Warszawa, dnia 16 stycznia 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Powyższe oświadczenie jest drugim oświadczeniem, które Pan Senator Grzegorz Matuszak skierował do Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, zwanego dalej "Prezesem Instytutu Pamięci Narodowej", w sprawie Pana Karola G. Odpowiedź Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej na poprzednie oświadczenie złożone na 47. posiedzeniu Senatu w dniu 23 października 2003 r. została przedstawiona pismem z dnia 26 listopada 2003 r. o sygn. SP 071 - 12 (3)/03. W piśmie tym wyjaśniono dokładnie, czego dotyczy przedmiotowa sprawa oraz na jakiej podstawie prawnej podejmowane były w sprawie poszczególne kroki. Miało to na celu wykazanie legalności przeprowadzonego postępowania, co do której wątpliwości wyrażał w poprzednim oświadczeniu Pan Senator Grzegorz Matuszak.

W pytaniu pierwszym i drugim Pan Senator żąda wyjaśnienia przyczyn, dla których wnioski złożone przez Pana Karola G. - z dnia 2 kwietnia 2001 r. oraz z dnia 7 sierpnia 2003 r. - zostały rozpatrzone w oparciu o inną podstawę prawną.

Mając powyższe na uwadze należy wyjaśnić, że złożony przez Wnioskodawcę wniosek z dnia 2 kwietnia 2001 r. dotyczył udostępnienia dokumentów/zapytania o status pokrzywdzonego na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej -Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz.U. Nr 155, poz. 1016 z późn. zm.) zwanej dalej "ustawą o Instytucie Pamięci Narodowej". Wobec złożenia takiego wniosku Instytut Pamięci Narodowej zobowiązany był ustalić, czy Wnioskodawcy przysługuje status pokrzywdzonego dający prawo dostępu do dokumentów na zasadach określonych m.in. w art. 30, 31 i 32 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej. Mając na uwadze, iż w sytuacji, jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa, wydawane są zaświadczenia - zgodnie za art. 217 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), zwanej dalej "Kpa" - Instytut Pamięci Narodowej stwierdzając, że Wnioskodawca nie jest pokrzywdzonym zobowiązany był zastosować powołany przepis.

Wniosek z dnia 7 sierpnia 2003 r. noszący tytuł "list otwarty" musiał natomiast zostać rozpatrzony według przepisu, który dotyczy zawartego w nim żądania. Z "Listu otwartego" wynika, że Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jest pokrzywdzonym w rozumieniu ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej i żąda, aby właśnie o tej treści zaświadczenie zostało wydane. Z uwagi jednak, na fakt, że na podstawie posiadanych i dostępnych dokumentów zgromadzonych w zasobie archiwalnym Instytutu Pamięci Narodowej Wnioskodawca nie jest pokrzywdzonym w rozumieniu art. 6 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej wydano postanowienie Nr 06/03 z dnia 12 września 2003 r. odmawiające wydania Wnioskodawcy zaświadczenia o żądanej treści, zgodnie z art. 219 Kpa. Według bowiem tego przepisu odmowa wydania zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie, następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.

W odniesieniu do trzeciego pytania dotyczącego kwestii przyczyn dla których Instytut Pamięci Narodowej wydał zaświadczenie, iż Wnioskodawca nie jest pokrzywdzonym w rozumieniu ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej, pomimo że Sąd prowadzący postępowanie lustracyjne, zwany dalej "Sądem lustracyjnym", nie uznał Wnioskodawcy "kłamcą lustracyjnym" należy wyjaśnić co następuje. Instytut Pamięci Narodowej nie posiada wiedzy o prowadzonym w sprawie Wnioskodawcy postępowaniu lustracyjnym. Z tego względu Instytut Pamięci Narodowej nie jest w stanie wytłumaczyć różnicy stanowisk zajętych przez Sąd Lustracyjny i Instytut Pamięci Narodowej. Nie można wykluczyć, iż przyczynę różnicy stanowisk zajętych przez wspomniane organy względem Wnioskodawcy mogą stanowić różne dokumenty będące w posiadaniu tych organów. Możliwe jest również, iż o zajęciu odmiennych stanowisk przez Sąd lustracyjny i Instytut Pamięci Narodowej zadecydowały kwestie natury prawnej. Należy bowiem zauważyć, że organy te działają w oparciu o różne akty prawne, powołane w odmiennych celach. Wolą ustawodawcy w przypadku ustawy lustracyjnej było, aby najważniejsze funkcje publiczne pełnione były przez osoby prawdomówne, a przez to godne zaufania, "ustawa lustracyjna nie wiąże zatem żadnych negatywnych skutków z samym faktem przeszłych powiązań z organami bezpieczeństwa, określoną sankcją zagrożone jest natomiast składanie w tym względzie niezgodnych z prawdą oświadczeń" - tak cel powołanej ustawy wyjaśnił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 maja 2003 r., sygn. K. 44/02, OTK-A 2003/44. Cele natomiast ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej zostały wymienione w preambule do powołanej ustawy i jej art. 1, gdzie wyjaśniono m.in., iż ustawa została uchwalona ze względu na "powinność zadośćuczynienia przez nasze państwo wszystkim pokrzywdzonym przez państwo łamiące prawa człowieka" (preambuła) oraz w celu ścigania przestępstw, bliżej określonych w art. 1 pkt 1 lit. a, popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości w okresie od dnia 1 września 1939 r. do dnia 31 grudnia 1989 r. Niewątpliwym jest zatem, że ustawa w sposób negatywny odnosi się wobec działalności organów bezpieczeństwa i osób ułatwiających im wykonywane zadania. Odmienność powodów, dla których ustawy zostały uchwalone, jak również fakt, że ustawy nie zawierają przepisów odsyłających do siebie wzajemnie, potwierdza iż ustawy określają dwa różne reżimy prawne. Mając na uwadze te różnice należy wyjaśnić, iż niepoprawnym byłoby przenoszenie znaczenia pojęć określonych w jednej z ustaw na grunt drugiej. Uwaga ta dotyczy również pojęcia "współpraca" używanego przez obie ustawy. O odrębności tych pojęć w obu ustawach świadczą również różnice na gruncie proceduralnym. Według ustawy lustracyjnej do wszelkich czynności związanych z lustracją, a nie uregulowanych w ustawie lustracyjnej stosowane być muszą odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, zwanego dalej "Kpk", (art. 19), chyba że jej przepisy nakazują stosowanie tych przepisów wprost (art. 20). Oznacza to zatem, iż w sprawie lustracyjnej mogą zostać przesłuchani świadkowie, biegli, a także dopuszczone mogą być inne dowody przewidziane przez Kpk. Czynności te mają bowiem na celu ustalenie, czy ewentualna współpraca miała charakter materialny - art. 4 ust. 1 i 4 ustawy lustracyjnej. Instytutu Pamięci Narodowej zaświadczając, czy zainteresowany jest pokrzywdzonym w rozumieniu art. 6 ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej nie rozstrzyga natomiast czy ewentualna współpraca prowadzona przez osobę nie będąca pokrzywdzonym miała charakter materialny, czy formalny. W sprawach wydawania zaświadczeń nie prowadzi się bowiem postępowania dowodowego właściwego dla spraw rozstrzyganych decyzjami administracyjnymi. Instytut Pamięci Narodowej zaświadcza jedynie, jak wskazano w niniejszym piśmie zgodnie z art. 217 § 2 pkt 1 Kpa, o tym co stwierdzają posiadane i dostępne dokumenty zgromadzone w zasobie archiwalnym Instytutu Pamięci Narodowej.

Czwarte pytanie dotyczy oceny przeprowadzonego w Instytucie Pamięci Narodowej w Łodzi postępowania została, na co zwrócono uwagę w niniejszym piśmie, zawarta już w poprzedniej odpowiedzi, w której wykazano, że podejmowane w sprawie kroki znajdowały oparcie w powoływanych przepisach prawa. Z tych właśnie względów w sprawie wydano postanowienie Nr 42/03 z dnia 5 listopada 2003 r., którym utrzymano w mocy postanowienie NR 06/03 z dnia 12 września 2003 r. odmawiające wydania Wnioskodawcy zaświadczenia o żądanej treści. W pouczeniu do postanowienia Nr 42/03 z dnia 5 listopada 2003 r. wyjaśniono, że Wnioskodawca może skierować sprawę na drogę postępowania sądowo-administracyjnego. W przypadku złożenia skargi Sąd oceni prowadzone przez Instytutu Pamięci Narodowej postępowanie pod względem jego zgodności z prawem, opierając się na zgromadzonych w sprawie aktach. Wskazany tryb stanowi właściwą, przewidzianą prawem, formę sądowej kontroli działalności administracji publicznej.

Z wyrazami szacunku

Leon Kieres

Warszawa, 2004-01-16

Na wstępie należy przypomnieć, że w zakresie obowiązku stosowania kas rejestrujących przez podatników świadczących usługi przewozu osób i ładunków taksówkami zostały przedstawione Panu Senatorowi szerokie wyjaśnienia zarówno w pisemnych odpowiedziach (pismo z dnia PP7-0602-360/BM6-6041/2003/JS z dnia 18 czerwca 2003 r. oraz pismo PP7-0602/596/BM6-10544/2003/JS z 20 października 2003 r.), jak również poprzez odpowiedź ustną udzieloną w trakcie 56 posiedzenia Sejmu w dniu 11 września 2003 r. W związku ze zgłoszonymi dalszymi zapytaniami, uprzejmie informuję, że motywy uzasadniające wdrożenie tego obowiązku przedstawione we wcześniej udzielonych odpowiedziach na wystąpienia Pana Senatora są nadal aktualne.

2. Nawiązując do złożonego oświadczenia chciałabym po raz kolejny poinformować Pana Senatora, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. Nr 234, poz. 1971 z późn. zm.) dzień 31 grudnia 2003 r. uznano za ostateczny i graniczny termin stosowania zwolnienia od obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących w zakresie świadczenia usług przewozu osób i ładunków taksówkami.

Odpowiadając na pytanie dotyczące rezultatów rozmów prowadzonych z przedstawicielami środowiska taksówkarzy należy poinformować, że prezentowali oni stanowisko, iż należy przesunąć termin rozpoczęcia ewidencjonowania omawianych usług przy zastosowaniu kas rejestrujących lub wręcz odstąpić od omawianego obowiązku. Uwarunkowania, które były przedstawione w wymienionych na wstępie pismach uniemożliwiają przyjęcie tych propozycji przez resort finansów.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 19 stycznia 2004 r.

1. Ministerstwo Skarbu Państwa nie dysponuje informacjami na temat kosztów obsługi właścicielskiej spółek z mniejszościowym udziałem SP. Należy przyjąć, iż koszty te są elementem kosztów Ministerstwa Skarbu Państwa związanych z wykonywaniem praw z akcji/udziałów Skarbu Państwa w spółkach prawa handlowego.

Zgodnie z Kodeksem spółek handlowych oraz statutami spółek, Minister Skarbu Państwa wykonuje należne mu prawa, poprzez udział w walnych zgromadzeniach i wyrażanie stanowiska MSP w głosowaniu nad uchwałami. Z uwagi na fakt, że Skarb Państwa jest akcjonariuszem mniejszościowym, nie ma możliwości wpływu na decyzje podejmowane przez walne zgromadzenie zwykłą większością głosów. W przypadku gdy Skarb Państwa posiada 25% udziału w kapitale zakładowym spółek, ma możliwość zablokowania decyzji walnych zgromadzeń w kwestiach wymagających kwalifikowanej większości (3/4 bądź 4/5 głosów), które w ocenie Ministra Skarbu Państwa nie będą korzystne dla spółki lub będą działały na szkodę akcjonariuszy. W przypadku podjęcia przez walne zgromadzenia negatywnych dla Spółki lub jej akcjonariuszy oraz niezgodnych z prawem uchwał, Skarb Państwa występuje do sądu o zaskarżenie lub unieważnienie. Nadzór właścicielski Skarbu Państwa polega również na udziale przedstawicieli Ministra Skarbu Państwa w radach nadzorczych spółek. Przedstawiciele Ministra Skarbu Państwa stanowią mniejszość w radzie nadzorczej, nie mają jednak możliwości aktywnego wpływu na decyzje podejmowane przez radę.

Minister Skarbu Państwa do zbycia akcji/udziałów w spółkach z mniejszościowym udziałem Skarbu Państwa przykłada nie mniejszą wagę niż do prowadzonych zasadniczych procesów prywatyzacyjnych i co należy podkreślić, tego typu sprzedaż prowadzona jest przez cały czas, to jednak w wielu przypadkach zbycie mniejszościowych pakietów akcji /udziałów nie zawsze i nie w każdym czasie jest możliwe lub uzasadnione.

Zasadnicze przyczyny to:

- zagwarantowanie, w umowach prywatyzacyjnych z inwestorami, utrzymania przez określony czas niezmienionego składu wspólników/akcjonariuszy,

- ograniczenia prawne w zbywaniu akcji/udziałów, wynikające z regulacji ustawowych, np. konieczność utrzymania akcji/udziałów SP, przeznaczonych do objęcia przez pracowników i rolników, aż do czasu całkowitego zakończenia procesu nieodpłatnego udostępnienia akcji/ udziałów uprawnionym,

- zbyt niska oferowana cena,

3. Szczególnym przypadkiem spółek z mniejszościowym udziałem Skarbu Państwa są Narodowe Fundusze Inwestycyjne oraz spółki wniesione do Narodowych Funduszy Inwestycyjnych (dalej spółki parterowe). Uzasadnieniem do posiadania przez Skarb Państwa mniejszościowych pakietów akcji w tych spółkach są przepisy ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 r. O narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji (Dz.U. z 1993 r. nr 44, poz. 202 ze zm.). Na ich podstawie Skarb Państwa pozostawił sobie 15% akcji w każdym z Narodowych Funduszy Inwestycyjnych, jako akcje przeznaczone na inne cele, w tym na wynagrodzenie za wyniki finansowe dla firm zarządzających majątkiem Funduszy. W wykonaniu dyspozycji art. 24 cytowanej wyżej ustawy Skarb Państwa podpisał z Funduszami oraz Firmami zarządzającymi ich majątkiem umowy cywilno-prawne, zwane umowami o wynagrodzenie za wyniki finansowe, które regulują zasady i sposób wypłacania ekwiwalentu pieniężnego uzyskanego ze sprzedaży zarezerwowanych na ten cel akcji Funduszy znajdujących się w posiadaniu Skarbu Państwa. W wyniku realizacji składanych na podstawie tych umów żądań zbycia akcji udział Skarbu Państwa w kapitale zakładowym poszczególnych Narodowych Funduszy Inwestycyjnych sukcesywnie maleje i obecnie kształtuje się na poziomie od 4,71% do 15%.

4. Liczba spółek z częściowym udziałem SP jest zmienna. Zmniejsza się w miarę zbywania przez Skarb Państwa akcji/udziałów, ale równocześnie zwiększa się wraz z prywatyzacją kolejnych podmiotów państwowych. Istnienie tego typu spółek oraz ponoszenie kosztów związanych z wykonywaniem przez SP praw korporacyjnych (bez względu na to, który organ będzie reprezentował SP i wykonywał te prawa) jest więc nieodzownym elementem procesu prywatyzacji polskiej gospodarki. Należy przyjąć, iż Skarb Państwa również w przyszłości będzie w posiadaniu akcji/udziałów w spółkach prawa handlowego. Zmianie podlegała będzie natomiast ich struktura, w związku z koniecznością prowadzenia aktywnej polityki gospodarczej, celem przyspieszenia rozwoju sektorów, w których poziom inwestycji kapitałowych będzie niedostateczny.

z up. SEKRETARZ STANU

Andrzej Szarawarski

Warszawa, 20.01. 2004 r.

W ramach interesującego Pana Senatora Działania 4 Programu SAPARD "Różnicowanie działalności gospodarczej na obszarach wiejskich" schematu 4.3. "Publiczna infrastruktura turystyczna na obszarach wiejskich" pomoc finansowa przyznawana jest jedynie na realizację przedsięwzięć, które przyczynią się do zwiększenia atrakcyjności turystycznej obszarów wiejskich. Przedsięwzięcia wspierane w ramach niniejszego działania mogą być realizowane na obszarach wsi lub miast liczących do 7 tysięcy mieszkańców.

Pragnę poinformować Pana Senatora, iż wdrożenie Działania 4 regulują przepisy zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 kwietnia 2003 roku zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań oraz sposobów realizacji zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w zakresie gospodarowania środkami pochodzącymi z funduszy Unii Europejskiej, opublikowanym w dniu 22 lipca 2003 r. (Dz.U. 129, poz. 1177) w rozdziale 6a "Pomoc na działania dotyczące zróżnicowania działalności gospodarczej na obszarach wiejskich".

- obiekty kultury i dziedzictwa narodowego;

- obiekty kultury fizycznej, turystyki i wypoczynku;

- przygotowanie oraz wykonanie materiałów informacyjnych lub promocyjnych na rzecz interesu zbiorowego.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 20.01. 2004 r.

- Ośrodki Doradztwa Rolniczego podległe wojewodom i Regionalne Centra Doradztwa Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich,

- Izby Rolnicze,

○ Mazowiecki Bank Regionalny S.A.,

○ Gospodarczy Bank Wielkopolski S.A.,

Instruktorzy z tych instytucji, na równi z instruktorami z ARiMR są zaangażowani w przebieg kampanii informacyjno-szkoleniowej, która rozpoczęła się 15 października 2003 roku. Kampania informacyjno-szkoleniowa ma na celu przygotowanie polskich rolników do między innymi prawidłowego wypełniania wniosku o wpis do ewidencji producentów oraz wniosku o przyznanie płatności obszarowych. W trakcie powyższej akcji rolnik uzyskuje także informacje o numerach działek ewidencyjnych będących w jego posiadaniu, ich wzajemnym położeniu oraz powierzchni tak, aby maksymalnie ograniczyć ilość błędów podczas wypełniania wniosków o płatności obszarowe.

Ponadto Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa może przeszkolić większą liczbę osób mogących pomagać rolnikom podczas wypełniania wniosków. Działania takie uzależnione są od bieżących potrzeb oraz dostępnych na ten cel środków finansowych w budżecie ARiMR.

Uprzejmie informuję, że Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi popiera wszelkie działania zmierzające do jak najlepszego przygotowania polskich rolników do korzystania ze środków Unii Europejskiej, a w szczególności te, które angażują społeczności lokalne, takie jak opisana w oświadczeniu Pana Senatora inicjatywa Związku Gmin Wiejskich Województwa Podlaskiego.

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 2004.01.21

W związku z powyższym Minister Finansów, w obowiązującym od 1 stycznia 2004 r. rozporządzeniu w sprawie podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 221, poz. 2196), określił stawkę akcyzy dla piwa w wysokości 6,86 zł od 1 hl za każdy º Plato. Należy zatem stwierdzić, iż aktualnie obowiązująca stawka podatku akcyzowego dla piwa funkcjonuje na niezmienionym poziomie od czerwca 2004 r.

Należy wyraźnie podkreślić, iż przepisy prawa wspólnotowego określają jedynie minimalny poziom stawek podatku akcyzowego dla wyrobów akcyzowych. Dla piwa minimalna stawka unijna wynosi 0,748 EUR/hl/ºPlato. Zatem każde z państw członkowskich ustala stawkę podatku akcyzowego w oparciu o zasady prowadzonej przez dane państwo polityki gospodarczej, nie niższą niż minimalna, co powoduje, iż w krajach UE istnieją różnice w wysokości opodatkowania podatkiem akcyzowym piwa. Przykładowo w Niemczech obowiązuje stawka podatku akcyzowego w wysokości 0,790 EUR/hl/ºPlato, a w Austrii stawka podatku akcyzowego od piwa wynosi 2,08 EUR/hl/ºPlato.

W Polsce obowiązuje stawka podatku akcyzowego w wysokości 6,86 zł/hl/ºPlato, co stanowi 1,50 EUR/hl/ºPlato. Natomiast stawka akcyzy na piwo u naszych południowych sąsiadów - w Czechach i Słowacji - wynosi odpowiednio: 0,753 EUR/hl/ºPlato oraz 0,727 EUR/hl/ºPlato.

Spodziewana sytuacja na rynku piwa z pewnością wymusi restrukturyzację części obecnie funkcjonujących towarów. W tym miejscu chciałbym podkreślić iż realizowana przez resort finansów (od czerwca 2001 r.) polityka niepodnoszenia stawki akcyzy na piwo, wprowadzone regulacje prawne promujące m.in. małe i średnie browary jak również szereg nowych, bardzo istotnych instytucji zapisanych w nowej ustawie o podatku akcyzowym, które zostaną wprowadzone do polskiego systemu podatkowego w związku z przystąpieniem Polski do UE, mają wspomagać również krajowych producentów piwa w podejmowanych przez tę branżę działaniach zmierzających do przygotowania warunków podjęcia konkurencji na unijnym rynku piwa. Należy jednak zaznaczyć, iż dopiero wspólny wysiłek tj. połączenie działań i korelacja prowadzonej przez rząd polityki akcyzowej z realizowaną przez branżę piwowarską polityką cenową w odniesieniu do piwa pozwoli na zminimalizowanie ewentualnych niekorzystnych skutków włączenia Polski w obszar wspólnego rynku. W tym miejscu pozwolę sobie zwrócić uwagę na fakt, iż nowa ustawa o podatku akcyzowym, która została przyjęta przez Sejm w dniu 16 grudnia 2003 roku zawiera konstrukcję maksymalnych stawek podatku akcyzowego na poszczególne wyroby akcyzowe, zgodną z dotychczas stosowanymi rozwiązaniami. Zawiera ona również delegację, na mocy której minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, dokonać obniżenia maksymalnych stawek akcyzy. Zapisana zatem w projekcie ustawy w art. 68 ust. 4 stawka podatku akcyzowego dla piwa ma charakter stawki maksymalnej, co oznacza, że akcyza na piwo po 1 maja br. nie może przekroczyć określonego tą regulacją poziomu, może natomiast zostać obniżona. Mechanizm ten w kontekście zmian zachodzących na rynkach krajów UE i państw ościennych należy uznać za bardzo dobry zarówno dla gospodarki jak i możliwości oddziaływania na konkurencyjność naszych podmiotów gospodarczych.

Reasumując, wybór wariantu, jednego z kilku opracowanych przez resort, ustanowienia stawek podatku akcyzowego na napoje alkoholowe, w tym oczywiście na piwo na optymalnym poziomie w realiach funkcjonowania Polski we wspólnym rynku unijnym, nastąpi wkrótce po całościowej analizie procesów zachodzących na rynkach w/w napojów przy uwzględnieniu konieczności zabezpieczenia dochodów budżetowych z tego tytułu i jednoczesnym rozważeniu opinii i propozycji zainteresowanych branż.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dn. 21.01. 2004 r.

Zasady realizacji "Narodowego programu profilaktyki i leczenia chorób układu sercowo-naczyniowego na lata 2003-2005" oraz zasady i kryteria wyboru realizatorów tego programu, jak również wszystkich innych programów polityki zdrowotnej, przedstawiane były Panu Krzysztofowi Jurgielowi w trybie udzielania odpowiedzi na interpelacje i zapytania kierowane do Premiera Rzeczypospolitej oraz Ministra Zdrowia, w okresie kiedy Pan Krzysztof Jurgiel pełnił mandat posła. W sposób wyczerpujący zostały przedstawione przyczyny niezakwalifikowania Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego w Białymstoku do grona realizatorów wymienionego Programu, w zakresie sfinansowania kosztów zakupu angiokardiografu. Tak więc nie chcąc powtarzać wcześniejszych wyjaśnień, pragnę skoncentrować się na przedstawieniu informacji na temat awarii aparatu, z którą związane jest przesłane oświadczenie.

Informację o awarii angiokardiografu w Samodzielnym Publicznym Szpitalu Klinicznym w Białymstoku Ministerstwo Zdrowia uzyskało od dziennikarki "Kuriera Porannego" z Białegostoku w dniu 9 stycznia bieżącego roku. W tym samym dniu Ministerstwo Zdrowia wystąpiło do Dyrektora wymienionego Szpitala z prośbą o potwierdzenie informacji - w sierpniu ubiegłego roku Ministerstwo było również poinformowane o awarii tego aparatu, którego to faktu nie potwierdził Dyrektor Szpitala. W piśmie skierowanym do Dyrektora Szpitala, przedstawiona została prośba o określenie charakteru awarii oraz kosztów i terminu naprawy, a także pytanie o możliwość wykorzystania do wykonywania świadczeń zdrowotnych w trybie awaryjnym aparatu rtg z ramieniem C, które to urządzenie zostało zakupione w końcu ubiegłego roku ze środków Ministerstwa Zdrowia.

W dniu 9 stycznia br. Dyrektor Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego w Białymstoku poinformował, że awaria aparatu nastąpiła w dniu 7 stycznia br., zaś od dnia 8 stycznia aparat jest "diagnozowany" przez serwisanta i ustalenie przyczyny awarii nastąpi najpóźniej do dnia następnego. Dyrektor zobowiązał się w piśmie do niezwłocznego powiadomienia Ministerstwa o ostatecznych przyczynach awarii i szacowanych kosztach naprawy. W tym samy dniu (tzn. 9 stycznia) do Ministerstwa Zdrowia wpłynęło również pismo Kierownika Zakładu Kardiologii Inwazyjnej wymienionego Szpitala, który poinformował, że w jego opinii wykonywanie zabiegów angioplastyki w zawale serca z wykorzystaniem aparatu rtg z ramieniem C obarczone jest wysokim ryzykiem. W związku z tym pacjenci, których stanu zdrowia nie można ustabilizować przy pomocy farmakoterapii będą transportowani do Pracowni Angiokardiografii w Łomży i tam będą wykonywane zabiegi koronarografii i koronaroplastyki.

Mimo wcześniejszej deklaracji Dyrektora Szpitala o niezwłocznym powiadomieniu Ministerstwa o ostatecznych przyczynach awarii i szacowanych kosztach naprawy do dnia 13 stycznia br. informacja taka nie została przekazana. W dniu 14 stycznia 2004 roku, po wcześniej skierowanym pytaniu do Zastępcy Dyrektora Szpitala, która zgłosiła się do Ministerstwa na negocjacje w sprawie zakresu świadczeń zdrowotnych finansowanych z budżetu państwa, do Departamentu Polityki Zdrowotnej wpłynęło pismo Kierownika Zakładu Kardiologii Inwazyjnej informujące o przyczynie awarii oraz uruchomieniu pełnego funkcjonowania Zakładu w dniu 16 stycznia br. Przyczyną niesprawności angiokardiografu była awaria lampy rtg - awaria ta wystąpiła w okresie gwarancji.

Odpowiadając na pytanie Pana Senatora o sposób w jaki zamierzam umożliwić udzielanie prawidłowej pomocy ofiarom zawałów i miażdżycy z województwa podlaskiego informuję, że w ramach swoich kompetencji zrealizowałem deklarację wyposażenia szpitala w aparat rtg z ramieniem C, który może być wykorzystywany w zabiegach angioplastyki wieńcowej. Wyrażam też przekonanie, że kontynuacja "Narodowego programu profilaktyki i leczenia chorób układu sercowo-naczyniowego na lata 2003-2005" przyczyni się do odpowiedniego dla potrzeb wyposażenia Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego w Białymstoku. Mam również nadzieję, że działania podejmowane w ramach realizacji tego Programu przyczynią się do pełnego wykorzystania możliwości innego angiokardiografu, będącego w dyspozycji Szpitala Wojewódzkiego w Łomży, w województwie podlaskim. Pragnę też poinformować, że działania podejmowane w ramach Programu ukierunkowane są również na zapobieganie miażdżycy, a nie tylko jej konsekwencjom.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 21 stycznia 2004 r.

Z dniem 1 kwietnia 2003 r. tj. z dniem wejścia ustawy z dnia 23 stycznia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Dz.U. Nr 45, poz. 391 ze zm.), zwanej dalej ustawą, stosownie do treści art. 196 ustawy, każdy dotychczas ubezpieczony w kasie chorych stał się z mocy prawa ubezpieczonym w Narodowym Funduszu Zdrowia. Jednocześnie, zgodnie z art. 198 ustawy, Narodowy Fundusz Zdrowia wstąpił w prawa i obowiązki kas chorych wynikające z umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych, zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy.

Narodowy Fundusz Zdrowia w oparciu o wyniki przeprowadzonych analiz statystycznych i epidemiologicznych prowadził w 2003 r. prace nad ujednoliceniem sposobu kontraktowania oraz finansowania świadczeń zdrowotnych - czego wyrazem stało się ogłoszenie w dniu 10 października 2003 r. przez wszystkie Oddziały Wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia konkursów ofert na zawieranie umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych w roku 2004, opartych o jednolite dla poszczególnych rodzajów świadczeń zasady.

Pragnę uprzejmie poinformować, że w 2004 r. świadczenia profilaktyczne udzielane są przez lekarza stomatologa zgodnie z treścią rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz.U. Nr 130, poz. 1196), rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2003 r. w sprawie zakresu świadczeń zdrowotnych, w szczególności badań przesiewowych, oraz okresów, w których te badania są przeprowadzane (Dz.U. Nr 139 poz. 1337), a także zgodnie z zakresem wskazanym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu bezpłatnych dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa i materiałów stomatologicznych przysługujących dzieciom i młodzieży do ukończenia 18 roku życia oraz kobietom w ciąży i okresie połogu, a także określenia rodzaju dokumentu potwierdzającego uprawnienia do tych świadczeń (Dz.U. Nr 115, poz. 1089).

Pragnę podkreślić, że w celu zapewnienia dostępności do świadczeń dla dzieci w "Szczegółowych materiałach informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawierania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych ubezpieczonym w Narodowym Funduszu Zdrowia od 1 stycznia 2004 roku w rodzaju świadczeń zdrowotnych leczenie stomatologiczne", zwanych dalej Szczegółowymi materiałami stomatologicznymi zamieszczono wymóg realizacji przez każdego lekarza stomatologa udzielającego świadczeń ogólnostomatologicznych wszystkim ubezpieczonym w Narodowym Funduszu - udzielenia w okresie rozliczeniowym, co najmniej 20% wartości punktowej umowy na leczenie ogólnostomatologiczne dzieciom do 18 r. ż., w tym minimum 5% wartości punktowej umowy na leczenie ogólnostomatologiczne przeznaczenia na świadczenia profilaktyczne. Odstępstwo od powyższej zasady możliwe jest wyłącznie decyzją Oddziału Wojewódzkiego NFZ w przypadku właściwego zabezpieczenia świadczeń na danym terenie dla wskazanej grupy ubezpieczonych. Ponadto, w 2004 r. zawierane są także kontrakty stomatologiczne realizowane wyłącznie na rzecz dzieci do 18 r. ż.

Zgodnie ze Szczegółowymi materiałami stomatologicznymi profilaktyczna opieka zdrowotna z zakresu stomatologii nad uczniami obejmuje:

Profilaktyczna opieka zdrowotna sprawowana przez lekarza stomatologa obejmuje w szczególności:

- prowadzenie edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia jamy ustnej;

- profilaktyczne badanie stomatologiczne;

- profilaktyczne badanie ortodontyczne;

- kwalifikowanie do szczególnej opieki stomatologicznej.

Lekarz stomatolog sprawuje profilaktyczną opiekę zdrowotną w miejscu określonym w umowie o udzielanie świadczeń zdrowotnych. O terminach profilaktycznych świadczeń stomatologicznych pielęgniarka albo higienistka szkolna powiadamia rodziców albo opiekunów prawnych lub faktycznych ucznia.

Ponieważ źródłem przychodów Narodowego Funduszu Zdrowia są środki pieniężne ze składek na powszechne ubezpieczenie zdrowotne, a służący do sporządzenia planu finansowego Krajowy Plan Zabezpieczenia Świadczeń Zdrowotnych, tworzony jest z uwzględnieniem określonej art. 108 ustawy zasady zrównoważenia kosztów z przychodami - Narodowy Fundusz Zdrowia, w ramach posiadanych środków, w sposób szczególny położył nacisk na zabezpieczenie dzieciom i młodzieży w 2004 r. świadczeń z zakresu profilaktyki stomatologicznej.

ds. Medycznych

Narodowego Funduszu Zdrowia

Andrzej Majewski

Warszawa, dnia 21 stycznia 2004 r.

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka nr BPS/DSK-043-26/04 w sprawie oświadczenia złożonego przez senator Irenę Kurzępę 9 stycznia 2004 roku podczas 53. posiedzenia Senatu RP uprzejmie wyjaśniam, że ograniczone środki finansowe pozostające w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdrowia, pozyskiwane ze składek, nie pozwalają na zawieranie umów ze świadczeniodawcami w oczekiwanej przez nich wysokości.

Należy także mieć na uwadze zasady gospodarki finansami publicznymi, które to zasady obowiązują również w Narodowym Funduszu Zdrowia. W razie przekroczenia planu finansowego Fundusz może ponieść odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych. Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ wyraźnie stwierdza, że świadczenia zdrowotne finansowane są przez Fundusz "w ramach posiadanych środków finansowych" (art. 37 ust. 2 oraz art. 49 ustawy).

ds. Medycznych

Narodowego Funduszu Zdrowia

Andrzej Majewski

Warszawa, 2004.01.22

Szanowny Panie Marszałku

Rynek wieprzowiny charakteryzuje się cyklicznością produkcji a jej opłacalność zależy nie tylko od skali interwencji na tym rynku ale również od sytuacji na rynku zbóż oraz uwarunkowań zewnętrznych.

W roku ubiegłym nałożyły się: działania polegające na zagospodarowaniu mięsa z interwencji w 2002 r., przy czym jego ilość w zapasach w Polsce przekraczała zapasy w całej unijnej "piętnastce" i po drugie - działania bieżące, polegające na wykupie bezpośrednim mięsa oraz na dopłatach do eksportu mięsa świeżego. I tak, już od 7 stycznia 2003 r. został uruchomiony zakup półtusz wieprzowych w ramach rotacji zapasów stałych, od 10 marca 2003 r. rozpoczęto zakupy na zapasy interwencyjne i prowadzono je do końca czerwca ubr. Łącznie na zapasy Agencji Rynku Rolnego w I półroczu 2003 r. zakupiono ok. 111 tys. ton półtusz wieprzowych. Jednocześnie rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 31 stycznia 2003 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 161) zostały wprowadzone dopłaty do eksportu, którymi objęto 40,9 tys. ton świeżych półtusz wieprzowych, tj. cały ilościowy limit subsydiowanego eksportu mięsa czerwonego przyznanego Polsce w ramach polskiej listy koncesyjnej do WTO.

Ponadto na podstawie uchwały Nr 167 Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2003 r. (MP Nr 39, poz. 574) został uruchomiony "Program nieodpłatnego przekazania żywności z zapasów Agencji Rynku Rolnego w 2003 r. na potrzeby jednostek organizacyjnych pomocy społecznej i organizacji pozarządowych wykonujących zadania z zakresu pomocy społecznej i organizacji pozarządowych wykonujących zadania z zakresu pomocy społecznej". Na realizację tego Programu Agencja Rynku Rolnego przeznaczyła z zapasów 13,5 tys. ton półtusz wieprzowych.

Dla ustabilizowania sytuacji na rynku wieprzowiny w połowie listopada 2003 r. ARR wznowiła interwencyjne zakupy półtusz wieprzowych, zawieszone w końcu czerwca; od wznowienia zakupów do końca ub.r. ARR zakupiła na zapasy interwencyjne 15,6 tys. ton wieprzowiny, całkowicie wyczerpując limit zakupów zaplanowany w "Rocznym programie działań interwencyjnych ARR na 2003 r.".

Sytuację na rynku wieprzowiny w 2003 r. utrudniała konieczność zagospodarowania znacznych zapasów wieprzowiny pochodzących z zakupów zrealizowanych w 2002 r. Pomimo to, w wyniku prowadzonych działań ARR spadek cen skupu oraz zakres wahań cen został ograniczony.

Według danych GUS w 2003 r. w Polsce średnia cena (netto) skupu trzody chlewnej od grudnia 2002 r. do grudnia 2003 r. obniżyła się o ok. 5%. Sezonowo w ciągu roku ceny skupu od grudnia 2002 r. do września 2003 r. wzrosły o ok. 15% do poziomu 3,73 zł/kg, ale od września 2003 r. obniżyły się o ok. 17%. Po wznowieniu w listopadzie ub. r. zakupów interwencyjnych ceny żywca wieprzowego w końcu roku ustabilizowały się na poziomie 3,08 zł/kg, tj. wyższym niż w okresie styczeń - maj ub.r., kiedy to ceny odpowiednio wyniosły 2,91 zł/kg - 3,07 zł/kg.

Na rynkach Unii Europejskiej, gdzie sytuacja podażowo-popytowa była podobna, ale nie prowadzono działań interwencyjnych, spadek cen żywca (według danych udostępnianych przez Komisję Europejską) w IV kwartale 2003 r. był głębszy. Szczególnie duży spadek notowano w krajach, które podobnie jak Polska są znaczącymi producentami bądź eksporterami wieprzowiny, np. w Niemczech ceny od września do grudnia obniżyły się o 24,5%, we Francji o 24,7%, w Belgii o 26,7%, a w Holandii o 27,3%. Mniejszy spadek notowano jedynie w Danii, ale w tym kraju (którego produkcja kilkakrotnie przekracza zapotrzebowanie wewnętrzne) ceny wieprzowiny przez cały 2003 r. utrzymywały się na niskim poziomie. Średnio w całej UE przeciętna cena żywca wieprzowego w ciągu IV kwartału obniżyła się o ok. 19%.

W celu przeciwdziałania spadkowi cen skupu trzody chlewnej, już na początku 2004 roku Agencja Rynku Rolnego uruchomiła zakupy wieprzowiny na zapasy. Planowany jest zakup 25 tys. t półtusz wieprzowych. Ponadto już w grudniu 2003 r. na podstawie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 5 grudnia 2003 r. (Dz.U. Nr 213, poz. 2089), Agencja wydała pozwolenia na eksport 20 tys. t świeżych półtusz wieprzowych z dopłatą i od początku 2004 r. jest on już realizowany. Planowane jest objęcie dopłatami również pozostałej części limitu WTO, tj. 20,9 tys. ton poprzez wydanie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w tej sprawie.

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak