Warszawa, 2004-03-18

Odpowiadając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów na oświadczenie Pana Senatora Sławomira Izdebskiego złożone podczas 56. posiedzenia Senatu RP w dniu 12 lutego 2004 r. w sprawie możliwości żywienia polskich żołnierzy w Iraku produktami wytworzonymi przez polskie przetwórstwo rolno-spożywcze, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Wyżywienie polskich żołnierzy generalnie realizuje firma (kontraktor) wyłoniona w drodze przetargu przez stronę amerykańską. Żywienie zorganizowane jest w systemie żywienia armii amerykańskiej, tj. wydawane są dwa gorące posiłki oraz jedna racja żywieniowa MRE (posiłek gotowy do spożycia po podgrzaniu). Kontraktor przygotowuje posiłki we własnej bazie kuchennej, dowozi je transportem specjalistycznym do wskazanych miejsc (obozów wojskowych) i zapewnia odpowiednie warunki ich wydania do spożycia. Strona polska nie ponosi z tego tytułu żadnych kosztów.

Niezależnie od wyżywienia zapewnionego przez stronę amerykańską Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku utrzymuje w swoich magazynach stosowną ilość żywności wyprodukowanej w kraju. W ramach rotacji zapasów w miejsce żywności wydawanej do spożycia dostarczane są z kraju nowe produkty. Należy podkreślić, że ze względów klimatycznych i sanitarnych zapasy składają się z konserw mięsnych, mięsno-warzywnych i warzywnych, koncentratów spożywczych (zupy, II dania), zup w puszkach, przetworów zbożowych błyskawicznych (kasze, makarony, ryż), kawy, herbaty oraz sucharów.

Zakupy żywności realizowane są zgodnie z obowiązującymi w Siłach Zbrojnych RP przepisami i procedurami, w tym dostawcy produktów pochodzenia zwierzęcego muszą posiadać zezwolenie Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej do zaopatrywania wojska.

Podzielam troskę Pana Senatora Sławomira Izdebskiego o rozwój polskiej produkcji rolnej, jednakże dla strony polskiej przyjęte rozwiązanie w zakresie żywienia polskich żołnierzy jest korzystne zarówno pod względem organizacyjnym, jak i ekonomicznym. Rezygnacja z usług strony amerykańskiej i zorganizowanie żywienia we własnym zakresie i za własne pieniądze jest możliwe, ale stworzyłoby istotne problemy organizacyjne i skutkowałoby dodatkowymi, znacznymi kosztami. Wynikałyby one zarówno z konieczności przygotowania kompleksów stołówkowo-kuchennych i magazynowych we wszystkich miejscach stacjonowania polskich pododdziałów, jak też z potrzeby zwiększenia stanów osobowych PKW o ponad 100 osób personelu kuchennego, a tym samym ponieślibyśmy dodatkowe koszty osobowe w wysokości co najmniej 6 mln zł w stosunku rocznym. Należy również mieć na uwadze, że poza zakupem samej żywności w kraju, koniecznym byłby również jej przewóz do Iraku i dalsza dystrybucja. Koszt przewozu jednej tony żywności transportem lotniczym wynosi ok. 8.000 złotych. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na obowiązujące w tym zakresie rygorystyczne przepisy sanitarne, które w przypadku niewłaściwej jakości lub nieodpowiedniego opakowania uniemożliwią wysłanie artykułów spożywczych za granicę kraju.

W związku z wyżej przedstawionymi argumentami sugerowane przez Pana Senatora Sławomira Izdebskiego kompleksowe wyposażenie żołnierzy PKW w Iraku w krajowe produkty żywnościowe nie jest możliwe do realizacji. Strona polska zobowiązana jest bowiem do przestrzegania zawartych umów międzynarodowych oraz ustalonych na terenie Iraku procedur żywienia żołnierzy. Ponadto, za stosowaniem dotychczasowego sposobu żywienia polskich żołnierzy jednoznacznie przemawia wspomniany aspekt ekonomiczny. Natomiast ewentualne korzystanie w tym zakresie z żywności pozyskiwanej od krajowych producentów, z uwagi na stosunkowo niewielkie potrzeby, byłoby nieznaczące dla ożywienia koniunktury gospodarczej na rynku artykułów żywnościowych. Z kolei, ze względu na wysokie koszty transportu i organizowania "tradycyjnej polskiej" bazy żywnościowej w Iraku - stanowiłoby istotne dodatkowe obciążenie dla budżetu państwa. Należy również mieć na uwadze to, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby w przetargach na dostawy żywności organizowanych przez stronę amerykańską brały udział także firmy polskie.

wz. Janusz ZEMKE

SEKRETARZ STANU

OBRONY NARODOWEJ

Warszawa, dnia 2004.03.18

Projekt ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, do którego, jak sądzę odnoszą się uwagi Pana Senatora, został opracowany przez zespół ekspertów działający pod auspicjami Pana Aleksandra Kwaśniewskiego, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Zespół zakończył prace nad projektem ustawy i w lutym bieżącego roku przekazał go Panu Prezydentowi. Obecnie, zgodnie z oświadczeniem Pana Prezydenta, Biuro Prawne Kancelarii Prezydenta prowadzi prace legislacyjne nad tym projektem.

Wyrażam nadzieję, że projekt zostanie w najbliższym czasie skierowany do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Tadeusz Szulc

Warszawa, dnia 18.03. 2004 r.

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 10 marca 2004 r. Nr BPS/DSK-043-120-04 oświadczenie Senatora Jana Szafrańca złożone podczas 57 posiedzenia Senatu RP w dniu 4 marca 2004 r., uprzejmie informuję, że ze względu na treść tego oświadczenia, zawierającą w sobie zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa znieważenia godła, określonego w art. 137 § 1 k.k., przekazane ono zostało Prokuratorowi Okręgowemu w Warszawie, celem procesowej jego oceny i podjęcia decyzji w przedmiocie wszczęcia lub odmowy wszczęcia postępowania przygotowawczego w tej sprawie.

Karol Napierski

Warszawa, 18 marca 2004 r.

Na podstawie art. 128 Kodeksu wykroczeń Policja podejmuje czynności zmierzające do przeciwdziałania praktykom organizowania nielegalnych walk psów. Zadaniem Policji jest przeciwdziałanie łamaniu prawa jakie, w przedmiotowym wypadku, stanowi urządzanie gry hazardowej z wykorzystaniem psów.

4) posiada orzeczenie wydane przez upoważnionych lekarza i psychologa stwierdzające, że nie należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. Nr 53, poz. 549 z późn. zm.) (tj.: nie ma zaburzeń psychologicznych, o których mowa w ustawie o ochronie zdrowia fizycznego lub znacznie ograniczonej sprawności psychologicznej, nie wykazuje istotnych zaburzeń funkcjonowania psychologicznego, nie jest uzależniona od alkoholu lub substancji psychoaktywnych),

Ponadto, projekt zobowiązuje posiadaczy psów ras agresywnych i mieszańców tych ras do zawarcia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przez psa. Szczegółowe warunki tych umów określi w drodze rozporządzenia Minister Finansów.

W kwestii współpracy z organizacjami społecznymi należy zauważyć, że projekt ww. ustawy jak również projekt rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresywne (Dz.U. Nr 77, poz. 687) były konsultowane ze Związkiem Kynologicznym, Rzeszowskim Stowarzyszeniem Ochrony Zwierząt, Klubem Rottweilera i Towarzystwem Przyjaciół Zwierząt.

Z szacunkiem

MINISTER

z up. Tadeusz MATUSIAK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 18.03. 2004 r.

Uprzejmie informuję, że według danych Państwowej Agencji Informacji i Inwestycji Zagranicznych wartość inwestycji zagranicznych w handlu zrealizowanych od początku lat dziewięćdziesiątych do końca 2002 r. ukształtowała się na poziomie 7.586,3 mln USD, stanowiąc tym samym 11,7% ogółu inwestycji zagranicznych w Polsce.

• polska filia brytyjskiego koncernu Tesco Plc, która wydatkowała 850 mln USD na budowę własnych hipermarketów oraz wykup sieci Hit i Savia;

• Jeronimo Martins Dystrybucja (wydatkowano 392,1 mln USD na rozwój sieci dyskontowych sklepów Biedronka);

• BP International (wydatkowano 390,5 mln USD na rozwój sieci stacji paliw);

• Aral (250 mln USD na rozwój sieci stacji paliw).

Ocena obecności na polskim rynku zagranicznych sieci handlowych nie jest jednoznaczna. Niewątpliwie, jako działalność o wyższym stopniu technologii i organizacji notuje wyższą wydajność pracy i "oszczędza" na zatrudnieniu, co jest szczególnie podkreślane przez konkurencję tj. przez właścicieli drobnych sklepów. Z drugiej strony sieci te tworzą miejsca pracy, oferują większy wybór towarów - często po konkurencyjnej cenie. Stąd wysokie zainteresowanie konsumentów zakupami w tych sklepach. Badanie przeprowadzone przez Instytut Rynku Wewnętrznego i Konsumpcji wśród dostawców wielkich sieci handlowych wskazuje na szereg aspektów pozytywnych, ale także na aspekty postrzegane jako negatywny. Oto ich zastosowania:

I. aspekty pozytywne

- łatwość wprowadzenia na rynek nowych wyrobów,

II. aspekty negatywne

- podnoszenie kosztów dystrybucji,

Pragnę zaznaczyć, że rząd respektując nadrzędną zasadę swobody obrotu gospodarczego nie wprowadza ograniczeń w inwestowaniu przez zagraniczne sieci handlowe. Jednakże biorąc pod uwagę ww. negatywy, a także ujemny wpływ na lokalny rynek pracy jaki może wynika z nadmiernej koncentracji handlu, Rząd przekazał kompetencje w zakresie lokalizacji wielkopowierzchniowych obiektów handlowych na szczebel lokalny tj. do rad gmin. Sprawy te reguluje ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Nawiązując do problematyki podatkowej chciałbym podkreślić, że zgodnie z zasadą równości wszystkich wobec prawa, wyrażoną w Konstytucji RP, przepisy prawa podatkowego zawierają jednolite rozwiązania w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorców prowadzących działalność w Polsce, nie różnicując zakresu korzystania z ulg, odliczeń oraz zwolnień przez te podmioty. A zatem hipermarketom nie przysługują szczególne preferencje podatkowe w żadnym podatku. Mogą one korzystać z pewnych rozwiązań na równych zasad z innymi przedsiębiorcami.

Zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.), hipermarkety, tak jak każdy inny przedsiębiorca prowadzący działalność w Polsce, mogą po spełnieniu określonych przepisami wymagań skorzystać jedynie ze zwolnienia wynikającego z art. 17 ust. 1 pkt 34 dotyczącego dochodu uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. nr 123, poz. 600 z późn. zm.). Ponadto istnieje grupa podatników (spółki z udziałem zagranicznym) korzystająca - w ramach praw nabytych - ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych, przyznanego im przez Ministra Finansów na podstawie obowiązującej do końca 2000 roku ustawy o spółkach z udziałem zagranicznym, do czasu ich wyczerpania (art. 93 ustawy - Prawo działalności gospodarczej).

Odnośnie podatku od towarów i usług uprzejmie wyjaśniam, iż zarówno obowiązująca ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), jak i nowa ustawa o podatku od towarów i usług, która ma obowiązywać od 1 maja br., nie przewidują żadnych preferencji w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług określonej grupy podmiotów. Dotyczy to także hipermarketów, które z uwagi na wysokość obrotów nie są objęte zwolnieniem podmiotowym z podatku VAT.

W zakresie opodatkowania hipermarketów podatkiem od nieruchomości nie występują ustawowe ulgi i zwolnienia dla nieruchomości będących w posiadaniu hipermarketów. Zasady opodatkowania tym podatkiem reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm.). Wpływy z podatku od nieruchomości są w całości dochodem budżetu gminy, dlatego też ustawodawca wprowadził pełną samodzielność gmin w prowadzeniu polityki podatkowej w tym zakresie.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają także grunty będące w posiadaniu hipermarketów, bowiem zgodnie z ustawą z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 1993 Nr 94, poz. 431 ze zm.) grunty zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza nie podlegają opodatkowaniu podatkiem rolnym.

Również w zakresie udzielania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych nie występuje zróżnicowanie pomiędzy przedsiębiorcami, gdyż odbywa się ono na podstawie przepisów prawa, które są jednakowe dla wszystkich przedsiębiorców. Zasady udzielania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 z późn. zm.). Ustawa ta przewiduje udzielanie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych poprzez zaniechanie poboru podatku jedynie w drodze rozporządzenia Ministra Finansów wobec grupy podatników. W indywidualnych sprawach podatników możliwe jest natomiast odroczenie terminu płatności lub rozłożenie na raty spłaty podatku lub zaległości podatkowej, a także umorzenie zaległości, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej. Decyzje w tej sprawie należą do organów podatkowych.

Ustosunkowując się do pytania dotyczącego bezcłowego importu towarów uprzejmie wyjaśniam, że bezcłowy import do Polski, zarówno towarów rolnych jak i przemysłowych, jest dokonywany w oparciu o postanowienia uregulowań taryfowych, tj. przede wszystkim rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustanowienia Taryfy celnej (załącznikiem do niego jest Taryfa celna), a także rozporządzeń Ministra GPiPS w sprawie zawieszeń poboru ceł oraz kontyngentów taryfowych.

• Taryfa celna w imporcie towarów przemysłowych, pochodzących z krajów, z którymi Polska zawała umowy dotyczące Stref Wolnego Handlu, przewiduje 0% stawki celne. Stosownie do postanowień tych umów, w odniesieniu do towarów rolnych, stawki wynikające z taryfy są obniżone do różnych poziomów, przede wszystkim w zależności od stopnia wrażliwości danego towaru.

• W ramach zawieszeń poboru ceł oraz kontyngentów taryfowych, z zastosowaniem obniżonych w ramach tych uregulowań do poziomu 0% stawek celnych, importowane są przede wszystkim towary stanowiące surowce, komponenty i półprodukty wykorzystywane przez producentów krajowych. W szczególności chodzi tu o asortyment nieprodukowany w kraju bądź produkowany w niewystarczającej ilości lub nieodpowiedniej jakości. Import takich towarów z obniżoną w ramach kontyngentów lub zawieszoną stawką celną, a następnie ich wykorzystanie w procesie produkcyjnym, wpływa na poprawę jakości krajowych wyrobów finalnych. W konsekwencji prowadzi to do zwiększenia ich konkurencyjności w stosunku do analogicznych towarów pochodzących z importu, nie obciążonych opłatami celnymi.

Oddzielną grupę towarów importowanych z 0% stawką celną w ramach kontyngentów taryfowych stanowią asortyment objęty ww. kontyngentami, mającymi charakter traktatowy, tj. wynikającymi z umów międzynarodowych zawartych przez Polskę. Są to niektóre towary rolne, dla których strona polska zobowiązała się w ramach ww. umów do ustanowienia dla partnerów SWH ograniczonych ilościowo preferencji importowych. W zamian za to niektóre polskie towary rolne eksportowane do ww. krajów mają polepszone warunki dostępu do rynków tych krajów.

Wielkość realnego uszczuplenia wpływów budżetu państwa z tytułu ceł w 2003 r., wynikającego z ustanowienia kontyngentów taryfowych, została wyliczona na poziomie ok. 512 mln zł. Jednak zmniejszenie wpływów z ceł do budżetu państwa zostało znacznie zrekompensowane. Dostęp producentów do bezcłowego importu surowców i półproduktów, a następnie ich wykorzystanie w procesie produkcji, zwiększył bowiem wpływy do budżetu z tytułu podatków płaconych przez podmioty gospodarcze jako osoby prawne, jak też podatków dochodowych płaconych przez osoby fizyczne - pracowników firm korzystających z preferencji importowych.

W odniesieniu do pytania o istnienie zależności między poziomem bezrobocia a tempem rozwoju sieci handlowych informuję, że na podstawie analizy dostępnych opracowań i materiałów wynika, że przepływ kapitału w formie bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ) w odniesieniu do rynku pracy wywołuje efekty zarówno pozytywne, jak i negatywne.

Pozytywne oddziaływanie obserwuje się wówczas, gdy w wyniku napływu BIZ dochodzi do kreacji miejsc pracy w nowopowstałych firmach, jak również w firmach kooperujących z firmami z udziałem zagranicznym. Natomiast negatywne efekty BIZ dla polskiego rynku pracy występują wówczas, gdy w wyniku konkurencji ze strony inwestorów zagranicznych i ich zwiększonego importu zastępującego produkcję krajową dochodzi do wypierania firm krajowych z rynku krajowego i likwidacji tą drogą miejsc pracy. Efekt ten jest trudny do oszacowania, ale nie można go wykluczyć, obserwując zachowania niektórych inwestorów zagranicznych po wejściu na rynek polski, stosujących tzw. strategię spalonego pola (brownfield strategy). Także wysoki udział importu firm z udziałem zagranicznym w polskim imporcie ogółem, wydaje się potwierdzać tezę o możliwości występowania w Polsce scharakteryzowanych powyżej efektów.

1) Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. 1985 r. Nr 14, poz. 60 z późniejszymi zmianami);

Zgodnie z Art. 16 ust. 1 ustawy "Budowa lub przebudowa dróg publicznych spowodowana inwestycją niedrogową należy do inwestora tego przedsięwzięcia. Szczegółowe warunki budowy lub przebudowy dróg, o których mowa w ust. 1, określa umowa między zarządcą drogi a inwestorem inwestycji niedrogowej". Jest to regulacja jasna i prosta. Tworzenie infrastruktury dla obsługi hipermarketów, drogi dojazdowe, czy też zmiana organizacji ruchu, nie może odbywać się na koszt publiczny.

Generalną zasadą przestrzeganą przez resort infrastruktury jest egzekwowanie warunków dostępności do sieci dróg publicznych. Warunki włączenia do drogi publicznej określa ww. rozporządzenie. Egzekwowanie dostępności odbywa się na różnych poziomach. Na etapie tworzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uzgadniany jest z Oddziałami GDDKiA sposób korzystania z drogi publicznej. W trakcie czynności administracyjnych, związanych z wydawaniem warunków zabudowy i zagospodarowania terenu czy decyzji pozwolenia na budowę, organ wydający stosowny dokument żąda od inwestora uzgodnienia z zarządcą drogi publicznej sposobu podłączenia do niej. W żadnym przypadku zarządca drogi publicznej nie ponosi kosztów wykonania drogi dojazdowej. Ustala jedynie warunki włączenia jej do drogi publicznej. Wielokrotnie włączenie drogi dojazdowej wymaga przebudowy drogi publicznej. W przypadku usług komercyjnych, a tak są traktowane hipermarkety, koszt przebudowy ponoszą ich inwestorzy. Znane są przykłady stanowiska administracji drogowej, która np. w Białymstoku, Warszawie (Janki, Piaseczno) wymusiła na inwestorach centrów handlowych, przebudowę na własny koszt drogi publicznej. W Wejherowie inwestor zabiegający o dogodne włączenie do drogi publicznej partycypował w kosztach jej przebudowy.

Droga dojazdowa jako budowla inżynierska powinna posiadać urządzenia kompensujące jej niekorzystny wpływ na środowisko. Na każdym etapie projektowania wykonywany jest raport oddziaływania inwestycji na środowisko. W ramach projektu przewidywane jest stosowanie rozwiązań doprowadzających oddziaływanie inwestycji na środowisko do wymogów normowych. W przypadku braku możliwości rozwiązań technicznych stosowane są strefy ograniczonego użytkowania. Koszt urządzenia i utrzymania strefy ponosi inwestor.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 18 marca 2004 r.

Kwalifikacje pielęgniarek, które ukończyły studia licencjackie będą uznawane w oparciu o zasadę praw nabytych, o ile dyplomom/świadectwom towarzyszyć będzie zaświadczenie stwierdzające, iż dana pielęgniarka pracowała w zawodzie, przez co najmniej 3 lata w okresie ostatnich 5 lat poprzedzających datę wydania stosownego zaświadczenia. Na podobnych zasadach uznawane będą kwalifikacje absolwentek szkół pomaturalnych, o ile do dyplomu dołączone będzie zaświadczenie stwierdzające, iż dana pielęgniarka pracowała w zawodzie, przez co najmniej 5 lat w okresie ostatnich 7 lat poprzedzających datę wydania stosownego zaświadczenia.

W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną zostały wydane lub, których kształcenie zaczęło się w Polsce przed dniem przystąpienia i które nie spełniają minimalnych wymogów szkolenia określonych w artykule 1 dyrektywy 77/453/EWG, Państwa Członkowskie uznają następujące dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie pielęgniarskiej opieki ogólnej jako wystarczające dowody, jeśli będzie do nich załączone zaświadczenie stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich rzeczywiście i zgodnie z prawem prowadzili działalność pielęgniarki odpowiedzialnej za opiekę ogólną w Polsce w niej wymienionych okresach:

Wymieniona działalność musiała obejmować pełną odpowiedzialność za planowanie, organizację i opiekę pielęgniarską nad pacjentem.".

Zastosowanie zasady praw nabytych wynika z faktu, iż kształcenie w zawodzie pielęgniarki na opisanych poziomach nie mogło być uznane za zgodne z wymaganiami Dyrektywy 77/453/EWG. Dyrektywa ta zawiera warunki, jakie musi spełniać kształcenie w każdym z państw członkowskich. Po pierwsze musi ono trwać, co najmniej 4 600 godzin, z czego część teoretyczna stanowić ma, co najmniej jedną trzecią, a zajęcia praktyczne jedną drugą wymiaru kształcenia. Ponadto wymagane jest 10 letnie wykształcenie ogólne jako podstawa do podjęcia nauki w zawodzie. Dyrektywa zawiera także wykaz przedmiotów, które muszą znaleźć się w programie nauczania dla pielęgniarstwa. Spełnienie tych warunków stanowi podstawę do objęcia dyplomów uzyskiwanych po jego ukończeniu, automatycznym uznaniem.

Zastosowanie zasady praw nabytych wobec dyplomów polskich pielęgniarek, których kształcenie nie było zgodne z Dyrektywą nie jest wyjątkiem. Zasada ta stosowana była wobec wszystkich państw przystępujących do Unii Europejskich, czego dowodem są daty referencyjne w Dyrektywie 77/453/EWG. Zazwyczaj są to daty przystępowania poszczególnych państw do Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Zakłada się bowiem, iż każde z państw przystępujących do dnia akcesji dostosowało system kształcenia w zawodzie pielęgniarki do wymogów unijnych. Możliwe jest jednak wpisanie dla państwa przystępującego daty późniejszej niż data akcesji, w sytuacji, gdy kształcenie nie zostało jeszcze dostosowane.

W chwili obecnej trwają prace nad nowelizacją rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie określenia standardów nauczania dla poszczególnych kierunków studiów i poziomów kształcenia. Nowelizacja wskazanego rozporządzenia ma na celu weryfikację liczby godzin kształcenia zawodowego (4600), a tym samym zapewnienie zgodności kształcenia na studiach licencjackich z wymogami Dyrektyw. Znowelizowane rozporządzenie zostanie przekazane Komisji Europejskiej. Na tej podstawie strona polska będzie mogła wnioskować o dokonanie zmian w odpowiednich dyrektywach w celu automatycznego uznawania kwalifikacji również absolwentom studiów licencjackich.

Kształcenie pielęgniarek i położnych w systemie studiów licencjackich uruchomione zostało z chwilą nowelizacji ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (luty 2001 r.). Zatem można stwierdzić, iż kształcenie to znajduje się w fazie rozwoju. Zgodnie z regulacjami tej ustawy jest prowadzone przez uczelnie medyczne i wyższe szkoły zawodowe, przy czym pierwsze z nich nadzorowane są przez Ministra Zdrowia z kolei drugie przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu. Minister Zdrowia chcąc ujednolicić proces kształcenia pielęgniarek i położnych zarówno po stronie uczelni medycznych jak i wyższych szkół zawodowych powołał Krajową Radę Akredytacyjną Szkolnictwa Medycznego. Głównym zadaniem tego organu jest utrzymanie odpowiedniej jakości kształcenia pielęgniarek i położnych w tym m.in. poprzez udzielanie akredytacji szkołom zamierzającym prowadzić kształcenie na kierunkach: pielęgniarstwo lub położnictwo, po spełnieniu przez te szkoły - standardów kształcenia (obejmują one także wymiar godzinowy kształcenia).

Ponadto w ramach dotychczas przydzielonych dotacji na dydaktykę Ministerstwo Zdrowia do obliczania algorytmu według którego dokonywany jest podział globalnej kwoty - przyjmowało najwyższy współczynnik (1) dla studentów kierunku pielęgniarstwa.

Ministerstwo Zdrowia monitoruje proces kształcenia pielęgniarek i położnych w realiach nowego systemu i nie można zgodzić się z opinią Pani Senator, że nabór na studia pielęgniarskie drastycznie spada, wykazuje on wręcz rosnącą tendencję. W przeciągu ostatnich 3 lat Akademie Medyczne zwiększyły nabór na kierunek pielęgniarstwo. I tak w roku akademickim 2001/2001 na I rok studiów na kierunek pielęgniarstwo i położnictwo przyjęto 2166 studentów, w roku 2003/2003 - 2675 a w roku akademickim 2003/2004 liczba ta przekroczyła 3000. Zatem w kolejnych latach należy również spodziewać się stopniowego zwiększania naboru na kierunku pielęgniarstwo i położnictwo. Niezależnie od powyższego proces ten będzie nadal monitorowany. Nabór kadr medycznych na poszczególne kierunki kształcenia znajduje się od roku akademickiego 2003/2004 pod ścisłym nadzorem Ministra Zdrowia, bowiem od 24 kwietnia 2003 r. zostało wprowadzone w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie limitów przyjęć na studia medyczne. W ww. rozporządzeniu obowiązującym również i na bieżący rok akademicki, zostały ściśle określone limity przyjęć zarówno na kierunki stacjonarne jak i zaoczne i wieczorowe. Powyższe zabezpiecza politykę Ministra w utrzymaniu dostępności społeczeństwa do świadczeń zdrowotnych na złożonym poziomie, jak też umożliwia właściwe planowanie etatów stażowych. Cytowane rozporządzenie jest dobrym narzędziem stymulującym przyrost kształcenia na kierunkach, które w przyszłości mogą okazać się deficytowe.

Poruszony przez Panią Senator problem migracji pielęgniarek dotyczy wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej, w których migracja będzie dotyczyła również innych zawodów medycznych. Wynika on z pewnością z dysproporcji między wymaganiami stawianymi w odniesieniu do pielęgniarek w pracy zawodowej a możliwością zaoferowania im stosowanego wynagrodzenia za realizowany zakres świadczeń. Ministerstwo Zdrowia podejmuje działania mające na celu osiągnięcie optymalnego funkcjonowania systemu ochrony zdrowia, w procesie tym nieodzowne jest uwzględnienie zabezpieczenia systemu w udzielanie świadczeń przez wykwalifikowanych pracowników. Dojście do optymalnych rozwiązań w tym obszarze stanowi ważne zadanie zarówno dla Ministerstwa Zdrowia, Rządu jak i członków Parlamentu.

W nawiązaniu do szkolenia lekarzy uprzejmie informuję, że odbywanie specjalizacji lekarskich uregulowane jest rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 6 sierpnia 2001 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów (Dz. U. Nr 84, poz. 905 z późn. zm.). Szkolenie specjalizacyjne może być prowadzone wyłącznie w jednostce uprawnionej, spełniającej określone warunki, umożliwiającej realizację szczegółowego programu specjalizacji przez lekarzy, którzy w jednym czasie odbywają szkolenie. Szczególną formą szkolenia specjalizacyjnego są rezydentury (etaty rezydenckie), które finansuje Minister Zdrowia.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, na podstawie wolnych miejsc szkoleniowych, Minister Zdrowia na każde postępowanie kwalifikacyjne określa liczbę miejsc szkoleniowych - w tym rezydentur - dla lekarzy, którzy będą mogli ubiegać się o rozpoczęcie specjalizacji w poszczególnych dziedzinach medycyny. Liczbę miejsc szkoleniowych dla lekarzy, którzy mogą rozpocząć specjalizację, Minister Zdrowia określa w oparciu o informację dotyczącą wolnych miejsc szkoleniowych przekazaną przez wojewódzkie centra zdrowia publicznego oraz opinię konsultantów wojewódzkich w danej dziedzinie.

Z planowanych 2000 rezydentur w roku 2004 Ministerstwo Zdrowia będzie mogło uruchomić 726 etatów rezydenckich w ramach przyznanych środków na ten cel.

Warszawa, dnia 18 marca 2004 r.

Szanowna Pani
Jolanta Danielak
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przestępstwa zniesławienia tudzież znieważenia, określone w art. 212 - 214 oraz 216 Kodeksu karnego, z zasady ścigane są z oskarżenia prywatnego. Nie zachodzi zatem potrzeba weryfikacji przepisów ustawowych w tym zakresie. Możliwość objęcia tych przestępstw, jak wszystkich ściganych w trybie prywatnoskargowym, ściganiem z urzędu (przez prokuratora) nie wydaje się podlegać kwestionowaniu. Również w zakresie ukształtowania w Kodeksie karnym znamion omawianych przestępstw nie dostrzega się w Ministerstwie Sprawiedliwości potrzeby interwencji legislacyjnej. Godzi się podkreślić, że przepisy dotyczące tych przestępstw były niemal identycznie ukształtowane nie tylko w poprzednio obowiązującym kodeksie (z 1969 r.), ale także w kodeksie przedwojennym /z 1932 r.).

Warszawa, dn. 15.03 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego (nr BPS/DSK-043-125-04) złożone na 57. posiedzeniu Senatu w dniu 4 marca 2004 r. uprzejmie informuję, że regulacje zawarte w § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 28 marca 2002 r. w sprawie warunków, jakie powinna spełniać uczelnia, aby utworzyć i prowadzić kierunek studiów, oraz nazw kierunków studiów (Dz. U. Nr 55, poz. 480 ze zm.) dotyczą minimum kadrowego niezbędnego dla utworzenia danego kierunku studiów na poziomie zawodowym. Kształcenie na poziomie zawodowym, ze swego założenia, ma charakter bardziej praktyczny i powinno przygotowywać absolwenta do podjęcia pracy. Dlatego też konstruując treść powyższego rozporządzenia uznano za celowe włączenie do osób stanowiących minimum kadrowe nauczycieli akademickich posiadających, oprócz wskazanych kwalifikacji, także doświadczenia praktyczne, które nadaje temu kształceniu zakładany wymiar zawodowy.

Dorobek ten jest zawsze oceniany indywidualnie, głównie przez zespoły Państwowej Komisji Akredytacyjnej oceniające jakoś kształcenia na poszczególnych kierunkach studiów i poziomach kształcenia. W każdym przypadku odrębnie stwierdza się wypełnianie przez uczelnię wskazanego wymogu.

Praktyka funkcjonowania szkół wyższych wyraźnie wskazuje, że cytowany przepis nie rodzi istotnych problemów interpretacyjnych, ani też nie tworzy problemów przy wskazywaniu osób wchodzących w skład minimum kadrowego, bowiem aktywność młodszej kadry naukowej realizuje się nie tylko na polu stricte teoretycznym, ale także poza uczelnią w działalności praktycznej.

wz. Ministra
Podsekretarz Stanu
Tadeusz Szulc

Warszawa, 2004-03-22

Włączenie Polski w obszar jednolitego rynku rolnego będzie miało ograniczony wpływ na sytuację produkcyjną i rynkową ze względu na fakt, że już obecnie znaczna część obrotów między Polską i UE, w tym również towarami wrażliwymi, jak np. pszenica, mąka, mięso i przetwory wieprzowe oraz drobiowe, masło, sery, szereg produktów ogrodniczych, odbywa się na zasadach bezcłowych. Większe znaczenie może mieć pełna liberalizacja obrotów z nowymi krajami członkowskimi (dotychczasowe państwa CEFTA i bałtyckie).

Po akcesji polski eksport rolny na rynki krajów trzecich zostanie objęty subsydiowaniem, finansowanym z budżet UE, co również w poważnym stopniu może przyczynić się do poprawy konkurencyjności i zwiększenia możliwości lokowania nadwyżek towarów rolnych na rynkach tych krajów. Obecnie UE subsydiuje eksport na rynki krajów trzecich mięsa i przetworów wieprzowych, była, mięsa i przetworów wołowych, drobiu oraz mięsa drobiowego, mleka i przetworów mlecznych, cukru, przetworów zbożowych, jaj, pomidorów świeżych. stosuje także subsydia do eksportu surowców, w szczególności cukru, zawartych w towarach przetworzonych, takich jak np. wyroby cukiernicze i czekoladowe, pieczywo cukiernicze, jogurty, wyroby spirytusowe. Unia posiada także traktatowe możliwości stosowania subsydiów w eksporcie zbóż. rzepaku, tytoniu oraz słodu.

W ramach przygotowań do zapoczątkowania eksportu z Japonią uprzejmie informuję, że Główny Lekarz Weterynarii przygotował kwestionariusz dla japońskich władz weterynaryjnych, odnoszący się między innymi do struktury, organizacji, zadań oraz zatrudnienia w Inspekcji Weterynaryjnej, polskiego szkolnictwa w dziedzinie weterynarii, wielkości pogłowia zwierząt i sytuacji epizootycznej w Polsce, produkcji żywności oraz nadzoru nad tą produkcją, informacji o rzeźniach, zakładach przetwórczych, laboratoriach, eksporcie i imporcie zwierząt oraz produktów pochodzenia zwierzęcego. Kwestionariusz ten jest aktualnie tłumaczony na język angielski i w najbliższym tygodniu zostanie przesłany do Ambasady Japonii.

Minister
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Wojciech Olejniczak

Warszawa, dnia 22 marca 2004 r.

Celem powołania Krajowej Spółki Cukrowej S.A. jest stworzenie silnego, polskiego podmiotu w sektorze cukrowniczym i dostosowania Spółki do panującej na rynku cukru, międzynarodowej konkurencji. Z uwagi na niewykorzystywane w blisko 40% zdolności produkcyjne Krajowa Spółka Cukrowa S.A. generuje wysokie koszty działalności i jest nie konkurencyjna w porównaniu z innymi podmiotami działającymi na rynku cukru. Niezbędna jest zatem głęboka restrukturyzacja, której zasadniczym elementem jest regionalna koncentracja produkcji, w posiadających perspektywy rozwojowe, cukrowniach.

Należy mieć na uwadze, że Krajowa Spółka Cukrowa S.A. po połączeniu stanowi jeden podmiot o strukturze wielozakładowego koncernu. Wszelkie działania podejmowane przez Zarząd KSC S.A. należy zatem ocena z punktu widzenia interesu całej Spółki KSC "Polski Cukier" S.A. i osiągnięcia złożonych celów jej powołania.