Warszawa, dnia 8 marca 2004 r.

Utworzony w 1984 r. na mocy decyzji Ministra-Kierownika Urzędu Gospodarki Morskiej, w strukturach Wyższej Szkoły Morskiej - Ośrodek Szkolenia Ratowniczego w Gdyni, w związku z zatonięciami statków m/s "Kudowa-Zdrój" i m/s "Busko-Zdrój" - miał za zadanie przeszkolenie wszystkich członków załóg statków morskich w zakresie praktycznych umiejętności posługiwania się środkami ratunkowymi. Wynikało to z faktu, że obowiązująca wówczas Międzynarodowa konwencja o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, 1978, (STCW-78) sporządzona w Londynie dnia 7 lipca 1978 r. (Dz.U. z 1984 r. Nr 39, poz. 201) nie nakładała obowiązku posiadania przez każdego członka załogi indywidualnych przeszkoleń w tym zakresie, stanowiąc jedynie, że:

Radykalna zmiana w wymaganiach dot. wyszkolenia marynarzy nastąpiła po wejściu w życie z dniem 1 lutego 1997 r. Kodu Wyszkolenia Marynarzy, Wydawania Świadectw oraz Pełnienia Wacht - będącego zmienionym załącznikiem do Konwencji STCW - który został przyjęty na konferencji Stron tej konwencji, która odbyła się w Londynie od 26 czerwca do 7 lipca 1995 r. Zgodnie z Prawidłem VI/1 Rozdziału VI nowego załącznika, każdy członek załogi statku morskiego obowiązany jest przyswoić zakres wiedzy oraz przejść podstawowe szkolenie lub instruktaż dotyczące bezpieczeństwa tj:

- indywidualnych technik ratunkowych,

- elementarnych zasad udzielania pierwszej pomocy medycznej,

- bezpieczeństwa własnego i odpowiedzialności wspólnej.

Postanowienia nowego załącznika do Konwencji wprowadzając obowiązek podstawowych szkoleń, nie nakładają jednocześnie konieczności odnawiania świadectw z tych szkoleń (o czym stanowi jednoznacznie Prawidło I/11) - zastrzegając jedynie, aby do pracy na statku dopuszczać tylko te osoby, które w okresie nie przekraczającym 5 lat przeszły szkolenia podstawowe. Oznacza to, że w myśl Konwencji STCW nie ma wymogu potwierdzania ważności świadectw z podstawowych szkoleń w drodze kursu, cyklicznie powtarzanego. Nie można negować potrzeby, ani znaczenia szkolenia lądowego. Każdy marynarz na początku swojej kariery morskiej takie szkolenie przejść musi, także później - kiedy w miarę awansowania, wymogi określone w Konwencji STCW w stosunku do kolejno zajmowanych wyższych stanowisk, są coraz wyższe. Nie może się to jednak odbywać kosztem rzeczywistych potrzeb, a decydującym kryterium o obowiązku szkolenia nie mogą być wyłącznie względy finansowe i sytuacja ekonomiczna ośrodków szkoleniowych.

Jednocześnie pragnę poinformować, że konieczność transpozycji postanowień zmienionej Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/25/WE o minimalnym poziomie wyszkolenia marynarzy, nakazała podjęcie prac nad nowelizacją rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie wyszkolenia i kwalifikacji zawodowych marynarzy (Dz.U. Nr 81, poz. 734). Uznając ponadto, że działań mających na celu podniesienie stopnia bezpieczeństwa żeglugi nigdy nie jest za wiele, projekt nowelizacji przewiduje także obowiązek odnawiania co pięć lat świadectw szkoleń podstawowych w zakresie bezpieczeństwa - poprzez ukończenie kursu uaktualniającego, co jest zaostrzeniem kryteriów określonych w tej mierze przez Konwencję STCW. Projekt zmian cyt. rozporządzenia jest po etapie uzgodnień wewnątrz resortowych (m.in. został przesłany do zaopiniowania Ośrodkowi Szkolenia Ratowniczego w Gdyni) i niebawem zostanie skierowany do uzgodnień międzyresortowych.

MINISTRA INFRASTRUKTURY

Witold Górski

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 08 marca 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku

Z wyrazami szacunku

Jerzy Hausner

Warszawa, 2004-03-09

Szanowny Panie Marszałku

W myśl tego projektu resort Obrony Narodowej będzie wydzielał do systemu ASAR siły i środki możliwe do użycia w danym roku kalendarzowym, np. Ośrodek Koordynacji Poszukiwań i Ratownictwa Lotniczego, śmigłowce ratownictwa lotniczego wraz z załogami, a także grupy naziemnego poszukiwania. Wykonywanie zadań w systemie obejmuje organizowanie i prowadzenie poszukiwań oraz ratownictwa osób w związku z zagrożeniem ich życia lub zdrowia w wyniku zaistnienia lub zagrożenia wypadkiem lotniczym. Środki Sił Zbrojnych RP przewidziane do użycia w ramach tego systemu mogą być też czasowo wykorzystywane do akcji ratunkowych w przypadku zagrożeń niemilitarnych (klęsk żywiołowych i katastrof). Natomiast zadania w zakresie ratownictwa drogowego i wodnego wykonuje Państwowa Straż Pożarna oraz inne przeznaczone do tego służby, w związku z tym nie przewidziano środków finansowych na ten cel w budżecie MON.

Podczas prac nad projektem ustawy ASAR rozpatrywano możliwość zintegrowania wojskowego systemu ratownictwa lotniczego z Krajowym Systemem Ratowniczo-Górniczym, którego organizatorem jest Państwowa Straż Pożarna. Konieczność współdziałania tych systemów jest zasadna, należy jednak mieć świadomość, że ich pełna integracja będzie trudna do osiągnięcia ze względu na specyfikę realizowanych zadań przez te podmioty.

Warszawa, dnia 10.03. 2004 r.

W dniu 5 marca br. Pan Senator Józef Sztorc złożył w tej sprawie ustne zawiadomienie o przestępstwie i został przesłuchany w charakterze świadka, zaś najbliższe działania prokuratora zmierzać będą do uzyskania pełnej dokumentacji związanej ze zbyciem osobie fizycznej Uniwersytetu Ludowego, pozostającego w zarządzie Związku Młodzieży Wiejskiej "Wici".

PROKURATORA GENERALNEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Warszawa, dnia 10 marca 2004 r.

Szanowny Panie Marszałku

W nawiązaniu do pisma z dnia 3 lutego br. Nr BPS/DSK-043-38/04, przy którym zostało przesłane oświadczenie złożone przez senatora RP Józefa Sztorca dotyczące darowizn na cele charytatywno-opiekuńcze kościelnych osób prawnych uprzejmie informuję, że podtrzymuję pogląd wyrażony w przedmiotowej sprawie w sejmowym wystąpieniu w dniu 12 listopada 2003 r. Znajduje on swoje uzasadnienie m.in. w urzędowej interpretacji dokonanej przez Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 41 grudnia 2001 r., znak: BP5/DK-033-186-2393/01.

Wyrażony przeze mnie pogląd wynika również z treści przepisu art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 29, poz. 154, z późn. zm.), który stanowi, że darowizny na kościelną działalność charytatywo-opiekuńczą podlegają u darczyńców wyłączeniu z podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Z analizy tej regulacji oraz przepisów ustaw o podatku dochodowym wynika, że przepisy ustawy o stosunku państwa do Kościoła - w części dotyczącej darowizn na działalność charytatywno-opiekuńczą prowadzoną przez kościelne osoby prawne - stanowią przepisy szczególne w odniesieniu do przepisów ustaw podatkowych. W przepisach ustaw o podatku dochodowym jest mowa o darowiznach na działalność charytatywno-opiekuńczą prowadzoną przez wszelkie podmioty wykonujące taką działalność, podczas gdy ustawa o stosunku Państwa do Kościoła odnosi się jedynie do działalności charytatywno-opiekuńczej prowadzonej przez kościelne osoby prawne. Warunkiem uprawniającym do odliczenia od podstawy opodatkowania darowizn przeznaczanych na tę działalność jest uzyskanie pokwitowania odbioru darowizny przez kościelną osobę prawną oraz sprawozdania dotyczącego przeznaczenia tej darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą w okresie najpóźniej dwóch lat od dnia przekazania darowizny.

Jednocześnie pragnę podkreślić, że jak wynika z posiadanych przeze mnie informacji, stanowisko Ministerstwa Finansów, w tym zakresie, nie uległo zmianie.

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004.03.10

W stosunku do Pana Andrzeja T. wspólnika spółki cywilnej "TIMEX" w tym samym stanie prawnym oraz podobnym stanie faktycznym wydane zostały dwa wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie z dnia 25 października 2000 r. Sygn. akt S.A./Sz 1645/99 oraz z dnia 10 stycznia 2002 r. Sygn. akt S.A./Sz. 2599/2000 różniące się między sobą rozstrzygnięciem kwestii uprawnień podatnika do korzystania z ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu kształcenia uczniów. Kwestia uprawnień do przedmiotowej ulgi została ostatecznie rozstrzygnięta uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w składzie siedmiu sędziów (uchwała z dnia 10 października 2001 r. Sygn. akt FPS/8/01), w której stwierdzono brak uprawnień podatnika do ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji, gdy w imieniu podatnika praktyczną naukę zawodu prowadzi zatrudniony pracownik legitymujący się kwalifikacjami wymaganymi do prowadzenia tej nauki. Organ podatkowy, podejmując pierwszą decyzję w sprawie spółki p. Andrzeja T. kierował się, taką właśnie oceną, choć oczywiście późniejsza uchwała NSA z 10 października 2001 r. nie mogła mu być znana. Po tym wyroku, przystępując zgodnie z jego brzmieniem do ponownego postępowania w tej sprawie, organ podatkowy błędnie uznał, że może oprzeć nową decyzję na uchwale NSA z 10 października 2001 r., w międzyczasie podjętej. I dlatego też ponownie odmówił spółce p. A. T. ulgi na kształcenie uczniów. Po zaskarżeniu tej decyzji przez p. A. T., Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie wyrokiem z dnia 9 lipca 2003 r. Sygn. akt S.A./Sz 2520/01 uchylił decyzje organów podatkowych uznając w oparciu o art. art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. nr 74, poz. 368 ze zm.), że ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu wiąże organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Przedstawiony przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego przypadek świadczy niewątpliwie o popełnieniu przez Urząd Skarbowy w Szczecinku oraz Izbę Skarbową w Szczecinie błędu w omawianej sprawie, polegającego na nietrafnej interpretacji przepisów o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, jak też na długotrwałości postępowania podatkowego. Błędy te zostały jednak popełnione w złożonej i nietypowej sytuacji; kiedy organ podatkowy musiał wykonać dyspozycję Sądu w sprawie rozstrzygniętej (przez Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie) odmiennie od poglądu prawnego, wyrażonego w uchwale NSA w Warszawie.

Pragnę również poinformować, że korzystając z uprawnień określonych w art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1271 ze zm.) Izba Skarbowa w Szczecinie przygotowuje skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od wyroku z dnia 25 października 2000 r. jako wydanego z rażącym naruszenie prawa.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 10.03. 2004 r.

Zgodnie z danymi uzyskanymi z Narodowego Funduszu Zdrowia poziom finansowania Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Legnicy w pierwotnej wersji utrzymano na poziomie roku 2003. Po korekcie planu finansowego kwota przypadająca na Szpital w Legnicy powiększona została o około 3 mln PLN.

Decyzję o likwidacji oddziału kardiologii podjął organ założycielski szpitala zgodnie z opinią Konsultanta Wojewódzkiego w dziedzinie kardiologii Pani prof. dr hab. Walentyny Mazurek z dniem 1.04.2003 r. W ramach działań restrukturyzacyjnych zlikwidowano na terenie województwa dolnośląskiego wszystkie oddziały kardiologiczne z I stopniem referencyjności. Pani Profesor zaakceptowała także ustalenia, zgodnie z którymi ośrodki kardiologiczne pozostaną w tych szpitalach gdzie są również oddziały kardiodiagnostyki.

W dniu 9 lutego br. Komisja Konkursowa Dolnośląskiego OW NFZ rozstrzygnęła konkurs uzupełniający na rok 2004 z zakresu Ratownictwa i Transportu Medycznego włączając do kontraktu zespół "N" ze Szpitala w Legnicy.

Żadna z poradni w WSSp nie została zlikwidowana, a brak kontraktu na niektóre rodzaje świadczeń wynikał z nieprawidłowości ofert złożonych przez Szpital. W dniu 20 lutego 2004 r. w Konkursie Uzupełniającym w zakresie Ambulatoryjnej Opieki Specjalistycznej wybrano poradnie: gastrologiczną, dermatologiczną, gruźlicy i chorób płuc, chirurgii urazowo-ortopedycznej, preluksacyjną i poradnie wad postawy a także leczenia jaskry. Pacjenci poradni okulistycznej dla dzieci i leczenia zeza mają być przyjmowani w ramach poradni okulistycznej.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 11.03.2004 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 17 lutego 2004 r., znak: BPS/DSK-043-78-04 przy którym Pan Marszałek przekazał mi do zajęcia stanowiska oświadczenie złożone przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego na 56 posiedzeniu Senatu w dniu 12 lutego br., uprzejmie informuję, że zarzuty pod adresem Ministerstwa Zdrowia dotyczące realizacji programu Doboru Niespokrewnionego Dawcy Szpiku oraz programu Rozwoju Ogólnopolskiego Centralnego Rejestru Dawców Szpiku i Krwi Pępowinowej są wg. mnie i innych specjalistów w zakresie transplantologii w przeważającej większości nieuzasadnione.

Poszukiwanie szpiku od dawcy niespokrewnionego odbywa się od momentu stwierdzenia przez ośrodek transplantacyjny, że chory kwalifikuje się do przeszczepu szpiku i nie posiada dawcy rodzinnego. Ośrodek wystawia zlecenie na dobór dawcy, które przesyła do Centrum Organizacyjno-Koordynacyjnego ds. Transplantacji "POLTRANSPLANT" - samodzielnej jednostki budżetowej podległej Ministerstwu Zdrowia, która realizuje w/w programy. Poltransplant kieruje wnioski do dalszej realizacji do ośrodków poszukujących wskazanych przez wnioskodawcę wg. kolejności zgłoszenia i posiadanych wolnych środków finansowych.

W przypadku nadmiernej ilości zgłoszeń do jednego ośrodka Poltransplant proponuje inny ośrodek, co umożliwia skrócenie procedury poszukiwania niespokrewnionego dawcy szpiku.

Na każde zlecenie doboru od niespokrewnionego dawcy szpiku Poltransplant w 2003 r. rezerwował 20.000,00 zł. Faktyczne koszta poszukiwania dawców są zróżnicowane w związku z czym nie można ich przewidzieć. Niewykorzystane środki są przeznaczane dla innych chorych dopiero po rozliczeniach finansowych. Procedura ta wymaga stałego doskonalenia.

W latach 2002-2003 w celu wykorzystania wszystkich środków finansowych na realizację programu Doboru Niespokrewnionych Dawców Szpiku, fundusze niewykorzystane zostały uznane za środki niewygasające na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2002 r. i 11 grudnia 2003 r. w sprawie wydatków budżetu państwa, które nie wygasają z upływem roku kalendarzowego.

W 2003 r. zostało zakontraktowanych 1563 badań potencjalnych dawców szpiku. Dalszy rozwój tego programu będzie wymagał stopniowego zwiększania środków finansowych.

- Gwarancja ciągłości leczenia i powodzenia przeszczepu szpiku z punktu widzenia medycznego nie jest zawsze możliwa, co wynika z podłoża nowotworowego choroby, której przebieg nie zależy wyłącznie do sposobu leczenia.

- Jak wynika z przedstawionych danych liczba przeszczepów szpiku stale wzrasta w związku z czym istnieje potrzeba doskonalenia funkcjonowania istniejących ośrodków oraz sukcesywnego zwiększania środków finansowych na ww. programy.

- Ogólnopolski Centralny Rejestr Dawców Szpiku sukcesywnie rozwija się. Gwarantuje to wykorzystanie go w celu ratowania życia chorym.

Leszek Sikorski

Warszawa, 11.03.2004 r.

Z informacji Dyrektora Pomorskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, iż wysokość kontraktów w zakresie ginekologii onkologicznej na terenie województwa pomorskiego jest wyższa w stosunku do roku ubiegłego. W zakresie chemioterapii kwota świadczeń zakontraktowanych na 2004 rok przez POW NFZ kształtuje się na poziomie 25 711 470,00 i jest o kwotę 7 343 628,77 zł wyższa niż w roku ubiegłym. W zakresie radioterapii kwota świadczeń zakontraktowanych na 2004 rok wynosi 11 651 000,00 zł i jest o 4 400 000,00 zł wyższa niż w roku ubiegłym.

Jednocześnie informuję, że świadczenia zdrowotne z zakresu ginekologii onkologicznej są wykonywane nie tylko w Instytucie Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Gdańsku, ale także u innych świdczeniodawców, którzy zgodnie z zasadami kontraktowania świadczeń na 2004 rok w ginekologii onkologicznej spełnili wymagane kryteria i podpisali umowy z Pomorskim OW NFZ.

Szpital Kliniczny Nr 1 Akademickie Centrum Kliniczne w Gdańsku podpisał kontrakt na realizację świadczeń w 2004 roku w globalnej kwocie 135 525 200 zł. W roku 2003, kwota kontraktu wynosiła 135 343 240,65 zł. Pomorski OW NFZ pozostawił możliwość decydowania o szczegółowym podziale przyznanych środków finansowych dyrektorom szpitali. Z powyższego wynika, iż podziału środków finansowych na wykonanie zadań przez Instytut Położnictwa i Chorób Kobiecych w Gdańsku dokonał Dyrektor Szpitala Klinicznego Nr 1 w Gdańsku. Dyrektorzy szpitali mają możliwość dokonywania bieżącej analizy zapotrzebowania na poszczególne rodzaje i ilości świadczeń w swoich placówkach.

Ponadto uprzejmie informuję Panią Senator, że w dniu 27 lutego br. odbyło się w siedzibie Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia kolejne robocze spotkanie przedstawicieli Polskiej Unii Onkologicznej, Stowarzyszenia Dyrektorów Ośrodków Onkologicznych w Polsce, dyrekcji Instytutu Centrum Onkologii w Warszawie oraz przedstawicieli NFZ.

2. wyjaśniono zasady rozliczania procedur wysokonakładowych,

Zgodnie z uchwałą nr 29/2004 z dnia 3 lutego 2004 roku Zarządu Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie upoważnienia dyrektorów oddziałów wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia do przeprowadzenia postępowań w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej w 2004 roku oraz określenia przedmiotu postępowania, warunków wymaganych od świadczeniodawców oraz kryteriów oceny spełniania tych warunków, dyrektorzy poszczególnych Oddziałów Wojewódzkich Funduszu upoważnieni zostali do przeprowadzenia postępowania konkursowego i zawarcia umów w następujących zakresach:

- transport sanitarny.

Zabezpieczenie świadczeń w tychże zakresach pozwoli na realizację usług lekarskich o charakterze wizyt ambulatoryjnych i w domu chorego z wyłączeniem stanów nagłych i stanów bezpośredniego zagrożenia życia, a w szczególności w sytuacjach: utraty przytomności, upadków z wysokości, złamań, wypadków komunikacyjnych, nagłych zaburzeń świadomości, urazów wypadkowych powstałych w nagłych sytuacjach, nagłej duszności, porażenia prądem elektrycznym, porodu, dolegliwości związanych z ciążą, nagłych zachorowań w miejscu publicznym. W przypadku stwierdzenia podczas wizyty w ambulatoryjnym punkcie opieki, bądź podczas wizyty domowej o konieczności wezwania zespołu ratownictwa medycznego lub kwalifikacji pacjenta do transportu sanitarnego wymagającego obecności lekarza, lekarz pozostaje w miejscu udzielania świadczenia do czasu przyjazdu zespołu. Jednocześnie należy podkreślić, że w podobnej sytuacji niedopuszczalne jest obciążenie pacjenta lub jego bliskich koniecznością uiszczenia opłat związanych z realizacją ww. świadczeń zdrowotnych.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 12.03. 2004 r.

W nawiązaniu do Oświadczenia Senatora Gerarda Czai, złożonego w dniu 9 stycznia 2004 roku podczas 53 posiedzenia Senatu RP w sprawie braku dostępu mieszkańców zachodniej części województwa pomorskiego do III programu TVP, niniejszym działając w oparciu o wyjaśnienia Przewodniczącego Rady Nadzorczej Spółki Telewizja Polska S.A., pragnę zawiadomić, że przyczyną ograniczenia dostępności programu regionalnego na obszarze niektórych powiatów w/w. województwa jest brak wolnych częstotliwości analogowych.

Jednocześnie informuję, że Zarząd Spółki Telewizja Polska S.A. skierował do Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty wniosek o sprawdzenie możliwości przeniesienia niewykorzystywanego przez TVP kanału telewizyjnego z lokalizacji Wojsk - Czersk do Lęborka, a także w sprawie możliwości uruchomienia w Człuchowie kanału zwolnionego przez program TVP 2 i przeznaczenia zwolnionych częstotliwości na potrzeby TVP 3 Regionalnej, co w znacznym stopniu poprawiłoby zasięg tego programu na terenie zachodniej części województwa pomorskiego.

MINISTER

Zbigniew Kaniewski

Warszawa, 2004.03.17

W związku z przekazanym, przy piśmie z dnia 10 marca 2004 r. Nr BPS/DSK-043-115-04, oświadczeniem złożonym przez senator Apolonię Klepacz podczas 57. posiedzenia Senatu RP w dniu 4 marca 2004 r. dotyczącym sposobu rekompensowania gminom dochodów utraconych w wyniku udzielonych ulg ustawowych zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 z późn. zm.) - uprzejmie informuję:

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie z ww. ustawą o dochodach jednostek samorządu - dla gmin, w których dochody podatkowe w przeliczeniu na jednego mieszkańca są niższe od 92% analogicznych dochodów w kraju, przyznawana jest część wyrównawcza subwencji ogólnej (dla przykładu - część wyrównawcza dla Miasta i Gminy Kietrz ustalona na 2004 r. wynosi 1.900.874 zł).

Ubytek dochodów gminy z tytułu likwidacji od 2004 r. części rekompensującej subwencji ogólnej dla gmin (zaliczanej do końca 2003 r. do podstawowych dochodów podatkowych), może zostać zrekompensowany począwszy od 2006 r. w postaci kwoty podstawowej wchodzącej w skład części wyrównawczej subwencji ogólnej dla gmin, o ile dochody podstawowe w przeliczeniu na jednego mieszkańca będą niższe od 92% analogicznych dochodów w kraju.

W 2004 r. - zgodnie z art. 76 ww. ustawy - część wyrównawczą subwencji ogólnej otrzymują gminy, w których dochody przeliczeniowe są niższe od dochodów bazowych. Dochody bazowe (tj. uzyskane w 2002 r. na podstawie przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 2003 r.) ustalane są na podstawie danych wykazanych w sprawozdaniach i wnioskach jednostek samorządu terytorialnego sporządzonych za rok 2002 oraz w informacjach sporządzonych za 2002 r. przez właściwych dysponentów, natomiast dochody przeliczeniowe - na podstawie danych wykazanych w sprawozdaniach sporządzonych za rok 2002 (dotyczących udziału w wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych) oraz części wyrównawczej subwencji ogólnej ustalonej na 2004 r.

Podstawą oceny wpływu rozwiązań zawartych w ww. ustawie na gospodarkę finansową samorządów będą kwartalne sprawozdania z wykonania budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Dane zawarte w sprawozdaniach roku 2004 będą porównywalne z danymi ze sprawozdań sporządzonych w analogicznym okresie roku 2002 i 2003. Ustalono, że oprócz analizy danych statystycznych wskazane jest także monitorowanie wydajności poszczególnych źródeł dochodów, a także analiza wydatków ponoszonych na zadania, których sposób finansowania uległ zmianie z dniem 1 stycznia 2004 r.

Dokonano porównania planowanych dochodów na 2004 rok ustalonych wg ustawy, która obowiązywała do końca 2003 roku o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. Z porównania wynika, że Miasto i Gmina Kietrz, w oparciu o planowane dochody, nie spełnia przyjętego przez Zespół do Spraw Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, kryterium otrzymania w pierwszej kolejności środków z części rezerwy subwencji ogólnej.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

Jacek Uczkiewicz

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 17 marca 2004 r.

Pan
Ryszard Jarzembowski
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Władysława Mańkuta Senatora Rzeczypospolitej Polskiej na 56. posiedzeniu Senatu w dniu 12 lutego 2004 r., przekazanym przy piśmie znak: BPS/DSK-043-82-04 z dnia 17 lutego 2004 r. w sprawie zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych spółek o charakterze użyteczności publicznej ze 100% kapitałem jednostek samorządu terytorialnego prowadzących działalność w zakresie ochrony zdrowia uprzejmie informuję:

Wszelkie zmiany formy prowadzenia działalności wiążą się z określonymi konsekwencjami prawnymi, precyzyjnie zdefiniowanymi w przepisach. Decyzja o zmianie formy prawnej powinna zostać poprzedzona szczegółową analizą prawno-ekonomiczną, uwzględniającą specyfikę działalności prowadzonej przez daną jednostkę (powinna ona dokładnie określać wszystkie wady i zalety np. w kwestiach podatkowych). Powyższe stwierdzenie ma również zastosowanie do przekształcenia samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę prawa handlowego.

Konsekwencją przekształcenia samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę prawa handlowego jest powstanie obowiązku płacenia podatku od osób prawnych, według zasad określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, spółki w przeciwieństwie do samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, nie zostały wyłączone z obowiązku podatkowego. Takie same zasady obowiązują wszystkie zakłady opieki zdrowotnej, funkcjonujące w formie spółek prawa handlowego. W świetle powyższych wyjaśnień, należy stwierdzić, że jednostka Olmedica sp. z o.o. ma takie same możliwości konkurowania na rynku usług medycznych, jak inne podmioty-spółki. Ewentualne zwolnienie od podatku dochodowego spółek, których 100% udziałów/akcji należy do jednostki samorządu terytorialnego mogłoby właśnie doprowadzić do nierównego traktowania podmiotów na rynku. Wydaje się natomiast nieuprawnione porównywanie spółek z innymi formami prawnymi pod względem podatkowym.

Podobne wnioski można również wyciągnąć z analizy zapisów projektu ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz o zmianie niektórych ustaw. W art. 39 pkt 3 projektu ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej zmieniającym ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych proponuje się w art. 17 ust. 1c pkt 1b zwolnienie od podatku spółek użyteczności publicznej powstałych w wyniku przekształcenia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej na zasadach określonych w projekcie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej w okresie do 31˛grudnia 2009 r. Jest to więc zapis czasowy, który ma jednie wspomóc zakłady w pierwszym najtrudniejszym etapie przekształceń.

Wydaje się również uzasadnione zwrócenie uwagi na zapis art. 58 ust. 1 omawianego projektu ustawy, który stanowi iż spółki kapitałowe z udziałem jednostek samorządu terytorialnego nie będące pracodawcami w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 9 ustawy o zoz (po zmianach), prowadzące w dniu wejścia w życie ustawy niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej, do dnia 1 stycznia 2006 r. stają się spółkami użyteczności publicznej, jeżeli spełniają wymagania określone w przepisach o zakładach opieki zdrowotnej dla spółek użyteczności publicznej.

Jedną z istotniejszych zalet prowadzenia działalności w formie spółki kapitałowej jest ograniczenie odpowiedzialności właścicieli jedynie do wysokości kapitału zakładowego (w przypadku Olmedica sp. z o.o. jednostki samorządu terytorialnego). Zastosowanie do zakładu regulacji właściwych spółkom handlowym, czyli m.in. Kodeks spółek handlowych prowadzi do wzmocnienia nadzoru właścicielskiego nad jednostką. Ponadto zmiana zasad gospodarowania wymusza na zarządzających spółką większą racjonalizację działania.

Powyżej wymienione zostały jedynie podstawowe korzyści wynikające ze zmiany formy prawnej funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej, jednak mają one znacznie większy wpływ na efektywność funkcjonowania zakładu niż omawiany obowiązek podatkowy. Z oświadczenia Senatora Władysława Mańkuta wynika, że decyzja o przekształceniu zakładu w spółkę była słuszna, ograniczyła bowiem ryzyko narastającego zadłużenia w przyszłości (mimo, że w perspektywie średnioterminowej obciążyła finanse powiatu) oraz doprowadziła do osiągnięcia przez zakład zysków.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, dnia 17 marca 2004 r.

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-89-04, z dnia 17 lutego 2004 r., uprzejmie przedkładam odpowiedź na oświadczenie Pani Senator Genowefy Ferenc, złożone podczas 56. posiedzenia Senatu RP w dniu 12 lutego 2004 r. w sprawie regulacji stwarzających możliwość korzystania z pomocy prawnej najbiedniejszym obywatelom.

Zakres pełnomocnictwa z urzędu nie różni się od zakresu umocowania pełnomocnika z wyboru i obejmuje całe postępowanie do jego prawomocnego zakończenia, postępowanie ze skargi o wznowienie oraz egzekucyjne (art. 71 k.p.c.).

W postępowaniu karnym art. 78 § 1 k.p.k. przewiduje możliwość powołania obrońcy z urzędu dla osoby niezamożnej, nie mogącej ponieść kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru. Przepis ten stanowi realizację wymogów stawianych przez art. 6 ust. 3 lit. c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, który zakłada prawo każdego, kto nie ma dostatecznych środków na pokrycie kosztów obrony, do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy, jeżeli wymaga tego interes społeczny. Skorzystanie z obrońcy z urzędu w wypadkach określonych w tym przepisie wymaga wykazania niemożności poniesienia kosztów obrony "bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny". Ocena, czy zaistniała sytuacja uzasadnia wyznaczenie obrońcy z urzędu, należy do prezesa sądu właściwego do rozpoznania sprawy (art. 81 k.p.k.).

Przepis art. 78 k.p.k. odnosi się nie tylko do ustanawiania obrońcy w postępowaniu karnym dla całego procesu czy też jego stadium, ale także do wyznaczania go dla dokonania określonej czynności objętej tzw. przymusem adwokackim, np. dla sporządzenia kasacji do Sądu Najwyższego, czy wniosku o wznowienie postępowania.

W postępowaniu przed sądami administracyjnymi prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Wniosek ten wolny jest od opłat sądowych. Przyznanie prawa pomocy przed lub w toku postępowania rozpoznawczego obejmuje także postępowanie egzekucyjne (art. 243 i następne ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego stanowi uprawnienie strony do udzielenia pełnomocnictwa wyznaczonemu adwokatowi, radcy prawnemu, doradcy podatkowemu lub rzecznikowi patentowemu bez ponoszenia przez nią wynagrodzenia i wydatków adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.

Nie ma wątpliwości, że istnieje potrzeba usprawnienia i rozszerzenia zakresu pomocy prawnej, szczególnie na rzecz osób ubogich.

Jednak opracowanie i wdrożenie do praktyki nowego systemu tej pomocy wymaga wielu działań i analiz zarówno w sferze organizacyjnej jak i legislacyjnej a także wymaga zapewnienia znacznych środków finansowych. Niezbędna też będzie szeroka konsultacja w środowisku sędziowskim, prawniczych korporacji zawodowych oraz innych instytucji i organizacji pozarządowych. Należy podkreślić, że już w roku 2002 - Ministerstwo Sprawiedliwości podjęło współpracę z ekspertami z państw członkowskich Unii Europejskiej celem wymiany informacji i doświadczeń dotyczących omawianej problematyki.

W roku 2003 w ramach umowy bliźniaczej "Wsparcie dla wymiaru sprawiedliwości" (Program Phare 2002) odbyło się 14 spotkań ekspertów francuskich z grupami prawników polskich (10 w Polsce i 4 we Francji). Na spotkaniach dokonano prezentacji systemów pomocy prawnej w Polsce i Francji, wymieniono poglądy, dokonano porównań i oceny. Realizacja umowy trwa nadal.

Można więc stwierdzić, że Ministerstwo Sprawiedliwości podziela - wyrażany w wielu środowiskach, a także przez Panią Senator - pogląd o potrzebie zreformowania istniejących zasad pomocy prawnej i podjęło wstępne działania dla realizacji tego celu.

Marek Sadowski

PODSEKRETARZ STANU