informuję Pana Marszałka, że wniosek w sprawie współfinansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego budowy 40 km dwujezdniowej drogi ekspresowej Grójec - Białobrzegi (wniosek obejmuje również modernizację obwodnicy Grójca) został przekazany do Komitetu Sterującego Programu Operacyjnego Transport. Inwestycję tę zamierzamy zrealizować w latach 2005-07 kosztem około 600 mln zł.

Korzystając z okazji chciałem podziękować Pani Senator za zainteresowanie problemami rozwoju i modernizacji infrastruktury drogowej, a także zwrócić uwagę Pana Marszałka i Pani Senator na fakt, że na skutek wieloletnich zaniedbań potrzeby naszego kraju w dziedzinie budowy autostrad, dróg i obwodnic znacznie przewyższają środki jakie na ten cel rząd może przeznaczyć. W Polsce nadal gęstość sieci autostrad jest jedną z najniższych w Europie, stan nawierzchni wielu dróg jest niedostateczny, a ich zdolność do przenoszenia obciążeń nie skorelowana z natężeniem ruchu. W wielu miejscowościach uciążliwość ciężkiego ruchu tranzytowego jest nadmierna, a brak obwodnic stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia mieszkańców. Staram, się jak najszybciej, zmienić ten stan rzeczy i bardzo liczę na poparcie w tym względzie ze strony Pana Marszałka i Pani Senator.

Na wstępie niech mi wolno będzie zapewnić o pełnym poparciu resortu Obrony Narodowej dla inicjatywy utworzenia lotniska wojskowo-cywilnego na terenie wojskowego kompleksu lotniskowego w Radomiu z udziałem podmiotów cywilnych, spółek Skarbu Państwa lub z ich przeważającym udziałem. Przykładem tego poparcia było wydanie decyzji Nr 224/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 listopada 2000 r. uzupełniającej decyzję nr 101/MON z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie udostępnienia lotnisk wojskowych dla ruchu cywilnych statków powietrznych, o wpisanie lotniska wojskowego w Radomiu, jako lotniska udostępnionego na stałe dla potrzeb polskiego lotnictwa niekomunikacyjnego w zakresie transportu lotniczego i innych usług lotniczych oraz zawarcie w dniu 26 stycznia 2001 r. Porozumienia w sprawie utworzenia cywilnego portu lotniczego na lotnisku wojskowym w Radomiu między Ministrem Obrony Narodowej, Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej, Wojewodą Mazowieckim i Prezydentem Miasta Radomia.

Wychodząc naprzeciw tym działaniom Dowództwo Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej zgłosiło do Planu przekazywania nieruchomości zbędnych dla MON do Agencji Mienia Wojskowego, jako czasowo niewykorzystane, tereny pod przyszłą działalność portową, położone w południowo-zachodniej części kompleksu lotniskowego o pow. ok. 20 ha. Umożliwi to władzom Radomia, podjęcie starań związanych z udostępnieniem przedmiotowych terenów, poprzez zawarcie stosownej umowy cywilnoprawnej, której stroną z ramienia MON będzie Agencja Mienia Wojskowego. Proponowane do udostępnienia poprzez AMW nieruchomości kompleksu wojskowego muszą jednak zachować swój lotniczy charakter.

Jednak, jak dotychczas, władze Radomia nie wypracowały jednoznacznego stanowiska dotyczącego ostatecznej lokalizacji cywilnego portu lotniczego. Tylko w 2003 r. zgłosiły one cztery różne propozycje lokalizacji portu. Jak wynika z przeprowadzonej przez stronę wojskową analizy sytuacji, władze Radomia chcą uruchomić działalność cywilnego ruchu pasażerskiego po możliwie najmniejszych kosztach. Natomiast prowadzenie cywilnej działalności portowej wiąże się z określonymi nakładami środków finansowych powiększonymi dodatkowo o budowę elementów infrastruktury lotniskowej.

Zgodnie z wcześniej przeprowadzonymi ustaleniami, zawartymi m.in. we wspomnianym Porozumieniu, resort Obrony Narodowej podtrzymuje, uzgodnione z władzami Radomia, stanowisko o utworzeniu cywilnego portu lotniczego w południowo-zachodniej części lotniska. Tak uzgodniona lokalizacja umożliwi bezkolizyjne funkcjonowanie cywilnego portu lotniczego, bez dodatkowych zakłóceń funkcjonowania kompleksu koszarowego przez odbywający się ruch pasażerski oraz obsługę terminalu.

Szanowny Panie Marszałku!

Zgodnie z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 18 lipca 2003 r. w sprawie warunków promowania i wspierania zadań z zakresu kultury finansowanych lub dofinansowywanych ze środków pochodzących z dopłat do stawek w grach stanowiących monopol Państwa, trybu składania wniosków oraz przekazywania środków na realizację zadań i ich rozliczania do Ministerstwa Kultury skierowano 5.500 wniosków a suma oczekiwanych dotacji wyniosła blisko 1 mld zł.

Informujemy z przykrością, że brak środków uniemożliwił przyznanie w roku bieżącym dotacji na przeprowadzenie remontu gmachu Amatorskiego Teatru Miejskiego im. Stefana Jaracza w Otwocku.

Odpowiadając na oświadczenie pana senatora Janusza Koniecznego w sprawie wymiaru ryb zaliczanych do punktacji stosowanych przez organizatorów zawodów sportowych (wędkarskiego połowu ryb uprzejmie informuję, że w kompetencjach Ministerstwa Środowiska znajdują się sprawy związane z chronionymi gatunkami ryb wymienionymi w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 września 2001 r. w sprawie określenia listy gatunków zwierząt rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkową ścisłą i częściową oraz zakazów dla danych gatunków i odstępstw od tych zakazów (Dz.U. z 2001 r. Nr 130, poz. 1456). Ryby objęte ochroną gatunkową nie mogą być przedmiotem amatorskiego połowu ryb.

Odpowiednie określenie wymiaru ryb zaliczanych do punktacji stosowanych w zawodach sportowych leży w kompetencjach Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Moim zdaniem, ze względu na specyfikę zawodów sportowych, wymiary te mogą być odmienne od wymiarów ochronnych ryb (wymienionych w artykule 6 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju wsi z 12 listopada 2001 roku w sprawie połowu ryb oraz warunków chowu, hodowli i połowu innych organizmów żyjących w wodzie - Dz.U. Nr 138, poz. 1559). Organizator zawodów sportowych powinien zadbać, aby procedury przyznawania punktów oraz wypuszczania ryb trwały tak krótko, by nie zagrażać życiu złowionych ryb.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do pisma z dnia 6 kwietnia 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-167-04, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Mariana Lewickiego dotyczące możliwości podjęcia działań zmierzających do nowelizacji ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz.U. Nr 11, poz. 95 z późn. zm.), uprzejmie informuję, że wskazana ustawa nie definiuje pojęcia kierownika jednostki organizacyjnej oraz osoby upoważnionej do obsady stanowiska, pozostawiając to odrębnym przepisom. Jednocześnie należy zaznaczyć, że cytowana ustawa rozgranicza oba podmioty, co znajduje wyraz w rozwiązaniach, jakie zostały przyjęte w zakresie podejmowania działań zmierzających do wszczęcia postępowania sprawdzającego wobec osoby ubiegającej się o dostęp do informacji niejawnych. Przepisy ustawy o ochronie informacji niejawnych - w zależności od rodzaju postępowania sprawdzającego - przyznają inicjatywę podjęcia czynności niezbędnych do wszczęcia postępowania: kierownikowi jednostki (w przypadku zwykłych postępowań, zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych) albo osobie upoważnionej do obsady stanowiska, w tym kierownikowi jednostki (w przypadku poszerzonych i specjalnych postępowań, zgodnie z art. 29 cyt. ustawy). Powyższe oznacza, że ustawa o ochronie informacji niejawnych nie utożsamia osoby upoważnionej do obsady stanowiska z kierownikiem jednostki organizacyjnej. Przytoczone przepisy uwzględniają zatem sytuację, w której osobą upoważnioną do obsady stanowiska jest inny podmiot niż kierownik jednostki, jak to ma miejsce np. w przypadku członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa.

W odpowiedzi na pytanie, zawarte w oświadczeniu Pana Senatora Józefa DZIEMDZIELA, złożone podczas 60 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 kwietnia br. (BPS/OSK-043-192-04 z 21.04.04), w sprawie likwidacji laboratorium w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Zgierzu uprzejmie informuję, co następuje.

Zmiany w strukturze Państwowej Inspekcji Sanitarnej polegające na likwidacji części laboratoriów w powiatowych stacjach sanitarno-epidemiologicznych są składową zmian strukturalno-organizacyjnych dostosowujących potencjał Państwowej Inspekcji Sanitarnej do realnych potrzeb i zadań. Realizowane są one w ramach prowadzonej od połowy 2002 r. kompleksowej restrukturyzacji Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Konieczność podjęcia restrukturyzacji Państwowej Inspekcji Sanitarnej wynikała z wielu przesłanek, z których najważniejszą jest niewystarczająca ilość środków budżetowych przeznaczanych przez Rząd na działalność Inspekcji, przy jednoczesnym znaczącym rozszerzaniu zakresu wykonywanych zadań.

Istotne znaczenie mają także zwiększone wymogi, jakim muszą sprostać jednostki Państwowej Inspekcji Sanitarnej w związku z wejściem Polski do Unii Europejskiej, zwłaszcza dotyczące zapewnienia odpowiedniego standardu działalności laboratoryjnej udokumentowanej stosownymi certyfikatami jakości (akredytacją). Między innymi na laboratoria badania żywności zostały nałożone liczne obowiązki związane z dostosowaniem bazy laboratoryjnej oraz metod badawczych do standardów Unii Europejskiej i w związku z tym najbardziej zaawansowane są obecnie prace związane z odpowiednim przygotowaniem laboratoriów do badania żywności.

Działania realizowane w ramach restrukturyzacji, zgodnie z opracowanymi przez poszczególnych państwowych wojewódzkich inspektorów sanitarnych i zatwierdzonymi przez Głównego Inspektora Sanitarnego harmonogramami restrukturyzacji mają na celu stworzenie sieci laboratoriów, które będą wykonywały pełen zakres badań laboratoryjnych, a także będą w stanie prowadzić działalność o charakterze ponadpowiatowym, polegającą na wykonywaniu badań laboratoryjnych dla stacji sanitarno-epidemiologicznych, które nie dysponują odpowiednią bazą. Wiąże się z tym konieczność likwidacji niektórych laboratoriów, zwłaszcza tych niedysponujących nowoczesnym sprzętem, wykonujących badania laboratoryjne w ograniczonym zakresie lub nie mających z różnych przyczyn szans na uzyskanie akredytacji.

W zakresie działalności laboratoryjnej dostosowanie się do standardów Unii Europejskiej wymaga wyposażenia pracowni w wysoko specjalistyczną i w związku z tym kosztowną aparaturę pomiarową (chromatografy gazowe i cieczowe, absorbcjometry atomowe), której jednostkowy koszt wynosi nawet kilkaset tysięcy zł. Większość aktualnie stosowanych metod badań laboratoryjnych jest możliwa do wykonania wyłącznie przy pomocy takiej aparatury i bez jej posiadania nie jest możliwe uzyskanie akredytacji. Ze względów ekonomicznych wyposażenie wszystkich laboratoriów powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych w taką aparaturę, a także uzyskanie przez nie akredytacji, nie będzie możliwe. Stąd koniecznością stała się koncentracja badań laboratoryjnych skutkująca m.in. likwidacją wybranych laboratoriów.

W "Programie restrukturyzacji i rozwoju bazy laboratoryjnej organów urzędowej kontroli żywności" - przyjętym przez Zespół Przygotowawczy Komitetu Integracji Europejskiej w dniu 31.10.2003 r. - wypracowano optymalne kierunki restrukturyzacji i rozwoju bazy laboratoryjnej w Polsce, biorąc pod uwagę doświadczenia innych krajów z tego zakresu oraz opinie ekspertów Unii Europejskiej. Zintegrowany system badania żywności docelowo ma się opierać o 64 laboratoria (3-6 w województwie) zlokalizowane we wszystkich województwach i wytypowanych powiatowych stacjach sanitarno-epidemiologicznych.

W związku z powyższym, już w drugiej połowie 2002 roku, w ramach przygotowania PIS do uzyskania standardów na poziomie unijnym, został uruchomiony proces likwidacji (wygaszania) nieperspektywicznych laboratoriów w niektórych stacjach sanitarno-epidemiologicznych szczebla powiatowego. Celem tych działań jest uzyskanie możliwie najwyższego poziomu realizacji zadań z zakresu ochrony zdrowia publicznego. Uzyskane w ramach systemu wyniki badań, będące podstawą do sprawowania nadzoru przez PIS, nie mogą być przez kogokolwiek kwestionowane.

Działania w zakresie restrukturyzacji laboratoriów wiążą się także z dokonywaną obecnie modernizacją systemu nadzoru epidemiologicznego i kontroli chorób zakaźnych. Od 2003 roku trwają prace nad utworzeniem komputerowego systemu zgłaszania i rejestracji chorób zakaźnych i zakażeń, w celu zapewnienia kompatybilności systemu krajowego z rozwiązaniami przyjętymi w tym zakresie w krajach Unii Europejskiej. Przedsięwzięcia z tym związane wymagają znacznych nakładów finansowych. System, w chwili jego wprowadzania oceniany był jako nowoczesny. Obecnie stał się już anachroniczny i wymaga doinwestowania.

Inne istotne zmiany w stosunku do funkcjonowania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w latach poprzednich i sposobu realizacji zadań określonych w art. 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 1998 r. Nr 90, poz. 575 z późn. um.) polegają na systematycznym rozszerzaniu wykonywanych przez nią zadań w zakresie ochrony przed atakiem bioterrorystycznym oraz ochrony granic kraju przed zawleczeniem szczególnie niebezpiecznych chorób zakaźnych z zagranicy. Wprawdzie zadania te mieszczą się w ogólnym zakresie działania PIS w dziedzinie zapobiegania i zwalczania chorób zakaźnych, ale w okresie przed wrześniem 2001roku, nie było tak pilnej konieczności uwzględniania tych zadań w działaniach Inspekcji w sposób priorytetowy. Wiąże się to m.in. z intensyfikacją szkoleń, a także zakupem wyposażenia chroniącego pracowników w przypadku oceny ryzyka po użyciu np. broni biologicznej podczas ataku bioterrorystycznego.

Obecna struktura Państwowej Inspekcji Sanitarnej wynika z jej zadań określonych w ustawie z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 1998 r. Nr 90, poz. 575 z późn. zm.). Wyłączenie każdego z obszarów, w których właściwa jest państwowa Inspekcja Sanitarna z jej kompetencji wymaga zmiany ww. ustawy. Stoję na stanowisku, iż kompetencje Państwowej Inspekcji Sanitarnej w obszarze zdrowia publicznego są określone właściwie i nie widzę potrzeby ich zmiany. Będą jedynie następowały zmiany organizacyjne, których główną podstawą są wymogi prawa unijnego oraz wielkość przydzielanych środków finansowych.

Należy podkreślić, iż w obecnej sytuacji, gdy przed Państwową Inspekcją Sanitarną stoi szereg zadań związanych z akcesją Polski do Unii Europejskiej, konieczne jest poszukiwanie rozwiązań umożliwiających racjonalne i zoptymalizowane pod kątem ustawowych zadań Inspekcji gospodarowanie środkami przeznaczonymi na jej finansowanie. Środki finansowe uzyskane w wyniku zracjonalizowania struktury jednostek organizacyjnych Państwowej Inspekcji Sanitarnej, m.in. poprzez ograniczenie liczby laboratoriów, pozwolą na inwestowanie w nowoczesny sprzęt laboratoryjny i zatrudnienie wysoko wyspecjalizowanej kadry w laboratoriach, których potencjał daje gwarancję należytego wypełniania nałożonych na nią obowiązków. Możliwe będzie również zintensyfikowanie działań zmierzających do wdrożenia systemu jakości w jednostkach Państwowej Inspekcji Sanitarnej i akredytacji laboratoriów, co jest szczególnie istotne w kontekście wymagań, które powinny spełniać jednostki Inspekcji.

Reasumując powyższą informację można jedynie stwierdzić, że jednoznacznej i satysfakcjonującej odpowiedzi na pytanie, dlaczego dane laboratorium zostało zlikwidowane nie można udzielić, gdyż działania reorganizacyjne stanowią część składową systemu, do jakiego zmierzamy. Pytania, dlaczego likwidowane jest laboratorium w tym, a nie w innym powiecie są zadawane przez środowiska wszystkich powiatów, w których ten proces zaistniał. Chcąc uczynić zadość wszystkim wnioskom, praktycznie nigdy nie zrealizowano by żadnego przedsięwzięcia.

Dotyczy: realizacji Umowy Sprzedaży Akcji Fabryki Przyrządów i Uchwytów BISON-BIAL S.A. w Białymstoku, zawartej w dniu 30.04.1997 r. pomiędzy Skarbem Państwa RP reprezentowanym przez Ministra Skarbu Państwa a Metalexport Sp. z o.o. w Warszawie, zmienionej Aneksem z dnia 08.10.2001 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Jurgiela na 60. posiedzeniu Senatu w dniu 16 kwietnia 2004 r. (dotyczącym Umowy Sprzedaży Akcji Fabryki Przyrządów i Uchwytów BISON-BIAL S.A. z dnia 30.04.1997 r., zmienionej Aneksem z dnia 08.10.2001r.), informuję, iż zgodnie z ustawą z dnia 08.08.1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skargowi Państwa (Dz.U. z 1996 r. Nr 106 poz. 493 z późn. zm.), nadzór nad stanem realizacji zobowiązań pozacenowych zapisanych w ww. Umowie sprawuje Dyrektor Delegatury MSP w Białymstoku.

Według Umowy Sprzedaży Akcji Fabryki Przyrządów i Uchwytów "BISON-BIAL" S.A. w Białymstoku z dnia 30.04.1997 r., zmienionej Aneksem z dnia 08.10.2001 r., Kupujący zobowiązał się w okresie 80 miesięcy od dnia podpisania Umowy, zwanym dalej Okresem Inwestycyjnym, do podwyższenia kapitałów Spółki poprzez wniesienie wkładu pieniężnego w wysokości 17.782.900 zł i wyemitowanie nowych akcji z przeznaczeniem środków z podwyższenia kapitałów na dokonanie inwestycji w majątek trwały Spółki, zwane dalej "Gwarantowanymi inwestycjami", z tym, że Kupujący:

- w okresie kolejnych 12 miesięcy podwyższy kapitał zakładowy Spółki poprzez wniesienie wkładu pieniężnego w kwocie 3.331.600 zł,

- w okresie kolejnych 44 miesięcy podwyższy kapitał zakładowy Spółki poprzez wniesienie wkładu pieniężnego w kwocie 11.500.000 zł, która podlega waloryzacji z zachowaniem kapitalizacji rocznej, wg rocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za lata 2001 i 2002 r.

Dyrektor Delegatury MSP w Białymstoku w piśmie z dnia 30.04.2004 r. poinformował, że w ramach prowadzonego nadzoru nad stanem realizacji zobowiązań pozacenowych wynikających z ww. Umowy podjęte zostały następujące działania:

- Na podstawie informacji uzyskanych z Fabryki Przyrządów i Uchwytów BISON-BIAL S.A. ustalono, że w terminie określonym ww. Umową, tj. do 31 grudnia 2003 r. nie nastąpiło przewidziane Umową podwyższenie kapitału zakładowego Spółki. Delegatura wystąpiła do "Metalexport" Sp. z o.o. w Warszawie pismem z dnia 8 marca br. przypominającym, w związku z upływem Okresu Inwestycyjnego (określonego Umową od dnia 30.04.1997 r. do dnia 31.12.2003 r.), zgodnie z zapisami ww. Umowy oczekuje od Inwestora sprawozdania końcowego, które powinno być doręczone nie później niż w ciągu 90 dni od upływu Okresu Inwestycyjnego.

- Sprawozdanie końcowe z badania realizacji gwarantowanych inwestycji wpłynęło do Delegatury w dniu 02.04.2004 r. Jednocześnie "Metalexport" Sp. z o.o. poinformował Delegaturę, że w dniu 26.03.2004 r. NWZ Fabryki Przyrządów i Uchwytów BISON - BIAL S.A. podjęło uchwałę w sprawie podwyższenia kapitału zakładowego Spółki o kwotę 12 461.900 zł w drodze emisji 489.476 sztuk akcji. Akcje imienne w podwyższonym kapitale mają być w całości skierowane w drodze subskrypcji prywatnej do "Metalexport" Sp. z o.o. i Inwestor obejmie je w całości pokrywając wkładem pieniężnym w terminie do 10 września 2004 r.

- Zdaniem Delegatury w obecnym stanie prawnym, termin realizacji zobowiązań wynikających z ww. Umowy, upłynął w dniu 31.12.2003 r. Delegatura MSP w Białymstoku w piśmie z dnia 04.05.2004 r. poinformowała, że zgodnie z przedłożonym sprawozdaniem końcowym "Metalexport" Sp. z o.o. w Warszawie wykonał w terminie umownym, tj. do 31 grudnia 2003 roku zobowiązanie na poziomie 6.283.625 zł (na wymaganą kwotę 17.782.900 zł). Pozostała do wykonania kwota 11.499.275 zł, która zgodnie z zapisem Aneksu podlega waloryzacji z zachowaniem kapitalizacji rocznej (wg rocznego wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego za lata 2001 i 2002). Kwota zobowiązania zwaloryzowanego wynosi 12 362.238,08 zł. Wobec powyższego, zgodnie z zapisami Umowy kara umowna (70% różnicy między kwotą Inwestycji Faktycznych a kwotą Inwestycji Gwarantowanych) wynosi 8.653.566,70 zł. W związku z niewykonaniem zobowiązań inwestycyjnych, Delegatura MSP w Białymstoku w dniu 07.04.2004 r. wezwała "Metalexport Sp. z o.o. w Warszawie do zapłaty kary umownej w wysokości 8.653.566,70 zł.

Zgodnie z pismem Delegatury MSP w Białymstoku z dnia 30.04.2004 r. przyjęcie założenia, że termin realizacji zobowiązań wynikających z ww. Umowy upłynął w dniu 31.12.2003 r. oznacza, że tym samym zakończył się Okres Inwestycyjny, w którym obrót akcjami Fabryki Przyrządów i Uchwytów BISON-BIAL S.A. podlegał ograniczeniom wynikającym z ww. Umowy. Ewentualne pozyskanie inwestora dla BISON-BIAL S.A., w postaci amerykańskiej firmy Adwent International jest niezależnym działaniem "Metalexport" Sp. z o.o. i nie będzie stanowić realizacji zobowiązania inwestycyjnego "Metalexport" Sp. z o.o., wynikającego z ww. Umowy.

W związku z przekazaniem przez Panią Marszałek w dniu 21 kwietnia 2004 r., w trybie art. 49 ust. 4 Regulaminu Senatu, kolejnego oświadczenia Pani Senator Marii Szyszkowskiej, złożonego tym razem podczas 60 posiedzenia Senatu w dniu 16 kwietnia 2004 r., dotyczącego nieprawidłowości w działalności Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej "Ekonomista" i Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej "Ekonomista Bis" w Warszawie oraz niewyjaśnienia tej sprawy przez okres 8 miesięcy, uprzejmie informuję, co następuje:

Prokuratura Rejonowa Praga-Południe, prowadząc pod sygn. akt 3 Ds. 1161/03, z zawiadomienia Pana Wiktora S. z dnia 28 lipca 2003 r., postępowanie przygotowawcze w sprawie wyrządzenia w 2001 r. znacznej szkody majątkowej członkom wymienionych Spółdzielni, przez ich władze uprawnione do zajmowania się sprawami majątkowymi, wyjaśniała zgłoszone zarzuty w aspekcie art. 296 § 1 kk.

Przedmiotowe śledztwo istotnie prowadzono przez okres ośmiu miesięcy, lecz powodem tego była konieczność zgromadzenia obszernego materiału dowodowego i źródłowego w postaci dokumentacji finansowej i skarbowej Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej "Ekonomista" i Spółdzielni Budowlano-Mieszkaniowej "Ekonomista Bis", za lata 2001-2002 oraz potrzeba przesłuchania około 30 świadków.

Na terytorium Polski znajduje się ponad 7700 nekropolii wojennych z okresu II wojny światowej urządzonych w formie cmentarzy wojennych oraz kwater, pojedynczych i zbiorowych mogił usytuowanych na cmentarzach cywilnych (komunalnych i parafialnych), na których zostali pochowani żołnierze i jeńcy wojenni oraz ofiary terroru hitlerowskiego i stalinowskiego.

Sprawy opieki nad cmentarzami i grobami wojennymi regulują przepisy prawa międzynarodowego, którymi są Konwencje Genewskie, przede wszystkim zaś Konwencja o ochronie ofiar wojny z 12 sierpnia 1949 r. Podstawowymi przepisami prawa normującymi wykonywanie opieki nad grobami i cmentarzami wojennymi w Polsce są: ustawa o grobach i cmentarzach wojennych z 28 marca 1933 r. (Dz.U. Nr 39 z 1933 r. z późniejszymi zmianami) oraz rozporządzenie wykonawcze do tej ustawy z 23 października 1936 r.

Zgodnie z ustawą o grobach i cmentarzach wojennych, groby i cmentarze wojenne znajdują się pod opieką państwa. Wojewoda jako przedstawiciel administracji rządowej jest odpowiedzialny za stan ich utrzymania oraz sprawowanie kontroli nad prawidłowym wykonywaniem opieki przez gminy. Jest również zobowiązany do zabezpieczenia w budżecie wojewódzkim środków finansowych przeznaczonych na remonty i utrzymanie nekropolii wojennych oraz ich przekazanie gminom na wykonanie uprzednio uzgodnionych zadań.

Groby żołnierzy i innych osób zmarłych po zakończeniu działań wojennych, traktowane są jako groby osób cywilnych. Reguluje te sprawy ustawa o cmentarzach i chowaniu zmarłych z 31 stycznia 1959 r. z późniejszymi zmianami (Dz.U. Nr 23 z dnia 5.04.2000 r., poz. 1418), która określa, że sprawowanie opieki nad grobem należy do rodziny zmarłego. Nienaruszalność grobu zagwarantowana jest na okres 20 lat. Po tym okresie, istnieje możliwość przedłużenia istnienia mogiły na dalsze lata po dokonaniu odpowiedniej opłaty. Ustawa przewiduje również możliwość likwidacji cmentarza lub grobu, jeżeli warunki wynikające z obowiązujących przepisów prawa, nie zostaną spełnione.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Senatora, że z uwagi na status wymienionych cmentarzy nie są one utrzymywane ze środków budżetu państwa. Prace porządkowe na tych cmentarzach są wykonywane przez gminy z własnej woli, w miarę posiadania środków finansowych. Na ten cel Rada OPWiM, ani żadna inna instytucja państwowa nie przekazuje środków finansowych.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z rozpoznania sprawy wynika, że informacja o zamiarze połączenia w zespół Szkoły Podstawowej Nr 5 i Gimnazjum Nr 1 w Hajnówce wpłynęła do Kuratorium Oświaty w Białymstoku w końcu stycznia br. Kuratorium Oświaty pismem z 16 lutego br. poinformowało Burmistrza Miasta Hajnówka, że przedmiotem opinii Kuratora Oświaty może być jedynie stosowna uchwała Rady Miasta w sprawie utworzenia zespołu szkół.