Warszawa, dnia 22 marca 2004 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 10 marca 2004 roku (l.dz. BPS/DSK-043-130-04) dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Bogdana Podgórskiego podczas 57 posiedzenia Senatu RP w dniu 4 marca 2004 roku proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.

Organem prowadzącym kontrolę przestrzegania i stosowania przepisów dotyczących ochrony zabytków i opieki nad zabytkami, uprawnionymi do wydawania decyzji o wstrzymaniu prac przy zabytku wykonywanych bez pozwolenia, decyzji nakazujących przywrócenie zabytku do poprzedniego stanu oraz decyzji zobowiązujących do doprowadzenia zabytku do jak najlepszego stanu we wskazany sposób i w określonym terminie jest Wojewódzki Konserwator Zabytków.

Browar Królewski wpisany jest do rejestru zabytków pod numerem: A-1079 decyzją Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie z dnia 3.0.31998 r. (l.dz. PSOZ-IV/43/98).

Wymienioną wyżej decyzją zezwolono na wykonanie prac w oparciu o "Projekt hotelu "Sheraton" w Krakowie, ul. Powiśle 5-7. Stadium: Projekt budowlany, Temat: Zagospodarowanie terenu.", opracowany w grudniu 1999 r. przez "ARCHECON" studio architektoniczne - Andrzej Kadłuczka - prof. dr inż. architekt SARP w Krakowie, Al. Krasińskiego 12/12A. Przed wydaniem zezwolenia projekt ten został "uzgodniony" postanowieniem Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Krakowie z dnia 17.12.1999 r. (l.dz. SOZ-II/984/99).

Projekt składa się z tekstu (7 tron) i 4 rysunków: 1/ sytuacja, plan zagospodarowania w skali 1:500 + przekroje sylwetowe w skali 1:200, 2/ sytuacja, plan zagospodarowania w skali 1:250, 3/ sytuacja, sieci wewnętrzne w skali 1:500, 4/ sytuacja, gospodarka zielenią w skali 1:500. Zgodnie z tekstem projektu (s.3) "Browar Królewski znajduje się w złym stanie technicznym i jego adaptacja dla celów publicznych (zespołu hotelowego) wymagać będzie całkowitej wymiany przeznaczonej do zachowania części zabytkowej substancji budowlanej".

Należy zatem stwierdzić, że omawiana decyzja Małopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wydana została z naruszeniem prawa. Zgodnie bowiem z przepisami obowiązującymi w dniu wydania decyzji rozbiórka obiektu wpisanego do rejestru zabytków może nastąpić wyłącznie po wcześniejszym skreśleniu tego obiektu z rejestru zabytków, przy czym decyzję w tej sprawie podejmuje Minister Kultury.

Z wyrazami szacunku

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 18.03. 2004 r.

Podstawą prawną na mocy której będą przekazywane dotacje dla samorządów terytorialnych będą: ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2003 r., Nr 203, poz. 1966), oraz wynikające z delegacji art. 43 ustawy rozporządzenie Rady Ministrów, które określi zakres zadań objętych mecenatem państwa w dziedzinie kultury a także sposób i tryb udzielania dotacji.

Zapewniam, że czynię wszystko, aby ww. rozporządzenie Rady Ministrów weszło w życie możliwie szybko i aby zawarte w nim zasady przyznawania dotacji były korzystne dla samorządów i prowadzonych przez nie instytucji kultury.

Jednocześnie pozwolę sobie wyrazić opinię, że udział dotacji z budżetu państwa w utrzymaniu instytucji (finansowaniu bieżących kosztów), dla których organizatorem są jednostki samorządu terytorialnego powinien się zmniejszać. Środki z rezerwy celowej budżetu państwa, które w latach 2001- 2003 przekazywano na działalność instytucji kultury stanowić miały jedynie uzupełnienie dotacji przekazywanej przez organizatora. Przyjmuję z prawdziwym niepokojem, że środki z budżetu państwa stanowiły coraz większy procent w ogólnej dotacji instytucji, dla których funkcję organizatora pełni samorząd Województwa Podlaskiego (od 21% w 2001 r. do 34% w 2003 r.).

z up. Ministra Kultury
Podsekretarz Stanu

Maciej Klimczak

* * *

Warszawa, dnia 18.03. 2004 r.

Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej, z dniem 1 maja 2004 r. obowiązujące obecnie przepisy w zakresie podatku od towarów i usług zostaną dostosowane do przepisów Szóstej Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC ze zm.). Specjalne zasady opodatkowania podatkiem od wartości dodanej działalności biur podróży określone zostały w art. 26 Szóstej Dyrektywy.

3) przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;

Przedstawione powyżej zasady opodatkowania marży będą miały zastosowanie również przy sprzedaży usług turystyki innym podmiotom gospodarczym (w tym również biurom podróży), jeśli spełnione zostaną pozostałe warunki.

Warszawa, dnia 19.03. 2004 r.

- chirurgii plastycznej,

- foniatrii oraz logopedii.

Świadczenia z zakresu chirurgii plastycznej oraz chirurgii szczękowej realizowane są zgodnie z warunkami zawartymi w Szczegółowych materiałach informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych ubezpieczonym w Narodowym Funduszu Zdrowia od 1 stycznia 2004 roku w rodzaju świadczeń zdrowotnych lecznictwo szpitalne.

Wartość procedury z powyższego zakresu jest to iloczyn punkowej wartości danego rodzaju świadczenia zdrowotnego (zgodnie z wyceną punktową aktualnego, zatwierdzonego przez Zarząd NFZ Katalogu świadczeń szpitalnych) oraz ceny jednego punktu, wynegocjowanej przez świadczeniodawcę w rodzaju lecznictwo szpitalne.

Leczenie z zakresu foniatrii, leczenie z zakresu logopedii.

Odnosząc się do problemu braku umieszczenia w Katalogu Świadczeń Szpitalnych procedury wszczepienia sztucznych komór, pragnę poinformować, że z uwagi na wysoki koszt wskazanego świadczenia oraz konieczność udzielania go wyłącznie przez wysokospecjalistyczne placówki, wszczepienie sztucznych komór może zostać sfinansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia na podstawie zgody Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia wydanej w indywidualnej sprawie z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego zgodnie z art. 148 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391 ze zm.).

Zastępca Prezesa
ds. Medycznych
Narodowego Funduszu Zdrowia

Andrzej Majewski

Warszawa, dnia 19 marca 2004 r.

odnosząc się do oświadczenia złożonego przez Panią Senator Marię Berny podczas 49. posiedzenia Senatu w dniu 21 listopada 2003 r. uprzejmie informuję, że Instytut Pamięci Narodowej powiadamia prokuraturę powszechną o publikacjach, których treść wypełnia znamiona przestępstwa opisanego w art. 55 ustawy z dnia 18.12.1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodnii przeciwko Narodowi Polskiemu. Przepis powołanego artykułu stanowi w odpowiedzialności karnej tego, "kto publicznie i wbrew faktom zaprzecza zbrodniom" nazistowskim lub komunistycznym. Podkreślić należy, że postępowanie w sprawach publicznego zaprzeczania zbrodniom systemów totalitarnych prowadzą prokuratury powszechne, nie zaś prokuratorzy IPN.

Pytanie Pani Senator Marii Berny dotyczy - jak rozumiem - publikacji stanowiących "kłamstwo oświęcimskie".

Do chwili obecnej jedno tylko z prowadzonych postępowań zakończyło się postanowieniem sądu o warunkowym umorzeniu postępowania karnego w stosunku do Dariusza Ratajczaka, autora publikacji "Niebezpieczne tematy".

Pragnę zapewnić Panią Senator Marię Berny, że jakkolwiek prowadzenie postępowań w sprawach publikacji wyczerpujących znamiona "kłamstw oświęcimskich" lub "kłamstw katyńskich" nie należy do ustawowych kompetencji prokuratorów IPN, to jednakże każda publikacja będzie przedmiotem zawiadomienia składanego właściwej prokuraturze powszechnej.

Podkreślić jednakże trzeba, że pion edukacyjny IPN w swojej działalności przyjmuje jako zasadę publikowanie dokumentacji zbrodni nazistowskich, co kształtować ma świadomość powszechną o sprawach, mechanizmach i rozmiarach nazistowskiego ludobójstwa.

Leon Kieres

Warszawa, dnia 19.03. 2004 r.

W związku z przesłanym przy piśmie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej znak: BDG.I.0702-7/04 z dnia 19 stycznia 2004 r. oświadczeniem Pana Senatora Adama Bieli, sygnowanym również podpisami Senatorów Krzysztofa Jurgiela, Jana Szafrańca, Józefa Sztorca i Marii Szyszkowskiej, w sprawie ewidencjonowania usług przewozu osób i ładunków taksówkami przy zastosowaniu kas rejestrujących, które zostało przekazane do Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej przy piśmie z dnia 14 stycznia 2004 r. znak: BPS/DSK-043-05-04, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Na wstępie należy zauważyć, iż kwestie dotyczące prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników świadczących usługi przewozu osób i ładunków taksówkami były przedmiotem wielu wystąpień kierowanych przez wyżej wymienionych Senatorów do Ministra Finansów. W związku z tymi wystąpieniami zostały przedstawione wyjaśnienia zarówno w pisemnych odpowiedziach (pisma: Nr PP7-0602/674/BM6-11491/2003/JS z dnia 7 listopada 2003 r. - odpowiedź na wystąpienie Pana senatora Adama Bieli, Nr PP7-0602/360/BM6-6041/2003/JS z dnia 18 czerwca 2003 r., Nr PP7-0602/596/BM6-10544/2003/JS z dnia 20 października 2003 r., Nr PP7-0602/783/BM6-13465/2003/JS z 16 stycznia 2004 r. - odpowiedzi na wystąpienia Pana Senatora Krzysztofa Jurgiela, Nr PP7-0602/BM6-563/366/2002/JS z dnia 13 września 2002 r., Nr PP7-8180/674/BM6-12849/513/2002/JS z dnia 29 listopada 2002 r., Nr PP7-0602/429/BM6-7778/2003/JS z dnia 12 sierpnia 2003 r. - odpowiedzi na wystąpienia Pani Senator Marii Szyszkowskiej), jak i poprzez ustną odpowiedź udzieloną w związku z zapytaniem zgłoszonym przez Pana Posła Krzysztofa Jurgiela w trakcie 56 posiedzenia Sejmu w dniu 11 września 2003 r. W odpowiedziach tych wyjaśniono wielokrotnie, iż obowiązek stosowania kas do ewidencjonowania obrotów przy sprzedaży towarów oraz świadczeniu usług na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej (w tym rolników) ma swoje źródło wprost w zapisie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), a nie w przepisach wykonawczych do ustawy, tj. rozporządzeniach Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących. Przedstawiono również szeroko motywy uzasadniające wdrożenie obowiązku prowadzenia ewidencji przez podatników świadczących usługi przewozu osób i ładunków taksówkami z dniem 1 stycznia 2004 r. oraz przyczyny dla których niemożliwe jest kolejne przesunięcie tego terminu.

Uzupełniająco należy jedynie poinformować, iż wg ostatnich raportów z Głównego Urzędu Miar w 36799 taksówkach dokonano legalizacji nowych urządzeń kasotaksometrycznych po zainstalowaniu ich w taksówce, co oznacza, że ok. 61% tych pojazdów, przy pomocy których świadczono usługi przestrzegając przy tym obowiązujących zasad prawa, posiada już zainstalowane kasy rejestrujące, przy odniesieniu wymienionej liczby dokonanych legalizacji do ilości ważnych legalizacji taksometrów za rok ubiegły.

Na podstawie wymienionych raportów Głównego Urzędu Miar i zawartej w nich statystyki, odnoszącej się do tzw. legalizacji pierwotnych taksometrów przeprowadzanych u producentów i importerów oraz liczby legalizacji ponownych taksometrów współpracujących z kasami rejestrującymi, które zostały dokonane po ich zainstalowaniu w taksówkach, można stwierdzić, iż obecnie na rynku około 1700 sztuk urządzeń kasotaksometrycznych stanowi zapas handlowy. Z powyższego wynika, iż nie powinny występować kłopoty z nabyciem tych urządzeń.

Jeśli chodzi natomiast o zasygnalizowany problem, jak to określono, homologacji aplikacyjnej oraz laboratoryjnej, informuję, iż art. 29 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym nie wprowadza w odniesieniu do kas rejestrujących powyższej terminologii. Minister Finansów jedynie na podstawie art. 29 ust. 4 ustawy został zobowiązany do określenia kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące. Z uwagi na fakt, iż Minister Finansów działał na podstawie ustawy regulującej problematykę podatkową - wspomniane kryteria mógł wiązać z zasadami bezpiecznej ewidencji, bezpiecznego przechowywania danych oraz konstruował je z punktu widzenia zabezpieczenia praw konsumenta do otrzymania niezbędnych danych o przebiegu transakcji na wydawanym paragonie kasowym. Świadczy o tym zapis art. 29 ust. 4 ustawy, który stanowi, iż Minister Finansów, określając kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników, uwzględnia:

Z poważaniem

Warszawa, dnia 23.03. 2004 r.

z up. Ministra Kultury
Podsekretarz Stanu

Maciej Klimczak

Warszawa, dnia 23.03. 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku

Oświadczenie Pani Senator dotyczy organizowania przez wymienioną hurtownię konkursów dla aptek i pacjentów m.in. programu "Dbam o Zdrowie". Ustosunkowując się do powyższego należy podkreślić, że problem reklamy produktów leczniczych został uregulowany w ustawie z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr 126, poz. 1381 z późn. zm.), uregulowania zawarte w ustawie respektują dyrektywy Unii Europejskiej.

Art. 52 ust. 1 cytowanej ustawy zawiera definicję pojęcia reklamy - jest to działalność polegająca na informowaniu i zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczaniu, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Dalsze przepisy tego rozdziału szczegółowo regulują tryb jej prowadzenia, wskazują jaka reklama jest zabroniona.

Zgłoszenie do programu powoduje przesyłanie do uczestników materiałów informacyjnych co jest uniezależnione od dokonania zakupów. Otrzymanie upominków jest uzależnione od dokonania zakupów, ale nie muszą to być produkty lecznicze, ani produkty pochodzące od organizatora programu, ale dotyczy to wszystkich produktów oferowanych w aptece.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 24 marca 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku

Nawiązując do pisma z dnia 10 marca 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-104/04, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Zygmunta Cybulskiego dotyczące możliwości podjęcia działań zmierzających do zmiany rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 listopada 2000 r. w sprawie wzoru dowodu osobistego oraz trybu postępowania w sprawach wydawania dowodów osobistych, ich wymiany, zwrotu lub utraty (Dz. U. Nr 112, poz. 1182 z późn. zm.), z którego wynika obowiązek osobistego stawiennictwa w organie gminy osoby wnioskującej o wydanie (wymianę) dowodu osobistego, uprzejmie informuję, że nie przewiduje się zmiany ww. rozporządzenia w przedmiotowym zakresie, ponieważ określony tryb wydawania dowodów osobistych związany jest z nowym systemem ich wydawania, który został wdrożony od 1 stycznia 2001 r.

Osobiste stawiennictwo jest również konieczne ze względu na występujące rozbieżności w danych osobowych wnioskodawcy z aktami stanu cywilnego, rejestrami meldunkowymi i dokumentacją dowodową znajdującą się w organie gminy. Dowód osobisty jest dokumentem potwierdzającym tożsamość osoby, zatem organ gminy musi mieć pewność, że wydaje się go właściwej osobie, a dane zawarte w dowodzie osobistym są zgodne ze stanem faktycznym. Wobec tego nie można złożyć wniosku podpisanego przez pełnomocnika.

Odnosząc się do kwestii trudności, jakie napotykają ludzie starsi lub schorowani w związku z wymianą dowodów osobistych, należy zauważyć, że w przypadku osób chorych, które ze względu na stan zdrowia nie mogą osobiście złożyć w urzędzie wniosku o wymianę dowodu osobistego, zastosowanie ma art. 50 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, zgodnie z którym organ może dokonać określonej czynności (w tym przypadku - przyjęcia dokumentów) w miejscu pobytu danej osoby.

z up. Leszek Ciećwierz
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 24 marca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka nr BPS/DSK-043-95-04 z dnia 17.02.2004 r., przy którym przesłane zostały teksty dwóch oświadczeń złożonych przez Pana Senatora Józefa Sztorca, podczas 56. posiedzenia Senatu RP w dniu 12 lutego 2004 r., w sprawie wskazania organu, który byłby w stanie zakończyć postępowanie wymiany gruntów we wsi Wola Rzędzińska ujawnieniem nowego stanu własności w księgach wieczystych oraz w sprawie przekazywania wód, w stosunku do których prawa właścicielskie sprawował dotychczas samorząd województwa, a obecnie będzie je sprawował Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, pozwalam sobie przedstawić następujące wyjaśnienie.

1. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu i wymianie gruntów (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r., Nr 178, poz. 1749), postępowanie scaleniowe lub wymienne przeprowadza na koszt Skarbu Państwa starosta, jako zadanie z zakresu administracji rządowej. Organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego w stosunku do starosty w sprawach z tego zakresu jest wojewoda.

W sytuacji, przedstawionej przez Pana Senatora Józefa Sztorca, dotyczącej nie ujawnienia w księgach wieczystych skutków decyzji zatwierdzającej wymianę, jakoby z powodu błędów popełnionych przy sporządzaniu projektu wymiany gruntów, organem właściwym, który winien podjąć działania wyjaśniające, prowadzące do skorygowania wpisów w księgach wieczystych jest Starostwa Powiatu. Gdyby natomiast potwierdziły się zarzuty dotyczące nieprawidłowości przeprowadzonej w 1978 r. wymiany gruntów, to zgodnie z wyżej powołaną ustawą do wzruszenia decyzji organu I instancji, czyli ówczesnego Wojewody Tarnowskiego, organem właściwym jest obecnie Wojewoda Małopolski.

2. Odnośnie wyjaśnienia problemów związanych z przekazywaniem wód, w stosunku do których prawa właścicielskie wykonywały dotychczas samorządy województw, a obecnie zadania te wykonuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej, zwróciłem się o wyjaśnienie do Ministra Środowiska, który jest właściwym w powyższej sprawie.

Minister
Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, dnia 24 marca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Uwzględniając istniejący stan prawny, Straż Graniczna podjęła bezskuteczną próbę wyjścia naprzeciw roszczeniom wysuwanym przez Pana Stanisława J. Komendant Główny Straży Granicznej uznał, iż satysfakcjonującym rozwiązaniem dla stron sporu może być zawarcie ugody pozasądowej. Projekt ugody został opracowany w odpowiedzi na wystąpienie Pana Stanisława J. adresowane do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zawarcie proponowanej ugody skutkowałoby naprawieniem szkody z tytułu wydania decyzji dotyczących wymierzenia kary dyscyplinarnej zwolnienia funkcjonariusza ze służby w Straży Granicznej, wydanych przez Komendanta Głównego Straży Granicznej i Ministra Spraw Wewnętrznych, poprzez wypłatę na rzecz zainteresowanego odszkodowania w ustalonej przez strony wysokości. Kwota odszkodowania została skalkulowana w taki sposób, aby stanowiła rekompensatę z tytułu obniżenia faktycznych dochodów Pana Stanisława J. uzyskanych po zwolnieniu ze służby, w stosunku do potencjalnej wysokości dochodów, jakie funkcjonariusz uzyskałby z tytułu nieprzerwanego stosunku służbowego. Zaproponowana kwota odszkodowania uwzględniała ponadto zadośćuczynienie w wysokości odsetek ustawowych za cały okres pozostawania zainteresowanego poza służbą.

W dniu 26 września 2003 r. (czyli przed upływem wskazanego wyżej terminu) Pan Stanisław J. wystosował do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek, w którym stwierdził m.in., iż jest "(...) skłonny do ustępstw co do odszkodowania w wypadku ponownego przyjęcia do służby (...)". Cytowany wniosek stanowił zatem odstąpienie przez stronę od przyjętych uprzednio warunków projektu ugody pozasądowej. Jednocześnie Pan Stanisław J. wniósł o pełną rekompensatę wyrządzonej mu szkody, wskazując również, iż - w jego ocenie - powstały podstawy prawne do ponownego przyjęcia go do służby.

Wobec faktu, iż zaproponowana w projekcie ugody wysokość odszkodowania obejmowała zarówno szkodę rzeczywistą, jak i utracone korzyści stwierdzić należy, że roszczenie zawarte we wniosku Pana Stanisława J. z dnia 26 września 2003 r. dotyczące "pełnej rekompensaty poniesionych szkód" należy uznać za bezzasadne.

W dniu 23 października 2003 r. Pan Stanisław J. złożył do Sądu Okręgowego XII Wydział Pracy pozew o zasądzenie od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji i Komendanta Głównego Straży Granicznej kwoty 397.863.28 zł zadośćuczynienia za bezprawne zwolnienie ze służby. W dniu 9 marca 2004 r. odbyła się rozprawa, podczas której Sąd Okręgowy XII Wydział Pracy stwierdził swą niewłaściwość i sprawę przekazał sądowi powszechnemu w Warszawie. Obecnie oczekiwać należy rozstrzygnięcia jakie zapadnie przed sądem w przedmiotowej sprawie. Tym samym także uznać należy, że Pan Stanisław J. obrał już drogę dochodzenia roszczeń i zakończenia sprawy.

Ustosunkowując się do kwestii przywrócenia Pana Stanisława J. do służby w Straży Granicznej wyjaśniam, że mimo uniewinnienia Pana Stanisława J. od postawionych w postępowaniu karnym zarzutów, przywrócenie do służby w obecnym stanie prawnym nie jest możliwe. Odnosi się to zarówno do przywrócenia do służby w rozumieniu przepisów art. 46 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (tj.: Dz. U. z 2002 r., Nr 171, poz. 1399 z późn. zm.), obowiązujących od dnia 15 czerwca 2001 r., jak i do wcześniej stosowanego przywrócenia do służby, ukształtowanego w oparciu o orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. W obydwu przypadkach podstawą przywrócenia do służby byłoby usunięcie z obrotu prawnego decyzji o zwolnieniu ze służby przez ich uchylenie lub stwierdzenie nieważności.

W przypadku Pana Stanisława J., Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji - na podstawie art. 151 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego - decyzją Nr 544-1812-2000 z dnia 31 października 2000 r. (utrzymaną w mocy decyzją Nr 548-1485-2001 z dnia 12 lipca 2001 r.), stwierdził, że decyzje w sprawie zwolnienia Pana Stanisława J. ze służby w Straży Granicznej (Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 8 marca 1993 r. oraz Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 27 stycznia 1993 r. i z dnia 21 kwietnia 1993 r.) wydano z naruszeniem prawa. Jednocześnie wskazał okoliczności, z powodu których nie uchylił ww. decyzji. Podstawa takiego rozstrzygnięcia oparta została na postanowieniach art. 146 § 1 kpa, zgodnie z którym uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 8 kpa nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat. Pan Stanisław J. został poinformowany, że - zgodnie z art. 153 kpa - służy mu roszczenie o odszkodowanie w zakresie i na zasadach określonych w przepisach Kodeksu cywilnego 8z czego obecnie skorzystał). Warto dodać, że prawidłowość wspomnianego rozstrzygnięcia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 7 grudnia 2001 roku (sygn. akt II S.A. 2654/01) oddalając skargę. Należy również zaznaczyć, że przedmiotem skarg do Naczelnego Sądu Administracyjnego były także inne rozstrzygnięcia związane z meritum przedmiotowej sprawy. Postępowania te kończyły się oddaleniem lub odrzuceniem skarg Pana Stanisława J.

z up. Andrzej Brachmański
Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 24 marca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Doceniając potrzebę kształcenia filozoficznego, w postawie programowej dla gimnazjum i dla szkół ponadgimnazjalnych zawarta jest ścieżka edukacyjna Edukacja filozoficzna, której treści są obowiązujące na danym etapie kształcenia. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, mogą one być realizowane w ramach nauczania różnych przedmiotów lub w postaci odrębnych zajęć. Cele edukacji filozoficznej i przewidywane osiągnięcia są dostosowane do wieku uczniów w poszczególnych typach szkół. W gimnazjum wśród celów kształcenia filozoficznego wymienia się między innymi wdrażanie do refleksji i logicznego myślenia, kształtowanie wrażliwości moralnej, pogłębianie rozumienia rzeczywistości, a wśród osiągnięć: znajomość najważniejszych pytań i pojęć filozoficznych, rozumienie człowieka jako bytu osobowego, umiejętność filozoficznego określenia prawdy, wolności i innych wartości. W szkołach ponadgimnazjalnych cele edukacji filozoficznej to między innymi: kształcenie umiejętności krytycznego myślenia, uczestnictwa w dialogu, w tym prezentacji własnego stanowiska i jego obrony; uświadomienie specyfiki zagadnień filozoficznych, ich genezy, rozwoju i roli w kulturze; rozwój myślenia teoretycznego. W wyniku tej edukacji uczeń powinien osiągnąć takie umiejętności jak: formułowania podstawowych pytań filozoficznych dotyczących rzeczywistości, człowieka i kultury; definiowania, klasyfikowania, argumentowania; dostrzegania zagadnień filozoficznych w nauce, sztuce oraz moralności i religii.

Rozpatrując problem ewentualnego wprowadzenia filozofii do zestawu obowiązkowych przedmiotów nauczania na poziomie gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych, należy wziąć pod uwagę szereg istotnych, niejednokrotnie znajdujących się w stosunku do siebie w opozycji, czynników. Z jednej strony znajdują się niekwestionowane walory poznawcze, kształcące i wychowawcze edukacji filozoficznej. Jednocześnie jednak nasuwają się pewne pytania o znaczeniu generalnym. Przede wszystkim wprowadzenie obowiązkowych zajęć z filozofii - zwłaszcza w proponowanym przez Panią Senator Szyszkowską wymiarze - musi pociągnąć za sobą zmianę w ramowych planach nauczania. W konsekwencji powstaje alternatywa: zwiększenia liczby godzin nauczania w tygodniu, lub zmniejszenia wymiaru kształcenia w innych przedmiotach o dwie godziny tygodniowo. W pierwszym przypadku obciążenie ucznia gimnazjum wyniesie 32 godziny tygodniowo, a w szkole ponadgimnazjalnej, zależnie od jej typu 34-36 godzin. Ponadto wprowadzenie nowego obowiązkowego przedmiotu nauczania wymaga opracowania dla niego podstawy programowej i standardów wymagań edukacyjnych niezbędnych dla mierzenia wyników kształcenia.

Mając na względzie uniwersalne walory edukacji filozoficznej, uprzejmie informuję, że zostały podjęte prace nad nowelizacją Podstawy programowej kształcenia ogólnego, która wejdzie w życie 1 września 2006 r. Filozofia będzie w niej umieszczona, jako przedmiot obowiązkowy, a w ślad za tym zostaną opracowane standardy wymagań edukacyjnych dla tego przedmiotu oraz w ramowych planach nauczania będą przewidziane godziny na jego nauczanie. Problem nowych planów nauczania zostanie rozwiązany kompleksowo tak, aby młodzież nie została nadmiernie obciążona obowiązkami szkolnymi.

Warszawa, dnia 26 marca 2004 r.

W ramach prowadzonej restrukturyzacji Grupy PKP, która odbywa się na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego PKP oraz "Programu dalszej restrukturyzacji i prywatyzacji spółek Grupy PKP w roku 2006" i jest prowadzona w czterech obszarach działalności tj. finansowym, organizacyjnym, majątkowym i zatrudnienia.

Ministerstwo Infrastruktury wraz ze Spółką PKP S.A. wypracowało program podziału dworców na dworce o znaczeniu państwowym i dworce o znaczeniu lokalnym. Te pierwsze nadal będą znajdowały się w zarządzie spółek kolejowych (np. Warszawa Centralna, Dworzec Gdański, Kraków Główny) natomiast dworce o znaczeniu lokalnym będą przekazywane w zarząd samorządom terytorialnym. Przedmiotowa koncepcja zarządzania infrastrukturą kolejową związaną z obsługą ruchu pasażerskiego i towarowego korelowana jest z programem regionalizacji przewozów regionalnych. Za przykład przejścia dworców pod zarząd samorządu terytorialnego może posłużyć dworzec PKP w Bolesławcu, który zostanie oddany władzom miasta w 25-letnią dzierżawę.

Zarząd PKP S.A. został zobowiązany do utrzymania czystości i porządku na dworcach i terenach przydworcowych. Obecnie przygotowywane są programy poprawy stanów dworców kolejowych. Zagadnienie to jest podstawowym tematem opracowanego "Programu Dworców" mającego na celu poprawę ich wizerunku. Utrzymanie czystości na dworcach kolejowych jest zlecane zewnętrznym firmom sprzątającym wyłonionym w drodze przetargów. Część obowiązków utrzymania czystości na dworcach wykonują pracownicy kolejowi oraz dzierżawcy powierzchni i terenów. Na bieżąco dokonywana jest analiza stanu poprawy czystości na dworcach kolejowych, na podstawie której zwiększa się częstotliwość sprzątania powierzchni dostępnych w wymagających tego porach roku. Pomimo trudności finansowych Grupy PKP podejmowane są szerokie działania i sposoby mające na celu poprawę istniejącego stanu rzeczy i poprawę wizerunku dworców jako obiektów użyteczności publicznej.

Na działania Zarządu PKP S.A. w ww. zakresie i dewastację dworców kolejowych mają wpływ negatywne zjawiska społeczne m.in. w postaci narastającej fali przemocy, wandalizmu i bezdomności, które to procesy kumulują się w obszarze dworców kolejowych. Zarząd PKP S.A. podejmuje szereg działań mających na celu zabezpieczenie majątku kolejowego poprzez m.in. współpracę SOK-u z policją oraz wynajmowanie firm ochroniarskich do ochrony dworców, na obszarach kolejowych gdzie nie ma komisariatów policji lub SOK-u.

Maciej Leśny

Warszawa, dnia 29 marca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z upoważnieniem mnie przez Prezesa Rady Ministrów do ustosunkowania się do oświadczenia Pana Senatora Kazimierza Drożdża, złożonego podczas 57 posiedzenia Senatu RP w dniu 4 marca 2004 r., a dotyczącego projektu rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego rozporządzenie w sprawie ustanowienia Pełnomocnika Rządu do spraw "Programu dla Odry-2006" oraz zasad funkcjonowania Pełnomocnika, uprzejmie informuję, że prace legislacyjne nad projektem przedmiotowego rozporządzenia zostały przez Ministerstwo Środowiska wstrzymane z dniem 3 lutego 2004 r.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 29 marca 2004 r.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 177) Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu dokona - w wyniku przetargu nieograniczonego - centralnego zakupu autobusów szkolnych.

- liczba uczniów w gminie ogółem,

Warszawa, dnia 24 marca 2004 r.

W celu optymalnego zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych dla ubezpieczonych oraz możliwości monitorowania przepływu środków finansowych na te świadczenia Fundusz wprowadził nowe zasady kontraktowania świadczeń zdrowotnych całkowicie odmienne od tych, które obowiązywały w latach poprzednich, zarówno w sferze opisu jak i wyceny tych świadczeń.

W ocenie Centrali Funduszu taka analiza będzie możliwa do wykonania w połowie roku. Obecnie Fundusz na podstawie informacji od świadczeniodawców ocenia, że w 2004 r. w ramach kontraktów możliwe będzie wykonanie większej liczby świadczeń, między innymi w oddziałach zabiegowych, pediatrycznych, neurologicznych, internistycznych i psychiatrycznych.

Realizacja wytycznych zawartych w opisywanym planie tylko w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej wymagałaby w ocenie Funduszu budżetu w wysokości 200 mln zł, a w planie finansowym na ten cel przeznaczono 138 223 tys. zł. Łączna propozycja oferentów z województwa pomorskiego przystępujących do konkursu ofert na lecznictwo szpitalne wynosiła 1 125 657 630,00 zł, natomiast Pomorski OW NFZ na ten zakres świadczeń dysponował budżetem w wysokości 617 404 000,00 zł. Zatwierdzenie planu finansowego dla Pomorskiego NFZ na 2004 r. nastąpiło na podstawie danych finansowych z wykonania poszczególnych rodzajów świadczeń w 20003 r.

Wprowadzone przez Fundusz nowe zasady kontraktowania świadczeń zdrowotnych w 2004 r. spowodowały konieczność przesunięcia środków finansowych między rodzajami świadczeń zdrowotnych, a to z kolei doprowadziło do wprowadzenia do katalogu nowych zakresów świadczeń zdrowotnych zwłaszcza w lecznictwie szpitalnym, m.in. świadczeń wykonywanych w szpitalnych oddziałach ratunkowych, czy lekowych procedur terapeutycznych.

Zgodnie z art. 37 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391 ze zm.) oddziały wojewódzkie Funduszu kontraktują świadczenia zdrowotne, a nie budżetują szpitali.

Na terenie powiatu bytowskiego, jako jedynego w województwie pomorskim, znajdują się dwa szpitale w Bytowie i w Miastku. W postępowaniu konkursowym wyżej oceniony został Szpital w Miastku, który w ofercie zaproponował niższą cenę (10 zł) za punkt rozliczeniowy dotyczący procedur z katalogu świadczeń szpitalnych, niż Szpital w Bytowie (12 zł). Oferta Szpitala w Miastku została oceniona wyżej w zakresie kwalifikacji personelu medycznego.

Jednocześnie po upływie pierwszego kwartału Fundusz dokona szczegółowej analizy danych ze sprawozdań przekazywanych przez świadczeniodawców, która w przypadku wykazania różnic, co do wykonania w poszczególnych rodzajach świadczeń może spowodować korektę wysokości kontraktu. Ponadto należy wskazać, że Narodowy Fundusz Zdrowia, zgodnie z przepisami ustawy NFZ - art. 136, działa w oparciu o plan finansowy zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów. Natomiast zgodnie z art. 72 ust. 1 cytowanej ustawy podstawą do udzielania świadczeń zdrowotnych finansowanych przez Fundusz jest umowa o udzielanie świadczeń zdrowotnych zawarta pomiędzy Funduszem a świadczeniodawcą oraz to, że zgodnie z ust. 3 ww. artykułu suma kwot zobowiązań Funduszu wobec świadczeniodawców nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w planie finansowym Funduszu.

Leszek Sikorski