Warszawa, dnia 2 kwietnia 2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Wojciecha Pawłowskiego na 57 posiedzeniu Senatu w dniu 4 marca 2004 r. przesłane pismem Pana Marszałka z dnia 10 marca 2004 r. (znak: BPS/DSK-043-114-04), w sprawie sposobu wdrażania systemu sprawozdawczości wykonywanej przez świadczeniodawców, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Odnosząc się do kwestii przekazywania danych osobowych wraz z kodem jednostki chorobowej pragnę zauważyć, że w Kodeksie Etyki Lekarskiej, w artykule 25 punkt 3, zawarto zapis dopuszczający zwolnienie z zachowania tajemnicy lekarskiej jeżeli zobowiązują do tego przepisy prawa. Właściwym przepisem prawa jest przede wszystkim ustawa o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.Ust. Nr 45, poz. 391), która w art. 141, wymienia uprawnienia Funduszu m.in. do uzyskiwania i przetwarzania danych osobowych osób ubezpieczonych w celu kontroli rodzaju, zakresu i przyczyny udzielanych świadczeń. Akt wykonawczy został wydany jeszcze na podstawie obowiązującej wcześniej ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.Ust. 97.28.153 z późn. zm.). Nowelizacja tej ustawy z dnia 22 grudnia 2000 roku zobowiązywała Ministra Zdrowia w art. 141e do ustalenia w drodze rozporządzenia zakresu niezbędnych danych gromadzonych przez świadczeniodawców oraz ich udostępniania kasom chorych, w tym także rodzaje nośników informacji oraz wzory dokumentów. Nowelizacja ustawy weszła w życie 1 stycznia 2001 r. Rozporządzenie zostało podpisane 11 października 2001 r. z datą wejścia w życie 1 stycznia 2002 r. Rozporządzenie zostało znowelizowane rozporządzeniem z dnia 20 grudnia 2001 r. Nowelizacja polegała wyłącznie na przesunięciu daty wejścia w życie na 1 stycznia 2003 r. Miała to być data wejścia w życie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia. Ustawa weszła w życie 1 kwietnia 2003 r. W art. 221 ustawy zawarto stwierdzenie, że zachowują moc te akty wykonawcze, które nie są z nią sprzeczne. Rozporządzenie nie było sprzeczne, ale już w tym momencie zarysowała się konieczność jego dostosowania do jednolitych zasad kontraktowania świadczeń w całym NFZ, co spowodowało dalsze przesunięcie w czasie jego realizacji. Vacatio legis, o które występuje Pan Senator, było aż nadmiernie długie.

Obecnie przygotowane jest nowe rozporządzenie wynikające z delegacji ustawowej tj art. 143 ust. 1 ustawy o NFZ.

Z wyroku Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności ustawy o NFZ z Konstytucją nie można wyciągać wniosku co do celowości zbierania danych od świadczeniodawców. Przedstawię jeden z konkretnych problemów dotyczących właśnie finansowania podstawowej opieki zdrowotnej. Otóż nie we wszystkich przypadkach finansowanie p.o.z. oparte jest na stawce kapitacyjnej. Świadczeniodawcy, a wraz z nimi dyrektorzy Wojewódzkich Oddziałów NFZ, władze lokalne i posłowie z województw masowo odwiedzanych przez turystów i wczasowiczów, domagają się większych środków na p.o.z., niż wynikałoby to z liczby ubezpieczonych w danym Oddziale Wojewódzkim NFZ. Aby spełnić te żądania potrzebne są informacje o skali korzystania ze świadczeń medycznych przez osoby przyjezdne. Wobec wprowadzonego w ustawie o NFZ swobodnego wyboru świadczeniodawcy, również poza województwem zamieszkania, ten sam problem dotyczy innych typów świadczeń zdrowotnych.

Aby efektywnie poświęcać siły i środki na cel, jakim jest zdrowie społeczeństwa potrzebna jest znacznie większa wiedza na ten temat. Postulat uwzględnienia przy podziale środków nie tylko liczby ludności, ale również jej stanu zdrowotnego, wymaga szczegółowej statystyki epidemiologicznej. Pierwotnym źródłem danych na ten temat są świadczeniodawcy usług medycznych.

Budowa systemu tak wielkiego ze względu na liczbę podmiotów i ilość przekazywanych informacji jest przedsięwzięciem skomplikowanym dlatego proszę o przyjęcie następujących informacji dotyczących wdrażania systemu ze szczególnym uwzględnieniem województwa podkarpackiego.

W związku z prowadzonym wdrożeniem "Pakietu Świadczeniodawcy", według informacji udzielonych przez Podkarpacki Oddział Narodowego Funduszu Zdrowia, nie były stosowane i nie stosuje się praktyk rozsyłania drogą elektroniczną ofert firm informatycznych, które komercyjnie świadczą usługi na rzecz świadczeniodawców. Na potrzeby wsparcia technicznego dotyczącego obsługi "Pakietu Świadczeniodawcy" zostało uruchomione konto poczty elektronicznej (serwis@ nfz-rzeszow.pl), poprzez które jest możliwość rozwiązywania zgłaszanych problemów. Pomimo utworzenia powyższego konta, najczęstszą drogą rozwiązywania problemów, wybieraną przez świadczeniodawców, jest kontakt telefoniczny oraz kontakt osobisty.

W grudniu 2003 roku wszystkim świadczeniodawcom z grupy lecznictwa zamkniętego został zainstalowany i skonfigurowany "Pakiet Świadczeniodawcy", a także zostało skonfigurowane połączenie służące do komunikacji świadczeniodawców z Oddziałem NFZ. Od stycznia do lutego 2004 r. było prowadzone ze wszystkimi świadczeniodawcami szkolenie w zakresie instalacji i konfiguracji "Pakietu Świadczeniodawcy". Według zapewnień Podkarpackiego Oddziału NFZ, szkolenia odbywały się w sposób szczegółowy i profesjonalny.

Odnosząc się do poruszonego problemu wymiany sprzętu komputerowego, systemu operacyjnego i aplikacji współdziałających z "Pakietem Świadczeniodawcy" uprzejmie informuję, że aplikacja rozliczeniowa ma bardzo małe wymagania sprzętowe, co za tym idzie, może pracować na systemach operacyjnych począwszy od Microsoft Windows 98 wzwyż a to natomiast wiąże się z innymi aplikacjami - np. wspomnianym arkuszem kalkulacyjnym Excel. Reasumując powyższe zagadnienie, sprzęt komputerowy wraz z systemem operacyjnym i dodatkowymi aplikacjami, zakupiony przez świadczeniodawcę w przybliżeniu 5 lat temu spełnia wymagania do pracy z aplikacją "Pakietu Świadczeniodawcy".

System informatyczny umożliwia przekazywanie danych ewidencyjnych i rozliczeniowych o zrealizowanych świadczeniach w bezpieczny sposób, ponieważ przesyłane dane są zaszyfrowane a tor komunikacyjny zabezpieczony przed niepowołanym dostępem. Komunikacja pomiędzy świadczeniodawcą a Oddziałem NFZ odbywa się dwustronnie: Świadczeniodawca wysyła dane do Oddziału, ten zaś potwierdza świadczeniodawcy przetworzenie tych danych. W przypadku gdy świadczeniodawca nie otrzyma potwierdzenia odbioru kompletu danych, system automatycznie ponownie wysyła dane do Oddziału.

Zdaniem Podkarpackiego Oddziału NFZ, dane dotyczące sprawozdawczości można wysłać za pomocą stałego łącza a nie tylko za pomocą połączenia modemowego. Jeżeli występują problemy komunikacyjne, to są one związane z konfiguracją systemu po stronie świadczeniodawcy. Na proces komunikacji ma wpływ wiele czynników np. jakość usług oferowanych przez dostawców usług internetowych, konfiguracji ustawień sieciowych po stronie świadczeniodawcy.

Jednocześnie, zgodnie z uchwałami nr 28/2004 z dnia 29 stycznia 2004 roku i nr 56/2004 z dnia 4 marca 2004 roku Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia, a także w związku z pismem Prezesa NFZ z dnia 19 marca br. w sprawie opłacenia należności świadczeniodawców za realizację świadczeń zdrowotnych w miesiącach styczniu, lutym i marcu 2004 r., które mówią, że w przypadku świadczeniodawców nie mogących przedstawić Funduszowi rachunków oraz sprawozdań na zasadach ustalonych w umowie o udzielenie świadczeń zdrowotnych, podstawę opłacenia należności na realizację świadczeń zdrowotnych w tych miesiącach stanowi dostarczony przez świadczeniodawcę rachunek, wystawiony za wykonane miesięczne świadczenia zdrowotne w wysokości nie przekraczającej 1/12 wartości umowy zawartej na 2004 r.

Leszek Sikorski

Warszawa, 2004.04.02

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Uznawanie równoważności dokumentów o wykształceniu, nadaniu stopni i tytułów naukowych nie jest objęte zakresem prawa wspólnotowego. Państwa członkowskie współpracują w tym zakresie na forum Rady Europy i większość z nich jest stroną szeregu konwencji przyjmowanych w ramach tego forum, w tym przede wszystkim Konwencji o uznaniu kwalifikacji związanych z uzyskaniem wyższego wykształcenia w Regionie Europejskim, sporządzonej w Lizbonie z dnia 11 kwietnia 1997 r. Dnia 17 marca br. Rzeczpospolita Polska dopełniła czynności związanych z ratyfikacją ww. Konwencji Lizbońskiej i stanie się jej stroną z dniem 1 maja 2004 r. Od roku 1999 Stronami Konwencji pozostają również Republika Litewska, Republika Łotewska oraz Republika Estonii. Kwestia uznawania dokumentów poświadczających uzyskanie kwalifikacji zawodowych pojawia się we wspólnotowym porządku prawnym jako pochodna uznania kwalifikacji w celu wykonywania zawodów regulowanych (działalności regulowanych), związanego z realizacją zasady swobodnego przepływu pracowników, zakładania przedsiębiorstw i świadczenia usług. Kwestia uznawania formalnych dowodów kształcenia zharmonizowana jest w ramach prawa wspólnotowego w dyrektywach sektorowych (obejmujących zawody: lekarza, dentysty, pielęgniarki, położnej, farmaceuty, weterynarza, architekta i częściowo prawnika) oraz w dyrektywach ustanawiających tzw. ogólny system uznania kwalifikacji zawodowych czyli: 89/48/EWG oraz 92/51/EWG.

Prawo wewnętrzne RP stanowi, że zasady uznawania wykształcenia oraz stopni naukowych uzyskanych za granicą za równorzędne z odpowiednimi polskimi świadectwami, dyplomami ukończenia szkół wyższych oraz dokumentacji o nadaniu stopni określają umowy międzynarodowe, a w razie braku takich umów - zagraniczne dokumenty o wykształceniu lub nadaniu stopni mogą być uznane w drodze nostryfikacji. Z Łotwą i Estonią wiążą nasz kraj postanowienia Protokołu między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej, a Rządem Republiki Łotewskiej o tymczasowym uregulowaniu zagadnienia wzajemnego uznawania równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych oraz szkół wyższych, a także dokumentów o nadaniu stopni i tytułów naukowych, podpisanego w Rydze 1 lipca 1992 r. oraz Protokołu między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Estońskiej o tymczasowym uregulowaniu zagadnienia wzajemnego uznawania równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych oraz szkół wyższych, a także dokumentów o nadaniu stopni i tytułów naukowych, podpisanego w Tallinie 2 lipca 1992 r.

Rzeczpospolita Polska nie ma zawartej z Litwą bilateralnej umowy międzynarodowej w sprawie uznawania wykształcenia, stopni i tytułów naukowych. Aktualnie negocjowany jest projekt Umowy między Rządem Republiki Litewskiej o wzajemnym uznawaniu dokumentów uprawniających do podejmowania studiów wyższych oraz uznawaniu okresów studiów, tytułów zawodowych, stopni naukowych i stopni w zakresie sztuki, którego postanowienia mają być stosowane tylko do celów akademickich. Przewiduje się, że jej podpisanie nastąpi w połowie bieżącego roku.

Reasumując pragnę stwierdzić, iż z dniem 1 maja 2004 r., po wstąpieniu naszego kraju do Unii Europejskiej, Rzeczypospolita Polska będzie uznawać kwalifikacje zawodowe uzyskane w innych państwach członkowskich (respektując przy tym wykształcenie i stopnie uzyskane np. na Litwie, Łotwie i w Estonii) - zgodnie z zasadami określonymi w przepisach wdrażających ogólny system uznawania kwalifikacji zawodowych oraz w dyrektywach sektorowych.

Planuje się, że w zakresie uznawania wykształcenia dla celów akademickich, Storna polska będzie uznawać dokumenty o wykształceniu lub nadaniu stopni naukowych uzyskane w innych państwach należących do Unii Europejskiej, bez konieczności przeprowadzania postępowania nostryfikacyjnego. Obecnie trwają prace nad przygotowaniem nowych rozporządzeń MENiS w sprawie zasad i trybu nostryfikacji świadectw szkolnych, dyplomów i tytułów zawodowych oraz stopni naukowych uzyskanych za granicą, zawierających takie rozwiązania. przewiduje się, że przepisy przedmiotowych rozporządzeń MENiS będą obowiązywać od najbliższego roku akademickiego. Dodać należy, że po zawarciu ww. Umowy z Rządem Republiki Litewskiej - wykształcenie uzyskane na Litwie będzie uznawane w Polsce do celów akademickich, z pominięciem obowiązku przeprowadzenia postępowania nostryfikacyjnego.

2. Postanowienia negocjowanego aktualnie ze Stroną litewską projektu ww. Umowy o wzajemnym uznawaniu wykształcenia i stopni naukowych, nie będą miały zastosowania do celów zawodowych. Wobec tego cudzoziemiec lub obywatel polski, który uzyskał na Litwie, Łotwie lub w Estonii stopień doktora lub doktora habilitowanego w okresie, gdy RP była lub nadal jest związana z tymi państwami postanowieniami odpowiednich umów międzynarodowych, może być zaliczony przez szkoły wyższe do minimum kadrowego, wymaganego do uruchomienia kierunków studiów. Osoby legitymujące się stopniami uzyskanymi po terminie, w którym Republika Litewska przestała być Stroną Konwencji Praskiej oraz Porozumienia między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych wydawanych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisanego w Warszawie dnia 10 maja 1974 r. (Dz.U. z 1975 r. Nr 4, poz. 14 i 15), mogą być zaliczone do minimum kadrowego, po przeprowadzeniu postępowania nostryfikacyjnego, zgodnie z art. 24 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz.U. Nr 65, poz. 595).

Korzystając z okazji pragnę jednocześnie wyjaśnić, że zgodnie z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym oraz art. 52 ust. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szkołach zawodowych - szkoły wyższe i wyższe szkoły zawodowe mają możliwość zatrudniania obcokrajowców - nauczycieli akademickich. Zgodnie z przywołanym przepisem, w przypadku zatrudniania cudzoziemców pracodawca (tj. władze uczelni) może odstąpić od warunku posiadania tytułu i stopni naukowych wymaganych do zatrudnienia na poszczególnych stanowiskach.

1) uznawanie wykształcenia (i okresów studiów) dla celów akademickich służy kontynuowaniu nauki w innym państwie członkowskim UE i jest oparte na szczegółowym porównaniu programów studiów; uznawanie dla celów akademickich leży w kompetencjach poszczególnych państw członkowskich i nie jest regulowane na szczeblu wspólnotowym. Komisja Europejska promuje uznawanie dla celów akademickich poprzez programy wspólnotowe takie jak Erasmus, które przyczyniają się do wzajemnego poznania systemów edukacji i wzajemnego uznawania wykształcenia; znaczącą rolę w pogłębianiu wiedzy i zrozumienia uznawania dla celów akademickich spełnia istniejąca w państwach UE sieć ośrodków NARIC. Aktualnie obywatele naszego kraju nie napotykają większych trudności z uznawaniem wykształcenia dla celów akademickich w państwach członkowskich UE,

2) uznawanie dyplomów (świadectw) dla celów zawodowych jest ukierunkowane na wykonywanie zawodu/ działalności zawodowej, stąd też dokonywane jest w oparciu o zdolność i możliwości osoby do wykonywania zawodu. Jak już zostało wyjaśnione, na szczeblu wspólnotowym, uznawanie to odbywa się w oparciu o przyjęte dyrektywy wdrażające systemy uznawania dyplomów wymaganych do wykonywania zawodów regulowanych na obszarze UE, a jego celem jest zapewnienie podstawowych zasad zapisanych w Trakcie ustanawiającym Wspólnotę Europejską, tj. zasady swobodnego przepływu osób i zasady swobody świadczenia usług. Dyrektywy tzw. sektorowe przyjęte dla siedmiu zawodów (lekarz, pielęgniarka, położna, farmaceuta, lekarz dentysta, lekarz weterynarii, architekt) zapewniają wzajemne automatyczne uznawanie dyplomów, natomiast w innych zawodach regulowanych obowiązują mechanizmy tzw. dyrektyw ogólnych, na podstawie których w przypadku stwierdzenia zasadniczych różnic w kształceniu w danym zawodzie, można stawiać wymóg odbycia stażu adaptacyjnego lub zdania testu umiejętności.

4. Aktualnie Rzeczpospolita Polska jest związana z państwami będącymi członkami UE lub które z dniem 1 maja br. przystąpią do Wspólnoty, postanowieniami następujących umów międzynarodowych:

3) Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Węgierskiej Republiki Ludowej o wzajemnym uznawaniu równorzędności dokumentów o wykształceniu i stopniach naukowych, wydawanych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Węgierskiej Republice Ludowej, podpisane w Warszawie dnia 25 kwietnia 1980 r. - Dz.U. z 1981 r. Nr 1, poz. 1 i 2. Aktualnie przeprowadzane jest postępowanie w sprawie wypowiedzenia tego Porozumienia, natomiast przewiduje się zawarcie nowej umowy międzynarodowej o uznawaniu wykształcenia i stopni naukowych dla celów akademickich,

4) Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii o wzajemnym uznawaniu równoważności świadectw szkolnych i dyplomów szkół wyższych, uzyskiwanych w obu państwach, podpisane w Belgradzie dnia 15 września 1978 r. (Dz.U. z 1981 r. Nr 8, poz. 32 i 33). Jego Stroną pozostaje Republika Słowenii, która ogłosiła sukcesję traktatową po b. Jugosławii. Aktualnie przeprowadzane jest postępowanie w sprawie wypowiedzenia tego Porozumienia.

5) Porozumienie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej w sprawie równoważności dokumentów o wykształceniu, stopniach i tytułach naukowych, wydawanych w PRL i CSRS, sporządzone w Warszawie dnia 16 grudnia 1987 r. (nie opublikowane). Stronami Porozumienia są: Republika Czeska i Republika Słowacka. Po zawarciu z tymi państwami nowych umów międzynarodowych, których postanowienia będą stosowane do celów akademickich, przedmiotowa umowa utraci moc obowiązywania,

6) Protokół między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Łotewskiej o tymczasowym uregulowaniu zagadnienia wzajemnego uznawania równoważności dokumentów ukończenia szkół średnich, szkół średnich zawodowych oraz szkół wyższych, a także dokumentów o nadaniu stopni i tytułów naukowych, podpisany w Rydze dnia 1 lipca 1992 r.,

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Ewa Freyberg

Warszawa, dnia 5.IV.2004 r.

Nawiązując do pisma Pana Marszałka z dnia 14 stycznia 2004 r. Nr BPS/DSK-043-07-04 przekazującego treść oświadczenia Senatora Adama Bieli złożonego podczas 53 posiedzenia Senatu RP w dniu 9 stycznia 2004 r. i mojej odpowiedzi w tej sprawie z dnia 13 lutego 2004 r., uprzejmie informuję, że postanowienie Prokuratora Rejonowego Warszawa Śródmieście z dnia 16 stycznia 2004 r. odmawiające wszczęcia postępowania przygotowawczego w sprawie 7 Ds. 103/04/III z doniesienia radcy prawnego Grzegorza S. działającego w imieniu Komitetu Protestacyjnego Taksówkarzy stało się prawomocne wobec niezaskarżenia go przez pokrzywdzony Komitet.

Z wyrazami szacunku

PROKURATORA GENERALNEGO

Kazimierz Olejnik

Warszawa, dnia 5kwietnia 2004 r.

Dnia 12 marca br. została uchwalona przez Sejm ustawa o pomocy społecznej, która poprzez art. 141 wprowadziła zmiany w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255 oraz z 2004 r. Nr 35, poz. 305). Między innymi umożliwiono, poprzez zmianę uregulowań zawartych w art. 20 ustawy o świadczeniach rodzinnych, organowi właściwemu (wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta) upoważnienie, obok zastępcy lub innego pracownika urzędu, także kierownika ośrodka pomocy społecznej do prowadzenia postępowania w sprawach świadczeń rodzinnych oraz do wydania w tych sprawach decyzji. Warunkiem koniecznym jest utworzenie w ośrodku pomocy społecznej komórki organizacyjnej do realizacji świadczeń rodzinnych tak, aby realizacja tych zadań nie powodowała nieprawidłowości w wykonywaniu zadań pomocy społecznej, a także nie naruszała norm zatrudnienia pracowników socjalnych określonych w przepisach o pomocy społecznej.

Dnia 5 marca br. Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej podpisał rozporządzenie w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz.U. Nr 45, poz. 433), będące realizacją delegacji zawartej w art. 23 ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Tekst rozporządzenia został - natychmiast po jego podpisaniu - umieszczony na stronach internetowych Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej oraz przesłany do wojewodów, a za ich pośrednictwem otrzymały go wszystkie gminy.

W budżecie na 2004 r. na wypłatę świadczeń rodzinnych oraz - w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia - zasiłków rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych przewidziano kwotę 7 551 515 tys. zł. Kwota ta obejmuje również koszty realizacji świadczeń rodzinnych, które w okresie od 1 maja do 31 grudnia 2004 r. stanowić będą 2% wydatków na te świadczenia.

MINISTER

z up.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 6 kwietnia 2004 r.

Zlewnia w Białej Przemszy, co podkreśla Pan Senator w swoim oświadczeniu, należy do terenów bardzo ciekawych pod względem przyrodniczym. Jest jednak również obszarem rażącego konfliktu pomiędzy bogactwem natury (walory przyrodniczo-krajobrazowe, bogate zasoby wód podziemnych, występowanie złóż rud cynku i ołowiu) a działalnością człowieka (dewastacje powierzchni ziemi, powstawanie lejów depresyjnych, zanieczyszczenia wód przez lokalne górnictwo i przemysł).

Jednym z najważniejszych elementów polityki ekologicznej państwa w zakresie poprawy jakości wód jest sporządzony przez Ministra Środowiska "Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych". Dokument ten, zatwierdzony 16 grudnia 2003 r. przez Radę Ministrów, zasadniczo opiera się na analizie i ocenie danych przekazywanych przez gminy i wyznaczonych przedstawicieli wojewodów. Pragnę podkreślić, iż wymienione gminy, które znajdują się w zlewni Białej Przemszy, z wyjątkiem Wolbromia i Trzyciąża, zostały ujęte w "Krajowym programie oczyszczania ścieków komunalnych". W ramach tego programu zostaną wyremontowane lub zmodernizowane wszystkie oczyszczalnie ścieków obsługujące te gminy. Przewiduje się również wybudowanie dodatkowych ciągów kanalizacyjnych. Planuje się, że 60% inwestycji zostanie wybudowanych do 2010 r., a realizacja całego przedsięwzięcia zakończy się w 2015 r.

Zgodnie z ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, sprawy odprowadzania i oczyszczania ścieków należą do zadań własnych gminy, a zatem obowiązek zapewnienia środków finansowych na inwestycje z tego zakresu ciąży na samorządach i podległych im przedsiębiorstwach wodociągowo-kanalizacyjnych. Zdaję sobie sprawę z tego, iż dla wielu gmin realizacja tego zadania to ogromny wysiłek finansowy. Dlatego też działania te są systematycznie wspierane przez państwo. Niezależnie od środków własnych gminy oraz funduszy krajowych, w tym celowych funduszy ekologicznych, istnieje możliwość skorzystania ze środków unijnych (np. SAPARD, Fundusz Spójności, Fundusz Rozwoju Regionalnego). Gminy ujęte w KPOŚK będą miały preferencje w uzyskaniu środków na realizację inwestycji, i ze swej strony deklaruję, że resort środowiska w miarę swoich możliwości będzie wspierał działania tych gmin w uzyskaniu środków z Funduszu Spójności.

Jeśli chodzi natomiast o pozostałe gminy, nieujęte dotychczas w KPOŚK, to moim zdaniem powinny one również dążyć do opracowania kompleksowych programów porządkowania gospodarki wodno-ściekowej, tak aby móc z tych preferencji skorzystać. W przeciwnym wypadku każda z gmin może oczywiście także ubiegać się o dofinansowanie przedsięwzięć ze środków funduszy ekologicznych, jednak już nie na zasadach preferencyjnych, a ogólnych. Biorąc pod uwagę rozmiar potrzeb, jeśli chodzi o budowę i o dofinansowanie przedsięwzięć z tego zakresu w skali kraju, proces pozyskania środków na zasadach ogólnych będzie na pewno znacznie dłuższy niż na zasadach preferencyjnych. Dlatego moim zdaniem, w pierwszej kolejności należałoby zintensyfikować działania na rzecz opracowania kompleksowych programów porządkowania gospodarki wodno-ściekowej, a następnie udzielać gminom wsparcia w przygotowywaniu aplikacji i wniosków wymaganych przy ubieganiu się o środki finansowe. Dużą rolę w uczynieniu tych działań najbardziej efektywnymi mogą moim zdaniem odegrać różnego rodzaju organizacje społeczne i stowarzyszenia, takie jak stowarzyszenie "Szansa Białej Przemszy".

Przywrócenie walorów przyrodniczych dolinie Białej Przemszy i jej dopływów jest zadaniem, które powinno być podjęte w terminie umożliwiającym uzyskanie do 2015 roku, zgodnie z Ramową Dyrektywą Wodną UE, dobrego stanu zasobów wodnych. Dlatego też zadanie to zostanie ujęte w planie gospodarowania wodami dla obszaru dorzecza Wisły. Prace nad przygotowaniem materiałów wyjściowych do sporządzenia planu dorzecza rozpoczęły się w bieżącym roku, a projekt planu, zgodnie z wymaganiami Ramowej Dyrektywy Wodnej, ma być przedstawiony do konsultacji społecznych w połowie 2008 r. Materiały i dokumentacje przygotowywane w tym okresie, przed ostatecznym opracowaniem planu, będą przedkładane do opinii Radzie Regionu Wodnego Małej Wisły, w której zasiadają również przedstawiciele gmin i organizacji działających w zlewni Białej Przemszy. Będą one zatem mogły aktywnie uczestniczyć w procesie przygotowania planu gospodarowania wodami dla obszaru dorzecza Wisły, a tym samym ukierunkowania działań zmierzających do przywrócenia walorów przyrodniczych i krajobrazowych zlewni Przemszy.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU