Warszawa, 2004-01-15

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 22 grudnia 2003 roku znak: BPS/DSK-043-558/03, przy którym został przekazany tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Jana Szafrańca podczas 52. posiedzenia Senatu RP w dniu 17 grudnia 2003 roku w sprawie planowanej likwidacji Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych - pozwalam sobie przedstawić następujące wyjaśnienia w tej sprawie.

Jest on funduszem celowym, którego dochodami są należności i opłaty roczne wnoszone przez inwestorów z tytułu wyłączenia z produkcji urodzajnych gruntów rolnych klas I-III oraz klas IV - VI pochodzenia organicznego.

Dysponentem Funduszu terenowego od 1 stycznia 1999 roku jest samorząd województwa.

Podzielam stanowisko Pana Senatora, że obecne zasady funkcjonowania Funduszu są akceptowane przez rady gmin, gdyż środki tego Funduszu zasilają budżety gmin na działania, na które gminy nie posiadają własnych środków, takie jak rekultywacja, odkamienianie pól, odkrzaczanie, budowa i modernizacja dróg polnych.

Dochody Funduszu generuje więc rolnictwo i są one wydatkowane na obszarach wiejskich na rozwój rolnictwa.

Z tego względu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju wsi trwają prace nad opracowaniem projektu ustawy o zmianie ustawy z dnia 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów rolnych i leśnych mające na celu zniesienie tego Funduszu z dniem 1 stycznia 2005 r. Mam nadzieję, że w zamian za to, tak jak to zostało założone w "Programie uporządkowania i ograniczenia wydatków publicznych", odpowiedniemu zwiększeniu ulegną wpływy do budżetów jednostek samorządu terytorialnego, przeznaczonych na dofinansowanie zadań wymienionych we wspomnianej ustawie, finansowanych dotychczas z Funduszu.

wz. MINISTRA

Sekretarz Stanu

Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 2004-01-15

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 22 grudnia 2003 roku znak: BPS/DSK-043-566/03, przy którym został przekazany tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Mariana Lewickiego podczas 53. posiedzenia Senatu RP w dniu 17 grudnia 2003 roku w sprawie zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, położonych na terenie miasta Legnicy oraz gmin Miłkowice i Krotoszyce, przewidzianych pod założenie cmentarza komunalnego dla miasta Legnicy - uprzejmie informuję, że Minister Rolnictwa i Rozwoju wsi, Minister Środowiska i Wojewoda Dolnośląski podjęli stosowne decyzje w sprawie zmiany przeznaczenia wnioskowanych gruntów rolnych. I tak:

- Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi po rozpatrzeniu:

1) wniosku Prezydenta Miasta Legnicy z dnia 23.05.2003 r. znak: PAB.V.0717-65/2003, przekazanego przez Wojewodę Dolnośląskiego wraz z jego opinią z dnia 3 lipca 2003 roku znak: ŚR.III.7711-1/87/03 - decyzją z dnia 14.11.2003 r. znak: GZ.tr.057-602-471/03 wyraził zgodę na przeznaczenie na cele nierolnicze 28,18 ha gruntów rolnych klas II-III, położonych na terenie miasta Legnicy.

3) wniosku Wójta Gminy Krotoszyce z dnia 20.05.2003 r. znak: IB/0717/02/03, przekazanego przez Wojewodę Dolnośląskiego wraz z jego opinią z dnia 7 lipca 2003 roku znak: ŚR.III.7711-1/91/03 - decyzją z dnia 14.08.2003 r. znak: GZ.tr.057-602-476/03 wyraził zgodę na przeznaczenie na cele nierolnicze 5,80 ha gruntów rolnych klas II-III, położonych na terenie wsi Jaszków i Białka gmina Krotoszyce.

1) wniosku Prezydenta Miasta Legnicy z dnia 23.05.2003 r. znak: PAB.V.0717-65/2003 - decyzją z dnia 1.12.2003 r. znak: ŚR.III.7711-2/147/03 wyraził zgodę na przeznaczenie na cele nierolnicze 2,55 ha gruntów rolnych klas IV, położonych na terenie miasta Legnicy.

3) wniosku Wójta Gminy Miłkowice z dnia 16.05.2003 r. znak: GKB-0717/8/03, decyzją z dnia 18.07.2003 r. znak: ŚR.V.6112/37/03 wyraził zgodę na przeznaczenie na cele nieleśne 0,40 ha gruntów leśnych nie stanowiących własności Skarbu Państwa, położonych na terenie wsi Lipce gmina Miłkowice.

4) wniosku Wójta Gminy Krotoszyce z dnia 20.05.2003 r. znak: IB/0717/02/3, decyzją z dnia 25.08.2003 r. znak: ŚR.III.7711-2/106/03 wyraził zgodę na przeznaczenie na cele nierolnicze 15,92 ha gruntów rolnych klas IV, położonych na terenie gminy Krotoszyce.

Z poważaniem

wz. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Jerzy Pilarczyk

Warszawa, 14.01.2004 r.

Przedstawiony przez Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej do szerokiej dyskusji społecznej Raport Racjonalizacji Wydatków Społecznych, zawierający, między innymi, propozycję weryfikacji uprawnień do rent dla osób z orzeczoną niezdolnością do pracy na czas stały, ma na celu przedstawienie propozycji niezbędnego ograniczenia deficytu finansów publicznych poprzez racjonalizację, a w konsekwencji ograniczenie wydatków publicznych w sferze społecznej.

W przypadku wielu z tych osób od czasu przyznania renty stan zdrowia mógł się poprawić, a u innych pogorszyć. Ponowne badanie pozwoliłoby na zwiększenie adekwatności uzyskiwanych świadczeń do rzeczywistego stopnia niezdolności do pracy.

MINISTER

z up.

Krzysztof Pater

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004.01.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

proszę o przyjęcie następującej odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Krzysztofa Jurgiela podczas 51. posiedzenia Senatu RP w dniu 11 grudnia 2003 r., skierowane do Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Infrastruktury Pana Marka Pola w sprawie przebiegu transeuropejskiej trasy szybkiego ruchu Via Baltica.

Przebieg autostrad i dróg ekspresowych ustalony został w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz.U. 174/2003, poz. 1683), zmieniającym rozporządzenie w sprawie ustalenia sieci autostrad, dróg ekspresowych i dróg o znaczeniu obronnym i dla drogi ekspresowej S-8, na odcinku Warszawa - granica państwa z Litwą, przedstawia się następująco: Warszawa-Ostrów Mazowiecka-Zambrów-Choroszcz-Knyszyn-Korycin-Augustów-Budzisko-granica państwa (Kowno).

Przebieg taki ustalono w wyniku prac międzyresortowego zespołu do spraw przeanalizowania przebiegu drogi ekspresowej S-8. Powołanie zespołu zlecił Ministrowi Infrastruktury Komitet Rady Ministrów w trakcie prac na kształtem w/w rozporządzenia. W skład zespołu weszli przedstawiciele resortów infrastruktury, środowiska, spraw wewnętrznych i administracji oraz Rządowego Centrum Studiów Strategicznych, Komitetu Rady Ministrów i Podlaskiego Urzędu Wojewódzkiego.

Zespół zakończył pracę w dn. 25 lipca 2003 r. i wnioskował o przyjęcie takiego przebiegu drogi ekspresowej S-8, jaki ostatecznie wprowadzony został do rozporządzenia RM. Zespół kierował się faktem, iż w dotychczasowych opracowaniach wariant "łomżyński" oceniany jest jako mniej korzystny niż "białostocki" (np. w "Ocenie strategicznej wariantów przebiegu drogi ekspresowej S-8 przez obszar województwa podlaskiego na odcinku Zambrów - Augustów", wykonanej jako prognoza do Planu Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Podlaskiego).

Ocena może stać się podstawą do ewentualnego wniosku o zmianę rozporządzenia w sprawie ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych. Środki finansowe, przeznaczone na przebudowę dróg krajowych w województwie podlaskim nie zostaną przez to utracone. Najbliższe zamierzenia, dotyczące drogi krajowej nr 8 na terenie województwa, koncentrować się będą na pracach remontowych i wzmocnieniu nawierzchni, do czego zobowiązuje Polskę traktat akcesyjny. Realizacja drogi ekspresowej S-8 w pierwszym okresie planowana jest na odcinkach nie budzących kontrowersji w sprawie przebiegu. Od Warszawy w kierunku północno-wschodnim do roku 2008 przewidywana jest realizacja odcinka Radzymin-Wyszków z obwodnicą Wyszkowa, a dopiero w następnym okresie przedłużenie drogi "S" do Ostrowi Mazowieckiej. Taki program nie zamyka możliwości zmian przebiegu trasy Via Baltica, jeżeli będzie to wskazane w wyniku oceny strategicznej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 13 stycznia 2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie w sprawie Optimus S.A. złożone przez senatora Adama Graczyńskiego podczas 50 posiedzenia Senatu RP w dniu 4.12.2003 r., przekazane przy piśmie Marszałka Senatu RP z dnia 15.12.2003 r. znak: BPS/DSK-043-526/03 do Pana Leszka Millera Prezesa Rady Ministrów i przesłane Panu Andrzejowi Raczko Ministrowi Finansów przy piśmie Pana Marka M. Wiklińskiego Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 18.12.2003 r. znak: SSP44004-6/03, uprzejmie informuję co następuje.

Zróżnicowanie przepisów w sprawie opodatkowania importu sprzętu komputerowego oraz sprzedaży komputerów w kraju wynikało z regulacji ustawowej, a nie z przepisów wydanych przez Ministra Finansów. Zgodnie bowiem z art 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r. zwolnieniu od podatku od towarów i usług oraz od podatku akcyzowego podlegał import towarów zwolnionych od cła na podstawie art. 190 § 1 pkt 1-33, 36, 38-40 oraz § 2 i § 3 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (Dz.U. Nr 23, poz. 117 ze zm.). Zwolniony od podatku od towarów i usług oraz od podatku akcyzowego był zatem import zwolnionych z cła pomocy naukowych, w tym sprzętu sportowego i aparatury badawczo-pomiarowej oraz elementów i części zamiennych do tej aparatury, służących wyłącznie do celów dydaktycznych lub badawczych, przywożonych dla przedszkoli, szkół, instytucji i placówek naukowych oraz jednostek badawczo-rozwojowych, z wyłączeniem przywożonych do działalności gospodarczej (art. 7 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. w związku z art. 190 § 1 pkt 32 Kodeksu cywilnego). Ww. zwolnienie od podatku od towarów i usług obejmowało również import sprzętu komputerowego przywożonego do celów dydaktycznych lub badawczych dla ww. podmiotów, pod warunkiem, iż był on zwolniony z cła.

Należy zaznaczyć, że wprowadzone w 1993 r. zwolnienie importu określonych towarów na cele dydaktyczne lub badawcze, przywożonych dla ww. podmiotów wiązało się z faktem dość ubogiej w tym zakresie oferty krajowego przemysłu zwłaszcza oferty dotyczącej sprzętu o zaawansowanej technologii.

W związku z rozwojem krajowego przemysłu związanego ze sprzętem komputerowym oraz licznymi postulatami podnoszonymi przez polskich producentów dotyczącymi zniesienia zwolnienia z podatku VAT z tytułu importu sprzętu komputerowego, a także w związku z pojawiającymi się w tym zakresie przypadkami obejścia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, Parlament wprowadził zmianę polegającą na likwidacji przedmiotowego zwolnienia ustawą z dnia 17 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 105, poz. 1107), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2001 r.

Ministerstwo Finansów dokonało wnikliwej analizy wszystkich zgromadzonych materiałów w sprawie firmy "OPTIMUS". Wynika z nich, że organy skarbowe w sprawie firmy "OPTIMUS" postępowały w przekonaniu, iż respektują swym działaniem obowiązujący stan prawny. Prowadzący przedmiotową sprawę, zebrali materiał dowodowy w sposób wyczerpujący i rzetelny. Należy jednoznacznie stwierdzić, co podkreślił w uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny, że w sprawie wystąpiły "istotne wątpliwości prawne". O powyższym świadczy również fakt, że wątpliwości te uzasadniały rozpoznawanie sprawy w składzie poszerzonym NSA. Rozbieżności polegają na odmiennej kwalifikacji prawnej działań firmy "OPTIMUS", dokonanej przez organy orzekające obu instancji i Naczelny Sąd Administracyjny. Przesłanki stosowania przez organy skarbowe i sądy tzw. klauzuli obejścia prawa podatkowego były i nadal są kontrowersyjne. Stąd też wszelkie ustalenia dokonywane przez organy skarbowe w oparciu o tę klauzulę wiążą się z niebezpieczeństwem zajęcia odmiennego stanowiska przez różne organy na kolejnych etapach rozpatrywania sprawy, w oparciu o ten sam materiał dowodowy i bezspornie ustalony stan faktyczny.

Należy podkreślić, iż w wyniku podejmowanych przez służby skarbowe aktywnych działań, Skarb Państwa odzyskuje dochody wynikające z uszczuplenia należności budżetowych przez podatników. Dodatkowe wpływy budżetowe w 2002 r. wyniosły ponad 7 mld zł, podczas gdy zwroty nienależnie pobranych podatków jedynie ponad 700 mln zł. Kwota tych zwrotów nie może być rozpatrywana w oderwaniu od kwoty korzyści budżetowych, jakie przynoszą działania organów podatkowych i organów kontroli skarbowej, gdyż uzyskanie tych korzyści jest zawsze związane z ryzykiem przyjęcia przez NSA odmiennej niż organ orzekający wykładni przepisów prawa.

Odmówienie organowi podatkowemu prawa do "ryzyka" występowania w obronie Skarbu Państwa oznaczałoby, że w wielu sprawach dyrektorzy izb skarbowych decydowaliby w przypadkach wątpliwych o uznaniu racji podatnika, aby nie narażać się na zarzut wywołania nieuzasadnionych strat u podatnika oraz poniesienie kosztów postępowania przed sądem administracyjnym, z własnych środków bieżących. Należy przy tym zauważyć, że wskaźnik procentowy decyzji uchylonych przez NSA do wydanych w 2002 roku był niewielki i wyniósł 0,01% (materiały w posiadaniu Sejmowej Komisji Finansów Publicznych).

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 14 stycznia 2004 r.

Odpowiadając na oświadczenie Pani Senator Grażyny Staniszewskiej (pismo nr BPS/DSK-043-562/03 z dnia 22 grudnia 2003 r.) w sprawie "zapewnienia godnych warunków funkcjonowania Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej we Lwowie", uprzejmie informuję, że mimo wieloletnich starań strony polskiej władze Lwowa nie były skłonne zaoferować odpowiedniej siedziby dla placówki. Obecnie pojawiła się perspektywa zakupu terenu pod budowę nowego konsulatu. Mam nadzieję, że zmiana siedziby placówki, do której powinno dojść w nieodległej przyszłości spowoduje radykalną poprawę warunków pracy oraz zwiększenie możliwości obsługi interesantów, co powinno zlikwidować istniejące obecnie kolejki ubiegających się o wizy.

Z wyrazami szacunku

z up.

Adam Daniel Rotfeld

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 15.01. 2004 r.

W odpowiedzi na oświadczenie, złożone w dniu 11 grudnia 2003 r. przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Sławomira Izdebskiego podczas 51 posiedzenia Senatu, dotyczące przedstawienia dodatkowych informacji w sprawie przeprowadzenia kontroli w aptece "Przy Szpitalu" w Mińsku Mazowieckim w nawiązaniu do mojego poprzedniego wyjaśnienia z dnia 15 października 2003 r., przedstawiam co następuje:

1. W dniach 6-14 października 2003 r. oraz 16 października 2003 r. inspektorzy farmaceutyczni z Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Farmaceutycznej w Warszawie przeprowadzili w przedmiotowej aptece kontrolę obejmującą ocenę realizacji przepisów dotyczących wydawania z aptek produktów leczniczych i wyrobów medycznych a także organizacji pracy apteki, prawidłowości przechowywania produktów leczniczych i gospodarki środkami odurzającymi i psychotropowymi.

W wyniku ustaleń kontroli, Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Farmaceutyczny w Warszawie w dniu 4 grudnia 2003 r., działając na podstawie art. 120, ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne, wydał zalecenia pokontrolne dotyczące prowadzenia apteki zgodnie z obowiązującymi przepisami, określając termin realizacji zaleceń na dzień 19 grudnia 2003 r.

b) Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie (w dn. 12.12.2003 r.) i Dyrektora Mazowieckiego Oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia Delegatura w Siedlcach (w dn. 15.12.2003 r.) -

b) Dyrektor Oddziału Mazowieckiego Narodowego Funduszu Zdrowia - Delegatura w Siedlcach stwierdził, iż w trakcie kontroli zakwestionowano dodatkowo znaczną ilość recept, których autentyczność budziła wątpliwości kontrolujących. W związku z powyższym sprawę przekazano organom Prokuratury. Recepty zostały zabezpieczone w całości przez Prokuraturę, jako materiał dowodowy w prowadzonym postępowaniu karnym.

W związku z zaistniałą sytuacją i toczącym się postępowaniem prokuratorskim, apteka została objęta szczególnym nadzorem ze strony inspekcji farmaceutycznej i Narodowego Funduszu Zdrowia.

Leszek Sikorski

Warszawa, dnia 16.01. 2004 r.

Postępowanie przygotowawcze z doniesienia O.B., którego dotyczy oświadczenie Pana Senatora, prowadził Prokurator Rejonowy Warszawa-Ochota a nie Prokurator Rejonowy Warszawa-Śródmieście. Wszczęte ono zostało na podstawie doniesienia złożonego w dniu 21 lipca 1999 r. przez pokrzywdzonego, który zawiadomił o popełnieniu na jego szkodę przestępstwa wyłudzenia przez przewodniczącego Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej "Krokus" K.Ś. i prezesa Zarządu tej Spółdzielni B.L.K. pieniędzy w kwocie 264.000 zł pod pozorem wpłaty na lokal dwukondygnacyjny na VI i VII piętrze budynku przy ul. Miedzianej 1c. Ponadto O.B. zawiadomił, że K.Ś. i B.L.K. działali na szkodę Spółdzielni z uwagi na konieczność wypłacenia mu odszkodowania z tytułu nieprzydzielenia wynikającego z umowy lokalu.

W toku postępowania ustalono, że O.B. zawarł umowę członkowską ze Spółdzielnią "Krokus" i wpłacił na jej konto kwotę 93.400 zł tytułem zaliczki na wkład budowlany i 156.000 zł tytułem udziałów członkowskich. Zarząd Spółdzielni zdecydował o przydziale O.B. mieszkania na jednej kondygnacji, którego pokrzywdzony nie przyjął. O.B. nie zawarł ze spółdzielnią umowy na przydział lokalu i wystąpił do sądu z powództwem o przydział lokalu dwupoziomowego.

Dokumentacja techniczna, na podstawie której wydano pozwolenie na budowę, nie przewidywała wybudowania lokalu dwupoziomowego. W Spółdzielni "Krokus" była przeprowadzona lustracja, która nie wykazała nieprawidłowości i uchybień w procesie przygotowywania i realizacji inwestycji. W protokole lustracyjnym podniesiono natomiast, że na skutek sprawy z powództwa O.B. nie zostało dokonane z członkami Spółdzielni rozliczenie kosztów zrealizowanego przez Spółdzielnię zadania inwestycyjnego i ustalenie wartości początkowej lokali oraz wysokości wymaganych wkładów budowlanych.

Przeprowadzone postępowanie nie dostarczyło podstaw do przyjęcia, że kwoty wpłacone przez O.B. na rzecz Spółdzielni wydatkowane zostały na inne cele niż mieszkaniowe. Zwrócić trzeba wszak uwagę, że Spółdzielnia zrealizowała zamierzoną inwestycję i zaoferowała pokrzywdzonemu objęcie lokalu mieszkalnego w budynku przy ul. Miedzianej, którego on jednak nie przyjął. Z chwilą, gdy O.B. odmówił podpisania umowy o przydział oferowanego mu przez Spółdzielnię lokalu, nie domagał się zwrotu poniesionych nakładów, ale wystąpił do sądu o nakazanie Spółdzielni wydania przydziału lokalu zgodnego z jego oczekiwaniami.

Postępowanie przygotowawcze w powyższej sprawie było kilkakrotnie umarzane przez Prokuratora Rejonowego Warszawa-Ochota, jednakże decyzje te były uchylane w celu wszechstronnego wyjaśnienia jej okoliczności. Ostatecznie, postanowieniem z dnia 5 października 2001 r., śledztwo to zostało kolejny raz umorzone wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa.

Obie te decyzje poddawane były także ocenie w trybie nadzoru służbowego w Prokuraturze Krajowej, gdzie uznano je za zasadne.

W toku badania akt tej sprawy nie stwierdzono żadnych okoliczności, które uzasadniałyby formułowaną przez Pana Senatora tezę, iż o umorzeniu postępowania mogły decydować inne względy niż wynikające z oceny zebranych dowodów.

PROKURATORA GENERALNEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Warszawa, 2004 -01-16

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Minister Finansów, w porozumieniu z Ministrem Edukacji Narodowej został jedynie upoważniony - na podstawie art. 50 ust. 8 ww. ustawy - do określenia, w drodze rozporządzenia, listy sprzętu komputerowego, do sprzedaży którego stosuje się stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 3%.

W związku z powyższym zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30.08.2001 r. w sprawie wykazu sprzętu komputerowego, do którego stosuje się stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 3% oraz warunków jej stosowania (Dz.U. Nr 95, poz. 1040 ze zm.), które obowiązywało do dnia 31 grudnia 2003 r.

2. Stawka podatku VAT na sprzęt komputerowy w wysokości 3% nie mogła zostać utrzymana po dniu 31 grudnia 2003 r. ponieważ Minister Finansów nie ma ustawowego upoważnienia do obniżania stawki VAT do wysokości 3%. W związku z powyższym wydane zostało rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 224, poz. 2229), w którym zastosowano zwolnienie od podatku VAT przy sprzedaży w kraju sprzętu komputerowego przeznaczonego do nieodpłatnego przekazania na rzecz szkół i przedszkoli.

Zmiany wprowadzone powołanym rozporządzeniem mają charakter czasowy i stracą moc obowiązującą wraz z wejściem w życie nowej ustawy o podatku od towarów i usług. Projekt tej ustawy jest obecnie przedmiotem prac w Parlamencie i zakłada się, że ustawa ta wejdzie w życie z dniem 1 maja 2004 r. Po tym dniu nie będzie można stosować zwolnienia od VAT dla ww. sprzętu, bowiem rozwiązanie to nie jest zgodne z dyrektywami Unii Europejskiej, a w szczególności z przepisami Szóstej dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych-wspólny system podatku od wartości dodanej-ujenolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC z późn. zm.), do której Polska jest zobowiązana dostosować obowiązujące przepisy.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie przewidziano granicznej daty zwolnień od podatku określonych w § 67 i § 67a. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 216, poz. 1828, z późn. zm.), o których to przepisach jest mowa w wystąpieniu Pana Senatora, co oznacza, że zwolnienia określone w tych przepisach mają zastosowanie również po dniu 31 grudnia 2003 r. i stracą moc dopiero z dniem wejścia w życie nowej ustawy o podatku od towarów i usług.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2004-01-16

W związku z przesłanym przy piśmie BPS/DSK-043-564/03 Oświadczeniem złożonym przez senator Grażynę Staniszewską podczas 52. posiedzenia Senatu RP w sprawie funkcjonowania Konsulatu RP we Lwowie uprzejmie informuję, że przedmiot wyżej wspomnianego oświadczenia należy do właściwości Ministra Spraw Zagranicznych. Zadania związane z wprowadzeniem ruchu wizowego dla obywateli Ukrainy w ramach "Dostosowania polityki wizowej do systemu wspólnotowego" realizowane są przez Ministra Spraw Zagranicznych i finansowane w części 45 - Sprawy zagraniczne.

Zgodnie z informacjami przedstawionymi przez MSZ z wykonania wydatków budżetu państwa w 2002 roku, wydatki poniesione na dostosowanie polityki wizowej do systemu wspólnotowego w 2002 r. wyniosły 28.501 tys. zł, z tego na:

W projekcie ustawy budżetowej na 2004 r., będącej obecnie przedmiotem debaty Parlamentu RP, w części budżetowej 45 - sprawy zagraniczne - na wydatki majątkowe zaplanowane zostały środki budżetowe w łącznej wysokości 48.373 tys. zł, z czego 39.721 tys. zł przewidziano w rozdziale 75057 - Placówki zagraniczne. W ramach powyższej kwoty MSZ wyodrębniło 28.750 tys. zł na inwestycyjno-modernizacyjne wydatki placówek zagranicznych. Ponadto, w ramach nowej Polityki Wizowej na wschodzie - zaplanowano środki budżetowe w kwocie 3.500 tys. zł na rozbudowę urzędu Konsulatu Generalnego w Brześciu.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Igor A. Chalupec

Warszawa, dnia 19.01. 2004 r.

Artykuł 48 prawa geologicznego i górniczego (ustawa z dnia 4 lutego 1994 r., Dz.U. Nr 27, poz. 96 ze zm. - dalej cyt. jako "pr.g.g.") zakłada, że udokumentowane złoża kopalin oraz udokumentowane wody podziemne, w granicach projektowanych stref ochronnych ujęć oraz obszarów ochronnych zbiorników wód podziemnych, uwzględnia się w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Rozwiązanie to zsynchronizowane jest z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 - dalej cyt. jako "u.p.z.p."); ta ostatnia przewiduje bowiem, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy powinno m.in. uwzględniać zależności wynikające z występowania udokumentowanych złóż kopalin oraz zasobów wód podziemnych, a także istnienia terenów górniczych (art. 10 ust. 1 pkt 11-12 u.p.z.p.). Ustalenia wynikające ze wspomnianego studium są wiążące dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 14 ust. 5 u.p.z.p.). Podobne rozwiązanie przewiduje prawo ochrony środowiska (art. 72 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r., Dz.U. Nr 62, poz. 627 ze zm.).

Opisane rozwiązania mają znaczenie proekologiczne i pozwalają wkomponować działalność związaną z wydobywaniem kopalin w system ochrony środowiska, w tym racjonalnego wykorzystywania jego zasobów, powierzając kompetencje w tym zakresie organom samorządu gminnego.

Przeznaczenie określonej przestrzeni (znajdującego się tam złoża kopaliny) na cele związane z wydobywaniem kopalin zasadniczo następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, co pozwala na uzyskanie stosownej koncesji (art. 16 ust. 5 pr.g.g.). w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Pragnę zauważyć, że rezultatem opisanych wymagań jest przyznanie organom samorządu gminnego kompetencji przesądzających o możliwości udzielenia (odmowy udzielenia) koncesji na wydobywanie kopaliny. W rezultacie organy gminy (w sposób wiążący dla organu koncesyjnego) uzgadniają zamierzoną działalność i decydują o tym, czy na danym terenie możliwe będzie wydobywanie kopalin. Rozwiązanie to ma charakter zdecydowanie proekologiczny i w pełni koresponduje z konstytucyjną zasadą zrównoważonego rozwoju.

Jednocześnie analiza art. 53 pr.g.g. prowadzi do wniosku, że w razie udzielenia koncesji na wydobywanie kopalin organy gminy uzyskują kompetencje decydujące o ustaleniu zasięgu dozwolonych oddziaływań przedsiębiorcy na środowisko; plan zagospodarowania przestrzennego terenu górniczego (jako akt prawa miejscowego) jest bowiem wiążący m.in. dla organów nadzoru górniczego zatwierdzających plan ruchu zakładu górniczego. Faktem jest natomiast, że wiele gmin nie potrafi wykorzystać uprawnień, które przyznaje im art. 53 pr.g.g.

Należy zaznaczyć, że obowiązek sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego terenu górniczego nie ma charakteru bezwzględnego i rada gminy może (w drodze uchwały) wyrazić zgodę na odstąpienie od jego sporządzenia. O ile zaś przedsiębiorca dojdzie do wniosku że stanowisko rady gminy w przedmiocie odmowy odstąpienia od obowiązku sporządzenia wspomnianego planu nie jest uzasadnione, istnieje możliwość poddania tej odmowy kontroli sądowo-administracyjnej, na zasadach określonych ustawą z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Wymagania te mogą co prawda być uważane za uciążliwe, przede wszystkim ze względu na ryzyko konieczności wdrożenia skomplikowanych, czasochłonnych i kosztownych procedur planistycznych, jednakże oceniam je jako pozwalające na wyważenie uzasadnionych interesów przedsiębiorcy górniczego oraz społeczności lokalnych.

Nie sposób w oderwaniu od konkretnych sytuacji odnieść się do problemu konfliktów, jakie mogą pojawić się pomiędzy przedsiębiorcą górniczym, a właścicielami nieruchomości znajdujących się w granicach terenu górniczego, pojmowanego jako przestrzeń dotknięta potencjalnymi negatywnymi skutkami wydobywania kopaliny, zwłaszcza zaś polegającymi na powstawaniu szkód bądź innych zagrożeń. Ustalenie szczegółów, a zwłaszcza rozstrzyganie o racjach stron, możliwe jest tylko po dokonaniu wszechstronnej analizy konkretnego stanu faktycznego. Jednocześnie podkreślam, że rozwiązanie przewidziane w art. 53 pr.g.g. pozwala na rozstrzygnięcie (załagodzenie) tego konfliktu.

Przedstawiając powyższe pragnę zapewnić, że nie uchylam się od prób poszukiwania innych rozwiązań, w tym sugerowanych przez pana Senatora działań zmierzających do skrócenia procesu decyzyjnego związanego z wydobywaniem kopalin oraz odnoszących się do regulacji stosunków pomiędzy przedsiębiorcami oraz właścicielami znajdujących się w pobliżu nieruchomości. Będę zobowiązany jednocześnie za przedstawienie propozycji rozwiązań legislacyjnych.

Obecnie obowiązujące przepisy prawa geologicznego i górniczego dotyczące praw do informacji geologicznej, dość jasno i jednoznacznie regulują kwestię dotyczącą praw do informacji geologicznej pozyskiwanej w obecnym systemie prawnym. Należy jednak pamiętać, iż znaczna część informacji geologicznej pochodzi z okresów wcześniejszych, dla których przedstawienie jednej, generalnej zasady określającej status informacji geologicznej jest niemożliwe. Złożoność problematyki dotyczącej praw do informacji geologicznej, wynika w głównej mierze z częstych i radykalnych zmian legislacyjnych, a także z uwarunkowań odziedziczonych z okresu poprzedniego ustroju. Zapoczątkowane w latach dziewięćdziesiątych przemiany polityczno-gospodarcze zaowocowały szeregiem zmian w obowiązujących przepisach prawa, co wynikało głównie z potrzeby uregulowania nowych obszarów działania, w warunkach gospodarki rynkowej. Wprowadzone wówczas zmiany dosięgły także tej gałęzi gospodarki, której działalność regulowana jest prawem geologicznym i górniczym, zmianom uległy także inne przepisy mające różny wpływ na działalność przedsiębiorców górniczych.

Problemem pozostaje ciągle ustalenie, komu przysługują prawa do informacji geologicznej pozyskanej przed 2 września 1994 r. - tj. datą wejścia w życie obecnie obowiązującej ustawy. Nie jest to zadanie proste albowiem wiąże się ono z problematyką tzw. uwłaszczenia państwowych osób prawnych. W wyniku przeanalizowania wielu pozostających w związku z tą problematyką aktów prawnych (m.in. Kodeks cywilny, ustawa o działalności gospodarczej, kolejne zmiany prawa geologicznego i górniczego) należy dojść do wniosku, że rozwiązanie stosowane obecnie, choć trudne do zaakceptowania dla potencjalnych użytkowników, jest jedynym możliwym do przyjęcia z prawnego punktu widzenia. Fakt wcześniejszego, często wieloletniego wykorzystywania dokumentacji geologicznych przez przedsiębiorców eksploatujących złoża, nie może stanowić o nabyciu w ten sposób praw do informacji geologicznych zawartych w tych dokumentacjach. Brak stosownego dowodu istnienia prawa przysługującego wnioskodawcy do wykorzystania dokumentacji geologicznej w celu ubiegania się o koncesję skutkować musi oddaleniem wniosku o uzyskanie bądź zmianę koncesji, bez względu na status prawny przedsiębiorcy. Przyjęcie odmiennych rozwiązań w tym względzie, uzależniających sposób traktowania podmiotów od ich formy własności i historii prowadzonej działalności, naruszałoby zasadę równości wszystkich podmiotów wobec prawa oraz byłoby niezgodne z zasadami uczciwej konkurencji.

Nowe regulacje prawne w zakresie geologii i górnictwa wprowadzone ustawą z dnia 27 lipca 2001 r. o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze. (Dz.U. Nr 110, poz. 1190), w radykalny sposób przebudowały model prawny informacji geologicznej, zarówno w zakresie własności praw do tejże informacji jak i sposobu rozporządzania owym prawem. Znowelizowana ustawa Prawo geologiczne i górnicze w przepisach art. 47 określiła status prawny informacji geologicznej- przypisując prawo własności oraz prawo rozporządzania nim Skarbowi Państwa, dla wybranych przypadków zagwarantowała możliwość jej bezpłatnego wykorzystania oraz wskazała sposób wykorzystywania środków pozyskanych z tytułu rozporządzania prawem do informacji geologicznej. W powyższym przepisie wskazano także Ministra Środowiska jako reprezentanta Skarbu Państwa, wykonującego zadania z zakresu rozporządzania prawem do informacji geologicznej.

Kształtowany od kilkunastu lat model prawny informacji geologicznej, mimo iż w owym czasie poddany został wielu zmianom, zawsze opierał swe założenia na zasadzie wiążącej uzyskiwanie praw do informacji geologicznej ze źródłem finansowania prac geologicznych. Rozwiązania takie, zarówno te obowiązujące wówczas jak i te stosowane obecnie, nie pozostawiają miejsca dla rozstrzygania o uzyskanych w ten sposób prawach na drodze administracyjnej. Z uwagi na cywilno-prawny charakter rozporządzania prawem do informacji geologicznej, mogą rozpoznawać tylko sądy powszechne.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 19.01. 2004 r.

Odpowiadając na oświadczenie Pani Senator Apolonii Klepacz - złożone na 52. posiedzeniu Senatu w dniu 17 grudnia 2003 r. - dotyczące limitów zatrudnienia w poszczególnych wojewódzkich inspektoratach ochrony środowiska oraz dysproporcji w wysokości środków przyznawanych WIOŚ w różnych województwach, uprzejmie informuję.

Podzielam pogląd Pani Senator, że zróżnicowanie zatrudnienia w wojewódzkich inspektoratach ma również swoje uwarunkowania historyczne. Obecna struktura wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska ukształtowana została w wyniku nowego podziału administracyjnego i reformy administracji obowiązujących od 1 stycznia 1999 r. W wyniku tych zmian wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska przejęły dawne wojewódzkie inspektoraty działające na terenie obecnych województw. Przejęte zostały zarówno siedziby wraz z laboratoriami, jak i składy osobowe. Liczba przejętych wojewódzkich inspektoratów jest różna - np. WIOŚ w Warszawie przejął ich 5, natomiast WIOŚ w Kielcach i Opolu żadnego. Najczęściej wojewódzkie inspektoraty obejmują bazę i kadrę 2-3 byłych wojewódzkich inspektoratów.

Włączenie wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska do zespolonej administracji wojewódzkiej pozbawiło Głównego Inspektora możliwości kształtowania polityki kadrowej w WIOŚ. Jednak problem racjonalnego wykorzystania kadr i potencjału wojewódzkich inspektoratów od lat jest przedmiotem troski Głównego Inspektora Ochrony Środowiska, który wielokrotnie występował do wojewodów z apelem o zapewnienie należytych środków budżetowych na realizację ustawowych zadań Inspekcji.

Z wyrazami szacunku