Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

W dniach 21 i 22 kwietnia 2004 r. odbyło się 61. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie - Jolanta Danielak i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Krystynę Doktorowicz i Janusza Bargieła; listę mówców prowadził senator J. Bargieł.

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o Funduszu Poręczeń Unijnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadmiernych zapasach produktów rolnych i produktów cukrowych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo lotnicze*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Porozumienia w sprawie udziału Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej w Europejskim Obszarze Gospodarczym, podpisanego w Brukseli w dniu 14 października 2003 r.,

- zmiany w składzie komisji senackich.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 17 kwietnia. Marszałek 19 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawiła senator Genowefa Ferenc. Senator zaznaczyła, że podczas posiedzenia komisji padały pytania dotyczące konieczności wprowadzenia protokołu dodatkowego, skutków jego wprowadzenia dla polskiej gospodarki i polskich przedsiębiorców. Członkowie komisji uzyskali następujące wyjaśnienia. Zgodnie z wymogiem zawartym w art. 307 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską - którego stroną Rzeczpospolita Polska stanie się z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej - oraz z art. 6 ust. 10 aktu dotyczącego warunków przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, na Rzeczypospolitej Polskiej ciąży obowiązek usunięcia z umów gospodarczych wszystkich postanowień sprzecznych z prawem Wspólnoty. Polsko-amerykański traktat o stosunkach handlowych i gospodarczych narusza postanowienia ustanowione przez prawo Wspólnoty - i stąd wynikła potrzeba jego zmiany. Te naruszenia dotyczą wyłącznie kompetencji Wspólnoty w dziedzinie polityki handlowej i przewidzianej przez to prawo możliwości ich rozszerzenia na dziedzinę własności intelektualnej oraz restrykcji dotyczących obrotu kapitałowo-inwestycyjnego Wspólnoty z krajami trzecimi. Senator zaznaczyła, że istotne znaczenie ma ten drugi rodzaj niezgodności. Komisja Europejska żywi bowiem obawę, że traktat ten umożliwi inwestorom amerykańskim obejście restrykcji wspólnotowych w dziedzinie obrotu kapitałowo-inwestycyjnego z krajami trzecimi.

Senator sprawozdawca podkreśliła, że w toku konsultacji w gronie ekspertów Komisji Europejskiej, amerykańskich, państw przystępujących i kandydujących do Unii Europejskiej oraz obecnych państw członkowskich uzgodniono tak zwane polityczne porozumienie. Oficjalny tytuł dokumentu brzmi: "Porozumienie dotyczące niektórych dwustronnych umów inwestycyjnych ze Stanami Zjednoczonymi". Postanowienia protokołu dodatkowego do traktatu i załączonych do niego trzech listów interpretacyjnych stanowią powielenie wymienionych wytycznych. Porozumienie nie ma charakteru umowy międzynarodowej, w przeciwieństwie do protokołu, który stanowi integralną część traktatu. Dlatego niezbędne jest przyjęcie wspomnianego protokołu.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 76 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r. Do Senatu przekazano ją 17 kwietnia. Marszałek 19 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Krystyna Sienkiewicz. Senator zaznaczyła, że rozpatrywana ustawa jest skierowana do grupy bezrobotnych powyżej pięćdziesiątego roku życia. Jest ona pomyślana jako instrument hamujący odchodzenie ludzi z rynku pracy, łączący działania aktywizacyjne i osłonowe. Zgodnie z ustawą osoba, która utraci pracę w warunkach określonych w art. 2 w pkt 1-6, będzie miała uprawnienie do świadczenia emerytalnego, przede wszystkim jednak powinna być aktywizowana; ma zapewnioną przyszłość, ale ten czas powinna wykorzystać na aktywizację zawodową. Jest to obowiązek urzędów pracy. Chodzi o aktywne poszukiwanie pracy, o szkolenie w okresie pierwszych sześciu miesięcy zasiłkowych.

Inne, skierowane do pracodawców zachęty, to nawet dwu- czy czteroletnie dofinansowanie pracodawcy w celu utrzymania zatrudnienia. Dopiero gdy urząd pracy nie będzie miał żadnej propozycji, a minie sześć miesięcy, bezrobotny zostanie skierowany do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w celu uzyskania świadczenia przedemerytalnego.

Senator sprawozdawca zaznaczyła, że senatorowie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia nie przyjęli przedstawionych przez Ewę Tomaszewską, reprezentującą obywatelską inicjatywę ustawodawczą, poprawek zmierzających do tego, aby do ustawy włączyć rozwiązania projektu obywatelskiego. Komisja nie zaakceptowała tych poprawek, ponieważ przyjęcie ich oznaczałoby nie tylko zupełnie inną filozofię, ale i powrót do starych zasad, czyli wypychanie stosunkowo młodych ludzi poza rynek pracy. Praktyka bowiem jest taka, że pracownik, który osiągnął uprawnienia do świadczenia przedemerytalnego, jest zagrożony utratą pracy. Temu komisja chce postawić tamę. Świadczenie przedemerytalne jest równoległe do promocji zatrudnienia.

Senator K. Sienkiewicz podkreśliła, że zgodnie z ustawą zasiłki przedemerytalne są świadczeniem wygasającym. Izba podjęła taką uchwałę w końcu 2001 r., iż z dniem 1 stycznia 2002 r. została zniesiona możliwość nabywania prawa do zasiłku przedemerytalnego. Ale osoby, które je już posiadają, zachowują to prawo do czasu uzyskania uprawnień emerytalnych.

Senator podkreśliła też, że w ustawie nie ma terminu, do kiedy ona obowiązuje. Art. 31 ustawy nakłada na ministra właściwego do spraw pracy obowiązek przedstawienia Sejmowi, w ciągu trzech miesięcy, sprawozdania z realizacji ustawy, z uwzględnieniem skutków finansowych oraz liczby świadczeniobiorców. Od tego będzie zależał los ustawy. Czas jej obowiązywania będzie zależał od tego, w jaki sposób ona zafunkcjonuje, czy będzie wielki exodus świadczeniobiorców, jak w tej sytuacji zachowają się finanse publiczne.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawił senator Mieczysław Mietła. Senator zaznaczył, że ustawa ta winna wejść w życie z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej. To umożliwi płynne przejście i zachowanie ciągłości kontaktów gospodarczych poprzez: wykonywanie delegacji wynikających z przepisów prawa wspólnotowego, dotyczących obrotu towarami z krajami trzecimi, co pozwoli na import i eksport w ramach ustanowionych przez Unię Europejską środków handlowych, w tym ograniczeń stosowanych wobec tekstyliów, stali, obuwia i zastawy stołowej; obsługę kwot tekstylnych ustanowionych przez USA dla Polski; usankcjonowanie dotychczasowych działań Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej oraz prezesa Agencji Rynku Rolnego w zakresie udzielania pozwoleń dla przedsiębiorców w ramach wykonywania ustanowionych już środków handlowych Wspólnoty, wchodzących w życie 1 maja 2004 r.; ustanowienie przez nasz kraj, w razie potrzeby, autonomicznych środków administrowania obrotem towarami z zagranicą wobec krajów niebędących członkami Unii Europejskiej w wypadkach, w jakich przewiduje to prawo wspólnotowe.

Nieuchwalenie ustawy oznaczałoby, iż z dniem 1 maja br. minister gospodarki, pracy i polityki społecznej, a w zakresie towarów rolno-spożywczych prezes Agencji Rynku Rolnego nie mogliby wydawać pozwoleń warunkujących: dopuszczenie towaru do obrotu na obszarze celnym Wspólnoty; dopuszczenie towaru do obrotu na obszarze celnym Wspólnoty przy zastosowaniu stawek celnych preferencyjnych; wywóz towaru z obszaru celnego Wspólnoty; wywóz towaru z obszaru celnego Wspólnego z zastosowaniem refundacji. Wstrzymany zostałby również eksport polskich towarów tekstylnych do USA.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Janusz Lorenz. Senator zaznaczył, że ustawa, zgodnie z deklaracją Rady Ministrów, ma na celu dostosowanie polskiego ustawodawstwa do prawa Unii Europejskiej. Przepis art. 69 Układu Europejskiego nakłada na Polskę obowiązek zbliżania swojego ustawodawstwa do prawa wspólnotowego.

Senator sprawozdawca podkreślił, że ustawa powinna wejść w życie 1 maja br. Umożliwiłoby to: wykonywanie przepisów prawa wspólnotowego dotyczących obrotu towarami z krajami trzecimi w ramach ustanowionych przez Unię Europejską środków handlowych, w tym ograniczeń stosowanych wobec tekstyliów, stali, obuwia i zastawy stołowej; wydawanie pozwoleń na eksport do USA towarów tekstylnych, co umożliwiłoby kontynuowanie działalności gospodarczej w tym obszarze; usankcjonowanie działań już podjętych przez Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej oraz prezesa Agencji Rynku Rolnego w sprawie udzielania przedsiębiorcom pozwoleń w celu wykonywania ustanowionych już środków handlowych Wspólnoty, wchodzących w życie z dniem 1 maja br.; ustanawianie przez nasz kraj, w razie potrzeby, autonomicznych środków administrowania obrotem towarowym z zagranicą w takim zakresie, jaki umożliwia prawo wspólnotowe wobec krajów niebędących członkami Unii Europejskiej.

Senator J. Lorenz, omawiając ustawę, wskazał, że przepisy ustawy o administrowaniu obrotem towarowym z zagranicą, zgodnie z brzmieniem art. 1 ust. 1, określają zasady administrowania obrotem towarowym z zagranicą oraz, w zakresie uzupełniającym przepisy prawa wspólnotowego, obrót towarami z krajami trzecimi, dokonywany na podstawie przepisów tego prawa.

W dziale 2 ustawy uzupełnia się przepisy unijne. Został on poświęcony przepisom regulującym obrót towarami z krajami trzecimi, dokonywany na podstawie przepisów prawa wspólnotowego. Zawarte w nim regulacje dotyczą realizacji przez ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej, ministra rolnictwa i rozwoju wsi oraz prezesa Agencji Rynku Rolnego postanowień wynikających z przepisów prawa wspólnotowego w zakresie administrowania obrotem towarami z krajami trzecimi. Przepisy tego działu zawierają również odpowiednie delegacje umożliwiające realizację zadań także w zakresie Wspólnej Polityki Rolnej.

Dział 3 ustawy został poświęcony przepisom regulującym problematykę ośrodków administrowania obrotem towarami z zagranicą ustanawianych wobec państw trzecich, to jest nienależących do Unii Europejskiej, w takim zakresie, w jakim umożliwia to prawo wspólnotowe. W części tej powołano się na właściwe rozporządzenia wspólnotowe, odnoszące się do zasad przywozu i wywozu towarów. Takie rozwiązanie zagwarantuje, że podjęte środki i działania stanowić będą mechanizm zgodny z założeniami Wspólnej Polityki Handlowej oraz ogólnymi zasadami określonymi w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską.

W dalszej części projektu zawarte zostały precyzyjne przepisy odnoszące się do szczegółowych trybów postępowania w wypadkach zastosowania poszczególnych instrumentów administrowania obrotem towarowym z krajami trzecimi.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 17 kwietnia. Marszałek Senatu 19 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Jak stwierdził, senator, można przypuszczać, że największe zainteresowanie tym funduszem będzie ze strony przedsiębiorstw, podmiotów gospodarczych uczestniczących w realizacji poszczególnych sektorowych programów operacyjnych Narodowego Planu Rozwoju. Instrumenty funduszu, a zwłaszcza przyjęte zasady korzystania z nich, zapewniają wszystkim podmiotom zwiększony, ułatwiony dostęp do kredytów bankowych. Mogą one być przeznaczone zarówno na prefinansowanie (chodzi o nakłady podlegające refinansowaniu ze środków funduszy), jak i na gromadzenie wkładu własnego danego przedsięwzięcia. Gwarantowanie lub poręczanie przez fundusz także zobowiązań wynikających z emisji obligacji wzbudzi zapewne duże zainteresowanie samorządów terytorialnych, które często sięgają po ten właśnie rodzaj finansowania swoich przedsięwzięć.

Senator T. Wnuk zaznaczył, że aprobatę komisji uzyskała przyjęta forma prawna funduszu, polegająca na powierzeniu jego obsługi Bankowi Gospodarstwa Krajowego. Ten w pełni państwowy bank posiada bowiem wieloletnie doświadczenie w tego rodzaju działalności - prowadzi obsługę Krajowego Funduszu Poręczeń Kredytowych, a także wielu innych funduszy utworzonych w celu wspierania rządowych programów społeczno-gospodarczych. Podjęcie decyzji, iż fundusz ten będzie w Banku Gospodarstwa Krajowego, umożliwi również udzielanie gwarancji bankowych.

Fundusz będzie dysponować bardzo znacznymi środkami na swoją działalność, wynoszącymi 800-900 milionów zł, które umożliwią udzielenie poręczeń lub gwarancji na kwotę rzędu 3 miliardów zł. Zdaniem komisji, bardzo istotne jest to, że nie będą to środki publiczne. W okresie nadmiernego deficytu budżetu państwa i długu publicznego będą one przekazane przez banki krajowe w latach 2004-2006 z części oprocentowania tak zwanych rezerw obowiązkowych, w formie swoistej nieoprocentowanej pożyczki. Będzie ona im zwrócona w tej samej kwocie w latach 2007-2009, poprzez zmniejszenie już w gruncie rzeczy poniesionych zobowiązań podatkowych od przychodów z tytułu rozwiązania tak zwanych kredytowych rezerw celowych.

Senator zaakcentował, że to będące bardzo istotnym novum rozwiązanie stanowi realizację części porozumienia zawartego 30 października pomiędzy rządem, Narodowym Bankiem Polskim i Związkiem Banków Polskich. Porozumienie to zostało ukierunkowane na dwa generalne cele, na rozwiązanie dwóch kluczowych problemów. Pierwszy z nich to zwiększenie konkurencyjności banków krajowych wobec banków Unii Europejskiej właśnie poprzez wprowadzenie oprocentowania rezerw obowiązkowych. Dotychczas bowiem nie miało to miejsca, inaczej niż w krajach Unii Europejskiej, co przenosiło się na wzrost kosztów działania banków, a tym samym także na wzrost cen świadczonych usług.

Senator sprawozdawca poinformował, że przedmiotem dyskusji komisji były dwie propozycje skorygowania zasad funkcjonowania funduszy. Pierwsza z nich polegała na tym, aby w składzie komitetu sterującego funduszu w miejsce jednego z trzech reprezentantów Związku Banków Polskich znalazł się przedstawiciel Krajowego Związku Banków Spółdzielczych. Komisji przypadła więc w udziale dosyć kłopotliwa rola rozjemcy między dwoma związkami bankowymi. Istotne merytoryczne znaczenie dla tej kwestii miał jednak fakt, że rezerwy obowiązkowe od depozytów odprowadza się od kwot powyżej 500 tysięcy euro, a to dotyczy bardzo niewielkiej liczby banków spółdzielczych. To zaś oznacza, że niewielki też jest udział sektora banków spółdzielczych w środkach tego funduszu, a więc w kwocie 800-900 milionów zł. Ponadto Związek Banków Polskich zadeklarował, że w porozumieniu z kierownictwem Banku Gospodarstwa Krajowego zapewni przedstawicielowi banków spółdzielczych stałe uczestnictwo w działalności funduszu.

Drugi postulat - też związku spółdzielczego - to propozycja, aby wniosek kredytobiorcy do Banku Gospodarstwa Krajowego o udzielenie gwarancji lub poręczenia był kierowany nie tylko przez bank udzielający kredytu, lecz także przez sektorowe, regionalne, lokalne fundusze poręczeń kredytowych, również przez Krajowy Fundusz Poręczeń Kredytowych Bankowości Spółdzielczej. W tym wypadku przeważył w komisji pogląd, że przyjęcie tego rozwiązania może oznaczać wprowadzenie dodatkowego pośrednika, a także zwiększenie kosztów dla kredytobiorcy i wydłużenie procedury kredytowania. Senator zaznaczył, że z przytoczonych powodów komisja nie zdecydowała się rekomendować Izbie tych dwóch propozycji. Równocześnie zwróciła się z apelem do przewodniczącego Zarządu Krajowego Związku Banków Spółdzielczych, by zechciał pogodzić się z tą opinią z jednego istotnego powodu - po to, aby nie odwlekać wejścia w życie tej ustawy i nie opóźniać terminu podjęcia działalności przez Fundusz Poręczeń Unijnych, co praktycznie może mieć miejsce już w maju.

Senator T. Wnuk podkreślił, że komisja pozytywnie oceniła to nowe rozwiązanie organizacyjne i instytucjonalne, uznała je jednak za jedno z wielu rozwiązań  służących skutecznej absorpcji środków funduszu Unii Europejskiej, wynoszących około 11 miliardów euro.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 17 kwietnia. Marszałek 19 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Omawiając ustawę, senator wskazała, że zawiera ona dziesięć rozdziałów, które dotyczą: przepisów ogólnych, postępowania notyfikacyjnego, postępowania przed komisją, zasad zwrotu pomocy przyznanej niezgodnie z zasadami wspólnego rynku oraz pomocy wykorzystywanej niezgodnie z przeznaczeniem, postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości, monitorowania pomocy, kontroli u beneficjenta, kar pieniężnych, zmian w przepisach obowiązujących oraz przepisów przejściowych i końcowych.

W imieniu komisji senator rekomendowała Izbie przyjęcie ustawy wraz z tymi poprawkami.

Senator omówił ustawę i poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej postanowiła rekomendować Izbie piętnaście poprawek do ustawy.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 17 kwietnia, a marszałek Senatu 19 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Sprawozdania obu komisji przedstawił senator Janusz Lorenz. Senator podkreślił, iż założeniem ustawy o nadmiernych zapasach produktów rolnych i produktów cukrowych jest zapobieganie gromadzeniu w okresie przedakcesyjnym zapasów produktów rolnych i cukrowych w celu wprowadzenia ich po akcesji do obrotu na obszar celny Unii Europejskiej.

Omawiając ustawę, senator wskazał, iż określa ona, co należy rozumieć przez pojęcie "średni stan zapasów" poszczególnych produktów rolnych u danego podmiotu, nakłada na właścicieli i samoistnych posiadaczy zapasów produktów rolnych oraz na przedsiębiorców, którzy prowadzą działalność w zakresie produkcji, przetwórstwa lub obrotu produktami cukrowymi, obowiązek przekazywania informacji o stanie posiadanych zapasów i okolicznościach ich powstania.

Zgodnie z ustawą posiadanie nadmiernych zapasów produktów rolnych w dniu 1 maja 2004 będzie podlegało opłacie. Przedsiębiorcy, którzy prowadzą działalność w zakresie produkcji, przetwórstwa lub obrotu produktami cukrowymi, będą obowiązani wyeliminować na własny koszt nadmierne zapasy tych produktów z obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej. Termin wycofania, zawarty w rozporządzeniach komisji, został określony: do 30 kwietnia 2005 r.

Minister właściwy do spraw rynków rolnych będzie obowiązany do przekazywania Komisji Europejskiej informacji dotyczących nadmiernych zapasów produktów rolnych i produktów cukrowych. Jeżeli nadmierne zapasy produktów rolnych nie zostaną zlikwidowane, skutki finansowe tego stanu poniesie budżet państwa, ponieważ sytuacja ta będzie rodzić obowiązek dokonania przez Polskę wpłat do budżetu Unii Europejskiej.

Senator wskazał, że projekt opiniowanej ustawy został tak zmodyfikowany, aby złagodzić restrykcyjność niektórych przepisów. Podstawowe zmiany polegały na rozszerzeniu katalogów okoliczności uzasadniających posiadanie zwiększonych zapasów produktów rolnych, odmiennym uregulowaniu zasad rozdziału nadmiernych zapasów produktów cukrowych pomiędzy przedsiębiorców oraz na zmniejszeniu kar pieniężnych.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi bardzo szczegółowo analizowała tę ustawę i, łącznie z komisją spraw zagranicznych, miała wiele dylematów. Ze względu jednak na bardzo krótki czas prac legislacyjnych i konieczność przyjęcia tej ustawy wypracowano kompromis pomiędzy producentami a stroną rządową, polegający na tym, by przyjąć ustawę bez poprawek. Jak zaznaczył senator, jednym z ważnych argumentów przemawiających za ustawą jest to, że producenci nie będą narażeni na różne szykany, że będą wiedzieli, będą znali metody, według jakich liczone są zapasy, i to ich będzie chroniło.

W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie omawianej ustawy bez poprawek.

Przedstawione propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r., a do Senatu przekazano ją następnego dnia. Marszałek Senatu 19 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

W imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury głos zabrał senator Józef Sztorc. Jak poinformował, ustawa zmierza do dostosowania polskiego prawa lotniczego do dyrektyw, które obowiązują w Unii Europejskiej. Dotyczy to szczególnie poziomu hałasu na lotniskach i wszystkiego, co jest z tym związane. Ustawa odnosi się również do innych dziedzin, jak np. wydawanie licencji na uprawianie sportów lotniczych. W Polsce jest około dziesięciu tysięcy lotniarzy i motolotniarzy. W ustawie zapisano, jakimi kryteriami będą objęte osoby ubiegające się o udzielenie licencji czy o udzielenie świadectwa kwalifikacyjnego, wydawanego przez Urząd Lotnictwa Cywilnego.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Zbigniew Kulak. Senator przypomniał, że jest to kolejna nowelizacja prawa lotniczego. W jego opinii, proponowane zmiany nie spowodują poważniejszych skutków społeczno-gospodarczych. Generalnie dotyczą one sfery pozabudżetowej: przewoźników, pilotów, zarządzających portami lotniczymi, i regulacji prawnych z tym związanych.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r., a do Senatu przekazana 17 kwietnia. Marszałek Senatu 19 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

W imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności sprawozdanie przedstawiła senator Ewa Serocka, która przypomniała, że omawiana nowelizacja była projektem rządowym, a komisja pracowała nad nią 20 kwietnia br.

Senator sprawozdawca podkreśliła, że ustawa o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych jest kolejną ustawą, która dostosowuje polskie prawodawstwo do prawa Unii Europejskiej w zakresie ochrony praw wynikających z rejestracji wspólnotowego znaku towarowego i wspólnotowego wzoru przemysłowego. Potrzeba taka wynika bezpośrednio z rozporządzenia Rady Unii Europejskiej nr 40/94 z 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, które nakłada na państwa członkowskie Unii Europejskiej obowiązek wyznaczenia na ich terytoriach krajowych sądów pierwszej i drugiej instancji, mających właściwość w sprawach o naruszenie i ważność wspólnotowych znaków towarowych. Właściwość tę określa art. 92 tego rozporządzenia.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 73. posiedzeniu, 16 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana następnego dnia, a marszałek 19 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawiła senator Genowefa Ferenc, która poinformowała, że komisja 20 kwietnia br. rozpatrywała ustawę i zaproponowała przyjęcie jej bez poprawek.

Jak stwierdziła senator sprawozdawca, przedmiotowe porozumienie w sprawie udziału republik, zwane porozumieniem w sprawie udziału w Europejskim Obszarze Gospodarczym, w skrócie EOG, stanowi podstawę prawną przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej oraz pozostałych dziewięciu nowych państw członkowskich Unii Europejskiej do Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Podstawą prawną istnienia Europejskiego Obszaru Gospodarczego jest porozumienie podpisane w Porto w 1992 r. Stronami porozumienia są obecnie Wspólnota Europejska i jej państwa członkowskie oraz Republika Islandii, Królestwo Norwegii i Księstwo Liechtenstein, czyli kraje członkowskie Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu, należące do EOG.

W zakresie wymiany handlowej porozumienie w sprawie Europejskiego Obszaru Gospodarczego zastąpi umowę między Rzeczpospolitą Polską a państwami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu, która została ratyfikowana i ogłoszona z wyłączeniem Szwajcarii, niebędącej członkiem Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Stosunki Polski ze Szwajcarią będą regulowane przez odrębne umowy, które Wspólnota zawarła ze Szwajcarią. W wyniku negocjacji z państwami EFTA i EOG, Królestwem Norwegii, Republiką Islandii i Księstwem Liechtenstein Polska zagwarantowała sobie takie same rozwiązania przejściowe w stosunku do prawa wspólnotowego, jakie zostały wynegocjowane w ramach akcesji Polski do Unii Europejskiej.

Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej i ratyfikacji porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym w okresie od 1 maja br. do końca kwietnia 2009 r. będzie funkcjonował tak zwany mechanizm finansowy. Na potrzeby krajów członkowskich Unii Europejskiej i Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu przeznaczona zostanie kwota ponad 120 milionów euro rocznie. Podział tych środków odbywać się będzie według kryteriów PKB oraz liczby ludności, co oznacza, że w wypadku Polski środki z tego tytułu mogą sięgnąć blisko 600 milionów euro w ciągu pięciu lat. Mogą one być wydatkowane na realizację różnego rodzaju projektów, które będą niewątpliwie zmniejszać dystans dzielący Polskę od innych krajów w wielu dziedzinach: ochrony środowiska, ochrony zdrowia, opieki nad dziećmi, a także badań. To jest udokumentowanie uzasadnienia ekonomicznego.

W głosowaniu Senat poparł stanowisko zawarte w sprawozdaniach Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych i jednomyślnie, 75 głosami, opowiedział się za podjęciem uchwały w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o ratyfikacji Porozumienia w sprawie udziału Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej w Europejskim Obszarze Gospodarczym, podpisanego w Brukseli w dniu 14 października 2003 r.

Na wniosek senatora Zbigniewa Kulaka trzy sejmowe ustawy ratyfikacyjne rozpatrywano łącznie. Zostały one uchwalone przez Sejm na 73. posiedzeniu, 20 kwietnia 2004 r., i tego samego dnia przekazane do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował je do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisje po rozpatrzeniu ustaw przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej głos zabrał senator Zbigniew Kulak. Jak poinformował, Europejska Organizacja do spraw Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej została utworzona w celu ujednolicenia procedur kontroli ruchu lotniczego w europejskiej górnej przestrzeni powietrznej. Obecnie organizacja ta liczy trzydzieści jeden państw członkowskich, a trzy państwa oczekują na uzyskanie statusu członka w najbliższym czasie: Ukraina, Armenia oraz Bośnia i Hercegowina.

Aktualnie najważniejsze zadania tej organizacji to wdrażanie europejskiego programu zarządzania ruchem lotniczym, optymalizacja użytkowania europejskiej przestrzeni powietrznej realizowana przez Centralne Biuro Zarządzania Przepływem Ruchu Lotniczego, koordynowanie systemów ruchu lotniczego na poziomie paneuropejskim, prowadzenie prac badawczo-rozwojowych mający na celu zwiększenie pojemności przestrzeni powietrznej i zapewnienie bezpieczeństwa żeglugi powietrznej, opracowywanie przepisów i standardów w dziedzinie żeglugi powietrznej, zapewnienie edukacji, szkoleń i transferu wiedzy z zakresu żeglugi powietrznej.

Jak stwierdził sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, na mocy dwustronnego porozumienia zawartego w 1996 r. między Rzecząpospolitą Polską a Eurocontrol Agencja Ruchu Lotniczego uczestniczy w europejskim programie zarządzania ruchem lotniczym. Agencja korzysta także z usług Centralnego Biura Zarządzania Przepływem Ruchu Lotniczego. Opłaty z tytułu korzystania z programów od 1997 r. uiszcza Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze". Opłaty te - konkretnie w 2003 r., ale w poprzednich latach były to podobne kwoty - wynosiły mniej więcej 3 miliony 200 tysięcy euro rocznie. W 2003 r. były to dokładnie 3 miliony 204 tysiące 640 euro. Spodziewamy się, że po ratyfikacji tych dokumentów opłata ta będzie o około 900 tysięcy euro rocznie wyższa, ale za to korzyści, które kojarzone są z naszym wstąpieniem do Unii Europejskiej, także będą niewątpliwe.

Senator Z. Kulak podkreślił, że pełne członkostwo w Eurocontrol pozwoli przedstawicielom Rzeczypospolitej Polskiej uczestniczyć w procesach podejmowania decyzji dotyczących spraw kontroli i zarządzania ruchem lotniczym oraz we współpracy w zakresie programów obejmujących cały kontynent europejski. Będą oni mieli także możliwość wpływania na ustalanie procedur i podejmowanie decyzji wewnątrz tej organizacji. Ponadto członkostwo w Eurocontrol stwarza warunki do ubiegania się przez Centrum Zarządzania Ruchem Lotniczym, w naszym rejonie powietrznym Warszawa, o status jednego z przyszłych sześciu centrów zarządzania ruchem lotniczym w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej.

W imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury sprawozdanie przedstawił senator Józef Sztorc. Jak poinformował, komisja wniosła o przyjęcie wszystkich trzech ustaw bez poprawek.

Uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o ratyfikacji Protokołu z dnia 27 czerwca 1997 r., ujednolicającego Międzynarodową konwencję o współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa żeglugi powietrznej Eurocontrol, podpisaną w Brukseli dnia 13 grudnia 1960 r., z późniejszymi zmianami podjęto 73 głosami, przy 1 głosie przeciw.

Uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o ratyfikacji Protokołu z dnia 8 października 2002 r. o przystąpieniu Wspólnoty Europejskiej do Międzynarodowej konwencji o współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa żeglugi powietrznej Eurocontrol, ujednoliconej przez Protokół z dnia 27 czerwca 1997 r. podjęto jednomyślnie, 73 głosami.

Przed przystąpieniem do trzeciego czytania projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu marszałek Longin Pastusiak przypominał, że Senat po przeprowadzeniu drugiego czytania skierował projekt uchwały do dwóch komisji: Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz do Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, w celu ustosunkowania się przez nie do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków. Obie komisje na wspólnych posiedzeniach w dniach 15 i 20 kwietnia br. ustosunkowały się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków i przygotowały dodatkowe sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.

Po wysłuchaniu sprawozdania połączonych komisji, a następnie senatorów wnioskodawców Izba przystąpiła do głosowania. Zgodnie z art. 82 ust. 6 regulaminu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad poprawkami do poszczególnych artykułów lub ustępów według kolejności przepisów projektu, a następnie nad przyjęciem projektu w całości w brzmieniu zaproponowanym przez komisje, ze zmianami wynikającymi z ewentualnie przyjętych poprawek.

W głosowaniu Senat zaakceptował m.in. 4 poprawki zmierzające do rezygnacji ze zniesienia dotychczas funkcjonujących Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Emigracji i Polaków za Granicą i utworzenia w ich miejsce jednej komisji. Dodatkowo zmieniono nazwę i zakres przedmiotowy Komisji Spraw Zagranicznych tak, aby nie obejmować spraw integracji europejskiej. Na 76 obecnych senatorów 51 głosowało za proponowanymi zmianami, 16 było przeciw, a 9 osób wstrzymało się od głosu.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment