Warszawa, 2004.04.21

W odpowiedzi na pismo znak BPS/DSK-043-175-04 z dnia 6 kwietnia 2004 r., przekazujące tekst oświadczenia złożonego przez senatora Janusza Koniecznego na 59 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 1 kwietnia 2004 r., przedstawiam poniżej stanowisko w sprawie obniżania wymiaru ochronnego przez organizatorów zawodów wędkarskich:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy Prawo wodne (Dz.U. z 2001 r. Nr 115, poz. 1229 ze zm.) każdemu przysługuje prawo do powszechnego korzystania ze śródlądowych powierzchniowych wód publicznych, jeżeli przepisy nie stanowią inaczej.

Na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 tej ustawy zabroniony jest połów ryb o wymiarach ochronnych. Jednocześnie stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy, jeżeli ryby złowione poniżej wymiaru ochronnego są żywe, to należy je niezwłocznie wypuścić do tego samego łowiska, z zachowaniem niezbędnej staranności. Treść ww. przepisów nie upoważnia do stwierdzenia, że dopuszczalnym jest połów ryb o długości poniżej wymiaru ochronnego.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że przepis art. 21 ustawy o rybactwie śródlądowym upoważnia wyłącznie ministra właściwego do spraw rolnictwa, działającego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, do określenia powszechnie obowiązujących wymiarów ochronnych ryb a także szczegółowych warunków uprawiania amatorskiego połowu ryb. Wewnętrzne regulaminy organizacji społecznych krzewiących kulturę sportu i rekreacji poprzez uprawianie amatorskiego połowu ryb, nie mogą być sprzeczne z przepisami ustawy. Na połów ryb poniżej wymiaru ochronnego, zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy, może zezwolić wojewoda, który wydaje zezwolenie w szczególnie uzasadnionych przypadkach i na podstawie przepisów o postępowaniu administracyjnym.

W innych przypadkach dokonywanie połowu ryb poniżej wymiaru ochronnego, w myśl art. 27 ust. 1 pkt 2 ustawy, jest naruszeniem podlegającym karze grzywny.

Uprzejmie informuję, że w sprawie zawisłej przed Sądem Rejonowym w Jeleniej Górze zapadł wyrok za popełnienie wykroczenia, polegającego na połowie ryb o wymiarach mniejszych od obowiązującego wymiaru ochronnego, w czasie zawodów wędkarskich. Sąd stwierdził, że organizatorzy zawodów wędkarskich, którzy ustalili i podali zawodnikom, jako regułę konkursu, zasadę sprzeczną z regulacją ustawy, dopuścili się wykroczenia z art. 27 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o rybactwie śródlądowym.

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, dnia 21.04.2004 r.

Poniżej przedstawiam informację na temat programów pomocowych (opracowanych w formie 6 projektów rozporządzeń Rady Ministrów i 3 rozporządzeń Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej) oraz stanu zaawansowania prac nad tymi programami przygotowanymi przez Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, które umożliwią korzystanie przez przedsiębiorców zatrudniających osoby niepełnosprawne z pomocy przewidzianej ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) po wstąpieniu do Unii Europejskiej, bez konieczności indywidualnej notyfikacji pomocy.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie dopuszczalności pomocy publicznej (ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 141, poz. 1177 z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 19 września 2003 r. o zmianie ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 189, poz. 1850) programy pomocowe opracowują organy administracji publicznej, działając w ramach swoich ustawowych kompetencji. Programy pomocowe powinny mieć formę aktów normatywnych i zawierać podstawę prawną udzielenia pomocy oraz określać szczegółowe warunki jej udzielania. Projekty programów pomocowych opiniuje - pod względem zgodności z regułami dopuszczalności udzielania pomocy zawartymi w ustawie o pomocy publicznej oraz acquis communautaire - Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów i przekazuje do Komisji Europejskiej.

Wszystkie wymienione poniżej projekty uwzględniają uwagi zgłoszone przez Ministerstwo Finansów oraz zgłoszone do chwili obecnej uwagi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Projekty podlegały również konsultacjom z Urzędem Komitetu Integracji Europejskiej oraz Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego i uzyskały opinie pozytywne.

W dniu 11.03.2004 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał opinię (Nr 42/2004/RZ/ stwierdzającą zgodność programu z regułami dopuszczalności udzielania pomocy zawartymi w ustawie o pomocy publicznej oraz acquis communautaire. Projekt został przesłany do Komisji Europejskiej w dniu 16.03.2004 r.

Niniejszy projekt rozporządzenia ma na celu wprowadzenie zmian do rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 maja 2003 r. w sprawie zwrotu kosztów przystosowania stanowisk pracy do potrzeb osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 115, poz. 1081), które umożliwiają zwolnienie organu udzielającego pomocy z obowiązku występowania o wydanie opinii o projektach decyzji lub umów, które stanowić będą podstawę udzielenia pomocy publicznej, w sytuacji, gdy będą spełnione szczegółowe warunki udzielania pomocy określone w rozporządzeniu (WE) Nr 2204/2002 z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwowej w zakresie zatrudnienia.

W rozporządzeniu tym sprecyzowano szczegółowe warunki udzielania pomocy, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.), czyli pomocy regionalnej na wspieranie nowych inwestycji w formie dofinansowania oprocentowania kredytów inwestycyjnych. Rozporządzenie zostało opracowane w oparciu o Wytyczne Komisji Europejskiej o krajowej pomocy regionalnej (98/C, 74/06).

W rozporządzeniu tym sprecyzowano szczegółowe warunki udzielania pomocy, o której mowa w art. 25 ust. 2, 3 i 3a oraz art. 26a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. nr 123, poz. 776 z późn. zm.), czyli pomocy w celu rekompensaty podwyższonych kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych w formie dofinansowania do wynagrodzeń zatrudnionych osób niepełnosprawnych i składek na ubezpieczenie społeczne od tych wynagrodzeń w części należnej od pracodawców.

W rozporządzeniu uwzględniono warunki określone w rozporządzeniu (WE) NR 2204/2002 z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy państwowej w zakresie zatrudnienia (Dz.Urz. WE Nr L 337, 13.12.2002 r.), które zwalniają z obowiązku indywidualnej notyfikacji pomocy. W szczególności rozporządzenie określa m.in. rodzaje kosztów składających się na podwyższone koszty zatrudnienia osób niepełnosprawnych, wielkość pomocy, kumulację pomocy.

Projekt rozporządzenia został przesłany przez Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w dniu 10.02.2004 r., z prośbą o wydanie opinii w trybie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2004 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.

6. Projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakład pracy chronionej, których stosowanie zwalnia z obowiązku wystąpienia o wydanie opinii o projekcie decyzji lub umowy, stanowiącej podstawę udzielenia pomocy.

Celem rozporządzenia jest sprecyzowanie szczegółowych warunków udzielania pomocy, o której mowa w art. 31 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 lit. b i art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123 poz. 776 z późn. zm.) czyli pomocy na wspieranie zatrudniania osób niepełnosprawnych w formie dofinansowania części niektórych kosztów ponoszonych przez przedsiębiorców prowadzących zakłady pracy chronionej w związku z zatrudnieniem osób niepełnosprawnych.

Celem nowelizacji tego rozporządzenia jest sprecyzowanie szczegółowych warunków udzielania pomocy, o której mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, czyli pomocy na wspieranie zatrudniania osób niepełnosprawnych w formie dofinansowania części kosztów związanych z uruchomieniem działalności gospodarczej - z wyłączeniem branż: rolniczej, rybołówstwa, hydroponiki oraz transportu.

Projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych warunków udzielania pomocy de minimis przedsiębiorcom prowadzącym zakłady pracy chronionej w formie jednorazowej pożyczki, których stosowanie zwalnia z obowiązku wystąpienia o wydanie opinii o projekcie decyzji lub umowy, stanowiącej podstawę udzielania pomocy.

Przedstawiając powyższe pragnę poinformować, że również po akcesji Polski do Unii Europejskiej możliwe będzie stosowanie pomocy publicznej dla przedsiębiorców zatrudniających osoby niepełnosprawne, chociaż zakres tej pomocy może nieco odbiegać od dotychczas stosowanych rozwiązań, co wynika z obowiązku stosowania przepisów wydanych dla wszystkich krajów członkowskich. Jednocześnie uprzejmie informuję, że w chwili obecnej nie ma zagrożenia zatrzymania pomocy mającej na celu rekompensatę podwyższonych kosztów zatrudnienia osób niepełnosprawnych w formie dofinansowania do wynagrodzeń zatrudnionych osób niepełnosprawnych, a biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych podjęło działania umożliwiające korzystanie z pomocy bez konieczności jej indywidualnej notyfikacji.

MINISTER

z up. SEKRETARZ STANU

Krzysztof Pater

Warszawa, dnia 21 kwietnia 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku

Na wstępie pozwolę sobie przypomnieć, że na wcześniejsze oświadczenie Pana Senatora w sprawie nowelizacji art. 44 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, udzieliłem odpowiedzi w piśmie z dnia 18 grudnia 2003 r., nr P.II.436/91/03, którego kopia została przesłana Prezesowi Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. W powyższym piśmie szczegółowo wyjaśniłem, jakie jest ratio legis powołanego art. 44, jak również wskazałem, że przepis ust. 1 w art. 44 uważa się za kontrowersyjny, a także budzący wątpliwości konstytucyjne po uchyleniu w art. 44 w ust. 2 zdania drugiego i trzeciego ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych na mocy art. 8 pkt 5 ustawy z dnia 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustaw: o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, Prawo energetyczne, o partiach politycznych, o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych, o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej, Prawo telekomunikacyjne, o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe", o spółdzielniach mieszkaniowych, o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2001-2006, o zmianie ustawy o zamówieniach publicznych oraz o utracie mocy ustawy o kasach oszczędnościowo-budowlanych i wspieraniu przez państwo oszczędzania na cele mieszkaniowe (Dz.U. Nr 154, poz. 1802).

Warto także wskazać, że na temat treści normatywnej art. 44 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w piśmiennictwie wypowiadane są rozbieżne poglądy (np. vide: Bieniek, "Z problematyki stosowania ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w praktyce notarialnej", "Rejent" 2003, nr 9, s. 22. R. Dziczek, "Spółdzielnie mieszkaniowe, komentarz", s. 283, Warszawa 2003), przy czym dotychczas na temat powyższej regulacji brak jest wypowiedzi Sądu Najwyższego.

Można uznać przepisy art. 44 ustawy za dyskusyjne. Z tych względów nie sposób zanegować potrzeby nowelizacji art. 44 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Nie mogę jednakże opowiedzieć się za postulowanym przez Pana Senatora kierunkiem zmian. Minister Sprawiedliwości nie był projektodawcą ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz jej kolejnych nowelizacji ani nie jest "gospodarzem" tej ustawy. Przekazanie przez Ministra Infrastruktury, z powołaniem się na właściwość, kolejnego oświadczenia Pan Senatora, dotyczącego nowelizacji ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, z jednoczesnym poleceniem zajęcia stanowiska przez Ministra Sprawiedliwości i przekazania tego stanowiska Marszałkowi Senatu Rzeczypospolitej Polskiej oraz przesłania kopii stanowiska do wiadomości, ze względu na zakres kompetencji Ministra Sprawiedliwości, budzi wątpliwości.

Instytucja hipoteki jest uregulowana w dziale II ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 ze zm.), a ponadto, jako ograniczone prawo rzeczowe (art., 244 § 1 kc), w ogólnym zakresie dotyczącym wszystkich ograniczonych praw rzeczowych, podlega przepisom kodeksu cywilnego (art. 244-251). Resort sprawiedliwości ponosi odpowiedzialność za treść regulacji w powyższych aktach prawnych i jest wiodący przy ich tworzeniu. Do zadań Ministra Sprawiedliwości należy także dbałość o spójność systemu prawa cywilnego, do czego należy zaliczyć wszystkie regulacje dotyczące ograniczonych praw rzeczowych, a do których m.in. zalicza się hipotekę oraz własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu. Jednak ta okoliczność nie może stanowić podstawy do prowadzenia w Ministerstwie Sprawiedliwości rozważań dotyczących możliwości zmiany art. 44 ustawy, ustanowionego w celu uwłaszczenia członków spółdzielni mieszkaniowych, który zawiera przepisy szczególne w zakresie wygaśnięcia hipotek (ust. 1) oraz przekształcenia ex lege hipoteki w hipotekę łączną (ust. 4).

Wobec powyższego problem przedstawiony w oświadczeniu zostanie zasygnalizowany Ministrowi Infrastruktury, który obecnie przygotowuje projekty stanowisk Rządu wobec poselskich projektów ustaw: o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (druk nr 2259) oraz o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druk nr 2522).

Art. 44 ust. 1 został zamieszczony w rozdziale 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, zawierającym przepisy przejściowe i końcowe związane z przekształceniami własnościowymi w spółdzielniach mieszkaniowych oraz skutkami tych przekształceń, a zatem dotyczy stanów, jakie powstały przed wejściem w życie omawianej ustawy, tj. przed dniem 24 kwietnia 2001 r. Do stosunków cywilnoprawnych, które powstały po tym dniu, w tym hipotek, przepisy art. 44 ustawy nie mogą być stosowane. Od dnia 24 kwietnia 2001 r. byt hipotek, ustanawianych przez spółdzielnie mieszkaniowe podlega przepisom ustawy o księgach wieczystych i hipotece, a więc kształtowanie w tym zakresie przez strony stosunków cywilnoprawnych odbywa się m.in. przez zastosowanie unormowań zawartych w art. 76 ust. 4 lub art. 90 ustawy o księgach wieczystych i hipotece.

Zaznaczyć należy, że po dniu 24 kwietnia 2001 r. spółdzielnie mieszkaniowe i banki, w zakresie hipotek, kształtowały swoje wzajemne relacje na zasadzie swobody umów, jedynie z ograniczeniami wynikającymi z zasad funkcjonowania spółdzielni (m.in. wymagana zgoda rady nadzorczej spółdzielni na obciążenie nieruchomości). Zabezpieczanie zatem przez banki udzielanych kredytów hipoteką na nieruchomości spółdzielni mieszkaniowej tylko za jej zgodą, w okresie od dnia 24 kwietnia 2001 r. do dnia 15 stycznia 2003 r., było działaniem podejmowanym w ramach czynności cywilnoprawnych i obie strony tych umów działały w zaufaniu do obowiązujących norm prawnych. Tymczasem zgłoszona propozycja ma na celu zniweczenie tych wzajemnych ustaleń i wprowadzenie (kolejnymi ustawowymi zmianami) na rynku kredytowania sytuacji, która w konsekwencji może spowodować ograniczenie kredytowania przez banki spółdzielni mieszkaniowych, a więc wywołać istotne zaburzenia w prowadzeniu przez nie działalności gospodarczej. Proponowana zmiana naruszałaby stabilność przepisów w zakresie obrotu cywilnoprawnego, dopuszczając możliwość kształtowania w drodze ustawy stosunków cywilnoprawnych z mocą wsteczną, z pokrzywdzeniem interesów jednej ze stron, z uprzywilejowaniem natomiast drugiej strony, mimo że działały one w ramach swobody umów i w zgodzie z obowiązującymi regulacjami prawnymi. Przyjęcie uregulowania, iż wystarczającym środkiem zabezpieczenia interesu wierzyciela jest "odpowiedzialność" Skarbu Państwa nie wydaje się trafne z wielu względów. Zadać należy przede wszystkim pytanie, dlaczego aktualnie, w warunkach gospodarki rynkowej, tylko spółdzielnie mieszkaniowe mają mieć, tak szeroko rozumiane, zabezpieczenia majątkowe ze strony Skarbu Państwa, a nie inne podmioty, które poprzez swoją działalność również zaspakajają potrzeby mieszkaniowe obywateli. Dodatkowo należy wskazać, że przywileju wygaszania hipotek nie przewidziano w innych aktach prawnych umożliwiających lokatorom nabywanie na własność zajmowanych przez nich lokali mieszkalnych, np. w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz.U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24 ze zm.). Proponowane rozwiązanie różnicuje zatem sytuację prawną lokatorów ubiegających się o nabycie na własność zajmowanego lokalu mieszkalnego. Warto także zauważyć, że wprowadzenie regulacji przewidującej "odpowiedzialność Skarbu Państwa za długi spółdzielni" w obecnie istniejącym stanie finansów publicznych, może okazać się wysoce utrudnione.

Należy podkreślić, że wygaśnięcie hipoteki w przypadku, o którym mowa w art. 44 ust. 1 ustawy, nie pociąga za sobą wygaśnięcia wierzytelności, a jedynie doprowadza do pozbawienia tej wierzytelności prawnego środka jej zabezpieczenia. Oznacza to, że wierzytelność istnieje i wierzyciel może dochodzić jej zaspokojenia z majątku dłużnika, którym jest w tym wypadku spółdzielnia mieszkaniowa. Niewątpliwie taki majątek dłużnika stanowi m.in. nieruchomość, na której prowadzona jest przez spółdzielnię budowa domu mieszkalnego. W wyniku bowiem zawarcia na postawie art. 17⁽³⁾ ust. 1 lub art. 18 ust. 1 ustawy umowy o budowę lokalu, powstaje jedynie roszczenie o ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, zwanego "ekspektatywą własnościowego prawa do lokalu" lub roszczenie o ustanowienie odrębnej własności lokalu, zwane "ekspektatywą odrębnej własności lokalu". Ekspektatywy te są wprawdzie zbywalne, podlegają dziedziczeniu i egzekucji, lecz nie stanowią praw przenoszących prawo własności (lub użytkowania wieczystego), jak też innych praw rzeczowych związanych z nieruchomością, na której jest realizowane zadanie inwestycyjne. Z tych względów nawet unormowanie rozciągnięcia w czasie ustawowego wygaśnięcia hipotek, jak proponuje Pan Senator, nie pozbawia wierzyciela możliwości egzekwowania wierzytelności z nieruchomości będącej własnością spółdzielni mieszkaniowej w sytuacji, gdy wierzytelność ta jest wymagalna, jak również nie pozbawia spółdzielni możliwości ustanowienia na tej nieruchomości nowej hipoteki.

Warto dodać, że spółdzielnie mieszkaniowe w zakresie zaciąganych przez nie zobowiązań majątkowych nie zostały uznane za osoby prawne o wyjątkowym statusie wśród osób prawnych i nie są objęte szczególną gwarancją ze strony Skarbu Państwa na podstawie ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz.U. z 2003 r. Nr 174, poz. 1689).

Z oświadczenia wynika, że wskazana przez Pana Senatora spółdzielnia mieszkaniowa na nieruchomości będącej jej własnością (lub w użytkowaniu wieczystym) wybudowała budynek mieszkalny oraz że obecnie ta spółdzielnia znajduje się w stanie upadłości. Jednocześnie jednak Pan Senator podaje, iż przed ogłoszeniem upadłości spółdzielnia zawarła z członkami spółdzielni umowy o budowę lokalu. Należy zatem wnioskować, że musiała być to nieruchomość niezabudowana albo co najwyżej w budowie, jeżeli zawierane były dopiero umowy o budowę lokali. Można przypuszczać, że w czasie zawierania tych umów nieruchomość, na której realizowano inwestycję, nie była obciążona hipoteką. Z dalszej części oświadczenia wynika, że po wybudowaniu budynku spółdzielnia zaciągnęła kredyt i zabezpieczyła ten kredyt hipoteką ustanowioną na nieruchomości, której dotyczyły umowy o budowę lokali. Ponadto Pan Senator podaje, że spółdzielnia jest zadłużona, a w związku z tym członkowie, którzy zawarli umowy o budowę lokali nie będą mogli odzyskać kwot wpłaconych na poczet wkładu mieszkaniowego. Przechodząc do analizy tego stanu faktycznego, w świetle obowiązujących regulacji i proponowanych zmian, należy przede wszystkim zauważyć, że nieprecyzyjnie przedstawiony stan faktyczny w oświadczeniu uniemożliwia poczynienie pełnych ustaleń w tym zakresie. Nie jest jasne, czy w oświadczeniu chodzi o członków spółdzielni, którzy zawarli umowę o budowę lokalu na prawach lokatorskich na podstawie art. 10 ustawy (co wydaje się prawdopodobne w kontekście stwierdzenia, iż członkowie wnieśli wkład mieszkaniowy), ale może być to również umowa o budowę lokalu w celu przeniesienia jej własności na rzecz członka (art. 18 ust. 1 ustawy) lub umowa o budowę lokalu w celu ustanowienia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu (art. 17⁽³⁾ ust. 1).

Warto zauważyć, że w prawie cywilnym (do którego zalicza się m.in. prawo spółdzielcze) uczestnicy obrotu powinni być aktywni, jeżeli chcą korzystać z możliwości stwarzanych im przez prawo i jeżeli chcą realizować swe roszczenia. Prawo cywilne jest bowiem oparte na swoistej "samoobsłudze", co oznacza, że strony same decydują, w ramach swobody umów, o treści nawiązywanych stosunków, same też uruchamiają sądowy mechanizm w razie, gdy doznają naruszenia prawem chronionych interesów. Nie jest to oczywiście zadanie łatwe, przede wszystkim z powodu licznych zmian przepisów, zwłaszcza w ostatnich latach. Nieznajomość jednak prawa cywilnego przez strony stosunków cywilnoprawnych może powodować dla nich ujemne skutki, gdyż nie będą oni wiedzieli, do czego mają uprawnienia, nie będą też z prawa korzystali, zaś aparat państwowy nie jest obowiązany w tym ich wyręczać.

Członkowie spółdzielni, zawierając umowy o budowę lokali, podjęli tzw. ryzyko kontraktowe. Z uwagi na specyfikę dochodzenia do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych w formie budownictwa spółdzielczego ryzyko to jest duże, co wymaga od członków spółdzielni wzmożonej aktywności oraz bieżącego orientowania się w sytuacji (zwłaszcza gospodarczej) spółdzielni. W związku z tą ostatnią kwestią należy wskazać, że spółdzielnie należą do podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji publicznej z mocy art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Niezależnie zatem od uregulowań zawartych w przepisach prawa spółdzielczego, członkowie spółdzielni mogą o jej działalności uzyskać informacje w trybie powołanej ustawy.

Wydaje się, że obawy Pana Senatora co do odpowiedzialności członków, którzy zawarli umowę o budowę lokalu, z tytułu obciążenia nieruchomości hipoteką nie są uzasadnione. Członkowie ci nie mają praw rzeczowych do nieruchomości, a jedynie w wypadku osób, o których mowa w art. 17⁽⁴⁾ ust. 1 i art. 19 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, roszczenie o ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu lub roszczenie o ustanowienie odrębnej własności lokalu. Te ich uprawnienia powodują, że nie są oni dłużnikami rzeczowymi. Warto nadto zauważyć, że ostatnia z wymienionych ekspektatyw uprawnia członków do żądania ustanowienia prawa do lokalu już w chwili, gdy ze względu na stan realizacji inwestycji możliwe jest przestrzenne oznaczenie lokalu (art. 21 ust. 1 ustawy).

Odnosząc się do podniesionej w oświadczeniu kwestii ogłoszenia upadłości spółdzielni mieszkaniowej należy wskazać, że mocą art. 1 pkt 43 ustawy z dnia 19 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 240. poz. 2058) do ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych dodany został art. 54^(1), który ma istotne znaczenie w powyższej sprawie. W myśl art. 54^(1), ust. 1 przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stosuje się odpowiednio do spółdzielni mieszkaniowych będących w likwidacji lub w upadłości. Regulacja ta oznacza, że do postępowania upadłościowego wobec spółdzielni mieszkaniowej mają odpowiednie zastosowanie przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz - poprzez odesłanie zawarte w art. 1 ust. 7 tejże ustawy - przepisy o upadłości spółdzielni zawarte w dziale XIII ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.), a w wyniku dalszego odesłania, określonego w art. 137 Prawa spółdzielczego, w sprawach nieuregulowanych, przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535 ze zm.). Regulacja postępowania upadłościowego spółdzielni mieszkaniowych jest zatem zsynchronizowana i obejmuje całokształt zagadnień związanych z tym postępowaniem. W pełnym zakresie chroni ona prawa członka spółdzielni i gwarantuje realizację jego praw. Prezentowane są nawet poglądy, że członkowie spółdzielni mieszkaniowej mają większą szansę do uzyskania mieszkań od upadłej spółdzielni. Wszczęcie postępowania upadłościowego nie uszczupla praw członka spółdzielni do przekształceń praw lokatorskich lub prawa najmu w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu lub odrębną własność lokalu. Zgodnie z art. 54^(1), ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych pisemne żądania, o których mowa w art. 11^(1),, 12, 17⁽¹⁴⁾, 17⁽¹⁵⁾, 39 i 48, składane są do syndyka masy upadłościowej. Przepis art. 17⁽¹⁸⁾ powołanej ustawy stanowi, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przekształca się z mocy prawa w prawo odrębnej własności lokalu lub we własność domu jednorodzinnego, jeżeli w toku likwidacji, postępowania upadłościowego albo postępowania egzekucyjnego nabywcą budynku nie będzie spółdzielnia mieszkaniowa. W wypadku nabycia budynku lub udziału w budynku przez inną spółdzielnię mieszkaniową, byłemu członkowi przysługuje roszczenie o przyjęcie do tej spółdzielni.

Powołaną ustawą z dnia 19 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych innych ustaw dokonano także nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego, do którego w art. 1000 dodany został przepis § 4. Ma on istotne znaczenie w przypadku postępowania upadłościowego, a także postępowania egzekucyjnego i likwidacji spółdzielni, stanowi bowiem, że z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności, spółdzielcze lokatorskie i własnościowe prawo do lokalu z mocy prawa przekształcają się odpowiednio w prawo najmu, w prawo odrębnej własności lokalu albo we własność domu jednorodzinnego.

Uważa się, że roszczenia z "ekspektatywy odrębnej własności lokalu" oraz "ekspektatywy własnościowego prawa do lokalu" w razie wszczęcia postępowania upadłościowego mogą być dochodzone na warunkach określonych w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych. Charakter tych ekspektatyw pozwala na przyjęcie tezy, że zaspokojenie roszczeń z umów o budowę lokalu, zawartych na podstawie art. 17⁽⁴⁾ ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, powinno nastąpić poza masą upadłościową i jest to możliwe, gdy dany lokal został wybudowany. Dopiero natomiast w braku wybudowanego lokalu roszczenie może być dochodzone na ogólnych zasadach przewidzianych w Prawie upadłościowym i naprawczym (R. Sztyk, "Prawo upadłościowe i naprawcze w praktyce notarialnej (część II)", "Rejent" 2003, nr 9, s. 40).

Warszawa, dn. 21 kwietnia 2004 r.

1. Gminy są przygotowane do realizacji świadczeń rodzinnych. Wszelkie informacje pomocne we wdrażaniu ustawy o świadczeniach rodzinnych znajdują się na stronach internetowych Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. Informacje te przekazywane były także bezpośrednio podczas spotkań z przedstawicielami urzędów gmin, które odbywały się od początku lutego do końca marca br. (po 2-3 spotkania w każdym województwie). Podczas spotkań wyjaśnione zostały wszelkie kwestie dotyczące realizacji świadczeń rodzinnych. Kierownictwo Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej utrzymuje stałe kontakty z samorządami reprezentowanymi poprzez odpowiednie organizacje związków samorządowych. Wszystkim zainteresowanym udzielane są obszerne wyjaśnienia dotyczące realizacji świadczeń rodzinnych poprzez wszelkie dostępne środki komunikacji. Pracownicy Departamentu Świadczeń Rodzinnych uczestniczą także w szkoleniach organizowanych dla realizatorów świadczeń.

2. Realizacja świadczeń rodzinnych przez gminy jest zadaniem zleconym z zakresu administracji rządowej, więc świadczenia rodzinne wraz z kosztami ich obsługi finansowane będą w całości z budżetu państwa. Dnia 12 marca br. przyjęta została przez Sejm nowelizacja ustawy o świadczeniach rodzinnych, która m.in. ustala w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 grudnia 2004 r. wskaźnik kosztów obsługi na poziomie 2% wydatków na świadczenia rodzinne. Jednocześnie informuje, że:

2) decyzją Ministra Finansów z 8 kwietnia br. zostały przesunięte kolejne środki w wysokości 30 573 tys. zł z przeznaczeniem na dwa cele. Środki w wysokości 14 mln zł będą wykorzystane na utworzenie nowych stanowisk pracy, zakup sprzętu komputerowego oraz oprogramowania. Środki w wysokości 16 573 tys. zł będą wykorzystane na wydatki bieżące, głównie na wynagrodzenia dla pracowników wraz z pochodnymi, szkolenia dla pracowników, opłaty lokalowe oraz druk formularzy wniosków;

3. W Ministerstwie kończą się obecnie prace nad wydaniem wszystkich aktów wykonawczych do ustawy o świadczeniach rodzinnych. Najważniejsze z nich - rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne zostało podpisane dnia 5 marca br., a następnie opublikowane (Dz.U. Nr 45, poz. 433). Rozporządzenie jest realizacją upoważnienia ustawowego zawartego w art. 23 ust. 5 ustawy i określa wzory wniosków i zaświadczeń niezbędnych przy ubieganiu się o świadczenia rodzinne. Z uwagi na jego znaczenie dla realizacji świadczeń rodzinnych, natychmiast po podpisaniu przez Ministra, zostało przekazane do wojewodów, a za ich pośrednictwem do wszystkich gmin, a także zostało opublikowane na stronach internetowych Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej oraz w specjalnym dodatku "Rzeczypospolitej".

Także projekt rozporządzenia w sprawie homologacji systemów informatycznych stosowanych w urzędach administracji publicznej realizującej zadania w zakresie świadczeń rodzinnych, dla którego upoważnienie ustawowe znajduje się w art. 23 ust. 6 ustawy, jest już po uzgodnieniach międzyresortowych i społecznych i zostanie przedstawiony Ministrowi Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej do podpisu. Niezależnie od prac nad tym rozporządzeniem, Departament Informatyki Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej współpracuje z firmami zainteresowanymi stworzeniem oprogramowania, których zgłosiło się już kilkanaście. Postęp prac wskazuje na to, że najpóźniej w połowie kwietnia br. programy obsługujące system świadczeń rodzinnych będą gotowe i gminy będą mogły je nabyć bezpośrednio od producentów.

MINISTER

z up. Cezary Miżejewski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- Decyzję Wojewody Elbląskiego znak: OS-VI-6210-G/26/07 z dnia 24.02.1997 r. zezwalającą na pobór wody podziemnej z ujęcia głębinowego w ilości Q_max = 363,0 m³/d, ważną do dnia 31 grudnia 2007 r.;

- Decyzję Starosty Malborskiego znak: OS-6210-II/17/99 z dnia 29.12.1999 r., wydaną dla daka-Polska Spółka z o.o. w Uśnicach, udzielającą pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie do rzeki Nogat następujących rodzajów ścieków: ścieki technologiczne - 300 m³/d, ścieki popłuczne ze stacji uzdatniania wody - 15 m³/d, ścieki z regeneracji urządzeń do demineralizacji wody - 14 m³/d, ścieki opadowe o natężeniu maksymalnym 2651/s, ważną do dnia 30 grudnia 2009 r.;

Pomorski Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w Gdańsku w związku ze stwierdzonym naruszeniem przez SNP Uśnice sp. z o.o. warunków korzystania ze środowiska, określonych decyzjami administracyjnymi, wydał następujące decyzje:

- Decyzję znak:2217/17/OW/2004/mc z dnia 12.03.2004 r. wymierzającą karę pieniężną w wysokości 17.559,40 zł za przekroczenie dopuszczalnych ilości substancji w ściekach odprowadzanych do wód rzeki Nogat;

Ponadto Pomorski WIOŚ w wyniku stwierdzonych rozbieżności pomiędzy jakością ścieków w komorze pomiarowej a jakością ścieków na wylocie kolektora do rzeki Nogat, pismami z dnia 29.08.2003 r. i 10.10.2003 r., występował do Starosty Sztumskiego o zmianę warunków decyzji Starosty Malborskiego znak: OS-6210-II/17/99 z dnia 29.12.1999 r. udzielającej pozwolenia wodnoprawnego. Starosta Sztumski nie dokonał zmiany przedmiotowej decyzji, a ustalenia przeprowadzonej przez WIOŚ w Gdańsku w dniu 18.12.2003 r. kontroli w SNP Uśnice sp. z o.o. wykazały, że stężenia zanieczyszczeń ścieków na wylocie kolektora do rzeki Nogat są dużo wyższe niż w komorze pomiarowej za oczyszczalnią, gdzie wyznaczony jest decyzją - pozwoleniem wodnoprawnym punkt pomiarowy do kontroli jakości ścieków technologicznych odprowadzanych z zakładowej oczyszczalni. W związku z powyższym Pomorski WIOŚ pismem z dnia 15.01.2004 r. zwrócił się do Starosty Sztumskiego o cofnięcie ww. decyzji Starosty Malborskiego z dnia 29.12.1999 r., z powodu jej niedostosowania do przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne. Rejonowy Zarząd Gospodarki Wodnej w Gdańsku pismem z dnia 4.02.2004 r. wystąpił do Starosty Sztumskiego o cofnięcie tej decyzji z powodu zanieczyszczeń odprowadzanych do wód rzeki Nogat. Aktualnie Starosta Sztumski prowadzi postępowanie w sprawie cofnięcia ww. decyzji Starosty Malborskiego. Skutkiem tych działań powinno być nowe uregulowanie formalnoprawne w zakresie gospodarki wodno-ściekowej dla SNP Uśnice sp. z o.o.

Starosta Sztumski prowadzący postępowanie w sprawie wykonania decyzji Starosty z dnia 1.09.2003 r. znak: OS-II-7648/2/03 nakładającej obowiązek sporządzenia przeglądu ekologicznego dla zakładu SNP Uśnice sp. z o.o. zorganizował spotkanie, którego celem było przedstawienie i omówienie uwag wniesionych do tego opracowania przez Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska, Wojewodę Pomorskiego, Starostę Malborskiego oraz pana Witolda Cyranowicza, prezesa Koła "Nogat" Polskiego Klubu Ekologicznego. Na spotkaniu ustalono, że SNP Uśnice sp. z o.o. przedłoży Staroście Sztumskiemu harmonogram działań dotyczący ochrony środowiska. Z przekazanej do Głównego Inspektora Ochrony Środowiska przez Starostwo Powiatowe w Sztumie, pismem z dnia 19.04.2004 r. znak: OS-I-6233-I/05/04, informacji wynika, że "...na przełomie marca i kwietnia firma SNP Sp. z o.o. przedłożyła ww. harmonogram działań, którego wykonanie będzie kontrolowane na bieżąco przez Starostwo Powiatowe w Sztumie".

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2004 r.

W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 6 kwietnia 2004 r., znak: PS/DSK-043-160-04, przesyłające tekst oświadczenia senatora Gerarda Czai w sprawie zapewnienia osłon socjalnych polskim marynarzom po wejściu Polski do Unii Europejskiej, uprzejmie wyjaśniam:

Podniesiona w oświadczeniu obawa o pogorszenie sytuacji polskich marynarzy po wejściu Polski do UE jest związana ze - zgłaszanym przez środowisko marynarzy - problemem możliwości rezygnacji armatorów z zatrudniania polskich marynarzy. Rezygnacja ta będzie efektem zmiany ustawodawstwa, któremu będzie podlegał polski marynarz pływający pod banderą państwa członkowskiego UE. Ustawodawstwem właściwym w takim przypadku będzie ustawodawstwo państwa bandery. Obecnie marynarze polscy mogą skorzystać z możliwości dobrowolnego ubezpieczenia emerytalnego i rentowego na podstawie ustawodawstwa polskiego oraz z pewnej formy zabezpieczeń gwarantowanych przez armatorów na mocy układów zbiorowych.

Z tego powodu zgłaszany wniosek o podjęcie przez rząd polski inicjatywy, mającej na celu doprowadzenie do zawarcia z państwami członkowskimi Unii Europejskiej porozumień na podstawie art. 17 rozporządzenia Rady EWG nr 1408/71, które wyłączałyby ochronę polskich marynarzy w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, przewidzianą w ustawodawstwie tych państw i poddanie ich ochronie polskiego ustawodawstwa, nie może być uwzględniony. Zawarcie takich porozumień w przypadku, gdy polskie ustawodawstwo może zaoferować marynarzom, zatrudnionym przez obcych armatorów, wyłącznie bardzo wąski zakres ochrony (dobrowolne ubezpieczenie emerytalne i rentowe), trudno by uznać za zawarte zgodnie z interesem marynarzy.

Pragnę podkreślić, że celem koordynacji jest zapewnienie pracownikowi migrującemu jak najszerszej ochrony w przypadku zaistnienia wskazanych w rozporządzeniu nr 1408/71 ryzyk (choroby, inwalidztwa, wypadku przy pracy i choroby zawodowej, starości, bezrobocia i śmierci). Aby pracownik migrujący nie został pozbawiony odpowiedniej ochrony socjalnej, rozporządzenie nr 1408/71 wskazuje, ustawodawstwu którego państwa pracownik ten podlega w czasie wykonywania pracy w państwie innym niż mieszka. Dla marynarzy takim państwem jest państwo bandery statku, na którym są zatrudnieni.

Jednocześnie pragnę poinformować, że w dniu 8 kwietnia 2004 r. Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej zwróciło się do Ministerstwa Spraw Socjalnych Norwegii z pismem wyrażającym zgodę na zawarcie po dniu 1 maja br. porozumienia na podstawie wyżej powołanego art. 17 Rozporządzenia 1408/71.

W przypadku Norwegii zawarcie takiego porozumienia jest możliwe, ponieważ z wnioskiem o zawarcie takiego porozumienia, oprócz przedstawicieli polskich Związków Zawodowych zwróciło się Stowarzyszenie Norweskich Armatorów o zabezpieczeniu polskim marynarzom ochrony w razie choroby (świadczenia medyczne i pieniężne), inwalidztwa lub śmierci. Ochrona ta, wraz z polskim dobrowolnym ubezpieczeniem rentowym i emerytalnym, obejmuje prawie wszystkie ryzyka, wskazane w rozporządzeniu 1408/71, a więc w takim przypadku możliwe jest uznanie takiego porozumienia na zawarte w interesie polskich marynarzy.

Podpisanie porozumienia z Norwegią prawdopodobnie nastąpi w drodze korespondencyjnej, najwcześniej w dniu 1 maja 2004 r. i wejdzie w życie z dniem podpisania.

Pragnę również poinformować, że zainteresowanie rozwiązaniem polsko-norweskim wykazała Strona holenderska. W sprawie tej w dniu 27 kwietnia br. w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej odbędzie się spotkanie z przedstawicielami Strony holenderskiej. Oczywiście w przypadku uzyskania ze Strony holenderskiej gwarancji zapewnienia polskim marynarzom ochrony na wypadek choroby, inwalidztwa i śmierci Ministerstwo podejmie stosowne działania zmierzające do zawarcia polsko-holenderskiego porozumienia na mocy art. 17 Rozporządzenia 1408/71.

Ministerstwo nie może wystąpić do swoich odpowiedników w tych państwach z propozycją zapewnienia polskim marynarzom ochrony podobnej, jak zapewniają armatorzy norwescy, ponieważ zakres ten (nie jest to zabezpieczenie społeczne) nie jest objęty zakresem przedmiotowym rozporządzenia nr 1048/71, a zatem żądanie zapewnienia takiej ochrony nie ma postawy prawnej, a jej zapewnienie zależy od dobrej woli armatorów. Z tych samych powodów Ministerstwo nie może także zwrócić się bezpośrednio do zagranicznych armatorów z taką propozycją.

Rozmowy na ten temat mogłyby być ewentualnie podjęte przez przedstawicieli polskich Związków Zawodowych, jako reprezentantów marynarzy, o czym byli oni kilkakrotnie informowani przez nasz resort. Dotychczasowy brak pozytywnych informacji o efektach takich rozmów w krajach innych niż Norwegia wskazuje na brak zainteresowania władz i armatorów z tych krajów zawarciem podobnego porozumienia jak z Norwegią.

Z poważaniem

Ministra Gospodarki, Pracy

Sekretarz Stanu

Krzysztof Pater

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2004 r.

W związku z wnioskiem skierowanym 4 marca 2003 roku przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w sprawie uzgodnienia projektu zmiany lokalizacji stancji nadawczej, tj. przeniesienia nadajnika z komina elektrociepłowni Kawęczyn na iglicę Pałacu Kultury i Nauki, w Urzędzie Regulacji Telekomunikacji i Poczty przeprowadzono analizy kompatybilnościowe. Na podstawie tych analiz stwierdzono, że wnioskowana zmiana lokalizacji, przy zachowaniu tej samej mocy nadajnika tj. 1000 W, może spowodować ograniczenie zasięgu stacji Radom, nadającej na częstotliwości 89,1 MHz (zgodnie z koncesją program Radia Maryja w Warszawie emitowany był na częstotliwości 89,1 MHz).

Aby zbadać wpływ na inne pracujące rozgłośnie radiowe, wynikający ze zmiany częstotliwości i nowej lokalizacji nadajnika Radia Maryja w Warszawie, URTiP zaproponował przeprowadzenie emisji eksperymentalnej przed wydaniem przez KRRiT decyzji w sprawie zmiany koncesji. Podczas trwania prób technicznych nie zanotowano skarg ze strony innych nadawców. Prezes URTiP wydał zgodę na nowe warunki techniczne emisji programu Radia Maryja na częstotliwości 89,0 MHz, ze stacji zlokalizowanej na iglicy PKiN w Warszawie.

Na skutek wspólnych działań pracowników URTiP, Radia Maryja i służb technicznych TP Emitel, 30 marca bieżącego roku doprowadzono do likwidacji zakłóceń. Zostały przywrócone dotychczasowe parametry nadajnika Radia Maryja usytuowanego na iglicy PKiN w Warszawie, tzn. pracę z mocą 1000 W - zgodnie z warunkami koncesji.

Danuta Waniek

Warszawa, dnia 22 kwietnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przyznaniem Służbie Więziennej w ustawie budżetowej na 2004 r. 660 etatów funkcjonariuszy Centralny Zarząd Służby Więziennej dokonał wstępnego ich podziału. Propozycje etatowe były weryfikowane bezpośrednio przez poszczególnych dyrektorów okręgowych Służby Więziennej. Doceniając istotę problemu podziału przyznanych etatów dyrektor okręgowy Służby Więziennej w Krakowie powołał komisję złożoną ze specjalistów ds. kadr i ochrony, która w oparciu o posiadaną wiedzę i po przeanalizowaniu aktualnej sytuacji etatowej we wszystkich jednostkach podległych z uwzględnieniem dających się przewidzieć zmian, przedstawiła ostateczny projekt rozdziału etatów pomiędzy te jednostki.

Ponadto uprzejmie informuję, że na przestrzeni ostatnich 2 lat w Zakładzie Karnym w Pińczowie przeprowadzona została kompleksowa modernizacja czterech oddziałów dla osadzonych, skutkiem czego pojemność tej jednostki zwiększyła się ze 160 do ponad 600 miejsc. Finalizowana jest tam budowa nowej kuchni o wartości kosztorysowej 1.200.000 zł. Zatrudnienie funkcjonariuszy w okresie od czerwca 2001 r. do czerwca 2002 r. wzrosło o 40 etatów.

Obecna struktura organizacyjna Służby Więziennej funkcjonuje od 1996 r. i została określona ustawą z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761, z późn. zm.). Natomiast siedziby oraz terytorialny zasięg okręgowych inspektoratów Służby Więziennej ustalało zarządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 sierpnia 1996 r. w sprawie siedzib, terytorialnego zasięgu i szczegółowego zakresu działania dyrektorów okręgowych oraz struktury organizacyjnej okręgowych inspektoratów Służby Więziennej, które zostało zmienione zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 6 lutego 2004 r. w sprawie siedzib, terytorialnego zasięgu i szczegółowego zakresu działania dyrektorów okręgowych Służby Więziennej oraz struktury organizacyjnej okręgowych inspektoratów Służby Więziennej. Zmianę tę wymusiła między innymi konieczność dostosowania terminologii dotyczącej informacji niejawnych do ustawowej, uszczegółowienia kwestii związanych z zadaniami obronnymi i ochronnymi Służby Więziennej oraz określenia nowych zadań dyrektorów okręgowych w odniesieniu do gospodarstw pomocniczych i przywięziennych zakładów pracy.

Nie uległy natomiast zmianie uregulowania dotyczące siedzib i terytorialnego zasięgu działania dyrektorów okręgowych Służby Więziennej, ponieważ nie zmieniła się ilość jednostek penitencjarnych. Ponadto podział ten uwzględnia terytorialny zakres działania sądów i prokuratur, co ułatwia między innymi organizację transportów osadzonych dla ich potrzeb.

Utworzenie w Kielcach okręgowego inspektoratu Służby Więziennej nie wpłynęłoby na poprawę struktury organizacyjnej więziennictwa. Przeciętny okręgowy inspektorat liczy 10-11 jednostek penitencjarnych. Ponieważ różny jest stan nasycenia jednostkami penitencjarnymi poszczególnych regionów kraju, najmniejsze z inspektoratów (w Lublinie i Białymstoku) nadzorują 7 i 8 jednostek organizacyjnych, a największy - w Katowicach 17 jednostek. Powstanie nowego inspektoratu w Kielcach wiązałoby się z koniecznością wydzielenia z istniejących już inspektoratów kilku jednostek penitencjarnych (na terenie województwa świętokrzyskiego znajdują się bowiem tylko Areszt Śledczy w Kielcach i Zakład Karny w Pińczowie) i podporządkowania ich nowej strukturze. Takie rozwiązanie destabilizowałoby obecną organizację Służby Więziennej i prowadziłoby do irracjonalnego gospodarowania etatami.

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 23 kwietnia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do mojego pisma z dnia 3 lutego 2004 r., znak: GIOŚ-DIiO/4123-15/03/oł, dotyczącego oświadczenia senatora Sławomira Izdebskiego, złożonego dnia 4.12.2003 r. na 50 posiedzeniu Senatu RP, w sprawie odzysku komunalnych osadów ściekowych prowadzonego na gruntach rolnych byłego PGR Seroczyn, gmina Wodynie, uprzejmie informuję, że w związku z interpelacją posła Mariana Piłki z dnia 18.03.2004 r., w której proponowany jest taki sam sposób rozwiązania problemu degradacji gruntów gospodarstwa w Seroczynie tj. poprzez rozwiązanie umowy dzierżawy zawartej pomiędzy AWRSP (obecnie ANR) a Spółką Jawną T. Wałdoch i S-ka, ponownie poddałem analizie stan faktyczny i formalnoprawny sprawy.

Warszawa, dnia 23 kwietnia 2004 r.

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Ponadto, w opinii Departamentu Prawnego MNiL, sprawa nie pozostaje w sprzeczności ze znowelizowanym Kodeksem Etyki Lekarskiej, powstałym na podstawie art. 63 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 30, poz. 158), gdyż według art. 45 ust. 2 Kodeksu dotyczy on tylko eksperymentów badawczych z udziałem człowieka w stanie embrionalnym dokonywanych przez lekarzy. Biorąc powyższe pod uwagę Kodeks Etyki Lekarskiej nie ma wpływu na stanowisko Rządu. Polskie stanowisko w tej sprawie jest zgodne z propozycją przedstawioną na posiedzeniu Rady ds. Konkurencyjności Unii Europejskiej z 3 grudnia 2003 r. w Brukseli.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu