Warszawa, 25 lutego 2004 r.

Nawiązując do pisma z dnia 3 lutego 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-46/04, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Pana Krzysztofa Borkowskiego podczas 55. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 styczni 2004 r. w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib naczelników urzędów skarbowych i dyrektorów izb skarbowych, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 19 listopada 2003 r. w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib naczelników urzędów skarbowych i dyrektorów izb skarbowych (Dz. U. Nr 209, poz. 2027) zostało wydane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 9c znowelizowanej - na mocy art. 15 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych (Dz. U. Nr 137, poz. 1302) - ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. Nr 106, poz. 489 z późn. zm.) i w celu jej wykonania.

Zgodnie z przepisem §2 przedmiotowego rozporządzenia ustalono (w wykazie stanowiącym załącznik nr 2 do rozporządzenia) siedziby i terytorialny zasięg działania naczelników urzędów skarbowych, właściwych wyłącznie w zakresie:

2) banków,

5) jednostek działających na podstawie przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych,

b) jako rezydenci w rozumieniu przepisów prawa dewizowego, biorą udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzeniu przedsiębiorstwami położonymi za granicą lub w ich kontroli, albo posiadają udział w kapitale takich przedsiębiorstw albo

Podkreślenia wymaga, iż jakkolwiek przedmiotowy akt normatywny został wydany przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, to projekt rozporządzenia został przygotowany przez Ministra Finansów, który pozostaje wyłącznie właściwy do uwzględnienia i oceny m.in. potrzeb właściwego zorganizowania wykonywanych zadań, zwłaszcza z zakresu poboru podatków oraz sprawnej obsługi podatników.

Jednocześnie wyjaśniam, iż - jak wynika z treści uzasadnienia do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie terytorialnego zasięgu (...) - kwestie terytorialnego zasięgu działania i siedzib naczelników urzędów skarbowych i dyrektorów izb skarbowych zostały skonsultowane z reprezentatywnymi organizacjami związkowymi i samorządami lokalnymi (vide s. 2 uzasadnienia). Zarzuty Pana Senatora (braku jakichkolwiek uzgodnień) nie wydają się zatem zasadne.

Minister

z up. Jerzy Mazurek

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 25.02.2004 r.

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 17 lutego br., znak: BPS/DSK-043-76-04, przesyłającym tekst oświadczenia złożonego przez senatora Józefa Sztorca w sprawie potrzeby otwierania nowych oddziałów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Na sieć terenowych jednostek organizacyjnych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składa się 51 oddziałów, 214 inspektoratów i 66 biur terenowych. Sieć oddziałów, ukształtowana w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym podziale administracyjnym Państwa oraz o zmianie ustawy o radach narodowych (Dz. U. Nr 16, poz. 91), do chwili obecnej praktycznie nie uległa zmianie. Skorygowano jedynie (w 1999 r., w związku z nowym podziałem administracyjnym państwa) rangę 4 oddziałów ZUS, stosownie do zmniejszenia się ich obszaru działania. Sieć inspektoratów rozwijano w latach 80-tych i na początku lat 90-tych. W ciągu ostatnich kilku lat liczba i struktura jednostek terenowych ZUS nie uległa istotnej zmianie, ponieważ osiągnięty potencjał wykonawczy tych jednostek zapewnia właściwą i terminową realizację zadań Zakładu.

Z uwagi na wspomniane uwarunkowania historyczne, lokalizacja terenowych jednostek ZUS na obszarze kraju tylko częściowo pokrywa się "mapą powiatową" Polski. Przedstawicielstwa ZUS nie ma w 34 powiatach, niespełna 70% jednostek zapewnia obsługę tylko jednego powiatu, a ponad 20% jednostek terenowych obsługuje mieszkańców miast i gmin z terenu dwu lub więcej powiatów. Takie zróżnicowanie terytorialnego zakresu działania jednostek ZUS nie ma wpływu na standardy funkcjonowania instytucji w zakresie bezpośredniej obsługi klientów.

Dlatego też w ciągu ostatnich kilku lat działania Zakładu koncentrują się z jednej strony na zapewnieniu dogodnych warunków obsługi emerytów i rencistów, ubezpieczonych oraz płatników składek w jednostkach już funkcjonujących, z drugiej zaś na rozwijaniu nowoczesnych form dostępu do usług świadczonych przez ZUS, np. elektronicznego przekazywania dokumentów ubezpieczeniowych oraz (w najbliższej przyszłości) elektronicznej dwustronnej wymiany informacji między płatnikami składek a ZUS-em, dzięki czemu przedsiębiorcy oraz klienci indywidualni nie muszą osobiście kontaktować się z jednostkami ZUS.

Należy jednocześnie podkreślić, że przy podejmowaniu decyzji organizacyjnych oraz inwestycyjnych - a do takich należy niezwykle kosztowne tworzenie nowych jednostek ZUS przystosowanych do działania w warunkach Kompleksowego Systemu Informatycznego - oprócz zapewnienia infrastruktury gwarantującej realizację ustawowych funkcji i zadań ZUS (w tym właściwej obsługi klientów), uwzględnia się rachunek ekonomiczny i racjonalne gospodarowanie mieniem.

Mieszkańcy powiatu brzeskiego obsługiwani są w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przez Inspektorat ZUS w Bochni. Odległość od Brzeska (ok. 10 km), usytuowanie siedziby inspektoratu w centrum miasta oraz korzystne połączenia komunikacyjne (kolejowe i samochodowe) pozwalają na szybkie pokonanie odległości dzielącej Bochnię i Brzesko. Potencjał wykonawczy Inspektoratu (108 wysoko wykwalifikowanych pracowników, wyposażenie w nowoczesny sprzęt i urządzenia biurowe, nowo wybudowany obiekt) gwarantują sprawną i kompetentną realizację zadań, a także kompleksową obsługę wszystkich klientów. Warunki te zapewniają świadczenie usług na satysfakcjonującym poziomie, także pod względem dostępności. Od wielu lat Oddział ZUS w Tarnowie nie odnotował skarg mieszkańców powiatu brzeskiego na jakość obsługi przez Inspektorat ZUS w Bochni.

Biorąc pod uwagę nakłady poniesione na radykalną poprawę warunków działania Inspektoratu w Bochni, tworzenie od podstaw dodatkowej jednostki ZUS w niewielkiej odległości nie znajduje uzasadnienia, tak ze względu na obowiązujące w Zakładzie standardy obsługi klientów, jak i ze względów ekonomicznych, w tym z uwagi na zobowiązanie Zakładu do ograniczenia wydatków na swoje funkcjonowanie w ramach redukcji deficytu finansów publicznych.

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Krzysztof Pater

Warszawa, dnia 26.02.2004 r.

Akta sprawy 1 Ds. 64/03/III Prokuratora Rejonowego Warszawa Mokotów wymienionej w oświadczeniu Pana Senatora istotnie zaginęły we wrześniu 2003 r. Na podstawie postanowienia z dnia 27 listopada 2003 r. prowadzone jest postępowanie o ich odtworzenie w całości.

W chwili obecnej postępowanie przygotowawcze w sprawie 1 Ds. 63/03/II jest kontynuowane m.in. na podstawie częściowo już odtworzonej dokumentacji pochodzącej od jednej z pokrzywdzonych, która otrzymała część kserokopii akt sprawy jeszcze przed ich zaginięciem. Postępowanie to jest w fazie początkowej.

W aktualnej sytuacji brak jest zatem podstaw do przeprowadzenia kompleksowej kontroli w Prokuraturze Rejonowej Warszawa Mokotów. Jeśli Panu Senatorowi znane są okoliczności dotyczące konkretnych spraw, które wymagają interwencji w trybie nadzoru służbowego, proszę o ich wskazanie. W takim przypadku podjęte zostaną niezbędne działania.

Prokuratora Generalnego

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Warszawa, 26 lutego 2004 r.

Realizacja świadczeń zdrowotnych przez świadczeniodawców na rzecz osób ubezpieczonych następuje na podstawie umów zawieranych z Narodowym Funduszem Zdrowia. W ramach zawartych umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych prawo do nich mają ubezpieczeni w Narodowym Funduszu Zdrowia. Zgodnie z art. 77 ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391 z późn. zm.), zawieranie przez Fundusz umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych odbywa się po przeprowadzeniu postępowania w trybie konkursu ofert lub rokowań.

W związku z przedłużającym się procesem kontraktowania oraz zapowiedzią zamknięcia gabinetów lekarskich w nowym roku, zapewnienie pacjentom właściwego dostępu do świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej stało się pierwszoplanowym celem działań Ministra Zdrowia i Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Rozpoczęto rozmowy z przedstawicielami Porozumienia Zielonogórskiego, protestującymi przeciwko nowym zasadom kontraktowania opieki podstawowej, w celu uzgodnienia wspólnego stanowiska stron w odniesieniu m.in. do dwóch najistotniejszych spornych problemów: finansowania kosztów transportu medycznego oraz organizacji opieki całodobowej przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej.

W dniu 6 stycznia 2004 roku, w wyniku wielogodzinnych negocjacji prowadzonych przez Ministra Zdrowia zawarto porozumienie, które jest podstawą rozpoczęcia udzielania świadczeń zdrowotnych przez świadczeniodawców Porozumienia Zielonogórskiego na uzgodnionych zasadach. Dokonane ustalenia zmierzają w szczególności do odrębnego kontraktowania opieki lekarskiej w porze nocnej i w dni świąteczne.

W tym samym dniu Zarząd Narodowego Funduszu Zdrowia podjął uchwalę, w myśl której, zgodnie z kompetencjami oraz zasadą równego traktowania świadczeniodawców, Zarząd NFZ uwzględni ustalenia dokonane pomiędzy Ministrem Zdrowia i przedstawicielami Porozumienia Zielonogórskiego w przypadku przystąpienia świadczeniodawców reprezentowanych przez Porozumienie do postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych w roku 2004.

Zgodnie z porozumieniem z dnia 6 stycznia 2004 r., transport sanitarny oraz całodobowa opieka stacjonarna i wyjazdowa są kontraktowane jako osobne świadczenia. W drodze konkursu ofert i rokowań mogą być one kontraktowane nie tylko przez lekarzy rodzinnych, ale także przez innych świadczeniodawców.

W dniu 3 lutego 2004 roku Zarząd NFZ uchwałą Nr 29/2004 upoważnił dyrektorów oddziałów wojewódzkich do przeprowadzenia konkursów ofert w zakresie nocnej i świątecznej ambulatoryjnej opieki lekarskiej, nocnej i świątecznej wyjazdowej opieki lekarskiej oraz transportu sanitarnego.

Następnie Zarząd NFZ uchwałą z dnia 6 lutego br. przyjął korektę planu finansowego, w której uwzględniono odrębne kontraktowanie świadczeń nocnej i świątecznej ambulatoryjnej opieki lekarskiej, transportu sanitarnego oraz nocnej i świątecznej wyjazdowej opieki lekarskiej. Ogółem na ten cel przeznaczono 300 351 tys. zł i w znowelizowanym planie finansowym dokonano podziału tych środków między poszczególne województwa. Kwota, którą Narodowy Fundusz Zdrowia przeznaczył na sfinansowanie skutków porozumienia zawartego z lekarzami 6 stycznia 2004 roku, pochodzi głównie z przesunięć w planie finansowym Funduszu oraz z budżetu Ministra Zdrowia.

Leszek Sikorski

Warszawa, 26..02.2004 r.

Obowiązująca ustawa o świadczeniu usług ratownictwa medycznego z dnia 6 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 241, poz. 2073) określa jednostki świadczące te usługi oraz zasady ich finansowania. Zgodnie z cytowaną ustawą jednostkami świadczącymi usługi ratownictwa medycznego są: szpitalne oddziały ratunkowe, zespoły ratownictwa medycznego oraz centra powiadamiania ratunkowego. Centra powiadamiania ratunkowego to zintegrowane stanowiska dyspozytorskie służb ratowniczych. Świadczenia zdrowotne w ramach ratownictwa medycznego udzielane osobom ubezpieczonym, finansowane są na zasadach określonych w przepisach ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391 ze zm.).

Poza wymienioną ustawą obowiązują też niektóre przepisy ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym z dnia 25 lipca 2001 r., która to do dnia 31 grudnia 2004 r. nie obowiązuje z wyjątkiem art. 3, art. 22 i 23, art. 24 ust. 1-5 i 9-13, art. 35, art. 39 pkt 2, art. 41 i art. Ust. 1-3 (Dz. U. Nr 113, poz. 1207). W ramach obowiązujących przepisów wymienionej ustawy opracowywane są plany zabezpieczenia medycznego działań ratowniczych szczebla powiatowego, wojewódzkiego i krajowego. Dokumenty te określają sposoby kierowania i współdziałania jednostek i instytucji biorących udział przy wykonywaniu zadań z zakresu ratownictwa medycznego. Plany te opracowywane przez przedstawicieli Rządu w terenie tj. Starostów i Wojewodów uwzględniają specyfikę zagrożeń dla życia i zdrowia mieszkańców danego terenu, uwzględniają ich potrzeby. Podział zadań dotyczących planowania (Wojewoda) i finansowania (Narodowy Fundusz Zdrowia) w zakresie ratownictwa medycznego narzuca pewien sposób postępowania taki, że zaplanowane przez Wojewodę wielkości winny być uwzględniane w planach finansowych OW NFZ.

Potrzeby w zakresie zabezpieczenia ratownictwa medycznego na terenie Województwa Dolnośląskiego określa wojewódzki plan zabezpieczenia działań ratowniczych, opracowany w oparciu o powiatowe plany zabezpieczenia tych działań. Tylko bowiem Starosta a następnie Wojewoda znają potrzeby w tym zakresie i warunki kontraktu nie mogą być przez Fundusz narzucane a uzgadniane. Należy przy tym pamiętać, że Narodowy Fundusz Zdrowia, zgodnie z przepisami ustawy o NFZ - art. 136, działa w oparciu o plan finansowy zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.

Leszek Sikorski

Warszawa, 27.02.2004 r.

Nawiązując do pisma z dnia 3 lutego 2004 r., o sygn. BPS/DSK-043-47-04, przekazującego oświadczenie złożone przez Senatora RP Pana Józefa Sztorca podczas 55. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 stycznia 2004 r. w sprawie zagrożeń wynikających z liberalizacji przepisów w zakresie działalności agencji i firm ochroniarskich, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

W świetle art. 5 ust. 3 ww. ustawy, szczegółowe wykazy banków podlegających obowiązkowej ochronie sporządza Prezes Narodowego Banku Polskiego. W chwili obecnej obowiązkowej ochronie podlega ok. 4000 placówek bankowych (spośród 14 500). Kierownicy tych placówek mają obowiązek uzgadniania z właściwymi terytorialnie komendantami wojewódzkimi Policji, planów ochrony (vide art. 7 ust. 1). Komendant wojewódzki Policji - przy uzgadnianiu planu ochrony - bierze pod uwagę potencjalny stan zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących przepisach prawa (vide art. 7 ust. 3). Do kierownika banku należy natomiast wybór firmy ochrony osób i mienia oraz powołanie wewnętrznej (bankowej) służby ochrony (WSO).

Pracownicy ochrony - wykonujący zadania zarówno w ramach WSO, jak i w firmach posiadających pozwolenie na broń wydane na okaziciela (SUFO) - mają obowiązek posiadania licencji pracownika ochrony fizycznej (vide art. 26 i 27). Licencja wydawana jest osobie, która nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne, posiada nienaganną opinię wydaną przez komendanta komisariatu Policji oraz zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań (stwierdzoną orzeczeniem lekarskim).

Na podstawie informacji przekazanych przez Komendę Główną Policji, należy wskazać, iż w 2003 r. nie stwierdzono udziału pracowników firm ochrony osób i mienia w rozbojach i napadach na obiekty bankowe, urzędy pocztowe, jak również konwoje wykonywane przez koncesjonowane podmioty.

Jednoczenie uprzejmie informuję, iż na szczeblu centralnym nie jest prowadzona szczegółowa ewidencja w zakresie liczby przestępstw rabunkowych z udziałem pracowników ochrony osób i mienia. Niemniej jednostki terenowe Policji odnotowują przypadki współpracy pracowników banków i osób odpowiedzialnych za ich bezpieczeństwo ze środowiskami przestępczymi, jak również zdarzenia, w których bezpośredni udział biorą pracownicy agencji ochrony osób i mienia - np. dokonują rozbojów.

Omawiany projekt zwiększa ponadto uprawnienia Policji odnośnie nadzoru nad realizacją świadczenia usług w zakresie ochrony osób i mienia w obiektach, w których działają wewnętrzne służby ochrony oraz podlegających obowiązkowi ochrony. Nałożono m.in. na wojewodę obowiązek każdorazowego powiadamiania właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji oraz kierownika jednostki, o umieszczeniu obszaru, obiektu lub urządzenia w ewidencji obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie oraz o wykreśleniu go z ewidencji.

Upoważniono Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Krajową Radę Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowanych ministrów lub kierowników urzędów centralnych do prowadzenia - dla jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych - regulaminów ogólnych warunków wykonywania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń ważnych dla obronności, interesu gospodarczego Państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów Państwa, podlegających obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne oraz transportów podlegających obowiązkowej ochronie.

W projektowanych przepisach, na ministra właściwego do spraw wewnętrznych nałożono obowiązek zatwierdzania regulaminów ogólnych warunków ochrony wymienionych wyżej obszarów, obiektów, urządzeń i transportów na wniosek Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz zainteresowanych ministrów lub kierowników urzędów centralnych.

W omawianym projekcie upoważniono komendanta powiatowego (miejskiego) Policji, właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby posiadającej licencję do zmiany - w każdym czasie - opinii o danej osobie, co - w przypadku opinii negatywnej - może stanowić przesłankę do cofnięcia licencji przez komendanta wojewódzkiego Policji. Sprecyzowano również zasady nadzoru nad działalnością specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych i sposób wykonywania nadzoru.

W chwili obecnej w Komendzie Głównej Policji trwają prace legislacyjne zmierzające do zmiany rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 129, poz. 858). Przedmiotowy projekt znajduje się na etapie uzgodnień wewnątrzresortowych.

Z szacunkiem

Minister

z up. Tadeusz Matusiak

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 27.02.2004 r.

Odpowiadając na pismo BPS/DSK-043-94/04 dotyczące tekstu wspólnego oświadczenia złożonego przez senatorów: Pana Witolda Gładkowskiego i Panią Marię Szyszkowską podczas 56. posiedzenia Senatu RP w dniu 12 lutego 2004 r. uprzejmie informuję, że podzielam Państwa niepokój w związku z szerzącym się zjawiskiem podejmowania uchwał w sprawie zamiaru likwidacji szkół przez rady gmin nie tylko w województwie zachodniopomorskim, ale i w innych województwach. Problem ten dotyczy nie tylko tzw. małych szkół, ale również dużych placówek w ośrodkach wielkomiejskich.

Zgodnie z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329, z późn. zm.) likwidacja szkoły publicznej prowadzonej przez jednostkę samorządu terytorialnego może zostać przeprowadzona po spełnieniu następujących warunków:

3. zapewnieniu przez organ prowadzący uczniom możliwości kontynuowania nauki w innej szkole publicznej;

3) uzyskaniu pozytywnej opinii kuratora w przedmiocie likwidacji.

Obecnie ministerstwo nie posiada jeszcze informacji na temat liczby szkół proponowanych do likwidacji.

wz. Ministra

Sekretarz Stanu

Franciszek Potulski

Warszawa, 29.02.2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Uprawianie niektórych dyscyplin i dziedzin sportu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zagrożeń dla zdrowia ćwiczących osób, dlatego też ustawa z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889 z późn. zm.) i wydane na jej podstawie akty wykonawcze określają zasady bezpieczeństwa obowiązujące przy uprawianiu tych dyscyplin. W art. 53 ust. 1 ustawy o kulturze fizycznej wymienia się dyscypliny i dziedziny sportu uprawnianie których wymaga posiadania odpowiednich kwalifikacji oraz przestrzegania szczególnych zasad bezpieczeństwa. Do tych dyscyplin, w obecnym stanie prawnym, zalicza się m.in. dalekowschodnie sporty i sztuki walki. Jednakże należy zgodzić się z podniesioną w oświadczeniu Senatora uwagą, że zakresem regulacji przepisu art. 53 powinny być objęte nie tylko dalekowschodnie, ale wszystkie sporty i sztuki walki.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że zakresem regulacji art. 53 ustawy o kulturze fizycznej objęte jest uprawianie wymienionych w tym artykule dyscyplin zarówno w celach sportowych, jak i w celach rekreacyjnych.

Szczegółowe zasady uprawiania sportów i sztuk walki określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 listopada 2002 r. w sprawie uprawiania dalekowschodnich sportów i sztuk walki oraz kick-boxingu (Dz. U. z 2003 r. Nr 6, poz. 66). W kontekście przedstawionych w oświadczeniu Senatora uwag odnośnie określonego w § 2 pkt 1 rozporządzenia obowiązku posiadania przez uprawiających sporty i sztuki walki zaświadczenia, wydanego przez lekarza posiadającego specjalizację w dziedzinie medycyny sportowej, o braku przeciwwskazań do uprawiania tych dyscyplin należy wyjaśnić, że z uwagi na specyfikę i rodzaje zagrożeń jakie niesie ze sobą uprawianie tych dyscyplin konieczne jest przeprowadzenie badań przez lekarzy posiadających niezbędną wiedzę i kwalifikacje w zakresie medycyny sportowej. Medycyna sportowa obejmuje doświadczenia lekarzy wszystkich specjalności zarówno, zachowawczych jak i inwazyjnych - kardiologów, ortopedów, chirurgów, laryngologów, neurologów itd. Istotnym elementem wiedzy specjalisty medycyny sportowej jest fizjologia wysiłku, czy szeroko pojęta nauka o wysiłku (exercise science). Specjalista medycyny sportowej nie tylko leczy urazy, ale ma także obowiązek włączania elementów profilaktyki. Rolą lekarza medycyny sportowej jest wykrywanie stanów, patologii, które w połączeniu z wysiłkiem fizycznym mogłyby stanowić zagrożenie dla zdrowia i życia sportowców. Rolą lekarza specjalisty medycyny sportowej jest kontrola obciążeń treningowych i zapobieganie przeciążeniom.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z §7 pkt 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 września 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i warunków prowadzenia działalności w dziedzinie rekreacji ruchowej (Dz. U. Nr 101, poz. 1095) warunki bezpieczeństwa, jakie powinny być spełnione podczas prowadzenia działalności w dziedzinie rekreacji ruchowej w dyscyplinach lub dziedzinach sportu wymienionych w art. 53 ustawy o kulturze fizycznej określają przepisy odrębne, w tym przypadku przepisy rozporządzenia w sprawie uprawiania dalekowschodnich sportów i sztuk walki oraz kick-boxingu.

W odniesieniu do przedstawionych w oświadczeniu uwag dotyczących możliwości cofania stopni określających poziom wyszkolenia wyjaśniam, że § 4 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia określa organy właściwe między innymi do cofania i nadawania stopni, w przypadkach wskazanych w rozporządzeniu. Możliwość cofnięcia stopnia istnieje na podstawie §5 ust. 6 rozporządzenia tylko w przypadku nieprawidłowości przy przeprowadzaniu egzaminu sprawdzającego na poszczególne stopnie. Konieczność takiego rozwiązania prawnego wynika z możliwości wystąpienia ewentualnych nieprawidłowości przy przeprowadzaniu egzaminów na poszczególne stopnie.

Ponadto odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości zrzeszania się klubów nieuczestniczących we współzawodnictwie sportowym, o których mowa w art. 6 ust. 3 ustawy o kulturze fizycznej, wyjaśniam, że kluby te mogą zrzeszać się na podstawie przepisów ustawy z 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 z późn. zm.). Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o kulturze fizycznej do stowarzyszeń kultury fizycznej i związków sportowych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy - Prawo o stowarzyszeniach.

Warszawa, dnia 1 marca 2004 r.

1. W nawiązaniu do uwag Pana Senatora, dotyczących misji mediów publicznych, pragnę poinformować, iż jej definicja została doprecyzowana w rządowym projekcie nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji (druki sejmowe nr 2213 i 2377). Zgodnie z zaproponowanym zapisem, wykonywanie misji będzie polegało na "oferowaniu całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom, zróżnicowanych programów i innych usług w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji i sportu, cechujących się pluralizmem, bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu".

Należy jednocześnie podkreślić, iż w związku z niedoskonałością systemu poboru opłat abonamentowych istnieje konieczność jego reformy. Stosowne zmiany zostaną zaproponowane w przygotowywanym obecnie projekcie kolejnej nowelizacji ustawy, regulującej kwestie związane z funkcjonowaniem wewnętrznego rynku mediów audiowizualnych. Jednak do czasu zapewnienia odpowiedniej wysokości wpływów z opłat abonamentowych, należy utrzymać możliwość finansowania mediów publicznych ze źródeł komercyjnych.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, iż przyjęta dla jednostek publicznej radiofonii i telewizji forma prawna spółki akcyjnej, pozwalająca na działalność komercyjną, nie zaciera jednocześnie ich specyfiki wynikającej z powierzonej misji. Zgodnie z uchwałą Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 1995 r. w sprawie W 6/95 (OTK z 1995 r. Nr 3 poz. 23) realizacja wolności słowa i prawa do informacji nie pozwala na ocenianie spółek publicznej radiofonii i telewizji według takich samych kryteriów jak pozostałych spółek handlowych, mimo że ich forma prawna opiera się na tym samym modelu. Funkcja spółek handlowych polega na wykonywaniu czynności handlowych i zabezpieczeniu odpowiedniego wykorzystania majątku wspólników lub akcjonariuszy. Funkcja spółek mediów publicznych ma natomiast inny charakter. Polega ona przede wszystkim na ścisłym powiązaniu z prawami politycznymi obywateli. Spółki te uzyskują przez to szczególny publiczno-prawny wymiar, który jest podkreślony przez nadanie im kształtu jednoosobowych spółek akcyjnych Skarbu Państwa. Oddala to, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, ich związek z tradycyjną perspektywą prawa prywatnego.

2. Kolejnym tematem poruszonym przez Pana Senatora jest problem koncentracji kapitału w mediach.

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, dominująca pozycja przedsiębiorcy to taka, "która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku przekracza 40%". Oceny, czy wnioskodawca może osiągnąć tego rodzaju pozycję, dokonuje Krajowa Rada, uwzględniając przy tym zadania radiofonii i telewizji, w szczególności otwartość i pluralizm mediów audiowizualnych.

wz. Ministra Kultury

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2004.03.03

Nawiązując do pisma Pana Marszałka z dnia 3 lutego 2004 r. znak: BPS/DSK-043-57/04, przy którym przesłano oświadczenie złożone przez senatora Józefa Sztorca na 55. posiedzeniu Senatu w dniu 29 stycznia 2004 r. w sprawie funkcjonowania Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników, Funduszu Składkowego Ubezpieczenia Społecznego Rolników oraz Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych "TUW", na podstawie wyjaśnień uzyskanych od Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, uprzejmie informuję co następuje.

Członkowie Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników mieszkają w różnych miejscowościach na terenie całego kraju, a Rada nie posiada organów przedstawicielskich przy Oddziałach Regionalnych KRUS. Członkowie Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników, jako reprezentanci ubezpieczonych i świadczeniobiorców w ramach wykonywania swoich ustawowych obowiązków, m.in. wizytują jednostki terenowe KRUS, uczestniczą w pracach instytucji stanowiących o funkcjonowaniu systemu rolniczych ubezpieczeń społecznych a także biorą udział w spotkaniach z ubezpieczonymi. Otrzymują więc zwrot kosztów podróży lub korzystają z samochodu służbowego, którego właścicielem jest KRUS.

W trakcie trwania IV kadencji Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników, tj. od czerwca 2000 r. do sierpnia 2003 r., Fundusz Składkowy sfinansował bezpośrednie koszty związane z utrzymaniem samochodu służbowego oraz wynajem środków transportu do przewozu członków Rady Bezpieczeństwa Społecznego Rolników na łączną kwotę 96 tys. zł. 15 tys. zł były to koszty najmu środków transportu dla wszystkich członków Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników (np. w ramach obsługi posiedzenia wyjazdowego), natomiast 81 tys. zł przeznaczono na utrzymanie samochodu służbowego KRUS do użytku Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników. Kwota 81 tys. zł zawiera 25 tys. zł, którymi KRUS obciążył Fundusz Składowy z tytułu amortyzacji samochodu służbowego (za lata 2001 - 2002). KURS dokonując obciążenia wykonywał zalecenia Urzędu Kontroli Skarbowej po kontroli w 2002 r.

Fundusz Składkowy na podstawie §3 pkt 10 Statutu Funduszu Składkowego Ubezpieczenia Społecznego Rolników wspiera inicjatywy podejmowane przez organizacje społeczne działające na rzecz rolników i członków ich rodzin potrzebujących pomocy. Między innymi Fundusz Składkowy wspiera organizacje społeczne organizujące wypoczynek dla dzieci rolników uprawnionych do świadczeń KRUS oraz Małopolski Fundusz Stypendialny im. Prof. Stanisława Pigonia na Uniwersytecie Jagiellońskim, z którego fundowane są stypendia dla najzdolniejszych studentów pochodzących z rodzin rolniczych.

Ponadto pragnę poinformować Pana Marszałka, że zgodnie z wydanym w dniu 26.08.2003 r. zarządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie wynagradzania członków Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników, członkom Rady Rolników za udział w pracach Rady przysługuje ryczałt za udział w posiedzeniu w wysokości 250 zł. Zwrot kosztów podróży i noclegów wypłaca się w wysokości i na warunkach określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Jednocześnie informuję, że na wspólnym posiedzeniu Komisji Polityki Społecznej i Rodziny oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi w dniach 18-19.02.2004 r. uchwalono m.in. zmianę w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz niektórych innych ustaw (druki nr 1489 i 1489-A), dotyczącą składu Rady Ubezpieczenia Społecznego Rolników. Liczba członków Rady Rolników zostanie ograniczona do 25 osób. W tym co najmniej 15 członków powinno podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników w pełnym zakresie, a co najmniej 5 członków powinno pobierać emeryturę lub rentę z ubezpieczenia.

Wojciech Olejniczak